Nasz rywal - DUFC. Mała niewiadoma, taktyka Andrzej Gomołysek Historia Dundee United Filip Podolski Poznaj szkocki futbol Michał Żarko POLSKA PIŁKA

Transkrypt

1 wojna polsko-szkocka Tak obszernego rozpracowania szkockich rywali Śląska Wrocław nie znajdziecie nigdzie. My wiemy o Dundee United więcej niż sami kibice tego klubu. Teraz Wy też. co jeszcze? - skarb kibica - nie gramy w zimie - młodzi na zesłaniu - euro 2012

2 numer 5 na wstep Dla Śląska Wrocław nadchodzą wielkie dni. Wyczekiwany latami start w europejskich pucharach jest tylko godziny od nas, wiemy kto może wystąpić, wiemy, że stadion będzie pełny, wiemy, że będzie fantastyczne popołudnie. Pora meczu jest chora. Wiemy, jak ważna w dzisiejszych czasach jest promocja w mediach, ale tym razem podejście marketingowe przebiło interes wszystkich w Śląsk Wrocław zaangażowanych. Niestety. Nie pozwólmy jednak, by zniszczyło to tak wielkie święto. Liczymy na niezapomnianą atmosferę, liczymy na klasyczny pojedynek pucharowy, liczymy na ostre faule, liczymy na wiele żółtych kartek, liczymy na wiele bramek, liczymy na nadzieję przed rewanżem, liczymy na więcej. Liczymy na Śląsk Wrocław, na piłkarzy i trenera. Po ostatnim sezonie wierzymy, że wszystko z tą grupą ludzi jest możliwe. Dundee United, nasz rywal. Zapowiedzi z okładki realizujemy w wydaniu piątym Miesięcznika Śląsk. Postawiliśmy sobie cholernie trudne zadanie - startując praktycznie od zera, zachciało nam się poznać każdy aspekt naszego rywala, specyfikę ich ligi, problemy, zalety, wady. Mamy dla Was wywiady, analizy i historię. Zrobiliśmy wszystko, byście choćby na te dwa mecze zostali ekspertami od Scottish Premier League. Nie zapominamy jednak o Śląsku. Mamy dla Was skarb kibica, sylwetki wszystkich zawodników Śląska oraz terminarz. Możecie sobie go wydrukować i wypełniać, mamy nadzieję, że pod tym względem Wam się chociaż przydamy. Jest tekst o wypożyczonych, których sytuacja w Śląsku Wrocław przypomina raczej zesłanie, niż kontrolowane wypuszczenie do innych drużyn w celu rozwoju własnych umiejętności. Poruszamy też kontrowersyjny temat kalendarza piłkarskiego w Polsce, ponieważ wiemy, że w tym kraju gra się za mało. Zresztą, o czym się przekonacie, nie tylko my mamy takie zdanie. Pamiętajcie, że czekamy na Wasze uwagi, propozycje i przemyślenia. Chcesz dla nas pisać, chcesz nam pomóc, masz kilka kwestii dotyczących zmian? Na to wszystko czekamy, piszcie na mój adres, zawsze odpowiem: mzachodny@gmail.com. Tymczasem, zapraszam do lektury, wierzę, że będziecie zadowoleni. Michał Zachodny redakcja Michał Zachodny (red. naczelny), Andrzej Gomołysek, Krzysiek Banasik, Marcin Polański, Adam Osiński, Michał Żarko, Przemek Żarko, Filip Podolski, Paweł Lorenc, Aleksander Janik, Jacek Wójcik, Damian Filipowski, Jarosław Kurkowiak wnasznumerze klub - WKS zdjecia numeru 4-9 Sparingowy miesiąc Śląska Marcin Polański Skarb kibica Śląska Michał Zachodny Wypożyczeni + wywiad Jacek Wójcik 34 X-lat temu Filip Podolski 35 Kibicowsko Aleksander Janik Nasz rywal - DUFC Mała niewiadoma, taktyka Andrzej Gomołysek Historia Dundee United Filip Podolski Poznaj szkocki futbol Michał Żarko 28 Gościnnie o SPL Tom Hall 29 Wywiad z Derekiem Rae Michał Zachodny Poznaj Arabów, wywiad Michał Zachodny POLSKA PIŁKA Zły system Adam Osiński Schematyczna przyszłość Michał Zachodny 36 EURO 2012 Jarek Kurkowiak POZOSTAŁE 15 Zdjęcie miesiąca Damian Filipowski 32 Obiektywnie DF & MZ 33 Inne sekcje Jacek Wójcik 37 Wrocław Paweł Lorenc -3-

3 miesiac slaska miesiac slaska 1-2 jagiellonia slovan Mecz rozegrano w Gutowie, czyli w ośrodku zbudowanym przez Antoniego Ptaka w szczerym polu. Nie dziwi zatem, że przedstawiciele strony internetowej Jagi mieli spore problemy z jego znalezieniem. Trener Probierz pokrzykiwał do Makuszewskiego: Powiedz mi Maki, czemu ty nie zasuwasz do przodu? A ten odpowiedział szkoleniowcowi fantastycznym uderzeniem z dystansu. Koledze pozazdrościł Seratlić i - wobec tylko jedynego trafienia dla Śląska autorstwa Diaza - to białostocczanie cieszyli się z wygranej. We wrocławskiej drużynie po raz pierwszy zagrali Pietrasiak i Żukowski, który pokazał, że ma spory potencjał. Po meczu Gikiewicz powiedział, że woli być wypożyczonym, niż jako trzeci bramkarz siedzieć na trybunach, a Jezierski, że Nicea albo śmierć wróć nowy kontrakt w Śląsku albo koniec kariery. Czy słowo stanie się ciałem? W drodze na zgrupowanie w Chorwacji wrocławianie zrobili sobie postój w Bratysławie, by pokazać, że Polacy nie gęsi i w piłkę grać potrafią. Gospodarzom fory dał Kelemen, który jako bonus do nowego kontraktu dostał możliwość oglądania meczu z trybun, a Sobota po końcowym gwizdku mógł zadzwonić do Makuszewskiego i Seratlicia z pytaniem: I co panowie, kto ładniejszą strzelił? Slovan grał, Śląsk strzelił, czyli zespół Lenczyka w dobrze znanym stylu z zeszłego sezonu. Cetnarski pokopał po raz pierwszy po urlopie i nawet załapał się na przebywanie na boisku, gdy padł gol. Śląsk Wrocław: (I połowa) Krzysztof Żukowski - Dudu, Mariusz Pawelec, Dawid Abramowicz, Przemysław Szuszkiewicz - Alexandre, Mateusz Peroński, Sebastian Dudek, Remigiusz Jezierski - Marek Gancarczyk, Marcin Staszewski. (II połowa) Rafał Gikiewicz - Krzysztof Wołczek, Piotr Celeban, Dariusz Pietrasiak, Amir Spahić - Waldemar Sobota, Rok Elsner, Sebastian Mila, Piotr Ćwielong - Tomasz Szewczuk, Cristián Díaz. Śląsk: (I połowa) Krzysztof Żukowski - Krzysztof Wołczek, Piotr Celeban, Mateusz Peroński, Amir Spahić - Marek Gancarczyk, Dariusz Sztylka, Rok Elsner, Sebastian Mila, Marcin Staszewski - Remigiusz Jezierski. (II połowa) Rafał Gikiewicz - Tadeusz Socha, Dariusz Pietrasiak, Mariusz Pawelec, Przemysław Szuszkiewicz - Waldemar Sobota, Mateusz Cetnarski (70 Marek Wasiluk), Sebastian Dudek, Piotr Ćwielong - Tomasz Szewczuk, Cristián Díaz

4 miesiac slaska miesiac slaska 2-1 NK dinamo NK Varaždin Paul Hegarty, drugi trener Dundee United specjalnie przyleciał pod Maribor obserwować tę potyczkę i po pierwszej połowie z niedowierzaniem dopytywał się: To na pewno grała druga jedenastka? I nie ma co się Szkotowi dziwić, bo Szewczuk zagrał prostopadłą piłkę a la Dudek, a Dudek a la Szewczuk ze stoickim spokojem zwiódł obrońcę i bramkarza. No może trochę nas poniosło. Pietrasiak, nie chcąc być gorszy, sam zabrał piłkę przeciwnikowi pod polem karnym i ośmieszył bramkarza strzałem między nogami. Hegarty zapamiętał Szewczuka i Jezierskiego, a Diaz z Cufre zapamiętają się na długo nawzajem. Po jednym ze starć dostali po żółtej kartce, a trzy minuty później po powtórce wylecieli z boiska. Spotkanie oglądało pięcioosobowe grono kibiców Śląska. Szacunek. Śląsk: (I połowa) Marián Kelemen - Krzysztof Wołczek, Dariusz Pietrasiak, Marek Wasiluk, Przemysław Szuszkiewicz - Marek Gancarczyk, Mateusz Peroński (22 Antoni Łukasiewicz, 32 Mateusz Peroński), Sebastian Dudek, Łukasz Madej - Tomasz Szewczuk, Remigiusz Jezierski. (II połowa) Marián Kelemen - Tadeusz Socha, Piotr Celeban, Mariusz Pawelec, Amir Spahić - Waldemar Sobota, Dariusz Sztylka (76 Mateusz Cetnarski), Rok Elsner, Sebastian Mila, Piotr Ćwielong - Cristián Díaz. Dzień po meczu z Dinamem piłkarze mieli prawo być trochę zmęczeni i dlatego był to chyba najsłabszy mecz wrocławian latem. Kolorytu spotkaniu dodawał stadionowy spiker, który często przyprawiał widzów o salwy śmiechu, a Śląsk uczynił nawet mistrzem Polski. Po raz kolejny dał o sobie znać trenerski nos Lenczyka. Szkoleniowiec najpierw przez niemal cały mecz kazał rozgrzewać się Staszewskiemu, a gdy w końcówce urazu doznał Celeban bez wahania na bok obrony przesunął Ćwielonga, a na szpicę powędrował młody napastnik. No i w 89 minucie Pepe popędził flanką i jak sam stwierdził wyłożył do pustaka Stasiowi. Śląsk: (I połowa) Rafał Gikiewicz - Tadeusz Socha, Mateusz Peroński, Mariusz Pawelec, Krzysztof Wołczek - Marek Gancarczyk, Przemysław Szuszkiewicz, Dariusz Sztylka, Sebastian Dudek, Łukasz Madej - Tomasz Szewczuk. (II połowa) Krzysztof Żukowski - Piotr Celeban (83 Marcin Staszewski), Dariusz Pietrasiak, Marek Wasiluk, Amir Spahić - Waldemar Sobota (79 Remigiusz Jezierski), Rok Elsner, Mateusz Cetnarski, Sebastian Mila, Piotr Ćwielong - Cristián Díaz

5 miesiac slaska miesiac slaska 1-0 nk inter nk nafta Cofnięty Diaz mija na środku boiska zwodem dwóch rywali wykłada futbolówkę na skrzydło do pędzącego przy linii bocznej niczym pociąg TGV Celebana ten dopada do niej niemal w narożniku boiska i z pierwszej piłki dośrodkowuje Argentyńczyk wyskakuje w powietrze i goooooollllllll! Diaz głową z pięciu metrów! wykrzyczałby komentator, gdyby mecz był transmitowany w telewizji. A że nie był, to pozostał jedynie filmik na jutjubje. Gikiewicz i Kelemen byli niemal bezrobotni, a grze nowych kolegów z uwagą przyglądał się świeżo pozyskany Johan Voskamp, któremu przypadli chyba do gustu nie bardziej niż klubowy autokar. Swoją drogą ciekawe, czym tam w Holandii podróżują? W końcówce Śląsk zagrał w ciekawym ustawieniu z Dudkiem, Cetnarskim i Milą, a mecz kontuzją okupił Sobota, który dołączył do narzekających na urazy Łukasiewicza i Wołczka. Śląsk: Rafał Gikiewicz - Marek Gancarczyk, Mateusz Peroński, Amir Spahić, Tadeusz Socha - Remigiusz Jezierski, Dariusz Sztylka, Przemysław Szuszkiewicz, Waldemar Sobota (24 Marcin Staszewski), Łukasz Madej - Tomasz Szewczuk. (od 60. minuty) Marián Kelemen - Piotr Celeban, Dariusz Pietrasiak, Marek Wasiluk, Mariusz Pawelec - Piotr Ćwielong, Rok Elsner, Sebastian Dudek, Mateusz Cetnarski, Sebastian Mila - Cristián Díaz. Na zakończenie zgrupowania Śląsk miał zagrać z Željezničarem Sarajewo, ale w ostatniej chwili co stało się niemal tradycją w przypadku zgrupowań WKS-u zmieniono przeciwnika. Piłkarze dostali od trenera wolne przedpołudnie i postanowili się odwdzięczyć efektownym wynikiem, by jeszcze bardziej zdeprymować przed meczem Ligi Europejskiej śledzących ich poczynania rywali z Dundee. Cztery razy piłkę do siatki skierował Diaz, a debiutanckie gole zanotowali Voskamp i Cetnarski. Całości dopełniła zaś bramka Elsnera. Nafciarze po meczu byli tak zawstydzeni wynikiem, że zapomnieli o nim napisać na swojej stronie internetowej. A może to wcale nie grała pierwsza drużyna z Lendavy? Nieważne. Wynik poszedł w świat, piłkarze pokazali, że potrafią lać ogórki i wygrywać z mistrzami. Morale sięgnęło zenitu, niech się Szkoci martwią! Śląsk: Krzysztof Żukowski - Marek Gancarczyk, Mateusz Peroński, Amir Spahić, Tadeusz Socha - Remigiusz Jezierski, Dariusz Sztylka, Przemysław Szuszkiewicz, Łukasz Madej - Tomasz Szewczuk, Johan Voskamp. (od 30. minuty) Marian Kelemen - Piotr Celeban, Dariusz Pietrasiak, Marek Wasiluk, Mariusz Pawelec - Piotr Ćwielong, Rok Elsner, Sebastian Dudek, Sebastian Mila, Mateusz Cetnarski - Cristian Diaz Miesiąc Śląska opracował Marcin Polański

6 skarb kibica skarb kibica bramkarze. Marián Kelemen krzysztof zukowski rafał gikiewicz cm/kg 188/83 ost. klub CD Numancia de Soria * 42-1 * w ekstraklasie piotr celeban cm/kg 181/76 ost. klub Korona Kielce cm/kg 192/88 ost. klub Flota swinoujscie Tadeusz Socha przemysław szuszkiewicz mariusz pawelec cm/kg 183/70 ost. klub * cm/kg 196/83 ost. klub Cracovia cm/kg 180/72 ost. klub Aluminium Konin 62-3 amir spahic cm/kg 188/84 ost. klub Torpiedo Moskwa cm/kg 180/72 ost. klub Górnik Zabrze dariusz sztylka przemysław kazmierczak jarosław fojut krzysztof wołczek cm/kg 188/83 ost. klub Bolton Wanderers cm/kg 184/78 ost. klub Konfeks Legnica 0-0 pomocnicy obroncy dariusz pietrasiak marek wasiluk cm/kg 186/81 ost. klub Polonia Warszawa cm/kg 190/70 ost. klub OKS 1945 Olsztyn 16-0 rok elsner cm/kg 186/75 ost. klub FK Haugesund cm/kg 188/75 ost. klub Polar Wrocław cm/kg 191/80 ost. klub Vitória FC Setúbal antoni łukasiewicz sebastian dudek cm/kg 188/80 ost. klub UD Leiria cm/kg 182/76 ost. klub promien zary 50-8

7 skarb kibica cm/kg 178/67 ost. klub Łódzki KS * napastnicy piotr cwielong sebastian mila skarb kibica cm/kg 171/65 ost. klub Wisła Kraków cristian omar diaz 21 johan voskamp cm/kg 183/79 ost. klub CD San José (Oruro) * cm/kg 193/88 ost. klub Sparta Rotterdam 0-0 waldemar sobota marek gancarczyk łukasz gikiewicz tomasz szewczuk łukasz madej mateusz cetnarski alexandre marcin staszewski cm/kg 175/60 ost. klub MKS Kluczbork cm/kg 176/70 ost. klub Académica de Coimbra cm/kg 178/72 ost. klub Górnik Polkowice cm/kg 175/71 ost. klub GKS Bełchatów cm/kg 188/75 ost. klub Łódzki KS cm/kg 183/73 ost. klub Mogi Mirim EC cm/kg 185/81 ost. klub Korona II Kielce cm/kg 188/76 ost. klub WSP Wodzisław sl 0-0

