Redakcja naukowa: prof. dr hab. Witold Modzelewski. Redaktor prowadzący: Piotr Zyśk. Podatek od nieruchomości w judykaturze

Transkrypt

1 Redakcja naukowa: prof. dr hab. Witold Modzelewski Redaktor prowadzący: Piotr Zyśk Podatek od nieruchomości w judykaturze

2 Spis treści Wykaz ważniejszych skrótów... 3 Wstęp... 4 I. Podatnik podatku od... 4 II. Przedsiębiorca jako podatnik podatku od... 4 III. Opodatkowanie dróg, a podatek od... 5 IV. Przeznaczenie budynku, a wysokość stawki podatkowej... 6 V. Moment powstania obowiązku podatkowego... 6 VI. Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości części budynku związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej... 7 VII. Ustalenie stawki opodatkowania garażu podatkiem od... 7 VIII. Grunty rolne a opodatkowania podatkiem od... 8 IX. Grunty rolne a opodatkowania podatkiem od... 9 X. Transformatory energetyczne a opodatkowanie podatkiem od... 9 XI. Linie kablowe a przedmiot opodatkowania od XII. Nabycie nieruchomości a zaległości podatkowe XIII. Ewidencja gruntów i budynków a opodatkowanie podatkiem rolnym XIV. Wymogi formalne decyzji a podatek od... 12

3 Wykaz ważniejszych skrótów k.c. ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., nr 16, poz. 93 ze zm.); MF Minister Finansów; NSA Naczelny Sąd Administracyjny; Ordynacja podatkowa ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r., poz. 749 j.t. ze zm.); Prawo budowlane ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz j.t. ze zm.); Ustawa ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 j.t. ze zm.); Ustawa z dnia 17 maja 1989 r. ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo Geodezyjne i Kartograficzne (Dz. U. z 2010 r., nr 193, poz ze zm.); Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000r., nr 80, poz. 903 j.t. ze zm.); WSA Wojewódzki Sąd Administracyjny.

4 Wstęp Podatek od nieruchomości stanowi najstarszą historycznie formę opodatkowania W Polskim systemie podatkowym uregulowany jest ustawą z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych 1. W swojej obecnej konstrukcji jest to typowy podatek majątkowy, co oznacza, że podstawę opodatkowania stanowi wyłącznie powierzchnia danej nieruchomości lub w przypadku budowli wartość. Jako podatek lokalny stanowi jedno z podstawowych źródeł budżetu określonej gminy. Podatek ten stanowi przedmiot wielu rozstrzygnięć sądowych. Z racji dużej ilości orzeczeń związanych z tą tematyką, poniższe orzeczenia zostały wybrane i opracowane, aby przedstawić najważniejsze związane z tematyką opodatkowania I. Podatnik podatku od Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy, podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące: 1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3; ( ) 4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie: a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości, b) jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem ust. 2. ( ) 3. Jeżeli przedmiot opodatkowania znajduje się w posiadaniu samoist- 1 Dz.U j.t. ze zm. nym, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości ciąży na posiadaczu samoistnym. Wyrok WSA w Krakowie z dnia 11 października 2012 r. 2 nie uznał skargi na interpretacje indywidualną w przedmiocie opodatkowania podatkiem od nieruchomości przy umowie bezpłatnego użyczenia. Sąd podtrzymał, iż w art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy ustawodawca wprowadził odrębną regulacje w stosunku do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy, który uznaje za podatników właścicieli nieruchomości i obiektów budowlanych. Takie odrębne unormowanie ma istotne znaczenie, w sytuacji gdy są spełnione warunki określone w art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy, wówczas podatnikiem będzie wyłącznie posiadacz Wklucza to obowiązek obciążenia właściciela, którym jest Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Zawsze w takim przypadku podatnikiem jest posiadacz władający danymi nieruchomościami lub obiektami budowlanymi, nawet w przypadku gdy nie posiada do tego tytułu prawnego. W art. 3 ustawy ustawodawca zawarł unormowania dotyczące zarówno posiadacza samoistnego, jak i posiadacza zależnego. Unormowania te wykazują pewne różnice. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 3 ustawy, jeżeli przedmiot opodatkowania znajduje się w posiadaniu samoistnym, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości ciąży na posiadaczu samoistnym. Specyfika posiadania samoistnego, wyrażająca się we władaniu rzeczą jak właściciel, wymagała od ustawodawcy wskazania podmiotu obciążonego obowiązkiem podatkowym w sytuacji, gdy samoistny posiadacz nieruchomości nie jest równocześnie jej właścicielem. Jeżeli natomiast nieruchomość została oddana w posiadanie zależne, to co do zasady podmiotem zobowiązanym do uiszczenia podatku będzie właściciel (użytkownik wieczysty, posiadacz samoistny), który oddał rzecz w posiadanie zależne. Od tej zasady, jak to już zostało wcześniej wskazane, został 2 I SA/KR 740/11. wprowadzony w ustawie w art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) wyjątek. Jeżeli zatem posiadanie nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części stanowiących własność Skarbu Państwa lub - tak jak w rozpoznanej sprawie - jednostek samorządu terytorialnego wynika z umowy zawartej z właścicielem lub z innego tytułu prawnego, to podatnikiem podatku od nieruchomości będzie posiadacz Przepis ten nakłada obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości na posiadacza zależnego, a więc tego, który włada rzeczą jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą. II. Przedsiębiorca jako podatnik podatku od Zgodnie z art. 1a ust. 1 ustawy użyte w ustawie określenia oznaczają: 1) budynek obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach; ( ) 3) grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b), chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych; Zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 1 lit. a) ustawy, Rada gminy w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie: od gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez wzglę-

