Wiosna 2011 Nr 1 (7) bezpłatny nakład 1000 egz. ISSN Rafał. Młody wiek jest moim atutem

Transkrypt

1 Kwartalnik lokalnej aktywności społecznej Wiosna 2011 Nr 1 (7) bezpłatny nakład 1000 egz. ISSN Rafał Krupa Młody wiek jest moim atutem

2 Spis treści TEMAT NUMERU od wydawcy 3 Młody wiek jest moim atutem Z Rafałem Krupą, nowym starostą powiatu zawierciańskiego, rozmawiają Joanna Walczak i Paweł Abucki SPOŁECZEŃSTWO 6 Baczność i na lekcję Paweł Kmiecik Służba wojskowa uczniów Zespołu Szkół w Pilicy i Łazach Rozpoczynamy kolejny rok pracy z naszym pismem. Bieżący, siódmy numer ukazuje się w odświeżonej oprawie graficznej. Mam nadzieję, że dokonane zmiany znajdą uznanie Czytelników. Niestety z powodów finansowych jesteśmy zmuszeni do zmniejszenia objętości pisma. Jeśli okaże się, że nasza gazeta zdobędzie uznanie reklamodawców bądź oceniających wnioski o dofinansowanie, kolejne numery zostaną poszerzone. W tym miejscu pragnę zachęcić Państwa do przekazywania odpisów 1% swoich podatków na Zawiercianina. W deklaracji rocznej PIT wystarczy wpisać KRS wydawcy gazety Centrum Inicjatyw Lokalnych tj oraz cel szczegółowy Zawiercianin. Jeśli zależy Państwu na tym, aby nasze pismo się rozwijało to ten drobny i nic nie kosztujący gest na pewno przyczyni się do zwiększenia objętości i nakładu gazety. W bieżącym numerze polecam wywiad z Rafałem Krupą nowym starostą zawierciańskim, który z dużym zaangażowaniem tworzy swoją wizję rozwoju powiatu i funkcjonowania urzędu którym kieruje. Wydaje się, że dzięki swojemu zapałowi jest w stanie zrealizować w najbliższej kadencji samorządu wiele ze swoich planów. Poza tym polecam lekturę kolejnych artykułów nt. firm zaangażowanych społecznie z terenu powiatu zawierciańskiego - firmy ANRO oraz DINAR. Ponadto w numerze ciekawy artykuł o klasach wojskowych funkcjonujących w szkołach średnich w Pilicy i Łazach, a także inne artykuły o tematyce społecznej i kulturalnej. Zapraszam również na stronę internetową: gdzie codziennie można znaleźć nowe informacje z zakresu aktywności obywatelskiej, inicjatyw społecznych, a także zapowiedzi wydarzeń kulturalnych z terenu powiatu. Zachęcam również do przesyłania własnych informacji prasowych na adres redakcja@zawiercianin.pl. Czekamy na państwa maile. Paweł Abucki Wiceprezes Centrum Inicjatyw Lokalnych 8 Marzycielka z Domu Dziecka Ewelina Bednarz O uzdolnionej wychowance Ośrodka Opiekuńczo- -Wychowawczego w Zawierciu 10 Ocalić od zapomnienia Iwona Rajca Tradycje strażackie w gminie Ogrodzieniec 11 Wszystkie chwyty dozwolone! Z Krystianem Kwiecieniem, założycielem i trenerem Klubu miłośników Mieszanych Sztuk Walki MMA, rozmawia Patryk Szczygieł ODPOWIEDZIALNY BIZNES 13 Zawierciański łamacz barier Joanna Walczak 16 Muszkieter świadomy społecznie Joanna Walczak KULTURA 18 Orkiestra gra ekstra Iwona Rajca Działalność Dziecięco- -Młodzieżowej Orkiestry Dętej w Ogrodzieńcu 20 Skazani na sukces Joanna Walczak Kroczycki zespół Nasa Kapela i muzyka ludowa HISTORIA 20 Jan Gubała ( ) nauczyciel, społecznik i żołnierz Zdzisław Kluźniak Wydawca: Centrum Inicjatyw Lokalnych ul. Wierzbowa 16/18, Zawiercie tel Biuro: ul. Senatorska 14, Zawiercie redakacja@zawiercianin.pl Redaktor naczelna: Joanna Walczak Redakcja: Remigiusz Okraska Skład: Kooperatywa.org Na okładce: Rafał Krupa, fot. Michał Wnuk Przekaż CIL 1% podatku KRS

3 Młody wiek jest moim atutem O swoim pochodzeniu, przebiegu drogi zawodowej, planach, pasjach i rodzinie opowiada nowy starosta powiatu zawierciańskiego Rafał Krupa, w rozmowie z Joanną Walczak i Pawłem Abuckim. Młody człowiek z prowincji wspiął się na szczyt. Jak wyglądała droga z Zawady Pilickiej do Urzędu Starosty? Rafał Krupa: Moja droga z pracą społeczną zaczęła się już w Szkole Podstawowej, gdy po raz pierwszy zacząłem interesować się życiem społecznym szkoły, zostając skarbnikiem w klasie. Później było Liceum Ekonomiczne w Szczekocinach, gdzie angażowałem się aktywnie w życie szkoły, a wiedzę z przedmiotów zawodowych przekazywali mi nauczyciele-przedsiębiorcy. To był początek, pierwsze zaszczepienie elementów związanych z biznesem. Następnie studia Akademia Ekonomiczna w Krakowie na Wydziale Zarządzania, gdzie miałem styczność z osobami z branży ekonomicznej. Byli to dyrektorzy i kierownicy firm oraz księgowe z wielkich korporacji. Mieszkałem w Zawadzie Pilickiej, w gminie Irządze. Nigdy nie przeszkadzało mi to, że pochodzę ze wsi, a wręcz przeciwnie inspirowało i motywowało do działania. Nie ukrywam jednak, że zawsze pociągał mnie większy świat. Duże miasto większe możliwości? Nie myślał Pan nigdy o przeprowadzce? Nie kusiła Pana kariera w metropolii? Owszem, na etapie zakładania rodziny pojawiło się takie pytanie i trzeba było podjąć decyzję. Zastanawiałem się nad zamieszkaniem w Zawierciu lub Krakowie, ale ostatecznie wybrałem Kroczyce. Miałem dość dobry kontakt z ludźmi, a z lokalnymi mieszkańcami tym bardziej. Pierwsza praca spowodowała, że ludzie zaczęli przychodzić do mnie nie tylko ze sprawami zawodowymi. Poszukiwali rozwiązań problemów własnych czy innych, np. swoich wsi. Starałem się im pomóc. Po paru latach stwierdziłem, że potencjał tych terenów jest tak duży, że warto go wykorzystać. Pochodzi Pan z rodziny rolniczej? Tak, moi rodzice prowadzą gospodarstwo rolne. Specjalistycznie zajmowali Doświadczenie ekonomiczne, motywacja i głowa pełna pomysłów to silne strony nowego starosty, fot. Michał Wnuk 3

4 Starosta Rafał Krupa podczas rozmowy z redaktorami Zawiercianina, fot. Michał Wnuk się hodowlą trzody i bydła. Ojciec wcześniej pracował w straży pożarnej i dodatkowo działał biznesowo: świadczył usługi transportowe czy dodatkowe usługi dla rolnictwa, które do tej pory realizuje. Był działaczem społecznym, wieloletnim radnym. Zamiłowanie do działalności społecznej mam zdecydowanie po ojcu. Trudno było wybić się ze wsi? Start z poziomu wsi niekoniecznie jest trudniejszy. Na początku było trochę gorzej z dostępem do informacji, ale sytuacja dość szybko się poprawiła. Myślę, że to kwestia pewnego przygotowania i ciężkiej pracy. Szkoła i rodzina dały mi bardzo dużo. Samozaparcie i dążenie do celu to kolejna sprawa. Poza tym warto pamiętać, że wychowanie na wsi to nic innego, jak pomoc, a pomoc to przecież praca. Moja kariera zaczęła się dość szybko. Byłem młodym człowiekiem, zacząłem pracować w Banku Spółdzielczym. Dzięki mojej otwartości wobec klientów, zostałem zauważony przez następnego pracodawcę. W wieku 22 lat zostałem kierownikiem i księgowym w tej firmie. Nowe wyzwania, nowe możliwości. Jakoś udało się to wykorzystać. Ciężka praca, może trochę szczęścia oraz kilka zbiegów okoliczności. To wszystko zaczęło procentować. Od dawna zajmował się Pan finansami firm. A jak było z polityką? Zawsze obserwowałem życie, może nie tyle polityczne, co społeczne. Interesowałem się, w jaki sposób pozyskiwane są pieniądze na daną inwestycję, w jaki sposób wójt gminy buduje drogi, inwestuje w budowę sali gimnastycznej. Często dyskutowałem o tym z ojcem, który, jak już wspomniałem, był radnym. Ale tutaj polityka występowała raczej w kwestii działań społecznych, niekoniecznie politycznych. Pośredni kontakt z polityką zaczął się w 1999 roku, gdy wstąpiłem do Młodej Lewicy Demokratycznej, tutaj dużo obserwowałem i poznałem nowych ludzi z kręgu polityki. Jednak po paru latach stwierdziłem, że ten układ mi się nie podoba. Odszedłem. Nad polityką nie zastanawiałem się zbyt często, dopóki nie dostałem propozycji kandydowania do Rady Powiatu Zawierciańskiego w 2006 roku. Jest Pan jednym z najmłodszych starostów w województwie śląskim. Czy młody wiek jest Pana atutem? Uważam, że wiek jest jak najbardziej moim atutem. Posiadam małe doświadczenie polityczne, lecz spore doświadczenie ekonomiczne, dużo chęci i motywacji oraz mam głowę pełną pomysłów. Ma Pan pomysł na administrowanie powiatem? Jeżeli chodzi o pomysły związane z rozwojem naszego powiatu, to na pewno będę chciał kontynuować strategię rozpoczętą jeszcze za czasów sprawowania przeze mnie funkcji radnego powiatu. Zależy mi również na tym, aby cel starosty powiatowego i wszystkich gmin wchodzących w skład powiatu był w miarę możliwości jeden, spójny, ponieważ tylko to gwarantuje efekt końcowy. Chciałbym także, aby Starostwo Powiatowe i wszystkie jednostki mu podległe były urzędem nowoczesnym. Takim, w którym nasi interesanci byliby na tyle dobrze traktowani i sprawnie obsługiwani, aby czuli się jak w nowoczesnej firmie. Jakie sprawy wymagają natychmiastowych działań? Sprawy priorytetowe to na pewno fatalna sytuacja Szpitala Powiatowego w Zawierciu i wysokie bezrobocie. 4 zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

