TYGODnik. Biuletyn Informacyjny ŒKF. Rys. Joanna Petruczenko. Mr Steam and Miss Punk

Transkrypt

1 Mr Steam and Miss Punk Rys. Joanna Petruczenko TYGODnik Biuletyn Informacyjny ŒKF Kwiecieñ 2011Nr190

2 Galeria Joanna Petruczenko Dzisiaj prezentujemy kilka prac naszej klubowej koleżanki, Asi Petruczenko. Asia znana jest także z pewnych prac plastycznych nie całkiem stereotypowych na klubowych imprezach malowała rozmaite desenie na twarzach chętnych (głównie dzieci, oczywiście, ale nie tylko), znakomicie też maluje henną (w stylu indyjskim). Więcej jej obrazów można obejrzeć pod adresem Zapraszamy. PWC Bez tytułu

3 Wstêpniak Witajcie w kwietniu. Oto pierwszy numer Miesięcznika po walnym zebraniu, które odbyło się 6 marca Nietypową relację z wydarzenia przygotował Mako Chan. Przed zebraniem, tradycyjnie, spotkaliśmy się na Zjeździe Członków Korespondentów. Po raz dwudziesty już w swe gościnne progi przyjęli nas Ela Gepfert i Piotr W. Cholewa. W imieniu wszystkich uczestników serdecznie dziękuję Gospodarzom za wszystkie wspólne lata i miłe spotkania. Oczywiście czynię to z wyrachowaniem licząc na kolejne... Od 11 do 13 marca silna grupa klubowiczów udała się na Grojkon, w którego organizacji czynnie pomagaliśmy. Obszerną relację z konwentu znajdziecie w numerze. 19 marca z kolei w siedzibie klubu odbyły się II Całonocne Warsztaty Larpowe, na których wspólnie rozwijaliśmy umiejętności odgrywania postaci i utrzymania się w roli w nietypowej sytuacji. Kolejne warsztaty odbędą się już 30 kwietnia. Ze względu na duże zainteresowanie osób spoza klubu, zmieniliśmy nieco ich formułę i od następnej edycji będą to Otwarte Warsztaty Larpowe. Nie obawiajcie się jednak poza tą zmianą wszystko pozostanie tak, jak było czyli doskonale. 9 kwietnia natomiast Sekcja 9 zaprosiła nas na kolejny Otwarty Dzień Mangowy. Impreza cieszyła się ogromnym zainteresowaniem, chętnych do udziału w panelach, turniejach i konkursach przybyły dziesiątki, a organizatorzy już zapowiadają kolejne edycje, o których będziemy, oczywiście, na bieżąco informować. Mam dziś przyjemność poinformować Was, że zostaliśmy partnerem Festiwalu Filmów Kultowych, który będzie trwało od 9 do 29 maja 2011 i w tym roku zapowiada się wyjątkowo fantastycznie. Od 12 do 20 mają będzie miał miejsce przegląd filmów Rogera Cormana, który swoimi wykładami uświetnią członkowie naszego klubu. Na 21 maja zaplanowaliśmy całodzienny maraton Gwiezdnych Wojen. Od 10 rano do późnych godzin nocnych w Centrum Sztuki Filmowej wyświetlać będziemy wszystkie sześć epizodów tej kultowej sagi, Imprezę uświetni swoją obecnością polski garnizon 501 Legionu. Z kolei na 28 maja przewidujemy nie lada gratkę dla miłośników sagi o Obcym: możliwość obejrzenia wszystkich czterech Alienów na dużym ekranie. Obu maratonom towarzyszyły będą happeningi, zabawy i konkursy. Już dziś mogę Wam obiecać, że na tym nie kończy się fantastyczny program Festiwalu. Wiosna to czas zmian. Słońce przygrzewa, ptaszki przylatują zza mórz, niedźwiedzie wyłażą z gawr, co żywe mnoży się lub rozkwita. Pełni wiosennej energii postanowiliśmy pójść za tym trendem i zmienić nieco formułę Miesięcznika. Od tego numeru Miesięcznik ukazywał się będzie jako tygodnik. Dodatkowo, dzięki umowie podpisanej z Ruch S.A., pismo nasze dostępne będzie w kioskach. Na razie na terenie naszego województwa i w wybranych punktach w kraju, jednak w ciągu roku planujemy poszerzyć dystrybucję i wejść także do Empików. Na kwiecień przyszłego roku planujemy ewentualne uruchomienie dziennika. Wszystkich chętnych zapraszamy do współpracy. Klaudia Heintze 3

4 Wieœci 26 marca zmarła Diana Wynne Jones, popularna autorka książek dla młodzieży. Napisała ponad 40 powieści i kilka zbiorów opowiadań. Jej książki charakteryzowały się in teresującymi postaciami, znakomitym językiem i inteligentną fabułą, w którą umiejętnie wpla tała elementy humoru. Do najpopularniejszych jej tekstów należą Ruchomy zamek Hauru i Zamek w chmurach, czy cykl Światy Chrestomanciego. W 2007 otrzymała World Fantasy Award za dokonania życia. Od 2009 walczyła z rakiem płuc. Miała 77 lat. 50 lat temu, 12 kwietnia 1961, wystartował (i wylądował szczęśliwie) Jurij Gagarin, pierwszy człowiek w kosmosie. Na orbitę wyniósł go statek Wostok. Gagarin wykonał jedno pełne okrążenie Ziemi na wysokości od 169 km (perigeum) do 327 km (apogeum). Misja trwała 108 minut, podczas lądowania Gagarin katapultował się i lądował na własnym spadochronie, poza kapsułą. To zdarzenie przeszło na stałe do historii ludzkości. Z tej okazji krakowski Uniwersytet Pedagogiczny zorganizował jednodniową konferencję Wielka rocznica wielkiego lotu, na którą zaproszono kosmonautów Musę Munarowa i Mirosława Her maszewskiego. Więcej na ten temat w następnym numerze. 5 kwietnia przypada (ujemna) rocznica Pierwszego Kon taktu. Tego właśnie dnia ludzkość po raz pierwszy spotkała Vulcanów (którzy jak to oni pozdrowili nas hasłem Live long and prosper ). Działo się to w roku 2063 (i w filmie Star Trek: Pierwszy kontakt z 1996). Całe zajście obserwowała (przerzucona w czasie) załoga Enterprise pod dowództwem kapitana Picarda. Warto pamiętać. Po czterech latach prac, wytwórnia Paramount postanowiła ostatecznie zrezygnować z planowanej, kolejnej ekranizacji Diuny Franka Herberta (sfilmowanej już dwukrotnie, w 1984 i w 2000 jako miniserial TV). Po czterech latach prawa do ekranizacji wracają do poprzednich właścicieli (jest to producent Richard P. Rubinstein) i dyrektorzy Paramount postanowili ograniczyć straty (i ryzyko) i zrezygnować całkowicie. Przez te cztery lata powstało kilka scenariuszy dla dwóch potencjalnych reżyserów. Jednak ruszenie z produkcją miało kosztować przynajmniej 100 mln dolarów i wytwórnia się wycofała. W Hollywood nadszedł chyba zły czas dla wysokobudżetowych ekranizacji literatury całkiem niedawni Universal zrezygnował z filmu na podstawie W górach szaleństwa H.P. Lovecrafta. 21 marca zaczęły się zdjęcia do filmu Hobbit. Studio New Line Cinema opublikowało zdjęcia z planu, które w szczególności po kazują, że Peter Jackson nie tylko wrócił do zdrowia po operacji wrzodu żołądka, ale też znacząco stracił na wadze. Co zapewne jest dobrą wróżbą dla filmu. Niestety, na ekranie nie zobaczymy naszej koleżanki Anny Kań toch. Po występie w reklamówce Euroconu 2010, New Line Cinema zaproponowało jej rolę hobbita w filmie Jacksona. Ania odmówiła 4

