1/2007 (37) STYCZEŃ/ LUTY. Powołanie Ojca Pio i nasze powołanie

Transkrypt

1 N U M E R 1/2007 (37) STYCZEŃ/ LUTY Powołanie Ojca Pio i nasze powołanie

2 ZWYCIĘŻAJMY MIŁOŚCIĄ NASZE KALENDARIUM Spotkania modlitewne: 3.02 godz godz Adoracje: 10 i godz i godz MB z Lourdes (rozpoczęcie nowenny 2.02) Środa Popielcowa KOMUNIKAT Wpłaty na prenumeratę naszego pisma można dokonać na konto NRB: Parafia Bazyliki św. Małgorzaty w Nowym Sączu TELEGRAM do CZCICIELI św. OJCA PIO Podziękowania i prośby o modlitwę przekazywane naszej Grupie są polecane Dobremu Bogu za wstawiennictwem naszego patrona podczas pierwszosobotnich modlitewnych spotkań i Adoracji Najświętszego Sakramentu w II i IV środę miesiąca. O naszej Grupie Modlitewnej można przeczytać na stronie internetowej: Dlaczego ofiarowanie jest świętem? Święto Ofiarowania Jezusa skłania do namysłu. Na czym polega nasze ofiarowanie się Bogu? Najpierw chyba na tym, że oczyszczamy nasze kontakty z Chrystusem - choćby z nieufności czy interesowności. Ofiarowanie nie polega bowiem na tym, by dać Bogu coś, jakiś przedmiot czy dobry uczynek, lecz na tym, by dać siebie. Jedynie ten, który kocha potrafi ofiarowywać samego siebie. Jedynie prawdziwa, oczyszczona z egoizmu Boża Miłość ma prawo domagać się ofiarowania. Ofiarowanie siebie zakłada, że Bóg jest miłością. Gdyby nią nie był, ofiara, o jakiej tu mowa, byłaby nieludzkim absurdem. Na czym więc polega ofiarowanie zaiste dziwne, bo przecież nie mamy niczego, co nie pochodziłoby od Boga... Miłość międzyludzka zna tysiące darów, których potrzebują ci, których kochamy. Kochając, mamy świadomość, że dobro innych jest od nas zależne. Naturalnie, nie da się jednak tego powiedzieć o Dobru Najwyższym. Może więc ofiarowanie - choć brzmi to paradoksalnie - jest przede wszystkim zdolnością przyjmowania? Może nie polega na realizacji naszej wyłącznie wolności, lecz jest wolnością dawaną Bogu? Może jest jakimś rodzajem otwarcia? Pomyślmy nad tym w święto Ofiarowania Pańskiego. Wojciech Kudyba Zwyciężajmy Miłością - Dwumiesięcznik Grupy Modlitewnej Ojca Pio w Nowym Sączu Redaguje zespół: ks. Andrzej Liszka (moderator Grupy), Wojciech Kudyba (red. nacz.) Beata Kudyba, Anna Jasielec (korekta), Maria Ross (animator Grupy), Magdalena Druszka, Elżbieta Florek, Janusz Jasielec, Zofia Pulit, Janina Koza. Adres redakcji: Plac Kolegiacki 1, Nowy Sącz. Adres do korespondencji: A. J. Jasielec, ul. Grodzka 28/24, Nowy Sącz, anna_jasielec@o2.pl. Druk: Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania nadsyłanych tekstów i zmiany ich tytułów bez uprzedniego powiadomienia autora. 2

3 Miniony rok Zakończyliśmy kolejny rok formacji duchowej, który przeżywaliśmy pod znakiem złotego jubileuszu Jasnogórskich Ślubów Narodu. Słuchając comiesięcznych katechez uświadomiliśmy sobie, naszą odpowiedzialność za wypełnianie Ślubów. a także i to że więcej powinniśmy się modlić za naszą Ojczyznę - Polskę, oraz że czymś koniecznym jest podjęcie walki z naszymi wadami osobistymi i narodowymi. Czymś oczywistym bowiem jest, że przemieniając siebie, przemieniamy świat w którym żyjemy. Podczas listopadowego nabożeństwa, przy śpiewie pieśni O wielka Matko Boga i człowieka, wniesiono obraz Matki Bożej 3 Z ŻYCIA GRUPY Częstochowskiej, przed którym uroczyście odnowiliśmy Śluby Narodu, powtarzając Królowo Polski przed Twym tronem odnowić śluby nasze chcemy, by jak przed laty znów powiedzieć, że przyrzekamy, ślubujemy. Na wielu twarzach widać było wzruszenie. Kongres moderatorów W dniach listopada 2006 roku w Tenczynie odbył się VII Kongres Moderatorów i Animatorów Grup Modlitwy Ojca Pio. Tematem było Nawrócenie droga wiary. W czasie konferencji wygłaszanych przez ojców kapucynów usłyszeliśmy:,, nie lękajmy się pójść za Chrystusem dzisiaj w zawirowanej kulturze. Pójście za Chrystusem jest ciągłym nawracaniem. Na drodze nawrócenia napotykamy obszary,do których należy wprowadzić Boże Słowo.... Nawrócenie to odkrycie swojego grzechu.... Gdy nastąpi kryzys wiary, winniśmy modlić się i czytać Słowo Boże, szukać spowiednika, który towarzyszy w drodze do Boga i szukać przyjaciół Boga. Takimi kręgami przyjaciół Boga są Grupy Modlitwy Ojca Pio. Powołanie Ojca Pio i nasze powołanie Obecny rok liturgiczny w Kościele przeżywany jest pod hasłem Przyjrzyjmy się powołaniu naszemu, a w naszej grupie będzie to rok z Ojcem Pio. Rozważając jak Ojciec Pio przeżywał swoje powołanie do pełni człowieczeństwa, chrześcijaństwa, życia zakonnego i kapłańskiego, zastanowimy się nad naszym powołaniem. W pierwszą sobotę grudnia podczas spotkania inaugurującego nowy rok wzrastania w wierze O. Gracjan Majka kapucyn powiedział między innymi: każdy z Was stawia sobie pytanie, jak dzisiaj żyć godnie i szlachetnie, w tym świecie, w którym jest tyle zagrożeń, pokus i zła.? Życie człowieka wierzącego, odkupionego przez

4 Z ŻYCIA GRUPY Chrystusa zmienia się, ale się nie kończy, trwa wiecznie. Bóg nas wybrał i powołał, abyśmy żyli dla Jego Królestwa w nieśmiertelności. I to pragnienie życia nosi w sobie każdy z nas. Człowiek jednak na skutek grzechu musi przejść przez bramę śmierci. Słowo Boże zwłaszcza Ewangelia, Listy Apostolskie Nowego Testamentu przypominają nam, że każdy człowiek jest powołany do zbawienia w Chrystusie. Ważne jest umiejętnie rozeznać swoje życie jako powołanie. To nie narusza naszej wolności - człowiek powołany pozostaje wolny. Swoim życiem odpowiada na dar Bożej miłości. Jesteśmy powołani do naśladowania Chrystusa. Przypatrzcie się powołaniu Waszemu, przypatrzcie się i zastanówcie, jak traktujecie swoje życie,czy jako powołanie, czy jako wegetowanie. Żeby tylko przeżyć jutrzejszy dzień, żeby choroba i nieszczęście mnie nie spotkało. A co z moim sumieniem? Co z moim sercem? Co z planem Bożym wobec mojej osoby? Bo wobec każdej i każdego z nas Pan Bóg ma swój plan. Podejmując ten temat w waszej Grupie będziecie się w ciągu tego roku zastanawiali nad swoim powołaniem, które jest wpisane w powołanie Ojca Pio. 4 Zarazem będziecie przeżywali rok Ojca Pio w swoim życiu osobistym, rodzinnym, społecznym i zawodowym..o.pio to człowiek zakochany w Bogu i człowieku. Te dwie miłości stały się treścią Jego życia i powołania. Sługa Boży Jan Paweł II powiedział: w Jego sercu zrodziło się żywe pragnienie naśladowania Chrystusa. O. Pio widział swoje życie w świetle wiary. Jak ja widzę swoje życie, czy jako powołanie, czy los, przypadek, zbieg okoliczności? Następnie O. Gracjan opowiedział o spotkaniu Ojca Świętego Benedykta XVI, które odbyło się br na Placu św. Piotra w Rzymie z przedstawicielami Grup Modlitwy z całego świata i pracownikami Szpitala Domu Ulgi w Cierpieniu w San Giovanni Rotondo. Na tej audiencji Ojciec Święty powiedział: pobudzeni i podtrzymywani przykładem Ojca Pio i Jego wstawiennictwem starajcie się być Jego naśladowcami i skoncentrujcie swoją uwagę na kontemplacji Chrystusa Ukrzyżowanego, który stał się pośrednikiem do Ojca Niebieskiego. Papież życzył tym, którzy należą do Grup Modlitwy, aby w ich życiu zaistniał dwumian : modlitwy i miłości oraz Boga i bliźniego. Modlitwa ma być miłością, a miłość modlitwą. Kochać mamy Boga i bliźniego Spotkanie opłatkowe We czwartek 21 grudnia przedstawiciele Grup Modlitwy O. Pio z Nowego Sącza, Gromnika i Stróż uczestniczyli w spotkaniu opłatkowym u Biskupa Ordynariusza Wiktora Skworca. Przedstawicielom Ruchów i Stowarzyszeń działających w naszej diecezji biorącym udział w tym spotkaniu Ksiądz Biskup powiedział,że naszą troską powinniśmy objąć rodzinę, którą dotyka wiele problemów. Magdalena Druszka

