O NADZWYCZAJNYM ZJEŹDZIE I NIE TYLKO

Transkrypt

1 Styczeñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty SŁOWO PREZESA O NADZWYCZAJNYM ZJEŹDZIE I NIE TYLKO W naszej organizacji prowadzimy różne sondaże w celu podejmowania dobrych decyzji i odpowiednich rozwiązań. Od kilku miesięcy, trwała dosyć ożywiona dyskusja na temat: Czy organizować Nadzwyczajny Zjazd Delegatów? 21 listopada w czasie posiedzenia członków Zarządu Głównego, z udziałem zaproszonych gości nastąpiło podsumowanie. Uchwała w powyższej sprawie brzmi Nie. Członkowie Zarządu, gruntownie tę decyzję uzasadnili. Wymienię tylko niektóre argumenty w mojej ocenie najważniejsze. Czy zmienić zapisy statutu tak ale w czasie kolejnego zjazdu, ponieważ stan na dzisiaj pozwała realizować zadania, o czym świadczą wyniki dotychczasowej działalności. Czy należy zmienić zapisy obowiązującej uchwały programowej niekoniecznie odpowiedzi raczej należy szukać w skutecznych, dostosowanych do aktualnej sytuacji rozwiązaniach. Takie możliwości istnieją. W celu uniknięcia błędów VII Zjazdu Delegatów w zakresie wypracowania uchwały, trzeba powołać komisję, która niezwłocznie przystąpi do przygotowania projektu kolejnej Uchwały (VIII Zjazdu Delegatów), szeroko skonsultowaną z jak największą liczba zarządów i poszczególnych członków Związku, a jej zapisy (uchwalone przez delegatów), pozwolą na skuteczną realizację zadań w kolejnej kadencji. Komisję powołano, działalność rozpoczęta. Niebagatelny problem koszty. Wysokie! Frekwencja zgodnie z obowiązującym statutem; Uchwały Nadzwyczajnego Zjazdu, uzyskują moc organizacyjnego prawa, przy udziale co najmniej 2/3 stanu osobowego Delegatów wybranych na VII Kadencji. Dokonano rozpoznania i analiz. Na ich podstawie można stwierdzić, że takich gwarancji nie ma. W trakcie dyskusji, omawiano jeszcze wiele innych problemów ważnych, ale mających drugorzędne znaczenie. W konsekwencji, decyzja jak wyżej. Na rzecz VIII Zjazdu Delegatów, prowadzi prace, powołana prawie dwa lata temu Komisja Statutowa. Według mojego rozeznania i oceny, wyniki prac Komisji są znaczące i z powodzeniem będą mogły być wykorzystane w trakcie kolejnego Zjazdu. Za powyższe, serdecznie dziękuję jej członkom, na czele z przewodniczącym kol. Józefem Mólem prezesem Zarządu Wojewódzkiego w Bydgoszczy. Nadzwyczajnego Zjazdu Delegatów organizować więc nie będziemy, ale próżnować także nie. Uchwałą Zarządu Głównego postanowiono zorganizować i przeprowadzić Konferencję Programową (nazwa robocza). Prawdopodobny termin maj 2008 r. Przynajmniej dwudniowa, z udziałem wybitnych specjalistów spoza organizacji i w miarę możliwości, jak największej liczby naszych członków. Zakładamy, że efekty pracy w ramach konferencji, będą bardziej przydatne organizacyjnym potrzebom, niż zakładane wyniki do uzyskania w czasie Zjazdu Nadzwyczajnego. Na dzisiaj proponuję, aby myślą przewodnią konferencji było: PRZYSZŁOŚĆ, DETERMINOWANA NOWOCZESNOŚCIĄ. Szanowne Koleżanki i Koledzy! Wiele przesłanek wskazuje na to, że rok 2008 będzie bardzo pracowity. Od września wejdziemy w okres sprawozdawczo-wyborczy. Instrukcja jest w przygotowaniu. Ale dla nas najważniejsze jest to, że powstają nowe szanse na ostateczne rozwiązanie wielu istotnych problemów. Jestem świadomy czekających trudności. Mimo wszystko uważam, że po naszej stronie mamy mocne i wszechstronnie uzasadnione argumenty. Mam nadzieję, że nie braknie życzliwości ze strony wszystkich kompetentnych ludzi, mających wpływ na stanowienie dobrego prawa i jego realizacji. W tego typu działaniach, liczę na organizacyjne wsparcie, pełne godności i rozsądku. PS. I na koniec coś z życia na podstawie listów i ludzkich zachowań. Szanowni oszołomi z tytułami byłych żołnierzy zawodowych i podobno formalnie z wysokimi rangami OPAMIĘ- TAJCIE SIĘ! Nasi członkowie wiedzą o kogo chodzi. Mimo wszystko proszę, nie drwijcie z nich, dajcie im trochę czasu, może się zreflektują. Przy okazji ku przestrodze! Oj! chciało by się, chciało Cóż z tego, gdy talentu nie stało. W swoje beztalencie, najtrudniej uwierzyć O wiele łatwiej, innemu wady odmierzyć. Z wyrazami szacunku Dla naszych członków i przyjaciół Adam RĘBACZ ZADECYDUJ SAM KOMU PRZEKAZAĆ 1% PODATKU DOCHODOWEGO Z WŁASNEGO ROZLICZENIA PODATKOWEGO W 2008 ROKU Zgodnie z ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw w roku 2008 zmieniają się zasady przekazywania 1% podatku dochodowego przez osoby fizyczne na rzecz organizacji pożytku publicznego. W rozliczaniu podatku za rok 2007, które jesteśmy zobowiązani złożyć w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia 2008 roku, każdy kto samodzielnie się rozlicza z Urzędem Skarbowym, wypełniając PIT, może sam zadecydować na jaką organizację pożytku publicznego przekaże 1% podatku dochodowego. Apelujemy do wszystkich naszych członków i sympatyków ZBŻZ i ORWP o wskazanie właśnie naszej organizacji w swoim zeznaniu podatkowym, na którą zechcecie przekazać 1% podatku dochodowego. Osoby rozliczane przez Wojskowe Biuro Emerytalne, według naszych ustaleń, też będą miały taką możliwość. WBE wyślą WYJAŚNIENIA I RADY GŁÓWNEGO KSIĘGOWEGO ZWIĄZKU Z DEONIZYM MAGADZIO rozmawia Antoni Witkowski Powyższy apel w zasadzie wyjaśnia wszystko, ale czy na pewno wszystko? Niezależnie od tego, komu będziemy przekazywać swój 1% podatku od dochodu, chciałbym ułatwić kolegom rozliczenie się z PIT-em i dodać, że będą mieli do czynienia z nowym arkuszem PIT-37. Jest tam rubryka Wniosek o przekazanie 1% podatku należnego na rzecz organizacji pożytku publicznego (OPP). Dalej jednak postawiony jest warunek, że Należy podać nazwę OPP oraz numer wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego (KRS) w rubryce 124 trzeba wymienić (str. 3 PIT-37), konkretną nazwę OPP, na rzecz której przekazuję 1%, zaś w rubryce 125 podać numer KRS pod którym zarejestrowany jest ZBŻZiORWP, lub Fundacja. To jest nowość! Tego do tej pory nie wypełnialiśmy. Przelewu dokonuje Urząd Skarbowy, do którego składamy PIT-y roczne. Zgodnie z procedurami przekazywanie tą drogą tych pieniędzy trochę potrwa. 1

2 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ do wszystkich emerytów i rencistów wojskowych druki PIT-8, w których będzie można wypełnić rubrykę dotyczącą przekazania 1% podatku dochodowego na rzecz wybranej organizacji pożytku publicznego. Po wypełnieniu trzeba będzie druk PIT-8 odesłać lub dostarczyć osobiście do WBE. WBE dokona według życzenia zawartego w PIT przelewu określonej kwoty na wybraną przez Ciebie organizację pożytku publicznego. Nie pozostawaj bierny i obojętny na ten apel. Podajemy informację o danych potrzebnych do wypełnienia druków PIT: Nazwa organizacji: ZWIAZEK BYŁYCH ŻOŁNIERZY ZAWODOWYCH i OFICERÓW REZERWY WOJSKA POLSKIEGO ZARZĄD GŁÓWNY KRS Dla wszystkich, którzy chcieliby przekazać, oprócz 1%, darowiznę na rzecz naszej organizacji podajemy informację kompletną : Nazwa organizacji: ZWIĄZEK BYŁYCH ŻOŁNIERZY ZAWODOWYCH i OFI- CERÓW REZERWY WOJSKA POLSKIEGO ZARZĄD GŁÓWNY KRS Organizacja Pożytku Publicznego ul. 11 Listopada 17/19, blok Warszawa Konto bankowe: BPH PBK S.A. Oddz. Warszawa ul. Targowa 81, Warszawa Nr konta do wpłat na pożytek publiczny: ZWIĄZEK BYŁYCH ŻOŁNIERZY ZAWODOWYCH i OFICERÓW REZERWY WOJSKA POLSKIEGO ZARZĄD GŁÓWNY Tak. Dlatego zainteresowani mogą również wpłacać bezpośrednio na dotychczasowych zasadach, czyli podają numer konta organizacji pożytku publicznego, jaką jest ZBŻZiORWP. Czyli jeśli ktoś chce indywidualnie wypełnić przekaz pocztowy lub bankowy i przekazać 1% na konto OPP, to może to uczynić nieskrępowanie. Tak, bo jeśli zechce zadeklarować 1% w PIT, to pieniądze przekazuje nam Urząd Skarbowy. Co zatem radzi Czytelnikom główny księgowy naszego Związku? Jeżeli koledzy zechcą przekazać 1% poprzez pocztę lub bank, to powinni wiedzieć, że muszą uiścić opłatę pocztową w zależności od wysokości kwoty. Sądzę, że nie więcej niż 5 zł. Przekazując 1% poprzez US, to pomniejszamy sumę zadeklarowaną o koszty przekazu bankowego. Operacja uzysku pieniędzy przez OPP trwa do 3 miesięcy po okresie rozliczeniowym. Praktycznie jest to miesiąc sierpień. I tu jest pies pogrzebany, gdyż pieniądze są Związkowi potrzebne od nowego roku. Jaki stąd płynie wniosek? 1% deklarować poprzez pocztę lub bank wypełniając odpowiednią rubrykę w PIT? Dziękuję za rozmowę. NOWY SEKRETARZ GENERALNY ZARZĄDU GŁÓWNEGO Zarząd Główny ZBŻZiORWP uchwałą z 21 listopada 2007 r. powierzył obowiązki sekretarza generalnego ZG koledze pułkownikowi w stanie spoczynku magistrowi inżynierowi Janowi Kacprzakowi. Życzymy sukcesów w służbie dla Związku. Adam RĘBACZ 2 NOMINOWANI Inicjatywę GWiR, aby każdego roku nadawać najaktywniejszym członkom ZBŻZiORWP tytuł CZŁOWIEKA ZWIĄZKU ROKU, podjęliśmy po powrocie z uroczystości patriotycznej w Olkuszu, którą celebrował prezes miejskiego Koła kpt. Marian Buczek. Wystąpił w mundurze i tak kierował manifestacją, że społeczeństwo biło mu brawa. Kiedy zapytaliśmy kolegów ze Związku i miejscowe władze o opinię na temat prezesa, usłyszeliśmy same superlatywy. W Krakowie też mają o kapitanie jak najlepsze zdanie, bo należy do najaktywniejszych działaczy Związku. Nasza propozycja spotkała się z aprobatą prezesa gen. dyw. Adama Rębacza i Prezydium ZG. Podczas posiedzenia Zarządu Głównego ogłosiliśmy, że kandydatów do tego tytułu mogą zgłaszać zarządy wojewódzkie, rejonowe, koła i osoby indywidualne. Dziś możemy przedstawić pierwszych kandydatów, którzy otrzymali nominację do tego zaszczytnego tytułu. Kto zostanie Człowiekiem Związku Roku 2007, zadecyduje Prezydium ZG w styczniu 2008 r. CZ OWIEK ROKU ZWI ZKU KANDYDAT ZARZĄDU WOJEWÓDZKIEGO W KRAKOWIE I REDAKCJI GWIR Prawda jest taka, że to właśnie prezes Koła nr 25 ZBŻZiORWP w Olkuszu natknął redaktorów GWiR, aby zainicjowali konkurs na Człowieka Roku ZBŻZiORWP. Otóż latem 2007 r. w Olkuszu odsłonięto przedwojenny pomnik Józefa Piłsudskiego, a głównym celebrantem uroczystości był kpt. (r.) Marian Buczek, jeden z najmłodszych ludzi w naszym Związku. I nie byłoby nic w tym dziwnego, gdyby nie postawa kolegi prezesa, mundur oficera WP, sprężysta postawa, dykcja, uśmiech na twarzy, zachowanie sprawiły, że byliśmy zachwyceni mistrzem ceremonii. Koło Mariana Buczka należy do najaktywniejszych, a ponieważ jego członkowie są najmłodszymi byłymi żołnierzami WP i prezes pracuje jako rezerwista w starostwie im przypadło to wyróżnienie. A jak wygląda działalność prezesa i Koła na co dzień? Prezes Marian Buczek w wywiadzie dla GWiR stwierdził, że nie napotykają na żadne problemy. Dobrze układa się współpraca ze starostami powiatu, a już szczególnie z dowództwem krakowskiej 6BDSz i WSzW w Katowicach. Koło liczy 30 członków wśród których do najaktywniej-

3 Styczeñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty YCZENIA szych należą koledzy: Jerzy Dubaj, Stanisław Murdzek i Janusz Zaremba. Większość pełniła służbę w byłym OPK i administracji wojskowej. Marian Buczek wywodzi się z 1 Brygady Rakietowej, gdzie był starszym oficerem operacyjnym sztabu. Prezes ZW Zdzisław Zwierzyna KANDYDAT ZARZĄDU REJONOWEGO W SIEDLCACH Kolega chor. w rez. Marian Kaczkowski jest prezesem Koła Związku przy WKU w Garwolinie i jego Koło wchodzi w skład Zarządu Rejonowego w Siedlcach, którego jest członkiem. Od lat kierowane przez niego Koło uznawane jest za najlepsze w rejonie. Jako pasjonat strzelectwa każdą wolną chwilę spędza na swojej prywatnej strzelnicy położonej w Kacprówku koło Garwolina. Pięknie urządzona strzelnica pozwala miło spędzić czas i sprawdzić umiejętności strzeleckie kolegów. W odrestaurowanym dworku modrzewiowym w jednym z pokoi można obejrzeć całą kolekcją zdobytych pucharów, medali, dyplomów i innych pamiątek z zawodów strzeleckich. Wokół strzelnicy rozstawiony jest sprzęt wojskowy z demobilu. Dla chętnych na dłuższy pobyt u pana Mariana oczekuje kilka świetnie wyposażonych domków campingowych i dwa stawy rybne. Kolega Marian, człowiek społecznik, oddany sprawie Związku znalazł pomocną dłoń w osobie wieloletniego burmistrza Garwolina pana ppłk. Tadeusza Mikulskiego (członka naszego Związku). Prezes ZR Tadeusz BUZUK KANDYDAT ZARZĄDU WOJEWÓDZKIEGO W LUBLINIE Płk mgr Hubert Kępski urodził się 3 listopada 1927 r. w Chruślankach Mazanowskich. Od stycznia do lipca 1944 r. w Armii Ludowej okres zaliczony do uprawnień kombatanckich w 2003 r. Za udział w ruchu oporu podczas II wojny światowej wyróżniony brązowym medalem Zasłużony na Polu Chwały. Zawodową służbę wojskową pełnił od 16 czerwca 1948 do 28 lutego 1978 r. w jednostkach Garnizonu Lublin. Posiada odznaczenia m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski 1972 r., Złoty Krzyż Zasługi 1958 r., złoty medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny. Po przejściu na emeryturę pracował w obronie cywilnej w Banku Cukrownictwa w Lublinie. Wyróżniony honorową odznaką Za Zasługi dla Miasta Lublina. Do dziś wyróżnia się aktywnością w działaniu społecznym. Jest najlepszy, najbardziej aktywny i pomysłowy wśród członków lubelskiej organizacji związkowej. Jest założycielem Koła nr 10 w Lublinie, w którym pełnił różne funkcje, a od 15 lat nieprzerwanie członkowie powierzają mu funkcję przewodniczącego zarządu koła. Koło nr 10 szczyci się największą liczbą aktywnych członków, wygrywa 3

