II FORUM LGD Warmii i Mazur. Szlaki rowerowe jako produkt turystyczny Warmii i Mazur. Elbląg, listopada 2009 roku

Transkrypt

1 II FORUM LGD Warmii i Mazur Szlaki rowerowe jako produkt turystyczny Warmii i Mazur Elbląg, listopada 2009 roku Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich Europa inwestująca w obszary wiejskie. Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Pomocy Technicznej Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata

2 Szlaki rowerowe standardy znakowania i tworzenia Krzysztof Mieczkowski Komisja Turystyki Kolarskiej Zarządu Głównego PTTK Elbląg, 23 listopada 2009 r.

3 Definicje Szlak turystyczny wytyczona w terenie trasa służąca do odbywania wycieczek, oznakowana jednolitymi znakami i wyposażona w urządzenia informacyjne, które zapewniają bezpieczne i spokojne jej pokonywanie turyście o dowolnym poziomie umiejętności i doświadczeniu, o każdej porze roku, w każdych warunkach pogodowych, o ile szczególne warunki (wymogi) nie stanowią inaczej np. duże opady śniegu, powodzie, względy przyrodnicze na terenach chronionych. Szlaki turystyczne tworzą spójną sieć na terenie kraju i łączą się ze szlakami z krajów sąsiednich. Część szlaków stanowi elementy sieci międzynarodowych lub ogólnoeuropejskich. Wszystkie szlaki turystyczne jako elementy systemu bezpieczeństwa ruchu turystycznego i informacji turystycznej winny być tworzone i znakowane według jednolitych zasad.

4 Definicje Turystyczna trasa (szlak) rowerowa droga lądowa przeznaczona do ruchu turystycznego, oznakowana odpowiednimi znakami drogowymi (kategoria R), stanowiąca optymalny wyznacznik trasy wędrówki i w możliwie najbardziej bezpieczny sposób doprowadzająca rowerzystę do wytyczonego celu (najciekawszych miejsc i obiektów: turystyczno-krajoznawczych, przyrodniczych, architektonicznych, archeologicznych, kulturowych, historycznych).

5 Podział szlaków Ze względu na rolę (funkcję), szlaki rowerowe dzielimy na: główne, pomocnicze (zbiorcze, alternatywne, łącznikowe), pozostałe (sportowe, terenowe, wyczynowe). Ze względu na zasięg terytorialny, szlaki rowerowe dzielimy na: międzynarodowe, transgraniczne, krajowe (ogólnopolskie), regionalne, lokalne.

6 Podział szlaków Szlaki główne umożliwiają wygodne, bezpieczne i szybkie przemieszczanie się rowerzystów między miastami i regionami kraju, dojazd do szlaków pomocniczych i pozostałych oraz bezpieczny i wygodny wyjazd z aglomeracji miejskich. Winny posiadać wysokie parametry techniczne nawierzchni, być łatwe i szybkie, pozbawione zbędnych przewyższeń i o możliwie bezpośrednim przebiegu, przejezdne w każdej pogodzie i atrakcyjne dla każdego rodzaju użytkownika, prowadzone poza dużym ruchem samochodowym, często jako wydzielone drogi rowerowe. Do szlaków głównych należą trasy międzynarodowe, krajowe i regionalne. W Polsce nie występują.

7 Podział szlaków Szlaki pomocnicze umożliwiają połączenia trasy głównej z trudniej dostępnymi miejscami o szczególnym znaczeniu turystycznym, krajoznawczym, przyrodniczym itp. Mogą stanowić alternatywny przebieg (uzupełniający) dla tras głównych, oferując lepsze walory krajobrazowe, jednak o wyższym stopniu trudności. W miarę możliwości winny być dostępne dla wszystkich rodzajów rowerów turystycznych i rowerzystów o różnych możliwościach, jednak warunek ten nie musi być spełniony, jeżeli równolegle istnieje szlak główny, dostępny dla wszystkich rodzajów rowerów. W tym przypadku mogą być przeznaczone np. tylko dla rowerzystów górskich. Do szlaków pomocniczych należą szlaki lokalne lub regionalne. W Polsce występują przypadkowo, często z nieodpowiednią nawierzchnią (piachy, szutry, dziurawe boczne drogi).