5 Problem szpitala znany jest od blisko 10 lat ciągłe problemy finansowe i kłopoty z zarządzaniem spowodowały olbrzymie zadłużenie jednostki, sięgające dziś ponad 46 mln zł. Tutaj musimy wspólnie znaleźć rozwiązania dłużej nie można czekać! Bardzo ważna jest też kwestia komunikacji. Abyśmy liczyli się na rynku, istotne są szeroko rozumiane połączenia komunikacyjne: autobusowe, kolejowe, sieć dróg i obwodnic. Na 2011 rok przewidujemy kilka inwestycji drogowych na terenie całego powiatu, ale będziemy również koordynować połączenia komunikacji przez przewoźników na terenie powiatu. Wspierać będziemy władze miast i gmin w realizacji projektów z zakresu inwestycji. Dobre rozwiązania na pewno ułatwią poruszanie się naszym mieszkańcom i usprawnią realizację działań inwestorów. Zawiercie coraz częściej nazywane jest, szczególnie przez ludzi młodych, noclegownią. Brak perspektyw zatrudnienia zmusza ich do szukania posad poza granicami miasta. Czy Zawiercie ma jeszcze szansę przekształcić się w ośrodek rozwojowy? Nie możemy myśleć, że nie ma takiej szansy. Musimy robić wszystko, aby tak było Zawiercie musi się rozwijać! Zdaję sobie sprawę z tego, że bezrobocie jest u nas bardzo wysokie i jest to jeden z największych problemów. Dlatego musimy znaleźć wspólną receptę dla całego powiatu. Sami, jako Urząd Starostwa, nie poradzimy sobie z tym problemem. Pamiętajmy również, że nasze tereny nie są tak atrakcyjne, jeżeli chodzi o nowe miejsca pracy, jak inne obszary na pobliskim Śląsku. Dlatego musimy w inny sposób przekonać inwestorów do zainwestowania właśnie u nas. Jak zatem zachęcić przedsiębiorców, aby właśnie tutaj, na Jurze, tworzyli nowe miejsca pracy? Jeżeli chodzi o tereny Zawiercia, Łaz i Ogrodzieńca, musimy zdecydowanie pomyśleć o nowej infrastrukturze przemysłowej. Dawna Izolacja w Ogrodzieńcu to teren, który w przyszłości może być przeznaczony pod działalność przemysłową. To dobry kąsek dla przedsiębiorcy. My zrobimy wszystko, aby teren ten nie został przeznaczony na cele inne, niż działalność przemysłowa. Poza tym wystąpiliśmy już z następnymi wnioskami o uregulowanie stanu prawnego kolejnych gruntów, które mogą być wykorzystane przez większe firmy. Niezmiernie ważny jest także rozwój szkolnictwa kierunkowego. Chodzi o to, aby po skończonej szkole ponadgimnazjalnej absolwenci, którzy trafiają na rynek pracy, byli dobrze przygotowani do wykonywania konkretnego zawodu. Mój poprzednik realizował takie działania i klasy zawodowe już opuściły szkołę, z dość dobrym skutkiem. Część z nich znalazła pracę w lokalnych zakładach. Zamierzam niejako kontynuować jego dzieło. Nasze pismo jest mocno związane z organizacjami pozarządowymi. Czy zamierza Pan kontynuować dobre praktyki swego poprzednika w postaci ścisłej współpracy z takimi podmiotami? Zdecydowanie mówię tak. Organizacje pozarządowe to bardzo wartościowy elementem działalności społecznej, bez którego nie wyobrażam sobie funkcjonowania powiatu. Zadania, które realizują, są tak istotne, że wyłącznie poprzez ścisłą współpracę z tym sektorem można zaspokoić niektóre potrzeby i realizować działania związane z likwidacją niektórych barier czy z rozwojem społeczeństwa. Zrobimy wszystko, aby te organizacje rozwijały się i aby powstawały nowe. Jest Pan po raz pierwszy urzędnikiem. Jak zmieniło się spojrzenie na pracę urzędu w momencie objęcia przez Pana stanowiska starosty? Podczas mojej wcześniejszej pracy cały czas stykałem się z różnymi urzędami. Miałem wystarczająco dużo czasu na obserwacje. Wiem, które rozwiązania będą najlepsze dla potrzeb petenta. Spojrzenie ze strony pracodawcy-urzędnika, który zarządza, jest trochę inne, ale na pewno będę pamiętał, jak należy się zachowywać i nie zmienię swoich kierunków myślenia. Mówi się, że jest Pan bardzo rygorystyczny i zasadniczy wobec urzędników. Jestem wymagający, może dlatego, że widzę pewne problemy, które od razu chciałbym uporządkować. Ale nie wynika to z żadnej złośliwości czy braku szacunku, raczej z wymagań stawianych przeze mnie. Prowadził Pan wspólnie z żoną firmę finansowo-usługową, której działalność z racji objęcia stanowiska urzędniczego została zawieszona. Czy Pańskim zdaniem kobieta może być dobrym partnerem biznesowym? Zdecydowanie tak. Kobiety świetnie nadają się do roli partnerów biznesowych. Doskonale współpracowało mi się z żoną, jeżeli chodzi o prowadzenie firmy. Teraz istotnie jestem zmuszony zawiesić swoją działalność. Jeżeli chodzi o firmę żony, to bardzo korzystnie rozwijała się przez ostatnie parę lat i żona nadal będzie ją prowadzić. Żyje Pan bardzo aktywnie. Żona nie narzeka, że jest Pan gościem w domu? Faktycznie, przez kilka ostatnich lat mało czasu spędzałem w domu. Poprzednia praca, gdzie pełniłem jednocześnie funkcję kierownikiem i księgowego, dość mocno mnie absorbowała. Dla rodziny pozostawała mi jedynie niedziela i część soboty. Obecna praca jest troszeczkę inna. Kilka razy udało mi się wrócić do domu przed godziną 19., co uważam za mały sukces. Czy starosta ma jakieś obowiązki domowe? I czy ich zakres uległ zmianie w momencie objęcia przez Pana stanowiska? Tak, oczywiście, choć obowiązki domowe wyglądają tak, jak wyglądały przedtem. Nic się w tej kwestii nie zmieniło. Dość często palę w kominku, gotuję niedzielne obiady, czasami przygotowuję sushi. Jedyne, co się zmieniło, to chyba kwestia prasowania. Przedtem sam prasowałem sobie koszule. Odkąd zostałem starostą, wymieniamy się tą czynnością z żoną. Praca, dom, rodzina. Czy w codziennej gonitwie potrafi Pan znaleźć odrobinę czasu dla siebie samego? Bardzo lubię słuchać muzyki poważnej oraz rozrywkowej. Gram na puzonie i klawiszach. Jeżdżę na quadach i nartach, gram w piłkę nożną na pozycji bramkarza. Mój czas to również czas spędzony na spacerach z żoną i dziećmi czy jazdą na rowerze. Wróćmy jeszcze do pracy. Stoi przed Panem sporo wyzwań? Chyba nie będzie łatwo? Na pewno nie będzie. To najtrudniejsza i najbardziej odpowiedzialna praca, jaką do tej pory wykonywałem. Mam jednak nadzieję, że wykorzystując swoją wiedzę, doświadczenie w zarządzaniu oraz dużą ilość ciekawych pomysłów, pokonywanie wyzwań będzie łatwiejsze, a w powiecie będzie żyło się nam wszystkim lepiej. Dziękujemy za rozmowę 5

6 Baczność i na lekcję Paweł Kmiecik Każda klasa zobowiązana jest chodzić w pełnym umundurowaniu. Nie ma takiej możliwości, żeby przed klasą, po dzwonku, nie stali w dwuszeregu. Jest jeden uczeń, dowódca klasy, który melduje, jaki jest jej stan, kto jest nieobecny i z jakich przyczyn. Jeśli uczeń klasy mundurowej jest wywoływany do odpowiedzi, a nie jest do niej przygotowany, wstaje i mówi to. Nie ma żadnego owijania w bawełnę i kręcenia tak o klasie wojskowej, w której uczy, mówi czynny żołnierz, kapitan Tomasz Wilk z Zespołu Szkół im. prof. Romana Gostkowskiego w Łazach. Grupa o podobnym profilu funkcjonuje także w Zespole Szkół w Pilicy. Czyżby więc w dzisiejszych czasach istniała młodzież, która jest gotowa stać na baczność przed nauczycielem? Odpowiedź na to pytanie wydaje się pozytywna. Przynajmniej, jeśli chodzi o młodzież uczącą się w Łazach i Pilicy. Tamtejsze szkoły średnie otwarły w ostatnich latach klasy o profilach wojskowym i policyjnym (Łazy) oraz mundurowym (Pilica). Od momentu podjęcia w 2008 r. przez polski rząd decyzji o uzawodowieniu armii i rozpoczęciu przyjmowania w jej szeregi wyłącznie zainteresowanych karierą w strukturach wojskowych, klasy takie stały się szczególnie potrzebne. W naszym powiecie pierwsza powstała w Łazach w 2008 roku. Następna w Pilicy, rok później. Obie prowadzą byli lub wciąż czynni zawodowo żołnierze, w obu realizowany jest autorski program nauczania. I obie cieszą się sporym zainteresowaniem ze strony uczniów i ich rodziców. Nie bawimy się w wojsko W naborze w 2008 roku było mniej więcej półtora osoby chętnej na jedno miejsce mówi o klasie wojskowej Michał Brzozowski, dyrektor Zespołu Szkół w Łazach. W 2009 roku odrzuciliśmy ponad 60 chętnych do nauki w tej klasie. W czerwcu 2010 roku otrzymaliśmy pozwolenie od Starosty zawierciańskiego na utworzenie dodatkowej klasy o profilu mundurowym, a i tak odpadło około 90 osób. Podobna sytuacja jest w Pilicy, choć co podkreśla dyrektor tamtejszej placówki, Anna Woźniczko Łazy są w o tyle lepszej sytuacji, że jest tam kolej i wiele osób może dojechać pociągiem. W Zespole Szkół w Pilicy prowadzone jest półtora drugiej i jedna pierwsza klasa mundurowa. W obu szkołach temat klasy o profilu wojskowym traktowany jest poważnie. Dzięki poziomowi zajęć obowiązkowych, dodatkowych i pozalekcyjnych udało się pozyskać patronat 6. Brygady Desantowo-Szturmowej w Krakowie, gdzie zresztą uczniowie mają czasem zajęcia z zawodową armią. Nie może być tak, że bawimy się w wojsko skoro oferujemy klasy wojskowe, to musi to być pełny profesjonalizm mówi dyrektor szkoły w Łazach. W Zespole Szkół w Pilicy w ramach przygotowań do otwarcia klasy jak relacjonuje Anna Woźniczko kupiliśmy pięć wiatrówek, kulochwyty, teraz przygotowujemy własną strzelnicę. Szukaliśmy również kadry. Wiadomo bowiem, że jeśli stworzymy klasę wojskową, a jej nauczycielem zostanie wuefista, to będzie to fikcja. Mamy w szkole podpułkownika Marka Ziębę, żołnierza z 32-letnią służbą wojskową i przygotowaniem pedagogicznym. Pomimo pewnego rodzaju konkurencji w dziedzinie klas wojskowych, obie placówki utrzymują ze sobą dobre kontakty. Co więcej jak wspomina dyrektor pilickiego zespołu szkół przed utworzeniem pierwszego roku klasy mundurowej przy dniu otwartym szkoły, gdy nie mieliśmy jeszcze swoich mundurowych, Łazy»pożyczyły«nam kilku takich uczniów, żeby zachęcić gimnazjalistów. Mówiąc po wojskowemu: manewr ten się powiódł. Specyfika funkcjonowania klas o profilu wojskowym nie polega jednak tylko na wojskowej kadrze nauczycielskiej czy autorskim programie nauczania. Ważny jest także ubiór i pewnego rodzaju wojskowy dryl. Na samym początku jak mówi Michał Brzozowski pobiera się miary uczniów, po czym w 6. Batalionie dowodzenia zamawiane są mundury. Mankamentem jest jedynie to, że rodzice muszą sami za taki mundur zapłacić. Odpadają natomiast koszty strojenia się, bo ten mundur ma wytrzymać i rzeczywiście wytrzymuje przez 3 lata. Ponadto eliminuje to formy rywalizacji ubiorem. A poza tym, co także podkreśla dyrektor z Łaz, nie można na własną rękę ich zamawiać czy szyć własnoręcznie, bo wtedy to byłaby zabawa w wojsko raz jeszcze pada to stwierdzenie. Za mundurem uczniowie sznurem Klasy wojskowe, poza uczęszczaniem na zwykłe przedmioty, odbywają także różnego rodzaju niezwykłe zajęcia od wojskowej musztry poczynając, a na poligonach, obozach i szkoleniu kończąc. Przy okazji pierwszego poligonu trochę się obawiałam opowiada Anna Woźniczko. Dzwoniła mama jednego z uczniów i powiedziała, że telefonował do niej syn znajdujący się na tym poligonie. Mówił drżącym głosem, że jest surowa dyscyplina i nawet za niezapięty guzik czy korzystanie z telefonu trzeba robić pompki. Gdy uczniowie przyje chali z obozu, szłam do tej klasy z obawą, że będą chcieli się wycofać a to był wrzesień. Oni zapytali tylko, kiedy odbędzie się następny taki wyjazd na poligon. Szkoła w Łazach oprócz zajęć na terenie zaprzyjaźnionej jednostki w Krakowie również przeprowadza, około dwóch razy na semestr, specjalne wojskowe ćwiczenia dla uczniów. Bytowanie bo taką nazwę nosi to szkolenie zaczyna się w piątek popołudniu i kończy w niedzielę. Na terenie szkoły zbierają się klasy wojskowe i policyjne i zostają koszarowane. Wykonują w tym czasie zadania zlecone przez kapitana, np. patrolowanie terenu gminy, poszukiwanie zaginionego Uczniowie klasy mundurowej z ZS w Łazach podczas ćwiczeń na poligonie w Błędowie, jesień 2009, fot. archiwalne klasy 6 zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

