Kiejstut Bereźnicki. malarstwo. wernisaż wystawy 3 maja 2009 roku w dniu Inauguracji Sezonu Artystycznego. Sezon artystyczny 2009

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Kiejstut Bereźnicki. malarstwo. wernisaż wystawy 3 maja 2009 roku w dniu Inauguracji Sezonu Artystycznego. Sezon artystyczny 2009"

Lidia Marcinkowska
8 lat temu
Przeglądów:

1 Sezon artystyczny 2009 Kiejstut Bereźnicki malarstwo wernisaż wystawy 3 maja 2009 roku w dniu Inauguracji Sezonu Artystycznego Wystawa czynna maj - czerwiec 2009 w Galerii Domu Służebnego Polskiej Sztuce Słowa, Muzyki i Obrazu w Nadrzeczu k/biłgoraja

Artystycznego Wystawa czynna maj - czerwiec 2009 w Galerii

2 Kiejstut Bereźnicki (ur w Poznaniu) polski malarz, rysownik, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Studiował na Wydziale Malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, dyplom uzyskał w 1958 roku w pracowni profesora Stanisława Teisseyre a. W PWSSP w Gdańsku (od 1996 r. nazwa uczelni: Akademia Sztuk Pięknych) pracuje od 1960 roku, gdzie od 1982 roku prowadzi pracownie dyplomową na Wydziale Malarstwa. Prorektor uczelni w latach W 1984 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1994 roku tytuł profesora zwyczajnego. Urodził się w 1935 roku w Poznaniu. Studia artystyczne ukończył w gdańskiej PWSSP (obecnie ASP); był uczniem Stanisława Teisseyre a i Jacka Żuławskiego; dyplom uzyskał w roku 1958 w pracowni pierwszego z nich. W roku 1960 rozpoczął pracę pedagoga w macierzystej uczelni; od roku 1982 kieruje pracownią malarstwa; w latach pełnił funkcję prorektora. Wypracował własną, stabilną, formułę malarstwa. Poszukując nowych motywów, pozostawał wierny swoim zainteresowaniom martwą naturą. W latach 60. malował głównie właśnie martwe natury, w następnej dekadzie pojawiły się w jego twórczości sceny chrystologiczne, pasyjne (Pieta z przygladającym się chłopcem, 1986), w latach 80. rozpoczął pracę nad seriami obrazów przedstawiających chorągwie, w kolejnej dekadzie - pojawiły się sceny karnawałowe (Karnawał w czerniach w pionie, ), uczty (Uczta z rozbitym kieliszkiem, 1987), procesje; wszystkie tematy, zwłaszcza martwa natura, były i są nadal kontynuowane. Postać (przede wszystkim ludzka, ale niekiedy również zwierzęca) i przedmiot to są główne domeny jego artystycznych zainteresowań. Nierzadko w obrazach łączy sugestię ludzkiej obecności bądź nieobecności z przedmiotem w sposób symboliczny, jak w Martwych naturach pasyjnych z motywem arma Christi (lata 80.). Poetyka prac Bereźnickiego umożliwia mu prowadzenie dialogu z dawnymi mistrzami. Z uwagi na tę właśnie ich cechę, jak też upodobanie do sztuki figuratywnej, nazywano go neotradycjonalistą w obrębie neofiguracji. Zarówno we wspomnianych ulubionych martwych naturach (Martwa natura z kartami i czaszką, 1961; Martwa natura z różami, 1965), jak w scenach zbiorowych malarz czerpie bowiem inspiracje w warstwie ikonograficznej (cykl Zdjęcia z belkowań, Zdjęcia z krzyża, Pochody) oraz kompozycyjnej z dzieł twórców epoki nowożytnej, zwłaszcza siedemnastowiecznych Holendrów. Przetwarza jednak owe impulsy w sobie właściwy sposób, przekładając na język sztuki współczesnej. Widać to m.in. w zakresie artykulacji malarskiej, o której odmienności decydują tak pewne modyfikacje kompozycyjne, jak zmiany tonacji barwnej czy też sposobów kładzenia pigmentu. Najwcześniejsze płótna Bereźnickiego uwierzytelniały zasadę horror vacui, od której z czasem zaczął odstępować, zdążając w kierunku uproszczenia rozwiązań kompozycyjnych. Kolorystyka początkowo była zdominowana przez skalę chłodną, z przewagą błękitów, następnie zaczęły do głosu dochodzić ugry, czernie, a w latach ostatnich pojawiły się czerwienie, przy czym rozszerzanie palety nie szło tutaj w parze z odrzucaniem wcześniej oswojonych rozwiązań. W początkowej fazie twórczości farba często była kładziona gęsto, w sposób podkreślający fakturę, z czasem natomiast zwyciężyła technika laserunków. Owe przemiany, niewątpliwie poszerzające ekspresyjne możliwości malarstwa Bereźnickiego, nie dzielą jednak jego twórczości na nieprzystające etapy, a przeciwnie - stanowią wzmacniające się nawzajem znaki jego osobistego malarskiego pisma. W martwych naturach uderza połączenie elementów zwykłych, codziennych (garnki, karafki, sztućce, sieci, ryby itp.) z tymi, które posiadają znaczenie niezwykłe, niecodzienne, np. wanitatywne (czaszki, klepsydry, kości do gry, lustra itp.). Przy czym studia przedmiotów są tyleż badaniem ich kształtów i barw, jak materii, z której owe przedmioty zostały wykonane (metal, szkło, glina). W scenach zbiorowych, często rozgrywanych w scenograficznie pomyślanej przestrzeni, posągowo znieruchomiałe, przypominające manekiny postacie ludzkie umieszczone są zwykle w otoczeniu rekwizytów charakterystycznych dla martwych natur. Dla jednych i drugich kompozycji generalnie typowe jest wspomniane nagromadzenie szczegółów, zapełniających przestrzeń, a także mglista, jakby spłowiała, często utrzymana w jednej spokojnej tonacji gama barwna, która współtworzy patetyczny, nostalgiczny nastrój. Swoistość atmosfery tej sztuki wynika z uproszczonego - na poły realistycznego, na poły umownego modelunku przedstawianych przedmiotów i postaci. W dużym stopniu jest także rezultatem kontrastowego zderzania ze sobą form o różnej proweniencji: struktur ostrych, kanciastych, geometrycznych, architektonicznych z miękkimi, opływowymi, organicznymi.