8 Podział szlaków Szlaki pozostałe o zróżnicowanym stopniu trudności, niejednokrotnie bardzo trudne, jednakże atrakcyjne widokowo i krajoznawczo, najczęściej bez żadnych rozwiązań infrastrukturalnych poza oznakowaniem, zorientowane na wąską czy wyspecjalizowaną grupę użytkowników, np. zaawansowanych czy wyczynowych rowerzystów górskich. Jest to praktycznie jedyny spotykany obecnie rodzaj rowerowych szlaków turystycznych i rekreacyjnych w Polsce. Posiadają bardzo różną długość i zasięg terytorialny. Niektóre pretendują do miana szlaków głównych lub pomocniczych. Wiele z tych szlaków nie jest ze sobą skoordynowana.

9 Podział szlaków Szlaki międzynarodowe będące częścią transeuropejskich tras rowerowych (np. sieci Euro-Velo). Winny umożliwiać wygodny, szybki i bezpieczny przejazd rowerzystów uprawiających długodystansową turystykę rowerową przez Polskę, prowadząc ruch rowerowy między przejściami granicznymi, głównymi miastami i obszarami najatrakcyjniejszymi turystycznie. Z tymi szlakami winny być skomunikowane szlaki krajowe, regionalne i lokalne. Winny posiadać najwyższe parametry techniczne i prowadzić drogami (ścieżkami) dla rowerów lub drogami publicznymi o nawierzchni bitumicznej i niewielkim ruchu samochodowym.

10 Podział szlaków Szlaki transgraniczne posiadają zasięg międzynarodowy i przebiegają przez teren Polski i państw z nią sąsiadujących w rejonach przygranicznych. Winny umożliwiać wygodny, szybki i bezpieczny przejazd rowerzystów między miastami i ważnymi ośrodkami turystycznymi położonymi w strefie przygranicznej poszczególnych państw. Winny posiadać możliwie wysokie parametry techniczne i prowadzić drogami (ścieżkami) dla rowerów lub drogami publicznymi o nawierzchni bitumicznej i niewielkim ruchu samochodowym, a w uzasadnionych przypadkach innymi drogami o utwardzonej nawierzchni.

11 Podział szlaków Szlaki krajowe (ogólnopolskie) winny umożliwiać wygodny, szybki i bezpieczny przejazd rowerzystów uprawiających długodystansową turystykę rowerową między miastami, ważnymi ośrodkami turystycznymi oraz regionami kraju. Przebieg szlaku powinien być uzasadniony historią, walorami krajobrazowymi, kulturowymi i krajoznawczymi, a także możliwościami marketingowymi - np. Szlak Bursztynowy, Wiślana Trasa Rowerowa. Wraz z międzynarodowymi trasami (szlakami) rowerowymi stanowią podstawę ogólnopolskiej sieci szlaków rowerowych. Wokół nich należy tworzyć szlaki regionalne i lokalne. Winny posiadać najwyższe parametry techniczne i prowadzić drogami (ścieżkami) dla rowerów lub drogami publicznymi o nawierzchni bitumicznej i niewielkim ruchu samochodowym.

12 Podział szlaków Szlaki regionalne o zasięgu województwa lub regionu geograficznego. Uzupełniają szlaki międzynarodowe i krajowe, nieraz stanowiąc dla nich alternatywę. Pozwalają na zwiedzanie danego regionu. Winny umożliwiać wygodny, bezpieczny i szybki przejazd rowerzystów między miastami, siedzibami gmin, mniejszymi ośrodkami turystyczno-krajoznawczymi, obszarami turystycznymi w obrębie kilku powiatów, województwa lub regionu. Winny łączyć się ze szlakami międzynarodowymi i krajowymi przebiegającymi w regionie. Wspólnie z nimi tworzą regionalną sieć szlaków rowerowych. Należy prowadzić je drogami (ścieżkami) dla rowerów lub drogami publicznymi o nawierzchni bitumicznej i niewielkim ruchu samochodowym, a w uzasadnionych przypadkach innymi drogami o utwardzonej nawierzchni.