8 skarb kibica skarb kibica 1. kolejka kolejka kolejka , 14:30 2. kolejka kolejka kolejka sztab szkoleniowy orest lenczyk trener pierwszego zespołu marek wleciałowski piotr barylski drugi trener pierwszego zespołu asystent trenera pierwszego zespołu łukasz czajka asystent trenera pierwszego zespołu tomasz hrynczuk wojciech sznajder zbigniew słobodzian trener bramkarzy lekarz pierwszego zespołu kierownik pierwszego zespołu dawid gołabek Jarosław szandrdrocho fizjioterapeuta pierwszego zespołu fizjoterapeuta pierwszego zespołu terminarz jesienny o7.08, kolejka kolejka kolejka kolejka kolejka kolejka kolejka kolejka kolejka kolejka kolejka

9 młodzi zdolni młodzi zdolni jak na zesłaniu? W minionym sezonie ośmiu piłkarzy Śląska przebywało na wypożyczeniu w innych klubach. Całe rozgrywki w jednym zespole zaliczył Dariusz Góral, reprezentujący zarówno jesienią jak i wiosną barwy MKS-u Kluczbork. Dwudziestoletni zawodnik nie był jednak podstawowym zawodnikiem swojej drużyny. Jego rola polegała raczej na wchodzeniu w roli jokera na końcówki meczów. pisze Jacek Wójcik. Góral zagrał w dwudziestu spotkaniach, z czego tylko czterokrotnie w pierwszej jedenastce. W lidze w dziewiętnastu meczach strzelił jednego gola w meczu pierwszej kolejki przeciwko Ruchowi Radzionków, został także czterokrotnie ukarany żółtą kartką. Jedyny występ przez pełne 90 minut zaliczył w spotkaniu Pucharu Polski przeciwko Świtowi Nowy Dwór Mazowiecki, drużyna z Kluczborka uległa wówczas podwarszawskiemu przeciwnikowi 0-1. Trudno powiedzieć, czy sezon ten dał Góralowi więcej niż poprzedni spędzony w drużynie Śląska ME. Z jednej strony we Wrocławiu grał więcej, jednak w Kluczborku mógł się zetknąć z dorosłą piłką, presją meczową, walką o miejsce w składzie. Jednakowoż zawodnik nie może być raczej zadowolony ze swoich występów. Przede wszystkim grał mało, szczególnie, że drużyna z Kluczborka nie ma zespołu rezerw, gdyby taki istniał, młody piłkarz występując w drugiej drużynie mógłby pozostawać w rytmie meczowym i być może czułby się pewniej na boisku wchodząc na końcówki spotkań. Dariusz Góral jest nominalnym napastnikiem, zatem rozlicza się go ze strzelonych bramek, a jedna to zdecydowanie za mało, aby usatysfakcjonować sztab, kibiców, jak i swoje własne ambicje. Należy pamiętać jednak, że był on jednym z najmniej grających piłkarzy, a swojego jedynego gola zdobył w pierwszej kolejce, potem mogło zabraknąć zaufania trenera i bramki na przysłowiowe przełamanie. Zawodnik borykał się także w ciągu sezonu z kontuzją kostki, co nie ułatwiało mu walki o miejsce w składzie. Ostatecznie drużyna z Kluczborka spadła do II ligi (chociaż w klubie liczą na utrzymanie w wyższej klasie rozgrywkowej, ze względu na nieprzyznanie którejś z drużyn licencji), a zawodnik prawdopodobnie w przyszłym sezonie znów powędruje gdzieś na wypożyczenie, jednak kierunek jeszcze nie jest znany. Również w Kluczborku występował jeden z najbardziej zasłużonych piłkarzy Śląska ostatnich dziesięciu lat Krzysztof Ulatowski. Popularny,,Oko nie mógł liczyć na występy w zespole Oresta Lenczyka, został zatem wypożyczony na rundę wiosenną do szukającego wzmocnień i współpracującego z wrocławską drużyną MKS-u. Ulatowski szybko zyskał zaufanie sztabu szkoleniowego i wiosną opuścił tylko jeden mecz z powodu choroby. Ponadto w każdym ze spotkań wychodził w pierwszej jedenastce, osiem razy pozostawał na boisku przez pełne dziewięćdziesiąt minut. Mimo twardego stylu gry Oko otrzymał tylko dwie żółte kartki. Pomimo tego wzmocnienia MKS spadł do II ligi, jednak Ulatowski nie odchodzi póki co z drużyny i normalnie trenuje w Kluczborku oraz gra w sparingach. Jesienią epizod zaliczył także w Kluczborku Patryk Jędrzejowski. Zagrał w trzech meczach, z czego w jednym spotkaniu Pucharu Polski ze Świtem przez pełne 90 minut, po nieudanej rundzie powrócił do Wrocławia gdzie grał ponownie w zespole Młodej Ekstraklasy. Wiele zawirowań było w minionym sezonie wokół osoby Kamila Bilińskiego. Dwudziestotrzyletni napastnik został przed sezonem wypożyczony do Górnika Polkowice, nie odegrał jednak w tej drużynie pierwszoplanowej roli. Na początku rundy zaliczał jeszcze dość dużo minut, jednak z czasem dostawał coraz mniej szans, a konto strzeleckie wciąż świeciło pustkami. W związku z tym w przerwie postanowiono pożegnać się z Bilińskim. Początkowo wydawało się, że trafi do Kluczborka jednak nie przekonał do siebie trenera Kowalskiego i wylądował w Płocku. Przejście do Wisły okazało się strzałem w dziesiątkę. Bila zagrał we wszystkich wiosennych meczach drużyny z Płocka i chociaż na pierwszego gola czekał siedem kolejek to ostatecznie zaliczył w lidze 12 trafień, kończąc na trzecim miejscu w klasyfikacji strzelców. Dzięki tym golom Wisła awansowała do I ligi, a Biliński stał się ulubieńcem kibiców, o czym świadczy chociażby to, iż w głosowaniu na najlepszego zawodnika rundy na stronie internetowej Nafciarzy deklasuje innych piłkarzy. Napastnik chciałby zostać w Płocku i walczyć w rozgrywkach I ligi, rozmowy w tej sprawie między działaczami trwają. Bila w Polkowicach wystąpił w 13 meczach, w tym 6 w pierwszej jedenastce, jednak ani razu nie grał pełnego meczu, ukarany został trzema żółtymi kartkami i jedną czerwoną (za dwie żółte). W Płocku natomiast zagrał 17 razy, z czego 11 w pierwszym składzie, 9 razy przez 90 minut, strzelił 12 goli i został dwukrotnie upomniany żółtą kartką. Jesienią 2010 roku na wypożyczenie do Bytomia powędrował Łukasz Tymiński. Występował on głównie w rozgrywkach Młodej Ekstraklasy, gdzie strzelił dwa gole. Zagrał także w pięciu meczach Ekstraklasy i jednym Pucharu Polski. Mimo iż nie zachwycał Polonia, postanowiła wykupić go z Wrocławia. Wiosną Tymek był jednym z wyróżniających się piłkarzy drużyny z Bytomia, która jednak pożegnała się z Ekstraklasą. Dariusz Góral Jesienią do zespołu Czarnych Żagań trafił Krzysztof Kaczmarek. Wychowanek Śląska był jednym z filarów drugoligowej drużyny. Opuścił tylko jedno spotkanie, gdyż pauzował za żółte karki, w rozegranych 16 meczach aż 15 razy przebywał na boisku przez 90 minut. Strzelił dwa gole i został czterokrotnie upomniany żółtą kartką. Po rundzie został sprzedany przez wrocławski klub do Kluczborka, gdzie grał już nieco mniej. Również pierwsza rundę na wypożyczeniu spędził Paweł Kowal, który występował w Miedzi Legnica. Pomocnik zdołał przekonać do siebie trenera Kudybę. Przeważnie wychodził w pierwszej jedenastce, zdobył też jednego gola w spotkaniu z Lechią Zielona Góra i wiosną został wykupiony przez klub z Legnicy. Krótki epizod na wypożyczeniu zaliczył także Jak oceniasz miniony sezon w swoim wykonaniu? Był dla mnie pasmem wzlotów i upadków. Najpierw kompletnie nieudane pół roku w Górniku Polkowice, a potem triumf z Wisłą Płock w II lidze. Dużo mnie ten sezon nauczył i w tej chwili jestem mocniejszy psychicznie dzięki doświadczeniom zebranym zarówno jesienią w Polkowicach, jak i wiosną w niższej klasie rozgrywkowej w Płocku. Jakie były przyczyny słabej dyspozycji i w konsekwencji odejścia z Polkowic? Byłeś w konflikcie z trenerem? Nie było żadnego konfliktu z trenerem Nowakiem. Początkowo wszystko układało się dość dobrze, przez połowę rundy miałem okazje do gry, problemem było jednak to, że brakowało mi szczęścia w wykańczaniu sytuacji. Nie mogłem otworzyć swojego konta bramkowego i to była chyba największa przyczyna niepowodzenia w Górniku. Z czasem dostawałem coraz mniej szans na grę, nieraz w ogóle nie wstawałem z ławki rezerwowych, w związku z czym moja kariera w Polkowicach dobiegła końca. Czy chciałbyś zostać w Płocku, gdzie się odbudowałeś i dałeś swoimi bramkami Nafciarzom awans? niepokorny Vuk Sotirović. Po usunięciu z pierwszego zespołu w wyniku konfliktu ze szkoleniowcem Śląska trafił do Białegostoku, jednak nie zagrzał tam długo miejsca. Zadebiutował w końcówce spotkania pucharowego z Lechią Gdańsk, w sumie występów zaliczył sześć, z czego trzy razy w pierwszym składzie, ale tylko raz przez pełne dziewięćdziesiąt minut. Vuk grywał raczej niewiele i nie zdołał się wpisać na listę strzelców, został za to ukarany dwukrotnie żółtą kartką. Po spotkaniu 20 kolejki z Wisłą Kraków, przegranym 0-2, trener Probierz podziękował Sotiroviciowi, a zawodnik wyjechał do Serbii, gdzie trenował indywidualnie. Obecnie, po rozwiązaniu kontraktu ze Śląskiem, dołączył do przebywającej na obozie drużyny Lechii Gdańsk, gdzie postara się przekonać Oczywiście bardzo chciałbym zostać w Płocki. Tutaj, tak jak powiedziałeś, odbudowałem się i przede wszystkim rozwinąłem piłkarsko. Czasu w Wiśle nie zmarnowałem i poprzez dobre występy zdobyłem zaufanie sztabu szkoleniowego, działaczy oraz sympatyków z Łukasiewicza 34. Cieszę się, że oprócz przyzwoitej gry udało mi się osiągnąć dość pokaźny wynik strzelecki, a przede wszystkim wywalczyć z zespołem wymarzony awans na zaplecze Ekstraklasy. Na jakim etapie są rozmowy dotyczące transferu? Rozmowy między klubami trwają. Jeżeli chodzi o mnie to jestem z prezesem Wisły wstępnie dogadany, teraz ruch należy do działaczy z Płocka i Wrocławia. Nie pojechałeś z Wisłą na obóz, trenujesz obecnie indywidualnie? Nie mogłem pojechać, ponieważ nie dostałem zgody na dalszy pobyt w klubie z Płocka. Do 30 czerwca miałem ważną umowę z Wisłą i ją wypełniłem. Póki kluby się nie dogadają nie mogę dołączyć do kolegów przebywających na obozie w Pęcławiu. Obecnie przebywam w Płocku i trenuję indywidualnie czekając na rozwój wydarzeń. miał problemy w Kluczborku do swojej osoby trenera Kafarskiego. Reasumując, najlepiej miniony sezon na zesłaniu wspominać będzie zapewne Kamil Biliński, chociaż też zaliczył wzloty i upadki, to wszystko zakończyło się przysłowiowym happy endem. Dużo grał także Krzysztof Ulatowski, jednak nie udało mu się wraz z kolegami uratować drużyny przed spadkiem. Dobrą jesień zaliczyli w drugiej lidze Paweł Kowal i Krzysztof Kaczmarek, dzięki czemu zostali przez Śląsk sprzedani. W Bytomiu rozwinął się natomiast Tymiński. Niewiele za to szans dostawał Dariusz Góral, praktycznie nie grał Jędrzejowski, a wypożyczenie Vuka Sotirovicia było tylko bezbarwnym epizodem. Jacek Wójcik wzloty i upadki bili Biliński o swoim sezonie, nadziejach na przyszłość oraz szansach Śląska w rozmowie z Jackiem Wójcikiem. Czy śledziłeś poczynania Śląska w minionym sezonie? Jak oceniasz wyniki drużyny? Pewnie, że śledziłem. Jak tylko mogłem oglądałem chłopaków w telewizji i kibicowałem im z całych sił licząc na jak najlepszy dla Śląska wynik. Mam wielu bardzo dobrych kolegów w zespole, między innymi Tadka Sochę, Darka Sztylkę, Sebka Dudka. Sentyment do macierzystego klubu jest ogromny i cieszę, się, że będę mógł trzymać kciuki za chłopaków w europejskich pucharach. Czy Kamil pozostanie Nafciarzem? Czy Śląsk ma szansę powalczyć w pucharach? Łatwo nie będzie, ale póki piłka w grze wszystko jest możliwe. W Śląsku liczy się kolektyw, dzięki temu szanse na wyeliminowanie Dundee są duże, a w kolejnych rundach może nas czekać wielka niespodzianka. Dziękuję za rozmowę i pozdrawiam wszystkich czytelników Miesięcznika!