5 zdjęcia trwają zbyt długo i zakłóciłyby jej pracę nad kolejną częścią Przedksiężycowych. Dwie wiadomości dla wielbicieli świata Dysku i twórczości Terry ego Pratchet ta tradycyjnie zła i dobra. Zła jest taka, że studio Dis neya zrezygnowało z produkcji filmu wg jednej z powieści o Dysku. Dobra jest taka, że świat Dysku (a dokładniej jego główne miasto, Ankh-Morpork) zobaczymy w telewizji. Rod Brown, szef Prime Focus Productions postanowił stworzyć serial policyjny The Watch, opowiadający o życiu w Pseudopolis Yard, i sprawach prowadzonych przez komendanta Vimesa, sierżanta Colona i kaprala Nobbsa (i innych). Na razie opracowywane są szczegóły i nie znamy żadnych dat. Ale chyba warto czekać. Zdobywca Emmy, Bryan Cranston (na zdjęciu), zagra Vilosa Cohaagena, główny czarny charakter w remake u Pamięci absolutnej, obok Colina Far rella, który będzie jego przeciwnikiem i który wcieli się w rolę Douga Quaida, w oryginalnej wersji z 1990 obsadzoną przez Arnolda Schwarzeneggera. Reżyserem ten nowej wersji będzie Len Wiseman (Underworld), który wprowadził dosyć istotną zmianę fabuły. Zarówno w książkowym pierwowzorze Philipa K. Dicka, Przypomnimy to panu hurtowo, jak i filmie z 1990, akcja dzieje się na Marsie. Teraz zobaczymy starcie między dwoma ziemskimi mocarstwami, Eurameryką i Nowym Szang hajem. Quaid (Farrell) pracuje w szanghajskiej fabryce i zaczyna mu się wydawać, że jest szpiegiem (choć nie jest pewien, dla której strony szpieguje). Cohaagen (Cranston) będzie przywódcą Eurameryki, który planuje inwazję Nowego Szanghaju. Film ma trafić do kin latem przyszłego roku. Doctor Who, najsłynniejszy brytyjski serial telewizyjny, kryje w sobie wiele tajemnic. Jedną z nich jest odcinek Shada którego scenariusz napisał Douglas Adams dla Czwartego Doktora (grał go Tim Baker). Z powodu strajku w BBC, scenariusz nigdy nie został zrealizowany, a jego treść budziła ciekawość fanów od lat. Ostatnio mamy okazję wreszcie poznać rozwiązanie tej zagadki dzięki Garethowi Rober tsowi (obecnemu sce narzyście Doctora Who), który napisał powieść na podstawie oryginalnego tekstu. Jak stwierdził, to pierwsza w historii sytuacja, kiedy ktoś inny niż Douglas Adams znowelizował scenariusz Douglasa Adamsa. Powieść mówi o więziennej planecie Shada, której lokalizację zna tylko jeden Władca Czasu, od stuleci ukrywający się na Ziemi i udający profesora Oxfordu. Niektóre elementu fabuły Adams wykorzystał w swej powieści Holistyczna Agencja Detektywistyczna Dirka Gently ego. Odkąd były gubernator Kalifornii opuścił swój urząd, trwały spekulacje, w jaki sposób powróci do świata popkultury. Co zrobi Arnold Schwarzenegger? Okazuje się, że postanowił połączyć siły z wybitnym autorem komiksów, współtwórcą Spider-Mana, Fantasty cznej Czwórki i Iron Mana. Wspólnie zrealizują The Governator serial animowany i komiks o byłym gubernatorze, który postanawia walczyć ze złem. Governator ma być superbohaterem, ale też ma być Schwarzeneggerem w opowieści pojawią się osobiste szczegóły z życia aktora, wystąpią jego dzieci... Wszystko się zgadza do momentu odejścia ze stanowiska wtedy komiksowy Schwarzenegger postanawia zająć się czymś ciekawszym i buduje ultranowoczesne centrum zwalczania zła pod swoim domem w Brentwood. Miejmy nadzieję, że inicjatywa będzie udana choć z zapowiedzi wynika, że na oryginalność trudno liczyć. Chiński Urząd Radia, Filmu i Telewizji zdecydował, że filmy o podróżach w czasie nie są zalecane dla widzów. Stały się one bardzo popularne, przy czym wiele jest rodzimych produkcji, w których (typowo) współczesny Chińczyk cofa się w czasie 5

6 i spotyka z realnymi postaciami historycznymi. Ale w przyszłości to się skończy. Stanowisko odpowiednich władz brzmi tak: Podróże w czasie stały się gorącą tematyką dla telewizji i filmu. Jednak ich treść [...] jest wątpliwej jakości. Wiele historii jest całkowicie wymyślonych i starają się wykorzystać efekt nowości. Producenci i scenarzyści traktują poważną historię w sposób frywolny, do czego absolutnie nie należy zachęcać. Oczywiście to nie zakaz. Po prostu nie będzie się więcej realizować filmów o podróżach w czasie, opowiadających zmyślone historie, a jedynie te całkowicie oparte na faktach. Nie wiadomo, czy dotyczy to przyszłych produkcji, czy również te niewłaściwe, a już istniejące, zostaną wycofane. Interesującą teorię na temat życia (a raczej jego braku) na Marsie wygłosił wenezuelski prezydent Hugo Chavez, przemawiając z okazji światowego Dnia Wody. Za stan czerwonej planety odpowiada nie jego odległość od Słońca, rozmiary czy tym podobne szczegóły, ale prawdopodobnie kapitalizm. Chavez powiedział: Zawsze powtarzałem, że nie byłoby nic dziwnego, gdyby istniała na Marsie cywilizacja. Ale być może pojawił się tam kapitalizm, pojawił się imperializm, i wykończyły planetę... Bądźcie ostrożni! I tutaj, na planecie Ziemi, gdzie sto lat temu czy nawet mniej, rosły lasy, teraz są pustynie. Gdzie płynęły rzeki, teraz są pustynie. Jak widać, kapitalizm i imperializm nie chce poprzestać na jednej planecie. Komputer wygrywa teleturniej. Super komputer Watson produkcji IBM pokonał w amerykańskim teleturnieju Jeopardy (program o podobnej formule do Miliard w rozumie) dwóch ludzkich rywali. Przeciwników miał niełatwych, ponieważ byli to zawodnicy o rekordowej ilości zwycięstw we wcześniejszych edycjach programu. Jest to kolejne już sukces IBM w potyczce maszyna człowiek. Być może jeszcze ważniejszy niż zwycięstwo specjalizowanego komputera szachowego Deep Blue nad arcymistrzem szachowym Garrym Kasparowem w Pozostaje tylko czekać na kolejny ruch IBM. Czyżby zagrożona była supremacja człowieka w popularnym chińczyku? PWC Rys. Małgorzata Pudlik 6