13 Podział szlaków Szlaki lokalne o zasięgu powiatu lub gminy. Umożliwiają dojazd do wybranych obiektów krajoznawczych (miejsc, zabytków, obszarów cennych przyrodniczo). Często są to szlaki terenowe, wyczynowe itp. umożliwiające zaawansowaną rekreację. Szlaki te winny łączyć się z innymi szlakami rowerowymi i tworzyć z nimi spójną sieć szlaków gminy lub powiatu. Należy prowadzić je istniejącymi drogami i ciągami komunikacyjnymi, najlepiej o utwardzonej nawierzchni. Niejednokrotnie prowadzą ścieżkami, duktami leśnymi, drogami gruntowymi, gospodarczymi i śródpolnymi, nie zawsze przystosowanymi do ruchu rowerowego.

14 Oznakowanie szlaków Oznakowanie szlaków rowerowych w Polsce uregulowane zostało w Prawie o ruchu drogowym i Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz.U. Nr 220/03, poz. 2181). Powyższe akty prawne wprowadzają dwa rodzaje znaków: dla szlaków międzynarodowych i krajowych. Znaki te wykorzystywane są przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze i umieszczone w Instrukcji znakowania turystycznych tras (szlaków) rowerowych.

15 Oznakowanie szlaków międzynarodowych znak R-2 przebiegu szlaku (trasy) podstawowy

16 Oznakowanie szlaków międzynarodowych znak R-2a zmiany kierunku szlaku (trasy)

17 Oznakowanie szlaków międzynarodowych znak początku (końca) szlaku (trasy)

18 Oznakowanie szlaków Do oznakowania krajowych szlaków rowerowych stosuje się znaki w pięciu kolorach: czerwonym (c), niebieskim (n), zielonym (z), żółtym (y), czarnym (s).

19 Oznakowanie szlaków krajowych znak R-1 przebiegu szlaku (trasy) podstawowy

20 Oznakowanie szlaków krajowych znak R-1b zmiany kierunku szlaku (trasy)

21 Oznakowanie szlaków krajowych znak R-1a początku (końca) szlaku (trasy)

22 Oznakowanie szlaków krajowych znak R-3 drogowskaz szlaku (trasy)

23 Oznakowanie szlaków krajowych tablica z mapą szlaków

24 Oznakowanie szlaków Zalety istniejącego oznakowania: niewielki rozmiar znaków umożliwiający ich malowanie na drzewach, słupach itp. obiektach, nawiązanie do istniejącego od wielu lat sposobu znakowania szlaków turystycznych (pieszych), lepsza czytelność kolorów, niż cyfr (numerów szlaku), podobieństwo do sposobu znakowania niektórych szlaków rowerowych w Niemczech.

25 Oznakowanie szlaków w Niemczech Znak szlaku Kromlau fot. Krzysztof Mieczkowski (14 VIII 2009)

26 Oznakowanie szlaków w Niemczech Znak szlaku Kromlau fot. Krzysztof Mieczkowski (14 VIII 2009)

27 Oznakowanie szlaków w Niemczech Ustawienie znaków Kromlau fot. Krzysztof Mieczkowski (14 VIII 2009)

28 Oznakowanie szlaków w Niemczech Drogowskazy i znaki szlaków Berlin fot. Krzysztof Mieczkowski (10 VIII 2009)

29 Oznakowanie szlaków w Niemczech Znak szlaku Weiβwasser fot. Krzysztof Mieczkowski (14 VIII 2009)

30 Oznakowanie szlaków Wady istniejącego oznakowania: nie rozróżnianie hierarchii szlaków krajowych z uwagi na zasięg terytorialny: ogólnopolskie, regionalne i lokalne, brak oznakowania szlaków ze względu na funkcję: główne, pomocnicze, pozostałe, zbyt małe znaki niewidoczne w dużym ruchu samochodowym, nawiązanie do istniejącego od wielu lat sposobu znakowania szlaków turystycznych (pieszych) i wywodzący się stąd system znakowania kolorami, mała ilość kolorów stosowana do oznakowania szlaków.