10 polska piłka polska piłka zły system Pięć miesięcy tyle czasu w ciągu roku piłkarz między Odrą a Bugiem nie gra o stawkę. Wszystko przez srogą zimę i letnią przerwę między sezonami. Tak Europy nie dogonimy, pora to zmienić. Pytanie: jak? zastanawiają się Adam Osiński i jego rozmówcy. Niby gramy jak większość na Starym Kontynencie systemem jesień-wiosna. Tyle że w innych krajach klimat jest łagodniejszy, a infrastruktura lepsza. W efekcie kluby przystępują do rundy rewanżowej z marszu lub robią sobie krótką przerwę, taką można by rzec świąteczno-noworoczną. Gdy oni grają, my się do gry przygotowujemy. Gdy oni są w pełni formy, my ją łapiemy (lub staramy się). Sezon się rozpoczyna, a gdy piłkarz wejdzie na optymalny poziom, kończy się narzeka Antoni Łukasiewicz. Jeden zamiast dwóch Jak tłumaczy dyrektor sportowy Śląska, Krzysztof Paluszek, na Zachodzie roczny plan szkolenia jest podzielony na określone części: pre-pre-season, czyli około trzech tygodni, podczas których indywidualna praca piłkarza oparta jest głównie na kształtowaniu wytrzymałości i siły, pre-season, czyli około pięciu/siedmiu tygodni, gdy przygotowuje się zespół do udziału w rozgrywkach poprzez standardowe treningi i gry kontrolne (podobnie jak u nas podczas letniego okresu przygotowawczego), early season, czyli początek rozgrywek (około pięciu tygodni), gdy gra się raz w tygodniu, in season, czyli okres około czterdziestu tygodni, gdy często gra się dwa razy w tygodniu (rozgrywki ligowe oraz pucharowe), end of season, czyli ostatnie trzy tygodnie. Sprawdzonego systemu nie da się jednak powielić w Polsce, gdzie zimą, w środku sezonu, piłkarzy czeka przerwa dłuższa niż latem. Dlatego trenerzy przygotowują ich podczas dwóch okresów przygotowawczych, w których i tak rozgrywają około meczów kontrolnych. Postarajmy się wdrożyć w Polsce trochę inny system apeluje Łukasiewicz. Jeśli chcemy podnosić swoje umiejętności, musimy grać jak najwięcej meczów, ale nie towarzyskich, tylko o stawkę. Teraz mamy siedemnaście meczów w rundzie jesiennej, trzynaście wiosną, a na obozach trzeba się dwa razy przygotowywać denerwuje się gracz Śląska. Łukasiewicz mimochodem zwraca jeszcze W Białymstoku często panują arktyczne warunki jeszcze w marcu uwagę, że problem stanowią nie tylko długie przerwy. W Polsce gra się za mało. Piłkarz wyjściowej jedenastki, którego klub szybko odpadł z Pucharu Polski i nie występuje w Europie, a on sam w reprezentacji kraju, rozgrywa w ciągu roku tylko 30 spotkań. Podczas gdy na Zachodzie trwa dyskusja nad nadmiernym ekploatowaniem zawodników, w naszym kraju borykamy się z odwrotnym problemem. Reforma zamiast rewolucji? Dlaczego nie mogłoby grać w lidze 18 drużyn? pyta Łukasiewicz. Musi za tym iść jakość i organizacja, aby nie okazało się, że są w niej zespoły, które mają problemy z wypłacalnością dodaje po chwili. Uwaga trafna, tyle że kluby na glinianych nogach grają w ekstraklasie już teraz. Zwiększenie liczby zespołów na chwilę obecną nie podniosłoby poziomu i atrakcyjności rozgrywek, ponieważ do najwyższej ligi dostałyby się kluby nie przygotowane organizacyjnie i finansowo mówi Krzysztof Paluszek. Już teraz mamy z tym problem. Wiele klubów żyje na wyrost i zastanawiam się, jak niektóre mogą otrzymywać licencje. A potem mamy przykłady zespołów, które wycofują się z rozgrywek i zaburzają istotę sportowej rywalizacji, tak jak było w tym roku w I lidze. Tu jest ważna rola PZPN, żeby takim klubom pomagać lub nie dopuszczać do rozgrywek na tak wysokim poziomie twierdzi dyrektor sportowy WKS-u. Skoro nie powinniśmy powiększać ligi, warto zastanowić się nad zreformowaniem rozgrywek o Puchar Polski, w pewnej fazie zamiast systemu pucharowego proponując rozgrywki grupowe. Nie zaszkodzi również pochylić się raz jeszcze nad ideą Pucharu Ekstraklasy, który zniknął tak szybko jak się pojawił. Przyczynili się do tego sami piłkarze i trenerzy (wyjątkiem byli przede wszystkim ci z Wrocławia), którzy podchodzili do niego z przymrużeniem oka, jak do rozgrywek, które nie przyniosą ani dużej kasy, ani prestiżu w postaci awansu do europejskich pucharów. A to niestety ciężko byłoby zmienić. Czyim kosztem zwycięzca PE miałby grać w Lidze Europy i kto miałby zostać sponsorem rozgrywek? Przecież Ekstraklasa od dwóch lat nie ma nawet sponsora strategicznego... Kiedyś mówiło się o tym, że można zredukować liczbę drużyn w lidze do dziesięciu i grać wzorem Szkotów cztery rundy. Dobrym rozwiązaniem byłoby granie trzech rund uważa jednak Krzysztof Paluszek, który w DZPN pełni także funkcję wiceprezesa ds. szkoleniowych. Na przykład w Brazylii, gdzie grają od lutego do grudnia, pierwsza częśc rozgrywek stanowych w stanie Sao Paolo odbywa się jednorundowo, natomiast w drugiej części sezonu, już o mistrzostwo Brazylii, systemem mecz i rewanż wyjaśnia nasz rozmówca. Latem zamiast zimą W czerwcu i lipcu piłkarze rozjeżdżają się na urlopy, a później rozgrywają za granicą sparingi. Przejście na system wiosna- -jesień pozwoliłoby grać o stawkę niemal nieprzerwanie od początku marca do listopada. Wypełnilibyśmy w ten sposób zbyt długą przerwę letnią, kiedy są najlepsze warunki do gry twierdzi Paluszek. Trzeba pójść w tym kierunku wtóruje Łukasiewicz. Po chwili jednak gracz Śląska wacha się i dostrzega także inne rozwiązanie: Nie wiadomo, jak podejdą do tego sponsorzy, którzy mogą mieć wątpliwości, czy latem zapełnią się stadiony. Być może trzeba skrócić przerwę zimową i grać od połowy stycznia. Tak jest w Niemczech, gdzie robią sobie miesiąc przerwy i grają dalej mówi defensywny pomocnik. Radykalnych zmian nie chce Marian Kelemen: Obecny system mógłby pozostać, ale trzeba polepszyć infrastrukturę, aby można było trenować na dobrych, podgrzewanych murawach twierdzi bramkarz WKS-u. Na takie postawienie sprawy mocno obrusza się Łukasiewicz, więc Kelemen szybko uspokaja kolegę: System obowiązujący na zachodzie Europy niech zostanie, ale przerwa zimowa powinna trwać półtora miesiąca, nie dłużej wyjaśnia Słowak. Co ciekawe, Kelemen występował na Łotwie (w klubie FK Ventspils), gdzie gra się systemem wiosna-jesień. Byłem tam zaledwie kilka miesięcy od stycznia do czerwca, dlatego trudno mi to porównać mówi bramkarz. Czy jednak gra od połowy stycznia lub początku lutego byłaby fortunnym rozwiązaniem? Nie do końca. Przykład Niemiec nie przekonuje, bo choć to nasz sąsiad temperatury są tam w tym okresie wyższe. Tymczasem w Polsce problemy pojawiają się nawet wtedy, gdy trzeba wystartować w ostatni weekend lutego. Tak było przecież pół roku temu, gdy przełożono mecz Śląska w Białymstoku. Kibice pamiętają również mroźny i śnieżny pojedynek Lecha z Juventusem w Lidze Europy, rozegrany w połowie grudnia ub.r. Krótko pisząc: grudzień, styczeń i luty nie są miesiącami do gry w piłkę. Skoro jesteśmy zmuszeni na długą przerwę zimową, grajmy latem. Skorzystają na tym wszyscy: piłkarze, kibice i... dziennikarze. Pisanie na klawiaturze podczas mrozu jest zadaniem wręcz bolesnym. Nie zasłaniajmy się także okresem urlopowym i prognozowanym spadkiem frekwencji czy oglądalności. To w sierpniu grać możemy, a w lipcu już nie? Antoni Łukasiewicz ma swoje zdanie na ten temat kalendarza Największym problemem takiego systemu rozgrywek byłby udział polskich zespołów w europejskich pucharach, gdyż startowałyby z półrocznym opóżnieniem zwraca uwagę Krzysztof Paluszek. Później zamiast teraz Rzeczywiście, nagroda, jaką za dobrą postawę w lidze i krajowym pucharze dostają kluby, zostałaby odłożona w czasie. Listopadowy lub grudniowy sukces byłby skonsumowany najwcześniej w połowie lipca. To nawet dłużej niż pół roku, ale dostrzec można także pozytywny aspekt ewentualnej zmiany. Kluby przystępują teraz do eliminacji w europejskich pucharach po znaczących zmianach w składzie. Do niedawna wiązało się to z wyjazdem najlepszych graczy mistrza Polski zagranicę, choć akurat w tym roku jest inaczej Wisła piłkarzy nie traci, wręcz przeciwnie wzmacnia się. Nie zmienia to jednak faktu, że mamy do czynienia z rotacją, a tym samym z wielką niewiadomą. A piłkarze potrzebują zgrania. Gdyby przed startem w Europie pograli ze sobą jedną rundę, może polska piłka nie przynosiłaby tyle wstydu. Poza tym, transfery to jedno, piłkarze byliby po prostu w rytmie meczowym. Pod tym kątem łatwiej byłoby grać polskim zespołom w pucharach zgadza się Paluszek. Byłyby w trakcie sezonu i tu ważna rola trenerów, którzy musieliby pogodzić rozgrywki europejskie z ligą wyjaśnia wiceprezes DZPN. Tymczasem w Rosji zawrócili z tej drogi. Liga ruszyła w marcu, a zakończy się w maju przyszłego roku. System jesień- -wiosna ma zapewnić rosyjskim klubom... skuteczniejszą walkę na europejskiej arenie. Tak więc odmiennych punktów widzenia nie brakuje. Krzysztof Paluszek jednak twierdzi: Nie możemy porównywać się do Rosji, gdzie infrastruktura i organizacja klubów stoi na zdecydowanie wyższym poziomie. Trzeba jakiś consensus wypracować, bo grania jest jak na lekarstwo podsumowuje Łukasiewicz, którego głos można potraktować jak opinię środowiska. Oby tylko nie skończyło się jak w piosence Elektrycznych Gitar, że wszyscy zgadzają się ze sobą, a będzie nadal tak jak jest. Adam Osiński Współpraca: Marcin Polański O problemach ze zmianami w terminarzu nie zapomniał powiedzieć Krzysztof Paluszek

11 piłka inaczej piłka inaczej władza schematów Przed każdym sezonem Ekstraklasy kibice słyszą, że tym razem mamy przed sobą rok niepowtarzalny, a drużyny, które startują do wyścigu mistrzowskiego są przygotowane i wzmocnione. Wychodzi zawsze inaczej, niektórzy zamiast o tytuł, walczą by uniknąć spadku, a rzeczywistość ligowa dopada nawet piłkarzy, gdy mecze rozgrywane są w niekorzystnych warunkach pogodowych i o nieludzkich porach. Fani mają jednak jeszcze gorzej, bo to muszą oglądać zdradza Michał Zachodny. Pierwsze podsumowania mówią o podnoszącym się poziomie rozgrywek, drugie o spadającym prestiżu Ekstraklasy, a trzecie są wydawane w różnych językach by 80% zawodników mogło je zrozumieć. Mówi się o pierwszych zmianach na ławkach trenerskich, a ten, który miał być zbawcą kandy na miejsce na podium zostaje, zwolniony po czterech tygodniach. Prezes tłumaczy, że nie było między nimi chemii. grupową i zimę w pucharach uzyskuje przewagę nad lepszym rywalem dzięki ujemnej temperaturze, zaśnieżonej murawie i błyskotliwemu skrzydłowemu, który także rozgrywa swój ostatni mecz w tym klubie. Odchodzi na wschód by szukać nowych wyzwań. Rewanż przyjmowano z optymizmem, zakończono realistycznym stwierdzeniem, że zawsze jest kolejny sezon. I kolejny. tyle bezpieczna, że eksperci cieszą się z płaskiej tabeli od drugiego do piątego miejsca. Na dole też jest ciekawie, trzy drużyny walczą o jedno miejsce ponad kreską, a reszta udaje, że szuka tajnego wejścia do pucharów. Jeden z trenerów jest aresztowany za utrzymanie drużyny w przeszłości za pomocą jedenastu telefonów na kartę, zamiast jedenastu piłkarzy. Prawda jest jednak inna i może nawet przez to trochę bardziej porażająca. Otóż każdym sezonem rządzą schematy, które można zamknąć w kilkudziesięciu zdaniach. Zresztą sprawdźcie sami. Lipiec Drużyny rozpoczynają walkę w europejskich pucharach. Odważne deklaracje widać w narzekaniach o zbyt wczesnym starcie i braku ogrania. Losowanie jest na tyle korzystne dla jednej ze startujących drużyn, że mimo niekorzystnego rezultatu dwumeczu przynajmniej udaje się zdobyć bramkę. Trener gwarantuje, że forma rośnie, a początki zawsze są trudne. Ekspert w studio wskazuje, że nie ma już słabych drużyn, są tylko te polskie. Wreszcie zacznie się liga. Sierpień Beniaminek po serii trzech dobrych spotkań, z których większość zakończyła się zwycięstwem jest typowany na rewelację ligi. Jeden z ekspertów w studiu ligowym mówi, że fajnie, naprawdę fajnie, wyglądają i są powiewem świeżego powietrza w Ekstraklasie. Kolejne dwie kolejki to ich spektakularne porażki, po których ambitny trener zostaje zwolniony, a beniaminek zatrudnia doświadczonego szkoleniowca o nieświeżym oddechu. Ma on jeszcze czas na transfery, a do prezesa mówi, że tu nie Jaki kierunek obrał trener Robert Maaskant? ma co trenować, tu trzeba dzwonić. Koniec sierpnia to także ostatnia faza eliminacji do Ligi Mistrzów. Po dobrym wyniku na własnym boisku mistrz Polski ulega na wyjeździe w niejasnych okolicznościach. Niejasne okoliczności to gol samobójczy obrońcy oraz kiks bramkarza, a trener tłumaczy, że na treningach popełniali błędy mniejsze i tego się nie spodziewał. Jedna z redakcji umieszcza licznik w centrum stolicy, który pokazuje ile dni minęło od ostatniego meczu polskiej drużyny w Lidze Mistrzów. Ostatnie dwadzieścia cztery godziny okienka transferowego kluby wykorzystują na nerwowe przeglądanie nieobejrzanych płyt DVD, z wykorzystaniem opcji szybkiego przewijania. Klub środka tabeli zaprasza na testy pięciu zawodników, po których decyduje się na włączenie do kadry trzech wychowanków. Lider tabeli zapewnia, że jest bliski zatrudnienia absolutnej gwiazdy, a potem okazuje się, że to jednak jej krewny. Daleki. Wrzesień Absolutnie kluczowe spotkanie kadry narodowej o wszystko kończy się spektakularnym remisem bezbramkowym. Do przerwy. Po przerwie zawodnicy opadają z sił, pojawiają się piłkarze z Ekstraklasy, a selekcjoner porażkę trzema bramkami tłumaczy słabym przygotowaniem oraz rozpoczynającym się dopiero sezonem. To tylko sparing, ćwiczyliśmy różne ustawienia mówi trener, gdy stojący obok zawodnik udzielający wywiadu innej stacji twierdzi, że żadnego ustawienia nie było. Październik Jeden z faworytów rozgrywek spisuje się na tyle fatalnie, że po raz drugi w sezonie zmienia trenera. To zresztą dopiero ósma zmiana w całej Ekstraklasie. Właściciel wymaga od dyrektora sportowego wytłumaczenia się z transferów, a on twierdzi, że beznadziejny skrzydłowy i kontuzjowany stoper to wynik zniszczonego odtwarzacza DVD. Liderem tabeli strzelców jest młody zawodnik, obwołany rewelacją ligi, jest także przez prasę powoływany do kadry. Selekcjoner nie chce powołać utalentowanego piłkarza, bo kopnął kilka razy prosto i do celu. Napastnik się zacina, ale i tak jest łączony z kilkoma klubami na zachodzie. Grudzień Półmetek rozgrywek ligowych i okazuje się, że mimo słabego startu na czele są te zespoły, które być powinny. Niekorzystna pogoda wpływa na frekwencję na polskich stadionach, ale nie bardziej niż fakt, że sześć spotkań rozegranych zostaje bez publiczności. Jeden z nowoczesnych obiektów został zamknięty z powodu nieświeżych hot-dogów, którymi zatruł się związkowy obserwator. Brak papieru toaletowego wpłynął na bezpieczeństwo na trzech innych stadionach, a siedmioletni Krzysiu, który przypadkiem znalazł się na murawie dostaje dożywotni zakaz stadionowy. Takie zachowania należy tępić krzyczy z trybuny sejmowej ten, który wygrał jesienne wybory Styczeń Piłkarze pakując walizki przed wyjazdem starają się nie zapomnieć o bieliźnie, tak by starczyło im jej na miesiąc, który spędzą na Cyprze lub w jego okolicach. Z planowanych wzmocnień większości drużyn nic nie wyszło, więc kluby robią wszystko, by ci, których zakontraktowano zostali wypromowani na jeszcze lepszych piłkarzy. Okazuje się, że jeden z tych piłkarzy był lepszy od tego, który teraz strzela gole w Lidze Mistrzów, gdy miał on pięć lat. Nikt nie zwraca uwagi na to, że nowa gwiazda Ekstraklasy jest piętnaście lat starsza. Wobec braku tematów i drużyn, które przygotowywałyby się w kraju, prasa zwraca uwagę na fakt, że reprezentacja nie wygrała żadnego meczu w tym sezonie. Selekcjoner twierdzi, że wyniki nie mają znaczenia na tym etapie, a on selekcję zamknie na trzy dni przed pierwszym meczem na ważnej imprezie, która już tego lata. Ma już jednak pomysł na tę reprezentację, ale presja mediów nie pomaga mu w pracy. Luty Trenerzy mówią o bardzo dobrze przepracowanym okresie przygotowawczym na zielonych boiskach, a jeden klub musi sobie radzić z kryzysem w drużynie konflikt w szatni wywołał spór o ostatni budyń podczas kolacji, lecz jedyny Polak (przypadkiem także kapitan) twierdzi, że nic takiego nie miało miejsca i wszyscy się doskonale rozumieją. Bez słów. Jedyny zespół, który przetrwał fazę Jak widać, zdolnym skrzydłowym może być każdy! Marzec Liga już w zasadzie w pełni. Cztery drużyny, które obwołano sensacjami jesieni zdołały w sumie wygrać dwa mecze i strzelić dwie bramki w dwóch kolejkach, ale trenerzy mówią, że zawsze spodziewali się trudniejszego startu. Beniaminki, które liczyły na spokojne utrzymanie się, zaczynają panikować, po mało chlubnej serii kilku spotkań bez wygranej wymieniają między sobą trenerów. Akurat także grają w następnej kolejce między sobą, a żart o pomyleniu przez obu szatni pada po raz dwudziesty jeszcze przed przerwą. Lider traci całą przewagę, jaką miał przez zimę i zostaje dogoniony przez ligowych wyjadaczy. Ligowe studio mówi o tym, że Ekstraklasa nabiera rumieńców, a jeden z byłych reprezentantów, aktualnie bez klubu, prowadzi w mediach kampanię przygarnij emeryta. Udaje mu się, w pierwszym meczu strzela gola i łapie kontuzje, która wyeliminuje go z gry do końca sezonu. Kwiecień Rumieńce wyblakły, gdy jedna drużyna wygrała pięć meczów pod rząd, a reszta tylko remisowała i jej przewaga jest na Fatalne wyniki reprezentacji wcale się nie polepszają, a presja rośnie. Po jednym z kompromitujących wyników poziom czerwoności na twarzy selekcjonera osiąga stany alarmujące, ale on konsekwentnie broni swoich zawodników. Lepszych nie mamy, tłumaczy przed sejmową komisją, która w 50% składa się z kobiet, ale najgłupsze pytania są i tak od posłów. Trener decyduje, że kadra do wielkiej imprezy będzie się przygotowywać na plażach w Egipcie, także tam przebywając w czasie turnieju. Maj Kończy się liga, mistrz jest zasłużony, choć znany od kilku kolejek. Dwie drużyny, które walczyły do końca o uniknięcie spadku i tak spadają, bo w meczach o życie przegrywają z zespołami spokojnie okupującymi środek tabeli. Nikt oprócz ich kibiców nie narzeka, bo to dobrze świadczy o rywalizacji w lidze. Drużyna, która miała na półmetku najmniej punktów na finiszu, jest tuż nad kreską. Trener-cudotwórca przechodzi do zespołu z bliżej nieokreślonej czołówki, gdzie ma walczyć o puchary. Jeszcze nie wie, że za rok skończy niżej niż jego były klub, a może i bez pracy. Piłkarze rozjeżdżają się na wakacje, a tych trzech z Ekstraklasy grających na Euro narzeka na zmęczenie po rozegranych trzydziestu pięciu meczach w sezonie oraz czterdziestu sparingach w lecie i zimie. Kibice tymczasem chowają w szafie szaliki klubowe, a wyciągają przybory reprezentacyjne. Po wygranym sparingu z egipskim trzecioligowcem trener mówi, że są szanse na finał. Losowanie ponoć jest korzystne Michał Zachodny

