Nr. 02/2017 Miesięcznik Wrzesień Miesięcznik Domu Pomocy Społecznej w Zgierzu.

Transkrypt

1 Nr. 02/2017 Miesięcznik Wrzesień Miesięcznik Domu Pomocy Społecznej w Zgierzu. Nasz Dom

2 STR. 02 Nasz Dom NR 02/2017 W tym miesiącu obchodzimy rocznicę tragicznych dla historii Polski wydarzeń, z tej właśnie okazji jedna z naszych mieszkanek postanowiła napisać parę słów wstępu: W miesiącu wrześniu przypadła kolejna rocznica dwóch tragicznych wydarzeń jakie dotknęły nasz odbudowujący się rodzinny kraj. Kraj dotknięty obydwoma wojnami, wojną polsko-bolszewicką oraz II Wojną Światową, zaczął się odbudowywać mając wspaniałe osiągnięcia dorównujące innym krajom a nawet przewyższające je, takie jak Port w Gdyni, zaczątki nowego okręgu przemysłowego, rozwój polskiego lotnictwa a także wiele innych. Na naszą Ojczyznę niemieckie lotnictwo zrzuciło bomby wywołując przerażenie i strach wśród miejscowej ludności. Drugim widmem ataku Niemiec na Polskę było wystrzelenie salwy w kierunku półwyspu Westerplatte, wtedy to załoga pod dowództwem Majora Henryka Sucharskiego i Kapitana Dąbrowskiego stanęła do walki o wolność kraju. Kolejnym tragicznym zdarzeniem było podpisanie tajnego Paktu Ribbentrop Mołotow, w wyniku którego Rosja sowiecka napadła na Polskę zajmując wschodnią część kraju pod pretekstem obrony ludności tamże zamieszkałej. Polacy skierowali wszelkie siły przeciwko najeźdźcom, symbolem tej siły stało się Grodno, gdzie oddziały ludności cywilnej, jak i wojskowej stanęły do walki. W ten sposób nasz naród niczym zraniony ptak poderwał się do walki organizując w warunkach podwójnej okupacji walkę o swoją wolność, godność i suwerenność powołując do życia Amię Krajową, organizując Polskie Państwo Podziemne oraz Szkolnictwo Podziemne. Mówię o tym dlatego, że wydarzenia te są splecione z osobistymi wydarzeniami mojej rodziny, tata dostał powołanie do wojska i brał udział w walkach nad Bzurą. Chciałabym aby młodzi ludzie wiedzieli jakimi bohaterami oraz jakimi uczciwymi ludźmi byli nasi ojcowie i dziadkowie i chciałabym abyśmy o tym pamiętali. Dziękuję Anna Dziennicka Spis Treści: Nasza redakcja...str. 03 Nie stracić szansy. str. 04 Program ASOS Historia Powstania Programu. str. 05 ASOS Wspierajmy się wspólną modlitwą i w niej czerpmy siłę i światło... str Dzieje Przedszkola Sióstr Felicjanek im. Bł. M. Angeli Truszkowskiej. Wyposażyć w korzenie i skrzydła... str Historia Zespołu Szkolno-Gimnazjalnego im. Jana Pawła II w Grotnikach. Relacja z Łódzkich Targów Ekonomii Społecznej... str Wielkiego, skromne początki str. 13 Historia powstania Towarzystwa Przyjaciół Niepełnosprawnych. Ćwierć wieku sukcesów.. str Towarzystwo Przyjaciół Niepełnosprawnych obecnie. Oczami dziecka..... str Wywiad z mieszkanką naszego Domu na temat II Wojny Światowej Wołyń... str. 18 Wspomnienia historyczne Kącik podróżniczy. str Kącik literacki str Korzenie cz.2 Kącik humorystyczny.str. 24 Top 10 ciekawostek zdrowotnych str. 25 Kącik rozrywkowy... str. 26 Życzenia urodzinowe... str. 27

3 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 03 Drodzy Czytelnicy! Nasza redakcja Przedstawiamy Wam Redaktorów i Redaktorki naszej gazetki i lokalnego radia, twórców artykułów i audycji, których możemy posłuchać w każdą sobotę od godz Kolejno od lewej: Daniel Archetka, Eugenia Wyroślak, Daniela Karpińska, Stanisław Wesołowski, Bolesław Donder i Henryka Długoszewska podczas nagrywania słuchowiska pt. Mąż i żona Aleksandra Fredry. Kolejno od lewej: Artur Morawiec, Daniel Archetka, Eugenia Wyroślak, Daniela Karpińska. Spotkanie Redakcji radia organizowane jest raz w tygodniu, natomiast gazetki raz na dwa tygodnie. Podczas zebrań każdy z uczestników dzieli się swoimi pomysłami, przedstawia stworzone artykuły i wypowiada się na temat bieżących wydarzeń w placówce i w regionie. Serdecznie zapraszamy wszystkich Mieszkańców i Pracowników chcących podjąć współpracę z radiem lub gazetką do kontaktu z Nami. P. Artur Morawiec

4 STR. 04 Nasz Dom NR 02/2017 Artykuł Redakcyjny Nie stracić szansy Czyli o Programie ASOS Od r. na terenie Domu Pomocy Społecznej w Zgierzu realizowany jest projekt Trzecia młodość: czas na aktywność, w którym biorą udział osoby w wieku powyżej 60 roku życia zamieszkujące w naszej placówce. Zadanie jest realizowane przy udziale środków Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w ramach Programu Rządowego na rzecz Aktywności Społecznej Osób Starszych w skrócie ASOS na lata edycja Projekt realizowany będzie na terenie Domu Pomocy Społecznej w Zgierzu przy ulicy Chełmskiej 16/18, do r. Pani Elżbieta Rafalska- Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej- tak przedstawia główne założenie tego projektu: Tworzymy przestrzeń dla rozwoju osób starszych. Chcemy wykorzystać potencjał, kwalifikacje i doświadczenie seniorów. Czas spędzony na emeryturze nie musi wiązać się z nudą. Warto inwestować w twórcze i edukacyjne projekty dla osób starszych. Celem przedsięwzięcia jest wzrost aktywności społecznej i edukacyjnej osób starszych, znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji: ekonomicznej, społecznej, edukacyjnej, kształtowanie ich właściwego stylu życia, spędzania wolnego czasu, pełniejsze włączenie osób starszych w życie lokalnych społeczności, wykorzystanie potencjału w relacjach z młodszymi pokoleniami oraz podtrzymanie aktywności również po zakończeniu kariery zawodowej. W okresie od do została przeprowadzona rekrutacja Mieszkańców do projektu, zaproszeni zostali wszyscy Seniorzy, którzy dysponują wolnym czasem, chcą być aktywni, potrzebni, pragną pielęgnować i kontynuować tradycje i zwyczaje Naszego Domu oraz regionu. Od rozpoczęły się prace techniczne nad stworzeniem i wyposażeniem lokalnego radiowęzła oraz powstał harmonogram zajęć i spotkań w ramach projektu. Zajęcia mają charakter zarówno edukacyjny jaki i bardziej rozrywkowy, obejmują: przygotowywanie i drukowanie miesięcznika dla Mieszkańców DPS, tworzenie i odtwarzanie cotygodniowych audycji radiowych w lokalnym radiowęźle, bezpłatne wyjścia do kin, teatrów, muzeów, na imprezy lokalne w ramach akcji Z kulturą pod rękę - zajęcia biblioterapii i muzykoterapii, indywidualne i grupowe spotkania przy książce i muzyce, z uczestnictwem profesjonalnego muzyka, comiesięczne imprezy kulturalno-rozrywkowe w formie przedstawień, spotkań tematycznych powstających we współpracy z dziećmi z Przedszkola Sióstr Felicjanek im. Bł. M. Angeli Truszkowskiej w Łodzi oraz młodzieżą z Zespołu Szkolno-Gimnazjalnego im. Jana Pawła II w Grotnikach. Pierwsze wspólne spotkanie integracyjne z dziećmi i młodzieżą odbędzie się na terenie Naszego Domu na świetlicy w dniu w godzinach Zapraszamy serdecznie wszystkich Seniorów do udziału w zajęciach. P. Katarzyna Żegnałek

