N U M E R 4/2012 (72) LIPIEC SIERPIEŃ. Bazylika św. Piotra - Rzym. Kościół naszym domem

Transkrypt

1 N U M E R 4/2012 (72) LIPIEC SIERPIEŃ Bazylika św. Piotra - Rzym Kościół naszym domem

2 ZWYCIĘŻAJMY MIŁOŚCIĄ NASZE KALENDARIUM Spotkania modlitewne 4 sierpnia godz września godz Adoracje 11 i 25 lipca - godz i 22 sierpnia - godz Koronka do Bożego Miłosierdzia godz lipca 2 i 16 sierpnia Odpust ku czci Przemienienia Pańskiego Rocznica święceń kapłańskich O. Pio Strony internetowe które warto otworzyć KOMUNIKAT Wpłaty na prenumeratę naszego pisma można dokonać na konto NRB: Parafia Bazyliki św. Małgorzaty w Nowym Sączu (numer rachunku należy pisać bez odstępów) Zwyciężajmy Miłością - Dwumiesięcznik Grupy Modlitewnej Ojca Pio w Nowym Sączu Redaguje zespół: ks. Andrzej Liszka (moderator Grupy), Wojciech Kudyba (red. nacz.) Beata Kudyba, Anna Jasielec (korekta), Maria Ross, Magdalena Druszka, Janusz Jasielec, Zofia Pulit, Janina Koza, o. Wiesław Krupiński SJ, ks. Tomasz Rąpała Adres redakcji: Plac Kolegiacki 1, Nowy Sącz Adres do korespondencji: A. J. Jasielec, ul. Grodzka 28/24, Nowy Sącz, anna_jasielec@o2.pl. Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania nadsyłanych tekstów i zmiany ich tytułów bez uprzedniego powiadomienia autora. 2 Nowy Regulamin Kardynał sekretarz stanu Tarcisio Bertone przekazał Grupom Modlitwy nowy Regulamin, spotykając się z nimi 16 czerwca w 10 rocznicę kanonizacji Ojca Pio. Mówi on, że mają one być gotowe do odpowiedzi na apele papieża i biskupów o wychodzenie naprzeciw pilnym wyzwaniom nowej ewangelizacji. Jest on wspólny dla wszystkich tych grup, których istnieje obecnie ponad 3 tys. w 60 krajach świata. Nowy Regulamin Grup Modlitwy Ojca Pio uwzględnia aktualne potrzeby naszych czasów. W nawiązaniu do adhortacji apostolskiej Jana Pawła II Christifideles laici Regulamin wskazuje dziedziny, w których wyraża się tożsamość tych grup założonych przez świętego kapucyna stygmatyka. Pierwsza z nich to modlitwa osobista i wspólnotowa. Podkreślono znaczenie starannego przygotowania do liturgii i sakramentów, słuchania słowa Bożego i kierowania się nauczaniem Kościoła. Szczególną troską Grupy Modlitwy Ojca Pio mają objąć rodzinę. Winny zabiegać, by stawała się ona prawdziwym Kościołem domowym, była wielkodusznie otwarta na życie, pomagała młodym małżeństwom, dawała chrześcijańskie świadectwo, była bliska cierpiącym. Wreszcie, gdy chodzi o społeczeństwo, Regulamin Grup Modlitwy Ojca Pio zaleca im praktykowanie czynnej miłości, zwracanie uwagi na świat kultury i media, dawanie świadectwa kulturze opowiadającej się za życiem. Za: Radio Watykan TELEGRAM do CZCICIELI św. OJCA PIO Podziękowania i prośby o modlitwę przekazywane naszej Grupie są polecane Dobremu Bogu za wstawiennictwem naszego patrona podczas pierwszosobotnich modlitewnych spotkań i Adoracji Najświętszego Sakramentu w II i IV środę miesiąca.

3 Nowy etap formacji Czy nam coś to dało? Czy na lepsze zmieniło się coś w naszym życiu? Czy Dekalog nie zdezaktualizował się w moim życiu? Czy dociera do mnie prawda, że pogwałcenie Dekalogu to rozbój dokonywany na własnej duszy? Te pytania usłyszeliśmy podczas majowego spotkania naszej Grupy na sądeckiej Górze Tabor. Bowiem po 3,5 rocznym zgłębianiu Bożego prawa zawartego w Dekalogu, w pierwszą sobotę maja 2012 r. zamknęliśmy kolejny etap naszej formacji. Obecnie rozważać będziemy słowa, które są hasłem obecnego roku kościelnego Kościół naszym Domem. Ingres Biskupa Ordynariusza Z ŻYCIA GRUPY wieku czyni z nas niezależnie od ludzkich genealogii, duchową arystokrację dzieci Bożych i przyjaciół Boga. (...) Jeżeli doznajemy w sobie wyzwalającej miłości Chrystusa to nic nas nie zatrzyma w świadectwie i zawsze znajdziemy odpowiednie sposoby i środki, aby w sposób przekonywujący głosić Ewangelię niezależnie od naszego stanu posiadania. Największa ludzka nędza to głód miłości, niezaspokojone pragnienie życzliwej obecności drugiego człowieka. Czas, w którym przyszło nam żyć, stawia wspólnocie wierzących trudne zadanie odbudowania szczerych i czystych relacji ludzkich, opartych na wartościach Ewangelii Chrystusa. Dzięki odnowionej mocą Ducha Świętego przestrzeni naszych serc będziemy mogli patrzeć na drugich oczyma brata i siostry, dostrzegać ich godność i otaczać należnym szacunkiem. W święto Najświętszego Serca Pana Jezusa br. odbył się ingres Biskupa Ordynariusza naszej diecezji ks. Andrzeja Jeża. W wygłoszonej homilii Biskup powiedział: Przytuleni, podobnie jak św. Jan w każdej Eucharystii do Serca Jezusa doświadczamy Jego bliskości, odczuwamy bicie Jego serca w nas, w Kościele i w świecie. Pragniemy, aby rytm naszego chrześcijańskiego życia bił rytmem miłości Jezusowego Serca. Bowiem nasze oddalenie się od Jezusa prowadzi do osamotnienia i duchowej arytmii życia duchowego i społecznego. Stworzeni na obraz i podobieństwo Boże nosimy w sobie, jak wszyscy inni ludzie, niemal duchowy kod genetyczny Boga, który w Jezusie Chrystusie, prawdziwym Bogu i prawdziwym czło- 3 Czuwanie w Łagiewnikach 16 czerwca 2012 roku w krakowskich Łagiewnikach odbyło się kolejne Czuwanie z Ojcem Pio pod hasłem: Świętymi bądźcie. Grupa ponad trzech tysięcy czcicieli Stygmatyka świętowała 10 rocznicę jego kanonizacji. Temat konferencji wygłoszonej po Apelu Jasnogórskim przez o. Piotra Jordana Śliwińskiego OFMCap brzmiał: Co znaczy być świętym? Usłyszeliśmy: Każdy z nas jest święty pomimo popełnionych grzechów. Bowiem

4 Z ŻYCIA GRUPY należymy do Boga, jesteśmy Jego i dlatego jesteśmy świętymi. Na znak tego, że jesteśmy dziećmi Bożymi Bóg posłał do naszego serca Ducha Świętego. Bóg Ojciec i Syn Boży przez dar Ducha Świętego jest w nas. Mam być Bożym tam gdzie jestem - w pracy, w domu, w życiu rodzinnym i społecznym. Mam myśleć zgodnie z Ewangelią. Mam mieć sumienie ze stali, które rozróżnia dobro i zło. Mam odpowiadać na ten dar świętości żyć dla Boga i dla innego człowieka. Mam być wyczulonym na sprawiedliwość i niesprawiedliwość. Jestem wezwany do pochylenia się nad drugim człowiekiem. Aby móc pochylać się nad innymi to potrzeba nam bycia z Bogiem poprzez czytanie Słowa, które nam zostawił przystępowanie do Sakramentów które nam zostawił momentów modlitwy, że Pan Bóg pochyla się nad nami, na adoracji. Droga świętości nie jest łatwa, ale Pan Bóg powiedział Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata. Szczególnym gościem spotkania była Maria Lucia Ippolito z SGR, matka Mateusza Pio Colelli, uzdrowionego za przyczyną Ojca Pio (cud kanonizacyjny). Złożyła ona piękne świadectwo działania Bożego przez wstawiennictwo św. Pio w ich rodzinie. Powiedziała m. in.: Duchowość O. Pio to modlitwa i czynienie dobra. Kiedy mój syn umierał modliłam się Koronką do Miłosierdzia Bożego i do Najświętszego Serca Pana Jezusa i prosiłam o wstawiennictwo O. Pio. Zrozumiałam, że muszę przyjąć wolę Bożą, ale z ufnością. Mam ufać wbrew nadziei. Cud uzdrowienia jest dowodem, że Bóg jest wśród nas. Mój syn umierając wypowiedział zdanie jak będę dorosły chcę być bogaty i rozdać wszystko biednym. Jakie to ważne zdanie być bogaty w duchowość i dzielić się nią. (...) Naszym bogactwem jest to co możemy dać światu, który jest wokół nas. Nie trzeba robić nic wielkiego, tylko wszystko na chwałę Boga. Czynić miłosierdzie to dać czas, dyspozycyjność tym którzy tego potrzebują. Kiedy Pan Bóg wkracza w nasze życie, daje nam światło za którym powinniśmy iść. 4