5 Był sierpień 1941 roku. Ojciec Donat z Welle, generał zakonu Kapucynów przeprowadzał wizytację klasztoru w San Giovanni Rotondo. Chciał się osobiście przekonać, jaki jest właściwie Ojciec Pio. Może to psychopata? Może histeryk? Może fantasta, albo człowiek bez inteligencji? Może smutny, albo egzaltowany? Po dłuższej obserwacji doszedł do wniosku, że Ojciec Pio jest duchowo zdrowy. Zaś w protokole powizytacyjnym napisał, że urzeka swoją szczerością i prostotą, której absolutnie nie można traktować jako upośledzenia. Jego zdaniem Ojciec Pio to człowiek chory na serce, ale nie w znaczeniu fizycznym. To ktoś chory z miłości. Przypatrzmy się powołaniu Z woli naszych biskupów ten rok będziemy przeżywali pod hasłem Przypatrzmy się powołaniu naszemu. W naszej grupie nadaliśmy mu kształt: Powołanie ojca Pio i nasze powołanie. Ojciec Gracjan Majka w referacie, jaki wygłosił podczas sympozjum poświęconego Ojcu Pio, które odbywało się osiem lat temu (1998) 5 ŻYĆ MODLITWĄ Serce Ojca Pio, moje serce... Ks. Andrzej Liszka w Krakowie powiedział: Ojciec Pio chciał na zawsze i w sposób maksymalny na miarę ludzkich możliwości służyć Chrystusowi w zbawczej Jego misji. Chciał być, jak narzędzie do dyspozycji zbawczej Chrystusa. Myślę, że w tych słowach zawarta jest istota i naszego powołania: służyć jak najlepiej Chrystusowi i być narzędziem do Jego dyspozycji niezależnie od tego czy jest się osobą świecką czy duchowną. Bo ludzkie serce jest stworzone i powołane do miłości - do miłości Boga i bliźniego. Co wiemy o tajemnicy serca Ojca Pio? Co kryją nasze serca? Tajemnica serca Serce to miłość. Święty Franciszek Salezy powiedział, że człowiek, który kocha, żyje także wtedy, gdy jego serce przestaje bić. To ono decyduje o naszej wielkości, bowiem silne pięści nie czynią nikogo wielkim. Wielkość jest tam, gdzie jest wielkie serce. Jest lustrem naszych pragnień i przeżyć, naszej wrażliwości. W taki właśnie sposób serce człowieka ukazuje Pismo Święte, jak również literatura, sztuka, tradycja i mądrość ludowa. Takie też znaczenie nadajemy sercu w naszym codziennym doświadczeniu. Powiedzieć o kimś, że jest człowiekiem dobrego, czy prawego, szlachetnego serca, to szczyt wyróżnienia. Z kimś takim chce się przebywać, rozmawiać, z kimś takim chce się nawiązywać przyjaźń. Komuś takiemu jesteśmy skłonni zaufać bez lęku, że nas oszuka, zawiedzie czy rozczaruje. Dobre serce ma ten człowiek, który kocha w sposób bezinteresowny, wierny i ofiarny. Z kolei człowiek bez serca, to ktoś, kto krzywdzi, kto jest bezlitosny i okrutny. Kogoś takiego boimy się i unikamy. Tyle serc było już na świecie. I tak różnych. Ale ludzkość przygnieciona grzechem czekała

6 ŻYĆ MODLITWĄ na Boże Serce. Wraz z przyjściem na świat Syna Bożego otrzymaliśmy najwspanialszy dar - Serce Jezusa. To do Niego i od Niego rozpalały się serca świętych, a z kolei od nich kolejne, tworząc ogniska nowego życia, rozjaśniającego dzieje ziemi. Takimi są chćby dwa dzieła świętego Ojca Pio, a mianowicie szpital Dom Ulgi w Cierpieniu i Grupy Modlitewne. Wyraźnie zwrócił na to uwagę sługa Boży Jan Paweł II podczas kanonizacji Ojca Pio. Serce Ojca Pio... Jakie ono było? 17 czerwiec 2002 roku, aula Pawła VI na Watykanie. O godzinie rozpoczęło się nabożeństwo dziękczynne za kanonizację Ojca Pio, która miała miejsce dzień wcześniej na Placu świętego Piotra. Przewodniczy kardynał Martins, prefekt watykańskiej Kongregacji do spraw Kanonizacyjnych. Ponad sto osób z naszej grupy uczestniczy w tym nabożeństwie. Na jego zakończenie przybywa sam Ojciec święty Jan Paweł II. A kardynał Martins w homilii podczas Mszy świętej mówi: Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Do tej miary dostosował swoje serce święty Ojciec Pio, w którym Bóg objawił swoje cuda. (...) Miłość Boga i bliźniego stanowiła centrum jego życia, gdyż Chrystus był 6 w jego sercu. Sam Ojciec Pio bardzo lubił określać siebie jako chorego na serce i choć wiedział z własnego doświadczenia, że żyć sercem jest rzeczą trudną, to jednak w jego piersi znajdował się ciągle płonący wulkan miłości Boga i bliźniego. Pewna osoba, której została dana łaska życia z nim i odczuwania ciepła tego wulkanu, próbując określić naturę Ojca Pio, nie znalazła lepszego wyrażenia, jak tylko: złote serce. Mówiła o Ojcu Pio: Nie potrafię wyrazić całej czułości i delikatności, jakie Duch Święty w nim złożył. Dla mnie był on wiecznym dzieckiem. Cieszył się z różnych niespodzianek, jakie mu przygotowywano: od zabrania tabaki po podarowanie czekoladki. Znajdował upodobanie w przyjaźni, był bardzo wrażliwy, na odległość wyczuwał zamiary ludzi. Temu, kto go kochał, natychmiast chętnie odpowiadał. Ojciec Pio w dzień pięćdziesiątej rocznicy swoich święceń kapłańskich mówił: Nie pragnę niczego więcej, jak tylko kochać, cierpieć za braci kolejne pięćdziesiąt lat, spalać się za wszystkich wraz z Tobą Panie, z Tobą na krzyżu!. A w liście do swojego kierownika duchowego - ojca Benedykta napisanym w 1914 roku, a więc u początku życia kapłańskiego, wspominał: W głębi swej duszy przeżywam ogromne współczucie wobec biednego człowieka, czuję jak rodzi się we mnie żarliwe pragnienie, by przyjść mu z pomocą. I gdybym tak mógł, to bym zdjął z siebie ubranie, aby dać takiemu ubogiemu i go okryć. Kiedy więc poznam, że jakaś osoba doznaje cierpienia czy to na duszy, czy na ciele, to czegóż bym nie zrobił, aby ją wyzwolić z jej biedy? A jakie jest moje serce? Piękne było to serce Ojca Pio. Potrafiło wciąż zaskakiwać fantazją miłości, którą czerpało z Bożego Serca. A jakie jest moje serce? Na pewno zna je Bóg i to bardziej niż ja. On dokładnie wie, co się dzieje

