Ćwiczenie 14 i 15. zjazd 2 ćwiczenie nr 2 dla e-rolnictwa
|
|
- Dagmara Mazur
- 6 lat temu
- Przeglądów:
Transkrypt
1 Ćwiczenie 14 i 15. zjazd 2 ćwiczenie nr 2 dla e-rolnictwa Badanie wpływu róŝnych czynników na szybkość reakcji enzymatycznej. Wyznaczanie wartości stałej Michaelisa-Menten w reakcji katalizowanej przez fosfatazę kwaśną. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest poznanie wpływu podstawowych czynników, takich jak temperatura, stęŝenie jonów wodorowych oraz ilości enzymu na szybkość reakcji enzymatycznej. Ćwiczenie umoŝliwia takŝe wyznaczenie wybranych stałych kinetycznych dla reakcji enzymatycznej katalizowanej przez fosfatazę kwaśną, czyli wartości stałej K m. Wprowadzenie Czynniki określające aktywność enzymów. Poza stęŝeniem substratu szybkość reakcji enzymatycznej zaleŝy od wielu innych czynników, przede wszystkim od temperatury i stęŝenia jonów wodorowych w środowisku reakcji (mieszanina inkubacyjna). Wpływ temperatury na aktywność enzymu charakteryzuje krzywa przedstawiona na rysunku 1. Jak widać z przebiegu krzywej, w miarę wzrostu temperatury reakcja enzymatyczna, podobnie jak kaŝda reakcja chemiczna, początkowo ulega przyspieszeniu w związku z dostarczaniem energii cieplnej do układu. PodwyŜszenie temperatury przyspiesza szybkość reakcji zgodnie z regułą van't offa, która głosi, Ŝe podwyŝszenie temperatury o 10 C powoduje około dwukrotny wzrost szybkości reakcji enzymatycznych. W określonej temperaturze zostaje osiągnięte optimum działania enzymu, a przy dalszym jej wzroście następuje gwałtowny spadek szybkości reakcji, co jest związane z denaturacją cieplną białka enzymu. RYS. 1. Wpływ temperatury na szybkość reakcji enzymatycznej Optymalna temperatura działania większości enzymów, tzn. najwyŝsza temperatura, przy której nie ujawnia się jeszcze wpływ denaturujący, waha się w granicach C. Zakres temperatury optymalnej moŝe się jednak zmieniać w zaleŝności od czasu trwania reakcji, zmian stęŝenia jonów wodorowych oraz róŝnego stopnia zanieczyszczenia innymi białkami. Termostabilność (termolabilność) charakteryzuje enzymy jako odporne lub podatne na przedłuŝone działanie określonej temperatury. Preinkubacja enzymów w temperaturze 100 C powoduje najczęściej całkowitą ich inaktywację. Odbywa się to wskutek denaturacji cieplnej, wyjątek stanowią enzymy uzyskiwane z organizmów Ŝyjących w warunkach ekstremalnych pod względem temperatury (np. gorące źródła) lub teŝ uzyskiwane metodami biologii
2 molekularnej do celów przemysłowych. Po denaturacji cieplnej enzymów, ich inkubacja w temperaturze optymalnej, najczęściej nie powoduje renaturacji i zajścia katalizy enzymatycznej. Zazwyczaj obecność substratu i optymalne dla danego enzymu p zmniejszają jego podatność na denaturację cieplną. Obecność substratu sprzyja bowiem utrzymaniu właściwej konformacji cząsteczki białka enzymu. Optymalne stęŝenie jonów wodorowych, wpływając na stan zdysocjowania reszt aminokwasowych enzymu zapewnia zachowanie jego struktury przestrzennej. Odpowiednie stęŝenie jonów wodorowych jest waŝnym czynnikiem warunkującym aktywność enzymu. Na rysunku 2 przedstawiono wpływ p na aktywność wybranych enzymów proteolitycznych. RYS. 2. Wpływ p na szybkość reakcji enzymatycznej na przykładzie wybranych enzymów proteolitycznych Krzywe przedstawiające zaleŝność aktywności enzymatycznej od p nie zawsze mają typowy kształt dzwonu. Najodpowiedniejsze stęŝenie jonów wodorowych, tzn. takie, przy którym szybkość działania enzymu jest największa, nazywamy optimum p. Dla większości enzymów znajduje się ono w zakresie 5 7. Wpływ p na aktywność danego enzymu zaleŝy od wartości stałej dysocjacji: a) grup jonizujących w centrum aktywnym enzymu uczestniczących w wiązaniu substratu, b) grup funkcyjnych w cząsteczce substratu, którymi wiąŝe się on z enzymem, c) grup funkcyjnych w cząsteczce enzymu, od których zaleŝy kataliza, d) innych grup w cząsteczce enzymu, których stan zjonizowania moŝe warunkować jego katalitycznie aktywną konformację. Optimum p moŝe ulegać pewnym zmianom zaleŝnie od stopnia czystości preparatu enzymu i temperatury środowiska. Zmiany wartości p w układzie pokarmowym zwierząt stanowią waŝny element w regulacji aktywności enzymów trawiennych. Szybkość reakcji enzymatycznej, poza omówionymi juŝ czynnikami, zaleŝy od obecności inhibitorów enzymów. Aktywność wielu enzymów moŝe ulec zahamowaniu w sposób bardziej lub mniej specyficzny pod wpływem określonych substancji wywołujących zmiany w obrębie centrum aktywnego, nazywanych inhibitorami. Proces hamowania przez nie reakcji enzymatycznej nazwano inhibicją. W zaleŝności od sposobu działania inhibitora na enzym rozróŝnia się inhibicję odwracalną i nieodwracalną. Kinetyka reakcji enzymatycznych. Ilościowe badanie i interpretacja wyników szybkości reakcji enzymatycznych wchodzi w zakres kinetyki procesów. Obejmuje ona badanie wpływu stęŝenia substratu, stęŝenia enzymu, temperatury, p oraz mechanizmu reakcji katalizowanych przez enzymy. Enzymy katalizują reakcje metaboliczne w organizmach Ŝywych (in vivo), lecz mogą równieŝ działać poza komórką (in vitro), co ma podstawowe znaczenie w badaniu ilościowym oraz
3 właściwości enzymów jak równieŝ z w zastosowaniach przemysłowych preparatów enzymatycznych. Charakterystyczną cechą reakcji enzymatycznych jest zjawisko wysycania enzymu substratem (rys. 3). Obserwacje tego zjawiska doprowadziły Michaelisa i Menten do sformułowania teorii działania enzymów i ich kinetyki. Teoria ta jest pewnym uproszczeniem procesu katalizy enzymatycznej i nie dotyczy wszystkich poznanych do tej pory enzymów np. jednym z wyjątków są licznie występujące w organizmach Ŝywych enzymy allosteryczne. Zgodnie teorią Michaelisa i Menten enzym (E) tworzy z substratem (S) kompleks enzymsubstrat (ES), który następnie rozpada się na: produkt (P) i enzym według równania: k 1 k 2 E + S ES E + P k -1 gdzie: k 1, k 1, k 2 stałe szybkości odpowiednich przemian. RYS. 3. Wykres Miechaelisa-Menten zaleŝności szybkości reakcji enzymatycznej (V) od stęŝenia substratu (S): V max szybkość maksymalna reakcji, K m stała Michaelisa-Menten Energia kompleksu ES określa poziom, do którego w danych warunkach musi wzrosnąć energia układu reagującego, aby reakcja mogła przebiegać. Poziom energetyczny kompleksu ES jest wyŝszy od poziomu energetycznego substratu o wartość energii potrzebnej do zaktywowania substratu, czyli tzw. energii aktywacji. Tworzenie kompleksu ES obniŝa wartość energii aktywacji niezbędnej do zapoczątkowania reakcji i tym samym przyspiesza przebieg reakcji termodynamicznie moŝliwych (Rys. 4.). RYS. 4. Zmiany energii swobodnej - G zachodzące podczas reakcji katalizowanej przez enzym. StęŜenie kompleksu jest tym większe przy stałym stęŝeniu enzymu, im wyŝsze jest stęŝenie substratu. Przy odpowiednio wysokim stęŝeniu substratu praktycznie wszystkie
