Dosięgnąć uzdrawiającej mocy Boga - s. 16

Transkrypt

1 nr 8 sierpień 2012 rok 83 ISSN list do osób chorych i niepełnosprawnych Dosięgnąć uzdrawiającej mocy Boga - s. 16 canstockphoto.pl

2 potęga wiary! Jean Germain Drouois, Kobieta Kananejska 1784r. Muzeum Luwru, Paryż Spotkanie Jezusa i kobiety kananejskiej, które relacjonuje w swojej Ewangelii św. Mateusz uczy, że względem Jezusa trzeba przyjąć postawę nieustępliwej prośby. Jezus okazuje Swoją moc i miłość zawsze wtedy, gdy widzi u człowieka wiarę. Kananejka błagała o dar nie dla siebie lecz dla swojej córki modliła się wstawienniczo. Ewangelia przypomina tutaj ważną prawdę o tym, że w sytuacjach, kiedy osoba, która potrzebuje Bożej interwencji, sama nie potrafi lub nie może prosić, wówczas trzeba zanosić do Jezusa prośby w jej imieniu. Jezus bowiem nigdy nie odmawia tym, którzy błagają Go z wiarą.

3 w sierpniowym liście Od redaktora ks. Wojciech Bartoszek krajowy duszpasterz apostolstwa chorych Z radością oddajemy w Wasze ręce Drodzy Czytelnicy, sierpniowy numer naszego miesięcznika. Tym razem podejmujemy tematykę skupioną wokół uzdrowienia i wiary z nim związanej. Jest to temat wciąż aktualny i ważny nie tylko dla chorych. Każdy człowiek jest przecież w jakimś sensie poraniony i potrzebuje interwencji Jezusa Lekarza. Główną dolegliwością człowieka zawsze był i pozostanie grzech - czyli brak miłości. Dlatego każdy z nas wymaga czułego dotknięcia uzdrawiającej mocy Boga oraz głębokiego doświadczenia bycia kochanym i przyjętym. Wszystkie nasze zranienia oddaję Miłosiernemu Bogu. nasza okładka Dosięgnąć uzdrawiającej mocy Boga Gest wyciągniętych dłoni jest wołaniem o pomoc. Dłonie wyciąga się po to, by Dawca mógł złożyć w nich Swój dar. z bliska Sforsować mur Niezwykłą historię uzdrowienia opowiada Danuta Dajmund. 4 biblijne co nieco O wychwalaniu Boga Stwórcy Ks. Janusz Wilk zaprasza do rozważenia Psalmu w cztery oczy W Jego ranach jest nasze zdrowie Rozmowa o potędze wiary i słabym punkcie Boga. 16 Siła modlitwy rozmaitości Świadectwo człowieka, któremu uzdrowienie wymodlili przyjaciele. 26 Modlitwy czas Modlitwa czasem przyjęcia łaski Bożej O tym, jak zasłuchać się w Boga. trochę kultury 21 Ja i moje SM Kolejny odcinek książki autorstwa W. Ilwickiego i M. Domańskiej. 28

4 sierpień 2012 z bliska Sforsować mur Noc zdawała się nie mieć końca. Zwykle nic się jej nie śni, więc chyba dlatego tak dobrze zapamiętała tamten sen. Szła bez końca jakąś długą ulicą ze świadomością, że za chwilę musi skręcić... Danuta Dajmund 4 Drzwi otwarła mi młoda dziewczyna. To córka Pani Ireny Magda. Spotkałam ją u naszej wspólnej znajomej i to ona umówiła mnie na dzisiejsze spotkanie. Proszę usiąść. Mama rozmawia przez telefon. Powiem, że Pani już jest powiedziała podsuwając mi krzesło. Prawie Pani nie poznałam wyrwało mi się na widok eleganckiej kobiety, która chwilę później wyciągała do mnie rękę na powitanie. Dlaczego? Czy dlatego że nie wyglądam na alkoholiczkę zapytała pani Irena z uśmiechem. Ależ nie próbowałam naprawić swoje nieudane wejście. Przerwała mi trochę szorstko: Proszę nie zaprzeczać. Taka jest prawda o mnie. Jestem alkoholiczką. I nie ukryje tego ani ten makijaż, ani, ciuchy czy fryzura. To tylko ja głupia sądziłam, że to możliwe. Kiedyś, jeszcze na studiach, miałam koleżankę, która kopciła jak smok. Wypalała kilka paczek dziennie. Paskudztwo! Nieraz żartowałam, że wolałabym już zostać Junior Gomes

5 z bliska alkoholiczką. No i wykrakałam moja rozmówczyni uśmiecha się ze smutkiem. Cisza przed burzą W życiu pani Ireny nie sprawdził się żaden tragiczny schemat, który tłumaczyłby to, co stało się później. Miała szczęśliwe dzieciństwo, cudownych rodziców żaden tam margines. Wszystko poukładane jak trzeba. Od dziecka żyła blisko Boga. W liceum zaangażowała się jeszcze bardziej. Razem z młodszym bratem pojechała na pierwszy stopień rekolekcji oazowych, rok później na drugi. Przeżyła je głęboko, a jednak pamięta, że gdy inni składali deklarację abstynencji, ona tego nie zrobiła. To głupie, ale pomyślałam: wieczór sylwestrowy bez szampana? Nie, to nie dla mnie! wyznaje. Edka, swojego męża poznała podczas rajdu organizowanego przez duszpasterza akademickiego. Należał do studenckiej elity przystojny, wysportowany, rozsądny i małomówny; cieszył się szacunkiem nawet wśród rówieśników. Irena pomyślała, że Bóg stworzył go dla niej. Pobrali się tuż po studiach. Było cudownie. Nieraz myślała, że jest zbyt dobrze, że coś musi się wydarzyć. Ale to coś nie przyszło nagle. Dziś już to wie. Zawsze lubiła smak wina i ten lekki zawrót głowy po drugiej czy trzeciej lampce. Więc sięgała po czwartą, piątą i kolejną. Piła, to prawda, ale przecież nie upijała się. Tak przynajmniej sądziła. Z każdym kieliszkiem poprawiał mi się nastrój; podobno byłam zabawna. Gdy było gorzej kładłam się spać. Ale dziś, kiedy patrzy wstecz, przypomina sobie smutne oczy coraz bardziej milczącego męża i jakby popłoch w oczach dzieci. Miałam szczęście. Edek był cierpliwy i wyrozumiały. Nieraz, gdy zapomniałam 5 Bywają takie przeszkody, których samemu nie da się pokonać.