7 w moim wnętrzu. On czyta w moim sercu z taką łatwością, z jaką ja czytam otwartą książkę. Ale także my mamy wgląd w nasze serca i na miarę naszego rozeznania potrafimy odczytać, co w nim drzemie. Czy nie jest to czasami serce ciasne i egoistyczne? Czy moje serce nie jest takim sercem, które zamknięte jest dla dobra, dla miłości i miłosierdzia? Pomyślmy... Jan Paweł II podczas jednej z pielgrzymek do naszej Ojczyzny, podczas spotkania z więźniami w zakładzie karnym powiedział, że najgorszym więzieniem jest zamknięte serce. Jalu Kurek w swojej Księdze Tatr przypomina miedzy innymi dzieje Marcina Bachledy i jego wnuka: Klimek wzruszył się, bez namysłu wręczył pieniądze dziadkowi... - Kochany wnęcek powtórzył dziadek. - Jaka szkoda, że tak późno poznał się na nim! Żeby mu choć pół pola zapisał... Czyżby za cenę dwóch reńskich i dwóch paczek fajkowego tytoniu zmieniło się serce górala? Czyżby je tak tanio kupił wyrobnik ze Szmeksu? Nie. Tylko teraz dopiero zrozumiał i uczuł surowy Maciej Bachleda, że nie docenił człowieka w Klimku. Że zawiódł się na dzieciach, a ten jeden wnuk, którego nie zauważał, bo pochodził z nieprawego łoża, nosił w sobie najwięcej ludzkości z całej rodziny. Wnuk ze strony węgierskiej przychodzi odwiedzać starych dziadków we wsi, o których nie pamięta córka ani syn... - Serce go ciągło. A my haw ni mieli lo niego serca. Dokąd ciągnie nasze serce? Czy do tych, którzy nas potrzebują, potrzebują naszego słowa otuchy i pociechy, naszej obecności, dotyku dłoni? Czy zasługujemy na miano ludzi, którzy kierują się sercem? Ojciec Święty Paweł VI powiedział, że dziś trzeba mieć serce wielkie, serce otwarte, serce, które bierze swoją miarę z Serca Chrystusa. Takie było serce Ojca 7 ŻYĆ MODLITWĄ Pio - ono po prostu brało swoją miarę z Serca Chrystusa. A z czego biorą miarę nasze serca, w jakiej szkole się kształtują, kogo słuchają i co im imponuje? Troska o szlachetne serce jest podstawą pracy nad sobą i miarą naszej dojrzałości. Tylko serce czyste, tętniące miłością, niosące innym światłość, tylko serce kojące rany innych i obdarzające dobrocią, tylko takie serce może otrzymać wieczną nagrodę. Módlmy się słowami poety Ringseisen a: Panie, zabierz nam stare serce, zabierz serce z kamienia, zabierz serce zatwardziałe, zabierz serce bez serca, zabierz serce zamknięte, zabierz serce niemiłosierne, zabierz serce podzielone, zabierz serce zwyczajne. Panie, daj nam nowe serce, daj nam serce z ciała, daj nam serce otwarte, daj nam serce miłosierne, daj nam serce cierpliwe, daj nam serce odwzajemniające, daj nam serce dla drugich, daj nam serce według serca Twego. AMEN.

8 ZAMYŚLENIA Święto Ofiarowania Pańskiego (Matki Bożej Gromnicznej) Ks. Andrzej Ślusarz Bardzo często spotykamy się z różnymi zarzutami wobec naszego życia chrześcijańskiego. Słowa krytyki wypowiadają nie tylko ludzie niechętni chrześcijaństwu, ale także ci, którzy głęboko je przeżywają. Mówią na przykład, że pomimo odmawiania codziennej modlitwy, litanii, różańca, praktykowania pierwszych piątków i sobót miesiąca, regularnego uczęszczania do kościoła i spełniania innych praktyk religijnych, nasze życie chrześcijańskie jest często niepełne, nieautentyczne, czyli pozbawione czegoś bardzo ważnego. Biorąc sobie szczerze do serca podobne opinie, pytamy: O co tu właściwie chodzi? Co to właściwie znaczy żyć po chrześcijańsku? Czego właściwie domaga się od nas Bóg? Czym jest ofiarowanie? Spróbujmy poszukać odpowiedzi na te pytania w Święcie Ofiarowania Pańskiego, które należy do najdawniejszych, gdyż było obchodzone w Jerozolimie już w IV w., a więc zaraz po ustaniu prześladowań. Dwa wieki później pojawiło się również w Kościele Zachodnim. Według tradycji ten dzień nazywa się Świętem Matki Bożej Gromnicznej. W ten sposób uwypukla się fakt przyniesienia przez Maryję małego Jezusa do świątyni. Obchodom towarzyszyła procesja ze świecami. W czasie Ofiarowania starzec Symeon wziął na ręce swoje Pana Jezusa i wypowiedział prorocze słowa: Światłość na oświecenie pogan i na chwałę Izraela (Łk 2, 32). Jezus, jako pierworodny syn, zostaje ofiarowany Bogu według przepisu Prawa, dotyczącego wszystkich pierworodnych synów izraelskich rodziców. 8 Niezwykły dar W wypadku Syna Bożego nie jest to jednak zwyczajne wypełnienie przepisu Prawa. Jezus przecież nie jest zwykłym synem zwyczajnych rodziców. Wszystko więc, co ma związek z Jego życiem, ma ogólnoludzką i ponadczasową wymowę. W tym geście ofiarowania wypowiada się sens życia Chrystusa. Sprowadzał się on do złożenia swego życia w ofierze Ojcu Niebieskiemu. Był to znak, że rozpoczynające się życie Chrystusa dopełni się w ofiarnej śmierci na krzyżu. Idąc na śmierć, Jezus ma świadomość składania ofiary. W Wieczerniku powie: A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie (J 17, 19). Ofiara złożona przez Jezusa Chrystusa była Bogu przyjemna, została przez Niego przyjęta, czego dowodem jest zmartwychwstanie, wniebowstąpienie i zasiadanie po prawicy Ojca. Cel życia Ofiarowanie Jezusa Bogu Ojcu poucza nas, że i my po to żyjemy, aby nasze życie złożyć w ofierze Bogu. Zwłaszcza jako chrześcijanie mamy stać się ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną (por. Rz 12, 1). I kiedy staramy się to czynić, żyjemy autentycznym życiem chrześcijańskim. Tego Bóg od nas przede wszystkim oczekuje. Kiedy sprowadzamy nasze życie chrześcijańskie do odmawiania pacierzy, litanii, różańców, koronek, różnego rodzaju zewnętrznych praktyk, wówczas Bóg mówi: Cóż mi po mnóstwie waszych ofiar? (Iz 1, 11). Bóg żąda od nas naszego serca i wszystko inne jest Mu o tyle miłe, o ile idzie w parze z oddaniem serca. Cóż to jednak praktycznie znaczy?