5 Mszy św. o godz , którą koncelebrowało ok. 60 kapłanów przewodniczył bp Jan Zając. Z ŻYCIA GRUPY Tegoroczne czuwanie z Ojcem Pio to piękny czas wspólnej modlitwy o dar świętości dla każdego z nas. Uroczystość w Starym Sączu W niedzielę, 17 czerwca w kolejną rocznicę pobytu Ojca Świętego Jana Pawła II wokół papieskiego ołtarza zgromadziły się rodziny z całej diecezji. W homilii powiedział:... Bóg jest Panem naszego życia. Wszystko w naszym życiu zależy od żyjącego Boga. Aby móc przyjąć dar Boży potrzebna jest nasza współpraca z łaską Bożą - stała kontemplacja dzieł Bożych w nas i obok nas. Teraz w ciszy nocy uczycie się Boga, bo posiew ziarna trwa. Zanurzcie się w Jezusowej miłości. Eucharystię zakończyło wspólne odmówienie modlitwy - Zawierzenia Miłosierdziu Bożemu. 5 Mszy Świętej przewodniczył Ordynariusz bp Andrzej Jeż. W homilii powiedział:... Mocno duchowa rodzina, w której głównym źródłem siły jest miłość zakorzeniona w Bogu, może oprzeć się złu i przeciwnościom niesionym przez życie. Mówił także o odpowiedzialności rodzin, Kościoła i rządzących za to, czym karmi się moralnie i intelektualnie młode pokolenie Polaków....Nie można obojętnie przyglądać się narzucanym naszemu społeczeństwu trendom, które odzierają człowieka z wszelkiej godności, kuszą owocem sławy i bogactwa, a gdy się ten człowiek potknie, pobłądzi i zaplącze w sieć zła, bez miłosierdzia rzucają go na ziemię, upokarzają i depczą. Biskup tarnowski powiedział też, że: utrzymywanie stałej więzi z Bogiem, uczestniczenie w życiu Kościoła, troska o dialog, przebaczenie, wspólna wizja wychowania, przezwyciężenie konfliktów, wrażliwość na ubogich i odpowiedzialność za życie społeczne przyczyniają się do budowania rodziny. Opr. Magdalena Druszka

6 ŻYĆ MODLITWĄ Zazdrość ks. Andrzej Liszka Anna Vertua Gentile, włoska pisarka, żyjąca na przełomie XIX i XX wieku, w jednej ze swoich bajek, pisze: Pewne stare opowiadanie mówi, że Zazdrość, kobieta brzydka, o twarzy bladej i posępnej, o groźnym spojrzeniu, natknęła się na Sknerę, inną kobietę brzydką, chudą, pełną zmarszczek i obszarpaną. Kiedy tak razem deprawowały ludzi, spotkały pewną kobietę piękną i radosną, uśmiechniętą i szczęśliwą. Była to Fortuna. Już sam jej widok wzniecił ogień, który trawił Zazdrość i Sknerę. Po pozdrowieniach grzecznościowych Fortuna, która udziela innym swej słodyczy, powiedziała Zazdrości i Sknerze, że udzieli każdej z nich tego, o co poproszą; nawet drugiej udzieli podwójnie tego, co dostanie pierwsza. Zapanowała tak absolutna cisza, że Fortuna była zmuszona ją przerwać. Próbowała dodać im odwagi. Tymczasem Zazdrość zastanawiała się w swym sercu i w końcu przezwyciężyła się mówiąc: Fortuno, proszę, byś mi wyrwała jedno oko; a potem, zgodnie z obietnicą, wyrwij oba Sknerze. Bajka kończy się stwierdzeniem: Zazdrości pozostaje jeszcze jedno oko, by krzywo patrzeć. Nowotwór duszy W dzisiejszej katechezie po raz drugi przychodzi nam się zatrzymać nad treścią dziesiątego przykazania Boskiego, które 6 mówi: Nie pożądaj żadnej rzeczy, która należy do bliźniego. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: Dziesiąte przykazanie żąda usunięcia zazdrości z serca ludzkiego. Gdy prorok Natan chciał skłonić króla Dawida do skruchy, opowiedział mu historię o biedaku mającym tylko jedną owieczkę, którą traktował jak własną córkę, i o bogaczu, który, mimo iż miał wiele bydła, zazdrościł tamtemu i w końcu zabrał mu jego owieczkę. Zazdrość może prowadzić do najgorszych występków. To przez zawiść diabła śmierć weszła na świat. Każdy z nas wie, że z materialną sferą życia, z posiadaniem są związane różne uczucia. Jednym z nich jest oczywiście zazdrość. Dotyczy ona wszystkiego. Zazdrościć bowiem można komuś pieniędzy, samochodu czy ubrań, ale także wszystkiego innego, co nie jest materialne, na przykład: sukcesu, pozycji społecznej, zdolności, poczucia humoru, a nawet czynienia dobra. Katecheza ta poświęcona będzie więc zazdrości, która należy do siedmiu grzechów głównych, ale jest też wymieniana w katalogu grzechów przeciwko dziesiątemu przykazaniu. Zazdrość... Nazywana bywa najgłupszym grzechem świata. Prosta definicja mówi, że zazdrość to przeżywanie wielkiego smutku, gdy widać dobro bliźniego, jego zalety i cnoty. Przeważnie zawsze towarzyszy jej zawiść.

7 Ona zabija prawdziwą radość. To straszna choroba niszcząca człowieka i jego otoczenie. Straszna, bo cokolwiek dostanie, wszystko zniszczy. Jakikolwiek dar otrzyma, wszystko zepsuje. Działa jak nowotwór. Cokolwiek dostarczymy dla ratowania organizmu zżeranego przez tkankę nowotworową, to stanie się pokarmem nie organizmu, ale raka. Podobnie zazdrośnik niszczy każdy dar, łącznie z człowiekiem, który chce mu pomóc. Zazdrość... To matka człowieczeństwa wybrakowanego, człowieczeństwa powykrzywianego, okaleczonego. Swoje dzieci wychowuje lękiem, żywi kompleksami i odziewa szatą rozpaczy. Kultura Zachodu jako kultura zazdrości W czerwcu 1989 roku w Pałacu Isimbardi w Mediolanie odbyło się sympozjum naukowe zorganizowane pod patronatem Włoskiego Ministerstwa Kultury. Brali w nim udział przedstawiciele różnych dyscyplin humanistycznych. To wtedy na tym sympozjum padło stwierdzenie, że nasza kultura to kultura zazdrości. I tak jest, bowiem zazdrość jest siłą międzyklasową, nie oszczędzającą nikogo. Ona nie oszczędza pokoi władców, nie oszczędza sąsiada, nie oszczędza ubogich a pięknych, brzydkich, choć bogatych, nie oszczędza sal parlamentarnych, świątyń ekonomicznych, poważnych korytarzy uniwersyteckich czy wydziałów kurialnych. Wszelkie wysiłki podejmowane na rzecz odizolowania tego wirusa nie przyniosły, jak dotychczas znaczących rezultatów. Święty Tomasz z Akwinu, pisząc o zazdrości, podaje jej genialną definicję. Zazdrość, to według niego smutek z powodu cudzego dobra. Jest mi źle, bo tobie jest dobrze, jestem smutny, bo ty się cieszysz... 7 Współczesny teolog Descouyemont (Deskimę) mówi o sobie: Nawet jeśli czuję się dobrze we własnej skórze, cza- ŻYĆ MODLITWĄ sami spostrzegam, iż zdarza się; że nagle ogarnia mnie smutek, gdy spostrzegam, iż inni są ode mnie lepsi w dziedzinach, w których dotąd uważałem się za dość dobrego. Sukcesy innych rodzą we mnie poczucie niższości. No cóż Istnieją takie dobra, których szczególnie zazdrościmy drugim. Są to talenty, jakimi Pan Bóg ich obdarzył, a których sami nie posiadamy: zdrowie, uroda, inteligencja, łatwość nawiązywania kontaktów, łatwość wysławiania się... Zazwyczaj szczerze podziwiamy tych, którzy przewyższają nas w jakiejś dziedzinie o całe niebo : geniuszy, uczonych, wielkich artystów, mistrzów sportu. O wiele trudniej przychodzi nam pogratulować tym, którzy tak długo byli nam równi, albo gorsi od nas, a nagle zaczęli osiągać sukcesy, dużo bardziej znaczące od naszych własnych. Zazdrość w Biblii Pismo Święte wielokrotnie ukazuje nam, jakich zniszczeń może dokonać zazdrość w sercu człowieka. Diabeł nie toleruje widoku ludzi szczęśliwych. Popatrzcie: Oto już w starciu z pierwszymi ludźmi szatan sięgnął po mechanizm zazdrości. Wzbudził w nich nieufność do Boga, szepcząc im Wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło. Nakłania ich do buntu przeciw Bogu, tak jak to sam pierwszy uczynił. A Kain? Nie mógł pogodzić się z tym, że ofiara Abla była Bogu milsza niż jego własna. A Bracia Józefa Egipskiego... Oni nie mogli znieść tego, że ojciec ich, Jakub, miłował Józefa najbardziej ze wszystkich swych synów, gdyż urodził mu się on w podeszłych jego latach. Odczuwali z tego powodu wielką nienawiść do Józefa; ostatecznie sprzedali go jako niewolnika Izmaelitom.

