Ksiądz przerywa mowę i zabiera się z powrotem do pracy. W tym czasie pojawia się postać Nowicjuszki:

Transkrypt

1 Szczęście to miłować Boga Scenariusz Scena I Słychać muzykę. Na scenie raczej ubogo ustrojonej(białe prześcieradła na ścianie, krzyż w pobliżu centrum, jakiś stolik, krzesła) wyłania się ks. Franciszek ciągnąc ciężki worek.(jeśli będzie możliwość rzutnika to na ścianie w tym czasie pojawi się zdjęcie Messyny po trzęsieniu ziemi). W rogu sceny drugi nieco mniejszy worek i kosz z warzywami. Kiedy Ksiądz dochodzi mniej więcej do środka sceny zatrzymuje się opiera o coś worek i zaczyna mówić: Ks. Franciszek: Prawdą jest, że trudne nastały teraz czasy dla Sycylii. Wielu spośród naszych braci i sióstr straciło życie z powodu niedawnego trzęsienia ziemi, inni nie mają dachu nad głową, wielu cierpi skrajną biedę, chorują a nie mają pieniędzy na lekarstwa. Ulice naszych miast pełne są nie mających domu dzieci. Ale w tym wszystkim nie traćmy nadziei. Opatrzność Boża nie przestała nad nami czuwać. Ot choćby dzisiaj, żywność w spiżarni się skończyła, Siostry nie miały z czego ugotować obiadu, już wydawało się, że nasze drogie dzieci w prowadzonym przez nas dla nich domu nie dostaną obiadu. Nie przestaliśmy jednak prosić Nieba o pomoc i Pan Bóg przyszedł z pomocą. Właśnie przed chwilą, wychodząc z domu, znalazłem pod drzwiami worek ziemniaków, mąkę i warzywa. Zapewne jakiś nasz dobroczyńca je zostawił. O jak dobry jest nasz Pan Bóg. Jak troskliwie się nami opiekuje. Ksiądz przerywa mowę i zabiera się z powrotem do pracy. W tym czasie pojawia się postać Nowicjuszki: Nowicjuszka: Księże Franciszku! Ja pomogę! (Pomaga przesunąć worki, bierze kosz z warzywami). W pewnym momencie pozostawia Księdza z workami, sama wychodzi do przodu i zaczyna mówić. Ksiądz w tym czasie zajmuje 1 / 6

2 się jeszcze przez moment na scenie darami opatrzności, po czym bierze mniejszy worek i schodzi ze sceny. W tym czasie Siostra mówi: Nowicjuszka: Nasz kochany Ksiądz Franciszek. Jak dobrym jest człowiekiem. Miała rację jego matka mówiąc o nim jeszcze przed latami, że jeśliby otworzyć jego serce znaleziono by tam wypisane słowo: Caritas Miłość. On prawdziwie kocha Boga i ludzi. Jego dni całe przepełnione są odwiedzinami chorych i ubogich, spowiada, udziela sakramentów, wędruje od wioski do wioski głosząc kazania. Skąd czerpie siły? Jak na to wszystko starcza mu czasu? I jeszcze to w jak troskliwy sposób zajmuje się naszym małym dziełem. Opiekujemy się osieroconymi dziećmi. Niestrudzenie nam w tym pomaga, towarzyszy na wiele sposobów. Nasze dzieci kochają go bardzo, i wiedzą, że kiedy tylko Ksiądz Franciszek jest w domu, mogą do niego przyjść, porozmawiać, coś opowiedzieć. Znaleźć u niego miłość, troskę, zainteresowanie. On naprawdę jest święty. Nowicjuszka bierze koszyk i schodzi ze sceny. Słychać jakiś pokład muzyczny, zmienia się zdjęcie na slajdzie. Scena II Sprzedawca gazet wbiega na scenę, wołając, reklamując sprzedawaną gazetę. Sprzedawca: Gazeta codzienna! Gazeta codzienna! Epidemia ospy wygasa! Koniec epidemii ospy! Bohaterska postawa Księdza di Francia! Nasz Ksiądz bohaterem! Kiedy sprzedawca już sobie pokrzyczy ;), przystaje i zaczyna opowiadać: Sprzedawca: Ksiądz Franciszek Maria di Francia. On naprawdę jest bohaterem. Kiedy po raz pierwszy w naszej Messynie wybuchła epidemia cholery, sam poprosił biskupa aby ten zgodził się na jego zamknięcie się z chorymi w szpitalu. To samo uczynił gdy epidemia cholery wybuchła po raz drugi. Także gdy nasze miasto nawiedziła ospa nie wahał się ani chwili. Poszedł służyć chorym. Opowiadają, że dniem i nocą, czuwał przy chorych, pocieszał, karmił, opatrywał rany, a przede wszystkim spowiadał. Nie chciał pozwolić na to aby choć jeden 2 / 6

