BEST OF MŁODARP.NET

Transkrypt

1

2 Best of MłodaRP.net W kwestii formalnej 11 lutego 2006 roku w Internecie pojawiła się nowa strona, MłodaRP.net. Serwis miał być platformą publicystyczną otwartą dla każdego. Udało nam się zamieścić w nim wiele ciekawych materiałów, wśród których znalazło się sporo wywiadów (z politykami, artystami, ludźmi biznesu). Strona była naprawdę otwarta dla Czytelników, którzy mogli stawać się jej współtwórcami. Nasz pierwszy news na stronie ukazał się 11 lutego 2006 roku i brzmiał następująco: MłodaRP to grupa ludzi, którym na sercu leży rozwój i przyszłość naszego kraju. To organizacja stworzona przez młodych Polaków, którym znudziło się już bierne przyglądanie się światu dorosłych. Naszej inicjatywy nie kierujemy jedynie do ludzi młodych wiekiem. Jesteśmy otwarci na każdego człowieka młodego duchem. Postanowiliśmy uruchomić forum internetowe, które ma się stać miejscem wielkiej debaty na tematy polityczne, społeczne, kulturowe czy jakiekolwiek inne, które nurtują wielu mieszkańców Rzeczpospolitej. Mamy nadzieję, że nasza inicjatywa przyczyni się do przyspieszenia reform naszego kraju, a także do tego, że społeczeństwo wreszcie uwierzy, że tylko razem możemy osiągnąć naprawdę wielkie rzeczy. Zapraszamy do odwiedzania naszej strony internetowej, zapoznania się z naszym programem, a także udzielania się na forum MłodejRP. W ciągu trzech lat działalności opublikowaliśmy blisko 400 materiałów felietonów, wywiadów, recenzji, komentarzy i analiz. Na naszych łamach gościli ludzie z różnych środowisk. Udało się nam stworzyć wartościowy serwis publicystyczny. Zamknęliśmy go w 2009 roku, ponieważ nie byliśmy w stanie poświęcać mu czasu i energii. Spożytkowaliśmy ją na inne projekty realizowane w ramach Stowarzyszenia MłodaRP, którego kamieniem węgielnym był serwis MłodaRP.net. Dziś, pięć lat po inauguracji MłodejRP.net, postanowiliśmy opublikować dwadzieścia pięć najciekawszych artykułów, które ukazały się na łamach serwisu. Przez te kilka lat zmieniło się bardzo wiele. Pokazujemy teksty takimi, jakie były publikowane, bez żadnych poprawek. Obok każdego artykułu widnieje data jego publikacji w MłodejRP.net. Zachęcamy do lektury! Marcin Żukowski Były Redaktor Naczelny MłodejRP.net 2

3 Best of MłodaRP.net SPIS TREŚCI Wilka tępy kieł: Patriotyzm Bartosz Rodak... 5 Z wolnej ręki: Za 100 dni matura Adrian Twarowski... 7 Lustrem w biskupa ks. Bartłomiej Król... 9 Czas na nową klasę polityczną, czas na nową lewicę! Łukasz Foltyn. 10 Apetyt na polskość Paweł Rogaliński Żałoba czy szopka? Bartosz Rodak Zamiast grać, wciąż tasują karty Paweł Rogaliński Zapisy z konfliktu na Kaukazie Grzegorz Gruchalski Polska europejskim tygrysem: recepta na sukces Paweł Rogaliński Muniek Staszczyk: ciągle wierzę w gnijący świat Adrian Twarowski & Marcin Żukowski Krzysztof Bosak: byłem DJem Adrian Twarowski & Marcin Żukowski Robert Biedroń: pokazywanie różnorodności nam pomoże Adrian Twarowski & Marcin Żukowski Jerzy Urban Dorota Paszyńska & Marcin Żukowski Ewa Kopacz: władza jest dla obywateli Marcin Żukowski Ivan Komarenko: chciałbym być i Polakiem, i Rosjaninem Marcin Żukowski Co o tym myślicie rozmowa z twórcami MłodejRP Monika Łopuszyńska & Maciej Smogorzewski Tomasz Nałęcz: polityka jak narkotyk Edyta Sierpińska & Maciej Smogorzewski Tomasz Stańko: nie ma powrotu do starych czasów Judyta Fedorowicz & Adrian Twarowski Magdalena Piekorz: najważniejsi są widzowie Marcin Żukowski Lektor, a sprawa polska Marcin Żukowski Pan Antoni Adam Michnik Chwała bohaterom, problem pokonanych, przestroga dla wygranych Marcin Żukowski Społeczeństwo obywatelskie czy ma szansę rozwoju? Dziewanna Kuśińska Wieczór wyborczy MłodaRP

4 Best of MłodaRP.net Wydawca: Stowarzyszenie MłodaRP Copyright 2011 by Stowarzyszenie MłodaRP 4

5 WILKA TĘPY KIEŁ: PATRIOTYZM BARTOSZ RODAK Rzadko na moich wargach - Niech dziś to warga ma wyzna - Jawi się krwią przepojony, Najdroższy wyraz: Ojczyzna. Jan Kasprowicz - "Rzadko na moich wargach" W przeszłości naszego kraju pojęcie obecne bardzo często, okryte pewnym chwalebnym nimbem, chociaż przytaczane w sumie przy każdej okazji. W XXI wieku - jakby wyklęte, jakby niemodne, pozbawione szerokiego znaczenia. W obecnej Polsce, coraz rzadziej używa go ktoś spoza dość dziwnego kręgu. Dla mnie, Polaka z krwi i kości, człowieka dumnego z historii kraju (chociaż w osądach raczej krytycznego), jest to powód do niepokoju. O patriotyzmie można usłyszeć więcej w sumie tylko od nacjonalistów lub prawicy nacjonalizującej (skłaniającej się ku nacjonalizmowi, a nie przeprowadzającej nacjonalizację) - a to podczas manifestacji, a to w ministerstwie edukacji narodowej (chyba już wiem czemu Roman dostał ten resort... jaki inny nadaje się dla narodowca?) w ramach debaty o zmianie w programie edukacji. To przecież na tej narodowej prawicy istnieje (istniał - niestety nie wiem) Ruch Patriotyczny. To tutaj mamy program "4 P", gdzie jednym z "P jest właśnie patriotyzm. To pośród narodowców mamy hasła: Domy Ojczyste, "Bóg, Honor, Ojczyzna". W moim odczuciu hasła patriotyczne zawłaszczyła sobie szeroko pojęta prawica narodowa. Czy zrobiła to jednak "wbrew" innym? Według mnie - nie. Z wielu powodów. Po pierwsze - ugrupowania inne niż prawica mniej lub bardziej narodowa "zrzekły się" tego hasła. Polska lewica zrezygnowała z "patriotyzmu", by się od czegoś odciąć. W retoryce lewicy od dawna nie ma w powszechnym użytku słów: Ojczyzna, patriotyzm, miłość narodu etc. Po części przez "kompleks PZPRu". Większość lewicy w Polsce, to dawni PZPR-owcy. A PZPR w PRL miał monopol na głoszenie (raczej wykrzykiwanie) haseł patriotyzmu, walki o Ojczyznę. PZPR słowami tymi wycierał sobie twarz i buty, ubrudzone krwią opozycji. Epatował nimi. Retoryka rządzących "najweselszym barakiem za żelazną kurtyną" przesiąknięta była hasłami miłości do kraju. Każdy pochód, każda "akademia ku Czci" zawalona była plakatami, proporcami, flagami etc. z właściwymi hasłami. Partia i Ojczyzna - ciągle obok siebie. Mówisz "partia", myślisz "Polska". Obecna lewica, w pochodzie odcinania się od PZPR-owskiej tradycji, postanowiła się chyba również odciąć od retoryki patriotycznej. Zamiast "Ojczyzna" dobry postkomunistyczny lewicowiec mówi "Polska", rzadziej "Rzeczypospolita". Lewica, usuwając z siebie to co PZPR-owskie (poza ludźmi oczywiście), odcięła się od dawnej tradycji. Od tradycji patriotycznych PPSu, od tradycji lewicowych (często radykalnie) bojowników o Polskę wolną, niepodległą