8 ŻYĆ MODLITWĄ Zazdrość zawładnęła pierwszym królem Izraela - Saulem. Kiedy usłyszał tłumy opiewające wojenne dokonania młodego Dawida w jego serce wdarło się uczucie zazdrości. Zazdrość nie była obca nawet Apostołom. Kłócili się o to, który z nich jest największy. Jak zatem należy zachować się wobec ludzi zazdrosnych? Balsam miłości W oparciu o pouczenie, jakie Chrystus Pan dał zazdrosnemu Kajfaszowi, musimy zrozumieć, że powinien być zachowany dystans, ostrożność, bo mamy do czynienia z chorobą zakaźną. Z człowiekiem zazdrosnym nie należy wchodzić w dyskusje, bo nasze słowa wykorzysta przeciw nam. Jezus wobec stawianych zarzutów milczał. Nie należy pomagać zazdrośnikowi, bo ile razy podamy mu rękę, on ją ugryzie. Pomocna ręka to dar, a zazdrość żywi się darem. Jest możliwa tylko jedna jedyna pomoc - trzeba kochać zazdrośnika. Chrystus kochał Kajfasza. Jeśli zdecydujemy się na dotknięcie i wylanie czyjejś zazdrości, to musimy przyjąć konsekwencje, tak jak przyjął je Chrystus. Trzeba wiedzieć, że po ludzku rzecz biorąc, to się nam nie opłaci, bo staniemy się celem wzmożonych ataków zazdrośnika. Co należy czynić, aby zazdrość nie gościła w naszym sercu? Należy kochać każdego człowieka. Nie może być ani jednego człowieka, którego byśmy nie kochali. Serce nasze musi żyć miłością i jak długo żyje miłością, tak długo jest odporne na zazdrość. Jeśli się pojawi jeden człowiek, do którego czujemy niechęć, to odporność na tę chorobę niknie. Zaatakuje nas natychmiast. 8 Nigdy nikogo nie śledzić, za nikim nie węszyć, nigdy nikogo nie obserwować, nigdy nie kręcić się koło drugiego człowieka, kręcić się wokół Boga. Gdyby zazdrośnik przeznaczył ten czas i siły, które poświęca na śledzenie drugiego, na modlitwę, to jest na kręcenie się wokół Boga, to byłby święty. Zazdrośnik jest niewolnikiem tego, komu zazdrości, jest jak koza uwiązana u płotu. Nie potrafi się od tego człowieka urwać, odciąć. Bez przerwy do niego wraca. Jeśli chce się leczyć, winien przeciąć ten powróz i odejść możliwie jak najdalej, dopóki nie nauczy się kochać. Gdy się nauczy, będzie mógł wrócić. Wreszcie winien się nastawić na to, by uczestniczyć w szczęściu drugiego człowieka, by mu pomóc. Powtarzam jeszcze raz: zazdrość to szatański grzech, sama esencja zła. Zazdrość zamyka człowieka na działanie łaski i stawia go zupełnie na przeciwległym biegunie miłości. Módlmy się, abyśmy nigdy na zazdrość nie zachorowali, bo groźba tej choroby jest aktualna do końca życia. Prośmy również, abyśmy nie musieli żyć w pobliżu człowieka zazdrosnego, bo takie sąsiedztwo jest szalenie trudne. A jeśli dopadła mnie zazdrość to co robić, jak się z niej leczyć? Najpierw trzeba sobie przypomnieć, że w życiu zawsze będą pierwsi i ostatni; nie można wszędzie zajmować tylko pierwszego miejsca. Poetka M. Baudouin-Croix (Bodę- Krua) napisze: Dlaczego ty, mały paluszku, miałbyś zazdrościć palcowi wskazującemu? I ty, i on macie swoje zadanie. A Robert Schumann mawiał: Gdyby wszyscy muzycy pragnęli być pierwszymi skrzypkami, nie dałoby się stworzyć orkiestry. Jednak prawdopodobnie taka myśl nie wystarczy, aby pokonać smutek, jaki odczuwa osoba zazdrosna. Aby naprawdę cieszyć się urodą róży, mały fiołek musi mieć świa-

9 domość swojej własnej urody. Dlatego po drugie walcząc o to, by nie dopadła mnie zazdrość muszę cieszyć się tym, co posiadam. Matisse radził: Młody malarzu, nie daj się opanować zazdrości. Zazdrość to pasożyt, który pożera wszystko. Nie tworzy się w nienawiści, ale w miłości. Wreszcie po trzecie: walcząc o to, by nie dopadła mnie zazdrość muszę cieszyć się każdym dobrem dokonywanym przez moich bliźnich, cieszyć się ich osiągnięciami i sukcesami. Święty Augustyn często zalecał wiernym, aby cieszyli się ze wszystkich dobrych dzieł dokonywanych przez innych chrześcijan. Gdy dokonuje się dobre dzieło - mówił - należy ono również do nas, jeśli tylko potrafimy się z niego cieszyć. ŻYĆ MODLITWĄ Ojcowie Kościoła często wypowiadali się na temat zazdrości z uwagi na jej wielką szkodliwość dla naszej duszy, dla życia duchowego. Święty Jan Złotousty mówił, że zazdrość to książe złych czynów, to macierz śmierci, to pierwsze drzwi grzechu, to korzeń wad, początek boleści, to rodzicielka klęski, przyczyna nieposłuszeństwa i zasada niesławy. Kończąc tę katechezę proszę was módlmy się za siebie, aby Pan Bóg uchronił nas od tej strasznej, trudno uleczalnej choroby ducha. Prośmy też, aby uodpornił nasze serca na ataki ludzi zazdrosnych, wtedy gdy swym działaniem chcemy ubogacić innych. AMEN. Dekalog nadal potrzebny... Trzeci lutego 1959 roku, godzina 23.12, wysokość metrów nad Atlantykiem. Kapitan samolotu, lecącego z Paryża do Nowego Jorku, Waldo Lynch patrzy na tablicę rozdzielczą Boeinga 707. Drugi pilot studiuje mapę. Kapitan Lynch chce rozprostować trochę kości, sądzi bowiem, że najgorsze mają już za sobą. Krótko po wylocie z Paryża dostali się w zasięg mocnej burzy, w której przeciwny wiatr wiał z prędkością 120 kilometrów na godzinę. Teraz udało się im wznieść na wysokość dziesięciu kilometrów, gdzie burza już im nie zagraża. Kapitan włącza automatycznego pilota, zdejmuje słuchawki i wstaje. Klepie drugiego pilota w ramię, by dać mu znać, że na chwilę wychodzi. Idzie między rzędami foteli. Wszyscy pasażerowie mają jeszcze zapięte pasy bezpieczeństwa, które założyli w czasie burzy. Jakieś dziecko w tyle samolotu płacze w ramionach matki. Kapitan uspokaja ją mówiąc, że wszystko już w porządku i mały z pewnością szybko zaśnie. 9 Nagle dzieje się coś, co trudno opisać i jeszcze trudniej sobie wyobrazić. Kapitan czuje, że maszyna przechyla się na lewe skrzydło. Rzuca go raptownie na prawą stronę, jednocześnie gasną światła. Potem na dwie, trzy sekundy zawisa w powietrzu. W końcu ląduje na podłodze, a przynajmniej tak sądzi, gdyż jest oszołomiony. Wkrótce zauważa jednak, że jest przyczepiony do sufitu. Samolot leci do góry nogami: oto jedyne wytłumaczenie tego faktu. Samolot spada jak kamień. Krzyk 116 pasażerów, przywiązanych pasami bezpieczeństwa do siedzeń, zagłusza nawet hałas silników. Kapitan Lynch ma za sobą godzin spędzonych w powietrzu. Dlatego reaguje jak prawdziwy pilot. Musi natychmiast wrócić do kokpitu. Coś musiało się bowiem stać drugiemu pilotowi. Ale, jak ma dotrzeć do kabiny pilotów, skoro siła ciężkości przyciska go do sufitu?