9 Sens ofiary Symbolizują to świece trzymane dziś w naszych rękach. Świeca pali się i spala dla tego, kto ją zapalił. Ofiarować siebie Bogu oznacza spalać się dla Niego, żyć dla Niego, umierać dla Niego. Jakie ma to jednak bardziej praktyczne znaczenie? Zapytajmy o to Jezusa Chrystusa. Określając całość swojej postawy życiowej, mówi On do nas: Ja zawsze czynię to, co Jemu (Bogu Ojcu) się podoba (J 8, 29). Zapytajmy o to Matkę Najświętszą. Określając całość swojej życiowej postawy, mówi Ona: Niech mi się stanie według twego słowa (Łk 1, 38). Składać siebie w ofierze Bogu przez pełnienie Jego woli, oznacza też starać się o to, aby zawsze i wszędzie podobać się Bogu. Pracować tak, aby się Bogu podobać. Wypoczywać tak, aby się Bogu podobać. Bogacić się tak, aby się Bogu podobać. Odnosić sukcesy tak, aby się Bogu podobać. Odnosić się do bliźnich tak, aby się Bogu podobać. Prowadzić życie rodzinne tak, aby się Bogu podobać. Cierpieć niedostatki tak, aby się Bogu podobać. Starzeć się i umierać tak, aby się Bogu podobać. W ten sposób nasze życie będzie stawać się przyjemną Bogu ofiarą. A kiedy dopali się ono tak, jak ta świeca gromniczna w naszych rękach, Bóg przyjmie nas do swego ojcowskiego domu i obdarzy tym szczęściem, jakim cieszy się uwielbiony Jezus oraz Jego i nasza Matka Maryja w otoczeniu świętych i zbawionych naszych braci i sióstr. 9 ZAMYŚLENIA Duchowa rzeczywistość Wyobraźmy sobie w tej chwili, że nasza świątynia parafialna, w której często się modlimy, staje się Jerozolimską świątynią, do której przychodzi Maryja, aby nas przedstawić Panu. Czujemy, jak drżą Jej ręce, jak coraz szybciej i mocnej bije Jej serce. Jej niepokój i nam się udziela. Czy ta ofiara podoba się Panu? Czy będzie Mu miła, czy ją przyjmie? To nie wytwór wyobraźni! To duchowa rzeczywistość tej chwili! Nasze myśli biegną teraz ku ołtarzowi, przy którym palą się świece: znak obumierania, składania ofiary. One dziś przypominają nam o tym, że sprawowana Eucharystia jest ofiarą Jezusa Chrystusa, a uczestniczyć w niej znaczy współofiarować, z Chrystusem składać siebie w darze Bogu Ojcu. Nędzny dar naszego życia, tyloma splamiony grzechami, oczyszczony przez Chrystusa i z Nim złączony staje się miłym Bogu darem. Widzimy więc, że bez Eucharystii nie możemy osiągnąć celu naszego życia, że jest ona rzeczywiście źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego (KK 11). Tutaj bowiem przypominamy sobie, że z naszego życia mamy uczynić dar, ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną; tutaj Jezus daje nam przykład, jak to w doskonały sposób powinniśmy czynić, a w Komunii świętej daje nam potrzebne do tego siły. Pomyślmy o tym w chwili ciszy, bo warto! A gromadząc się w dniu 2 lutego na Eucharystii pamiętajmy, że od 1997 r. Kościół powszechny obchodzi w tym czasie ustanowiony przez Jana Pawła II Dzień Życia Konsekrowanego, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach i instytutach świeckich.

10 DZIELMY SIĘ WIARĄ W naszej epoce wzorem staje się człowiek przebojowy, idący do celu nawet kosztem innych. Coraz częściej słyszymy, że sukces może odnieść tylko ktoś pozbawiony skrupułów skoncentrowany na sobie samym i swojej karierze. Pokora nie ma i nigdy nie miała uznania w oczach świata, bo mało kto potrafi pokonać egoizm. Święty Tomasz z Akwinu pisze, że cnota pokory chrześcijańskiej jest usposobieniem, dzięki któremu chętnie skłaniamy się przed Bogiem i przed tym wszystkim, co jest boskiego w bliźnim. Pokora jest więc wyczuleniem na Boga i na wszystko, co jest Boże na świecie. Przedmioty pokory Pierwszym przedmiotem pokory jest sama wielkość Boża, przed którą dusza ludzka się skłania, przyjmuje postawę gotowości do służby i pragnie wyeliminować w sobie wszystko, co nie jest pochodzenia Bożego, a więc zło, grzech, wszelkie niedostatki będące wynikiem naszych własnych działań. Drugim przedmiotem pokory jest człowiek, bliźni, który odzwierciedla w sobie nieskończone doskonałości Boże. Oczywiście prawdziwa pokora nie ma nic wspólnego z uniżonością i służalstwem. Człowiek pokorny zna swoją wartość wypływającą z faktu, że jest obdarzonym Bożą wielkością. Nie jest więc pokorą brak samoakceptacji i podkreślanie swojej małej wartości. Człowieka pokornego rozpoznajemy raczej po tym, że u bliźniego (choćby najgorszego) zawsze najpierw szuka tego, co jest w nim dobre i piękne tego, co zasługuje na uznanie i pochwałę. Zawsze też dostrzeże jakiś pierwiastek Boży, przed którym warto się skłonić. Natomiast skłonność do pychy przejawia się w łatwości ganienia i potępiania. Pycha sprawia, że najpierw spostrzegamy w bliźnim to, co Pokora 10 jest złe, co zasługuje na naganę, nad czym sami możemy się wynieść i uznać wyższymi. Człowiek pyszny nawet wtedy, gdy chwali, czyni to niechętnie, bo chwalenie, to pochylenie się przed bliźnim i uznanie jego wyższości, natomiast ganienie sprawia mu zadowolenie, bo w naganie jest stwierdzenie swojej wyższości. W tym właśnie tkwi sekret oddziaływania świętych na otaczających ich ludzi. Głębokie zjednoczenie z Bogiem sprawia, że w bliźnich widzą oni Boże pierwiastki, podczas gdy pyszni dostrzegają samo zło. Święci potrafią odnaleźć owe życiodajne pierwiastki nawet w największych grzesznikach. Pokora czyli oddanie Takim właśnie człowiekiem jest Ojciec Pio. W sposób szczególny czcił on wielkość miłości i miłosierdzia Bożego, okazanych nam w męce Chrystusa. Każdy, kto uczestniczył w odprawianej przezeń Eucharystii, wiedział jak głęboko przeżywa on tę pamiątkę i uobecnienie ofiary krzyżowej. Ojciec Pio nie tylko jednak adorował najwyższą ofiarę, jaką Jezus złożył dla zbawienia świata, ale także był gotów ofiarować siebie. Jego oddanie zostaje przyjęte, bo otrzymał niezwykły dar stygmatów. Odbiciem jego pokory wobec Boga była również postawa wobec bliźnich, czy to wobec współbraci zakonnych, czy też ludzi cierpiących fizycznie lub duchowo. W każdym człowieku chorym widział cierpiącego Chrystusa. W każdym grzeszniku przychodzącym do spowiedzi widział obraz Boży, który trzeba oczyścić. Dostrzegał Bożą wielkość nawet w ludziach, którzy wydawali o nim krzywdzące opinie i zawsze ofiarował Bogu upokorzenia, których nie szczędził mu los. Ks. Michał Kotra