6 6 (dla niektórych jeszcze socjalistyczną). Tępiąc PZPRu pozostałości obecna lewica zapomniała chyba, że pojęcie patriotyzmu zrodziło się w ruchach lewicowych (bo przecież sprzeciw wobec obecnej sytuacji i chęć zmian, postępu to nie definicja konserwatyzmu, a lewicy) jeszcze w XIX wieku. W niektórych krajach do dziś jest obecna symbioza patriotyzmu i lewicy. Przykładem dość prostym jest Szkocka Partia Narodowa, ugrupowanie patriotyczne (wywodzące się z dość ciekawej organizacji independentów szkockich), ale lewicowe (i to nie lewicowe jak Partia Pracy, a raczej socjalne). Podobnie jest z IRA (które również, pomimo katolickiego charakteru, jest lewicowe), ETA. Przykładem na to, że lewica, może korzystać z patriotyzmu i to "nie razi" jest tez Partia Demokratyczna w USA. Jak na warunki USA, jest to partia lewicowa (na pewno bardziej lewicowa od Republikanów), która jednak potrafi mówić o patriotyzmie, gwiaździstym sztandarze czy chociażby o Ojczyźnie. Niestety, w Polsce lewica postanowiła zostawić patriotyzm innym. Podobnie zrobiło centrum - czy to lewicowe (jak Partia Demokratyczna), czy to prawicowe (jak Platforma). Tutaj również mało pięknych słów: Ojczyzna, patriotyzm... czemu? Nie wiem do końca. Według mnie, PO nie używa tej retoryki, bo chce się jakoś odróżniać (dodatkowo) od bardziej prawicowych partii, typu PiS i LPR. PO chyba po cichu przyznaje, że "patriotyzm" w Rzeczypospolitej ma obecnie konotacje prawicowe i to skrajnie. I dlatego rezygnuje z tego chwytu. Nie mówię, że jest to działanie bardzo przemyślane, wyrachowane, wg mnie raczej "instynktowne", nawet podświadome. Platforma w warstwie społecznej od PiS różni się niewiele, dlatego każda różnica, nawet symboliczna i retoryczna, przydaje się, by się lansować na "innych"... może lepszych. Zagadką pozostaje dla mnie Partia Demokratyczna. Tutaj nie mam teorii, która byłaby jakoś umotywowana logicznie (chociażby w małym stopniu). Tym sposobem, to właśnie prawica, głównie ta bardziej lub mniej nacjonalistyczna, uzyskała "wyłączność" na pewną retorykę, która z samego swojego założenia, powinna należeć do całego Narodu, do wszystkich Polaków.

7 7 Z WOLNEJ RĘKI: ZA 100 DNI MATURA ADRIAN TWAROWSKI Odkąd sięgam pamięcią to jeszcze nigdy nie denerwowałem się tak przed żadną rzeczą związaną ze szkołą. Zawsze byłem znany jako nieuk i leser, zawsze mimo to przechodziłem dość łatwo przez szkołę, w zasadzie bez szwanku. Podobnie zresztą było z egzaminem gimnazjalnym, z którego dostałem bodajże 75 punktów. Mimo to tegoroczna matura, która rozpocznie się za 109 dni przyprawia mnie o mdłości. I nie chodzi tu o to, że nie uzyskam odpowiedniej liczby punktów by dostać się na wymarzone studia. Nie o to chodzi. Dla mnie problemem są osoby, które miały cokolwiek wspólnego z jej wymyślaniem, planowaniem i układaniem. Zacznę od przerażającego dla mnie rozwiązania polegającego na tym, że uczelnia nie może sama zadecydować kogo przyjmie na studia i wybrać tych ludzi według własnych kryteriów czy testów. Ale to już jest temat ograny i wyczerpany. Następnym problemem jest klucz odpowiedzi. Klucz to słowo, na dźwięk którego wprost chce mi się wymiotować. Podpowiem, klucz to wzór odpowiedzi jakich powinien udzielić uczeń. Nie dość, że niszczy on jakiekolwiek przejawy indywidualizmu czy inwencji twórczej, to jeszcze nie uwzględnia wszystkich rodzajów odpowiedzi. Właśnie ten magiczny klucz sprawia, że uczeń podczas matury stara się pozbyć jakichkolwiek oryginalnych spostrzeżeń, wniosków czy analiz. To pod ten niesamowity klucz uczniowie się uczą, zamiast po prostu zdobywać wiedzę i jednocześnie uczyć się do matury. Mało tego, to ten klucz jest wyznacznikiem treści programowych i sposobu ich prezentowania przez nauczycieli. Gdyby tego było mało to przez klucz właśnie odpowiedź lustro jest poprawna, zaś zwierciadło już nie. Tylko że na kluczu problemy z maturą rocznika 88 się dopiero zaczynają. We wrześniu roku 2006 Minister Edukacji Narodowej - Roman Giertych - zawiadomił nas wszystkich, że aby zdać maturę nie trzeba jej wcale zdać. I nagle połowa sceny politycznej popada w niepohamowany zachwyt z powodu nowatorskiego rozwiązania (pominę już, że taką inwencję tępi się właśnie na nowej maturze). Jakby to nie wystarczyło uwielbiany przez uczniów Minister oświadczył, że matura rozszerzona nie będzie rozszerzeniem, a jedynie alternatywą dla matury podstawowej. I tak uczniowie na siedem miesięcy przed maturą dowiedzieli się na jakich prawach będą ją zdawać. Jednak niewiele później okazało się, że wcale nie wiadomo jak będzie to wyglądać. Na finalne (jak dotąd) dowiedzenie się jak będzie przebiegać matura czekaliśmy wszyscy z niecierpliwością aż do dziś - 16 stycznia, 109 dni przed maturą (podczas gdy np. wieczorny serwis TVN 24 wspomniał jedynie o amnestii, pomijając aspekt najważniejszy - formę rozszerzenia matury). Na swoje usprawiedliwienie Trybunał Konstytucyjny oznajmił, że nie chce zmieniać warunków zdawania dla nas. Ogromnie się z tego cieszymy, ale do matury (czy raczej klucza) powinniśmy się przygotowywać przez 3 lata, a nie przez 7 miesięcy. Mimo to bez materiałów pokazujących jak matura w systemie giertychowskim wygląda (poza oficjalną próbną maturą) każą nam się uczyć na niekorzystnych i bezprawnych

8 8 warunkach. Powiem Wam - raj na Ziemi. Wnioski? Żeby zdać maturę nie muszę jej zdać. To, że przedmiot mam na poziomie rozszerzonym wcale nie oznacza że był rozszerzany. Moja matura będzie nielegalna, ale legalna. Natomiast egzamin dojrzałości jest największą niedojrzałością jaką tylko potrafię sobie wyobrazić. Okazało się, że pierwszy raz szkoła spowodowała, że się zacząłem denerwować. Jedyny tego efekt to uszczerbek na moim zdrowiu. Przypominają mi się słowa We don't need no education. Mam tylko jedną prośbę do wszystkich, którzy mieli na szkołę wpływ przez ostatnie 10 lat - posprzątajcie po sobie i przywróćcie stan sprzed reformy szkolnictwa.