5 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 05 Artykuł Redakcyjny Historia Powstania Programu ASOS Wyzwania jakie stawiają przed Polską procesy społeczne, jak i demograficzne były inicjatorem do powstania pierwszej edycji Programu ASOS na lata Celem głównym Projektu jest tworzenie możliwości do rozwoju aktywności społecznych osób starszych, które w najbliższej przyszłości osiągną wiek 60+ lecz nadal pozostają w dobrej kondycji psychofizycznej, dysponują doświadczeniem oraz czasem wolnym, który chcą wykorzystać. Program pozwala na zwiększenie aktywności Seniorów przez edukację i uczenie się przez całe życie oraz działania na rzecz solidarności i integracji wewnątrz - i międzypokoleniowej. Program zakłada zarówno działania długoletnie, jak i krótkoterminowe poprzez inicjatywy zgłaszane w ramach otwartych konkursów przez organizacje pozarządowe, osoby prawne, spółdzielnie socjalne, stowarzyszenia jednostek samorządu terytorialnego. Otrzymanie dotacji zależne jest od złożenia projektu przez np. stowarzyszenie w ramach jednego z działań: Priorytet I. Edukacja ludzi starszych: rozwój oferty edukacyjnej dla seniorów oraz wykorzystanie potencjału wzajemnego uczenia się, Priorytet II. Aktywność społeczna promująca integrację wewnątrz- i międzypokoleniową: włączenie do działań aktywności społecznych młodsze pokolenie, które współpracowałoby w infrastrukturze społecznej wraz z seniorami, Priorytet III. Partycypacja społeczna osób starszych: działania na rzecz zwiększenia udziału osób starszych w życiu publicznym, społecznym, gospodarczym, kulturalnym i politycznym, Priorytet IV. Usługi społeczne dla osób starszych: rozwój różnych form wsparcia poprzez podniesienie usług społecznych dla osób starszych, przede wszystkim tworzenie lokalnych grup wsparcia oraz środowisk samopomocy z udziałem wolontariuszy. Pierwsza edycja programu odniosła ogromy sukces, o czym stanowi liczba 1400 zgłoszonych projektów. W ostateczności wyłoniono 420 najlepszych, przy czym największym powodzeniem cieszyły się projekty związane z priorytetem I oraz II. Ujawniło to imponujący potencjał drzemiący w organizacjach pozarządowych oraz pozwoliło na realizację wielu nowatorskich i działających na korzyść osobom starszym pomysłów na rzecz społeczności lokalnych. Rządowy Program na rzecz Aktywności Społecznej Osób Starszych na lata jest kontynuacją programu z lat , na jego realizację w latach przeznaczono kwotę 280 mln zł. W 2014 r. w ramach Programu ASOS zrealizowano łącznie 490 projektów w całej Polsce, w zadaniach uczestniczyło beneficjentów, a łączna suma dofinansowania wyniosła 38,2 mln zł. W 2015 r. w ramach Programu ASOS zrealizowano łącznie 469 projektów w całej Polsce, w zadaniach uczestniczyło beneficjentów, a łączna suma dofinansowania wyniosła 38 mln zł. Zadanie z programu ASOS jest realizowane w Domu Pomocy Społecznej w Zgierzu po raz drugi i obejmuje działania w priorytecie II- Aktywność społeczna promująca integrację wewnątrzi międzypokoleniową. Integracja międzypokoleniowa obejmuje wspólne działania wraz z Przedszkolem Sióstr Felicjanek im. Bł. M. Angeli Truszkowskiej w Łodzi oraz z Zespołem Szkolno - Gimnazjalnym im. Jana Pawła II w Grotnikach o których piszemy w kolejnych artykułach. P. Artur Morawiec

6 STR. 06 Nasz Dom NR 02/2017 Artykuł Redakcyjny Wspierajmy się wspólną modlitwą i z niej czerpmy siłę i światło Dzieje Przedszkola Sióstr Felicjanek im. Bł. M. Angeli Truszkowskiej Prowincja Warszawska ( ) Jak podaje historia Zgromadzenia, ogłoszenie wydane przez Rosję o tolerancji religijnej z dnia 30 kwietnia 1905 r. przyczyniło się do powrotu Sióstr Felicjanek do Warszawy, która była ich kolebką. Wkrótce Siostry zakonne otrzymały zaproszenie od hrabiny Łubiańskiej, która sympatyzowała ze Zgromadzeniem jeszcze przed kasatą do pracy na Woli. Ze względów bezpieczeństwa poproszono jednak, by przybyły do Warszawy w tajemnicy, bez habitów, choć obiecano, że po pewnym czasie, gdy sytuacja stanie się bardziej ustabilizowana, będą mogły powrócić do ich noszenia. W roku 1907 Siostry rozpoczęły swoją pracę na Woli. Wszechobecne ubóstwo przyczyniło się do ogromnej ilości pracy dla dziwnych panien, jak właśnie były nazywane przez miejscowa ludność, która ze względu na to, iż nie wiedziała kim są Siostry, podchodziła nieufnie do ich pracy. Z czasem jednak zaangażowanie włożone w pomoc potrzebującym zaowocowały przychylnością i zaufaniem wśród miejscowych. Uruchomienie przez Niemców w czasie I wojny Światowej linii kolejowej łączącej Warszawę z Krakowem stało się idealną okazją to ujawnienia się Sióstr. Trzy Siostry, które przybyły z Krakowa już w habitach spowodowały, iż Siostry z Warszawy poprosiły o pozwolenie na ubiór zakonny ks. Kard. Kakowskiego, który tego pozwolenia udzielił. Wyjawienie mieszkańcom o Zgromadzeniu spowodowało radość i wzruszenie wśród miejscowej ludności, jedna z Sióstr opisywała to wydarzenie słowami: Wrażenie przy ukazaniu się naszym na ulicy było nadzwyczajne Ludzie ze łzami radości żegnali się, klękali przed nami, całowali habity nasze. Toć one jednocześnie były przedsmakiem wolności, do której nasz naród dążył. Zdarzyło się, że nieznajomi staruszkowie z radością całowali po rękach mówiąc: Dzieckiem na Danielowiczowskiej do Mszy Świętej służyłem i Bóg mi pozwolił doczekać chwili powrotu Sióstr. Dziwną cześć wzbudzał widok habitu. Mieszkańcy wierzyli, że powrót Sióstr zwiastuje koniec wojny. W 1922 roku utworzyła się prowincja Warszawska Zgromadzenia Sióstr Felicjanek pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Korony Polskiej. Lata Od chwili założenia Prowincji Warszawskiej z całego kraju napływały prośby o wsparcie ze strony Sióstr. Okres powojenny spowodował ogromne zapotrzebowanie na wszelką możliwą pomoc, niemalże w każdej dziedzinie życia. W 1929 roku ks. Bp. Wincenty Tymieniecki próbował sprowadzić Siostry Felicjanki do Łodzi, jednak ze względu na brak miejsca do zamieszkania musiał przełożyć plany aż do roku Wtedy właśnie ks. Bp Tymieniecki oddał Siostrom plac nabyty przez diecezję łódzką od Umberto von Fanfaniego, barona di Montalto, miejsce to przeznaczono na budowę domu, w którym zorganizowano przedszkole. W lipcu 1934 roku wraz z zakończeniem prac budowlanych wprowadziły się pierwsze cztery Siostry zakonne. Przedszkole otrzymało koncesję we wrześniu 1935 r. i niemalże natychmiastowo zyskały sympatię miejscowej ludności. W ówczesnej kronice napisano: Dzieci zapisało się około stu i wszyscy jak najchętniej przychodzili. Przedszkole utworzone zostało przede wszystkim dla ubogich rodzin, których nie było stać na państwowe przedszkole, rodziny namawiały Siostry do założenia również szkoły podstawowej jednak ze względu na brak środków, jak i wyspecjalizowanej kadry, Siostry musiały zrezygnować z tych planów. Siostry Felicjanki każde zebrane fundusze przeznaczały na rozwój Przedszkola i wspieranie rodzin podopiecznych. Przedszkole często było jedynym miejscem gdzie dzieci mogły zjeść ciepły posiłek, ze względu na poziom ubóstwa.

