Autor: Łukasz Miejsce: Nieznane Czas: Lata 65-70

Transkrypt

1 Słowo Życia, parafraza NT wg The Living New Testament, wydane przez Instytut Wydawniczy Agape, Warszawa 1991 ISBN Copyright by Instytut Wydawniczy Agape, Warszawa 1991 Autor: Łukasz Miejsce: Nieznane Czas: Lata Treść: Dzieje Apostolskie, będące przedłużeniem Ewangelii Łukasza, zwracają szczególną uwagę na to, że dzieło rozpoczęte na ziemi przez Jezusa znajduje swoją kontynuację w życiu Kościoła. Autor rozpoczyna opisem zesłania Ducha Świętego, który napełnia apostołów Bożą mocą, oraz przytacza kazanie, w wyniku którego nawróciło się 3000 ludzi (2,41). Następnie mówi o życiu Kościoła w Jerozolimie, rozprzestrzenianiu się Ewangelii i pierwszych prześladowaniach chrześcijan, w misterny sposób łącząc te wydarzenia z losami i działalnością apostołów Piotra i Pawła. Księga kończy się wraz z przybyciem apostoła Pawła do Rzymu, które jest uwieńczeniem jego trzeciej podróży misyjnej. Niektórzy badacze przypuszczają, że Łukasz zamierzał napisać dalszą część, poświęconą uwolnieniu, następnym podróżom, aresztowaniu i śmierci Pawła. Temat: Dzieje Apostolskie są kroniką pierwszych lat istnienia Kościoła, opisują więc wydarzenia związane ze zwiastowaniem Ewangelii Żydom, a później także poganom. Ponieważ zaś Dobra Nowina o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, została darowana wszystkim ludziom, przed pierwszymi chrześcijanami stanęło trudne zadanie przeniesienia jej również na odległe, zamieszkałe przez pogan tereny. Bóg sprawił więc, że wszyscy, którzy się tego trudu podjęli, zostali napełnieni mocą Ducha Świętego, który wspierał ich we wszystkim, co robili. Tryumf zaś Ewangelii stał się dowodem wielkości Boga i Jego panowania nad wszystkim, co stworzył. Dzieje Apostolskie 1 Drogi Teofilu! W pierwszym liście opowiedziałem ci o życiu Jezusa i Jego nauce oraz o tym, jak powrócił do niebios, udzieliwszy przez Ducha Świętego dalszych wskazówek wybranym przez siebie apostołom. 3 Jeszcze przez czterdzieści dni po ukrzyżowaniu ukazywał się im w ludzkiej postaci, dając wiele dowodów, że naprawdę jest Tym, którego znali, przy każdej okazji rozmawiając z nimi o Królestwie Bożym. Wniebowstąpienie Jezusa 4 Podczas jednego z takich spotkań, przy wspólnym posiłku, polecił im, by nie opuszczali Jerozolimy, dopóki nie zstąpi na nich Duch Święty i nie wypełni obietnicy Ojca, którą im kiedyś przekazał.5 Jan chrzcił was w wodzie przypomniał lecz za kilka dni zostaniecie ochrzczeni w Duchu Świętym.6 Innym razem, gdy się im ukazał, zapytali: Panie, czy już teraz zamierzasz wyzwolić Izrael i przywrócić wolność naszemu narodowi?7 Lecz On odpowiedział: Nie martwcie się o to, bo Ojciec wyznaczy na wszystko odpowiedni czas. 8 Na was zaś zstąpi 1 Duch Święty, który da wam moc skutecznego przekonywania mieszkańców Jerozolimy, całej Judei, Samarii i całego świata o mojej śmierci i zmartwychwstaniu. 9 W chwilę potem zobaczyli jak wzniósł się i zniknął w obłoku. 10 A kiedy wytężali wzrok, żeby jeszcze coś dostrzec, nagle pojawili się przed nimi dwaj biało ubrani mężczyźni,11 którzy zapytali: Galilejczycy! Po co tu stoicie wpatrując się w niebo? Jezus odszedł do niebios i tak samo jak odszedł pewnego dnia powróci. 12 To wszystko miało miejsce na Górze Oliwnej. A gdy wrócili stamtąd do Jerozolimy, oddalonej o kilometr drogi, 13,14 zebrali się na wspólną modlitwę w pokoju na piętrze domu, w którym mieszkali. Na spotkaniu tym byli: Piotr, Jan, Jakub, Andrzej, Filip, Tomasz, Bartłomiej, Mateusz, Jakub (syn Alfeusza), Szymon (nazywany Gorliwym), Juda (brat Jakuba) oraz bracia Jezusa. Było tam także kilka kobiet, a wśród nich Maria, matka Jezusa 15 i trwali zjednoczeni we wspólnej modlitwie. Wtedy, w obecności około stu dwudziestu osób, Piotr zwrócił się do zebranych: 16 Bracia, musiało wypełnić się proroctwo dotyczące Judasza, który zdradził Jezusa, przyprowadzając ludzi, którzy Go aresztowali, już dawno zapowiedziane przez Ducha Świętego ustami króla Dawida. 17 Judasz był jednym z nas, wybrany na apostoła tak samo jak my. 18 Za pieniądze otrzymane za swą zdradę kupił pole i powiesiwszy się, runął głową w dół, pękł i wypłynęły z niego wnętrzności. 19 Wiadomość o jego śmierci szybko rozeszła się po Jerozolimie i nazwano to miejsce Polem Krwi. 20 Król Dawid obwieścił to słowami Księgi Psalmów: Niech opustoszeje dom jego i niech nikt w nim nie mieszka. A miejsce jego niech zajmie kto inny". 21,22 Tak więc, aby słowa te wypełnić, musimy na miejsce Judasza wybrać kogoś, kto, tak jak my, był świadkiem zmartwychwstania Jezusa. Wybierzmy więc kogoś, kto od samego początku był z Panem, od chwili gdy Jan Go ochrzcił, aż do dnia, kiedy został wzięty do nieba. 23 Wtedy zebrani wskazali dwie osoby: Józefa Justusa (zwanego Barsabą) i Macieja. 24,25 Potem wszyscy modlili się o wybór właściwego człowieka. Panie mówili Ty znasz każde serce, wskaż nam, którego z nich wybrałeś na apostoła, aby zajął miejsce zdrajcy Judasza, który wybrał swoją drogę. 26 Następnie ciągnęli losy. W ten sposób wybrano apostoła Macieja, który dołączył do grona Jedenastu. Zesłanie Ducha Świętego 2 Minęło siedem tygodni od śmierci i zmartwychwstania Jezusa. A gdy nadeszło święto Pięćdziesiątnicy, wszyscy spotkali się znowu w tym samym miejscu. 2 I wtedy, nagle, dał się słyszeć z nieba szum, przypominający potężny huragan, który wypełnił dom, gdzie byli zebrani. 3 Ukazało się także coś na kształt płomyków czy języków ognia, które osiadły na ich głowach. 4 Wszystkich zaś zgromadzonych wypełnił Duch Święty, który sprawił, że zaczęli mówić językami, których wcześniej nie znali. 5 Tego dnia przebywało w Jerozolimie wielu pobożnych Żydów, przybyłych na uroczystości religijne z różnych krajów. 6 Gdy usłyszeli hałas z nieba nad tym domem,

2 zbiegli się, aby zobaczyć, co się dzieje i stanęli oszołomieni słysząc uczniów mówiących ich własnymi językami. 7 Jakże to możliwe? zdumiewali się. Przecież wszyscy ci ludzie pochodzą z Galilei, 8 a mówią językami krajów, gdzie myśmy się urodzili. 9 Partowie, Medowie, Elamici, mieszkańcy Mezopotamii, Judei, Kapadocji, Pontu, Azji, 10 Frygii, Pamfilii, Egiptu, Cyreny regionu Libii, przybysze z Rzymu zarówno Żydzi, jak i poganie nawróceni na judaizm, 11 Kreteńczycy i Arabowie wszyscy słyszymy, jak ci ludzie w naszych macierzystych językach opowiadają o wielkich cudach Bożych.12 Stali tak zdumieni i zakłopotani i pytali siebie nawzajem: Cóż to może znaczyć? 13 Byli także tacy, którzy mówili drwiąco: Po prostu są pijani. 14 Wtedy wystąpił Piotr z jedenastoma apostołami i zawołał do tłumu: Posłuchajcie wszyscy przybysze i mieszkańcy Jerozolimy! 15 Niektórzy z was twierdzą, że ludzie ci upili się. To nieprawda. Na to jest przecież zbyt wcześnie. Nikt nie pije o dziewiątej rano! 16 To, co dzisiaj widzicie, już przed wiekami przepowiedział prorok Joel: 17 W ostatnich dniach rzekł Bóg ześlę mego Ducha Świętego na całą ludzkość: synowie wasi i córki będą prorokować, młodzieńcy będą mieć widzenia, a starcy sny. 18 Duch Święty zstąpi na wszystkie moje sługi, zarówno na mężczyzn, jak i na kobiety, i będą prorokować. 