9 9 LUSTREM W BISKUPA KS. BARTŁOMIEJ KRÓL Co widzę, gdy stanę przed lustrem? Siebie. Takiego jaki jestem o 6.00 rano. Niewyspanego. Nieogolonego. Z przymrużonymi oczami. Lustro nic nie ukryje. Czy istnieje więc lustro, przed którym mają stanąć polscy biskupi oskarżeni o współpracę z SB? Postanowiłem napisać kilka słów o lustracji duchownych, bo głupio przecież było by zamknąć ten numer bez jakiejkolwiek lustracyjnej wzmianki. Pan Kowalski z pewnością przeglądałby tę gazetę kilka razy daremnie szukając w niej swojego biskupa i zadając sobie pytania: ma teczkę, czy jej nie ma? Donosił, czy nie donosił? Przyzna się wreszcie, czy nie? Otóż, aby uspokoić Pana Kowalskiego piszę te kilka słów z informacją, że ten biskup, o którym Pan myśli, z pewnością teczkę ma. Podobnie ma ją każdy, kto w tych czasach wstępował do seminarium duchownego. Otwarte pozostaje oczywiście to, co w tej teczce się znajduje. Miło było by z pewnością je otworzyć. Nie to, że z ciekawości, ale jak to twierdzi wielu tę sprawę trzeba załatwić raz na zawsze. Pamiętać jednak trzeba, że w archiwach IPN dokumenty pisali wrogowie Kościoła i nie można dopuszczać do sytuacji, w której ujawnienie zawartości teczek odbywa się bez ekspertów i szczegółowych badań. Polscy biskupi, zebrani 12 stycznia na nadzwyczajnym spotkaniu Rady Stałej Episkopatu Polski i biskupów diecezjalnych, postanowili poddać się lustracji, czyli dochodzenia do prawdy o biskupach i Kościele. Prawdy, której nie należy się bać. Jeżeli więc chcemy poznać prawdę, musimy poczekać. Nie możemy pozwolić sobie na kolejne rozczarowania i wyścigi w dzikich dochodzeniach. Pan Kowalski musi tez odpowiedzieć sobie na pytanie, po co potrzebna jest mu teczka jego biskupa. Po co tak naprawdę przegląda gazetę, szukając kolejnej lustracyjnej nowinki. Niezaprzeczalne jest to, że potrzeba dzisiaj poznania tej trudnej prawdy i każdy biskup powinien stanąć przed lustrem. Nie po to, by uszczęśliwić Kowalskiego, ale by zobaczyć siebie. By stanąć przed lustrem własnego sumienia.

10 10 CZAS NA NOWĄ KLASĘ POLITYCZNĄ, CZAS NA NOWĄ LEWICĘ! ŁUKASZ FOLTYN Obecna klasa polityczna wyczerpała swoje możliwości, dotyczy to nie tylko lewicy, ale i prawicy. Wygrana wyborcza Prawa i Sprawiedliwości była wyrazem dezaprobaty społeczeństwa dla polityki wszystkich poprzednich rządów. To co je charakteryzowało to arogancja rządzących wobec problemów społecznych, gdyż elity polityczne zajęte były głównie dbaniem o interesy własne oraz powiązanych z nimi innych elit, szczególnie gospodarczych. Po raz kolejny wybory, które miały przynieść zmiany na lepsze, okazały się dla społeczeństwa wielkim zawodem. IV RP okazała się kontynuatorką wszystkiego co złe w III RP, co gorsza pojawiły się zagrożenia dla podstawowych zasad demokratycznego państwa. Ale przecież nie mogło być lepiej, skoro IV RP tworzyli ci sami ludzie, którzy uczestniczyli przecież w różnych okresach w poprzednich rządach, a główny zarzut wobec III RP nie ma charakteru programowego, lecz personalny: dlaczego była to era Wałęsy i Kwaśniewskiego, a nie braci Kaczyńskich. Poza tym czarna wizja kraju przeżartego korupcją i sterowanego przez służby specjalne okazała się wielką iluzją: ogromny aparat CBA nie ma prawie co robić, a raport WSI który miał być porażający, nie zrobił najmniejszego wrażenia w opinii publicznej. Okazało się że diagnoza przyczyn problemów społecznych w Polsce, wynikających rzekomo z istnienia szarej pajęczyny układów i agentów, to po prostu tematy zastępcze rzucone wyborcom przez nieudolnych polityków, którzy nie mają pomysłów na rozwiązanie największych problemów polskiego społeczeństwa. Opozycja zaś nie ma wiele więcej do zaproponowania, poza generalnie konserwowaniem dotychczasowego stanu rzeczy, który pozostawiał wiele do życzenia. W efekcie kolejne wybory mają coraz niższą frekwencję, co nie jest bynajmniej winą wyborców, ile właśnie klasy politycznej która nie potrafi przedstawić programów wiarygodnych i atrakcyjnych dla wyborców. Tymczasem problemy społeczne narastają, ale tym politycy najmniej się przejmujączy to rządzący, czy z opozycji. Owszem, rozwój gospodarczy, który notabene nie jest dziś zasługą polityków gdyż gospodarka jest w znakomitej większości sprywatyzowana, zmniejsza nieco napięcia społeczne, ale w niewielkim stopniu. Ponad połowa żyje poniżej minimum socjalnego, blisko połowa dzieci chodzi głodna do szkoły i nie ma na podręczniki szkolne, duża rzesza bezrobotnych nie ma szans na pracę bo państwo nie ma skutecznego programu aktywizacji zawodowej dla osób o niskich kwalifikacjach i mieszkających na obszarach o dużym bezrobociu strukturalnym, biedują emeryci i renciści których nie stać na wykupienie leków, godziwych podwyżek płac nie mogą doczekać się lekarze, pielęgniarki, nauczyciele, policjanci, na leczenie chorych dzieci i hospicja trzeba urządzać narodowe zbiórki pieniędzy, bo politycy potrafili wykrzesać na publiczną służbę zdrowia tylko 4.5% PKB podczas gdy Czesi wydają 6% a Niemcy 10%. Nawet pracujący w większości zarabiają za mało, na pewno poniżej możliwości naszej gospodarki, ale to wina także

11 11 rządzących którzy konsekwentnie utrzymują skandalicznie niski poziom płacy minimalnej, połączony z wysokimi narzutami (składki ZUS i podatku dochodowego) na płace. Drobni przedsiębiorcy płacą wysoką składkę na ZUS bez względu na wysokość swoich dochodów, co często wręcz uniemożliwia im prowadzenie działalności gospodarczej. Skutkiem tych i wielu innych problemów społecznych, a także braku programów i perspektyw że politycy zajmą się ich rozwiązywaniem, jest masowa emigracja z kraju. Ale politycy się tym nie przejmują, są zajęci walką o władzę albo utrwalaniem swojej władzy, szkoda tylko że nie na gruncie merytorycznym i programowym, ale czysto personalnym: kto jest godny a kto nie, kto jest ze złego układu a kto z dobrego, kto jest nowoczesny a kto zacofany, kto jest populistą a kto odpowiedzialny, itd. itp... Obecny rozwój gospodarczy cieszy, ale nie korzystają z niego sprawiedliwie wszystkie grupy społeczne, po drugie zaś będzie on w dłuższej perspektywie nietrwały, gdy nie będzie powiązany z rozwojem społecznym. Już brakuje pracowników w różnych zawodach, a emigracja młodych ludzi i zakładanie rodzin za granicą spowoduje jeszcze większe problemy w przyszłości. Czas na nową klasę polityczną, czas na nową lewicę! Na ludzi którzy traktują politykę jako służbę społeczeństwu, a nie sobie samym. Na ludzi odpowiedzialnych i kompetentnych, myślących o przyszłości społeczeństwa i państwa. Dążyć do władzy można i należy, ale tylko wtedy kiedy chce się coś zrobić dla społeczeństwa, a nie przejąć władzę dla samej władzy, zaszczytów i salonów. Bierzmy dobre wzorce rozwiązań sprawdzonych w europie zachodniej, szczególnie w krajach skandynawskich, gdzie wysokie bezpieczeństwo socjalne udało pogodzić się z dynamicznym rozwojem gospodarczym, szczególnie w dziedzinie nowych technologii. Dlaczego lewica? Dlatego, że dla nas najwyższym dobrem jest dobro społeczeństwo, a nie wartości narodowe i tradycja. Szanujemy te wartości ale nie są one nadrzędnym celem dla naszej polityki. Uznajemy prawo wolności, tolerancji i braku narzucania (przez państwo i inne jednostki) światopoglądu. Jesteśmy zwolennikami gospodarki, gdzie kwitnie wolna przedsiębiorczość i zdrowa konkurencja. Jednak wbrew neoliberalnym poglądom, sam rozwój gospodarczy nie zapewni rozwiązania problemów społecznych. Widać to zwłaszcza na przykładzie krajów Ameryki Południowej, ale w Polsce także. Bieda, wykluczenie społeczne, niskie płace, brak perspektyw dla młodych na mieszkanie, godziwą pracę i warunki do założenia rodziny, to są główne negatywne efekty naiwnej wiary że wystarczy że państwo sprzyja samym przedsiębiorcom, a problemy społeczne niejako same się rozwiążą. Tu potrzebna jest aktywna rola państwa i polityka społeczna. Finansowana rzecz jasna z podatków. Ale te w Polsce nie są wcale tak wysokie, jak się powszechnie wmawia opinii publicznej - wynoszą one 32% PKB, podczas gdy np. w Danii jest to 52% PKB. Gdzie są lepsze warunki życia?... Poza tym w Polsce podatki są niesprawiedliwe, za mało progresywne, biorąc pod uwagę wszystkie podatki to największy procent płacą osoby o niskich dochodach, a najniższe- ci o najwyższych i korporacje. W Wielkiej Brytanii na przykład kwota wolna od podatku przekracza polską całoroczną średnią płacę... Dlaczego podatek progresywny? Dlatego, że jest

