newsletter czerwiec 2011 Białystok

Transkrypt

1

2 Podróż za jeden bilet rozwiązaniem lepszym nie tylko dla środowiska, lecz również dla naszych portfeli. Konkurs jest otwarty dla wszystkich: od przedsiębiorstw i organizacji po osoby lubiące podróżować. Obywatele będą mogli zagłosować na zgłoszone i już działające wyszukiwarki połączeń, a zespół złożony z fachowców oceni pomysły na nową wyszukiwarkę. Zwycięzcy otrzymają wsparcie ze strony Komisji Europejskiej na rzecz promocji ich idei. Propozycje należy zgłaszać do 9 września 2011 r. Od 15 października do 15 listopada 2011 r. będzie można, za pomocą strony internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Mobilności i Transportu, oddawać głosy na wszystkie działające wyszukiwarki, które zostały zgłoszone i pomyślnie przeszły selekcję wstępną. Jednocześnie zespół fachowców będzie oceniał pomysły na nową wyszukiwarkę. Na konferencji wiceprzewodniczący Kallas przedstawił stronę internetową poświęconą konkursowi eurojourneyplanner.eu, na której obok szczegółów dotyczących konkursu można znaleźć gamę już istniejących w różnych państwach wyszukiwarek połączeń na interaktywnej mapie Europy. Wiceprzewodniczący Kallas dokonał również otwarcia 8. Europejskiego Kongresu ITS w Lyonie. Tematem kongresu jest Inteligentna mobilność ITS na rzecz zrównoważonego transportu osób i towarów w obszarach miejskich. 1 Lot samolotem, przesiadka do pociągu lub autobusu, a wszystko z jednym biletem zarezerwowanym i kupionym w internecie - tak według Komisji Europejskiej powinno wyglądać podróżowanie to Europie. Dlatego odpowiedzialny za transport komisarz Siim Kallas ogłosił konkurs na stworzenie wyszukiwarki ułatwiającej podróż różnymi środkami lokomocji. Zgłoszenia można nadsyłać do 9 września. Wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej Siim Kallas na konferencji w Lyonie poświęconej inteligentnym systemom transportowym (ITS) ogłosił konkurs na stworzenie wyszukiwarki ułatwiającej podróżowanie po Europie. Po zakończeniu konkursu obywatele będą mogli zagłosować na najlepszy projekt. Komisarz Kallas wezwał do stworzenia prawdziwie europejskiej wyszukiwarki połączeń, która obejmie wszystkie państwa i wszystkie środki transportu. Obecnie istnieje ponad 100 takich stron internetowych, żadna jednak nie umożliwia użytkownikom znalezienia potrzebnych informacji lub zarezerwowania biletu na podróż po Europie obejmującą większą liczbę państw czy środków transportu. - Nie widzę powodów dla istnienia tak dużej liczby wyszukiwarek w sytuacji, gdy mamy mieć jeden ogólnoeuropejski rynek. Chcę móc podróżować po Europie przesiadając się z samolotu do pociągu czy na statek, transportem miejskim lub dalekobieżnym, posługując się przy tym jednym biletem, który został zarezerwowany i kupiony online. Dlatego właśnie ogłaszam dziś ten konkurs. Technologie już istnieją, trzeba tylko zrobić pierwszy krok, żeby miliony Europejczyków mogły planować swoje podróże za pomocą paru kliknięć stwierdził Siim Kallas. Konferencja w Lyonie ma na celu dyskusję na temat sposobu, w jaki technologie informacyjno-komunikacyjne mogą przyczynić się do rozwiązania wielu problemów związanych z transportem. Wyzwania takie jak zmiana klimatu, rosnące natężenie ruchu i koszty paliwa sprawiają, że musimy znaleźć bardziej inteligentne sposoby podróżowania. Podróż multimodalna z wykorzystaniem różnych rodzajów transportu stanowi częściową odpowiedź. Może okazać się ona Nie ruszaj się bez karty Planujesz podróż w UE, do Islandii, Liechtensteinu, Norwegii lub Szwajcarii? Jeśli tak, nie zapomnij zabrać ze sobą Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ). Pomoże Ci ona zaoszczędzić czas i pieniądze oraz uniknąć kłopotów, jeśli za granicą zachorujesz lub ulegniesz wypadkowi. Według danych opublikowanych dziś przez Komisję Europejską w obrocie jest niemal 185 milionów kart. Co to jest europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego (EKUZ) i co się stanie, gdy ulegnę wypadkowi lub zachoruję w czasie pobytu w innym kraju UE niż ten, w którym mieszkam?

