SIEDLCE LUTY nr 2 (203) 2015

Transkrypt

1 ISSN SIEDLCE LUTY nr 2 (203) 2015

2 Tata mówił swojej małej córeczce: Moja królewno. A ona: Ja nie chcę być królewną, ja chcę być zwykłą dziewczyną. Pewnie królewiczem też nie chciał być mały chłopiec, który chodził po deptaku w wy- Królewicz poczynkowej miejscowości. Tak przynajmniej wołali na niego rodzice. Królewicz szedł o kulach. Nogi miał włożone w stabilizatory. Ledwo się poruszał. Ale dla rodziców był księciem. Wołali go czule, przynaglając: Chodź nasz królewiczu. Na krzyżu, dwa tysiące lat temu, wisiał Król. W Swarzewie, na Kaszubach, w Sanktuarium Matki Bożej Królowej Polskiego Morza, stoi misyjny krzyż. Jest na nim napis w miejscowym dialekcie: Me trzimome z Bogem. Młoda ekspedientka w sklepie obok nie wiedziała co on znaczy. Ale warto zapytać siebie: Z kim trzymasz? Czy z Królem? odkupiony królewiczu. o. Krzysztof Pabian OMI Św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza LICZĘ NA NIEGO Nie pragnę bardziej śmierci niż życia; gdyby mi Pan pozwolił wybierać, nie wybrałabym niczego; chcę tylko tego, czego On chce; kocham to, co On czyni! Nie lękam się wcale ani ostatniej walki, ani cierpień choroby, chociażby były wielkie. Bóg wspierał mnie i prowadził od najwcześniejszych lat dzieciństwa... liczę na Niego. Ani przez chwilę nie wątpię, że nadal wspierać mnie będzie aż do końca. Cierpienia moje mogą dojść aż do najdalszych granic, ale nigdy ponad miarę, jestem tego pewna. Św. Teresa w cierpieniu podczas swej choroby liczyła tylko na Boga, w Nim pokładała nadzieję i ufność. Znała wartość swego cierpienia ofiarowanego Bogu za innych. Czy my umiemy przyjmować cierpienie, które nas dotyka w ciężkiej, nieuleczalnej chorobie i nie zmarnować go? Kto z nas liczy na Boga, a kto na ustawę o eutanazji? B. P. Cyt. z książki,,dzieje Duszy Św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Wyd. K.B. Jak zacząć. Jak dobrze zacząć Wielki Post? Lubię okres Wielkiego Postu, dlatego że jest taki wyciszony, pełen refleksji, zadumy i pytań, które sama sobie zadaję. Pytań o moją wiarę, o to, który to już Wielki Post w moim życiu, jak przeżywałam poprzednie i co zrobić, aby ten nadchodzący przeżyć dobrze. Lubię okres Wielkiego Postu, choć jest to również czas trudny i z pewnością nie z powodu tego, że więcej pościmy w tym okresie nie jedząc mięsa. Post to odmówienie sobie czegoś, co bardzo lubimy i niekoniecznie jest to mięso. Trzeba więc chwilę pomyśleć, żeby dobrze wybrać. A jeśli mamy już swoje postanowienie wielkopostne, trzeba nam jeszcze mo- dlitwy, aby w tym postanowieniu wytrwać. Ponieważ jest to Wielki Post, to warto naszą modlitwę rozszerzyć, aby nie był to tylko nasz codzienny pacierz. Kilka lat temu poprosiłam, abym mogła wejść do kościoła w ciągu dnia i przejść sama Drogę Krzyżową. To była moja droga krzyżowa z Panem Jezusem. Przy każdej stacji mogłam zapytać samą siebie, kim jesteś w tej stacji Judaszem, Piłatem, Łotrem, Szymonem, Weroniką? Nie mogłam liczyć, że ktoś zagłuszy tę ciszę, że nie będę musiała odpowiedzieć, bo zagrają organy, bo popłynie wspólna modlitwa wiernych w kościele byłam tylko ja i Pan Jezus. Nie była to łatwa modlitwa, ale była moją modlitwą, moją rozmową z Bogiem. Kościół pomaga nam w dobrym przeżyciu tego okresu. Oprócz Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali, daje nam jeszcze możliwość uczestniczenia w rekolekcjach i przystąpienia do sakramentu pojednania. Zróbmy porządny rachunek sumienia bez owijania w bawełnę, bez usprawiedliwiania siebie, bez wybielania, może wtedy choć trochę poznamy samych siebie i z naszych oczu popłyną łzy taki prawdziwy żal za grzechy! Dobrze rozpoczęty Wielki Post daje nam szansę na radosne przeżycie Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego. E.Ł. 2 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

3 Żyć Ewangelią Od 30 listopada ubiegłego roku aż do 2 lutego 2016 r. trwa ogłoszony przez Papieża Franciszka Rok Życia Konsekrowanego. Przeżywamy go pod hasłem: Ewangelia, proroctwo, nadzieja życie konsekrowane w Kościele dzisiaj. Rozpoczynając ten nowy cykl artykułów poświęconych życiu zakonnemu, skupimy się na trzech słowach zawartych w haśle Roku Życia Konsekrowanego. Dzisiaj będzie to Ewangelia. Może czasem zastanawiamy się: jaki jest związek Ewangelii z życiem zakonnym? Odpowiadając na to pytanie Papież Franciszek w liście wydanym z okazji rozpoczęcia Roku Życia Konsekrowanego pisze: Od początków pierwszego monastycyzmu aż po dzisiejsze nowe wspólnoty, każda forma życia konsekrowanego rodziła się z wezwania Ducha, by iść za Chrystusem, tak jak tego naucza Ewangelia. Dla założycieli i założycielek absolutną regułą była Ewangelia, a wszelka inna reguła pragnęła być jedynie wyrazem Ewangelii i narzędziem, aby żyć nią w pełni. A więc wybiera się życie zakonne oczywiście, jeśli jest się do niego powołanym po to, by pełniej żyć Ewangelią. Przypomina mi się w tym momencie myśl polskiego kapucyna bł. Honorata Koźmińskiego: Życie zakonne jest instytucją Boską, więc ustać nie może, bo bez niego Ewangelia nie byłaby wypełniana, a zatem tylko formę zmienić może i musi. Musimy pamiętać, że żył on w ciężkich czasach, kiedy Polska była pod zaborami. W tak zwanym Królestwie Polskim wprowadzono po powstaniu styczniowym stan wojenny, nastąpiła kasata zakonów. Pozostawiono pewną liczbę klasztorów, których zakonnicy i zakonnice byli praktycznie skazani na wymarcie, gdyż nowicjaty zostały zamknięte. Wtedy to właśnie bł. Honorat sformułował tę zasadę, która stała się natchnieniem dla jego apostolskiej działalności. W tym duchu założył wiele zakonów bezhabitowych, z których do dzisiaj istnieje jeszcze siedemnaście. A co to znaczy żyć Ewangelią? Papież przypomina: Ewangelia jest wymagająca i żąda, by żyć nią radykalnie i szczerze. Nie wystarczy ją przeczytać (pomimo, że jej czytanie i studium pozostają niezmiernie ważne), nie wystarczy ją rozważać (i czynimy to codziennie z radością). Jezus żąda od nas jej realizacji, życia jej słowami. I dlatego nawołuje: W tym roku jesteśmy wezwani, by postawić sobie pytanie, które brzmi: czy i jak również my pozwalamy, by Ewangelia była dla nas wyzwaniem; czy jest ona dla nas rzeczywiście vademecum na każdy dzień i dla Lutowe spotkanie ministrantów Jak co miesiąc, w sobotę 7 lutego, po raz kolejny odbyło się spotkanie Ministrantów i ich Rodzin w domu parafialnym. Przy wspólnym stole świętowaliśmy urodziny chłopców, dzieliliśmy się codziennością i wiarą. Jest to także doskonała okazja, by lepiej się poznać. Chłopcy, którzy uzyskali najwięcej punktów za służbę otrzymali także drobne upominki. Wszystkich chłopców, począwszy od II klasy szkoły podstawowej, którzy chcieliby dołączyć do grona ministrantów, serdecznie zapraszam na spotkanie w sobotę 28 lutego na godz. 11:45 w domu parafialnym. o. Mariusz Urbański OMI decyzji, do których podjęcia jesteśmy wezwani. Te pytania powinny postawić sobie nie tylko osoby zakonne, ale my wszyscy. Potwierdzeniem tego są słowa Papieża skierowane do ruchów kościelnych w wigilię Zesłania Ducha Świętego: Wartością Kościoła jest zasadniczo życie Ewangelią i dawanie świadectwa naszej wierze. Kościół jest solą ziemi, jest światłością świata, jest powołany do uobecniania w społeczeństwie zaczynu królestwa Bożego, i czyni to przede wszystkim poprzez swoje świadectwo, świadectwo miłości braterskiej, solidarności, dzielenia się (18 maja 2013). Okazuje się, że powyższe treści doskonale wpisują się w przeżywany w Kościele w Polsce rok duszpasterski wzywający nas do podjęcia słów samego Jezusa: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. Szczególną pomocą ma być w tym właśnie czasie świadectwo osób konsekrowanych, to znaczy poświęconych BOGU. Pięknie to wyraził już bł. Paweł VI: Bez tego konkretnego znaku, miłość ożywiająca cały Kościół byłaby wystawiona na niebezpieczeństwo oziębienia, zbawczy paradoks Ewangelii na ryzyko osłabienia, «sól» wiary na rozcieńczenie się w świecie zmierzającym do zeświecczenia. W myśl wezwania Franciszka dziękujmy w tym roku Bogu za dar życia Ewangelią, którą otrzymujemy w Kościele za pośrednictwem świętości założycieli i założycielek oraz wierności własnemu charyzmatowi tak wielu osób konsekrowanych. A zarazem, za Papieżem, my Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej i Siostry Służebniczki NMP pracujący w naszej parafii, mamy odwagę prosić Was, Drodzy Parafianie i Czytelnicy, abyście zresztą jak czynicie to dotąd chcieli nam towarzyszyć w tej drodze, by radować się z nami, dzielić nasze trudności, współpracować z nami na tyle, na ile to możliwe, żeby kontynuować naszą posługę i dzieło, które jest też dziełem całego Kościoła. Żyjmy Ewangelią o. Krzysztof Ziętkowski OMI Ścieżka Od stajenki do krzyża - bram niebieskich klucza ścieżka trudna, bo trudny żywot, który próbą. Więc od dwóch tysiącleci blask na ścieżkę rzucasz... Bo ktokolwiek zbłąkany największą jest zgubą. Stefan Todorski POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 3