4 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ Z ŻYCIA ZWI ZKU ZAMIAST ZJAZDU NADZWYCZAJNEGO KONFERENCJA PROGRAMOWA ZWIĄZKU Zarząd Główny i jego Prezydium postanowiły, o czym informowaliśmy już w GWiR, że w maju 2008 r. przeprowadzona zostanie Konferencja Programowa ZBŻZiORWP, a tematem obrad będzie znaczenie pozarządowych organizacji środowisk żołnierskich w demokratycznym państwie oraz opracowanie nowych zasad funkcjonowania m.in. naszego Związku. Jeśli nic nie stanie na przeszkodzie, przedsięwzięcie zostanie zrealizowane w Akademii Obrony Narodowej maja 2008 r. Spodziewanymi gośćmi będą m.in. przewodniczący Sejmowej i Senackiej Komisji Obrony Narodowej, przedstawiciele rządu, federacji i fundacji, a także zarządów wojewódzkich, rejonowych i kół. O wygłoszenie referatów zostaną poproszeni m.in. europoseł RP Jerzy Buzek, marszałek Sejmu RP Bronisław Komorowski, minister obrony narodowej Bogdan Klich oraz szef Sztabu Generalnego WP generał Franciszek Gągor. A.W. DOBRA WIADOMOŚĆ W NOWYM ROKU POWSTAŁO NOWE KOŁO W LIPSKU PODLASKIM Zarząd Koła nr 1 ZBŻZiORWP przy Podlaskim Oddziale Straży Granicznej w Białymstoku dzięki aktywnemu zaangażowaniu i wsparciu komendanta PoOSG płk. Mariana Pogody oraz Zarządu Wojewódzkiego naszego Związku w Białymstoku 15 listopada 2007 r. powstało nowe Koło nr 13 przy Placówce SG w Lipsku z terenem działania w Lipsku, Nowym Dworze, Plasce i Augustowie. Patronem jest placówka SG Lipsk. 15 listopada 2007 r. w Lipsku w Urzędzie Miasta odbyło się uroczyste założycielskie zebranie członków Zarządu Koła nr 1 i członków Koła nr 13 (12 członków) z udziałem: burmistrza miasta Lipsk pani mgr Małgorzaty Cieśluk, komendanta PoOSG płk. Mariana Pogody i jego zastępcy płk. Zdzisława Łukowicza, członka Zarządu Głównego Związku płk. Józefa Kosno, prezesa Zarządu Wojewódzkiego w Białymstoku płk. Aleksandra Urbanowksiego i gen. dyw. Józefa Klimowicza byłego Komendanta Głównego Straży Granicznej. Uroczyste zebranie prowadził prezes Koła nr 1 ppłk Antoni Mieleszko, który powitał szczególnie serdecznie członków 4 z innymi w rywalizacji sportowej oraz w liczbie prenumeratorów Głosu Weterana i Rezerwisty. Przez wiele kadencji działał w Zarządzie Wojewódzkim, a przez ostanie dwie kadencje przewodniczy Wojewódzkiemu Sądowi Koleżeńskiemu. Pasjonat dziennikarstwa. Współpracownik czasopism na lokalnych łamach, w których popularyzował historię wojskowości oraz tradycje oręża polskiego. Pisał m.in.: W Służbie Narodu, Żołnierzu Wolności, Głosie Żołnierza WOW, Polsce Zbrojnej, Czacie, Przeglądzie OC, Polsce Wierni. Jest wiernym wieloletnim korespondentem Głosu Weterana i Rezerwisty. Wyróżniony brązową Sową. Kawaler Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski, posiadacz złotego medalu Za Zasługi dla Obronności Kraju, honorowej odznaki Za Zasługi dla ZBŻZiORWP, wpisem do honorowej księgi Zasłużony dla ZBŻZiORWP. Płk Hubert Kępski to niestrudzony społecznik, zawsze gotowy bezinteresownie pomagać innym. Kierowanie Kołem w jego wykonaniu polega na inspirowaniu, zachęcaniu i dostrzeganiu każdej wartościowej inicjatywy. Pomaga też potrzebującym członkom i ich rodzinom, a zwłaszcza wdowom i sierotom. Cieszy się ogromnym szacunkiem, zaufaniem i popularnością wśród związkowców, w środowisku osiedlowym i młodzieży szkół, z którą się spotyka. Prezes ZW Aleksander CHMIEL KANDYDAT ZARZĄDU WOJEWÓDZKIEGO WE WROCŁAWIU Odpowiadając na inicjatywę Głosu Weterana i Rezer- wisty zgłaszamy kandydata do tego miana płk. mgr. inż. Mieczysława Pudelewicza W Związku działa od 1984 r., jest współzałożycielem Koła Budowlani i przez dwie kadencje jego sekretarzem, aktywny członek Zarządu Wojewódzkiego od 1997 r., przez jedną kadencję przewodniczący Komisji Socjalnej i Zdrowia ZW i już drugą kadencję wiceprezes Zarządu Wojewódzkiego ds. Socjalnych i Zdrowia. Wielki społecznik, działający z wyjątkowym zaangażowaniem, wręcz z pasją, niezwykle lubiany i szanowany, często zapraszany na spotkania, człowiek wielkiego serca, niezwykle wrażliwy na problemy emerytów i rencistów wojskowych potrzebujących pomocy, wyjątkowo dla nich życzliwy i uczynny, mocny filar Zarządu Wojewódzkiego Związku we Wrocławiu. Jego zasługą m.in. jest: 1. Opracowanie systemu w zakresie pomocy socjalnej i zdrowia dla emerytów i rencistów wojskowych, w tym opieki paliatywnej, we Wrocławiu. System ten działa doskonale, co stwierdzały kontrole z Zarządu Głównego i Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej. Pomimo niekorzystnych dla Związku zapisów w rozporządzeniu MON z 20 października 2005 r. w sprawie funduszu socjalnego dla emerytów i rencistów wojskowych, rujnujących ten sprawnie funkcjonujący system, dzięki dobrej współpracy z WBE znalazł nowe rozwiązania efektywnej pomocy socjalnej i zdrowotnej dla środowiska wojskowego. Pułkownik różnymi sposobami i metodami poszukuje i znajduje w tym środowisku osoby szczególnie potrzebujące takiej pomocy i czyni

5 Styczeñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty nowego Koła z jego prezesem kpt. Albinem Kożuchowksim. Decyzją Zarządu Głównego wyróżniono medalem pamiątkowym ZBŻZiORWP panią Małgorzatę Cieśluk burmistrza Lipska, nadano gen. dyw. Józefowi Klimowiczowi tytuł Honorowego Członka Koła nr 1. W zebraniu udział wzięli: komendant Placówki SG w Lipsku ppłk Andrzej Gołaszewski, który wydzielił pomieszczenie w budynku Placówki i przydzielił funkcjonariusza do opieki nad Kołem nr 13, który to utrzymuje stałe kontakty w imieniu komendanta Placówki z władzami samorządowymi w terenie, komendant Placówki w m. Płaska kpt. Adam Pacuk oraz byli żołnierze Wojsk Ochrony Pogranicza i funkcjonariusze Straży Granicznej zamieszkali w rejonach Placówek SG Sejny i Plaska grupy organizacyjne, które przygotowują swoich kolegów przy pomocy i wsparciu członków Zarządu Koła nr 1 przy PoOSG: ppłk. Antoniego Mieleszko prezes Koła nr 1, mjr. Lecha Eckerta sekretarza Zarządu Koła i mjr Wiesława Wiercińskiego członka Zarządu Koła nr 1 do utworzenia nowych Kół naszego Związku. Zarząd Koła nr 1 i nr 13 składa serdeczne podziękowania wszystkim uczestnikom spotkania, a szczególnie tym, którzy aktywnie przyczynili się do powstania nowego Koła nr 13. I ciekawostka. W 2006 r. Koło nr 1 liczyło 96 członkiń i członków. Głos Weterana i Rezerwisty prenumerowało 16 tj. 1 egz. na 6, w 2007 r. stan Koła wynosi 75 i 1 egz. przypada na 5 członków Związku, w tym 100% członków Zarządu Koła Antoni MIELESZKO OD PREZESA ZARZĄDU GŁÓWNEGO: Jestem szczęśliwy, że powstało nowe Koło naszego Związku w Lipsku Podlaskim. Dziękuję prezesowi Koła nr 1 ppłk. Antoniemu Mieleszko za inicjatywę i piękny efekt wyjątkowo aktywnej działalności, a prezesowi nowego Koła kpt. Albinowi Kożuchowskiemu satysfakcjonujących osiągnięć. Najchętniej uściskałbym Was koledzy osobiście, bo jest to najlepsza wiadomość na początku nowego roku. Adam RĘBACZ TRADYCYJNIE W GRUDNIU Zarząd Województwa Mazowieckiego ZBŻZiORWP podsumował swoją działalność z udziałem prezesów Kół i osobiście prezesa ZG gen. dyw. Adama Rębacza. Prezes płk Bogdan Miller serdecznie ich powitał i składając sprawozdanie mówił również o przyczynach niedociągnięć. Do osiągnięć zaliczył m.in. solidne przygotowanie i w odpowiedniej oprawie przeprowadzone uroczystości z weteranami walk o Warszawę w 1939, 1944 i 1945 r. Szczególnie dobrze zorganizowano Dzień Kombatanta w 60 Wieliszewskim Dywizjonie Rakietowym 3 WBROP. Spotkało się tam 100 weteranów, którzy mile spędzili dzień dzięki dobrze przygotowanym programem artystycznym i rekreacyjnym. W imprezie uczestniczyła młodzież Liceum Ogólnokształcącego z Legionowa oraz przedstawiciele władz samorządowych i dowództwa 3 WBROP z dowódcą gen. bryg. Ryszardem Szulichem. Zawody sportowo-obronne odbyły się pod patronatem wojewody mazowieckiego w 1 WBPanc., podczas których I miejsce zajęło Koło nr 23, II 64 i III nr 10. Członkowie organizacji mazowieckiej uczestniczyli również w licznych imprezach organizowanych przez pokrewne stowarzyszenia kombatanckie oraz Siły Powietrzne w Międzynarodowych Pokazach Lotniczych Air Schow 2007 w Radomiu. Osiągnięciem jest również wzrost wpłat na FPEiRW. W 2007 r. była to suma 85 tys. złotych wpłacona w województwie mazowieckim (w Warszawie 75 tys. zł). Zawarto porozumienie o współpracy opieki paliatywnej z firmami zajmującymi się tą opieką. wszystko, aby w odpowiedniej formie im ją udzielić. Organizuje również akcje paczek żywnościowych dla najuboższych, co jest ewenementem w naszym Związku. 2. Co roku, od pięciu lat, organizuje na profesjonalnym poziomie podróże wojskowo-historyczno-patriotyczne szlakiem walk 1 i 2 Armii Wojska Polskiego, ze składaniem kwiatów na cmentarzach wojennych i zwiedzaniem muzeów oręża polskiego w Warszawie, Kołobrzegu i Drzonowie na Ziemi Lubuskiej (co roku zmienia się znacznie skład uczestników tych podróży). Organizuje podróże zagraniczne historyczno-kulturalno-patriotyczne: (w 2006 r. do Rems, Paryża i Brukseli, Waterloo i Amsterdamu, szlakiem walk 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka). w 2007 r. po Ziemi Włoskiej (Padwa, Asyż, Rzym, Watykan, Pompeje, Neapol, San Marino i Wenecja, szlakiem walk II Korpusu Polskiego gen. W. Andersa). Jest współorganizatorem, cieszącym się dużą popularnością, dwóch w roku turniejów brydżowych i dwóch mistrzostw w tenisie ziemnym. Prezes Zarządu Wojewódzkiego Prezes ZW Zdzisław BARSZCZEWSKI KANDYDAT ZARZĄDU WOJEWÓDZKIEGO W POZNANIU Ppłk Władysław Woś, prezes Koła ZBŻZiORWP Ziemi Wrzesińskiej zasługuje na miano Człowieka Roku Jego wielką zasługą jest zwycięstwo drużynowe w krajowych zawodach sportowo- obronnych i zdobycie Pucharu Prezesa ZG ZBŻZiORWP gen. dyw. Adama Rębacza. Zespół Koła w ostatnich latach dwukrotnie zwyciężał w zawodach wojewódzkich Poznania. Prezes Woś jest wielkim społecznikiem działającym w Kole i społeczeństwie Wrześni, dzięki temu przyciąga ludzi do zawodów strzeleckich i wielu działań towarzysko-rekreacyjnych. Jest współorganizatorem Ligi Strzeleckiej LOK, w której startuje 18 zespołów (90 zawodników) oraz grupy 23-osobowej młodzieży szkół średnich, gimnazjalnej i szkół podstawowych od VI klasy. Wśród dorosłych oprócz rezerwistów są drużyny zakładów pracy, organizacji społecznych i grup towarzyskich, w tym i kobiet. W życiu rekreacyjnym i towarzyskim prezes Woś prowadzi założony przez siebie w 1998 r. Klub Bilardowy u Jakuba, złożony z rezerwistów, KŻR=LOK i Ogniska TKKF Sokół. Spotkania towarzyskie i wycieczki cementują zespoły ludzi i są źródłem sukcesów strzeleckich Koła. Z upoważnienia ZW Stanisław MARKIEL KANDYDAT NA HONOROWEGO CZŁOWIEKA ROKU ZWIĄZKU Z RZESZOWA Powiada się, że ludzka pamięć może być zwodnicza i szybko zaciera ludzkie przeżycia. Ale nie u naszego Jubilata mjr. Franciszka Ziętkiewicza, 5

6 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ Prenumerata pozostała na poziomie roku ubiegłego. W listopadzie 2007 r. zakupiono 653 egzemplarze miesięcznika. Prowadzą Koła nr 17 i 41 1 egz. na 2 członków), w (1 egz. na 3 czł.), a w Kołach 1, 6, 8, 29, 38, 43, 44, 77 (2 egz. na 4 czł.). Czego nie można powiedzieć o Kołach 24, 26, 45, 55, 57 i 75. Średnia w województwie mazowieckim wynosi 1 egz. na 6 członków. Prezes Bogdan Miller podziękował członkom prezydium, komisji KKS, WKR i WSK oraz zarządom kół i Stowarzyszeniu Rodzina Wojskowa za bardzo dobrze układającą się współpracę i zaangażowanie, bez których nie byłyby możliwe osiągnięcia, jakimi w 2007 r. organizacja mazowiecka może się poszczycić. Prezes szczególne podziękowania skierował do kolegów z pocztów sztandarowych z Koła nr 23 (sześciokrotnie) nr 6 (trzykrotnie) oraz nr 53 i 39. Gen. dyw. Adam Rębacz poinformował zebranych, że decyzje mające znamiona restrykcji wobec Związku zostały wstrzymane. Akcja sprawozdawczo-wyborcza w ZBŻZiORWP rozpocznie się we wrześniu 2008 r. Generał złożył uczestnikom posiedzenia życzenia świąteczno-noworoczne! W drugiej części spotkania opłatkiem dzielili się zaproszeni goście m.in.: gen. dyw. Krzysztof Załęski szef Sztabu, zastępca dowódcy Sił Powietrznych, gen. bryg. Kazimierz Gilarski dowódca Garnizonu Warszawa, płk Gwidon Karolak zastępca szefa WSzW z komendantami WKU m.st. Warszawy, płk Marek Paterka dyrektor Departamentu Wychowania i Promocji Obronności, płk Jarosław Dębski z Departamentu Wychowania i Promocji, gen. bryg. Roman Harmoza prezes Klubu Generałów, płk Stanisław Kalski prezes FSRiWSZRP, płk Zenon Piskorowski dowódca 1 WBPanc., płk Czesław Gagajek prezes Stowarzyszenia Lotników Polskich, gen. bryg. Stanisław Woźniak prezes Stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ, płk Mieczysław Mikrut prezes FPEiRW, płk Zenon Biesaga Honorowy Prezes ZG ZBŻZiORPW, płk Tadeusz Pawłowski Honorowy Prezes ZW, ks. prałat Roman Indrzyjczyk kapelan Prezydenta RP, ks. kmdr Janusz Bąk wikariusz Ordynariatu Polowego WP, ks. płk Adam Pilch z Ewangelickiego Duszpasterstwa Wojskowego, ks. płk Aleksy Andrejuk z Prawosławnego Ordynariatu WP, dziekan Sił Powietrznych. Dowódca Sił Powietrznych gen. broni pil. Andrzej Błasik nadesłał przepiękny list z serdecznymi życzeniami. Stefan ANTONI JAKUBOWSKI OPŁATKOWE SPOTKANIE KONTROLERÓW Członkowie warszawskiego Koła nr 44 zorganizowali spotkanie opłatkowe, na które przybył zastępca dyrektora Departamentu Kontroli MON gen. bryg. Krzysztof Górecki i główny specjalista finansowy Departamentu Kontroli MON pan płk mgr Mirosław Kiezik. Gen. Krzysztof Górecki wyraził podziękowanie za zaproszenie oraz podzielił się swoimi wrażeniami z tytułu powołania go na stanowisko, a także przedstawił swoją wojskową drogę służbową. Przypomniał, że dowodził trzema brygadami i dlatego dobrze poznał walory żołnierskiej służby, a wyznaczenie go na obecne stanowisko przyjmował z wielkim zadowoleniem ale i pokorą, bo stanowisko to wymaga dobrego przygotowania i doświadczenia oraz zdobywania wiedzy, poznawania przepisów dotyczących kontroli w siłach zbrojnych. Płk Kiezik poinformował o swojej działalności w zakresie sprawowania nadzoru nad racjonalnym wykorzystaniem środków finansowych przez jednostki i instytucje wojskowe. Pokreślił, że emeryci i renciści mogą liczyć na rewaloryzację swoich świadczeń od marca 2008 r. w wysokości 5% Zebrani przyjęli tę informację z zadowoleniem. Niżej podpisany przewodniczący Głównej Komisji Rewizyjnej Zarządu Głównego poinformował o problemach występujących w Zarządzie Głównym, zarządach wojewódzkich i rejonowych, szczególnie w zakresie zmniejszania się liczebności członków, opłacanie składek członkowskich a także z prenumeraty Głosu Weterana i Rezerwisty. Stwierdził, że Związek w bardzo szybkim tempie starzeje się, podczas gdy nie przybywa młodych emerytów i rezerwistów. Zbigniew DOMAŃSKI członka Koła nr 7 w Rzeszowie. Człowieka, który dwudziesty wiek zna z autopsji. Pan mjr Ziętkiewicz 1 grudnia 2007 r. obchodził 103. rocznicę urodzin. Jest rzeszowianinem. Tu pobierał naukę w szkole powszechnej i średniej. Marzył, aby zostać nauczycielem, bo takie miał powołanie i predyspozycje, a został żołnierzem. Zatrudnił się w charakterze nauczyciela wiejskiej szkoły w Giejstunach koło Wilna. Nie wyrażał zgody na zwalnianie dzieci w czasie prac wiosenno-letnich i jesiennych. Na mocy decyzji inspektora szkolnego 1 grudnia 1926 r. został skierowany do odbycia służby wojskowej, którą odbywał w baterii 3 Dywizjonu Artylerii Konnej w Wilnie. Został w służbie zawodowej. Wojna zastała go w 2 Baterii Artylerii swojego dywizjonu na stanowisku ogniomistrza w składzie jednostki Armii Łódź. Uczestniczył w walkach odwrotowych aż pod Rawę Ruską. Od tego czasu dla Franciszka Ziętkiewicza zaczęło się tułacze życie. Jako internowany pracował przy budowie dróg w rejonie Smoleńska, a następnie poznawał lasy syberyjskie, kopalnie niklu w Norylsku i kopalnie węgla w okręgu irkuckim. W październiku 1943 r. był już w 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta w Sielcach. Jako artylerzysta 8 Pułku Piechoty w lipcu 1944 r. znalazł się w ojczystym kraju. Walczył na Przyczółku Warecko-Magnuszewskim i na Pradze. Wyzwalał Warszawę, bił się na Wale Pomorskim i o Kołobrzeg, forsował Odrę, by wziąć udział w operacji berlińskiej. Po zakończeniu wojny, przyszło mu znaleźć się na wschodnich rubieżach kraju ogarniętych walkami z UPA. Za udział w wojnie został odznaczony Krzyżem Walecznych i srebrnym medalem Za Zasługi Na Polu Chwały. W swojej karierze wojskowej był dowódcą plutonu i baterii, adiutantem i oficerem personalnym pułku. Za udział w tzw. sprawie zamojskolubelskiej został skazany, a następnie zrehabilitowany. Będąc w rezerwie podjął pracę w dziale inwestycji Zakładów Mięsnych w Giżycku. Pracował w radzie zakładowej swojego zakładu przez dwie kadencje, był ławnikiem Sądu Powiatowego w Giżycku. W 1970 r. przeniósł się na stałe do Rzeszowa. Od 18 marca 1981 r. jest członkiem Koła nr 7 ZBŻZiORWP w Rzeszowie. Przez wiele lat kierował Kołem nr 6 Związku Kombatantów. W organizacji wojewódzkiej Związku należał do lektorskiego zespołu. Za działalność społeczną, pracę zawodową i służbę w wojsku został odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi oraz organizacji paramilitarnych i społecznych. Kiedy obchodził swoje 100-lecie jeszcze prezesował swojemu kołu na osiedlu Dąbrowskiego. Mimo sędziwego wieku recytuje Iliadę w języku Homera, bo ma umysł wręcz młodzieńczy. Prenumerator Głosu Weterana i Rezerwisty. Jest w stałym kontakcie z zarządem swojego Koła. Jan MACHNO 6