4 cząsteczki enzymu znajdują się w kompleksie ES, wówczas reakcja osiąga szybkość maksymalną V i staje się proporcjonalna do aktualnego stęŝenia enzymu: V = k 2 [E] = V max Przy stałym stęŝeniu enzymu szybkość reakcji zmienia się zaleŝnie od aktualnego stęŝenia substratu. ZaleŜność szybkości reakcji enzymatycznej od stęŝenia substratu ujmuje równanie: V gdzie: V szybkość reakcji, K m stała Michaelisa- Menten, V max szybkość maksymalna reakcji, [S] stęŝenie substratu. Przedstawiony wzór nosi nazwę równania Michaelisa-Menten, a graficznie obrazuje go hiperbola (rys. 3). Z rysunku tego wynika, Ŝe przy niskim stęŝeniu substratu (pierwszy odcinek krzywej) tylko niektóre cząsteczki enzymu połączone są z substratem szybkość początkowa reakcji jest proporcjonalna do wzrastającego stęŝenia substratu i reakcja przebiega zgodnie z kinetyką reakcji pierwszego rzędu. W miarę zwiększania stęŝenia substratu przyrost szybkości reakcji staje się nieproporcjonalny, jest to tzw. strefa kinetyki mieszanej, tj. pierwszego i zerowego rzędu (środkowy odcinek krzywej). Przy wyŝszych stęŝeniach substratu reakcja osiąga szybkość maksymalną i przebiega zgodnie z kinetyką zerowego rzędu, tj. niezaleŝną od stęŝenia substratu, a zaleŝną od aktualnego stęŝenia enzymu. WaŜna zaleŝność wynika z równania Michaelisa-Menten wtedy, gdy szybkość reakcji odpowiada połowie szybkości maksymalnej V = 1/2 V max. Wówczas po przekształceniu równania otrzymuje się wartość: K m = [S], co pozwala zdefiniować stałą K m jako takie stęŝenie substratu (w molach na 1 litr lub w milimolach na 1 litr), przy którym szybkość reakcji enzymatycznej osiąga połowę szybkości maksymalnej. Wartości stałej K m wahają się w granicach od 10 1 do 10 8 M i zaleŝą od rodzaju enzymu, substratu, temperatury i p. JeŜeli enzym wchodzi w reakcję z więcej niŝ jednym substratem, to w stosunku do kaŝdego z nich wykazuje charakterystyczną wartość K m. W określonych warunkach prowadzenia reakcji ma ona wartość stałą i jest wskaźnikiem powinowactwa enzymu do substratu. Niska wartość K m wskazuje na duŝe powinowactwo enzymu do substratu oraz duŝą szybkość procesu katalitycznego i odwrotnie. Podobnie jak wartość K m, wartość szybkości maksymalnej V max wykazuje duŝe zróŝnicowanie zaleŝnie od p, temperatury i rodzaju substratu. Wartość V max i stałą K m wyznacza się doświadczalnie z wykresu zaleŝności szybkości reakcji V od stęŝenia substratu [S]. PoniewaŜ wykres tej zaleŝności daje krzywą asymptotyczną, więc utrudnia to dokładne wyznaczenie V max i K m (rys. 1). W celu dokładniejszego wyznaczenia szybkości maksymalnej danej reakcji moŝna jednak oprzeć się na równaniu Michaelisa-Menten przekształconym w jego odwrotność: V = max K m + [ S] [ S] 1 V 1 = V max K + V m 1 max [ S] Jest to równanie Lineweavera-Burka, w którym zaleŝność 1/V od 1/[S] jest funkcją liniową, a wykresem takiej funkcji jest linia prosta. Nachylenie tej prostej określa stosunek K m /V max ; przecina ona oś rzędnych w punkcie wyznaczającym 1/V, a oś odciętych w punkcie 1/K m (rys. 5).
5 Wyznaczanie wartości stałej Km dla substratu w sposób doświadczalny polega na wykonaniu szeregu pomiarów aktywności enzymów dla róŝnych stęŝeń substratu. StęŜenia substratu oraz czas trwania reakcji enzymatycznej (przebiegającej w optymalnej dla działania enzymu temperaturze oraz w p buforu) muszą być tak dobrane aby uzyskać róŝne ilości produktów, czyli zastosowane stęŝenia substratów nie mogą być wysycające w pełni wszystkie centra aktywne obecnych w środowisku reakcji cząsteczek enzymów. Dobór stęŝenia substratu musi być odpowiedni, a reakcja enzymatyczna powinna przebiegać zgodnie z kinetyką pierwszego rzędu. RYS. 5. Wykres Lineweavera-Burka zaleŝności odwrotności szybkości reakcji enzymatycznej (1/V) od odwrotności stęŝenia substratu (1/[S]): 1/V max odwrotność szybkości maksymalnej, -1/K m odwrotność stałej Michaelisa-Menten. Oznaczanie aktywności enzymów. Wskaźnikiem obecności czynnego enzymu jest stwierdzenie określonej przemiany chemicznej, którą on katalizuje. Natomiast o ilości enzymu wnioskuje się na podstawie szybkości reakcji w określonych warunkach stęŝenia substratu, p mieszaniny reakcyjnej, temperatury itp. W odpowiednich warunkach szybkość reakcji mierzona najczęściej ilością wytworzonego produktu lub ubytkiem substratu w jednostce czasu jest proporcjonalna do ilości czynnego enzymu, czyli jego aktywności. Aktywność enzymu bowiem jest zmienna i zaleŝy od wielu czynników, takich jak: stęŝenie substratu, czas trwania reakcji, temperatura, p, hamowanie przez produkty itp. Dlatego pomiaru aktywności enzymów dokonuje się w tzw. warunkach optymalnych i w takim czasie, kiedy pozostaje ona stała, tj. przemiana przebiega według kinetyki reakcji zerowego rzędu. Jednostki aktywności enzymów. Szybkość przemiany, mierzona ilością substratu przekształconego w jednostce czasu i przeliczona na ilość badanego materiału, jest miarą aktywności enzymu, którą zwykle wyraŝa się w tzw. jednostkach aktywności. Aby umoŝliwić porównywanie aktywności enzymów, oznaczanych w róŝnych badaniach, najwłaściwsze jest wyraŝanie ich aktywności w jednostce standardowej (uniwersalnej). Za taką jednostkę przyjęto tę ilość enzymu, która katalizuje przemianę 1 µmola substratu w ciągu 1 minuty, w optymalnej temperaturze (zwykle 30 C) i w optymalnych warunkach p oraz stęŝenia substratu. Jednostką zalecaną przez Komisję Międzynarodowej Unii Biochemicznej jest katal. Jest to taka ilość enzymu, która w ciągu 1 sekundy w optymalnej temperaturze warunkach p oraz stęŝenia substratu powoduje przemianę 1 mola substratu. PoniewaŜ jest to bardzo duŝa jednostka, więc zwykle uŝywa się jej podwielokrotności, np. mikro- lub nanokatala. Innym jeszcze sposobem wyraŝania aktywności enzymu jest tzw. aktywność molekularna. Jest to ilość mmoli substratu przekształcona w ciągu 1 minuty w standardowych warunkach przez 1 µmol enzymu (w odniesieniu do jednego centrum aktywnego, jeŝeli enzym zawiera ich więcej). Ten sposób wyraŝania aktywności moŝna jednak stosować tylko wtedy, gdy znana jest masa cząsteczkowa enzymu i liczba centrów aktywnych.
6 Często równieŝ oznacza się ilość białka w badanym materiale i aktywność enzymu wyraŝa jako aktywność właściwą, która określa liczbę jednostek enzymu na 1 mg białka. Jest to bardzo przydatny sposób wyraŝania aktywności podczas wydzielania i oczyszczania enzymów, poniewaŝ w kolejnych etapach oczyszczania aktywność całkowita zazwyczaj maleje, a aktywność właściwa wzrasta i jest miarą stopnia oczyszczenia enzymu. Oznaczanie aktywności fosfatazy kwaśnej. Fosfatazy (fosfomonoesterazy) naleŝą do enzymów z klasy hydrolaz, podklasy esteraz i katalizują hydrolizę róŝnych estrów fosforanowych. ZaleŜnie od typu substratu wyróŝnia się szereg typów fosfataz. Najbardziej rozpowszechnione są wśród nich hydrolazy monoestrów fosforanowych. Naturalnymi substratami dla hydrolaz monoestrów fosforanowych są: estry fosforanowe cukrów (glukozo-6-fosforan, fruktozo-1,6- bisfosforan), fosfoseryna itp (rys. 6). 4 O Glucose-6-phosphatase Enzym: glukozo-6-fosfataza 6 2 C 2 OPO 3 C 2 O 5 O O 3 2 O O glucose-6-phosphate glukozo-6-fosforan 1 2 O O O glucose glukoza O O O + P i fosfoseryna RYS. 6. Reakcja hydrolizy glukozo-6-fosforanu, katalizowana przez glukozo-6-fosfatazę. fruktozo-1,6- bisfosforan Fosfatazy wykazują niską specyficzność substratową i w związku z tym zaleŝnie od optimum p dla ich działania klasyfikowane są na: fosfatazy kwaśne o optimum p ok. 5 i fosfatazy alkaliczne o optimum p ok. 9. Fosfataza kwaśna (EC ) występuje w duŝych stęŝeniach w nasionach roślin i gruczole krokowym człowieka. Aktywność jej bardzo silnie wzrasta w chorobie nowotworowej tego gruczołu, co wykorzystuje się w diagnostyce do wczesnego rozpoznawania tej postaci raka. W nasionach roślin aktywność fosfatazy kwaśnej silnie wzrasta podczas kiełkowania, a następnie maleje w miarę wzrostu siewek. Prawdopodobnie wzrost jej aktywności związany jest z uwalnianiem fosforanu nieorganicznego z organicznych form zapasowych fosforanu, np. z kwasu fitynowego. Aktywność fosfataz oznacza się zazwyczaj uŝywając sztucznych substratów, takich jak: 2-glicerofosforan, fenylofosforan, fosforan fenoloftaleiny, p-nitrofenylofosforan. Aktywność enzymu mierzy się ilością uwolnionego fosforanu lub części organicznej estru po inkubacji enzymu z substratem w ściśle określonych warunkach. Szczególnie dogodny jako substrat jest p-nitrofenylofosforan, gdyŝ jeden z produktów reakcji przechodzi w formę barwną juŝ po zalkalizowaniu środowiska. W ćwiczeniu będzie wykorzystany wodny wyciąg enzymu z kiełków pszenicy. Jako substrat będzie uŝyty p-nitrofenylofosforan. Reakcję hydrolizy tego związku z udziałem fosfatazy i tworzenie barwnego produktu pokazano na rysunku 7. Powstający produkt reakcji p-nitrofenol przyjmuje w środowisku zasadowym barwę Ŝółtozieloną i jest miarą aktywności fosfatazy.