10 ŻYĆ MODLITWĄ Kapitan ma nieprawdopodobna energię, wytężając się maksymalnie dosięga jednego z foteli i przeciąga się teraz od jednego do drugiego w kierunku kabiny pilotów. Słyszy ryk silników, które widocznie nadal funkcjonują. Jest zatem jeszcze nadzieja na uratowanie samolotu. Wie, że to kwestia sekund. Samolot musiał spaść na wysokość metrów, gdyż ponownie jest w środku burzy. Nagle kapitan wyczuwa nowy ruch samolotu, który kręci się i wykonuje spirale. Pomyślał: to już koniec, samolot przecież wiruje, jak kartka papieru. Pasażerowie już nie krzyczą; są albo nieprzytomni, albo czekają na śmierć. W końcu dostaje się do kabiny pilotów. Nadludzkim wysiłkiem dociera do kokpitu i czuje ręce, które go chwytają i z całej siły przyciągają. To mechanik i nawigator. Kapitan chwycił się fotela pilota i zdążył na nim usiąść. Wreszcie ma w rękach drążek sterowniczy. Mimo nocy widzi przed sobą wzburzone morze. Ocenia wysokość na dwa tysiące metrów. Kiedy próbuje podnieść samolot, zauważa, że drugi pilot jest nieprzytomny. Krzyczy do załogi: pomóżcie mi! Trzej mężczyźni ciągną za drążek jak szaleni. Ale przy pionowej pozycji spadającego z prędkością dźwięku samolotu są bezsilni. Nagle drugi pilot odzyskał przytomność. W czwórkę udaje im się wreszcie sprowadzić samolot do pozycji poziomej. Jeszcze kilka sekund, a samolot eksplodowałby w Atlantyku. Nikt nie jest ranny. Wszystko trwało w sumie cztery minuty. Co się stało? Otóż drugi pilot, zapatrzony w mapę, nie zauważył sygnału świetlnego ostrzegającego, iż przestał działać automatyczny pilot. Nasz system sterowania Bożych przykazań. Dziś ostatni akord trzydziesta dziewiąta katecheza, którą zamykamy kolejny rozdział naszej formacji. Pora na podsumowanie, a właściwie - na postawienie sobie pytania: Czy Dekalog nie zdezaktualizował się w moim życiu? Ta nieco przydługawa historia przytoczona na wstępie myślę, że jasno i przejrzyście uświadomiła nam, do czego prowadzi przeoczenie czy zbagatelizowanie sygnału ostrzegawczego. To dotyczy każdej sfery ludzkiego życia; i cielesnej, i materialnej, duchowej, i psychicznej. Pan Bóg, jak dobry ojciec, daje nam sygnały ostrzegawcze. Tymi sygnałami jest oczywiście Dekalog. Dekalog, to zwarty i przejrzysty kodeks Bożego autorstwa, obowiązujący zawsze i wszędzie. Jak dotychczas nikt lepszego zbioru prawa nie wymyślił, co zresztą jest zrozumiałe, bo trudno człowiekowi konkurować z Panem Bogiem. To prawo wyryte w sercu człowieka i potwierdzone na Górze Synaj, na której Mojżesz otrzymał kamienne tablice z uwiecznionymi na nich Bożymi przykazaniami. To pisemne potwierdzenie tego, co Pan Bóg zakodował w duszy człowieka. Błogosławiony Jan Paweł II w czasie czwartej pielgrzymki do naszej Ojczyzny, poświęconej Dekalogowi, w czerwcu 1991 roku mówił: To Boże prawo moralne dane jest człowiekowi i dane jest równocześnie dla człowieka; dla jego dobra. Czyż nie jest tak? wołał Papież. Czyż nie dla człowieka jest każde z tych przykazań z Góry Synaj: nie zabijaj nie cudzołóż nie mów fałszywego świadectwa czcij ojca i matkę? Dowody troski Dokładnie trzy i pół roku temu - w grudniu 2008 roku - wyruszyliśmy na medytacyjny szlak Dekalogu: Dziesięciu 10 Każdy, kto bez uprzedzenia podchodzi do Bożych przykazań, spostrzega łatwo, że są one rzeczywiście przejawem troskliwości,

11 dobroci i miłości Bożej. Bóg, jak dobry Ojciec, pragnie przy ich pomocy wskazać nam lepszą życiową drogę i ustrzec nas od wielu przykrych doświadczeń, nieszczęść i tragedii życiowych. Dekalog powtarzam to sygnał ostrzegawczy, to drogowskaz. Owszem, człowiek istota wolna, może ten sygnał zbagatelizować, zlekceważyć, ale wybierając taką drogę musi liczyć się z poważnymi konsekwencjami. Pan Bóg poprzez Dekalog nikogo nie zniewala, przecież człowiek może zrobić to, co chce. Każdy może oglądać świńskie obrazki, odwiedzać domy publiczne, czytać Nie, Fakty i Mity, a nawet gorsze rzeczy. Pan Bóg nie podstawi nogi nikomu. Nie powstrzyma tego, kto idzie do wróżki czy innego szarlatana, nie spuści bomby na takiego, co zapisuje się do takiego czy innego ruchu politycznego. Każdy może żyć w dowolnym związku, niekoniecznie z człowiekiem, każda kobieta może przerwać ciążę. A każdy facet zafundować sobie sterylizację. Jeśli ktoś chce codziennie do obiadu łyknąć sobie szklankę wody z Dunajca w jego dolnym biegu, to Pan Bóg siłą ręki mu nie powstrzyma. Każdy może brudną wodę nazwać miodem, ale ten miód po wypiciu zaszkodzi. Pan Bóg naprawdę nie zabrania nikomu grzeszyć. Poprzez Dekalog mówi tylko, że z tego będą nieszczęścia. I są. Zawsze! W październiku 1999 roku, z budynku jednego z sądów w stanie Nowy Jork usunięto XIX wieczną dekorację przedstawiającą tablice Dekalogu. Była to decyzja rady miejskiej, która stwierdziła, że eksponowanie na budynku państwowym symbolu religijnego narusza neutralność światopoglądową państwa. Siostry i Bracia, to nie tylko amerykańska choroba. Obejmuje ona niestety coraz szersze kręgi, gdyż coraz to więcej ludzi próbuje w swoim sercu rozbić tablice Bożych przykazań. Konsekwencje takiego działania łatwo przewidzieć. Przecież obserwacja codziennego życia poucza nas o tym, 11 ŻYĆ MODLITWĄ że kto w swoim sercu lekceważy Dekalog lub próbuje go zmieniać, ten naprawdę źle na tym wychodzi. 24 listopada 1991 roku zmarł znany piosenkarz Freddy Merkury z zespołu rokowego Queen. Był on człowiekiem o wspaniałym głosie i ulubieńcem publiczności. Ale był człowiekiem, który kpił sobie z Dekalogu, a zwłaszcza z VI i IX przykazania. Swego czasu w jednym z wywiadów powiedział sam o sobie, że szedł do łóżka z kim chciał i robił co chciał, bo jest człowiekiem wolnym. Przyszedł czas zmierzyć się z konsekwencjami takiego życia. Odszedł z tego świata, umierając na AIDS w wieku zaledwie 45 lat. Wolność od dobra? Trudno mówić o wolności, kiedy depcze się Boże przykazania. Trudno mówić o budowaniu szczęśliwego życia w oderwaniu od Dekalogu. Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij... Nie dlatego, że trafi cię piorun, gdy to zrobisz. Nie dlatego, że zaszkodzisz Panu Bogu. Ale dlatego, że zaszkodzisz przede wszystkim sobie. Zło obróci się przeciwko tobie, prędzej czy później. Żyjemy w czasach, w których bombarduje się nasze mózgi złudzeniami, że bez odniesienia do Boga i Jego przykazań można zbudować lepszy, szczęśliwszy świat. Aldous Huxley napisał utopijną powieść zatytułowaną Nowy wspaniały świat. Ukazuje w niej w sposób karykaturalny przyszłe konsumpcyjne społeczeństwo: zmechanizowane, rządzone totalitarnie i psychologicznie manipulowane. Jest to obraz pięknego, nowego świata bez Boga, bez przykazań obraz przerażający, beznadziejny. Złudzenia są podobne do mieniącej się barwami tęczy mydlanej bańki, która zachwyca, ale jej żywot jest krótki i kończy się dla niej tragicznie.