7 Styczeñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty W IMIENIU GEN. BRONI PIL. ANDRZEJA BŁASIKA Dowódcy Sił Powietrznych, z Jubilatami i 80-letnimi członkami ZBŻZiORWP należącymi do kół przy Dowództwie Sił Powietrznych, spotkał się gen. dyw. Krzysztof Załęski szef Sztabu Zastępca Dowódcy Sił Powietrznych. Dostojni jubilaci zebrali się w Sali Tradycji Sił Powietrznych. Po wprowadzeniu sztandaru ZWM, przyjęciu meldunku i powitaniu, generał podziękował weteranom za lata służby w wojskach lotniczych i działalności w ZBŻZiORWP na rzecz obronności kraju. Złożył gratulacje z okazji doczekania tak dostojnego wieku oraz życzenia dobrego zdrowia. Każdy z jubilatów otrzymał od dowódcy Sił Powietrznych list z gratulacjami i życzeniami. W uroczystości uczestniczyli płk Bogdan Miller prezes ZWM oraz prezesi kół. SAJ ZAMIERZENIA PREZESA ZW W POZNANIU PŁK. W REZ. DR. ZYGMUNTA MACIEJNEGO Proszę powiedzieć, jak zaangażował się Pan w działalność Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP? Gdy byłem dziekanem Wojsk Pancernych w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu, przełożeni powierzyli mi rolę opiekuna Koła ZBŻZiORWP Pancerniak. Polecenie wykonałem, kierując się ludowym powiedzeniem: jeśli nie ty to kto, jeśli nie teraz to kiedy. Dano mi okazję do odwzajemnienia się emerytom, którym zawdzięczam karierę wojskową. Opiekowałem się członkami Pancerniaka od 1997 r. do 2003 r., to jest do czasu, kiedy przeniesiono mnie do rezerwy i musiałem rozpocząć życie emeryta wojskowego. Członkowie Koła wybrali mnie na prezesa zarządu. Następnie zostałem wybrany delegatem na zjazd wojewódzki, który reprezentowałem na krajowym zjeździe Związku. Tam zostałem wybrany na członka Zarządu Głównego ZBŻZiORWP. Należy Pan zatem do wyjątkowego grona wysokiej rangi oficerów rezerwy, którzy podjęli się pełnienia kierowniczych funkcji w naszym Związku. Wyraził Pan zgodę na dalszą działalność w naszym Związku. Jakie są Pana zamiary? Moim zamiarem jest uaktywnić członków komisji problemowych i zarządów Kół, przeciwdziałać stagnacji i skłaniać władze związkowe do myślenia o przyszłości zasłużonych emerytów i osamotnionych wdów. Prezydium ZW przyjęło realny plan zamierzeń. Najwięcej uwagi poświęcono współpracy członków prezydium z zarządami kół polegającej na udziale w zebraniach oraz na współorganizowaniu różnych przedsięwzięć, np. spotkań pokoleń żołnierskich dla upamiętnienia dnia zwycięstwa. Należy to do wieloletniej tradycji Koła Pancerniak. W 2007 r. Zarząd Wojewódzki postanowił ją rozpowszechnić w poznańskim środowisku. Patronat nad spotkaniem objął dowódca Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych gen. bryg Piotr Pcionek. Program obejmował zawody strzeleckie drużyn, w skład których wchodzili dziadek i wnuk. Zwycięzcy otrzymali dyplomy. Kolejnym punktem było zwiedzanie muzeum broni pancernej z okresu II wojny światowej, w tym czołgu Rudy, oraz sprawności żołnierzy Żandarmerii Wojskowej. W czerwcu zaplanowano drugie spotkanie integracyjne z przedstawicielami stowarzyszeń zrzeszających byłych żołnierzy zawodowych. We wrześniu zorganizowano podróż wojskowo-historyczną szlakiem walk 1 Armii WP. ZW oczekuje wsparcia ze strony zarządów kół w realizacji naszych zamierzeń przez liczny udział z każdego koła wraz z rodzinami. Otrzymuję wsparcie od członków prezydium, którzy przyjęli obowiązki przewodniczących komisji problemowych. Problematyka socjalno-zdrowotna leży w gestii wiceprezesa ppłk. Stanisława Klimczyńskiego, który nie czeka na polecenia. Z własnej inicjatywy odwiedza obłożnie chorych, utrzymuje kontakt z dyrektorem WBE i z Miejskim Ośrodkiem Pomocy w Rodzinie, udziela także porad osobom potrzebującym pomocy. Obowiązki organizatora prenumeraty i kolportażu GWiR przyjął na siebie członek prezydium płk Stanisław Markiel, który powołał do życia komisję korespondentów. Podzielam wątpliwość byłego sekretarza ZG płk. Kazimierza Augustynowicza, że nie każdy członek władz związkowych jest prenumeratorem naszego miesięcznika. Jestem przekonany, że wspólnie z płk. Markielem zdołamy przekonać członków ZW do prenumeraty naszego miesięcznika. Moim zdaniem, zainteresowanie prenumeratą maleje ze względu na zawartość tematyczną w GWiR, która zależy w dużej mierze od korespondentów. Zgadzam się z opiniami o niewłaściwych proporcjach tematycznych. Za dużo historii, a za mało porad praktycznych. Sprawą opłacania składek zajmuje się ppłk Teofil Łopaczewski, skarbnik ZW. Niestety, i w tej sprawie, jak i w dziedzinie prenumeraty, daje o sobie znać zobojętnienie spowodowane lekceważeniem naszego Związku przez byłe kierownictwo MON. Czy są perspektywy na przedsięwzięcia integracyjne? Jeśli tak, to w jakiej formie i w jakich dziedzinach? Nadzieja jest, bo gdybym jej nie miał, to prezydium ZW nie organizowałoby ponownie tego zamierzenia. Forma i dziedziny wspólnego działania będą wspólnie uwzględniane, jeśli dojdzie do kolejnego spotkania. Nie mam zamiaru stawiać warunków wstępnych żadnej ze stron ewentualnego porozumienia. Ostatnia kwestia, do której proszę się odnieść, dotyczy braku chętnych do wstępowania w szeregi naszego Związku spośród zwalnianych do rezerwy. Czy ma Pan jakieś propozycje, by zainteresować przynależnością do ZBŻZiORWP kadrę zwalnianą do rezerwy? W dyskusji na plenarnym posiedzeniu ZW podniesiono kwestię decentralizacji w dysponowaniu środkami wpłacanymi na konta fundacji i organizacji pożytku publicznego. A więc celowe jest usamodzielnienie ZW i ZR, nadając im osobowość prawną w celu odpisu 1% od podatku na organizacje wojewódzkie i rejonowe oraz uproszczenie procedury korzystania z funduszy Związku przy uwzględnieniu liczby członków. Serdecznie dziękuję za rozmowę. Antoni RADNY 7

8 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ ZARZĄD WOJEWÓDZKI W LUBLINIE Posiedzeniu ZW ZBŻZiORWP przewodniczył jego prezes płk Stanisław A. Chmiel. Po otwarciu obrad, powitaniu zebranych i podaniu programu oraz omówieniu celu spotkania udekorował ks. mjr. Feliksa Słabka honorową odznaką Za Zasługi dla ZBŻZiORWP. Wręczył również siedmiu związkowcom dyplomy gratulacyjne z okazji wpisu do Księgi honorowej zasłużonych dla ZW ZBŻZiORWP w Lublinie, w tym m.in. prezesom kół: nr 13 ppłk. mgr. inż. Józefowi Brodzie, nr 1 płk. dypl. Romanowi Chojeckiemu, nr 15 ppłk. Henrykowi Sewerynowi i członkowi Prezydium ZW ppłk. Józefowi Korkoszowi. Poinformował zebranych, że biskup gen. dyw. Tadeusz Płoski na prośbę Prezydium ZW powierzył funkcję kapelana wojewódzkiej organizacji ZBŻZiORWP ks. mjr. F. Słabkowi członkowi Koła nr 4. Dyrektor WBE J. Sikora przypomniał zasady przyznania pomocy emerytom i rencistom wojskowym będącym w trudnej sytuacji materialnej. Wykorzystanie funduszu socjalnego będącego w gestii WBE wynosi około 60%. Na temat spraw bieżących oraz zadań ZW i kół zabrał głos przewodniczący Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej płk mgr inż. Ryszard Długosz. Poinformował m.in. o działaniach WKR w celu poprawy stanu gospodarki finansowej. W imieniu nieobecnego przewodniczącego zespołu opracowującego biografię wojewódzkiej organizacji, skupił się na potrzebach z tym związanych. Wiceprezes ZW płk Teodor Wujec dokonał analizy wykonania zadań statutowo-organizacyjnych, a ppłk mgr Tadeusz Hawrylinka poinformował o planowanych przedsięwzięciach. Pozostali członkowie Prezydium ZW przekazali informacje o swoich dziedzinach działania, a mianowicie: kpt. Marian Skorek (skarbnik) o opłacaniu składek i pracy pełnomocników; opiece specjalnej i paliatywnej st. chor. sztab. Antoni Szelest, a ppłk Józef Korkosz o Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym. Hubert KĘPSKI POLACY W BUNDESWEHRZE Podczas pobytu z gubińskimi rezerwistami u kolegów z Bundeswehry spotkałem dwoje Polaków, którzy są związani z armią niemiecką. Do żołnierzy polskich odnoszą się z szacunkiem, podkreślając swoje polskie pochodzenie. Katharina Uchyla od czterech lat pełni służbę kontaktową. Chce ją przedłużyć na kolejne osiem lat. Zarabia euro. Żołnierze kontraktowi podpisujący umowy na 4, 8 lub 12 lat do 25 roku przebywają w koszarach. Później nie muszą. Chcąc korzystać z wyżywienia, płacą za nie. Od 2004 r. szer. Uchyla pracuje w biurze szefa 1 Kompanii 285 Batalionu Wsparcia i Dowodzenia Wojsk Lotniczych w Visselhövede koło Hanoweru. W pododdziale służy około 160 żołnierzy, przeważnie kontraktowych, są także z poboru. Do jej obowiązków należy m.in. prowadzenie dokumentacji, odbieranie telefonów, prowadzenie korespondencji oraz załatwianie spraw w sztabie itp. Ze względu na małą liczbę oficerów, podoficerowie także pełnią całodobową służbę w jednostce (ochroną zajmuje się służba cywilna), przyjmując ją o 7.00 rano. Do zadań służby należy m.in. wciąganie o godz i ściąganie o z masztu flagi państwowej, a także powiadamianie żołnierzy w przypadku alarmu za pośrednictwem środków masowego przekazu. Katharina Uchyla codziennie dojeżdża do pracy 150 km. W Polsce mieszkała w Żorach, gdzie do 1989 r. ukończyła trzy klasy szkoły podstawowej i wyjechała do ojca, który pracował w Niemczech. Uczyła się dalej i zdobyła zawód pracownika administracji. Pracowała w salonie samochodowym. Chciała pójść do policji, ale zabrakło jej 0,3 pkt. Zgłosiła się więc do wojska i została przyjęta. Erwin Mnich w latach pełnił zasadniczą służbę wojskową w WP. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej w Oleśnicy w stopniu starszego szeregowego został mechanikiem samolotów myśliwskich w pułku lotniczym w Krzesinach. W 1990 r. wyemigrował do Niemiec w rejon Hanoweru. Pracował w różnych miejscach m.in. w piekarni, stolarni i na budowach, a od 2005 r. jako kurier pocztowy doręczał paczki w rejonie Valsrode. Jeszcze w WP osiągał dobre wyniki w strzelaninach programowych. Po przybyciu do Niemiec nawiązał kontakt z rezerwistami Bundeswehry. Ich związek organizuje kilka razy w roku zawody strzeleckie. Brał udział w regionalnych, ogólno niemieckich i międzynarodowych zawodach. Zajmował czołowe miejsca, czym zyskał sobie uznanie. Zaproponowano mu wstąpienie do związku rezerwistów bez prawa noszenia munduru. W 2006 r. wydano rozporządzenia, zgodnie z którym rezerwiści z państw NATO, którzy służyli w wojsku w macierzystych krajach, mogą nosić mundur swojej armii. Po przedstawieniu wojskowym władzom rejonowym dokumentów o pełnieniu służby w WP otrzymał zezwolenie, by podczas zawodów strzeleckich czy organizowanych imprez, nosić mundur polskiego żołnierza. Czyni starania o jego pozyskanie. Specjalizuje się w strzelaniu z pistoletu, karabinu i karabinu maszynowego. Od 2005 r. ma srebrny sznur strzelecki, który uzyskał za osiąganie dobrych wyników, a przyznaje go dowództwo Bundeswehry. Ma też zaświadczenie upoważniające go do organizowania wszelkich zawodów strzeleckich w roli kierownika. Jest ono ważne w całym RFN. Jedno z jego osiągnięć to I miejsce w strzelaniu z pistoletu kalibru 9 mm oraz karabinu maszynowego. Zygmunt TRACZYK DOCENIAJMY INICJATYWY SPOŁECZNIKÓW Do licznego grona członków z inicjatywą i doświadczeniem organizacyjnym w poznańskiej organizacji naszego Związku zaliczam wiceprezesa ds. socjalno-zdrowotnych Zarządu Wojewódzkiego ppłk. Stanisława Klimczyńskiego. Z racji pełnionej funkcji postanowił wyposażyć zarządy kół w niezbędną podstawę prawną, tj. Rozporządzenie ministra zdrowia z 9 lutego 2007 r. (Dz.U. nr 31) w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze względów na te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością na receptach z symbolem P. Dodatkowo sporządził wzór wniosku składanego do Wojskowego Biura Emerytalnego w celu ułatwienia darczyńcom przekazania 1% podatku dochodowego na rzecz Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym lub naszego Związku jako

