LISTOPADOWA ZADUMA. Pismo Parafii pw. NMP z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) listopad 2008 r. ODPUSTY ZA ZMARŁYCH W LISTOPADZIE

Transkrypt

1 Pismo Parafii pw. NMP z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) listopad 2008 r. LISTOPADOWA ZADUMA Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie (J 11, 25-26). Miesiąc listopad, rozpoczynający się uroczystością Wszystkich Świętych, skłania nas do refleksji nad przemijaniem, sensem życia i śmiercią. Powraca do nas pamięć o zmarłych bliskich nam, znanych którzy już są, jak wierzymy, mieszkańcami Niebieskiego Jeruzalem. To czas, kiedy nawiedzamy groby. Przynosimy świece, kwiaty, wieńce które układają się w kolorowe kobierce. Zaduma, smutek, szelest spadających jesiennych liści i modlitwy dobiegające z cmentarnej kaplicy. Raz w roku miasto umarłych jak niektórzy nazywają cmentarze tętni życiem. Pokonujemy czasem dziesiątki kilometrów, by stanąć na chwilę przy grobach tych, których odebrała nam śmierć. Czasem niespodziewanie, zbyt brutalnie, pozostawiając w sercu żal mieszający się z rozpaczą. Bywa, że dopiero śmierć ukazuje nam, co tak naprawdę łączyło nas z osobą zmarłą, kim dla nas była, co wniosła w nasze życie, co jej zawdzięczamy, co w relacjach z nią było piękne, a co trudne Nasi zmarli są u Boga. Nie spotkamy ich na cmentarzu oni już uczestniczą w innym życiu. Ks. Henri J.M. Nouwen, holenderski mistrz życia duchowego, pisał: Podróż od życia ku śmierci w ostateczności prowadzi od śmierci ku życiu. O. Wilfrid Stinissen OCD zatytułował swoją książkę: Ja nie umieram ODPUSTY ZA ZMARŁYCH W LISTOPADZIE W oktawie uroczystości Wszystkich Świętych można zyskiwać odpusty za zmarłych: wierni, którzy w dniach 1 i 2 listopada nawiedzą kościół lub kaplicę i odmówią Ojcze nasz i Wierzę, mogą zyskać odpust zupełny, który może być ofiarowany tylko za zmarłych; wierni, którzy w dniach od 1 do 8 listopada pobożnie nawiedzą cmentarz i pomodlą się tam za zmarłych, mogą zyskać odpust zupełny, który może być ofiarowany tylko za zmarłych; zawsze należy wypełnić pozostałe warunki zyskania odpustu zupełnego, jakimi są: Komunia Święta, modlitwa według intencji Ojca Świętego, zerwanie z przywiązaniem do jakiegokolwiek grzechu i spowiedź sakramentalna (jeżeli jest niezbędna); odpust ten można zyskać tylko jeden raz w ciągu dnia. MODLITWA ZA ZMARŁYCH W NASZYM KOŚCIELE Za zmarłych, wspominanych w wypominkach jednorazowych, modlimy się w listopadzie, codziennie o godz Za zmarłych, wspominanych w wypominkach całorocznych, modlimy się przez cały rok, w niedziele o godz

2 2 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. - wstępuję w życie. A ostatnio książka zawierająca rozmowy z o. Joachimem Badenim OP ukazała się pod znamiennym tytułem: Śmierć? Każdemu polecam! Po wejściu na cmentarz nieznani zmarli stają się dla nas bliskimi, bo przecież wszyscy, którzy są tam pochowani, znajdują się w tej samej sytuacji. Bogaci czy biedni, utytułowani lub nie, wielcy i mali wszyscy oni jednakowo potrzebują naszej pomocy, gdyż są niejako uzależnieni od naszej modlitwy. Sami sobie bowiem już pomóc nie mogą. Listopad to czas szczególnej pamięci modlitewnej o zmarłych. Spośród wszystkich form spieszenia zmarłym z pomocą najważniejszą i najskuteczniejszą jest Msza Święta. To najlepszy prezent ofiarowany im z okazji różnych rocznic. Nie odmawiajmy im tego daru. Ewa Markowska Na zdjęciu na stronie 1: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, widok na kaplicę od grobowca Księży Misjonarzy O SPOSOBACH RATOWANIA DUSZ CZYŚĆCOWYCH: MSZA ŚWIĘTA Ks. Czesław Lewandowski CM* stwierdza, że największą pomocą i ulgą dla dusz czyśćcowych jest ofiarowanie, a przynajmniej uczestniczenie we Mszy św. za zmarłych. Jest to najbardziej skuteczny sposób ratowania dusz czyśćcowych, gdyż w Boskiej ofierze, dokonującej się we Mszy św. jest obecny i w sposób bezkrwawy ofiarowany ten sam Chrystus, który na ołtarzu krzyża ofiarował siebie samego (Hbr 9, 27) w sposób krwawy ( ), dlatego ofiara ta jest prawdziwie przebłagalna. Przez nią bowiem, kiedy przystępujemy do Boga z sercem szczerym i prawdziwą wiarą, z bojaźnią i ze czcią, skruszeni i pokutujący, otrzymujemy miłosierdzie i znajdujemy łaskę w stosownej chwili (Hbr 4, 16). Tą ofiarą Pan przebłagany, udzielając łaski i daru pokuty, odpuszcza przestępstwa i grzechy, nawet bardzo wielkie. Jedna przecież i ta sama jest Hostia, jeden i ten sam poprzez posługę kapłanów Składający ofiarę, który wówczas ofiarował samego siebie na krzyżu, tylko sposób ofiarowania jest inny. Tej to krwawej ofiary otrzymujemy przeobfite owoce przez tę niekrwawą ( ). Dlatego też słusznie bywa ofiarowana nie tylko za grzechy, kary, zadośćuczynienia i inne potrzeby wiernych żyjących, ale według tradycji Apostolskiej także za zmarłych w Chrystusie, którzy jeszcze nie zostali całkowicie oczyszczeni (Sobór Trydencki, sesja 22). Ks. Czesław za św. Tomaszem z Akwinu powie, że nie ma innej ofiary, przez którą dusze mogą być szybciej wybawione z czyśćca, ponad ofiarę Mszy św. Dzieje się tak dlatego, że kapłan sprawujący Eucharystię i wierni w niej uczestniczący nie tylko proszą o wybawienie dusz, ale ofiarują Panu Bogu skarb nieskończony, samego Chrystusa, jako zapłatę za grzechy (por. Iz 55, 1). Autor podkreśla, że to źródło zasług otworzyło się na Kalwarii, gdy Pan Jezus ofiarował siebie za nas. Wtedy po raz pierwszy przelana Krew Syna Bożego wybawiła dusze przebywające w otchłani czyśćcowej (por. Za 9, 11). Przykładem ufności w taką moc Eucharystii jest św. Monika, która przed swoją śmiercią prosiła św. Augustyna tylko o to, aby pamiętał o niej przy ołtarzu Pańskim. Misjonarz, powołując się na naukę św. Jana Apostoła, który w Apokalipsie opisuje jakby morze szklane, pomieszane z ogniem, i tych, co zwyciężają Bestię i obraz jej, i liczbę jej imienia, stojących nad morzem szklanym, mających harfy Boże (Ap 15, 2) mówi, że niektórzy tłumacze upatrują w tym obrazie figurę czyśćca. Czyściec przedstawiony jest tu jako morze ognia, jest jakby ze szkła. Szkło jest materiałem kruchym. Oznacza to, że wystarczy wytłuc jakieś okienko w tej powłoce, a dusze uniosą się do nieba, będą przebywać ponad tym morzem. I dodaje, że najskuteczniej czyni to Krew Jezusowa, w tajemniczy sposób przelana do czyśćca za naszym współdziałaniem, kiedy uczestniczymy we Mszy Świętej.