6 sierpień 2012 z bliska 6 o czymś ważnym, ratował mnie przed wstydem lub innymi kłopotami. A dzieci? No cóż, uważałam, że jestem wspaniałą matką. Kto nie chciałby mieć zabawnej mamy? Nie gdera, nie marudzi. Niestety, nie byłam wspaniałą matką. Irena niechętnie wraca do tych wspomnień. Nie, nigdy nie wylądowała pod mostem, ani nie trzeba było zbierać jej z kałuży własnych odchodów. Choć czasem myśli, że może tak byłoby lepiej. Może wtedy nie uśpiłaby na tak długo czujności Edka, rodziców, przyjaciół. Mur Od początku mieli zwyczaj w miesięcznicę swego ślubu jeździć na Jasną Górę. Gdy dzieci podrosły na tyle, że nie trzeba było ich zbyt wcześnie kłaść do łóżek, zabierali je z sobą. Magda i Filip uwielbiali te nocne wypady. Głównie dlatego, że ich mama była wtedy trzeźwa. Z czasem Edek musiał jechać sam, albo z dziećmi, bo ja byłam niedysponowana. Wyznał mi później, że tych jasnogórskich wizyt u Matki Bożej uczepił się jak tonący brzytwy. Nie miał odwagi albo wstydził się rozmawiać z kimkolwiek o naszych problemach. Jedynie Jej mógł powiedzieć wszystko. Tamtego dnia obiecała im, że wróci punktualnie, że nie zawiedzie i tym razem pojadą wszyscy razem. Schody zaczęły się od samego rana. Szef zlecił jej kilka spraw do załatwienia w terenie i życzył sobie, aby niezależnie od tego, Gdy patrzę wstecz, przypominam sobie smutne oczy milczącego męża i popłoch w oczach dzieci - mówi Irena. kiedy skończy, wróciła do kancelarii. No to jednak nie zdążę pomyślała z ulgą, ale zaraz zawstydziła się tego uczucia. Muszę zdążyć, obiecałam im! Uwinęła się nadspodziewanie szybko. Miała nawet czas, by wpaść na chwilę do Ewy. Z Ewą widywały się często. Edek nie lubił, kiedy do niej chodziła, bo zwykle wracała zbyt wesoła. Syn koleżanki właśnie obronił pracę. Przecież trzeba to uczcić! Tylko przez chwilę pomyślała, o szefie czekającym w kancelarii i rodzinie w domu. Nie pamięta jak w końcu do niego dotarła. Chyba ktoś ją odwiózł. Mąż tylko powiedział z wyrzutem: Jak mogłaś?! Nagle poczuła, że ktoś nią potrząsa. To Filip. Pochylony krzyczał coś histerycznie tuż nad jej uchem. Bolało. Filip miał wtedy 14 lat zawsze bardzo spokojny i opanowany, bardzo przypominał ojca. Ale nie tym razem. Dosyć już, nie zrobisz nam tego, słyszysz! Jedziemy wszyscy wykrzykiwał w kółko. Zapakowali ją półprzytomną na tylne siedzenie samochodu. Obok usiadła Magda, coś mówiła i głaskała ją po dłoni. Nie wie, czy to wypity alkohol, czy bardziej ta pieszczota córki, uśpiła ją zanim dojechali do Częstochowy. Gdy się ocknęła, mąż właśnie zatrzymywał samochód przed ich domem. Dobrze się czujesz, kochanie? zapytał. Nie, nie czuła się dobrze. Właściwie nigdy nie czuła się tak źle! Straszliwie bolała

7 z bliska ją głowa i żołądek. No i ten potworny smród. Co tak śmierdzi? Nagle w nikłym blasku samochodowej lampki zauważyła córkę, która próbowała ukryć wymiociny pokrywające jej sweterek i spodnie. Mój Boże, czy to ja? zapytała przerażona Irena. Mamuś, nie przejmuj się, to się zmyje uspokajała cicho Magda. Mąż pomógł Irenie położyć się do łóżka, obok postawił miednicę na wypadek, gdyby znów źle się poczuła. Noc zdawała się nie mieć końca. Zwykle nic się jej nie śni, więc chyba dlatego tak dobrze zapamiętała tamten sen. Szła bez końca jakąś długą ulicą ze świadomością, że za chwilę musi skręcić. Kiedy zbliżała się do zakrętu, okazywało się, że jego tam nie ma. Zamiast tego stoi przed jakimś murem, a ten mur zbliża się do niej, jakby za chwilę miał ją wchłonąć. Budziła się z ulgą i na powrót zasypiała, aby znów śnić to samo. To było przerażąjące doświadczenie. Na szczęście była sobota, nie musiała iść do pracy. Rankiem wszyscy siedzieli w kuchni. Nie potrafiła spojrzeć im w oczy. Iruś, musimy coś z tym zrobić powiedział mój mąż dziwnie zdecydowanym głosem i przesunął w moim kierunku jakieś kolorowe foldery. Damy radę dodał. Nagle wszyscy mnie otoczyli. Magda całowała mnie po głowie, a ja wiedziałam, że jestem alkoholiczką i że to dobrze, iż o tym wiem. Proces trzeźwienia w chorobie alkoholowej wymaga stałej czujności i dyscypliny. Vivek chugh 7

8 sierpień 2012 z bliska 8 Najbliższe miesiące to był koszmar, ale Irena rozumiała, że tak musi być. Kiedy myślała, że nie da rady, że lepiej dać sobie spokój, resztkami woli przywoływała wspomnienie córki w sponiewieranym sweterku, siedzącej cicho na tylnym siedzeniu samochodu. Dziś, po prawie pięciu latach ciągle boi się myśleć, że ma to już za sobą, że się udało, że zdarzył się cud. Moi przyjaciele z AA radzą mi, bym raczej zachowała czujność, zamiast grzeszyć zbytnią pewnością siebie. I pewnie mają rację. Cud uzdrowienia Gdy Irena miała już za sobą najgorszy okres walki z uzależnieniem, poznała szczegóły tamtej przełomowej wizyty na Jasnej Górze. Kiedy dojechali, mocno spała. Postanowili więc, że na zmianę będą przy niej czuwać, na wypadek, gdyby się obudziła. Nabożeństwo już trwało, ale Filipowi udało się dotrzeć blisko ołtarza. Był niespokojny, nie potrafił się skupić. Pomyślał, że mogli jednak zostać w domu. Kiedy odwrócił się szukając siostry, jego wzrok padł na tabliczkę trzymaną przez młodego mężczyznę: Maryjo, Matko jestem Michał i jestem alkoholikiem przeczytał. W pobliżu dostrzegł jeszcze kilka podobnych tabliczek. W tłumie zauważył siostrę. Wydawało mu się, że płacze. Pomyślał, a może i powiedział: Maryjo! Nasza mama jest alkoholiczką. Pomóż nam. Siostra wyszła z kaplicy wcześniej, aby wymienić tatę czuwającego w samochodzie. Po nabożeństwie ludzie z tabliczkami skupili się w dużym kręgu. Coś śpiewali a potem odmówili nieznaną Filipowi modlitwę. Wraz z ojcem poczekali aż skończą, a potem poprosili o chwilę rozmowy. Okazało się, że idą w kierunku tego samego parkingu. Nie wiedzieć kiedy chwila stała się godziną. Nie trzeba było wiele wyjaśniać. Sami zaproponowali wspólną modlitwę. To musiała być niesamowita scena. Stali na parkingu: młody chłopak, który błagał o zdrowie dla matki, mężczyzna, który chciał, by znowu była tą kobietą, którą pokochał i grupa obcych, którzy rozumieli ich ból. A nad wzgórzem ciemne niebo i Ta, do której kierowali swe modlitwy. Magda uczestniczyła w nich z pewnej odległości. Nie chciała opuścić śpiącej niespokojnie matki. Kiedy wrócili, na policzkach ojca zauważyła wilgotne ślady łez. Niespodzianka; zawsze sądziła, że tata nie potrafi płakać. Kiedy zapuszczał motor powiedziała tylko: Będzie dobrze. Nie pytała, raczej stwierdziła jakby to było oczywiste. Będzie potwierdzili równocześnie. Wie Pani, kiedy mi o tym opowiadali, zrozumiałam, co czuli przez te wszystkie lata i jak bardzo ich krzywdziłam. I powiedziałam sobie: nigdy więcej. Ale też wiem, że sama sobie nie poradzę. Stąd spotkania w grupie AA, stąd kontakty z innymi trzeźwymi alkoholikami, stąd prawie cotygodniowe wizyty na Jasnej Górze. Matka Boża nie ma ze mną lekko. W moim przypadku tamten cud uzdrowienia sprzed prawie pięciu lat, musi się powtarzać codziennie. Więc jeździmy raz w tygodniu przypominać Matce Bożej o naszej sprawie, a Ona już całą resztę załatwia ze swoim Synem. q