12 taktycznie taktycznie mała niewiadoma Do rozpoczęcia przez Śląsk pucharowej przygody można już odliczać godziny. Los przydzielił wicemistrzom Polski czwartą drużynę ubiegłego sezonu w Szkocji. Wrocławianie, jako nierozstawieni, musieli trafić na rywala teoretycznie silniejszego. Choć Dundee w swoich szeregach nie posiada gwiazd wielkiego formatu, gra piłkę dla Śląska szczególnie niewygodną pisze Andrzej Gomołysek. Pernis Ci, którzy mieli okazję oglądać mecz z Bełchatowem na Oporowskiej, mogą teraz przypomnieć sobie pierwszą połowę. Wysoki pressing GKS-u i duża wymienność pozycji sprawiały, że Śląsk miał ogromne problemy i z konstruowaniem akcji i zabezpieczeniem dostępu do własnej bramki. Na szczęście dla wrocławian, przyjezdni popełnili wtedy kilka koszmarnych błędów, które piłkarze z Oporowskiej bezbłędnie wykorzystali. Był to jednak kolejny mecz, w którym było widać jak na dłoni - Śląsk ma ogromne problemy z prowadzeniem gry, gdy rywal mocno naciska w środku pola. Kłopot w tym, że Dundee zrobi to w sposób w polskiej lidze rzadko spotykany. Szkoci preferują ustawienie z piątką w pomocy, w którym cały środek przesuwa się na dość małej przestrzeni, natomiast wysunięty napastnik stara się jak najwięcej biegać, rozciągając szyki defensywne przeciwnika. Prowadzi to do sytuacji, w której pomoc ma nieco więcej miejsca na rozegranie, z uwagi na większe odległości między poszczególnymi zawodnikami rywala. Samo wyprowadzanie akcji mało przypomina tradycyjne szkockie, atletyczne, siłowe przebijanie się przez zasieki rywala. Rzadko stosowane są również zagrania wysokie i długie. Piłka przeważnie jest prowadzona po ziemi, podania są dość krótkie, niezbyt często grane na dobieg, bardzo często stosowane są półtora - dwumetrowe bezpośrednie piłki, dopiero zaś gdy dzięki tego typu wymianom udało się uzyskać przewagę sytuacyjną, piłka wędruje bardziej na wolne pole, lub bardziej ryzykownie, jeśli wynikła możliwość takiego rozegrania. Ciekawym manewrem jest wyczekiwanie przez jednego ze skrzydłowych na piłkę nieco wyżej, na wypadek szybkiego rozpoczęcia kontry. Często operuje on w linii wysuniętym napastnikiem, obaj szybkim wypadem starają się po otrzymaniu piłki zaskoczyć rywala. Natomiast gdy Dundee przymierza się do ataku pozycyjnego, skrzydłowi schodzą głęboko, tak, aby przemieścić się do przodu za całą akcją. Wysunięty napastnik tradycyjnie rozciąga grę defensywy przeciwnika. Najbardziej ofensywny zawodnik bierze jednak również udział w destrukcji. W sytuacji, kiedy rozegranie piłki następuje przez środek, naciska na rywala znajdującego się przy futbolówce, zamykając mu możliwości zagrania podania do tyłu. W tym momencie nieco wyżej przesuwa się również linia pomocy i stara się odczytać pozostałe możliwości rozegrania. Wszystko to w twardym, szkockim stylu. Jak na ironię Dundee nieco więcej miejsca na skrzydłach, od gry którymi Śląsk ostatnio coraz bardziej starał się odejść. Dobrym pomysłem byłoby bardziej ofensywne w tym wypadku angażowanie się bocznych obrońców, zapewniające większą szerokość w grze, nieco ułatwiającą sforsowanie zagęszczonego do granic środka. Jak zagra Śląsk nie sposób jednak przewidzieć. Orest Lenczyk w przedsezonowych sparingach żonglował składem i ustawieniami. Niemal pewne jest, że na boisku na Oporowskiej zobaczymy dwie drużyny z jednym napastnikiem i piątką w pomocy. Śląsk powinien zagrać z dwójką defensywnych pomocników (Cetnarski, Elsner, Sztylka, może nawet Dudek?), natomiast Dundee bardziej , z nieco cofniętym Robertsonem. Wątpliwości nie powinna budzić obsada ataku obu drużyn. Strzelający jak na zawołanie Cristian Diaz i David Goodwillie mają pewne miejsca na swoich pozycjach, temu drugiemu mógłby co najwyżej zaszkodzić... transfer. Reprezentant Szkocji jest ostatnio łączony z kilkoma silniejszymi drużynami. Orest Lenczyk próbował ostatnio wariantu z Celebanem na boku obrony. Nie jest wykluczone, że zrezygnuje z etatowego ostatnio na tej pozycji Tadeusza Sochy, nie chcąc ryzykować puszczania do boju z twardo walczącymi Szkotami piłkarza o raczej skromnej posturze, być może licząc na jego ofensywne wejścia na pomęczonego rywala, wpuszczając go z ławki. Pytań w grze Śląska jest jednak tak naprawdę dużo więcej. Od dawna bowiem trener wrocławian żongluje pozycjami, zaś dość intensywne okienko transferowe mocno zwiększa mu pole do manewru. Do popisu również. Gdyby zdrowy był Kaźmierczak, skład Śląska na papierze wcale nie odbiegałby znacząco siłą od zespołu Dundee. W zeszłym sezonie doświadczonemu szkoleniowcowi udało się ugasić pożar i doprowadzić całkiem przyzwoity zespół do wicemistrzostwa. Tym razem nie ma pożaru do ugaszenia, skład jest silniejszy niż w ubiegłym sezonie, zaś Orest Lenczyk miał okazje przepracować cały okres przygotowawczy po swojemu. W tych oto dość sprzyjających okolicznościach przyrody ma okazję udowodnić, że wynik z poprzedniego sezonu nie był przypadkowy. Składy na sąsiedniej stronie wg Andrzeja Gomołyska dillon severin diaz watson dixon mila cwielong robertson gancarczyk flood allan sztylka cetnarski rankin russell pawelec goodwillie celeban spahic pietrasiak kelemen