3 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. 3 Ks. Lewandowski stwierdza, że Eucharystia jest ofiarą przebłagalną, która gładzi grzechy, pomaga w odpokutowaniu kar doczesnych i czyśćcowych zarówno żywym, jak i zmarłym. Msza św., jako upamiętnienie i urzeczywistnienie męki i śmierci Jezusa Chrystusa, posiada nieskończone zasługi i bogactwa, które mogą zadośćuczynić za wszystkie winy i kary, jakie zaciągamy przez popełniane grzechy. Twierdzi, że Msza św. pomaga duszom czyśćcowym w zgładzeniu kar za grzechy sama z siebie, swoją własną mocą, ex opere operato. Opus operatum oznacza dzieło, które z woli Boga zawsze jest skuteczne. Dzieje się tak dlatego, że we Mszy św. sam Chrystus jest zarówno Kapłanem ofiarującym, jak i Barankiem ofiarnym. Eucharystia swoją wartość czerpie więc nie od słabego człowieka, lecz od samego Chrystusa. Najświętsza Ofiara ma wartość nieskończoną oraz przynosi pewny skutek sama przez się i przez moc sobie właściwą. Ks. Czesław mówi, że jak Ofiara Chrystusa była miła Ojcu niebieskiemu, mimo iż oprawcy byli nikczemni i podli, tak i teraz ofiara Mszy św. z natury swej miła jest Bogu i skuteczna dla dusz, choćby sprawował ją niegodny kapłan. Zaznacza jednak, że chociaż wartość Mszy św. nie zależy od osobistej świętości kapłana, to jednak milej przez Boga jest przyjmowana ofiara składana przez pobożnego kapłana ex opere operantis. Również gorliwość tych, którzy zamawiają Mszę św. lub w niej uczestniczą może wyjednać wiele łask duszom czyśćcowym. Dusze nie tracą jednak nic z łask płynących z Ofiary eucharystycznej. Misjonarz odpowiada jeszcze na jedno pytanie: Czy Msza św. z formularza za zmarłych, sprawowana w czarnym kolorze ornatu [dziś jest to kolor fioletowy przyp. JŚ] więcej pożytku przynosi duszom czyśćcowym niż inne? I przytacza na to odpowiedź św. Tomasza z Akwinu, który mówi, że co się dotyczy samej ofiary Mszy św., jej istoty, to zawsze jest ona jednakowa i jednakowo pomaga wszystkim. Natomiast ze strony wypowiadanych modlitw bardziej pomaga ta, w której modlitwy są w tym celu ułożone. Dodaje też, że więcej łask wyprosi kapłan, który z czystym sercem odprawia Mszę św., a także ten, kto ofiarował stypendium, albo jeśli modlitwa jest zanoszona przez przyczynę świętego, o którym odprawia się Mszę św. A zatem Msza św. ze specjalnymi modlitwami, które Kościół ułożył ze względu na pozostających w czyśćcu, więcej pomaga umarłym. Zmarłym możemy także bardziej pomóc, kiedy ofiarujemy Mszę św. za jakiegoś zmarłego za przyczyną Panny Maryi lub któregoś świętego, na którego cześć odprawiana jest Msza św. Jednakże wartość Eucharystii i jej skutek jest zawsze ten sam potwierdza Misjonarz gdyż moc Mszy św. płynie z niej samej (ex opere operato). Ks. Czesław dodaje, że każda Msza św. pomaga duszom czyśćcowym. Żadna ochłoda tyle nie orzeźwi leżącego w gorączce, ile Krew Najdroższa Pana Jezusa chłodzi i orzeźwia dusze podczas Mszy św. Św. Hieronim powiada, że dusze czyśćcowe, za które kapłan modli się podczas Mszy św. nie cierpią mąk, dopóki trwa Msza św. Podobnie poucza św. Grzegorz: Męki dusz zmarłych, za które Msza św. się odprawia, i za które kapłan w czasie niej osobno się modli, bywają im odpuszczone lub skracane. Dziś tę naukę potwierdza Katechizm Kościoła Katolickiego: Ofiara eucharystyczna jest także składana za wiernych zmarłych w Chrystusie, którzy jeszcze nie zostali całkowicie oczyszczeni, by mogli wejść do światłości i pokoju Chrystusa (p. 1371). Na podstawie konferencji Ks. Cz. Lewandowskiego przygotował Ks. Janusz Śmigiera CM * Ks. Czesław Lewandowski CM ( ) rekolekcjonista, długoletni ojciec duchowny seminariów diecezjalnych we Lwowie i Krakowie, superior domów Zgromadzenia w Krakowie na Kleparzu i Stradomiu, był także spowiednikiem i powiernikiem duchowym św. Brata Alberta i bł. Bernardyny Jabłońskiej; pozostawił w rękopisie m.in. obszerną biografię Brata Alberta Chmielowskiego i liczne konferencje, wygłoszone do kapłanów i kandydatów do kapłaństwa; dziś Zgromadzenie Księży Misjonarzy myśli o przybliżeniu jego postaci wiernym i ewentualnym wyniesieniu na ołtarze. Na zdjęciu na stronie 2: anioł z grobu na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Na zdjęciu powyżej: groby na cmentarzu przy ruinach kościoła św. Mikołaja w Bautzen (Niemcy).