12 12 on sprawiedliwy społecznie, a nawet ekonomicznie. Status materialny, bogactwo, człowiek zawdzięcza nie tylko sobie samemu, ale i całemu społeczeństwu w którym funkcjonuje. A kto dostaje od społeczeństwa więcej, ten musi więcej dać z siebie na rzecz społeczeństwa. Gdyby ta zasada nie była przestrzegana, oznaczałoby to wyzysk społeczeństwa przez jednostki, a w dłuższej perspektywie upadek społeczeństwa. Chcemy gwarancji minimum socjalnego dla wszystkich mieszkańców Polski, na miarę możliwości polskiej gospodarki. Aktywizować bezrobotnych poprzez możliwość przekwalifikowania, udostępnienie tanich mieszkań socjalnych. Zdecydowanie zwiększyć nakłady na edukację, powszechną naukę języka angielskiego. Zwiększyć wydatki na publiczną służbę zdrowia, żeby każdy chory mógł liczyć na pełną pomoc państwa, a nie prowadzić publiczne zbiórki pieniędzy. Zdecydowanie podnieść płacę minimalną. Wprowadzić powszechne świadczenia socjalne dla rodzin z dziećmi, bo wychowanie dzieci jest pracą na rzecz społeczeństwa i choćby jego koszty powinny być w dużej części pokryte przez to społeczeństwo. Te i wiele innych to zadania nowej lewicy socjaldemokratycznej. Uznaliśmy założyciele Partii Socjaldemokratycznej, Filip Puchalski, Wojciech Orżewski i ja - że nie ma sensu ani szans na reformowanie dotychczasowej klasy politycznej, działanie w ramach dotychczas istniejących partii politycznych. Różnimy się od nich zasadniczo podejściem do polityki, zrozumieniem misji partii politycznej w demokratycznym państwie. Ma ona służyć społeczeństwu, a nie elitom. Dlatego powołaliśmy Partię Socjaldemokratyczną. Stowarzyszenie MłodaRP nie popiera Partii Socjaldemokratycznej ani żadnej innej formacji politycznej. W serwisie MlodaRP.net każdy ma możliwość prezentacji swoich poglądów i stąd ten artykuł. MłodaRP nie ponosi odpowiedzialności za treść tekstu.

13 13 APETYT NA POLSKOŚĆ PAWEŁ ROGALIŃSKI Wejście do Unii Europejskiej w 2004 roku ożywiło w Polakach chęć do podróży zagranicznych. I to nie tylko tych w celach zarobkowych, ale również i wypoczynkowych. Polska, będąca wcześniej cichym zakątkiem Europy, którym wielki świat mało się interesował, stała się dużo bardziej rozpoznawalna, a to obudziło w innych społeczeństwach apetyt na poznanie naszej kuchni, kultury i języka. Sławne wśród obcokrajowców pytanie po polsku jak się masz obiegło już spory kawał globu. Kiedy podróżowałem po Egipcie, niemal w każdej jego części mieszkańcy chwalili się wobec turystów opanowanymi zwrotami: mucha, mucha, karalucha, cześć kochanie, dzień dobry oraz wspomniane już, najbardziej powszechne jak się masz?. Często wymieniano też nazwiska sławnych Polaków: Małysz, Kubica, Wałęsa i Kwaśniewski. Co ciekawe, kilkunastu spotkanych przeze mnie Egipcjan niemal bezbłędnie używało języka polskiego, którego znajomość przynosi im obecnie często dużo większe zyski z pracy, niż gdyby władali jedynie j. angielskim, stosowanym powszechnie przez dużą część ludności w komunikowaniu się z obcokrajowcami. Muszę przyznać, iż byłem pod dużym wrażeniem słysząc nasz rodzimy język w ustach ciemnoskórych miejscowych. Na tym jednak nie koniec. Na plaży przy hotelu, w którym wówczas mieszkałem, poznałem grupę turystów, z którymi rozmawiałem dobrych kilkanaście minut. Przynajmniej z nimi mogłem zamienić parę słów bez konieczności użycia angielskiego. W pewnym momencie, jeden z nich, ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, powiedział, iż jest Włochem. Chwilę potem dodał, iż języka polskiego uczy się od sześciu lat na prywatnych lekcjach. Przyczyna jego pilnej nauki była jednak zrozumiała zakochał się w Polce i chciał zaimponować jej rodzinie. Obawiał się, że mógłby zostać szybko wyalienowany w obcym mu społeczeństwie, mówiącym dziwnym i niezrozumiałym dla niego językiem. Pół roku później, wyjeżdżając do Wielkiej Brytanii, nie podejrzewałbym, że spotkam się ze zjawiskiem znacznie bardziej wyrazistym. Otóż spacerując po ulicach wielu miast na Wyspach, bardzo często można usłyszeć język polski. Nie brak też reklam, które wprost odnoszą się do naszego narodu. Jedna z linii lotniczych oferuje na swych billboardach tanie przeloty do miast nad Wisłą. Za to największe banki już od dawna toczą walkę o przybyszów z naszego kraju. Gdy odwiedziłem jeden z nich, dostałem do ręki kilkustronicowy opis wszystkich rodzajów oferowanych kont bankowych w języku polskim. A nawet tam, gdzie znajdowały się napisy po angielsku, ilustracje przy nich obrazowały klientów-polaków, trzymających książeczki z napisem paszport, w którym wpisane imię brzmiało Renata, lub też dowód osobisty z umieszczonym tekstem narodowość: polska Także w supermarketach można bez wysiłku znaleźć wiele rodzajów rodzimych produktów spożywczych. Dobrym przykładem jest Chleb polski, chętnie kupowany