12 ŻYĆ MODLITWĄ Nie zapominajmy! Ratunkiem i nadzieją dla świata był, jest i pozostanie Dekalog. Człowiek niczego lepszego i rozsądniejszego nie wymyślił i nie wymyśli. Zamiast tracić czas i energię na tworzenie kolejnych iluzji, trzeba nam wciąż powracać do Bożych przykazań. Im wcześniej tym lepiej, bowiem Dekalog to bardzo cenna przestroga Ojca, który nie chce twojego i mojego zatracenia, to niczym matczyne czy ojcowskie słowa skierowane do dziecka: Nie dotykaj gorącego żelazka! Dlaczego? Bo się poparzysz? Czas na realizację Przez trzy i pół roku, podczas naszych comiesięcznych spotkań zagłębialiśmy Boże prawo zawarte w Dekalogu, które u początku nazwaliśmy prawem życia. Czy nam coś to dało? Czy na lepsze zmieniło się coś w naszym życiu? Czy dociera do mnie prawda, że pogwałcenie Dekalogu to rozbój dokonywany na własnej duszy? Czesław Miłosz w jednym ze swoich tekstów pisze: Kiedyś, bardzo dawno temu, idąc ulicą polskiej wioski, popadłem w zadumę na widok kaczek taplających się w nędznej kałuży. Zastanowiło mnie to, bo tuż obok w olszynach płynęła śliczna rzeczka. Dlaczego one nie idą do rzeczki zapytałem siedzącego na przyzbie starego chłopa. Odpowiedział: Ba, żeby one wiedziały. My wiemy, że prawdziwym życiodajnym i krystalicznie czystym strumieniem jest przestrzeganie Dekalogu. Nie pozwólmy więc sobie na to, aby szatan i ci którzy jemu służą w dzisiejszym świecie wmówili nam, że w kałuży czy bajorze bez Boga i Jego przykazań można być szczęśliwym. Pan Jezus bogatemu młodzieńcowi powiedział, że jeśli marzy o prawdziwym szczęściu, musi zachowywać przykazania. Dlatego módlmy się: Panie Jezu, daj nam łaskę zrozumienia Bożych przykazań. Spraw, abyśmy pojęli, że Dekalog nie jest niewolą i ograniczeniem wolności, o której się tyle dziś mówi, ale wyzwoleniem z naszej małości, ciasnoty i niezrozumienia. Dopomóż nam, abyśmy pojęli, że Dekalog jest jedyną drogą do zbawienia, jedyną drogą do budowania świata lepszego, szczęśliwszego i bezpieczniejszego nie tylko dla nas ale dla przyszłych pokoleń. Tak niech się stanie. AMEN 12

13 Święty Ojciec Pio był mistrzem życia duchowego, pomagał nie tylko słowem, ale na wzór Jezusa Chrystusa był On również Cyrenejczykiem, który dobrowolnie brał na siebie krzyż wielu osób, by im ulżyć i wprowadzić na drogę do nieba. On na wzór świętego Franciszka umiłował krzyż ze względu na jego owoce, a tym najwspanialszym owocem jest radość wieczna. Tak o tym napisał w jednym ze swych listów: Nasz seraficki Ojciec dobrze rozumiał, że bez miłości krzyża nie można uczynić większego kroku w chrześcijańskiej doskonałości. Dlatego w jego duszy zawsze była wyryta męka i śmierć Pańska, a także całe śmiertelne życie Syna Bożego, który stał się człowiekiem. Jako owoc nieustannej medytacji zrodziła się w jego sercu miłość do cierpienia, które zdawało się nie mieć granic. Dość często (Franciszek) porwany w ekstazie miłości, wołał: Oczekuję tak wielkiego dobra, że jakiekolwiek cierpienie jest mi wprost miłe (Ep III, ss ). Największym dobrem dla wszystkich świętych stała się wieczna chwała, niewyobrażalne szczęście w królestwie niebieskim. Do tego szczęścia pielgrzymują wszyscy ludzie, gdyż to jest jedyny i ostateczny cel życia każdego człowieka. 13 Z OJCEM PIO Nie zazdrościć krzyża o. Wiesław Krupiński SJ Uciekać od krzyża? Ojciec Pio dobrze wiedział, a często i widział z jakimi krzyżami borykają się ludzie, ile jest w ich życiu niepokoju, udręki, trosk i kłopotów. Radził więc swoim duchowym dzieciom, aby nigdy nikomu niczego nie zazdrościli, bo nikt nie zna krzyża drugiego człowieka, nawet tej kochanej i kochającej najbliższej osoby, z którą się żyje pod jednym dachem, a co dopiero gdy chodzi o innych ludzi. Człowiek patrzy na drugiego człowieka bardzo zewnętrznie i daje się kusić do osądzania drugiego, do zazdrości czy nawet zawiści, a takie uczucia czy postawy nie dają pokoju serca i nie wnoszą szczęścia w ludzkie życie, najczęściej doprowadzają tylko do dodatkowych stresów. Każdemu bowiem wydaje się, że jego cierpienia są największe i najgorsze, a tak nie jest. Ci wszyscy, którzy dziś bawią się, mają dużo pieniędzy, władzę, odnoszą sukcesy, są uśmiechnięci też dźwigają swoje krzyże i to o wiele cięższe, niż ci którzy im takiego życia zazdroszczą. Ich krzyż to nie tylko własne cierpienia, ale cierpienia bliskich im osób, lęki o to, co się posiada, by tego nie stracić, by to pomnażać, by ukryć przed innymi. Jakże ciężką walkę toczą z innymi, aby ktoś nie ubiegł w czymś, nie zrzucił z piedestału, nie oszukał, nie okazał się sprytniejszy, nie wykorzystał i nie okradł. A z drugiej strony czas poświęcany tylko na gromadzenie, na zabawy niszczy życie małżeńskie, rodzinne i przychodzą nowe cierpienia w postaci rozwodów, nienawiści, płaczu dzieci, które mając wszelkie zabawki świata nie są szczęśliwe, bo jakże często nie mają już własnej matki czy własnego ojca.

