List Arcybiskupa Warszawskiego. Na Wielki Post 2009 roku. Jeden drugiego brzemiona noście (Ga 6,2)

Transkrypt

1 List Arcybiskupa Warszawskiego Na Wielki Post 2009 roku Jeden drugiego brzemiona noście (Ga 6,2) Drodzy Bracia i Siostry, 1. Okres Wielkiego Postu przygotowuje nas przez praktykę rekolekcji, Drogi Krzyżowej, Gorzkich Żali i innych ćwiczeń duchowych na przyjęcie radosnej nowiny o zmartwychwstaniu naszego Pana Jezusa Chrystusa, który jest naszą Paschą i naszym zmartwychwstaniem. Wkrótce przed nami Triduum Paschalne obfitujące w zbawcze tajemnice. Wielki Czwartek jest dniem Eucharystii i kapłaństwa. Te dwa sakramenty ustanowił Pan Jezus w Wieczerniku w przeddzień swojej męki. To jest źródło życia Kościoła i życia duchowego każdego z nas. W Wielki Piątek adorujemy tajemnicę krzyża. Chrystus złożył za nas na krzyżu ofiarę zastępczą. On wziął na krzyż nasze grzechy, by mógł zawołać do Ojca wykonało się zbawienie świata. My zaś wołamy miej miłosierdzie dla nas i całego świata. Ta ofiara Syna Bożego jeszcze bardziej zobowiązuje nas, byśmy jeden drugiego brzemiona nosili. Byśmy byli solidarni, tak jak Chrystus jest solidarny z każdym człowiekiem. W Wigilię Paschalną, dzięki liturgii, ponownie zanurzymy się w tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, który jest naszym światłem rozpraszającym mroki zła i beznadziei. On przychodzi do nas zalęknionych o swoją przyszłość tak jak przyszedł do Apostołów i obdarza nas swoim pokojem, który jest owocem zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. On towarzyszyć nam będzie tak jak uczniom idącym do Emaus i cierpliwie będzie wyjaśniał nam Pisma, abyśmy ostatecznie mogli Go rozpoznać przy łamaniu chleba. 2. W Roku Świętego Pawła warto przypomnieć jego słowa o konieczności głoszenia Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Nie wolno głosić męki Chrystusa, a więc krzyża inaczej, niż w perspektywie zmartwychwstania. Nie wolno też głosić zmartwychwstania bez drogi, która do Zmartwychwstania prowadzi, a jest nią krzyż. Papież Jan Paweł II, kanonizując Edytę Stein siostrę karmelitankę Benedyktę od Krzyża,

2 powiedział: Wielu współczesnych chciałoby, aby krzyż zamilkł. Lecz nic nie jest tak wymowne, jak krzyż zmuszony do milczenia. Prawdziwym przesłaniem cierpienia jest lekcja miłości. Miłość czyni cierpienie płodnym, a cierpienie pogłębia miłość. Kościół nie zachwala cierpienia. Zachęca do jego maksymalnego zredukowania. A w ostateczności do jego przyjęcia w wymiarze wiary z nadzieją zmartwychwstania. Nie można krzyża przemilczeć. Nie można krzyża zmusić do milczenia. Przesłaniem krzyża i cierpienia jest lekcja miłości. Zaś miłość każe nosić brzemiona. Jeden za drugiego. 3. Nie sposób nie zauważyć, że cały świat jest dziś dotknięty głębokim kryzysem gospodarczym. To globalne zjawisko boleśnie dotyka wielu z nas. Ludzie zaczynają żyć w lęku o swoją przyszłość. Boją się utraty pracy, lękają się o spłatę zaciągniętych kredytów. Zarówno biedniejsi ludzie, jak i małe i biedniejsze kraje z nadzieją patrzą na bogatszych od siebie. Wierzą, że nie zostaną przez nich zostawieni bez pomocy Mają ufność, że w wyrosłej z chrześcijaństwa Europie, również w naszej Ojczyźnie nie powtórzy się ewangelia o zastawionym stole bogacza i biednym Łazarzu. W swoim czasie Jan Paweł II apelował wiele razy, aby jednocząca się Europa była nie tylko wspólnotą ekonomiczną, polityczną i militarną, ale także wspólnotą ducha i wartości. Zaś Benedykt XVI w przemówieniu do dyplomatów akredytowanych przy Stolicy Apostolskiej na początku tego roku mówił, że u podstaw dzisiejszego kryzysu ekonomicznego leży przede wszystkim kryzys moralności i kultury. Jest on spowodowany odejściem od racjonalnej greckiej filozofii, rzymskiej tradycji poszanowania prawa i chrześcijańskiego personalizmu czyli poszanowania jednostki i jego sumienia, jasnych postaw i wartości, bez których nie byłoby mowy o demokracji i parlamentaryzmie. Odrzucenie tych źródeł wywołuje kryzys intelektualny i duchowy, rodzi relatywizm, który zmienia ludzi w istoty bez skrupułów. Dziś przestrogi obu papieży są weryfikowane przez życie. Widzimy egoistyczne i partykularne reakcje poszczególnych krajów i przywódców politycznych, godzące w uniwersalną ideę solidarności społecznej Idąc za głosem Jana Pawła II, trzeba rozbudzić

