TREŚCI KSZTAŁCENIA Wiadomości Oddziaływanie e. godz. wychowawcze główne 1. Określ enie poziom u wydoln ości organi zmu

Transkrypt

1 TREŚCI KSZTAŁCENIA L.p. Zadani Umiejętności Ilość Wiadomości Oddziaływanie e godz. wychowawcze główne 1. Określ enie poziom u wydoln ości organi zmu 2. Dosko podań, chwytó w i kozłow ania - przygotowanie organizmu do wysiłku, - dobór ćwiczeń kształtujących rozwój poszczególnych grup mięśniowych 2 -próby określające szybkość, wytrzymałość i skoczność, - negatywny wpływ środków dopingujących na organizm -samoocena umiejętności oraz reakcji własnego organizmu - podania i chwyty piłki w - przepisy gry - samokontrola miejscu i w ruchu, - piłka ręczna umiejętności, - kozłowanie piłki prawą 2 w i lewą ręką w truchcie, biegu Inowrocławiu po prostej ze zmianą kierunku ruchu piłki 3. Dosko - rzuty z miejsca, przeskoku 1 - urazy - współpraca w

2 rzutów 4. Dosko rzutów 5. Nauka( doskon alenie) zwodó w piłką i ciałem 6. Nauka i doskon alenie obrony indywi dualnej i biegu sportowe dwójkach, trójkach - rzuty z padem, 1 - przepisy gry - wyróżnianie uczniów odchyleniem, sytuacyjne - znajomość najbardziej ćwiczeń zaangażowanych kształtujących siłę rąk i obręczy barkowej -zwód pojedynczy i podwójny 2 - przepisy gry - współdziałanie w przodem - rola wody w zespole: szacunek, - zwód piłką: zamierzony rzut organizmie odpowiedzialność i podanie - krok dostawny, bieg tyłem 2 - fair play - współpraca w zespole - reagowanie na zwody - zasady - wyrabianie szacunku - przechwytywanie, bezpieczeństw dla przeciwnika blokowanie piłki a na zajęciach

3 7. Dosko ataku szybki ego 8. Wykor zystani e zasłon we fragme ntach gry 9. Atak pozycy jny jako stały eleme nt gry 10. Dosko nalimy umiejęt - stosowanie ataku szybkiego jako elementu zaskoczenia - ocena sytuacji na boisku - wykonanie zasłony we fragmentach gry - atak oraz zachowanie na boisku - rozgrywanie rzutów wolnych - nauczanie taktyki rzutów karnych 2 - przepisy gry - zwycięstwo i porażka właściwe podejście - zachęcanie do innych form aktywności 1 - taktyka gry - współpraca w zespole - pierwsza - pomoc słabszym pomoc w opanowaniu elementów technicznych 3 - taktyka gry - ścisła współpraca - przepisy gry w zespole - odpowiedzialność za zespół - samoocena taktyki 1 - taktyka gry - poszanowanie sprzętu sportowego

4 ności wykon ywania rzutów wolnyc h i karnyc h 11. Nauka i doskon alenie zacho wania w obroni e we fragme ntach gry 12. Dosko - obrona każdy swego - obrona stref 6:0,5:1 3 - taktyka obrony i dostosowanie jej do sytuacji na boisku - obrona strefą 2 - systemy rozgrywek - zachęcanie uczniów do rekreacji -pomoc kolegom z zespołu - współpraca w drużynie

5 obrony strefą w grze szkoln ej 13. Dosko - rozgrywanie sytuacji 2x1, 4 - fizjologiczne - współpraca w drużynie 3x2, aspekty - odpowiedzialność za ataku i ćwiczeń wynik obrony - metody w grze kształtowania szkoln wytrzymałości ej 14. Kształt - pokonywanie przeszkód - przepisy gry 2 - rola pomiaru - aktywizowanie uczniów owanie terenowych tętna w do rekreacyjnego wytrzy regulowaniu uprawiania biegów małośc tempa biegu i - rola ogólnej 15. Dosko - stosowanie poznanych rozgrzewki 2 - praktyczne - odpowiedzialność za elementów techniki i taktyki utrwalanie wynik eleme w grze zespołowej przepisów, - wyróżnianie ntów - sędziowanie najlepszych technik