13 szkocja szkocja dundee united - historia Mistrzowie Szkocji z 1983 roku, półfinaliści Pucharu Mistrzów rok później oraz finaliści Pucharu UEFA sprzed 24 lat. Tyle samo czekali kibice Śląska na występ swoich pupili w Europie. Przedstawiamy sylwetkę naszego najbliższego rywala Dundee United. Co ciekawe jest to klub dobrze we Wrocławiu znany, bo w sezonie 1980/81 wyeliminował Wojskowych, prowadzonych przez Oresta Lenczyka, zadając im klęskę w Szkocji aż 7:2. Trener został wtedy zdymisjonowany, a wrócił na Oporowską dopiero w trakcie ubiegłego sezonu. o naszych rywalach ze Szkocji pisze Filip Podolski. Dundee United Football Club został założony 24 maja 1909r. jako Hibernian przez miejscowych katolików. Historyczny mecz rozegrał 18 sierpnia 1909r. przeciwko swojemu imiennikowi z Edynburga remisując 1:1 w obecności aż 7 tysięcy widzów. Rok później jedenastka z Dundee znalazła się w II lidze. Spadła z niej w pierwszym powojennym sezonie 1921/22. Wówczas grupa biznesmenów przejęła bliski upadłości klub i zmieniła nazwę na obecną. Po dwóch awansach z rzędu znaleźli się w elicie, gdzie jako beniaminkowie zajęli 17. miejsce na 20 drużyn. Sztuka ta nie udała się jednak ani rok później, ani po powrocie w latach 1930 i Pierwsza wiktoria nad Barcą Na kolejny awans do I ligi United czekali blisko trzy dekady. W 1959r. ich menedżerem został Jerry Kerr, któremu już w pierwszym sezonie udało się wprowadzić swoich podopiecznych do grona najlepszych klubów w kraju. Jednocześnie zapoczątkował on okres świetności Mandarynek. Od tej pory do dziś spędziły one tylko rok poza najwyższą klasą rozgrywkową. Kerr pracował na swoim stanowisku aż 12 lat, trzykrotnie finiszując na 5. miejscu, co za każdym razem dawało przepustkę do Pucharu Miast Targowych (poprzednika Ligi Europejskiej). W historycznym starcie jego drużyna dokonała nie lada wyczynu, dwukrotnie pokonując Barcelonę (2:1 na Camp Nou i 2:0 u siebie). Półtora dekady w Europie Pod koniec 1970r. menedżerem na ponad 22 sezony został Jim McLean, rozpoczynając złoty okres klubu. Sukcesy nie przyszły jednak od razu. Dopiero w czwartym roku pracy udało się zespołowi dostać do rozgrywek międzynarodowych. A i to tylko dzięki zdobyciu dubletu przez Celtic Glasgow, z którym piłkarze w pomarańczowych koszulkach przegrali w swoim historycznym finale Pucharu Szkocji 0:3. Właściwie dopiero pod koniec lat 70-tych Mandarynki zaczęły wychodzić z cienia rywali zza miedzy. Dundee FC miało na swoim koncie półfinał Pucharu Mistrzów z włoskim Milanem (1:5 i 1:0) i ten sam szczebel PMT z angielskim Leeds United (1:1 i 0:1), a na rozkładzie m.in. dwukrotnie niemiecki Köln. Jednak od 1977 r. ekipa McLeana przez 14 kolejnych sezonów plasowała się w czołowej piątce ligi, zresztą tę 5. lokatę zajmując tylko dwukrotnie, ale jednocześnie dochodząc do decydującej potyczki w pucharze i przegrywając w niej z rywalem wyżej notowanym w Premier Division. Ponieważ Szkoci wystawiali aż pięć ekip w pucharach, dla Dundee United zawsze znajdowało się miejsce. Zwolnili Lenczyka W ten sposób latem 1980r. Szkoci mogli trafić na brązowych medalistów ekstraklasy Śląsk Wrocław. Na Stadionie Olimpijskim padł bezbramkowy remis. WKS osłabiony brakiem Janusza Sybisa nie potrafił znaleźć sposobu na szczelną defensywę rywali. Z kolei w rewanżu nie mógł wystąpić chory Roman Faber, a dodatkowo gospodarzom sprzyjał do przerwy silny wiatr. Dzięki kontaktowej bramce Tadeusza Pawłowskiego tuż przed przerwą można było jeszcze mieć nadzieję na awans. W drugiej połowie padał jednak gol za golem dla United. Skończyło się na hokejowym wyniku 7:2, a Pettigrew w niespełna kwadrans skompletował hat-tricka. Bezpośrednio po powrocie drużyny ze Szkocji działacze zdymisjonowali Lenczyka. Mecz w Dundee rozegrano 1. października, a więc równo 30 lat przed powrotem tego trenera na Oporowską. Trzy piątki Dopiero w sezonie 1981/82 ekipie United udało się przejść więcej niż jednego przeciwnika. Zrobili wtedy niemałą furorę demolując po kolei francuskie Monaco (5:2 na wyjeździe), słynną Borussię Mönchengladbach (5:0 w Szkocji) oraz belgijski Winterslag (również 5:0 na Tannadice). Sposób na pomarańczowych znalazł dopiero w ćwierćfinale Pucharu UEFA serbski Radnički Nisz i to pomimo porażki na Wyspach (0:2). Sukces ten powtórzyli już w następnej edycji, tym razem eliminując holenderski Eindhoven, norweskiego Vikinga Stavanger i niemiecki Werder Brema. Znów odpadli z przedstawicielem wchodniej Europy, czeskim Bohemiansem Praga (0:1 i 0:0). Rzym przegrali w Rzymie Pierwszym krajowym triumfem było zdobycie Pucharu Ligi w 1980, powtórzone rok później. Co ciekawe za kadencji McLeana ani razu nie udało im się wygrać najważniejszego pucharowego trofeum, choć aż sześć razy stawali do finałowej konfrontacji. Dużo lepiej było w lidze. W sezonie 1982/83 z dorobkiem 53 punktów w 36 meczach zdetronizowali Celtic, który uzbierał oczko mniej. Nagrodą za mistrzostwo był udział w Pucharze Mistrzów, w którym zaprawieni w europejskich bojach dotarli aż do półfinału. Po drodze pokonali maltański Hamrun Spartans, belgijski Standard Liege i austriacki Rapid Wiedeń, ulegając dopiero włoskiej Romie (2:0 i 0:3), która decydującego gola strzeliła z rzutu karnego. Warto zaznaczyć, że na własnym stadionie nie stracili wówczas ani jednej bramki, zaś miejscem decydującego boju był... Rzym. Następne cztery sezony zakończyli na najniższym stopniu podium, zaś w pucharach wciąż byli mocni. Dopiero w III rundzie Pucharu UEFA pokonali ich angielski Manchester United i szwajcarski Neuchatel Xamax. W sezonie 1986/87 przeszli nie tylko francuski Racing Lens i rumuńską Universitateę Krajowa, ale też chorwacki Hajduk Split. Najlepsi na świecie W ćwierćfinale tych rozgrywek po raz drugi w swej historii ograli Barcelonę, i to znów odnosząc dwa zwycięstwa (1:0 i 2:1). W ten sposób United mogą się pochwalić najlepszym bilansem spotkań z Barcą na świecie! Po ponownym wyeliminowaniu Borussii zakwalifikowali się do finału, w którym okazali się o jedną bramkę gorsi od szwedzkiego Göteborga (0:1 i 1:1). Mecze te były kulminacyjnym momentem w dziejach klubu. W 1991 r. ponownie zajęli 4. lokatę w lidze, ale w przeciwieństwie do poprzednich sezonów nie wystarczyło to do wywalczenia europejskiej przepustki (zabrakło im... dwóch goli). Dwa lata później z funkcji menedżera zrezygnował McLean, akurat po raz ostatni wprowadzając swój zespół do pucharów. Życie po McLeanie Następcą wieloletniego szefa został pierwszy nie-brytyjczyk w tej roli, Serb Ivan Golac. Pracę rozpoczął od zdobycia Pucharu Szkocji, czyli sukcesu, którego nie udało się osiągnąć jego poprzednikowi. Niestety już w drugim roku pracy spuścił zespół z ligi. Odtąd na ławce trenerskiej zasiadają wyłącznie Szkoci. Pierwszy od 35 lat sezon poza elitą United zakończyli na 2. miejscu, szybko przerywając banicję. Jako beniaminek sprawili niespodziankę finiszując na 3. pozycji., ale potem na długie lata popadli w przeciętność. Dopiero w ubiegłym roku pod wodzą Petera Houstona wrócili do czołówki, okupując najniższy stopień podium i po raz drugi w historii zgarniając Puchar Szkocji. Porażki i kompromitacje Wyniki te pozwoliły ponownie pokazać się za granicą, ale umiejętności nie starczyło na pierwszego przeciwnika, jakim był pozbawiony u siebie własnych kibiców AEK Ateny (0:1 i 1:1). Nie był to jednak wcale najgorszy występ na arenie międzynarodowej. Przed sześcioma laty ekipa z Dundee nie sprostała w eliminacjach Pucharu UEFA fińskiemu zespołowi Myllykoski (MyPa). Sukcesy i tytuły Mistrzostwo Szkocji 1983 Mistrzostwo II ligi 1925, 1929 Puchar Szkocji 1994, 2010 Puchar Ligi 1980, 1981 Finał Pucharu UEFA 1987 Półfinał Pucharu Mistrzów 1984 Legenda klubu - Jim McLean Wychowanek Larkhall Thistle grał w Hamilton Academical i Clyde. W latach był środkowym napastnikiem United rozgrywając 90 spotkań i strzelając 28 goli. Po dwuletnim pobycie w Kilmarnocku zakończył karierę piłkarską, a sezon później został menedżerem Dundee. Po półtora roku dostał ofertę od rywala zza miedzy i w grudniu 1970r. rozpoczął pracę w swoim byłym klubie. Spędził na tym stanowisku blisko 22 lata, co jest klubowym rekordem. Były to jednocześnie najlepsze lata Mandarynek z mistrzostwem Szkocji i wielkim sukcesami w Europie na czele. Największe triumfy święcił po ponad 10 latach na stanowisku, prowadząc drużynę naszpikowaną wychowankami. W tym czasie odrzucał oferty prowadzenia Glasgow Rangers czy Newcastle United. Jego największą słabością były finały Pucharu Szkocji, w których jego drużyna rywalizowała sześciokrotnie, ani razu nie wygrywając. Poprowadził Dundee United w 1094 meczach wygrywając blisko połowę z nich (527) i przegrywając mniej niż 30% (301). Takich statystyk nie ma żaden inny menedżer w dziejach klubu. Wciąż jako aktywny trener został również w 1984r. dyrektorem, a cztery lata później prezesem, z którego stanowiska zrezygnował dopiero 11 lat temu odchodząc na emeryturę. Jeszcze przed pięcioma laty posiadał 42% akcji klubu. Jego młodszy brat, Tommy, był przez dekadę podstawowym graczem Glasgow Rangers, z którymi zdobył Puchar Zdobywców Pucharów w 1972r. Swego czasu również trenował United (brązowy medal 14 lat temu). Gwiazda - David Narey Wychowanek Dundee United i pierwszy piłkarz z tego klubu w koszulce reprezentacji. W macierzystym zespole grał przez 21 lat zaliczając 865 spotkań, z czego 612 w lidze, a 76 w europejskich pucharach. W kadrze Szkocji zanotował 35 występów, w tym pięć podczas mistrzostw świata (1982 i 1986). Zapamiętany głównie dzięki dającej prowadzenie bramce strzelonej Brazylii (1:4) na mundialu w Hiszpanii. Był kapitanem zespołu, który w 1987 r. grał w finale Pucharu UEFA przeciwko szwedzkiemu Göteborgowi. Karierę kończył w drugoligowym Raith Rovers. Głównie wystawiany był jako środkowy obrońca, ale często też grał w pomocy, a czasami jako prawy defensor. W mistrzowskim sezonie (1982/83) zdobył aż dziewięć goli, z czego pięć w lidze. Stadion Od początku swojego istnienia Dundee United gra na Tannadice Park, początkowo zwanym Clepington Park i użytkowanym przez drugoligowy zespół Dundee Wanderers. Obiekt ten zbudowano w latach 70-tych XIX wieku, a obecnie ma pojemność miejsc i mieści się przy Tannadice Street. Rekordową frekwencję zanotowano podczas debiutu klubu w europejskich pucharach w 1966r. Mecz Pucharu Miast Targowych z Barceloną obejrzało 28 tysięcy kibiców. Od blisko 50 lat stadion ten posiada sztuczne oświetlenie (przed dwoma laty jupitery zastąpiono lampami usytuowanymi na dachu), zaś 27 lat temu zainstalowano na nim podgrzewaną murawę. Stadion od ubiegłego roku nie posiada miejsc stojących. Najstarszą jego częścią jest Jerry Kerr Stand powstała w 1962r. Z kolei tzw. The Shed (zachodnia część) posiada dach starszy o pięć lat i nieco przypominający ten z Oporowskiej. Obiekt ostatnią renowację przeszedł w latach , kiedy to wybudowano trybuny im. Georgea Foxa i Eddiego Thompsona (wschodnia, z najzagorzalszymi fanami) oraz Fair Play Stand, na której zasiadają kibice przyjezdni, a która jest przedłużeniem głównej trybuny. W tym samym czasie zamontowano krzesełka, które przeważnie mają kolor pomarańczowy, czarne zaś tworzą m.in. napis DUFC. Jako ciekawostkę można dodać, że prócz futbolu Tannadice Park gościł wyścigi psów i galę bokserską. Nicki i stroje Dundee United noszą przydomek Terroryści, zaś ich kibice nazywają się Arabami. Jak głosi anegdota wzięło się to z kiepskiego stanu murawy, na której swego czasu było więcej piachu niż trawy. Od lat 60-tych drużyna gra w pomarańczowych strojach. Miasto jest znanym producentem przetworów z importowanych owoców, głównie dżemów z mandarynek. Stąd również popularna nazwa zawodników. Co ciekawe w mandarynkowych koszulkach grał również swego czasu Śląsk, który otrzymał komplet takich strojów od swojego pucharowego przeciwnika w 1980r. Filip Podolski

14 szkocja szkocja szkocki futbol - historia Nieatrakcyjna, nudna, przewidywalna do bólu szkocka piłka nie ma zbyt wielkiej renomy w Europie. Także w Polsce, gdzie miejscowe rozgrywki stoją na bardzo niskim poziomie przez dekady szkockiego futbolu czytelników przeprowadza Michał Żarko. Scots fitbaa Początki piłki nożnej w Szkocji to także początki tego sportu na świecie. Mieszkańcy Wielkiej Brytanii byli pionierami futbolu, dotyczy to także tych osiadłych na północy Wyspy. Pierwszego zwycięzcę Pucharu Szkocji, jednego z najstarszych piłkarskich trofeum na ziemi, wyłoniono już w 1874 roku. 16 lat później ruszyła miejscowa liga, zaledwie dwa lata po angielskiej. W debiutanckim sezonie tytułem podzieliły się zespoły Rangers i Dumbarton. Od początku rozgrywek czołowe role odgrywały Celtic i Rangers, tak zostało do dziś. W 1967 roku Celtic, jako pierwszy klub z Wysp Brytyjskich, sięgnął po Puchar Europy. Najlepszym dla szkockiej ligi okresem była z pewnością pierwsza połowa lat 80-tych, gdy Dundee United i Aberdeen nie tylko z powodzeniem rywalizowały na krajowym podwórku, ale także odnosiły sukcesy w europejskich pucharach. Gdy w 1998 roku, na wzór angielski, powstała Scottish Premier League (SPL), w lidze liczyły się już tylko dwa kluby. Obecnie liga szkocka zajmuje 15. miejsce w rankingu UEFA. Auld Firm Myślisz szkocka piłka, mówisz Rangers i Celtic. I nie ma w tym nic dziwnego, te dwa wielkie kluby zdominowały miejscowe rozgrywki. Kilka liczb rozwiąże wszelkie wątpliwości. Old Firm, jak są kolektywnie nazywane, wygrały szkocką ligę łącznie 96 razy w 114 sezonach, a od 26 lat dzielą się tytułem mistrzowskim tylko między sobą. Od momentu powstania Scottish Premier League tylko raz udało się pozostałym zespołom nadkruszyć dominację najlepszych. W sezonie 2005/06 Hearts of Midlothian wyprzedził Rangersów i zajął drugą lokatę. Tak wyglądały początki futbolu w Szkocji Rywalizacja The Bhoys i The Gers na gruncie sportowym obecna jest w Szkocji od narodzin futbolu w tym kraju. Górą w niej są Rangersi, którzy zdobyli 54 tytuły mistrzowskie przy 42 Celticu. Lepsi są także w statystykach spotkań bezpośrednich wygrali ich o 14 więcej niż rywal. Ale pojedynki Old Firm to nie tylko piłka nożna, a może piłka nożna jest tylko katalizatorem większego konfliktu. Wszystko narodziło się wraz z wielką falą irlandzkiej emigracji poszukującej w Glasgow lepszego życia. Na sympatie klubowe wpływała, i wpływa do dziś, religia. Katolicy za Celtikiem, protestanci za Rangers. Sytuacja zaogniała się wraz z rozwojem wydarzeń w pobliskiej Irlandii, gdy fani The Bhoys w naturalny sposób wspierali dążenia Zielonej Wyspy ku niepodległości, a ich rywale zza miedzy opowiadali się po stronie rojalistów. Dziś atmosfera w Glasgow jest bardzo napięta, do aktów przemocy dochodzi bardzo często, także wśród osób związanych z klubem. Swój wkład w świętą wojnę miał także Artur Boruc, który uwielbiał prowokować kibiców The Gers. Być może warto byłoby rozegrać kilka derbowych spotkań bez udziału publiczności stwierdził kilka miesięcy temu Les Gray, szef szkockiej policji. New Firm Z perspektywy historii utożsamianie ligi szkockiej z klubami z Glasgow jest krzywdzące dla reszty. W końcu pozostałe drużyny mogą pochwalić się sukcesami nieosiągniętymi przez polskie zespoły. Dundee United w sezonie 1983/84 dotarło do półfinału Pucharu Europy, a trzy lata później zagrało w finale Pucharu UEFA Pod wodzą słynnego Alexa Fergusona Aberdeen sięgnęło najpierw po Puchar Zdobywców Pucharów, następnie po Superpuchar Europy. Dla tych dwóch zespołów powstał wtedy, w opozycji do Celtic i Rangers, termin New Firm. Gdy na początku XXI wieku wiele szkockich klubów znajdowało się w finansowym kryzysie, do gry wkroczył kontrowersyjny litewski biznesmen Vladimir Romanow. Przejmując Hearts of Midlothian chciał przełamać dominację Old Firm, wspomniał nawet o zdobyciu Pucharu Europy. Poza jednym wicemistrzostwem, po którym nastąpiła nieudana próba awansu do Ligi Mistrzów, sukcesów jednak nie odniósł, a cel wciąż jest bardzo odległy. Właściciel, oprócz Hearts, kowieńskich klubów Żalgaris i FBK, a także Partizana Mińsk, nadaje rozgrywkom w Szkocji kolorytu i nie unika skandali. Na jego koncie znajdują się między innymi krytyka sędziów, ingerencja w pracę trenerów, trudne do wytłumaczenia ruchy kadrowe, a nawet oskarżenia rywali o korupcję. Wśród licznych transferów z Litwy do Edynburga trafił także Adrian Mrowiec, ale wielkiej kariery na szkockich boiskach nie zrobił. Ingland Od porównań z Anglikami Szkotom uciec się chyba nie uda. Posiadający 10 razy więcej mieszkańców południowy sąsiad jest punktem odniesienia także w futbolu. Dziś SPL to zaledwie ubogi krewny swej angielskiej odpowiedniczki, na której się wzorował. Podczas gdy nad Tamizą dokonała się prawdziwa piłkarska rewolucja windująca miejscową ligę na szczyt, północ pozostała w tyle. Większość drużyn wciąż prezentuje prosty, toporny styl gry, brakuje wielkich pieniędzy i nikt nie potrafi rozwiązać problemu przepaści pomiędzy Old Firm a resztą. Dlatego też w Glasgow pojawiały się pomysły, aby Celtic i Rangers przeniosły się do ligi angielskiej, gdzie mogłyby liczyć na ogromne zyski związane ze sprzedażą praw telewizyjnych. Poziom ligi szkockiej skrytykował niedawno Alan Pardew, czym wywołał prawdziwą burzę. Menadżer Newcastle nie był zadowolony, że wypożyczony do Celticu bramkarz Fraser Forster w całym sezonie zagrał zaledwie kilka wartościowych spotkań, a w pozostałych nie musiał się zbyt wysilać. Anglik zachował czyste konto w 24 z 44 gier. Krytyka ligi szkockiej wydaje się bardzo prosta, warto jednak porównać ją z innymi rozgrywkami, zwłaszcza tym z Anglii. Od momentu powstawania Premier League w 1992 roku tylko raz tytuł mistrzowski przypadł komuś spoza trójki MU, Chelsea, Arsenal. W odległym 1995 roku wywalczyło go Blackburn. W rozgrywkach nie brakuje jednostronnych pojedynków kończonych hokejowymi wynikami. W pierwszych pięciu ligowych meczach poprzedniego sezonu Chelsea zdobyła 21 goli, tracą przy tym zaledwie 1. O niezbyt atrakcyjnym stylu gry niektórych zespołów nie wspominając. Podobnie wypadają porównania z Primera Division. Mając na uwadze dominację dwóch klubów, prezydent Sevilli Jose Maria del Nido stwierdził, że liga hiszpańska staje się podobna do szkockiej. W minionym sezonie SPL padało średnio 2,56 gola na mecz, co jest wynikiem przyzwoitym. Na pewno lepszym niż w polskiej Ekstraklasie czy rosyjskiej Premier Ligi. Hame-grawn talents Wszystkie nowe trendy w lidze szkockiej wyznaczają The Bhoys i The Gers, które, wbrew powszechnemu mniemaniu, potrafią prezentować atrakcyjny futbol. O zmianie w stylu gry ekipy z Celtic Park zaświadcza Dariusz Wdowczyk, podpora defensywy tego klubu na początku lat 1969/70 Puchar Zdobywców Pucharów, 1/8 finału Górnik Zabrze Glasgow Rangers 3:1, 3:1 Puchar Miast Targowych, 1/16 finału Dunfermline Athletic Gwardia Warszawa 2:1, 1:0 1976/77 Puchar UEFA, 1/32 finału Celtic Glasgow Wisła Kraków 2:2, 0:2 1980/81 Puchar UEFA, 1/32 finału Śląsk Wrocław Dundee United 0:0, 2:7 dziewięćdziesiątych. Defensywne usposobienie w europejskich pucharach wynika ze świadomości ograniczonych środków w porównaniu z najlepszymi. Trudno taką postawę krytykować biorąc pod uwagę podstawy sukcesu Śląska Wrocław w minionych rozgrywkach Ekstraklasy. Zresztą postawa Celticu nie przeszkadza kilku milionom fanów tego zespołu rozsianym po całym świecie. Liczne fankluby znajdują się w odległej Australii, a dużą popularnością The Bhoys cieszą się także w Polsce. Szkoci mogą być z pewnością dumni ze swoich trenerów, wśród których nie brakuje wielkich sław. Obecnie aż siedmiu menadżerów w angielskiej Premier League pochodzi ze Szkocji (przy pięciu Anglikach), a renomy Alexa Fergusona czy Davida Moyesa nie sposób podważyć. Także większość najlepszych piłkarzy wybiera angielski kierunek, dający szansę na większą sławę i pieniądze. U południowego sąsiada pracuje aż 16 z 22 zawodników powołanych do reprezentacji na majowe mecze z Irlandią i Walią. Często wybierają grę w lidze Championship, która może być odskocznią do dalszej kariery. Taką ścieżką podążyli między innymi Kris Boyd, Charlie Adam i Kenny Miller. Ich losy układają się bardzo różnie, nie jest bowiem łatwo przebić się w niezwykle silnie obsadzonych zespołach angielskich. Boyd, najlepszy strzelec w historii SPL, po niepowodzeniach w Middlesbrough, udanie wpasował się w Nottingham Forrest, ale ostatecznie skuszony został tureckimi pieniędzmi. Adam podpisał niedawno kontrakt z LIverpolem, a Miller powrócił na tarczy do Rangers. Pols fowk historia potyczek polsko-szkockich 1982/83 Puchar Zdobywców Pucharów, 1/8 finału Aberdeen Lech Poznań 2:0, 1:0 1987/88 Puchar Mistrzów, 1/8 finału Glasgow Rangers Górnik Zabrze 3:1, 1:1 1988/89 Puchar UEFA, 1/32 finału Glasgow Rangers Katowice 1:0, 4:2 1990/91 Puchar Zdobywców Pucharów, 1/8 finału Aberdeen Legia Warszawa 0:0, 0: Pierwszymi Polakami w lidze szkockiej byli Dariusz Dziekanowski i Dariusz Wdoczyk, którzy pojawili się w Celticu w 1989 roku. Pierwszy z nich w czasie dwuipółrocznego pobytu zdobył zaledwie 10 goli i nie spełnił pokładanych w nim oczekiwań. Lepiej powiodło się Wdowczykowi, dla The Bhoys rozegrał 116 meczów. Ten sam kierunek wybrał kilkanaście lat później Maciej Żurawski i w swoim debiutanckim sezonie oczarował miejscowych kibiców. 16 goli zdobytych w lidze szkockiej dawało nadzieję na rozwój kariery Żurawia, jednak później już tak dobrze nie było i napastnik coraz więcej czasu przesiadywał na ławce rezerwowych. W ostatnich latach Szkocja była popularnym kierunkiem dla polskich bramkarzy. Dużą karierę zrobił w Celticu Artur Boruc, występy w SPL mają na swoim koncie także Grzegorz Szamotulski, Zbigniew Małkowski i Łukasz Załuska. Ostatni z nich jest obecnie jedynym polskim zawodnikiem w tamtejszej lidze z szansami na grę. Jego największy rywal Fraser Forster powrócił z wypożyczenia do Newcastle. Władze klubu nie rezygnują jednak z Anglika i chcą go ściągnąć na stałe, gdyż widzą potrzebę pozyskania bramkarza. Najprawdopodobniej więc Załuska spędzi kolejny sezon na ławce rezerwowych. Zarzuty stawiane lidze szkockiej z pewnością mają swoje podstawy i celnie uderzają w mankamenty tamtejszego futbolu. Podobne problemy trapią jednak i inne kraje, a takich zespołów jak Celtic czy Rangers można zazdrościć prawie wszędzie. Szczególnie w Polsce, w której od Szkotów moglibyśmy się tylko uczyć Michał Żarko 1991/92 Puchar Zdobywców Pucharów, 1/16 finału Katowice Motherwell 2:0, 1:3 2004/05 Puchar UEFA, faza grupowa Amica Wronki Glasgow Rangers 0:5 2011/12 Liga Europejska, II runda wstępna Śląsk Wrocław Dundee United