31 Oznakowanie szlaków Okolice Morąga fot. Krzysztof Mieczkowski (27 VII 2006 i 7 IX 2006)

32 Oznakowanie szlaków Okolice Morąga fot. Krzysztof Mieczkowski (16 IX 2006)

33 Propozycje nowych znaków W licznych opracowaniach pojawiają się propozycje nowych znaków do oznakowania szlaków rowerowych w Polsce i odstąpienie od systemu kolorów. W Standardach dla trasy rowerowej realizowanej w ramach Programu Operacyjnego Rozwój Polski Wschodniej zaproponowano znaki wzorowane na systemie duńskim, a przyjęte przez Wielką Brytanię, Estonię i Słowenię. Do oznakowania tras krajowych proponuje się czerwone tło znaku z umieszczonym czarnym logo roweru i czarnym numerem szlaku rowerowego.

34 Propozycje nowych znaków

35 Propozycje nowych znaków Na stronach Miasta dla rowerów pojawiła się propozycja znaków o żółtym tle i czarnych elementach: logo roweru i napisy. Jest to system stosowany u naszych południowych sąsiadów: Czechów i Słowaków. Kolor żółty jest bardzo dobrze widoczny, mocno odcina się od zieleni i szarości budynków oraz jest dobrze widoczny po zmroku.

36 Oznakowanie szlaków w Czechach Znak podstawowy Zlate Hory fot. K. Mieczkowski (20 VII 2006)

37 Oznakowanie szlaków w Czechach Znak zmiany kierunku Zlate Hory fot. K. Mieczkowski (20 VII 2006)

38 Oznakowanie szlaków w Czechach Ustawienie znaków Zlate Hory fot. K. Mieczkowski (20 VII 2006)

39 Oznakowanie szlaków w Czechach Drogowskaz ze znakiem podstawowym Zlate Hory fot. K. Mieczkowski (20 VII 2006)

40 Oznakowanie szlaków w Czechach Drogowskazy Zlate Hory fot. K. Mieczkowski (20 VII 2006)

41 Oznakowanie szlaków w Czechach Drogowskazy i tablica kierunkowa fot. Robert Ostrowski (

42 Oznakowanie szlaków Pomimo ustawowego wprowadzenia obowiązujących znaków dla szlaków rowerowych w Polsce, poszczególne samorządy bądź instytucje często stosują dowolne sposoby znakowania szlaków rowerowych. Nie sprzyja to rozwojowi turystyki rowerowej w kraju i jej promocji na arenie międzynarodowej.