7 Młodzież z ZS w Pilicy na poligonie w Kostkowicach, jesień 2009, fot. archiwalne klasy pozoranta czy też zabezpieczanie obiektu przed ewentualną możliwością napadu z zewnątrz. W czasie bytowania jest pływanie na basenie, ścianka wspinaczkowa i w zasadzie nie ma żadnych rozrywek wylicza Michał Brzozowski. Z opisów funkcjonowania klas wojskowych, poligonów i szkoleń, które uczniowie odbywają w ramach nauki szkolnej, albo z konieczności noszenia mundurów, może wyłonić się obraz rygoru bardziej odpowiadającego dorosłym żołnierzom w jednostce wojskowej, niż nastolatkom ze szkoły średniej. Z liczby zgłaszających się każdego roku uczniów oraz jak mówi dyrektor szkoły w Łazach różnych okolic ich pochodzenia (Gliwice, Katowice, Dąbrowa Górnicza, powiat myszkowski), widać, że jest to młodzież, która wie, co może zyskać stosując się do określonych zasad obowiązujących w klasie. Wtóruje mu ppłk Marek Zięba z Zespołu Szkół w Pilicy, stwierdzając, że to jest młodzież, która sama zdecydowała o przyjściu do takiej klasy. Z drugiej jednak strony każda z osób, które przeszły przeszkolenie wojskowe, wie, ile można od takich młodych ludzi wymagać, więc nie ma przegięć. Ci, którzy się jednak zdecydowali, wiedzieli, że łatwo nie będzie. I z reguły nie jest. Być może zresztą to właśnie stanowi przyczynę tego, że wszyscy nauczyciele wiedzą, iż w tych klasach uczy się inaczej, a sami uczniowie oprócz nauki szkolnej otrzymują solidne podstawy wychowania. Wymogi dotyczące ćwiczeń i musztry obowiązują młodzież obojga płci do pewnej granicy według tych samych reguł. Zadziwić natomiast może proporcja owych płci. Mimo iż chłopców, co dość naturalne, jest więcej od dziewcząt, to wcale nie jest to przewaga bardzo znacząca. W placówkach w Łazach i Pilicy tak zwanej płci słabszej fizycznie (choć jak mówi ppłk Zięba mocniejszej psychicznie), jest około jedna trzecia. W Łazach, w klasie drugiej, proporcje te są nawet wyrównane. A każda płeć ma swoje atuty. O ile o czym przekonuje kpt. Tomasz Wilk tężyzna fizyczna jest po stronie mężczyzn, o tyle ostatnio na strzelnicy to właśnie dziewczyny były lepsze. Już za rok matura W związku z tym, że placówka w Łazach jako pierwsza utworzyła klasę o profilu wojskowym, również i z jej murów wyjdą pierwsi tacy absolwenci w powiecie zawierciańskim. Stanie się to za kilka miesięcy znajdują się oni obecnie w klasie maturalnej. Jeśli chodzi o gwarancję zatrudnienia po tego rodzaju trybie nauczania, to jak mówi dyrektor Zespołu Szkół im. prof. Gostkowskiego czworo najlepszych absolwentów po zdaniu matury ma zapewnione miejsce w 6. Pułku Dowodzenia w Krakowie, będącym częścią 6. Brygady Desantowo-Szturmowej. Oprócz tej czwórki, ponad 10 osób chciałoby również pracować w wojsku, być żołnierzami zawodowymi. Dlatego nawiązaliśmy współpracę z Wojewódzką Komendą Uzupełnień w Będzinie, która organizuje informacyjny cykl szkoleń o uczelniach wojskowych i warunkach przyjęć do nich. Sami uczniowie są zresztą z reguły zainteresowani pracą mundurową. Jak mówi Ewelina Kotwa z klasy maturalnej z Łaz na pewno wybiorę wojsko. Dawno się tym interesowałam, a po trzech latach nauki w klasie wojskowej przekonałam się do tego ostatecznie. Podobnego zdania jest Łukasz Nowak, który planuje wybrać się na studia oficerskie. A gdy to nie wyjdzie, spróbuję na szeregowego. Mundurowi uczniowie pilickiej szkoły są obecnie w drugiej klasie, więc nie posiadają jeszcze zbyt szczegółowych planów na przyszłość. Niemniej, jak mówi Marcin Słomiński, uczeń klasy mundurowej myślałem sobie: może mundurówka, może coś dalej w tym kierunku. I stwierdziłem: zaryzykuję. Oprócz ryzyka związanego z wyborem profilu klasy, który nie przyda się przyszłym maturzystom i kandydującym na studia, niewiele jednak można stracić. Ryzykowne może być natomiast, jak uważają sami uczniowie klas wojskowych, wybieranie się w ich szkolnych mundurach na wagary. Od razu są telefony do szkoły przyznaje jeden z uczniów. Choć to przecież sprawa co najwyżej trzeciorzędna, bo oczywiście nikt na wagary się nie wybiera. Na pewno natomiast czasami bywa zabawnie. Na początku było tak, że kiedy przechodziliśmy koło znajomych spoza klasy, ci żartowali i mówili»baczność!«z uśmiechem mówi Łukasz. Na pytanie, czy jeszcze raz wybraliby taką klasę, gdyby mogli, jednoznacznie potakują. Dużo nam to dało, ja przyszedłbym jeszcze raz mówi Łukasz; ja też, klasa jest ciekawa, wtóruje Kinga Miśkiewicz. Poza tym zresztą jak podsumowuje Ewelina to jest też przygoda dla nas, nie sama nauka. To zdanie podsumowujące ideę klas wojskowych, wypowiedziane przez jedną z jej uczennic, jest właściwie dobrą puentą tego tematu. Taka przygoda rygoru i przestrzegania zasad jest czymś szczególnie wyjątkowym w zestawieniu z mnóstwem coraz gorzej wychowywanych i wychowanych młodych ludzi. W czasie coraz słabszego poszanowania zasad, klasy takie jak te są miejscami, gdzie nie zapomniano znaczenia słowa porządek. To już koniec puenty. Można spocząć. 7

8 Marzycielka z Domu Dziecka Ewelina Bednarz Marzenia są po to, żeby je spełniać. Mogą być małe lub całkiem spore; romantyczne albo bardzo przyziemne; poważne, a czasami szalone. Najpiękniejsze marzenia mają dzieci. Najtrudniejsze są wtedy, gdy mogą spełnić je tylko dorośli. Bo tylko dorośli wiedzą, że na ich spełnienie potrzeba czasu, wytrwałości, przede wszystkim wsparcia, a nierzadko pieniędzy. Justyna nie lubi o sobie mówić. Na prośbę o opisanie siebie w jednym zdaniu, odpowiada śmiechem. Ale ona wcale nie musi dużo mówić. Mówią za nią rysunki ozdabiające pokój oraz fotografie wiszące w świetlicy Domu Dziecka; mówią zdjęcia w albumach i pasja, której trudno nie zauważyć. Justyna jest mądra, wrażliwa, ciepła, sympatyczna. Ma bogatą duszę i widzi świat w niecodziennych odsłonach. Dostrzega coś, co później zachwyca, coś, czego początkowo wielu nie zauważa. Dziewczynka w tym roku skończy 16 lat, jest uczennicą trzeciej klasy gimnazjum. Ma blond włosy, ale przez znajomych przezywana jest Łysy. Boi się pająków. Często się spóźnia. Ma młodszego o 8 lat brata, który jest jej ulubieńcem uśmiecha się do niego nie tylko zza obiektywu aparatu. Może będzie modelem, a ja fotografem, bo jak dodaje lubi go fotografować. Dzieli z nim pokój i opiekuje się. Znajduje jednak czas dla siebie i uczęszcza na wiele warsztatów, które pozwalają jej rozwijać zainteresowania. Do ośrodka rodzeństwo trafiło dwa lata temu. Wtedy też ujawniła się pasja i talent Justyny. Jest zodiakalną wagą, co zdradza rysunek, który musiała wykonać podczas pierwszych zajęć mających przygotować kandydatów do nauki w liceum plastycznym. My zrobimy wszystko, żeby jej pomóc w ukończeniu takiej szkoły. Nauka jest bezpłatna, ale trzeba mieć wszystkie przybory i materiały, które są potrzebne. Trzeba tam dojeżdżać, bo szkoła jest w Dąbrowie Górniczej. Nie jest to tanie, bo przecież nie kupi się tanich kredek, skoro zadania są takie, że trzeba używać materiałów profesjonalnych. Takie liceum to sprawa poważna i Justyna też podchodzi do tego poważnie, więc i my Wrażliwa, symaptyczna i bardzo zdolna. Justyna marzy o nauce w Liceum Plastycznym, fot. arch.prywatne będziemy się starać zapewnia dyrektor Domu Dziecka w Zawierciu, Elżbieta Kołodziej. Opieki i wsparcia nie mogą zapewnić niestety rodzice, którzy okazali się nieodpowiedzialni. Czasami dorośli sprawiają więcej problemów niż dzieci mówi pani dyrektor. Justyna nie sprawia żadnych problemów. Jest przewodniczącą samorządu. Mogłaby się trochę lepiej uczyć, ale do tego potrzebna jest motywacja i spokój ducha. Ważne, że robi dużo dla siebie. Obserwujemy jej postępy. I chociaż nie możemy zapewnić jej wszystkiego, bo nie mamy takich możliwości, to ona jest wytrwała, rozwija się, szuka ciekawych tematów w codziennym świecie dodaje. Justyna maluje i fotografuje różne rzeczy. Skupia się na martwej naturze, a kiedy chce uchwycić na zdjęciu kogoś fajnego pstryka fotografie zabawnym dzieciom. Wykonuje też mnóstwo dekoracji i bierze udział w konkursach. Niedawno można było oglądać wykonaną przez nią szopkę, która zwyciężyła w konkursie organizowanym przez MOK w Zawierciu. Jest bardzo samokrytyczna. Zdjęcia i rysunki są wspaniałe, ale autorka zawsze znajdzie jakiś błąd. Niesłusznie słabo ocenia efekty swojej pracy, wylicza błędy: Nie umiem wygospodarować odpowiednich proporcji na kartce, nie starcza mi miejsca. Często robię za wielką głowę i muszę zaczynać od początku. Niektóre zdjęcia są nieostre i w ogóle takie sobie. Ale mimo tego ciągle się uczy i idzie naprzód, gra też w siatkówkę i chodzi na kółko teatralne, ale malowanie 8 zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

9 i fotografowanie zawsze będą na pierwszym miejscu. Z ust Justyny dobrze słucha się historii danego zdjęcia. Uchwycenie trzepocącej skrzydłami mewy, motyla siadającego na liściu, zachodu słońca, pływającej w akwarium ryby, która wygląda jakby była na dnie oceanu A ogląda się je jeszcze przyjemniej, są ciekawe, przemyślane, niebanalne i delikatne. Podobnie jak autorka. Zauważa to Małgorzata Szewczyk-Lakwa, która w ośrodku opiekuje się rodzeństwem: Justyna jest dziewczyną bardzo wrażliwą, o bardzo złożonej osobowości. Składa się na to jej wyjątkowa, artystyczna dusza, która pewnie w niektórych momentach nie ułatwia jej życia, bo artyści mają trudniej niż przeciętny zjadacz chleba. A warunki w jakich się wychowywała, w jakich przyszło jej żyć i uczyć się, sprawiły, że musiała szybko wydorośleć. Niekiedy pokazuje pazur, jak każda nastolatka potrafi kaprysić, marudzić i złościć się bez powodu, ale do tej pory musiała wykazywać odporność i siłę, które pozwalały jej przetrwać. Pani Małgorzata dodaje też, że zainteresowania wychowanki tkwiły w niej od dawna, ale wiele trudności, które spotkała na swej drodze nie pozwoliły im się wyzwolić. Może też w pewnej chwili znalazły się sposobem na odreagowanie. Pewnie ktoś inny wolałby się poddać, może zacząłby kraść, pić a ona wybrała inną, dobrą drogę. Stało się to tutaj, gdzie było bezpiecznie i spokojnie. Gdy przyszła do ośrodka, choć była bardzo zamkniętą osobą, od razu dało się zauważyć, co lubi. Zawsze miała coś ładnego narysowanego w zeszycie, zawsze coś ozdabiała. Bo tu miała na to czas i warunki, aby w końcu zająć się sobą, nie martwić się, a dla brata być już tylko siostrą, nie matką. Jak widać, pracownicy placówki starają się wskazywać dzieciom różne ścieżki, po których mogą stąpać. Otwierają różne furtki także te, które pozwolą wnieść w mury Domu Dziecka więcej radości, życzliwości, uśmiechu i wsparcia, także tego finansowego. Od lat dobrym duchem jest tutaj pani Ewa Seminati, która wraz z mężem regularnie odwiedza dzieci i zawsze ma przygotowane prezenty od serca, pięknie opakowane, przemyślane niespodzianki. Pani dyrektor wspomina te niespodzianki i liczy, że znajdą się sponsorzy, którzy również zauważą, że dzieciom trzeba pomagać i wspierać je zarówno w codziennych trudnościach, jak i w realizowaniu marzeń. Bo często Zdjęcia autorstwa Justyny są ciekawe, przemyślane, niebanalne i delikatne, fot. prywatne nie zdajemy sobie sprawy, że to, co dla nas jest rzeczą zwyczajną, dla innych jest czymś o wiele bardziej cennym. Tak jest w przypadku Justyny, której posiadanie chociażby dobrego aparatu fotograficznego pozwoliłoby realizować marzenia i rozwijać umiejętności. W pracy w placówkach takich jak domy dziecka staramy się rozwijać zainteresowania dzieci, albo po prostu pomagamy im je odkrywać. Charakteryzuje je często słomiany zapał. Na każdą propozycję się zgodzą, wszędzie pójdą, ale na drugie, trzecie zajęcia już trzeba je wypychać, a o czwartym zapomną. Bo tam, gdzie jest potrzebna systematyczna praca, wysiłek, one pokazują, że po prostu mają w sobie coś takiego, że nie lubią pokonywać trudności, bo miały ich w swoim życiu już wiele. Rzadko które potrafi zdobyć się na taką systematyczność, jaką przejawia Justyna. Ona ma swoje zainteresowania, pielęgnuje je, bo to sprawia jej przyjemność i pozwala czuć się dobrze twierdzi pani dyrektor. Choć 16-latka nie umie określić jaka jest, zdradza swoje marzenia. Od czwartej klasy podstawówki, odkąd wygrałam pierwszy konkurs, chciałam iść do liceum plastycznego. Tylko że smutno mi będzie opuszczać przyjaciół z»katolika«, bo oni po gimnazjum zostaną uczyć się tam w liceum. Ale przecież się nie rozdwoję, a teraz, gdy doszłam już tak daleko, nie mogę wszystkiego przekreślić. Przyjaciele ze szkoły na pewno o Justynie nie zapomną, podobnie jak wychowawczyni klasy, Karolina Kopacka, która pomaga dziewczynie także poza murami szkoły. A również tu w ośrodku Justyna znalazła przyjaciół. I co ważne, jest przez nich doceniana. Justyna ślicznie maluje! słychać głos malucha, który zainteresował się moją rozmową z panią Małgorzatą. Sytuacja, w jakiej znalazła się wychowanka Domu Dziecka, jest dowodem na to, że w marzeniach ważne jest, iż ktoś nas wspiera, że ktoś wierzy tak samo mocno jak my, a w chwilach słabości świadomość, że ktoś przełamie nasz opór, obawy i zbytni samokrytycyzm. Takie wsparcie dostała kiedyś Justyna od znanego zawierciańskiego fotografa, Sławomira Smolenia, który w dowód uznania podarował jej cenne fotografie. Dużą wartość miał dla Justyny również pierwszy aparat, który dostała od rodziny zaprzyjaźnionej z Domem Dziecka. Jaka jest więc Justyna? Jest jednym z tych, o których dobrze myśli pani dyrektor: Ludzi zdolnych jest dużo, natomiast pracowitych niewielu. A dochodzi do czegoś ten pracowity, niekoniecznie ten zdolny. I Justyna coś takiego w sobie ma. To jest cenne. Cenne są również słowa Justyny: Bardzo cenię ludzi, którzy we mnie wierzą i mi pomagają. Kiedyś na pewno im się odwdzięczę. To przykład do naśladowania nie tylko dla podopiecznych ośrodka, ale także dla wielu z nas. Takich dzieci jest w Domach Dziecka więcej. Krzysiu, Karol, Natalia czy Justyna. Taniec, śpiew, rysunek czy fotografia. Jest ich dużo zarówno dzieci, jak i ukrytych w nich talentów. Ich rodzice stracili szansę, żeby je odkryć. My możemy pomóc to zrobić. 9