3 Europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego ułatwia osobom ubezpieczonym w jednym z 27 państw członkowskich Unii Europejskiej, Islandii, Liechtensteinie, Norwegii lub Szwajcarii dostęp do usług zdrowotnych w trakcie czasowego pobytu w jednym z tych krajów Karta zapewnia tym obywatelom taki sam dostęp do publicznej opieki zdrowotnej (np. do lekarza, apteki lub szpitala), jak osobom ubezpieczonym w odwiedzanym kraju. W razie potrzeby skorzystania z leczenia w kraju, który pobiera opłaty za usługi zdrowotne, ubezpieczeni otrzymają zwrot kosztów na miejscu lub po powrocie do domu. Podróżni powinni móc skorzystać z opieki zdrowotnej w zakresie umożliwiającym im kontynuowanie pobytu. Europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego nie obejmuje planowanego leczenia, na które niezbędna jest uprzednia zgoda. Czy mogę ubiegać się o europejską kartę ubezpieczenia zdrowotnego? Kartę mogą uzyskać osoby ubezpieczone w jednym z krajów Unii Europejskiej, w Islandii, Liechtensteinie, Norwegii lub Szwajcarii bądź objęte państwowym systemem zabezpieczenia społecznego jednego z tych państw. Każdy podróżujący członek rodziny powinien mieć własną kartę. W jaki sposób mogę ubiegać się o europejską kartę ubezpieczenia zdrowotnego? Każde państwo odpowiada za produkcję i dystrybucję kart na swoim terytorium. W celu uzyskania karty należy zatem skontaktować się z lokalną instytucją odpowiedzialną za opiekę zdrowotną. W większości krajów o EKUZ można ubiegać się na kilka sposobów: osobiście, za pośrednictwem poczty elektronicznej, zwykłej poczty, faksem, telefonicznie lub przez Internet. W niektórych krajach (Szwecja, Norwegia) można wnioskować o EKUZ nawet SMS-em! W Austrii, w Republice Czeskiej, we Włoszech, w Szwajcarii oraz od 2010 r. w Niderlandach EKUZ jest wydawana automatycznie wszystkim ubezpieczonym. Istnieją strony internetowe oferujące europejską kartę ubezpieczenia zdrowotnego za opłatą. Należy pamiętać, że karta jest dostępna nieodpłatnie za pośrednictwem lokalnej instytucji odpowiedzialnej za opiekę zdrowotną. Na podanej poniżej stronie internetowej można dowiedzieć się, w jaki sposób ubiegać się o kartę w Twoim kraju: Jak długo czeka się na wydanie europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego? Okres oczekiwania na wydanie karty różni się w poszczególnych krajach. W niektórych państwach karta wydawana jest bezzwłocznie (Węgry, Polska, Grecja, Cypr, Łotwa, Belgia, Niderlandy), w innych trwa to kilka dni roboczych (Estonia, Szwecja, Rumunia, Finlandia, Zjednoczone Królestwo, Portugalia, Dania, Norwegia, Islandia, Szwajcaria, Irlandia, Malta, Austria, Francja, Słowenia, Hiszpania). W kilku państwach (we Włoszech, Słowacji i na Litwie) na otrzymanie EKUZ czeka się średnio dni. Wreszcie w niektórych krajach (Bułgaria, Luksemburg) może trwać to do czterech tygodni. Co się stanie, jeśli zapomnę swojej karty lub nie otrzymam jej na czas? W razie potrzeby uzyskasz opiekę niezbędną do kontynuowania wakacji, tak aby konieczność skorzystania z leczenia nie zmusiła Cię do powrotu do domu. Karta ułatwi Ci jednak uzyskanie bezpłatnej opieki zdrowotnej na miejscu, jeśli jest ona dostępna, albo otrzymanie zwrotu kosztów, jeżeli trzeba z góry zapłacić za leczenie. Gdy karta nie została wydana na czas, można także poprosić swoją instytucję do spraw opieki zdrowotnej o tymczasowy certyfikat zastępczy. Jeśli jesteś za granicą, możesz poprosić o wysłanie tymczasowego certyfikatu zastępczego faksem. Dodatkowe informacje na temat europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego można znaleźć na stronie: Jaki jest okres ważności karty? Okres ważności EKUZ znacznie różni się w poszczególnych krajach. Niektóre państwa wydają EKUZ tylko na kilka miesięcy (Polska i Rumunia). Inne wystawiają kartę na kilka lat. Na przykład Grecja, Francja i Słowenia wydają kartę średnio na jeden rok; Finlandia, Hiszpania i Islandia na dwa lata; Szwecja, Liechtenstein, Portugalia, Łotwa, Norwegia, Szwajcaria, Litwa i Malta na trzy lata. Niektóre kraje, takie jak Republika Czeska i Austria, wystawiają EKUZ na okres do 10 lat, w zależności od kategorii, do której należy osoba ubezpieczona. Ile osób ma europejską kartę ubezpieczenia zdrowotnego? Oto nowe dane przedstawione przez krajowe instytucje: Według najnowszych danych przekazanych przez państwa członkowskie i opublikowanych dziś przez Komisję Europejską obecnie ponad 188 milionów 2