19 I sprawię, że ukażą się dziwne znaki na niebie i na ziemi: krew, ogień, kłęby dymu; 20 i zgaśnie słońce, a księżyc stanie się krwawoczerwony, zanim nadejdzie wielki Dzień Pański. 21 Lecz każdy, kto wezwie miłosierdzia Pana, otrzyma je i zostanie zbawiony". 22 Słuchajcie Izraelici! Bóg w oczywisty sposób udzielił poparcia Jezusowi z Nazaretu, czyniąc przez Niego wielkie cuda, o których doskonale wiecie. 23 I zgodnie z dawnym planem pozwolił wam, abyście przy pomocy władzy rzymskiej, przybili Go do krzyża i zamordowali. 24 Jednak Bóg wyzwolił Go ze szponów śmierci i przywrócił do życia, gdyż śmierć nie mogła odnieść nad Nim zwycięstwa.25 Król Dawid mówił bowiem o Jezusie: Wiem, że Pan jest ze mną. On mi pomaga. Wspiera mnie potężna Boża siła.26 Serce moje wypełnia radość, a usta moje głoszą Jego chwałę, bo wiem, że śmierć nie może mi nic uczynić Nie pozostawisz mojej duszy w piekle i nie pozwolisz, by ciało Twego świętego syna uległo rozkładowi. 28 Przywrócisz mi życie, abym przeżywał cudowną radość w Twojej obecności".29 Drodzy bracia, pomyślcie chwilę! Dawid nie mógł mówić tego o sobie, bo umarł i został pochowany, a jego grób przetrwał do dnia dzisiejszego. 30 Będąc prorokiem, wiedział jednak o niezłomnej Bożej obietnicy, że któryś z jego potomków, jako Mesjasz, zasiądzie na jego tronie. 31 Dawid widział odległą przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza mówiąc, że jego dusza nie pozostanie w piekle, a ciało nie ulegnie rozkładowi. 32 Mówił to o Jezusie, a my wszyscy jesteśmy świadkami, że Jezus powstał z martwych. 33 Teraz siedzi na tronie u boku samego Boga, wyróżniony najwyższą w niebiosach godnością. Dzisiaj, zgodnie z obietnicą Ojca, zesłał Ducha Świętego i właśnie 2 jesteście tego świadkami.34 W przytoczonych przeze mnie słowach Dawid z całą pewnością nie mógł mówić o sobie, także dlatego, że sam nigdy nie wstąpił do nieba. A przecież mówił, że widział jak: Rzekł Bóg do mego Pana, Mesjasza: 'Usiądź obok mnie, na honorowym miejscu, 35 dopóki całkowicie nie ujarzmię Twoich wrogów'". 36 Dlatego właśnie oświadczam wszystkim Izraelitom, że tego Jezusa, którego ukrzyżowaliście, Bóg uczynił i Panem, i Mesjaszem! 37 Słowa Piotra tak mocno poruszyły słuchaczy, że pytali: Bracia, co mamy robić? 38 Każdy z was odrzekł Piotr musi odwrócić się od grzechu, nawrócić do Boga i ochrzcić się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów. Wtedy otrzymacie dar Ducha Świętego, bo 39 Chrystus obiecał go każdemu, kogo wezwał Pan, nasz Bóg: wam oraz waszym dzieciom, a także mieszkańcom odległych krajów!40 I długo jeszcze Piotr opowiadał o Jezusie, usilnie nakłaniając słuchaczy, aby unikali zła, jakie panuje na świecie. 41 Wszyscy, którzy uwierzyli słowom Piotra a było ich około trzech tysięcy zostali ochrzczeni i 42 dołączyli do innych wierzących i już razem zbierali się, aby słuchać nauki apostolskiej, przełamać się chlebem i wspólnie pomodlić. 43 Panowała tam atmosfera głębokiej bojaźni, ponieważ apostołowie czynili wiele cudów.44 Wszyscy wierzący często się spotykali i dzielili wszystkim, co mieli. 45 Sprzedawali swoje posiadłości, by wspomóc tych, którzy byli w potrzebie. 46 Codziennie modlili się w świątyni i zbierali w domach, aby w małych grupach łamać chleb i spożywać posiłek, a dzieląc się nim z wielką radością i wdzięcznością, 47 gorąco chwalili Boga. Całe miasto było im życzliwe, a Bóg każdego dnia dodawał im tych, którzy przyjmowali Chrystusa i dostępowali zbawienia. Uzdrowienie ułomnego u wrót świątyni 3 Pewnego popołudnia, o trzeciej, Piotr i Jan poszli do świątyni, aby wziąć udział w codziennych modlitwach. 2 Zbliżając się do świątyni spostrzegli ułomnego od urodzenia człowieka, którego niesiono pod bramę świątynną, zwaną Piękną, aby jak co dzień, mógł prosić o jałmużnę. 3 Gdy Piotr i Jan przechodzili obok niego, poprosił ich o datek.4 Wtedy spojrzeli na niego uważnie, a Piotr rzekł: Popatrz na nas!5 Kaleka spojrzał na nich z nadzieją, oczekując jałmużny. 6 Ale Piotr powiedział: Pieniędzy nie mam. Ale dam ci to, co mam. Rozkazuję ci w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu: chodź! 7,8 Po czym wziął go za rękę i postawił na nogi. Wtedy stopy i kostki ułomnego wzmocniły się, tak że podskoczył, zatrzymał się i zaczął chodzić! Chodząc tak, podskakując i wielbiąc Boga, wszedł z nimi do świątyni.9 Kiedy zebrani zobaczyli, że chodzi i chwali Boga 10 i gdy stwierdzili, że jest tym samym kulawym żebrakiem, którego tak często widywali przy Pięknej Bramie, ogarnęło ich zdumienie. 11 Wszyscy pobiegli do krużganka, zwanego Salomonowym, gdzie obok Piotra i Jana stał uzdrowiony. I stanęli tam zdumieni i przestraszeni.12 Widząc sprzyjającą okazję, Piotr zwrócił się do tłumu: Izraelici! Dlaczego się nam przypatrujecie i jesteście zdziwieni? Przecież to nie nasza własna moc i pobożność sprawiły, że człowiek ten chodzi. 13 Uczynił to Bóg Abrahama, Izaaka, Jakuba i wszystkich

3 naszych przodków, w ten sposób otaczając chwałą swego Syna Jezusa. Mam na myśli tego Jezusa, którego wydaliście i zaparliście się przed Piłatem, choć ten zamierzał Go uwolnić. 14 Nie chcieliście, aby został uwolniony Święty i Sprawiedliwy, lecz żądaliście wypuszczenia na wolność mordercy. 15 Zabiliście Dawcę życia, lecz Bóg zbudził Go z martwych. A Jan i ja możemy o tym zaświadczyć, ponieważ widzieliśmy Go żywego już po zmartwychwstaniu! 16 Człowieka, którego tu widzicie, uzdrowiło imię Jezus, a pamiętacie przecież, że był kulawy. Wiara w Jezusa, dana nam od Boga, dokonała tego całkowitego uzdrowienia. 17 Drodzy bracia! Wiem, że to, co uczyniliście z Jezusem, zrobiliście w nieświadomości; to samo można powiedzieć o waszej starszyźnie. 18 Ale przez to Bóg wypełnił proroctwa, które mówiły, że Mesjasz musi przejść wszystkie te cierpienia. 19 Opamiętajcie się i nawróćcie do Boga, tak by mógł oczyścić was z grzechów i zesłać wam pocieszenie i ukojenie w obecności Pana 20 i znowu posłać do was Jezusa, waszego Mesjasza. 21,22 On musi pozostać w niebiosach, aż wszystko zostanie oczyszczone z grzechu i odnowione, tak jak przepowiedziano w dawnych czasach. Bowiem już Mojżesz powiedział: Pan Bóg powoła spośród was podobnego do mnie proroka. Słuchajcie uważnie wszystkiego, co wam powie. 23 Każdego, kto nie będzie Mu posłuszny, czeka niechybna zguba".24 Samuel, a także wszyscy prorocy, którzy żyli po nim, zapowiadali to, co dzieje się dzisiaj. 25 Wy jesteście dziećmi tych proroków i was dotyczy dana im Boża obietnica, że przez naród żydowski błogosławieństwo spłynie na cały świat. Taką właśnie obietnicę dał Bóg Abrahamowi. 26 I gdy tylko Bóg wskrzesił Sługę swego, posłał Go przede wszystkim do was, Izraelici, abyście odwróciwszy się od swoich grzechów, otrzymali Jego błogosławieństwo. Aresztowanie Piotra i Jana 4 A gdy oni tak przemawiali do ludzi, nadeszli kapłani, dowódca straży świątynnej i kilku saduceuszy. 2 Wszyscy byli bardzo wzburzeni, ponieważ Piotr i Jan twierdzili, że Jezus powstał z martwych. 