10 Ocalić od zapomnienia Iwona Rajca Tradycje strażackie w Gminie Ogrodzieniec sięgają początku ubiegłego stulecia. Przez kilkadziesiąt lat funkcjonowała Ochotnicza Straż Pożarna w Ogrodzieńcu-Cementowni przy zakładzie Cementownia Wiek. Namacalną pamiątką tamtych czasów jest sztandar jednostki z okazji 50-lecia istnienia (daty widniejące na sztandarze to ). Dziś zajmuje zaszczytne miejsce w oszklonej gablocie w biurze Zarządu Miejsko-Gminnego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej w Ogrodzieńcu. Biuro Zarządu posiada więcej śladów strażackiej przeszłości, które ocalić od zapomnienia, a nawet uzupełnić postanowił Komendant Związku, druh Henryk Karcz. Komendant, który szefuje gminnej straży blisko dwadzieścia lat, przez ostatnie dwa lata nosił się z zamiarem stworzenia wystawy pamiątek i akcesoriów strażackich w ogrodzienieckiej gminie. Udało się. W biurze Zarządu można obecnie oglądać przeróżne pamiątki: dyplomy, medale, puchary, kroniki, niemal 60-letnie ubranie, hełmy, czapki i paski, pompy (najstarsza, ręczna, a także spalinowe), ręczna syrena, prądownice wodne, toporki, kolekcja miniaturowych samochodów strażackich, stare lampy oraz wizerunki i figurki św. Floriana, a także kilkadziesiąt zdjęć. Tym ostatnim warto poświęcić uwagę, gdyż stanowią one pokaźny zbiór, jest ich ponad pięćdziesiąt, wiele sprzed pół wieku, najstarsze z lat 30. XX wieku. Znajdują się tam archiwalne zdjęcia jednostek działających współcześnie oraz tych, które już nie funkcjonują (OSP zakładowa czy OSP w Żelazku na zdjęciu). Zdjęcia pochodzą ze zbiorów jednostek strażackich, jak również od osób prywatnych. Ponadto zbiór zawiera kalendarze, które od 2007 roku z inicjatywy Związku wydawane są dla wszystkich jednostek strażackich w gminie. MGZ OSP RP w Ogrodzieńcu liczy 8 jednostek OSP Ogrodzieniec w mieście, pozostałe na terenach wiejskich: OSP Giebło, OSP Gulzów, OSP Kiełkowice, OSP Mokrus, OSP Podzamcze, OSP Ryczów, OSP Ryczów-Kolonia. Strażaków-ochotników w naszej gminie jest 267 członków czynnych (235 mężczyzn i 32 kobiety), 87 honorowych. Ponadto są trzy Młodzieżowe Drużyny Pożarnicze. Trzy jednostki należą do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego: OSP Ogrodzieniec, OSP Giebło i OSP Ryczów. Przy OSP w Gieble i Ryczowie funkcjonują Strażackie Orkiestry Dęte. Każda jednostka posiada swoją strażnicę, czyli remizę, najpóźniej wybudowana została w Mokrusie. Najstarszą istniejącą jednostką jest OSP Ogrodzieniec prawie stuletnia. Później OSP Giebło (wyrosły z niej jednostki w Kiełkowicach, Gulzowie i Mokrusie) i OSP Ryczów, także OSP Podzamcze, a najmłodszą OSP Ryczów-Kolonia, choć już prawie trzydziestoletnia. Prezydium MGZ OSP RP w Ogrodzieńcu tworzą: Prezes Andrzej Mikulski, Wiceprezes Paweł Grobelak, Wiceprezes Janusz Łypaczewski, Komendant Henryk Karcz, Sekretarz Andrzej Żak, Skarbnik Władysław Janoska, Członek Andrzej Żak, Członek Paweł Gruca. Zarząd Związku tworzą prezesi i naczelnicy gminnych jednostek. W skład Komisji Rewizyjnej Związku wchodzą Przewodniczący Zdzisław Mogiła oraz Członek Henryk Mędrecki. W roku bieżącym strażacyochotnicy podczas walnych zebrań sprawozdawczo-wyborczych wybiorą nowe Nieistniejąca już jednostka OSP Żelazko l. 50. XX w. Od lewej: Franciszek Ziaja, Józef Jagła, Stefan Bednarz, Ireneusz Piątek, Marian Piątek, fot: archiwum rodzinne Pani Mieczysławy Górnikowskiej (z domu Ziaja) z Żelazka. 10 zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

11 Wszystkie chwyty dozwolone! O powstaniu AniMMAls pierwszego klubu MMA w Zawierciu mówi jego założyciel i trener Krystian Kwiecień w rozmowie z Patrykiem Szczygłem. Komendant Henryk Karcz w biurze Zarządu MGZ OSP RP w Ogrodzieńcu, fot.iwona Rajca zarządy, zarówno w poszczególnych jednostkach, jak i zarząd gminny. Zarząd Miejsko-Gminnego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP w Ogrodzieńcu w maju każdego roku uroczyście obchodzi święto swojego patrona, św. Floriana. Jest to czas spotkań przedstawicieli braci strażackiej z całej gminy i wręczania odznaczeń dla wyróżniających się druhów. Od kilkunastu lat organizuje Turnieje Wiedzy Pożarniczej dla dzieci i młodzieży z terenu gminy Ogrodzieniec. Co dwa lata odbywają się Zawody Sportowo-Pożarnicze, ponadto strażacy biorą udział w licznych akcjach ratowniczo-gaśniczych (w ubiegłym roku trudne chwile podczas akcji pożarniczych miejscowej Krępy), zabezpieczaniu imprez i parkingów podczas uroczystości gminnych, kursów ratownictwa medycznego i wspinaczkowych, włączają się w akcję Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, jak OSP w Ogrodzieńcu. Natomiast jednostki na terenach wiejskich to podstawowe organizacje wpisane w struktury lokalnej społeczności. Funkcjonowanie OSP jest wielce pożądane, tym bardziej jeśli istnieją kolejne pokolenia, które można uczyć ofiarnej i społecznej służby. Wtedy tradycje strażackie w naszej gminie nie zaginą. Stale rośnie zainteresowanie sportami walki. Również w Zawierciu doczekaliśmy się powstania lokalnego klubu zrzeszającego miłośników Mieszanych Sztuk Walki MMA. Klub Sportowy AniMMAls to pierwsze w naszym mieście miejsce tak wszechstronnie szkolące zawodników. Trzy razy w tygodniu adepci sztuki walki mogą zmierzyć się ze sobą w ringu i na macie, w stójce i parterze. Treningi odbywają się w dość oryginalnym i ciekawym miejscu. Oprócz maty i ringu bokserskiego, sporo tu worków treningowych i różnego rodzaju asortymentu szkoleniowego, nie zapominając oczywiście o sprzęcie kulturystycznym. Pierwsze wrażenie, które wyniosłem po wizycie z zawierciańskiej maty, przywodziło na myśl obrazy sal gimnastycznych prezentowanych w takich kultowych filmach jak Rocky. Tu naprawdę dużo się dzieje, ale najlepiej opowie o tym sam trener AniM- MAlsów, Krystian Kwiecień instruktor MMA i BJJ, utalentowany i wielokrotnie nagradzany zawodnik. - Zajmujesz się sztukami walki, na Twoim plakacie widnieją skróty BJJ i MMA czy możesz je rozszyfrować naszym czytelnikom? MMA mixed martial arts, to inaczej mieszane sztuki walki. MMA zbiera najlepsze techniki z popularnych sztuk walki, tj. boks, kick boxing, muai thai, walka w parterze i zapasy. Tworzy z nich komplementarny system walki, polegający na uderzeniach, kopnięciach, chwytach i rzutach. Kwintesencję MMA możemy zobaczyć na popularnych galach światowych: UFC, PRIDE oraz polskich KSW (Konfrontacja Sztuk Walki). Natomiast BJJ Brazilian Jiu Jitsu, wywodzi się z tradycyjnego Jiu- Jitsu, zmodyfikowanego na początku XX w. w Brazylii. BJJ jest walką opartą na chwytach, dźwigniach, duszeniach, obaleniach. Zadaniem zawodnika jest sprowadzenie przeciwnika do parteru (na ziemię), gdzie odbywa się większość walki i poddanie go za pomocą jednej z szerokiej gamy technik dostępnych w BJJ. Mówiąc o BJJ należy wspomnieć o jego dwóch odmianach. Klasyczne w GI (specjalny rodzaj kimona, charakterystyczny dla BJJ) oraz bardziej zoptymalizowane w spodenkach i rushguardzie (specjalna koszulka przylegająca do ciała), określane także mianem Wrestling Submission. Czy BJJ jest w Polsce popularnym sportem? Myślę, że tak. Tradycja BJJ w Polce nie jest długa, jednak cieszy się ono sporym zainteresowaniem entuzjastów sztuk walki. Co roku powstają nowe kluby, szkolące zawodników docenianych nie tylko w Europie, ale i na całym świecie. Myślę, że powodem tak prężnego rozwoju BJJ jest efektywność tej sztuki walki. Umiejętności nabyte na macie pozwalają w rzeczywistości przezwyciężyć większego i silniejszego przeciwnika. Brak tu technik popisowych, jak efektowne wyskoki czy półobroty. Wiele natomiast mało skomplikowanych technik, przydatnych w realnej walce. A Ty ile lat trenujesz, jak zaczęła się Twoja przygoda z BJJ? BJJ trenuję od 10 lat. Aktualnie posiadam brązowy pas w czterostopniowej 11

12 hierarchii (niebieski, purpurowy, brązowy i czarny, na każdy pas składają się cztery stopnie pośrednie, tzw. belki). Sportem interesowałem się zawsze, stąd też wybór kierunku studiów (AWF). Jeśli chodzi o BJJ, moja pasja zaczęła rozwijać się jeszcze w latach studenckich kilku zapaleńców, w tym ja, znalazło informacje na temat BJJ i MMA, i tak się zaczęło. Moje zainteresowanie poprzedzone było trenowaniem zapasów, które stanowią też ważny element BJJ i MMA. Nawiązałeś współpracę z Robertem Atallą, uznanym zawodnikiem, prawdziwym mistrzem. Jak Ci się to udało? Roberto Atallę, trzykrotnego mistrza świata, spotkałem w Londynie i pod jego okiem przez rok doskonaliłem umiejętności. To wspaniały człowiek, o olbrzymich możliwościach. Stale pomaga mi się rozwijać. Znajomość ta zaowocowała także na innej płaszczyźnie, bowiem Roberto jest założycielem klubu Rio Grappling, którego sekcję prowadziłem do czasu, gdy założyliśmy własny klub. Komu poleciłbyś trenowanie BJJ? Czy jest to wymagający sport, a może trzeba mieć jakieś szczególne predyspozycje? BJJ może trenować każdy i w każdym wieku, oczywiście pod bacznym okiem instruktora. Im wcześniej rozpoczęte treningi, tym lepsze efekty w przyszłości. W tym sporcie liczy się przede wszystkim wytrzymałość, bowiem BJJ absorbuje wiele grup mięśniowych (ręce, nogi, plecy, kark), podczas gdy inne sztuki walki największą wagę przykładają do rozwoju kończyn. Czy jest to drogi sport? Wystarczy kimono i dobre chęci, na upartego można trenować w spodenkach. Nie można zapominać jedynie o ochraniaczach na zęby, kolana, czasem na uszy, bo bezpieczeństwo jest najważniejsze. Dla chcących się rozwijać i zdobywać kolejne stopnie zaawansowania, konieczne jest uczestnictwo w seminariach szkoleniowych, co zwiększa koszty. Jak oceniasz skuteczność BJJ na tle innych sportów, takich jak klasyczne karate, judo czy boks? BJJ to kwintesencja walki w parterze, więc MMA nie może istnieć bez BJJ. Większość sportów walki to stójka i po przejściu do parteru niewiele osób wie, jak się zachować i to jest największa przewaga BJJ. Przykładowo, nawet bardzo doświadczony bokser, gdy znajdzie się na ziemi, będzie miał poważne tarapaty w konfrontacji z mniej zaawansowanym parterowcem. Jak liczną grupę trenujesz? Jaki jest przedział wiekowy trenujących? Ćwiczących jest sporo, zwłaszcza że niedawno otwarliśmy sekcję AniMMAls w Myszkowie. Najmłodsi mają po 13 lat, najstarszy około 40. Jednak grupę najwytrwalszych zawodników stanowi ok. 10 osób, to oni osiągają najlepsze wyniki. Każdego roku na matę przychodzą nowe osoby, jednak większość z nich wykazuje słomiany zapał. BJJ jest wymagającym sportem i na efekty trzeba trochę popracować. Czy działalność klubu ogranicza się tylko do treningów? Oczywiście, że nie. Oprócz treningów mocno angażujemy się w popularyzację tego sportu i zdrowego trybu życia poprzez branie udziału w pokazach. W zeszłym roku uczestniczyliśmy np. w Dniach Zawiercia, mieliśmy także zaplanowany pokaz na Dniach Ogrodzieńca, ale pogoda pokrzyżowała nam plany. Dużą zaletą wspólnych treningów jest integracja grupy. Mata to doskonałe miejsce do nawiązywania nowych przyjaźni. Wielu z nas wspiera się w życiu codziennym, pomagamy sobie w trudnych sytuacjach, a także spędzamy razem wolny czas. Między zawodnikami tworzy się unikalny rodzaj więzi. To jest chyba najlepsze w tym wszystkim, a wszystko zaczyna się od treningów. W takim razie gdzie i kiedy odbywają się treningi? W poniedziałki, środy, piątki o godzinie 17. grupa początkująca, a grupa zaawansowana o obie w Zawierciu przy ul. Piłsudskiego 73A (Wymiennikownia). Wszystkich zainteresowanych serdecznie zapraszam też na naszą stronę internetową Czy na treningach uczycie się tylko walczyć, a może mają one również inny, szerszy charakter? Oczywiście nasze zajęcia mają charakter prozdrowotny i wychowawczy. Mówię tutaj o wychowaniu poprzez sport, ponieważ dzięki przygotowaniu pedagogicznemu (AWF) przekazujemy wiele informacji na temat prawidłowego żywienia (dieta) oraz o tym, jak trenować, by trening przynosił zamierzone pozytywne efekty. Nie każdy wie, że źle prowadzony MMA to system walki, polegający na uderzeniach, kopnięciach, chwytach i rzutach, fot. arch. Klubu W BJJ liczy się przede wszystkim wytrzymałosć, fot. arch. Klubu trening może pogarszać stan naszego zdrowia, my zaś staramy się tego uniknąć, przekazując wiedzę na temat właściwego sposobu uprawiania popularnych sportów, tj. bieganie, ćwiczenia na siłowni, pływanie. Na tym nie kończy się chyba wasza funkcja wychowawcza. Kolejny aspektem wychowawczym, jaki podejmujemy w naszym klubie, jest praca z trudną młodzieżą [Krystian jest także społecznym kuratorem sądowym przyp. P.S.] oraz z osobami pełnoletnimi, mającymi niełatwą sytuację życiową. Sporty walki dają możliwość rozładowania negatywnego napięcia. Uważam to za olbrzymią wartość treningów! Jak widać, każdy może znaleźć tu coś dla siebie zapraszam na matę. Wspomóż Zawiercianina Przekaż 1% podatku KRS zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