4 3 osób w Europie ma EKUZ lub certyfikat zastępczy. To ponad 37% całej ludności UE i mniej więcej tyle samo, co w ubiegłym roku. Kraj EKUZ wydane w 2010 r. EKUZ w obrocie Tymczasowe certyfikaty zastępcze Austria Belgia Bułgaria Cypr Republika Czeska Dania Estonia Finlandia Francja Niemcy Grecja Węgry Islandia Irlandia Włochy Łotwa Liechtenstein Litwa Luksemburg Malta Niderlandy Norwegia Polska Portugalia Rumunia Słowacja Słowenia Hiszpania Szwecja Szwajcaria Zjednoczone Królestwo Łącznie Łączna liczba EKUZ i tymczasowych certyfikatów zastępczych

5 Czy Europejczycy znają EKUZ? Sondaż Eurobarometru z 2010 r. wykazał, że ludzie nie zawsze wiedzą, co to jest EKUZ, nawet jeżeli są posiadaczami karty. 26% ankietowanych powiedziało, że ma EKUZ, chociaż w rzeczywistości ma ją 37% ludności. Może to wynikać także z tego, że w Austrii, Republice Czeskiej, we Włoszech i w Szwajcarii EKUZ jest wydawana automatycznie wszystkim ubezpieczonym. Zamieszkiwanie, praca lub studia za granicą wpływa na prawdopodobieństwo posiadania karty. Na pytanie, dlaczego nie mają EKUZ, 68% ankietowanych nieposiadających karty odpowiedziało, że nigdy o niej nie słyszało i nic nie wie na jej temat. Drugi najczęściej podawany powód to osobne ubezpieczenie podróżne, w związku z którym EKUZ nie jest potrzebna (11%). Pięć procent ankietowanych powiedziało, że nie chce sobie zadawać trudu związanego z uzyskaniem karty, a taki sam odsetek osób uważa, że nie potrzebuje EKUZ, bo i bez niej może uzyskać zwrot kosztów opieki zdrowotnej. Dwie trzecie posiadaczy karty zawsze zabiera ją w podróż po Europie. Najczęstszą przyczyną niezabrania karty jest zostawienie jej w domu (28% osób, które nie wzięły karty). Wrocław stolicą Wrocław będzie w 2016 r. Europejską Stolicą Kultury, razem z hiszpańskim miastem, które zostanie wskazane w przyszłym tygodniu. Wyboru dokonała niezależna komisja, zaś formalnej nominacji dokona Rada Ministrów UE w maju 2012 r. W Polsce o miano Europejskie Stolicy Kultury 2016 r. ubiegało się w sumie 11 miast:, Bydgoszcz, Gdańsk, Katowice, Łódź, Lublin, Toruń, Poznań, Szczecin, Warszawa i Wrocław. - Bardzo cieszy mnie ogromny entuzjazm, z jakim Polska podchodzi do tytułu Europejskiej Stolicy Kultury w 2016 r. Gratuluję.. Wiele miast przedstawiło świetne kandydatury, zatem sukces.. jest wielkim osiągnięciem. Mam nadzieję, że.. optymalnie wykorzysta tę jedyną w swoim rodzaju szansę, tytuł ten może bowiem przynieść znaczne korzyści kulturalne, gospodarcze i społeczne zarówno samemu miastu, jak i jego regionowi. Życzę powodzenia i liczę na to, że będzie postrzegać swój tytuł w kontekście długookresowej strategii kulturalnej powiedziała Androulla Vassiliou, europejska komisarz ds. edukacji, kultury, wielojęzyczności i młodzieży. Dodatkowe informacje: W 2016 r. gospodarzami Europejskich Stolic Kultury będą Polska i Hiszpania. Wykaz krajów, którym będzie przypadać ten tytuł do 2019 r., został określony w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w 2006 r. Europejskie Stolice Kultury są wybierane przez niezależną komisję. Po etapie preselekcji powstaje tzw. krótka lista miast, a po dziewięciu miesiącach zapada ostateczna decyzja. Następnie Rada Ministrów UE oficjalnie wyznacza dwa wybrane miasta (po jednym z dwóch krajów). W Polsce kandydowało jedenaście miast:, Bydgoszcz, Gdańsk, Katowice, Łódź, Lublin, Toruń, Poznań, Szczecin, Warszawa i Wrocław, a na krótkiej liście znalazły się: Gdańsk, Katowice, Lublin, Warszawa i Wrocław. Wnioski kandydatów zostały przeanalizowane przez komisję złożoną z 13 niezależnych ekspertów z dziedziny kultury. Sześciu spośród nich zostało wskazanych przez zainteresowane państwo członkowskie, siedmiu zaś przez instytucje europejskie. Oceniają oni wnioski na podstawie kryteriów określonych w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady. Miasta mają przygotować program kulturalny z mocno podkreślonymi elementami europejskimi, sprzyjający udziałowi mieszkańców miasta i jego okolic, a także osób z zagranicy. Europejski wymiar odzwierciedlony jest w doborze tematów oraz w sposobie organizacji (zachęca się do współpracy między podmiotami kulturalnymi w różnych państwach członkowskich). Program musi mieć także trwałe rezultaty i przyczyniać się do rozwoju kulturalnego i społecznego miasta w dłuższej perspektywie. Członkowie komisji wskazani przez instytucje europejskie: mianowani przez Komisję Europejską: Sir Jeremy Isaacs (Wielka Brytania), dyrektor stacji telewizyjnej i były dyrektor Royal Opera House, Covent Garden; Manfred Gaulhofer (Austria), dyrektor generalny Graz 2003, który prowadził liczne projekty europejskie. mianowani przez Radę: Erna Hennicot-Schoepges (Luksemburg), była poseł Parlamentu Europejskiego, członek Zgromadzenia Rady Europy 4