7 Zapiski zgryÿliwego tetryka Nowy 2011 rok rozpocząłem od lektury kończącego 2010 rok 599 numeru LOCUSA (XII 2010). Ucieszyła mnie nagroda World Fantasy Award w kategorii powieści dla Miasto i Miasto Miéville a. Moim zdaniem to powieść odchodzącej dekady. W kategorii zbiorów opowiadań Gene Wolfe zwyciężył swoim The Best of Gene Wolfe. A nagrodę za życiowe osiągnięcie otrzymali znani i u nas Brian Lumley i Peter Straub. No i przede wszystkim Terry Pratchett. A jakie nowości czekają nas w 2011 roku? W USA i Wielkiej Brytanii Paolo Bacigalupi (czekamy na jego debiut w Polsce w styczniu) zapowiada krótką powieść The Alchemist. Bardzo ceniony przeze mnie Peter Beagle zapowiada swój zbiór opowiadań Sleight of Hand, jak i redagowany przez siebie zbiór Urban Fantasy w sierpniu będę czekał na ten ostatni z niecierpliwością. Ben Bova, kontynuując swoje powieści, tworzące historię zdobywania Układu Słonecznego, zapowiada w lutym Leviatans of Jupiter. Ray Bradbury będzie nas kusił zbiorem opowiadań Dawn to Dusk. Niezwykle popularna u nas Trudi Canavan wydaje kolejną powieść The Rogue, a Orson Scott Card The Lost Gate. Ted Williams kontynuuje cykl Cienia powieścią Shadow Heart. Wielbicieli smoków z Pern ucieszy nowa powieść Dragon s Time ale i zmartwi, bo podobno to ma być ostatnia powieść cyklu. Znany i u nas Adrian Tchaikovsky zapowiada kolejną powieść The Sea Watch. Ale dla mnie najbardziej oczekiwaną będzie powieść Miéville a Embassytown już w maju tego roku. A u schyłku 2010 roku na czele list bestsellerów znani doskonale i u nas: Wiliam Gibson Zero History David Weber Out of the Dark, Terry Brooks Beavers of Black Staff, Guillermo del Toro The Fall, Mercedes Lackey Intrigues, Brandon Anderson The Way of King. No i Donaldson Against All Things, o wydanie którego (no i całych trzecich Kronik Covenanta ) apeluję ponownie do wydawców. A u nas początek roku zwykle oznacza małą ciszę, chociaż w tym roku Mag zapowiada na styczeń Kate Griffin Szaleństwo aniołów i Paola Bacigalupi Nakręcona dziewczyna, a w lutym Strossa i VanderMeera. A Muza zapowiada już od dłuższego czasu Duchy w polskich zabytkach Sobczaka. Czekam na tę książkę z utęsknieniem. Wasz Andrzej Bilbo Kowalski 7

8 Ksi¹ ki Istny Grunwald Mistrza Szczepana Kto nie wie, niech poszuka, do czego odwołuje się powyższy tytuł (wyguglać się daje). Te słowa narzuciły mi się po lekturze Wiecznego Grunwaldu, w którym panuje podobny zamęt, jak na płótnie Matejki. Byłem ciekaw tej książki, wiedząc, z czego się wzięła z najgorszego dotychczas pomysłu odwrócenia dziejów 1939 r. (można sprawdzić na stronie Zwrotnic Czasu - I ucieszyłem się, że Twardoch zrezygnował z podążania szlakiem Marcina Wolskiego, że stworzył coś innego. Mówiono mi, że to jest ważna książka, tonem, który miał skłaniać do szacunku a priori. Może. Nie bardzo wiem zresztą, co to znaczy książka ważna. Chciałem, by okazała się dobra. Niestety, nie mogę tego powiedzieć. Wieczny Grunwald jest porażką literacką, niezależnie od tego, na ile zgadzamy się z wyłożonymi w niej poglądami Twardocha. Jest w tej książce jakieś podobieństwo do Matejkowskiej Bitwy pod Grunwaldem sprzed stu lat, dzieła chaotycznego, nonszalancko wręcz ahistorycznego, opowiadającego nie o bitwie grunwaldzkiej, ale o jej widzeniu po pięciuset latach. Twardoch pisze sto lat później i też ku czci, a przynajmniej z okazji okrągłej rocznicy tamtej batalii, jednego z najważniejszych wydarzeń w dziejach Polski. Nasz autor umieszcza swą opowieść poza końcem czasów, choć jednocześnie datuje na rok Czytając ją ponownie na początku 2011 zadaję kłam temu podtytułowi: to jest książka jak najbardziej ze środka czasów. Naszych czasów. Wątpię, by dziś mogła być napisana tak, jak została napisana ponad rok temu. To nie jest przygana wobec książki. Ale wobec podtytułu jest. Wieczny Grunwald jest opowieścią/przypowieścią o Polsce, w założeniu dramatycznie aktualną, tak jak ostatnie książki J. M. Rymkiewicza. Ta opowieść jest jednak przepojona nie troską i nie miłością czy choćby szacunkiem, ale obrzydzeniem do swego przedmiotu: zarówno Polski, jak i Niemiec, do ich wiecznego klinczu-symbiozy. I niezależnie od tego, czy wizja symbiotycznie wrogiej sobie kultury polsko-niemieckiej jest prawdziwa (moim zdaniem nie jest, ale nie podejmę tu polemiki wymagałoby to zbyt wiele miejsca, a i temat nie zajmuje mnie aż tak bardzo), ta nuta obrzydzenia sprawia, że wizja staje się nie do przyjęcia. Bo żaden kraj, żaden naród nie zasługuje na to, by pisać o nim tak, jak Twardoch pisze o Polakach i Niemcach, żadna ojczyzna nie zasługuje na to, by metaforę Matki przepoczwarzać w taki sposób. Żadna, nie tylko ta, którą uważamy za własną. I gdybyż jeszcze Wieczny Grunwald był tylko metaforą (miejscami jest), nie wikłał się w dosłowności takie, jak opisy aantropicznych pocztowych zasilanych turbiną gazową, czy połci białego, tłustego ciała Matki Polski, nie opowiadał słowami komiksów dla młodzieży... 8

9 Osobna uwaga należy się językowi tej książki. Paszko (bohater i narrator) ma mówić i myśleć piętnastowieczną polszczyzną, zaczerpniętą z Biblii królowej Zofii. Pomysł wspaniały, cokolwiek szalony. Szkoda, że tylko częściowo udany. Bo tego języka jednak nie wystarcza (to nie wina autora znamy go tyle, ile znamy: strzępki) a wtedy Twardoch wpada we współczesną, cokolwiek szkolną polszczyznę. I już nie ma żadnej różnicy między mową różnych epok, w których żyje Wszechpaszko. Tylko porozrzucane wtręty piętnastowieczne, głównie te natrętnie wprowadzające czas zaprzeszły (formy jeśm zrobił i podobne), o którym większość czytelników ledwie słyszała. I archaiczne dialektyzmy, często zrozumiałe jedynie dzięki kontekstowi, albo i to nie. Niestety, kiksów językowych też jest sporo. Już na str. 13 czytamy: I ona owa poszła jest, ciem kaźń kaliżdą jiściła jest krom mieszkania. Czy wiedziała, co oznacza ten rozkaz, który spełniła tak naturalnie i ochoczo?. No nie. Tak nie można. Nie można w ten sposób mieszać formuł językowych, nawet w monologu wewnętrznym. A na str. 129 czytamy: I zszedł k mię Kryszna, ciemnoskóry i piękny, i zapytał: Skąd spada na ciebie, Ardżuno, w tej decydującej, niebezpiecznej chwili, tak haniebna, wojownika aryjskiego niegodna rozpacz?. Zgrzyt może mniejszy, ale podobny. To tylko przykłady. Niekiedy miałem wrażenie, że książka powstawała w zbyt wielkim pospiechu, że autorowi nie starczyło czasu na dopracowanie stylizacji. Tadeusz A. Olszański Szczepan Twardoch: Wieczny Grunwald. Powieść zza końca czasów. Wyd. Narodowe Centrum Kultury, Warszawa Wilk w służbie Pana XIII wiek, Prusy. Rycerze Zakonu Krzyżackiego zabijają w lesie wilkołaczycę i przygarniają jej dzieci tytułowy wilczy miot. Małe biciem, a nawet torturami zmuszane są do posłuszeństwa, aż wreszcie, odpowiednio wyszkolone, stają się bronią w ręku sług Chrystusa. Nie wszystkie wilkołaki przeżyją lata morderczej tresury, a potem walk z nawracanymi siłą poganami; ostatecznie pozostanie tylko jeden, a właściwie jedna najbardziej ucywilizowana i zarazem najinteligentniejsza Lilia, która w pewnym momencie postanowi się zbuntować... Zawiązanie intrygi brzmi obiecująco, książka jednak rozczarowuje. Owszem, jest tu kilka dobrych motywów, jak choćby problem, kim właściwie wilkołaki są. Dziełem Boga? Szatana? A może to po prostu zwierzęta jak każde inne? Decyzją papieża zostają uznane za te ostatnie, lecz Krzyżacy miewają wątpliwości, bo co to za zwierzę, z którym da się porozmawiać? Można narzekać, że sposób myślenia bohaterów jest momentami nazbyt współczesny, nie zmienia to jednak faktu, że pewną niejednoznaczność postaci negatywnych (a takimi są tutaj rycerze Zakonu) trzeba zaliczyć na plus, zaś scena, w której Lilia mówi, że nie zna innego Boga poza człowiekiem, który przez lata ją katował, należy do najlepszych w książce. Dobrym pomysłem jest także poprowadzenie fabuły tak, że wątek główny przerywany jest retrospekcjami ze szkolenia Lilii oraz z dzieciństwa drugiego z bohaterów: młodego, jednorękiego wieśniaka imieniem Uldolf. Dzięki takiemu zabiegowi, nawet w momencie, gdy wiadomo już, do czego powieść zmierza (a domyślić się nie jest trudno), akcja jest na tyle urozmaicona, że Wilczy miot czyta się bez bólu do końca. 9