3 Aresztowali ich, a ponieważ był już wieczór, zamknęli na noc w więzieniu. 4 Mimo to wielu słuchaczy uwierzyło ich świadectwu, zwiększając tym samym liczbę wierzących do około pięciu tysięcy. 5 Następnego dnia odbywało się właśnie w Jerozolimie posiedzenie starszyzny żydowskiej. 6 Przybyli tam: najwyższy kapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i inni, spokrewnieni z najwyższym kapłanem. 7 Przyprowadzono do nich obydwu apostołów. Jakim prawem i w czyim imieniu to uczyniliście? pytała Rada.8 Wtedy Piotr, napełniony Duchem Świętym, odpowiedział: Dostojna starszyzno naszego narodu! 9 Jeśli chodzi wam o dobry uczynek spełniony wobec tego kaleki i sposób, w jaki dokonaliśmy uzdrowienia, 10 to pozwólcie, że otwarcie oznajmię wam i wszystkim Izraelitom, iż stało się to w imieniu i dzięki mocy Jezusa z Nazaretu, Mesjasza, człowieka, którego ukrzyżowaliście, lecz którego Bóg wskrzesił z martwych. To dzięki Niemu człowiek ten wyzdrowiał. 11 Bo Jezus jest Mesjaszem, o którym 3 mówi Pismo, że to kamień odrzucony przez budowniczych, który stał się kamieniem węgielnym". 12 W nikim innym nie ma zbawienia! Nie ma bowiem innego imienia, danego ludziom, przez które moglibyśmy uzyskać zbawienie.13 Członkowie Rady dziwili się odwadze Piotra i Jana wiedząc, że to ludzie prości, niewykształceni i zrozumieli, że przebywali oni z Jezusem. 14 Nie mogli też podać w wątpliwość uzdrowienia, skoro stał przed nimi uzdrowiony. 15 Dlatego usunęli ich z sali obrad i zaczęli się naradzać:16 Co z nimi zrobimy? pytali jeden drugiego. Nie możemy zaprzeczyć, że uczynili wielki cud, o którym dowiedzieli się już wszyscy mieszkańcy Jerozolimy. 17 Lecz może uda nam się choć powstrzymać ich od rozgłaszania tych wieści. Ostrzeżemy ich, że jeśli się to powtórzy, surowo się z nimi rozprawimy.18 Wezwali ich więc ponownie i zabronili im mówić o Jezusie. 19 Czy naprawdę sądzicie, że powinniśmy raczej was słuchać niż Boga? odrzekli Piotr i Jan. 20 Nie możemy zaniechać opowiadania o tym, co przy nas czynił i mówił Jezus. 21 Ponawiając swą groźbę, Rada pozwoliła im w końcu odejść. Nie ukarano ich, bo obawiano się rozruchów. Wszyscy bowiem chwalili Boga za wielki cud, 22 jakim było uzdrowienie człowieka, który od czterdziestu lat był kaleką. 23 A Piotr i Jan, gdy tylko zostali zwolnieni, odszukali innych uczniów i opowiedzieli im wszystko, co usłyszeli od Rady. Modlitwa wierzących 24 Dowiedziawszy się o tym, wszyscy wierzący zjednoczyli się w modlitwie: Panie, Stwórco niebios, ziemi, morza i wszystkiego, co w nich istnieje, 25,26 Ty powiedziałeś dawno temu przez Ducha Świętego, ustami naszego przodka króla Dawida, Twojego sługi: Czemuż to burzą się narody, a ludzie knują spiski przeciwko Wszechmocnemu Bogu? Królowie ziemi jednoczą się w walce przeciwko Niemu namaszczonemu Synowi Boga!27 Tak właśnie dzieje się w tym mieście. Oto król Herod, namiestnik Poncjusz Piłat i wszyscy Rzymianie, podobnie jak Izraelici zjednoczyli się przeciwko Jezusowi, Twojemu namaszczonemu Synowi, Twojemu Świętemu Słudze. 28 Nie poprzestaną na tym, na co im pozwoliłeś w swej mądrości i mocy. 29 Spójrz teraz, Panie, na ich groźby i daj swym sługom odwagę głoszenia Twego Słowa 30 zsyłając swą uzdrowicielską moc, a w imię Twojego Syna Jezusa niech dzieją się niezwykłe rzeczy i cuda."31 A gdy skończyli modlitwę, zadrżał budynek, w którym się zebrali, i wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i odważnie głosili Słowo Boże.32 Wszyscy wierzący byli też jednego serca i jednej myśli, żaden z nich nie uważał tego, co posiada, za swą wyłączną własność, ale dzielił się wszystkim z innymi. Apostołowie zaś głosili pełne mocy kazania o zmartwychwstaniu Pana Jezusa. Dwie postawy wobec pieniędzy 33 Wierzących łączyła serdeczna miłość: 34,35 nikt nie cierpiał biedy, bo każdy, kto posiadał ziemię lub domy, sprzedawał je, by przynieść pieniądze apostołom i przeznaczyć je na wspólne potrzeby.36 Uczynił tak na przykład Józef, nazywany przez apostołów Barnabą co znaczy Syn Pociechy pochodzący z plemienia Lewi, z Cypru. 37 Sprzedał on własną ziemię i przyniósł pieniądze apostołom, do wspólnego użytku.

4 5 Inaczej jednak zachował się pewien człowiek imieniem Ananiasz i jego żona Safira, który sprzedał swoją posiadłość, 2 ale przyniósł tylko część pieniędzy, mówiąc, za zgodą żony, że oddaje całą kwotę.3 Piotr powiedział mu na to: Ananiaszu, szatan opanował twoje serce. Mówiąc, że przynosisz wszystkie pieniądze, chciałeś okłamać Ducha Świętego. 4 Posiadłość należała do ciebie, mogłeś więc ją albo sprzedać, albo nie sprzedawać, a jeśli sprzedałeś, sam mogłeś zadecydować, ile oddasz. Dlaczego odważyłeś się coś takiego uczynić? Nie nas okłamałeś, lecz Boga. 5 A gdy tylko Ananiasz usłyszał te słowa, padł martwy na ziemię. I wszystkich ogarnęło przerażenie, 6 zaś młodsi mężczyźni owinęli go prześcieradłem, wynieśli i pogrzebali. 7 Trzy godziny później, nie wiedząc o tym, co się wydarzyło, przyszła jego żona.8 Czy za taką sumę sprzedaliście waszą ziemię? spytał ją Piotr. Tak odpowiedziała za taką.9 Jak mogliście oboje tak postąpić, żeby umówić się i wystawiać na próbę Ducha Bożego, który wie wszystko? Za drzwiami są ludzie, którzy pochowali twojego męża i ciebie również wyniosą. 10 I natychmiast padła na ziemię nieżywa. Wtedy weszli młodzieńcy i widząc, że umarła, wynieśli ją i pochowali obok męża. 11 Przerażenie ogarnęło członków kościoła i wszystkich, którzy usłyszeli, co się stało.12 W tym samym czasie apostołowie spotykali się często w krużganku Salomona, na terenie świątyni, i czynili wiele niezwykłych cudów. 13 Inni nie ośmielali się jednak dołączyć do nich, ale wszyscy darzyli ich najwyższym szacunkiem. 14 Przybywało także coraz więcej nowych wierzących w Pana, zarówno mężczyzn, jak i kobiet. 15 Wynoszono na łóżkach i matach chorych i kładziono ich na ulicach, aby choć cień przechodzącego Piotra mógł paść na któregoś z nich. 16 Również z okolic Jerozolimy przychodziło mnóstwo ludzi, którzy przyprowadzali chorych i opętanych przez demony i wszyscy doświadczali uzdrowienia. Ponowne aresztowanie apostołów 17 Tymczasem najwyższy kapłan, jego otoczenie i przyjaciele z grona saduceuszów pałając niepohamowaną zazdrością 18 znowu aresztowali apostołów i wtrącili ich do więzienia.19 Lecz w nocy przyszedł anioł Pański, otworzył bramy więzienia i wyprowadził ich na zewnątrz. Potem powiedział: 20 Idźcie do świątyni i głoście słowo życia.21 O świcie zjawili się więc w świątyni i zaczęli nauczać. Tego dnia rano przybył tam również kapłan ze swą świtą, zwołał całą Radę żydowską i polecił, by przyprowadzono apostołów. 22 Lecz gdy strażnicy zjawili się w więzieniu, nie zastali tam aresztowanych, wrócili więc do Rady i zameldowali:23 Brama więzienia była zamknięta i strzeżona przez wartowników, ale gdy ją otworzyliśmy, nie było nikogo. 24 Kiedy kapłani i dowódca straży to usłyszeli, wpadli w złość, a ponieważ nic z tego nie rozumieli, byli pełni obaw, czym się to wszystko może skończyć. 25 Wtedy doniesiono im, że uwięzieni przez nich ludzie znowu są w świątyni i nauczają. 