5 du na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków 0,80 zł od 1 m 2 powierzchni. Przedmiotem sporu była podatkowa kwalifikacja bezumownego korzystania przez zakłady energetyczne z gruntów, na których wzniesione są słupy i linie energetyczne, a mianowicie przesądzenie czy zakłady energetyczne są posiadaczami służebności gruntowej i czy posiadanie to wyczerpuje znamiona opodatkowania według stawek niezwiązanych z działalnością gospodarczą. NSA w wyroku z dnia 22 września 2011 r. 3 rozstrzygał czy zakłady energetyczne w przypadku postawienia słupów linii energetycznych wraz z liniami napowietrznymi są posiadaczami tych gruntów w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy. W podanym wyroku NSA uznał zarzut, iż Sąd pierwszej instancji, dokonał błędnej wykładni art. 1a ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy przyjmując, że zakłady energetyczne, które na gruntach będących w zarządzie Nadleśnictwa postawiły słupy linii energetycznych wraz z liniami napowietrznymi, nie są posiadaczami tych gruntów w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy. NSA stwierdza, że w sytuacji gdy Nadleśnictwo nie zawarło z zakładami energetycznymi umowy przenoszącej posiadanie nieruchomości, okoliczność, że w ramach korzystania z tej nieruchomości można wyróżnić takie elementy posiadania służebności, jak uprawnienie do wejścia na grunt i oczyszczanie go z roślinności drzewiastej i krzewiastej, nie wyklucza faktycznego władania przez zakłady energetyczne gruntami w rozumieniu art. 336 k.c. Sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę skutkuje tym, że budynek, budowla, grunt są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Różnego rodzaju obiekty niewykorzystywane w danym momencie lub gdzie prowadzona jest innego rodzaju działalność niż gospodarcza (np. socjalna) należy uznać za związane z działalnością gospodarczą. Tymczasowy brak wykorzystywania danego obiek- 3 II FSK 548/10. tu dla celów działalności gospodarczej nie uprawnia do przyjęcia, że nie stanowi on nieruchomości związanej z działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W definicji tej nie ma warunku wykorzystywania tego rodzaju nieruchomości na cele związane z działalnością gospodarczą, wystarczy sam fakt ich posiadania przez przedsiębiorcę. III. Opodatkowanie dróg, a podatek od Zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 ustawy o drogach publicznych użyte w ustawie określenia oznaczają: 1) pas drogowy wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą; 2) droga budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym; Zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają: grunty zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane w nich budowle z wyjątkiem związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż eksploatacja autostrad płatnych. Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 lipca 2012 r. 4 wskazuje, że ewidencja gruntów nie wystarcza dla stwierdzenia, czy grunt oznaczony jako droga jest zwolniony z opodatkowania podatkiem od Zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 9 grudnia 2003 roku do 31 grudnia I SA/Gd 470/12. roku, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegały pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. Przepis ten uległ zmianie z mocy art. 1 pkt 3 lit. b) tiret trzecie ustawy z dnia 7 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw 5 zmieniającej ustawę z dniem 1 stycznia 2007 r. Dopiero od dnia 1 stycznia 2007 r. w sposób nie budzący wątpliwości wyłączono z opodatkowania tylko te grunty, które zostały zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane w nich budowle. Ustawa nie definiowała ani pojęcia pasa drogowego ani drogi w związku z czym należy odwołać się do rozumienia tych pojęć przyjętego w ustawie o drogach publicznych, zwłaszcza, że pojęcia te zdefiniowano właśnie ustawą z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw 6 W świetle art. 4 pkt 1 i 2 ustawy o drogach publicznych pasem drogowym będzie wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym zlokalizowane są droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą, zaś drogą - budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego zlokalizowana w pasie drogowym. Ewidencja gruntów i budynków, jak wskazuje już jej nazwa, nie jest dokumentem obejmującym budowle, w tym drogi. Są tam zawarte dane dotyczące gruntów i budynków, a nie budowli. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są zatem niewystarczające 5 Dz. U. z 2006 r., nr 249 poz Dz. U. z 2003 r., nr 200 poz ze zm.