13 Zawierciański łamacz barier Joanna Walczak Firma Anro. Jeden z czterech wiodących w skali kraju producentów oznakowania BHP i przeciwpożarowego oraz etykiet. Zakład pracy chronionej, gdzie zatrudnienie znajduje około 50 osób niepełnosprawnych. To tutaj owa szczególna grupa ma możliwość rozwoju i udowodnienia, że stać ich na wiele. Na miarę XXI wieku Rok Początki nie były łatwe. Najpierw mała budka o powierzchni 24 m2 i tylko czworo rąk do pracy. Ciężka praca, często po kilkanaście godzin na dobę. Stopniowe budowanie stabilnej pozycji na rynku. Firma początkowo zatrudniała tylko jej właścicielkę i mnie jako pomocnika wspomina współwłaściciel firmy i jej prezes, Stefan Rotarski. Zaczynaliśmy od sitodruku. Wtedy była to nisza, mało znana dziedzina poligrafii, za pomocą której można było wykonywać instrukcje przeciwpożarowe czy znaki BHP. Był to bardzo dobry okres, gdyż każdy zakład musiał być wyposażony w niezbędne znaki i instrukcje dodaje. Zaczynaliśmy we współpracy ze Spółdzielnią Pracy w Pilicy, po czym rozpoczęliśmy samodzielną działalność. Wszystko zbudowaliśmy własnymi rękami, a sukces zawdzięczamy przede wszystkim ciężkiej pracy. Pani Anna (właścicielka firmy) zrezygnowała z innej pracy na rzecz własnej działalności. Pan Stefan zajął się pozyskiwaniem rynku. Przedsiębiorstwo zaczęło się rozrastać. Zatrudnienie znaleźli już nie tylko właściciele. Rok 1989 przyniósł ze sobą kryzys, który jednak udało się firmie przetrwać. Dwa lata później wprowadzono nowe przepisy BHP, a małżeństwo rozpoczęło produkcję znaków fotoluminescencyjnych. Liczba pracowników wzrosła do 25 osób. W 1996 r. uruchomiono nowy dział fleksografię. Potem przyszedł czas na zmianę siedziby firmy. Nowy budynek przy ulicy Siewierskiej stworzył doskonałe warunki produkcyjne i socjalne dla powiększającej się załogi. Kolejne lata to coraz więcej sukcesów. Nowoczesne Stefan Rotarski, prezes firmy, fot. Michał Wnuk 13

14 maszyny, udział w targach międzynarodowych, rosnące grono odbiorców. Aktualnie firma zatrudnia 70 pracowników. Od dziesięciu lat jest zakładem pracy chronionej. Oprócz produkcji znaków bezpieczeństwa, instrukcji BHP i przeciwpożarowych znaków drogowych oraz etykiet, zajmuje się również reklamą miejscową. W ostatnich latach wprowadziła na rynek lockouty, czyli system blokad i zawieszek, pozwalający zabezpieczyć maszynę przed niepowołanym włączeniem. Klucz do sukcesu Ćwierć wieku aktywnej pracy, stałe doskonalenie zaplecza technicznego i kadry oraz udział w targach, to klucz do sukcesu. Rynek zbytu i pozycję firmy budowaliśmy przez całe 25 lat. Trzeba systematycznie, mozolnie nad tym pracować, rozwijać, zdobywać wiarygodność, nie tylko przez dobrą jakość produktu sporządzonego na czas zdradza tajniki powodzenia firmy Stefan Rotarski. Jesteśmy jedną z czterech firm wiodących w skali kraju. Od paru lat przeżywamy ekspansję eksportową. Zaznaczyliśmy swoją obecność na wielu rynkach Unii Europejskiej i nie tylko dodaje. Anro uczestniczyło w targach BHP w Katowicach, Bydgoszczy i Szczecinie. Obecnie największe krajowe targi branżowe odbywają się w Poznaniu, gdzie firma jest stale obecna. Równie ważnym elementem w polityce firmy jest udział w Międzynarodowych Targach A+A w Düsseldorfie oraz w najpotężniejszych targach branży przeciwpożarowej na świecie Interschutz w Hanowerze i Lipsku. Takie prezentacje naszej działalności dają możliwość zdobycia nowych kontrahentów, ale niezmiernie trudno nakłonić potencjalnych klientów do zakupu. Produkty, owszem, bardzo się podobają, jesteśmy rozpoznawalni w branży, ale ten rynek zdobywa się powoli i mozolenie. Jednak z roku na rok z coraz lepszym rezultatem podkreśla Rotarski. Sukcesy nie byłyby możliwe bez solidnego zaplecza technicznego. Firma posiada nowoczesny, stosunkowo młody park maszynowy. Maszyna fleksograficzna, jedna z najnowocześniejszych w tym segmencie, została zakupiona z udziałem funduszy unijnych. Właściciele podkreślają, że bez dodatkowych środków zewnętrznych nie mogliby sobie pozwolić na zakup tak profesjonalnego i kosztownego sprzętu. Przełamać bariery 70% całej załogi stanowią osoby posiadające orzeczenie o niepełnosprawności. W firmie pełnią różne funkcje od stanowisk produkcyjnych do średniej kadry. Dzięki środkom z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych możliwe jest tworzenie stanowisk pracy dostosowanych do wymogów takich osób. Wsparcie pomaga tym ludziom pracować, zarabiać, realizować się i podnieść komfort życia. Jesteśmy zakładem pracy chronionej od 1 maja 2000 roku. Osoby, które posiadają orzeczony stopień niepełnosprawności, mają nie tylko zapewnione miejsce pracy, ale mogą także korzystać z zakładowego funduszu osób niepełnosprawnych. I korzystają z niego w pełni mówi Leokadia Celińska, główna kadrowa, w firmie od 15 lat. Są to dopłaty do leków, środków ortopedycznych oraz turnusów rehabilitacyjnych. W tym roku około 15 osób skorzystało z wyjazdów. Warto również podkreślić, że wnioski o dofinansowanie są zawsze rozpatrywane pozytywnie dodaje. W turnusie rehabilitacyjnym wziął udział krojczy, zatrudniony w firmie od czerwca 2010 r. Mam II stopień orzeczenia o niepełnosprawności. Jestem ojcem samotnie wychowującym córkę. Po utracie pracy w największym zakładzie przędzalniczym w Zawierciu, byłem na zasiłku rehabilitacyjnym, potem otrzymałem rentę, ale ze względów finansowych musiałem szukać dodatkowej pracy. Znalazłem ją w tym zakładzie. Jestem bardzo zadowolony z pracy. Nie spodziewałem się, że może być tak dobrze. Atmosfera jest miła. Mimo iż jestem stary wiekiem, ale młody stażem w tym zakładzie, udało mi się znaleźć wspólny język z pracownikami i przełożonymi. Choć pracuję stosunkowo krótko, w tym roku mogłem wyjechać na 3-tygodniowy turnus do Krynicy. Wyjazd był bardzo udany. Odpocząłem zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Z podobnej możliwości skorzystała również pani drukarz, pracująca w przedsiębiorstwie od trzech lat. W tym roku byłam szczególnie zadowolona z wyjazdu. Zabiegi były rewelacyjne. Odpoczęłam również psychicznie, co jest niezmiernie ważne. Praca na produkcji jest lekka, a co najważniejsze daje możliwość odnalezienia się w tym, w czym dana osoba czuje się najlepiej. Pracuję w firmie od 1997 roku. Zajmuję się przygotowaniem matryc do druku. Wcześniej również pracowałem, ale dopiero tutaj znalazłem stanowisko pracy, które mi odpowiada mówi jeden z pracowników, również niepełnosprawny. Kadrowa podkreśla, że dobrze zna osoby niepełnosprawne i zawsze stara się im pomóc oraz wyjść na przeciw ich potrzebom, czego najlepszym dowodem są liczne wyróżnienia i nagrody otrzymane przez firmę. W 2005 roku otrzymaliśmy I nagrodę w skali kraju, przyznaną przez Państwową Inspekcję Pracy dla organizatora pracy bezpiecznej. Dwa razy byliśmy laureatami konkursu dla pracodawców wrażliwych Sukces firmy Anro to solidne zaplecze techniczne ale przede wszystkim dobrze wyszkolona kadra, fot. Michał Wnuk 14 zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