4 4 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. Z ŻAŁOBNEJ KARTY: NIEZWYKŁA PANI JADWIGA Sam znałem Ją krótko, bo zaledwie kilka lat. Od sześciu lat w pierwsze piątki miesiąca przynosiłem Jej Komunię św. do domu. Zawsze z wielką radością czekała na tę chwilę: kiedy będzie mogła przyjąć Pana Jezusa, przystąpić do sakramentu pokuty, porozmawiać, zaproponować kawę Z której korzystałem, a częściej nie, bo czas się kończył, bo trzeba było wracać. Dziś sobie myślę: może należało częściej się zatrzymać, może na dłużej, by jeszcze porozmawiać, by jeszcze czegoś się dowiedzieć? Pani Jadwiga kiedyś wyszła za mąż, ale tak naprawdę całe życie była celibatariuszką. Dokładniej: celibatariuszką służącą bliźnim. Nie miała więc własnej rodziny, ale w miejsce własnej rodziny miała niemałą rodzinę młodych, znajomych i przyjaciół: ich wszystkich traktowała jak rodzinę, Jej mieszkanie przy ul. Staszczyka było dla nich jak dom rodzinny, a wielu z nich chwała Panu Bogu! pamiętało o Niej do końca. Również w tych latach, gdy miejsce pracy, zaangażowania społecznego i górskich wycieczek zajęła samotność w czterech ścianach, wymuszona przez starość i chorobę. Myślę, że dzięki nim i dla nich zachowała do ostatnich dni uśmiech i pogodę ducha. Zwłaszcza dzięki Pani Uli, która była Jej do końca (wraz z dziećmi) podporą, powiernicą, przyjaciółką i ukochaną córką Pani Jadwiga Kłosińska była osobą nietuzinkową. Mówiły o tym świadectwa przyjaciół, wypowiadane przy grobie. Słowa, które na pogrzebie w dniu 8 września br. przywoływały jej długoletnią pracę na Akademii Górniczo-Hutniczej i współpracę z Duszpasterstwem Akademickim u św. Anny, ale nade wszystko jej służbę przybranej rodzinie. Pani Krystyna Rudek-Data mówiła: Poznałam Panią Doktor 35 lat temu w Ujsołach, w Jej ukochanym Beskidzie Żywieckim. Przyszła z pobliskiej Krzyżowej, by nas odwiedzić w czasie naszej wakacyjnej wędrówki. Od tej pory nasze kontakty trwały nieprzerwanie. W ciągu tych lat przez dom Pani Doktor nazwany z czasem Schroniskiem Pod Paprotką przewinęło się wiele osób, wiele roczników studentów, nie tylko Jej studentów z AGH, ale ze wszystkich uczelni Krakowa. Zawsze mogliśmy liczyć na Jej pomoc i wsparcie w różnego rodzaju sprawach, trudnościach i problemach duchowych, życiowych (często sercowych), a nawet drobnych, przyziemnych. Była dla nas Panią Doktor, często w potocznym rozumieniu tego określenia. Była naszym lekarzem, dla niektórych ciocią, dla niektórych mamą, a dla wszystkich przyjacielem. Spotkania z Nią i Jej osobowość miały wpływ na kształtowanie się naszego życia duchowego i postaw życiowych. Uczestniczyła w naszych życiach, bywała w naszych domach, poznawała nasze rodziny, była na naszych ślubach i chrztach naszych dzieci, była też z nami w chwilach smutku na pogrzebach tych, co już odeszli; wcześniej wspierała ich w chorobie i cierpieniu swoją obecnością i pomocą. Jej spotkania z nami były nieustannym dawaniem świadectwa. Odnosząc się do słów pieśni śpiewanej w czasie Mszy św. żałobnej możemy powiedzieć z całą pewnością, że spełniła prośbę Matki Bożej: Uczyńcie, co wam mówi Syn, i była Tą, która Śp. Jadwiga Kłosińska, dr chemii, urodzona 5 lutego 1922 roku, zmarła 1 września 2008 roku przyoblekła wiarę w czyn. Mamy nadzieję, że to Jej świadectwo będzie świadczyć za Nią przed Panem. Dla mnie pozostała także Osobą dbającą o dobre towarzystwo. Skąd takie określenie? Na pogrzeb zabrałem grubą książkę: Marka Lasoty Donos na Wojtyłę. Tyle że nie dane mi było tam jej wykorzystać: przemawiały inne, bliżej znające Ją osoby. A właśnie w tej książce na s. 266 znalazłem Jej nazwisko. Jest tam fotokopia ciekawego dokumentu: prośby majora UB z 1975 roku o przedłużenie inwigilacji niżej wymienionych osób. Otóż wymieniono w nim Panią Jadwigę jako osobę śledzoną przez wydział UB zajmujący się Kościołem ale w jakim towarzystwie! Są znani w Krakowie księża Andrzej Bardecki, Andrzej Kłoczowski, Marian Jakubiec, Józef Tischner, są późniejsi biskupi Jan Pietraszko, Jan Chrapek, Franciszek Macharski, Stanisław Dziwisz, jest ks. bp Julian Groblicki, jest i ks. kard. Karol Wojtyła. I to było to dobre towarzystwo: dla Pani Jadwigi jak najbardziej właściwe, a samo przez się wydające o Niej świadectwo bez słów. Dziś sobie myślę, że teraz też przebywa w dobrym towarzystwie: najlepszym towarzystwie aniołów i świętych. Św. Paweł napisał: Mówię, bracia, czas jest krótki. Trzeba więc, aby ci, którzy mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, którzy płaczą, jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, jakby się nie radowali; ci, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali, ci, którzy używają tego świata, jakby z niego nie korzystali. Przemija bowiem postać tego świata (1 Kor 7, 29-31). Pani Jadwiga rzeczywiście pamiętała, że czas na tej ziemi jest krótki. A skoro tak jest nie warto poświęcać się temu, co nieistotne z perspektywy wieczności. A z tej perspektywy wszystko jest mało ważne wszystko oprócz miłości. Miłości okazywanej Bogu i dawanej ludziom. Bo wszystko inne przeminie tak jak to życie. Dobrze, gdy blisko nas żyją ludzie, którzy pokazują, że dziś, tutaj, teraz można i trzeba iść taką właśnie drogą. I tylko żal, że tak szybko odchodzą Ks. Bogdan Markowski CM

5 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. 5 CHÓR MARIAŃSKI W NOWYM JORKU W piątek 26 września o godz wylądowaliśmy na lotnisku Johna Kennedyego w Nowym Jorku, gdzie czekał na nas mój syn Robert i była chórzystka Małgorzata Cymanów, która towarzyszyła chórowi przez cały czas pobytu: była przewodniczką, sponsorem, dbała o jego interesy. Krótko mówiąc była przyjacielem i dobrym duchem zespołu. Po przylocie okazało się, że jedenastu chórzystów nie ma bagaży! Wszyscy oczekiwali, że lada chwila bagaże przybędą, tymczasem dowiedzieliśmy się, że nasze walizki pozostały w Krakowie. Niestety, dopiero na czwarty dzień bagaże dotarły do hotelu przy Messerole Avenue, gdzie mieszkaliśmy. Mieliśmy więc poważny problem: w co ubrać się na występy? Przez ponad tydzień w różnych miejscach Nowego Jorku słuchano Chóru Mariańskiego. Nasze koncerty poprzedziła informacja w kościołach oraz prasowa w wielu gazetach polonijnych (Kurier, Nowy Dziennik), a także informacje radiowe i inne. Pierwszy koncert odbył się już w sobotę 27 września przed Mszą św. w kościele pw. Świętych Cyryla i Metodego na Greenpoint (gdzie pracują Księża Misjonarze, a proboszczem jest ks. Tadeusz Maciejewski, który pracował w naszej parafii). Chór rozpoczął wykonaniem utworów polskich kompozytorów: G. Gorczyckiego, M. Zieleńskiego, J. Świdra, R. Twardowskiego, W. Kilara. Pieśni polskie w opracowaniu ks. I. Mańskiego śpiewaliśmy na Mszy św., a koncerty kończyły się zwykle hitami chórowymi: Pie Jesu A.L. Webbera, w wykonaniu naszych solistek, i Pueri concinite, w wykonaniu naszych