9 Biblijne co nieco O wychwalaniu Boga Stwórcy Z Księgi Psalmów. Wszystkie stworzenia śpiewają chwałę Bogu. Proszę o otwarcie Pisma Świętego na Psalmie 148. ks. Janusz wilk Wezwanie, aby cały wszechświat wychwalał Boga oto przesłanie psalmu 148. Został on zbudowany jako hymn w formie imperatywu. Psalmista nie tyle prosi stworzenia, ale wręcz nakazuje im, aby wychwalały swojego Stwórcę. Dlaczego mają to czynić? Odpowiedź znajdujemy w wersach 5b-6 i 13b-14: wszystko bowiem zostało stworzone z Bożego rozkazu, a Jego majestat przewyższa ziemię i niebo. Wszystkie stworzenia powinny wyśpiewać pieśń pochwalną, która jest wyrazem czci i wdzięczności wobec Tego, który zechciał, aby istniały. Pieśń wykonują dwa chóry. Pierwszy z nich składa się z aniołów oraz z całej gamy ciał niebieskich (wersy 1-6). Drugi tworzy świat ziemski, w którym szczególne miejsce zajmuje człowiek (wersy 7-14). W chórze pierwszym zasiadają: aniołowie, wszystkie niebieskie hufce; słońce, księżyc, gwiazdy, niebiosa niebios i wody, co są ponad niebem. Razem 7 grup stworzeń, a w Biblii liczba 7 oznacza uporządkowaną całość. Chór drugi składa się z 23 grup śpiewaków : potworów i morskich głębin, ognia i gradu, śniegu i mgły, huraganu, gór i pagórków, drzew owocowych i cedrów, zwierząt dzikich Dzieła Boga są imponujące. On każde z nich podtrzymuje w istnieniu. sxc.hu 9

10 sierpień 2012 Biblijne co nieco 10 i udomowionych, płazów i ptaków, królów i narodów, władców i sędziów, młodzieńców i panien, starców i młodzieży. Każda z istot ma wychwalać imię Pana (wers 5a i 13a). Hiszpański biblista Luis Alonso Schökel zwrócił uwagę na mały szczegół językowy, który może dodatkowo uwypuklić przesłanie psalmu. Otóż wers 7b zaproponował przetłumaczyć jako potwory we wszystkich głębinach. Wtedy chór istot ziemskich składałby się z 22 grup. Liczba 22 to suma liter alfabetu hebrajskiego, a tam każda litera ma swoją symbolikę i wartość. Wszystkie razem tworzą ideę kompletności. Każdy z chórów jest zatem w pełnym składzie, każdy z nich uosabia cały świat z którym jest związany oraz wszystkie rodzaje stworzeń. Korzystając z języka metafory, możemy spojrzeć na ten psalm jak na koncert dedykowany Bogu. Różni śpiewacy wspólnie wykonują pieśń uwielbienia i wdzięczności ku czci swojego Założyciela. Bez Niego nie tylko nie byłoby możliwe spotkać się w tym gronie, ale w ogóle zaistnieć. Każdy z członków tego kosmicznego chóru śpiewa w swojej tonacji własną arię, a różnorodność ta tworzy pełnię. Każdy jest potrzebny. Nieobecność któregoś ze śpiewaków spowodowałaby pewien brak, naruszyłaby harmonijność świata i jego śpiewu. Każde ze stworzeń jest w tym gronie bezwarunkowo konieczne i żadne z nich nie jest skutkiem przypadku. Każde jest chciane przez Twórcę chóru. Obecność na koncercie wszystkich śpiewaków Bóg jest uważnym słuchaczem pieśni naszego życia. jest wyrazem miłości i wdzięczności składanej Bogu, który równocześnie jest najlepszym znawcą i pasjonatem śpiewu swoich stworzeń. Jako ludzie tworzymy grupy przedstawione w wersach Nie jesteśmy jednak stale w jednym głosie. Nieustannie dojrzewamy do kolejnych etapów i arii naszego życia. Sprawdźmy więc, w której grupie obecnie śpiewamy i jaką pieśń wykonujemy. Św. Augustyn zachęca, aby każdy z nas wychwalał Boga całym sobą, a to oznacza nie tylko językiem oraz głosem, ale i czystym sumieniem, dobrym życiem oraz rzetelną pracą. Przestajemy wielbić Boga, gdy odstępujemy od prawości i tego wszystkiego, co się Jemu podoba. Kiedy znów staramy się czynić to, co sprawiedliwe, nawet jeśli nasz język milczy, życiem głośno śpiewamy Bogu, a On skłania się ku naszemu sercu. Bóg jest uważnym słuchaczem pieśni naszego życia, nawet jeśli czasem każda nuta tego kantyku wydaje się być w złej tonacji, a każde słowo poematu modlitwy zadaje ból tworzącemu je. Bóg zna możliwości poszczególnych Swoich stworzeń. Wie, że niektóre z nich jak człowiek cały czas muszą się uczyć, jak dobrze wyśpiewać pieśń własnego życia. Daje człowiekowi czas, a to oznacza, że wciąż chce go mieć w Swoim chórze. Bóg jest godzien tego, aby człowiek pieśnią swojego życia wychwalał Go w ziemskiej doczesności, a następnie w niebiańskiej wieczności. q

11 Biblijne co nieco Chwalcie Pana! Chwalcie Go słońce i księżycu, chwalcie Go wszystkie gwiazdy świecące. Chwalcie Go nieba najwyższe i wody, co są ponad niebem. Psalm 148, canstockphoto.pl

12 sierpień 2012 Nasi Orędownicy Z ciemności do światła Sługa Boża Rossella Petrellese 12 Chociaż do końca trapiły ją poważne schorzenia, potrafiła skoncentrować się na swoim duchu, którego prowadziła świadomie do jedności z Bogiem. Kwiat wystawiony na pastwę kataklizmów tak Rossellę określił jej pierwszy biograf, Eugenio Fornasali. Wyrażenie to oddaje jej delikatność oraz tragizm duchowych prób, jakim ta młoda włoska dziewczyna została poddana. Inny biograf, Massimiliano Noviello, nazwał ją kroplą czystej miłości, gdyż przypominała krystaliczną, przezroczystą kropelkę wody, która błyszczy w świetle słońca niczym cudowny klejnot. Zanim jednak dotarła do tego światła światła Bożej Miłości musiała przejść przez ciemność licznych przeciwności i cierpień: choroby od dnia narodzin, braku normalności aż po całkowitą ciemność w tunelu desperacji, czyli depresję najcięższego typu, która niosła w sobie wiele dodatkowych trudności. Nieuleczalna choroba Rossella przyszła na świat 1 kwietnia 1972 roku w Neapolu. Tuż po urodzeniu lekarze nie wyczuwali bicia jej serca. Tylko cudem przeżyła pierwsze dni, ale od samego początku, z powodu licznych schorzeń, towarzyszyło jej wielkie cierpienie. Przez całe lata lekarze nie potrafili postawić właściwej diagnozy. Dopiero w 1977 roku, gdy dziewczynka miała już 5 lat, w szpitalu dziecięcym w Szwajcarii stwierdzono, że głównym jej schorzeniem jest wrodzone, trwałe niedomknięcie zastawki tętniczej. Wadę tę początkowo chciano usunąć chirurgiczne, ale w przypadku Rosselli okazało się to niemożliwe. Lekarze oznajmili rodzicom, że ich córeczka nigdy nie wyzdrowieje, nigdy nie będzie mogła normalnie funkcjonować,

13 Nasi Orędownicy 13 Proces beatyfikacyjny Sługi Bożej Rosselli Petrellese rozpoczął się 6 lutego 2008 roku. Na jego postulatora powołano O. Massimiliano Noviello OFM, który napisał również biografię Rosselli.