6 oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE), obecnie przewodniczy wielu krajowym i międzynarodowym organizacjom kulturalnym; Constantin Chiriac (Rumunia), wiceprzewodniczący kandydatury Sybina w 2007 r., aktualny dyrektor rumuńskiego teatru narodowego Radu Stanca. mianowani przez Parlament Europejski: Andreas Wiesand (Niemcy), konsultant i badacz w dziedzinie polityki i działań kulturalnych; Danuta Glondys (Polska), dyrektor Stowarzyszenia Willa Decjusza prowadzącego liczne działania w dziedzinie kultury na poziomie międzynarodowym. mianowani przez Komitet Regionów: Elisabeth Vitouch (Austria), reprezentująca Komisję Kultury, Edukacji i Badań Naukowych Komitetu Regionów, członkini Rady Miasta Wiedeń. W tym roku Europejskimi Stolicami Kultury są Turku (Finlandia) i Tallinn (Estonia), w 2012 r. będą to Guimaraes (Portugalia) i Maribor (Słowenia), w 2013 r. Marsylia (Francja) i Koszyce (Słowacja), Umea (Szwecja) i Ryga (Łotwa) w 2014 oraz Mons (Belgia) i Pilzno (Republika Czeska) w 2015 r. Dodatkowe informacje: -actions/doc413_en.htm Unia najuboższym 113 milionów euro tyle ma wynosić wysokość środków na program dostaw żywności dla najuboższych mieszkańców UE w 2012 r. To cztery razy mniej niż w latach ubiegłych. Szacuje się, że 43 milionów osób w Unii jest zagrożonych brakiem żywności, co oznacza, że nie stać ich na pełnowartościowy posiłek nawet co drugi dzień. poparcia ze strony Parlamentu Europejskiego, wniosek utknął na forum Rady Europejskiej. We wrześniu ubiegłego roku Komisja przedstawiła zweryfikowany wniosek w celu umożliwienia postępu prac nad projektem. Niestety Rada zablokowała również ten nowy wniosek. Chociaż średni standard życia w Unii Europejskiej jest jednym z najwyższych na świecie, są wciąż wśród nas ludzie, którzy nie są w stanie się wyżywić. Szacuje się, że 43 mln osób w UE jest zagrożonych niedostatkiem żywności, co oznacza, że nie stać ich na zrównoważony posiłek nawet co drugi dzień. Program na rzecz osób najbardziej potrzebujących polega na dostarczaniu żywności takim osobom i najbardziej potrzebującym rodzinom. W 2009 r. z ponad 440 tys. ton żywności skorzystało 18 mln osób w 19 państwach członkowskich. Organizacje charytatywne i pozarządowe zwracają się do UE o wsparcie, by pomagać potrzebującym. Dlatego bardzo ważne jest szybkie znalezienie rozwiązania obecnych trudności i odblokowanie możliwości wykorzystywania dostępnych pieniędzy. Komisarz ds. rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich Dacian Cioloș podkreśla wagę tego programu. Program ten pozostaje dla nas istotnym politycznym zobowiązaniem, a jego rolę docenia wiele charytatywnych organizacji, w tym pozarządowych, w Europie. Musimy zatem radzić z nim sobie w perspektywie średnio- i długoterminowej, szukając odpowiednich rozwiązań w obecnej sytuacji prawnej. Najprostszym rozwiązaniem byłoby uzyskanie poparcia państw członkowskich dla przedstawionego wniosku, który uzyskał już polityczną aprobatę Parlamentu Europejskiego. Szerszy kontekst Unijny program dystrybucji żywności dla osób najbardziej potrzebujących we Wspólnocie został zainicjowany w 1987 r. po przyjęciu przez Radę zasad dotyczących udostępniania publicznych zapasów interwencyjnych produktów rolnych państwom członkowskim, które chciały zagospodarować je jako pomoc żywnościową dla osób najbardziej potrzebujących we Wspólnocie. 5 Znaczna obniżka w porównaniu do blisko pięciuset milionów euro przyznanych w latach ubiegłych wynika z kwietniowego wyroku Trybunału Sprawiedliwości, który orzekł, że zgodnie z obowiązującymi przepisami żywność w ramach tego programu musi pochodzić z zapasów publicznych UE. W związku z tym program na 2012 r. oparty jest wyłącznie o wszystkie dostępne istniejące zapasy interwencyjne (162 tys. ton zbóż i 54 tys. ton odtłuszczonego mleka w proszku). Komisja przewidywała ryzyko takich trudności i w 2008 r. zaproponowała zmianę programu. Mimo W połowie lat dziewięćdziesiątych program zmieniono, aby umożliwić uzupełnianie zapasów interwencyjnych zakupem żywności na wolnym rynku. Nie miało to być rozwiązanie trwałe, lecz doraźne, do którego można się odwoływać w przypadkach niedoboru pewnych produktów. Podstawą programu nadal były zapasy interwencyjne aż do doprowadzenia stanu zapasów składowanych produktów do normalnego poziomu. Wprowadzane reformy wspólnej polityki rolnej (WPR) stopniowo doprowadziły do powrotu do