14 14 przez wyspiarzy z powodu znacznie lepszego smaku niż miejscowe pieczywo. Również piwo znad Wisły cieszy się dużą popularnością. W niektórych sklepach samoobsługowych można spotkać całe regały wyrobów wyłącznie polskich, a zainteresowanie nimi jest z całą pewnością niemałe. Ale na konsumpcji produktów spożywczych się nie kończy. W bibliotekach nawet niewielkich miasteczek, takich jak choćby Basildon, w którym mieszkałem, wyeksponowanych jest około kilkudziesięciu pozycji książkowych w naszym języku, głównie lektur szkolnych. Będąc w takim miejscu, bez problemu znalazłem płyty CD przeznaczone dla Anglików uczących się polskiego. Wszystkie te czynniki prowadzą do coraz to większego umacniania się pozycji Polaków na Wyspach. Dając przykład: zarabiający w Wielkiej Brytanii Polak ściąga do swojej pracy znajomych i rodzinę, czyli stara się, aby wszelkie wolne posady w danej firmie zostały zajęte przez jego bliskich. Gdy osiąga awans, sam zaczyna decydować o tym, kogo zatrudnić i wtedy oczywiście woli dać pracę rodakom niż obcym mu Anglikom. Zjawisko to wydaje się na tyle widoczne, iż nie trudno znaleźć przykłady potwierdzające tą tezę. Zupełnym przypadkiem miałem przyjemność poznać Tomasza Olesińskiego, który pracując w firmie InHealth Corporation, zajmuje się nadzorem kontroli jakości wody. Jak sam powiedział, woli obstawiać się Polakami, bo z nimi dobrze się współpracuje. To zupełnie co innego niż praca z Brytyjczykami. Anglicy, chwaląc się często swoim polskim pochodzeniem, w niczym nie przypominają Francuzów, nastawionych bardzo patriotycznie bądź nacjonalistycznie. Ci ostatni trzymają w sercu wrodzoną i głęboką urazę do wielonarodowych Wysp, dlatego też znaczna większość mieszkańców tego kraju nie zna nawet podstaw języka angielskiego. A to jest już pewnego rodzaju zapora dla naszych emigrantów, których lwia część nie potrafi mówić po francusku. Ci zaś z Polaków, którzy w zamierzchłych czasach osiedlili się tam na stałe, zapodziali gdzieś w pamięci swą narodowość, a swych potomków wychowali na Francuzów. Osobiście przekonałem się o tym, poznając ludzi w podobnej sytuacji, mieszkających na stałe w Paryżu. Być może dlatego też stolica Francji, będąca niegdyś kierunkiem polskiej emigracji, stanowi teraz jedynie pewien zapomniany rozdział historii naszego narodu. Pomimo drobnych potknięć, pozycja III RP w świecie wciąż rośnie, a my stajemy się bogatsi i coraz bardziej wpływowi. Dzięki otoczeniu przez małe i średnie państwa, nasz kraj stał się reprezentantem Europy Środkowo-Wschodniej, Polacy zaś głównymi przedstawicielami tej części świata. Mniej liczne mniejszości na kontynencie będą chętniej identyfikować się z Polonią, niż z ludnością Wielkiej Brytanii bądź Niemiec. Nie znajdując więc za granicą swych rodaków, będą starać się utożsamiać z bliższymi im językowo i etnicznie Polakami. To zaś może szybko spowodować masową chęć nauki naszego języka w sąsiednich krajach. Sam miałem okazję poznać Czecha, który nauczył się polskiego tylko po to, by nie zostać wyalienowanym w miejscu pracy w Londynie, gdzie większość stanowili Polacy.

15 15 Chcąc, nie chcąc, nieformalnie spełni się zapowiadana przez Józefa Piłsudskiego koncepcja Międzymorza wielokulturowego związku państw między morzami: Adriatyckim, Bałtyckim i Czarnym. Rolę lidera w takim niepisanym układzie mogłaby pełnić właśnie Polska, potrzeba by jej było jednak mądrego i rozsądnego przywództwa, o które trudno w dzisiejszych czasach.

16 16 ŻAŁOBA CZY SZOPKA? BARTOSZ RODAK Nasz piękny kraik niedawno zamiast założy odstawiał szopkę. Portale internetowe stroiły się w piękną czerń niczym 13-letnie metalówy na koncert jubileuszowym znanej kapeli blackmetalowej Wymioty Wódczane Szatana. Politycy udawali, że ich coś obchodzi. Ba, mówili, że obchodzą ich ludzie inni niż oni sami. I udawali dużo mocniej. A potem tym rodzinom zmarłych zapłacą wynagrodzenie za to, że politycy mogli się lansować, mogli pograć, żerując na zwykłym ludzkim cierpieniu. W telewizji publicznej i prywatnych aspirujących do miana narodowego medium program przypominał jednego wielkiego czarnego rzyga. Nie wspomnę o dezorganizacji życia ludzi. I dlaczego? Bo jest żałoba narodowa. Twór w swej idei zakłamany do bólu, na dodatek zupełnie niepotrzebny. Był wypadek, zginęli ludzie. Jest to tragedia. Nie przeczę i nie chcę szargać pamięci ofiar. Rozumiem, że dla pewnej grupy ludzi jest to coś strasznego i szczerze im współczuje. Ale współczuje im też tego cyrku, który muszą oglądać. Słownikowo, żałoba to: 1. «smutek po śmierci kogoś bliskiego 2. «określony czas po śmierci bliskiej osoby, w którym nosi się odpowiedni strój i nie uczestniczy w życiu towarzyskim 3. «czarne ubranie lub dodatek do ubioru noszone przez pewien okres po śmierci kogoś bliskiego No właśnie... BLISKIEGO. Kogoś o kim wiedzieliśmy kim jest, znaliśmy go. Kogoś z kim wiąże nas jakaś więź emocjonalna, duchowa... albo finansowa. Więź nawet pośrednia (typu umarł wujek mojego dziadka ze strony ojca matki ). A nie jakiegoś anonimowego człowieka, którego nigdy w życiu nie spotkaliśmy, o którym nie wiemy nawet jak się nazywa (choć znając nasze media to ta anonimowość ofiar się zmieni i będą na tych ludziach żerować, pokazując ich tragedię, perypetie ich rodzin, ich problemy etc etc). Opłakiwanie kogoś kogo się nie zna, smutek po nim, to jest smutek sztuczny, zakłamany, pełen pozy. Na dodatek jest to smutek wymuszony. Bo nie jest to smutek ludzi z nich samych. To jest smutek ustanowiony rozporządzeniem. To jest smutek przymusowy. Bo skoro inni cierpią, to i my pocierpimy z nimi. A to, że może oni by chcieli cierpieć w ciszy (bardzo możliwe), bez fleszy (mieliście kiedyś ochotę na sesję zdjęciową jak Wam bliscy umierali?), bez całego zamieszania wokół nich... to nic. Trzeba cierpieć i robić z tego ogólnopolską szopkę. Nic to, że ja będę cierpiał sztucznie (albo co gorsza z błahego powodu jakim jest to, że nie pójdę na koncert) albo w ogóle. Nic, że mi to