10 Kłopot w tym, że na tym zalety się kończą. Reszta to już, niestety, głównie motyw miłości Lilii i Uldolfa. Piszę niestety, bo wątek trudno uznać za ciekawy. Po pierwsze, całkiem po prostu jest zbyt obszerny kto sięgnie po Wilczy miot, licząc na przygodę z odrobiną polityki w tle, ten może się w pewnym momencie rozczarować nagłym zjazdem w stronę fantastycznego romansu z dodatkiem brutalnych scen. Po drugie, co prawda autor mnoży przed młodymi bohaterami przeszkody włącznie z takimi, że w pewnym momencie jedno z nich usiłuje zabić drugie jednak, biorąc pod uwagę sytuację, ich miłość i tak rozwija się zdumiewająco łatwo. Po trzecie wreszcie... cóż, nazwijcie mnie pesymistką, ale niespecjalnie wierzę w przemianę szkolonej do zabijania i latami maltretowanej wilkołaczki w zakochane dziewczątko. Do tego dodać należy pewien wątek trochę jak z telenoweli (przy założeniu, że telenowele kręciłby ktoś z zamiłowaniem do urywanych kończyn) oraz psujący klimat średniowiecza język ja rozumiem, że nie każdy autor lubi stylizować, ale dzieci z trzynastego wieku naprawdę nie powinny używać takich słów jak ekstra czy fajnie. Ostatecznie więc Wilczy miot okazuje się przeciętną powieścią, której nie pomaga rekomendacja samego George a R. R. Martina. Fakt, nie jest to coś, czego należy za wszelką cenę unikać, ale też nie jest to powieść, którą gotowa jestem polecać ot, takie sobie czytadło, które ewentualnie może się spodobać wielbicielom (wielbicielkom?) wilkołaczych motywów. Anna Kańtoch S. A. Swann: Wilczy miot. Tłum. Marek Pawelec. Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa Śląski Klub Fantastyki organizacją pożytku publicznego! Od 30 grudnia 2004 Śląski Klub Fantastyki najstarszy istniejący w Polsce klub miłośników fantastyki jest zarejestrowany jako organizacja pożytku publicznego (numer KRS 37374) Umożliwia to przekazywanie na rzecz ŚKF odpisu w wysokości 1% należnego podatku. Jeśli chcesz nam pomóc zrób to. Informację, dlaczego warto i w jaki sposób to zrobić, znajdziesz na naszej stronie 10

11 Filmy Najeżony Ziom Wiesz co jest prawdziwym problemem Polski? zapytuje w filmie reklamowym skinhead Stefan swojego kolegę Zenka. Niezależnie od poglądów młodych narodowców, można krótko opisać prawdziwy problem polskiego kina. Większość naszych produkcji to komedie, zwane romantycznymi (chyba dlatego, by spopularyzować chodzenie do kina w parach), bądź bardziej lub mniej udane ekranizacje utworów polskiej literatury. Pozostałe twory polskiej kinematografii, często wbrew zamierzeniom twórców, także bywają komiczne. Chcieli dobrze a wyszło jak zawsze, można by rzec, zastanawiając się, czy śmiać się czy płakać. Komedia i dramat to najlepiej wychodzi naszym twórcom, choć niekoniecznie w pierwotnym zamierzeniu. Trudno się dziwić, że widz wybiera obcą produkcję. Nie dlatego, że amerykański horror, film science fiction czy animowany jest lepszy od rodzimego odpowiednika, ale często dlatego, że nie ma wyboru. No bo kiedy ostatnio widzieliśmy jakiś polski film grozy? Albo ekranizację polskiej fantastyki? Nie widzieliśmy... Komedia romantyczna przyciągnie z założenia więcej widzów. Zaś reżyser Domu Złego na życie zarabia kręcąc teledyski czy seriale w TVN. Chciałbym żartować... Czy rzeczywiście jest aż tak źle? Oczywiście że nie! Jeż Jerzy to ekranizacja popularnego polskiego komiksu wydawanego od połowy lat 90-tych. Główny bohater to pozytywny nonkonformista, wyluzowany i sympatyczny, dzielący swój czas między jazdę na deskorolce, spożywanie napojów wyskokowych oraz tzw. miękkich środków i liczne kontakty z przedstawicielkami płci piękniejszej. Znaki szczególne: jest jeżem w czapce z daszkiem odwróconym do tyłu. Wspomniałem, że to komiks dla dzieci? Nie? No właśnie... Akcja filmu kręci się wokół wydarzeń opisanych w albumie In Vitro, czyli o tym, jak to niecny szalony naukowiec pragnie sklonować naszego Jerzego, jego samego wyeliminować, a z klona uczynić ikonę popkultury. Sztucznie wyhodowany twór ma być bowiem łatwiejszy do poskromienia, zaś odbiorca i tak jest głupi i kupi wszystko, co tylko mu się pięknie zareklamuje i poda na ekranie bądź scenie. Do tego jeszcze swoją wyborczą kiełbasę chce upiec na popularności Jerzego pewien Polityk, którego stronnictwo jest w tym wypadku nieistotne, zaś za postacią z mównicy kryć może się każdy przedstawiciel polskiej sceny politycznej. W ten oto sposób animowana historia o jeżu-ziomku staje się satyrą na temat popkultury, której zarówno film jak i komiks są nieodłącznymi elementami. Do tego widz ma wrażenie, że akcja 11