6 i w grze właści wej To ważne w taktyce gry I. Atak pozycyjny Jest to najpopularniejsza odmiana ataku pozycyjnego: dwóch skrzydłowych, jeden środkowy i trzech rozgrywających. Rozgrywający to zawodnicy, od których zależy właściwe kierowanie atakiem pozycyjnym. Prowadzą oni akcję, przekazując piłkę do środkowego lub skrzydłowego. Powinni oni stosować następujące zasady: - posiadający piłkę stara się w miarę możliwości wbiegać agresywnie pomiędzy dwóch obrońców. Winien on wykorzystać najmniejszą nawet lukę między obrońcami, w celu indywidualnego zakończenia akcji rzutem; - posiadający piłkę w przypadku agresywnego pokrycia przez obrońcę, jeżeli nie ma możliwości minięcia go zwodem, powinien natychmiast podać piłkę do jednego z partnerów; - o ile obrońca nie wyszedł w przód, rozgrywający powinien oddać rzut do bramki; - piłkę podawaną przez partnera należy przyjmować w ruchu. Środkowy ma trudne zadanie i stara się zająć pozycję blisko linii pola bramkowego w strefie rozgrywania piłki. W chwili otrzymania piłki środkowy winien rozpoczynać pad, który należy kontynuować nawet przy bardzo agresywnej grze obrońców. Skrzydłowi swym ustawieniem powinni zmuszać obronę do tworzenia luk, co ułatwi partnerom grę w środkowej części strefy. Aby do tego doprowadzić, skrzydłowi muszą dość często otrzymywać piłkę i robią to w ruchu. Najwygodniejsza sytuacja do rzutu

7 wytwarza się wówczas, gdy rozgrywający boczny, wchodząc prostopadle w strefę z zamiarem rzutu, ściąga na siebie skrajnego ze strefy. Piłka zostaje wtedy przekazana skrzydłowemu, który rzuca. Błędem najczęściej popełnianym jest brak agresywnego, prostopadłego ataku oraz zbyt wąska gra rozgrywających, wskutek czego skrzydłowi nie otrzymują piłek w sytuacjach gwarantujących rzut z dogodnej pozycji. II. Atak pozycyjny Ciężar walki spoczywa na dwóch zawodnikach rozgrywających. Środkowi, a zwłaszcza skrzydłowi starają się zachować szeroką grę, utrudniając tym obronę przeciwnikowi. Piłka jest przeważnie rozgrywana dłużej niż w ataku pozycyjnym Wynika to z faktu, iż zawodnicy rozgrywający nie wykonują na ogół zmian pozycji między sobą, a grę ich cechuje cierpliwe i długotrwałe rozgrywanie piłki mające na celu doprowadzenie do popełnienia błędu przez obronę. W ataku środkowi i skrzydłowi mogą wykonywać zmiany pozycji w formie ósemki". Zawodnicy rozgrywający nie zmieniają swoich pozycji, a zamiany są dokonywane przez środkowych i skrzydłowych wzdłuż linii pola bramkowego. III. Strefa 6:0 Jest to podstawowy sposób obrony umożliwiający elastyczność działania. Wyróżnia się zawodników obrony zewnętrznych i wewnętrznych. Zewnętrzni( skrzydłowi) obrońcy poruszają się wyłącznie w pobliżu linii pola bramkowego. Kiedy przeciwnik atakuje bezpośrednio w strefie zawodnika zewnętrznego, obrońca zajmuje taką pozycję przy linii pola bramkowego, która możliwie najbardziej ograniczy grę atakującego. Do obowiązków obrońcy będzie należało: zdobycie piłki od przeciwnika, przeszkadzanie mu przy podaniu, niedopuszczenie do rzutu, spychanie na zewnątrz albo w kierunku partnera. Jeżeli atak przeciwnika rozwija się w sąsiedniej strefie, zawodnik zewnętrzny niesie pomoc swojemu partnerowi, nie zapominając jednak o dalszym utrudnianiu