9 Styczeñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty CO SŁYCHAĆ U LOTNIKÓW WOJSKOWYCH W Ośrodku Szkolenia Sił Powietrznych w Kiekrzu spotkali się seniorzy lotnictwa wojskowego ze wszystkich oddziałów: bielsko-podlaskiego, dęblińskiego, gdyńskiego (morskiego), goleniowskiego, krakowskiego, kujawskiego, lubelskiego, modlińskiego, pilskiego, poznańskiego, radomskiego, tomaszowskiego i warszawsko-mazowieckiego. Przybyli, by uczestniczyć w XVI Zjeździe Delegatów Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego RP. Na zjeździe dyskutowano nad zmianami w statucie oraz o sprawach socjalnych byłych żołnierzy lotników. Postanowiono w dalszym ciągu ubiegać o status organizacji pożytku publicznego, mimo otrzymanej odmowy. Osiemdziesięciu czterech delegatów podsumowało statutową działalność w latach Wybrano także nowe władze stowarzyszenia. Prezesem ponownie został płk pil. dr Bolesław Halerz. Delegaci na zjazd, którzy przylecieli samolotami na lotnisko Krzesiny, dzięki uprzejmości dowódcy sił powietrznych mieli możliwość obserwowania, jak szkolą się piloci na samolotach F-16. Wszyscy uczestniczyli natomiast w kościele garnizonowym w Poznaniu w uroczystości odsłonięcia tablicy upamiętniającej lotników 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego Warszawa. Inicjatorem i wykonawcą tej tablicy jest były dowódca wojsk lotniczych gen. dyw. pil. Henryk Michałowski. Napis na tablicy głosi: Pamięci lotników 1 PLM Warszawa, poległym w czasie szkolenia i w walce o wolność Ojczyzny Towarzysze broni. Spotkanie zakończył wspólny obiad. Z nowymi siłami do działania i nadzieją, że minister obrony narodowej podpisze jednak ze Stowarzyszeniem porozumienie o współpracy, mając również zapewnienie od zastępcy dowódcy sił powietrznych o dalszej dla nas pomocy, uczestnicy zjazdu rozjechali się do domów. Uczestnik XVI Zjazdu Z lotniczym pozdrowieniem Marek ZAPIÓR KIELCE POD LUPĄ Świętokrzyski Zarząd Wojewódzki Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego został poddany kompleksowej kontroli statutowej działalności. Przeprowadziła ją 6 listopada 2007 r. Główna Komisja Rewizyjna ZBŻZiORWP w składzie: płk Antoni Barański i ppłk Stefan Ochyra. Szczegółowej ocenie poddano, m.in.: sprawy organizacyjne, stan ewidencyjny członków i opłacanie składek, planowanie działalności i wykonywanie statutowych zadań oraz uchwał, gospodarkę finansową, w tym planowanie i realizowanie budżetu oraz działalność Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej. Informację o kontrolowanych działach przedstawili: prezes Zarządu Wojewódzkie- KORESPONDENCI DONOSZĄ go ZBŻZiORWP w Kielcach płk mgr Stefan Kuziński oraz wiceprezesi: do spraw organizacyjnych kpt. mgr Stanisław Babiarz, ds. socjalno-zdrowotnych por. Władysław Adach, skarbnik ppłk Jerzy Kwiatkowski oraz sekretarz ZW ppłk Czesław Gajda, W wyniku kontroli komisja uznała, że podstawowe zadania statutowe oraz wynikające z uchwał są wykonywane właściwie, dokumentacja jest prowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami, a dane zawarte w niej są aktualne. Gospodarka finansowa także jest prowadzona bez zastrzeżeń. Z wykonanych czynności kontrolnych Główna Komisja Rewizyjna ZBŻZiORWP sporządziła stosowny protokół, a osobom kontrolowanym wyraziła podziękowanie wraz z życzeniami wytrwałości i dalszych osiągnięć w trudnej, ale pożytecznej i zaszczytnej pracy społecznej. Piotr KOWALCZYK W Kole ZBŻZiORWP nr 38 działającym przy Sztabie Generalnym WP odbyło się uroczyste zebranie przy kawie i lampce wina w pięknej sali konferencyjnej Dowództwa Sił Powietrznych. Było ono poświęcone 89. rocznicy postania SGWP. Dostojnych gości generała Mieczysława Stachowiaka I zastępcę SGWP i płk. Adama Spychalskiego dziekana Korpusu Oficerów MON oraz członków Koła powitał prezes płk Bolesław Szeluga. Generał Stachowiak w serdecznych słowach zwrócił się do oficerów, którzy w minionym okresie służyli w Sztabie Generalnym WP. Zapoznał również z sytuacją Wojska Polskiego w Iraku i Afganistanie. Prezes wręczył dyplomy jubilatom obchodzącym 80. i 75. urodziny. W tym gronie znalazł się również autor niniejszej informacji. Na zakończenie dodam, że po raz pierwszy odważyłem się napisać o naszym Kole patent korespondenta zobowiązuje. Jako jedyny chorąży znalazłem się w zacnym gronie korespondentów GWiR. Życzę zdrowia i przesyłam uśmiechy (bo i jesień radość niesie). Wszystkim Czytelnikom i Prześwietnej Redakcyjnej Deputacji! Z uszanowaniem Janek ZALEWSKI chłopak z królewskiego Wilanowa WYZWOLENIE CZY ZNIEWOLENIE Używanie w okresie PRL-u określenia wyzwolenie Polski tak bardzo wsiąkło w umysły historyków, że jeszcze teraz można często usłyszeć lub przeczytać: o wyzwoleniu polskich miast przez Armię Czerwoną. Tak skarży się historyk rzeszowskiego IPN Mirosław Surdej. Uważa on, że w PRL-u za pomocą nowomowy starano się zafałszować prawdę o wejściu wojsk sowieckich do Polski. Część społeczeństwa rzeczywiście postrzegała żołnierzy sowieckich jako wyzwolicieli. Tyle o przeszłości mówi historyk Mirosław organizacji pożytku publicznego. Przygotował także wydruk z zeznania o wysokości osiągniętego dochodu z podaniem pozycji, w której trzeba wpisać nazwę jednej z organizacji i numer jej konta, na które przeznacza się odpis z podatku. Przygotowane materiały powielono i wręczono prezesom Kół na plenarnym posiedzeniu Zarządu Wojewódzkiego. Rola zarządów kół polega teraz na przygotowaniu odpowiedniej liczby egzemplarzy i doręczeniu związkowcom, z prośbą o dokonanie wpłaty. Od wielkości wpływów na te konta będzie zależeć zakres udzielonej pomocy socjalno-zdrowotnej oraz realizacja zadań statutowych przez władze naszego Związku. Jesteśmy zdani tylko na siebie. Wypada wspomnieć o jeszcze jednej cesze ppłk. Klimczyńskiego, wyczulonego na trudny los schorowanych emerytów i rencistów. Kierownictwo WAM odmówiło wymiany okien w mieszkaniu jednej z emerytek regularnie płacącej czynsz. Osobista interwencja ppłk. Klimczyńskiego w administracji WAM okazała się skuteczna. Wstawiono nowe okna. Na zakończenie ważna informacja dotycząca uprawnień inwalidów wojennych i osób represjonowanych. W Dzienniku Ustaw nr 166 z 13 września 2007 r. poz opublikowano ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw. W artykułach nr 46 i 47 są zawarte uprawnienia tych osób, zwłaszcza do bezpłatnych leków oznaczonych symbolami Rp lub Rpz. Wymienione ustawy są dostępne w internecie. Antoni RADNY 9

10 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ 2008 Surdej. A chodziło mu o przygotowania przez Podkarpackie Stowarzyszenie Militariów inscenizacji w ramach I Wojewódzkiego Pikniku Militarnego dla uczczenia 63. rocznicy wyparcia Niemców z miasta przez żołnierzy Armii Czerwonej. Świadomie pomijam słowo wyzwolenie. Na Podkarpaciu to już trzecia inscenizacja historycznych bitew. Pierwsze dwie miały miejsce w Przemyślu. Pierwsza dotyczyła walki o przemyską twierdzę. W 1915 r. druga to forsowanie Sanu w czerwcu 1941 r. przez wojska niemieckie, z którymi walczyli obrońcy Przemyśla. Obie te inscenizacje nie wzbudziły żadnych emocji. Stały się natomiast ciekawym widowiskiem nie tylko dla mieszkańców miasta. Ta trzecia rzeszowska wywołała polityczne retrospekcje. Historycy miejscowego IPN-u ostrzegali organizatorów imprezy, że pojęcie wyzwolenie Rzeszowa nie spodoba się nie tylko kombatantom, ale również młodym miłośnikom historii, zwłaszcza tym o nastawieniu patriotycznym, którzy mogą zapoczątkować masowe protesty. Dodano, że inscenizacja bitwy o miasto będzie się podobać jedynie byłym żołnierzom ludowego Wojska Polskiego. Przy okazji organizowanej imprezy dostało się prezydentowi miasta mgr. Tadeuszowi Ferencowi i Radzie Miasta za wsparcie inscenizacji kwotą 30 tys. złotych. Inscenizacja walki o wyzwolenie miasta, przygotowana przez Podkarpackie Stowarzyszenie Militariów odbyła się w ustalonym terminie. Nie było protestów ani manifestacji jej przeciwników. Impreza przyciągnęła rzesze mieszkańców miasta i okolic. Jej przebiegiem były zdarzenia jakie miały miejsce w sierpniu 1944 r. Miłośnicy militariów nie widzą w słowie wyzwolenie niczego złego. Nie mają pojęcia, jakim innym słowem można by je zastąpić. Każde, nawet najciekawsze imprezy do takich należała organizowana przez Stowarzyszenie inscenizacja można uwikłać w spory polityczne. Dobrze, że miłośnicy militariów robią swoje. Przeciwnicy z góry wiedzą, kto jest, a kto nie jest nastawiony patriotycznie. Zadziwiające. Jan MACHNO Z OLSZTYNA O ZAGRANICZNEJ WSPÓŁPRACY Zarząd Wojewódzki ZBŻZiORWP zorganizował posiedzenie z udziałem prezesów kół. Obrady otworzył prezes ppłk (r.) Romuald Jóźwiak. Po omówieniu porządku obrad podsumowano całoroczną działalność wojewódzkiego ogniwa naszego stowarzyszenia. Omówiono współpracę z instytucjami samorządowymi i organizacjami kombatanckimi oraz wojskiem. Dzięki niej zorganizowano uroczystości rocznicowe 1 września, Święto Wojska Polskiego oraz zawody sportowe. Delegacja naszego Związku z województwa warmińsko-mazurskiego brała udział w ramach przygranicznej współpracy z obwodem kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej w obradach Dnia Zwycięstwa. Polscy związkowcy wraz z przedstawicielami samorządu terytorialnego brali udział w 1 Międzynarodowym Festiwalu Pieśni Patriotycznych i Ludowych w Świetłogorsku. W przyszłym działaniu postanowiono rozwijać współpracę z organizacjami społecznymi, zwłaszcza ze Stowarzyszeniem Świnoujście-Kaliningrad-Olsztyn z obwodu Kaliningradzkiego. Ppłk Ryszard Kudy omówił przygotowania do mającego odbyć się w przyszłym roku, organizowanego przez nasz Związek, festiwalu pieśni patriotycznych i ludowych w Olsztynie. Postanowiono włączyć w przygotowania kluby garnizonowe oraz Dom Młodzieży z Olsztyna. Zarząd Wojewódzki stara się o środki finansowe i sponsorów co ułatwi przeprowadzenie planowanej imprezy. Ryszard MUSZALIK KOLEŻEŃSKI ZJAZD ARTYLERZYSTÓW Po dwuletniej przerwie po raz trzeci odbył się 13 października 2007 r. zjazd byłych żołnierzy zawodowych 20 Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Spotkanie w Pleszewie zorganizowali: płk dypl. Florian Siekierski, st. chor. sztab. Jerzy Krawczyk, por. Andrzej Murawiecki, chor. Ryszard Przybylski, st. chor. Marek Felakowski, st. chor. Zenon Jankowski i phor. Franciszek Biadała. Każdy kolejny zjazd cieszy się coraz większym zainteresowaniem. Ponad 20 osób przybyło z ostatniego miejsca dyslokacji pułku z Żar. Ostatnim dowódcą pułku był płk Andrzej Gogulski. Rozwiązanie pułku nastąpiło w 2001 r. W zjeździe uczestniczyli koledzy z Krakowa, Warszawy, Gorzowa Wlkp., Poznania, Kalisza oraz z Sieradza, skąd przybył najdłużej pełniący obowiązki dowódcy pułku płk dypl. Henryk Szafranowski. Dla uczczenia zmarłych kolegów na ich mogiłach delegacja zapaliła znicze. Przy pomniku stojącym w rejonie koszar, a poświęconym żołnierzom 70 pp i 20 pappanc, delegacja złożyła wiązankę kwiatów. Płk Florian Siekierski powitał zaproszonych gości przybyłych na zjazd, po czym przedstawił krótki zarys historii pułku od jego powstania w 1944 r. do rozwiązania w 2001 r. Po części oficjalnej uczestnicy spotkania udali się do dawnego wojskowego kasyna. Koleżeńska biesiada trwała wiele godzin. Były wspomnienia z lat służby wojskowej i rozmowy o sytuacji w kraju. To tańca przygrywała orkiestra, a czas umilał chór Lira z Dziennego Domu Pomocy z repertuarem piosenek wojskowych i okolicznościowych, kierowany przez Ryszarda Furmankiewicza. Każdy uczestnik otrzymał wspólne zdjęcie i pamiątkę, która będzie przypominała mile spędzony czas w gronie żołnierskiej braci i pracowników wojska. Kazimierz OTTO 10 ORGANIZATOR Z POWOŁANIA Nawiązując do opisanego w GWiR (nr 7 z 2007 r.) czerwcowego szkolenia koordynatorów i organizatorów opieki specjalnej, jako były jej organizator, a obecnie skarbnik ZW i zarazem koordynator tejże opieki na terenie działania Zarządu Wojewódzkiego w Szczecinie, biorący udział w tym szkoleniu z satysfakcją, mimo wielu problemów natury administracyjnej i materialnej oraz częstokroć znieczulicy osób kompetentnych w sprawach opieki nad osobami obłożnie chorymi, biednymi i samotnymi, potrzebującymi opieki, z pełną satysfakcją muszę stwierdzić, że są wśród nas ludzie poświęcający swój czas na niesienie pomocy bliźnim, zwłaszcza wdowom i samotnym emerytom. W naszym Zarządzie jest taka osoba, która z pełnym zaangażowaniem poświęca się pomocy paliatywnej. Jest to pani Wiktoria Kalinowska, długoletnia pracownica wojska, odznaczona brązowym, srebrnym i złotym medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny. Przeżyła ona osobisty dramat rodzinny. Przez długie lata opiekując się chorym na raka mężem, zrozumiała konieczność zapewniania opieki ludziom samotnym, niemającym nikogo bliskiego. Początkowo pracowała jako opiekunka osób samotnych. Później Zarząd Wojewódzki zaproponował pani Wiktorii zwanej przez wszystkich panią Wiesią objęcie funkcji organizatora opieki specjalnej (paliatywnej), na co wyraziła zgodę. Możemy sobie tylko pogratulować. Pani Wiesia przystąpiła do pracy z pełnym zaangażowaniem. Mimo trudności w wykonywaniu tak niewdzięcznych obowiązków zyskała wdzięczność swoich podopiecznych.