Panów. Występ zakończył się hymnem Good bless America. Kiedy zaś rozległo się wołanie o hymn Polski najpierw odśpiewaliśmy kilka pieśni wojskowych, patriotycznych razem z całym ludem w kościele a zakończyliśmy hymnem Polski. To był sygnał, czego od nas oczekują nasi rodacy! Ten spontaniczny koncert, okraszony moimi patriotycznymi komentarzami o Polsce i Polakach, wywołał wiele łez, emocji i radości. W niedzielę 28 września w kościele Św. Wojciecha na Elmhurst Queens sporo Polaków przyszło na Mszę św. i nasz występ. Drzwi do kościoła otworzyła mi parafianka z naszej, krakowskiej parafii. Prezentowaliśmy muzykę Józefa Świdra w kompozycjach Modlitwy do Bogarodzicy (sł. K.K. Baczyńskiego), Czego chcesz od nas Panie (do słów J. Kochanowskiego) oraz Piosnka (do słów C.K. Norwida) i Wierzę (sł. J. Słowackiego). Te kompozycje stanowiły kanwę naszych występów. Oczywiście, nie brakło pieśni patriotycznych, które w pewnym sensie przygotowywały nas i Polonusów do przemarszu w Paradzie Pułaskiego. Nasze spotkanie z Polonią zostało zakończone hymnem Polski, ale już z trzema zwrotkami. Na zdjęciu: Dyrygent i Chórzyści w konsulacie polskim w Nowym Jorku

6 6 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. Godzinę później autobusem jechaliśmy na słynny Manhattan, gdzie na 23. alei mieliśmy uczestniczyć we Mszy św. i dać koncert w kościele pw. Trzech Króli. Koncert został zarejestrowany przez telewizje The Preyer Chanel. Nagrywaliśmy m.in. The Lord Bless You and Keep You T. Ruttera, Pie Jesu A.L. Webbera, Pueri concinite J.R. von Herbecka, Benedicta Filia J. Łuciuka, Agnus Dei W. Kilara. Na Mszy św. śpiewaliśmy Laetatus sum G.G. Gorczyckiego i pieśni polskie w opracowaniu ks. I. Mańskiego, a na zakończenie Psalm radosny T. Szeligowskiego. Zaś po Mszy św. na spotkaniu z Polonią pieśniom polskim i wspomnieniom nie było końca. O godz rozpoczęliśmy koncert na Greenpoint w kościele Księży Misjonarzy pw. Św. Stanisława Kostki w największej parafii nowojorskich Polaków. Ksiądz proboszcz Marek Sobczak przyjął nas bardzo życzliwie obiadem i innymi smakołykami. Koncert rozpoczęliśmy tradycyjnie muzyką polskiego renesansu i baroku. Na Mszy św. wykonywaliśmy pieśni polskie w opracowanie ks. I. Mańskiego. Po Mszy śpiewaliśmy m.in. pieśni patriotyczne, w czym uczestniczyli wszyscy zgromadzeni. Ludzie reagowali bardzo żywiołowo i spontanicznie na moje słowa o dokonaniach naszego Narodu. Hymn Polski na zakończenie śpiewali wszyscy, a na bis ks. Proboszcz poprosił o Szła dzieweczka do laseczka Chór musiał się pilnować, aby ludzie żywiołową reakcją nie wytrącili nas z rytmu. Był to najtrudniejszy dzień: trzy koncerty, a chór jeszcze nie przystosował się do zmiany czasu, nie miał też kompletnych strojów. W poniedziałek 29 września mogliśmy odetchnąć od koncertów: był czas na rejs statkiem wokół Manhattanu, wejście na Empire State Building, indywidualne zwiedzanie Manhattanu i obiad w restauracji Mangia na 57. ulicy. We wtorek 30 września odbył się koncert w kaplicy pw. Św. Pawła, w tzw. strefie zero (miejsce tragedii z 11 września 2001 roku). Koncert zorganizował pan Matt Workmann z chóru The Uniwersity Glee Club of New York zespołu, który przed laty odwiedzał Kraków. Po koncercie część chórzystów udała się na Broadway, na musical Chicago. W środę 1 października zaczęliśmy od zwiedzenia Central Parku i The Metropolitan Museum of Art. A potem odbył się koncert w kościele pw. Św. Stanisława Męczennika na Manhattanie, gdzie posługują Ojcowie Paulini (to w tej parafii w latach osiemdziesiątych przez 6 miesięcy pełniłem funkcję organisty). Na koncercie byli obecni sponsorzy: pan Ludwik Wnękowicz (Prezes Kongresu Polonii Amerykańskiej w Nowym Jorku) oraz pan Adam Bąk wraz małżonką Ewą (prezes firmy Adamba), a także pani Małgorzata Cymanów menadżer firmy Mangia. Oficjalni goście jak na każdym koncercie otrzymali pamiątki związane z 750-leciem miasta Krakowa oraz płyty CD z nagraniami Chóru Mariańskiego. W czasie Mszy św. na dziękczynienie wykonaliśmy Alleluja F.G. Haendla (fragm. z oratorium Mesjasz), a puentą koncertu był utwór Ortus de Polonia M. Zieleńskiego. W czwartek 2 października po prywatnym zwiedzaniu Nowego Jorku wieczorem zgromadziliśmy się na koncercie w konsulacie polskim na Manhattanie. Gości przywitał pan konsul Krzysztof Kasprzyk, po czym oddał głos Dyrygentowi Chóru (na język angielski tłumaczyła pani Magda Nizińska). Przedstawiłem Chór i powiedziałem m.in., że jesteśmy z parafii, którą przed laty kierował ks. biskup Albin Małysiak, znany z tego, że w czasie wojny ukrywał pięcioro Żydów. Koncert rozpoczął się nokturnem pośmiertnym F. Chopina, wykonanym przez Magdę Jęczmionek, a następnie chór odśpiewał pieśni patriotyczne w opracowaniu J. Świdra. Po czym nastąpiły utwory do tekstów naszych poetów: K.K. Baczyńskiego, J. Kochanowskiego, C. Norwida, J. Słowackiego Utwór Pie Jesu A.L. Webbera, w wykonaniu solistek Anety Kubackiej i Agnieszki Dajcz, i z akompaniamentem fortepianowym Jana Skórki oraz chóru, dedykowany był polskim bohaterom walczącym za naszą i wasza wolność na wszystkich frontach świata Tu wspominałem współczesnego bohatera rotmistrza Witolda Pileckiego, wielkiego Polaka Henryka Sławika, i Artura Rubinsteina, który w czasie inauguracyjnego koncertu z okazji powstania ONZ widząc, że na postumentach nie ma polskiej flagi, ze złością zagrał Jeszcze Polska nie zginęła i Mazurka F. Chopina. Mówiłem: Polsce potrzeba takich ludzi, jak Artur Rubinstein. Śpiewaliśmy jeszcze Amazing grace, The Lord Bless You and Keep You, O sole mio w popisowym utworze naszych panów Piotra Górskiego i Mariusza Solarza, oraz fragment utworu Anatewka z musicalu Skrzypek na dachu przy akompaniamencie fortepianowym naszej koleżanki Agnieszki Dajcz, Pueri concinite oraz America z West Side Story z akompaniamentem fortepianowym Jana Skórki. Koncert zakończyło Gaude Mater Polonia (dedykowałem ten hymn wszystkim ludziom na świecie, którzy kochają Polskę i dobrze jej życzą). Po koncercie gratulacjom nie było końca: gratulowano nam swobody, profesjonalizmu, rozmachu, wykonania. Spontaniczna radość przy lampce wina zaowocowała tańcami, nasze panie w konsulacie dały prawdziwy pokaz swoich możliwości, zaś ich ruchów ciał i rąk nie powstydziłby się reżyser musicalu Chicago. Prym jednak wiódł pan konsul Krzysztof Kasprzyk i jego teściowa Janina Bukowy. Konsulat takiego koncertu nie przeżył jeszcze w swojej historii! mówili pracownicy konsulatu i uczestnicy koncertu. W piątek 3 października po południu odbył się koncert w katedrze pw. Św. Patryka, a wieczorem w kościele pw. Matki Boskiej Pocieszenia przy Metropolitan Avenue. Program był podobny do tego w innych kościołach, a wiele osób płakało i śpiewało całym sercem razem z nami, zaś hymn Polski rozrastał się coraz bardziej: zaczynaliśmy od jednej zwrotki, a kończyliśmy na czterech.