7 RYS. 7. Reakcja hydrolizy p-nitrofenylofosforanu z udziałem fosfatazy kwaśnej. Odczynniki 1. Wyciąg enzymu: do 150 mg kiełków pszenicy dodać 100 ml wody i homogenizować przez 5 min (przy wydawaniu prób do kolbek miarowych odpowiednio zwiększyć ilość kiełków). omogenat przesączyć przez sączek z waty i przechowywać w chłodziarce. 2. 0,0075-molowy p-nitrofenylofosforan disodowy. 3. 0,1-molowy bufor cytrynianowy o p 5, proc. węglan sodowy. Wykonanie 1. Przygotowanie enzymu. Otrzymany wyciąg enzymatyczny z siewek zbóŝ w kolbce na 25 ml uzupełnić wodą do kreski, dokładnie wymieszać i uŝywać w dalszych punktach jako enzym. W celu pobrania pipetą automatyczną podanej w dalszym opisie objętości enzymu, część rozcieńczonego wodą enzymu przelać do czystej probówki. 2. Wpływ temperatury. Do czterech probówek (próby pełne) odmierzyć po 0,5 ml roztworu enzymu (1), po 0,75 ml buforu cytrynianowego o p = 5,2 (3) oraz po 0,75 ml wody destylowanej. Do jednej probówki (próba kontrolna) odmierzyć po 0,75 ml buforu cytrynianowego o p = 5,2 (3) oraz 1,25 ml wody destylowanej. Preinkubacja: pierwszą probówkę pełną umieścić w temp. 4 C (woda z lodem), drugą w temp. 30 C razem z próba kontrolną, trzecią probówkę pełną w temp. 100 C (wrząca woda), czwartą w łaźni o temperaturze 60 C. Po doprowadzeniu zawartości probówki do temp. 100 C lub 60 C (przez ok. 5 min) wyjąć probówki, schłodzić ich zawartości, a następnie wstawić do łaźni o temp. 30 C. Pozostałe probówki pozostają ciągle w łaźni z lodem lub w temp. 30 C. Inkubacja: Do tak przygotowanych 5 probówek (4 pełne i 1 kontrolna) odmierzyć po 0,5 ml roztworu p-nitrofenylofosforanu, wymieszać zawartość probówek i inkubować przez dokładnie 15 min. Następnie przerwać reakcję enzymatyczną, dodając po 2,5 ml węglanu sodowego (4). Oznaczyć absorbancję prób pełnych w fotometrze przy 420 nm, ustawionym na zero wobec próby kontrolnej. 3. Wpływ stęŝenia jonów wodorowych. Do czterech probówek odmierzyć po 0,5 ml roztworu enzymu (1), po 0,75 ml wody destylowanej i po 0,75 ml buforów: do pierwszej p 3,0, do drugiej p 4,4 i do trzeciej p 5,2, a do czwartej p 6,6. Do jednej probówki (próba kontrolna) odmierzyć po 0,75 ml buforu cytrynianowego o p = 5,2 (3) oraz 1,25 ml wody destylowanej. Umieścić wszystkie probówki w łaźni wodnej o temp. 30 C na 5 minut do preinkubacji, dodać po 0,5 ml roztworu p-nitrofenylofosforanu, wymieszać zawartość probówek i inkubować przez dokładnie 15 min. Następnie przerwać reakcję enzymatyczną, dodając po 2,5 ml węglanu sodowego (4). Oznaczyć absorbancję prób pełnych w fotometrze przy 420 nm, ustawionym na zero wobec próby kontrolnej.
8 4. Wpływ stęŝenia enzymu. Do czterech probówek (próby pełne) odmierzyć kolejno po 0,25; 0,5; 0,75; 1,0 ml roztworu enzymu (1), po 0,75 ml buforu cytrynianowego o p = 5,2 (3) oraz uzupełnić mieszaniny wodą destylowaną do objętości 2,0 ml. Do jednej probówki (próba kontrolna) odmierzyć po 0,75 ml buforu cytrynianowego o p = 5,2 (3) oraz 1,25 ml wody destylowanej. Umieścić wszystkie probówki w łaźni wodnej o temp. 30 C na 5 minut do preinkubacji, po tym czasie dodać po 0,5 ml roztworu p-nitrofenylofosforanu, wymieszać zawartość probówek i inkubować przez dokładnie 15 min. Następnie przerwać reakcję enzymatyczną, dodając po 2,5 ml węglanu sodowego (4). Oznaczyć absorbancję prób pełnych w fotometrze przy 420 nm, ustawionym na zero wobec próby kontrolnej. 5. Wyznaczanie wartości stałej Michaelisa-Menten (K m ). W 2 powtórzeniach do sześciu ponumerowanych probówek odmierzyć kolejno 0,1; 0,2; 0,4; 0,6; 0,8 i 1,0 ml p- nitrofenylofosforanu (2), dodać po 0,75 ml buforu cytrynianowego (3), uzupełnić mieszaniny wodą destylowaną do objętości 2,0 ml. Do jednej probówki (próba kontrolna) odmierzyć po 0,75 ml buforu cytrynianowego o p = 5,2 (3) oraz 1,25 ml wody destylowanej. Umieścić wszystkie probówki w łaźni wodnej o temp. 30 C na 5 minut do preinkubacji, dodać po 0,5 ml roztworu enzymu, wymieszać zawartość probówek i inkubować przez dokładnie 15 min. Następnie przerwać reakcję enzymatyczną, dodając po 2,5 ml węglanu sodowego (4). Oznaczyć absorbancję prób pełnych w fotometrze przy 420 nm, ustawionym na zero wobec próby kontrolnej. Opracowanie wyników 1. Obliczyć ilość µg uwolnionego w reakcji p-nitrofenolu, dzieląc absorbancję przez współczynnik absorbancji dla 1µg p-nitrofenolu równy 0,002. Sporządzić wykresy zaleŝności szybkości reakcji od stęŝenia enzymu, p oraz temperatury preinkubacji odkładając na osi rzędnych µmole p-nitrofenolu, a na osi odciętych odpowiednie wartości badanych parametrów. Wpływ stęŝenia enzymu ilość enzymu A 420 ilość µg pnp 1) 0,25 ml enzymu 2) 0,5 ml enzymu 3) 0,75 ml enzymu 4) 1,0 ml enzymu 1) p 3,0 2) p 4,4 3) p 5,2 4) p 6,6 Wpływ p p buforu A 420 ilość µg pnp
9 1) 0 C Wpływ temperatury temperatura A 420 ilość µg pnp 2) 30 C 3) 60 C 4) 100 C 2. Ilość utworzonego p-nitrofenolu obliczyć w µg, jak podano w punkcie 1. Dla poszczególnych stęŝeń substratu obliczyć 1/[S], pamiętając, Ŝe substrat wyjściowy o stęŝeniu 0,0075 M został rozcieńczony pięciokrotnie w mieszaninie inkubacyjnej do 2,5 ml, oraz odwrotność szybkości 1/V (w µmolach produktu). Sporządzić wykres zaleŝności szybkości reakcji od stęŝenia substratu, odkładając na osi rzędnych 1/V (µmole p-nitrofenolu), a na osi odciętych 1/[S] (mole p-nitrofenylofosforanu). PrzedłuŜyć linię do przecięcia się z ujemną częścią osi odciętych, z otrzymanej wartości 1/K m obliczyć wartość stałą K m w molach na 1 litr i podać ją w sprawozdaniu. ilość dodanego S A 420 µg pnp V = µmole pnp / 1 min stęŝenie S (pnpp) w mieszaninie wyraŝone w M 1/S 1/V 0,1ml 0,2ml 0,4ml 0,6ml 0,8ml 1,0ml 3. Dla średniej wartości absorbancji dla 1 ml (punkt 5 wykonania) obliczyć ilość p- nitrofenolu w µg, jak podano w punkcie 1 (opracowanie wyników). Podać wynik prowadzącemu ćwiczenia i uwzględniając rozcieńczenie oraz masę cząsteczkową p- nitrofenolu obliczyć aktywność fosfatazy kwaśnej w µmolach p-nitrofenolu na 1 g siewek pszenicy na 1 minutę. Pytania 1. Jakie czynniki wpływają na szybkość reakcji enzymatycznej i co moŝe być jej miarą? Dla wybranego czynnika przedstaw odpowiedni wykres. 2. Co to jest stała K m, od czego zaleŝy jej wartość? W jaki sposób doświadczalnie moŝna wyznaczyć wartość stałej K m dla określonego substratu?
