UCHWAŁA NR XLIX/255/17 RADY MIEJSKIEJ W LUBSKU. z dnia 27 czerwca 2017 r. w sprawie zmiany nazw ulic w Lubsku.

Transkrypt

1 UCHWAŁA NR XLIX/255/17 RADY MIEJSKIEJ W LUBSKU w sprawie zmiany nazw ulic w Lubsku. Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 446 z późniejszymi zmianami) oraz w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 1 kwietnia 2016 r. o zakazie propagowania komunizmu lub innego ustroju totalitarnego przez nazwy budowli, obiektów i urządzeń użyteczności publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz.744) uchwala się, co następuje: 1. zmienia się nazwę z: 1. ul. XX lecia PRL położonej w obrębie 0003 miasta Lubsko, oznaczonej działkami nr 287 o pow m 2, nr 412/1 o pow m 2, nr 413 o pow m 2, nr 414 o pow m 2,442 o pow m 2, nr 515 o pow m 2, nr 516 o pow m 2, 517 o pow m 2, nr 518 o pow m 2 na ul. Wrocławską. 2. ul. Popławskiego położonej w obrębie 0002 miasta Lubsko, oznaczonej działką nr 324/3 o pow m 2 na ul. Śródmiejską. 3. ul. 22 Lipca, położonej w obrębie 0003 miasta Lubsko, oznaczonej działkami numer 411/2 o pow m 2, nr 447/2 o pow m 2, ul. Parkowej położonej w obrębie 0003 miasta Lubsko, w części będącej drogą oznaczonej działką nr 465 o pow m 2 i ul. Sportowej położonej w obrębie 0003 miasta Lubsko, w części będącej drogą. oznaczonej działką nr 467/2 o pow m 2 na ul. Sportową. 4. ul. Walki Młodych położonej w obrębie 0005 miasta Lubsko, oznaczonej działką nr 221/1 o pow m 2 na ul. Czesława Miłosza. 2. Szczegółowe położenie nieruchomości określonych w 1 oraz nadawane im nazwy przedstawiają mapy stanowiąca załączniki nr 1, 2, 3 i 4 do niniejszej uchwały. 3. W zakresie uregulowanym w 1 stwierdza się utratę mocy obowiązującej Uchwały Nr XI/33/80 Rady Narodowej Miasta i Gminy w Lubsku z dnia 29 marca 1980 r. w sprawie ustalenia nazw ulic w mieście Lubsko w części obejmującej dotychczasowy przebieg ul. XX lecia PRL, ul. gen. Popławskiego, ul. 22 Lipca i ul. Walki Młodych. 4. Wykonanie uchwały powierza się Burmistrzowi Lubska. 5. Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Lubuskiego. Przewodniczący Rady Miejskiej Andrzej Tomiałowicz

2 Załącznik Nr 1 do Uchwały Nr XLIX/255/17 Rady Miejskiej w Lubsku

3 Szrafurą zaznaczono aktualny przebieg ulicy XX lecia PRL w Lubsku. Id: 45955E8F-03F2-4B4C-9B76-3C6A82BDD5CD. Podpisany Strona 2

4 Załącznik Nr 2 do Uchwały Nr XLIX/255/17 Rady Miejskiej w Lubsku Szrafurą oznaczono aktualny przebieg ulicy Popławskiego w Lubsku.

5 Załącznik Nr 3 do Uchwały Nr XLIX/255/17 Rady Miejskiej w Lubsku Szrafurą oznaczono aktualny przebieg ulic 22 Lipca i Sportowej oraz częściowy przebieg ulicy Parkowej w Lubsku.

6 Załącznik Nr 4 do Uchwały Nr XLIX/255/17 Rady Miejskiej w Lubsku Szrafurą oznaczono aktualny przebieg ulicy Walki Młodych w Lubsku.