11 Ojciec Pio - spowiednik Papież Jan Paweł II w homilii, wygłoszonej w czasie Mszy celebrowanej w dniu kanonizacji Stygmatyka z Gargano, tak powiedział o nim: Był hojnym szafarzem Miłosierdzia Bożego, stając się dyspozycyjnym dla wszystkich poprzez otwartość, kierownictwo duchowe, a szczególnie przez sprawowanie Sakramentu Pojednania. Wskazał następnie kapłanom nowego Świętego jako przykład do naśladowania: Oby jego przykład pobudzał kapłanów do wypełniania z radością i wytrwałością tej tak bardzo ważnej posługi Przykład dla kapłanów Tak, Ojciec Pio powinien być postrzegany przez kapłanów jako przykład, do którego należy się odnosić. Lecz nie tylko jako sługa Sakramentu Pojednania. O. Pellegrino Funicelli na pewnej konferencji, odbywającej się w San Giovanni Rotondo po śmierci Ojca, powiedział: Pewnego dnia podczas rekreacji w ogrodzie rozmawialiśmy o misji świętych wysłanych przez Boga na ziemię. Mówiliśmy mniej więcej tak: Taki to święty przybył po to, a inny znów po to. Stygmatyk słuchał i uczestniczył w dyskusji. Później, gdy dyskusja oddaliła się nieco od tematu, wydawał się być oderwany od rzeczywistości i zamknięty w swoich myślach. W pewnym momencie Mario Sanvico powiedział do niego: A zatem Ojcze, nie tylko święci, ale każdy człowiek przychodzi na ten świat, by wypełnić jakąś misję. Ty z jaką misją przybyłeś?. Przybyłem dla kapłanów brzmiała odpowiedź. Nasz święty współbrat, na oczach świata, na najwyższym miejscu w hierarchii wartości umieścił Eucharystię, spowiedź i posłuszeństwo Kościołowi. Musielibyśmy być ślepi, by tego nie widzieć. Swoim przykładem ów kapucyn zaprasza każdego kapłana, by tę 11 MISJA OCALANIA DUSZ rzeczywistość położył na ołtarzu własnego serca i własnego rozumu. Wobec kryzysu spowiedzi Wierzymy, że zaproszenie skierowane do kapłanów przez Papieża, by naśladować Ojca Pio w udzielaniu Sakramentu Pokuty, jest motywowane również przeświadczeniem, że coraz więcej wiernych nie spowiada się lub czyni to bardzo rzadko. Jest to fakt, który dostrzegamy wszyscy. Przyczyny? Wśród wielu wymienia się sekularyzację i desakralizację świata. Św. Tomasz z Akwinu uczy, by w przykazaniach Bożych widzieć wymiar, który kształtuje człowieka w samym sobie, kierując i stymulując jego rozwój. Niestety w prawach podyktowanych przez Stwórcę, człowiek bardzo często widzi jedynie element, który hamuje i ogranicza jego wolność, niepotrzebny balast, który należy odrzucić. Nie chce pozwolić, by Bóg kierował jego życiem i popełnia zło, które św. Augustyn definiuje jako wyrażenie lub fakt lub jakiekolwiek życzenie przeciwne wiecznemu prawu. Obraza czy zdrada Można zauważyć, że mówiąc o grzechu, niektórzy kapłani akcentują moment obrazy uczynionej Stworzycielowi. Niewątpliwie mamy do czynienia z obrazą, a jej zło znajdujemy w niewdzięczności stworzenia wobec Boga, który obsypał go darami takimi jak istnienie, rozum oraz zdolność pragnienia i kochania. Zło odnajdujemy w nieufności i zwątpieniu w to, czy On naprawdę ma rację oraz w nieposłuszeństwie i buncie, a wreszcie w odrzuceniu miłości i zbawienia. Bóg zaprasza człowieka na królewską ucztę, gdyż Słowo głosi: Błogosławieni zaproszeni na ucztę weselną Baranka (Ap 19,9). Zbyt rzad-

12 MISJA OCALANIA DUSZ ko jednak mówimy o tym, jakie szkody przynosi odrzucenie Boga samemu człowiekowi. Jeżeli rozpatrzymy pochodzenie wyrazu peccatum, zobaczymy, że to słowo oprócz winy i występku znaczy również błąd i pomyłkę o skutkach bardziej lub mniej poważnych, której konsekwencje spadają na tego, kto jej dokonuje. W Starym Testamencie, pośród głównych określeń używanych do wskazania grzechu, znajdziemy Hatta, które oznacza brak celu, nie znalezienie tego, czego się szuka, zrobienie fałszywego kroku. Człowiek, który grzeszy, jest zatem jak strzała, która nie trafia do celu. Tworząc własne alternatywy zbawienia i szczęścia, doświadcza ubóstwa, ponieważ zdradza siebie samego. Jeżeli został stworzony przez Boga i dla Boga, to grzech, który zrywa jego relację ze Stworzycielem, zmierza do rozbicia jego własnej, ludzkiej osobowości. Społeczny wymiar grzechu To, co następuje potem, jest łatwe do przewidzenia: tworzą się w nim żal i nienasycona chęć posiadania innych dóbr, które powinny wypełnić pustkę. Pustka ta jest jednak nie do zapełnienia. Oczywiście wszystko to ma wymiar społeczny. Ktoś, kto żyje w takich warunkach, nie może mieć oczywiście dobrych relacji z bliźnimi. Kieruje się raczej egoizmem niż dobrem innych osób. Grzech jest zatem największym nieszczęściem człowieka! W naszych czasach jednak zapominamy o nim. Pojęcie zła kojarzymy raczej z takimi zjawiskami jak: choroba, wojna, głód, zanieczyszczenie środowiska czy niesprawiedliwości społeczne. Jeżeli człowiek będzie chciał rozwiązać te wielkie problemy, lecz w swych projektach nie uwzględni Boga, nie tylko nie znajdzie środków zaradczych, ale jeszcze pogorszy sytuację. Świat przeciw ludziom 12 Jan Paweł II, po powrocie ze Światowego Dnia Młodzieży w Kanadzie, w trakcie niedzielnego spotkania na Anioł Pański powiedział do tłumów zgromadzonych na placu św. Piotra: Świat, który nie odnosi się do Jezusa, jest światem, który wcześniej czy później zwróci się przeciw człowiekowi. Historia przeszłości, nawet tej niedawnej, dobrze nam to pokazuje. Nie można odrzucić Boga bez odrzucenia człowieka. Święty Pio, myśląc o grzechu, drżał na całym ciele. Ból z powodu grzechu Tak pisał do swoich kierowników duchowych: Po tysiąckroć wolałbym śmierć, niż zdecydować się na obrażenie tak dobrego Boga. I jeszcze: Gdybym nawet jeden raz miał obrazić Boga, wolałbym doświadczyć nieskończoną ilość razy najbardziej okrutnej śmierci męczeńskiej. Wobec grzechu, który widzi w świecie odczuwał ogromy ból, smutek i lęk. Do O. Agostino da San Marco in Lamis pisał między innymi: Co do mnie, nie przestanę płakać przez wszystkie godziny, które mi zostają do końca moich dni, ponieważ wiesz, jak rozrywa się moje serce, gdy widzi tak wielu zaślepionych biedaków, którzy bardziej niż od ognia uciekają od tego najsłodszego zaproszenia Boskiego Mistrza: Jeżeli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie niech przyjdzie do Mnie i pije! ( J. 7,37). Widzę, że duch mój jest bardzo zmiażdżony, kiedy znajduję się wobec tych wszystkich niewidomych ludzi, którzy nie mają litości dla siebie, ponieważ namiętności zaślepiły ich rozsądek do takiego stopnia, że nawet nie marzą o przyjściu, by napić się prawdziwej wody raju. [...] Przypatrz się, jak wrogowie Krzyża ciągle coraz bardziej triumfują i to każdego dnia. O, Boże! Spalają się nieustannie żywym ogniem pośród tysiąca pragnień zaspokojenia doczesnego.[...] Boża litość ich więcej nie rozczula, nie przyciągają ich dobrodziejstwa, kary nie poskramiają; słodycze doprowadzają ich