14 sierpień 2012 Nasi Orędownicy 14 bawić się z rówieśnikami ani biegać na świeżym powietrzu. Rossella Petrellese od najmłodszych lat wyróżniała się wielką inteligencją i bogactwem zainteresowań. Mimo, że z powodu licznych schorzeń często opuszczała szkołę, otrzymywała najlepsze oceny. Posiadała żywą wyobraźnię i wyjątkową wrażliwość. Odznaczała się też ogromnym pragnieniem nawiązywania relacji z innymi ludźmi, jednak z powodu swej fizycznej ułomności, często spotykała się z odrzuceniem. Cierpiała, gdy ci, których pragnęła obdarzyć serdecznością i przyjaźnią, nie podzielali jej pragnień. Dziewiętnastoletnia Rossella, jak każda dziewczyna w jej wieku, pragnęła realizować swoje marzenia. Jej marzeniem było po prostu normalne życie, które dla niej miało jednak pozostać tylko niespełnioną nadzieją i złudzeniem. Rossella nie poznała Boga zbyt dobrze, gdyż jej rodzina na co dzień nie praktykowała wiary. Wierzyła wprawdzie w Jego istnienie, ale nie w to, że On może jej pomóc. Nie odkryła jeszcze Jego Miłości. Prawda o tym, że Bóg jest jej Najlepszym Ojcem miała do niej dotrzeć znacznie później, po najtrudniejszym okresie życia, kiedy straciła wiarę w jego sens. Tymczasem, wiedząc, że nie może żyć jak inni, postrzegała siebie jako szkielet przypominający usychający pień drzewa, któremu obcina się chore gałęzie. Zanim dotarła do światła Bożej Miłości, musiała przejść przez ciemność licznych przeciwności i cierpień. Desperacka ciemność To wszystko doprowadziło ją do tunelu desperacji czyli depresji najcięższego typu. Od września 1991 do września 1992 roku kondycja psychiczna Rosselli była tragiczna. Świadczą o tym jej zapiski. Pisała: Nie dam rady dłużej, nie mam żadnego wyjścia, absolutnie żadnego, muszę tylko umrzeć. Nie mogę tak dłużej! Jedyną moją przyszłością, w najlepszym wypadku, będzie zamknięcie na stałe w zakładzie psychiatrycznym, ale niestety przy całkowitej samoświadomości bezsensowności mojego stanu. Straszne, to i przerażające! Im bardziej szukam jakiegokolwiek wyjścia, tym więcej odnajduję komplikacji. Im bardziej coś próbuję ulepszyć, tym bardziej wszystko się pogarsza. Im więcej próbuję czynić dobra, tym więcej czynię zła. To jest labirynt, którego ściany i podłoga ponabijane są igłami. To jest nieskończony labirynt, bez żadnego końca. Nie można się ruszyć, przy każdym poruszeniu igły wbijają się w ciało, powodując potoki krwi; a nawet jeśli się stoi nieruchomo, igły i tak już są wbite w ciało i nic ani nikt nie może ich wyjąć, nie można zrobić absolutnie nic. Muszą być wbite, a do tego ta przerażająca świadomość, że z dnia na dzień będzie ich i tak coraz więcej, będą się głębiej wbijać w ciało i nie ma możliwości temu zapobiec.

15 Nasi Orędownicy W końcu stwierdziła z rozpaczą: Mam straszne przeczucie, że nie jestem bytem ludzkim, ale niczym innym, jak tylko uosobieniem demona. W tym czasie miotała się pomiędzy ucieczką od Boga za wszelką cenę, a jakąś rozpaczliwą próbą przywoływania Go z głębi otchłani, w jakiej się znajdowała. Boże światło Ponieważ matka nie zgodziła się na hospitalizację córki na oddziale psychiatrycznym, Rossella mogła zostać w domu rodzinnym, co ostatecznie okazało się najlepszym wyjściem. Pomimo tragicznej kondycji córki, wiedziała, że jej uleczenie mogło się dokonać wyłącznie mocą Boga, przez działanie Jego łaski. Z desperackiej ciemności, w jaką Rossella wpadła, w końcu udało się jej wyjść. Tak, jak całkowity był jej kryzys, tak całkowite stało się jej uzdrowienie duchowe. Chociaż do końca trapiły ją poważne schorzenia, teraz potrafiła skoncentrować się na swoim duchu, którego prowadziła świadomie do jedności z Bogiem. Ten nowy etap życia, pełen światła i miłości, rozpoczął się we wrześniu 1992 roku na Kongresie Diecezjalnym w Acerra, kiedy głęboko poruszyło ją usłyszane zdanie: Jezus Ukrzyżowany z miłości do ludzi, osiągnął skrajne opuszczenie na krzyżu. Te słowa rozpaliły światło w ciemności. W nich Rossella rozpoznała historię swojego życia. Dopiero wtedy pojęła, że Panu Bogu na niej zależy, a jej życie ma ogromną wartość. Kilka miesięcy później, napisała: Po 20 długich latach bólu i cierpienia zrozumiałam w pełni, że każdy z nas może być pogodny i szczęśliwy tylko wtedy, gdy stara się być w porządku najpierw z samym sobą pod każdym wzglądem i gdy w sobie szuka obecności Bożej, w każdej sekundzie dnia akceptując z największą pogodą ducha wszystko, co nas spotyka, bez różnicy; pięknego czy strasznego. Gdy stara się czynić wszystko, czego uczy Jezus, poddając się Jemu zawsze we wszystkim. Narodziny dla Nieba Dolegliwości i cierpienia fizyczne nigdy nie opuściły Rosselli. Po swoim duchowym uzdrowieniu potrafiła jednak ofiarować je Bogu, od Niego czerpiąc radość ducha. W roku 1994, w Stanach Zjednoczonych, poddała się bardzo niebezpiecznej i skomplikowanej operacji. Kiedy wraz z rodzicami wyraziła na nią zgodę, powiedziała: Wszystko, co się wydarzy, będzie zgodne z wolą Bożą. Ofiaruję wszystkie moje cierpienia, zwłaszcza te ponad moje siły, jakie mnie czekają za wszystkich bardziej cierpiących, bardziej opuszczonych, samotnych, smutnych. Rossella zmarła 18 września 1994 roku na skutek licznych powikłań i komplikacji zdrowotnych. Wiosną 2010 roku, w związku z daleko już posuniętym procesem beatyfikacyjnym Rosselli Petrellese, odbyło się przeniesienie trumny z jej doczesnymi szczątkami z cmentarza do sarkofagu w kościele katedralnym w Acerra koło Neapolu. opracował: marek paweł tomaszewski 15

16 sierpień 2012 W cztery oczy W Jego ranach jest nasze zdrowie Rozmowa z Agnieszką Skrzypczyk, liderką Centrum Duchowości Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Katowickiej przy parafii Błogosławionej Karoliny w Tychach. 16 Redakcja: Przed naszą rozmową zastanawiałam się od czego zacząć. Pomyślałam, że na początku warto, aby Czytelnicy dowiedzieli się nieco o wspólnocie, która jest miejscem Twojego wzrastania w wierze. agnieszka skrzypczyk: Posługuję w Diakonii Modlitwy, która działa w ramach Centrum Duchowości Ruchu Światło- Życie Archidiecezji Katowickiej przy parafii Błogosławionej Karoliny w Tychach. Długa nazwa... Długa nazwa i długa historia. Diakonię Modlitwy tworzą osoby, które spotykają się na modlitwie od kilkunastu lat, regularnie, co tydzień. Początkowo naszym zadaniem była tylko modlitwa. Z czasem nasza działalność poszerzyła się również o konkretne dzieła, które były odpowiedzią na potrzeby najpierw wspólnoty parafialnej, później szerszego grona osób. Są to np. kiermasz parafialny, Tyski Wieczór Uwielbienia, organizowany 3 razy do roku, tygodniowe rekolekcje wyjazdowe. Ponadto regularne Agnieszka choć jest osobą bardzo zajętą, od wielu lat służy w grupie modlitewnej. modlitwy wstawiennicze, otwarte dla wszystkich chętnych. Czy Diakonia Modlitwy jest grupą zamkniętą? Nie. Do naszej wspólnoty mogą dołączać nowe osoby, które jednak muszą przyjąć określone reguły życia, którymi wszyscy w tej wspólnocie się kierują i przyjęli je za własne. Te reguły są ściśle związane z Ruchem Światło-Życie oraz z charyzmatem jaki proponował ks. Franciszek Blachnicki. Zasadniczo archiwum prywatne