7 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 07 Lata Siostry zakonne ze względu na wybuch wojny musiały przerwać działalność. 3 września 1939 r. 13 bombowców zaczęło ostrzeliwać osiedle, na którym Siostry mieszkały. Ówczesna kronikarka napisała: Było to o godzinie 6:10 [18:10], kiedy Siostry spożywały kolacje. Naraz huk przeraźliwy, wstrząs domu nie do opisania, kawałki szkła spadają na stół. Momentalnie zrywamy się z wielkim przerażeniem do ucieczki. Siostry by przetrwać musiały ukrywać się u pobliskich sąsiadów gdzie spędziły noc. Kronika podaje dalej: W poniedziałek rano idziemy oglądać naszą zagrodę. Co za straszny widok! Oczy nasze nie dowierzają, to chyba nie nasz klasztorek, co tak wczoraj dodawał uroku z pięknym kwiecistym ogródkiem. I tak jedna bomba uderzyła od strony zachodniej, z ulicy Dr. K. Jonschera, przy głównej bramie, rozprysła się o twardy chodnik niszcząc zupełnie zachodnią część parkanu i czyniąc wielkie spustoszenie w sąsiednich domach i w naszym warzywnym ogrodzie. Druga około 60 stóp odległości od kuchni celuje w ogródek niszcząc warzywa i niedawno zasadzone młodziutkie drzewa owocowe. Trzecia od strony wschodnio północnej na dom sąsiada spadła. Czwarta około 10 stóp po stronie południowej spadała, zostało kilka osób zabitych i rannych. Zniszczenia budynku przedszkola były tak duże, że uniemożliwiły użytkowanie go. 5 września mieszkańcy Łodzi otrzymali niepokojącą wiadomość, że armia najeźdźcy zbliża się do miasta: Przez całą noc wszyscy uchodzą, kryją się po lasach, różnych zakątkach odludnych, a najwięcej ludności udaje się do Warszawy, albowiem, tam bezpieczna obrona. Na ulicy Jagiellońskiej prowadzonej do miasta stołecznego ruch wielki, a przy tym przeraźliwy płacz i jęk biednych matek i niewinnych istot młodocianych. Pytamy się jedna drugiej czy i my mamy szukać bezpiecznego miejsca?. Siostry Felicjanki otrzymały schronienie u Sióstr Służebniczek. Po pewnym czasie Siostry Felicjanki starały się powrócić do przedszkola, by spróbować odgruzować budynek, jednak stało się to niemożliwe gdyż był to teren getta żydowskiego, ostatecznie Siostry Zamieszkały na Zarzewiu. Przedszkole po 1945 roku. Po wojnie Siostry powróciły do Przedszkola, jednak budynek był w opłakanym stanie, Niemcy urządzili w nim fabrykę płyt ceramicznych. Udało się przeprowadzić kapitalny remont, który zakończył się w roku 1946, wtedy Siostry otrzymały ponownie koncesję na prowadzenie przedszkola. Liczba zainteresowanych rodzin była tak ogromna że postanowiono utworzyć dwa oddziały. Jak podaje ówczesna karta domu: Władze oświatowe wizytując przedszkole stwierdziły, że było ono prowadzone wzorowo, a personel jaki wówczas w nim pracował posiadał odpowiednie i pełne kwalifikacje. Początki funkcjonowania Przedszkola polegały głównie na pomocy dzieciom i ich rodzinom. Dzieci te często mogły liczyć na posiłki i odpowiednie odzienie tylko wśród Sióstr zakonnych, pochodziły one przede wszystkim z rodzin ubogich budowlańców, często pracujących poza Łodzią, często zdarzało się, iż podopieczni spędzali w przedszkolu także noce. Po pewnym czasie Siostry rozpoczęły prowadzenie nauki pisania oraz czytania. Zaangażowanie Sióstr spowodowało, że zyskały zaufanie oraz życzliwość wśród rodzin swoich podopiecznych.

8 STR. 08 Nasz Dom NR 02/2017 Władza komunistyczna widziała zagrożenie ze strony Sióstr, ze względu na powszechny szacunek do ich pracy i bezinteresowność w swoich działaniach, natomiast władza socjalistyczna próbowała przekonać Siostry do współpracy z Państwowym Caritas, na którą jednak Felicjanki się nie zgodziły, co spowodowało tragiczne skutki. 10 marca 1952 do Sióstr przybyła dziesięcioosobowa komisja, w skład której wchodziły m.in. osoby z Prezydium Rady Narodowej miasta Łodzi w sprawie przejęcia przedszkola na rzecz Państwa. Wbrew Konstytucji Polski Ludowej, która gwarantowała obywatelom prawo do własności bez względu na wyznanie. Przedszkole wraz z pełną dokumentacją zostało odebrane Siostrom, a personel wymieniony został na świecki, przy czym Felicjanki nie otrzymały żadnego oficjalnego pisma w tej sprawie czy potwierdzenia przejęcia. Kiedy przejęcie nastąpiło, rodziny wychowanków zaoferowały Siostrom pomoc materialną. 18 marca zorganizowano zebranie w Prezydium Rady Narodowej, gdzie myślą przewodnią było: Zostaliśmy pokonani zewnętrznie, ale nie wewnętrznie. Przyślemy wam dzieci, bo do tego nas zmusza konieczność, ale wiemy, że nikt nam naszych Sióstr nie zastąpi i nigdy nie zapomnimy krzywdy jakąście nam, dzieciom naszym i Siostrom wyrządzili. Od momentu przejęcia parteru budynku przez władzę Siostry nie miały do niego dostępu, zamieszkiwały tylko pierwsze piętro. Przedszkole było prowadzone przez pracowników państwowych do roku 1974, kiedy to zmieniono profil placówki na Rodzinny Dom, a następnie do roku 1990 na Rodzinny Dom Dziecka, który był jedną z filii Państwowego Domu Dziecka Słoneczna Polana. Ówczesny ks. Proboszcz tamtejszej parafii wspomógł Siostry w tym trudnym okresie, zatrudniając trzy z nich na stanowiskach: katechetki, zakrystianki oraz siostry parafialnej. Zmiany polityczne jakie przyniósł rok 1989 dały Siostrom nadzieję na odzyskanie swej własności. Po 38 latach w roku 1990 Siostry odzyskały prawo do całego budynku, by powrócić do prac wychowawczodydaktycznych w przedszkolu. W roku 1992 Kuratorium Oświaty wpisało przedszkole do ewidencji przedszkoli publicznych, a w roku 2014 zmieniło statut na przedszkole niepubliczne i tak jest do dzisiaj.. Obecnie Przedszkole posiada dwie sale zajęć dla poszczególnych grup Jeżyków 25 dzieci 3 4 letnich oraz Misiów 25 dzieci 5 6 letnich, gabinet logopedyczny, kuchnię z zapleczem oraz salę do zajęć ruchowych wraz ze sceną. Przy przedszkolu znajduje się ogród, w którym zbudowano plac zabaw dla dzieci. Przedszkole Sióstr Felicjanek współpracuje od kilku lat z Towarzystwem Przyjaciół Niepełnosprawnych podczas realizacji projektów oraz korzysta z zajęć integracyjnych na terenie O.R.W. Zacisze i Stajni pod Jodłami w Jedliczach A. P. Artur Morawiec