15 społecznie»lodołamacze«, organizowanego przez Polską Organizację Pracodawców Osób Niepełnosprawnych. Poza tym w 2009 roku ta sama organizacja wspólnie z PFRON-em postanowiła przyznać naszej firmie tytuł i certyfikat»firma bez barier«, jako przedsiębiorstwu godnemu naśladowania w kwestii promowania i wdrażania dobrych praktyk w zakresie zatrudniania osób niepełnosprawnych wylicza kadrowa. Podnieść kwalifikacje Jak w niemal każdym przedsiębiorstwie, tak i w firmie Anro funkcjonuje system wynagradzania za dobre wyniki. Jest on szczególnie akcentowany w przypadku grupy marketingowej, odpowiedzialnej za sprzedaż produktów. Wszyscy pracownicy raz do roku, w okresie przedświątecznym, otrzymują premię finansową, uzależnioną od efektów całorocznej pracy. Poza tym w kwietniu 2010 r. wszyscy zatrudnieni odebrali dodatkowe nagrody pieniężne z okazji 25-lecia firmy. Szczególnie zostali docenieni ci, którzy mają najdłuższy staż w przedsiębiorstwie: 5, 10 i 15 lat. Prezes dba również, aby załoga była dobrze wyszkolona i podnosiła kwalifikacje. Mamy swoją politykę szkolenia pracowników. Często szkolimy kadrę kierowniczą, która korzysta ze szkoleń różnych instytucji, ze środków unijnych. Tam nabywają wiedzę dotyczącą zdobywania rynku czy handlu zagranicznego. Księgowa jeździ dwa razy do roku na profesjonalne kursy. Korzystamy również ze szkoleń organizowanych przez PFRON, oczywiście także ze szkoleń z zakresu ochrony środowiska i BHP. Wszyscy nowo przyjęci pracownicy przyuczają się do zawodu mówi Stefan Rotarski. Niedawno przeszkoliliśmy wszystkich pracowników-kierowców, jak zachować się w przypadku wypadków drogowych. Odbyło się również szkolenie dla wszystkich pracowników z zakresu pierwszej pomocy, połączone z ćwiczeniami. Ale z praktyki wiadomo, że szkolenia należy powtarzać dodaje pracodawca. Z częstych szkoleń korzysta Grzegorz Kowalik, kierownik działu flexo i pełnomocnik ds. zarządzania systemem jakości, od 12 lat w firmie. Jeżeli chodzi o szkolenia branżowe, to staram się samemu wybierać kursy i ustalać, które z nich są najbardziej przydatne. W związku z tym, że należymy do Stowarzyszenia Producentów Etykiet Samoprzylepnych, w zakresie szkoleń korzystamy z doświadczeń tej organizacji. Również codzienna praca w przedsiębiorstwie wymaga stałego doskonalenia umiejętności. Wie o tym Jacek Świeżak, zatrudniony w przedsiębiorstwie od 3 miesięcy. To dopiero początek mojej pracy w firmie, ale jak na razie jest bardzo pozytywnie. Przede wszystkim robię to, co lubię, co mnie pasjonuje. W tym się spełniam. Praca jest ciekawa. Każdego dnia uczę się czegoś nowego i rozwijam umiejętności. Z innych szkoleń korzysta od niedawna syn prezesa, Łukasz Rotarski, specjalista ds. handlu i reklamy, który już teraz stopniowo przygotowuje się do objęcia władzy w firmie. Wspólnie z siostrą uczestniczy w programie szkoleniowym, skierowanym do firm rodzinnych. Jest to program pilotażowy. To dopiero początek, ale już mogę powiedzieć, że jestem zadowolony i mile zaskoczony otwartością organizatorów. Rzeczywiście na naszych spotkaniach panuje iście rodzinna atmosfera. Gest dobroci Podstawową ideą przedsiębiorstwa jest realizacja zadań produkcyjnych i wypracowywanie zysku, ale firma chce dzielić się pewną częścią swoich dokonań. Dlatego w miarę możliwości wspiera tych, którzy poproszą o wsparcie. Jestem wrażliwy społecznie. Całe moje życie związane było po części z działalnością społeczną. Jeżeli widzę, że okazane wsparcie ma sens, to czemu nie. Zawsze chętnie angażujemy się w inicjatywy społeczne podkreśla Stefan Rotarski. Firma pomogła licznym instytucjom i organizacjom. Na długiej liście znajdziemy takie podmioty, jak Zasadnicza Szkoła im. Staszica w Zawierciu, Związek Harcerstwa Polskiego, Szkoła Podstawowa nr 6 w Zawierciu, Miejska Biblioteka Publiczna, GOPR Grupa Jurajska, Liceum Ogólnokształcące im. Żeromskiego w Zawierciu, Towarzystwo Miłośników Ziemi Zawierciańskiej, OSP Morsko czy Związek Kombatantów RP. Na stałą pomoc mogą liczyć także Klub Sportowy Źródło Kromołów, Zespół Folklorystyczny Kromołowianie oraz Koło Gospodyń Wiejskich z Kromołowa. Firma kiedyś wspierała intensywnie Ośrodek Usług Opiekuńczo-Wychowawczych w Zawierciu. Prezes Anro, jeszcze jako przewodniczący Zawierciańskiego Klubu Menedżera, bardzo wspierał naszych podopiecznych. Wydruki wiloformatowe to jedna z wielu usług świadczonych przed przedsiębiorstwo, fot. Michał Wnuk Wszelkie remonty to jego zasługa. Angażował się nie tylko jako przedstawiciel Klubu, ale przede wszystkim jako osoba prywatna. Był sprężyną wszelkich zmian, jakie zachodziły w naszym ośrodku. Nasza współpraca układała się bardzo dobrze mówi dyrektor placówki, Elżbieta Kołodziej. Przedsiębiorstwo wspiera również dzieci i młodzież z Zespołu Szkół nr 13 z Kromołowa. Jest fundatorem nagród na Międzyszkolny Turniej o Tytuł Mistrza w Rozwiązywaniu Łamigłówek. To już V edycja konkursu organizowanego w naszej szkole. Firma Anro wspiera nas od pierwszej edycji. Dzięki nagrodom, które otrzymujemy od przedsiębiorstwa, możemy uhonorować nie tylko zwycięzców, ale także wszystkich uczestników, z czego ogromnie się cieszymy mówi Beata Kowalczyk, nauczycielka nauczania zintegrowanego, pomysłodawca i organizatorka turnieju. Wysłuchać i działać Współpraca dobrze układa się również z władzami samorządowymi. Prezydent Zawiercia, Mirosław Mazur, konsultował z nami sprawę ulg dla przedsiębiorców. Wydałem mu opinię, którą wziął w części pod uwagę mówi prezes Rotarski. I dodaje: Chciałbym, aby władze wsłuchiwały się w to, co przedsiębiorcy mają do powiedzenia. Mamy ogromne doświadczenie zawodowe, menedżerskie i wiedzę w zakresie potrzeb regionu, więc warto, aby władza potrafiła wsłuchać się w to, co mówimy i przełożyła to na czyn poprzez Radę Miasta i ustalanie budżetów. Wtedy zapewne wszystkim nam żyłoby się lepiej. Zatem przekazuję apel do władz: nie bójcie się spotykać z przedsiębiorcami, nie bójcie się z nimi rozmawiać i wsłuchajcie się w to, co mówią. 15

16 Muszkieter świadomy społecznie Zbigniew Suhak został Muszkieterem w 2004 roku. Aby stać się pełnoprawnym członkiem grupy, musiał nie tylko posiadać pokaźny wkład własny. Przede wszystkim zobowiązany był do zaakceptowania Karty Muszkietera, określającej zasady działania, standardy i misję Grupy. W zamian otrzymał wsparcie, doradztwo, prawne i logistyczne, wiedzę niezbędną do uruchomienia sklepu, dostęp do nowoczesnej centrali zakupowej, a także bezpieczeństwo wynikające z obecności w stabilnej strukturze handlowej. Stał się jednocześnie współwłaścicielem struktur całej Grupy. Sieć Intermarche szybko i sprawnie wkomponowała się w zawierciański rynek, stając się liderem w branży spożywczo-przemysłowej. Trzy hasła przewodnie sieci to tanio, świeżo i wygodnie. Właściciele zapewniają codzienne dostawy świeżych produktów w korzystnych cenach. Duża powierzchnia sklepu, Joanna Walczak Choć należy do ogólnopolskiej sieci supermarketów spożywczoprzemysłowych, jest firmą regionalną. Nie tylko płaci miejscowe podatki, ale wspiera społeczność lokalną. Mowa o Dinar Sp. z o.o., która prowadzi market i stację paliw Intermache Muszkieterowie. Zbigniew Suhak, prezes spółki, fot. Michał Wnuk czytelna komunikacja oraz szeroka gama asortymentu to dodatkowy atut, który decyduje o tym, że zakupy w Muszkieterach decyduje się robić coraz większa ilość mieszkańców Zawiercia i całego powiatu. W marcu 2010 r. została uruchomiona dodatkowa usługa Intermarche stacja paliw, znajdująca się niedaleko marketu. Jakość paliwa jest na bieżąco kontrolowana przez niezależne laboratorium, ponieważ stacja włączona jest do monitoringu jakości paliw BAQ. Lokalny lider, niełatwy rynek Na sukces firmy ma wpływ wiele czynników, ale jednym z nich jest fakt, że przedsiębiorstwo działa na gruncie lokalnym. Tutaj ma swoją siedzibę, dzięki czemu dobrze zna rynek i potrzeby mieszkańców. Sieć Intermarche bazuje na placówkach lokalnych mówi Zbigniew Suhak, prezes spółki. Trzeba to szczególnie podkreślić, ponieważ realizacja naszych zamierzeń nie byłaby możliwa przez zwykłe przedsiębiorstwo sieciowe z branży handlowej. Wówczas nie ma zarządu, nie ma przedstawicieli, którzy mogliby nawiązywać jakiekolwiek relacje z otoczeniem wokół firmy. Intermarche jest siecią, która ma wymiar lokalny. Płaci lokalnie podatki, realizuje swoją politykę lokalnie i współpracuje ze społecznością lokalną i samorządem dodaje właściciel. Przez sześć lat działalności firmy w Zawierciu, szefostwo zdążyło poznać realia lokalnego rynku. Wszelkie podejmowane działania dostosowane są do klientów i ich możliwości finansowych. Zawiercie nie jest bogate. Na pewno trzeba pracować nad siłą nabywczą klienta i tu dużą rolę do odegrania ma samorząd terytorialny, który powinien przyciągać nowe inwestycje do miasta. Widać wyraźnie, że duże firmy upadają, a mniejsze nie są w stanie przejąć całego zatrudnienia. W związku z tym hasło, że Zawiercie to»noclegownia«zawiera sporo prawdy. Widać migrację ludności. Wystarczy popatrzeć na parkingi pod centrami handlowymi na Śląsku. Ludzie tam pracują i w większości tam robią zakupy przyznaje prezes Suhak. Wszystkie te okoliczności dla miejscowych przedsiębiorstw handlowych nie są sprzyjające. Do tego dochodzi wysoka stopa bezrobocia oraz zarobki, które w stosunku do innych miast Śląska są niskie. W naszym żargonie sieciowym mówimy na to»słaby koszyk«, to znaczy, że średni zakup robiony przez klienta w Zawierciu jest znacznie niższy niż w miastach na Śląsku. Widać to wyraźnie. Tam, gdzie jest kilka dużych i rentownych zakładów pracy, potencjał zakupowy klientów jest znacznie większy. 16 zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

17 Stacja paliw Intermache działa prężnie od marca 2010 roku, fot. Michał Wnuk Tacy odbiorcy wybierają inne towary, bardziej markowe. Generalnie jednak koszyk zawierciańskiego klienta rośnie, co jest głównym powodem stale zmieniającej się oferty firmy. Niedawno uruchomiliśmy wędzarnię i wciąż rozwijamy rozbiór mięsa i drobiu dodaje przedsiębiorca. Ciekawa oferta i szeroka gama produktów powodują, że nie tylko mieszkańcy Zawiercia robią zakupy w sieci. Znam sklep Intermarche i często robię w nim zakupy. Najczęściej zaopatruję się w owoce, kawę i środki czystości. Czasami odwiedzam także stoisko mięsne mówi mieszkanka gminy Kroczyce, Halina Kłudka. Przy okazji zakupów, mój mąż korzysta ze stacji i tankuje lub myje tam samochód. To dobre rozwiązanie. Można od razu załatwić dwie sprawy: zakupy i tankowanie auta dodaje klientka. Dobrą jakość i cenę paliwa doceniają również pozostali klienci. Tankuję paliwo 1 2 razy w tygodniu. Korzystam z usług tej stacji od początku jej istnienia. Uważam, że jakość jest niezła, a cena bardzo przystępna. Zdecydowanie niższa niż na pozostałych stacjach w naszym regionie mówi mieszkaniec Zawiercia, który korzysta również z sieci sklepowej. Dobra kadra dobra praca W sklepie i na stacji zatrudnienie znajduje osiemdziesięciu pracowników. System pracy jest zmianowy, ze względu na długie godziny otwarcia obu placówek. Wszystko po to, aby dostosować się do wymagającego klienta, który robi zakupy o różnych porach dnia. Czas pracy uzależniony jest od zapotrzebowania klienta. Musimy tak modelować zatrudnienie, żeby minimalizować z jednej strony koszty, a z drugiej dopasowywać się do liczby klientów, przychodzących do nas w różnych godzinach wyjaśnia prezes spółki. Aby zapewnić dobrą jakość oferowanych usług, firma stara się podnosić kompetencje pracowników poprzez szeroki wachlarz szkoleń. Sieć Intermarche ma własny system szkoleń, finansowany przez każdą firmę, która wchodzi w skład sieci Intermarche. Mamy dział szkoleń w naszej centrali w Poznaniu, który realizuje kursy w zależności od zawodu. Jeśli ten dział nie jest w stanie przeszkolić pracowników, to wtedy zlecamy specjalistyczne szkolenie. Szkolenia na zewnątrz odbywają się cyklicznie raz do roku, chyba że istnieje potrzeba szkoleń dodatkowych. Są to kursy ze wszystkich obszarów działalności przedsiębiorstwa: począwszy od BHP, poprzez kwestie sanitarne, obsługę klienta, kulturę osobistą oraz wszystko, co wynika z realizowanej przez nas misji handlowej wyjaśnia prezes Suhak. W przedsiębiorstwie funkcjonuje stały system wynagradzania, połączony z okazjonalnymi premiami, wynikającymi z zaangażowania pracowników. Dodatkowo, co miesiąc każdy z nich otrzymuje wsparcie w postaci bonów żywnościowych, a w okresie świątecznym pracownicy dostają paczki. Nie organizujemy Mikołaja. Ustaliliśmy z personelem, że budżet będziemy przeznaczać konkretnie na paczki. Pracownicy sami te paczki konstruują, w związku z tym, że firma jest na miejscu. To wygodny sposób. Paczki przekazywane są rodzinom, które mają małe dzieci, oczywiście jedna paczka przypada na każde z dzieci mówi przedsiębiorca. Kamil, pracownik stacji benzynowej, nie ma co prawda jeszcze dzieci i nie korzysta ze świątecznych paczek, ale jest zadowolony z pracy. Pracuję od maja. Jest świetnie. Co prawda moja poprzednia praca należała do bardziej aktywnych, ale tutaj nie mam co narzekać. Wypłata jest zawsze o czasie, a z urlopami nie ma żadnych problemów. Jest dobrze. Pracę chwali również sprzedawczyni, obecnie pracująca na stanowisku delikatesowym. W firmie jestem zatrudniona od trzech lat. Pracuje mi się bardzo dobrze. Jestem w swoim żywiole. Skończyłam szkołę handlową, więc robię to, co lubię. Przebywam wśród klientów. Cieszę się, gdy pytają mnie o radę. Klienci chętnie kupują polecane przeze mnie produkty. Towar znika z półek. To cieszy. Dla dużych i małych Nasza komunikacja z miastem i klientem w całym powiecie odbywa się na różne sposoby. Są to głównie cotygodniowe gazetki te, które realizuje centrala oraz nasze, lokalne. Mamy własne billboardy, prezentujemy się w mediach lokalnych, podejmujemy działalność charytatywną. Staramy się wspierać różne instytucje, docierając do wszystkich potrzebujących mówi prezes Suhak. Oczywiście mamy ograniczony budżet i nie możemy wspierać wszystkich pokaźnymi kwotami, ale uważam, iż na terenie Zawiercia wydajemy znaczne środki i widać, że Intermarche jest bliski społeczeństwu i stara się zauważać, że są 17