7 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. 7 [Na zdjęciu: Chór Mariański na Paradzie Pułaskiego W sobotę 4 października ponownie mieliśmy czas na indywidualne zwiedzanie Nowego Jorku: m.in. Statuy Wolności, Muzeum of Natural History, Chinatown, Central Parku, Oceanarium, Long Island. Wieczorem odbył się koncert w kościele pw. Św. Krzyża na Maspeth. W koncertowej części śpiewaliśmy inne utwory niż dotychczas np. Parce Domine (fragment ze Znalezienia Świętego Krzyża F. Nowowiejskiego). Na koncert przyszło wielu Polaków, a także wielu naszych przyjaciół, z którymi mogliśmy wspólnie przeżywać piękne chwile. Niedziela 5 października to finał i punkt kulminacyjny naszego wyjazdu. Najpierw uroczysta Msza św. w katedrze Św. Patryka na rozpoczęcie Parady Pułaskiego. Po raz pierwszy od 22 lat zespół wokalny z Polski został zaproszony na chór centralny katedry, gdzie zawsze śpiewa zawodowy chór katedralny. Śpiewamy więc na specjalnym miejscu: wszystkie głosy są nagłośnione mikrofonami; na zakończenie wykonujemy Boże, coś Polskę w opr. I. Mańskiego, z akompaniamentem Dyrygenta Chóru. Po Mszy św. ustawiamy się przy 28. ulicy, gdzie z przedstawicielami chórów polonijnych wyruszymy na Paradę Pułaskiego. Wreszcie rusza cała machina parady: idą polskie szkoły, parafie, kluby sportowe, jadą platformy z najpiękniejszymi Polkami z różnych dzielnic, grają orkiestry. Polacy z Nowego Jorku starają się pokazać swój dorobek i osiągnięcia. Są także delegacje z różnych miast Stanów Zjednoczonych. Maszeruje również nasz Chór. Na czele chłopcy bliźniacy (jak ich nazwali chórzyści) niosą duży transparent z napisem Chór Mariański z parafii NMP z Lourdes z Krakowa. Chór prezentuje się pięknie, dziewczyny wreszcie w kompletnych strojach. Raz za razem śpiewamy Kukułeczka kuka, Szła dzieweczka do laseczka, Od Krakowa goście jadą. Jesteśmy niezwykle serdecznie witani przez tłumy ludzi oglądających przemarsz (często słyszymy: Witamy Kraków! Śpiewajcie Krakusy!) i przez spikerów zapowiadających nasz udział w paradzie. Przy katedrze uczestników pozdrawia ks. kardynał Edward Egan. Kiedy podszedłem do niego powiedział: Pięknie śpiewaliście na Mszy, gratuluję! Tak oto spełniło się moje marzenie: aby Chór zawieźć na Paradę Pułaskiego i maszerować z tysiącami Polaków mieszkających na terenie Nowego Jorku. Przemarsz potrwa aż do godziny Niestety już o godzinie 16.00, na zaproszenie jednego z prezesów Kongresu Polonii Amerykańskiej, pana Ludwika Wnękowicza, jedziemy na piknik do New Jersey. Częstują nas obiadem i nie tylko: jest jeszcze mała dyskoteka. Później idziemy na ostatni koncert chóru do kościoła pw. Św. Kazimierza świątyni z zabytkowymi witrażami, pełnej przepięknych malowideł, przedstawiających sceny biblijne i świętych naszych czasów. Wśród uczestników koncertu jest także słynny bokser Tomasz Adamek. Na zakończenie serdecznie dziękuję wszystkim, a w szczególności panu Ludwikowi Wnękowiczowi za zaproszenie do Nowego Jorku i do New Jersey. Na jego życzenie chór śpiewa Totus Tuus H.M. Góreckiego. Tym pięknym utworem kończymy nasze śpiewanie i nasze tournée. W poniedziałek 6 października chórzyści udają się jeszcze na zakupy na Manhattan i Greenpoint, a potem na wspólny obiad do polskiej restauracji Karczma, gdzie największym powodzeniem cieszą się golonki, steki i pierogi

8 8 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. Potem już pakowanie, wyjazd autobusem na lotnisko i ostatnie spojrzenie na panoramę Nowego Jorku W latach osiemdziesiątych byłem dwukrotnie w Nowym Jorku, za każdym razem po 6 miesięcy. Grałem w tamtejszych kościołach, spotykałem się z Polonusami, starałem się choć trochę zrozumieć Amerykę. Często przechodziłem koło katedry pw. Św. Patryka, bywałem w Carnegie Hall i Lincoln Center. Jako widz dwukrotnie stałem na Paradzie Pułaskiego i patrzyłem, ilu Polaków maszeruje w tej paradzie. I czasem się łezka w oku kręciła że tak wielki potencjał Narodu Polskiego jest w Nowym Jorku. Marzyłem, aby kiedyś przyjechać tutaj z chórem, wesprzeć moralnie, duchowo zespoły śpiewacze, zachęcić je do pracy na rzecz kultury polonijnej, przywieść trochę literatury chóralnej. Będąc po raz drugi wraz z zespołem w Nowym Jorku chciałem w jakiś sposób podziękować Ameryce i Polonusom za to, co dobrego doznałem w tym mieście. Tutaj poznałem pana Adama Bąka, który potrafił mówić całymi godzinami o Polsce i Polakach, i zawsze pozytywnie. To m.in. dzięki niemu zrozumiałem, jak ważne jest, aby mieć pozytywny stosunek do ludzi wokół siebie i do tego, co się robi. A teraz dzięki jego pomocy i inspiracji po raz drugi znaleźliśmy się w Nowym Jorku... Na łamach naszego parafialnego pisma pragnę z Chórzystami raz jeszcze serdecznie podziękować wszystkim Księżom Proboszczom, Księżom, Wiernym w polskich parafiach i Słuchaczom koncertów za tak serdeczne przyjęcia naszego Chóru, za wspólne odniesienia do Ojczyzny, za wspólne śpiewy, za wszelką pomoc (a pomagali nam wszyscy). Dziękujemy wszystkim Sponsorom począwszy od Państwa Bąków, firmie Adamba i ich sekretarce Pani Justynie Augustyn, Pani Małgosi, Saszy Muniak i jego korporacji Mangia, Prezesowi Kongresu Polonii Amerykańskiej Ludwikowi Wnękowiczowi, Panu Janowi Sporkowi, firmie transportowej Polonez, Robertowi Rybarskiemu. A dziennikarzom z gazet Kurier i Nowy Dziennik za artykuły o naszym Chórze. Wszyscy przyjmowali nas wspaniale, z prawdziwie polską gościnnością. Raz jeszcze: Dziękujemy! Jan