9 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 09 Artykuł Redakcyjny Wyposażyć w korzenie i skrzydła Historia Zespołu Szkolno-Gimnazjalnego im. Jana Pawła II Szkoła jako budynek oraz miejsce nauki istnieje od 8 listopada 1965 r., jednak historia nauczania w tym rejonie sięga okresu sprzed II Wojny Światowej, kiedy to dzieci pobierały naukę w Kowalewicach oraz w Publicznej Szkole II stopnia w Jedliczach. Uczeń w owym okresie uczęszczał na takie zajęcia jak: j. polski, arytmetyka z geometrią, geografia, nauka o przyrodzie, rysunki, zajęcia praktyczne, śpiew oraz ćwiczenia cielesne czyli współczesne wychowanie fizyczne. Prócz tego realizowano zajęcia o charakterze militarnym, takie jak musztra, przemarsz czy zbiórka. Niedługo po wojnie wyż demograficzny zmusił do poszukiwań nowych rozwiązań odnośnie budynku szkoły. Nową szkołą miał być budynek restauracji Zameczek, który pomieścić mógł około 40 uczniów. W szkole nauczał tylko jeden człowiek, zwany Kierownikiem Szkoły, który jednocześnie był woźnym i palaczem w budynku. Po pewnym czasie przeniesiono szkołę do ośrodka kolonijnego Budowlani, który znajdował się przy ulicy Rozrywkowej. Kierownikiem szkoły został w 1955 r. Stanisław Karolak, miejsce nauczania jednak nadal nie spełniało wymaganych warunków. Przy okazji tysięcznej rocznicy istnienia Polski w 1966 r. zaczęto realizować plan Tysiąc szkół na Tysiąclecie, który zaowocował nowym budynkiem szkoły w Grotnikach (była to tysiąclatka numer 767). Ciekawostką jest natomiast fakt, iż budynek ten był budowany według identycznych planów co budynek Liceum Ogólnokształcącego w Ozorkowie. Budynek został oddany do użytku 8 listopada 1965 roku. Pełna nazwa szkoły brzmiała: Szkoła nr 767 Pomnik 1000-lecia państwa Polskiego im. Władysława Broniewskiego. Szkoła mogła liczyć na wsparcie finansowe Łódzkich Zakładów Energetycznych, którego dzieci pracowników korzystały z budynku szkoły podczas ferii zimowych i wakacji.

10 STR. 10 Nasz Dom NR 02/2017 W latach 1966/ 1967 ośmioklasowa szkoła liczyła 10 oddziałów, dyrektorem zostaje zaś Stanisław Karolak, który pełnił tę funkcję do czasu przejścia na emeryturę w 1985 r. W roku 1977 szkoła w Grotnikach przyjmuje nazwę Zbiorcza Szkoła Gminna w Zgierzu z siedzibą w Grotnikach. Rozpoczęto dowożenie uczniów, których liczba dochodziła do dwustu, w tym czasie powstały organizacje i koła zainteresowań: 1. Koło Turystyczno-Krajoznawcze 2. Liga Ochrony Przyrody 3. Związek Harcerstwa Polskiego 4. Szkolna Kasa Oszczędności 5. Polski Czerwony Krzyż 6. Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej 7. Koło Miłośników Poezji Władysława Broniewskiego, patrona szkoły 8. Szkolny Klub Sportowy 9. Koła matematyczne oraz plastyczne 10. Spółdzielnia Uczniowska 11. Biblioteka, świetlica, stołówka oraz przedszkole Uczniowie podzieleni byli na dwie grupy: - Klasy I-IV jako Leśne Skrzaty - Klasy V-VIII jako Sztubacy W latach r. dyrektorem szkoły był Jan Janiak, zaś od 1990 r. funkcje tę pełni mgr Teresa Socalska. Dzięki nowatorskim formom kierowania Szkoła w Grotnikach odnosi spore sukcesy, jak i jest jedną z najbezpieczniejszych szkół w całym powiecie. Pochwalić należy również zaangażowanie uczniów w pomoc dzieciom z domu dziecka oraz uchodźcom przebywającym w obozie w Grotnikach. W 1990 r. powrócono do nazwy Szkoła Podstawowa w Grotnikach, odbyła się uroczysta inauguracja roku szkolnego, rozpoczynająca się mszą święta z udziałem proboszcza ojca Stanisława Palińskiego. W 1992 r. zainicjowano sławny już dzisiaj Bieg Grotnicki, którego główną nagrodą był wówczas Puchar Kuratora Oświaty, zaś dzisiaj jest to Puchar Wójta Gminy Zgierz. W roku 1999 r. następna reforma podzieliła szkołę na szkołę podstawową w Grotnikach oraz na Gimnazjum w Grotnikach. Wówczas obydwie szkoły weszły w skład Zespołu Szkolno-Gimnazjalnego, i podczas uroczystości przyjęto imię współczesnego patrona szkoły, czyli Jana Pawła II. Działania obecnej Pani Dyrektor Teresy Socalskiej prowadzą do ciągłych modernizacji i wprowadzania szeregu zmian pedagogicznych w Z.S.G. w Grotnikach. Towarzystwo Przyjaciół Niepełnosprawnych szczyci się długą i owocną współpracą z Zespołem Szkolno-Gimnazjalnym im. Jana Pawła II w Grotnikach i ma nadzieję na kolejne wspólne działania z radą pedagogiczną szkoły w przyszłości. Dyrekcja, rada pedagogiczna oraz pozostali pracownicy placówki starają się zapewnić swoim podopiecznym jak najlepsze warunki do nauki i do rozwijania talentów w myśl zasady: Wyposażyć w korzenie i skrzydła P. Artur Morawiec

11 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 11 Artykuł Redakcyjny Relacja z Łódzkich Targów Ekonomii Społecznej W sobotę 2 września 2017 roku odbyły się Łódzkie Targi Ekonomii Społecznej przy ul. Piotrkowskiej, na odcinku od Al. Mickiewicza do ul. Zamenhofa. Towarzyszyło im seminarium poświęcone kondycji ekonomii społecznej w regionie oraz konferencja poświęcona obchodom 25 lat działalności Towarzystwa Przyjaciół Niepełnosprawnych. W tym roku Łódzkie Targi Ekonomii Społecznej zostały zorganizowane, jako impreza towarzysząca Łódzkiemu Mixerowi Regionalnemu. Organizatorami imprezy było Towarzystwo Przyjaciół Niepełnosprawnych oraz Stowarzyszenie Wsparcie Społeczne Ja-Ty- My. Łódzkie Targi Ekonomii Społecznej swoim patronatem objął Marszałek Województwa Łódzkiego Pan Witold Stępień. Tegoroczna edycja gościła ponad pięćdziesięciu reprezentantów organizacji związanych z ekonomią społeczną. Udział wzięły m.in. spółdzielnie socjalne, stowarzyszenia, fundacje oraz organizacje pozarządowe. Każda z tych organizacji codzienne działa przeciwko wykluczeniu społecznemu osób niepełnosprawnych, a także pomaga swym podopiecznym w aktywizacji zawodowej poprzez rehabilitację społeczną i zawodową. Przygotowania do Targów rozpoczęliśmy od wczesnych godzin porannych, już o godzinie 6 rano zaczęliśmy rozkładać namioty. Deszcz i silny wiatr nie ułatwiały zadania. Pomimo niesprzyjającej aury, już o godzinie ósmej pierwsi wystawcy mogli organizować swoje stoiska, a o godzinie dziesiątej wszystko było zapięte na ostatni guzik, aby przyjąć odwiedzających stoiska.

12 STR. 12 Nasz Dom NR 02/2017 Jednym z głównych elementów Targów było Seminarium dotyczące zagadnień ekonomii społecznej. W pierwszej kolejności podczas wywiadów z redaktor Magdaleną Michalak swoją działalność zaprezentowały podmioty ekonomii społecznej: Wielobranżowa Spółdzielnia Socjalna Fiero! Spółdzielnia Socjalna, zajmująca się działalnością gastronomiczna, Fundacja Art. Of Breaking, wspierająca dzieci oraz młodzież poprzez rozwój pasji jaką jest taniec oraz Fundacja MADOX Design, projektująca w Polsce nowatorskie kolekcje ubrań. Po prezentacji PES Stowarzyszenie Edukacyjno- Kulturalne Impet oraz Stowarzyszenie Wsparcie Społeczne uraczyły uczestników seminarium występami muzycznymi, a Stowarzyszenie Miłośników Kultury Ludowej FOLKIER przygotowało prezentację strojów ludowych Zespołu Pieśni i Tańca Boruta. W południe Marszałek Województwa Łódzkiego Witold Stępień, uroczyście otworzył Łódzkie Targi Ekonomii Społecznej. Wśród zaproszonych gości specjalnych biorących udział w panelu byli: Dariusz Klimczak (Wicemarszałek Województwa Łódzkiego), Andrzej Kaczorowski(Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy), Krzysztof Kwiatkowski (Prezes Najwyższej Izby Kontroli), Piotr Pietrzak (Regionalne Centrum Polityki Społecznej), Agnieszka Niedźwiedzka (Prezes Towarzystwa Przyjaciół Niepełnosprawnych, Prezes Kłosa Sp. z o.o.), Danuta Majdańska (Prezes Stowarzyszenia Inicjatywa Rozsądnych Polaków), Tomasz Musielski (Prezes Stowarzyszenia Wsparcie Społeczne Ja- Ty- My ), Łukasz Waszak (prezes OPUS. Centrum Promocji i Rozwoju Inicjatyw Obywatelskich), Aleksandra Podkońska (Specjalista ds. badań społecznych przedstawicielka Instytutu Spraw Obywatelskich INSPRO). Podczas seminarium świętowaliśmy także 25- lecie działalności Towarzystwa Przyjaciół Niepełnosprawnych. Głos zabrali eksperci w dziedzinie psychiatrii, którzy opowiadali o sytuacji osób chorujących psychicznie, o roli ekonomii społecznej oraz środowiskowych systemów wsparcia. Konferencję zakończyła prezentacja filmu nakręconego w związku z 25 rocznicą działalności, w którym mogliśmy zobaczyć obrazy nakręcone w ośrodkach działających pod auspicjami T.P.N. oraz wysłuchać podopiecznych oraz członków zarządu T.P.N. P. Artur Morawiec