3 na nowo wyobraźnię miłosierdzia. Trzeba wrócić do słów świętego Pawła: jeden drugiego brzemiona noście. Jest to wezwanie kierowane do państwa, samorządów, do Kościoła w diecezjach i we wszystkich parafiach oraz do organizacji społecznych i kościelnego Caritasu. Powinniśmy zrobić wszystko, by ludzie potrzebujący nie zostali pozostawieni bez pomocy. 4. Niepokojącym i bolesnym jest również fakt instrumentalnego traktowania problemu in vitro oraz po raz kolejny powracająca dyskusja o eutanazji. W środkach społecznej komunikacji epatuje się nas wybranymi tragicznymi przypadkami ludzi nieuleczalnie chorych po to, aby wywołać emocje, prowadzące do fałszywych wniosków, usprawiedliwiających działania podejmowane przeciwko życiu. Prawie zawsze pokazywane przykłady są dramatycznym wołaniem o pomoc, o solidarność w dźwiganiu ciężkiego brzemienia choroby i związanej z tym wieloletniej opieki. Włączanie w takim kontekście dyskusji o prawie do eutanazji to jest nie tylko temat zastępczy. To jest również systematycznie zaplanowane rozmywanie świadomości moralnej Polaków w temacie obrony życia. W historii ludzkości pogwałcenie prawa nie zabijaj zawsze prowadziło do upadku cywilizacji. I dziś stajemy wobec takiej perspektywy. 5. Bracia i Siostry, pozwólcie, że na koniec tego wielkopostnego słowa powiem o kilku sprawach szczegółowych, ale istotnie związanych z końcem Wielkiego Postu i czasem Zmartwychwstania. Najpierw nasza wspólna troska o kapłanów i nowe powołania kapłańskie. W Wielki Czwartek wraz z biskupami księża z naszej Archidiecezji zgromadzą się w archikatedrze na Mszy Świętej Krzyżma, aby dziękować Bogu za dar święceń i odnowić kapłańskie przyrzeczenia. Otoczcie ich w parafiach waszą modlitwą, by wraz z wami potrafili dźwigać brzemię odpowiedzialności za Kościół i głoszenie ewangelii. Kapłani potrzebują nie tylko krytycznej oceny, której świat dokonuje. Potrzebują również ludzkiej życzliwości, solidarności, wdzięczności i modlitwy. W całym czasie wielkanocnym, a szczególnie w niedzielę Dobrego Pasterza módlcie się też o nowe i dobre powołania kapłańskie i zakonne.

4 W Wielki Piątek wieczorem, o godz. 20, zbierzmy się na centralnej warszawskiej Drodze Krzyżowej. Pójdziemy od kościoła św. Anny Krakowskim Przedmieściem na Plac Piłsudskiego i do archikatedry. W roku 30 lecia pierwszej pielgrzymki do Polski jest to trasa niezwykle wymowna. Trzeba ciągle przypominać słowa sługi Bożego Jana Pawła II: Niech zstąpi Duch Twój, o Panie i odnowi oblicze tej ziemi. Pielęgnujmy też w parafiach i rodzinach kult Miłosierdzia Bożego, który nam zostawił i powierzył Jan Paweł II. Niech znakiem dla całej Warszawy będzie Msza św. na Woli przy figurze Jezusa Miłosiernego w niedzielę Miłosierdzia. Uczyńmy tam warszawskie Łagiewniki. Bracia i Siostry, Niech przez Tajemnicę Paschalną Jezusa Chrystusa, przez Jego mękę, śmierć i Zmartwychwstanie, prowadzą nas nasi święci, błogosławieni i słudzy Boży. Święty Jan Chrzciciel, święty Stanisław, błogosławiony Arcybiskup warszawski Zygmunt Szczęsny Feliński, który 11 października w Rzymie będzie ogłoszony świętym. Módlmy się też o rychłą beatyfikację sług Bożych: Kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz księdza Jerzego Popiełuszki, który przed 25 laty zginął śmiercią męczeńską za wiarę, za Kościół i w obronie godności człowieka. Wszystkim diecezjanom, na czas Wielkiego Tygodnia i Świąt Wielkanocnych, życzę obfitych darów Bożej miłości, siły do dźwigania brzemion własnych i innych oraz głębokiej radości ze świąt Wielkanocnych. Wszystkim z serca błogosławię. Kazimierz Nycz Arcybiskup Metropolita Warszawski

5 Do przeczytania w 4. Niedzielę Wielkiego Postu, jeżeli w 5. wypadają rekolekcje parafialne. Obowiązkowo w 5. Niedzielę Wielkiego Postu.