8 swobodnej gry skrzydłowemu. Podczas rozgrywania piłki po przeciwnej stronie pola bramkowego obrońca zewnętrzny przesuwa się do środka, aby zacieśnić strefę. Również obrońcy wewnętrzni mają szereg trudnych zadań do spełnienia. Mają oni błyskawicznie reagować na zmieniającą się sytuację, Do sposobów postępowania wewnętrznych obrońców należy: krycie agresywne uniemożliwiające swobodną grę, ustawiczne przekazywanie, przyjmowanie pozycji od strony piłki, ustawienie się między bramką a środkowym, blokowanie rzutów z daleka, współpraca z bramkarzem, wyłapywanie odbitych piłek. Obrona stref 6:0 ma dodatnie i ujemne strony. Zalety to: - przed obroną ustawiony jest cały atak przeciwnika, przez co istnieje łatwy przegląd sytuacji; - daje możliwość dobrej współpracy z bramkarzem; - jest dogodna do przeprowadzania ataków szybkich, gdyż wszystkie akcje przeciwnika są przejrzyste; - poczynania skrzydłowych i środkowych są ograniczone do minimum. Wady tej obrony polegają na tym, że nie jest skuteczna przeciw: - silnym rzutom z dalszej odległości; - szybkiej grze popartej zmianami pozycji; - grze mającej na celu utrzymanie wyniku. IV. Strefa 5:1 W ataku pozycyjnym większość akcji inicjowana jest przed Stefą skąd też atakujący wykonują dużo rzutów. Wskazane jest dlatego stosowanie także takiej obrony, która utrudniałaby przeciwnikowi swobodną grę na tym odcinku boiska. Do takich odmian należy obrona 5:1, w której pięciu zawodników porusza się w pobliżu pola bramkowego, jeden natomiast wysunięty jest w przód i ma jako pole działania rejon linii rzutów wolnych w środkowym jego odcinku. Obrońcy mają nieco większą przestrzeń

9 do obrony, muszą więc szybciej się poruszać. Dodatnią stroną tej obrony jest możliwość skutecznego działania przeciwko rozgrywającym z silnym rzutem, ujemną natomiast stanowi brak zabezpieczenia przed zawodnikami środkowymi ataku, ustawionymi szeroko przy linii pola bramkowego i grającymi statycznie( atak pozycyjny 2-2-2). V. I trochę historii Uściślenie daty pojawienia się gry w piłkę rę czną oraz kraju, w którym powstała, nie jest rzeczą łatwą. Gra ta, nosząca nazwę Handball, zapoczątkowana została na przełomie XIX i XX w. Źródła wskazują, że piłka ręczna. w swojej obecnej formie jest pochodzenia duńskiego, mimo że do ojcostwa przyznają się jeszcze Niemcy, Czesi i Słowacy. Szwedzka encyklopedia podaje, że w 1898 roku nauczyciel Nielsen ze szkoły w Ordrup wprowadził na boisko z dwoma bramkami grę biegową, w której udział brało 14 zawodników podzielonych na dwie drużyny. W grze tej, określanej mianem Handbold, podania i rzuty wykonywano rękoma. Do 1904 roku piłka ręczna rozpowszechniła się w całej Danii i ten rok właśnie uznano za datę rozpoczęcia oficjalnej działalności organizacyjnej. Jest to bowiem data powstania Duńskiego Związku Piłki Ręcznej. Pierwsze przepisy gry wydała szkoła Ordrup w 1906 roku. Duńczycy nastawili się na grę zespołów 7- osobowych. Za twórców piłki ręcznej uważają się także Niemcy. Gra wywodzi się z Konigsbergerball i znana była następnie jako Torball. O początkach piłki ręcznej w Niemczech brak jest konkretnych danych, dopiero od 1915 roku fakty dotyczące jej rozwoju są znane. Że źródeł czeskich wynika, że i ten kraj uważa się za założyciela i propagatora piłki ręcznej, która rozwinęła się z hazeny. Jej twórcą w 1906 roku uznawany jest nauczyciel wf A. Kristol z Pragi. Aby odciągnąć chłopców od piłki nożnej, którą uważał za grę zbyt niebezpieczną, ostrożny pedagog opracował przepisy gry hazeny. Zdobyła ona wielu zwolenników, głównie w szkołach męskich. Pierwszy oficjalny mecz hazeny rozegrano w 1907 roku. W latach trzydziestych piłka ręczna zdobyła sobie popularność i rozprzestrzeniła się na inne kraje: Szwecję, Norwegię, Finlandię, Szwajcarię, Austrię, Belgię, Holandię i Japonie. W 1928 roku powołano Międzynarodową Federację Piłki Ręcznej

10 z siedzibą w Amsterdamie, przeniesioną w latach sześćdziesiątych do Bazylei. Pierwsze mistrzostwa świata mężczyzn w piłce ręcznej 11 i 7- osobowej rozegrano w 1938 roku w Niemczech. Mistrzostwa kobiet zainaugurowano dopiero po II wojnie światowej, z tym że od 1952 przeprowadzone były rozgrywki zespołów 11- osobowych, a od 1956 roku- drużyn 7- osobowych. W Polsce piłka ręczna zapoczątkowana została stosunkowo wcześnie. W 1917 roku polskich legionistów internowanych w Szczypiornie z piłką ręczną zapoznali strażnicy niemieccy. Od nazwy miejscowości grę nazwano szczypiorniakiem. Opracowała mgr Joanna Saniuk