11 Styczeñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty SENIORZY SŁUŻB TECHNICZNYCH z warszawskiego Koła nr 49 ZBŻZiORWP (prezes płk Władysław Kowalik) zorganizowali uroczyste spotkanie poświęcone 25-leciu jego istnienia. Gośćmi uroczystości byli: prezes Zarządu Województwa Mazowieckiego płk Bogdan Miller, sekretarz ZWM, dziś już Sekretarz Generalny ZG, płk Jan Kacprzak, przedstawiciele instytucji patronackiej, którą jest Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON płk Dariusz Ćwik i płk Jan Sońta oraz honorowy prezes Koła nr 4 płk Alojzy Wojciechowski i niżej podpisany wiceprezes tego Koła. Płk Kowalik, po przywitaniu zebranych, omówił historię Koła. Zebranie założycielskie odbyło się 16 grudnia 1982 r. Uczestniczyło w nim 16 oficerów. Wszyscy zadeklarowali chęć wstąpienia do Związku. Organizatorami zebrania byli koledzy; Filipowski i Freytag. Pierwszym prezesem został kolega Horbaczewski. Obecnie Koło liczy 56 członków. Średnia wieku to 74 lata. 11 seniorów przekroczyło 80. rok życia. Głównym celem działania Koła było udzielanie pomocy potrzebującym, zajmowanie się sprawami socjalnymi, zdrowotnymi oraz zwiększenie liczby członków koła. Przełomowym w funkcjonowaniu Koła był rok 1997, w którym nastąpił wzrost aktywności członków, czego wynikiem było m.in. zwiększenie liczebności Koła, o czym wspomniał prezes Kowalik. Sekretarz Koła kol. Łoniewski wymienił tych, którzy odeszli na wieczną wartę. Chwilą ciszy uczczono ich pamięć. Prezes Zarządu Województwa Mazowieckiego płk Miller stwierdził, że Koło nr 49 jest jednym z lepszych. Potrafi integrować związkową społeczność i współpracować z patronacką instytucją, co jest szczególnie istotne w obecnych warunkach funkcjonowania Związku przy zupełnym braku zainteresowania ze strony MON. Niepodpisanie umowy o współdziałaniu między Związkiem a MON pozbawia nas jakiegokolwiek zabezpieczenia logistycznego stwierdził prezes. Dziękując za wsparcie naszej pracy przez patronacką instytucję, wręczył przedstawicielowi Departamentu Zaopatrzenia Sił Zbrojnych MON specjalne podziękowanie od Zarządu Województwa Mazowieckiego. Kolega Wojciechowski, składając gratulacje, zwrócił uwagę, że członkowie naszych Kół (nr 4 i 49) wywodzą się z jednego pnia ze Służb Technicznych WP, co sprzyja dobrej współpracy. Wyróżnienia wręczono w postaci honorowych odznaczeń ośmiu kolegom Za Zasługi dla ZBŻZiORWP. Ośmiu otrzymało pamiątkowe medale wybite z okazji 25-lecia Związku, a piętnastu listy gratulacyjne od Zarządu Koła. W imieniu Prezydium ZWM kolega Miller wręczył prezesowi Koła list gratulacyjny za całokształt działalności. Ponadto Zarząd Koła otrzymał list gratulacyjny od dyrektora Departamentu gen. Sławomira Szczepaniaka. Jedyna pani towarzysząca mężowi w uroczystości otrzymała z rąk prezesa Kowalika piękną różę. Całość spotkania przebiegała w przyjacielskiej atmosferze. Na zakończenie wzniesiono toast lampką wina. Życzono wszystkim zdrowia i wytrwałości w społecznej działalności. ILOŚĆ I JAKOŚĆ MUSZĄ IŚĆ W PARZE Większość członków ZBŻZiORWP rozumie, że obecne ugrupowania polityczne w Polsce nie dostrzegają potrzeby istnienia tego Związku. W ich pojęciu, przeszkadzamy w fałszowaniu historii i wmawianiu młodzieży, że byli żołnierze zawodowi Wojska Polskiego z lat służyli celom ZSRR. Na nasz Związek godzą się z konieczności i liczą na to, że naturalne zgony zakończą jego funkcjonowanie. Dlatego sami musimy zadbać o jego rozwój w sensie liczebnym i jakościowym. Sądzę, że na obecnym etapie jest to naczelne zadanie wszystkich członków ZBŻZiORWP. Trudności w jego wykonaniu wynikają z faktu, że obecni żołnierze zawodowi kończący służbę nie mają nawyku działania w organizacjach społecznych. Ponadto większość włącza się w działania stowarzy- Obecnie opiekuje się wdowami-inwalidkami I grupy (o znacznym stopniu niepełnosprawności), potrzebującymi opieki osób drugich oraz małżeństwami o małych dochodach, ściśle współpracując z zajmującą się sprawami socjalno-zdrowotnymi w Wojskowym Biurze Emerytalnym w Szczecinie panią Celiną Jurczyk. Życzę naszemu Związkowi wielu takich ofiarnych organizatorów oraz dobrej współpracy z organami kompetentnymi do udzielania pomocy paliatywnej. Rajmund SCHULZ szeń popieranych i wspomaganych przez rząd oraz administrację państwową i samorządową. Żołnierze zawodowi odchodzący do rezerwy ze względu na restrukturyzację wojska są rozżaleni i zmuszeni do poszukiwania zatrudnienia. Na tym koncentrują się przede wszystkim. Te uwarunkowania powodują konieczność wprowadzenia zmian w dotychczasowym sposobie i programie działania naszego Związku. Lepiej niż dotychczas musimy poznać, czego oczekuje od nas środowisko, w którym działamy, realizować takie przedsięwzięcia, na jakie jest zapotrzebowanie. Nudne zebrania trzeba zastąpić towarzyskimi spotkaniami na konkretne tematy, zapraszając do udziału w nich osoby mogące wyjaśnić wiele problemów nurtujących nasze środowisko. Nawiązanie współpracy z odpowiednimi instytucjami pomoże nam w organizowaniu dla byłych żołnierzy zawodowych i ich rodzin różnych form życia kulturalnego. Współdziałanie zaś z LOK ożywi naszą działalność w dziedzinie sportów obronnych, zwłaszcza sekcji i klubów strzeleckich. W kontaktach codziennych wprowadźmy powszechnie zwrot kolego bez tytułów i stopni wojskowych. Członkowie Związku chcą się czuć wszyscy równi. Odczucie, że liczy się tylko słowo starszego stopniem, przeszkadza w działaniu. Członkowie wybrani do władz Związku różnego szczebla powinni pamiętać, że to na nich ciąży obowiązek tworzenia miłej, koleżeńskiej atmosfery oraz podejmowania inicjatyw wysuwanych przez członków. W każdym kole powinni znaleźć się członkowie, którzy zostaną kolporterami miesięcznika związkowego i dotrą do każdej rodziny wojskowej w osiedlu z propozycją jego prenumeraty. Mała liczba prenumeratorów miesięcznika wynika z jego słabego spopularyzowania. Sprawdziłem to w ubiegłym roku. Dotarłem do dziesięciu rodzin wojskowych żadna z rodzin nie odmówiła prenumeraty. Przy czym rodziny, które odwiedziłem, nie wiedziały, że takie pismo jest wydawane. Wszedłem w porozumienia z przewodniczącym wspólnoty mieszkaniowej w moim bloku i co miesiąc wywieszam spis tytułów artykułów zamieszczonych w danym numerze miesięcznika w zamykanej gablocie. Proponuję, by redakcja zamieszczała spis treści miesięcznika, który wykorzystamy do popularyzowania pisma. Dobrze by było gdybyśmy przyjęli taką zasadę: każdy wojskowy świadczeniobiorca udziałowcem i prenumeratorem pisma. Powinniśmy pamiętać, że dla dużej części związkowców w podeszłym wieku jest to jedyny sposób utrzymywania stałej łączności ze ZBŻZiORWP. Większość z nas rozumie potrzebę zjednoczenia związków żołnierskich w jedną organizację. Na obecnym etapie jest to trudne zadanie. Wielu członków poszczególnych związków żołnierskich ich samodzielność uważa za najwiekszą wartość. Dlatego czyńmy wszystko, by powstała federacja. Andrzej MAGRYŚ 11

12 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ LUDZIE ZWI ZKU JUBILEUSZ STANISŁAWA KOZIŃSKIEGO Pułkownik Stanisław Koziński jest jednym z najstarszych członków naszego Związku. Był współorganizatorem ZBŻŻ w Gorzowie Wlkp. Przez długie lata wchodził w skład Zarządu Wojewódzkiego działał w komisji socjalno-zdrowotnej. Gdy zdrowie jeszcze pozwalało, był zaangażowany w pracę społeczną, zwłaszcza w środowisku kombatanckim, za co cieszy się wielkim uznaniem i szacunkiem w środowisku emerytów wojskowych i ich rodzin. Drogi nasz Jubilat urodził się w Mościskach 28 września 1922 r. w rodzinie robotniczej Michała i Marii Pszonak. Wraz z rodzeństwem uczęszczał do szkoły powszechnej, którą ukończył w 1936 r. naukę kontynuował w szkole średniej, jednak przerwał ją wybuch wojny. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Mościsk, aby uniknąć kłopotów, podjął pracę w miejscowej cegielni jako pomocnik kowala. Okupacja niemiecka to był trudny czas. Praca w cegielni dawała poczucie bezpieczeństwa, ale tylko w początkowym okresie. W kwietniu 1942 r. Stanisław został przymusowo wcielony do Baudinstu. Pod niemiecką strażą wraz z innymi Polakami pracował przy rozbudowie węzła kolejowego wokół Lwowa. Po roku katorżniczej pracy uciekł w niewielkiej grupie rówieśników, z którymi później ukrywali się na terenie powiatu mościckiego. Zimą 1944 r. dzięki wstawiennictwu starszego brata i kuzyna został żołnierzem AK, a ponieważ znał doskonale pobliskie tereny, jako łącznik służył w partyzanckim oddziale. Po wyzwoleniu rodzinnego miasta przez wojska radzieckie, w poczuciu patriotycznego obowiązku, zgłosił się do RKU. 25 lipca 1944 roku został wcielony do odrodzonego Wojska Polskiego. Mając odpowiednie wykształcenie, został skierowany do 2 Frontowej Oficerskiej Szkoły Piehcoty w Lublinie. Po intensywnym szkoleniu 1 stycznia 1945 roku został promowany na stopień chorążego piechoty. Przydzielono go wraz z grupą nowo promowanych oficerów do 5 DP Łukowa. Tam właśnie objął stanowisko dowódcy plutonu ckm w 2 Kompanii i już 19 stycznia wyruszył na front. Gdy 5 DP przybyła do Warszawy, przez kilka dni 15 pp pełnił służbę garnizonową na Pradze. W tym czasie 1 bp, w którym służył chor. Koziński, został skierowany do ochrony obozu jenieckiego w Kaliszu. Do Pułku dołączył dopiero w Bolesławcu. Później 5 DP w ramach operacji berlińskiej po uderzeniu znad Nysy Łużyckiej toczyła ciężkie walki z przeważającymi siłami Wehrmachtu i Wafel SS, idącymi na odsiecz Berlinowi. Jednostki 5 DP ponosiły ciężkie straty, walcząc z okrążeniu i rozproszeniu. Po wielu latach płk Koziński we wspomnieniach napisał: W czasie tych walk dochodziło do strasznych wydarzeń, które na trwałe utkwiły w mej pamięci, poległo wielu moich kolegów i podwładnych, na moich oczach zginął por. Józef Gaszyński, po którym przyjąłem dowodzenie kompanią. Byłem na miejscu, gdzie zginął nasz dowódca dywizji gen. Aleksander Waszkiewicz i jego sztab. było to straszne moje przeżycie. Po zakończeniu działań wojennych jednostki dywizji, a wraz z nimi 15 pp, ochraniały granicę nad Odrą w pasie od Kostrzyna do Krajnika. W 1946 r. Pułk został skierowany do garnizonu w Skwierzynie, gdzie przeprowadzono demobilizację starszych roczników i przyjęto nowych poborowych. Porucznika Kozińskiego wraz z kompanią skierowano do budowy cmentarza wojennego 1 AWP w Zgorzelcu. Jeszcze raz znalazł się w rejonie w którym przed rokiem toczyły się zacięte boje z faszystami, a który dla wielu jego kolegów stał się miejscem wiecznego spoczynku. Obecnie ten wielki cmentarz jego towarzyszy broni jest bardzo zaniedbany, a nawet zapomniany przez instytucje odpowiedzialne za jego utrzymanie. W latach pełnił obowiązki dowódcy kompanii w 12 Pułku Piechoty, który wchodził w skład przeformowanej 4 DP i stacjonował w Pleszewie. Były to już spokojniejsze czasy i trwało normalne szkolenie bojowe. Tam właśnie nasz Jubilat poznał urodziwą pleszewiankę Barbarę Kontczak, którą wiosną 1950 r. poślubił i w szczęściu do dnia dzisiejszego trwa w tym związku. W ramach dyslokacji 4 DP skierowano na Ziemię Lubuską, a 12 pp znalazł się w Gorzowie Wlkp., aż do jego rozwiązania pułku w 1995 r. Płk Koziński z nostalgią wspomina trudne początki w Gorzowie i swojego dowódcę ppłk. Stefana Orlińskiego, żołnierza Września, jeńca oflagu, wspaniałego człowieka, którego imię nosi Koło ZBŻZiORWP utworzone w 1981 r. przy 12 Kołobrzeskim Pułku Zmechanizowanym. W tym pułku nasz Jubilat służył na różnych stanowiskach. Był dowódcą batalionu i oficerem żywnościowym. Przeniesiony do Sztabu 4 DZ, który stacjonował w Krośnie Odrzańskim, zajmował w latach stanowiska w służbach kwatermistrzowskich. Był m.in. zastępcą kwatermistrza dywizji. Synowie poszli w ślady ojca i ukończyli wyższe szkoły oficerskie. Obecnie są również członkami naszego Związku. Jest to typowa rodzina wojskowa, bo córka jest emerytowanym pracownikiem wojska, a jej małżonek to major rezerwy. Po zakończeniu służby wojskowej ppłk Koziński pracował w Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Gorzowie Wlkp. W 1987 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę, ale dalej działał społecznie. Był popularyzatorem tradycji bojowych Wojska Polskiego, a zwłaszcza 12 pp. Ma wiele odznaczeń bojowych oraz za ofiarną pracę dla Ojczyzny, a mianowicie; Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, srebrny medal Zasłużonym na Polu Chwały, medale Za Odrę, Nysę oraz Berlin, medal Zwycięstwa i Wolności, medal Pobiedy przyznany przez prezydenta Rosji w 60. rocznicę zwycięstwa, medale resortowe MON, odznaki honorowe Za Zasługi dla Woj. Zielonogórskiego i Gorzowskiego jak, również Za Zasługi dla ZBŻZiORWP. W roku 2000 Stanisław Koziński wraz z żoną Barbarą zostali odznaczeni przez Prezydenta RP medalem Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie. Z okazji 85. urodzin Jubilat otrzymał dyplom honorowy ZBŻZiORWP wraz z życzeniami długoletnich lat życia w zdrowiu i szczęściu rodzinnym. Wszystkiego najlepszego Drogi Panie Stanisławie. Stanisław BAGIŃSKI 80 LAT W SŁUŻBIE OJCZYZNY Są ludzie starzy już w wieku 50 lat. Są też młodzi, którzy dożywają sędziwego wieku 80 lat. Do tych drugich należy płk Bronisław Smyczek. Urodził się w 1927 r. w miejscowości Moszczenia w powiecie Piotrków Trybunalski w rodzinie chłopskiej. Należy do pokolenia, którego młodość przypadła na mroczne lata II wojny światowej. Tak jak większość młodych ludzi w wieku 16 lat został wywieziony na przymusowe roboty do III Rzeszy. Pracował przy budowie okopów przeciwczołgowych w okolicach Polichna. Po zakończeniu wojny powrócił do domu i uzupełniał wykształcenie. W 1948 r. został powołany do czynnej służby wojskowej. Służył jako elew w 84 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Brzegu. Ukończył szkołę oficerską w Łodzi, po czym został skierowany do Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Służbę pełnił w jednostkach wojskowych w Wałczu, Choszcznie i Stargardzie Szczecińskim. Zdobył średnie wykształcenie i otrzymał tytuł technika samochodowego. 12

13 Styczeñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty W 1959 r. dostał przydział do Oficerskiej Szkoły Samochodowej w Pile. Z uczelnią tą związał się do końca swojej służby zawodowej. Pełnił obowiązki dowódcy plutonu i dowódcy kompanii, a następnie zajmował stanowiska w pionie dydaktycznym i planistycznym oddziału szkolenia. Opracowywał plany szkolenia podchorążych i kadetów. W WOSS służył ponad 31 lat. Z zawodowej służby wojskowej został zwolniony ze względu na stan zdrowia. Był w stopniu podpułkownika. Pozostał jednak na tym samym stanowisku jako pracownik cywilny. Zamienił mundur na marynarkę. W 1981 r., gdy powstał Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych, wstąpił do niego. Został członkiem Zarządu Koła działającego przy WOSS. Później został wybrany do Zarządu Wojewódzkiego, w którym pełnił funkcję przewodniczącego komisji socjalno-zdrowotnej, a następnie prezesa ZW i członka Zarządu Głównego. Za jego prezesury organizacja wojewódzka otrzymała sztandar. Od czterech kadencji jest wiceprezesem Zarządu Rejonowego. Wzorowy mąż, ojciec i dziadek. Z żoną Zofią przeżył już ponad pół wieku. Wychowali troje dzieci, doczekali się sześciorga wnucząt i dwóch prawnuków. Pułkownik Bronisław Smyczek, bo o nim jest mowa, za długoletnią służbę wojskową oraz działalność społeczną był wielokrotnie wyróżniany. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wieloma odznaczeniami resortowymi, związkowymi i regionalnymi. Uhonorowano go także wpisem do księgi honorowej Zarządu Głównego ZBŻZiORWP. 1 sierpnia 2007 r. w Izbie Pamięci Garnizonu Piła Zarząd Rejonowy zorganizował uroczyste spotkanie z okazji jego 80. urodzin. W uroczystościach jubileuszowych uczestniczyli członkowie Prezydium Zarządu Rejonowego, prezesi kół oraz przedstawiciele organizacji kombatanckich. Prezes Zarządu Rejonowego płk Jan Tyczyński w okolicznościowym przemówieniu podkreślił zasługi Jubilata oraz życzył mu długich lat życia w zdrowiu. Został uhonorowany także listem gratulacyjnym od prezesa Zarządu Głównego oraz kwiatami i upominkami od uczestników spotkania. W regionalnej prasie ukazały się informacje o jego życiu i działalności. Stefan SZAFRAN SYLWETKA DZIAŁACZA Ppłk Stanisław Mardosiewcz urodził się 24 marca 1931 r. w miejscowości Posada Leska, województwo rzeszowskie. Należy do pokolenia, którego los nie oszczędzał od najmłodszych lat. W 1936 r. zmarła jego matka, pozostawiając trzech synów na wychowaniu babci, ponieważ ojciec w tym czasie przebywał we Francji, aby zarobić na utrzymanie rodziny. Z chwilą wybuchu drugiej wojny światowej pieniądze od ojca przestały przychodzić. Zmuszona bardzo trudną sytuacją, babcia oddała go na służbę jako parobka. Poznawał trudny ciężkiej pracy na roli, pasąc krowy i owce oraz wykonując wszelkie prace gospodarskie. Taka sytuacja trwała aż do 1947 r. Przez te lata ( ) nie mógł uczęszczać do szkoły, ponieważ jego gospodarz nie był tym zainteresowany. Kiedy w 1947 r. ojciec powrócił z Francji rodzina wyjechała do Stargardu Szczecińskiego, tam bowiem ojciec miał załatwioną pracę i mieszkanie. Jesienią 1947 r. Stanisław Mardosiewicz rozpoczął naukę w Szkole Przysposobienia Przemysłowego w Będzinie. Po uzyskaniu świadectwa ukończenia nauki i przyuczenia do zawodu ślusarz-tokarz podjął pracę w Hucie Zygmunt w Łagiewnikach Śląskich, podnosząc jednocześnie swoje kwalifikacje na kursie wieczorowym. W 1952 r. powrócił do Stargardu Szczecińskiego i rozpoczął pracę w Technicznej Bazie Obsługi Rolnictwa. W kwietniu tego roku otrzymał kartę powołania do wojska. Szkolenie unitarne odbył w Samodzielnym Batalionie Mostów Składanych we Włocławku. Podczas werbunku do szkół oficerskich nie wahał się ani chwili podjął życiową decyzję pozostania w szeregach wojska jako żołnierz zawodowy. W sierpniu 1952 r. po zdaniu egzaminów został słuchaczem Oficerskiej Szkoły Uzbrojenia w Bartoszycach. Po jej ukończeniu w sierpniu 1954 r. mianowano go na stopień podporucznika w korpusie osobowym oficerów uzbrojenia. Otrzymał przydział służbowy do 41 Pułku Zmechanizowanego w Szczecinie na stanowisko technika artylerii. W pułku tym służył do grudnia 1955 r. 2 stycznia 1956 r. został służbowo skierowany do Głównej Bazy Marynarki Wojennej na Helu, na stanowisko kierownika sekcji uzbrojenia. Jednocześnie uzupełniał swoje wykształcenie, kończąc najpierw Technikum Ekonomiczne i uzyskując świadectwo dojrzałości, a następnie zaocznie Studium Ekonomiczne przy Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie z filią w Gdańsku-Wrzeszczu. W związku z nasilającą się chorobą żony został przeniesiony do 4 Centralnej Składnicy Uzbrojenia w Żurawicy koło Przemyśla na stanowisko pomocnika szefa sekcji ogólnej. W 1969 r. ukończył kurs KDO oficerów administracji w Rembertowie i został awansowany do stopnia majora. W roku 1976 na własną prośbę po uzyskaniu zgody MON został przeniesiony do 4 Pułku Zmotoryzowanego Jednostek Nadwiślańskich MSW w m. Kwaszenina. Pełniąc dalszą służbę wojskową na stanowisku starszego oficera szefa sztabu pułku. Za wzorową służbę 12 października 1981 r. został mianowany na stopień podpułkownika. Los spłatał mu okrutnego figla. 9 maja 1991 r. podczas podróży służbowej uległ ciężkiemu wypadkowi. Sześć miesięcy spędził w szpitalach w Rzeszowie i Krakowie, po dwóch kolejnych miesiącach rehabilitacji w Lądku-Zdroju powrócił do służby wojskowej. Decyzją Wojskowej Komisji Lekarskiej jako inwalida II grupy w związku ze służbą wojskową po 39 latach służby został przeniesiony w stan spoczynku. W uznaniu zasług za wieloletnią służbę wojskową oraz aktywną działalność społeczną został odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Kaługi, złotym medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju, złotym medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny oraz wieloma innymi medalami resortowymi. Społecznikowska żyłka nie pozwoliła mu na bezczynność. W środowisku, w którym nie było ani jednostek, ani instytucji wojskowych, wspólnie z kolegą ppłk. (r.) Wiesławem Szpakiem postanowili utworzyć koło ZBŻZiORWP. Udało się to uczynić 19 maja 1999 r. Dzięki zabiegom i przychylności władz samorządowych Leska, Koło otrzymało również lokal w budynku Urzędu Miasta, mogąc tym samym rozwinąć działalność statutową. Kolega Mardosiewicz, wybrany na sekretarza Koła, pełni tę funkcję do dzisiaj, zawsze służąc radą i pomocą wszystkim będącym w potrzebie. Mimo trudności zdrowotnych nie opuszcza żadnej uroczystości związanej z obchodami rocznic państwowych i wojskowych, których jest albo organizatorem, albo inicjatorem. Za aktywną działalność nie tylko na rzecz naszego środowiska żołnierskiego został wyróżniony odznaką honorową Za Zasługi dla ZBŻZiORWP oraz medalem 25-lecia powstania Związku. Z. CZERNICKI 13