10 3. Podać definicję jednostki uniwersalnej i aktywności molekularnej enzymu. 4. Podać przykłady naturalnych substratów fosfatazy kwaśnej. Napisać wzór substratu wykorzystywanego na ćwiczeniach. Co moŝe być miarą aktywności fosfataz? 5. Napisać reakcję zachodzącą podczas oznaczania aktywności fosfatazy kwaśnej na ćwiczeniach. Dlaczego do mieszaniny inkubacyjnej dodaje się roztwór węglanu sodowego? 6. Podczas oznaczania aktywności fosfatazy kwaśnej w mieszaninie inkubacyjnej wykryto 180 µmoli p-nitrofenolu. Ile µg substratu uległo rozłoŝeniu? 7. Napisać równanie Lineweavera-Burka. W jaki sposób wyznacza się na ćwiczeniach stałą K m dla fosfatazy kwaśnej według tego równania? 8. Jaki jest zakres optymalnego p dla większości enzymów? Jakie jest optimum p działania fosfatazy kwaśnej? Czy zmiany aktywności enzymu zaleŝne od p związane są z inaktywacją enzymu, czy teŝ są odwracalne? 9. PodwyŜszona temperatura moŝe przyspieszać lub hamować aktywność enzymów - uzasadnij dlaczego. Reakcja katalizowana przez fosfatazę kwaśną przebiega z nieznaczną szybkością w temp. 4 C i 100 C. Czy wywołane jest to tymi samymi zmianami fizykochemicznymi enzymu? 10. Przedstaw wykres opisujący zmiany energii swobodnej w reakcji katalizowanej oraz nie katalizowanej przez enzym. Co to jest energia aktywacji? 11. Napisz równanie Michealisa Menten, objaśnij znaczenie poszczególnych symboli. Czy to równanie moŝna stosować do opisu zjawisk kinetycznych dla wszystkich enzymów? Odpowiedź uzasadnij.
Właściwości kinetyczne fosfatazy kwaśnej z ziemniaka
Właściwości kinetyczne fosfatazy kwaśnej z ziemniaka Celem ćwiczenia jest zapoznanie się metodyką wyznaczania szybkości reakcji Vmax oraz stałej Michaelisa Menten dla fosfatazy kwaśnej z ziemniaka WPROWADZENIE
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 14. Maria Bełtowska-Brzezinska KINETYKA REAKCJI ENZYMATYCZNYCH
Ćwiczenie 14 aria Bełtowska-Brzezinska KINETYKA REAKCJI ENZYATYCZNYCH Zagadnienia: Podstawowe pojęcia kinetyki chemicznej (szybkość reakcji, reakcje elementarne, rząd reakcji). Równania kinetyczne prostych
Bardziej szczegółowoOdczynniki. dzieląc zmierzoną absorbancję przez współczynnik absorbancji dla 1µg p-nitrofenolu
Wyznaczanie stałej Michaelisa (Km), Vmax oraz określanie typu inhibicji aktywności fosfatazy kwaśnej (EC 3.1.3.2 fosfohydrolaza monoestrów ortofosforanowych kwaśne optimum). Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia
Bardziej szczegółowo3. Badanie kinetyki enzymów
3. Badanie kinetyki enzymów Przy stałym stężeniu enzymu, a przy zmieniającym się początkowym stężeniu substratu, zmiany szybkości reakcji katalizy, wyrażonej jako liczba moli substratu przetworzonego w
Bardziej szczegółowoKINETYKA HYDROLIZY SACHAROZY
Ćwiczenie nr 2 KINETYKA HYDROLIZY SACHAROZY I. Kinetyka hydrolizy sacharozy reakcja chemiczna Zasada: Sacharoza w środowisku kwaśnym ulega hydrolizie z wytworzeniem -D-glukozy i -D-fruktozy. Jest to reakcja
Bardziej szczegółowoLaboratorium 5. Wpływ temperatury na aktywność enzymów. Inaktywacja termiczna
Laboratorium 5 Wpływ temperatury na aktywność enzymów. Inaktywacja termiczna Prowadzący: dr inż. Karolina Labus 1. CZĘŚĆ TEORETYCZNA Szybkość reakcji enzymatycznej zależy przede wszystkim od stężenia substratu
Bardziej szczegółowoENZYMY. KINETYKA REAKCJI ENZYMATYCZNYCH
Ćwiczenie 7 ENZYMY. KINETYKA REAKCJI ENZYMATYCZNYCH Część doświadczalna obejmuje: - wyznaczenie optimum ph dla reakcji katalizowanej przez kwaśną fosfatazę - wyznaczenie szybkości początkowej reakcji katalizowanej
Bardziej szczegółowoSprawozdzanie z ćwiczenia nr 3 - Kinetyka enzymatyczna
Sprawozdzanie z ćwiczenia nr 3 - Kinetyka enzymatyczna Imię i nazwisko..... Data... UZYSKANE WYNIKI LICZBOWE (wartości liczbowe i wymiar) Stała Michaelisa dla H 2 O 2, Km:... Prędkość maksymalna Vmax:...
Bardziej szczegółowoKINETYKA HYDROLIZY SACHAROZY (REAKCJA ENZYMATYCZNA I CHEMICZNA)
Ćwiczenie nr 2 KINETYKA HYDROLIZY SACHAROZY (REAKCJA ENZYMATYCZNA I CHEMICZNA) ĆWICZENIE PRAKTYCZNE I. Kinetyka hydrolizy sacharozy reakcja chemiczna Zasada: Sacharoza w środowisku kwaśnym ulega hydrolizie
Bardziej szczegółowoKinetyka reakcji hydrolizy sacharozy katalizowanej przez inwertazę
Kinetyka reakcji hydrolizy sacharozy katalizowanej przez inwertazę Prowadzący: dr hab. inż. Ilona WANDZIK mgr inż. Sebastian BUDNIOK mgr inż. Marta GREC mgr inż. Jadwiga PASZKOWSKA Miejsce ćwiczenia: sala
Bardziej szczegółowoKINETYKA REAKCJI ENZYMATYCZNYCH
ĆWICZENIE 8 KINETYKA REAKCJI ENZYMATYCZNYCH Wyznaczanie stałej Michaelisa i szybkości maksymalnej reakcji utleniania gwajakolu przez H 2 2, katalizowanej przez peroksydazę chrzanową. Badanie wpływu siarczanu
Bardziej szczegółowo1. Oznaczanie aktywności lipazy trzustkowej i jej zależności od stężenia enzymu oraz żółci jako modulatora reakcji enzymatycznej.
ĆWICZENIE OZNACZANIE AKTYWNOŚCI LIPAZY TRZUSTKOWEJ I JEJ ZALEŻNOŚCI OD STĘŻENIA ENZYMU ORAZ ŻÓŁCI JAKO MODULATORA REAKCJI ENZYMATYCZNEJ. INHIBICJA KOMPETYCYJNA DEHYDROGENAZY BURSZTYNIANOWEJ. 1. Oznaczanie
Bardziej szczegółowoPrzemiana materii i energii - Biologia.net.pl
Ogół przemian biochemicznych, które zachodzą w komórce składają się na jej metabolizm. Wyróżnia się dwa antagonistyczne procesy metabolizmu: anabolizm i katabolizm. Szlak metaboliczny w komórce, to szereg
Bardziej szczegółowoBiochemia Ćwiczenie 7 O R O P
Imię i nazwisko Uzyskane punkty Nr albumu data /2 podpis asystenta ĆWICZENIE 6 FSFATAZY SCZA KRWI Wstęp merytoryczny Fosfatazy są enzymami należącymi do klasy hydrolaz, podklasy fosfomonoesteraz. Hydrolizują
Bardziej szczegółowoKinetyka chemiczna jest działem fizykochemii zajmującym się szybkością i mechanizmem reakcji chemicznych w różnych warunkach. a RT.
Ćwiczenie 12, 13. Kinetyka chemiczna. Kinetyka chemiczna jest działem fizykochemii zajmującym się szybkością i mechanizmem reakcji chemicznych w różnych warunkach. Szybkość reakcji chemicznej jest związana
Bardziej szczegółowoKINETYKA REAKCJI ENZYMATYCZNYCH Wyznaczenie stałej Michaelisa i maksymalnej szybkości reakcji hydrolizy sacharozy katalizowanej przez inwertazę.