13 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 13 Artykuł Redakcyjny Wielkiego, skromne początki Historia powstania Towarzystwa Przyjaciół Niepełnosprawnych prowadzącego Dom Pomocy Społecznej w Zgierzu W 1989 r. z inicjatywy lekarzy, terapeutów, rodzin oraz pacjentów Poradni Zdrowia Psychicznego w Łodzi przy ul. Pomorskiej 54 powstało skromne, nieformalne stowarzyszenie, któremu udostępniono jeden z pokoi poradnianych, by pacjenci potrzebujący wsparcia mieli miejsce do utworzenia grupy samopomocy. Wraz z upływem czasu, zespół specjalistów, psycholog oraz pracownik socjalny organizował coraz częstsze i nowatorskie formy wsparcia i spędzania wolnego czasu dla swoich podopiecznych. Pierwszą osobą pełniącą funkcję lidera Stowarzyszenia, jak i późniejszą funkcję Prezesa TPN-u była dr Edwarda Patura- Szost- lekarz psychiatra, jedna z inicjatorek otwarcia drzwi w Szpitalu Psychiatrycznym im. J. Babińskiego w Łodzi oraz wprowadzania nietradycyjnych systemów opieki środowiskowej w Łodzi. W zamyśle ówczesnej pani Prezes Stowarzyszenie miało być środkiem do utworzenia alternatywy dla publicznego systemu wsparcia ambulatoryjno-szpitalnego dla osób chorujących psychicznie, wsparcia które otrzymywaliby i dawaliby innym sami zainteresowani. Działania koncentrowały się na formie samopomocy, gdzie terapeuta był jedynie animatorem inicjowanego procesu. Było to zupełnie innowacyjne podejście w odróżnieniu od ówczesnego, funkcjonującego systemu, gdzie osoba chorująca była stroną zależną, a w tej relacji ewaluowała do roli partnera w procesie terapii. Sukces jaki odniosło Stowarzyszenie w sferze wsparcia osób chorujących psychicznie sprawił, iż po dwóch latach nastąpiła jego oficjalna formalizacja. 18 maja 1992 roku dokonano oficjalnej rejestracji Stowarzyszenia znanego dziś pod nazwą: Towarzystwo Przyjaciół Niepełnosprawnych P. Artur Morawiec

14 STR.14 Nasz Dom NR 02/2017 Artykuł Redakcyjny Ćwierć wieku sukcesów Towarzystwo Przyjaciół Niepełnosprawnych obecnie Towarzystwo Przyjaciół Niepełnosprawnych od 25 lat ciągle rozbudowuje ofertę wsparcia dla osób chorujących psychicznie, głównie na schizofrenię oraz pokrewne zaburzenia. Dla tej grupy stworzony został system placówek o zróżnicowanym profilu działania: placówki o charakterze dziennym dla osób mieszkających samodzielnie oraz placówki zapewniające całodobową opiekę w różnym stopniu intensywności. Pomoc dzienna Środowiskowy Dom Samopomocy oraz Klub Więź Dzienne ośrodki wsparcia dla osób, które chcą pozostać w swoim mieszkaniu i znanym sobie środowisku, a jednocześnie potrzebują wsparcia psychologów, pracowników socjalnych i terapeutów, chcą zdobyć nowe umiejętności i nawiązać kontakty. Celem ŚDS jest zapewnienie osobom chorującym psychicznie oparcia społecznego, pozwalającego na zaspokojenie ważnych potrzeb życiowych, usamodzielnienie oraz integrację społeczną. Pomoc całodobowa Jest to miejsce w którym organizowane są różne formy pomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Na terenie ośrodka mieszczą się: Zakład Opiekuńczo- Leczniczy wraz z hostelem, Mieszkania Chronione, Zakład Aktywności Zawodowej, Poradnia Zdrowia Psychicznego a także Stajnia pod Jodłami gdzie organizowane są zajęcia z hipoterapii. Ośrodek mieści się w Jedliczach A przy ul. Jedlinowej 42/44. Dom Pomocy Społecznej stworzony został z myślą o osobach somatycznie chorych. Posiada 99 miejsc statutowych dla kobiet i mężczyzn. Dom zapewnia całodobową, profesjonalną opiekę wykwalifikowanego personelu. Dla podopiecznych organizowane zostają liczne zajęcia i wyjazdy okolicznościowe. Dom Pomocy Społecznej mieści się w Zgierzu przy ulicy Chełmskiej 16/18. Celem Mieszkań Chroniony jest zapewnienie całodobowego wsparcia w readaptacji osób chorujących na schizofrenię, które potrzebują pomocy w codziennym życiu. Celem pobocznym jest usamodzielnienie podopiecznych do takiego stopnia by mogli funkcjonować we własnych domach. Mieszkania Chronione działają w Łodzi przy ul. Zawiszy Czarnego 22, ul. Krawieckiej 10 ABC, ul. Traktorowej 90, ul. Łagiewnickiej 102/116 oraz przy ul. Jedlinowej 42/44 w Jedliczu A koło Grotnik.

15 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 15 Wierzymy, że ważnym elementem na drodze przeciwstawiania się wykluczeniu społecznemu jest podjęcie aktywności zawodowej przez naszych podopiecznych, dlatego już w roku 1995 utworzone zostały pierwsze miejsca pracy, a w roku 2012 stworzone zostały dwa Zakłady Aktywności Zawodowej. ZAZ Dobry Start Zakład Aktywności Zawodowej stworzony został by pomagać osobom niepełnosprawnym w pozyskaniu umiejętności potrzebnych w pracy o bardziej wymagających warunkach, m.in. na wolnym rynku pracy. Podopieczni mogą liczyć na wsparcie i pomoc w pracowniach: -komputerowej -malarskiej -pracowni w drewnie -rękodzieła ZAZ Zdrowa Kuchnia, zakład mieszczący się w Jedliczach A przy ul. Jedlinowej 42/44 zajmuje się gastronomią-zbiorowym żywieniem, obsługuje placówki służby zdrowia, pomocy społecznej, organizuje catering podczas przyjęć okolicznościowych, konferencji i sympozjów. Filharmonia Samku, restauracja mieszcząca się w Łodzi przy ul. Pabianickiej 132, która rozpoczęła swoją działalność w maju 2016 roku. Celem głównym restauracji jest serwowanie dań jakości klasy Premium w przystępnej cenie. Więcej na stronie: '"Kłos" świadczy usługi noclegowe oraz gastronomiczne, obsługuje różnego rodzaju imprezy takie jak szkolenia, konferencje, seminaria oraz przyjęcia okolicznościowe. Więcej na stronie: Nasze działania nie byłyby możliwe bez wsparcia finansowego oraz pracy wolontariuszy, jeśli chciałbyś nas wesprzeć w jakikolwiek sposób odwiedź nas na stronie: P. Artur Morawiec