26,27 Poszedł tam natychmiast dowódca straży wraz ze strażnikami, 4 aby ich aresztować; jednak bojąc się gniewu tłumu nie użył przy tym siły. A gdy przyprowadził ich już przed oblicze Rady, najwyższy kapłan zapytał: 28 Czyż nie nakazaliśmy wam, abyście nigdy więcej nie rozpowiadali o tym Jezusie? Tymczasem wy zaraziliście swoją nauką całą Jerozolimę i chcecie obarczyć nas winą za śmierć tego człowieka!29 Trzeba raczej słuchać Boga niż ludzi odparli Piotr i apostołowie. 30 Bóg naszych przodków wskrzesił Jezusa z martwych, chociaż wy zabiliście Go, wieszając na krzyżu. 31 W potędze swej mocy Bóg jednak wyniósł Go na Księcia i Zbawiciela, tym samym dając narodowi izraelskiemu szansę nawrócenia, skruchy i przebaczenia grzechów. 32 My jesteśmy tego świadkami i świadczy o tym także Duch Święty, dany przez Boga tym, którzy są Mu posłuszni. 33 Te słowa tak rozwścieczyły Radę, że postanowiono ich zabić. 34 Lecz wtedy wstał jeden z jej członków, faryzeusz imieniem Gamaliel, znawca prawa religijnego, darzony przez lud dużym szacunkiem i poprosiwszy, by wyprowadzono apostołów z sali obrad, zabrał głos, 35 mówiąc do członków Rady te słowa: Izraelici! Zastanówcie się zanim podejmiecie ostateczną decyzję dotyczącą losu tych ludzi. 36 Przypominam wam, że był niedawno wśród nas niejaki Teodas, który uważał się za kogoś niezwykłego. Zgromadził wokół siebie około czterystu uczniów, ale gdy został zabity, jego zwolennicy rozproszyli się. 37 Po nim, w czasie spisu ludności, pojawił się Judasz Galilejczyk, zdobył sobie garstkę ludzi, którzy stali się jego uczniami, lecz gdy zginął, jego zwolennicy także się rozbiegli.38 Dlatego radzę zostawić tych ludzi w spokoju. Jeśli ich nauka i czyny wypływają z nich samych, wkrótce utracą znaczenie. 39 Ale jeśli pochodzą od Boga, nie będziecie w stanie ich powstrzymać i okaże się, że walczycie przeciwko Bogu. 40 Zgromadzeni przyjęli tę radę; wezwano apostołów, ukarano ich chłostą, zabroniono im przemawiać w imieniu Jezusa i w końcu wypuszczono na wolność. 41 Apostołowie zaś opuścili salę obrad uradowani, że Bóg uznał ich za godnych znoszenia hańby dla Jego imienia. 42 I codziennie, w świątyni i w mieście, wytrwale nauczali, że Jezus jest Mesjaszem. 6 Równocześnie z gwałtownym wzrostem liczby wierzących podnosiły się głosy niezadowolenia. Ci, którzy mówili tylko po grecku, uskarżali się, że znajdujące się wśród nich wdowy spotyka krzywda, gdyż przy codziennym podziale żywności mniej otrzymują niż wdowy mówiące po hebrajsku. 2 Wtedy apostołowie zwołali zebranie wszystkich wierzących i rzekli: Cały nasz czas powinniśmy poświęcać głoszeniu ewangelii, a nie organizowaniu żywienia. 3 Rozejrzyjcie się więc, drodzy bracia, i wybierzcie spośród siebie siedmiu mądrych i napełnionych Duchem Świętym mężczyzn, którzy cieszą się dobrą opinią wszystkich. 4 Wtedy zlecimy im to zajęcie, my zaś będziemy mogli poświęcić czas na modlitwę, głoszenie ewangelii i nauczanie.5 Zebrani zgodzili się na tę propozycję i wybrali Szczepana, człowieka o wyjątkowej wierze, pełnego Ducha Świętego, Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja z Antiochii poganina

5 nawróconego na judaizm, który stał się chrześcijaninem. 6 Tych siedmiu przedstawiono apostołom, ci zaś pomodlili się i udzielili im błogosławieństwa kładąc na nich ręce. 7 Tymczasem krąg słuchaczy Słowa Bożego coraz bardziej się poszerzał, liczba uczniów w Jerozolimie wyraźnie wzrastała, a do grona nawróconych dołączyło nawet wielu żydowskich kapłanów. 8 Szczepan zaś, człowiek pełen wiary i mocy Ducha Świętego, czynił wielkie cuda w obecności wielu ludzi. 9 A ponieważ nie wszystkim się to podobało toteż pewnego dnia, usiłując go skompromitować, wszczęli z nim dyskusję niektórzy członkowie żydowskiej sekty Libertynów, a wkrótce dołączyli do nich Żydzi z Cyreny, Aleksandrii, Cylicji oraz z Azji Mniejszej. 10 Żaden z nich nie był jednak w stanie dorównać Szczepanowi mądrością i żarem ducha. 11 Podstawili więc ludzi, którzy kłamliwie twierdzili, iż słyszeli, jak Szczepan przeklinał Mojżesza, a nawet Boga. Aresztowanie i mowa obronna Szczepana 12 Oskarżenia te podburzyły przeciwko Szczepanowi, zarówno tłum jak i przywódców religijnych. Został więc aresztowany i postawiony przed Sądem Rady, 13 gdzie fałszywi świadkowie znowu zeznali, że Szczepan często wypowiadał się przeciwko świątyni i prawom Mojżeszowym.14 Oświadczyli także: Słyszeliśmy, jak mówił, iż ten Jezus z Nazaretu zburzy świątynię i odrzuci wszystkie prawa Mojżesza. 15 A gdy skończyli mówić, wszyscy zgromadzeni zobaczyli, że twarz Szczepana zaczęła nagle jaśnieć niczym twarz anioła! 7 Czy oskarżenia te są prawdziwe? zapytał go wówczas najwyższy kapłan. 2,3 A Szczepan odpowiedział: Bóg pełen chwały ukazał się naszemu przodkowi Abrahamowi w Mezopotamii, zanim jeszcze ten przeniósł się do Charanu, i kazał mu opuścić rodzinną ziemię; pożegnać się z krewnymi i rozpocząć wędrówkę do kraju wskazanego mu przez Boga. 4 Opuścił więc Abraham swoją ziemię i zamieszkał w Charanie. A po śmierci jego ojca Bóg przywiódł go tutaj, do ziemi izraelskiej, 5 ale nie dał mu w posiadanie nawet jej skrawka. Obiecał mu jednak, że cały ten kraj i tak w końcu będzie należeć do niego i do jego potomstwa, mimo że nie miał on wtedy jeszcze dzieci! 6 Bóg powiedział mu również, iż jego potomkowie opuszczą tę ziemię i przez czterysta lat będą żyć w obcym kraju, gdzie będą niewolnikami. 7 Lecz ja ukarzę naród, który ich zniewoli powiedział Bóg a lud mój powróci do ziemi izraelskiej i tu będzie Mnie czcił". 8 Na znak przymierza między Nim a potomkami Abrahama Bóg ustanowił zwyczaj obrzezania. Tak więc Izaak, syn Abrahama, został obrzezany, kiedy miał osiem dni. Izaak był ojcem Jakuba, a Jakub ojcem dwunastu patriarchów narodu żydowskiego. 9 Patriarchowie, zazdrośni o względy, jakie Józef miał u ojca, sprzedali go w niewolę do Egiptu. Lecz Bóg czuwał nad nim, 10 wybawił od wszystkich nieszczęść i sprawił, że faraon, władca Egiptu, okazał mu swoją przychylność. A ponieważ Józef otrzymał od Boga wyjątkową mądrość, toteż faraon powierzył 5 mu zarządzanie całym Egiptem i wszystkimi sprawami pałacu.11 W tym czasie w Egipcie i w Kanaanie zapanował głód, który dotknął i naszych przodków. 12 Kiedy skończyła się żywność, Jakub, który słyszał, że są jeszcze zapasy w Egipcie, posłał tam dwukrotnie synów, aby kupili trochę zboża. 13 Gdy zaś oni przyszli po raz drugi, Józef dał się rozpoznać swoim braciom i przedstawił ich faraonowi. 14 Następnie Józef posłał po swego ojca Jakuba i resztę rodziny, sprowadzając do Egiptu ogółem siedemdziesiąt pięć osób. 15 Tak więc Jakub przybył do Egiptu, pozostał tam i zmarł, pomarli też jego synowie. 16 Przeniesiono ich do Sychem i pochowano w grobie, który Abraham kupił od synów Chamora.17,18 W miarę, jak zbliżał się czas wypełnienia Bożej obietnicy danej Abrahamowi, że wyzwoli jego potomków, naród żydowski w Egipcie bardzo się rozmnożył; wtedy rozpoczął rządy władca, który nie chciał pamiętać zasług Józefa. 