Rybarski (z chórzystami z Chóru Mariańskiego) O KOŚCIOŁACH POLONIJNYCH W NOWYM JORKU Najpierw kościół pw. Świętych Cyryla i Metodego na Greenpoincie. Patroni tej świątyni, Cyryl i Metody, zwani Apostołami Słowian, odegrali w polskich dziejach, a zwłaszcza dziejach Małopolski, wyjątkową rolę. Jeszcze w czasach przedpolskich, zanim Mieszko I podjął dzieło jednoczenia ziem polskich, tereny państwa Wiślan dostały się pod przejściowe panowanie państwa Wielkomorawskiego. Właśnie w tym okresie ziemie te objęte zostały chrystianizacją, zapewne krótkotrwałą, przez misjonarzy z kręgu św. Metodego. Sam Kraków należał najpewniej, podobnie jak Wiślica, do głównych ośrodków chrześcijańskich. Bracia Cyryl i Metody chrystianizowali ziemie Słowian jako wysłannicy papieży, ale w tzw. obrządku słowiańskim. Obaj bracia z Sołunia (Tesaloniki) zostali ogłoszeni w 1980 roku przez Jana Pawła II współpatronami Europy. W kościołach wzniesionych przez społeczności polskie bądź znajdujących się pod opieką polskich księży sporo jest ikonograficznych akcentów związanych z historią Polski bądź polskimi świętymi. Najbardziej niezwykłym w tym względzie jest kościół pw. Św. Kazimierza w New Jersey, w którym polichromia (współczesna) znakomicie ideowo adekwatna do rzeźb ołtarzowych przedstawia sceny biblijne (tonda w nawie głównej) oraz charakteryzuje się niezwykłym nasyceniem tematyką związaną z dziejami polskiego Kościoła, świętych polskich, wreszcie dziejami Polski. Nad ołtarzem głównym umieszczony został oryginalny hołd złożony świętym: pochód świętych polskich ze św. Kazimierzem, królową Jadwigą, św. Kingą, św. Janem Kantym; po prawej stronie są umieszczeni charyzmatyczni przywódcy narodu, zmarli w opinii świętości m.in. prymas Stefan Wyszyński i ks. Stanisław Skorupka.

9 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. 9 Poniżej widzimy duże, monumentalne sceny z tragicznej historii Polski: męczeńska śmierć nazaretanek nowogródzkich, zadana przez hitlerowców oraz tragedia unitów z Pratulina, rozstrzelanych przez Rosjan za wierność Kościołowi katolickiemu. W kościele liczne malowidła ścienne przedstawiają świętych polskich, w tym także współczesnych (św. Brat Albert, bł. Aniela Salawa, św. Maksymilian Kolbe i wielu innych). W tym kościele, zbudowanym przed stu laty, są także cenne witraże z początku XX wieku, których treści ze względu na wieczorną porę nie mogłem jednak rozpoznać. W katedrze pw. Św. Patryka na Manhattanie jest piękna, choć niewielka rozmiarami (jak wszystkie inne kaplice otaczające wieńcem nawy boczne) kaplica polska, z wizerunkiem Matki Bożej Częstochowskiej pośrodku, a po bokach obrazem św. Kazimierza i św. Faustyny Kowalskiej. W innych kościołach pw. Św. Stanisława Kostki (pięknie wyposażonym, przypominającym polskie wnętrza kościołów), Św. Stanisława Szczepanowskiego, Św. Krzyża, Matki Bożej Pocieszenia religijne motywy polskie są też nader częste, choć nie w takim nasyceniu i nie tak konsekwentnym wyrazie ideowym. Dominują wizerunki Matki Bożej Częstochowskiej, Bożego Miłosierdzia, świętych, którym dedykowane są świątynie. Często polskich świętych przedstawiają też witraże. Warto podkreślić, że bodaj we wszystkich tych kościołach obok obrazu Bożego Miłosierdzia rozpowszechnione są obrazy przedstawiające świętą siostrę Faustynę Kowalską, co dowodzi, iż w środowiskach Polonii amerykańskiej bardzo rozpowszechniony jest kult Miłosierdzia Bożego. Stanisław POŚWIĘCENIE FIGURY MATKI BOŻEJ Na zbiegu ulic Obopólnej, Lea i Warmijskiej, w miejscu dawnego cmentarza, stoi piękna figura Matki Bożej Niepokalanej, podobna do figury Matki Bożej Niepokalanie Poczętej z XVIII wieku, która znajduje się przy ul. Mazowieckiej 42 (a właściwie to od tamtej ładniejsza). Podpisana modlitwą: Matko, nie opuszczaj nas przyciąga pobożnych mieszkańców okolicznych domostw i przechodniów. A ponieważ upływ czasu odbił na niej swoje piętno figurka została niedawno odrestaurowana staraniem Rady Dzielnicy V. O odnowienie figury zabiegali okoliczni mieszkańcy, na czele z p. Ireną Brandys z ul. Warmijskiej. Pani Irena wsparta przez panie Janinę, Zdzisławę i Kazimierę oraz innych mieszkańców zadbała także o zorganizowanie uroczystości poświęcenia odnowionej figury. W sobotę 18 października o godz ks. Wojciech Kałamarz odprawił w naszym kościele Mszę św. w intencji o Boże błogosławieństwo i opiekę Matki Bożej dla wszystkich, którzy przyczynili się do odrestaurowania figury maryjnej, oraz za zmarłych fundatorów figury, a po Mszy św. dokonał poświęcenia odnowionej figury. Najpierw na Mszy św. w kościele, a potem na poświęceniu i modlitwie różańcowej przy figurze zgromadziła się grupa ucieszonych czcicieli Matki Najświętszej z okolicznych domów. (XYZ) [Na zdjęciu: W czasie poświęcenia figury Matki Bożej Niepokalanej