4 Rozpoczęła się ogólnopolska inicjatywa Misjonarz na Post Jej celem jest wsparcie duchowe polskich misjonarzy. Na całym świecie jest ich Warto dobrze przeżyć nadchodzący Wielki Post i skorzystać z corocznej szansy, aby dobrze ten czas wykorzystać. Stąd pomysł aby modlitwą, bądź postem od np. nadmiernego Internetu, gier komputerowych, słodyczy, bądź robieniem dodatkowego dobra wspierać duchowo misjonarzy. Można oczywiście wszystkimi tymi elementami tłumaczy Aleksandra Retman, koordynatorka inicjatywy. W zeszłym roku, w akcji wzięło udział ponad osób, a pomoc duchową otrzymali wszyscy misjonarze. Najchętniej byli wybierani Ci którzy pracowali w Sudanie, Madagaskarze i wśród Eskimosów. Za pomysł akcji wdzięczni są misjonarze Proszę Was o modlitwę, posty w naszych intencjach. Dzięki nim skuteczniej ewangelizujemy dzieli się Magdalena Plekan, świecka misjonarka kombonianka z Etiopii. W projekcie Misjonarz na Post wziąć udział może każdy, niezależnie od płci, wieku czy pochodzenia. Każdy, kto chce dołączyć do inicjatywy, powinien wypełnić formularz zgłoszeniowy na stronie www. misjonarznapost.pl, wybrać kraj pobytu oraz misjonarza, którego chce wspierać: świeckiego, zakonnego, czy diecezjalnego. Akcja nie wymaga wydawania pieniędzy czy dużego wysiłku fizycznego, wymaga natomiast trochę czasu i wytrwałości zauważa o. Marcin Wrzos, misjonarz oblat, jeden z pomysłodawców. Jako misjonarz i przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji zachęcam Was do wspierania w ten sposób misjonarzy. To ważna sprawa komentuje Misjonarza na Post bp Jerzy Mazur, werbista, który obok abpa Stanisława Gądeckiego, szefa Episkopatu Polski, jest patronem honorowym. Projekt Misjonarz na Post, jest wspólną inicjatywą najważniejszych polskich czasopism misyjnych: Misjonarza (werbiści), Misjonarzy Kombonianów (kombonianie), Misji Salezjańskich (salezjanie), Echa z Afryki i innych kontynentów (klawerianki) oraz Misyjnych Dróg (oblaci). Projekt wspierają Komisja Misyjna Episkopatu Polski, Papieskie Dzieła Misyjne, stacja7.pl, deon.pl, Idący za Jezusem, a także na MD Msza święta z modlitwą Po raz kolejny uczestniczyłam we Mszy św. z modlitwą o uzdrowienie, którą zorganizowała Wspólnota Odnowy w Duchu Świętym Jezus w parafii p.w. św. Teresy w Siedlcach. Wydaje mi się, że tym razem było trochę więcej wiernych niż w grudniu. Dlaczego? Może uczestnicy poprzedniej Eucharystii zaprosili znajomych, a może poinformowali, że taka Msza św. będzie również w styczniu. Ale może powód jest jeszcze inny. My ciągle szukamy lekarstwa na poprawienie o uzdrowienie relacji w naszych rodzinach, w naszym otoczeniu, szukamy nadziei dla nas, że wszystko może się odmienić, czekamy na cud poprawy zdrowia, na znalezienie pracy, na radość urodzenia dziecka, na wyjście z nałogu bliskiej osoby dlatego przychodzimy! Wierzymy, że tylko przed Najświętszym Sakramentem w ciszy swoich serc mamy odwagę o tym wszystkim powiedzieć Panu Bogu, że podczas sprawowanej Eucharystii, wszystko oddamy Panu Bogu, a później zawierzając wszyst- ko Jezusowi i Jego Matce prosimy kapłanów o modlitwę wstawienniczą. Ponieważ we Mszy św. uczestniczyły nie tylko osoby z parafii św. Teresy, ale również z innych parafii, a nawet z innych miejscowości, dziękuję tym ojcom, którzy pomagali o. Sławomirowi, ponieważ mogliśmy powrócić do swoich domów o przyzwoitej godzinie. W innym przypadku nasze spotkanie przedłużyłoby się bardzo. Uczestniczka 4 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

5 Czy umiesz dziękować W Ewangelii według świętego Łukasza jest taki fragment o uzdrowieniu dziesięciu trędowatych (Łk 17,11-19). Wydarzenie to miało miejsce na pograniczu Samarii i Galilei. Naprzeciw Pana Jezusa wyszło dziesięciu trędowatych, głośno wołając, aby się nad nimi zlitował i uzdrowił. Pan Jezus wysłał ich, aby pokazali się kapłanom. Dlaczego? Ponieważ tamtejsze prawo nakazywało zarówno chorym na trąd jak i tym, którzy zostali uzdrowieni pokazać się kapłanom. To oni podejmowali decyzję czy chory ma być wyłączony ze społeczności i decydowali o powrocie do normalnego życia tym, którzy zostali uzdrowieni. W drodze, jeden z nich, Samarytanin, zorientowawszy się, że został uzdrowiony, natychmiast wrócił, aby podziękować Panu Jezusowi. Z kart Ewangelii czytamy, że nie tylko dziękował, ale również uwielbiał Boga. A co na to Pan Jezus? Spytał: Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Smutne słowa. Czy pozostali zapomnieli, kto ich uzdrowił? A może umieli tylko prosić, a z dziękowaniem było już u nich gorzej. Pan Jezus nie oskarżał tych dziewięciu, nie miał do nich żalu, nie wyrzucał im, że nie wrócili, bo On cały jest Miłością i gdybyśmy nawet bardzo chcieli znaleźć inne uczucie u Niego to próżny nasz trud. Nie znajdziemy ani złości, ani rozgoryczenia, ani żalu czy pretensji jedynie miłość. Czytając ten tekst, widzimy, że tak jak w prośbie trędowaci stanowili jedno, tak w dziękczynieniu niestety już nie. Tylko jeden okazał Panu Jezusowi wdzięczność pozostali poszli do swoich codziennych obowiązków. Jaka była ich dalsza droga życiowa? Możemy się tylko domyślać i ze smutkiem zacytować powiedzenie Jak trwoga to do Boga. A później? A jak jest w moim życiu? Czy umiem tylko prosić czy również umiem dziękować? Czy mogę stanąć obok Samarytanina, czy niestety ciągle stoję wśród tych dziewięciu. E.Ł. Zjazd Apostolatu Złotej Róży Kolejny raz Apostolat Złotej Różywspólnoty modlącej się za kapłanów, zaprosił nas na ogólnopolski X Zjazd w dniach października do sanktuarium maryjnego w Oborach. Perspektywa modlitwy dzień i noc sprawiła, że liczne grupy z Siedlec pojechały na to spotkanie p.t. Oto Matka Twoja. W Oborach czczona jest Pieta. Jest to rzeźba wykonana z drewna na przełomie XIV i XV wieku. Znajduje się ona w ołtarzu głównym sanktuarium, którym opiekują się ojcowie karmelici. Miejsce to słynące cudami, przyciąga tysiące pielgrzymów już od setek lat. Jak już pisałam każda pielgrzymka ma swoją specyfikę. Dla wielu osób, zwłaszcza chorych, niepełnosprawnych i cierpiących szczególne było spotkanie z ks. Markiem Bałwasem. Jest to kapłan na wózku inwalidzkim. Jak sam twierdzi, wypadek odebrał mu trzy czwarte, a Pan Bóg zostawił jedną czwartą ciała, to jest głowę i ręce. Tyle, ile potrzeba do posługi kapłańskiej. I chociaż każdego ranka, jak twierdzi, męczą go skurcze, które aż niemal zgniatają klatkę piersiową to, kiedy minie ból, podnosi się, aby posługiwać ludziom, a czyni to z serdecznym uśmiechem. Jest bardzo aktywny: oprócz odprawiania Mszy św. uczestniczy w spotkaniach głównie z młodzieżą i ludźmi chorymi, głosi konferencje, bierze udział w audycjach radiowych, pisze książki,. Oto fragment z książki Dobre przesłanie osiołka na kółkach. Jeżeli przeżywamy choroby, wypadki, śmierć kogoś bliskiego, to trzeba to umieć przyjąć w zawierzeniu Bogu. Bóg dopuścił to po coś. Możemy zadawać Bogu pytanie: po co? dlaczego? Może nie dostaniemy odpowiedzi od razu. Mamy szukać odpowiedzi w wydarzeniach codziennego życia. E.P POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 5