17 17 cierpienie zostanie narzucone i nie będzie wynikać z mojej potrzeby empatycznego zachowania wobec drugiego człowieka. Trzeba cierpieć! Ale czy to cierpienie coś da komuś? Czy coś się zmieni? NIE! Trzy dni miną i każdy będzie dalej robił swoje. Ba, w tych trzech dniach też będzie to robił. W patologicznych rodzinach mąż dalej będzie bił żonę. Będzie skłonny będzie do jakiejś refleksji o przemijaniu, o sensie życia, o Zaświecie? NIE. Wakacje dalej będą gorące. Na szczęście słońce, z Bożej łaski, kirem nie zostanie przesłonięte. Dla tych, którzy prawdziwie cierpią, ta żałoba będzie trwała już zawsze (jasne, z czasem będzie coraz mniej widoczna, ale będzie). Bo taka żałoba zostaje w sercu i jest wynikiem ludzkiego odruchu, pewnego stanu ducha (czy psychiki). Jest po prostu szczera. Ona ma jakąś moc, może coś zdziałać. Bo to jest po prostu naturalny (choć niezbyt pożądany) element życia. A dla innych? A dla innych ta żałoba, czyli coś przy czym powinniśmy byś smutni, skłonni do refleksji etc... cóż, będzie tylko źródłem złości (ale nie takiej jak przy śmierci, a takiej zwykłej, ludzkiej, podłej)... w imię czego? Pamięci zmarłych? A co oni, jacyś szczególnie chętni byli do tego by przez nich ludzie łazili wkurwieni? Czy w imię solidarności z cierpiącymi? A co to za solidarność, skoro oni są smutni, bo coś ważnego stracili, a ja jestem wkurwiony, bo w TV nie ma jakiejś mało ważnej komedii, do której bym sobie mógł browarek wychylić? Ludzie, gdzie tu solidarność? Tak więc przez trzy dni oglądaliśmy niesmaczną szopkę udawanego bólu, udawanej powagi, udawanej solidarności. I widzieliśmy jeszcze ostrzej, jak tak naprawdę absurdalne jest nasze państwo ze swoim pakowaniem się w wyjątkowo osobiste sprawy (a taką jest sprawa związana ze śmiercią), wywlekaniem ich na zewnątrz i przeprowadzaniu chamskiej wiwisekcji, ku chwale jakiś bzdurnych póz. Bo najlepsze show to show urozmaicone. Trochę agresji (spory w koalicji, dymisje, dyrektor Rydzyk), trochę tajemnicy (kto zakapował Lepperowi o CBA, kiedy wybory), trochę trudnych dylematów (koalicja PO-PiS, PO-LiD, PiS-LiS)... i do tego trochę krwi (najlepiej niewinnych ludzi), cierpienia (chyba po to by miał kto pocieszać i pozować na Ojca Narodu, Dobrego Wujka czy Silnego Prezydenta, ale takiego co pomoże w potrzebie). I przez 3 dni show będzie trwać. Bo show musi trwać jak śpiewali kiedyś Queen. PS - jeśli kiedyś zdarzy mi się umrzeć, to Drogi Czytelniku, wypij za moje zdrowie w Zaświecie pintę Guinnessa, posłuchaj dobrej muzyki, a potem zrób to co robisz najlepiej. Czyli żyj własnym życiem. Bez sztuczności.

18 18 ZAMIAST GRAĆ, WCIĄŻ TASUJĄ KARTY PAWEŁ ROGALIŃSKI Tytułowe słowa przedwojennego poety, Karola Irzykowskiego, doskonale odwzorowują obecną scenę polityczną. Nie dzieje się nic. Świat polityki zamarł w bezruchu tuż po wyborach w 2007 roku. Ostatnie komentarze na blogach znanych polityków pochodzą jeszcze z października i opisują przyczyny takiego, a nie innego losu rzeczy. Spektakularne afery z czasów rządów SLD i PiS nie mają już dziś miejsca, pozostały jedynie drobne zgrzyty na linii prezydent-premier. Platforma postawiła wszystko na wyciszenie wiru awantur, który powstał w ciągu ostatnich kilku lat. I chcąc, nie chcąc, opozycja jej w tym pomaga, bo ona także straciła swe bojowe nastawienie. Jak najgorzej czynić, byle pięknie mówić - taki krój zespawanej teraz polityki Zamrożona sytuacja sprzed wyborów tylko wspomaga Platformę, bo jej wyborcy, z powodu braku rozczarowania zwycięzcą, wciąż go popierają. W dodatku, moment ten stopniowo marginalizuje przegranych. Ciężko tu mówić o LPR i Samoobronie, gdyż oni nie mają możliwości zaistnieć na scenie politycznej w ciągu najbliższych kilu lat. Warto jednak wspomnieć o Lewicy i Demokratach, których losy właśnie się ważą. Skostniali w swych strukturach, sparaliżowani panicznym strachem, nie mają pojęcia co począć. Szybkie, sztuczne i nerwowe ruchy niczym drgawki, takie jak nieoczekiwane otwarcie się na Zielonych (za czym idzie nagła troska o środowisko naturalne), czy też aksamitny rozwód z kozłem ofiarnym lewicy, Demokratami.pl, jedynie pogarszają sytuację. Jeśli LiD chce wygrywać wybory, musi otworzyć drzwi i okna, i wpuścić trochę świeżego powietrza i świeżej krwi, aby jak najwięcej nowych środowisk pozyskać stwierdził sekretarz generalny SLD, Grzegorz Napieralski. Ale na tym się skończyło. Struktury, od dawna zastałe, nie mają najmniejszej ochoty zmieniać swych starych, zasłużonych działaczy na nowych, młodych. Tym bardziej teraz, kiedy ich koalicja jest w opałach i być może obecna kadencja jest jej ostatnią. W polityce liczy się to, co liczy się dla wyborców Prawo i Sprawiedliwość, które również umarło, lecz tym razem ideologicznie, pogrąża się z dnia na dzień. Starając się skontrastować z poglądami Platformy, PiS coraz bardziej wędruje w prawą stronę, radykalizując swoje poglądy. Każdy atak na PO raz za razem okazuje się porażką. Dlatego też elektorat prawicy chudnie w oczach.

19 19 Jacek Kurski dostrzegł klęskę swojej partii - Na porażkę PiS-u w tych wyborach złożyło się kilka przyczyn. Między innymi zmasowany atak szerokiego frontu. ( ) Są również przyczyny wewnętrzne, które zdecydowały o przegranej, ale umówiliśmy się w partii, że dla dobra PiS-u, nie będziemy wypowiadać się publicznie w tej sprawie wyznaje poseł. Partia Kaczyńskich najzwyczajniej straciła pomysł na własne miejsce w polityce. Żona prezydenta, Maria, wielokrotnie opowiadała się za bardziej liberalnym stosunkiem do zapłodnienia in vitro oraz aborcji. Spowodowało to odcięcie się od Radia Maryja i środowisk jej pokrewnych. Obecnie PiS jest zawieszone w niebycie między Platformą a mediami ojca Rydzyka i z sekundy na sekundę traci kolejnych swych zwolenników. Prowadzenie spraw publicznych dla prywatnych korzyści PSL partia, która tak jak LiD osiągnęła swoisty sukces w porażce. Sztucznie wypromowana przez Platformę, osiągnęła całkiem zadowalający wynik. Dodatkowo, wielkie obietnice przed wyborami mogą obrócić się w małe efekty rządzenia, jak za każdym kolejnym razem zajmowania przez tą partię ważnych stanowisk w rządzie. Dodatkowo, i tak cichą już PO, Stronnictwo Ludowe uzupełnia o całkowitą bezideowość. Jako partia obrotowa, chętna jest do współrządzenia z każdym i wszędzie. Była już w koalicji z SLD, chciała być z PiS, a współrządzi z PO. Nie ważny jest towarzysz. Najważniejsze są zajmowane stanowiska. I to nazywa się polityka Politycy mają skłonność do myślenia o następnych wyborach, a nie o następnym pokoleniu Na deser partia najbardziej kochana przez wyborców. Czy zrobiła i ile, ocenimy w przyszłości. Natomiast jedno trzeba przyznać w swoim spokoju Platforma jest oryginalna, tworzy swego rodzaju charakter, który przypadł do gustu lwiej części Polaków. Z jednoznaczną oceną należy poczekać jednak na kres ich rządów. Wtedy to społeczeństwo wyliczy partię z ilości kilometrów zbudowanych autostrad, jakości przygotowań na Euro 2012, Traktatu Lizbońskiego, stanu gospodarki i grubości naszych portfeli. Na razie jednak może się wydawać, że politycy Platformy uważają bardziej na opinię publiczną, niż na pracę, którą mają do wykonania. Najwięcej uwagi skupiają na dobrych stosunkach z mediami, mało zaś myślą o wprowadzaniu ważnych dla kraju reform. Stąd też brak konkretnych działań w związku z dywersyfikacją dostaw ropy naftowej i gazu ziemnego, czy ochroną środowiska naturalnego. Ale jak rzekł Harold Nicholson - prawdziwa władza stara się o to, by nie wpadać w oczy. I miał rację. Szanowni panowie politycy karty są już dość potasowane a licytacja dawno dobiegła końca. Czas rozpocząć tę grę, by pokazać wyborcom jak wiele można ugrać w tym rozdaniu.