14 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ Jesteśmy już po wyborach parlamentarnych. Naród dokonał wyboru swoich przedstawicieli, mając nadzieję, że może ci nowo wybrani nie zawiodą. Mówiąc inaczej, mamy taką władzę, jaką sobie wybraliśmy. To prawda, ale nasuwa się refleksja: gdzie w tym całym politycznie fundowanym narodowi chaosie jest wojsko. Byłem żołnierzem i uważam, że nadal nim jestem, choć jestem na emeryturze. Jednak jestem także Polakiem i obywatelem i boli mnie wszystko to, co dzieje się niedobrego w mojej ojczyźnie, a już najbardziej to, że wojsko staje się kartą przetargową w walce o władzę. Sytuacja polityczno-gospodarcza jest taka, jaka jest. Władza pozostaje zawsze w ręku organów konstytucyjnych wyłonionych w wolnych wyborach. Rolą wojska jest zawsze ochrona i obrona granic państwa oraz przestrzeganie praw konstytucyjnych. Nie mogę także zgodzić się z ciągłym utyskiwaniem na byłych żołnierzy zawodowych i różnicowanie ich według zasług. Przecież każdy żołnierz niezależnie od tego, czy walczył w kraju, czy poza jego granicami, na froncie wschodnim, czy zachodnim, zawsze działał dla dobra wspólnego, jakim jest Ojczyzna. Od wieków można by rzec, że od początku państwowości rolą wojska i wszystkich organizacji militarnych jest obrona granic i zapewnienie niepodległości własnego kraju. Niezależnie od nazwy: czy to Rzeczypospolita Szlachecka, Polska, Polska Ludowa, czy też Rzeczypospolita numerowana, dla jej obrońcy jest to zawsze Ojczyzna. Nawet wtedy, kiedy była TRYBUNA CZYTELNIKÓW RODACY! ZATRZYJCIE PODZIAŁY W Polskiej Gazecie Wrocławskiej z 2 listopada Katarzyna Kaczorowska opublikowała materiał o osobach pochowanych na cmentarzu Osobowickim na zlecenie aresztu UB i prokuratury wojskowej w latach Na wstępie wyróżniono tłustym drukiem takie jej słowa: Pod alejkami cmentarza Osobowickiego, największej nekropolii we Wrocławiu, pochowani są skazańcy z więzienia przy ulicy Kleczkowskiej. Polacy i Niemcy. Pierwsi ofiary reżimu stalinowskiego. Drudzy skazani za zbrodnie wojenne lub po prostu za to, że byli Niemcami [podkreślenie moje]. Mam wątpliwości, czy niemiecki właściciel gazety żądał publikacji o eksterminacji Niemców na tzw. Ziemiach Odzyskanych. Raczej autorka w swoim bezgranicznym serwilizmie gotowa jest oskarżyć Polaków o wszystkie zbrodnie popełnione na ziemiach polskich w XX w. Jestem jednak pewien, że ziomkostwa niemieckie nie wystąpią z wnioskiem o Pokojową Nagrodę Nobla dla pani Kaczorowskiej i pana historyka zniewolona lub wymazana z map Europy, w sercach narodu, a zwłaszcza obrońców nie umarła. Ta miłość do Ojczyzny jak do matki powodowała, że każdy walczył tak, jak potrafił, aby nazwę Polska wypowiadać przez duże P. Należy jednak pamiętać o podległości i rozkazodawstwie, któremu każdy zdyscyplinowany żołnierz podlega. Wydaje mi się, że dla wygnańca każdy rodzaj walki jest sposobem dojścia do własnego domu. Oczywiście, jak zawsze w historycznych przełomach, zdarzały się wypadki, których lepiej żeby nie było. Nie można jednak o nich zapominać czy też wymazywać z kart historii lub też przekazywać w zafałszowanej formie. Przeciwnie myślę, że dla dobra wszystkich Polaków należy pozwolić historykom na oczyszczenie tych prawd z kłamstwa i obłudy. Jednak aby tego dokonać, należy odejść od ciągłej konfrontacji i zatrzeć mur nienawiści między rodakami. Przecież niezależnie od życiorysów Polaków, którym bliska była wówczas jest obecnie niepodległość, suwerenność narodowa i demokratyczny porządek we własnym kraju, wszyscy oni, choć każdy inaczej, walczyli o wspólną sprawę, której na imię Polska. Marzeniem moim, a myślę, że również wielu innym, jest zatarcie tego wymyślonego niesłusznie podziału na: My i Wy. Otwórzmy w końcu wszystkie archiwa i ujawnijmy te wszystkie tajemnice, a na pewno wszystko się unormuje. I chociaż na początku może być wielka burza, to z czasem wszystko powróci do normalności. Przecież jesteśmy narodem potrafiącym wybaczać. Działania te pozwolą przywrócić honor polskiemu żołnierzowi, a wojsko nie będzie wycieraczką dla ciągle sfrustrowanych polityków i wszelkiej maści głosicieli prawdy. Między Polakami nie będzie już ważenia zasług, tych, którzy walczyli inaczej, ale w słusznej sprawie, dla Ojczyzny ginęli i wyzwalali ją spod obcej okupacji. Żyjący niech nie dzielą swoich zasług na bardziej szlachetne lub krwi na bardziej błękitną, gdyż nie da się tego uczynić. Dla każdego życie jest najcenniejszym darem. Zdrajcy i sprzedawczyki przypuszczam pozostali poza Polską lub zwiali za granicę. Zadaniem wszystkich pozostałych jest upominanie się o swoje prawa i przywileje. Nie pozwólmy, aby nasze sprawy codzienne, nasz byt, zdrowie i całe życie stawało się obiektem ataków i ciągłym pasmem upokorzeń. Apeluję do zmieniających się rządów: zostawcie wojsko w spokoju! Pozwólcie, aby dowództwo nad armią sprawował ktoś jak się potocznie mówi kto na wojsku zjadł zęby, a nie polityk nie mający pojęcia o wojsku, pełen ambicji i frazesów na ustach. Tylko wyszkolony żołnierza i dowódca będzie wiedział, co armii potrzeba i będzie umiał walczyć o jej godność i honor ze sprawującymi rządy. Każdy żołnierz rezerwista wie, co to dyscyplina, regulamin i podległość. Boli go, kiedy jest upokarzany i pomiata się nim. Dając mu odczuć, że stał się zbędny. Rządzący! Nie obarczajcie winą za swe niepowodzenia wymyślonych wrogów, lecz rządźcie dobrze. A do prezesów organizacji i związków żołnierskich apeluję o większe zaangażowanie w sprawy ich podopiecznych. Stanisław CICHOSZ SKAZANI NA ŚMIERĆ ZA NARODOWOŚĆ z IPN, który jej ten temat podpowiedział. Postawa autorki również wśród Niemców może wzbudzić tylko pogardę. Charakterystyka bohaterskich ofiar stalinizmu jest niezmiernie ciekawa. Z opisu wynika, że byli to członkowie oddziału AK, ale działalność prowadzili na jesieni 1945 r., czyli w czasie gdy AK już dawno nie istniała. Według autorki bohaterowie ci mieli na sumieniu: 10 funkcjonariuszy UB z Kępna, 14 Niemców rozstrzelanych, więc na pewno nieuzbrojonych, 10 rosyjskich żołnierzy zabitych w czasie napadu na pociąg osobowy. Ponieważ był to pociąg osobowy, a nie eszelon wojskowy, można więc przyjąć za pewnik, że byli to żołnierze urlopowani lub powracający do swoich jednostek ranni, po leczeniu i rehabilitacji, czyli także nieuzbrojeni. Czego ci ludzie po dokonaniu takich wyczynów się spodziewali? Jak moglibyśmy ich teraz nazwać po 11 września w Nowym Jorku. Nie uprowadzili samolotów i nie zaatakowali żadnych wielkich i ważnych obiektów. Dlaczego? W zrujnowanej wojną Polsce takich nie było, a i samolotów mieliśmy niewiele. LUDZIE OPAMIĘTAJCIE SIĘ WRESZ- CIE! Jeżeli ktoś na czele kilku lub kilkudziesięciu uzbrojonych ludzi podejmuje walkę zbrojną z potężna koalicją antyhitlerowską (przeciwko decyzjom tej koalicji), to musi być albo kompletnym idiotą, albo przyświecały mu zupełnie inne cele niż te, o których trąbią fachowcy od propagandy, którzy uzurpują sobie prawo wyrokowania, kto jest Polakiem i bohaterem, a kto nim nie jest. Patriotyzm i idiotyzm to są dwa różne pojęcia. Po wojnie pozostało w lasach nieco młodych ludzi, byłych partyzantów, których różni cwaniacy w cyniczny sposób wykorzystywali. Dla młodych chłopców z lasu koniec wojny był ogromnym wstrząsem oni często nie z własnej winy umieli tylko dobrze strzelać i pić bimber. Nie mogli znaleźć sobie miejsca w nowej rzeczywistości.

15 Styczeñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty POZWÓLMY IM SIĘ BRONIĆ... Poruszyły mnie opinie w sprawie winy lub niewinności polskich żołnierzy uczestników misji w Afganistanie. Niezwykły szum medialny i ferowane w prasie wyroki budzą mój myślę, że również innych sprzeciw. Nie do przyjęcia jest nazywanie zdarzenia, w którym zginęło kilku cywili ludobójstwem. Po pierwsze jest to niemożliwe, by żołnierze sami, bez rozkazu, przeprowadzili akcję zbrojną. W przeciwieństwie do Amerykanów, którym wolno działać na własną rękę, polski żołnierz wykonuje tylko rozkazy swoich przełożonych. Oskarżanie naszych żołnierzy i nazywanie ich zbrodniarzami dokonującymi zemsty na niewinnej ludności cywilnej jest działaniem nieprzemyślanym i niepopartym żadnymi argumentami. Decyzje o winie lub niewinności zostawmy sądom, których zadaniem jest dojście do prawdy. Po drugie żołnierze nie pojechali tam na piknik, lecz by walczyć z terroryzmem, podstępnym wrogiem, który dokonując zamachu, nie pyta, czy może to zrobić. Żołnierz na polu walki musi się bronić i nie dać się zabić. Jestem przerażony publicznym wystąpieniem prokuratorów wojskowych w tej sprawie. Gdzie są obrońcy tych żołnierzy? Jeżeli wojsko nie ma adwokatów, to dajmy im obrońców cywilnych lub ekspertów wojskowych. Ferowanie negatywnych opinii w sprawie jest ostrzeżeniem dla innych dociera do naszych żołnierzy pełniący służbę w wielu różnego rodzaju misjach. Każdy z nich będzie się teraz zastanawiał, czy jak strzeli, to zrobi to zgodnie z prawem, czy będzie podlegał jurysdykcji? Zastanawiając się, kto jest wrogiem, a kto nie ma złych zamiarów sam zginie. Dlatego poczekajmy z opinią i nie tragizujmy, aż do czasu wyjaśnienia sprawy przez niezawisły sąd. Dajmy zatrzymanym żołnierzom obrońców, którzy znają prawo wojskowe i pozwólmy im udowodnić, że fakty mają się zgoła inaczej lub że była to pomyłka. Wydaje mi się, że z broni się strzela, a wystrzelona kula nie dokonuje selekcji, tylko zabija. Dotyczy to również działań w Afganistanie, gdzie skupiło się wielu międzynarodowych terrorystów, a miejscowa ludność im sprzyja i sympatyzuje z nimi. Żołnierze nasi są narażeni na niebezpieczeństwo utraty życia w każdym miejscu i w każdej chwili. Porównanie zdarzenia do ludobójstwa jest nieuprawnione i niegodne. Tym bardziej że w naszej historii przykłady ludobójstwa możemy znaleźć w latach zaborów, wojen ojczyźnianych i bratobójczych walk wewnętrznych. Dlatego dodajmy otuchy naszym żołnierzom, tym zatrzymanym i tym walczącym na misjach, uświadamiając im, że cokolwiek by się stało, zawsze mogą liczyć na sprawiedliwy osąd. Takie sygnał jest dla nich ważny i na pewno potrzebny. Stanisław CICHOSZ A NASZYCH ORŁÓW WIDAĆ NIE BYŁO... (Z PIOSENKI TRAGICZNEGO WRZEŚNIA 1939 r.) Znałem człowieka, który został skazany na śmierć za udowodnione: wykonanie dwóch wyroków śmierci na ludziach biorących udział w tzw. parcelacji majątków, zastrzelenie chłopa (ojca czwórki małych dzieci), którzy nie chcieli oddać dzielnym partyzantom NSZ ostatniej świni. Kiedy dokonywał tych bohaterskich czynów miał 17 lat. Był dumny, że dowódca ma do niego zaufanie i powierza mu tak ważne zadania. Dopiero w więzieniu (po ułaskawieniu odsiedział jeszcze 9 lat) zrozumiał, że zabił trzech ludzi, którzy w niczym nie zawinili. Do końca życia miał poczucie winy. Wstydził się tego, co zrobił. Nigdy nie angażował się w żadną działalność polityczną. Sumiennie pracował ostatnie lata przed śmiercią jako naczelnik dość dużej stacji kolejowej. Zawsze bezpartyjny. Takich ludzi było dużo, ale oni nie są hałaśliwi. Jeżeli jeszcze żyją, to przeważnie milczą. W ich imieniu przemawiają mądrale, którzy niczego nie wiedzą i niczego nie są w stanie zrozumieć. Marian PAWLACZYK Bydgoszcz 11 listopada 2007 r. Narodowe Święto Niepodległości. Niekwestionowane przez wszystkich Polaków najważniejsze święto państwowe 89. rocznica odzyskania niepodległości po prawie 150 latach zaborów, a przez Bydgoszcz 152. Na Starym Rynku odbyła się tradycyjna uroczystość upamiętniająca tę rocznicę. Uczestniczący od wielu lat w tych uroczystościach ze zdumieniem obserwują zmniejszającą się z roku na rok liczbę manifestującej ludności oraz topniejące szeregi sztandarów wielu znaczących organizacji militarnych, patriotycznych i młodzieżowych (szkoły!). Z uczestniczących w ubiegłym roku 42 sztandarów, w tym roku można było doliczyć się ich zaledwie 24 (to nie czeski błąd), w tym żadnego z czterech sztandarów bydgoskich kół ZBŻZiORWP. Nie było także naszej delegacji składającej kwiaty pod pomnikiem. Jedyny dostrzeżony na Starym Rynku członek prawie 150-osobowego Koła nr 1 występował w poczcie sztandarowym... Stowarzyszenia Poszkodowanych przez III Rzeszę. A przecież Koło dało się poznać jako przodujące w realizacji spektakularnych przedsięwzięć. Co się stało? Szukajmy przyczyn. Nie obwiniajmy wyłącznie byłej władzy, przyklejającej nam poniżające przymiotniki. Nie usprawiedliwiajmy małej frekwencji starzeniem się członków Związku, bo starsi od nas są kombatanci II wojny światowej, a pocztów sztandarowych (umundurowanych!) skupiających ich organizacji nigdy nie brakuje na uroczystościach, nie tylko państwowych. Zajrzyjmy do wnętrza naszych szeregów. Oceńmy aktywność członków i spektakularność działań zarządów i kół. Pokażmy się w działaniu, zwłaszcza na zewnątrz jako prężny i liczebny Związek, udowadniając nasz wpływ na kształtowanie patriotyzmu, zwłaszcza wśród młodzieży. Wprawdzie mamy dowody szykanowania organizacji, których nie ujęto w Rejestrze aktualnych porozumień MON z organizacjami pozarządowymi, lecz nikt nie może zabronić obywatelom uczestniczyć w narodowych manifestacjach patriotycznych, w działalności humanitarnej czy w demonstrowaniu zasług członków naszego Związku w utrzymywaniu 50-letniego okresu bez wojen (najdłuższy w 1000-letniej naszej historii), prawda, że nie otrzymaliśmy zaproszenia do udziału w uroczystości. Ale to nie była prywatka z zaproszeniami. A nasze sztandary z białymi orłami ufundowały nam miejscowe społeczności i to one życzą sobie oglądać te sztandary szanowane na równi z innymi nie tylko podczas pogrzebów. Czyżby po 89 latach trzy orły starały się przepędzić z Polski naszego białego orła? Jerzy KRUSZYŃSKI 15