6 Wywiad z o. Tomaszem Maniurą W niedzielę (8.II) w naszej parafii gościł o. Tomasz Maniura OMI oblacki duszpasterz młodzieży. Ewa Pankiewicz: W imieniu redakcji Posłańca św. Teresy witam ojca serdecznie. o. Tomasz Maniura: Cieszę się bardzo, że po raz kolejny mogę być w Siedlcach. Jest dla mnie wielką radością, że w tej parafii jest grupa młodzieży, która przyjeżdża do nas do Kokotka i uczestniczy w naszych wydarzeniach, np. w zjazdach Niniwy czy w Festiwalach Życia w Kodniu. E.P.: W jaki sposób trafił ojciec do Zgromadzenia o.o.oblatów? o.t.m: Podobnie jak wasz ojciec Proboszcz pochodzę z Lublińca, a tam najbliższymi sąsiadami mego domu rodzinnego są misjonarze oblaci. Spotykałem ich co dzień, poznawałem i zapragnąłem należeć do tej wspólnoty. Jeśli chodzi o wiarę, to dużo zawdzięczam mojej rodzinie. Pochodzę z dobrej katolickiej rodziny. Rodzice moi, to bardzo dobrzy, pobożni, ciężko pracujący ludzie, o zdrowych zasadach, które nam wpoili od dziecka. Jest nas troje dzieci. Siostra i brat mają już swoje rodziny. E.P: Co sprawiło, że ojciec zajął się młodzieżą? o. T. M: Jeszcze przed wstąpienie do zakonu, odkąd pamiętam, chodziłem w naszej parafii do grupy młodzieżowej zwanej Oazą. Pomagało mi to w nawiązywaniu dobrych relacji z rówieśnikami. Ale już wtedy brakowało mi w tej grupie charakteru oblackiego. W wakacje jeździliśmy do franciszkanów i innych zakonów na zjazdy formacyjne. Od nowicjatu, cały czas, miałem w głowie takie pragnienie, żeby stworzyć oblackie duszpasterstwo młodzieży. Po święceniach kapłańskich zostałem wikarym w naszej oblackiej pa- Szukanie Siedzę na przystanku Patrzę na ludzi Pracowitych Pospiesznych Głupich Siedzę na przystanku Patrzę na ludzi. Czy się któryś dźwiganiem skrzydeł trudzi - nie widzę. Ola L. rafii w Katowicach i od samego początku, z kilkoma młodymi (głównie studentami) zaczęliśmy tworzyć formację oblacką młodych. Przygotowaliśmy założenia statutowe, cele, konspekty i inną dokumentację. I tak zaczęła się Niniwa. E.P: Skąd wzięła się ta nazwa? o. T. M: Jeśli chodzi o nazwę, to bardzo długo szukaliśmy nazwy, długo modliliśmy się o to, czytaliśmy Słowo Boże. Kiedyś otworzyliśmy Księgę Jonasza i tam było napisane właśnie to, o co nam chodziło. Ta Księga Starego Testamentu jest bardzo obrazowa, taka przejrzysta dla młodych. Piękne przesłanie, że Bóg jest miłosierny, wybacza Niniwitom, ale też ma zadanie dla Jonasza, chociaż on taki słaby, on taki borok (po śląsku: nieudacznik). Nie nadawał się, by wejść do wielkiego miasta, nie był wykształcony, bał się wejść do tej wielkiej, ogromnej Niniwy. Wtedy ( w VII wieku przed Chrystusem) to było największe miasto na świecie liczące 120 tys. mieszkańców. A biblijnie Jona, to znaczy gołąbek, a Niniwa w herbie miała wielką rybę. Pamiętamy ten opis, kiedy Jonasz został połknięty przez rybę. Nasza młodzież, tak jak Jonasz, ma też misję do spełnienia, tu na miejscu, wśród swoich rówieśników. E.P: Co oznacza charakter oblacki dla formacji młodzieżowej, jaką jest Niniwa? o. T. M: Dla naszego założyciela św. Eugeniusza pasją był Jezus Chrystus, to była gorliwość o zbawienie dusz. Określił on też misje jako główny cel zgromadzenia. Młodzi, zrzeszeni w naszej wspólnocie, niekoniecznie pojadą gdzieś na misje, ale jest misja do spełnienia na miejscu. Czyli mogą wychodzić do swoich rówieśników z ewangelizacją, dzięki temu są trochę jak Jonasz posłany do Niniwy, ale tej współczesnej. Ten świat, to jest dokładnie też taka Niniwa, bezbożna i tak jak tamta grzeszna. Ci młodzi ludzie często też boją się wyjść do innych środowisk, my wszyscy też często boimy się świadczyć o Bogu, musimy więc stale się nawracać. E. P: Jakie formy pracy są realizowane w oblackim duszpasterstwie młodzieży? o. T M: Wiele różnych form pracy rozpoczęło się z chwilą, kiedy oblaci trafili do Kokotka. Był to rok Jest to nasza najnowsza placówka w Polsce. Od diecezji gliwickiej otrzymaliśmy ten ośrodek. Były to 4 stare budynki i 2 ha pola. Wówczas wspólnie z o. Bartkiem Madejskim zaczęliśmy, za zgodą prowincjała, tworzyć Ośrodek Młodzieżowy, Centrum Formacji Młodzieżowej Niniwa. Na początku, razem z młodymi, doprowadzaliśmy ośrodek do porządku, żeby nadać mu odpowiedni charakter, kształt i styl. Z czasem zrodziły się przeróżne formy działalności m. in: weekendy formacyjne Bunt Jonasza, Pustynna Burza, Pasja Eugeniusza czy Kuźnia Charakteru, ogólnopolskie zjazdy Niniwy zawsze w drugi weekend maja, odbywają się one w Kokotku, a w listopadzie, w różnych parafiach w całej Polsce. W Siedlcach odbył się taki zjazd kilka lat temu. Organizujemy Festiwal Życia w Kodniu. Mamy też wiele ciekawych propozycji na wakacje. Organizujemy spływy kajakowe, wyprawy w góry, Niniwa Dance czyli tydzień kursu tańca. E.P: Szczególnie słynne są wasze rajdy rowerowe. Czemu mają one służyć? o. T. M: Posłużę się słowami św. Jana Pawła II. Mówił On: że trzeba iść za młodymi. On to mówił jako pasterz Kościoła i mówił też, że sam idzie za młodymi, by być tam, gdzie i oni są. Młodzi ludzie chcą być szczęśliwi, chcą się rozwijać, chociaż czasami są zdołowani, przygaszeni różnymi sytuacjami w życiu. Młodzi lubią przekraczać granice, robić coś szalonego, lubią przygody. I takie szanse dają im rajdy rowerowe, a dla mnie jest to sposób trafiania do młodych, zwłaszcza do tych, którzy są poza Kościołem. E. P: Czy na takich rajdach zdarzają się nawrócenia? o. T.M: Bywało, że na wyprawę jechali ludzie niewierzący, a z wyprawy nigdy nikt niewierzący nie wrócił. Po pro- 6 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