14 Z OJCEM PIO Co jest naprawdę ważne? Czy istnieje lekkie życie? Gonitwa za dobrami doczesnymi może zniszczyć zdrowie i rodzinę, gdyż takie osoby prawie całe życie przeżywają w napięciu i w stresach. Roman, chociaż tego nie mówił, zachowywał się tak, jakby odnalazł skarb w swoim życiu. W jednej z firm miał bardzo dobrą pracę. Cieszył się w niej dużym autorytetem, a przy tym zarabiał spore pieniądze. Mógł zapewnić swojej rodzinie dostatnie życie. Firma była dla niego oczkiem w głowie. Był na każde zawołanie szefa. Wyglądało na to, że praca spycha w jego życiu na drugi plan żonę i dzieci. Nie dość, że spędzał mało czasu z najbliższymi, to jeszcze przynosił do domu różne projekty, nad którymi siedział do późnych godzin nocnych. To trwało kilkanaście lat, aż do momentu, gdy przyjechała po niego karetka reanimacyjna. Przepracowanie i stresy doprowadziły Romana do zawału serca. W drugim dniu walki o życie zaczął odzyskiwać przytomność. Jak przez mgłę widział pełne zatroskania, pochylone twarze żony i dwóch córek. Tak trwało kilka dni. Roman zrozumiał, co czy raczej kto jest dla niego w życiu najważniejszy, kto jest skarbem jego życia. Troskliwe pochylenie nad nim żony i córek sprawiło, że w swojej chorobie czuł się szczęśliwy. Błagał w duchu Boga o zdrowie. Chciał tak bardzo powiedzieć żonie i córkom, że są dla niego najcenniejszym skarbem. Chciał je przeprosić, że nie okazał im tego wcześniej słowem i czynem. Postanowił, że gdy wyzdrowieje wszystko naprawi. (...) Mądrość jaką zdobył podczas choroby, odmieniła jego życie. Praca była ważna, ale najbliżsi byli ważniejsi. Odkrył na nowo Boga. Teraz był naprawdę szczęśliwy, tak jak szczęśliwa jest matka, która tuli i pieści swoje dziecko, mówiąc: Mój skarbie. W ludzkie szukanie wpisuje się skarb najważniejszy skarb, który ukryty jest w niebie. (R. Koper, Okruchy mądrości, s. 142 i 143). 14 Ludzie sukcesu, władzy, powodzenia mają dla innych ludzi uśmiech, nawet przez łzy, ale co tak naprawdę jest w sercach tych osób, to tylko oni wiedzą i Bóg. Bez cierpienia, kłopotów, trosk czy problemów nie jest nikt i niczyjego krzyża samemu by się nie udźwignęło, bo każdy ma krzyż na swoją miarę. Nie ma więc sensu zazdrościć, że komuś się powodzi, że jest bogaty, że prowadzi lekkie życie, bo to nie jest prawdą, inni mają swój krzyż i wcale nie jest im lżej. Gdyby ci, którzy zazdroszczą innym takiego życia poznali tak naprawdę ich krzyż, to nigdy nie chcieliby zamienić się ze swoim. Dziękowaliby codziennie Bogu, że mają lżej, że mogą żyć spokojniej, że są na drodze do nieba, do szczęścia jakiego na ziemi nie ma. Ktoś tęskni za bogactwem i wydaje się jemu, że od tego co się posiada zależy szczęście człowieka, ale to nie jest prawdą. I cóż z tego, że niektórzy mają dużo, takim trudniej kiedyś będzie umierać, a z drugiej strony ilu ludzi wykoleiło się z nadmiaru posiadania, ilu stoczyło się na samo dno, ilu odeszło od Boga zapominając o ostatecznym szczęściu, jakim jest wieczność. Bóg, który jest najlepszym, kochającym Ojcem, nikogo nie skrzywdzi, On zawsze wybiera dla każdego człowieka tylko dobro. Bóg też nie chce dla ludzi biedy, głodu, by komuś czegoś do życia brakowało. A jeśli tak jest, to tylko dlatego, że ludzie ludzi ranią, krzywdzą, wykorzystują, okradają, oszukują a czynią tak, gdyż wcześniej przestali słuchać Boga i odeszli od Jego nauki. Warto więc żyć blisko Boga, bo każdy krzyż się udźwignie i warto dziękować Mu za wszystko, aby kiedyś uwielbiać Go w szczęściu jakiego na ziemi nikt nigdy nie doświadczył. Niech święty Ojciec Pio nam w tym dopomaga i prowadzi do nieba.

15 15 SANKTUARIA PANA JEZUSA Sanktuarium Pana Jezusa Miłosiernego w Ciężkowicach Ciężkowice to małe miasteczko liczące około mieszkańców, położone na południowym krańcu powiatu tarnowskiego, ciche i spokojne, bardzo urokliwe, z pięknymi skałkami, tworzącymi rezerwat przyrody nieożywionej zwany Skamieniałe Miasto. W centrum miasta, tuż przy Rynku wznosi się piękny kościół parafialny pod wezwaniem Pana Jezusa Miłosiernego i św. Andrzeja Apostoła. Kościół został wzniesiony w latach na gruzach poprzedniej świątyni z 1348 r. W ołtarzu głównym, znajduje się otaczany niezwykłą czcią wiernych obraz Pana Jezusa Miłosiernego zwany obrazem Ecce Homo. Historia Obrazu Jezusa Miłosiernego Ecce Homo Obraz został namalowany na płótnie w stylu wczesnobarokowym. Prowadzona od 1795 roku do dnia dzisiejszego Księga łask potwierdza, iż wielu wiernych, zanosząc ufną modlitwę przed cudownym wizerunkiem, zostało obdarowanych licznymi łaskami, wśród nich jest wiele cudownych uzdrowień oraz nawróceń. Potwierdził to również w liście pasterskim na Wielki Post w 1984 roku biskup tarnowski Jerzy Ablewicz, gdzie napisał: Jest w naszej diecezji obraz, przed którym wierni śpiewają pieśń zaczynającą się od słów: O, Boże Wielki w tym małym obrazie Jest to rzeczywiście obraz mały co do rozmiarów 71x53 (cm), ale w sposób wymowny wyraża on wielkość Boga w Jego cierpieniu i miłosierdziu. Przedstawia Chrystusa pokrytego ranami, z rękami związanymi, z koroną cierniową na głowie, z płaszczem purpurowym na ramionach i trzciną w ręku. Przy obecnym stanie znajomości dokumentów nie można dokładnie określić daty sprowadzenia obrazu do kościoła w Ciężkowicach, bowiem istnieją dwie wersje. Według pierwszej, został on ofiarowany kapłanowi z Ciężkowic przez papieża Innocentego XI w 1682 r., w dowód wdzięczności za udział w krucjacie modlitw o zwycięstwo nad Turkami pod Wiedniem, zaś wg drugiej ofiarodawcą był papież Urban VIII, a rok sprowadzenia obrazu określono na 1632 r. Wydaje się jednak, że większą wartość historyczną mają dokumenty starsze, odnalezione w ostatnich latach w kancelarii parafialnej z 1800 roku mówiące o kulcie Pana Jezusa Miłosiernego w Ciężkowicach dotyczące pierwszej wersji. Początki kultu Podarowany obraz początkowo ksiądz przechowywał u siebie na plebanii, uważając go za swoją własność. Potem jednak w obliczu nieznanych, nadzwyczajnych okoliczności przeniósł go do kościoła parafialnego, kiedy nastąpiło cudowne uzdrowienie pani Kurdynanowskiej, od której rozpoczyna się historia kultu Pana Jezusa Miłosiernego. Parafianie uznawali ten Obraz jako cenny dar Boży i honor, który Ciężkowicom nadaje szczególnego charakteru. Z bliższych i dalszych okolic spieszyły tłumnie pielgrzymki wiernych, aby wy-