12 toczy się tuż obok niego, w jego kraju, na jego osiedlu, na bazarku, pod sklepem monopolowym, na osiedlowym chodniku czy na koncercie na stadionie. W pojedynczych kadrach pokazano warszawskie plenery (palma na skrzyżowaniu, budynek Sejmu itd.), ale ma się wrażenie, że może pod naszym blokiem Jerzy walczy ze skinami. Jest to komedia nietypowa. Animowana, choć głosu postacią użyczają same sławy. Nie za bardzo romantyczna choć miłosne perypetie Jerzego i jego dziewczyny (mężatki do tego!) Yoli są główną osią przygody, gdyż wysiłki Jerzego często sabotuje jego sklonowany sobowtór. Autorzy filmu odwalili kawał dobrej roboty. Od strony technicznej film prezentuje się nieźle. Być może grafika czy animacja nie każdemu przypadną do gustu, jednak jest to moim zdaniem skutkiem przeniesienia luźno rysowanych historii na ekran, tak jak prezentowano je w komiksie. Mnie, jako fanowi komiksu, ten film odpowiada w stu procentach. Do tego warto wspomnieć, że filmowy dubbing także brzmi rewelacyjnie, zwłaszcza zaś odtwórca głównej roli, Borys Szyc. Największym miłym zaskoczeniem była postać prostytutki Lilki, której głosu użyczył Maciej Maleńczuk przywodziła na myśl siostrę Kopciuszka ze Shreka. Film jest w stu procentach polski wyrób krajowy pierwszego gatunku. Na zakończenie powiem, że chętnie zobaczyłbym sequel, w którym mogłyby pojawić się inne postacie cyklu o Jeżu Jerzym, jak dresiarze El Dressa czy rosyjski zabójca Blizna Pawłow. Jeżowi Jerzemu i Yoli życzę tego, co najlepsze, a Stefanowi i Zenkowi tego, co zawsze. Dobrze, że w całym zaganianym i szalonym świecie są jeszcze luzacy jak Dude z Big Lebowskiego, Jay i Cichy Bob ze Sprzedawców czy Jeż Jerzy. Oby ich przygody długo dostarczały nam rozrywki. Tomasz Ork Rudnicki Jeż Jerzy. Reż. Wojtek Wawszczyk, Jakub Tarkowski, Tomasz Leśniak; scen. Rafał Skarżycki; obs. (głosy): Borys Szyc (Jeż Jerzy), Maria Peszek (Yola), Maciej Maleńczuk (Prostytutka Lilka), Sokół (Stefan), Michał Koterski (Zenek), Leszek Teleszyński (Polityk). Muzyka: Jan Duszyński i Jacek Szymkiewicz; montaż Wojciech Włodarski. Prod. Maciej Ślesicki. Polska Powiew świeżości Z pewną taką nieśmiałością wybrałem się na film Skyline opinie o nim nie były najlepsze, ale akurat nic innego nie dawali. I zostałem zaskoczony film bowiem okazał się znakomity, oryginalny, zrywający ze schematami (które nazywamy zwykle hollywoodzkimi ). O czym niżej. Kilka słów o treści. Dość przypadkowa grupa osób, o której właściwie prawie nic nie wiemy, budzi się po ostrej imprezie w dość eleganckim apartamencie. Budzą się, ponieważ przez zaciągnięte kotary wpada ostre niebieskie światło. Jeden z nich wychodzi na balkon i tajemniczo znika. Okazuje się, że światło to efekt działania obcych, a kto na nie spojrzy, zachowuje się jak zahipnotyzowany, idzie w stronę źródła i zostaje porwany. Ludzie chowają się, światło po jakimś czasie gaśnie, czekają na pomoc, próbują uciekać z budynku bezskutecznie, bo obcy przeszli do bardziej aktywnych form wyłapywania (pojawiają się dziwaczne stwory, jedne wielkie i chodzące, inne mniejsze latające). Grupa traci kolejnych członków, przez moment 12

13 pojawia się armia i próbuje bezskutecznie zlikwidować główną jednostkę obcych (używają broni jądrowej, ale tamci jakoś odzyskują sprawność). I tak do końca. Film reżyserowali bracia Colin i Greg Strause, dotychczas mający na koncie tylko Obcy kontra Predator 2, a wcześniej specjalizujący się głównie w efektach specjalnych. Nic więc dziwnego, że efekty są znakomite zarówno statki obcych, jak obce potwory wymyślone są precyzyjnie i zmontowane w sposób godny podziwu, zarówno w planach ogólnych, jak w zbliżeniach. Inaczej niż w innych filmach, nie ma tu sensownego głównego bohatera, z którym moglibyśmy się identyfikować, czy choćby polubić. Owszem, Jarred (Eric Balfour) i jego dziewczyna Elaine (Scottie Thompson) wytrzymują najdłużej, co stawia ich w uprzywilejowanej pozycji, ale też nie zachowują się jak bohaterowie Jarred przeżywa głównie fakt, że Elaine jest w ciąży (co go zaskakuje). Poza tym na ogół snują się po ekranie, niemrawo dyskutując o tym, czy lepiej uciekać, czy tkwić w apartamentowcu i czekać na pomoc. Mistrzowskie zagranie chyba wszyscy widzowie mają dosyć typowo hollywoodzkich bohaterów, którzy natychmiast postanawiają ratować ludzkość i rzucają się do akcji. Kimś takim jest w pewnym sensie administrator budynku Oliver (David Zayas), ale to lekkie ustępstwo i ukłon dla widzów lubiących sztampę zostaje zakończone jego bohaterską śmiercią. Poza tym akcja ogranicza się do wspomnianych dyskusji, co robić (oraz bez przekonania podejmowanych prób ucieczki, zresztą kończących się tragicznie). Główne postacie raczej patrzą i widzą (żołnierzy na dachach czy atakujące samoloty) niż coś robią. Oczywiście, odruchowo czekamy, aż coś się wreszcie wydarzy i nic. I wreszcie bracia Strause zagrali asem, trochę z rękawa. Od dawna przecież narzekamy na hollywoodzki standard szczęśliwego zakończenia, które musi się pojawić, choćby nie wiadomo jak sztucznie wprowadzone a jeśli twórcy się nie zgadzają, prawem kaduka wprowadza je producent, nawet jeśli ten happy end miałby zniszczyć przesłanie filmu tak było na przykład w Blade Runnerze. Tutaj braci Strause postawili na swoim i w ostatniej chwili nie zjawia się kawaleria, Jarred i Elaine nie odkrywają pięty Achillesowej obcych, ani też obcy nie zarażają się żadną ziemską bakterią (choć mogliby procedury ochrony biologicznej mają dość prymitywne, jeśli w ogóle). Ale nie dwójka reżyserów uniknęła happy endu. Film nie ma szczęśliwego zakończenia. Więcej i to jest naprawdę odkrywcze film nie ma żadnego zakończenia. Nic. Pozostaje tylko zdziwienie widzów, kiedy na ekranie pojawiają się napisy. Kino czekało na taki film, powiew świeżości w komercyjnej sztampie. Być może spora część widzów nie dojrzała jeszcze do tego rodzaju dokonań, być może również wytwórnie bracia tworzyli ten film właściwie samodzielnie, niemal garażowymi metodami, przy skromnym budżecie. Ale pionierzy nigdy nie mieli łatwego życia. Trzymam więc kciuki za braci Strause i czekam na ich kolejne dzieła, tym bardziej, że zapowiadany jest już Skyline 2. PWC Skyline. Reż. Colin i Greg Strause; scen. Joshua Cordes i Liam O Donnell. Obs. Eric Balfour, Scottie Thompson, Brittany Daniel, Crystal Reed, Neil Hopkins, David Zayas, Donald Faison. Zdjęcia Michael Watson, muzyka Matthew Margeson, montaż Nicholas Wayman-Harris. Prod. Kristian James Andresen, Liam O Donnell, Bracia Strause. Studia: Black Monday Film Services, Hydraulx, Rat Entertainment, Relativity Media. Czas proj. 94min. USA