7 stu są świadkami cudów Bożej Opatrzności. Przykładowo jak czytam Ewangelię o rozmnożeniu chleba to zawsze znajduje się ktoś, kto daje nam coś do jedzenia, ktoś przyniesie kiść bananów, ktoś inny koszyk jogurtów, ciastek, chleba, i jest tak jak w Ewangelii: I jedli wszyscy do sytości. Innym razem jechaliśmy do Nordkaap, to było w Finlandii. Od kilku dni nie było porządnego noclegu, było zimno, deszczowo, źle nam się jechało. A tam żadnych znajomych, to kraj protestancki. Była sobota rano, przed wyjazdem czytam Ewangelię, a tam było napisane: Nie martwcie się o dzień jutrzejszy i aż 7 razy w tej Ewangelii było nie martwcie się. Powtórzyłem to młodym, nie martwcie się. Około zakończyliśmy jazdę. Byliśmy w Finlandii już któryś dzień i do tej pory nie spotkaliśmy żadnego katolika. Podjeżdżamy do tej miejscowości, z daleka widzimy kościół, tablicę ogłoszeń i plakat z papieżem, a przecież protestanci papieża nie uznają, jesteśmy więc przy kościele katolickim. Pukamy do najbliższego domu, otwiera nam ksiądz w koloratce, ja zaczynam mówić po angielsku, a w odpowiedzi słyszę Synek, skąd tyś jest? To był ksiądz ze Śląska. Jak się później okazało w całej Finlandii w 7 parafiach katolickich jest 18 księży, a wśród nich jeden Polak ks. Krystian z Gliwic i my zapukaliśmy do jego drzwi. I jak tu nie wierzyć w cuda? Po prostu nie da się z wyprawy wrócić niewierzącym, nie da się. E. P: W jaki sposób młodzież trafia do wspólnoty Niniwa? o. T M: Mamy strony internetowe, Festiwal Życia, Zjazd Niniwy, wolontariat Misyjny, Niniwa Team wyprawy rowerowe. Dużo młodych znajduje nas przez Internet, najwięcej jednak jeden przez drugiego. Ci młodzi, którzy doświadczyli u nas czegoś dobrego, potem chcą, żeby to przeżyli ich przyjaciele, koleżanki i koledzy. E. P: Co w pracy duszpasterskiej ojca jest najtrudniejsze? o. T. M: Najtrudniejsze to jest być autentycznym człowiekiem. Młodzieży nie przyciągnie się prowizorką, sztucznością, oni natychmiast wyczują, czy ktoś jest prawdziwy, szczery czy nie. Nie jest ważne czy się jedzie na rowerze, idzie pieszo, płynie kajakiem, czy jest się w Siedlcach czy w innym mieście ale ważne jest, aby być uczciwym i autentycznym człowiekiem. E. P: Czy można tu nawiązać do ostatniej wyprawy rowerowej w nieznane? o. T.M:Człowiek jest w stanie bardzo dużo znieść. Najważniejsze to zaufać Bogu. Nie jest problemem jechać na Syberię czy w nieznane na ślepo; np. dla mnie tak naprawdę bycie z młodymi to frajda, ale chcę, aby młodzi dostrzegli, że dla mnie życie to pasja, że cieszę się życiem i chcę żyć. Największy wysiłek to by w grupie była jedność, zgoda i pokój. Wyprawa w nieznane to taka wyprawa w głąb siebie, to jest poznawanie i przyjmowanie prawdy o sobie. Kim ja jestem, czy potrafię kochać, przebaczać, czy potrafię się cieszyć z małych rzeczy. E. P: Co to znaczy być szczęśliwym? o. T. M: Cieszyć się z tego, co się ma. Wszystko w życiu przyjmować jako dar od Boga. Być szczęśliwym to być otwartym, nie bać się ludzi, nie bać się z nimi spotykać, nie bać się wyzwań. Mieć przekonanie, że wszystko co robię jest Boże. I taka wyprawa w nieznane szczególnie to pokazywała, że nie jest ważne, czy jeździ się w kółko, choć fizycznie wydaje się to bez sensu. Ale takie jeżdżenie w kółko można odnieść do swego życia; np. będąc w swoim pokoju przykutym do łóżka można dojechać najdalej, poznać prawdę o sobie i odkryć, że tą pierwszą iskrą, która mnie utrzymała, jest Pan Bóg. Nie jestem sam z siebie, nie wymyśliłem siebie, nie dałem sobie życia. Po prostu jest to dar, który otrzymałem za darmo od Boga. E. P: Jeżdżąc po świecie widzicie trudne sytuacje, gdzie jest np. brak pokoju, to jak niesiecie przesłanie pokoju? o. T. M: Człowiek jest człowiekiem pokoju, kiedy przebacza. To nie zależy tak naprawdę od innych ludzi. Ja nie mam wpływu na to, czy ktoś obok mnie będzie mnie lubił czy nie, czy będzie dla mnie życzliwy, czy będzie mnie kochał. Ja tego nie wiem, nie mogę go zmusić do miłości. Jeśli on będzie mnie krzywdził, to on ma niepokój w sercu, biedny człowiek, ofiara tak naprawdę. Pokój w sercu będę miał zawsze tak długo, jak długo będę przebaczał. To jest wielka mądrość życiowa. E. P: Wasze wyprawy rowerowe są opisane w książkach. W jaki sposób można te książki kupić? o. T. M: Najlepiej za pośrednictwem Internetu - nasz adres: E.P: Dziękuję serdecznie ojcu za rozmowę. Życzę ojcu dużo szczęścia, pokoju w sercu, wspaniałych dalszych osiągnięć w pracy z młodzieżą i błogosławieństwa od Boga na każdy dzień. o. T.M: Dziękuję bardzo. Ja też cieszę się, że mogłem całą niedzielę gościć w parafii św. Teresy w Siedlcach. Tutaj jest dużo serdeczności i ciepła od ludzi. Także wszystkich pozdrawiam i proszę o modlitwę wszystkich, dla których ważna jest przyszłość Polski, Kościoła i młodych, bo wiem, że bez łaski Bożej nasze działania są tylko zewnętrzne. Z o. Tomaszem Maniurą OMI rozmawiała Ewa Pankiewicz MYŚLI ŚW. JANA PAWŁA II, Cechą wyróżniajacą chrześcijańską radość jest to, że może ona współistnieć z cierpieniem, całkowicie bowiem opiera się na miłości. Św. Jan Paweł II POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 7

8 Maleńkie cuda Świat, w którym żyjemy stanie się lepszy albo gorszy w zależności od tego, czy sami będziemy lepsi czy gorsi. Tu właśnie przychodzi z pomocą siła Miłości, bo zawsze, gdy kochamy, to pragniemy być lepsi niż jesteśmy. Paulo Coelho Czy życie jest cudem? Czy życie jest po to, żeby robić cuda? Czy życie jest po, żeby usiąść i czekać, aż Bóg sprawi niezwykłe cuda? Czy życie jest po to, żeby tylko ufać, że On rozwiąże wszystkie nasze problemy? Czy życie jest po to, żeby sprawić ten maleńki cud, jakim nas Bóg obdarzył, CUD MIŁOŚCI? Cud miłości do ludzi. Cud miłości do pomagania sobie nawzajem. Czy przywrócenie wzroku niewidomemu będzie lepsze, bardziej potrzebne niż przywrócenie radości człowiekowi zgorzkniałemu, samotnemu, zrezygnowanemu, choremu czy cierpiącemu? Czy rozmnożenie chleba jest większym cudem niż podzielenie się tym chlebem z głodnym, potrzebującym czy bezdomnym? Czy przemienienie wody w wino jest bardziej cudowne od przemienienia naszego egoizmu, tak bardzo pielęgnowanego w nas, w bratnią miłość, sąsiedzką solidarność? Gdyby ludzie przeznaczali na czynienie małych cudów połowę czasu, który poświęcają na marzenia o cudach wielkich, niezwykłych, nieziemskich z pewnością świat miewałby się znacznie lepiej, a ludzie byliby szczęśliwsi. Gdyby tylko ludziom chciało się je robić. Cud miłości dostępny jest dla każdego. Nie jest przecież reglamentowany i nic nie kosztuje, wystarczy tylko chcieć. Chcieć kochać... Kochać innych, nie tylko siebie. Cudu miłości mogą dokonać wszyscy bez wyjątku, bogaci i biedni, duzi i mali, zdrowi i chorzy, weseli i smutni... Bo człowiekowi można wszystko odebrać, ale nie można pozbawić go jego zdolności do miłości. Nie można odebrać człowiekowi zdolności do kochania. Człowiek może ulec wypadkowi i nigdy nie stanie na własnych nogach... ale chyba, nie ma takiego wypadku, który przeszkodziłby nam kochać, kochać innych. Każdy chory zachowuje pełną zdolność do miłości - kochać może paralityk, umierający, skazany na śmierć, gdyż dusza ludzka ma na zawsze zakodowaną zdolność do kochania. Istnie- je nierozerwalny związek pomiędzy duszą a miłością. Zdolność do kochania jest czymś, co przetrwa w nas na zawsze. Tam gdzie ktoś kogoś kocha, tam zaczęło się budowanie nieba. Budowanie nieba maleńkimi cudami. W końcu dla Jezusa cuda były przede wszystkim znakami Królestwa, a cóż mogłoby być lepszym znakiem królestwa wszechogarniającej miłości niż to, żeby zacząć od kochania już tu na ziemi. Czyńmy zatem cuda poprzez okazywanie sobie maleńkich gestów miłości. Dzielmy się uśmiechem, radością, pomocą drugiemu: bratu, siostrze, koleżance, koledze, sąsiadowi... Nieśmy pomoc potrzebującemu, który żyje obok nas. Zacznijmy od drobiazgów... Umówmy się na robienie cudów w każdy poniedziałek po południu, we wtorek rano, w środę wieczorem, i tak... codziennie przez całe życie, bo życie jest cudem. Otwórzmy się w miłości, nie zamykajmy się w samouwielbieniu. Bowiem, jak mówił Gabriel Marcel, francuski filozof i dramatopisarz,... człowiek, który służy wielkiej miłości lub przeżywa prawdziwą przyjaźń, nigdy nic nie traci, wszystko natomiast traci ten, kto jest sam. Pozostaje mu tylko cierpienie samotności. Pamiętajmy, że kiedy my widzimy, to i nas zobaczą, a kiedy kochamy, to i nas będą kochać. Irena Piekart W niedzielę 18 stycznia odbyło się kolejne spotkanie dla dzieci przygotowujących się do Pierwszej Komunii Świętej. Przygotowanie do Pierwszej Komunii Świętej Aby w pełni i ze zrozumieniem uczestniczyć w Eucharystii, w czasie homilii dzieci poznają szczegółowo wszystkie części Mszy. Tym razem zagłębiliśmy się w obrzędy zakończenia. Głównym przesłaniem było zachęcenie dzieci, aby usłyszane w czasie Mszy Boże Słowo wprowadzały w swoje życie codzienne, a także dzieliły się Nim z najbliższymi. W poniedziałek 2 lutego, podczas Mszy wieczornej, zostały poświęcone świece dzieci pierwszokomunijnych z racji przypadającego w tym dniu święta Ofiarowania Pańskiego zwanego świętem Matki Bożej Gromnicznej. Świece te, otrzymane na chrzcie świętym, są symbolem wiary dziecka. Podtrzymywanie tego światła, a więc wiary, spoczywa przede wszystkim na rodzicach dziecka. Kolejne spotkanie odbędzie się w niedzielę 15 marca o godzinie 14:00. W czasie Mszy Świętej zostaną dzieciom poświęcone książeczki pierwszokomunijne. o. Mariusz Urbański OMI 8 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

9 Narto-rekolekcje KSM-u Spotkanie ministrantów i ich rodzin Imieniny o. Mariusza POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 9

10 Bal przebierańców dla dzieci z naszej parafii Promocja książki Wyprawa w nieznane 10 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