17 W cztery oczy we wspólnocie mogą znaleźć się osoby rozmodlone, żyjące w bliskości Pana Boga. Osoby, które znają swoje ograniczenia ale także talenty, którymi mogą służyć innym. Krótko mówiąc, muszą to być osoby otwarte na działanie Ducha Świętego, na Jego natchnienia i poruszenia serca. W takich grupach modlitewnych objawiają się często charyzmaty Ducha Świętego, których On udziela dla dobra całej wspólnoty. To prawda. Najczęściej służymy charyzmatem proroctwa. Jest to słowo Boga, które On w danym momencie kieruje do zgromadzonych na modlitwie osób. Nie jest to proroctwo w ścisłym tego słowa znaczeniu. Oznacza to, że rzadko odnosi się ono do przyszłości ale raczej mówi o tym, co jest tu i teraz. Takie proroctwo może dotyczyć całej wspólnoty albo konkretnej osoby. Posługujemy także charyzmatem modlitwy w językach. Może to być albo jubilacja albo glosolalia. Jest też dar poznania, który jest rodzajem proroctwa. Polega na tym, że osoba nim posługująca ma poznanie, że Jezus dotyka serca konkretnej osoby, przychodząc z łaską uzdrowienia albo z zapewnieniem, że troszczy się i jest blisko. Jesteście więc świadkami działania Boga. Tak, to niezwykłe doświadczenie. Pan Bóg zwykle działa kompleksowo, to znaczy dotykając serca, dotyka także ciała i odwrotnie. Nie chodzi o to, że zawsze gdy Pan Bóg dotyka serca osoby np. niepełnosprawnej, to ona wstaje z wózka i jest wyleczona fizycznie. Pamiętam pewną dziewczynę, ciężko chorą na raka, za którą modliliśmy się. W pewnym momencie modlitwy Pan Bóg dał nam poznać, że ona jest już uzdrowiona, że wysłuchał naszej modlitwy. Ale dziewczyna ta została uzdrowiona wewnętrznie, nie zaś wyleczona fizycznie. Jest poważna różnica między uzdrowieniem a wyleczeniem. To czasem idzie w parze, ale nie zawsze. W przypadku tej dziewczyny, która już nie żyje, uzdrowienie polegało na tym, że Pan Bóg ją przygotował na przejście do wieczności i dał jej pewność, że On tego chce. Czasem Bóg działa spektakularnie, objawiając Swoją moc na zewnątrz, a czasem dokonuje w sercu człowieka cudów, które pozostają zakryte. Właśnie. Nie zawsze jesteśmy w stanie od razu zweryfikować, co się dzieje podczas modlitwy. Często dowiadujemy się o owocach tej modlitwy już po fakcie. Ludzie do nas podchodzą, piszą świadectwa. Często dopiero po dłuższym czasie ktoś się do nas odzywa i daje świadectwo o tym, że Bóg go dotknął i uzdrowił, czy nawet wyleczył. Ludzie często potrzebują przetestować i sprawdzić w praktyce prawdziwość tego uzdrowienia i udzielonej łaski. Są często niedowiarkami, próbują na własną rękę zweryfikować w życiu to, co dokonało się na modlitwie: robią badania, proszą lekarzy o postawienie ponownej diagnozy. Mają takie myślenie, w którym asekurują się przed ostatecznym ogłoszeniem światu, że oto zostali uzdrowieni. Są po prostu ostrożni. 17

18 sierpień 2012 W cztery oczy Oprócz ostrożności, która jest zrozumiała w takich sytuacjach, potrzeba chyba przede wszystkim wiary. Zdecydowanie tak. Kiedy człowiek nie ma w sobie wiary w Bożą moc, Bogu trudno jest działać. On się nigdy nie narzuca. Ale trzeba też pamiętać o tym, że Bóg jest wszechmocny i nie ma dla Niego takiej przeszkody, której nie mógłby pokonać w dotarciu do serca człowieka. On może wszystko! 18 Przypomina mi się w tym miejscu ewangeliczny opis spotkania Jezusa z kobietą kananejską, która z ogromną wiarą i determinacją błagała Go o interwencję. Zauważ jednak, że na początku Jezus nie jest specjalnie chętny, aby pomóc tej kobiecie. Trochę się ociąga, szuka wymówek. Chce sprawdzić jak bardzo jej zależy, jaka jest jej wiara. Dzisiaj powiedzielibyśmy, że Jezus na początku nie zachował się w stosunku do tej kobiety jak dżentelmen, jednak widząc jej nieustępliwą wiarę, hojnie ją obdarował, uzdrawiając jej córkę. Bo kiedy człowiek wierzy, Bóg jest bezradny. Wówczas nie potrafi pozostać obojętny i działa z potężną mocą. Wiara człowieka to słaby punkt Boga. Stale przekonuję się o tym, że względem Pana Boga trzeba być nachalnym i nie ustawać w prośbach. Taka postawa śmiałości wobec Jezusa wynika z zażyłości z Nim. Chodzi o to, że jeśli ja jestem blisko Jezusa w codzienności, to mogę sobie na więcej pozwolić w stosunku do Niego na modlitwie. To jest tak jak canstockphoto.pl Rany Jezusa zamykają w sobie wszystkie zranienia człowieka. z przyjacielem, któremu się ufa. Z innym sprawami idziesz do zwykłego znajomego, a zupełnie z innymi do przyjaciela. Przyjacielowi ufasz, znasz go, on zna ciebie, jesteście dla siebie ważni więc możesz go prosić o więcej

19 W cztery oczy niż zwykłego znajomego. Możesz do niego zadzwonić w środku nocy z płaczem i spodziewać się, że on nie będzie wściekły, że go obudziłaś, tylko pomilczy z tobą przez słuchawkę, albo nawet do ciebie przyjedzie, by z tobą pobyć. To jest prawo przyjaźni, ale to zawsze działa w dwie strony. Mam przed oczami scenę z ostatniego Tyskiego Wieczoru Uwielbienia: potężny tłum ludzi wyciągający swoje ręce w stronę Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie. Każdy, jakby za wszelką cenę pragnie dosięgnąć uzdrawiającej mocy Boga... Jezus pragnie naszego szczęścia i dlatego przychodzi z uzdrowieniem. Wyciąga Swoją rękę pełną darów ale te dary może złożyć tylko do naszych wyciągniętych dłoni, do otwartego serca. I nie trzeba się martwić, że Jezus przyjdzie nie w porę albo nie z tą łaską, której nam potrzeba. On wszystko o nas wie. Bo tylko w Jego ranach jest nasze zdrowie. Masz poczucie, że służąc w charyzmatycznej grupie modlitewnej możesz liczyć na wyjątkową bliskość Jezusa? Jestem blisko Jezusa ale czuję, że można być jeszcze bliżej. Ja w moim pragnieniu bycia w bliskości z Jezusem jestem nienasycona. Pragnę wciąż więcej i więcej. Jestem pewna, że każdy człowiek, który świadomie przeżywa swoją wiarę i relację z Jezusem, musi w końcu dotrzeć do takiego momentu, w którym powie sobie, że już nie potrafi i nie chce żyć inaczej, jak tylko w miłosnej bliskości z Nim. Decyzja o wyborze Jezusa jest sercem wiary. W wierze przecież głównie o to chodzi, by wybierać Jezusa i Jego wolę, a nie własne widzimisię. To Jemu trzeba pozwolić, by nas prowadził. Ja kiedyś sama byłam mocno niepoukładana w środku, poraniona i zalękniona, pełna egoizmu. Doświadczyłam uzdrawiającej mocy Jezusa i dzisiaj już nie wiem, co to jest lęk. Skoro tak, to znaczy, że przede mną jeszcze bardzo daleka droga. Ja wciąż głównie wyciągam łapę po swoje... W moim przypadku uzdrowienie było długim procesem. Potrzebowałam wiele modlitwy, wiele miłości. Dzisiaj wiem, że Jezus jest lekarstwem na wszystko. Teraz tym przekonaniem i pewnością dzielisz się z innymi. Wiem, że tego doświadczenia, tej łaski nie można zostawić dla siebie. Dlatego to, co otrzymałam, przekazuję dalej, dzielę się. Na to, że tak trzeba, wskazuje piękna definicja charyzmatu, która jest zasadą pięciu D: dar darmo dany dla 19