3 człowiek umarł bez pojednania z Bogiem. Mówią, że do takich czynów zdolny jest tylko albo człowiek szalony albo święty. Znam go. Wiem że szaleńcem nie jest. On jest święty! Na moment sprzedawca milknie aby dać wybrzmieć wypowiedzianym przez siebie słowom, po czym znowu unosi gazetę do góry i znowu zaczyna wykrzykiwać reklamując ją. Tak schodzi ze sceny. Muzyka staje się głośniejsza. Scena III Znowu zmienia się slajd na ścianie. Ksiądz Franciszek klęczy na klęczniku pod krzyżem. W drugim rogu Sali Siostra rozmawia z kimś. Nie słychać słów bo leci muzyka. Muzyka powoli wycisza się. Siostra zostawia swego rozmówcę i idzie do Ks. Franciszka. Siostra: Księże Franciszku! Przepraszam. Wiem, że jest już druga w nocy Tłumaczyłam jej ale nie chce słuchać. Mówiłam, że nienajlepiej się Ksiądz czuje, że pora późna, że nie można tak męczyć Księdza po nocy, prosiłam żeby przyszła rano Ks. Fr.: Ale kto? Siostra: Żona jednego z rybaków. Mówi że jej mąż jest umierający i prosi o udzielenie sakramentów. Ks. Bierze zawieszony na klęczniku płaszcz i brewiarz i mówi: Ks. Fr.: A więc idę. Siostra: Ale Księże Franciszku Tak nie można. Nie jest Ksiądz zdrowy i tak po nocy Z resztą pada deszcz. 3 / 6

4 Ks. Fr.: Siostro Nie zna Siostra ceny, którą nasz Zbawiciel zapłacił aby odkupić dusze. Nie oddała Siostra za nie życia. A On oddał. A więc nie mogę nie pójść. Zostawia zamyśloną Siostrę. Podchodzi do rybaka i razem, rozmawiając wychodzą. Muzyka staje się głośniejsza, Siostra podchodzi do krzyża, dłuższą chwilę patrzy się na ukrzyżowanego potem znika za sceną. Scena IV Muzyka jak poprzednio, zmienia się slajd. Wchodzi dwójka dzieci, rozmawiają: Dziecko1: Widziałyście dziś ks. Franciszka? Dz. 2 i 3: Nie... Dz.2: A ty? Dz.1: Ja też nie... Dz.2: Pewnie jest w swoim pokoju zajęty ważnymi sprawami... Dz.1: Tak bardzo chciałabym mu powiedzieć, że dziś byłam pierwsza w biegach... Dz.2: Ja też chętnie bym go zobaczyła... 4 / 6

5 Dz.3: I ja też. Dz.1: Słuchajcie mam pomysł. Chodźmy pod Jego drzwi i będziemy udawać, że płaczemy... Wtedy na pewno do nas wyjdzie. Podchodzą kilka kroków w głąb i zaczynają udawać że płaczą. Po chwili pojawia się Ksiądz Franciszek podchodzi do dzieci i pyta (pół żartem, pół serio) Ks. Fr.: A kto tutaj tak płacze i dlaczego? (dzieci stają wokół Księdza, on je przytula.) Dzieci: Ksiądz Franciszek! Ks. Fr.: (podchodzi do krzesła przy stole siada i pyta:) No, to powiedzcie, co takiego się stało? Dz.1: W zasadzie to nic się nie stało... Chciałyśmy Księdza zobaczyć. Dz.2: I porozmawiać. Dz.1: I opowiedzieć... Ja dziś wygrałam konkurs w bieganiu. (w tym czasie dołączają się inne dzieci wszystkie siadają przy Księdzu). Dz.2: A ja pozamiatałam dziś sama całą kuchnię. 5 / 6

6 Dz.3: A wie Ksiądz, że nasza kotka ma małe kocięta...piątkę... Są takie śliczne, wszystkie łaciate. Ks. Fr.: (wstaje, podchodzi nieco do przodu i mówi) Nasze dzieci, są skarbem, są przyszłością świata. Trzeba dołożyć wszelkich starań aby każde z nich wyrosło na pięknego człowieka. Aby każde z nich wiedziało że jest kochane. Kochane przez nas. Ale przede wszystkim, kochane przez dobrego Boga. (zwracając się do dzieci, woła) Mam dla Was prezent. Jeden Pan w Messynie dał mi to specjalnie dla was (wyciąga piłkę). Dzieci: Ja cieeee! Piłka! Ale fajnie! (itd.) Ks. Fr: To co idziemy grać? Dzieci: Taaaak! Wychodzą razem. Muzyka staje się głośniejsza. KONIEC 6 / 6