14 Gry 14 Trudny Żywot Overlorda czyli: Nippon Ichi Software jako twórca antybohaterów Patrząc na świat japońskich RPG widzimy całe tabuny heroic fantasy, równie walecznych cyberpunków, oraz nie mniej bohaterskich sci-fi... Jednak co to? Jeśli spojrzeć przez lupę, można dostrzec jedną, małą galijską wioskę... erm, znaczy się, jedną małą firmę, która zamiast na wszechobecny heroizm, wolała postawić na samolubnych i okrutnych władców demonicznych hord... Czy im się to udało? Jeszcze jak. Ale zacznijmy od początku. Pod koniec lat 90, pewna mało znacząca firma znana jako Nippon Ichi Software, produkująca jedynie typowo japońskie, wykręcone gry logiczne, nie była w zbyt dobrej sytuacji. Popyt na ich produkty nie był zbyt duży, musieli więc szybko znaleźć sposób, dzięki któremu uda się utrzymać w branży. W tamtych czasach, dzięki takim seriom jak Final Fantasy (zwłaszcza FF7) czy Suikoden, japońskie RPG szturmem zdobywały USA i Europę. Niemal każda firma próbowała swych sił na tym polu, jak więc nietrudno się domyślić, spróbowało tego również Nippon Ichi. Problem jednak w tym, iż przy tak dużej liczbie podobnych tytułów, niezwykle trudno przebić się do czołówki. Panowie z Nippon Ichi musieli nieźle się nagłowić, aby wymyślić coś oryginalnego. W końcu, w roku 1998 w Japonii ukazało się ich pierwsze dzieło z gatunku RPG pt. Rhapsody. Początkowo nie wydawało się, by owa gra, będąca swego rodzaju jednym wielkim zbiorem parodii gatunku RPG, miała jakiekolwiek szanse zaistnieć na trudnym rynku. Wyjątkowo chaotycznie prowadzony scenariusz, niewiele różniące się pod względem umiejętności postacie, zastosowanie tychże zdolności również raczej ubogie. Jednak, najwidoczniej sam fakt, iż gracze w końcu dostali coś innego, niż kolejną ekipę herosów ratujących świat, okazał się wystarczający. Rozgrywka, mimo iż niespecjalnie ambitna, była na tyle lekka i przyjemna, że ani się człowiek obejrzał, a wciągała go na długie godziny. Bohaterowie, choć pod względem rozgrywki niemal identyczni, budzili sympatię graczy dzięki wyjątkowo dobrze nakreślonym charakterom. Swoją rolę odegrało tu również swoiste poczucie humoru, które okazał się miłą odmianą w stosunku do wyniosłych, epickich scen serwowanych w produkcjach konkurencji. To był strzał niemal w dziesiątkę. Idąc za ciosem, Nippon Ichi wydało Rhapsody również w Ameryce. Następnie wypuściło kilka innych, podobnych tytułów. Niestety nie spotkały się one z uznaniem graczy z uwagi na powielanie utartych już wcześniej schematów. Tak więc nasza firma musiała raz jeszcze dać z siebie wszystko, by uratować się przed upadkiem. Zrobili małe podsumowanie: scenariusz przesiąknięty sarkazmem i parodiami się przyjął... postacie o zabawnych i oryginalnych charakterach

15 również... co więc poszło nie tak? Hmmm, chyba rzeczywiście to wtórność tu zawiniła. Niedługo później ukazało się ich kolejne pamiętne dzieło Disgaea, gra która na wiele sposobów odmieniła oblicze japońskich RPG. Co było w niej takiego niespotykanego? Otóż zaczynała się od tego, iż główna bohaterka właśnie chciała zabić głównego bohatera we śnie (wprawdzie teoretycznie chciała go obudzić, lecz chyba mało kto robi to za pomocą dwuręcznego topora lub karabinu maszynowego). Poznajemy więc głównego bohatera, księcia demonów Laharla, który to obudził się właśnie po ponad 2-letniej drzemce i dowiaduje się, iż jego ojciec, jeden z najpotężniejszych władców demonów wszech czasów, niedawno umarł, dławiąc się preclem, przez co rozpoczęła się wojna o prawo do tronu między co potężniejszymi demonami. W tej sytuacji całkiem niezłośliwie i niechcący zapomniano o prawowitym następcy tronu. Księciunio musi stanąć do walki mając do pomocy jedynie swych podwładnych, w tym pingwiny, które eksplodują, gdy zostaną rzucone. Swoją drogą, owe pingwiny są duszami grzeszników czyżby przestroga, co może nas spotkać po śmierci? Tak więc już sam początek jest co najmniej oryginalny, a jak sami wiemy, wszystko co oryginalne jest lepsze (jak jeansy, dolary i kompakty), a dalej jest co najmniej podobnie. Co do systemu, tu również panowie z NIS się postarali: mamy tu wiele przeróżnych klas do wyboru, od standardowych wojowników czy magów, aż po wszelkiej maści demony. Oczywiście każda z owych klas posiada unikalne zdolności, co jest miłą odmianą po poprzednich grach, gdzie postacie różniły się jedynie wyglądem. Należy również dodać, iż w ramach bonusu, twórcy wrzucili tu kilku bohaterów swych wcześniejszych gier, których gracz może we właściwym momencie odblokować. Od tego czasu NIS niemal całkowicie postawiło na opowieści o demonach, które to jak się okazało, zamieszkują całkiem spore uniwersum, złożone z wielu różnych pomniejszych światów. Każdy ze swym własnym najsilniejszym władcą, jak np. waleczną zakonnicą, która zabiła na tyle demonów iż uczyniły z niej swoją królową, lub jednego idioty, który przez czysty przypadek (i własną głupotę) zniszczył cały swój świat i niemal siebie samego. Takie połączone w luźną całość uniwersum dało im również dużo łatwiejsze zadanie przy dorzucaniu wspomnianych bonusowych postaci, nawet takich, które nie doczekały się własnej gry i skazane są na wieczny bonusowy byt. Od tego czasu, Nippon Ichi wydało już kilkanaście przeróżnych historii spod szyldu opowieści o demonach. Każda z nich, pomimo iż nie jest hitem z najwyższej półki, trzyma wysoki poziom (choć nasza własna, konsolowa prasa fachowa twierdzi, iż każda z nich to dno i skok na kasę ), i mimo wszystko dobrze się sprzedają. W momencie gdy piszę te słowa, w Japonii dostępna jest już nowa, czwarta cześć Disgaei. Fani w Ameryce i Europie niecierpliwie na nią czekają. Nippon Ichi nie musi się już chyba bać o swoją przyszłość. Luke_The_Ripper 15