11 Poświęcenie świec dzieciom pierwszokomunijnym POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 11

12 Ferie w górach Tegoroczny wyjazd w góry był bardzo fajną przygodą. Organizacja stała na naprawdę wysokim poziomie, praktycznie całość zaplanowano przed opuszczeniem Siedlec. Sam pomysł na podzielenie nas na dwie grupy- jeżdżącą i zwiedzającą- uchronił nas od zbędnych nieporozumień. Każdy mógł zdecydować się, co woli robić danego dnia i nic nie stało na przeszkodzie, by jednego dnia iść na stok, a następnego zwiedzieć okolicę. Osobiście byłem dwa dni na stoku i muszę przyznać, że gdyby nie Marta, to ja i kilka innych osób nie ruszyłoby z miejsca. Marto, jestem ci naprawdę wdzięczny. Wracając do stoku, mam wrażenie, że wybraliśmy jeden z najlepszych możliwych. Główny stok był wystarczająco szeroki, by każdy mógł jechać swobodnie i bezpiecznie, dwa orczyki, średni i mały, stanowiły dobry trening dla początkujących. Dzięki wyciągowi można było dostać się na szczyt bardzo szybko i przy okazji cieszyć się pięknymi widokami. Największym minusem była mgła, która przez kilka dni mocno utrudniała zjazdy oraz obserwację okolicy. Ale nie powstrzymała naszych dzielnych narciarzy od dobrej zabawy. Później dołączyłem do grupy zwiedzającej, która pozostawała pod czujnym okiem pana Krzysia. Szczerze, ten sposób spędzania ferii bardziej mi się podobał. Był o wiele mniej bolesny. Zobaczyliśmy wiele wspaniałych miejsc, dowiedzieliśmy się o historii zwiedzonych obszarów, a także zrobiliśmy mnóstwo fajnych zdjęć i filmów (głównie autorstwa pana Krzysia i Oli). W trakcie podróży można było swobodnie porozmawiać, dowiedzieć trochę o sobie. W ciągu tych kilku dni nawiązało się kilka nowych znajomości i odnowiły się stare. Wieczory również spędzaliśmy wspólnie. Codziennie każdy mógł wziąć udział w grze Mafia. Często najbardziej niepozorne osoby mogły najmocniej namieszać w rozgrywce. Niektórym udało się wymyślić nowe gry (trzeba je tylko jeszcze opatentować), ale nie poświęciliśmy wieczorów tylko na zabawę. Codziennie wieczorem, w kaplicy, mogliśmy uporządkować swoje myśli i poprosić Pana Boga o potrzebne łaski. Były to momenty prawdziwego skupienia. Naprawdę trudno zapomnieć o panującej tam atmosferze, wszystkie myśli poruszały się swobodnie i mogliśmy oddzielić nasze grzechy od czynów, które sprawiały nam prawdziwą radość. O samym wyjeździe można by napisać naprawdę dużo. Osobiście dla mnie był to najważniejszy wyjazd życia. Poznałem wiele wspaniałych osób, zawiązałem naprawdę trwałe przyjaźnie, dowiedziałem się dużo na temat historii zwiedzonych miejsc, a przede wszystkim nadałem nową, lepszą jakość swoim relacjom z Bogiem. Nikt z nas nie mógł narzekać na nudę i samotność. Takie wyjazdy są naprawdę potrzebne i liczę, że w przyszłości wyjedziemy ponownie w tym samym lub w powiększonym towarzystwie. Michał Z. Pytanie Jak spędzić ferie? nasuwa się w czasie zimy wielu z nas. Na szczęście w tym roku nie miałam problemu z odpowiedzią na to pytanie. Ferie z KSM -em! Oczywiście zapowiadały się fajnie... Ale jak to zazwyczaj bywa, wyjazd mnie zaskoczył. Nie było fajnie, było świetnie! Dni wyjazdu miały swój pewien plan, który jednak nie czynił go rutynowym. Tak wiec pobudkę zapewniali nam chłopcy. Codziennie rano w naszym ośrodku rozbrzmiewały mocne basowe głosy, wyśpiewujące najwspanialsze polskie kolędy. Po tak cudownej pobudce wszyscy schodziliśmy do kaplicy na modlitwy, teraz rozbrzmiewała jutrznia a po niej ojciec odprawiał mszę św. Mogliśmy wspaniale rozpocząć dzień spotykając się z Bogiem. Potem śniadanie a po nim kolejny punkt programu. Wielkim plusem było to, że zarówno sympatycy wędrówek, zwiedzacze żądni nowych widoków, jak i wielbiciele dreszczyku, adrenaliny i jazdy na dwóch wąskich deskach, czyli narciarze, mogli wybrać sposób spędzania czasu dostosowany do swoich upodobań. A ci, którzy lubią i to, i to też byli zadowoleni. Tak więc jedna ekipa pod czujnym okiem ojca Rafała zjeżdżała na nartach, a druga wytyczała nowe szlaki, zwiedzała, wędrując wraz z naszym opiekunem- panem Krzysiem. Ta część dnia była wyczerpująca. Na szczęście mali odkrywcy po powrocie mogli posilić się zawsze przepyszną obiadokolacją. Wieczory każdy mógł spędzać w dowolny sposób: śpiewając, czytając, śmiejąc się do rozpuku czy jedząc jeszcze więcej. Jednak po tak wielkim wysiłku fizycznym, jaki wszyscy mieli zapewniony w ciągu dnia, większość stawiała na... wysiłek umysłowy! Tak więc niczym Indianie w zamierzchłych czasach siadaliśmy w okręgu, tworzyliśmy wspólne miasto i z wielkim zaangażowaniem staraliśmy się wytropić jego czarne owce- żadną krwi niewinnych obywateli mafię. Po tak wielu rozgrywkach mogę spokojnie napisać, że zostaliśmy mistrzami tej gry. W trakcie wolnego czasu działo się też jednak coś dużo ważniejszego. Spotkanie z Bogiem na adoracji Najświętszego Sakramentu. Był to czas wyciszenia, refleksji, modlitwy indywidualnej, śpiewu a nawet modlitwy wystawienniczej. Myślę, że to właśnie adoracja i codzienna msza święta czyniła nasz wyjazd tak wspaniałym. Aż szkoda było wracać... Na wyjeździe działo się jeszcze wiele fajnych rzeczy, których nie sposób tu opisać. Niezapomniane żarty, rozmowy, jazda autokarem... Ale żeby poznać takie chwilę, trzeba je przeżyć. Więc jeśli chcesz dołożyć do swojego bagażu garść takich wspomnień, szukasz fajnej wspólnoty do modlitwy, albo po prostu chcesz nauczyć się grać w mafię, to odwiedź nas w piątek o 19 w salkach. Może akurat uda Ci się z nami gdzieś wyjechać...? Paulina G. 12 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

13 Młodzież na ambonie Pewnego dnia wybrałam się do kina na film religijny Karolina. Byłam trochę wcześniej, więc usiadłam przy stoliku, żeby spokojnie poczekać na seans. W pewnym momencie do tego stolika dosiadło się dwóch mężczyzn. Siedzieli obok mnie i rozmawiali. Nagle jeden z nich krzyknął: Głodny jestem! Musimy teraz zrobić sobie kanapki, żeby zjeść je na filmie. Zdziwiłam się, bo szybciej i łatwiej jest kupić hamburgera, frytki, sajgonki czy kubełek kurczaka w panierce. W końcu asortyment obleganego kącika z fast foodem jest duży i nie oszukujmy się bardzo popularny. W międzyczasie na stoliku pojawiły się bułki i ser, co wywołało uśmiech na mojej twarzy. Podczas robienia kanapek jeden z nich powiedział: Pamiętaj, że musimy dzisiaj wieczorem odmówić Zdrowaśki za tą miłą panią, która nam zawsze świeże bułki i ser odkłada! Tylko pamiętaj! Pewnie nie będziesz, ale ja będę pamiętał! Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że na seansie filmu zjawiło się tylko kilka osób, a w tym dwóch wcześniej wspomnianych panów. I po raz drugi pojawił się uśmiech na mojej twarzy, gdy z tyłu sali usłyszałam szelest folii i zachwyt: Ale dobre! Dzisiaj tak ciężko przychodzi nam okazywanie wdzięczności ludziom i Bogu. W jakikolwiek sposób! Zapominamy o tym, choć sami lubimy i oczekujemy, jak nam się podziękuje. Nic to nie zmienia, ale czyż nie robi się nam wtedy cieplej na sercu? Czujemy się docenieni i w jakiś sposób wynagrodzeni. Ks. Jan Twardowski pisał: Jest taka wdzięczność kiedy chcesz dziękować lecz przystajesz jak gapa bo nie widzisz komu a przecież sam nie jesteś płacząc po kryjomu. Zawsze jest komu i za co dziękować, nawet za rzeczy błahe. A może przede wszystkim za te najmniejsze gesty, te bezinteresowne, z pozoru oczywiste, o których na co dzień zapominamy. A Ty dziękujesz Bogu za to, że się obudziłeś, że możesz kolejny raz spokojnie zasnąć, że rodzice i dzieci są zdrowe, że masz pracę, że Bóg postawił na twojej drodze ludzi, którzy cię kochają, pomagają i wspierają? Jan Paweł II powiedział: Trzeba pamiętać o nieustannej wdzięczności za ten dar, jakim dla człowieka jest drugi człowiek. A czy Ty dziękujesz żonie, że wyprasowała koszulę, mężowi za wkręcenie żarów- W każdym położeniu dziękujcie 1 Tes 5, 18 ki, tacie że zabrał cię na spacer, mamie za smaczne gołąbki na obiad, kierowcy autobusu że zaczekał na ciebie, panu który otworzył ci drzwi i przepuścił, koleżance że pozwoliła Ci zadzwonić ze swojego telefonu, gdy twój się rozładował, koledze że pomógł ci naprawić samochód, kierowcy zatrzymującemu się na pasach, żeby Cię przepuścić, ekspedientce odradzającej sukienkę, w której źle wyglądasz, babci za kolejne powidła z jabłek, siostrze za pożyczenie bluzki, bratu za odstąpienie miejsca przy xboxie...? Tak naprawdę w naszym codziennym życiu jest mnóstwo sytuacji, za które należy się wdzięczność innym i której od nas nie otrzymują. A przecież sposobów na Zwykła niedziela okazywanie wdzięczności jest tak wiele. Żyjemy w świecie, w którym czas to pieniądz. Nie mamy czasu dla siebie, dla innych, często odruch serca odbierany jest podejrzliwie lub jako słabość. Jeżeli ktoś Ci pomaga, chociaż w najmniejszy sposób to warto mu podziękować. Uśmiechnij się, zrób cokolwiek, ale nie bądź obojętny. Dziękuj za każdy dzień, za każde dobro i radość która Cię spotkała. Może jest ktoś, komu nie podziękowałeś bo zapomniałeś, bo się wstydziłeś, bo byłeś zły? Zrób to, a jak nie masz możliwości lub jest już za późno to po prostu się pomódl. Powiedz dziękuję, ale tak z głębi serca, świadomie. I nie jest ważne czy dziękujesz za uratowane życie czy za świeże bułki. Piotr Rogucki w utworze 100 tysięcy jednakowych miast śpiewa: Bo ja ten sam, od wielu lat sam. Może w końcu znowu nauczymy się otwarcie i bezinteresownie dziękować, żeby nie być takimi samymi, od wielu lat w tłumie samymi! KB Kiedy w kalendarzu dzień jako niedziela zapisana, Przychodzę, więc do kościoła odświętnie ubrana. W równo ustawionych rzędach ławek siadam, I swoje troski, żale Bogu opowiadam. Głęboko zatapiam się w tej rozmowie, Lecz czasami niesforne myśli plączą mi w głowie. I nagle ministrant sygnaturką znak daje, Więc pokornie z szacunkiem z klęczek wstaję. I każdy stojąc pokornie głowę uniża, Bo do ołtarza kapłan się zbliża. Za chwilę msza będzie odprawiona, Kiedy kapłan znak krzyża wykona. Potem odbędzie się Ewangelii odczytanie, I za chwilę osobiste z Bogiem spotkanie. A kiedy widzę uniesioną Hostię w ręku kapłana, To wiem, że nadeszła ta chwila tak bardzo oczekiwana. A kiedy gong daje znak i słyszę dzwonków granie, To wiem, że Jesteś już blisko mnie, Panie. I chociaż serce drży, to łza w oku się pojawia, Bo zbliża się Ten, który nigdy w troskach nie pozostawia. Wszechmocny Jesteś poprzez krzyż na tym świecie, Bo milionom dusz dajesz ulgę, gdy grzech nas gniecie. Więc spieszymy do ołtarza, by przyjąć Twoje Ciało, Bo nam wciąż w naszym życiu Ciebie za mało. Dziękujemy Ci Jezu za goszczenie przy Twoim Ołtarzu, Bo tu pomagasz pozbyć się naszych grzechów bagażu. Więc proszę, oczyść moją duszę, kiedy tutaj stoję, I usuń z naszego życia wszystkie troski i niepokoje. Bym bez trosk i grzechów nawet cienia, Mogła pokornie korzystać z duszy oczyszczenia. By dusza i ciało bez serca drżenia, Godna była, mój Jezu, Twego poświęcenia. Barbara Ksionek POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 13