16 STR.16 Nasz Dom NR 02/2017 Oczami dziecka Czyli wywiad z p. Krystyną Świątkiewicz W obecnym numerze miesięcznika wraz z Bolesławem Donderem przeprowadziliśmy wywiad z jedną z naszych mieszkanek, p. Krystyną Świątkiewicz na temat II wojny światowej. W jaki sposób dowiedziała się pani o wybuchu wojny i jakie odczucia temu towarzyszyły? - Ponieważ mój ojciec był żołnierzem zawodowym, był oficerem, wiedzieliśmy że wojna nadejdzie, nie znaliśmy daty ale nasza rodzina była na to przygotowana. Kiedy posłaniec przyjechał na motorze, tata dostał wezwanie do wstawiennictwa do WKU (Wojskowa Komenda Uzupełnień) na Bałutach i w tym momencie wszyscy zaczęliśmy płakać, mama, babcia i ja najgłośniej. Po czym tata wsiadł do naczepki motory i odjechał. Z ojcem zobaczyłam się dopiero po wojnie, to znaczy jak już Rosjanie zajęli nasze tereny, ojciec był w obozie gdzieś na terenach niemieckich, mama też była wywieziona, zostałam sama z babcią. Ile lat miała pani kiedy wybuchła wojna? - Jak wybuchła wojna to miałam sześć i pół roku, pamiętam, bo miałam pójść po wakacjach do szkoły do pierwszej klasy. Już byłam przyszykowana do szkoły i bardzo się cieszyłam, ale jak wspomniałam wcześniej, kiedy przyjechał posłaniec wszystko się zmieniło. Pamiętam tylko, jak tata powiedział przed wyjazdem: jedźcie pod Warszawę, bo stolicy nie oddamy. Spakowani razem z mamą, ja ubrana w mundurek harcerski, bo moja rodzina to byli harcerze Woźnitcy i poszliśmy pod tę Warszawę, drogi były zatkane, cywile, ubodzy, bogaci, wojskowi, wszyscy uciekali przed tą nawałą niemiecką, a potem rosyjską. Mieli państwo jakąś rodzinę w Warszawie? - Mój tata pochodzi z Dęblina, a to jest blisko Warszawy, tata często nas zabierał w tamte rejony. A w jakim tata był stopniu i gdzie stacjonował? - Był oficerem, oficerem porucznikiem i stacjonował w Sieradzu, moja rodzina pochodzi albo od harcerzy albo od wojaków. W jaki sposób przetrwali państwo okupację? - Mamę zaraz po wybuchu wojny zabrali na przymusowe roboty do obozu i zostałam sama z babcią. Jako, że babcia była po wylewie, to większość rzeczy załatwiałam sama. Umiałam mówić po niemiecku, dzięki czemu wpychałam się w kolejki po żywność dla Niemców. Wówczas Niemcy mieli pierwszeństwo w kupowaniu żywności, to, co zostało sprzedawali Polakom. Babcia była sparaliżowana więc sama musiałam robić zakupy, byłam małą dziewczyną ale wszędzie się wkręciłam. W czterdziestym piątym roku mama wróciła do domu, ponoć kiedy Wrocław jeszcze nie został odzyskany to kobiety i tak między drutami uciekały, mimo, że były pod prąd podłączone. Mama tak opowiadała więc tak musiało być, harcerz nie kłamie. Po dwóch tygodniach od powrotu mamy pod nasz dom podjechał duży wóz z plandeką i usłyszałam okrzyk Krysia, Krysia ojca twojego przywieźli, popłakałam się kiedy to usłyszałam, bo myślałam, że tata nie żyje. Kilku mężczyzn wniosło go do domu, niestety chorował na gruźlicę, ale to był cud,bo jeszcze spłodził mi siostrę (śmiech). Opowie pani coś o warunkach w jakich państwo żyli w czasie okupacji? - Krótko przed wojną ojciec otrzymał mieszkanie służbowe, jednak wysiedlili nas z tego miejsca i musiałyśmy udomowić się w takim mieszkanku zrobionym na strychu, tam było takie okieneczko z widokiem na niebo. Ludzie byli sobie wtedy bliscy, pomagali sobie, w szczególności ludzie starsi. Młodzi byli albo gdzieś w obozach albo na robotach przymusowych w Niemczech.

17 NR 02/2017 Nasz Dom STR.17 Czy rodzice opowiadali o przeżyciach w obozach? - Tata tak, opowiadał, ale mama nie chciała o tym mówić, kiedy ktoś ją o coś pytał w tym temacie zaraz wybuchała płaczem. A co pani czuła, czy myślała o organizowanych powstaniach, np. Warszawskim? - Mój wujek, brat taty, który też był wojskowym uważał, że powstania mogą doprowadzić do wyniszczenia narodu polskiego, był przeciwny takim zorganizowanym akcjom. Ja sama miałam tylko sześć lat i nie miałam odczuć co do tego. Pamiętam, że babcia się cieszyła na wieść o tych powstaniach, że w końcu polscy żołnierze dojdą do nas ze stolicy, że tak jak i oni robili Polakom, tak i Polacy ustawią ich pod murem i wystrzelają, choć sama uważałam, że to byłoby okropne. A co pani powie o stosunkach z Niemcami podczas okupacji? - Była jedna taka kamienica w okolicy, w której mieszkali sami Polacy, miałam trzy koleżanki Niemki, z którymi dobrze mi się rozmawiało. Zimą bawiliśmy się rzucając śnieżkami, tak jak normalne dzieci. Czyli nie odczuwała pani jakoś negatywnie tej całej sytuacji. - Pamiętam, że byłyśmy zżyte ze sobą i że zawsze broniły mnie kiedy coś mi groziło, broniły przed przemocą, co mogę jeszcze powiedzieć Jak się pani dowiedziała o zakończeniu wojny, to co pani czuła? - Oniemiałam, pamiętam, że babcia zaczęła głośno krzyczeć, później tego samego dnia ktoś przyjechał z Łodzi i powiedział nam, że więzienie na Radogoszczu się pali, że Niemcy je podpalili razem z Polakami w środku, zanim odeszli. Babcia jako patriotka zebrała tyle dzieci ile mogła i razem poszliśmy na Radogoszcz. Co państwo zobaczyli na miejscu? - To stało się tuz po wyzwoleniu, kiedy tam doszłyśmy już było po wszystkim, pozostały same szczątki, a ogień się dopalał, było wiele osób z okolicy, ponieważ większość Łodzian miało kogoś w tym więzieniu, dużo ludzi szukało w pogorzelisku swoich bliskich z nadzieją, że ktoś przeżył. Przez jakiś czas po wyzwoleniu więzienie było utrzymywane w takim stanie w jakim pozostało tego dnia, by ludzie widzieli jaki koszmar tam się stał. Współczesny stan nie oddaje dramatu jaki tam się wydarzył, teraz jest tam tak wysprzątane, że aż chce się tam mieszkać, a przecież widok tego zdarzenia był okropny, popalone szczątki, części ciała. Nowe pokolenie nie zrozumie tych emocji, ponieważ tylko widok tego wszystkiego może je przywołać, staram się o tym opowiadać dzieciom, wnukom, tak by pamięć o tym nie zginęła. Pamiętam też kiedy na plac stu straconych Niemcy przywozili ludzi dużymi wozami i spędzali na środek, byłam tam razem z babcią. Pamiętam widok tych ludzi w pasiastych ubraniach i beretach, zapytałam się babci: co oni będą robić?, babcia odpowiedziała: Nie wiem, ale nic dobrego. Niemcy ustawiali Polaków po dziesięć osób i w pewnym momencie zaczęli strzelać. Opowiadanie o takich sytuacjach na pewno jest dla pani męczące. - Nie czuję się zmęczona (śmiech). No tak, ale wspomnienia tego wszystkiego jednak - No są bardzo przykre ale udało mi się to przeżyć. Tata mówił, że trzeba to przeżyć, przeżyć i walczyć o swoje, powtarzał: Pamiętaj nie pozwól aby cię ktoś poniżał, każda Polka, Polak powinni mieć swoją godność, zwłaszcza żołnierz. Dziękujemy za wywiad pani Krystyno. - Również dziękuję, trzeba o tym mówić i o tym pamiętać. P. Bolesław Donder oraz Artur Morawiec