7 UZASADNIENIE Celem uchwały Rady Miejskiej w Lubsku jest zmiana nazw ulic drogom istniejącym, będącym własnością Gminy Lubsko oraz Województwa Lubuskiego w myśl Ustawy o zakazie propagowania komunizmu lub innego ustroju totalitarnego przez nazwy budowli, obiektów i urządzeń użyteczności publicznej. Zmiana nazwy ulic ma na celu wyeliminowanie nazw związanych z systemem komunistycznym. ul. XX lecia PRL - Nazwa Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL) była oficjalną nazwą niesuwerennego, zależnego od Związku Sowieckiego państwa komunistycznego, formalnie przyjętą 22 lipca 1952 r. Funkcjonowała oficjalnie do 31 grudnia 1989 r. Zarówno w okresie komunizmu, jak i po odzyskaniu niepodległości przyjęło się nazwą PRL określać także okres wcześniejszy, t.j. lata , stąd jako punkt odniesienia do świętowania kolejnych rocznic istnienia PRL komuniści przyjmowali fikcyjną datę stworzenia przez Stalina Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, tj. 22 lipca 1944 r. Nazwę PRL oficjalnie wprowadzono do Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, ogłoszonej 22 lipca 1952 r. po uwzględnieniu wszystkich poprawek naniesionych przez Józefa Stalina. W związku z powyższym nazwa PRL jest ściśle związana z funkcjonującym pod sowiecką ochroną na ziemiach polskich totalitarnym, komunistycznym systemem władzy, budowanym na polskich ziemiach od 1944 roku przez Związek Sowiecki wbrew suwerennym prawom Rzeczypospolitej Polskiej. Pełna zależność PRL od ZSRS pociągała za sobą realizację przez jej władze w całym okresie istnienia priorytetów polityki sowieckiej, traktowanych jako nadrzędne wobec interesów obywateli polskich. Immanentnymi cechami PRL były likwidacja gospodarki wolnorynkowej, gwałcenie swobód obywatelskich i praw człowieka oraz liczne w myśl obowiązującego prawa niepodlegające przedawnieniu zbrodnie (w tym mordy sądowe) popełniane pod osłoną instytucji państwowych PRL. Nazwa ta wciąż utrwala tezy propagandy politycznej i indoktrynacji społeczeństwa z okresu komunizmu. Faktycznie stanowi wyraz lekceważenia pamięci ofiar komunistycznego totalitaryzmu oraz braku szacunku dla dorobku walki Polaków o wolność obywatela i niezawisłość Państwa w XX wieku. ul. 22 Lipca - jest upamiętnieniem wylansowanej przez propagandę komunistyczną (choć nieprawdziwej) daty powstania Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Dzień ten został ogłoszony w PRL świętem państwowym jako Święto Odrodzenia Polski. Taką symbolikę tej daty umacniano poprzez nadawanie nazwy 22 Lipca ulicom, instytucjom i zakładom przemysłowym. Utworzenie PKWN (faktycznie dokonane w Moskwie, pod osobistym nadzorem J. Stalina) i jego ogłoszenie przez ZSRR oficjalną władzą na ziemiach zajętych przez Armię Czerwoną, zapoczątkowało budowę państwa stalinowskiego w Polsce. Było to kolejnym etapem sowieckich działań przeciw prawowitym władzom Rzeczypospolitej Polskiej, walczącej o niepodległość Polski od roku 1939 w ramach koalicji antyniemieckiej. Władze te reprezentowane były przez Prezydenta RP i rząd RP na Uchodźstwie oraz przez działające i ich upoważnienia struktury Polskiego Państwa Podziemnego w Kraju. Ogłoszenie przez Moskwę PKWN jedyną władzą uprawnioną do zarządzania terytorium RP zajętym przez Armię Czerwoną, oznaczało nowy etap zwalczania władz RP na uchodźstwie środkami dyplomatycznymi i propagandowymi oraz nowy etap niszczenia podziemnych struktur władzy cywilnej (Delegatura Rządu) i wojskowej (Armia Krajowa) środkami militarnymi i policyjnymi. Struktury państwa stalinowskiego, których początek w propagandzie komunizmu symbolizowała data 22 Lipca 1944 r., także budowano poprzez fizyczną likwidację żołnierzy i urzędników Polskiego Państwa Podziemnego. W pierwszym okresie główny ciężar tych działań brały na siebie jednostki NKWD i Armii Czerwonej. W kolejnym okresie formacje podległe Ministerstwu Bezpieczeństwa Publicznego (UB, MO, KBW). Pełna zależność od ZSRR,