14 Nie bądźmy obojętni Nie bój się wrogów - w najgorszym razie mogą cię zabić. Nie bój się przyjaciół - w najgorszym razie mogą cię zdradzić. Strzeż się obojętnych - nie zabijają i nie zdradzają, ale za ich milczącą zgodą mord i zdrada istnieją na świecie. Bruno Jasieński z książki Zmowa obojętnych W kazaniu głoszonym w pierwszy piątek miesiąca ojciec Sławomir przestrzegał między innymi przed powszechnie lansowanymi poglądami o dopuszczalności związków osób jednopłciowych i o adopcji dzieci przez pary homoseksualne. Przestrogi te nabrały dramatycznego znaczenia w momencie, gdy dowiedziałem się o wynikach referendum przeprowadzonego u naszych południowych sąsiadów Słowaków. Referendum miało na celu wprowadzenie do konstytucji zapisów o zakazie małżeństw jednopłciowych, zakazie adopcji dzieci przez pary jednopłciowe oraz o prawie rodziców do odmowy posyłania dzieci na lekcje, na których naucza się o seksie i eutanazji. Ponad 90% Słowaków biorących udział w referendum opowiedziało się za wprowadzeniem do konstytucji zapisów, dbających o naturalny porządek świata, o godność rodziny, prawo do decydowania o losie naszych dzieci i uznanie wartości chrześcijańskich za fundament rozwoju człowieka. No i cóż z tego, skoro tylko 24% uprawnionych poszło oddać swój głos, a w związku z tym wyniki referendum nie są wiążące dla parlamentu. Decyzję podjęli obojętni, ci, którym było wszystko jedno, którzy nie chcą się narażać. Jestem przekonany, że nie tylko ja, ale również niemal każdy z czytelników Posłańca miał okazję uczestniczyć w rozmowie na te jakże drażliwe tematy. W zdecydowanej większości nasi rozmówcy popierają naturalny kształt rodziny czyli kobieta matka i mężczyzna ojciec bez jakichkolwiek odstępstw, zwłaszcza w sferze adopcji dzieci. Wychowując własne dzieci, oczekujemy, że nasz syn-mężczyzna, założy rodzinę wiążąc się z czyjąś córką-kobietą, że będziemy cieszyć się pielęgnowaniem wnuków, będących owocem tego związku. Jeśli tak, to dlaczego większość naszych przedstawicieli w polskim parlamencie głosuje za podejmowaniem ustaw sprzecznych z pożądanym przez nas modelem rodziny. Kto wybrał parlamentarzystów głosujących za tzw. konwencją antyprzemocową otwarcie uderzającą w po- wszechnie obowiązujący model rodziny, kto zadecydował o wprowadzeniu do Sejmu transwestyty i zdeklarowanego homoseksualisty, kto sprawił, że homoseksualista został prezydentem jednego z większych miast w Polsce, a transwestyta jest kandydatem na prezydenta naszego kraju. Za kilka miesięcy będziemy mieli kolejną okazję podjąć decyzję o pożądanym kształcie państwa, w którym mieszkamy. Miejmy odwagę opowiedzieć się za tym, w co wierzymy. Nie bądźmy obojętni. Przed taką postawą przestrzegał św. Jan w Apokalipsie pisząc: Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust. Ap. 3(15,16). Niech ta przestroga doda nam sił i upewni w słuszności podejmowanych decyzji. Bogdan Kozioł Gorzkie żale W tegorocznym Wielkim Poście, podczas nabożeństw pasyjnych chcemy rozważać Mękę naszego Pana Jezusa Chrystusa w oparciu o homilię paschalną Meritona z Sardes. Znajdujemy w niej chrześcijańską interpretację wieczerzy paschalnej w Egipcie, po której Pan Bóg wyprowadził synów Izraela do Ziemi Obiecanej, a baranek, jakiego spożywali wówczas Izraelici, był zapowiedzią Chrystusa, prawdziwego Baranka przybitego do Krzyża w tym samym czasie, gdy w świątyni należało złożyć przebłagalną ofiarę. Poniżej tekst wspomnianej homilii: Prorocy przepowiedzieli wiele rzeczy o tajemnicy Paschy, którą jest Chrystus. Jemu niech będzie chwała na wieki wieków. Amen. On zstąpił z nieba na ziemię dla cierpiącego człowieka i przyoblókłszy się w jego ciało w łonie Dziewicy wyszedł stamtąd jako człowiek. Biorąc ciało podległe cierpieniu, wziął na siebie mękę cierpiącego człowieka i zniszczył ją. Duchem zaś, który nie mógł umrzeć, zabił śmierć - morderczynię człowieka. Przywiedziony jak jagnię i zabity jak owca, wybawił nas niby z Egiptu od służby temu światu i wyzwolił nas z niewoli diabła, jakby z ręki faraona. Dusze nasze naznaczył własnym Duchem, a członki naszego ciała pomazał swoją krwią. On jest Tym, który okrył hańbą śmierć, a diabła pozostawił w nieutulonym żalu, jak Mojżesz faraona. To On zranił nieprawość, a niesprawiedliwość pozbawił potomstwa, jak Mojżesz Egipt. On jest Tym, który nas wywiódł z niewoli na wolność, z ciemności do światła, ze śmierci do życia, spod władzy tyrana do wiecznego królestwa i uczynił nas nowym kapłaństwem oraz ludem wybranym na wieki. On jest Paschą naszego zbawienia. To On w wielu musiał znosić wiele. W Ablu został zabity, w Izaaku związano Mu nogi, w Jakubie przebywał na obczyźnie, w Józefie został sprzedany, w Mojżeszu podrzucony, w baranku paschalnym zabity, w Dawidzie prześladowany, w prorokach zelżony. Poczęty w łonie Dziewicy, zawieszony na drzewie krzyża, pogrzebany w ziemi, zmartwychwstał i wstąpił na wysokości niebios. On jest milczącym Barankiem, Barankiem zabitym, zrodzonym z Maryi, pięknej owieczki. Wzięty ze stada i poprowadzony na zabicie, wieczorem został złożony w ofierze, a nocą Go pogrzebano. Nie łamano Mu kości na drzewie krzyża, a będąc w ziemi nie uległ rozkładowi, lecz powstał z martwych i wskrzesił człowieka, wyprowadzając go z grobu otchłani. Serdecznie zapraszam na nabożeństwa pasyjne, przez które chcemy się jak najlepiej przygotować do owocnego przeżywania największych tajemnic naszej wiary - Triduum Paschalnego. o. Mariusz Urbański OMI 14 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