15 szkocja szkocja i znowu sie. zaczyna jak szkot o szkotach Zaledwie kilka tygodni minęło od zakończenia sezonu, który w Szkocji można śmiało określić mianem godnego pożałowania. W czwartek, Dundee United rozpocznie swoją przygodę w Europie od drugiej rundy kwalifikacyjnej meczem ze Śląskiem Wrocław pisze Tom Hall, który jest także autorem wysoko cenionego bloga o szkockim futbolu, Derek Rae to jeden z najbardziej znanych i cenionych komentatorów piłkarskich w Wielkiej Brytanii. Pracując dla ESPN UK, ma okazję relacjonować dla milionów widzów spotkania Szkockiej Premier League, a także Ligi Mistrzów. Dla Czytelników Miesięcznika Śląsk ocenia on stan futbolu w Szkocji, a także opowiada o Dundee United rozmawiał z nim Michał Zachodny. Coroczne mierne rezultaty osiągane przez Szkockie zespoły w europejskich pucharach są źródłem zmartwień już od kilku lat. By zagwarantować klubom lepszy start i dać większą szansę w Europie, liga Szkocka rozpocznie się w tym roku pod koniec lipca, co i tak jest za późno dla Dundee United, które będzie już wtedy po swoich spotkaniach w drugiej rundzie kwalifikacyjnej. Jednak po prawdzie, problemu szkockich drużyn nie można ograniczyć do prostego rozwiązania w zmianie terminarza ligowego. Pisząc ten artykuł, zadałem znajomym bardzo łatwe pytanie. Jakie jedno słowo najlepiej oddaje sytuację futbolu w Szkocji? Większość odpowiedzi byłem w stanie przewidzieć: przeceniony, słaby, powtarzający się, zdominowany (przez Old Firm ), bez infrastruktury, kiepskie murawy, fanatyczny, chciwy, upadły, Glasgow, etos, mentalność, pieniądze, ignorancja, technika, korupcja (dostawię własne domniemana, jeśli pozwolicie), blogerzy, własny interes, normy, zarządzanie i krótko mówiąc wszystko. To długa lista. Ktoś inny użył jeszcze określenia samo-deprecjonujący się i zapewne też mamy to do siebie, że zbytnio skupiamy się na negatywach. Jedno spojrzenie na Dundee United i maluje się obraz jeszcze większych problemów szkockiego futbolu. Teraz, choć wydaje się jakby minęło całe życie, tylko 25 lat dzieli nas od wspaniałej przygody tego klubu na europejskiej scenie, która zaprowadziła ich do finału Pucharu UEFA. Przegrana w finale z IFK Goteborgiem tylko poprzedziła kolejne szczyty nie do zdobycia dla Dundee United, w niższych rundach pucharów. W tym samym czasie, w Szkocji, wraz z Aberdeen te zespoły królowały, a ich dominacja spowodowała powstanie czegoś, co ludzie nazwali New Firm, duet, który rywalizował z tradycyjnie wygrywającymi ekipami Rangersów i Celtiku. Krajobraz futbolu zmienił się w tym czasie. Architekt sukcesów Dundee United jest już dla gry stracony, wkład Jima McLeana ogranicza się obecnie do kłótliwych komentarzy na ostatnich stronach jednego z tabloidów. Jego rywal z New Firm, sir Alex Ferguson opuścił Szkocję w 1986 roku. Ćwierć wieku, tytuł szlachecki i kilkadziesiąt trofeów później, jego myśli wciąż są odbierane z powagą, choć wpływ w ostatnich latach na futbol w Szkocji zmalał w równym stopniu jak ilość jego krajanów występujących w Manchesterze United. Lata po jego odejściu ze Szkocji, po sezonach rozwijającej się rywalizacji w lidze, powróciła dominacja Old Firm, mocniejsza jak nigdy dotąd, a trzecie miejsce zajmowane zwykle przez Hearts, na pocieszenie, jest jedyną odpowiedzią na królowanie drużyn z Glasgow. W tym samym czasie drużyna narodowa nie potrafiła od 1998 roku awansować do Mistrzostw Świata lub Europy, a krótkie wybuchy radości przynoszą Szkotom dumę, choć mało wymiernych korzyści. Nie możemy także zignorować faktu, że seria kryzysów finansowych dotknęła futbol w Szkocji, a drużyny w całym kraju wciąż nie potrafią do tej sytuacji dostosować własnych modeli biznesowych, znaleźć tego odpowiedniego. I tu United odzwierciedlają sytuację w kraju. Sporadyczne sukcesy mogą być wykute z bardzo utalentowanej, młodej drużyny. Jednak realia finansowe spychają myśli o budowaniu dynastii na jedną stronę. Już utracili oni Morago Gomisa, Craiga Conwaya i Princea Buabena, a plotki zataczają coraz węższe kręgi nad osobą Davida Goodwilliego. To wszystko powoduje, że długotrwały sukces jest poza zasięgiem większości klubów. To z kolei powoduje, że coraz ciężej jest przyciągnąć kibiców na stadiony i, zataczając błędne koło, oznacza, że jedynym sposobem na utrzymanie się na powierzchni jest sprzedawanie wyprodukowanych futbolowych talentów. Stąd sukcesy z lat osiemdziesiątych z każdą kolejną rozpoczętą przygodą szkockich zespołów oddalają się od nich coraz bardziej. Kibice podtrzymują się na duchu, standardowo mieszając się w optymizmie i wierności. I nadziei, że pewnego dnia, może nawet wkrótce, odzyskamy wysokie standardy jakości futbolu, których tak pragniemy. Finał Pucharu Szkocji to wciąż jest wielkie piłkarskie wydarzenie. Tom Hall Sporo ostatnio dzieje się w szkockim futbolu, ale byłoby sporą przesadą twierdzić, że wszystko dąży w dobrym kierunku, prawda? Ostatni sezon w Szkocji nigdy nie był pozbawiony nowych informacji. Niestety, nie wszystkie nagłówki dotyczyły tego co tak naprawdę działo się na murawie! Najwięcej czasu poświęcono, co zrozumiałe, kłopotom, które otaczały Neila Lennona, menedżera Celtiku. Nikt z czystym sumieniem nie toleruje tego co go spotkało i musimy wierzyć, że Lennon będzie mógł normalnie kontynuować swoją pracę w nowym sezonie, bez podobnych problemów. Także kontrowersje były związane z sędziami i ich niespotykanym, niespodziewanym strajkiem, który miał miejsce w listopadzie. Jakby ironicznie, było to także sezon w którym wyścig mistrzowski między Rangersami a Celtikiem był jednym z najbardziej zaciętych z ostatnich lat, ale to niestety inne historie skradły piłkarzom wszelkie zainteresowanie. Szkoci myślą nad zmianami w rodzimej lidze, chcą, by była mniejsza. Czy myślisz, że jest to dobre rozwiązanie? Według mnie, mniejsza liga powinna być preferowana, choć wielu kibiców na pewno stwierdzi inaczej. Nie sądzę jednak, byśmy mieli tak dużo jakości w najwyższej klasie rozgrywkowej w tym momencie, by jeszcze myśleć o jej powiększeniu. Musimy także pamiętać, że zmiana na ligę z dziesięcioma zespołami wspaniale wpłynęła na rozwój futbolu w Szkocji w latach 70. i 80. Aberdeen wygrało puchar europejski, a Dundee United dotarło do finału tych rozgrywek w tamtym czasie. Wszyscy poza Old Firm wydają się narzekać na to jak zespoły z Glasgow są faworyzowane przez media, ale także przy podziale pieniędzy, przez sędziów. Czy to prawda? Old Firm mają wielką przewagę jeśli chodzi o bazę kibiców, więc logiczne jest, że to te dwa kluby dominują doniesienia, informacje z krajowych boisk. Oczywiście, to nie jest fair wobec fanów pozostałych zespołów. Zresztą, szczerze mówiąc, jeśli chodzi o sędziowanie, to sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana. Fani Celtiku często mówią, że sędziowie są nastawieniu anty do ich klubu, a faworyzują Rangersów. Ja mogę tylko powiedzieć, że znam większość sędziów osobiście i na pewno klubowe sympatie nie przychodzą im nawet do głowy. Oni starają się po prostu wykonać swoją robotę. Ostatnie powołania Craiga Leveina pokazują, że nie ma w tej drużynie miejsca dla zawodników z klubów rodzimych innych niż Rangersi czy Celtic. Czy to jest coś co może ulec zmianie w najbliższych latach? Miejmy nadzieję! Jednak bardzo ciężko jest przewidzieć to co się stanie w przyszłości. Potrzebujemy, by kluby takie jak Hearts, Hibernian, Aberdeen i Dundee United produkowały zawodników o klasie międzynarodowej, nadających się do reprezentacji. Nie może być tak, że grają w niej tylko zawodnicy zespołów z Glasgow, czy zza południowej granicy. Skandal wokół osoby Davida Goodwilliego pokazuje dwie rzeczy: piłkarze ze Szkocji chętniej przeniosą się do klubów z angielskiej Championship niż do Celtiku czy Rangersów, a wiele mówiło się o podkupywaniu zawodnika przez Rangersów. Te aspekty nie kreują najlepszego wizerunku krajowej lidze, prawda? Czasem wszystko sprowadza się do prostej ekonomii. Sporo klubów z Championship może zaoferować piłkarzom ze Szkocji więcej niż nasze dwa największe kluby. To trudne do zrozumienia i pogodzenia się realia współczesnego futbolu. Czasem lepiej jest piłkarzowi ominąć tę presję Glasgow, ale ja lubię wierzyć, że gra w Europie daje szkockim potęgom przewagę, gdy dochodzi do podjęcia decyzji przez zawodnika. Tego kluby z Championship nie mogą zaoferować, bez dwóch zdań. Czy Peter Houston, Twoim zdaniem, kontynuuje pracę wykonaną przez Craiga Leveina, zanim został on selekcjonerem reprezentacji Szkocji? Peter Houston, według mnie, spisuje się bardzo dobrze prowadząc Dundee United. Oczywiście były wątpliwości, czy pasuje on do roli numeru jeden, tak różniącej się od bycia asystentem, ale on udowodnił, że sam jest bardzo dobrym menedżerem. Fundamentem do jego pracy z zespołem jest trzymanie się pomysłów i idei Craiga Leveina. Jego zespół jest nieźle zbalansowany między defensywą a ofensywą. Oczywiście, trzeba pamiętać, że Houston ciągle jest blisko Leveina, ponieważ pomaga mu przy reprezentacji Szkocji. Sporo było ruchów transferowych w Dundee United tego lata, mógłbyś ocenić ich skład dla naszych Czytelników? Stracili jednego ze swoich najlepszych zawodników w osobie Craiga Conwaya, który był bardzo groźny grając na skrzydle, a ostatnio dołączył do Cardiff City. Doznali także osłabień w środku pola, gdy z klubu odeszli Morgaro Gomis i Prince Buaben. John Rankin i Willo Flood, którzy przyszli, są bardzo doświadczonymi zawodnikami i z pewnością mogą zostać wystawieni w ich miejsce przez Petera Houstona. W defensywie mogą być czasem pokonani przez szybkiego, sprytnego napastnika, jednak zwykle są bardzo mocni w powietrzu, choć wypadł z ich składu Garry Kenneth, ważna postać obrony. David Goodwillie występujący z przodu ma wiele niezaprzeczalnych atutów. Jest jednym z najlepszych młodych snajperów, którzy wyszli ze szkockiej szkoły futbolu w ostatnich latach. Czego Śląsk powinien oczekiwać, na co powinien uważać w dwóch spotkaniach przeciwko Dundee United? Kibice Śląska szybko zdadzą sobie sprawę, że w drużynie Dundee United jest sporo serca do walki. Dosyć pechowo odpadli z AEK Ateny w ostatniej rundzie kwalifikacji do Ligi Europejskiej w poprzednim sezonie. Z natury są zespołem grającym 4-4-2, ale bardzo łatwo mogą zmodyfikować i przejść na 4-5-1, gdy tylko jest taka potrzeba. W osobie Dusana Pernisa, słowackiego bramkarza, mają pewnego, świetnego golkipera.

