Prolog. Fantasmagoria

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Prolog. Fantasmagoria"

Sebastian Tomczak
6 lat temu
Przeglądów:

1 Prolog Fantasmagoria Witaj. Jestem posłańcem spod wrót Medalionów. Właśnie tu zdecydowałem zatrzymać mój powóz. Mój teatr z radością uraczy cię swą opowieścią. Podejdź bliżej, przyjrzyj się tej niezwykłej scenie. Nie karcę. Nie gardzę. Nie oceniam. Nie wysławiam chwały Medalionów. Przeto jestem bez stron, bez emocji, bez odniesienia. Lecz nie znam dziejów całego świata. Choć mój teatr jest prawdą, Ma opowieść nie jest kompletna. Jak i nie jest też prosta w zrozumieniu. Dzieje dawne i przyszłe zamknięte w jej kukiełkach. W tejże chwili, przed tobą, stają się chwilą obecną. Chcesz wysłuchać, co mają do powiedzenia? 1

2 Spójrz na scenę wśród cieni drzew i gór wyłania s i ę c ie ń o t o c z o nej k r a t a mi p o s i a d ł o ś c i. Z niecierpliwością czeka na wschód księżyca. Tamerion Księżycowe Schronienie Spójrz. Tam, w dole, swe obolałe dłonie w y c i ą g a k u n i eb u n a j m n i e j s z y z e w s z y s t k i c h c i e n i B ł a ga k s i ę ż y c, b y nadszedł i uwolnił go. Wypuścił choćby na k r ó t k ą c h w i l ę z a kraty Księżycowego Sch r o n i e n i a Ten cień nie jest jak i n n e c i e n i e. C h o ć mały, wcale nie jest b e z s i l n y. J a k t e zwykłe, pomniejsze c i e n i e Lecz nie jest też wielki jest całkiem mały. M a ł y C i e ń Choć nie pokarze w n i e j n a w e t p a l c a, to pierwszy bohater t e j o p o w i e ś c i Mały cień, choć pragnie, nie może opuścić schronienia. W s p o k o j u c z e k a n a księżyc. A gdy ten wreszcie w y j d z i e z z a h o ry z o n t u, rzuci cień małego cienia n a t r a w ę. C i e ń m a ł e g o c i e n i a w n i c z y m n i e b ę d z i e p r z y p o m i n a ł s w e g o w ł a ś c i c i e l a. W i e l k i C i e ń. Ten długi, ogromny. Wspan ia ł y, p o tę żny i piękn y cień to drugi bohater t e j o p o w i e ś c i. 2

3 Wielki cień, choć wspaniały, choć istnieje przez czasy, których zliczyć się nie da, nie potrafi sprostać swemu zadaniu. Nie potrafi, więc szuka pomocy wśród innych, mniejszych od siebie cieni. Tak wypatrzył kolejny z cieni. Tym razem zgarbiony nad łóżkiem innego cienia. Cień prawie że średni. Trochę większy n i ż m a ł y, t r o c h ę mniejszy niż średni. C i e ń P ó ł ś r e d n i. Targany małych cieni myślami to trzeci i najważniejszy bohater t e j o p o w i e ś c i C i e ń k w i a t ó w z ł o ż o n y c h w cieniu dzbana mimowolnie przyciąga u w a g ę Wielkiego C i e n i a Cień Półśredni przed krótkim czasem obudził się ze, zdawać się mogło, wiecznego snu. Tego, jaki śnią wszystkie pomniejsze cienie. Tak też było w poprzedniej mej opowieści, gdzie P ó ł ś r e d n i c i e ń o d l o s u s w e g o wyb a w i o n y z o s t a ł p r z e z C i e ń Ś r e d n i. To całkiem inna opowieść i nie jest z tą miejscem ni czasem związana. Jest w mej pamięci, dlatego istnienie jej przytoczyłem. Niemniej, Cień Średni, to czwarty i zarazem ostatni bohater tej opowieści. 3

4 Przez dziurę w chmurze nabiera kształtu ten jeden bez własnego cienia. Losy Średniego, Półśredniego i Wielkiego Cienia spla- tają się w oczach Cienia Małego. Cień Wielki ochoczo, bez strachu, bierze się do swojego dzieła. Ten mniejszy n i ż ś r e d n i gorliwie walczy o swoje z nadzieją, że uniknie obiecanego mu p o t ę p i e n i a. A Cień Średni... cóż... Z pokorą przyjdzie Mu zapłacić za ocalenie mniejszego od siebie cienia. Lecz nie żałuje. B y ł p r z e c i e ż n a t o przygotowany. 4

5 Nadchodzi. Nadchodzi. Tuż nad horyzontem, ospale wyłonił się tak upragniony księżyc. Cień cienia nabiera rozmiarów i kształtu. Z cienistym, dodającym otuchy uśmiechem zabiera się do dzieła. Mały cień spogląda za siebie na skąpaną światłem księżyca, ogromną posiadłość. Przez otwartą bramę na dziedziniec wylewają się małe, te mniejsze i te całkiem malutkie cienie. W końcu i one, choć przez krótką chwilę, chcą cieszyć się tym księżycem. Z radością rozpierzchły się na wsze strony. Ich wolność ograniczona kratami wokół posiadłości. Lecz Mały Cień wcale nie zwraca na nie uwagi. Przez księżyc spogląda na losy Wielkiego Cienia. Z nadzieją, że ten półśredni zrozumie i wysłucha niewypowiedzianego wołania. Zaiste, wielkie są oczekiwania wobec jednego, samotnego, mniejszego niż średni cienia. Lecz Wielki Cień łatwo się nie poddaje. Zresztą, tylko to mu już pozostało. Wytrwałość i nadzieja. 5

Podobne dokumenty

Ó ń ń ń ń ń ź Ł ć ć ź ć ź ć ć ź ź ć Ó ń ć ń ć Ą ź ć ć ź ń ń ń Ę Ś Ł ć ń ń ń Ó Ó Ó Ó Ą Ó ź ć Ó ź ń ć ź ź Ę Ś ć Ę Ż Ś ź Ć ć ź ć ć ń ź ć Ł Ł Ó Ś ć ć ź ć Ś ń Ł Ó Ś ć Ś Ś ć Ó Ś ź ń ź ź ń Ę Ę ń Ó ń ń ź ź ń

Bardziej szczegółowo