19 Zwalczał podstępnie nasz naród, zmuszając rodziców do porzucania niemowląt, uśmiercając w ten sposób następne pokolenia Izraela. 20 W tym właśnie czasie narodził się Mojżesz dziecko ukochane przez Boga. Rodzice pielęgnowali go w domu trzy miesiące, 21 a kiedy nie mogli go już dłużej ukrywać, porzucili; znalazła go córka faraona i adoptowała, stał się więc jej synem. 22 Wyuczyła go całej egipskiej mądrości i wychowała na możnego księcia. 23 Pewnego dnia, gdy zbliżały się jego czterdzieste urodziny, przyszło mu na myśl, aby odwiedzić swoich braci Izraelitów. 24 Ujrzał wtedy, jak Egipcjanin znęca się nad Izraelitą, i zabił Egipcjanina. 25 Spodziewał się, iż rodacy zrozumieją, że sam Bóg posłał go im na ratunek, ale oni nie zrozumieli. 26 Kiedy następnego dnia odwiedził ich znowu, zobaczył dwóch Izraelitów, którzy walczyli ze sobą. Próbował ich pogodzić: Jesteście przecież braćmi, dlaczego się bijecie? Tak nie można!" wołał. 27 Wtedy ten, który krzywdził drugiego, odpowiedział mu ze złością, żeby się nie wtrącał. Kto cię ustanowił naszym zwierzchnikiem i sędzią? zapytał. 28 Może i mnie chcesz zabić, tak jak wczoraj zabiłeś Egipcjanina?" 29 Musiał więc Mojżesz uchodzić z kraju. Osiedlił się w ziemi Madian, gdzie urodziło mu się dwóch synów.30 Czterdzieści lat później, na pustyni, w pobliżu góry Synaj, ukazał mu się anioł w płonącym krzaku. 31 Zaciekawiony tym widokiem, Mojżesz podszedł bliżej i wtedy usłyszał głos Pana: 32 Ja jestem Bogiem twoich przodków: Abrahama, Izaaka i Jakuba". Mojżesz przeraził się i nie miał odwagi podnieść oczu. 33 Zdejmij sandały powiedział Pan bo stoisz na świętej ziemi. 34 Widziałem udrękę mojego ludu w Egipcie i słyszałem jego jęki. Zstąpiłem więc, by go wyzwolić. Chodź, poślę cię teraz do Egiptu". 35 I posłał Bóg Mojżesza na powrót do swego ludu jako jego przywódcę i wybawiciela, mimo iż wcześniej odrzucono go mówiąc: Jakim prawem chcesz być naszym zwierzchnikiem i sędzią". 36 Potem zaś, czyniąc wiele niezwykłych cudów, wyprowadził ich z Egiptu, przeprowadził przez Morze Czerwone i przez lat czterdzieści wiódł za sobą przez pustynię. 37 To właśnie Mojżesz powiedział ludowi Izraela: Bóg powoła spośród waszych braci proroka takiego jak ja". 38 Mojżesz bezsprzecznie był prorokiem; podczas wędrówki pośredniczył między narodem izraelskim a aniołem i otrzymał na górze Synaj Boże Prawo Żywe Słowo.

6 39 Lecz nasi ojcowie, gdy tylko ich na chwilę opuścił, zbuntowali się przeciw niemu i zapragnęli powrotu do Egiptu. 40 Powiedzieli Aaronowi: Zrób nam bożki, niech nas poprowadzą z powrotem, bo nie wiemy, co się stało z tym Mojżeszem, który wyprowadził nas z Egiptu". 41 Zrobili więc cielca, złożyli mu ofiarę i cieszyli się ze swego dzieła. 42 Wtedy Bóg odwrócił się od nich i dopuścił, aby oddawali cześć słońcu, księżycowi oraz gwiazdom. W księdze proroka Amosa Bóg pyta: Izraelu, czy to mnie składaliście ofiary przez całe czterdzieści lat na pustyni? 43 W swoich obrzędach zajmowaliście się raczej bożkami pogańskimi: Molochem i gwiazdą Remfana oraz wizerunkami innych bóstw, jakie sami sobie zrobiliście. Dlatego popadniecie w niewolę gdzieś daleko, aż za Babilonem".44 Nasi przodkowie mieli na pustyni przenośną świątynię Namiot Świadectwa, gdzie trzymali kamienne tablice z Dziesięcioma Przykazaniami. Namiot ten wykonano dokładnie według planu, jaki anioł przedstawił Mojżeszowi. 45 Później, gdy Jozue zwyciężył pogan, przeniesiono namiot na zdobyte terytorium, gdzie służył do czasów króla Dawida.46 Dawid zyskał Bożą przychylność i poprosił o przywilej wzniesienia stałej świątyni Bogu Jakuba. 47 Ostatecznie jednak wybudował ją Salomon. 48,49 Ale Bóg nie mieszka w świątyniach wzniesionych ludzkimi rękami. Niebiosa są moim tronem powiedział przez proroków a ziemia, moim podnóżkiem. Jakiż dom moglibyście mi zbudować, bym w nim zamieszkał? 50 Czyż ziemia i niebiosa nie są moim dziełem?" 51 Jakże jesteście hardzi, jak pogańskie są wasze serca! Czy zawsze będziecie się sprzeciwiać Duchowi Świętemu, jak wasi ojcowie? 52 Wymieńcie imię choć jednego proroka, którego nie prześladowali wasi przodkowie! Zabili nawet tych, którzy przepowiadali nadejście Mesjasza. A Jego, jedynego sprawiedliwego, zdradziliście i zamordowali. 53 Świadomie łamaliście Prawo Boże, chociaż otrzymaliście je z rąk aniołów. Ukamienowanie Szczepana 54 Przywódcy żydowscy zgrzytali zębami ze złości, słysząc słowa Szczepana. 55 Lecz On, pełen Ducha Świętego, wpatrywał się w niebo i ujrzał chwałę Boga i Jezusa stojącego po prawicy Bożej. 56 Widzę otwarte niebiosa powiedział nagle do zebranych i Jezusa, Mesjasza, stojącego po prawicy Boga.57 A ponieważ nie chcieli go już dłużej słuchać, zatkali uszy i z głośnym krzykiem rzucili się na niego. 58 Wywlekli go za miasto i ukamienowali, a główni oskarżyciele zdjęli swe szaty i złożyli je u stóp młodego człowieka imieniem Paweł. 59 Zaś Szczepan, obrzucany kamieniami, modlił się: Panie Jezu, przyjmij mego ducha. 60 A gdy padał, zawołał jeszcze: Panie, nie poczytaj im tego za grzech po czym skonał. 8 Paweł w pełni akceptował zabicie Szczepana. Ta egzekucja była początkiem bezlitosnych prześladowań, jakie spotykały wierzących w Jerozolimie, tak że wszyscy, z wyjątkiem apostołów, rozproszyli się po Judei i Samarii. 2 Ciało Szczepana pochowało w wielkim żalu kilku pobożnych Żydów. 3 A Paweł nie zrezygnował 6 ze swej nienawiści do wierzących niszczył ich wszędzie, wpadał do domów, wywlekał mężczyzn i kobiety i osadzał w więzieniu. Filip udaje się do Samarii 4 Lecz uciekinierzy opuszczający Jerozolimę wszędzie, gdzie się znaleźli, głosili dobrą nowinę o Jezusie. 5 Był wśród nich także Filip, który udał się do pewnego miasta w Samarii, by i tam opowiadać ludziom o Chrystusie. 6 Ludzie chętnie słuchali tego, co miał do powiedzenia, ponieważ czynił także cuda. 7 Z wielu opętanych zostały wygnane złe duchy, wiele też osób sparaliżowanych i kalekich zostało uzdrowionych, 8 tak że wielka radość zapanowała w całym mieście. 9,10,11 Był tam pewien człowiek imieniem Szymon, który od wielu lat oddawał się czarnej magii. Miał dzięki temu duży wpływ na ludzi i wielu Samarytan, widząc z jaką dumą obnosi się ze swoimi niezwykłymi zdolnościami, uważało go za Mesjasza. 12 Teraz jednak uwierzyli świadectwu Filipa o prawdziwym Mesjaszu Jezusie, i Królestwie Bożym, i wielu z nich, zarówno mężczyzn jak i kobiet, przyjęło chrzest. 13 Sam Szymon również uwierzył, przyjął chrzest i odtąd nie odstępował Filipa, nie mogąc nadziwić się cudom, jakie on czynił.14 Kiedy zaś apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że mieszkańcy Samarii przyjęli Słowo Boże, posłali tam Piotra i Jana. 15 A ci, gdy tylko tam przybyli, modlili się za nowo nawróconych, aby przyjęli Ducha Świętego, 16 gdyż jak dotąd, na nikogo z nich jeszcze nie zstąpił. Otrzymali jedynie chrzest w imię Pana Jezusa. 