8 zarówno PKWN jak i kolejnych rządów w okresie PRL, oznaczała realizację priorytetów polityki sowieckiej, z reguły wbrew interesom polskich obywateli i wbrew polskiej racji stanu. Immanentnymi cechami systemu, zapoczątkowanego przez ogłoszenie PKWN i symbolizowanego przez datę 22 Lipca 1944 r., były likwidacja gospodarki wolnorynkowej, gwałcenie swobód obywatelskich oraz liczne zbrodnie (w tym mordy sądowe), popełniane pod osłoną stalinowskich instytucji państwowych. ul. gen. Popławskiego - Stanisław Popławski ( ) zawodowy oficer (generał) Armii Czerwonej, w okresie II wojny światowej czasowo odkomenderowany przez ZSRS do jednostek utworzonego przy Armii Czerwonej ludowego Wojska Polskiego, w czasach stalinizmu wiceminister Obrony Narodowej, dowódca sił pacyfikujących powstanie poznańskie w 1956 r. Urodził się w 1902 r. w Wyndyczanach pod Winnicą. W 1920 roku został wcielony do Armii Czerwonej brał udział w rosyjskiej wojnie domowej. W latach służył w Armii Czerwonej jako podoficer był szefem kompanii w 297 pułku piechoty; ukończył szkołę oficerską i awansował w l. 30. kolejno na dowódcę plutonu i dowódcę kompanii. Po ukończeniu Akademii Wojskowej im. Frunzego w latach był wykładowcą taktyki, w latach szefem oddziału operacyjnego sztabu 162 DP. Na froncie wojny z Niemcami w l walczył jako dowódca pułku i szef sztabu 363 DP na Białorusi i pod Moskwą. Później był dowódcą kolejnych dywizji i korpusu piechoty w ramach 5 armii. Walczył m.in. nad Dnieprem. We wrześniu 1944 roku Stalin skierował go w stopniu generał-majora (przetłumaczono to na polski jako: generał brygady) do jednostek ludowego Wojska Polskiego, działających przy Armii Czerwonej. Popławski został kolejno dowódcą 2 Armii ludowego WP, następnie dowódcą 1 Armii ludowego WP (do jesieni 1945 r.). Potem był w Polsce rządzonej przez komunistów dowódcą Śląskiego Okręgu Wojskowego (do jesieni 1947 r.). W latach był w armii podporządkowanej komunistom dowódcą wojsk lądowych a w latach Głównym Inspektorem Wyszkolenia Bojowego. Od strony formalnej Popławski, podobnie jak inni sowieccy oficerowie tej rangi, nigdy nie przestał być generałem Armii Czerwonej. Regulował to m.in. nawiązujący do postanowień Stalina tajny rozkaz o trybie odbywania służby wojskowej generałów i oficerów Armii Czerwonej odkomenderowanych do ludowego Wojska Polskiego z 15 stycznia 1945 roku: Na podstawie dyrektyw Głównodowodzącego Armii Czerwonej ustala się następujące normy w sprawie przebiegu służby wojskowej generałów i oficerów Armii Czerwonej odkomenderowanych dla pełnienia służby w Wojsku Polskim. 1. Generałów i oficerów Armii Czerwonej, znajdujących się w Wojsku Polskim, należy uważać za czasowo odkomenderowanych do Wojska Polskiego, wychodząc z założenia, że pełnią oni rzeczywistą służbę wojskową w Armii Czerwonej. Czas służby w Wojsku Polskim wlicza się do ogólnego przebiegu służby.[...] 3. Generałowie i oficerowie Armii Czerwonej, odbywający służbę wojskową w Wojsku Polskim, jako obywatele ZSRR są zwolnieni z obowiązku składania przysięgi żołnierskiej przewidzianej w Wojsku Polskim. Przestępstwa przeciwko obowiązkom wojskowym należy rozpatrywać jako naruszenie przysięgi składanej w Armii Czerwonej. W 1947 r., po opublikowaniu sfałszowanych przez komunistów wyborów, ogłoszono, że S. Popławski uzyskał mandat poselski. W szczytowym okresie stalinizmu (od 1949 roku) był wiceministrem obrony narodowej zastępca K. Rokossowskiego, współodpowiedzialnym za nowy okres upartyjnienia i sowietyzacji armii polskiej. W tym samym okresie ( ) był członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Po wybuchu powstania poznańskiego w czerwcu 1956 roku dowodził wojskami krwawo tłumiącymi robotniczy i niepodległościowy protest. Jest bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć co najmniej 74 osób (wg danych oficjalnych) i ponad pół tysiąca rannych. Po październiku 1956 r. powrócił do ZSRS (listopad 1956 r.). W dalszym ciągu pozostawał w służbie czynnej: do 1963 roku był pracownikiem Inspektoratu Wyszkolenia Bojowego Armii Sowieckiej. W 1963 roku przeszedł w stan spoczynku. Zmarł w 1973 r. ul. Walki Młodych - Walka Młodych to tytuł jednego z organów prasowych stalinowskiej Id: 45955E8F-03F2-4B4C-9B76-3C6A82BDD5CD. Podpisany Strona 2