15 ZAPYTAJ KAPŁANA Po co post? W Środę Popielcową słyszymy Boże wezwanie: Zarządźcie święty post, Nawróćcie się do Mnie całym sercem przez post. Jaki zatem sens nadajemy praktykom postnym dzisiaj, jakie posty praktykujemy? Obecnie wiele się mówi o różnych dietach. Dla lepszej sylwetki ludzie gotowi są praktykować różne posty. Niestety rezultaty tych wszystkich kuracji są na ogół marne. Nie ma to jednak nic wspólnego z postem, który jest jednym z aktów religijnych, bo odnosi nas do Boga. Świadomie pościmy dla Niego, gdyż tylko Bóg zna serce człowieka. Taka postawa przynosi korzyść duchową, jednoczy nas bardziej z Bogiem. Motywem postu jest oczyszczenie serca, poddanie się Bogu. Sam brak czegoś nie jest jeszcze postem. Post jest dobrowolnym pozbawieniem się czegoś w nadziei przybliżenia się do Boga. Post dotyczy ciała, ale jest wzmocnieniem ducha, jest upokorzeniem swojej duszy przed Bogiem. Przez to pozwala nam bardziej otworzyć się na działanie Boże, na natchnienia Ducha Świętego. W przeżywaniu postu ważna jest postawa wolności. Poszczę tylko dlatego, że jestem wolny i moją wolność zwracam do Boga. Prawdziwy post winien być też związany z miłością bliźniego, z modlitwą i jałmużną. Kościół zasłuchany w słowo Boże wzywa nas do postu poprzez jedno z przykazań kościelnych, a mianowicie czwarte, które obecnie brzmi: Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w czasie Wielkiego Postu powstrzymywać się od udziału w zabawach. Zobowiązuje nas ono do wstrzemięźliwości od potraw mięsnych we wszystkie piątki całego roku, o ile nie wypada wówczas jakaś uroczystość. Natomiast wstrzemięźliwość i post obowiązują w Środę Popielcową orazw Wielki Piątek. Post ten polega na dwóch posiłkach mniejszych i jednym do syta. Wstrzemięźliwość praktykujemy od skończonych 14 lat życia, post od pełnoletniości do rozpoczęcia 60 roku życia. Pamiętajmy jednak, że w ducha pokuty powinni być wprowadzani wszyscy, niezależnie od wieku. Kiedy znowu rozpoczynamy Wielki Post nie starajmy się przed czym przestrzega nas Pan Jezus aby się ludziom pokazać. Nie chodzi też o to, by niejako prześcignąć samego siebie, by postanowić coś, czego być może nie potrafilibyśmy spełnić. Chodzi raczej o powstrzymywanie się od małych rzeczy, która mogłyby nam przeszkodzić w byciu całkowicie dla Boga. A więc może post od krytycznych słów, od rozbujanej wyobraźni, która nie pozwala się modlić, od telewizji, od poddawania się smutkowi Nie żałujmy wysiłku, bo Ojciec, który widzi w ukryciu odda nam o. Krzysztof Ziętkowski OMI W czasie ferii zimowych, wyjechałam z siostrą Moniką i scholą na rekolekcje do Ożarowa Mazowieckiego. Wyjazd trwał 5 dni. Podczas pobytu w domu rekolekcyjnym miałyśmy dużo ciekawych zajęć, które nie tylko zbliżały nas do Pana Jezusa,ale i rozbawiały. Poznałyśmy dużo nowych koleżanek i kolegów. Nasze rekolekcje miały swój hymn oraz myśl przewodnią: Być bliżej Jezusa. Bliskość tę zapewniła nam m.in. codzienna Eucharystia i modlitwa. Pewnego dnia dowiedziałyśmy się, że odbędzie się bal karnawałowy. Każda z nas miała własnoręcznie przygotować swój strój z bibuły. Na balu było bardzo fajnie, bawiłyśmy się wspaniale. Dla urozmaicenia Ferie z siostrą Moniką czasu uczyłyśmy się nowych piosenek i uczestniczyłyśmy w licznych warsztatach: teatralnych, plastycznych, muzycznych, itp. Chętnych nie brakowało. Wszyscy byliśmy podzieleni na grupy. Każda z grup miała swój okrzyk, herb i nazwę. np nasza grupa to Dzikusy. Myślę, że rekolekcje na długo pozostaną w moim sercu i pamięci, a to dlatego, że dzięki nim zbliżyłam się jeszcze bardziej do Pana Jezusa. Marysia Sawicka kl.4 D W dniach II 2015 roku schla dziewczyn z naszej parafii uczestniczyła w rekolekcjach w Ożarowie Mazowieckim. Rekolekcje odbywały się pod hasłem Być bliżej Jezusa. Każdy dzień rozpoczynał się modlitwą a kończył Apelem Jasnogórskim. Codziennie przewodniczył nam inny patron, do którego się modliłyśmy, i o którym pogłębiałyśmy naszą wiedzę. Miałyśmy też dużo czasu na różne fajne prace w grupach, uczestniczyłyśmy w warsztatach np. teatralnych, plastycznych. Bawiłyśmy się na balu karnawałowym, na który same przygotowywałyśmy przebrania z bibuły. Na rekolekcjach panowała fajna i radosna atmosfera. Spotkałam tam dużo sympatycznych i życzliwych osób. Opiekunowie byli mili, kuchnia bardzo smaczna. Cieszę się, że mogłam uczestniczyć w tych rekolekcjach. Ola POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 15

16 Zwykła blaszka Chodnik przy ulicy pokryty był warstwą szarego, topniejącego śniegu, w którym buty przechodniów wygniatały minikałuże. Marsz zatem przez miasto nie mógł być przyjemnością. Nie mógł być miły dla Michała, który w drodze ze szkoły do domu coraz bardziej czuł, jak woda wciska się do jego skarpetek. - Nie jest fajnie myślał ale jakoś do chałupy doczłapię. Na szczęście zimno mi nie jest, a w szafie coś suchego na nogi się znajdzie. Chłopiec pocieszał się i na wszelki wypadek przyspieszał kroku. Jego oczy, baczniej niż zwykle, wpatrywały się w niewielki obszar przed butami, aby wyłowić jak najsuchsze fragmenty drogi. - No, proszę! I w takim śniegowym błocie można znaleźć szczęście! wykrzyknął wesoło Michaś i pochylając się wwiercał wzrok w połyskujący złotawą barwą krążek. Chyba znalazłem dwójkę. Przyda się na jakiś drobny zakup. Zadowolony ze swej spostrzegawczości wykonał energicznie dwa susy do przodu, po czym pochylił się, by wygrzebać z rzadkiej mazi dwuzłotową monetę. - No, nie. To normalne oszustwo. To tylko bąknął niepocieszony zwykła wygładzona blaszka. Wyciągnięta po pieniądz ręka chwyciła jednak tę nieoczekiwaną blaszkę i uniosła ją do góry. Chłopiec spojrzał na gładką, wypolerowaną wręcz powierzchnię i mimo woli odwrócił znalezisko na drugą stronę. - Piękna... zadziwił się szczerze, kiedy na odwrotnej stronie ukazała się misternie wytłoczona postać. Matka Boska... Matka Boska Częstochowska. Z ma- lutkim Panem Jezusem. W takim małym, metalowym odbiciu, a wszystkie szczegóły jakby przeniesione z obrazu. Michaś uśmiechnął się. Chłodnymi palcami starł kropelki wody ze świętego wizerunku i rozsunąwszy suwak przy małej kieszonce w plecaku włożył go do środka. * * * Po kilku tygodniach po śniegowym błocie nie było nawet śladu. Coraz żwawsze słońce czyściło chodniki nieomal do sucha. Idąc po równych, betonowych kostkach można było patrzeć choćby na czubki przydrożnych drzew, na których coraz wyraźniej rozmawiały ze sobą miejskie ptaki. Michał tak właśnie czynił. Lubił oglądać wesołe, sadowiące się na gałęziach wróble, kawki, gawrony. Zawsze jednak, kiedy mijał miejsce znalezienia zwykłej blaszki, opuszczał na chodnik oczy i z radosnym uczuciem wymawiał w myśli: - Gdybym nie dotknął, Matko Boża, Twojej postaci, na pewno czułbym, że dałem się oszukać. Teraz, kiedy chodzę razem z Tobą, trudno mi pojąć, że mogłem dąsać się nie znajdując dwóch złotych. Stefan Todorski Feryjne rekolekcje Scholanek Od 17 do 20 stycznia 9-osobowa grupa najstarszych scholanek uczestniczyła w feryjnych rekolekcjach w Warszawie. Podczas pobytu u sióstr każdy dzień rozpoczynany był poranną modlitwą w kaplicy zakonnej. Co dzień miałyśmy do rozważania różne tematy. Oprócz modlitwy co wieczór brałyśmy udział w super zorganizowanych zajęciach rekreacyjnych. Dzień kończyłyśmy wieczorną modlitwą połączoną z Apelem Jasnogórskim. Były to niezapomniane wrażenia, które na długo pozostaną w mojej pamięci. Karolina Kurowska Dnia 17 stycznia z okazji ferii zimowych my, jako starsze scholanki, pojechałyśmy do Warszawy, do Sióstr. Po południu byłyśmy na miejscu. Organizowane były codziennie spotkania, modlitwy i rekreacje, czyli między innymi zabawy, rozrywka. O 22:00 rozpoczynała sie cisza nocna. W niedzielę miałyśmy swoją mszę św. w kaplicy obok pokoi, a potem po obiedzie poszłyśmy na dłuższy spacer do lasu. Pomimo tego, że było zimno, dobrze się bawiłyśmy. Wieczorem oglądałyśmy film pt. Cyrk motyli. W poniedziałek poszliśmy rano do kościoła na Mszę Świętą. Między obiadem a kolacją również oglądaliśmy film pt. Anna, królowa przestworzy. We wtorek poszłyśmy na śniadanie, potem musiałyśmy posprzątać pokoje i zaścielić świeżą pościelą łóżka. Na szczęście zrobiłyśmy to sprawnie i zdążyłyśmy jeszcze na rekreację. Ten wyjazd był dłuższy niż za każdym razem, kiedy tu przyjeżdżałyśmy. Najbardziej ze wszystkich zajęć i atrakcji podobała mi się rekreacja, zresztą innym dziewczynom też. Ewa Czyżewska kl. VI c :) 16 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