16 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ I CO DALEJ? 26 kwietnia 2006 r. napisałem artykuł pt.: Zarządzenie MON nr 1829 z dnia 20 października i co dalej? Artykuł został zamieszczony w GWiR nr 8 z 2006 r. (str. 3). Nie znalazł większego oddźwięku w prasie. Wynika to z tego, że artykuły piszą przeważnie oficerowie starsi, których świadczenia wystarczają im na zaspokojenie codziennych potrzeb, chyba że zaskoczy ich tragedia życiowa. Zarządzenie MON nr 1829 najbardziej skrzywdziło: podoficerów, chorążych, oficerów młodszych oraz rodziny wielodzietne. WBE w Warszawie wydało wnioski o przyznanie zapomogi bardzo przejrzyste i logiczne opracowano (załącznik nr 1), lecz to samo WBE nie przestrzega swojego zarządzenia. Emeryci i renciści pomijają ZR i zwracają się o zapomogę bezpośrednio do WBE, mimo że mają dodatkowe źródła dochodu. Nie zgłaszając WBE informacji o dodatkowych dochodach, otrzymują często zapomogę. 14 czerwca 2007 r. przeprowadzono w Zarządzie Głównym ZBŻZiORWP szkolenie dla koordynatorów opieki socjalnej. Podczas tego szkolenia działacze z terenu podkreślali potrzebę powołania komisji społecznej przy WBE. Kolega ze Szczecina przedstawił ciężką pracę opiekunki, która zajmując się chorym, zarabia 500 zł. Pośrednicy za wystawienia faktury zabierają 300 zł, a jej pozostaje 200 zł. Chory może otrzymać z WBE zgodnie z 12 od 50% zwrotu do 100%. I co dalej? Prowadzący szkolenie na temat opieki socjalnej podkreślił, że nie jest możliwy powrót społecznej komisji przy WBE. Byłem członkiem takiej komisji przy WBE w Warszawie (ul. Złota 5). Jej przewodniczącym był płk Leszek Skórkiewicz z Zarządu Wojewódzkiego ZBŻZiORWP w Warszawie. Nieprawości w tej komisji nigdy nie dostrzegłem o czym mówiono podczas szkolenia. Dziwne to było szkolenie, ponieważ większość omawianych zagadnień dotyczyła działalności WBE w Warszawie, a przedstawicieli tego biura nie widziałem. Jeden z kolegów omawiał kwestię sprawozdań składanych dwa razy w roku do Zarządu Głównego ZBŻZiORWP, a WBE utrudnia uzyskanie danych zasłaniając się ochroną danych osobowych. Zarząd Główny ZBŻZiORWP powinien tak załatwić sprawę, aby WBE nie czyniły problemów w uzyskaniu danych lub druk sprawozdania zmienić. Piotr GÓRSKI INTEGRACJA TO POWINNOŚĆ Mimo niepowodzeń w dążeniu do integracji związków i stowarzyszeń byłych żołnierzy zawodowych uważam, że temat jest nadal aktualny i powinny być podejmowane kolejne próby, by połączyć organizacje skupiające ich. Dobrze, że Redakcja publikuje przemyślane stanowiska w tej pilnej sprawie. Pilność wynika, moim zdaniem, z faktu, że zbliża się termin nadzwyczajnego zjazdu, na którym ten temat powinien by przedyskutowany przez delegatów i podjęta stosowna uchwała. Przemawia za tym nieprzychylne, lekceważące traktowanie naszego środowiska nie tylko przez MON. Podejmuję temat ponownie, mimo nieopublikowania mojego artykułu na ten temat, lecz tylko wyrwanego z kontekstu jednego zdania. Zdopingowały mnie do ponownego podjęcia tematu artykuły Tadeusza Chocholskiego i Stefana Szelki, które ukazały się w nr 9 GWiR. Z dużym uznaniem odnoszę się do artykułu Tadeusza Chocholskiego pt. Zmartwienia i niepokoje w naszej organizacji. Wskazał on na konieczność zwarcia szeregów, by zapobiec rozpadowi naszej organizacji. Jego wezwanie: Czas najwyższy się zjednoczyć powinno być motywem wystąpień delegatów na nadzwyczajnym zjeździe. Również słowa prezesa ZG gen. Adama Rębacza opublikowane w nr 7 GWiR : wygląda na to, że są to próby rozbicia naszej zwartości. Jednym z tematów, który należy podjąć, jest apolityczność naszego Związku, którą podważył w swoim artykule Tadeusz Chocholski. Przyznaję rację autorowi, że apolityczność ZBŻZ była powodem powstania ZŻLWP. Od siebie dodam że powstania także Stowarzyszenia Weteranów Lotnictwa czy Stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ. Organizatorzy pierwszych spotkań z zaproszonymi przedstawicielami tych organizacji oraz delegaci powinni uzgodnić warunki, które będą sprzyjać ścisłemu współdziałaniu w najistotniejszych kwestiach dla każdej organizacji zrzeszającej emerytów i rencistów, w tym inwalidów wojennych. Ścisłe współdziałanie w obronie nabytych praw w udzielaniu skutecznej pomocy schorowanym weteranom może przeciwdziałać zniechęceniu i zobojętnieniu w naszych strukturach organizacyjnych, może przekonać do przeznaczenia 1% na rzecz Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym, a także na rzecz statusu Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP organizacji pożytku publicznego. Artykuł Jerzego Narlocha pt.: Forum służb mundurowych województwa zachodniopomorskiego znów w akcji dowodzi, że można zawierać porozumienia w tak istotnych kwestiach, jakie były przedmiotem dyskusji przed VII zjazdem naszego Związku. Liczne relacje w GWiR o nawiązaniu współdziałania przez zarządy kół z miejscowymi związkami i władzami samorządowymi są również argumentem przekonującym o potrzebie wznowienia działań integracyjnych. Ponieważ nie doszło do powołania jednej organizacji, można zaproponować delegatom rozważenie możliwości współdziałania na zasadzie porozumienia między zarządami związków i stowarzyszeń. To zagadnienie powinno być w centrum zainteresowania władz Związku i licznego grona korespondentów. Antoni RADNY 16 APEL Miesiąc grudzień jest dobrą okazją do podsumowań. Ważną dziedziną życia byłych żołnierzy zawodowych i oficerów rezerwy Wojska Polskiego jest między innymi działalność społeczna. Działalność, która polega przede wszystkim na niesieniu pomocy potrzebującym. Dla przypomnienia warto podkreślić, iż źródło i motywacja zaangażowania tkwią we wrażliwości społecznej. Natomiast bierność jest kalectwem intelektualnym. Jesteśmy więc warci tyle, ile dajemy innym. Zwracając się z apelem, przywiązuję wagę do słów, jednocześnie mam świadomość, że przede wszystkim liczą się czyny. Dokonując podsumowania własnego zaangażowania społecznego w roku 2007 posłużę się faktami, aby móc efektywniej oddziaływać na innych byłych żołnierzy zawodowych i oficerów rezerwy Wojska Polskiego oraz rodzin i sympatyków. W roku 2007: wsparłem fundusz Głosu Weterana i Rezerwisty (podobnie w latach ubiegłych); na IX Sejmiku Korespondentów i Współtwórców GWiR zwróciłem się z apelem o wspieranie funduszu naszego czasopisma; wsparłem fundusz Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę; byłem darczyńcą na rzecz akcji Pomóż Dzieciom Przetrwać Zimę. Zwracam się do byłych żołnierzy zawodowych i oficerów rezerwy Wojska Polskiego oraz rodzin i sympatyków z apelem o zwiększenie prenumeraty i wspieranie Głosu Weterana i Rezerwisty, aby mógł gościć we wszystkich Waszych domach. Głos... Was nie zawiedzie. Czekamy na Wasze artykuły o życiu i działalności społecznej. W ślad za niniejszym apelem na fundusz Głosu... wysłałem pięćdziesiąt złotych. Zygmunt ZIĘBOWICZ

17 Styczeñ 2008 POCZTA G³os Weterana i Rezerwisty PODZIĘKOWANIE Najwspanialszym lekarkom, lekarzom, pielęgniarkom i pielęgniarzom na świecie z Oddziału Chorób Wewnętrznych i Diabetologii Szpitala Wolskiego im. Anny Gostyńskiej przy ulicy Kasprzaka w Warszawie, a zwłaszcza pani dr Monice Bartkiewicz oraz paniom pielęgniarkom: Aleksandrze Grabowskiej, Katarzynie Kurtyce i Stanisławie Łączyńskiej za uratowanie mi życia i przywrócenie do normalności; serdecznie dziękuje płk. w st. spocz. dr Jerzy Wiśniewski z żoną wdzięczni mieszkańcy Woli, którzy życzą wszystkim pracownikom Szpitala Wolskiego Szczęśliwego Nowego 2008 Roku. WIEŚCI Z CBW DZIEDZICTWO MYŚLI STRATEGICZNEJ MARSZAŁKA JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO DLA POLSKI W XXI WIEKU było tematem konferencji z okazji nadania Centralnej Bibliotece Wojskowej imienia Marszałka. Referat Wizja żołnierza polskiego Marszałka Józefa Piłsudskiego wygłosił m.in. płk Marek Paterek dyrektor Departamentu Wychowania i Promocji Obronności MON. PREZYDENT KRAKOWA prof. Jacek Majchrowski wręczył odznakę Honoris Gratia nie tylko mjr. mgr. Stanisławowi Majsterkowi o czym poinformował w GWiR. Dlatego dodaję: Odznakę Honoris Gratia otrzymało 50 członków naszego Związku na wniosek prezesa Zarządu Wojewódzkiego ZBŻZiORWP mjr. inż. Zdzisława Zwierzyny. Stanisław PRZYWARA O SKRÓCIE REZERWY Mam sprawę dotyczącą stopni wojskowych, a właściwie sposobu ich drukowania. Na przykład: W notatce Jerzego Bławata pt.: Z Elbląga do Warszawy zamieszczonej na pierwszej wewnętrznej stronie okładki dziewiątego numeru miesięcznika napisano, że życzenia na nowym stanowisku generałowi Sorokoszowi od elbląskiego środowiska byłych żołnierzy przekazał kpr. r. mgr Czesław Paliwoda. Natomiast na stronie 3 tej samej gazety w notatce Władysława Żmijewskiego pt.: Z tarczą czy na tarczy znajduję zapis: kmdr (r.) dr hab. Zdzisław Misztal! Domyślam się, że literka r. w pierwszym przykładzie literka (r.) w drugim oznaczają skrót od słowa rezerwy. Pytanie moje, w związku z tym brzmi: jakie przepisy pozwalają takie teksty drukować? Znam przepisy, które w takiej sytuacji nakazują stosować zapis: kpt. w rez. lub kmdr w rez., a mianowicie: art. 58 ust. 1-3 ustawy z dnia 21.XI.1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP jednolity tekst zamieszczony w Dz.U. Nr 21/2002, poz. 205; art. 122 ust. 1-2 ustawy z dnia 11.XI o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych zamieszczonej w Dz.U. Nr 229/2003 poz Z poważaniem i wyrazami szacunku Janusz KOSMA 17

18 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ WETERANI A ŚWIAT SPRAWA LITWINIENKI A POZYCJA PUTINA Wydawnictwo 0Magnum wzbogaciło ostatnio rynek księgarski pozycją pt. Śmierć dysydenta Dlaczego zginął Aleksander Litwinienko?. Jako autorzy książki figurują Alex Goldfarb i Marina Litwinienko, żona Litwinienki, obecnie wdowa po nim, zaś Goldfarb, to dysydent radziecki, który wyemigrował z ZSRR w latach 1970-ych, a który obecnie jest dyrektorem wykonawczym Międzynarodowej Fundacji Swobód Obywatelskich, założonej przez Borisa Bierezowskiego. Od 10 lat Goldfarb jest obywatelem amerykańskim. Książka jest na wskroś antyputinowska a list napisany przed śmiercią przez Litwinienkę i opublikowany przez Goldfarba w dzień po jego śmierci, która nastąpiła 23 listopada 2006 roku w Londynie, oskarża prezydenta Władimira Putina wprost o jej spowodowanie niezwykle silną trucizną polonem. Śmierć Litwinienki wywołała szerokie echo na Zachodzie, również ze względu na jego przeszłość. Był on podpułkownikiem rosyjskiej Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB), który zbuntował się praktycznie przeciwko całemu kompleksowi wywiadowczo-wojskowemu Federacji Rosyjskiej. W 1998 roku Litwinienko zorganizował w Moskwie konferencję prasową, potępiającą korupcję w FSB. Był to decydujący krok w życiu Litwinienki. Związał się on z Borisem Bierezowskim, multimilionerem rosyjskim, który z przyjaciela Putina stał się jego wrogiem, i który z Londynu prowadzi przeciwko putinowskiej Rosji działalność, określaną przez władze rosyjskie jako terrorystyczna. To tyle, jeżeli chodzi o Litwinienkę jako o buntownika przeciwko systemowi. Ale w książce Goldfarba i Mariny Litwinienko jest także rozdział, który daje dużo powodów do refleksji. Goldfarb pisze: Charakterystyczny epizod ilustruje, jak wielkie złudzenia żywi rosyjska inteligencja co do ludzi rządzących Rosją. Jegor Gajdar to były premier, architekt rosyjskich reform gospodarczych, liberał. Był on w czasie śmierci Saszy (Litwinienki) w Irlandii, brał udział w konferencji na Uniwersytecie Narodowym w Dublinie. Rankiem 24 listopada też został otruty. W liście do dziennika Financial Times z 7 grudnia 2006 roku, zatytułowanym Jak zostałem otruty i dlaczego na pewno stali za tym polityczni wrogowie Rosji, Gajdar pisał: Po przestąpieniu progu sali konferencyjnej, zemdlałem. Niewiele pamiętam z tego, co działo się w ciągu następnych kilku godzin. Ludzie, którzy zajmowali się mną, kiedy leżałem na podłodze, stwierdzili, że krwawię z nosa i z ust i wymiotuję. Byłem blady, nieprzytomny. Wyglądało na to, że umieram. Gajdar został przewieziony do Moskwy, gdzie go z trudnościami wyleczono. We wspomnianym liście do Financial Times wyraża on przekonanie, że za próbą otrucia go stoją jawni lub skryci wrogowie władz rosyjskich, zainteresowani dalszym pogarszaniem się stosunków między Rosją a Zachodem. Zaś w innym liście, tym razem do swego przyjaciela, finansisty George a Sorosa, Gajdar pisze, że chodzi o Bierezowskiego. Swoje wnioski, Goldfarb reasumje tak: Jeden z moich moskiewskich przyjaciół powiedział mi: Dla ciebie to Putin (jest odpowiedzialny za śmierć Litwinienki), co jest zrozumiałe, bo pracujesz dla Borisa (Bierezowskiego) i mieszkasz na Zachodzie. Ale ja mieszkam w Moskwie i Putin jest moim prezydentem. Nie tylko prezydentem, ale kimś, kto, słusznie lub nie, jest poważany i uwielbiany przez większość narodu. Przywrócił nam dumę narodową i pewność siebie. Jest jak królowa angielska. Gdybym dopuścił, choć na chwilę, myśl, że on jest mordercą, nie mógłbym żyć w tym kraju. Mój przyjaciel ciągnie Goldfarb reprezentuje lepszą część rosyjskiego społeczeństwa, jego warstwę, obdarzoną wrażliwością moralną. Chce wierzyć, że to Boris. Z większością Rosjan, jestem tego pewien, rzecz się ma przeciwnie: chcą wierzyć, że to Putin i są z niego dumni. Ich zdaniem Litwinienko to zdrajca i prezydent słusznie wymierzył mu sprawiedliwość. Dobrze mu tak. Taka właśnie powinna być włast groźna. Wniosek? Pozycja Putina wydaje się niepodważalna. Bez względu na okoliczności... Zygmunt BRONIAREK 18 PANIE GENERALE!... chciałoby się wtedy grzecznie ale i zdecydowanie krzyknąć. Jednak krzyk, i słusznie, zastąpiła kulturalna forma polemiczna. O czym za chwilę. A było to na zebraniu Koła nr 5 naszego Związku, które przebiegało w klubie żołnierskim zabytkowej cytadeli warszawskiej. Zebranie prowadził prezes Koła, płk Kazimierz Wilga. Omawiano m.in. sprawę książki pt. My liniowcy, której inicjatorem wydania przez Bibliotekę Głosu Weterana jest Koło nr 5. Zaproponowano też ażeby zaproszony na zebranie, (niżej podpisany) opowiedział o uroczystościach 70-lecia szpitala wojskowego w Łodzi, a od niedawna Centralnego Szpitala Weterana. Naczelny redaktor Głosu Weterana przedstawił sytuację naszej gazety. Wszystko wskazuje, że liczba prenumeratorów w roku 2008 przekroczy 3 tys. A to świadczy, że gazeta się utrzyma. Miesięcznik redagowany jest niewielkim kosztem, częściowo dzięki pracy społecznej. Głos będzie się więc ukazywał i nawet przynosił niewielki zysk. Szkoda jednak, że mały procent członków naszego Związku prenumeruje nasze pismo. (Tu prezes wtrącił, że w Kole jest 16 prenumeratorów.) Po czym zabrał głos zaproszony na zebranie, niezrzeszony w Związku, i nie prenumerator, Głosu..., generał, który stwierdził, że wie dlaczego Głos... ma tak mało prenumeratorów. Zbyt wiele miejsca poświęca bowiem różnym piknikom, pieczonym kiełbaskom, pozdrowieniom Mnie nie interesują te pozdrowienia itp. celebry ciągnął. Tylko to, co się robi dla obronności i rezerwistów. Dziś w prasie pomiata się wojskiem. Stać nas, żeby mieć własną gazetę, ale żeby nie było cenzury z Klonowej (ulica w Warszawie na której mieści się MON przyp. red.). Krytykuje się wojsko na podstawie oskarżenia jednego prokuratora Dlatego trzeba dawać materiały śmiałe, polemiczne. Chodzi nam o gazetę, która będzie broniła weteranów. A dzisiaj nawet cywile mówią, że wojsko nie walczy o swoje sprawy a gazeta jest cenzurowana na Klonowej powtarzał generał. Panie generale odpowiedział spokojnie naczelny redaktor. Mówi pan nieprawdę. Nigdy nie było żadnych i skądkolwiek prób cenzury naszego Głosu... A to, że piszemy dużo o trudnej sytuacji emerytów i weteranów, o konieczności poprawy opieki zdrowotnej, również o obronności, mogą się przekonać sami czytelnicy. Wniosek słuchającego: Czyżby pan generał nie tylko Głosu nie prenumerował, ale już dawno go nawet nie czytał? A w ogóle zebranie mi się podobało. Cezariusz PAPIERNIk