16 SANKTUARIA PANA JEZUSA praszać łaski, których im Pan Jezus Miłosierny nie skąpił. Obchodzono w Ciężkowicach bardzo uroczyście odpusty, które nie miały jednak potwierdzenia władz kościelnych. Dlatego też parafianie starali się uzyskać zatwierdzenie cudowności obrazu odpowiednim dekretem. Biskup krakowski nakazał przywieźć obraz do Krakowa, aby przeprowadzić konieczne badania. Po przewiezieniu obrazu do Krakowa słuch o nim zaginął. Obraz odnalazł się w 1753 r. i to w sposób cudowny. W Krakowie przebywało trzech księży Słowińskich, ks.adam, ks.zygmunt i ks. Jan. Byli braćmi i pochodzili z Ciężkowic. Sprowadzili oni rodziców do Krakowa, aby zaopiekować się nimi na starość. Ich ojciec pracował jako dzwonnik przy kościele w Ciężkowicach. Nagle ks. Jan ciężko chorował, wskutek czego stracił wzrok. Zbolały staruszek ojciec, wierny służebnik kościoła błagał u Jezusa Miłosiernego, aby przywrócił wzrok synowi. I stał się cud, niewidomy ks. Jan miał sen o zaginionym obrazie Jezusa Miłosiernego i pod wpływem jak pisze natchnienia Ducha świętego odnalazł zamurowany obraz w ścianie w kościele NMP w Krakowie i w niewytłumaczalny natychmiastowy sposób odzyskał wzrok. Obraz uznano za cudowny. W Krakowie obraz otoczono wielką czcią. Przeniesiono go na Wawel, a następnie do kaplicy Księży Misjonarzy. Odzyskany dar 3 maja 1795 roku po długich i mozolnych staraniach, mieszkańcy Ciężkowic odzyskali cudowny wizerunek. Uroczystość ta była wielką manifestacją religijną dla całej okolicy. W 1830 roku bohaterski czyn mieszkańca Ciężkowic uchronił obraz przed zniszczeniem w pożarze. W 1846 r. Ciężkowice ominęły rzezie rebelii chłopskiej, a w latach następnych także szerzące się wokół epidemie. W czasie obu wojen światowych przez 16 miasteczko przetaczały się fronty, a mimo to straty były minimalne. Ważnym wydarzeniem mającym wielki wpływ na rozwój kultu Pana Jezusa Miłosiernego była uroczystość 300-lecia obecności obrazu w Ciężkowicach. Wielkim promotorem kultu był ks. prałat Michał Sopata. Z okazji obchodzonego Jubileuszu parafianie udali się 21 kwietnia 1984 r. do Rzymu, aby podziękować za Obraz Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II, jako następcy Innocentego XI i podarowali Mu obraz Pana Jezusa Miłosiernego. Ojciec Święty patrzył na niego przez dłuższą chwilę, a następnie podziękował słowami: W Bożym Miłosierdziu widzę jedyny ratunek dla ludzkości we współczesnym świecie. Abyście nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia szerzyli za pośrednictwem serca N.M.P. W 2003 roku ks. bp Wiktor Skworc ogłosił ciężkowicki kościół lokalnym Sanktuarium. Kult Pana Jezusa Miłosiernego rozszedł się daleko poza okolicę. O każdej porze dnia można wejść do Sanktuarium, powierzając Jezusowi swoje radości i smutki. Przez cały dzień Świątynia jest otwarta i Jezus czeka tu na każdego z nas. Patrząc na tak bolejącego Chrystusa, którego twarz i ciało straszliwie posiniaczone i zlane krwią, kapiącą spod cierniowej korony, ręce związane, oczy smutne zwrócone w górę, a przy tym wewnątrz świątyni panujący półmrok, sprzyja to refleksji i żarliwej modlitwie, a na usta cisną się słowa Przebacz mi Chryste i ja przyczyniłem się do Twojej męki. W każdy piątek jest odprawiana także msza św. o Męce Pana Jezusa, połączona z krótką adoracją i stosownymi modlitwami. Z każdym rokiem wzrasta liczba wiernych uczestniczących w tym nabożeństwie. Odpust w Sanktuarium Jezusa Miłosiernego jest w uroczystość Zesłania Ducha Świętego i trwa przez trzy dni. Opr. Zofia Pulit

17 MODLITWA MARYJNA Litania Loretańska - rozważania Królowo Rodziny, módl się za nami! Królowo pokoju, módl się za nami! Oficjalny tekst Litanii Loretańskiej, zatwierdzony przez Kongregację ds. kultu Bożego i dyscypliny sakramentów zawiera 52 wezwania. Ostatnie wezwanie, dodane do litanii uznaje się jako owoc 700-lecia Świętego Domku w Loreto. Papież dodając do litanii wezwanie Królowo Rodziny nakazał, by odmawiano je po wezwaniu Królowo Różańca Świętego, a przed wezwaniem Królowo Pokoju, uzasadniając ten wybór słowami: Przypomnienie życia w ukryciu w Nazarecie przywołuje kwestie bardzo konkretne i bliskie doświadczeniu każdego mężczyzny i każdej kobiety. Budzi ono świadomość świętości rodziny, otwierając zarazem świat na wartości dzisiaj zagrożone, takie jak wierność, poszanowanie życia, wychowanie dzieci, modlitwa, które chrześcijańskie rodziny mogły najpierw odkryć w Świętym Domu, by później stać się przykładem Kościoła Domowego. Mając na uwadze powyższe słowa Jana Pawłą II, starajmy się pamiętać, o naszych rodzinach, modląc się o ich świętość, a także o wzajemną miłość, pojednanie i zgodę. 17 To wezwanie weszło do Litanii Loretańskiej podczas I Wojny Światowej. Zdawało się wtedy, że nie będzie mieć ona końca i nigdy pokój nie zapanuje między narodami. Wśród krwawych zapasów między ludami, 16 listopada 1915 r. papież Benedykt XV wydał rozporządzenie, by to wezwanie było dodawane do Litanii, aby chrześcijaństwo przez takie błaganie do Najświętszej Dziewicy mogło znów zakosztować upragnionych owoców pokoju. To piękne wezwanie jest ostatnim apelem do dobrotliwego, matczynego serca Maryi. To uwielbienie jest też głęboko uzasadnione! Niepokalana nasza Pani zasłużyła na nie, gdyż ona dała nam Tego, którego przepowiada prorok, jako Księcia Pokoju (Iz 9, 5), Tego, o którym pisze Apostoł: On, bowiem jest naszym pokojem (Ef 2, 14), a który sam później powiedział: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam (J 14, 27) - Maryja jest królową pokoju, ponieważ przez Chrystusa uczyniła pokój między światem obarczonym grzechami, a przedwiecznym Bogiem w niebie. W niej samej tchnie wszystko pokojem, w niej,

18 MODLITWA MARYJNA Matce wszelkiej dobroci, jak ją z miłością zwykł był nazywać św. Franciszek z Asyżu. Królowo Polski, módl się za nami! entuzjastycznie powtórzone przez wszystkich obecnych nowe wezwanie: Królowo Korony Polskiej, módl się za nami. Choć ślubowanie Jana Kazimierza odbyło się przed obrazem Matki Bożej Łaskawej we Lwowie, to jednak szybko przyjęło się przekonanie, że najlepszym typem obrazu Królowej Polski jest obraz Pani Częstochowskiej. Koronacja obrazu papieskimi koronami 8 września 1717 roku ugruntowała przekonanie o królewskości Maryi. Dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. Episkopat Polski zwrócił się do Stolicy Apostolskiej o wprowadzenie święta dla Polski pod wezwaniem Królowej Polski. Papież Benedykt XV chętnie do tej prośby się przychylił (1920). Biskupi zaproponowali Ojcu świętemu dzień 3 maja, aby podkreślić łączność nierozerwalną tego święta z sejmem czteroletnim, a zwłaszcza z uchwaloną 3 maja 1791 roku Pierwszą Konstytucją Polską. Rozmyślania pochodzą z książki wydanej w 1934r. Z Bogiem o. Atanazego Bierbauma OFM Tytuł Matki Bożej jako Królowej narodu polskiego sięga drugiej połowy XIV wieku. Grzegorz z Sambora nazywa Maryję Królową Polski i Polaków. Teologiczne uzasadnienie tytułu Królowej pojawi się w XVII wieku po zwycięstwie odniesionym nad Szwedami i cudownej obronie Jasnej Góry, które przypisywano wstawiennictwu Maryi. Wyrazicielem tego przekonania Polaków stał się król Jan Kazimierz, który 1 kwietnia 1656 roku w katedrze lwowskiej przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej obrał Maryję za Królową swoich państw, a Królestwo Polskie polecił jej szczególnej obronie. Po Mszy św., w czasie której król przyjął również Komunię świętą z rąk nuncjusza papieskiego, przy wystawionym Najświętszym Sakramencie odśpiewano Litanię do Najświętszej Maryi Panny, a przedstawiciel papieża odśpiewał trzykroć, 18 Wezwaniem Królowej Polski dotarliśmy do końca rozważań wszystkich tytułów, które zostały wybrane i zapisane w Litanii Loretańskiej - jestem przekona że każdy może odkryć Maryję na swój sposób, modląc się słowami noszonymi w sercu. Po wezwaniach do Trójcy Świętej mogą się pojawić całkiem nowe, będące odzwierciedleniem rzeczywistości, w której żyje dany człowiek. Matko zakochanych, Nadziejo więźniów, Królowo poszukujących, Nadziejo upadających... Wezwań niekoniecznie musi być ponad pięćdziesiąt, wystarczą te, które nosisz w sercu i które coś dla Ciebie znaczą - Twoich! Ta litania nie ma końca, bo przecież każdy z nas może wołać do Maryi, jak umie, a słowa Módl się za nami będą świadczyły, jak bardzo potrzebujemy tej modlitwy na poplątanych ścieżkach życia. Opr. Maria Ross