16 Imprezy Walne 6 marca, w siedzibie Klubu odbyło się Walne Zebranie Sprawozdawcze śląskiego Klubu Fantastyki. Przebiegało jak zwykle walnne zebrania, a co ciekawsze cytaty spisał Mako Chan. Gosia (pokazując krzesło przed sobą): Kto tu będzie siedział? Irek: Kinga. Gosia: To dobrze, będę coś widziała. Michi: Czy ktoś sie jeszcze nie wpisał na listę? PWC: Popatrz na ilość ludzi na sali i na ilość nazwisk na liście, na pewno ktoś sie jeszcze nie wpisał. Foka: Przejdźmy do wyboru prow... Mysza: PWC! (zbiorowy aplauz) Foka: Tradycyjnie wybierzmy PWCa przez aklamacje! PWC: Przypominam że wbrew nazwie komisja skrutacyjna nie robi skrótów tylko liczy głosy. PWC: Pucu, zgadzasz sie na uczestnictwo w komisji??: Spróbowałby nie, wiemy gdzie mieszka. PWC: Czyli w komisji skrutacyjnej są Tofik, Pucu...?: A może tak nazwiskami? Lori: Leszek Lukasek... Tofik: Dziękujemy donosicielom... Ork: Pucu ma nazwisko? PWC: I na koniec wolne wnioski jakby ktoś chciał, albo uznał że się nam nigdzie nie spieszy. Arek: Chichot z sali odrzucam jako niezorganizowany. Lori: Czy preliminarz obejmuje planowany remont? Arek: A planujemy jakiś remont? Foka: Wydaliśmy Miesięcznik który ukazuje sie regularnie co miesiąc... Mako:...Co jest zerwaniem z klubową tradycją... Foka: (patrzy znacząco) Mako:...Jakże chwalebnym zerwaniem z tą niechlubną tradycją. Foka: Odbył się klubowy sylwester, ofiar nie było. Głos z sali: Jedna niemal była. Ork: Mówisz o DJ? Foka: To nie klubowicz, nie liczy się. Krzysiek: Niektórzy wolą elektronicznie... Ork: Matriks! Krzysiek: Żaden matriks, XXI wiek. Ork: Czyli to coś jak Miesięcznik, tylko się rzadziej ukazuje. Tadeusz : Wiesz, ma objętość półtora do dwóch razy większą niż Miesięcznik, i poziom... Małgorzata:...zdecydowanie wyższy. Tadeusz: Chciałem powiedzieć: poważnego periodyku krytyczno-literackiego. 16

17 Małgorzata: Sekcja tolkienowska wbrew pozorom nie tylko o jednej książce... PWC:...Również o drugiej... Małgorzata:...A nawet o trzeciej. Beryl: Teraz sekcja literacka nadawcy, a kiedy sekcja literacka odbiorcy? Misiek: Człowieka trudniej okulawić niż konia, musisz mu wyłączyć połowę nóg, koniowi tylko 1/4. Ania: NOLe były dwa, zima 2010 i wiosna 2010, bo jesień 2010 jakoś tak zmorfowała w zimę 2011 więc wymienię ją w przyszłym roku. Małgorzata: Smoki nie rozmnażają się przez pączkowanie... Ork: Tylko robią sobie jaja. Misiek: Czy są jakieś pytania? Oprócz Orka!! Ork:... A czasem rozkładamy sie w sekretariacie. Natalia: Byle nie śmierdziało. Andrzej: No jak sie taki Ork rozłoży... Prezes, Klaudia Heintze, szykuje się do sprawozdania. Tofik: Zauważyłem ciekawą rzecz, mangowcy ewoluują, jak pokemony. Tofik:...Na którym było 75 osób, głównie dzięku mojej kreatywnej polityce liczenia... Ork: 7 osób + 5 osób = 75 osób. Foka (czytając sprawozdanie sekcji tanecznej): I sekcja wraca do działalności... nieważne, nieważne, nieważne... O! W kwietniu... Misiek: Sprawozdanie komisji rewizyjnej ma 17 stron, węszę problemy. PWC: Po prostu poznański klub ma niewielkie opóźnienie z organizacją Polconu. (Głos z sali): Jakieś pół roku. Beryl: Dlatego każdy wybierający się na tegoroczny Polcon proszony jest o przygotowanie awaryjnego punktu programu. PWC (przy głosowaniu nad zakończeniem walnego): Kto się wstrzymał? (jedna ręka w górze) Foka: Orku, tobie wszystko jedno czy tu siedzisz czy sobie idziesz? Rys. Małgorzata Pudlik 17

18 18 Grojkon, Gigant dla Graczy Grojkony stają się ważnym elementem konwentowego krajobrazu. Ich organizatorzy, obecnie działający jako Fundacja Wspierania Inicjatyw Kulturalnych i Społecznych, wytrwale dążą do celu. Tym celem jest organizacja dużego, bogatego w atrakcje konwentu. Udaje im się. Muszę przyznać, że w tym roku jechałem na Grojkon z mieszanymi uczuciami. Rozwinięta kampania internetowa. Filmy, nagrania, konkursy ogłaszane poprzez Facebook. Już przed konwentem budowano we mnie wizję dużej, już z marszu udanej, imprezy. Czy podążając za polskimi trendami mody konwentowej organizatorzy przesadzili z reklamą? Przekonajmy się. A jak Administracja. W tym roku Grojkon odbywał się w dwóch szkołach: Zespole Szkół Technicznych i Handlowych im. Franciszka Kępki i Zespole Szkół Elektronicznych. Jest to ciekawa lokalizacja. Wejścia do sąsiadujących ze sobą szkół dzieli mało ruchliwa ulica. Teren konwentu znajduje się w pobliżu hipermarketu spożywczego, stacji paliw, nieopodal (5 minut pieszo) mieści się konwentowa pizzeria. Trudno o lepszą lokalizację dla dużego bielskiego konwentu. Dojazd jest łatwy, także dla osób poruszających się środkami komunikacji publicznej. Z dworca PKP w Bielsku-Białej doszedłem do akredytacji konwentu w niecałe 20 minut. Można podjechać w rejon szkoły autobusem, co znacznie skraca czas. Budynki goszczące imprezę były zadbane, przestronne, wyremontowane. Jeden pełnił rolę sypialni, w drugim odbywało się większość atrakcji konwentu. Obie szkoły były otwarte całą noc, a nad bezpieczeństwem uczestników czuwali pracownicy ochrony. Muszę przyznać, że budynek sypialny odpowiadał nawet najbardziej wymagającym. Codziennie czyszczone prysznice, dość duże sale szkolne oraz stołówka pozwalały skupić się na zabawie, zamiast na myśleniu o konwentowym przetrwaniu. Organizatorzy mieli dobry pomysł zapewniając uczestnikom dostęp do bufetu, jeszcze lepszym pomysłem były przedpłacone karnety na posiłki. Zaskoczyło mnie menu, w drugim dniu nie zabrakło w nim mocnej kawy na śniadanie, za którą nie trzeba było płacić ekstra. W rejonie szkoły sypialni znajdowały się też dwa miejsca obsługujące program konwentu. Ich podział nie napawał już takim entuzjazmem. O ile organizacja rozgrywek karcianych w olbrzymiej sali gimnastycznej jest zrozumiała (uczestnicy tych rozgrywek, z wrodzonym sobie uporem nie chcieli wstać od stolików i brać udziału w innych konwentowych atrakcjach), o tyle wygnanie 501 Legionu (blok Star Wars) do tegoż samego budynku, w miejsce znajdujące się na uboczu, jest dla mnie trudne do zrozumienia. Szczególnie, że pośród sal szkoły z atrakcjami znalazła się sala do gier planszowych, która była za mała na ilość oblegających ją dzień i noc graczy, którzy podobnie do graczy karcianych, rzadko korzystają z prelekcji i pokazów. Podobnie przydział sal programowych w szkole głównej nie był przemyślany pod kątem zainteresowań fandomu. Skutkowało to konkursami rozgrywanymi dla dosłownie garstki osób w olbrzymiej sali i skompresowaniu wspomnianego games-roomu w pomieszczeniu przypominającym, skalą i rozmiarem, szkolną ubikację. Dopełniając opisu administracyjnych aspektów Grojkonu, wspomnieć należy o akredytacji i obsłudze (helperach). Akredytacja działała szybko i sprawnie w kolejce po identyfikator odczekałem niecałe 5 minut. Szybko znaleziono moje dane w dużym skoroszycie, następnie