19 Styczeñ 2008 G³os Weterana i Rezerwisty Z ALBUMU WETERANA O Stadionie Dziesięciolecia napisano już sporo w związku z nową lokalizacją podobnego obiektu. Ja, ten stary stadion pamiętam z okresu gdy go budowano, a było to przeszło pół wieku temu. Materiał na jego budowę woziły nawet konne furmanki. Było tak, jak przedstawia zdjęcie. Michał ANISZEWSKI ZDROWIE WSZYSTKO, A NAWET WIĘCEJ O WODZIE Zdrowa, czysta woda na pewno nam zdrowia doda jest bowiem podstawowym pokarmem naszych komórek. Nasze ciało wyposażone jest we własny system wodno-kanalizacyjny tzw. układ limfatyczny, który rozprowadza wodę po całym organizmie. W organizmie u osoby dorosłej znajduje się około 60-70% wody z tym, że ilość wody uzależniona jest od wieku, płci, wagi. Kobiety mają jej mniej niż mężczyźni, bo w ich organizmie jest więcej tkanki tłuszczowej, a ta zawiera mało wody (10-20%). Woda jest w kościach (ok. 20%), wątrobie (70%), mięśniach (805), żółci (89%), łzach (98%). W organizmie człowieka woda jest umieszczona w trzech przestrzeniach: pozakomórkowej, śródkomórkowej i transcelularnej czyli tzw. trzecia przestrzeń. Na trzecią przestrzeń składa się woda w przewodzie pokarmowym, jamach ciała, otrzewnej, opłucnej i innych przestrzeniach i narządach. Zapotrzebowanie na wodę W zdrowym organizmie istnieje równowaga w zakresie przyjmowania i wydalania wody. Większe zapotrzebowanie mają noworodki i ludzie w podeszłym wieku. Ponadto zapotrzebowanie na wodę zależy od: wieku, temperatury otoczenia, wilgotności powietrza, aktywności fizycznej (praca na działce do 5 litrów), stanu zdrowia. Ile wody należy pić? Każdy z nas w klimacie umiarkowanym codziennie powinien wypić 2-3 litrów wody, czyli około 8-11 pełnych szklanek. Kto tyle wypija/ nieliczni. Na szczęście większość wody nasz organizm dostaje z pożywieniem. Warzywa i owoce to w ponad 90% woda. W 100 gramach ryby, czy mięsa jest jej gramów, nawet chleb ma aż 37%, mleko 87%. Mówiąc o wodzie mam na myśli wypite płyny (herbata, soki, itp.). Jaka wodę należy pić? Badania wykazały, że idealnym płynem gaszącym pragnienie jest woda, ale nie byle jaka. Najlepszą jest woda niegazowana o temperaturze około 15-18ºC (ani za ciepła, ani za zimna). Woda musi być pozbawiona koloru, zapachu i charakteryzować się sterylnością oraz wymaganą twardością oraz odpowiednią zawartością składników mineralnych. Jaką wodę należy pić? Każdą, która spełnia ww. warunki. Woda z kranu od biedy wystarczy, ale należy ją pić po przegotowaniu. Zazwyczaj wodociągi miejskie dbają o to, aby nie zagrażała zdrowiu. Płynąca w naszych rurach ciecz smakiem, zapachem, a niekiedy kolorem nie zachęcają do picia. Ogólnie trzeba stwierdzić, że zawiera ona najważniejsze potrzebne nam pierwiastki i sole mineralne ale i pierwiastki szkodliwe (nadmiar chloru, wapnia, magnezu, związki siarki, związki metali ciężkich jak: ołów, żelazo, aluminium). Często spotyka się związki rakotwórcze: azotyny i azotany, a czasem i chorobotwórcze bakterie. W celu polepszenia smaku i pozbycia się zapachu i szkodliwych związków, niektórzy dokonują uzdatniania wody we własnym zakresie i na własny użytek instalując w domu mniej lub bardziej skomplikowane filtry. Takie filtry szeroko reklamowane przez różne firmy pozbawią wodę dodatków. Niestety nie tylko szkodliwych ale i pożytecznych. Usuwają magnez, wapń, co sprawia, że woda jest miękka. Taka woda nadaje się do prania, mycia włosów, nie drażni skóry. Ale do picia zdecydowanie lepsza jest woda z innych źródeł jak np. woda oligoceńska. Jeśli jest świeżo przyniesiona, nie należy jej zbytnio długo przechowywać (ma sporo żelaza, która wytraca się na ściankach kanistrów i łatwiej łapie wszelkie zanieczyszczenia i bakterie). Wody stołowe i mineralne Woda dostępna w butelkach zawiera sześć podstawowych jonów: wapń, magnez, sód, siarczany i węglany (są one obdarzone ładunkiem elektrycznym dodatnim). Tymi jonami wzbogaca się czystą chemicznie wodę (H2O) produkując wody zwane stołowymi. Naturalne wody mineralne powstają w procesie przesączania wody przez rozmaite skały. Zajmuje im to niekiedy setki, a nawet miliony lat. Woda taka zamknięta między warstwami skał przyjmuje z otoczenia składniki mineralne, a niekiedy dwutlenek węgla. Woda mineralna oprócz wymienionych sześciu jonów może zawierać w niewielkiej ilości dodatkowe skarby z tablicy Mendelejewa, takie jak: potas, cynk, fluor, selen, jod, żelazo, chrom, mangan, miedź. Te dodatki nie zawsze są ujmowane w drukowanym na etykiecie składzie wody. Te wszystkie związki nadają jej niepowtarzalny smak i zdrowotne właściwości. Są one niezbędne, aby nasz system nerwowy lepiej przewodził bodźce a system krwionośny przenosił zawarty we krwi tlen i uaktywniał układ enzymatyczny umożliwiając np. magazynowanie glukozy i tłuszczów, czy tworzenie białek. Wody stołowe dobrze gaszą pragnienie, są jednak znacznie uboższe w jony. Woda gazowana Jest sztucznie nasycana dwutlenkiem węgla (CO 2 ). Zaleca się ją po wysiłku fizycznym. Szybciej niż niegazowana wchłania się z przewodu pokarmowego i pobudza produkcję moczu. Dzięki temu organizm łatwiej pozbywa się szkodliwych toksyn. Kto nie powinien pić wody gazowanej! 1. Chorzy na przewód pokarmowy: choroba refluksowa, zespół jelita drażliwego, 2. Chorzy na choroby układu oddechowego, krążenia, 3. Chorzy gorączkujący leżący w łóżku, 4. Małe dzieci. U tych chorych szczególnie dwutlenek węgla może podrażnić śluzówki przewodu pokarmowego, woda z bąbelkami rozpycha ściany żołądka, likwiduje uczucie pragnienia. 19

20 G³os Weterana i Rezerwisty Styczeñ Wody lecznicze pochodzą ze specjalnych źródeł leczniczych. Zawierają nie mniej niż 1000 mg składników mineralnych w litrze oraz co najmniej jeden składnik leczniczy w odpowiednim stężeniu, który znacząco wpływa na funkcjonowanie naszego organizmu. Absolutnie nie można przesadzać z wodami leczniczymi. Bo choć bywają one pomocne przy leczeniu wielu schorzeń, to kurowanie nimi na własną rękę może się skończyć np. upośledzeniem czynności wątroby czy nerek. Oczywiście jeżeli wypijemy małą szklaneczkę, to nic złego się nie stanie. Jednak systematyczne picie tych wód w dużych ilościach wymaga konsultacji lekarskiej. Zazwyczaj lekarze zalecają wypijanie nie więcej niż 3-4 szklanki w ciągu dnia, a wody wysoko mineralizowanej nie więcej jak 1-2 szklanki. Wybierając wodę w butelce zawsze należy czytać etykietę, gdzie powinny znajdować się informacje o nazwie producenta i źródła pochodzenia. Nigdy nie kupujmy wody przeterminowanej i z niepewnego źródła, bo to ryzyko dla zdrowia. Według zawartości związków mineralnych możemy dobierać odpowiednie wody na poszczególne schorzenia np.: magnez odpowiada za równowagę nerwowa, wspomaga pracę serca i mięśni, wapń razem z fluorem wzmacnia kości i zęby, zobojętnia kwasy żołądkowe, potas reguluje i utrzymuje gospodarkę wodno-eletrolitową organizmu, układu nerwowego, mięśniowego, poprawia funkcjonowanie nerek, reguluje pracę serca, dotlenia mózg, sód odpowiada za gospodarkę wodno-elektrolitową, podnosi ciśnienie krwi, żelazo uczestniczy w wytwarzaniu hemoglobiny, a tym samym dostarcza tlenu do tkanek. Wodę tracimy stale w zimie mniej, więcej w lecie. Najwięcej wody tracimy przez nerki 50%, przez skórę z potem i płuca przez wydychanie 40%, przewód pokarmowy 3-10% i od 0,5-3% inne. Objawy odwodnienia suchość w ustach, zwiększona drażliwość, zaczerwienie skóry, utrata apetytu, bezsenność, zaburzenia koncentracji, osłabienie sił fizycznych, zawroty głowy, omdlenia. Już 10% niedoboru wody wywołuje w naszym organizmie bóle i zawroty głowy, szybki oddech, zmniejsza się ilość wydzielane śliny, wysuszenie błon śluzowych, przyspieszone bicie serca, omdlenia i zaburzenia świadomości. Najprostsza recepta na picie wody, to wypić 0,5 litra przed spodziewanym wysiłkiem, drugie 0,5 litra wody po zakończeniu wysiłku. Płyny ustrojowe można uzupełniać sokami, herbatą, coca colą, piwem, sokami warzywnymi. Wszystkie te produkty są wysoko kaloryczne i zawierają: soki owocowe 40 kcal coca cola 55 kcal napoje gazowane 49 kcal woda mineralna 0 kcal herbata (niesłodzona) 0 kcal. Niektórzy twierdzą, że piwo dobrze gasi pragnienie. Tak, ale na krótko. Piwo działa moczopędnie i szybko następuje utrata wody i odwodnienie. Należy też pamiętać, że kawa i alkohol przyczyniają się też do utraty wody. Natomiast dieta bogata w owoce i warzywa dostarcza naszemu organizmowi niezbędną ilość wody. Sałata, seler, pomidory, arbuz, fasolka, szparagi, buraki, truskawki w ponad 90% składają się z wody. Pijmy więcej wody, bowiem woda jest źródłem energii witalnej. Najwięcej wody mineralnej wypijają Włosi 160 butelek, Francuzi 130, Niemcy 120, na samym końcu są Grecy 48, Polska 42, Węgry 39. Ulubioną wodą Cindy Crawford jest Artic, Anny Marii Jopek Bonaqa, Kayah Ustronianka, a Edyty Górniak Cisowianka. Wybór należy do ciebie. Na zdrowie! Lek med. Piotr BIAŁOKOZOWICZ CO DALEJ ZE SŁUŻBĄ ZDROWIA? W prężnie działającym Kole nr 10 ZBŻZiORWP na warszawskim Bemowie odbyło się zebranie poświęcone dramatycznej sytuacji w służbie zdrowia i opieki społecznej dwóm zagadnieniom, które tak boleśnie dotykają środowisko byłych żołnierzy zawodowych i ich rodziny. Zegar biologiczny nieubłaganie tyka dla steranych służbą i niełatwym życiem członków naszego Koła zdrowie i opieka stają się kluczowymi sprawami. Zaproszenie prezesa płk. Kazimierza Pieckiego przyjęli i na zebranie przybyli: płk dr hab. med. Andrzej Chciałowski zastępca dyrektora Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie (ul. Szaserów 128), dr med. Agnieszka Zielińska lekarz rodzinny Przychodni Lekarskiej (ZOZ) przy Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie (ul. Kartezjusza 2), mgr Renata Zielińska kierownik Zakładu Pielęgnacyjno-Opiekuńczego w Warszawie, ul. Kartezjusza 2. Przed wystąpieniami zaproszonych gości Zarząd oraz członkowie Koła nr 10 ZBŻZiORWP zostali uhonorowani przez rodziców Kacpra Rodziewicza pięknym podziękowaniem na piśmie za okazanie im współczucia i pomoc w postaci odpisu 1% podatku od osób fizycznych za 2006 r. i przekazanie na konto Fundacji Mimo wszystko Anny Dymnej. Goście odpowiadali na pytania przygotowane przez Zarząd Koła oraz zgłaszane bezpośrednio z sali obrad. Płk dr hab. med. Andrzej Chciałowski przedstawił genezę oraz zasady działania Wojskowego Instytutu Medycznego, który jest zakładem naukowym kształcącym lekarzy specjalistów z poszczególnych nauk medycznych oraz największym szpitalem wojskowym w Polsce, następcą Centralnego Szpitala Klinicznego MON. W wyniku reformy służby zdrowia, polegającej m.in. na likwidacji Branżowej (mundurowej) Kasy Chorych, stał się ogólnodostępnym szpitalem klinicznym dla wszystkich obywateli naszego kraju. Tym samym dotychczasowe szczególne przywileje utracili pacjenci w mundurach, renciści i emeryci wojskowi oraz ich rodziny. Rozformowanie Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi spowodował przy tym brak dopływu młodych kadr medycznych do wojskowych placówek służby zdrowia. Tym należy tłumaczyć wydłużające się kolejki do specjalistów, piętrzące się trudności oraz niecierpliwość wojskowych pacjentów przyzwyczajonych do innego traktowania ich w szpitalu na ul. Szaserów. Dopóki w Polsce będą obowiązywać dotychczasowe rozwiązania prawne w sferze służby zdrowia dopóty trudno będzie oczekiwać na jakiekolwiek zmiany w lecznictwie w odniesieniu do byłych żołnierzy zawodowych. Wszyscy bowiem obywatele naszego kraju zostali zrównani pod względem dostępu do powszechnej służby zdrowia i pozostają beneficjantami limitowanych środków niewydolnego oraz zbiurokratyzowanego Narodowego Funduszu Zdrowia. Tylko skuteczna reforma służby zdrowia i opieki społecznej, zapowia- 20