7 początkowej koncepcji siatki zabezpieczającej dla najuboższych. Program jest finansowany przez Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji (EFRG). Jego budżet wzrósł z niecałych 100 mln EUR w 1987 r. do 500 mln EUR począwszy od 2009 r. Uczestnictwo w programie jest dobrowolne; w 2012 r. będzie w nim uczestniczyło dwadzieścia państw członkowskich. Każdego roku państwa członkowskie, które pragną uczestniczyć w programie zgłaszają Komisji swoje potrzeby w odniesieniu do ilości produktów dostępnych w zapasach interwencyjnych. Na tej podstawie oraz w oparciu o dane Eurostatu dotyczące ubóstwa Komisja określa pułap budżetowy dla każdego uczestniczącego państwa członkowskiego oraz wykaz produktów, które mają zostać wycofane z zapasów publicznych, bądź zakupione na rynku z wykorzystaniem przyznanego budżetu. Po dostarczeniu zapasów interwencyjnych ogłaszane są przetargi na przetworzenie lub wymianę artykułów (np. pszenicy) na produkty przetworzone z tej samej rodziny (np. mąka lub makaron). Produkty te są przekazywane jako pomoc żywnościowa dla osób najbardziej potrzebujących albo w postaci paczek żywnościowych, albo jako posiłki w ośrodkach prowadzonych przez organizacje charytatywne i inne właściwe jednostki wyznaczone przez państwa członkowskie. Program na rzecz osób najbardziej potrzebujących polega na dostarczaniu żywności osobom i rodzinom w trudnej sytuacji. Kolejne reformy WPR doprowadziły do powstania systemu w dużo większym stopniu zorientowanego na rynek i poważnego zmniejszenia ilości zapasów interwencyjnych. Komisja przewidywała, że może to doprowadzić do trudności w związku z programem dla osób najbardziej potrzebujących i zaproponowała jego zmianę (w tym środki umożliwiające łatwiejszy dostęp do produktów na wolnym rynku) w 2008 r. Z powodu sprzeciwu sześciu państw członkowskich wniosek został zablokowany w Radzie. We wrześniu 2010 r. komisarz przedstawił zweryfikowany wniosek (również w celu uwzględnienia traktatu lizbońskiego) zob. komunikat IP/10/1141. Tymczasem na forum Rady Europejskiej nowy wniosek utknął w martwym punkcie. W 2009 r. Parlament Europejski wydał opinię dotyczącą wniosku z 2008 r. Jak dotychczas nie wydał natomiast opinii w sprawie wniosku z września 2010 r. W dniu 13 kwietnia br. Trybunał Sprawiedliwości w odpowiedzi na skargę wniesioną w 2009 r. przez Niemcy w sprawie programu dla osób najbardziej potrzebujących, wbrew opinii Komisji, uznał, że większość żywności w ramach tego programu powinna pochodzić z zapasów publicznych. Doroczne plany zwykle przyjmowane są we wrześniu. W obliczu drastycznych cięć budżetowych, wcześniejsze przyjęcie przyszłego planu rocznego ma dać państwom członkowskim i organizacjom charytatywnym nieco więcej czasu na znalezienie alternatywnych źródeł żywności. Więcej informacji: Więcej informacji oraz dokumentację na temat programu dystrybucji żywności dla osób najbardziej potrzebujących można znaleźć na stronie internetowej: Załącznik 1: Środki finansowe udostępnione poszczególnym państwom członkowskim w celu realizacji planu 2012: Załącznik 2: Ilości poszczególnych produktów, które mają zostać wycofane ze wspólnotowych zapasów interwencyjnych na potrzeby dystrybucji w państwach członkowskich w ramach planu w 2012 r. Schengen do poprawki Komisja Europejska ma do września przygotować dokument, określający w jakich sytuacjach i na jakich warunkach można będzie czasowo wznawiać kontrole graniczne, na wewnętrznych granicach UE. Decyzję w tej sprawie podjęli obradujący w Brukseli przywódcy 27 krajów UE. Musimy poprawić zasady Schengen - mówił na zakończenie szczytu, przewodniczący Rady Europejskiej Herman Van Rompuy. Już w maju Komisja Europejska, poproszona w tej sprawie przez rządy Francji i Włoch, zapowiedziała, że może się podjąć przygotowania przepisów, określających w jakich sytuacjach i na jakich warunkach, poszczególne kraje Unii Europejskiej, w sytuacji zagrożenia, mogłyby przywracać kontrole graniczne, na wewnętrznych granicach UE. Była to odpowiedź na kryzys związany z lawinowym napływem imigrantów z Afryki Północnej, którzy do- 6

8 7 cierali głównie do Włoch. Spór na linii Włochy - Francja dotyczył ponad 20 tysięcy imigrantów z Tunezji, którzy nielegalnie przypłynęli na włoską wyspę Lampedusa, a następnie przejeżdżali przez otwartą granicę do Francji. Obradujący w Brukseli przywódcy 27 krajów zdecydowali, że Komisja Europejska ma do września zaproponować szczegóły zmian w przepisach dotyczących strefy Schengen: kto i kiedy będzie mógł czasowo zastosować ten tzw. mechanizm obronny. Komisja Europejska uważa, że to ona powinna decydować, czy dany kraj jest uprawniony do czasowego wprowadzenia kontroli na granicy. Część krajów UE uważa, że decyzję w tej sprawie powinny podejmować samodzielnie poszczególne rządy. Zdaniem Polski, taką decyzję powinna podejmować jednak instytucja unijna, np. Rada ds. wewnętrznych, a nie rząd zainteresowanego państwa. O czasowym przywracaniu kontroli granicznej