19 poproszono o złożenie podpisu i wydano pakiet uczestnika. Składały się na niego: Informator konwentowy, mapa konwentu w formacie A3, menu stołówki z kuponem zniżkowym oraz identyfikator. Sam informator bardzo szybko spoczął w moim plecaku, jako że po drugiej stronie wspomnianej mapy znajdował się program całego konwentu ułożony w tabeli. Muszę wspomnieć, że po powrocie do domu zauważyłem, iż skład informatora nie grzeszył korektą, był także dość wybiórczo wypełniony opisem atrakcji odbywających się w poszczególnych blokach programowych. Czasami były tam wszystkie informacje o punkcie programu: prowadzący, opis, tytuł. W innym miejscu uczestnik musiał zadowolić się samym tytułem i danymi prowadzącego, jeszcze w innych przypadkach znajdowało się tylko tytuł i opis prelekcji. Jest to oczywiście kosmetyka, która nie mogła znacząco wpłynąć na zabawę uczestników. Drugi aspekt - obsługa to już pole do samych pochwał. Wiemy doskonale, że o helperów na konwentach jest coraz trudniej. W czasie Triconu ci wspaniali ludzie zrobili Bitwa na płomienne miecze (fot. Bartek Zontek) moc dobrych uczynków. Podobnie na Grojkonie tak liczni zawdzięczali tak wiele tak nielicznym. Trzeba wiedzieć, że na konwent weszło około tysiąca uczestników. Helperów nie było prawie widać, a konwent lśnił czystością. Swoją drogą organizatorzy podeszli do tematu bardzo solidnie i gratyfikowali pomagające osoby bezpłatną wejściówką na konwent, specjalną limitowaną edycją konwentowej koszulki (piękna czerwień) dostępem do specjalnego helproomu i możliwością uczestnictwa w grojkonowym afterparty. Sami organizatorzy byli cały czas dostępni w trakcie imprezy. Tyle tytułem administracji, przejdźmy do B jak eee atrakcje. Już od samego początku konwentu coś się na nim działo. Odbyło się 9 nitek programowych: Horroru i Grozy, Prelekcyjna, Wydawnictwa Portal, Konkursowa, RPG, Star Wars, Pokazy, Penele Manga i Anime oraz konkursy Manga i Anime. Większość punktów programu odbyła się w planowanym czasie. Na konwencie nie trzeba było dodrukowywać errat ani poprawek do informatora. Oceny wartości merytorycznej poszczególnych punktów się nie podejmuję, gdyż o gustach i kolorach dyskutować nie sposób. Za to, po pierwszym obejrzeniu tabeli programowej (przypominam, w formacie A3) można było dostrzec, że niektóre punkty programu są dość długie. Kilka z nich rzeczywiście pokazało, że zbyt długie. Przykładem może być konkurs filmowy, podczas którego samych prowadzących zaskoczyła ilość przyznanego im czasu. Byli wyposażeni w ilość materiałów pozwalającą zapełnić trzy godziny konkursu, lecz po Pięść Vadera - niezawodny Legion 501 (fot. lekki.pl) dwóch godzinach gracze i publiczność robili się już zmęczeni tematem. Część punktów programu mogłaby się odbyć w krótszym czasie, co podniosłoby ich atrakcyjność i łatwość przyswajania przekazywanej przez prowadzących wiedzy. Być może w ten sposób odbyłoby się 7-8 zamiast 9 proponowanych bloków programu, czasami warto znaleźć złoty środek w planowaniu takich przedsięwzięć. Podczas kilku rozmów uczestnicy konwentu sugerowali, że jeżeli długości prelekcji/konkursów/pokazów nie dało się skrócić, to można było w ich trakcie ogłaszać krótkie przerwy. Niektórym pozwoliłyby one się dotlenić, a innym dotlenić. Przyznaję, że znalazłem w programie coś dla siebie, a jakość wybranych przeze mnie prelekcji była więcej niż 19

20 zadowalająca. Na wszystkie niestety, z powodu nieuctwa, a przez to nieopanowania przez moją skromną osobę podstaw multilokacji, nie mogłem się udać. Prócz bloków programowych, przez 24 godziny na dobę działał games-room, a osoby wydające gry udzielały wyczerpujących odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące zasad i reguł wybranych tytułów. W trakcie bloku odbywały się turnieje, pokazy przedpremierowe (Airlines Europe) i rozgrywki testowe (np. dodatku do gry 51. Stan). Brakowało trochę tytułów, które weszły już do kanonu gier planszowych. Jak dowiedziałem się od zarządzającego games-roomem, nie przywieziono ich, gdyż zainteresowanie takimi tytułami jak Battlestar Galactica czy Gra o Tron szefowie planszówek uznali za znikome. Szkoda, kilka osób z którymi rozmawiałem żałowało ich braku. Prócz zwyczajnych gier planszowych w strefie Mangi i Anime odbywał się blok gier japońskich, a zaraz obok zlokalizowano coraz częściej goszczące na konwentach konsole gier video. Aby oddać prawdę, całe drugie piętro budynku zostało przekazane fanom MiA. Prócz wspomnianych atrakcji znajdowała się tam też sala konkursowo-warsztatowa, a w niej ciekawostki takie jak: warsztaty przygotowywania sushi, pisania po japońsku, tworzenia kimon z bibuły i wiele innych. Dla zwolenników gry aktorskiej odbywały się Larpy i Jeepy (rodzaj krótkiej gry larpowej). Dla osób poszukujących większej dozy adrenaliny zorganizowano nowość, Arenę Zoltar. Jest to nowoczesny system gry, przy pomocy Planszówki (fot. lekki.pl) laserowych wskaźników i odbiorników imitującej Paintball. Według wszystkich uczestników zabawa jest wspaniała. Jednocześnie w tym miejscu organizatorom należą się brawa, dostęp do Areny Zoltar został tak zorganizowany, że na konwencie nie spotkałem nikogo, komu odmówiono uczestnictwa w grze. Jednakże Grojkon nie mógłby używać swojej nazwy, wywodzącej się od gwarowego określenia graj gdyby nie gry RPG. Tych na konwencie nie brakowało. Prócz możliwości uczestnictwa, jako gracz, w rozgrywanych sesjach turnieju Złote Kości. Turniej sam w sobie reprezentował wysoki poziom i zapewniał rozgrywkę dość dużej liczbie osób. Sesje gier fabularnych organizowało także wydawnictwo Portal. Na konwencie cały czas przebywał koordynator (jego numer telefonu był ogólnie dostępny), dzięki któremu osoby, które nie dostały się na sesję, mogły bardzo szybko znaleźć prowadzącego i zatopić się w świecie wyobraźni. Na uwagę zasługuje też system premiowania prowadzących Mistrzów Gry kompletami kości, oraz stworzenie dla nich specjalnego pomieszczenia z podręcznikami i licznymi pomocami dla graczy RPG. Na drobną wzmiankę zasługuje sala gier karcianych. W trakcie konwentu odbyło się w niej kilka ważnych turniejów. Jeden z nich to impreza o światowym zasięgu - Kotei, turniej graczy w Legendę Pięciu Kręgów. Jednakże ze względu na dość hermetyczny co zrozumiałe charakter turniejowych zmagań, tylko o nich wspominam. C jak Coraz Mocniej Grojkon z małego lokalnego konwentu staje się dużą na ponad tysiąc uczestników i bogatą w atrakcje imprezą. Oczywiście, zgodnie z nazwą jest to konwent głównie wszelkiej maści gier i turniejów. Jeżeli z tą świadomością ktoś pojedzie do Bielska Białej na pewno nie wyjedzie zawiedziony. Być może w niedalekiej przyszłości Grojkon stanie się jednym z głównych polskich konwentów w kategorii wyspecjalizowanych w spełnianiu oczekiwań wszelkiego rodzaju graczy. Maciek Perski Grojkon Zjazd miłośników fantastyki i gier. Zespół Szkól Technicznych i Hndlowych oraz Zespól Szkól Elektronicznych, ul. Lompy 8, Bielsko-Biała marca