nazwa uczelni: Akademia Sztuk Pięknych) pracuje od 1960 roku, gdzie od 1982 roku prowadzi pracownie dyplomową na Wydziale Malarstwa. Prorektor uczelni w latach 1981-1984.

3 Od roku 1959 Bereźnicki brał aktywny udział w krajowych wystawach środowiskowych i pokoleniowych, jak np. sopockie Porównania (1965, 1967, 1975), szczecińskie Festiwale Polskiego Malarstwa Współczesnego (1964, 1968, 1970, 1980; w 1964 i 1968 został uhonorowany nagrodami), III Salon Marcowy w Zakopanem (1968), VI Festiwal Sztuk Pięknych w warszawskiej Zachęcie (1968; otrzymał złoty medal). Pokazywał też swoje prace zagranicą, m.in. na III Biennale Młodych w Paryżu (1963) oraz na VIII Biennale w Sao Paulo (1965). Indywidualnie wystawia od roku Kilkakrotnie otrzymywał Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1971, 1977, 1985, 1991), a także odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasługi (1969), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985). Najwcześniej jednak, bo w 1962 roku, a więc wkrótce po ukończeniu studiów, został uhonorowany Nagrodą im. Piotra Potworowskiego (wystawa 10 Malarzy w sopockim BWA). Kluczowe informacje o jego twórczości zawiera album-katalog wystawy, która miała miejsce w poznańskiej ABC Gallery w 1997 roku. Małgorzata Kitowska-Łysiak Instytut Historii Sztuki KUL luty 2002 WYSTAWY INDYWIDUALNE W OSTATNICH LATACH 1990 Galeria Teatru St. I. Witkiewicza, Zakopane 1992/1993 BWA, Częstochowa BWA, Kraków BWA, Łódź BWA, Olsztyn BWA, Sopot BWA, Wrocław Muzeum Śląskie, Katowice 1993 BWA, Zielona Góra Oddział Sztuki Współczesnej MNG, Gdańsk 1994/1995 Polski Ośrodek Kultury, Lipsk, Berlin Darmstadt, Wiedeń 1995 BWA, Bydgoszcz BWA, Sopot Galeria Zamek, Reszel BWA, Poznań BWA, Gorzów Wielkopolski 1996 Państwowa Galeria Sztuki, Łódź BWA, Leszno Fundacja Tumult, Toruń Państwowa Galeria Sztuki, Legnica Zamek Książąt Pomorskich, Szczecin Państwowa Galeria Sztuki, Sopot 1997 ABC Gallery, Poznań 2000 Galeria Triada, Sopot 2001 Państwowa Galeria Sztuki, Sopot 2002 Galeria Wirydarz, Lublin ABC Gallery, Poznań 2003 ZPAP, Zielona Brama, Gdańsk 2004 Galeria Teatru St. I. Witkiewicza, Zakopane Galeria Grafiki i Plakatu, Warszawa Galeria EL, Elbląg Galeria Miejska, Szczecinek Galeria Ośrodka Duszpasterstwa Środowisk Twórczych, Łódź Galeria Miejska, Świnoujście Galeria Kierat, Szczecin 2007 Galeria Wirydarz, Lublin 2008 Oddział Sztuki Współczesnej MNG, Gdańsk Biuro Wystaw Artystycznych - Galeria Zamojska, Zamość 2009 Dom Służebny Sztuce... w Nadrzeczu Fundacji Kresy 2000 k/biłgoraja NAGRODY 1962 Nagroda im. Piotra Potworowskiego 1965 Nagroda Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie 1965 Nagroda Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku 1968 Nagroda Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu 1968 Order Stańczyka 1971 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki III stopnia 1977 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia 1979 Nagroda Wojewody Gdańskiego 1985 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia 1991 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia 1992 Nagroda Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki 1993 Nagroda Prezydenta Miasta Sopotu Sopocka Muza 2003 Nagroda im. Kazimierza Ostrowskiego 2006 Pomorska Nagroda Artystyczna za Biłgoraj, Nadrzecze 7, tel Biuro: Biłgoraj, ul. Komorowskiego 3, IV piętro pok. 403 tel./fax , NIP Konto: Bank Spółdzielczy w Biłgoraju ORGANIZACJA POŻYTKU PUBLICZNEGO KRS

(1968), VI Festiwal Sztuk Pięknych w warszawskiej Zachęcie (1968; otrzymał złoty medal). Pokazywał też swoje prace zagranicą, m.in.

6 Bereźnicki

Podobne dokumenty

BIURO WYSTAW ARTYSTYCZNYCH W KIELCACH. PORTRETY i SYTUACJE

BIURO WYSTAW ARTYSTYCZNYCH W KIELCACH PORTRETY i SYTUACJE PAPIEROSY. ZMĘCZONE TWARZE akryl na płótnie, 150 x 120 cm WAŻNIEJSZE WYSTAWY INDYWIDUALNE: 2012 Figuracja malarstwo. Galeria Ether, Warszawa. 2010