10 10 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. [Na zdjęciu: Uczestnicy spotkania w Krakowie- Skotnikach SPOTKANIE W SKOTNIKACH W Ośrodku Sportowym Jacka i Józefa Hajtków w Skotnikach w niedzielę 21 września odbyło się VI spotkanie ministrantów, którzy służyli w naszym kościele w latach W niedzielę tak jak w poprzednich dniach padał deszcz i było zimno. Taka pogoda nie odstraszyła byłych ministrantów, którzy w latach swojej służby bez względu na pogodę zawsze byli przy ołtarzu: w ośrodku zgromadziło się 30 ministrantów, wraz z żonami, dziećmi i osobami towarzyszącymi. Spotkanie, zorganizowane pod hasłem Bądźmy dobrymi uczniami Chrystusa, rozpoczęła uroczysta Msza św. Liturgię Słowa przygotowali dawni ministranci i ich żony. Ks. Henryk Surma w homilii mówił o modlitwie: Jeżeli chcemy być dobrymi uczniami Chrystusa musimy się modlić. Czy jednak nadal modlicie się tak, jak to było w czasie służby ministranckiej? Modlitwa poranna, wieczorna i w ciągu dnia niech jednoczy Wasze rodziny. W czasie modlitwy wiernych wspominano zmarłych ministrantów, polecano Bogu rodziców, którzy zmarli od czasu ostatniego spotkania, łączono się z tymi, którzy żyją na obczyźnie i nieobecnymi, którzy z różnych powodów nie przybyli na spotkanie. Po Mszy św. wszyscy zasiedli do wspólnego posiłku. Rozmowy przy stole wnosiły w serca ciepło, tak potrzebne w panującej jesiennej aurze. Potem był czas na skorzystanie z sauny, basenu czy siłowni i na spotkanie z p. Janem Budziaszkiem, który przypomniał, że każda godzina i minuta naszego życia jest darem od Boga, który jest treścią naszego życia, dlatego w różnych okolicznościach trzeba mówić, wołać: Zaufaj Panu! Pan jest z nami! Z powodu pogody zaplanowane ognisko nie doszło do skutku. Uczestnicy spotkania żegnali się w różnym czasie, życząc sobie zdrowia i wszystkiego najlepszego. A ks. Henryk dziękował wszystkim za stworzenie wspaniałej, religijnej atmosfery. (nadesłał ks. Henryk Surma CM) DOTYKAJĄC TAJEMNICY (19) Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo (Ga 4,4-5). Jednym z ciekawszych tematów poruszanych przez Pawła w listach do dziś zachowanych jest prawo. Greckie nomos, pojawiające się na kartach jego dzieł łącznie 121 razy, niesie w sobie semantykę hebrajskiego torah, gdyż Apostoł Narodów mimo wychowania w Tarsie, mieście wielu kultur i propozycji religijnych, i mimo rzymskiego obywatelstwa był z urodzenia i przynależności religijnej Żydem.

11 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. 11 Paweł jako Hebrajczyk pod terminem prawo rozpoznaje pouczenie czyli naukę i dyrektywę. Dla Żydów Prawo jest najpierw darem Boga, ofiarowanym Ludowi Wybranemu w celu formacji w kierunku horyzontalnym: tworzenia właściwych relacji społecznych lecz również wertykalnym: by zwrócić ludzkie wspólnoty ku Bogu jako Dawcy wszelkiego ładu, harmonii, miłości. Dla porównania warto odwołać się do Pięcioksięgu czy (dla precyzji historycznej) do adekwatnych pozycji dotyczących starożytnego Bliskiego Wschodu i uważnie prześledzić okoliczności kształtowania się prawa, jego nadawania i przemian, jakie zachodziły w postawach ludzi po jego otrzymaniu i wprowadzeniu w życie. Prawo w rozumieniu Żydów to jednak nie tylko normy postępowania, zbiór przepisów nadanych przez Boga, rozbudowanych przez ludzi, lecz także świadectwo. Pod hebrajskim edut świadectwo stosowanym naprzemiennie w Starym Testamencie z terminem prawo kryje się usłyszane i zapisane przez człowieka Słowo Boże: Biblia. Takie rozumienie wskazuje na rzeczywistość określaną jako duch prawa: ten pozostaje cały czas ten sam, a jest nim pouczenie, poprzez które Bóg wskazuje człowiekowi drogę, jaką powinien on podążać. Warto jednak postawić pytanie: z jakim prawem polemizuje Paweł w swoich listach? A raczej: z jakim jego rozumieniem? Z upływem czasu religijność narodu żydowskiego przestała koncentrować się na obietnicy Boga, zapowiadającej Jego bliskość z ludźmi i wyzwolenie poprzez Mesjasza, a zogniskowała się wokół satysfakcji z dobrze wykonanego obowiązku spełnienia, zachowania konkretnego przepisu. To, co miało kierować do Boga zaczęło prowadzić do pychy: człowiek stawał się zadowolony z samego siebie i skoncentrowany na tym, jak perfekcyjnie udaje mu się zachowywać normy. A może jeszcze częściej prowadziło do swoistej frustracji, gdy okazywało się, że nie sposób zachować 613 przepisów, dopisanych przez Żydów do dekalogu. Relacja miłości przekształciła się w swoistą opłatę, haracz składany Bogu wypełnianiem norm. A starsza niż te ostatnie była obietnica Bożej łaski i błogosławieństwa, która miała pobudzać ludzkość do odpowiedzi miłością na miłość. Jak pisze Paweł w Liście do Rzymian: Abraham otrzymał obietnicę nie za wypełnianie uczynków czyli nie dlatego, że zasłużył sobie na przychylność Boga, ale całkowicie darmo. Jeżeli bowiem Abraham został usprawiedliwiony z uczynków, ma powód do chlubienia się, ale nie przed Bogiem. Bo cóż mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość. Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności. Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego, co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego poczytuje się za tytuł do usprawiedliwienia [ ] On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co było powiedziane: takie będzie twoje potomstwo. I nie zachwiał się w wierze, choć stwierdził, że ciało jego jest już obumarłe - miał już prawie sto lat - i że obumarłe jest łono Sary. I nie okazał wahania ani niedowierzania co do obietnicy Bożej, ale się wzmocnił w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu i był przekonany, że mocen jest On również wypełnić, co obiecał. Dlatego też poczytano mu to za sprawiedliwość (Rz 4, ). Ten fragment bardzo dobrze ukazuje najsłynniejszą dialektykę Pawłową: wiara a uczynki. Bóg odkupuje człowieka i czyni go wolnym dlatego, że tego chce, ale do człowieka należy przyjąć bądź odrzucić dar zbawienia, czyli odpowiedzieć wiarą lub nie. Prawo daje znajomość grzechu (Rz 3,20) w 1 Kor Paweł wręcz mówi, że jest ono jadem i siłą grzechu (1 Kor 15,56). Prawo w znaczeniu