17 Krzyżówka 1. Adam i Zaduszny Chrystus Tysiąclecia Galilejska Ułóż puzzle Stróż Melchior i Baltazar Narodzenie Testament 10. Cyryl i... Rozwiązanie przynosimy na Msze św. na godz Powodzenia! ŚMIEJ SIĘ Z NAMI NA DRODZE Mężczyzna jedzie samochodem i słyszy w radiu komunikat: - Uwaga! Jakiś wariat na drodze 123 jedzie pod prąd! Słusząc to. Kierowca rozgląda się i mówi do siebie: - Jaki jeden wariat? Są ich tu setki! ROWEREK Nauczyciel na lekcji wf zarządził ćwiczenie rowerków, a Jasio nie ćwiczy. Nauczyciel podchodzi do niego i pyta: - Dlaczego nie ćwiczysz? - Dlatego, że właśnie zjeżdżam z górki. BEZROBOTNY BYDOWLANIEC Przychodzi bezrobotny na budowę. - Co może pan robić? - pyta majster. - Mogę kopać odpowiada mężczyzna. - A co jeszcze może pan robić? - Mogę nie kopać... DATA Na randce. Ona się spóźnia. Wreszcie przychodzi. - Kochanie, dużo się spóźniłam? - Ach, drobiazg. Data się zgadza... NAPAD Bandyta wpada do tramwaju i krzyczy: - Nie ruszać się, to jest napad! Na to jakiś pasażer z ulgą: - Aleś mnie pan wystraszył, już myślałem, że to kanary! ROZMOWA Ojciec gimnazjalistki, która zwykle godzinami gada przez telefon, słysząc że skończyła krótką rozmowę, mówi zdziwiony: - Nie do wiary? Rozmawiałaś tylko 15 minut! Czyżbyś poznała jakiegoś małomównego chłopaka? - Nie, tato. To była pomyłka. BRACISZEK Jaś mówi do kolegi z przedszkola: - Moja mama urodziła mi tydzień temu braciszka. -I do kogo jest podobny? - pyta kolega. -Z oczu do mamy, z nosa do taty, a z głosu do syreny policyjnej. Przyg. B.P. POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 17

18 INFORMATOR PARAFIALNY SAKRAMENT CHRZTU Sakrament Chrztu św. odbywa się zasadniczo w pierwszą i trzecią niedzielę miesiąca (lub tylko w jedną z nich) w czasie Mszy św. o godz. 12:00 oraz w Boże Narodzenie i Wielkanoc godz. 14:00. Chrzest zgłasza się przynajmniej tydzień wcześniej. Zgłaszający chrzest przynosi ze sobą: metrykę urodzenia dziecka, dokument ślubu kościelnego jego rodziców, dane personalne rodziców chrzestnych (imię, nazwisko, datę urodzenia, wyznanie, miejsce zamieszkania i zaświadczenie, że dana osoba może być ojcem lub matką chrzestną), oraz poświadczenie udziału w czterech katechezach rodziców i chrzestnych. Spotkanie organizacyjne odbywa się w sobotę przed niedzielą chrztów o godz Przypominamy, że ci, którzy nie przyjęli sakramentu bierzmowania, lub żyją w związku niesakramentalnym, nie mogą być rodzicami chrzestnymi. SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA Narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej na trzy miesiące przed planowanym ślubem, w celu spisania protokołu przedślubnego. Przynoszą ze sobą dowody osobiste, metryki chrztu z aktualną datą i z adnotacją o bierzmowaniu, świadectwa ukończenia religii z ostatniej klasy oraz poświadczenie udziału w ośmiu katechezach przedmałżeńskich. W trakcie przygotowań narzeczeni są zobowiązani do uczestnictwa w dniu skupienia, który odbywa się w naszej parafii, w drugą niedzielę każdego miesiąca (początek o godz oraz do kursu prze małżeńskiego w parafii Bożego Ciała w pierwszy lub trzeci wtorek miesiąca (początek o godz ). Po zgłoszeniu się do kancelarii narzeczeni muszą udać się do USC, właściwego ze względu na zamieszkanie jednej ze stron, w celu dokonania formalności wynikających z prawa świeckiego. USC wyda narzeczonym zaświadczenie (3 egz. o tym, że mają oni prawo zawrzeć małżeństwo wg prawa polskiego (zaświadczenie jest ważne 3 miesiące od daty wydania), które należy dostarczyć do kancelarii parafii, gdzie będzie zawierane małżeństwo. SAKRAMENT CHORYCH W nagłych przypadkach należy wezwać kapłana o każdej porze. Odwiedziny chorych i osób w podeszłym wieku odbywają się w pierwsze piątki miesiąca, lub w inne wyznaczone dni, od godz Chorych należy zgłosić w kancelarii lub zakrystii, podając dokładny adres zamieszkania. POS ANIEC ŒWIÊTEJ TERESY Miesiêcznik Parafialny - ukazuje siê od 1998 r. Redakcja: o. Rafał Bytner OMI - Opiekun Redakcji, o. Franciszek Bok OMI, o. Krzysztof Pabian OMI, Elżbieta ugowska - redaktor naczelna, Stefania Hêciak, Dominik Karwowski, Michał Klimiuk - przedstawiciel KSM, Bogdan Kozio³, Ewa Pankiewicz, Irena Piekart, Barbara Piwowarczyk, Miros³awa Postrzygacz, Hanna Protasewicz, Stefan Todorski Korekta: Irena Piekart, Miros³awa Postrzygacz Foto: Aleksandra Stefaniak, Waldemar Stefaniak DTP: eggatta@gmail.com Druk: NOWATOR Adres: Redakcja Pos³añca œw. Teresy Parafia Rzymskokatolicka p.w. Œw. Teresy od Dzieci¹tka Jezus SIEDLCE, ul. Garwoliñska 19 poslaniec@teresasiedlce.pl Sakrament Chrztu przyjęli: Laura Borkowska, Kornel Jastrzębski, Blanka Pietrusiak, Lena Mamcarz, Natalia Chmielewska, Maciej Szwed, Oskar Piłat, Gabriela Żurowska, Szymon Wiśniewski, Malwina Rozbicka, Hubert Duma, Antonina Zięcina, Bartosz Kempa Sakrament Małżeństwa zawarli: Andrzej Niedziółka i Magdalena Wierzejska, Emil Dmowski i Magdalena Chachaj, Tomasz Ksionek i Danuta Olszewska Modlitwie polecamy zmarłych: Zbigniew Sęktas l. 58, Jerzy Ciołek l. 69, Irena Bajor l. 88, Stanisława Mrawiec l. 91, Hanna Szakowska l. 75 Wydarzenia zakończenie kolędy KSM przebywał na narto-rekolekcjach w Czarnej Górze odbyła się Msza Święta z modlitwą o uzdrowienie spotkanie Ministrantów i ich Rodzin gościliśmy o. Tomasza Maniurę OMI odbył się bal przebierańców dla dzieci naszej parafii MSZE ŒWIÊTE: KANCELARIA CZYNNA: ch, t w w 1 t 0 1 Parafia Rzymskokatolicka p.w. œw.teresy Bank PKO SA I O w Siedlcach POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY

19 POSŁANIEC ŚWIĘTEJ TERESY 19

20 SOBOTA Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych NIEDZIELA Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych 9.00 Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dzieci i dorosłych Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych PONIEDZIAŁEK Spowiedź rekolekcyjna Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych 8.30 Spowiedź rekolekcyjna 9.00 Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych Spowiedź rekolekcyjna Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych Spowiedź rekolekcyjna Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych marca 2015 prowadzi o. Wiesław Zielonka OMI PLAN REKOLEKCJI WIELKOPOSTNYCH DLA DOROSŁYCH PLAN REKOLEKCJI WIELKOPOSTNYCH DLA KLAS 0, I, II SZKOŁY PODSTAWOWEJ nr 12 PONIEDZIAŁEK WTOREK ŚRODA Spotkanie rekolekcyjne dla klas 0, I, II Spotkanie rekolekcyjne dla klas 0, I, II Msza Św. dla klas 0, I, II PLAN REKOLEKCJI WIELKOPOSTNYCH DLA KLAS III, IV, V, VI SZKOŁY PODSTAWOWEJ nr 12 PONIEDZIAŁEK WTOREK ŚRODA WTOREK Spowiedź rekolekcyjna Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych 8.30 Spowiedź rekolekcyjna 9.00 Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych Spowiedź rekolekcyjna Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych Spowiedź rekolekcyjna Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych ŚRODA Spowiedź rekolekcyjna Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych 8.30 Spowiedź rekolekcyjna 9.00 Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych Spowiedź rekolekcyjna Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych Spowiedź rekolekcyjna Msza Św. z nauką rekolekcyjną dla dorosłych ZAKOŃCZENIE REKOLEKCJI Spotkanie rekolekcyjne dla klas III, IV, V, VI Spotkanie rekolekcyjne dla klas III, IV, V, VI Msza Św. dla klas III, IV, V, VI