43 Różnorodne oznakowanie szlaków Okolice Kościerzyny fot. Krzysztof Mieczkowski (2 V 2006)

44 Różnorodne oznakowanie szlaków Okolice Cieszyna fot. Krzysztof Mieczkowski (16 VI 2006)

45 Różnorodne oznakowanie szlaków Okolice Cieszyna fot. Krzysztof Mieczkowski (15 VI 2006)

46 Różnorodne oznakowanie szlaków Kruklanki fot. Krzysztof Mieczkowski (29 IX 2007)

47 Różnorodne oznakowanie szlaków Okolice Krzeszowa fot. Krzysztof Mieczkowski (12 VIII 2006)

48 Różnorodne oznakowanie szlaków Okolice Krzeszowa fot. Krzysztof Mieczkowski (11 VIII 2006)

49 Różnorodne oznakowanie szlaków Okolice Krzeszowa fot. Krzysztof Mieczkowski (11 VIII 2006)

50 Różnorodne oznakowanie szlaków Szklarska Poręba fot. Krzysztof Mieczkowski (15 VIII 2006)

51 Różnorodne oznakowanie szlaków Pszczyna fot. Krzysztof Mieczkowski (11 VII 2007)

52 Różnorodne oznakowanie szlaków Okolice Stryszowa fot. Krzysztof Mieczkowski (16 VII 2007)

53 Różnorodne oznakowanie szlaków Okolice Sulejowa fot. Krzysztof Mieczkowski (11 VIII 2007)

54 Oznakowanie szlaków Znakując szlak należy przyjąć zasadę, iż turysta nie będzie posługiwał się mapą, a jedynie zda się na oznakowanie trasy, które ma go doprowadzić do celu. Znaki winny być umieszczane w odstępach ok. 500 m na drodze bez skrzyżowań oraz w obrębie każdego skrzyżowania. W przypadku niewielkich skrzyżowań znak umieszcza się za skrzyżowaniem, w takiej odległości, by rowerzysta dostrzegł go sprzed skrzyżowania lub najpóźniej ze skrzyżowania. Na dużych skrzyżowaniach znaki winny być umieszczone przed i za skrzyżowaniem. Znaki winny być umieszczane w miejscach najlepiej widocznych przez rowerzystę, z prawej strony drogi (poza drogami publicznymi wyjątkowo z lewej strony drogi).

55 Oznakowanie szlaków W przypadku zmiany kierunku szlaku znaki winny być umieszczone w odległości m przed skrzyżowaniem i m za skrzyżowaniem, jako potwierdzenie, że turysta wjechał na właściwą drogę. Oznakowanie szlaków rowerowych winno być widoczne w każdych warunkach pogodowych dnia i nocy oraz być jednoznaczne i oczywiste. Turysta nie może poszukiwać znaków i zatrzymywać się, szczególnie na skrzyżowaniach. Znak musi sam rzucać się w oczy z daleka. Zaleca się, by znaki szlaków rowerowych były odblaskowe.

56 Oznakowanie szlaków Znak szlaku ma za zadanie: wskazać rowerzyście właściwy kierunek wędrówki, potwierdzić słuszność wyboru drogi, upewnić go o prawidłowej trasie wędrówki. W przypadku wspólnego przebiegu kilku szlaków rowerowych po tej samej drodze, znaki umieszcza się na wspólnym słupku (drzewie), jeden pod drugim. W przypadku znaków malowanych zaleca się ich zblokowanie.

57 Oznakowanie szlaków

58 Oznakowanie szlaków Wspólny przebieg czterech szlaków Prabuty fot. Janusz Press (4 VII 2007)

59 Oznakowanie szlaków W sytuacji zaistnienia potrzeby ostrzeżenia rowerzystów o niebezpieczeństwie na drodze lub udzielenia dodatkowej informacji, należy zastosować odpowiednie znaki sytuacyjne zawarte w Ustawie Prawo o ruchu drogowym.

60 Oznakowanie szlaków Znak T-22 pod znakiem R-1 Kazimierzowo fot. Krzysztof Mieczkowski (30 VII 2009)

61 Oznakowanie szlaków Znak T-22 Okolice Cieszyna fot. Krzysztof Mieczkowski (16 VI 2006)

62 Turyści rowerowi Turystów rowerowych możemy sklasyfikować w różnych kategoriach: wg wieku (dzieci, młodzież, w dojrzałym wieku, starsi), wg typu roweru (górski, trekkingowy, szosowy), wg dodatkowego osprzętu (z sakwami, z fotelikiem dla dziecka, z przyczepką jedno- lub dwukołową), wg umiejętności (turyści okazjonalni, codzienni rowerzyści użytkowi, sportowcy, doświadczeni turyści), wg charakteru jazdy (rekreacyjna, turystyczna, wyczynowa), wg mobilności (turysta stacjonarny i mobilny długodystansowy), wg liczebności (turysta indywidualny i grupa zorganizowana np. rodzina).