20 sierpień 2012 W cztery oczy drugich. Otrzymałam bezinteresownie i dlatego bezinteresownie daję. Jesteście w Diakonii Modlitwy także grupą przyjaciół. Czy to wam pomaga, razem posługiwać modlitwą? Uzdrawiająca obecność Jezusa rodzi w sercu człowieka pewność, że Boża miłość nie stawia warunków. Cały czas pracujemy nad miłością między sobą. Jesteśmy tylko ludźmi. Jak wszyscy mamy swoje ograniczenia, przyzwyczajenia, słabości. To oczywiste, że tam gdzie gromadzą się ludzie, spędzają ze sobą czas, tam również pojawiają się problemy, nieporozumienia. Nie jesteśmy od tego wolni. Nie jesteśmy jakimiś duchowymi herosami. Jednak fakt, że się przyjaźnimy, pomaga nam wspólnie trwać przy Bogu. Te dwie rzeczywistości są mocno ze sobą powiązane. 20 Przyjaźń z Jezusem uczy tego, jak przyjaźnić się z drugim człowiekiem. Nigdy bym nie pomyślała, że można na modlitwie posprzeczać się z Jezusem. A ja potrafię. Ale te sprzeczki zawsze kończą się rozejmem i zawieszeniem broni. Podobnie w moich ludzkich relacjach przyjaźni, choć oczywiście zdarzają się nieporozumienia, mam pewność, że nikt się na mnie nie obrazi, nawet jeśli powiem mu parę cierpkich słów. wojciech baran Prawdziwa przyjaźń nie polega przecież na zagłaskiwaniu się na śmierć. Jest raczej taką relacją, w której mamy przekonanie, że znajdziemy miejsce w sercu drugiego człowieka, bez względu na to, co się wydarzy. Tak samo jest w przyjaźni z Jezusem. Wpatrując się w Niego, możemy mieć absolutną pewność, że On nigdy nie odwróci od nas Swego oblicza. Bez względu na okoliczności, zawsze będzie czekał i tęsknił za naszą obecnością. Zawsze wierny. rozmawiała: Renata Katarzyna cogiel

21 Modlitwy czas Modlitwa czasem przyjęcia łaski Bożej Szkoła Modlitwy. Modlitwa to przede wszystkim otwarcie się na Bożą obecność, na Jego Miłość. To On stoi w centrum, człowiek zaś zasłuchany w Niego, pragnie być Mu posłuszny. Ks. Wojciech Bartoszek Często sądzimy, iż modlitwa jest czasem tylko naszego wysiłku ofiarowanego Bogu. I tak też odczuwamy w pierwszym odruchu naszego serca, czy też raczej naszej woli. Bo przecież musimy pójść do kościoła, musimy uklęknąć do porannego i wieczornego pacierza. Czy też musimy wziąć do ręki Różaniec lub posłużyć się Skarbcem Modlitw. Owe powtarzające się musimy jest wyrazem naszego ludzkiego wysiłku. W tak rozumianej modlitwie, w centrum obecny jest bardziej człowiek kierujący swoje myśli ku Bogu. Gdy głębiej jednak przyjrzymy się naszemu spotkaniu z Bogiem, możemy odkryć, iż modlitwa to przede wszystkim otwarcie się na Bożą obecność, na Jego Miłość. W takim obrazie modlitwy Bóg stoi w centrum, człowiek zaś w postawie zasłuchania, Bóg zawsze jest pierwszy. To On stoi u podstaw naszych pragnień modlitwy. wpatruje się w Niego i pragnie być Mu posłuszny. Modlący się jakby mniej prosi, a bardziej dziękuje. To, co wcześniej przeżywał jako swój ludzki wysiłek, teraz staje się drugoplanowe, choć nie bez znaczenia. Szema Izrael W Ewangelii Markowej istnieje piękny opis wskazujący na to, co jest najistotniejsze w naszym spotkaniu z Bogiem. Gdy uczony w Piśmie zadał pytanie Jezusowi: Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?, Ten mu odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego (Mk 12, 29-31). Lubimy przywoływać zwłaszcza drugą część nauczania Pana Jezusa, w której Autor akcentuje naszą powinność miłości 21

22 sierpień 2012 Modlitwy czas 22 wobec Boga i bliźniego, przejawiającą się w konkretnych aktach. Zapominamy zaś, iż cała wypowiedź Jezusa rozpoczyna się od nakazu: Słuchaj (po hebr. Szema). Pierwsze jest więc słuchanie Boga. Gdyby przedstawić to wizualnie, można by ukazać gest otwartych dłoni jako obraz przyjęcia łaski Pana Boga. Bóg stoi u podstaw naszych pragnień modlitwy! On jest pierwszy, to On najpierw mówi, my zaś słuchamy Go. Z zasłuchania w Boga rodzą się pragnienia modlitwy. One zaś prowadzą do zobowiązań dotyczących wierności pomimo oschłości, rozproszeń, czy też innych trudności. Jezus Bóg uzdrawia Postawa zasłuchania się w Boga jest łaską, którą należy pielęgnować. Chciałbym tutaj wspomnieć Andrzeja, dwudziestokilkuletniego pensjonariusza Ośrodka dla Osób Niepełnosprawnych w Borowej Wsi. Andrzej posiada bardzo mały zasób słów. Z trudnością konstruuje zdania. Jego zdania złożone są zaledwie z kilku słów. Pomimo tych trudności w komunikowaniu się ze światem zewnętrznym, Andrzej lubi się modlić. Myślę, iż jego spotkanie z Bogiem dokonuje się nie tyle na poziomie rozumu, ale gdzieś znacznie głębiej w sercu. Zaś jego częsta obecność w kaplicy to wyraz pragnień, które nosi w sercu. Prawie co tydzień, w środę, uczestniczy w ośrodkowej kaplicy w Nabożeństwie Eucharystycznym, podczas którego odmawiane są cztery części Różańca. Choć nie potrafi odmówić całego Zdrowaś, to włącza się w modlitwę tak, jak potrafi. Gdy prowadzący odmawia pierwszą część Pozdrowienia Anielskiego do słów: i błogosławiony owoc żywota Twojego, Andrzej skwapliwie dodaje jedno myślę, iż najważniejsze słowo z całego Różańca Jezus. I tak dziesięć razy... Imię Jezus zaś oznacza przypomnijmy Jahwe jest Zbawieniem, Bóg uzdrawia! Choć niepełnosprawność Andrzeja widoczna jest na zewnątrz, to jego serce jest całkowicie zdrowe. Pomimo, iż mało mówi, to zewnętrznie gestami rąk wyraża wiarę w uzdrawiającą obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Uczestnicząc w tych modlitwach po całym dniu pracy, nieraz jestem zmęczony. Patrząc jednak na Andrzeja i na jego żywe reakcje wobec Jezusa w Najświętszym Sakramencie, buduję się Jego wiarą. Pan zaś dodaje siły do dalszej posługi. Miłość potrzebuje obecności. Andrzej to czuje i dlatego znajduje czas na modlitwę. bogumiła kopczyk