KINETYKA REAKCJI ENZYMATYCZNYCH Wyznaczenie stałej Michaelisa i maksymalnej szybkości reakcji hydrolizy sacharozy katalizowanej przez inwertazę. (Chemia Fizyczna I) Maria Bełtowska-Brzezinska, Karolina
Bardziej szczegółowoOznaczanie aktywności proteolitycznej trypsyny metodą Ansona
Oznaczanie aktywności proteolitycznej trypsyny metodą Ansona Wymagane zagadnienia teoretyczne 1. Enzymy proteolityczne, klasyfikacja, rola biologiczna. 2. Enzymy proteolityczne krwi. 3. Wewnątrzkomórkowa
Bardziej szczegółowoProjektowanie Procesów Biotechnologicznych
Projektowanie Procesów Biotechnologicznych wykład 14 styczeń 2014 Kinetyka prostych reakcji enzymatycznych Kinetyka hamowania reakcji enzymatycznych 1 Enzymy - substancje białkowe katalizujące przemiany
Bardziej szczegółowoKINETYKA INWERSJI SACHAROZY
Dorota Warmińska, Maciej Śmiechowski Katedra Chemii Fizycznej, Wydział Chemiczny, Politechnika Gdańska KINETYKA INWERSJI SACHAROZY Wstęp teoretyczny Kataliza kwasowo-zasadowa Kataliza kwasowo-zasadowa
Bardziej szczegółowoĆwiczenie IX KATALITYCZNY ROZKŁAD WODY UTLENIONEJ
Wprowadzenie Ćwiczenie IX KATALITYCZNY ROZKŁAD WODY UTLENIONEJ opracowanie: Barbara Stypuła Celem ćwiczenia jest poznanie roli katalizatora w procesach chemicznych oraz prostego sposobu wyznaczenia wpływu
Bardziej szczegółowoPolitechnika Warszawska. Wydział Budownictwa Mechaniki i Petrochemii w Płocku Laboratorium Chemii Budowlanej
Politechnika Warszawska Wydział Budownictwa Mechaniki i Petrochemii w Płocku Laboratorium Chemii Budowlanej Instrukcja do ćwiczenia: SZYBKOŚĆ PRZEMIAN CHEMICZNYCH Opracowała: dr inŝ. Maria Bukowska Płock,
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE STAŁEJ DYSOCJACJI p-nitrofenolu METODĄ SPEKTROFOTOMETRII ABSORPCYJNEJ
Ćwiczenie nr 13 WYZNCZNIE STŁEJ DYSOCJCJI p-nitrofenolu METODĄ SPEKTROFOTOMETRII BSORPCYJNEJ I. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest wyznaczenie metodą spektrofotometryczną stałej dysocjacji słabego kwasu,
Bardziej szczegółowoA B. Modelowanie reakcji chemicznych: numeryczne rozwiązywanie równań na szybkość reakcji chemicznych B: 1. da dt. A v. v t
B: 1 Modelowanie reakcji chemicznych: numeryczne rozwiązywanie równań na szybkość reakcji chemicznych 1. ZałóŜmy, Ŝe zmienna A oznacza stęŝenie substratu, a zmienna B stęŝenie produktu reakcji chemicznej
Bardziej szczegółowoEnzymologia I. Kinetyka - program Gepasi. Uniwersytet Warszawski Wydział Biologii Zakład Regulacji Metabolizmu
Enzymologia I Kinetyka - program Gepasi Uniwersytet Warszawski Wydział Biologii Zakład Regulacji Metabolizmu I zasada + II zasada termodynamiki zmiana entalpii i entropii może zostać wyrażona ilościowo
Bardziej szczegółowoEFEKT SOLNY BRÖNSTEDA
EFEKT SLNY RÖNSTED Pojęcie eektu solnego zostało wprowadzone przez rönsteda w celu wytłumaczenia wpływu obojętnego elektrolitu na szybkość reakcji zachodzących między jonami. Założył on, że reakcja pomiędzy
Bardziej szczegółowoANALIZA TŁUSZCZÓW WŁAŚCIWYCH CZ II
KATEDRA BIOCHEMII Wydział Biologii i Ochrony Środowiska ANALIZA TŁUSZCZÓW WŁAŚCIWYCH CZ II ĆWICZENIE 8 ZADANIE 1 HYDROLIZA LIPIDÓW MLEKA ZA POMOCĄ LIPAZY TRZUSTKOWEJ Lipazy (EC 3.1) to enzymy należące
Bardziej szczegółowoReakcje enzymatyczne. Co to jest enzym? Grupy katalityczne enzymu. Model Michaelisa-Mentena. Hamowanie reakcji enzymatycznych. Reakcje enzymatyczne
Reakcje enzymatyczne Enzym białko katalizujące reakcje chemiczne w układach biologicznych (przyśpieszają reakcje przynajmniej 0 6 raza) 878, Wilhelm uehne, użył po raz pierwszy określenia enzym (w zaczynie)
Bardziej szczegółowoOZNACZANIE AKTYWNOŚCI ALKALICZNEJ DIFOSFATAZY (PIROFOSFATAZY)
Ćwiczenie 8 OZNACZANIE AKTYWNOŚCI ALKALICZNEJ DIFOSFATAZY (PIROFOSFATAZY) Część doświadczalna obejmuje: - sączenie Ŝelowe ekstraktu uzyskanego z bielma niedojrzałych nasion kukurydzy - oznaczanie aktywności
Bardziej szczegółowoWyznaczanie stałej szybkości reakcji wymiany jonowej
Wyznaczanie stałej szybkości reakcji wymiany jonowej Ćwiczenie laboratoryjne nr 4 Elementy termodynamiki i kinetyki procesowej Anna Ptaszek Elementy kinetyki chemicznej Pojęcie szybkości reakcji Pojęcie
Bardziej szczegółowodata ĆWICZENIE 8 KINETYKA RERAKCJI ENZYMATYCZNEJ Wstęp merytoryczny
Imię i nazwisko Uzyskane punkty albumu data /3 podpis asystenta ĆWICZENIE 8 KINETYKA RERAKCJI ENZYMATYCZNEJ Wstęp merytoryczny Peroksydazy są enzymami naleŝącymi do klasy oksydoreduktaz. Ich grupą prostetyczną
Bardziej szczegółowoEKOFIZJOLOGIA MIKROORGANIZMÓW WODNYCH
EKOFIZJOLOGIA MIKROORGANIZMÓW WODNYCH I. AKTYWNOŚĆ ENZYMATYCZNA PLANKTONU JEZIORNEGO Prowadzący ćwiczenia: Mgr Tomasz Kaliński 1 Aktywność enzymatyczna mikroplanktonu Uwagi ogólne Aktywność ektoenzymów
Bardziej szczegółowoPrzedmiot: Chemia budowlana Zakład Materiałoznawstwa i Technologii Betonu
Przedmiot: Chemia budowlana Zakład Materiałoznawstwa i Technologii Betonu Ćw. 4 Kinetyka reakcji chemicznych Zagadnienia do przygotowania: Szybkość reakcji chemicznej, zależność szybkości reakcji chemicznej
Bardziej szczegółowoOznaczanie aktywności - i β- amylazy słodu metodą kolorymetryczną
KATEDRA BIOCHEMII Wydział Biologii i Ochrony Środowiska Oznaczanie aktywności - i β- amylazy słodu metodą kolorymetryczną ĆWICZENIE 5 OZNACZANIE AKTYWNOŚCI -AMYLAZY SŁODU METODĄ KOLORYMETRYCZNĄ Enzymy
Bardziej szczegółowoKatedra Chemii Fizycznej Uniwersytetu Łódzkiego. Wpływ stężenia kwasu na szybkość hydrolizy estru
Katedra Chemii Fizycznej Uniwersytetu Łódzkiego Wpływ stężenia kwasu na szybkość hydrolizy estru ćwiczenie nr 25 opracowała dr B. Nowicka, aktualizacja D. Waliszewski Zakres zagadnień obowiązujących do
Bardziej szczegółowodata ĆWICZENIE 7 DYSTRYBUCJA TKANKOWA AMIDOHYDROLAZ
Imię i nazwisko Uzyskane punkty Nr albumu data /3 podpis asystenta ĆWICZENIE 7 DYSTRYBUCJA TKANKOWA AMIDOHYDROLAZ Amidohydrolazy (E.C.3.5.1 oraz E.C.3.5.2) są enzymami z grupy hydrolaz o szerokim powinowactwie
Bardziej szczegółowoBadanie termostabilności oraz wpływu aktywatorów i inhibitorów na działanie α-amylazy [EC ]
Badanie termostabilności oraz wpływu aktywatorów i inhibitorów na działanie α-amylazy [EC 3.2.1.1.] Termostabilność enzymów Dla większości enzymów zmiany denaturacyjne zachodzą bardzo intensywnie powyżej
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 8 Wyznaczanie stałej szybkości reakcji utleniania jonów tiosiarczanowych