20 20 ZAPISY Z KONFLIKTU NA KAUKAZIE GRZEGORZ GRUCHALSKI Atak Gruzji W kolejnym rejonie świata rozpoczęły się działania wojenne. Stało się to za sprawą Gruzji. Prezydent Saakaaszwili krzyczy, że jego kraj został napadnięty przez Rosję. Nic bardziej mylnego! Przecież to wojska gruzińskie zaatakowały Osetię Południową, wiedząc, iż stacjonują tam wojska rosyjskie. Dlatego w reakcji Rosji nie ma nic dziwnego. Gruzini muszą teraz płacić olbrzymią cenę za głupotę swojego prezydenta. A Rosja po prostu nie chce tracić swoich wpływów na Kaukazie i w tym, też nie ma nic dziwnego. Niestety w spór włączyły się władze RP. Reakcja prezydenta Kaczyńskiego jest dla mnie całkiem niepojęta. Podżegamy Gruzję do bardzo złych ruchów a potem jeszcze dodajemy, że możemy wysłać nawet wojska do Gruzji. Totalny absurd. Jest czymś strasznym, gdy władze Polski bezmyślnie atakują Rosją. Kampania antyrosyjska za sprawą w szczególności prezydenta, nabiera coraz większego natężenia. Szczególnie śmieszny jest motyw, gdy Polska wymachuje szabelkę po kolei wszystkim mocarstwom. Bezpieczne mogą czuć się tylko Stany Zjednoczone. Jasne. Wielki Brat zawsze ma rację, Wielki Brat Naszym przyjacielem jest, Wielki Brat zawsze Nam pomoże. Ciekawe kto odpowie zabawny apel pana prezydenta? Pretekst na Rosję Gruzja ogłosiła jednostronny rozejm, wraz z zaprzestaniem walk na terenie Osetii Południowej. Z kolei Rosjanie twierdzą, że wojska gruzińskie dalej prowadzą wojskowe operacje. Swoją drogą najbardziej optymalnym wyjściem byłoby obustronne zawieszenie działań zbrojnych i niezwłoczne przystąpienie do rokowań pokojowych. A co robią władze RP? Atakują Rosję, bo wydaje im się, że jest to kolejny pretekst. Tylko, że twierdzenie o tym jaka jest zła Rosja, naprawdę jest nudne. A fakty są takie, że to wojska Gruzji zaatakowały Osetię. Dlatego też sama Gruzja ponosi moralną i polityczną odpowiedzialność za inaugurację zbrojnego konfliktu, który przecież nikomu i niczemu nie służy. Z kolei USA też próbują wykorzystać swoją szansę do ataku na Rosję. Co prawda nie robią tego na razie militarnie, ale obracają inne państwa przeciwko Rosji. Ja postaram się trochę przypomnieć zarówno władzom Polski jak i władzom USA o kilku faktach historycznych. USA zaatakowały Irak pod pretekstem posiadania broni jądrowej. Ochoczo w tym haniebnym procederze wzięła Polska. A dzięki USA w Iraku giną ludzie i to w dużo większym stopniu, niż za rządów Husajna. Na Jugosławię też

21 21 znalazł się pretekst. Mordy na Albańczykach. Jak się później okazało na rzekome mordy, zabrakło dowodów. Przykładów pretekstów jest dużo i napisano o nich wiele książek. Wiele pewnie jeszcze powstanie. Ja czekam na książkę, której tytuł mógłby brzmieć: Głupoty Polski na arenie międzynarodowej. Powrót zza grobu Były doradca prezydenta Cartera ds. bezpieczeństwa, Zbigniew Brzeziński powiedział, że Zachód powinien izolować Rosję. Dodał również, że polityka Rosji przypomina tą z lat trzydziestych, kiedy Stalin i Hitler szli na zbrojną konfrontację z pozostałymi państwami. Z całym szacunkiem dla pana Brzezińskiego, ale niestety nie mogę się zgodzić z jego opinią. Szukanie analogii między tymi dwoma okresami jest nie na miejscu. Rosja na pewno musi zdawać sobie sprawę, że droga konfrontacji z innymi państwami, jest drogą prowadzącą do nikąd. Dlatego też, nie ma nawet mowy o powtórce sytuacji z ubiegłego wieku. Całej sytuacji winna jest jednoznacznie Gruzja, która to zaatakowała jako pierwsza. Rosjanie tylko ten pretekst wykorzystali. Prezydent Saakaszwili popełnił niewybaczalny błąd i musi ponieść konsekwencje. Politycy mogą rozwodzić się dalej nad tym, jak ten konflikt będzie się rozwijał i czy przesunie się w kierunku globalnym. Ale dla zwykłych ludzi najważniejsze jest to, że giną ich bliscy. Każda wojna pochłania za sobą straty ludzkie i to powinno być kwestią nadrzędną. Już teraz straty w ludności cywilnej są ogromne. Więc powinno się dołożyć starań, aby obronić niewinnych ludzi. Z kolei dziwne jest to, że Zbigniew Brzeziński, osoba o wielkim doświadczeniu, wyraża takie nieroztropne sądy. Może wynika to z chęci, przypomnienia o sobie? Gruzińskie zacietrzewienie Prezydent Federacji Rosyjskiej Dmitrij Miedwiediew ogłosił zawieszenie operacji wojskowych wobec Gruzji. Głównym motywem takiej decyzji jest osiągnięcie celu, jakim było zapewnienie bezpieczeństwa żołnierzom i obywatelom FR oraz Osetii. Zastrzegł jednak, że Rosja może podjąć dalsze działania zbrojne, jeśli tylko dojdzie do kolejnych ataków na ludność cywilną ze strony Gruzji w Osetii Południowej. Z kolei do Gruzji przybywa prawdziwa polityczna ekstraklasa. W Tbilisi pojawić mają się przywódcy Polski, Estonii, Łotwy, Litwy oraz Ukrainy. Wcześniej te państwa we wspólnym oświadczeniu potępiły agresję na Gruzję. Kolejny raz przychodzi mi tłumaczyć, że całym sprawcą konfliktu zbrojnego jest Gruzja w osobie prezydenta Michaiła Saakaszwilego. Prezydent Gruzji może myślał, że skoro jest otwarcie Igrzysk Olimpijskich to może spokojnie igrać z ogniem. Ale oczywiste było, że cała sytuacja spotka się ze zdecydowaną reakcją władz Rosji.

22 22 USA również rozpoczęły medialną ofensywę na Rosję za rzekomą inwazję na Gruzję. Ale sprawa przestawia się dosyć jasno. JE George W. Bush grzmi, że FR dokonała ataku na suwerenne państwo. A co zrobiło USA z Irakiem? A co robiło w przeszłości USA? Jeszcze gorsze rzeczy niż teraz Rosja. Poza tym poszczególne organizacje praw człowieka, kwestionują wyniki wyborów w Gruzji i mają wątpliwości w kwestii demokracji jaka jest w tym państwie. Pikanterii sprawie dodaje dyplomatyczna interwencja Polski, która przez zachowanie prezydenta Kaczyńskiego i ministra Sikorskiego, staje się bezpośrednią stroną w konflikcie. Polska wybija się przed szereg i robi to jeszcze bez żadnych konsultacji z Unią Europejską. Chociaż mnie nie zdziwiłoby, gdyby takie konsultacje odbyły się z Wielkim Bratem z USA. Enfant terrible Lech Kaczyński Enfant terrible z języka francuskiego, to okropne dziecko. Ten związek frazeologiczny oznacza nietaktowną i łamiącą wszelkie reguły osobę. Ostatnio określany tak był poseł Janusz Palikot. Jednak prawdziwym enfant terrible polskiej polityki jest prezydent Lech Kaczyński. Za sprawą Lecha Kaczyńskiego, Polska nie jest żadnym poważnym graczem na arenie Unii Europejskiej. Stajemy się totalnym marginesem Wspólnoty. Prezydent mówi o izolacji Rosja ale tak naprawdę, jego słowa izolują Polskę od Rosji, Europy i poniekąd też Świata. Prezydent Francji Nicolas Sarkozy zawitał do Federacji Rosyjskiej i w większości uznał argumenty prezydenta Miedwiediewa. Oczywiście, często też Rosjanie używali niewspółmiernej siły. Ale spójrzmy na to z innej strony. Wojska Osetii Południowej przy pełnej mobilizacji nie stanowiły żadnej obrony a armia Gruzji przy nich, to prawdziwa militarna potęga. Ale wróćmy do Lecha Aleksandra Kaczyńskiego. Słowa, które wypowiedział na wiecu w Tbilisi to słowa skrajnej nienawiści i agresji skierowanej przeciwko Rosji. W tym wypadku nie mamy nawet, co marzyć o normalnym dialogu z Rosją. Z logicznego punktu widzenia, Polska bardzo dużo traci. Żaden przywódca liczącego się kraju w Unii Europejskiej, nie miał tak zjadliwej wypowiedzi. A Kaczyński robi wszystko, aby Europę podzielić na pół. Być może ma jakieś tajne zadanie, aby doprowadzić do poważnego konfliktu? Tego nie wiem ale widzę, że jego zachowanie nie jest w ogóle przemyślane. To zachowanie prymusa, wyjście przed szereg, gdy powinno się w nim bacznie stać. Lech Kaczyński to nie mój prezydent.