63 Dla kogo projektujemy szlaki? dla wszystkich? dla wybranej grupy użytkowników? Najbardziej pożądanymi w Europie są turyści długodystansowi. Według Austriackiej Organizacji Turystycznej turyści rowerowi mają wykształcenie i dochody powyżej przeciętnych, wysoki status społeczny i wiek powyżej 50 lat; dziennie wydają ok. 80 euro/osobę. W Niemczech w 2004 r. na szlaku wzdłuż Łaby turyści rowerowi wydali dziennie 62 euro/osobę, zaś w 2007 r. na szlaku wzdłuż Elby 145 tys. rowerzystów spędziło średnio 9 dni wydając dziennie 70 euro/osobę. W 2007 r. rowerzyści wydali 15,5 mld euro. Dzięki tej formie turystyki powstało 260 tys. miejsc pracy.

64 5 wymogów CROW Szlaki główne winny być dostępne dla wszystkich użytkowników. Wymaga to spełnienia 5 wymogów holenderskiej organizacji standaryzacyjnej CROW: spójności (100% źródeł i celów podróży objętych podsystemem rowerowym, integracja tras rowerowych i systemów komunikacyjnych), bezpośredniości (brak objazdów, najkrótsza droga), atrakcyjności (odpowiada potrzebom rowerzystów, przyjemność jazdy w danym terenie widoki, estetyka), bezpieczeństwa (minimalizacja punktów kolizji z samochodami i pieszymi, bezpieczeństwo społeczne), wygody i komfortu (płynność i szybkość jazdy, minimalizacja różnicy poziomów, dobra nawierzchnia).

65 Sieć szlaków rowerowych Szlaki rowerowe winny tworzyć hierarchiczną sieć. Szlakami głównymi będą szlaki o zasięgu międzynarodowym, krajowym i regionalnym. Szlakami pomocniczymi będą szlaki o zasięgu lokalnym. Tworząc szlak rowerowy pamiętajmy, by nie był on samodzielnym tworem, a częścią sieci szlaków rowerowych regionu.

66 Warmińsko-Mazurskie Biuro Planowania Przestrzennego w Olsztynie

67 Warmińsko-Mazurskie Biuro Planowania Przestrzennego w Olsztynie

68 Projektowanie szlaków rowerowych Istnieje kilka koncepcji projektowania szlaków rowerowych: kręgosłupa i ości, szalonego przewodnika, kwiatków.

69 Kręgosłup i ości

70 Kręgosłup i ości kręgosłup główna trasa bezpośrednia, szybka, wygodna, bezpieczna, łącząca centra regionu, ości sięgacze, pętle, trasy alternatywne umożliwiające dojazd do różnych atrakcji. Korzyści: możliwość dostosowania trasy do własnych potrzeb i umiejętności, wykorzystanie przez wszystkie grupy rowerzystów: okazjonalnych na krótkie wycieczki po trasach głównych, wyczynowych dojazd trasą główną do tras terenowych, z sakwami przejazd trasą główną pomiędzy kolejnymi miejscami noclegowymi, komunikacyjnymi, ewentualnie wycieczki trasami lokalnymi bez bagażu.

71 Szalony Przewodnik

72 Szalony Przewodnik trasa łączący wszystkie (albo niemal wszystkie) znajdujące się w danym regionie miejsca warte zwiedzenia (zabytki, rezerwaty, muzea, pomniki itp.), występuje znaczne wydłużenie trasy, nie zwraca się uwagi na rzeźbę terenu, prowadzi często drogami o zróżnicowanej przejezdności. Taka trasa zmusza niejednokrotnie rowerzystę do jazdy poza szlakiem (skracanie trasy, szukanie lepszych dróg). W ten sposób można projektować jedynie szlaki lokalne i specjalistyczne (np. Szlak zabytków techniki).