16 fani dundee utd fani dundee utd arabowie z klepiska Arabowie w szkockim Dundee to byłby niespodziewany widok nawet dla kibiców przyjezdnych z Wrocławia. Jednak o tym, że historia za tym przydomkiem fanów tamtejszego United jest bardzo ciekawa przekonuje w rozmowie prezes największego stowarzyszenia kibiców DUFC, ArabTRUST, Chris Bennison a pyta go o sprawy kibicowskie czwartego klubu szkockiej ekstraklasy Michał Zachodny. Zacznijmy od czegoś, co mocno dziwi kibiców z Wrocławia dlaczego nazywacie siebie Arabami? Cóż, było kilka różnych historii odnośnie powstania przydomku Arab dla kibica Dundee United. Najbardziej popularna z nich mówi, że przezwisko wzięło się z bardzo ostrej zimy w sezonie Pogoda była tak zła, z ciągłymi opadami śniegu i lodem, który nie topniał, że pomiędzy grudniem a marcem, Dundee United zagrało tylko trzy spotkania. Klub był tak zdesperowani, by zagrać mecz Pucharu Szkocji z Albion Rovers w styczniu 1963 roku, zarząd United, że wynajął przemysłowy palnik, który miał usunąć kilka cali śniegu i lodu z murawy. Nie tylko udało im się usunąć tę warstwę, ale także całą trawę! Niezniechęcony tym dyrektor zamówił kilka ciężarówek pełnych piasku, który następnie wyłożono na murawie, a następnie pomalowano na nim linie, zgodnie z regulaminem. Nieprawdopodobne, ale sędzia uznał, że murawa nadaje się do gry! United szybko zaadaptowali się do warunków i wygrali 3:0, powodując komentarze obserwatorów, którzy twierdzili, że nawet Arabowie nie radzą sobie tak dobrze na piasku. Fani szybko skradli przydomek dla siebie, a na następnych kilku spotkaniach można było spotkać kibiców przebranych w stroje typowo arabskie, zwłaszcza turbany. Co prawda ta praktyka nie rozwinęła się aż do późnych lat 70-tych i wczesnych 80- tych, gdy na finałach krajowego pucharu kibice ubierali się w ten sposób, a już na początku lat 90-tych nawet klubowy sklepik sprzedawał replikę arabskich kefiji w kolorach mandarynkowym i czarnym. W tym czasie przydomek Arabowie stał się bardziej powszechny w użyciu, w sporej mierze dzięki regularnym odwołaniom w bardzo popularnym fanzinie The Final Hurdle, który pierwszy raz pojawił się w 1988r. Fani United szybko zaczęli deklarować się, że Dumnie jest być Arabem, a wokalista zespołu Deacon Blue, Ricky Ross, który jest kibicem Dundee United, nawet napisał piosenkę o takim tytule! Kibice DUFC potrafią oryginalnie się umalować... ArabTRUST to największe stowarzyszenie kibiców w Dundee, od kiedy jesteście oficjalnie na trybunach? ArabTRUST oficjalnie rozpoczęło swoją działalność w lutym 2002 roku. Jesteśmy normalnymi kibicami, ale uważamy, że niezwykle ważne jest, by kibice byli właścicielami klubu. Naszym celem jest to, by wszystkie udziały Dundee United należały do fanów. Tak jak ma to miejsce w przypadku Barcelony. Jakie jest Wasze największe osiągnięcia do tej pory, odnosząc się do pracy Arab- TRUST? ArabTRUST przekazał klubowi od 2004 roku prawie 160 tysięcy funtów. Około 60 tysięcy z tej sumy została przeznaczona na zakup klubowych akcji przez członków, co pozwoliło zostać drugim największym udziałowcem Dundee United Football Club, poza rodziną Thompsonów, a ostatnie dyskusje z zarządem klubu kierują nas w stronę powiększenia naszych udziałów. Poza samymi udziałami w klubie, Arab- TRUST przekazało do klubu pieniądze także w postaci funduszy i sponsoringu dla poszczególnych projektów, inicjatyw, które nigdy by nie przetrwały bez naszego finansowego wsparcia. Ta regularna pomoc spowodowała, że ArabTRUST stał się i jest teraz rozpoznawany jako jeden z oficjalnych sponsorów Dundee United, nasze logo można zobaczyć chociażby na materiałach meczowych. ArabTRUST także pomaga w inicjatywach niewymagających finansowania, takich jak wyeliminowanie rasizmu i agresji przez regularne seminaria dla uczniów, a także innego rodzaju cenną pomoc, o charakterze wolontariatu, którą oferujemy klubowi. Główne inicjatywy, sponsorowanie, a także praca w lokalnej społeczności, którą ArabTRUST zapoczątkował lub wspiera w ostatnich latach, może być sprowadzona do kilku następujących: zakup strojów dla wszystkich klubowych drużyn juniorskich, zakup mini busów do użytku dla młodzieży Dundee United, rozwój strony Arab- ZONE (serwisu dla członków ArabTRUST dop. red.), dostarczanie materiałów video sztabowi trenerskiemu pierwszego zespołu, organizacja akcji takich jak choćby United dzieciom, turnieje szkolne oraz wiele, wiele innych aktywności. Jako udziałowcy Dundee United staracie się jak najwięcej pomagać przy klubowym zapleczu. Możesz nam więcej o tym powiedzieć? Głównie zbieramy fundusze na działalność akademii młodzieżowej United. Mamy własne stoiska z gadżetami kibicowskimi na Tannadice, a także organizujemy kilka ważnych wydarzeń każdego roku. Co ArabTRUST stara się osiągnąć pomiędzy kibicami Dundee United? Chcecie więcej hałasu na stadionie, więcej młodzieży czy może czegoś innego na trybunach Tannadice? Chcemy, by kibice United przeżyli najlepsze 90 minut jak jest to tylko możliwe. Wielu kibiców chce, by stanie na stadionach było znów możliwe. Wielu twierdzi, że taka trybuna, a nawet sektor, gdzie kibice mogliby stać, powinien być wprowadzony dla fanów, którzy nie chcą siedzieć, lecz tworzyć jeszcze lepszą atmosferę. To nie jest coś, czym ArabTRUST się zajmuje, ponieważ nie chcemy wpływać na tą część doświadczenia meczowego kibiców, ale według mnie sektory stojące powinny być dopuszczone na stadionach. Jaka jest sytuacja między dwoma klubami w Waszym mieście? Czy derby mogą być w jakikolwiek sposób porównane ze tymi najsłynniejszymi, Old Firm? Wiele osób spoza Szkocji czasem myli drużyny z naszego miasta. My jesteśmy Dundee United FC, a ten drugi klub to Dundee FC, który gra ligę niżej od 2005 roku. Od tamtej pory trzykrotnie graliśmy z nimi w meczach towarzyskich. Wielu fanów United wręcz chciałoby ich widzieć z powrotem w Scottish Premier League, ale są też tacy, którzy nie życzą im równie dobrze! Jednak generalnie rzecz biorąc, to bardzo przyjacielska rywalizacja. Nigdy nie ma wielkich problemów w trakcie tych spotkań, wielu kibiców United ma brata, siostrę czy osobę w rodzinie, która kibicuje właśnie Dundee FC. Moja ostatnia dziewczyna była fanką Dundee FC! Sam widzisz, że to w ogóle nie przypomina Old Firm. Kto jest więc waszym największym rywalem, których meczów najbardziej wyczekujecie, kiedy atmosfera jest najlepsza? Wielu kibiców United powie, że najbardziej oczekują meczów z Aberdeen, ale wcale nie uważamy ich za największych rywali, choć fani Aberdeen tak mówią o nas czy Rangersach. Zawsze przyjeżdżają na Tannadice w sporej liczbie. We wczesnych latach 80-tych Aberdeen, kierowane wtedy przez Sir Alexa Fergusona, i United byli uznawani za New Firm, ponieważ dominowaliśmy wtedy w szkockim futbolu, nie Celtic czy Rangers. Wciąż można usłyszeć ludzi, którzy mecze między nami uznają za New Firm Derby. To jest też spotkanie, zwłaszcza na Tannadice, którego ja zawsze wypatruję w kalendarzu. Czego oczekujecie od podróży do Wrocławia? Przygotowujecie coś specjalnego dla tych kibiców United, którzy wybierają się do Polski? W ostatnich tygodniach mieliśmy kilku kibiców Śląska, którzy rozmawiali z naszymi fanami przez Internet. Wszyscy naprawdę przyjaźnie się do nas odnosicie, zapraszacie do siebie. Wydaje mi się, że dzięki tym spotkaniom może nawiązać się kilka przyjaźni, bez dwóch zdań. Co możemy usłyszeć z trybuny dla kibiców gości we Wrocławiu, gdy przyjadą do nas fani Dundee United? Jakie są wasze najsłynniejsze przyśpiewki? Wydaje mi się, że większość Arabów wskazałoby na Shed Boy s Dance jako tą ulubioną. Pojawia się ona za każdym razem, gdy strzelamy gola. Śpiewamy Let s all do the Shed Boy s Dance, na, na, na, na, na, wymachując w powietrzu rękoma wygląda to przezabawnie. Jak Jon Daly strzela gola, śpiewamy Put Your Hands Up do melodii z Put Your Hands Up For Detroid Freddiego Le Granda. Ja bardzo chciałbym usłyszeć kibiców Śląska śpiewających tę przyśpiewkę, gdy jedna trybuna wykrzykuje jej część, a potem włącza się przeciwległa trybuna, która śpiewa resztę. Widziałem to na YouTube, jest fantastyczna. Może jak powiecie nam jakie są słowa tej piosenki, kibice United zaadoptują ją u siebie i będą śpiewać ją na Tannadice! Słyszymy różne relacje na temat kondycji szkockiego futbolu były protest sędziów, zaatakowano menedżera Celtiku, jest debata na temat reform, Old Firm może przenieść się do ligi angielskiej Jaka jest opinia kibiców czwartego zespołu w Szkocji na temat waszych rozgrywek i przyszłości? Media w Szkocji są w sporej mierze zgromadzone w Glasgow i choćby z tego powodu najwięcej miejsca poświęcają Rangersom i Celtikowi. Wiadomości sportowe w gazetach, magazynach, radiu czy telewizji, na stronach internetowych są zdominowane przez te dwie drużyny, a ludzie spoza Szkocji często widzą tylko te problemy, które dotykają zespoły z Glasgow. Z tego względu wielu fanów uważa, że kondycja szkockiego futbolu jest niesprawiedliwa. Jeszcze więcej osób uważa, że sędziowie gwiżdżą pod Rangers i Celtic, także twierdząc, że te dwa zespoły mają zbyt duży wpływ i siłę w lidze ale to powoduje, że zwycięstwo z nimi smakuje jeszcze lepiej! Większość fanów United zapewne powie wam, że chcą widzieć ligę z większą ilością drużyn, ze sprawiedliwymi sędziami. Według mnie, największą niesprawiedliwością jest rozdział zysków w szkockim futbolu. Chciałbym naprawdę w tej kwestii dostrzec wkrótce jakieś zmiany. Dundee United to klub bardziej doświadczony w europejskich pucharach od Śląska, czego oczekujecie od swojego zespołu w Lidze Europy w tym sezonie? W 1984 roku byliśmy w półfinale Pucharu Mistrzów, obecnej Ligi Mistrzów. Graliśmy z Romą i od lat już wiemy, że sędzia był przekupiony przez rywali. Gdybyśmy wygrali ten mecz, doszłoby do spotkania w finale z Liverpoolem. Dopiero w zeszłym roku Włosi przyznali, że sędzia był skorumpowany Graliśmy także z Goteborgiem w finale Pucharu UEFA w 1987 roku, ale przegraliśmy. Z racji tych sukcesów w przeszłości, wielu Arabów oczekuje od United dobrych wyników w Europie. Czasy się jednak zmieniły, a my już nie jesteśmy tym klubem co wtedy. Było kilka sporych rozczarowań w europejskich pucharach w ostatnich latach, sezon temu odpadliśmy po meczach z AEK Ateny. W tym roku myślimy, że przejście do fazy grupowej w Lidze Europejskiej będzie sukcesem. A za rok zwycięstwo! I, wreszcie, jaki będzie wynik tego dwumeczu? Pierwszy mecz według mnie skończy się remisem, 1:1, a w drugim spotkaniu United wygrają 2:0. 3:1 w dwumeczu więc przykro mi! Chwile tryumfu fanów Dundee, tu rok temu z Pucharem Szkocji

17 obiektywnie inne sekcje wraca szczypiorniak! Tego meczu... lepiej nie pamiętać To wyginięcie zabolało wielu kibiców Śląska Wrocław. Gdy zabrakło funduszy, by dalej istniała sekcja piłki ręcznej w naszym mieście, wielu czuło pustkę, a na pewno mocne było poczucie niesprawiedliwości. Jednak koniec z tym - pisze Jacek Wójcik. To już pewne, w przyszłym roku na parkietach znów ujrzymy piłkarzy ręcznych Śląska Wrocław! Nie będą oni jednak występowali w rozgrywkach ekstraklasy, gdzie powinno być miejsce dla tak zasłużonego klubu, a w drugiej lidze grupie pierwszej (trzecia klasa rozgrywkowa). Jak wiadomo, po sezonie 2009/2010, w którym szczypiorniści z Wrocławia dzięki dobrej postawie młodego zespołu spokojnie zapewnili sobie utrzymanie, ocierając się o udział w play-offach, Śląsk został z ligi wycofany. Złożyło się na to kilka aspektów: rezygnacja ze sponsoringu przez firmę AS-BAU, brak pomocy ze strony miasta oraz niechęć do finansowania działania sekcji przez wojsko Tannadice Park Dundee United Śląsk Wrocław 7:2 (2:1) W nowej spółce część udziałów będzie miało wojsko, które przekazało prawa do nazwy i herby, a miejsce w radzie nadzorczej znalazło się także dla Andrzeja Kłosa, szefa AS-BAU. Prezesem klubu będzie Paweł Krążała, zaangażowany do tej pory głównie w biegi (m. in. organizacja Maratonu Wrocław). Piętnastokrotni mistrzowie Polski wrócą do gry na poziomie drugiej ligi, chociaż istniało zagrożenie, że konieczne będzie budowanie zespołu od ligi trzeciej. Wynikły jednak korzystne okoliczności, które pozwoliły na start w wyższej klasie rozgrywkowej. Znane jest też nazwisko szkoleniowca Śląska, będzie nim inny były piłkarz z Wrocławia Tadeusz Folga (w poprzednim sezonie prowadził Pogoń Oleśnica). Stoi jednak przed nim ciężkie zadanie, konieczne bowiem jest skompletowanie drużyny od podstaw. Po pierwsze nowo powstała spółka Śląsk Handball Team jest prawnym kontynuatorem tradycji wycofanego z rozgrywek Śląska, zatem w świetle przepisów przysługuje jej start dwie klasy rozgrywkowe niżej. Ponadto dzięki awansowi ŚKPR Świdnica po barażach do I ligi zwolniło się miejsce w lidze, które zajął właśnie Śląsk. 17. bądź 18. września Śląsk zainauguruje rozgrywki meczem wyjazdowym z LKS Komprachcice, natomiast tydzień później podejmie u siebie Olimp Grodków. Za głównego rywala w walce o awans można uznać spadkowicza z pierwszej ligi AZS UZ Zielona Góra oraz silne w zeszłym sezonie MKS Poznań i Żagiew Dzierżoniów, jednak największa niewiadomą pozostaje sama postawa wrocławian. Na pewno wpływ na przychylną dla WKS-u decyzję miał także fakt, iż III liga seniorów jest stworzona głównie pod kątem piłki ręcznej młodzieżowej. Nie byłoby zatem sensu, aby Śląsk musiał się przebijać przez ten szczebel rozgrywek, gdzie występuje między innymi MKS MOS Wrocław, będący kuźnią talentów dla wrocławskiej piłki ręcznej W kwestię organizacyjną najbardziej zaangażowali się byli gracze wrocławskiej siódemki Jacek Olejnik i Daniel Grobelny. Jednak przed oboma panami jeszcze sporo pracy, przede wszystkim w sprawach organizacyjnych, takich jak chociażby załatwienie hali (prawdopodobnie dzięki pomocy miasta będzie to Orbita). Do startu sezonu pozostały jeszcze ponad dwa miesiące, zatem działacze mają sporo czasu na spokojną pracę w celu odbudowy szczypiorniaka we Wrocławiu. Wydaje się, że skład zbudowany na solidnych młodzieżowcach oraz wzmocniony kilkoma doświadczonymi graczami związanymi ze Śląskiem, takimi jak chociażby Grzegorz Garbacz, bądź Artur Banisz, byłby wystarczający do awansu. Pytanie tylko czy piłkarze stanowiący jeszcze nie tak dawno o sile wrocławskiej siódemki będą chcieli grać w tak niskiej klasie rozgrywkowej? Miejmy nadzieję, że już wkrótce poznamy nieco więcej szczegółów odnośnie przyszłości reaktywowanego Śląska, a już za rok będziemy cieszyć się z awansu do pierwszej ligi. Przypomnijmy, że Śląsk jest najbardziej utytułowaną drużyną w historii polskiej piłki ręcznej, klub ma na koncie 15 tytułów mistrza Polski (ostatni 1997), 7 srebrnych medali, 14 brązowych oraz 7 zwycięstw w rozgrywkach o Puchar Polski. Jacek Wójcik

18 x lat temu kibicowsko Śląsk rewelacyjnie wystartował do sezonu z eksperymentalnym regulaminem. W podzielonej na 2 grupy lidze wrocławianie najpierw pokonali przy Oporowskiej Legię Warszawa (1:0) po bramce Sławomira Nazaruka. W następnej kolejce zwyciężyli w Grodzisku Wielkopolskim Dyskobolię (4:2), choć na strzał Marcina Stolarza już w 1 minucie miejscowi odpowiedzieli golami Krzysztofa Kłosińskiego i Grzegorza Rasiaka. Po zmianie stron jednak z bramek cieszyli się tylko przyjezdni, a to za sprawą Krzysztofa Szewczyka, Piotra Włodarczyka i Remigiusza Jezierskiego. W tym momencie WKS ustępował w tabeli tylko Amice Wronki. Również 10 lat wcześniej WKS w lipcu przygotowywał się dopiero do rundy jesiennej w II lidze. Zaczęła się ona 8 sierpnia, kiedy to na ławce trenerskiej po raz pierwszy zasiadł Władysław Żmuda I. Pod koniec miesiąca ulubieńcy Wrocławia przystąpili do rozgrywek ekstraklasy liczącej po raz pierwszy w historii 18 zespołów. Na inaugurację podopieczni Ryszarda Urbanka zremisowali w Poznaniu z Olimpią (1:1). Prowadzenie gościom dał przed przerwą Robert Gałkowski, wyrównał kilka minut później zaczynający dopiero wielką karierę Grzegorz Mielcarski. We wrocławskim zespole zadebiutował obiecujący Radosław Żabski Znakomicie radzący sobie na początku sezonu (grano systemem wiosna-jesień) wrocławianie pod koniec I rundy wyraźnie spuścili z tonu. Efektem była klęska ze słabą Olimpią w Poznaniu (0:4), po której Śląsk z trudem ograł na własnym boisku Arkę Gdynia (1:0) za sprawą Zygmunta Droździoka. Był to ostani bój przed miesięczymi wakacjami. Na półmetku jednak zespół wciąż zaliczał się do szerokiej czołówki. Z dorobkiem 22 punktów w 17 meczach miał kilkupunktową stratę do strefy awansu. W lipcu 1981 r. Śląsk nie rozegrał żadnego meczu mistrzowskiego. Nowy sezon pierwszoligowy rozpoczął 9 sierpnia. Drużyna obyła się bez większych zmian kadrowych. OWKS Wrocław niespodziewanie odniósł zwycięstwo u siebie nad Budowalnymi (Odrą) Opole (2:1) po golach Paszkiewicza i Bilewicza, ale wkrótce wysoko uległ na wyjeździe Górnikowi (Szombierkom) Bytom (1:5), jedynego gola zdobywając po samobójczym trafieniu Banisza. Po tym ostanim pojedynku rozgrywki przerwano na miesiąc. Wojskowi na 3 mecze do końca okupowali ostatnią lokatę w tabeli, ale czekał ich jeszcze pojedynek z bezpośrednim rywalem w walce o utrzymanie w II lidze. Zredagował Filip Podolski spełnione marzenia Na taki mecz wszyscy czekaliśmy całe życie. Mówię o kibicach, którzy tak jak ja zaczynali swoją przygodę ze Śląskiem w latach 90-tych ubiegłego stulecia. Ekstraklasa, tułaczka po II lidze, powrót do elity, spadek do ligi trzeciej z zahaczeniem o drugą. Dwuletnia gra na trzecim poziomie rozgrywkowym w Polsce, wyjazdy do Kietrza, Dobrzenia Wielkiego, czy Nowej Soli. Pamiętacie to jeszcze? - pyta Aleksander Janik. Odnoszę wrażenie, że niewielu czytelników odpowie na to pytanie Tak, pamiętamy. W końcu wtedy na mecze jeździło nas bardzo mało, ale był naprawdę niesamowity klimat, którego teraz zaczyna brakować. Nie o tym jednak chciałem napisać. Minęło osiem lat i z miejscowości, o których nie słyszał świat, przenosimy się do Szkocji. Dundee United kiedy wylosowaliśmy tę drużynę w ramach rozgrywek II rundy eliminacji do Ligi Europejskiej odetchnąłem z ulgą. Cieszyłem się, że nie wylosowaliśmy drużyny z Kazachstanu, czy też innego Azerbejdżanu, bo dojechać tam byłoby naprawdę trudno, a na Wyspy dostać się jest o wiele prościej. Już po zdobyciu wicemistrzostwa powiedziałem, że stanę na głowie, ale na swój pierwszy europejski wyjazd muszę pojechać. Choćby na koniec świata, czyli w tym wypadku gdzieś na Kaukaz. Słowa dotrzymam, a że wypadła Szkocja to nic tylko się cieszyć, także dlatego, że będzie można przy okazji odwiedzić inne stadiony, które tylko widziało się w telewizji czy na zdjęciach w Internecie. reklama Mam nadzieję, że Śląsk pokona w dwumeczu Dundee i będziemy mieli okazję pojechać na kolejne mecze do Europy bo dla tych chwil naprawdę warto było czekać tyle lat i jeździć na sektory wyjazdowe takie jak w Pruszkowie. masz duzo do powiedzenia? nie wystarcza ci samo forum, nie chcesz zginac. w natłoku komentarzy? wiesz, ze twoja opinia o klubie, piłce jest warta wysłuchania? szukamy osób własnie takich jak ty. pisz dla ms. redakcja@slasknet.com lub mzachodny@slasknet.com

19 euro 2012 woda dla wrocławia Coraz mniej czasu zostało do oddania do użytku naszej nowej areny. Pojawia się niestety również coraz więcej niepewności. Ta najważniejsza jest ukrywana, chociaż już niebawem może sprawa wyjść na jaw. Media na razie milczą o głównym problemie pilczyckiej areny. Chodzi o wody gruntowe - zdradza Jarosław Kurkowiak. Ten problem, to powtórka kłopotów z nowego terminalu na Starachowicach. Podobnie jak na lotnisku zalane są pomieszczenia na najniższym poziomie. Czy może to spowodować odwołanie lub przełożenie wrześniowych imprez? Niekoniecznie, ponieważ problem ten jest do opanowania. Oczywiście trzeba na to czasu, ale z naszych informacji wynika, że z problemem na lotnisku już sobie poradzono. Na szczęście wykonawca - Max Bögl jest odpowiedzialny zarówno za terminal jak i za stadion, więc z odpowiednim doświadczeniem powinni szybko uporać się z wodą. Same gruntowe podtopienia nie mają większego wpływu na funkcjonowanie areny, opóźni to montaż serwerowni i wykończenie pomieszczeń na najniższym poziomie. Oprócz tego problemu, ostatnio głośno było o napisie Śląsk Wrocław na trybunach. Początkowo UEFA zgodziła się tylko na człon Wrocław, nakazując zakrycie specjalnymi poduszkami napis Śląsk. Niespełna dzień po wydanym oświadczeniu UEFA pod naporem włodarzy miasta Wrocław zmieniła decyzje. Nasi radni przekonali decyzyjnych z piłkarskiej federacji, że Śląsk oznacza nazwę regionu. I dobrze, dla klubu to większa reklama. Na stadionie jest zamontowanych na chwilę obecną około 30 tysięcy siedzisk. Od kilkunastu dni na stadionie rozłożona jest już murawa, jednak nie wiadomo do teraz, kiedy Śląsk rozegra pierwsze spo- Wrocław tkanie. Nieoficjalnie mówi się, że pod koniec sierpnia z Widzewem. Na oficjalne wieści musimy jeszcze trochę poczekać. Może się stać również tak, że na tej murawie nie zagramy w ogóle. Przez trzy zbliżające się imprezy otwierające obiekt, murawa ma zostać wymieniona. prawdziwa stolica Śląsk Wrocław zasługuje na europejskie puchary. Choćby dlatego, że Wrocław to bardzo europejskie miasto. Wielokulturowość jest cechą szczególną stolicy Dolnego Śląska. Przyjrzyjmy się temu bliżej - pisze Pawe Lorenc Tereny Wrocławia były przemierzane od pradawnych czasów. To przez te okolice przecinały się dwa wielkie europejskie szklaki handlowe: bursztynowy (od wybrzeży Adriatyku we Włoszech po bogaty w bursztyn Bałtyk) oraz solny (od Rusi i wybrzeży Morza Czarnego do zachodniej Europy). Nasze miasto przynależało w swojej historii do wielu narodów. Jako pierwszych wymienia się Czechów. Średniowieczne przekazy informują o tym, że nazwa Wrocławia wzięła się od nazwy czeskiego księcia Wratysława I. Dzięki uprzejmości Wawrzuli prezentujemy Wam kilka fotografii, ukazujących nasz obiekt z różnych stron, również wspomniane krzesełka i murawę. Obiekt na żywo zabiera dech w piersiach, dodatkowo fantastyczna jest akustyka. Teraz trzeba czekać na oficjalny test. Jarosław Kurkowiak Historyczny kamień graniczny miasta Niewiele później Wrocław znalazł się w państwie Piastów. Był jednym z ważniejszych ośrodków w powstającym państwie polskim. To przecież tutaj, utworzono m.in. biskupstwo w 1000r. Miasto Piastom zawdzięcza swój pierwotny rozkwit. Większość zabytków Ostrowa Tumskiego oraz okolic Rynku powstały właśnie w tym okresie. Wróćmy jednak do wielokulturowości miasta. W wiekach X-XII rdzenna ludność była etnicznie polska. Pojawiający się jednak liczni kupcy i rzemieślnicy byli najczęściej cudzoziemcami, jak np.: tkacze walońscy z Flandrii. Żonami książąt i wielu wielmożów były również cudzoziemki. Tak więc święta Jadwiga Śląska była Niemką, a błogosławiona księżna Anna - Czeszką. Już w XIIw. w mieście pojawili się Żydzi, którzy znacznie ożywiali wrocławski handel. Świadectwem ich obecności jest kamień nagrobny z 1203r. W 1241r. został wydany akt lokacyjny miasta wg wzorów prawa niemieckiego. Dwadzieścia lat później powstała kolejna lokacja miasta wg wzorów prawa magdeburskiego. To ostatecznie zdecydowało o wielonarodowości Wrocławia. W mieście odtąd licznie zaczęli osiedlać się Niemcy, którzy mieli spory wpływ na rozwój średniowiecznej miejscowości. Poczucie przynależności do danego państwa nie było wtedy rozpowszechnione w ówczesnych czasach. Skoro więc, po zjednoczeniu Polski przez Władysława Łokietka, Wrocław nie znalazł się w granicach Polski, bezdzietny Henryk VI zdecydował, że po jego śmierci miasto znajdzie się pod koroną króla Czech. Wrocław stał się więc mieszanką wielu narodów, w którym przeważali: Polacy, Czesi oraz Niemcy. Symbol tej wielonarodowości miasta jest codziennie mijany przez tysiące wrocławian. W 1351r. odbył się zjazd, podczas którego Kazimierz Wielki ostatecznie zrezygnował z prawa ubiegania się o te ziemie. Na pamiątkę tego spotkana z królem Czeskim postanowiono zbudować kościół pod wezwaniem św. Stanisława, św. Wacława i św. Doroty patronów Polaków, Czechów oraz Niemców. Do dziś możemy go podziwiać przy ul. Świdnickiej, nieopodal wrocławskiej Opery. Cztery narody to wcale nie jest wiele? No to idźmy dalej. W 1469r. rządy nad miastem przejął król Węgier Maciej Korwin. Dosyć szybko jednak stracił popularność przez swoje surowe rządy, w wyniku czego, po jego śmierci znów władzę objęli Czesi. Jednak aspekt węgierski na stałe zapisał się w historii Wrocławia. W 1526r. Wrocław na kolejne dwieście lat przeszedł pod władzę Habsburgów, których możemy utożsamiać z dzisiejszymi Austriakami. Kilka lat później ustanowiono nowy herb miasta, który od 1990r. ponownie został godłem Wrocławia. Herb jest połączeniem godeł stosowanych przez poprzednich wład ców miasta. Dzięki temu mamy więc m.in. czeskiego białego lwa w koronie czy czarnego orła ze złotą przepaską (symbol śląskich Piastów). To kolejny dowód potwierdzający przenikającą się, historycznie uznawaną wielokulturowość Wrocławia. Zapewniam, że choć miastem rządzili Habsburgowie, to Wrocław ciągle był licznie zamieszkiwany przez Polaków, Czechów oraz Niemców. Nie bez powodu w 1616r. został wydrukowany Klucz do polskiego y niemieckiego języka, który był pewnego rodzaju podręcznikiem do nauki języka polskiego. Następny rozdział w historii Wrocławia to przynależność od 1741r. do państwa Prus. Był to trudniejszy okres dla Polaków znajdujących się w mieście. Wrocław był miastem dwujęzycznym, tyle, że polski język był używany wśród biedniejszej ludności miasta. Przełomem w dziejach państwa było pojawienie się Francuzów, którzy zdobyli miasto w 1807r. podczas wojen napoleońskich. Armią, która wkroczyła do Wrocławia kierował Hieronim Bonaparte, brat Napoleona. Kluczową decyzją Hieronima był rozkaz zburzenia murów miejskich. To znacząco przyczyniło się do powiększenia terytorium miasta, które przez dłuższy czas dusiło się wśród obwarowań miejskich. Do dzisiaj w okolicach fosy miejskiej można podziwia 200-letnie platany, które zostały posadzone właśnie za czasów rządów Francuzów. Po zjednoczeniu Niemiec w 1871r. najliczniejszą grupą narodową po Niemcach byli Polacy (ok osób). Dzisiejszym Wrocławiem znów rządzą Polacy. O Wrocławiu można mówić, że jest to miasto europejskie. To tutaj odbędą się piłkarskie Mistrzostwa Europy w piłce nożnej w 2012 roku, to stolica Dolnego Śląska zostanie Europejską Stolicą Kultury w 2016 roku. Teraz niech Śląsk Wrocław stanie się znanym, europejskim klubem piłkarskim. Paweł Lorenc

20 reklama? tylko w miesieczniku slask tysiace pobran. kazdego wydania kontakt: redakcja@slasknet.com