18 STR. 18 Nasz Dom NR 02/2017 Wspomnienia Historyczne Wołyń Przed 1939 r. byłam harcerką (miałam wtedy około 12 lat) i w lato pojechałam na obóz, na pojezierze, polesie Wołyńskie koło miejscowości Maniewicze. Namioty ustawiłyśmy na polanie w lesie. Wokół było dużo drzew i panowała cisza, natomiast w nocy słyszało się głośne wycie wilków, które wychodziły na żer. Bardzo bałyśmy się, trzymałyśmy warty w nocy, aby nie spotkać wilka. Fot.: Ludność tam mieszkająca była biedna i prymitywna. Mieszkali oni w kurzych chatach, które nie miały kominów a jedynie dym z pieca glinianego, który rozchodził się po izbie. Do pieca było doczepione legowisko, które zastępowało łóżko. Mieszkańcy rozmawiali po polsku, z pewnym akcentem z domieszką słów rosyjsko-ukraińskich. Foto.: P. Eugenia Wyroślak

19 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 19 Kącik Podróżniczy Wycieczki oraz wydarzenia,które się odbyły: Akademia z okazji rocznicy Powstania Warszawskiego w naszym Domu: Wycieczka do Wioski Indiańskiej w Solcy Małej koło Ozorkowa: Dodatkowo wspomnieć należy o uroczystości 20-lecia działalności DPS w Głownie na którą zostaliśmy zaproszeni w dniu i wzięliśmy w niej udział z wielką radością, gdyż od wielu lat współpracujemy i gościmy często Mieszkańców z tej placówki. Podczas imprezy przemawiali zaproszeni goście, urzędnicy, dyrektorzy, politycy, Pani Dyrektor Domu p. Bożena Szremska serdecznie dziękowała wszystkim za przybycie i opisywała działania D.P.S.. Podczas spotkania obejrzeliśmy występy artystyczne, a uroczystość zakończyliśmy poczęstunkiem daniami z grilla. Za zaproszenie serdecznie dziękujemy.

20 STR. 20 Nasz Dom NR 02/2017 Kącik Podróżniczy Wycieczki oraz wydarzenia, które się odbyły w miesiącu wrześniu: Wycieczka do Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi organizowana w ramach Programu ASOS podczas której obejrzeliśmy m.in. zbiór fotografii, umundurowania oraz broni z okresów wojennych:

21 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 21 Kącik Podróżniczy Wycieczki oraz wydarzenia,które się odbyły: Wyjazd integracyjno-turystyczny do Murzasichla w ramach projektu Od Aktywności do samodzielności : "Wspomnienia z Murzasichle " Czwartego września wyjechaliśmy na wycieczkę do malowniczej miejscowości Murzasichle. Każde z nas było bardzo podekscytowane wyjazdem. O godzinie wyjechaliśmy z naszego domu autokarem, a na miejsce dojechaliśmy wieczorem, zjedliśmy posiłek oraz zaczęliśmy się rozpakowywać w pokojach. Pierwszy dzień wycieczki zakończyliśmy zajęciami integracyjnymi. Drugi dzień wyjazdu zaczęliśmy od porannej gimnastyki, po czym pojechaliśmy zwiedzać Zakopane gdzie ujrzeliśmy Gubałówkę i Kasprowy Wierch. Następnie zaczęliśmy zwiedzać Dolinę Kościeliską, która znajduje się u podnóża Tatr. Na wieczór, panie opiekunki zorganizowały dla nas zajęcia integracyjne. Dnia trzeciego wyjechaliśmy do Muzeum Jana Pawła II znajdującego się w rodzinnym domu naszego Papieża w Wadowicach, dowiedzieliśmy się tam wielu szczegółów na temat młodości naszego Jana Pawła, jak i zwiedziliśmy pomieszczenia, w których jeszcze jako Karol Wojtyła mieszkał. Ten piękny dzień zakończyliśmy zabawami oraz grillem, na którym piekliśmy kiełbaski. Kolejny dzień rozpoczęliśmy od porannej gimnastyki, po której pojechaliśmy do Krakowa, gdzie m.in. zwiedziliśmy przepiękne Stare Miasto, Kraków Podziemny czyli Muzeum pod płytą Starego Rynku a także Kościół Mariacki. Spędziliśmy tam cały dzień, poczym zmęczeni ale szczęśliwi wróciliśmy do ośrodka. Ostatniego dnia, zaraz po śniadaniu zaczęliśmy się przygotowywać do powrotu. Po wielu godzinach, na wieczór poczuliśmy radość na widok znajomych drzew z podwórka naszego domu. Krajobrazy, urokliwy klimat gór i emocje związane z tym wyjazdem pozostaną w mojej pamięci na długi czas jako piękne wspomnienia. Pomimo tego powiedzenie wszędzie dobrze ale w domu najlepiej sprawdza się w stu procentach, miło jest powrócić do własnych czterech ścian, nawet po tak udanym przeżyciu. Na koniec chciałabym podziękować naszym paniom opiekunkom, organizatorom naszej wyprawy, gospodarzom hotelu, w którym przyszło nam nocować a także pani Monice, przewodniczce po Krakowie, która pokazała nam wiele ciekawych miejsc. Wycieczki i wydarzenia planowane na PAŹDZIERNIK 2017r. 1. Wycieczka do bunkra w Konewce. 2. Wycieczka do zamku w Oporowie. 3. Przedstawienie teatrzyku w DPS. 4. Teatr Muzyczny w Łodzi 5. Teatr Powszechny w Łodzi 6. Muzeum Tradycji narodowej 7. Wyjazd do kina O szczegóły i zapisy na wyjazdy zapraszamy do pokoju socjalnego, p. Katarzyny Wolf oraz do działu Terapii- p. Anny Zawieruchy. P. Henryka Długoszewska

22 STR. 22 Nasz Dom NR 02/2017 Dział Literacki Korzenie (2) Akcja mojej powieści zaczyna się w 1570 roku, wcześniej, bo w roku 1569 Jakub Modliński (Vel Modliński) dziedzic części dóbr Gieczno dokonuje zbrojnego najazdu na drugą część Gieczna, należącą do Mikołaja Maszkowskiego, jednego z znaczniejszych dworzan króla Zygmunta Augusta. Jest to jednocześnie dla Gieczna dość burzliwy okres. Nazywane w ówczesnych źródłach oppidum -miasto stanowi część dóbr lokalnej arystokracji łęczyckiej tego okresu, Lasockich, znanych skądinąd działaczy reformacyjnych. Dzierżawcą, a potem właścicielem zastawnym Gieczna staje się Mikołaj Domaradzki, a później Marek Łubnicki, a po nim Brykcy Pokrzywnicki, który w grudniu 1565 r. w Wilnie za sumę 4000 florenów sprzedaje połowę dóbr miasta Gieczna Mikołajowi Maszkowskiemu. Wcześniej, bo w roku 1545 dochodzi do tajemniczego zabójstwa szlachcica Adama Dąbrowskiego, właściciela dóbr Szostaki w ziemi Wiskiej, o które to Piotr Dąbrowski brat zabitego, oskarża Piotra Slaviusa proboszcza Gieczyńskiego z lat Potwierdza to Jan ze Zgierza. Okazuje się jednak, że proboszcz Gieczna honorabilem dominum Petrum, został tylko w zbrodnię wmieszany, a kulisy jej leżą gdzie indziej. W sierpniu roku 1570 jeden ze starszych braci Konarzewskich Mikołaj przywozi z Tumu do Jana Modleńskiego, ówczesnego proboszcza Modlnej i Gieczna, domikanina, szlachcica z północnej części Mazowsza Bogusława Lemańskiego (okazuje się on jednak tylko przebranym za księdza synem Piotra Dąbrowskiego. W dwa dni po jego przybyciu zostaje podjęta próba przez nieznanych sprawców próba zabójstwa Andrzeja Koryckiego, szlachcica w czasowej służbie Jakuba Lasockiego, Kasztelana Łączyckiego. Jeszcze nie zapomniane w Giecznie i okolicach zabójstwa Adama Dąbrowskiego h.dąbrowa ze wsi Szostaki, u brata Piotra Będącego, w której poprzednik proboszcza był zamieszany (bo Piotr Dąbrowski, brat zabitego Honorabilem Dominum Petrum plebanum In Gieczno et eius coaudiutores, oskarżył o czym miały świadczyć trzy konie w obejściu plebańskie wzięte, które woźny sądu łęczyckiego Jan ze Zgierza odebrać In corpus dilecti nie mógł. Jeszcze też nie zapomniane nożem rzeźnickim poćwiartowanej Ewy żony młynarza z Gaci? Piotr Slavius 1545 ( ) Jan Modleński 1554 akcja 1570 Czyli od zabójstwa Adama Dąbrowskiego h. Dąbrowa szlachcica przyjezdnego z dóbr Dąbrowa Szostaki w Ziemi Wiskiej, którego Piotr Dąbrowski brat Zabitego oskarża, a potwierdza Jan ze Zgierza, Zaczyna się 205 lat później wyjaśniać?. Tutaj mało znany, acz brzemienny w skutki, epizod. W 1570 wraz z.. przybywa ksiądz Bogusław Załęzki h.prus I, który okazuje się przyjacielem zabitego, zostawszy w charakterze altarysty, daje początek rodowi znacznie później i ruchliwej szlachty, która będąć spowinowacona przez osobę swego protoplasty Bogusława Załęzkiego (później LEMAŃSKIEGO h.prus) z możnymi i znaczącymi wówczas rodami: Lasseckich z Brzezin i Gostomińskich, wywiera znaczny wpływ, na niektóre istotne wypadki ze Szczawina, a które potomkowie, a w szczególności Włodzimierz Smoleński h.prawdzic zostawił grobowiec istniejący do dnia dzisiejszego. Szczawin.- Jeszcze w XVI w. jest siedzibą dekanatu, który skupia 27 parafii ze Zgierzem, Łodzią, Piątkiem, Giecznem i Brzezinami włącznie, co skrzętnie odnotowuje Jan Łaski w swym Liber Benoficiorum z lat W 1397 r. wójtostwo w Szczawinie i 4 łany w Woli Warszyckiej otrzymuje Wilczek z rodu Awdańców (wójt adwocatus, sołtys scultetus). Natomiast w końcu XVI w. i jeszcze przez kilka lat dzierżawcami wsi królewskiej są Lasseccy (Jakub!!!)