9 konspiracji na ziemiach polskich pod okupacją niemiecką. Wydawany był od lutego 1943 do lipca 1944 r. Działaczy komunistycznych zajmujących się wydawaniem pisma PPR utożsamiła latem istnieniem Związku Walki Młodych. Za jego przewodniczących uznawano potem redaktorów naczelnych pisma: najpierw Hanną Szapiro (Sawicką), potem Jana Krasickiego i Zofię Jaworską. Próbowano stwarzać wrażenie organizacji ogólnopolskiej choć faktycznie obejmowała ona tylko nieliczne grupy komunistyczne w Warszawie i okolicach. Pismo było jednym z narzędzi sowieckiej polityki wobec Polski podobnie jak inne tytuły prasowe stalinowskiej konspiracji na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Uczestniczyło m.in. w kampaniach propagandowych przeciw władzom Rzeczypospolitej Polskiej.Po utworzeniu przez Stalina tzw. Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego wznowiono wydawanie pisma pod władzą komunistów już jako organu jawnie działającego na terenach opanowanych przez Armię Czerwoną. Wydawana w latach Walka Młodych była zarazem organem także jawnie działającego Związku Walki Młodych, pełniącego rolę młodzieżowej przybudówki PPR, aktywnie zaangażowanej w budowę systemu stalinowskiego. ZWM uczestniczył w PPR-owskich akcjach propagandowych i zbrojnych walkach przeciw społeczeństwu i podziemiu niepodległościowemu. Był także narzędziem terroru i represji jego członkowie w ramach bojówek komunistycznych uczestniczyli m.in. w napadach na chłopów w związku z przymusowym ściąganiem kontyngentów. Stali się także kadrami zasilającymi aparat bezpieczeństwa i administracji nowej władzy. Ponad 20 tys. zetwuemowców należało do ORMO. Przewodniczącymi ZWM w tym czasie byli: Jerzy Morawski, Ryszard Kalinowski, Aleksander Kowalski i Janusz Zarzycki. W 1948 roku na fali stalinowskiego ujednolicania organizacyjnych form życia społecznego związek wchłonął inne działające jeszcze organizacje młodzieżowe: Organizację Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, Związek Młodzieży Wiejskiej RP Wici i Związek Młodzieży Demokratycznej. W ten sposób powstał scentralizowany komunistyczny Związek Młodzieży Polskiej (ZMP). ZMP był w sensie dosłownym polskim odpowiednikiem sowieckiego Komunistycznego Związku Młodzieży Komsomołu. Wydawanie pisma ponownie wznowiono w 1954 roku. Od 1956 roku było oficjalnym organem Zarządu Głównego komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, a od 1957 organem komunistycznego Związku Młodzieży Socjalistycznej. ZWM, podobnie jak jego następcy, byli organizacjami w pełni realizującymi priorytety polityki sowieckiej i komunistycznej ideologii im podporządkowywano taktykę propagandową i realizowane akcje. Organy prasowe były jednym z narzędzi realizacji tych działań i środkiem ideologicznej indoktrynacji młodzieży. Od 1976 Walka Młodych stała się organem komunistycznego Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. Organ ten został zlikwidowany po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1990 roku. Sporządziła: Magdalena Sawron Id: 45955E8F-03F2-4B4C-9B76-3C6A82BDD5CD. Podpisany Strona 3