6 do ustalenia, czy na danym terenie znajduje się budowla, np. droga. Reasumując, dla celów wymiaru podatku od nieruchomości, jaką jest budowla, determinantem wymiaru tego podatku jest wystąpienie zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Znaczenie drugorzędne mają natomiast w tej mierze zapisy zawarte w ewidencji gruntów i budynków. W konsekwencji przyjąć należy, że dane zawarte w ewidencji nie są wystarczające do stwierdzenia, że grunt oznaczony jako droga zwolniony jest z opodatkowania podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy. Dla prawidłowego określenia zakresu wyłączenia dróg z opodatkowania tym podatkiem konieczne jest więc faktyczne ustalenie, czy na danym terenie znajduje się tego rodzaju budowla. IV. Przeznaczenie budynku, a wysokość stawki podatkowej. Zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy, nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach, z zastrzeżeniem ust. 5. Zgodnie z rozporządzeniem z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków 7 46 ust.1, dane zawarte w ewidencji podlegają aktualizacji z urzędu lub na wniosek osób, organów i jednostek organizacyjnych, o których mowa w 10 i 11. Wyrok dotyczący zmiany przeznaczenia nieruchomości, i jego wpływu na wysokość obciążenia podatkowego. WSA w Rzeszowie w wyroku z dnia 17 stycznia 2013 r. 8 orzekł, iż zmiana przeznaczenia nieruchomości przez wpis w planie zagospodarowania przestrzennego nie ma znaczenia dla powstania 7. Dz. U. z 2001 r., nr 38, poz I SA/Rz 1036/12. oraz ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego. Powstanie zobowiązania podatkowego nie jest uzależnione od określonego przeznaczenia nieruchomości, wiąże się zaś z dysponowaniem prawem majątkowym do nieruchomości, o którym mowa w art. 3 ustawy. Zatem dopóki skarżącej przysługuje prawo współwłasności przedmiotowej nieruchomości, ciąży na niej zobowiązanie podatkowe w podatku od Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Z treści tego przepisu wynika, że organy podatkowe, ustalając wysokość zobowiązania podatkowego nie mogą przyjąć innej podstawy opodatkowania niż ta, wynikająca z ewidencji gruntów i budynków. Wiążący charakter danych zawartych ewidencji gruntów i budynków wynika z faktu, iż posiada ona walor dokumentu urzędowego w rozumieniu art Ordynacji podatkowej, co oznacza, że stanowi dowód tego, co zostało w niej urzędowo stwierdzone. Organy podatkowe będące związanymi treścią ewidencji gruntów i budynków nie mogą pominąć danych z ewidencji w toku postępowania podatkowego, nie są także uprawnione do weryfikowania klasyfikacji wskazanej w ewidencji oraz do dokonywania samodzielnych ustaleń w zakresie wielkości gruntu lub jego przeznaczenia. Podatnik, kwestionujący prawidłowość danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków powinien wszcząć procedurę ich zmiany, zwracając się do organu prowadzącego taką ewidencję na podstawie 46 ust. 1 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie bowiem z tym przepisem dane, zawarte w ewidencji podlegają aktualizacji z urzędu (przez organ prowadzący taką ewidencję) lub na wniosek osób, organów i jednostek organizacyjnych, o których mowa w 10 i 11 tj. m. in. na wniosek właścicieli V. Moment powstania obowiązku podatkowego. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy, jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. Jeśli podatnik rozpoczął użytkowanie tylko części budynku, podczas gdy pozostała jego część jest nadal w budowie, podatek od nieruchomości należy zapłacić tylko od części używanej. NSA w wyroku z dnia 14 sierpnia 2012 r. 9 rozstrzygnął sprawę, w której podatniczka nie zakończyła budowy budynku, nie wykończyła go, ale rozpoczęła użytkowanie jednego piętra. Parter pozostawał w stanie surowym zamkniętym. Przepisy dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości stanowią, że obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku, np. zakup Inaczej jest przy nowych budynkach. Tu obowiązek podatkowy powstaje 1 stycznia po roku, w którym zakończono budowę lub rozpoczęto użytkowanie. Zatem jeśli np. podatnik zakończył budowę 15 stycznia 2012 r., to obowiązek podatkowy powstanie dopiero z dniem 1 stycznia 2013 r. 9 II FSK 2445/10.