13 do bezczelności, gorycze do wściekłości, pomyślność do pychy, przeciwności do rozpaczy. I znów pisze do tego samego ojca:...ach! rozumiesz także, jaką okrutną męką dla duszy jest widok ogromnych zniewag, których dopuszczają się w tych najsmutniejszych czasach synowie ludzcy;.... Z czego mam się spowiadać? Poczucie grzechu, które w ludziach zanikło, doprowadza naturalnie do kryzysu Sakramentu Pojednania. Często wierny, który nie uczynił niczego szczególnie poważnego, zadaje sobie dziś pytanie: Z czego mam się spowiadać?. Niektórzy po latach spędzonych daleko od Sakramentu Spowiedzi, na pytanie zadane przez kapłana, z jakiego powodu sumienie nie daje mu spokoju, odpowiadają: Nic nie zrobiłem. Jesteśmy w totalnym zagubieniu moralnym. Pius XII napominał: Być może największym grzechem dzisiejszego świata jest to, że ludzie zaczęli tracić poczucie grzechu. Paweł VI, po dwudziestu latach, potraktował jako oczywistość to, co jego poprzednik uważał za hipotezę: Nie znajdziecie już w języku współczesnego dobrze wychowanego człowieka, w książkach i w mediach przerażającego słowa grzech. Nie można go już spotkać nigdzie. Nie wróci. Gdy intelekt ludzki oderwał się od Mądrości Bożej, zaginęło pojęcie grzechu. Pomoc do Boga Dusza mogłaby się zagubić i zatracić, lecz Pan nie porzuca swojego ludu i przybywa mu z pomocą w sposób znany tylko sobie. Święta Teresa Benedykta od Krzyża Edyta Stein pisze w Święta Bożego Narodzenia 1940 roku: Im bardziej jakaś epoka głębiej jest zanurzona w grzechu i oddala się od Boga, tym bardziej potrzebuje dusz, które będą z Nim zjednoczone. Również w takich momentach Bóg nie pozwoli, by zabrakło takich dusz: podczas 13 MISJA OCALANIA DUSZ najciemniejszych nocy rodzą się najwięksi święci i prorocy. Święty Pio jest takim właśnie posłańcem, wysłanym ludzkości przez Boga, by przynieść światło. O jego niezwykłej charyzmie mówią już najwcześniejsze informacje, dotyczące jego posługi w konfesjonale: Tłum dusz spragnionych Jezusa rzuca się na mnie tak, że rwę sobie włosy z głowy napisał z Foggi dnia 23 sierpnia 1916 roku do O. Agostino da San Marco in Lamis, swojego spowiednika, tłumacząc się, że nie przesłał mu wiadomości i dodał: Nie obwiniaj mnie..., nie zostawia mi się nawet chwili wolnej. Należy zaznaczyć, że Ojciec był w mieście Foggia zaledwie od kilku miesięcy: przybył tam 17 lutego, by duchowo towarzyszyć ciężko chorej, szlachetnej kobiecie Raffaelinie Cerase, która odeszła do Nieba 25 marca tego samego roku. Wtedy brat Pio nie miał jeszcze stygmatów, nie był jeszcze kagankiem postawionym na świeczniku, na górze, by dawać światło, będące wezwaniem dla ludzi... Trudna posługa Właśnie jako spowiednik, przez całe swoje życie Ojciec Pio był poddawany krytyce przez tych, którzy nie byli w stanie uważnie przyjrzeć się jego sakramentalnej posłudze. J.E. Edward Nowak, sekretarz Kongregacji do Spraw Beatyfikacji i Kanonizacji publikując w L Osservatore Romano na miesiąc przed kanonizacją swe osobiste wspomnienia zwraca uwagę na to, że jedną z przyczyn opóźnień w procesie były trudności związane z szorstkim charakterem kapucyna, który doprowadzał go czasami do podnoszenia głosu w konfesjonale w stosunku do niektórych penitentów, w obecności innych wiernych oczekujących na spowiedź. Fragment z książki Świadectwa P. Marcellino IasenziaNiro Tłumaczenie Janusz Jasielec

14 FRANCISZKAŃSCY ŚWIĘCI Św. Franciszek i św. Klara Św. Franciszek Diakon, ur lub , patron Włoch, to jeden z największych i najpopularniejszych świętych Kościoła Powszechnego, heroicznie realizujący wskazania Ewangelii; jeden z najbardziej ukochanych świętych Jana Pawła II, który ogłosił go patronem ekologów. Św. Franciszek urodził się w Asyżu pod koniec 1181 lub na początku1182 roku. Podanie głosi, że matka urodziła syna w stajni. Ojcem Franciszka był Pietro Bernardone, bardzo zamożny obywatel Asyżu, znamienity kupiec należący do cechu sukienników; matką Giovanna, kobieta pobożna, wrażliwa i rozmodlona, obdarzona niezwykłym bogactwem duchowym. Dziecko urodziło się słabowite, dlatego też matka pod nieobecność ojca, ochrzciła go, nadając mu imię Jan Chrzciciel. Ojciec żartobliwie nazwał go Franciszkiem, czyli Francuzikiem, ze względu na sympatię, jaką chłopiec darzył kupców francuskich, z którymi Bernardone załatwiał interesy handlowe. Po ukończeniu szkoły parafialnej, jako młodzieniec pomagał ojcu w kupiectwie, prowadząc rozrzutne i beztroskie życie, z dużą jednak wrażliwością na potrzeby biednych i chorych. Kiedy wybuchła wojna w 1202 r. między Asyżem a Perugią, Franciszek, marząc o rycerskiej sławie, chętnie wziął udział w bitwie, co skończyło się dla niego roczną niewolą. W więzieniu po raz pierwszy w życiu boleśnie doświadczył cierpienia, choroby i samotności. 14 Boży głos Ty odbudujesz mój Kościół Cierpienie stało się jednak źródłem duchowego przełomu. Po powrocie do domu Franciszek zerwał z tym wszystkim, co dotychczas było treścią jego życia, oddając się całkowicie Bogu. Wkrótce odnalazł radość w głębokiej, kontemplacyjnej modlitwie i podjął pierwsze praktyki ascetyczne. Pozbył się wszystkiego, co posiadał (nawet własne ubranie oddając ojcu), żył odtąd jak pustelnik. Usłyszawszy polecenie Chrystusa Ukrzyżowanego: Franciszku, idź odbuduj mój kościół, gdyż popada w ruinę!, odrestaurował własnymi rękami kilka zniszczonych kościołów w okolicy Asyżu. W 1208 roku zamieszkał przy zrujnowanym kościółku Matki Bożej Anielskiej. Kiedy była czytana Ewangelia o rozesłaniu przez Pana Jezusa dwunastu Apostołów- Franciszkowi utkwiły głęboko w pamięci słowa: Nie bierzcie na drogę torby ani sandałów, ani laski (Mt 10,5-16). Wtedy uświadomił sobie, iż Bóg wzywa go do duchowej odnowy Kościoła. Ubóstwo i prostota Środkiem do tego ma być ewangeliczne życie w ubóstwie i apostolstwo na wzór Chrystusa. Odziany w zgrzebny habit, przepasany sznurem, zaczyna głosić słowo Boże. Przy tym nie zaniedbuje posługi miłosierdzia względem chorych, najbardziej wówczas cierpiących, trędowatych i opuszczonych. Całe miasta mówiły o Franciszku. Jedni traktowali go

15 jako dziwaka, może nawet jako pozbawionego zmysłów, inni ujrzeli w nim Świętego. Zaczęli przyłączać się do niego coraz liczniejsi naśladowcy. W krótkim czasie św. Franciszek miał już 12 uczniów. Nadał im wszystkim nazwę Mężów Pokutników z Asyżu oraz Braci Mniejszych. Zaczęli oni na wzór uczniów Chrystusa obchodzić miasta i wioski, by nawoływać do pokuty. Przepowiadaniu Św. Franciszka niemal na każdym miejscu towarzyszyły cuda i nawrócenia. Wkrótce dotarli do Rzymu i stanęli przed papieżem Innocentym III. Św. Franciszek wywarł na papieżu niezwykłe wrażenie, gdyż od razu uzyskał od papieża ustne zatwierdzenie jego Zgromadzenia. Co więcej, papież polecił św. Franciszkowi, aby przyjął święcenia diakonatu, by mógł tym lepiej wypełniać swoją misję. Zakon Braci Mniejszych prowadził życie nad wyraz ubogie nie mieli naprawdę niczego, poza skromnymi habitami. Mieszkali w byle jakich siedzibach, a często tam, gdzie ich noc zastała. Nie mieli i nie chcieli mieć żadnych klasztorów; godzili się co najwyżej na szałasy, lepianki i groty, które służyły im jako pustelnie podczas licznych postów i czuwań. Ich ubóstwo, cierpliwość i pokora pociągały do nich ludzi, w efekcie czego Zakon bardzo szybko wzrastał liczebnie. Zakon Braci Mniejszych skupia w sobie trzy wielkie rodziny zakonników obserwantów, kapucynów oraz franciszkanów konwentualnych. Wkrótce przyłączyły się niewiasty i osoby świeckie, tym sposobem powstał II Zakon sióstr klarysek, oraz III Zakon tercjarzy osób świeckich. Dzieło św. Franciszka rozpowszechniało się na kształt żywiołu, tak że obecnie cały świat jest usiany jego synami i córkami duchowymi. Jest to dzieło, jakiego żaden inny święty nie dokonał. 15 FRANCISZKAŃSCY ŚWIĘCI Pierwszy żłóbek w Greccio W roku 1223 w czasie jednej ze swoich misyjnych wędrówek znalazł się św. Franciszek w miasteczku Greccio. Właśnie przypadały święta Bożego Narodzenia. Diakon, pragnąc ożywić w ludziach miłość do Chrystusa, wpadł na pomysł pierwszej w historii Kościoła szopki - zainscenizowanego żłóbka. Dał też początek śpiewaniu kolęd i grupom kolędniczym. Do stajenki, w której pewien gospodarz miał osiołka i wołu, zaniósł niemowlę gospodarza i położył je w żłobie. Odczytał braciom tekst z Ewangelii o narodzeniu Pana Jezusa, wśród łez wygłosił homilię o tej tajemnicy, a na zakończenie odśpiewano hymn kościelny na Boże Narodzenie. Tak to powstały żłóbki i jasełka. Modlitwa do św. Franciszka