23 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 23 W tym okresie: Warszyce stanowią rodzinne gniazdo Warszyckich z ziem Łęczyckiej. Okresowe są oni też właścicielami części sąsiednich Ciosen i Białej. W XVI w.liczą one 2 łany obsadzone dwoma zagrodnikami i 5 kmieciami, oraz posiadały one młyn o jednym kole. Tą skromna majętność Maciej Warszycki miecznik Łęczycki dzieli jeszcze po połowie z swoim ojcem Jakubem?. Natomiast liczne dobra w 1484 roku Stanisław Warszycki sprzedaje Starościnie Łęczyckiej za 4000 czerwonych złotych. Od XVI w. liczą się liczbą zajmowanych stanowisk i urzędów, jak i zasług, np. Syn Macieja Stanisław wojewoda podlaski i podskarbi wielki koronny. Stanisław syn pochowanego w Modlnej Jędrzeja.(Kaplicę stawiane ok Maciej Miecznik łęczycki). Jędrzej wojewoda Mazowsza, potem kasztelan krakowski służył 5 królom. Stanisław, fundator nagrobka w Modlnej wystawił własne wojsko i z nim udał się di Szwecji (drugi St., bratanek poprzedniego: Zbaraż i Beresteczko. W 1613 na wojsko znaczną sumę własnych pieniędzy wystawił z braku pieniędzy w koronie) mowa tu o podskarbim wielkim koronnym powstanie szkoły parafialnej w Szawinie I połowa XIX w. budowa cmentarza parafialnego Rys historyczny Udokumentowany rodowód z pocz. XIV w. pierwsza zachowana wzmianka r. Był wsię dośc znaczną skoro książę Władysław zamienia ją na Brzeziny i Paprotnię. Tylko kilkadziesiąt lat jest wsią prywatną, przez pozostałe stulecia jako villa regalis nadawana ludziom zasłużonym dla kraju Bielawscy, Laseccy, Kołaczkowscy, Grudziccy, Męczyńscy i dzierzbiccy. I jeszcze historyczne: - Wojewodowie płoccy: Stanisław Kępski z kępy h.jastrzębiec Arnolf Uchański h.radwan, brat prymasa Kasztelanowie: Jędrzej z Golczewa Sierpski h.prawdzic Jan Szymanowski 1542, Adam Wilkanowski h. Lis 1563 Anzelm Gostomski h.nałęcz Do roku 1495 zamek w Płocku jest w dobrym stanie (m.książęta). w 1511 pożar zamku. 1529/30 Bena osunięcie się Wisły skarpy i części zabudowań zamkowych Wizyta Króla Zygmunta Augusta i Beny z Córkami. W roku 1552 P. Bolesław Donder

24 STR.24 Nasz Dom NR 02/2017 Kącik Humorystyczny Wbiega mąż do domu i krzyczy: - Mam informację! W tym roku będziemy płacili mniejsze podatki... - To świetnie! -...niż w roku przyszłym Po czym poznać ptasią grypę u łabędzia? - Po kaczym chodzie. Pani do Jasia: - Jasiu znasz Mickiewicza, Sienkiewicza i Makuszyńskiego? - A czy pani zna Łysego, Grubego lub Zenka? - Nie... - To co mnie pani straszy swoją bandą?! Jasiu mówi do Taty: - Tato pójdziemy do cyrku - Nie mam czasu - mówi Tata czytając gazetę - Obiecałeś - wiesz podobno pokazują tam fajny numer naga kobieta jeździ na tygrysie. - No dobrze pójdziemy, Tata dawno nie widział tygrysa. A wiesz, co to jest: lata po pokoju i robi yzb, yzb, yzb... - Mucha na wstecznym biegu. P. Daniela Karpińska

25 NR 02/2017 Nasz Dom STR. 25 Top 10 ciekawostek zdrowotnych 1. Samotni żyją krócej twierdzą media, powołując się na opinie gerontologów, psychologów i dietetyków. 2. Geny odpowiadają za 15% naszych dolegliwości, 55% zależy od naszego jadłospisu a 30% zależy od środowiska. 3. Coca-cola zabija robaki. Służy też jako odrdzewiacz. Świetnie czyści srebro. 4. Jeden na 20 ludzi posiada dodatkowe żebro. 5. Brzeg (woj. dolnośląskie) jest prawdziwym zagłębiem stulatków. Mieszka ich tu około 30. Urodzeni na wschodzie i zahartowani ciężką pracą trzymają się dziarsko. 6. Mrugnięcie trwa ok. 0,3 sekundy. 7. W osiemnastym tygodniu ciąży u dziecka wykształcają się odciski palców. 8. Ziewnięcie trwa zazwyczaj 6 sekund. 9. Spalisz 3,5kg tłuszczu spacerując przez rok, codziennie po 20 minut. 10. Pocałunek trwający minutę może spalić 26 kcal. P. Daniela Karpińska

26 STR.26 Nasz Dom NR 02/2017 Kącik rozrywkowy REBUS KRZYŻÓWKA Labirynt Ogłoszenie Zapraszamy do wysłuchania naszej audycji radiowęzła w naszej placówce w każdą sobotę o godzinie 14:00. P. Stanisław Wesołowski

27 2017 Nasz Dom STR.27 Urodziny w miesiącu wrzesień obchodzą państwo: Henryk Dobrzyński Walerian Jurdeczka Sabina Kłosińska Ryszard Kowalczyk Roman Pawlak Sławomir Piórkowski Józef Sobczak Wszystkiego najlepszego i spełnienia marzeń życzą Jubilatom mieszkańcy oraz pracownicy Domu Pomocy Społecznej w Zgierzu. Niech ten radosny, wspaniały dzień Na zawsze twe troski, odsunie w cień. I niech się śmieje do ciebie świat, Blaskiem szczęśliwych i długich lat. P. Stanisław Wesołowski

28 Do zobaczenia w kolejnym numerze. Adres Redakcji: Dom Pomocy Społecznej, Zgierz ul. Chełmska 16/18 Nakład: 200 szt. Skład redakcji: Redaktor naczelny: Artur Morawiec Redaktor kreatywny: Bolesław Donder Współpracownicy: Daniela Karpińska, Eugenia Wyroślak, Henryka Długoszewska, Stanisław Wesołowski.