7 Problem w tym, że w omawianej sprawie podatniczka nie zakończyła budowy, a rozpoczęła użytkowanie tylko części budynku. Do tej pory w podobnych przypadkach zdarzało się, że organy podatkowe i sądy administracyjne prezentowały negatywne dla podatników stanowisko, a mianowicie, że nawet w przypadku rozpoczęcia użytkowania tylko części obiektu, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do całej W prezentowanym wyroku NSA zajął odmienne stanowisko, korzystne dla podatników. Zdaniem sądu, jeżeli budowa nie została zakończona, a rozpoczęto użytkowanie części budynku, to obowiązek podatkowy powstaje tylko do tej użytkowanej części To słuszna konkluzja, która znajduje potwierdzenie w przepisach ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W tym orzeczeniu ważna jest jeszcze jedna kwestia wysokość opodatkowania. Ustawa uzależnia wysokość stawki podatku od tego, czy nieruchomość jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej czy nie. Jeśli obiekt (budynki, budowle, grunty) jest w posiadaniu przedsiębiorcy podatnik powinien wpłacać fiskusowi najwyższą stawkę chyba, że przedmiot opodatkowania nie może być wykorzystywany ze względów technicznych. Zasada ta zdaniem fiskusa ma zastosowanie w odniesieniu do całości nieruchomości również wtedy, gdy podatnik na potrzeby firmy użytkuje tylko część nieruchomości a pozostała część nie może być wykorzystywana ze względów technicznych. Z takim podejściem nie zgodził się jednak NSA w cytowanym wyroku. Jego zdaniem przedsiębiorca powinien najwyższą stawką objąć tylko tę część nieruchomości, którą użytkuje na potrzeby firmy, a nie całą nieruchomość. W ocenie NSA, względy techniczne mogą też dotyczyć części Inaczej byłaby to wykładnia rozszerzająca. Wyrok NSA jest dobrą wiadomością dla podatników. Sąd potwierdził bowiem, że podatek płaci się tylko od części użytkowanej VI. Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości części budynku związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy, grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Wyrok dotyczący opodatkowania budynku najwyższą stawką podatkową tylko w tej części w jakiej jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. NSA w wyroku z dnia 14 sierpnia 2012 r. 10 orzekł, iż nie można stosować wykładni art. 6 ust. 2 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy, która uznaje, iż związanie z prowadzeniem działalności gospodarczej tylko w części budynku, i użytkowanie go tylko w tej określonej części powoduje opodatkowanie najwyższą stawką podatkową całości tego budynku. Z przepisu art. 6 ust. 2 ustawy nie wynik, iż częściowe związanie z prowadzoną działalnością gospodarczą, wywołuje obowiązek zastosowania 10 II FSK 2444/10. najwyższej stawki opodatkowania w stosunku do całości budynku. W art. 6 ust. 2 ustawy dwukrotnie używany jest zwrot w części, co może oznaczać, iż możliwe jest powstanie dwóch sytuacji. Pierwsza, w której podatnik, przed zakończeniem budowy np. budynku jednopiętrowego, a po wybudowaniu parteru i zabezpieczeniu budowy zaprzestaje jej kontynuacji, rozpoczyna użytkowanie tego parteru przed ostatecznym wykończeniem, to wówczas obowiązek podatkowy w zakresie tego parteru powstałby od 1 stycznia następnego roku podatkowego po roku, w którym rozpoczęto użytkowanie budynku. Druga zaś sytuacja odnosiłaby się do stanu faktycznego ustalonego w rozpoznawanej sprawie, w którym podatniczka nie zakończyła budowy budynku, nie wykończyła go ostatecznie, ale rozpoczęła użytkowanie jego części (tu I piętro). Obowiązek podatkowy wówczas zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy powstaje tylko w zakresie tej części użytkowanego budynku, a nie w zakresie całości. Wyraźnie bowiem przepis art. 6 ust. 2 ustawy stwierdza w którym rozpoczęto użytkowanie budynku lub jego części. Jeżeli by obowiązek podatkowy wówczas powstawał w zakresie całości budynku, to użycie w tym przepisie określenia lub jego części byłoby zbędne. NSA w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę nie podziela wykładni art. 6 pkt 2 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy co do tego, że związanie z prowadzoną działalnością gospodarczą nawet części budynku i rozpoczęcie jego użytkowania tylko w części powoduje konieczność opodatkowania jego całości najwyższymi stawkami podatkowymi. Jest to bowiem rozszerzająca wykładnia tych przepisów. VII. Ustalenie stawki opodatkowania garażu podatkiem od Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budynki lub ich części.