17 Piotr i Jan kładli więc na wierzących ręce, a ci przyjmowali Ducha Świętego.18 Gdy Szymon ujrzał, że ludzie otrzymują Ducha Świętego w momencie, gdy apostołowie kładą ręce na ich głowach, przyszedł do nich z pieniędzmi, zapragnął Go bowiem od nich kupić.19 Chciałbym, aby ludzie otrzymywali Ducha Świętego również wtedy, gdy ja położę na nich ręce prosił.20 Przepadnij razem ze swoimi pieniędzmi krzyknął oburzony Piotr. Jak mogłeś sądzić, że można za nie kupić dar Boży! 21 Nie jesteś tego godny, bo twoje serce nie jest oddane Bogu. 22 Odrzuć ten nikczemny pomysł i módl się, 23 może wtedy Bóg przebaczy ci grzeszne myśli, zrodzone przez twoje ciemne, zazdrosne serce.24 Módlcie się za mnie zawołał Szymon aby nie spotkała mnie żadna z tych strasznych rzeczy.25 A kiedy, skończywszy nauczać, Piotr i Jan wracali z Samarii do Jerozolimy, zatrzymali się jeszcze w kilku samarytańskich wioskach głosząc wszędzie Dobrą Nowinę. 26 Filipowi zaś anioł Pański przekazał następujące polecenie: Wyjdź około południa na drogę wiodącą przez pustynię z Jerozolimy do Gazy". 27 Udał się więc na wskazane miejsce i okazało się, że właśnie o tej porze przejeżdżał tamtędy minister skarbu Etiopii, eunuch, który był ważną osobistością na dworze królowej Kandaki. Odwiedził on Jerozolimę, aby w świątyni oddać pokłon Bogu i teraz powracał do Etiopii. 28 A siedząc w powozie czytał na głos księgę proroka Izajasza.29 Wtedy właśnie Duch Święty powiedział Filipowi: Zbliż się i idź obok powozu".30 Podbiegł więc Filip, a usłyszawszy słowa czytanego tekstu, zapytał: Panie, czy rozumiesz to, co czytasz?31 Ależ skąd! Sam tego nie pojmę, musi mi to ktoś wyjaśnić. I poprosił Filipa, aby usiadł przy nim w powozie. 32 A czytał właśnie

7 następujący urywek Pisma: "Prowadzono Go jak owcę na rzeź; i jak owca milczy, gdy ją strzygą, tak i On nie otworzył swych ust. 33 Poniżano Go i odmówiono Mu sprawiedliwości; któż zdoła wyrazić nikczemność Jego współczesnych? Ucięto Jego życie na ziemi". 34 Czy Izajasz mówi tu o sobie, czy o kimś innym? zapytał dworzanin Filipa.35 Wówczas Filip, opierając się na tych słowach i na innych fragmentach Pisma, opowiedział mu o Jezusie.36 I gdy tak dalej jechali, w pewnym momencie znaleźli się w pobliżu wody. Spójrz jest tu woda! zawołał dworzanin czy mógłbyś mnie w niej ochrzcić?37 Jeśli wierzysz całym sercem rzekł Filip nic nie stoi na przeszkodzie. Na to dworzanin: Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym. 38 Zatrzymano więc powóz, a oni weszli do wody i Filip ochrzcił go. 39 A gdy wyszli na brzeg, Duch Pański porwał Filipa, a dworzanin, ogromnie uradowany, udał się w dalszą drogę i od tej pory nigdy się już nie zobaczyli. 40 Filip znalazł się tymczasem w Azocie gdzie głosił Ewangelię. Idąc też stamtąd do Cezarei, po drodze nauczał we wszystkich miasteczkach. Niezwykłe nawrócenie Pawła 9 Tymczasem Paweł, pragnąc zniszczyć wszystkich wierzących, zjawił się u najwyższego kapłana w Jerozolimie. 2 Zwrócił się do niego z prośbą o listy do synagog w Damaszku, zobowiązujące tamtejszych Żydów do udzielenia mu pomocy w ściganiu wierzących, którzy tam się znajdują, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, aresztowaniu ich i sprowadzeniu do Jerozolimy. Arcykapłan zaś natychmiast spełnił jego prośbę.3 A gdy Paweł jechał do Damaszku i znalazł się w pobliżu miasta, nagle spłynęło na niego z nieba oślepiające światło. 4 Wtedy, upadłszy na ziemię, usłyszał głos: Pawle, Pawle! Dlaczego mnie prześladujesz? 5 Kim jesteś, Panie? zapytał. Nazywam się Jezus, jestem tym, którego prześladujesz! 6 Wstań teraz, idź do miasta i oczekuj tam moich poleceń. 7 Ludzie, towarzyszący Pawłowi, oniemieli ze zdumienia, bo słyszeli czyjś głos, a nikogo nie widzieli. 8,9 Przy tym, gdy Paweł podniósł się z ziemi, okazało się, że nic nie widzi. Jako niewidomego zaprowadzono go więc do Damaszku, gdzie przez trzy dni nic nie jadł i nie pił. 10 W Damaszku zaś mieszkał pewien wierzący, imieniem Ananiasz, któremu Pan ukazał się w widzeniu i powiedział: Ananiaszu! Słucham, Panie odpowiedział. 11 Idź na ulicę Prostą, odszukaj dom Judy i zapytaj o Pawła z Tarsu. On teraz właśnie modli się do mnie, 12 gdyż dałem mu widzenie, że przyjdzie do niego pewien człowiek imieniem Ananiasz i położy na niego ręce, by mógł odzyskać wzrok.13 Ależ Panie! wykrzyknął Ananiasz słyszałem, co ten człowiek robi z wierzącymi w Jerozolimie. 14 Podobno ma od arcykapłana nakaz aresztowania wszystkich wierzących w Damaszku!15 Idź i czyń to, co powiedziałem odrzekł Pan właśnie Pawła wybrałem na swoje szczególne narzędzie. On to zaniesie moją naukę narodom pogańskim i królom, a także narodowi izraelskiemu. 16 Pokażę mu, ile musi dla mnie wycierpieć. 17 Poszedł więc Ananiasz, odszukał Pawła, położył 7 na nim ręce i rzekł: Bracie Pawle, posłał mnie do ciebie Pan Jezus, który ukazał ci się na drodze, abyś został napełniony Duchem Świętym i odzyskał wzrok. 18 I Paweł natychmiast przejrzał, jakby spadły mu z oczu jakieś łuski i został ochrzczony. 19 Wtedy też zaczął jeść i odzyskał siły. 20 Potem jeszcze przez pewien czas pozostał w Damaszku z wierzącymi, głosząc w tamtejszej synagodze Dobrą Nowinę o Jezusie, mówiąc, że On naprawdę jest Synem Bożym. 21 A wszyscy, którzy go słuchali, byli zdumieni i pytali: Czy to nie ten sam człowiek, który w Jerozolimie tak zawzięcie ścigał naśladowców Jezusa? O ile wiemy, przybył tu, żeby ich wszystkich aresztować i zaprowadzić w pętach do arcykapłana". 22 Paweł tymczasem z coraz większą mocą dowodził, że Jezus był Mesjaszem i żaden Żyd z Damaszku nie potrafił pokonać go w dyskusji.23 A gdy działalność Pawła w Damaszku przedłużała się, religijni przywódcy żydowscy postanowili go zabić. 24 Lecz Pawła uprzedzono o ich zamiarze i o tym, że postanowili pilnować bram miasta dniem i nocą. 25 Paweł wydostał się więc stamtąd w koszu, który kilku wiernych spuściło przez mury. 26 Po przybyciu do Jerozolimy Paweł próbował nawiązać kontakt z wierzącymi, lecz wszyscy się go bali, gdyż myśleli, że jedynie udaje wierzącego. 27 Dopiero Barnaba zaprowadził go do apostołów i opowiedział o tym, że Paweł ujrzał Pana na drodze do Damaszku i że Pan do niego przemówił. Wspomniał także o tym, z jaką mocą Paweł przemawiał w imieniu Jezusa. 28 Wtedy został przez nich przyjęty i odtąd stale przebywał z wierzącymi 29 śmiało przemawiając w imieniu Jezusa. Lecz wówczas kilku Żydów mówiących po grecku, z którymi prowadził dyskusję, uknuło spisek na jego życie. 30 Kiedy jednak wierzący dowiedzieli się o grożącym mu niebezpieczeństwie, odprowadzili go do Cezarei i wysłali do Tarsu, skąd pochodził.31 W tym czasie w całej Judei, Galilei i Samarii nastał okres pokoju dla Kościoła; On zaś rósł i umacniał się, a wierzący żyli w bojaźni Bożej i korzystali z pociechy Ducha Świętego. Dwa niezwykłe cuda 32 Tymczasem Piotr, podróżując po kraju, przybył do wierzących w Liddzie. 33 Spotkał tam człowieka imieniem Eneasz, który był sparaliżowany i od ośmiu lat nie wstawał z łóżka.34 Eneaszu rzekł do niego Piotr uzdrawia cię Jezus Chrystus! Wstań i zaściel łóżko. A ten natychmiast został uzdrowiony. 35 Zobaczywszy, że Eneasz może chodzić, wszyscy mieszkańcy Liddy i Saronu nawrócili się do Pana.36 W Jafie zaś mieszkała wierząca kobieta imieniem Tabita. Była bardzo uczynna, a już szczególnie troszczyła się o ubogich. 37 Akurat w tym czasie zachorowała i umarła. Przyjaciele przygotowali jej ciało do pogrzebu i ułożyli je w pokoju na piętrze. 38 Lecz gdy usłyszeli, że w pobliskiej Liddzie przebywa Piotr, wysłali tam dwóch ludzi z prośbą, aby zaraz przyszedł do Jafy. 39 Piotr spełnił ich prośbę. Zaraz po jego przyjściu zaprowadzono go na piętro, gdzie leżała Tabita. Pokój wypełniony był płaczącymi wdowami, które pokazywały sobie nawzajem odzież, którą, za życia, uszyła im Tabita. 40 Wtedy Piotr poprosił, by wszyscy opuścili pokój, a sam ukląkł i modlił się. Potem odwrócił się w stronę ciała i powiedział: Tabito, wstań!" Po tych słowach zmarła

8 otworzyła oczy, a gdy zobaczyła Piotra, usiadła. 41 Piotr podał jej rękę i pomógł wstać, po czym zawołał wierzących i wdowy, i ujrzeli ją żywą.42 Wieść o tym rozeszła się po mieście i wielu ludzi uwierzyło w Pana. 43 Po tym wydarzeniu Piotr jeszcze długo przebywał w Jafie, mieszkając u Szymona, garbarza. Wysłuchana modlitwa 10 W Cezarei mieszkał wtedy Korneliusz, setnik kohorty, zwanej italską. 2 Był to człowiek bogobojny, podobnie jak reszta jego domowników. Dawał hojne ofiary na cele dobroczynne i wiele czasu poświęcał modlitwie. 3 Pewnego razu, około trzeciej po południu, miał widzenie: wyraźnie ujrzał anioła, który zbliżył się do niego i rzekł: Korneliuszu!4 On zaś, przestraszony, patrząc na niego, zapytał: Czego, panie, żądasz? Twoje gorliwe modlitwy i ofiarność zwróciły na ciebie uwagę Boga rzekł anioł. 5,6 Poślij teraz do Jafy swoich ludzi, niech odszukają Szymona Piotra, który mieszka u Szymona garbarza nad brzegiem morza, i zaproś go do swego domu.7 Gdy tylko anioł odszedł, Korneliusz przywołał dwóch służących i pobożnego żołnierza ze swej straży przybocznej, 8 opowiedział im o tym, co się zdarzyło i posłał ich do Jafy.9,10 Nazajutrz, gdy posłańcy zbliżali się już do miasta, Piotr wyszedł na dach swego domu, aby się modlić. Odczuwał głód, jako że było już południe i gdy przygotowywano posiłek, miał widzenie. 11 Ujrzał otwarte niebo i olbrzymią płachtę podtrzymywaną za cztery rogi, która opuszczała się ku ziemi. 12 Były na niej wszelkiego rodzaju zwierzęta, węże i ptaki, których nie wolno było jeść Żydom.13 I usłyszał głos: Zabij i zjedz, co tylko zechcesz.14 Nigdy, Panie! odrzekł Piotr. Nigdy w życiu nie jadłem takich stworzeń, gdyż zabrania tego nasze żydowskie prawo.15 Wtedy głos ponownie rzekł: Nie spieraj się z Bogiem! Jeśli On powiedział, że coś jest dozwolone, to tak właśnie jest.16 To samo powtórzyło się trzykrotnie, po czym płachta została z powrotem wzięta do nieba. 17 Piotr znalazł się w rozterce. Cóż mogła oznaczać ta wizja? Co ma o tym sądzić? A w tym momencie posłańcy Korneliusza, odnalazłszy właściwy dom, stanęli przed bramą 18 i zapytali, czy mieszka tu Szymon Piotr.19 A gdy Piotr zastanawiał się, co miała znaczyć ta wizja, rzekł do niego Duch Święty: Przyszło do ciebie trzech ludzi. 20 Zejdź do nich i udaj się tam gdzie cię zaprowadzą. Nie obawiaj się niczego, bo to ja ich posłałem. 21 Zszedł więc Piotr na dół i zwrócił się do przybyłych: To mnie szukacie. Co was sprowadza? 22 Wtedy opowiedzieli mu o rzymskim setniku Korneliuszu, człowieku prawym i pobożnym, mającym dobrą opinię wśród Żydów, i o tym, jak anioł polecił mu wezwać Piotra i wysłuchać tego, co mu powie. Piotr odwiedza Korneliusza 23 Piotr zaprosił ich więc do środka i udzielił noclegu. Nazajutrz zaś, wraz z kilku innymi wierzącymi z Jafy, ruszyli w drogę. 24 Następnego dnia przybyli do Cezarei, gdzie oczekiwał ich Korneliusz, razem z krewnymi i przyjaciółmi. 25 Kiedy Piotr wchodził do domu Korneliusza, ten padł przed nim na ziemię oddając mu cześć. 26 Lecz Piotr rzekł: Wstań! Ja też jestem człowiekiem Podniósł się więc z ziemi, zamienili kilka zdań i razem weszli do środka, gdzie czekali na nich zebrani.28 Wtedy Piotr odezwał się do nich: Wiecie chyba, że przekraczając próg tego domu, łamię prawo żydowskie. Jednak Bóg objawił mi, że nikogo nie mogę uważać za gorszego ode mnie. 29 I dlatego przyszedłem, kiedy tylko mnie zawezwano. Powiedzcie mi, czego ode mnie oczekujecie? 30 Cztery dni temu odrzekł Korneliusz modliłem się jak zwykle po południu, gdy nagle stanął przede mną człowiek odziany w lśniącą szatę 31 i rzekł: Korneliuszu, Bóg usłyszał twoje modlitwy i zwrócił uwagę na twoją szczodrość! 32 Poślij kilku ludzi do Jafy i wezwij Szymona Piotra, który zatrzymał się w domu Szymona garbarza, mieszkającego nad brzegiem morza". 33 Toteż natychmiast posłałem po ciebie i dobrze zrobiłeś, że przybyłeś tak szybko. Oczekujemy teraz w napięciu na to, co Pan chce nam przez ciebie powiedzieć!34 Widzę teraz wyraźnie rzekł Piotr iż Żydzi nie są jedynymi wybrańcami Boga! 35 W każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. 36 Na pewno słyszeliście dobrą nowinę głoszoną narodowi izraelskiemu o pokoju z Bogiem przez Jezusa Mesjasza, który jest Panem całego stworzenia. 37 Ta wieść rozeszła się po całej Judei, a początek swój wzięła z Galilei, od Jana Chrzciciela. 38 I bez wątpienia wiecie także, że Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą Jezusa z Nazaretu, który, gdziekolwiek się zjawił, zawsze czynił dobro i uzdrawiał wszystkich opętanych przez demony, ponieważ był z Nim Bóg. 39 A my, apostołowie, jesteśmy właśnie świadkami wszystkiego, co czynił w całej ziemi żydowskiej i w Jerozolimie, gdzie też zmarł ukrzyżowany. 40,41 Ale w trzy dni później Bóg wskrzesił Go z martwych i pozwolił mu ukazać się ludziom; nie szerokim rzeszom, ale nam, uprzednio wybranym świadkom, którzy jedliśmy i piliśmy z Nim, już po Jego zmartwychwstaniu. 42 On też posłał nas, abyśmy wszędzie głosili dobrą nowinę i zaświadczyli, że Jezus jest ustanowionym przez Boga sędzią zarówno żywych, jak i umarłych. 43 Świadectwo o Nim złożyli także prorocy, mówiąc, że każdy, kto w Niego uwierzy, dzięki Jego imieniu uzyska przebaczenie grzechów. 44 Piotr mówił jeszcze, gdy na wszystkich słuchaczy zstąpił Duch Święty. 45 Żydów przybyłych z Piotrem zdziwiło, że i poganie otrzymali dar Ducha Świętego. 46,47 Nie było co do tego żadnych wątpliwości, gdyż słyszeli ich mówiących nowymi językami i oddających chwałę Bogu. Czy można im odmówić chrztu zapytał Piotr skoro tak jak my otrzymali Ducha Świętego? 48 I polecił, aby ich ochrzczono w imię Jezusa, Mesjasza. Potem zaś Korneliusz uprosił go, aby pozostał z nimi jeszcze kilka dni. Piotr opowiada o ostatnich wydarzeniach 11 Wiadomość, że nawrócili się również poganie, szybko dotarła do apostołów i innych braci w Judei. 2 Toteż gdy Piotr powrócił do Jerozolimy, wierzący Żydzi poczęli mu robić wyrzuty.3 Przebywałeś wśród pogan i nawet jadałeś z nimi mówili.4 Wtedy Piotr opowiedział im wszystko, czego nauczył go Pan: 5 Pewnego dnia w Jafie, gdy się modliłem, miałem widzenie: z nieba spuszczona została ogromna płachta, 6 w której znajdowały się wszystkie gatunki zwierząt, węży i ptaków, jakich nigdy nie jadamy. 7 Usłyszałem też głos: Zabij i zjedz, co tylko zechcesz".

9 8 Odpowiedziałem na to: O nie, Panie! Nigdy w życiu nie jadłem tego, co jest zabronione przez nasze, żydowskie prawo". 9 Lecz głos odezwał się znowu: Nie wzbraniaj się przed tym, na co zezwala Bóg".10 A gdy powtórzyło się to trzykrotnie, płachta i cała jej zawartość zniknęły w niebie. 11 Wtedy właśnie stanęli przed bramą domu trzej ludzie, którzy przyszli po mnie z Cezarei. 12 I Duch Święty polecił mi iść z nimi, nie zważając na to, że są poganami. A sześciu obecnych tu braci towarzyszyło mi w podróży. Niebawem też dotarliśmy do domu tego człowieka. 13 On zaś powiedział nam, że ukazał mu się anioł i polecił posłać ludzi do Jafy, po Szymona Piotra. 14 Anioł dodał również: On powie ci, w jaki sposób ty i twoi domownicy możecie zostać zbawieni".15 A gdy tylko zacząłem im głosić Dobrą Nowinę, zstąpił na nich Duch Święty, tak samo jak na nas na początku. 16 Wtedy przypomniałem sobie słowa Pana: Jan chrzcił zanurzając w wodzie, lecz wy zostaniecie ochrzczeni w Duchu Świętym". 17 A skoro i poganom dał Bóg ten sam dar, który my otrzymaliśmy, gdy uwierzyliśmy w Pana Jezusa Chrystusa, czyż mogłem się sprzeciwiać?18 Oni zaś słysząc to, pozbyli się dotychczasowych zastrzeżeń i zaczęli chwalić Boga. A więc również poganom dał Bóg możliwość nawrócenia i wiecznego życia mówili. Nawróceni w Antiochii 19 Tymczasem wierzący, którzy po śmierci Szczepana, z powodu prześladowań opuścili Jerozolimę, dotarli aż do Fenicji, Cypru i Antiochii, szerząc Dobrą Nowinę tylko wśród Żydów. 20 Ale kilku wierzących, którzy z Cypru i Cyreny przybyli do Antiochii, opowiadało o Panu Jezusie także Grekom. 21 Pan zaś pomagał im w tym, tak że uwierzyło w Niego wielu pogan. 22 Kiedy zaś wspólnota w Jerozolimie dowiedziała się o tym, co się dzieje w Antiochii, wysłano Barnabę, aby zaopiekował się nowo nawróconymi. 23 Kiedy Barnaba przybył na miejsce i zobaczył wspaniałe Boże działanie, ogromnie się ucieszył i gorąco zachęcał wierzących, aby za wszelką cenę trwali przy Panu; 24 był bowiem człowiekiem dobrym, pełnym Ducha Świętego i wiary. 25 Potem Barnaba udał się do Tarsu, by odszukać Pawła. 26 A kiedy go znalazł, przyprowadził go do Antiochii i pozostali tam razem przez cały rok, nauczając liczne grono nawróconych. To właśnie w Antiochii po raz pierwszy nazwano wierzących chrześcijanami. 27 W tym też czasie przybyło z Jerozolimy do Antiochii kilku proroków, 28 a jeden z nich, imieniem Agabos, wstał w czasie nabożeństwa i, natchniony przez Ducha, przepowiedział, że nastanie wielki głód. Sprawdziło się to w czasie panowania Klaudiusza. 29 Wtedy wierzący postanowili udzielić pomocy chrześcijanom w Judei, dając to, na co każdego było stać. 30 Tak też uczynili. Dary swe przekazali Barnabie i Pawłowi, aby ci zanieśli je starszym wspólnoty w Jerozolimie. 12 Aresztowanie i uwolnienie Piotra Mniej więcej w tym samym czasie, król Herod zaczął prześladować niektórych wierzących. 2 Zabił między innymi apostoła Jakuba, brata Jana. 3 A gdy zauważył, że podoba się to starszyźnie żydowskiej, w czasie święta Przaśników 4 aresztował także Piotra i wtrącił go do więzienia, wzmacniając straż 9 do szesnastu żołnierzy. Po świętach bowiem zamierzał wydać go Żydom na śmierć. 5 Lecz wspólnota gorliwie modliła się do Boga, aby go ocalił. 6 W nocy poprzedzającej egzekucję Piotr spał pomiędzy dwoma żołnierzami, skuty podwójnym łańcuchem, zaś reszta straży strzegła bramy więzienia. 7 Nagle w celi pojaśniało i przed Piotrem stanął anioł Pański. Najpierw trąceniem w bok obudził go, a potem powiedział: Wstań! Pospiesz się!" I w tym samym momencie opadły mu z rąk łańcuchy. 8 Wtedy anioł powiedział: Ubierz się i włóż sandały". Piotr posłuchał. "A teraz narzuć płaszcz i chodź za mną" rozkazał w końcu. 9 Potem Piotr, idąc za aniołem, wyszedł z celi. Ciągle jednak wydawało mu się, że to sen lub widzenie i wciąż nie mógł uwierzyć, że wszystko to dzieje się naprawdę. 10 Tak minęli pierwszy i drugi posterunek i doszli do żelaznej bramy prowadzącej prosto na ulicę. Otworzyła się przed nimi sama, wyszli więc i poszli razem ulicą, aż do rogu. Tam anioł go opuścił. 11 Dopiero wtedy Piotr zdał sobie sprawę z tego, co się stało. Więc to wszystko dzieje się na jawie pomyślał. Pan posłał anioła, by wyrwał mnie z rąk Heroda i ocalił przed Żydami". 12 Po namyśle udał się do domu Marii, matki Jana Marka, gdzie wiele osób zgromadziło się na modlitwę.13 Zapukał do drzwi. Słysząc pukanie, dziewczyna imieniem Rode podeszła je otworzyć. 14 Gdy poznała po głosie, że to Piotr, tak bardzo się ucieszyła, że nie otwierając drzwi wróciła z powrotem i oznajmiła wszystkim, że Piotr stoi na zewnątrz, na ulicy. 15 Lecz oni nie chcieli temu wierzyć: Chyba postradałaś zmysły" orzekli. Ona jednak obstawała przy swoim. W takim razie to na pewno jego anioł twierdzili widocznie został zabity".16 Ale Piotr nie przestawał pukać. I kiedy w końcu otworzyli mu drzwi, ich zdumienie nie miało granic. 17 Dał im znak, żeby zamilkli i opowiedział, w jaki sposób Pan wyprowadził go z więzienia. Powiedzcie Jakubowi i innym o tym, co się wydarzyło" rzekł, po czym oddalił się w bezpieczne miejsce.18 Natomiast w więzieniu powstało o świcie wielkie zamieszanie. Zastanawiano się, gdzie podział się Piotr. 19 Kiedy przyszli po niego wysłańcy Heroda i okazało się, że go nie ma, szesnastu strażników zostało wtrąconych do więzienia, postawionych przed sądem wojskowym i straconych. Sam Herod zaś opuścił Judeę i udał się do Cezarei.20 A gdy się tam zatrzymał, przybyła do niego delegacja Tyru i Sydonu. Jego stosunki z tymi miastami były bardzo napięte, ale delegaci pozyskawszy sobie sekretarza królewskiego Blasta poprosili o pokój, gdyż miasta ich prowadziły handel z państwem Heroda. 21 Herod zgodził się ich przyjąć i gdy nadszedł dzień audiencji, włożył swą królewską szatę, usiadł na tronie i przemówił do nich. 22 A kiedy skończył, lud zgotował mu wielką owację, krzycząc: To głos Boga, nie człowieka!" 23 Natychmiast jednak anioł Pański poraził Heroda chorobą, tak że toczyło go robactwo i zmarł. Stało się tak dlatego, że przyjmując uwielbienie ludu, nie oddał chwały Bogu. Barnaba i Paweł w Antiochii 24 Tymczasem dobra nowina szerzyła się bardzo szybko i wciąż przybywało nawróconych.25 Barnaba zaś i Paweł spełniwszy swoją misję przekazania darów Jerozolimie powrócili do Antiochii, zabierając ze sobą Jana Marka.