23 23 POLSKA EUROPEJSKIM TYGRYSEM: RECEPTA NA SUKCES PAWEŁ ROGALIŃSKI Po ponad dwustu najgorszych w historii Polski latach, kraj znów rozwija się prężnie a jego głos staje się coraz donioślejszy na arenie międzynarodowej. Pomimo faktu, że z dawnego terytorium pozostał nam tylko jego ułamek, a wiele dóbr narodowych przepadło bezpowrotnie, wciąż widać wzrastającą siłę polskiego głosu. Obecnie, dzięki szerokiemu strumieniu pieniędzy płynącemu do kraju z wielu źródeł, dobrobyt naszego społeczeństwa nieustannie wzrasta. Zarobki kilkumilionowej Polonii, dotacje unijne, organizacja międzynarodowych imprez to wszystko prowadzi do długo oczekiwanego cudu, do drugiej Irlandii. Jak widać, nadszedł czas, by odzyskać dawno utracony status środkowoeuropejskiego mocarstwa. Polacy bogatsi od Wyspiarzy Według badań portalu uswitch, specjalizującego się w porównywaniu kosztów życia i cen w poszczególnych krajach, Polacy mogą cieszyć się wyższą jakością życia niż Brytyjczycy i Irlandczycy. I mimo, iż to Wyspiarze mają wyższe pensje, dużo więcej też wydają na benzynę, prąd, czy gaz. Co więcej, średnio pięć lat później niż Polacy przechodzą na emeryturę. Do tego spadek wartości funta i rosnące ceny żywności tworzą z Irlandii i Zjednoczonego Królestwa miejsca mało przyjazne mieszkańcom. Najlepszym dowodem na to, iż niedawny raj się już skończył, pokazują sami Brytyjczycy, przenosząc cały swój dobytek do innych państw Unii. W samym 2006 roku z Wysp wyemigrowało 41 tysięcy osób, co stanowi największy poziom migracji w Unii Europejskiej. Tłuste lata Po wstąpieniu do Wspólnot 1 maja 2004 roku, tempo wzrostu polskiego Produktu Krajowego Brutto zwiększyło się ponad dwukrotnie. Dzięki temu zmniejszył się dystans, który jeszcze niedawno kontrastował nasz kraj na tle bogatych państw Europy Zachodniej. Ponieważ jednak wciąż pozostaje wiele do życzenia, Polska wynegocjowała w rozmowach z Komisją Europejską kwotę ponad 67 miliardów euro unijnego wsparcia w latach Jest to aż 19% z całości sumy przewidzianej na politykę spójności. Dzięki dotacjom, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego szacuje, że w latach będziemy świadkami największego wzrostu dynamiki polskiego PKB. I mimo, iż wiele zależy od sposobu wykorzystania przyznanych nam pieniędzy, pewne jest, że tłuste lata są przed nami. Za granicą figa z makiem Nadszedł kres złotych czasów na Zachodzie zarówno dla polskich emigrantów, jak i rodzimych eksporterów. Gospodarki dużych krajów dawnej piętnastki zaczęły silnie hamować. W ślad za nimi może pójść cała Europa Zachodnia. Poważne kłopoty mają już: Wielka Brytania, Hiszpania, Włochy a wkrótce prawdopodobnie dołączą

24 24 do nich również Niemcy. Następne w kolejce to: Irlandia, Dania i Portugalia. Grozi im nie tylko stagnacja, ale nawet recesja. Wszystko to spowodowane jest pogarszającą się sytuacją w Stanach Zjednoczonych i na rynkach światowych. Niebawem zupełnie przestanie opłacać się wyjazd za chlebem. Pogorszenie się kondycji gospodarek w tak wielu krajach może nieco spowolnić tempo naszego wzrostu gospodarczego, jednak wpływ ten nie będzie znaczny. Europejski tygrys Bogacąca się Polska z szybkim wzrostem gospodarczym może niedługo przekształcić się w europejskiego tygrysa, podobnego do tych azjatyckich z lat Ważne jest jednak, aby rząd i parlament aktywnie wspierały te tendencje. Bezczynność, bądź też zła polityka wewnętrzna i zagraniczna mogą zniweczyć na wiele lat nasze szanse na odzyskanie utraconej pozycji środkowoeuropejskiego mocarstwa. Również dwugłos, którym mówi rząd i prezydent, często wpływa negatywnie na przeprowadzanie niezbędnych reform. W obecnych warunkach kohabitacji nie jest łatwo osiągnąć jednomyślność, nawet w najbardziej kluczowych dla kraju sprawach. A przecież kompromis powinien być w polityce podstawą. Międzymorze Obecna Polska ma ponad trzy razy mniejsze terytorium niż miała w XVII wieku. Już za czasów II Rzeczpospolitej Józef Piłsudski widząc, że kraj nad Wisłą nigdy nie odzyska swych dawnych granic, stworzył plan uratowania choć części dorobku przodków. Jego idea polityczna opierała się na stworzeniu federacji państw Europy Środkowej i Wschodniej między Morzami ABC Adriatyckim, Bałtyckim i Czarnym. Utworzone superpaństwo miało nawiązywać do tradycji wielokulturowej Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Niestety, plan się nie powiódł. Zabrakło wzajemnego zaufania, chęci sąsiadów i realnych możliwości Piłsudskiego. Szablą odbierzemy Dzisiejsza Rzeczpospolita, bogacąca się i prosperująca znacznie lepiej niż jej poprzedniczka, ma dużo większe możliwości działania. Obecnie kwestia Międzymorza nie wchodzi już w grę, ale nie wszystko stracone. Do dziś terytoria należące niegdyś do naszego kraju zamieszkuje duży odsetek Polaków. Miasta, które tyle stuleci były ośrodkiem rodzimej kultury nie mogły jej nagle zapomnieć. Obecny Lwów, lub Wilno, w którym Polacy stanowią blisko 20% ludności, wciąż pieczołowicie kultywują tradycje przodków. Rozsądna promocja polskich tradycji w państwach, które nie ukształtowały w pełni własnej kultury, zwiększy nasze wpływy w regionie. A to klucz do sukcesu. Wiatr zawsze wieje z Zachodu Wykluczając przypadek Wysp Brytyjskich, nie ma dużej potrzeby promowania polskiej tradycji na Zachodzie, gdyż tamte społeczeństwa nie są nią zainteresowane. Ciągła, dotychczasowa reklama Polski poprzez choćby rozpowszechnianie Mickiewicza we