19 Liturgia z kolan czy zza biurka? Kolejnym punktem, nad którym zatrzymamy się w przygotowaniu do Roku Wiary, jest liturgia. Stanowi ona priorytetowy punkt w życiu Kościoła, którym jesteśmy my wszyscy. Doświadczamy tego nieustannie, że jeśli człowiek potrafi klęknąć przed Bogiem odkrywa piękno Jego obecności i bliskości. Wchodzi w Boże tory, które są duchowym kręgosłupem, pozwalającym trwać w życiu na straży wartości moralnych i duchowych. Przeżywanie egzystencji w sposób prawdziwy i realny zależy od intensywności życia duchowego, a więc spotykania Jezusa Chrystusa. Niestety wiele osób już dawno zrezygnowało z pogłębiania duchowości na rzecz rekreacji i sposobu życia jakby Boga nie było. Można się tylko dziwić temu, że wybierają drogę donikąd kiedy mają wokół siebie wiele wspaniałych przykładów życia dla Boga w rodzinie, kapłaństwie czy stanie wolnym. No cóż, nie każdy ma realne spojrzenie na rzeczywistość... Religia spotkania Jezusa W chrześcijaństwie, które jest religią spotkania Jezusa bardzo ważne miejsce zajmuje Słowo Boże i Eucharystia. Są to dwa filary podtrzymujące prawdziwe życie chrześcijańskie. Bez nich religijność jest fikcją. Doświadczenie bliskości Jezusa zależy od doświadczenia Słowa Bożego, które kształtuje w nas prawdziwy obraz Boga Ojca. Jeśli chcemy wiedzieć kim jest Bóg w Trójcy Świętej, trzeba otworzyć Pismo Święte. Zaraz dostrzeżemy, że mamy do czynienia z Osobą! Jezus jest Ewangelią. Centralnym wydarzeniem liturgicznego życia Kościoła jest Eucharystia. To tutaj człowiek dotyka żywej, prawdziwej i substancjalnej obecności Boskiego Wędrowca, który przemierza z nami drogi istnienia. 19 ROK WIARY ks. Tomasz Rąpała Chrześcijanin, poważnie traktujący swoją wiarę, poszukuje właściwych dróg do dobrego, pobożnego przeżywania Mszy św. Człowiek, który poznaje istotę Jezusa, jest wyczulony na odkrywanie Jego bliskości. Dlatego właśnie coraz więcej ludzi poszukuje wspólnot, rekolekcji i kierowników duchowych, którzy pomagają w odnalezieniu właściwego kierunku do przeżywania, a więc spotykania największych tajemnic wiary Jezusa, który JEST z nami. Człowiek, któremu nie zależy na życiu religijnym jest obojętny na te doświadczenia, które wprowadzają pokój, ład i duchowe piękno w przestrzeń codziennego życia. Dlatego właśnie ludzie, którzy uczestniczą w kratkę we Mszy św. niedzielnej, którzy stoją gdzieś w oddali świątyni nie mają wiele wspólnego z kształtowaniem religijności. Trzeba tylko współczuć dzieciom, które wzrastają w takiej religijnej atmosferze. Przyczyny obojętności Trzeba się też zastanowić nad drugą stroną medalu - dlaczego liturgia nie wiąże wielu ludzi w niej uczestniczących z Bogiem? Dlaczego w wielu wypadkach stała się rzeczywistością powierzchowną i mało znaczącą w życiu religijnym? To są bardzo ważne pytania, na które w wielkim skrócie pragnę odpowiedzieć. Od tego zależy przyszłość chrześcijaństwa! Zgodnie ze słowami Kard. Josepha Ratzingera, które wypisane są wielkimi literami na okładce wspaniałego dzieła OPERA OMNIA, tłumaczonego z języka niemieckiego i wydawanego przez KUL: W sprawowaniu liturgii decyduje się przyszłość wiary i Kościoła. Trzeba sobie z tego wreszcie zdać sprawę, na poziomie eklezjalnym w ogóle jak i również w każdej rzymskokatolickiej parafii.

20 ROK WIARY W jednej z parafii rozpoznałem znajomych z pieszej pielgrzymki, o których wiedziałem, że ich rodzinną parafią nie jest ta, do której uczęszczają w niedzielę na Eucharystię, zapytałem ich półżartem: A co wy tu robicie? Usłyszałem odpowiedź: My tu przyjeżdżamy się pomodlić. U nas Msza św. w niedzielę trwa 35 minut. Nie można się połapać. Szczerze powiedziawszy nie wiadomo, co w takiej sytuacji odpowiedzieć. Byłem jednak zdumiony i zbudowany, że młodzi ludzie są poszukiwaczami tych miejsc, gdzie w czasie Eucharystii można się pomodlić, a nie zdenerwować, że jest ona małym dodatkiem na marginesie duszpasterstwa. Zachwyt z powodu obecności Msza św. jest tak wielkim wydarzeniem, że nie można przechodzić obok niej obojętnie. Jeśli w życiu człowieka zabraknie zachwytu nad obecnością Pana Jezusa w Słowie Bożym i Eucharystii to już nic nie pozostaje. Tam, gdzie kończy się Eucharystia w życiu człowieka, tam kończy się wiara. Kard. J. Ratzinger, dziś Papież Benedykt XVI, napisał w swej autobiografii pt. Moje życie, następujące słowa: Jestem przekonany, że kryzys Kościoła, jaki obecnie przeżywamy, zależy w dużej części od rozkładu liturgii, którą niekiedy postrzega się «etsi Deus non daretur», jak gdyby w niej nie miało znaczenia to, czy Bóg jest i do nas mówi, czy nas słucha. Bo jeśli w liturgii nie pojawia się wspólnota wiary, powszechna jedność Kościoła i jego historii, tajemnica żyjącego Chrystusa to wobec tego, gdzie lub w czym zostaje wyrażona duchowa istota Kościoła? Wspólnota celebruje wtedy samą siebie, niepotrzebnie zadając sobie trud. Liturgia ma koncentrować wiernych tylko na Chrystusie, dlatego musi być sprawowana zgodnie z normami podanymi przez Kościół, w odpowiednim miejscu, z zapewnieniem odpowiedniego dostojeństwa i czci. W wywiadzie zatytułowanym Bóg i świat, Kard. Ratzinger mówi: Wszystko będzie zależało od tego, czy będą istniały wzorcowe miejsca, gdzie liturgię sprawuje się poprawnie, gdzie można będzie osobiście przeżyć to, czym ona jest. 20 Wspólna troska Liturgia jest naszą wspólną troską, dlatego trzeba robić wszystko, aby zachować jej odpowiedni charakter i piękno, nie sprowadzać do formy pikniku pełnego gwaru. Niestety wiele osób przyzwyczaiło się już do biernego uczestnictwa we Mszy Św., czy odprawiania jej w sposób powierzchowny i biurokratyczny. Jest to świadectwem zeświecczenia, niskiego poziomu duchowości, pozostawania na zewnątrz drzwi, które prowadzą do istoty. Czyż nie jest tak, że niewielu wiernych zastanawia się głębiej nad Eucharystią, w której uczestniczy? Pozbyliśmy się strefy milczenia w czasie liturgii, co nie sprzyja uwielbieniu Pana, za to powoduje przechodzenie obok, jakby była to jedna ze zwykłych czynności w życiu. Nicola Bux, profesor liturgiki i sakramentologii w Bari, napisał książkę, której sam tytuł już wskazuje na problemy, z którymi mamy do czynienia. Książka nosi tytuł: Jak chodzić na Mszę i nie stracić wiary. Podejmuje w niej szereg tematów, nad którymi warto się zastanowić, ba, trzeba je na nowo przemyśleć i zinterioryzować. W akcie pokuty i po wezwaniu do modlitwy wierni skupiają się w sobie; po czytaniu lub homilii krótko rozważają to, co usłyszeli, po komunii świętej zaś wychwalają Boga w sercu i modlą się do Niego (N. 45): napisał tam takie słowa: Jakże to wszystko odległe od hałasu i oklasków, których teraz pełno w kościołach, przy chrzcie i na pogrzebie. Wychowanie do ciszy w kościele jest potrzebne bardziej niż kiedykolwiek, aby uratować spostrzeganie obecności Pańskiej. W przeciwnym razie przeważy człowiek i wspólnota, którzy w pełnym nadużyć kulcie własnego obrazu wchodzą w miejsce Boga. Trzeba zatem zwracać uwagę na istotę kultu, jakim jest spotkanie z osobą Jezusa Chrystusa. To ON stoi w centrum. Liturgia ma odsłaniać Tajemnicę Boga, a nie zasłaniać Jego obecność, w miejscu czego pojawia się człowiek.