CHEMI FIZYCZN Ćwiczenie 8 Wyznaczanie stałej szybkości reakcji utleniania jonów tiosiarczanowych W ćwiczeniu przeprowadzana jest reakcja utleniania jonów tiosiarczanowych za pomocą jonów żelaza(iii). Przebieg
Bardziej szczegółowoa) hydroliza octanu n-butylu b) hydroliza maślanu p-nitrofenylu 4/7 O O PLE bufor ph 7,20 OH H 2 aceton O PLE O N O N O bufor ph 7,20 acetonitryl
znaczanie aktywności właściwej PLE W reakcjach biotransformacji najczęściej wykorzystuje się preparaty enzymatyczne będące mieszaninami różnych białek i substancji balastowych. Izolacja enzymu w postaci
Bardziej szczegółowoBiochemia Ćwiczenie 4
Imię i nazwisko Uzyskane punkty Nr albumu data /2 podpis asystenta ĆWICZENIE 4 KINETYKA REAKCJI ENZYMATYCZNYCH Wstęp merytoryczny Peroksydazy są enzymami występującymi powszechne zarówno w świecie roślinnym
Bardziej szczegółowoOZNACZANIE ŻELAZA METODĄ SPEKTROFOTOMETRII UV/VIS
OZNACZANIE ŻELAZA METODĄ SPEKTROFOTOMETRII UV/VIS Zagadnienia teoretyczne. Spektrofotometria jest techniką instrumentalną, w której do celów analitycznych wykorzystuje się przejścia energetyczne zachodzące
Bardziej szczegółowoENZYMOLOGIA. Ćwiczenie 4. α-amylaza (cz. I) Oznaczanie aktywności enzymu metodą kolorymetryczną
ENZYMOLOGIA Wydział Nauk o Żywności i Rybactwa Centrum Bioimmobilizacji i Innowacyjnych Materiałów Opakowaniowych ul. Klemensa Janickiego 35 71-270 Szczecin Ćwiczenie 4 α-amylaza (cz. I) Oznaczanie aktywności
Bardziej szczegółowoHYDROLIZA SOLI. ROZTWORY BUFOROWE
Ćwiczenie 9 semestr 2 HYDROLIZA SOLI. ROZTWORY BUFOROWE Obowiązujące zagadnienia: Hydroliza soli-anionowa, kationowa, teoria jonowa Arrheniusa, moc kwasów i zasad, równania hydrolizy soli, hydroliza wieloetapowa,
Bardziej szczegółowoLABORATORIUM Z KATALIZY HOMOGENICZNEJ I HETEROGENICZNEJ WYZNACZANIE STAŁEJ SZYBKOŚCI REAKCJI UTLENIANIA POLITECHNIKA ŚLĄSKA WYDZIAŁ CHEMICZNY
POLITECHNIKA ŚLĄSKA WYDZIAŁ CHEMICZNY KATEDRA FIZYKOCHEMII I TECHNOLOGII POLIMERÓW WYZNACZANIE STAŁEJ SZYBKOŚCI REAKCJI UTLENIANIA JONÓW TIOSIARCZANOWYCH Miejsce ćwiczenia: Zakład Chemii Fizycznej, sala
Bardziej szczegółowod[a] = dt gdzie: [A] - stężenie aspiryny [OH - ] - stężenie jonów hydroksylowych - ] K[A][OH
1 Ćwiczenie 7. Wyznaczanie stałej szybkości oraz parametrów termodynamicznych reakcji hydrolizy aspiryny. Chemiczna stabilność leków jest ważnym terapeutycznym problemem W przypadku chemicznej niestabilności
Bardziej szczegółowoKATALITYCZNE OZNACZANIE ŚLADÓW MIEDZI
6 KATALITYCZNE OZNACZANIE ŚLADÓW MIEDZI CEL ĆWICZENIA Zapoznanie studenta z zagadnieniami katalizy homogenicznej i wykorzystanie reakcji tego typu do oznaczania śladowych ilości jonów Cu 2+. Zakres obowiązującego
Bardziej szczegółowoWpływ ph i temperatury na aktywność enzymów na przykładzie α-amylazy [EC ]
Wpływ ph i temperatury na aktywność enzymów na przykładzie α-amylazy [EC 3.2.1.1.] Szybkość katalizowanej przez enzym przemiany danego substratu w określony produkt jest ściśle uzależniona od stężenia
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 7. Wyznaczanie stałej szybkości oraz parametrów termodynamicznych reakcji hydrolizy aspiryny.
1 Ćwiczenie 7. Wyznaczanie stałej szybkości oraz parametrów termodynamicznych reakcji hydrolizy aspiryny. Chemiczna stabilność leków jest ważnym terapeutycznym problemem W przypadku chemicznej niestabilności
Bardziej szczegółowoMechanizmy działania i regulacji enzymów
Mechanizmy działania i regulacji enzymów Enzymy: są katalizatorami, które zmieniają szybkość reakcji, same nie ulegając zmianie są wysoce specyficzne ich aktywność może być regulowana m.in. przez modyfikacje
Bardziej szczegółowoOZNACZANIE ZAWARTOŚCI MANGANU W GLEBIE
OZNACZANIE ZAWARTOŚCI MANGANU W GLEBIE WPROWADZENIE Przyswajalność pierwiastków przez rośliny zależy od procesów zachodzących między fazą stałą i ciekłą gleby oraz korzeniami roślin. Pod względem stopnia
Bardziej szczegółowoBadanie szybkości hydrolizy lipidów mleka i oznaczanie aktywności lipazy trzustkowej
Badanie szybkości hydrolizy lipidów mleka i oznaczanie aktywności lipazy trzustkowej Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest poznanie alkacymetrycznej metody oznaczania aktywności lipazy trzustkowej z użyciem
Bardziej szczegółowoWyznaczanie krzywej progresji reakcji i obliczenie szybkości początkowej reakcji katalizowanej przez β-fruktofuranozydazy
Wyznaczanie krzywej progresji reakcji i obliczenie szybkości początkowej reakcji katalizowanej przez β-fruktofuranozydazy W organizmach żywych reakcje chemiczne rzadko zachodzą w nieobecności katalizatora.
Bardziej szczegółowoPOLITECHNIKA POZNAŃSKA ZAKŁAD CHEMII FIZYCZNEJ ĆWICZENIA PRACOWNI CHEMII FIZYCZNEJ
WARTOŚĆ ph ROZTWORÓW WODNYCH WSTĘP 1. Wartość ph wody i roztworów Woda dysocjuje na jon wodorowy i wodorotlenowy: H 2 O H + + OH (1) Stała równowagi tej reakcji, K D : wyraża się wzorem: K D = + [ Η ][
Bardziej szczegółowoInżynieria Środowiska
ROZTWORY BUFOROWE Roztworami buforowymi nazywamy takie roztwory, w których stężenie jonów wodorowych nie ulega większym zmianom ani pod wpływem rozcieńczania wodą, ani pod wpływem dodatku nieznacznych
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE 2 KONDUKTOMETRIA
ĆWICZENIE 2 KONDUKTOMETRIA 1. Oznaczanie słabych kwasów w sokach i syropach owocowych metodą miareczkowania konduktometrycznego Celem ćwiczenia jest ilościowe oznaczenie zawartości słabych kwasów w sokach
Bardziej szczegółowoLaboratorium Inżynierii Bioreaktorów
Laboratorium Inżynierii Bioreaktorów Ćwiczenie nr 1 Reaktor chemiczny: Wyznaczanie równania kinetycznego oraz charakterystyka reaktorów o działaniu ciągłym Cele ćwiczenia: 1 Wyznaczenie równania kinetycznego
Bardziej szczegółowoLaboratorium 4. Określenie aktywności katalitycznej enzymu. Wprowadzenie do metod analitycznych. 1. CZĘŚĆ TEORETYCZNA
Laboratorium 4 Określenie aktywności katalitycznej enzymu. Wprowadzenie do metod analitycznych. Prowadzący: dr inż. Karolina Labus 1. CZĘŚĆ TEORETYCZNA Enzymy to wielkocząsteczkowe, w większości białkowe,
Bardziej szczegółowoWPŁYW SUBSTANCJI TOWARZYSZĄCYCH NA ROZPUSZCZALNOŚĆ OSADÓW
WPŁYW SUBSTANCJI TOWARZYSZĄCYCH NA ROZPUSZCZALNOŚĆ OSADÓW Wstęp Mianem rozpuszczalności określamy maksymalną ilość danej substancji (w gramach lub molach), jaką w danej temperaturze można rozpuścić w określonej
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE NR 3 BADANIE MIKROBIOLOGICZNEGO UTLENIENIA AMONIAKU DO AZOTYNÓW ZA POMOCĄ BAKTERII NITROSOMONAS sp.
ĆWICZENIE NR 3 BADANIE MIKROBIOLOGICZNEGO UTLENIENIA AMONIAKU DO AZOTYNÓW ZA POMOCĄ BAKTERII NITROSOMONAS sp. Uwaga: Ze względu na laboratoryjny charakter zajęć oraz kontakt z materiałem biologicznym,
Bardziej szczegółowoWPŁYW SUBSTANCJI TOWARZYSZĄCYCH NA ROZPUSZCZALNOŚĆ OSADÓW
WPŁYW SUBSTANCJI TOWARZYSZĄCYCH NA ROZPUSZCZALNOŚĆ OSADÓW Wstęp W przypadku trudno rozpuszczalnej soli, mimo osiągnięcia stanu nasycenia, jej stężenie w roztworze jest bardzo małe i przyjmuje się, że ta
Bardziej szczegółowoCzynniki warunkujące aktywność enzymów na przykładzie fosfatazy kwaśnej (EC 3.1.3.2 fosfohydrolaza monoestrów ortofosforanowych kwaśne optimum).
Czynniki warunkujące aktywność enzymów na przykładzie fosfatazy kwaśnej (EC 3.1.3.2 fosfohydrolaza monoestrów ortofosforanowych kwaśne optimum). Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest wykazanie na przykładzie
Bardziej szczegółowoWŁASNOŚCI SPEKTRALNE NUKLEOTYDÓW PIRYDYNOWYCH (NAD +, NADP + ) OZNACZANIE AKTYWNOŚCI TRANSAMINAZY ALANINOWEJ
WŁASNOŚCI SPEKTRALNE NUKLEOTYDÓW PIRYDYNOWYCH (NAD +, NADP + ) OZNACZANIE AKTYWNOŚCI TRANSAMINAZY ALANINOWEJ WSTĘP Nukleotydy pirydynowe (NAD +, NADP + ) pełnią funkcję koenzymów dehydrogenaz przenosząc
Bardziej szczegółowoIlościowe oznaczenie glikogenu oraz badanie niektórych jego właściwości
Ilościowe oznaczenie glikogenu oraz badanie niektórych jego właściwości Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z podstawową wiedzą dotyczącą budowy, funkcji i właściwości glikogenu jak również
Bardziej szczegółowoSpektroskopia molekularna. Ćwiczenie nr 1. Widma absorpcyjne błękitu tymolowego
Spektroskopia molekularna Ćwiczenie nr 1 Widma absorpcyjne błękitu tymolowego Doświadczenie to ma na celu zaznajomienie uczestników ćwiczeń ze sposobem wykonywania pomiarów metodą spektrofotometryczną
Bardziej szczegółowoBadanie kinetyki katalitycznego rozkładu H 2 O 2
Badanie kinetyki katalitycznego rozkładu H 2 O 2 (opracowanie: Barbara Krajewska) Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z prawami kinetyki chemicznej, sposobem wyznaczenia stałej szybkości i rzędu reakcji
Bardziej szczegółowoLaboratorium Inżynierii Bioreaktorów
Laboratorium Inżynierii Bioreaktorów Ćwiczenie nr 3 Reaktor chemiczny: Wyznaczanie równania kinetycznego oraz charakterystyka reaktorów o działaniu ciągłym (kaskada reaktorów) Cele ćwiczenia: 1 Wyznaczenie
Bardziej szczegółowoKONDUKTOMETRIA. Konduktometria. Przewodnictwo elektrolityczne. Przewodnictwo elektrolityczne zaleŝy od:
KONDUKTOMETRIA Konduktometria Metoda elektroanalityczna oparta na pomiarze przewodnictwa elektrolitycznego, którego wartość ulega zmianie wraz ze zmianą stęŝenia jonów zawartych w roztworze. Przewodnictwo
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE 2. Usuwanie chromu (VI) z zastosowaniem wymieniaczy jonowych
ĆWICZENIE 2 Usuwanie chromu (VI) z zastosowaniem wymieniaczy jonowych Część doświadczalna 1. Metody jonowymienne Do usuwania chromu (VI) można stosować między innymi wymieniacze jonowe. W wyniku przepuszczania
Bardziej szczegółowoKI + Pb(NO 3 ) 2 PbI 2 + KNO 3. fermentacja alkoholowa
Kinetyka chemiczna KI + Pb(NO 3 ) 2 PbI 2 + KNO 3 fermentacja alkoholowa czynniki wpływaj ywające na szybkość reakcji chemicznych stęż ężenie reagentów w (lub ciśnienie gazów w jeżeli eli reakcja przebiega
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE STAŁEJ DYSOCJACJI SŁABEGO KWASU ORGANICZNEGO
10 WYZNACZANIE STAŁEJ DYSOCJACJI SŁABEGO KWASU ORGANICZNEGO CEL ĆWICZENIA Poznanie podstawowych zagadnień teorii dysocjacji elektrolitycznej i problemów związanych z właściwościami kwasów i zasad oraz
Bardziej szczegółowoKREW: 1. Oznaczenie stężenia Hb. Metoda cyjanmethemoglobinowa: Zasada metody:
KREW: 1. Oznaczenie stężenia Hb Metoda cyjanmethemoglobinowa: Hemoglobina i niektóre jej pochodne są utleniane przez K3 [Fe(CN)6]do methemoglobiny, a następnie przekształcane pod wpływem KCN w trwały związek
Bardziej szczegółowoPRACOWNIA CHEMII. Wygaszanie fluorescencji (Fiz4)
PRACOWNIA CHEMII Ćwiczenia laboratoryjne dla studentów II roku kierunku Zastosowania fizyki w biologii i medycynie Biofizyka molekularna Projektowanie molekularne i bioinformatyka Wygaszanie fluorescencji
Bardziej szczegółowoLaboratorium 8. Badanie stresu oksydacyjnego jako efektu działania czynników toksycznych
Laboratorium 8 Badanie stresu oksydacyjnego jako efektu działania czynników toksycznych Literatura zalecana: Jakubowska A., Ocena toksyczności wybranych cieczy jonowych. Rozprawa doktorska, str. 28 31.
Bardziej szczegółowoOznaczenie aktywności aminotransferazy alaninowej.
Oznaczenie aktywności aminotransferazy alaninowej. Zajęcia 3 godzinne w parach, zajęcia 4 godzinne indywidualnie. Cel ćwiczenia Ćwiczenie ma na celu zapoznanie się z metodą oznaczenia aktywności aminotransferazy
Bardziej szczegółowoĆw. 5 Absorpcjometria I
Ćw. 5 Absorpcjometria I Absorpcja promieniowania elektromagnetycznego z obszaru widzialnego i nadfioletowego przez atomy i cząsteczki powoduje zmianę ich stanu elektronowego. Zjawiska te moŝna badać za
Bardziej szczegółowoKI + Pb(NO 3 ) 2 PbI 2 + KNO 3. fermentacja alkoholowa
Kinetyka chemiczna KI + Pb(NO 3 ) 2 PbI 2 + KNO 3 fermentacja alkoholowa czynniki wpływaj ywające na szybkość reakcji chemicznych stęż ężenie reagentów w (lub ciśnienie gazów w jeżeli eli reakcja przebiega
Bardziej szczegółowoCZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA SZYBKOŚĆ REAKCJI CHEMICZNYCH. ILOŚCIOWE ZBADANIE SZYBKOŚCI ROZPADU NADTLENKU WODORU.
CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA SZYBKOŚĆ REAKCJI CHEMICZNYCH. ILOŚCIOWE ZBADANIE SZYBKOŚCI ROZPADU NADTLENKU WODORU. Projekt zrealizowany w ramach Mazowieckiego programu stypendialnego dla uczniów szczególnie uzdolnionych
Bardziej szczegółowoPOLITECHNIKA POZNAŃSKA ZAKŁAD CHEMII FIZYCZNEJ ĆWICZENIA PRACOWNI CHEMII FIZYCZNEJ
ZALEŻNOŚĆ STAŁEJ SZYBKOŚCI REAKCJI OD TEMPERATURY WSTĘP Szybkość reakcji drugiego rzędu: A + B C (1) zależy od stężenia substratów A oraz B v = k [A][B] (2) Gdy jednym z reagentów jest rozpuszczalnik (np.
Bardziej szczegółowoPRACOWNIA CHEMII. Kinetyka reakcji chemicznych (Fiz1)
PRACOWNIA CHEMII Ćwiczenia laboratoryjne dla studentów II roku kierunku Zastosowania fizyki w biologii i medycynie Biofizyka molekularna Projektowanie molekularne i bioinformatyka Kinetyka reakcji chemicznych
Bardziej szczegółowoFunkcja liniowa - podsumowanie
Funkcja liniowa - podsumowanie 1. Funkcja - wprowadzenie Założenie wyjściowe: Rozpatrywana będzie funkcja opisana w dwuwymiarowym układzie współrzędnych X. Oś X nazywana jest osią odciętych (oś zmiennych
Bardziej szczegółowoBADANIE WŁASNOŚCI KOENZYMÓW OKSYDOREDUKTAZ
KATEDRA BIOCHEMII Wydział Biologii i Ochrony Środowiska BADANIE WŁASNOŚCI KOENZYMÓW OKSYDOREDUKTAZ ĆWICZENIE 2 Nukleotydy pirydynowe (NAD +, NADP + ) pełnią funkcję koenzymów dehydrogenaz przenosząc jony
Bardziej szczegółowoENZYMOLOGIA. Ćwiczenie 3 Lipaza. Oznaczanie aktywności enzymu metodą miareczkową. Centrum Bioimmobilizacji i Innowacyjnych Materiałów Opakowaniowych
ENZYMOLOGIA Wydział Nauk o Żywności i Rybactwa Centrum Bioimmobilizacji i Innowacyjnych Materiałów Opakowaniowych ul. Klemensa Janickiego 35 71-270 Szczecin Ćwiczenie 3 Lipaza. Oznaczanie aktywności enzymu
Bardziej szczegółowoOdwracalność przemiany chemicznej
Odwracalność przemiany chemicznej Na ogół wszystkie reakcje chemiczne są odwracalne, tzn. z danych substratów tworzą się produkty, a jednocześnie produkty reakcji ulegają rozkładowi na substraty. Fakt
Bardziej szczegółowoInstrukcja do ćwiczeń laboratoryjnych
UNIWERSYTET GDAŃSKI WYDZIAŁ CHEMII Pracownia studencka Katedry Analizy Środowiska Instrukcja do ćwiczeń laboratoryjnych Ćwiczenie nr 3 Oznaczanie chlorków metodą spektrofotometryczną z tiocyjanianem rtęci(ii)
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE 2 WSPÓŁOZNACZANIE WODOROTLENKU I WĘGLANÓW METODĄ WARDERA. DZIAŁ: Alkacymetria
ĆWICZENIE 2 WSPÓŁOZNACZANIE WODOROTLENKU I WĘGLANÓW METODĄ WARDERA DZIAŁ: Alkacymetria ZAGADNIENIA Prawo zachowania masy i prawo działania mas. Stała równowagi reakcji. Stała dysocjacji, stopień dysocjacji
Bardziej szczegółowoModelowanie reakcji chemicznych
Modelowanie reakcji chemicznych Przykładowe ćwiczenia w Excelu i Modellusie 2007 IT for US Projekt jest finansowany przy wsparciu Komisji Europejskiej, nr grantu 119001-CP-1-2004-1-PL-COMENIUS-C21. Materiały
Bardziej szczegółowoĆwiczenie laboratoryjne nr 4 dla e-rolnictwa (20 i 22 - skrypt).
Ćwiczenie laboratoryjne nr 4 dla e-rolnictwa (20 i 22 - skrypt). Oznaczanie aktywności proteolitycznej metodą Ansona na przykładzie trypsyny. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest poznanie metody oznaczania
Bardziej szczegółowofermentacja alkoholowa erozja skał lata dni KI + Pb(NO 3 ) 2 PbI 2 + KNO 3 min Karkonosze Pielgrzymy (1204 m n.p.m.)
Kinetyka chemiczna lata erozja skał Karkonosze Pielgrzymy (1204 m n.p.m.) fermentacja alkoholowa dni min KI + Pb(NO 3 ) 2 PbI 2 + KNO 3 s ms fs http://www2.warwick.ac.uk/fac/sci/chemistry/research/stavros/stavrosgroup/overview/
Bardziej szczegółowodata ĆWICZENIE 12 BIOCHEMIA MOCZU Doświadczenie 1
Imię i nazwisko Uzyskane punkty Nr albumu data /3 podpis asystenta ĆWICZENIE 12 BIOCHEMIA MOCZU Doświadczenie 1 Cel: Wyznaczanie klirensu endogennej kreatyniny. Miarą zdolności nerek do usuwania i wydalania
Bardziej szczegółowoROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA 1)
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA 1) z dnia 6 listopada 2002 r. w sprawie metodyk referencyjnych badania stopnia biodegradacji substancji powierzchniowoczynnych zawartych w produktach, których stosowanie
Bardziej szczegółowoIII. OZNACZANIE AKTYWNOŚCI KWAŚNEJ FOSFATAZY W HOMOGENACIE Z KIEŁKÓW ROŚLINNYCH
III. OZNACZANIE AKTYWNOŚCI KWAŚNEJ FOSFATAZY W HOMOGENACIE Z KIEŁKÓW ROŚLINNYCH I. WSTĘP Enzymy są to katalizatory, które zwiększają szybkość reakcji chemicznej, same nie ulegając zmianie. Przy braku enzymów
Bardziej szczegółowoOznaczanie żelaza i miedzi metodą miareczkowania spektrofotometrycznego
Oznaczanie żelaza i miedzi metodą miareczkowania spektrofotometrycznego Oznaczanie dwóch kationów obok siebie metodą miareczkowania spektrofotometrycznego (bez maskowania) jest możliwe, gdy spełnione są
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE 1: BUFORY 1. Zapoznanie z Regulaminem BHP 2. Oznaczanie ph 2.1. metoda z zastosowaniem papierków wskaźnikowych
ĆWICZENIE 1: BUFORY 1. Zapoznanie z Regulaminem BHP 2. Oznaczanie ph 2.1. metoda z zastosowaniem papierków wskaźnikowych Zasada metody Wykrywanie stęŝenia jonów wodorowych przy zastosowaniu papierków wskaźnikowych
Bardziej szczegółowoSporządzanie roztworów buforowych i badanie ich właściwości
Sporządzanie roztworów buforowych i badanie ich właściwości (opracowanie: Barbara Krajewska) Celem ćwiczenia jest zbadanie właściwości roztworów buforowych. Przygotujemy dwa roztwory buforowe: octanowy
Bardziej szczegółowoMateriał powtórzeniowy do sprawdzianu - reakcje egzoenergetyczne i endoenergetyczne, szybkość reakcji chemicznych
Materiał powtórzeniowy do sprawdzianu - reakcje egzoenergetyczne i endoenergetyczne, szybkość reakcji chemicznych I. Reakcje egzoenergetyczne i endoenergetyczne 1. Układ i otoczenie Układ - ogół substancji
Bardziej szczegółowoZakład Biologii Sanitarnej i Ekotechniki ĆWICZENIE 2 BUDOWA I FUNKCJE ENZYMÓW. ZASTOSOWANIE BADAŃ ENZYMATYCZNYCH W INŻYNIERII ŚRODOWISKA.
ĆWICZENIE 2 BUDOWA I FUNKCJE ENZYMÓW. ZASTOSOWANIE BADAŃ ENZYMATYCZNYCH W INŻYNIERII ŚRODOWISKA. /Opiekun merytoryczny: dr hab. Teodora M. Traczewska, prof. nadzw. PWr modyfikacja: dr inż. Agnieszka Trusz-Zdybek
Bardziej szczegółowoWyznaczanie stałej dysocjacji pk a słabego kwasu metodą konduktometryczną CZĘŚĆ DOŚWIADCZALNA. Tabela wyników pomiaru
Wyznaczanie stałej dysocjacji pk a słabego kwasu metodą konduktometryczną Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest wyznaczenie stałej dysocjacji pk a słabego kwasu metodą konduktometryczną. Zakres wymaganych
Bardziej szczegółowoUtylizacja i neutralizacja odpadów Międzywydziałowe Studia Ochrony Środowiska
Utylizacja i neutralizacja odpadów Międzywydziałowe Studia Ochrony Środowiska Instrukcja do Ćwiczenia 14 Zastosowanie metod membranowych w oczyszczaniu ścieków Opracowała dr Elżbieta Megiel Celem ćwiczenia
Bardziej szczegółowoa) jeżeli przedstawiona reakcja jest reakcją egzotermiczną, to jej prawidłowy przebieg jest przedstawiony na wykresie za pomocą linii...
1. Spośród podanych reakcji wybierz reakcję egzoenergetyczną: a) Redukcja tlenku miedzi (II) wodorem b) Otrzymywanie tlenu przez rozkład chloranu (V) potasu c) Otrzymywanie wapna palonego w procesie prażenia
Bardziej szczegółowoKATALIZA I KINETYKA CHEMICZNA
9 KATALIZA I KINETYKA CHEMICZNA CEL ĆWICZENIA Zapoznanie studenta z procesami katalitycznymi oraz wpływem stężenia, temperatury i obecności katalizatora na szybkość reakcji chemicznej. Zakres obowiązującego
Bardziej szczegółowoHODOWLA PERIODYCZNA DROBNOUSTROJÓW
Cel ćwiczenia: Celem ćwiczenia jest porównanie zdolności rozkładu fenolu lub wybranej jego pochodnej przez szczepy Stenotrophomonas maltophilia KB2 i Pseudomonas sp. CF600 w trakcie prowadzenia hodowli
Bardziej szczegółowo