73 Kwiatki

74 Kwiatki trasy rozpoczynają się i kończą w tym samym miejscu (miejscowości), często brakuje powiązania z komunikacją zbiorową przewożącą rowery, wymagają przede wszystkim dojazdu własnym samochodem lub dłuższej podróży innymi drogami od najbliższego dworca kolejowego, niejednokrotnie trudno na nie trafić, gdyż zaczynają się z daleka od miejsc pierwszego kontaktu dworców kolejowych, centrów, szlaki nadają się najczęściej na wycieczki jednodniowe (w oparciu o nie, nie można zaplanować dłuższego wyjazdu, np. wakacyjnego), często brakuje powiązania pomiędzy kwiatkami tworzonymi wokół sąsiednich miejscowości, nie zwraca się uwagi na rzeźbę terenu, szlaki prowadzą często drogami o zróżnicowanej przejezdności. W ten sposób można projektować jedynie szlaki lokalne.

75 Zasady projektowania szlaków Szlaki winny być: prowadzone drogami o małym i umiarkowanym natężeniu ruchu samochodowego, tak wytyczone i oznakowane, aby umożliwić jazdę w obu kierunkach, ciągłe i w sposób logiczny doprowadzać rowerzystę do założonego celu bez zbędnego kluczenia, krążenia i nadkładania drogi, zaczynać się przy przystankach (stacjach) komunikacji zbiorowej (PKP) lub w punktach węzłowych szlaków, w małych miejscowościach szlaki winny schodzić się w jednym miejscu,

76 Zasady projektowania szlaków Szlaki winny być: przejezdne przez cały rok, za wyjątkiem dni z dużą pokrywą śniegu (należy unikać terenów bagiennych i rozlewisk oraz miejsc, w których niemożliwym jest pokonanie w sposób bezpieczny rzek, potoków, kanałów, rowów itp. Przeszkody te winny być pokonywane przez mosty, kładki lub promy pod warunkiem, że są one czynne codziennie z określonymi godzinami kursowania), prowadzone drogami o utwardzonej nawierzchni i szerokości minimum 1,5 m, bezpieczne i przyjazne środowisku (należy unikać miejsc niebezpiecznych skarpy, dawne wyrobiska kopalni odkrywkowych, wysypiska lub grożących dużą erozją nawierzchni drogi.

77 Zasady projektowania szlaków Należy unikać: prowadzenia kilku szlaków rowerowych po tej samej drodze na znacznej odległości, niedopuszczalny jest wspólny przebieg oraz krzyżowanie się szlaków oznakowanych w tym samym kolorze, prowadzenia szlaków pieszych i rowerowych na dłuższych odcinkach po tych samych drogach, prowadzenia szlaków rowerowych po szlakach jeździeckich.

78 Dobry system szlaków Oparty o zasadę kręgosłupa i ości. Trasy główne przejezdne dla każdego, na każdym rowerze i przy każdej pogodzie. Szlaki lokalne powiązane z głównymi. Powiązanie szlaków z komunikacją publiczną umożliwiającą przewóz roweru.

79 Region przyjazny rowerzystom posiada sieć dobrej jakości dróg rowerowych, dostosowanych zarówno do codziennej jazdy do pracy czy do szkoły, jak i do celów rekreacyjnych, drogi są bezpieczne, dobrze oznakowane z odpowiednią infrastrukturą (miejsca do odpoczynku z możliwością schronienia się przed deszczem, punkty gastronomiczne, noclegi i zaplecze techniczne, w którym można dokonać naprawy sprzętu), posiada łatwo dostępne mapy, przewodniki i urządzenia GPS, posiada skuteczny program marketingu (żeby o takim regionie dowiedzieli się zainteresowani w kraju i za granicą, bez tego szlaki będą puste).

80 Dziękuję za uwagę Krzysztof Mieczkowski Komisja Turystyki Kolarskiej Zarządu Głównego PTTK