16 FRANCISZKAŃSCY ŚWIĘCI Stygmaty Św. Franciszka na Górze Alwernia W roku 1213 hrabia Orlando de Chiusi ofiarował Franciszkowi Górę Alwernię. Odtąd było to ulubione miejsce modłów św. Franciszka. W lecie 1224 roku udał się na tę górę, gdzie spędził 40-dniowy post ku czci Św. Michała Archanioła. Zwyczaj ten zachowywał od wielu lat i zalecał go swoim duchowym synom. I właśnie podczas tego postu dnia 14 września, w uroczystość Podwyższenia Krzyża świętego, ukazał mu się Chrystus w postaci serafina na krzyżu i odbił na ciele Franciszka swoje najświętsze rany. Jest to pierwszy wypadek w dziejach Kościoła stwierdzonych historycznie stygmatów. Św. Franciszek otrzymał je na dłoniach i stopach oraz w boku z wyraźnymi śladami po gwoździach. Po otrzymaniu stygmatów Franciszek czuł się tak osłabiony, że musiał zaprzestać wędrówek apostolskich. Zmarł 3 października 1226 roku w Porcjunkuli w wieku zaledwie 45 lat podczas śpiewu psalmu 142. W dwa lata później papież Grzegorz IX dokonał w Asyżu uroczystej kanonizacji Franciszka. Św. Franciszek w oczach Sługi Bożego Jana Pawła II Sługa Boży Jan Paweł II był wielkim czcicielem Biedaczyny z Asyżu. W samym Asyżu był ośmiokrotnie, w tym dwa razy przed powołaniem na Stolicę Piotrową. Tutaj przybył na początku swego pontyfikatu r, aby złożyć hołd patronowi Włoch i prosić go o wsparcie w służbie Kościołowi Powszechnemu. Przemawiając w bazylice św. Franciszka wołał: Ty, który tak bardzo przybliżyłeś Chrystusa Twojej epoce, pomóż nam przybliżyć Chrystusa naszej epoce, naszym trudnym i krytycznym czasom Wspieraj nas!...pomóż nam Święty Franciszku z Asyżu, przybliżyć Chrystusa Kościołowi i dzisiejszemu światu! 16 W 800-setną rocznicę urodzin świętego w 1982 roku opublikował list, w którym ukazał świętego jako wzór najłagodniejszego miłośnika pokoju i powszechnego braterstwa, człowieka, który nikogo nie uważał za nieprzyjaciela i każdego nazywał bratem. Właśnie do Asyżu w 1986 i 2002r Jan Paweł II zaprosił przedstawicieli wielu religii świata i wyznań chrześcijańskich na wspólne modlitwy o pokój, uważając, że jego rodzinna ziemia stanowi wymowny symbol braterstwa, pojednania i pokoju. Jan Paweł II mówił, że św. Franciszek przez świętość swojego życia stał się rzeczywistym odnowicielem Kościoła. Z całą prostotą i szczerością wzorował swoje życie na Ewangelii. To Mąż Boży, który za natchnieniem Bożym dokonał wszystkiego. Ojciec święty jako prorok naszych czasów wołał: Trzeba nam się bardzo modlić o Franciszka naszych czasów. Może o nie jednego może o bardzo wielu. Błogosławieństwo św. Franciszka

17 Św. Klara Dziewica, patronka chorób oczu, żyjąca w latach stała się słynną duchową siostrą św. Franciszka i założycielką żeńskiego zgromadzenia w wielkiej rodzinie franciszkańskiej. Św. Klara przyszła na świat, podobnie jak św. Franciszek w Asyżu w roku Rodzice Klary zamożni mieszczanie daremnie dwukrotnie usiłowali wydać córkę za mąż. Zachęcona przykładem św. Franciszka wolała poświęcić się całkowicie na służbę Bożą. W samą Niedzielę Palmową 28 marca 1212 roku potajemnie, w towarzystwie zaufanej przyjaciółki, udała się do Porcjunkuli, gdzie z rąk św. Franciszka otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny. Najpierw św. Franciszek umieścił ją w żeńskim zakonie benedyktynek. Tutaj umocniła się w swoim postanowieniu, mimo iż sprzeciwiali się temu jej przyjaciele i krewni. Po pewnym czasie przyłączyła się do niej jej siostra, bł. Agnieszka. Za radą św. Franciszka przeniosły się do innego domu. Wkrótce potem przybyła tam ich matka wraz z kilkoma paniami z wysokich rodów szlacheckich. W ten sposób powstało zgromadzenie zwane drugim zakonem św. Franciszka, popularnie klaryskami. Św. Franciszek widział w Klarze wielki dar Boży i bardzo się cieszył z powstania tej rodziny żeńskiej. Kiedy bowiem bracia byli zajęci życiem apostolskim, klaryski miały dla nich stanowić zaplecze pokuty i modlitwy. W ciągu kilku lat św. Klara założyła szereg innych klasztorów. Jej zakon zaczął również działalność w Niemczech i na Węgrzech.Zakonnice prowadziły bardzo surowy tryb życia, poddawały się najrozmaitszym umartwieniom, stale 17 FRANCISZKAŃSCY ŚWIĘCI praktykowały post. Św. Klara kierowała się zawsze duchem ubóstwa. Odziedziczywszy po przywdzianiu habitu fortunę ojca, całą rozdała biednym. Nie dbała o żadne wartości materialne, nawet dla swego klasztoru. Nabożeństwo św. Klary do Najśw. Eucharystii. Ikonografia najczęściej przedstawia św. Klarę z monstrancją w ręku. Podanie bowiem głosi, że w czasie najazdu Saracenów na Asyż, gdy żołnierze podeszli pod klasztor, kilku z nich przystawiło drabinę do muru, by wedrzeć się do środka. Św. Klara stanęła wówczas w oknie i trzymając monstrancję w rękach rozpoczęła modlitwę do Boga. Blask idący z Hostii miał jakoby porazić wroga i zmusić go do ucieczki. Legenda powstała zapewne na tle szczególnego nabożeństwa, jakie miała św. Klara do Najśw. Eucharystii. Wiek XIII dał początek rozbudzenia w Kościele kultu Eucharystii. W tym czasie miał się wydarzyć cud z Eucharystią w Bolesna (ok.1263r), który skłonił papieża Urbana IV do ustanowienia uroczystości Bożego Ciała. Jest rzeczą zastanawiającą, że zakon klarysek, jeden z najsurowszych w świecie, miał zawsze liczne kandydatki. Obecnie liczy członkiń i 477 domów. Klaryski mają w świecie 22 klasztory, z czego w naszej Ojczyźnie 7, w którym przebywa 163 siostry, w tym też Klaryski od wiecznej adoracji. Św. Klara zakończyła swoje ziemskie życie 11 sierpnia 1253 roku. Boże, dzięki Twej łaskawości św. Klara przyjęła ubóstwo. Spraw, abyśmy dzięki niej podążali za Chrystusem w duchu ubóstwa i odnaleźli Ciebie w Królestwie Niebieskim. Amen. Opracowała Zofia Pulit