18 słabsi członkowie społeczeństwa i trzeba im pomagać dodaje. Oprócz pomocy najbardziej potrzebującym poprzez kierowanie środków Konwoju Muszkieterów do szkół, przedszkoli czy MOPS, firma jest uczestnikiem oraz sponsorem różnych imprez społecznokulturalnych, tj. Dni Zawiercia, koncertów charytatywnych Wiesława Ochmana, Międzynarodowy Turniej Tańca Towarzyskiego. Intermarche jest również członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Zawierciańskiej i na tej płaszczyźnie też stara się współdziałać dla dobra lokalnej społeczności. Poza tym wspólnie z Polskim Czerwonym Krzyżem organizuje cyklicznie zbiórkę krwi oraz ogólnopolską akcję Muszkieterowie dla Polek, której głównym celem jest ułatwienie dostępu do badań mammograficznych i uświadomienie kobietom, jak ważna jest profilaktyka. Intermarche nie zapomina również o najmłodszych mieszkańcach miasta. W ramach akcji społecznej, realizowanej przez Fundację Muszkieterów przy wsparciu władz lokalnych i zaangażowaniu finansowym właścicieli firmy, powstały dwa miejsca zabaw dla dzieciaków. Dwa lata temu powstał pierwszy plac zabaw przy skwerze obok ulic Reymonta i Paderewskiego. Przedstawiciele Fundacji zwrócili się do Urzędu Miasta o wytypowanie miejsca, w którym mógłby stanąć plac zabaw mówi prezes Suhak. Podział zadań był taki: zaplanowanie placu zabaw i zapewnienie miejsca leżało po stronie miasta. Natomiast wybudowanie i zabezpieczanie urządzeń sfinansowała nasza fundacja dodaje prezes. Z placu zabaw w centrum miasta korzysta, szczególnie w ciepłe dni, bardzo duża ilość dzieciaków, co jest dowodem na to, że takie inicjatywy są potrzebne. Mama 4-letniego Bartka i 9-miesiecznej Agaty chętnie przychodzi w to miejsce ze swoimi pociechami. Inicjatywę ufundowania placu zabaw przy ul. Reymonta uważam za świetną. W tym rejonie trudno było o miejsce, gdzie dzieci mogą przyjemnie spędzić czas. Nareszcie pojawił się prawdziwy plac do, zabaw z ciekawymi urządzeniami mówi. Drugi plac zabaw powstał przy stacji paliw Intermarche. Kolorowy, zadbany i ogrodzony, będzie służył dzieciom z pobliskich bloków. Koszt jego budowy to 70 tys. zł. Na pytanie, czy warto być odpowiedzialnym społecznie w biznesie, prezes Suhak odpowiada: To jest mój wybór, dlatego też myślę, że jak najbardziej warto. Staramy się działać na miarę naszych możliwości i mam nadzieję, że inicjatywy realizowane przez moją firmę są pozytywnie odbierane, szczególnie przez tych, do których docierają. Dotrzeć do wszystkich nie jest łatwo. Poza tym Karta Muszkietera, której zasad z przyjemnością przestrzegamy, pokazuje, że sieć Intermache ma ludzkie podejście do człowieka. Bo nie chodzi o to, aby brać wielką chochlą i szybko, lecz małą łyżeczką i przez wiele lat. Należy tak postępować, aby stworzyć bezpieczeństwo i stabilizację nie tylko swojej rodzinie, ale również pracownikom i otoczeniu. Plac zabaw Muszkieterów, ufundowany przez firmę, fot. Michał Wnuk Orkiestra gra ekstra Iwona Rajca Dziecięco-Młodzieżowa Orkiestra Dęta Ogrodzieniec oficjalny debiut miała w czasie Święta Gminy w sierpniu ubiegłego roku. Po czterech latach przygotowań, muzycy prezentują już całkiem niezły poziom. Wszystko zaczęło się od nieśmiałych prób w Miejsko-Gminnym Ośrodku Kultury w 2007 roku. Pierwsze spotkania gromadziły bardzo różnych uczestników. Była młodzież, stawiającą pierwsze kroki w muzykowaniu. Byli członkowie orkiestr strażackich w Gieble i Ryczowie. Przychodzili też członkowie zlikwidowanej dwadzieścia lat temu orkiestry przy Cementowni Wiek w Ogrodzieńcu. Orkiestrą dyryguje Stefan Łebek. Podczas jego nieobecności w rolę dyrygenta wciela się Andrzej Mikulski, burmistrz Ogrodzieńca. Ten drugi był inicjatorem odtworzenia orkiestry w Ogrodzieńcu. Nie mogłem się pogodzić, że w krótkim czasie po likwidacji Cementowni»Wiek«sponsora orkiestry zakładowej instrumenty w Ogrodzieńcu zamilkły. Kocham tę muzykę i gdy zostałem burmistrzem, nie mogłem być na to obojętny. Bardzo brakowało mi obecności orkiestry na uroczystościach patriotycznych i parafialnych. Obchody świąt 3 Maja, 11 listopada czy Bożego Ciała albo Wielkanocy były jakieś dziwne bez orkiestry Było dla mnie oczywiste, że nowym mecenasem musi zostać gmina, bo to 18 zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

19 ona jest odpowiedzialna za działalność kulturalną. A jeśli chodzi o środki finansowe, to może przecież starać się o wsparcie z funduszy europejskich mówi burmistrz Mikulski. Dziecięco-Młodzieżowa Orkiestra Dęta Ogrodzieniec liczy obecnie 42 czynnych członków 31 chłopców i 11 dziewcząt. Najmłodsza jest Oliwia Nędza (lat 10) z Ogrodzieńca, a najstarsza Asia Mikoda (l. 18) z Mokrusa. Dodatkowo uczy się 14 osób. Dzieci i młodzież kolejny rok szlifują naukę gry na instrumentach pod czujnym okiem, a zwłaszcza uchem fachowych muzyków. Zajęcia odbywają się w MGOK w Ogrodzieńcu. Swoją naukę gry na instrumentach dętych rozpoczęłam w 2006 roku w Orkiestrze Dętej w Gieble, gdzie nadal jestem zaangażowana. Początkowo grałam na alcie. Jednak gdy w Ogrodzieńcu pojawiły się zajęcia muzyczne, zaczęłam uczyć się gry na flecie poprzecznym. Aktualnie należę także do Dziecięco-Młodzieżowej Orkiestry Dętej w Ogrodzieńcu i gram na tenorze mówi Asia Mikoda. Na repertuar orkiestry składa się muzyka sakralna (kościelna), muzyka marszowa, marsze na orkiestrę dętą, utwory muzyki rozrywkowej oraz poważnej, np. Sancta Maria Mozarta, Balletto (Feierliche Musik) muzyka barokowa i Slavenkoor (Pieśń niewolników) z opery Nabucco Verdiego. Andrzej Mikulski wyjaśnia: Warto pamiętać, że współczesny repertuar orkiestrowy to nie tylko marsze. Wśród dostępnych opracowań są przeboje muzyki filmowej, rozrywkowej i młodzieżowej. Ostatnio zdobyłem nuty hitów słynnej orkiestry Glena Millera, grupy ABBA oraz The Beatles. Jednak prawdziwym rodzynkiem jest przebój»smoke On the Water«grupy Deep Purple. Nasi słuchacze muszą trochę poczekać, by je usłyszeć, bo umiejętności dzieci są jeszcze niewystarczające. Ale za jakiś czas damy takiego czadu, że ho, ho. Warto podkreślić, że orkiestra skupia bardzo aktywną młodzież z Ogrodzieńca i okolicznych sołectw. Wśród muzyków spotkamy osoby, które uczęszczają również na zajęcia sekcji karate, do zespołu mażoretek, są pośród nich ministranci i strażacy. Jest wśród nich Igor Maciążek (l. 14), który gra na puzonie wentylowym. Jestem jednym z pierwszych członków Orkiestry. Kiedy dowiedziałem się, że taka inicjatywa powstać, od razu mnie to zainteresowało. Nigdy wcześniej z graniem nie miałem nic wspólnego, ale teraz po upływie prawie 4 lat 42-osobową orkiestrą drygują Stefan Łebek i burmistrz Ogrodzieńca, Andrzej Mikulski, fot. Iwona Rajca nie wyobrażam sobie, że mógłbym nie należeć do tej orkiestry. Tutaj poznałem kolegów, którzy dziś są moimi przyjaciółmi i nauczyłem się, że nic nie przychodzi samo. Należy mieć cel i starać się robić wszystko, aby go osiągnąć mówi chłopiec. Są też pasjonaci technologii informatycznych, co zaowocowało powstaniem strony internetowej, poświęconej orkiestrze. Strona orkiestra-ogrodzieniec.pl powstała pod koniec ubiegłego roku. Pomysł burmistrza na jej stworzenie szybko podchwycili starsi członkowie orkiestry, Młodzi muzycy podczas próby, fot. Iwona Rajca Marcin Oleś (l. 17), który ją stworzył, oraz Mateusz Grajdek (l. 16), który relacjonuje ważne wydarzenia z życia orkiestry. Marcin jest administratorem, a Mateusz redaktorem strony. Z upływem czasu zapewne zapełni się licznymi newsami dotyczącymi orkiestry i jej osiągnięć, które uwiecznione zostaną również na fotografiach i filmikach. Do tej pory występy dokumentują Janusz Cholewa, Mateusz Grajdek, Andrzej Mikulski i Anna Mikulska. Próby orkiestry i inne spotkania to nie tylko ciężka, mozolna praca nad 19

20 warsztatem przyszłych muzyków. To także spotkania i wyjazdy integracyjne, wspólna pasja muzykowania, również rodzinnego, jak w przypadku Kai (l. 12) i Igi Łypaczewskich (l. 17). Kaja gra na klarnecie, Iga na saksofonie. Starsza z sióstr mówi: Muzyką interesuję się od najmłodszych lat. Mój pradziadek, dziadek i tata też muzykowali. Do Orkiestry Dętej w Ogrodzieńcu należę od momentu jej reaktywacji. Wcześniej już miałam kontakt z muzyką. Ukończyłam Ognisko Muzyczne w Zawierciu, do którego również uczęszczała moja siostra Kaja. Cieszę się, że mam możliwość dalszego rozwijania swoich zainteresowań muzycznych w Orkiestrze w Ogrodzieńcu. Panuje wspaniała atmosfera, mam tu wielu przyjaciół, z którymi łączy nas wspólna pasja muzyka. Z kilkoma z nich dodatkowo uczęszczam do Szkoły Muzycznej w Dąbrowie Górniczej. W okresie wakacyjnym członkowie orkiestry dwukrotnie uczestniczyli w warsztatach muzycznych w Węgierskiej Górce. Czas tam spędzony łączył przysłowiowe przyjemne z pożytecznym. Chciałoby się powiedzieć: Jest w orkiestrach dętych jakaś siła. Chciałem obalić mit, jakoby współczesna młodzież nie miała swoich pasji i zainteresowań, że jest leniwa, bez ambicji, a jedynym zajęciem młodego człowieka jest ślęczenie godzinami przy przeglądaniu stron internetowych. Szybko się okazało, że miałem rację ogrodzieniecka młodzież taka nie jest! Trzeba jej tylko stworzyć odpowiednie warunki do rozwoju mówi burmistrz Mikulski. I dodaje: Moim pragnieniem była również pomoc działającym już orkiestrom przy OSP Ryczów i OSP Giebło, gdyż zauważyłem potrzebę odmłodzenia tych zespołów. Członkowie dziecięcomłodzieżowej orkiestry pochodzą z całej gminy, więc jeśli jest taka potrzeba, mogą zasilić szeregi orkiestr strażackich na uroczystościach parafialnych. W ostatnim czasie orkiestra wzbogaciła się o nowe instrumenty, trwa też ciągły nabór młodych adeptów muzykowania. Środki z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata dają możliwość dofinansowania m.in. inicjatyw mających na celu zachowanie tradycji lokalnych i tożsamości lokalnej społeczności. Z takich właśnie możliwości skorzystała gmina Ogrodzieniec. W ramach projektów Urzędu Miasta i Gminy Ogrodzieniecka orkiestra gra ekstra zakup instrumentów dla Dziecięco-Młodzieżowej Orkiestry Dętej oraz Miejsko-Gminnego Ośrodka Kultury Muzyczna tradycja to rzecz na lata doposażono muzyków w kolejne instrumenty o wysokiej jakości bębny, werble i talerze marszowe, tenory, puzony itd. Przez te kilka lat Dziecięco-Młodzieżowa Orkiestra Dęta Ogrodzieniec zaktywizowała mieszkańców gminy nie tylko muzykujących nastolatków, ale również dorosłych. Aby podziwiać swoje dzieci, wnuki, koleżanki i kolegów, mieszkańcy gminy chętnie uczestniczą w gminnych imprezach państwowych, świeckich czy kościelnych. To bardzo ważne, że w tak młodym pokoleniu utrwalana jest tożsamość lokalna oraz wartości integrujące społeczność, zaszczepiona zostaje również odpowiedzialność poprzez powierzenie opieki nad instrumentami. Godne uwagi jest to, że dzieci i młodzież dobrze czują się w swoim gronie, a nauki nie traktują wyłącznie jako obowiązku. Bartek Lipka (l. 12) mówi: Do Orkiestry dołączyłem, ponieważ od małego pragnąłem grać na trąbce. Gdy miałem 4 5 lat rodzice kupowali mi małe trąbki. Pewnego dnia w szkole dowiedziałem się, że w Domu Kultury są zajęcia z nauki gry na trąbce i poprosiłem rodziców, aby mnie zapisali. Daje mi to wiele zadowolenia i cieszę się, że swoją grą sprawiam przyjemność innym ludziom i swoim rodzicom. Myślę sobie też, że zamiłowanie do gry odziedziczyłem po dziadku, gdyż on też grał, tylko że na saksofonie. Gra w orkiestrze bardzo mi się podoba, mam wielu przyjaciół i ogólnie lubię to, co robię. Oto jak o postępach swoich wychowanków mówi kapelmistrz Stefan Łebek: 15 lutego mija 4-letni okres kształcenia, nauczania. Orkiestra posiada pełny zestaw instrumentów dętych: piccolo, flet, klarnet, zestaw saksofonów, trąbki, waltornie, tenor horn, puzony (wentylowy, suwakowy), tuby, instrumenty perkusyjne. Poziom orkiestry jest satysfakcjonujący. Możemy być z niego bardzo zadowoleni. Członkowie orkiestry pobudzają społeczność lokalną, włączając ją w tworzenie życia kulturalnego. Gmina Ogrodzieniec znana jest z wielu organizacji, których funkcjonowanie przejawia się poprzez kultywowanie miejscowych tradycji i zwyczajów. Dobrym znakiem powrotu do ogrodzienieckiej tradycji muzykowania był V Wojewódzki Przegląd Orkiestr Dętych w Ogrodzieńcu, który odbył się w maju 2009 roku. Skazani na sukces Joanna Walczak Połączyło ich zamiłowanie do muzyki. Ponad rok temu postanowi zjednoczyć swoje siły. Założyli zespół Nasa Kapela, który w niebanalny, niezmiernie ciekawy sposób promuje muzykę ludową. Grupę tworzy sześciu młodych muzyków: Adam Sochacki gitara, Łukasz Sochacki perkusja, Adam Słowik trąbka, Marcin Wójcik saksofon, Łukasz Owcarz bas, Michał Rus akordeon, a także zdolna i atrakcyjna wokalistka Katarzyna Jan Gubała ( ) nauczyciel, społecznik i żołnierz Zdzisław Kluźniak Jeżeli popatrzymy na działalność organizacji społecznych przez pryzmat struktury zawodowej ich działaczy, nietrudno dostrzec, iż w dużej mierze wywodzą się oni ze środowiska nauczycieli. Co ciekawe, ich aktywność społeczna nie wygasa w momencie zakończenia pracy zawodowej, a wręcz przeciwnie: zaangażowanie wzrasta, a w dodatku w wir pracy społecznej wciągają inne osoby. Tworząc historyczną galerię zawierciańskich społeczników trudno więc pominąć przedstawicieli tej grupy zawodowej. 20 zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