mówi art. 23 kodeksu Schengen. Zezwala on na czasowe (do 30 dni) przywrócenie kontroli na wewnętrznych granicach - w sytuacjach, kiedy zagrożony jest porządek publiczny lub bezpieczeństwo, np. podczas dużych imprez sportowych. Dodatkowe informacje: Układ z Schengen został podpisany dnia 14 czerwca 1985 r. przez Belgię, Niemcy, Francję, Luksemburg i Niderlandy. Dzięki zniesieniu systematycznych kontroli na granicach wewnętrznych, umożliwia on swobodny przepływ osób w strefie Schengen. Strefa Schengen obejmuje obecnie terytoria 25 państw członkowskich Schengen, tj. państw UE (Austria, Belgia, Dania, Estonia, Francja, Finlandia, Grecja, Hiszpania, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Malta, Niderlandy, Niemcy, Polska, Portugalia, Republika Czeska, Słowacja, Słowenia, Szwecja, Węgry, Włochy) oraz trzech stowarzyszonych państw spoza UE (Norwegia, Islandia i Szwajcaria). Bułgaria, Rumunia i Cypr obecnie tylko częściowo stosują dorobek Schengen, dlatego na granicach z tymi państwami członkowskimi nadal przeprowadzane są kontrole graniczne. Kodeks graniczny Schengen (rozporządzenie (WE) nr 562/2006) wszedł w życie dnia 13 października 2006 r. Kodeks scala i rozwija przepisy prawne Schengen. Tytuł III kodeksu przewiduje brak jakichkolwiek kontroli osób przekraczających granice wewnętrzne pomiędzy państwami strefy Schengen. W celu uzyskania bliższych informacji zapraszamy do odwiedzenia stron internetowych: Strona Cecilii Malmström, komisarz do spraw wewnętrznych UE Porozmawiajmy za mniej Operatorzy telefonii komórkowej w UE będą musieli od lipca znów obniżyć stawki za połączenia w roamingu. Konsumenci, którzy zdecydują się korzystać z regulowanej na poziomie UE eurotaryfy, zapłacą najwyżej 35 eurocentów za minutę w przypadku połączeń wychodzących i 11 eurocentów za minutę w przypadku połączeń odbieranych podczas pobytu za granicą w UE. Jest to ostatnia z serii obniżek cen regulowanych w ramach obowiązującego unijnego rozporządzenia w sprawie roamingu, które traci moc w czerwcu 2012 r. 30 czerwca 2010 r. Komisja opublikowała sprawozdanie (zob. IP/10/851), w którym stwierdziła, że obniżki cen doprowadziły wprawdzie do czasowego zmniejszenia opłat za roaming w okresie objętym regulacją, jednak istniejące przepisy nie rozwiązały podstawowego problemu, jakim jest brak konkurencji w zakresie usług roamingowych, a ceny uparcie utrzymywały się na poziomie zbliżonym do maksymalnych cen detalicznych. Stwarza to potrzebę nowych regulacji służących trwałej realizacji celu określonego w Europejskiej agendzie cyfrowej (zob. IP/10/581, MEMO/10/199 i MEMO/10/200) i zakładającego, że do 2015 r. różnica między taryfami za roaming i krajowymi opłatami telefonicznymi powinna zostać zniwelowana. Cel ten zostanie osiągnięty, jeśli konkurencja panująca na rynkach telefonii komórkowej pozwoli konsumentom na szybki i łatwy wybór usługi roamingowej na takim samym lub podobnym poziomie cenowym, jak na odnośnym konkurencyjnym rynku krajowym. W tym celu Komisja przedstawi wkrótce wniosek dotyczący długoterminowego rozwiązania problemów strukturalnych na rynku roamingowych usług głosowych, tekstowych i transmisji danych. Nowe limity cenowe na jakiś czas ograniczą w nadchodzącym roku ceny detaliczne połączeń wychodzących i odbieranych podczas pobytu w innym kraju Unii. Musimy jednak zająć się problemami związanymi z roamingiem u ich podstaw przy pomocy długotrwałego podejścia strukturalnego. Komisja przedstawi zatem już niedługo nowe, kompleksowe wnioski dotyczące długoterminowych rozwiązań podstawowe-

9 go problemu, jakim jest brak konkurencji na rynkach usług roamingowych - mówi Neelie Kroes, wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej ds. agendy cyfrowej Tańsze połączenia głosowe Maksymalne ceny detaliczne połączeń w roamingu (bez VAT) zostaną obniżone w okresie od 1 lipca 2011 r. do 30 czerwca 2012 r. Ceny te spadną z obecnych 39 do 35 eurocentów za minutę w przypadku połączeń wychodzących oraz z 15 do 11 eurocentów za minutę w przypadku połączeń odbieranych. Dla krajów nienależących do strefy euro kwota ta będzie ustalana w oparciu o kurs wymiany, który będzie podawany w Dzienniku Urzędowym UE począwszy od dnia 1 czerwca 2011 r. Krajowe organy regulacyjne ds. telekomunikacji w państwach członkowskich będą odpowiedzialne za dopilnowanie, by operatorzy przestrzegali nowych przepisów dotyczących przesyłania danych w roamingu i niższych cen połączeń głosowych. W razie problemów lub pytań dotyczących nowych limitów klienci mogą się zwrócić do krajowego organu regulacyjnego w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma ich operator. Transmisja danych w roamingu Od 1 lipca 2011 r. limit cenowy opłat hurtowych za transmisję danych w roamingu (opłaty, którymi operatorzy obciążają się nawzajem) zostanie ograniczony do 50 eurocentów za megabajt (dotychczasowo 80 eurocentów). Obowiązujące rozporządzenie nie ustanawia limitu cen detalicznych za usługi transmisji danych. Konsumenci i podróżujący w interesach będą w dalszym ciągu chronieni przed nieoczekiwanymi wysokimi rachunkami za pobieranie danych za pośrednictwem sieci komórkowych, gdyż miesięczne opłaty za pobieranie danych ograniczono do 50 euro, chyba że konsument wyraźnie zgodzi się na inną stawkę. Dodatkowe informacje Na wniosek Komisji Europejskiej Rada Ministrów UE i Parlament Europejski wprowadziły po raz pierwszy ograniczenia cen za roaming w 2007 r. (IP/07/870), chcąc zagwarantować, by abonenci telefonów komórkowych płacili zbliżone stawki za roaming w całej UE. W lipcu 2009 r. przyjęto zmienione przepisy, na mocy których stawki za roaming miały być dalej stopniowo obniżane, tak aby do lipca 2011 r. maksymalna stawka za roaming wynosiła 35 eurocentów za minutę w przypadku połączeń wychodzących oraz 11 eurocentów za minutę w przypadku połączeń odbieranych podczas pobytu za granicą (zob. IP/09/1064 i MEMO/09/309). Przyjęte w 2009 r. przepisy w sprawie roamingu będą obowiązywać do końca czerwca 2012 r. Więcej informacji znajduje się na stronie internetowej Komisji Europejskiej poświęconej usługom roamingowym: Strona internetowa agendy cyfrowej: Error! Hyperlink reference not valid.ec.europa.eu/digital-agenda Strona internetowa komisarz Neelie Kroes: ec.europa.eu/commission_ /kroes/ Neelie Kroes na Twitterze: Wysokie oceny Młodzieży w działaniu 91 proc. uczestników projektów realizowanych w ramach programu przyznaje, że dzięki niemu lepiej mówi w obcych językach, a 84 proc. twierdzi, że nauczyło się działać w interesie swojej społeczności. Takie są wyniki ankiety przeprowadzonej na początku roku przez Komisję Europejską. Jej autorzy zapytali ponad 5 tysięcy młodych ludzi, pracowników młodzieżowych i przedstawicieli organizacji, jakie korzyści odnieśli z uczestnictwa w międzynarodowych projektach Młodzieży w działaniu. Ogólny wniosek jest pozytywny: program wzmacnia aktywne obywatelstwo i pomaga w zdobywaniu kwalifikacji, przyczyniając się w ten sposób do osobistego, społecznego i zawodowego rozwoju. Z badań wynika m.in., że aż 91 proc. uczestników projektów poprawiło swą znajomość języka obcego, 84 proc. nauczyło się skuteczniej działać na rzecz swojej społeczności, 75 proc. lepiej identyfikuje swoje szanse w życiu prywatnym i zawodowym, a 87 proc. stało się bardziej otwartych na wielokulturowość w Europie. Aż 67 proc. ankietowanych jest przekonana, że 8

10 9 dzięki doświadczeniom zdobytym w trakcie projektów wzrosły ich szanse na zdobycie dobrej pracy. Optymistyczne były również wyniki badań wśród pracowników młodzieżowych. 86 proc. z nich przyznaje, że uczestnictwo w programie przekonało ich, iż warto zwrócić większą uwagę na międzynarodowy wymiar swojej pracy. 92 proc. pracowników zadeklarowało natomiast, że dzięki projektom poszerzyło swe umiejętności i wiedzę w takim stopniu, w jakim nie byłoby to możliwe w przypadku projektów realizowanych na poziomie krajowym. Program Młodzież w działaniu został doceniony również przez przedstawicieli organizacji młodzieżowych. 90 proc. z nich potwierdziło, że uczestnictwo w projektach wpłynęło na ich umiejętności w zakresie zarządzania projektami, a 89 proc. przyznało, że dzięki Młodzieży w działaniu lepiej rozumie zjawisko kulturalnej różnorodności. Co szczególnie cieszy, aż 80 proc. uczestników, 90 proc. pracowników młodzieżowych i 96 proc. przedstawicieli organizacji zadeklarowało, że w przyszłości znów planuje wziąć udział w międzynarodowych inicjatywach. Więcej szczegółów nt. badania: youth/focus/doc/monitoring_survey/main_results_ monit... Lasy w Centrum uwagi Choć nie wszyscy o tym wiedzą, rok 2011 jest między innymi Międzynarodowym Rokiem Lasów. Z tej okazji Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa organizuje konkurs rysunkowy dla młodzieży. Celem inicjatywy jest zwiększenie wśród dzieci i młodzieży świadomości tego, jak ważne są lasy. W konkursie mogą wziąć udział wszyscy chętni w wieku od 6 do 20 lat. Termin przyjmowania zgłoszeń mija 30 czerwca 2011 r. Więcej informacji na stronie Polska w Centrum uwagi. Przez najbliższe pół roku oczy całej Europy zwrócone będą na Warszawę. Polska rozpoczyna przewodnictwo w Radzie Unii Europejskiej. W ciągu 184 dni odbędzie się w naszym kraju ponad 150 spotkań z udziałem unijnych polityków. Co z tego całego zamieszania wynika dla młodzieży? Przewodnictwo w Unii Europejskiej nie oznacza, że Polsce uda się przez najbliższe pół roku załatwić swoje prywatne interesy: na podjęcie najważniejszych decyzji w sprawie budżetu, podatków czy energetyki nadal potrzebna będzie zgoda wszystkich państw. Prezydencja oznacza raczej możliwość zaproponowania własnych tematów do dyskusji i postulatów, które później mogą ale nie muszą przełożyć się na dyrektywy i rozporządzenia Komisji Europejskiej. Te tematy i postulaty określa się mianem priorytetów prezydencji. Polski rząd zatwierdził je 31 maja 2011 r. Głównym zadaniem prezydencji mają być działania na rzecz wzmocnienia wzrostu gospodarczego Warszawa będzie przekonywać Europę, by nowy budżet, który obowiązywać będzie po roku 2013, był równie hojny dla nowych krajów UE co poprzedni. Polska chce również dyskutować o znoszeniu barier na rynku usług elektronicznych. Kupowanie w zagranicznych sklepach internetowych ma być znacznie prostsze i bezpieczniejsze obecnie aż 60 proc. transakcji on- -line nie dochodzi do skutku ze względu na bariery prawne. Sytuację zdaniem naszych władz zmieniłoby ustanowienie specjalnego systemu prawnego dotyczącego transgranicznych umów sprzedaży. Drugi z priorytetów to Bezpieczna Europa żywność, energia, obronność. Polska chce wspólnej, silnej polityki UE wobec głównych dostawców surowców energetycznych (czyli w praktyce Rosji) oraz zmian we Wspólnej Polityce Rolnej i działaniu agencji Frontex, odpowiedzialnej za bezpieczeństwo zewnętrznych granic UE). Trzeci z priorytetów to Europa korzystająca na otwartości. To pod tym hasłem kryją się postulaty i pomysły najważniejsze z punktu widzenia młodzieży. Jeden z nich to inicjatywa Młodzież i świat. Jak podkreśla Klaudia Wojciechowska z Ministerstwa Edukacji Na-

11 rodowej, jej głównym celem będzie promocja współpracy młodzieży z UE z jej rówieśnikami z krajów Europy Wschodniej i Kaukazu. Region ten, pomimo sąsiedztwa z Unią, słynie z wielu barier w mobilności młodych ludzi, ale także tych odnoszących się do aktywności obywatelskiej. Prezydencja Polski w Radzie Unii Europejskiej będzie wielkim wyzwaniem logistycznym i merytorycznym dla polskich polityków ale nie będzie ograniczyć się jedynie do gabinetowych narad i pompatycznych konferencji. To także bogaty problem imprez kulturalnych, konkursów, inicjatyw społecznych, sportowych i obywatelskich a przy okazji szansa na wyjątkowe doświadczenia w roli wolontariuszy. Młodzi ludzie powinni jednak nie tylko pytać, czego można spodziewać się po prezydencji, ale także co oni sami są gotowi dla tej prezydencji zrobić. Ministerstwo Spraw Zagranicznych zachęca młodzież, placówki oświatowe i organizacje pozarządowe do aktywności: organizowania happeningów, debat i pikników europejskich, promujących polską prezydencję. Fundacja Rozwoju Systemu Edukacji postawiła odpowiedzieć na ten apel wspólnie z Ministerstwem Edukacji Narodowej szykuje cykl imprez. Najważniejsze z nich to wrześniowa międzynarodowa konferencja Kompetencje językowe podstawą sukcesu zawodowego i społecznego w Europie. W gmachu dawnej Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego specjaliści z całej Europy będą dyskutować o potrzebach kształcenia językowego w świetle integracji europejskiej i skutków, jakie ona niesie. Zostaną też poruszone zagadnienia związane z polityką i edukacją językową na każdym szczeblu kształcenia. Z kolei w październiku goście z unijnych państw zawitają do Sopotu na konferencję Mobilność sposobem zdobywania i rozwijania kompetencji od juniora do seniora. Wydarzenie to będzie okazją do dyskusji na temat potencjału mobilności edukacyjnej w kształceniu formalnym i pozaformalnym w ramach programów Uczenie się przez całe życie i Młodzież w działaniu. Podczas spotkania zostaną przedstawione sposoby wykorzystania mobilności do rozwijania programów kształcenia wielokulturowego. Zostaną zaprezentowane stosowane w krajach UE rozwiązania systemowe i legislacyjne w tworzeniu warunków do mobilności i uznawania jej efektów. Uczestnicy wypracują rekomendacje dotyczące mobilności w nowej edycji programów edukacyjnych UE. Wydarzeniem towarzyszącym dwóm oficjalnym imprezom prezydencjalnym będzie międzynarodowa konferencja Rozwijanie współpracy pomiędzy kształceniem zawodowym, szkolnictwem wyższym i uczeniem się dorosłych w odpowiedzi na wyzwania uczenia się przez całe życie. Głównym tematem wrześniowego spotkania będzie jakość kształcenia zarówno formalnego i nieformalnego. Uczestnicy będą omawiać planowane zmiany, które maja ułatwić lepszą współpracę szkolnictwa wyższego z kształceniem zawodowym, sektorem biznesowym oraz edukacją dorosłych. 10