8 Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy, budynek to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. samodzielnym lokalem mieszkalnym, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. NSA w wyroku z dnia 12 października 2011 r. 11 orzekł, że garaż znajdujący się w budynku mieszkalnym powinien zostać opodatkowany taką samą stawką jak mieszkania, a nie jak lokale użytkowe.organy podatkowe wskazywały na zasadność zastosowania stawki podatkowej określonej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e), obejmującej swym zakresem budynki pozostałe lub ich części, natomiast skarżący domagał się określenia stawki na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy, przyjmując, że garaż jest częścią budynku mieszkalnego i w związku z tym powinien być opodatkowany (preferencyjną) stawką podatkową adekwatną dla części budynku mieszkalnego.w ocenie NSA: Garaż stanowiący część budynku mieszkalnego podlega, jako ta część, opodatkowaniu na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 1 a ust. 1 pkt 1 ustawy, z zastosowaniem stawki podatkowej przewidzianej dla części budynku mieszkalnego, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) wymienionej ustawy. Samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, o których mowa w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r., pomimo tego że na mocy tej ustawy mogą stanowić odrębne nieruchomości, są faktycznie 11 II FSK 733/10. częściami określonego budynku mieszkalnego i z powodu wzmiankowanego wyodrębnienia nie przestają nimi być. Pod względem prawnym potwierdza to art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r., w którym definiuje się samodzielny lokal jako obszar wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku, a także art. 2 ust. 1 ustawy wskazujący jako przedmiot opodatkowania budynki lub ich części, nie zaś określone (mieszkalne, niemieszkalne) lokale mieszczące się w budynku. Garaż, jako pomieszczenie o innym przeznaczeniu aniżeli mieszkalne, jeżeli stanowi część budynku mieszkalnego jako ta część podlega opodatkowaniu. Nie podważa zaprezentowanej powyżej tezy także treść art. 3 ust. 5 ustawy, zgodnie z którym: jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku. Przepis ten statuuje jedynie na kim ciąży obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność, nie normuje natomiast przedmiotu opodatkowania tym podatkiem, który określony jest w cytowanym powyżej art. 2 ust. 1 ustawy. Regulacja prawna art. 3 ust. 5 ustawy nie determinuje więc (spornej w sprawie) stawki podatkowej. Podsumowując, NSA wydał korzystny dla podatników wyrok, zgodnie z którym garaż znajdujący się w wielorodzinnym budynku mieszkalnym i stanowiący jego część, powinien być opodatkowany podatkiem od nieruchomości, przy zastosowaniu preferencyjnej stawki podatkowej od budynków mieszkalnych lub ich części, a nie od budynków pozostałych lub ich części. Należy jednakże mieć na uwadze, iż dotychczasowa linia orzecznicza i praktyka organów podatkowych w tym zakresie prezentowała niejednolite stanowisko. VIII. Grunty rolne a opodatkowania podatkiem od Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy, grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Wyrok dotyczący opodatkowania gruntów rolnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej podatkiem od NSA w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 r. 12 potwierdził, iż na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, będące w posiadaniu przedsiębiorcy. NSA stwierdził, że sposób faktycznego wykorzystywania sklasyfikowanych jako użytki rolne gruntów, decyduje o tym, czy będą one objęte podatkiem rolnym, czy też podatkiem od NSA uznał, iż grunty są wykorzystywane na prowadzenie działalności gospodarczej (zajęte na prowadzenie tej działalności) zarówno w przypadku, gdy taka działalność jest na nich bezpośrednio prowadzona (np. wydobywanie kopalin, prowadzenie zakładu przemysłowego, handlowego, czy też usługowego), jak też w przy- 12 II FSK 1771/10.

9 padku, gdy są one przedmiotem gospodarczego obrotu. Użyte w art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a), czy też w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy, określenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej należy uznać za pojęcie o szerszym zakresie znaczeniowym niż zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej (art. 2 ust. 2). O ile bowiem, stosownie do treści art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy (w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) oraz art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.b) obowiązek uiszczania podatku od nieruchomości w najwyższej stawce wiąże się co do zasady już tylko z samym faktem posiadania gruntu (budynku lub jego części) przez przedsiębiorcę (sposób wykorzystania gruntu nie ma tu znaczenia), o tyle w przypadku gruntów sklasyfikowanych m.in. jako grunty rolne, do objęcia ich podatkiem od nieruchomości wymagane będzie spełnienie dodatkowej przesłanki, tj. zajęcia (wykorzystania) tychże gruntów na prowadzenie działalności gospodarczej. IX. Grunty rolne a opodatkowania podatkiem od Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy, grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych;. Wyrok dotyczący opodatkowania gruntów rolnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej podatkiem od NSA w wyroku z dnia 7 grudnia 2012 r. 13 ustalił, iż jeżeli z art. 1 ust. 1 pkt 3 13 II FSK 2407/12. ustawy, wynika, że w posiadaniu przedsiębiorcy znajdują się użytki rolne, grunty zalesione i zakrzewione lub lasy to co do zasady podlegają one opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, chyba że nie jest prowadzona na nich działalność gospodarcza (nie są na nią zajęte), a tak będzie gdy będą wykorzystywane zgodnie z rolniczym lub leśnym przeznaczeniem. Nie wystarczy więc dla opodatkowania stawką z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy tylko posiadanie ich przez przedsiębiorcę. W orzecznictwie NSA 14 ugruntowany jest pogląd, że sezonowość, okresowość niewykorzystywania użytków rolnych do działalności gospodarczej (nie zajmowanie ich na tą działalność) nie jest przesłanką do uznania, że zachodzi okoliczność wyjątkowa przewidziana w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy. Wynika to z tego, że względy techniczne jako przesłanki o charakterze wyjątkowym powinny być rozumiane ściśle, a więc jako związane ze stanem technicznym nieruchomości, a nie ze stanem technologicznym, ekonomicznym czy finansowym. Względami technicznymi mogą być jedynie takie okoliczności faktyczne niezależne od woli przedsiębiorcy a dotyczące samej nieruchomości i jej stanu technicznego. X. Transformatory energetyczne a opodatkowanie podatkiem od Zgodnie z art. 3 pkt. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. prawo budowlane 15, budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, estakady, tunele, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno 14 wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2008 r. II FSK 1517/07, wyrok NSA z dnia 14 października 2009 r. II FSK 747/ Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz j. t. ze zm. stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne ( ). Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wyrok dotyczy uznania transformatorów energetycznych za element sieci elektroenergetycznej zwiększającej podstawę opodatkowania podatkiem od WSA w Łodzi w wyroku z dnia 6 lutego 2013 r. 16 stwierdził, że transformatory energetyczne stanowią element sieci uzbrojenia terenu i zgodnie z Prawem budowlanym stanowią budowlę. W konsekwencji ich wartość powiększa podstawę do opodatkowania podatkiem od Przepis art. 3 pkt 3 prawo budowlane, zawiera definicję budowli. Zgodnie z nim w brzmieniu obowiązującym w 2009 r. - pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne ( ). Ustawa - Prawo budowlane nie definiuje także poszczególnych obiektów będących budowlami, np. sieci uzbrojenia terenu, czy sieci technicznych. Wobec tego należy posiłkowo posłużyć się definicjami zawartymi w innych ustawach. I tak, ustawa z dnia 17 maja 1989 r. w art. 2 pkt 11 w brzmieniu obowiązującym w 2009 r. - stanowi, że pod pojęciem sieci uzbrojenia terenu rozumie się wszelkiego rodzaju nadziemne, naziemne i podziemne przewody i urządzenia: wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe, cieplne, telekomunikacyjne, elektroenergetyczne i inne, z wyłączeniem urządzeń melioracji szczegółowych, a także podziemne budowle, 16 I SA/Łd 1580/12.

10 jak: tunele, przejścia, parkingi, zbiorniki, itp. W związku z tym, skoro budowlą jest sieć techniczna (jak i sieć uzbrojenia terenu) - art. 3 pkt 3 prawo budowlane, składająca się w tym przypadku z naziemnych przewodów i urządzeń elektroenergetycznych, to sporne transformatory są elementem tej sieci, a ich wartość podlega uwzględnieniu przy obliczaniu podstawy opodatkowania w podatku od nieruchomości (art. 4 ust. 1 pkt ustawy). Sąd stwierdził, że transformatory z wszelkiego rodzaju przewodami, umieszczone na słupach energetycznych lub fundamentach żelbetowych, tworzą całość techniczno-użytkową podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 2 pkt 2 ustawy. Takie budowle są siecią elektroenergetyczną i należy je postrzegać jako funkcjonalną całość, bo jedynie przy takim ujęciu spełniają funkcję, dla której zostały wzniesione. Opodatkowaniu podlegają nie same transformatory, ale sieć elektroenergetyczna jako całość, w skład której te transformatory wchodzą. XI. Linie kablowe a przedmiot opodatkowania od Zgodnie z art. 3 pkt. 3 prawo budowlane, budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, estakady, tunele, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową; Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Sprawa dotyczyła ustalenia jakie kable telekomunikacyjne zostają uznane za podlegające opodatkowaniu jako budowla. WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 6 lutego 2013r. 17 uznał, że sieć uzbrojenia terenu w postaci telekomunikacyjnych linii kablowych stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 prawo budowlane, a przez to i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy. Z uwagi na to, że istotne dla sprawy, użyte w przytoczonym przepisie prawa podatkowego terminy: obiekt budowlany oraz budowla nie zostały zdefiniowane w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, należy odwołać się w tym obszarze do odrębnych regulacji normujących w zakresie obiektów budowlanych i budowli, to jest do odpowiednich przepisów prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. b) prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy rozumieć przez to budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Na podstawie art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. wynika, że wszelkiego rodzaju przewody, również te, które służą celom telekomunikacyjnym, stanowią sieci uzbrojenia terenu. Z kolei, sieć uzbrojenia terenu jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 prawa budowlanego. Na podstawie powoływanego już powyżej, wydanego jako wykonanie delegacji art. 7 ust. 2 pkt 2 prawa budowlanego, rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie, wiadomo, że przewody telekomunikacyjne stanowić mogą: linie kablowe ciąg połączonych kabli, linie kablowe nad- 17 I SA/Ol 3/13. ziemne umieszczone na podbudowie nadziemnej, linie kablowe podziemne umieszczone bezpośrednio w ziemi ( 3 pkt 6, 7, 8 rozporządzenia). Reasumując, stwierdzić należy, iż sieć uzbrojenia terenu w postaci telekomunikacyjnych linii kablowych stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 prawa budowlanego, a przez to i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy. Okoliczność faktyczna: czy dana sieć uzbrojenia terenu ułożona jest bezpośrednio w ziemi czy też w odpowiedniej kanalizacji kablowej, wobec treści art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego i art. 2 pkt 11 ustawa z dnia 17 maja 1989 r., które w tym przedmiocie nie stanowią, nie ma żadnego znaczenia. W przypadku, gdy składające się na sieć uzbrojenia terenu przewody linie kablowe umieszczone zostaną (w uzasadniony sposób) w odpowiedniej kanalizacji kablowej, przewody te i obejmujące je kanalizacje, spełniając samodzielnie przesłanki bycia odrębnymi budowlami, pozostawać będą w funkcjonalnym związku, tworząc całość techniczno użytkową traktowaną jako jeden obiekt budowlany. Całość techniczno użytkowa powstała z funkcjonalnego związku budowli stanowi obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit b prawa budowlanego. XII. Nabycie nieruchomości a zaległości podatkowe. Zgodnie z art. 112 ( ) 4 Ordynacji podatkowej, w przypadku zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub środka trwałego zakres odpowiedzialności nabywcy ograniczony jest ponadto do wysokości zaległości podatkowych w takiej części, w jakiej wartość nabytej zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub nabytego środka trwałego pozostaje do wartości środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa, które jest lub było prowadzone przez zbywcę. 5. Zakres odpowiedzialności nabywcy nie obejmuje: 1) należności wymienionych w art pkt 1, 10

11 2) odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych oraz oprocentowania, o którym mowa w art pkt 3, powstałych po dniu nabycia. 6. Przepisów 4 i 5 nie stosuje się do nabywców będących członkami rodziny podatnika, o których mowa w art Nabywający, za zgodą zbywającego, może wystąpić do organów podatkowych właściwych miejscowo dla zbywającego o wydanie zaświadczenia o wysokości jego zaległości podatkowych. NSA w wyroku z dnia 27 kwietnia 2012 r. 18 uznał stanowisko, iż nowy właściciel nieruchomości nie odpowiada za zaległości podatkowe poprzedników. Zgodnie z wyrokiem organy podatkowe nie mają prawa przenosić odpowiedzialności podatkowej za zaległości poprzedniego właściciela nieruchomości na obecnego. Jest to zgodne z art Ordynacji podatkowej, z którego wynika, że nabywca nie odpowiada za zaległości podatkowe, które nie zostały wykazane w zaświadczeniu. Stosownie do art Ordynacji podatkowej, nabywca nie odpowiada również za zaległości podatkowe i inne należności zbywcy powstałe po dniu wydania zaświadczenia, a przed wykonaniem nabycia. Postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia nie tylko że nie ocenia istnienia/nieistnienia zaległości podatkowych, ale nie wynika z nie niego również, że zaległości podatkowe danego podmiotu nie obciążają. Przyjęcie przeciwnego poglądu oznaczałoby, że w interesie faktycznym ubiegającego się o wydanie zaświadczenia bardziej leżałoby uzyskanie postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia, nie zaś otrzymanie zaświadczenia wykazującego określone zaległości podatkowe, co ewidentnie sprzeczne byłoby z celem regulacji prawnych działu VIIIA Ordynacji podatkowej. Z tych powodów, wydanie i treść postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia, o którym 18 II FSK 2123/10. mowa w art. 306c Ordynacji podatkowej, nie mają wpływu na zakres odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej z art W przedstawionym powyżej zakresie skarga kasacyjna jest niezasadna. Wykładnia językowa wskazuje, że w treści zapisu art. 112 Ordynacji podatkowej ustawodawca mówi o odpowiedzialności nabywcy, co pojęciowo nawiązuje do strony przywoływanego nabycia, to jest zbywcy, a nie do jego poprzedników prawnych, o których analizowany przepis w ogóle się nie wypowiada. Okoliczność, że art. 112 Ordynacji podatkowej stanowi o odpowiedzialności za zaległości podatkowe (wraz z odsetkami podatkowymi) związane z określonym przedmiotem nie uzasadnia oceny, że przywoływanych świadczeń publicznoprawnych nie można zindywidualizować również podmiotowo, to jest w relacji do zbywcy przedmiotu, z którym należności te są związane. Ponadto, w przepisie art. 112, a konkretnie w art Ordynacji podatkowej mowa jest dosłownie i jednoznacznie o zaległościach podatkowych i innych należnościach zbywcy. Przyjęcie, że odpowiedzialność na podstawie art. 112 Ordynacji podatkowej wyznaczona jest jedynie poprzez jej zakres przedmiotowy, a nie przedmiotowo podmiotowy, czyli zindywidualizowany również do zbywcy, nie dawałaby nabywcy możliwości uzyskania wiarygodnej, pełnej wiedzy na temat zaległości podatkowych, którymi może zostać obciążony. XIII. Ewidencja gruntów i budynków a opodatkowanie podatkiem rolnym. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy, grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b), chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. NSA w wyroku z dnia 22 września 2011 r. 19 oddalił skargę oraz przedstawił pogląd, że nieruchomość oznaczona w ewidencji gruntów i budynków symbolem łamanym, którego jeden z elementów wskazuje na jej rolniczy charakter, będąc własnością przedsiębiorcy, nie zajętą na działalność gospodarczą, podlega opodatkowaniu podatkiem rolnym. Art. 2 ust. 2 ustawy, zawiera przedmiotowy katalog negatywny: wszystkie grunty, które nie są użytkami rolnymi, gruntami zadrzewionymi i zakrzewionymi na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu podatkiem od NSA podziela stanowisko sądu pierwszej instancji, że powyższe nie może stanowić podstawy do objęcia przedmiotowych gruntów podatkiem od nieruchomości a tylko podatkiem rolnym. Rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji w pełni odpowiada podstawowej zasadzie prawa podatkowego: obowiązek podatkowy musi wynikać wprost z ustawy. NSA nie zgadza się z zarzutem naruszenia art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy, poprzez jego błędne zastosowanie. Przede wszystkim zauważyć należy, że według organu podatkowego sąd pierwszej instancji nie powołując się na jego treść przyjął, iż stanowi on o posiadaniu gruntów przez określony podmiot, a nie o zajęciu ich na prowadzenie działalności gospodarczej. Zarzut ten jest wewnętrznie sprzeczny, skonstruowany w sposób uniemożliwiający jego rozpatrzenie nie ma możliwości przypisania art. 1a ust II FSK 2157/10. 11

12 pkt 3 ustawy, jakiejkolwiek treści nie powołując się na niego, nawet w sposób dorozumiany. Możliwa jest sytuacja, w której sąd w uzasadnieniu orzeczenia przedstawia wywód nie wskazując przy tym na podstawy prawne, niemniej jednak z treści zarzutu nie można wywieść wniosku, że w ten sposób należy go zinterpretować. XIV. Wymogi formalne decyzji a podatek od Zgodnie z art Ordynacji podatkowej decyzja zawiera: 1) oznaczenie organu podatkowego; 2) datę jej wydania; 3) oznaczenie strony; 4) powołanie podstawy prawnej; 5) rozstrzygnięcie; 6) uzasadnienie faktyczne i prawne; 7) pouczenie o trybie odwoławczym jeżeli od decyzji służy odwołanie; 8) podpis osoby upoważnionej, z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 26 marca 2013 r. 20 uwzględnił skargę strony w przedmiocie zobowiązania podatkowego za 2012r. w związku z uchybieniami formalnymi. Sąd uznał, że należy się zgodzić z podno- szonymi przez skarżącego zarzutami, iż decyzja, którą wymierzony został podatek, winna zawierać informacje, z których w sposób jednoznaczny można zidentyfikować nie tylko podmiot, ale i przedmiot tego podatku. Wymogi formalne decyzji zostały określone w art. 210 Ordynacji podatkowej Ordynacja podatkowa, która w 1 wymienia enumeratywnie poszczególne jej elementy. Zgodnie z tym przepisem, decyzja zawiera: oznaczenie organu podatkowego (pkt 1), datę jej wydania (pkt 2), oznaczenie strony (pkt 3), powołanie podstawy prawnej (pkt 4), rozstrzygnięcie (pkt 5), uzasadnienie faktyczne i prawne (pkt 6), pouczenie o trybie odwoławczym - jeżeli od decyzji służy odwołanie (pkt 7), podpis osoby upoważnionej, z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego (pkt 8). Nie można w tym względzie zgodzić się z organem odwoławczym, że braki w treści decyzji mogą być kompensowane zawartością akt, z których wynika co jest przedmiotem opodatkowania. Brzmienie art , a także 4 Ordynacji podatkowej, wskazuje, że decyzja podatkowa powinna być skonstruowana w taki sposób, aby strona była w stanie zweryfikować ciążący na niej obowiązek i sformułować ewentualne zarzuty wyłącznie w oparciu o jej treść. Niedopuszczalne jest tym samym, aby podatnik zmuszony był poszukiwać elementów stanowiących podstawę wymierzenia zobowiązania podatkowego w aktach sprawy. 21 Decyzja organu I instancji, która zawiera braki skutkujące naruszeniem art pkt 4 Ordynacji podatkowej, wymaga od organu podatkowego wskazania podstawy prawnej wydawanego rozstrzygnięcia. Wprawdzie w powyższej decyzji powołano przepisy ustawy art. 2, 3, 4 i 6. Jednakże normy te zawierają dalsze jednostki redakcyjne określające zakres przedmiotowy i podmiotowy podatku od nieruchomości, sposób ustalania podstawy opodatkowania oraz momentu powstania i wygaśnięcia obowiązku podatkowego. Odnoszą się zatem do odrębnych i niezależnych zdarzeń (stanów faktycznych) łączących powstanie obowiązku podatkowego w podatku od Ogólne wskazanie na przepisy art. 2, 3, 4 i 6 ustawy uniemożliwia jednoznaczne ustalenie, w oparciu o tak sformułowaną treść decyzji, jakie przepisy stały się podstawą ustalenia skarżącemu przedmiotowego podatku. 20 I SA/Wr 1179/ zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 grudnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 369/08, LEX nr