przykazania, nakazu rozpoczyna swoje istnienie w raju przy pierwszej prośbie Boga: nie jedzcie owoców z drzewa poznania dobra i zła. Gdyby nie było rzeczywistości braku, zła, czegoś co niszczy nie zaistniałaby konieczność wprowadzania i oznajmiania Prawa. I gdyby miłość w człowieku odniosła tryumf nad podejrzliwością, że Bóg pragnie coś zataić, zachować tylko dla siebie nie byłoby problemu Prawa. I gdyby siła wierności człowieka wobec Boga nie musiała wiązać się z satysfakcją z zachowania normy prawo nie musiałoby wskazywać, co wolno, a czego nie wolno. W dalszej refleksji nad prawem, która ma miejsce w Liście do Galatów Paweł nazywa Prawo wychowawcą, pedagogiem. Ale podobnie, jak kończy się okres uczęszczania do szkoły podobnie zakończył się czas opieki Prawa nad człowiekiem. Jezus przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie zakończył szkołę prawa i otworzył dla wszystkich szkołę wiary. Tutaj należy przyjąć po prostu przyjąć do siebie zbawienie, uwierzyć i wziąć do siebie miłość Boga. Co bowiem było niemożliwe dla Prawa, ponieważ ciało czyniło je bezsilnym, tego dokonał Bóg. On to zesłał Syna swego w ciele podobnym do ciała grzesznego i dla usunięcia grzechu wydał w tym ciele wyrok potępiający grzech, aby to, co nakazuje Prawo, wypełniło się w nas, o ile postępujemy nie według ciała, ale według Ducha (Rz 8,3-4). Jezus został ukrzyżowany zgodnie z Prawem i według Prawa powinien być przeklęty (Pwt 21,23) odrzucony przez Boga. Ale skoro Bóg w ten sposób pragnął zbawić świat zatem sposób zbawienia wskazuje na jedynie wychowawczą rolę prawa (Ga 3). Ono nie jest w stanie pomóc grzesznikowi, gdyż jest przez niego łamane a zatem grzesznik staje się winowajcą wobec prawa. Jezus czyni prawo służebnym wobec miłości. Prawo bowiem według Pawła może pomóc w odczytywaniu woli Boga (tu Żyd ma wyższość, bo ma poznanie Prawa) oraz poświadczyć odkupienie dokonane w Jezusie. Spróbujmy w jeden z jesiennych wieczorów dokonać refleksji nad kształtem naszej religijności: czy jest ona prawnicza czy ma charakter miłości do Tego, który ukochał nas raz i na zawsze na całą wieczność. S. Joanna Nowińska SM

12 12 Z życia Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes w Krakowie nr 11 (79) 2008 r. INFORMACJE PARAFIALNE Kalendarium duszpasterskie MSZE ŚW. W NIEDZIELE: 6 30, 8 00, 9 30, (dzieci), 12 30, 15 00, 16 30, 18 30, (studenci); w kaplicy akademickiej: przedszkolaki, młodzież (z wyjątkiem 1 i 2 listopada) MSZE ŚW. W TYGODNIU: 6 00, 7 00, 8 00, 9 00, 15 00, i (z wyjątkiem sobót); SPOWIEDŹ ŚWIĘTA: w tygodniu: , , (z wyjątkiem sobót); w niedziele: pół godziny przed Mszą św. (nie spowiadamy w czasie Mszy św.) KANCELARIA PARAFIALNA czynna od poniedziałku do piątku: w godz i Kursy Przedmałżeńskie: poniedziałki, godz Poradnia Przedmałżeńska: poniedziałki, godz środy, godz Dyżur Stowarzyszenia Miłosierdzia: poniedziałki, godz czwartki, godz Dyżur członków Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej: wtorki, godz Biblioteka Żywego Różańca czynna w środy, godz Punkt Konsultacji Psychologiczno-Pedagogicznej czynny w czwartki, g Klub Parafialny czynny od wtorku do piątku: w godz NUMERY TELEFONÓW parafia: kancelaria: zakrystia: LISTOPAD 1 (sobota): Uroczystość Wszystkich Świętych. Porządek Mszy Świętych jak w każdą niedzielę. Nie będzie Mszy św. z udziałem dzieci przedszkolnych i dla młodzieży w kaplicy akademickiej. Pierwsza sobota miesiąca: Godzinki o Niepokalanym Poczęciu NMP o godz (niedziela): Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych (Dzień Zaduszny). Porządek Mszy Świętych jak w każdą niedzielę. Nie będzie Mszy św. z udziałem dzieci przedszkolnych i dla młodzieży w kaplicy akademickiej. 6 (czwartek): Pierwszy czwartek miesiąca: dzień modlitwy w intencji nowych powołań do kapłaństwa i życia zakonnego. Msza św. w intencji ministrantów i ich rodzin o godz (piątek): Pierwszy piątek miesiąca: odwiedziny kapłanów w domach chorych z posługą sakramentalną od godz. 9.00; dodatkowa Msza św. z udziałem dzieci o godz (niedziela): Święto Rocznicy Poświęcenia Bazyliki Laterańskiej. 11 (wtorek): Święto Niepodległości. Uroczysta Msza św. w intencji Ojczyzny o godz (niedziela): 33 niedziela zwykła. 22 (sobota): Wspomnienie św. Cecylii, dziewicy i męczennicy, patronki śpiewu i muzyki kościelnej. 23 (niedziela): Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Święto patronalne Akcji Katolickiej, Wspólnoty dla Intronizacji Najśw. Serca Pana Jezusa i służby liturgicznej. Niedziela Cudownego Medalika: okolicznościowe kazania wygłosi ks. Tadeusz Lubelski CM, dyrektor krajowy Stowarzyszenia Cudownego Medalika (Apostolatu Maryjnego). 27 (czwartek): Święto Najśw. Maryi Panny od Cudownego Medalika. Poświęcenie i rozdawanie Cudownego Medalika po Mszach św. o godz. 6.00, 7.00, 8.00, 9.00, 15.00, i (piątek): Wspomnienie św. Katarzyny Labouré, dziewicy. 29 (sobota): Pielgrzymka parafialna do kościoła pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła przy ul. Stradomskiej z racji Roku św. Pawła: uroczysta Msza św. o godz i nabożeństwo ku czci Apostoła Narodów. 30 (niedziela): I niedziela Adwentu. Zbiórka ofiar do puszek na paczki świąteczne dla dzieci z ubogich rodzin. Redakcja: redaguje zespół; Ks. Bogdan Markowski CM (red. naczelny), Ks. Wojciech Kałamarz CM (red. techniczny); adres parafii: ul. Misjonarska 37, Kraków, tel.: (012) ; deusdedit13@interia.pl Druk: Firma PLATAN, Kryspinów 256, Liszki, tel.: (012) ;