18 POWOŁANIA Powołanie Abrahama Abraham jest nie tylko patriarchą Ludu Wybranego. Jest przede wszystkim ojcem wszystkich wierzących wzorem i ikoną wędrującego Kościoła. Jego wiara to nie tylko wiara w Boga. To przede wszystkim wiara Bogu; wierność człowieka pozostającego w bezpośrednich stosunkach z Bogiem. Jego wiara to ufność obietnicom złożonym przez Boga. Na początku swej drogi Abram słyszy wezwanie. Nie jest to głos podobny do innych, lecz szept samego Boga: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię; staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy tobie błogosławić będą, a tym którzy tobie będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi (Rdz ). Bóg otwiera przed Abramem nowe możliwości wskazuje mu nową drogę, inną niż ta, którą zna. Niebawem da mu nowe imię: Abraham. A wraz z nowym imieniem całkiem nowe życie. Ten głos to właśnie powołanie. Bo powołanie oznacza zmianę życia. Tajemniczy Głos Wyobraźmy sobie sytuację Abrahama. Żyje w ziemi, w której żył jego dziadek, ojciec, i w którym sam od dzieciństwa się wychowywał. Czuje się tutaj bezpiecznie. Ma dom, ziemię, stada owiec. Jego żona nie może mieć dzieci. To go na pewno martwi. Ale poza tym, jego sytuacja jest stabilna. Można powiedzieć: żyć, nie umierać. Gdzie będzie lepiej? Nagle jednak w jego życiu pojawia sie Ktoś, kogo na dobrą sprawę nie zna; jakiś Głos mówi mu: Zostaw to wszystko, pozbaw się twojego szczęścia a Ja dam ci Moje Szczęście uczynię cię 18 naprawdę szczęśliwym. Zaprowadzę cię tam dokąd chcę i dam ziemię, którą chcę ci dać. Czy nie pomyślał wtedy choć przez chwilę: Nie jestem głupi. To co mam, mi wystarcza. Nie wiem nawet, dokąd mam iść. Po co mam się narażać?. Może tak właśnie było. Faktem jest jednak, że bierze wszystko, co posiada i idzie. Szaleniec? Jednak po niemal czterech tysiącach lat wszyscy Żydzi, chrześcijanie i muzułmanie znają jego imię. Dlaczego? Dlatego, że uwierzył. Słuchać, być posłusznym Warto zauważyć na czym polega jego wiara. Początkowo Abraham nie wie tego. On tylko słyszy Jego głos. Bóg do niego mówi. Gdy później Abraham opowiada o Bogu mówi po prostu: Mój Bóg. Jego wiara rodzi się ze słuchania tego Głosu i z posłuszeństwa temu Głosowi. On Jemu ufa. Abraham Boga doświadcza. Wiara w istnienie Boga to zdecydowanie za mało. On wierzy Bogu, tak jak ufał swemu ojcu. A może nawet Bogu wierzy jeszcze bardziej. Ufa Jego Słowu i idzie za tym Słowem. Można powiedzieć, że jego słuch jest centralnym zmysłem wiary, jej istotą. W ujęci Starego Testamentu, wiara jest słuchaniem. Bóg Biblii, jak żaden inny, jest tym, który mówi. Słuchaj Izraelu! To mówi Pan Bóg! oto dwa zdania, które wyznaczyły bieg naszej cywilizacji. Bo ci, którzy kierują się słuchem wiary, wiedzą: słuchanie skłania do odpowiedzi, wymaga podjęcia decyzji. Kto słyszy głos, nie powinien żyć tak, jak ci, którzy go nie usłyszeli. Obietnica, jaką daje Bóg skłania do opuszczenia domu, zachęca do wyjścia, do porzucenia tego, do czego przywykliśmy. Można jej zaufać, pójść za nią, w jakimś sensie jej się poddać, można jednak rów-

19 nież pozostać przy swoim. Wiele języków zachowuje tę zdumiewającą dwuznaczność. Także polszczyzna: słuchać i u nas znaczy nasłuchiwać oraz być posłusznym. Zaufanie Nie obawiaj się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita. Abram rzekł: O Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie mając potomka... Bóg poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić ; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo. Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę (Rdz 15, 1-6). W tekście tym uderzają dwie rzeczy. Po pierwsze, pomiędzy Abrahamem a Bogiem istnieje więź przyjaźni i bojaźni zarazem. Charakterystyczna cecha postawy Abrahama, to wiara pomimo braku nadziei płynącej z ludzkiej mądrości. Jestem już stary, więc na zdrowy rozsądek nie będę już miał dzieci. Gdzież jest zatem Twoja obietnica? Chodzi jedynie o wiarę, że Bóg większy jest od naszych ograniczeń. Bóg jest sprawcą rzeczy po ludzku niemożliwych. Biblia mówi: Nadzieję złóżcie tylko we Mnie (Rdz 22,1-12). Postawa Abrahama zdumiewa i napełnia wstydem wszystkich, którzy chcieliby dyktować Bogu warunki, wszystkich, którzy chcieliby wierzyć, ale potrzebują ziemskich zabezpieczeń, oparcia w ludzkim rozumie lub dobrach materialnych. Abraham po prostu zdaje się na Boga. W Księdze Rodzaju czytamy: Abraham uwierzył i poczytano mu to za zasługę (Rdz 15, 6). Owoce takiej postawy pojawią się już niebawem. Bóg - inaczej niż my jest bowiem wierny danej obietnicy. Coś, co wydawało się niemożliwe, staje się rzeczywistością. Żona Abrahama, Sara wydaje na świat syna. Słowo, które Bóg daje Abrahamowi zaczyna się spełniać. 19 Próba POWOŁANIA Niebawem jednak przychodzi czas próby. Ten sam głos, który obiecal potomstwo liczne jak gwiazdy na niebie domaga się ofiary z jedynego syna. Takie ofiary składali czciciele innych pogańskich bóstw. Czy takiej żąda też Bóg Abrahama? Jak zachowa się patriarcha Izraela? O czym myśli zabierając syna w drogę, która ma się zakończyć tragedią? Ojciec idzie z synem na górę, by złożyć go w ofierze Panu. Abraham jest już bardzo stary. Izaak to jego jedyny syn, a Bóg obiecał mu, że z niego wyrośnie wielki naród. Teraz ma zabić jedyną szansę, by pozostawić po sobie choć jednego potomka. Czyżby Bóg zapomniał o obietnicy? Droga wlecze się niemiłosiernie. Głowę rozrywają tysiące myśli. Izaak, nie przeczuwając intencji ojca, cieszy się jego obecnością. Gdzie jesteś Ty, dla którego opuściłem swoją ziemię i wydałem się na poniewierkę? Gdzie jesteś? Czemu milczysz? Lecz Bóg milczy tylko przez chwilę. A może w ogóle nie milczał, tylko ogrom tragedii Abrahamowego serca nie pozwalał słyszeć szeptów jego miłości. I gdy Abraham unosi swój nóż ofiarny, by posłusznie zabić swoją ostatnią nadzieję i swoją ostatnią radość, Bóg powstrzymuje rękę swego sługi. Bóg Izraela nie pragnie ofiar z ludzi. Wielki jest ten, kto się boi Pana, godzien być naszym ojcem, ojcem wierzących. Bóg pragnie, abyśmy tylko jemu zawierzyli. Nasza przyszłość powinna być złożona w Jego rękach. Kto swoją nadzieję opiera na gotówce w banku czy majątku i dobrej pracy, zawiedzie się bardzo. One same w sobie nie są złe, ale nie mogą być źródłem zawierzenia. Bóg, który stał się Człowiekiem, nie ignoruje warunków naszego życia, ale czyni je dla każdego z nas szansą. To właśnie przez nie mówi do mnie podobnie jak do wszystkich chrześcijan - Pójdź za mną. Opracowała Maria Ross