23 Modlitwy czas Pogotowie modlitewne Zachęcamy do nadsyłania na adres redakcji intencji do modlitwy wstawienniczej a zarazem apelujemy szczególnie do chorych aby swoje cierpienia zechcieli ofiarować we wszystkich nadsyłanych intencjach. Będzie to piękna i konkretna realizacja drogi ich apostolstwa. Modlimy się: 1. W intencji neoprezbiterów w całej Polsce, 2. W intencji misji na świecie i prześladowanych chrześcijan, 3. W intencji ludzi bezdomnych, 4. W intencji wszystkich członków, czytelników i dobrodziejów Apostolstwa Chorych, 5. W intencji wszystkich chorych, którzy piszą lub dzwonią do redakcji Apostolstwa Chorych, 6. W intencji rozwiązania trudnej sprawy o światło Ducha Świętego, 7. W intencji babci Czesławy o zdrowie, 8. W intencji brata o zdrowie i wszelkie potrzebne łaski, 9. W intencji mamy oraz Elżbiety, Krystyny i Marii, 10. W intencji chorej Edyty o powrót do zdrowia i rozwiązanie trudnej sytacji, 11. W intencji Jacka o powrót do zdrowia, 12. W intencji Joanny o łaskę uzdrowienia serca, 13. W intencji Piotra o łaskę zdrowia, 14. W intencji Michała o ratunek dla małżeństwa, 15. W intencji Marianny i Jana Krawczyk z Nowej Soli o Bożą pomoc i ratunek dla rodziny, 16. W intencji Mariana z Łodzi o łaskę zdrowia, 17. W intencji chorej Lidii z Katowic, 18. W intencji chorej Anny i jej dzieci z prośbą o dar zdrowia i opiekę Bożą, 19. W intencji Anny Kapek z Nowej Soli z prośbą o wszelkie potrzebne łaski i zdrowie, 20. W intencji rozeznania powołania dla Katarzyny Serban z Nowej Soli, 21. W intencji chorego Michała Adamczyka z Nowej Soli, 22. W intencji chorej Marty z Katowic, 23. W intencji córki Olivii i całej rodziny o zdrowie i Boże błogosławieństwo 23

24 sierpień 2012 Modlitwy czas Adrian van leen 24 w rozwiązaniu trudnych spraw rodzinnych, 24. W intencji siostrzeńca alkoholika, 25. W intencji męża Gerarda o łaskę uwolnienia z nałogu alkoholowego, 26. W intencji Katarzyny o łaskę doświadczenia głębokiej przyjaźni i miłości, 27. W intencji chorego Pawła o łaskę zdrowia oraz o siłę dla jego rodziców, 28. W intencji ks. Kazimierza o łaskę zdrowia i błogosławieństwo, 29. W intencji ks. Piotra o łaskę zdrowia i błogosławieństwo, 30. W intencji Marka z Gliwic o doświadczenie Bożej miłości i głęboką nadzieję, 31. W intencji ks. Marka i Janiny o zdrowie i potrzebne łaski, 32. W intencji rodziny Szramka o Bożą opiekę dla dzieci i wnuków, 33. W intencji Sylwii z Gdańska o zdrowie, 34. W intencji Anny i Jana o pomoc w kłopotach, 35. We wszystkich intencjach Jana Pelczara, 36. W intencji rodziny Warchołów z Różanki o zdrowie, 37. Za zmarłych z rodziny Grażyny o życie wieczne. Nadsyłane intencje modlitewne publikujemy także na naszej stronie internetowej:

25 Modlitwy czas Papieskie intencje apostolstwa modlitwy II Krucjata Modlitwy w Intencji Ojczyzny SIERPIEŃ: Za wstawiennictwem bł. księdza Jerzego Popiełuszki i bł. Jana Pawła II prosimy o pomyślność dla naszej Ojczyzny, aby zapanowała w niej sprawiedliwość oraz szacunek dla człowieka. SIERPIEŃ: Intencja ogólna: Aby więźniowie byli traktowani w sposób sprawiedliwy i z poszanowaniem ich ludzkiej godności. Intencja misyjna: Aby ludzie młodzi, powołani do naśladowania Chrystusa, byli gotowi głosić Ewangelię i dawać jej świadectwo po krańce ziemi. sxc.hu WRZESIEŃ: Aby władze oświatowe w swoich programach dbały zarówno o jakość wykształcenia uczniów, jak i o wychowanie w duchu szacunku dla naszej tożsamości narodowej i tradycji chrześcijańskiej. 25 WRZESIEŃ: Intencja ogólna: Aby postępowanie polityków cechowały zawsze uczciwość, prawość i umiłowanie prawdy. Intencja misyjna: Aby we wspólnotach chrześcijańskich wzrastała gotowość do ofiarowania kapłanów, świeckich i konkretnych zasobów Kościołom uboższym. Andrew Mogridge

26 sierpień 2012 Rozmaitości Siła Modlitwy 26 Antoni Bochniarz Przed rokiem, przed swoją diagnozą, pochował siostrę, która długo walczyła z rakiem. W krótkim czasie usłyszał i swoją diagnozę, swój wyrok rak płuc. Przed 52-letnim mężczyzną zamajaczyła biała pani z kosą. Od początku choroby zaufał Bogu. Nie czynił żadnej ekwilibrystyki intelektualnej, nie kombinował, nie miotał się w chorobie, nie manifestował buntu i nie poszukiwał najlepszych specjalistów, a poddał się woli Bożej. Bogu powierzał swe smutki, troski, trudne i niezrozumiałe procedury terapeutyczne i ludzi, którzy się nim zajmowali. Z pokorą znosił to, co niezrozumiałe i niesprawiedliwe. Nie dopuszczał zwątpienia w mądrość oraz w miłość Boga. Nie miotał się w egzaltacji, nie rozsiewał kirem naznaczonych słów, a znajdował oazy ciszy do rozmowy z Bogiem, któremu z ufnością powierzał siebie. Wiedział, że Bóg może wszystko, że mimo negatywnej prognozy lekarskiej i wbrew licznym dowodom statystycznym, które źle rokowały, uzdrowienie jest możliwe za sprawą Boga. W swojej chorobie doświadczał modlitewnego wsparcia. Jego owoców i siły. Swego wyjścia z choroby nie nazywa cudem, a łaską Boga. Odczytuje tę łaskę jako nakaz czynienia dobra, godnego i użytecznego dla życia innych. W swoich modlitwach powierzał opiece Boga dzieci i rodzinę. To oni w jego chorobie zapalali lampy nadziei na szlaku modlitewnym, by jego prośby mogły trafić pod właściwy adres. To oni wraz z nim wpisywali się w rytm wstawienniczych i błagalnych próśb. Także oni najbliższa rodzina okazywali należyte zatroskanie, gdy dla służby zdrowia zdawał się być tylko numerem statystycznym. Półtoraroczna walka z rakiem to ciągłe wizyty w przychodniach, laboratoriach, szpitalach i u konsultantów. To także przebywanie na oceanie ludzkiego nieszczęścia, wśród podobnych jemu, z negatywnym rokowaniem. Jego choroba zaktywizowała modlitewnie wiele osób nie tylko jemu najbliższych. Florek był otoczony modlitwą przez różne grupy (Klaryski z Bydgoszczy, osoby z Grupy Ojca Pio w Chełmie, Grupę Rafael z Rudy Śląskiej), a także przez przyjaciół i znajomych. W chorobie doświadczał modlitewnego wsparcia. Jego owoców i siły. Oto świadectwo jego cudownego uzdrowienia:

27 Rozmaitości Jestem mężem i ojcem dwojga dzieci. Dwa lata temu cieszyłem się życiem i zdrowiem. Miałem pracę i wszystko co trzeba do prostego, szczęśliwego życia, tj. rodzinę i przyjaciół. Przyszedł czas na kolejne badania pracownicze związane z wykonywanym zawodem. Zawsze badania kończyły się powodzeniem i orzeczeniem zdolności do dalszej pracy. Tym razem było inaczej. Wykryto u mnie jakieś nieprawidłowości pomimo dobrego samopoczucia. Lekarz skierował mnie do szpitala, gdzie pod koniec czerwca 2010 roku zdiagnozowano raka złośliwego lewego płuca. Byłem chwilowo zdołowany swoim stanem zdrowia. Przed moimi oczami i w myślach stanęło mi całe dotychczasowe życie. Moje obawy, co do przyszłości, powierzyłem Najświętszej Maryi Pannie Częstochowskiej, podczas rodzinnej pielgrzymki autokarowej na Jasną Górę. Tam oddałem siebie i moją rodzinę pod opiekę Matki Bożej, Królowej Polski. Od tego czasu stałem się spokojniejszy o swoją przyszłość. Wynikało to z mojego zawierzenia Stwórcy. Przez rodzinę i najbliższych przyjaciół zostałem objęty modlitwą o uzdrowienie z choroby nowotworowej. Wszystkie decyzje dotyczące mojego leczenia były podejmowane w święta ku czci Najświętszej Maryi Panny. Moje leczenie zostało również poprzedzone przyjęciem Sakramentu NamaszczeniaChorych, Pokuty i Komunii Świętej. W naszej parafii powstała grupa Rafael, której zadaniem jest ewangelizacja. Spotkania tej grupy odbywają się raz w miesiącu, w każdy I czwartek. Moja rodzina zaczęła uczestniczyć w tych spotkaniach, do których ja również dołączałem w czasie przerw między hospitalizacją. Pod koniec listopada przyszedł czas na kolejną wizytę u onkologa, który wyznaczył termin zabiegu na 21 grudnia 2011 roku. Podczas pierwszoczwartkowego spotkania na modlitwie o uzdrowienie duszy i ciała, prowadzący oznajmił, że jest wśród nas mężczyzna w średnim wieku, który choruje na nowotwór płuc i prosi o znak, którym miało być odczucie ciepła w ciele. W tym momencie odczułem bardzo wyraźnie owe ciepło i trwało to aż do mojego powrotu do domu. Czułem to niezwykłe ciepło nawet mimo zimna jakie panowało na zewnątrz. Swoim odczuciem podzieliłem się z żoną. 21 grudnia zostałem przewieziony do Gliwic, do Kliniki Onkologicznej, gdzie zostałem przygotowany do zabiegu. Po przeprowadzeniu wstępnego badania jednak do niego nie doszło. Pan doktor oznajmił mi, że zabieg nie jest potrzebny, ponieważ choroba została zatrzymana. Była to najpiękniejsza chwila w moim życiu i dlatego dzielę się moją radością również z Wami. Jestem pewny, że to Pan mnie uzdrowił i wysłuchał dzięki wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny i świętych. Głęboko wierzę, że łaskę uzdrowienia wyprosiła mi ogromna rzesza ludzi, która z wielką wiarą modliła się we wszystkich moich intencjach. Dziękuję z tego miejsca wszystkim, którzy wspierali mnie modlitwą. Swojego uzdrowienia nie ośmielam się nazwać cudem, a wielką łaską Boga, za którą będę się starał życiem dziękować. Florian Urbańczyk 27

28 sierpień 2012 Trochę kultury Ja i moje SM fragmenty książki 28 Wiktor Ilwicki i Magdalena Domańska Życie człowieka jest drogą, którą trzeba przejść. Nie żyje się tak po prostu. Wszystko, co dostaliśmy do przeżycia, jest na swój sposób interesujące, ciekawe, a nowe sytuacje wymuszają jakiś typ zachowań i działań. Czasami mówi się: ja w tej sytuacji zrobiłbym to, czy tamto, ja na jego miejscu zachowałbym się inaczej. Myślę, że nikt tak naprawdę nie wie, co zrobiłby, gdyby znalazł się w takiej czy innej sytuacji. Dlatego też nie należy dokonywać żadnych ocen, wartościując zdarzenia jako dobre czy złe. Wiele osób zastanawia się nad sensem życia, mówiąc czasem cóż ono jest warte? Każde życie jest piękne i jest darem. Nie jest czymś takim, czego możemy dowolnie używać, lecz celem, który powinniśmy zrealizować. ( ) Jeżeli ziemskie życie jest mgnieniem przy całości życia, to żadne zdarzenie nie jest wystarczająco smutne lub radosne, by zbyt długo je rozpatrywać i popadać w konflikt z samym sobą lub otoczeniem. Wszystko dzieje się w jakimś celu i wszystko jest potrzebne. W szpitalu na sąsiednim łóżku leżał pacjent, który nie mógł chodzić, trząsł się i miał zaburzenia mowy. Analizując swój stan zdrowia mówił: Jeszcze rok temu byłem w takim stanie jak ty. Sam zobaczysz za rok, w jakim będziesz stanie. On miał 32 lata, ja 25. Zadawałem canstockphoto.pl

29 Trochę kultury sobie pytanie: A gdzie te moje 7 lat?. 7 lat było dla mnie wiecznością. Tak bardzo chciałem je przed sobą mieć we względnie dobrym stanie. Teraz łatwiej mi na wszystko patrzeć z dystansem, każdy kiedyś przecież musi umrzeć. Jednak każdy, kto dowiaduje się o kiepskim stanie zdrowia, jest tym faktem zaskoczony i wpada w nastrój przygnębienia. Jest to na szczęście stan przejściowy. Mieszkałem z tym pacjentem tylko miesiąc, więc nadmiernie długo nie musiałem słuchać, jak będę wyglądał za rok. Nie była to najszczęśliwsza perspektywa i nie miałem ochoty jej zbytnio roztrząsać. Po koniecznych badaniach, prowadząca mnie lekarka rozpoczęła kurację hormonalną dexamethasonem. Przy jej końcu zacząłem rehabilitację, stosując zestaw ćwiczeń zmierzających do poprawy stanu nieprawidłowo funkcjonujących mięśni. Ćwiczenia poprzedzone były oceną tego stanu. Po 63 dniach pobytu w szpitalu leczenie można było uznać za zakończone. -Potrzebne mi będzie, przy okazji wypisu, zaświadczenie o dobrym stanie zdrowia, umożliwiającym pracę zawodową powiedziałem mojej lekarce. -Na czym ma polegać pana praca? -Jestem leśnikiem, będę zajmował się lasem. -W takim razie nie będzie mógł pan chodzić zbyt dużo po lesie. -Niech się pani nie martwi w tej sytuacji nie zostanę leśniczym, popracuję w biurze, a potem pewnie zostanę nadleśniczym terenowym. -A co będzie z chodzeniem? zapytała. -Trochę będę chodził, a więcej Wszystko dzieje się w jakimś celu i wszystko jest potrzebne. jeździł. -Nie będzie mógł pan prowadzić samochodu. Dobrze, napiszę panu to zaświadczenie, może nikt go nie potraktuje jako błędu w sztuce. -Dziękuję. Jeszcze jedno ile właściwie wakacji mógłbym sobie zrobić? -No cóż, w pana sytuacji proponowałabym rozpoczęcie pracy jak najszybciej, stan pańskiego zdrowia raczej nie będzie ulegał poprawie i pracę zawodową warto rozpocząć możliwie szybko. -Żeby zdążyć odpracować tyle, ile trzeba do renty - dokończyłem jej wypowiedź. -Niekoniecznie odpowiedziała. O SM nic do końca nie wiadomo. Ta choroba ma indywidualny przebieg, chociaż można się spodziewać na podstawie historii choroby, w pana przypadku, pogorszenia stanu zdrowia za kilka lat lub przebiegu choroby z pogorszeniami rzutami co 4-5 lat. -I co wtedy? Jakie może być leczenie? -Można powtórzyć dexamethason, a za następne kilka lat przeprowadzić kurację ACTH powiedziała. -Rozumiem, że za kolejne kilka lat można też będzie powtórzyć ACTH? zapytałem. -Raczej nie, to teoretycznie nie powinno już dać pozytywnych efektów, ale niech się pan nie martwi. Do tego czasu może już ktoś wymyśli jakiś lek pocieszyła mnie. Zbliżał się czas rozpoczęcia pracy zawodowej, minęła połowa czerwca. Odwiedziłem fundatora mojego stypendium i uzgodniłem rozpoczęcie kariery zawodowej w Nadleśnictwie Giżycko od 1 lipca 1982 roku. Cdn. q 29