21 Sochacka uczestniczka popularnego programu Mam Talent, która podczas eliminacji zachwyciła jurorów. Kasia na co dzień studiuje w Krakowie, ale muzyka stanowi w jej życiu ważny element. Dlatego stara się godzić naukę z próbami i występami. Jak podkreśla: Muzyka ludowa jest prosta, lecz bardzo melodyjna. Stanowi o naszej kulturze narodowej. Staramy się zaprezentować ją w sposób nowoczesny, aby odbiorcy poczuli, że ma w sobie»power«. Adam Sochacki dodaje: Muzyka ludowa ma w sobie dużo energii. Mimo iż jest ona z pozoru banalna, nie można jej krytykować. Niesie z sobą duży ładunek pozytywnych emocji, co łatwo zauważyć na naszych koncertach. Staramy się grać tak, aby muzyka sprawiała nam radość, zarówno na próbie, jak i podczas występów publicznych. Tą radością ze wspólnego muzykowania chcemy dzielić się z publicznością i na koncertach często zachęcamy ludzi do śpiewania i tańców. Dzięki temu melodie ludowe stale przeżywają swój renesans. Zespół intensywnie ćwiczy i bardzo często pojawia się na imprezach organizowanych na terenie powiatu. Próby jak na razie odbywają się w prywatnych domach członków grupy, ale już niedługo Nasa Kapela będzie miała do dyspozycji NASA KAPELA w komplecie, od lewej: Michał Rus, Łukasz Owcarz, Łukarz Sochacki, Katarzyna Sochacka, Adam Sochacki, Adam Słowik, Norbert Biedak (gościnnie) salę w odnowionej remizie w Pradłach, co zdecydowanie polepszy warunki działalności. Gmina Kroczyce udostępnia muzykom stroje, za co przy okazji bardzo dziękują i mają nadzieję, że niedługo ich garderoba powiększy się o własne. Członkowie grupy to zdolni muzycy, którzy z koncertu na koncert rozwijają swoje umiejętności. Łukasz Sochacki podkreśla, że nie ma wśród nich ludzi, którzy nie posiadają odpowiedniej wiedzy, by tworzyć dobrą muzykę. Dla każdego z nich muzyka to pasja, która towarzyszy im od dawna. Największym marzeniem grupy jest wydanie płyty. Z takimi predyspozycjami, determinacją, a przede wszystkim ogromną chęcią tworzenia czegoś niebanalnego, zespół skazany jest na sukces. Nauczyciel. Często definiując ten zawód używa się słowa misja. Życie Jana Gubały niewątpliwie może służyć za przykład takiego właśnie pojmowania roli nauczyciela w szkole i w środowisku pozaszkolnym. Żył i mieszkał w Zawierciu w trudnych czasach. Swoje krótkie życie poświęcił wychowaniu młodzieży w duchu patriotycznym i sam złożył największą ofiarę na ołtarzu Ojczyzny. Dzieciństwo i młodość Był Zagłębiakiem z krwi i kości. Urodził się w Sosnowcu 9 czerwca 1907 r. jako syn Tomasza i Franciszki z Jasińskich. W Sosnowcu ukończył szkołę powszechną. Następnie kontynuował naukę w seminarium nauczycielskim. Od najmłodszych lat wykazywał zapał do pracy społecznej. Edukację rozpoczął w szkole fabrycznej Towarzystwa Hr. Renard w Sosnowcu, gdzie zdobywał pierwsze ostrogi w działalności społecznej, w szkolnej drużynie harcerskiej. Jako uczeń Seminarium Nauczycielskiego im. A. Mickiewicza w Sosnowcu, należał do Towarzystwa Gimnastycznego Sokół. Wcześniej, w roku 1924, uczestniczył w obozie Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego (PWiWF) w Starym Sączu. W 1926 r. widzimy go na szkoleniu członków Ochotniczych Straży Pożarnych. Po ukończeniu nauki w seminarium nauczycielskim odbywa przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych nr 5 Kraków Łobzów. Absolwenci seminariów nauczycielskich, z uwagi na przygotowanie pedagogiczne, stanowili elitę oficerów rezerwy. W jego życiorysie znajdujemy również roczny epizod związany z nauką w Seminarium Duchownym w Krakowie, ale powołanie kapłańskie nie było jego przeznaczeniem. Pierwsza praca Szkoła powszechna w Grodźcu była jego pierwszą placówką. Już wtedy zauroczony był pięknem jurajskich krajobrazów oraz romantycznych ruin zamkowych. Jako uczeń seminarium uczestniczył w wycieczkach w okolice Zawiercia. Będąc już nauczycielem, dzielił się zamiłowaniem Jan Gubała z-ca komendanta powiatowego Związku Strzeleckiego, fot. archiwum rodzinne p. Zaporowskich do Jury z uczniami, organizując szkolne wycieczki. Wkrótce został przeniesiony służbowo do Tomaszowic w gminie Niegowa, gdzie wpadł w wir pracy społecznej. 21

22 Organizuje wycieczki szkolne oraz patronuje działalności Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej w Żarkach. W Domu Ludowym mieszkańcy Żarek mogli podziwiać przedstawienia teatralne, organizowane przez młodego nauczyciela. Organizuje też chór, który w swoim repertuarze sięgał po ambitne dzieła kompozytorów światowej sławy. Jego zaangażowanie zawodowe, społeczne i talent organizatorski dostrzegli przełożeni. Wkrótce został przeniesiony służbowo do miasta powiatowego. W mieście skazanym na wymarcie Przeniesienie do Zawiercia związane było z nową pracą w Szkole Powszechnej nr 2, w której w 1932 r. objął posadę nauczyciela tymczasowego. W dniu 24 listopada 1934 r. został mianowany nauczycielem stałym. Młodemu pedagogowi przypadła praca z zawierciańską młodzieżą w okresie najtrudniejszym dla miasta. Były to bowiem lata najcięższego w jego historii kryzysu gospodarczego. Pracy tej oddał całe swoje serce. Przy jego symbolicznym grobie na cmentarzu w Zawierciu jeszcze dzisiaj zatrzymują się byli uczniowie, wspominając Jana Gubałę, gdy wspomagał ich dobrym słowem i otaczał opieką. Oprócz pracy w popularnej dwójce, uczył również w Szkole Rzemieślniczej Polskiej Macierzy Szkolnej przy ulicy Kopalnianej jako nauczyciel języka polskiego, geografii i wychowania obywatelskiego. W 1932 r. awansowano go do stopnia podporucznika rezerwy. Jako urodzony społecznik należał do kilku organizacji działających wówczas w Zawierciu. Był członkiem Koła Oficerów Rezerwy, czynnie włączył się w prace Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jednak wielu mieszkańcom miasta przed rokiem 1939 kojarzy się przede wszystkim jako komendant kompanii powiatowej Związku Strzeleckiego. Maszerująca kompania Strzelców i na jej czele komendant Jan Gubała. Był to powszechny obrazek na ulicy 3 Maja w latach trzydziestych. Wkrótce został wybrany komendantem powiatowym Związku Strzeleckiego i pełnił tę funkcję aż do września 1939 roku. Jako organizator imprez sportowych (organizowanych przez PWiWF) wykazywał się znakomitą sprawnością fizyczną, czego dowodem jest posiadanie Państwowej Odznaki Sportowej w stopniu złotym. Latem można było spotkać go na obozach Związku Strzeleckiego na Centurii. Nic też dziwnego, że już po krótkim okresie pracy i działalności społecznej, jego zaangażowanie zostało docenione otrzymał Krzyż Zasługi w stopniu brązowym. Z uwagi na aktywny udział i pracę w Związku Strzeleckim, był osobą znaną i popularną w całym ówczesnym powiecie zawierciańskim. Ślady jego wrażliwości na trudne problemy międzywojennego Zawiercia znajdują się wśród pamiątek rodzinnych, gdzie możemy zobaczyć dowody jego hojności (na miarę skromnej pensji nauczyciela), polegającej na wspieraniu działalności charytatywnej w formie datków. Tragiczny wrzesień Jako jeden z nielicznych oficerów rezerwy z Zawiercia, Jan Gubała ukończył kurs dla dowódców kompanii w 11. pułku piechoty w Tarnowskich Górach. Otrzymał przydział mobilizacyjny do 74. pułku piechoty w Lublińcu, w którym rozpoczął walkę z najeźdźcą jako dowódca plutonu III batalionu. Żołnierskie szczęście pozwoliło Gubale razem z podwładnymi wymknąć się z kotła w okolicach Złotego Potoku. Razem z innymi oddziałami Armii Kraków jego pluton cofa się pod Tomaszów Lubelski. Po wkroczeniu Sowietów i kapitulacji, postanawia przedzierać się do Rumunii, żeby kontynuować walkę z najeźdźcą już na obczyźnie. Prawdopodobnie w okolicach Kowla dostał się do sowieckiej niewoli. W listopadzie żona Helena otrzymuje kartkę z obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 r. urywa się korespondencja. Informację o tragicznych losach Gubały przekazał jego żonie pewien Niemiec, który zginął później pod Stalingradem. Rodzina W 1935 r. zawarł związek małżeński z Heleną Łączek. Z okazji tej uroczystości mieszkanie rodziców młodej pary zasypane zostało stosem telegramów, których nadawcami byli członkowie organizacji działających na terenie Zawiercia. Wincenty Barański dziadek żony był w 1863 r. uczestnikiem Powstania Styczniowego. To zobowiązywało. Pani Barbara Zaporowska córka Jana i Heleny, z pietyzmem pielęgnowała pamiątki po ojcu. Regularnie odwiedzała zawierciański cmentarz i grób rodziców. Kustoszem zbiorów rodzinnych ustanowiła swego syna Piotra. Razem z wnuczkiem Jana Gubały, pani Barbara była na cmentarzu w Katyniu, gdzie znajduje się grób obrońcy z września 1939 roku. W 2007 r. pośmiertnie awansowany został on do stopnia porucznika. Wcześniej odznaczony był pamiątkowym Krzyżem Kampanii Wrześniowej (Londyn) oraz medalem Za Udział w Kampanii Wrześniowej. Rodzinne zbiory fotografii i dokumentów mogą być ozdobą niejednej wystawy obrazującej przeszłość Zawiercia, a nawet historii Polski. W roku 2009 uczniowie Gimnazjum nr 1 posadzili przed szkołą Dąb Pamięci, który zadedykowali zawierciańskiemu nauczycielowi. Drugi dąb poświęcono innemu nauczycielowi, Eustachemu Serkesowi. Razem uczyli, razem dzia łali na rzecz zawierciańskiej społeczności, razem spoczęli na katyńskim cmentarzu. Na zawierciańskiej nekropolii znajdują się również blisko siebie ich symboliczne groby. Jan Gubała z uczniami. W tle Szkoła Powszechna Nr 2 (obecnie Gimnazjum Nr 2 im. S. Szymańskiego), fot. archiwum rodzinne p. Zaporowskich 22 zawiercianin wiosna 2011 nr 1 (7)

23 INKUBATOR Do udziału w projekcie zapraszamy: przedstawicieli organizacji pozarządowych z terenu powiatu zawierciańskiego w celu założenia własnej organizacji. dla ORGANIZACJI POZARZĄDOWYCH Bezpłatne szkolenia doradztwo wsparcie finansowe techniczne lokalowe księgowe Więcej informacji: Inkubator Organizacji Pozarządowych ul. Senatorska 14, Zawiercie, tel Paweł Abucki (koordynator) Janusz Bieńkowski (doradca) Starostwo Powiatowe w Zawierciu Partner projektu: