Błogosławiony Janie Pawle II umacniaj z Nieba naszą wiarę!

Transkrypt

1 PISMO PARAFII WNIEBOWZIÊCIA NAJŒWIÊTSZEJ MARYI PANNY W BIER TU TO WACH ROK 23 (2011) NR 5 (219) MAJ Błogosławiony Janie Pawle II umacniaj z Nieba naszą wiarę!

2 2 Numer 5 (219) Dziękczynienie za beatyfikację Jana Pawła II Rzym Biertułtowy Łagiewniki Mamy Błogosławionego Jana Pawła II w Niebie! W Niedzielę Miłosierdzia Bożego, 1 maja br. Ojciec Święty Benedykt XVI wyniósł do chwały ołtarzy Jana Pawła II, naszego Wielkiego Rodaka. Gdy papież Benedykt XVI ogłosił w formule beatyfikacyjnej...mocą naszej władzy apostolskiej zezwalamy, aby Czcigodnemu Słudze Bożemu, Janowi Pawłowi II, papieżowi przysługiwał tytuł błogosławionego i aby można było obchodzić Jego święto w miejscach i w sposób ustanowiony przez prawo co roku 22 października. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego na Placu Świętego Piotra w Rzymie, zapanował entuzjazm wyrażony brawami wśród półtora miliona uczestników uroczystości. Ojciec Święty Benedykt XVI podczas Eucharystii beatyfikacyjnej modlił się do swojego umiłowanego Poprzednika Błogosławiony Janie Pawle II, umacniaj z Nieba naszą wiarę. Proboszcz naszej parafii ks. Zenon Działach zaprosił rodzinę parafialną do wzięcia udziału w uroczystościach związanych z beatyfikacją Jana Pawła II do naszej świątyni. Rozpoczęły się one wieczorem, w wigilię tego ważnego wydarzenia. O godzinie wierni uczestniczyli w modlitwie różańcowej, której przewodniczył ks. Rafał Woźnica. W rozważaniach tajemnic światła pomagały nam zdjęcia, który pokazywały postać Ojca Świętego. O godzinie kapłani pod przewodnictwem ks. Proboszcza sprawowali Mszę św. w czasie której dziękowaliśmy Bogu za dar beatyfikacji naszego Papieża. Podczas kazania ks. proboszcz Zenon Działach przypomniał zgromadzonym fragmenty homilii Jana Pawła II, które wygłosił On w czasie pielgrzymek do Polski. Miejmy nadzieję, że drogowskazy, które nam zostawił, nie pozostaną tylko zapisane na kartach książek, czy nagrane na płytach CD, ale zapiszą się na stałe w naszych sercach i będą nam pomagały przemieniać nasze życie. Na koniec Eucharystii wdzięczni Bogu za tak wielki dar jakim jest wyniesienie Jana Pawła II na ołtarze wyśpiewaliśmy radosne Ciebie Boże wielbimy. Po zakończonej Mszy św. zgromadziliśmy się na placu kościelnym przed pomnikiem Jana Pawła II, gdzie wspólnie zaśpiewaliśmy Apel Jasnogórski oraz ulubioną pieśń Papieża Pan kiedyś stanął nad brzegiem. Przedstawiciele naszej parafii uczestniczyli także w uroczystościach beatyfikacyjnych na Placu św. Piotra w Rzymie oraz w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie Łagiewnikach. Uroczysta Niedziela Bożego Miłosierdzia na zawsze zapisała się w moim sercu i w sercach ludzi całego świata dzień beatyfikacji Ojca Świętego Jana Pawła II. Dzięki łasce Bożej mogłam wspólnie z rodzicami przeżyć ten szczególny dzień bardzo uroczyście, bo aż w samych Łagiewnikach. Na miejscu byliśmy już o Nasze kroki skierowaliśmy do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia, gdzie jak później słyszałam w telewizji, było około 120 tysięcy pielgrzymów z Polski i z zagranicy. Mimo strug deszczu w sercach mieliśmy ogromną radość. Tysiące wiernych obecnych było w Godzinie Bożego Miłosierdzia. Nie wszystkim udało się wejść do środka sanktuarium.

3 Numer 5 (219) 3 Mnie i moim rodzicom poszczęściło się. Mszę świętą mogliśmy przeżyć u stóp ołtarza. Widziałam radość ludzi, moich rodziców i czułam te samą radość w swoim sercu, że moment beatyfikacji Papieża Polaka mogliśmy przeżyć w światowym centrum kultu Bożego Miłosierdzia. Modliliśmy się pod przewodnictwem rektora sanktuarium ks. bp. Jana Zająca. Jan Paweł II, już jako błogosławiony, zapewne patrzył i na to sanktuarium z Domu Ojca. Tutaj, podobnie jak w Rzymie, obecny był w znaku szczególnej relikwii krwi, umieszczonej w relikwiarzu w kształcie monstrancji. Ks. bp. Jan Zając w dzień przed uroczystościami wyjawił w rozmowie z dziennikarzami, że ks. kard. Stanisław Dziwisz wypożyczył mu ten szczególny relikwiarz, i jak zaznaczył, jego pragnieniem jest, aby pozostał on już w sanktuarium. W Krakowie są trzy lub cztery relikwiarze z krwią Jana Pawła II. Wiadomo, że jeden z nich w formie otwartej księgi Ewangelii, wykonany przez włoskiego artystę, zostanie złożony w powstającym kościele na terenie Centrum Jana Pawła II Nie lękajcie się już 11 czerwca. Kolejny najprawdopodobniej pielgrzymować będzie z obrazem Pana Jezusa Miłosiernego podczas peregrynacji, która zainaugurowana zostanie w październiku. Ojciec Święty Jan Paweł II był papieżem miłosierdzia poprzez głoszoną naukę, ale także poprzez osobiste świadectwo. O wyobraźnię miłosierdzia, która dostrzega drugiego człowieka i potrafi zaradzić jego potrzebom, apelował na Krakowskich Błoniach w sierpniu 2002 roku. Gdy był w Polsce po raz ostatni, mówił: Nadszedł czas, by orędzie o Bożym Miłosierdziu wlało w ludzkie serca nadzieję i stało się zarzewiem nowej cywilizacji cywilizacji miłości. W sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach Bożemu Miłosierdziu zawierzył cały świat 17 sierpnia 2002 roku w słowach: Gdy media przekazały informację o dniu beatyfikacji Jana Pawła II, w sercu zrodziła się chęć uczestniczenia w niej osobiście, ale rozum mówił: nie ma takiej możliwości. Bóg jednak jak twierdzi św. Teresa od Dzieciątka Jezus nie daje pragnień, których by nie spełniał. I tak 29 kwietnia po Mszy św. wraz z pielgrzymami z Halemby ruszyliśmy w drogę: Asyż Rzym Padwa Polska. ASYŻ by rozradować się Bogiem w prostocie codzienności i wsłuchać się w przesłanie życia św. Klary, której 700 rocznicę śmierci wspominamy. RZYM nie było ważne zmęczenie, brak snu, niewyobrażalny tłok i tłum, który przesuwając się unosił człowieka tak, że chwilami dosłownie nie czuło się ziemi pod stopami. Istotne było zjednoczenie wszystkich w uwielbieniu Boga i dziękczynieniu za osobę naszego Papieża. Udając się do Wiecznego Miasta nie zastanawiałam się, w którym miejscu będę stać. Było mi to zupełnie obojętne. Jechałam z wdzięcznością w sercu, że mogę tam być i w sposób duchowy zabrać moją rodzinę, wspólnotę, parafię Tymczasem Jan Paweł II załatwił mi wspaniałe miejsce na placu św. Piotra: siedzące, z bardzo dobrym widokiem, ocienione i bez ścisku! Doznanych uczuć i emocji Boże, Ojcze miłosierny, który objawiłeś swoją miłość w Twoim Synu Jezusie Chrystusie, i wylałeś ją na nas w Duchu Świętym, Pocieszycielu, Tobie zawierzamy dziś losy świata i każdego człowieka. Pochyl się nad nami grzesznymi, ulecz naszą słabość, przezwycięż wszelkie zło, pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi doświadczyć Twojego miłosierdzia, Byłam tam! niestety nie da się przelać na papier. Po południu, powoli płynąc w szerokiej rzece ludzi, dotarłam do trumny naszego Błogosławionego Rodaka, by powierzyć mu wszystkie intencje, z jakimi tu się znalazłam. PADWA to ostatnie miasto na trasie naszej pielgrzymki, które żegnaliśmy prosząc św. Antoniego, byśmy nigdy nie zgubili wiary. POLSKA powrót do domu we wtorkowe południe wypełniony był hymnem uwielbienia za to wszystko, co było nam dane przeżyć. Bogu niech będą dzięki! SM. Bonomia aby w Tobie, trójjedyny Boże, zawsze odnajdywali źródło nadziei. Ojcze przedwieczny, dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twego Syna, miej miłosierdzie dla nas i całego świata! Amen. Bardzo się cieszę, że mogłam tam, w Łagiewnikach przeżyć uroczystość beatyfikacji Ojca Świętego Jana Pawła II. Bogu niech będzie chwała. Joanna Króliczek

4 4 Numer 5 (219) NASZ BŁOGOSŁAWIONY OJCIEC ŚWIĘTY JAN PAWEŁ WIELKI Lata długie wszystkie stworzenia tej Ziemi podążały wspólną, choć wyboistą drogą niestrudzonego PIELGRZYMA ŚWIATA... Z NIM się jednocząc - prawością silni, pełni n a d z i e i - większej od każdej przeciwności na drodze M i e s z k a ń c y Z i e m i s z l i, trwając w błagalnej i dziękczynnej modlitwie... Za przykładem Tego PIELGRZYMA NADZIEI, płynącej z WSZECHMOCY OJCA NIEBIESKIEGO i NIEPOKALANEJ MATKI NAJŚWIĘTSZEJ, w których ręce powierzył Swój LOS CZŁOWIEKA I WIELKIEGO KAPŁANA wdzięczni P ą t n i c y Ś w i a t a pragną d z i e l i ć się z b l i ź n i m i uzyskaną siłą mądrości, cierpliwości i budującej sprawiedliwości jak c h l e b e m p o w s z e d n i m! ŚWIĘTY ŻYWOT PAPIEŻA POLAKA JANA PAWŁA WIELKIEGO zapisany w Z ł o t y c h K s i ę g a c h N i e b a z a s ł u g a m i, ś w i a d e c t w e m sł u ż b y BOGU leży przed o b l i c z e m MATKI MATEK... Wiatr p r z e w r a c a jego jaśniejace blaskiem k a r t k i jak pamiętnego d n i a na s k r o m n e j t r u m n i e wśród zastygłej w żałobie i rozpaczy OWCZARNI ŚWIATA na Z n a j o m y m PLACU STOLICY PIOTROWEJ... Ale DZIŚ Ta MATKA PRZENAJŚWIĘTSZA o t u l a Go P ł a s z c z e m B ł o g o s ł a w i o n y ch. Nad Jego Głową, jaśniejącą mądrościa, dobrocią i otwartością oraz wielkością l u d z k i e g o a ś w i ę t e g o b y t u l ś n i AUREOLA blaskiem malowany z n a k c h w a ł y umiłowanego ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II z WADOWIC! A M y dumni i radośni ale oczekujacy JEGO OJCOWSKIEJ OPIEKI I WSTAWIENNICTWA BOSKIEJ OPATRZNOŚCI z p o k o r ą k l ę c z y m y u J e g o S t ó p... Z okazji BEATYFIKACJI Naszego OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II w dniu 1 maja 2011 roku,,irena Sauer Podziękowanie dla Damiana Króluj Nam Chryste, zawsze i wszędzie Liturgiczna Służba Ołtarza z Biertułtów pragnie serdecznie podziękować za 13 lat ministrantury animatorowi Damianowi Maciejewskiemu. Ministranci dziękują Ci za wierne wypełnianie swojej posługi zawartej w słowie Ministrant, za służbę, posługiwanie i pomoc Kapłanom, Siostrom Zakonnym i nam Ministrantom. Dziękujemy Ci za każdą chwilę spędzoną przy Ołtarzu Pana, za ręce gotowe służyć Bogu i czyste serce niosące miłość Chrystusową innym. Bóg zapłać za wszystko! Dziękując pragniemy Ci życzyć, aby słowo Ministrant wypełniało się teraz w Twoim małżeństwie. Pamiętaj: Pomagaj i służ w szczególności Bogu, swojej żonie i rodzinie z wiarą, nadzieją i miłością. Szczęść Boże! Ministranci z Biertułtów z Księdzem Opiekunem

5 Numer 5 (219) 5 Przepraszam, że żyję Dzień dobry ciociu Mario powiedziała bezbarwnym głosem Renata otwierając mi drzwi do swojego mieszkania. Jak dobrze, że przyszłaś! z nieukrywaną radością przywitała mnie Zofia. No, to zostawiam was same. Porozmawiajcie sobie, a ja w tym czasie wyskoczę do centrum pozałatwiać parę spraw powiedziała córka Zofii i wyszła. Z Zofią mieszkałyśmy przez ponad trzydzieści lat w tym samym bloku, w tej samej klatce, drzwi w drzwi. Byliśmy jak jedna rodzina. Nieznane nam były kłótnie, pomagaliśmy sobie jak tylko umieliśmy. Dla dzieci Zosi byłam przyszywaną ciocią, która często opiekowała się nimi, szczególnie wtedy, kiedy mama szła na nocną zmianę, a tata Emil przemierzał długą drogę z baru do domu. Moja sąsiadka nie miała łatwego życia. Pracując fizycznie na trzy zmiany, znajdowała zawsze czas i siły, by w mieszkaniu było czysto, dzieci (a było ich sześcioro) były zawsze nakarmione i schludnie ubrane. Dbała o ich wykształcenie, bo chciała, żeby im w życiu było lżej niż jej samej. Dzieci urosły nie wiadomo kiedy, jedno po drugim zakładało swoje rodziny, aż któregoś dnia opustoszało rodzinne gniazdo. Wkrótce potem, zmarł Emil (na marskość wątroby). Zosia przez całe życie trwała wiernie przy swoim mężu, modląc się o uwolnienie go z nałogu. Nigdy też nie buntowała dzieci przeciwko ojcu. Do dziś wspominają: Tata był bardzo dobry, pracowity, interesował się naszymi postępami w szkole, lubił z nami żartować i bawić się. Ale, jak ruszał w rejs, to nie był już ten sam człowiek. Wtedy liczyli się tylko kumple od kieliszka i poza nimi nie widział nikogo więcej. Mijały lata. Zofia zestarzała się w swoim mieszkaniu (w tym roku skończy 89 lat). Dopóki siły pozwalały, odwiedzała na zmianę swoje dzieci i cieszyła się wnukami. A potem, kiedy nogi nie były już te, kiedy serce zaczęło niedomagać, dzieci zaczęły przychodzić do niej. Każdy z nich miał klucze, żeby móc o każdej porze dnia i nocy wejść do mieszkania mamy. Dzielili się między sobą dyżurami. Sprzątali, robili zakupy, pilnowali przyjmowania lekarstw. Byłam pełna podziwu dla nich. Na mnie nie mogli za bardzo liczyć, bo sama miałam problemy ze zdrowiem i nie byłam w stanie podjąć się opieki nad moją sąsiadką. Zdarzyło się parę razy, że musieli wzywać karetkę pogotowia. Zaczęli się poważnie niepokoić. Zwołali 26 maja Dzień Matki Matka symbol bezgranicznej miłości, światło, które daje życie, nasz dom, naszego serca echo Kochane Mamy! Z okazji Waszego Święta pragniemy złożyć Wam najserdeczniejsze życzenia. Niech Matka Najświętsza nieustannie otacza Was swą macierzyńską opieką, rozjaśnia życiowe drogi, darzy ciepłem Wasze matczyne serca, pomaga przezwyciężać wszelkie trudności, obawy i lęki. Życzymy Wam zdrowia, radości, życzliwości na każdy dzień Waszego życia. Niech naszym podziękowaniem za Wasz trud i wysiłek wkładany w wychowanie będą słowa wiersza Bronisławy Tomalczyk Matka Ty brałaś moje ręce, Mamo, Gdy byłam bardzo mała, Bym co dzień rano i wieczorem Modliła się i żegnała Ty Matko mawiałaś, Bym o modlitwie l Mszy niedzielnej Zawsze pamiętała Tyś swoją opieką Lata mej młodości otaczała l w trudnych chwilach życia Otuchy dodawała Za Twój Matko Codzienny Trud Niechaj błogosławi Cię Bóg Za niewyczerpaną dobroć Twego serca I uśmiech bez miary, Niechaj Matka Najświętsza Darzy Cię Łaskami

6 6 Numer 5 (219) walne zebranie i uradzili, że mama nie może dłużej mieszkać sama bez opieki. No to, co? Zabieramy ją do siebie! Zofia jednak nie chciała ani słyszeć o przeprowadzce Tyle lat już tu mieszkam powiedziała. Nie należy przesadzać starych drzew!. I... Po rozmowie! Wszyscy wiedzieli, że jak mama coś postanowi, to trudno ją od tego odwieźć. Uszanowali jej wolę. I tak jeszcze przez parę miesięcy trzymali swoje dyżury Państwa matka nie powinna mieszkać sama, jej stan jest zbyt poważny zawyrokował rok temu lekarz. Weszliście Państwo do mieszkania w ostatniej chwili. Mama zapadała w śpiączkę cukrzycową i jeszcze trochę, a nie byłoby już jej wśród żywych. Zabieram mamę do siebie głosem nieznoszącym sprzeciwu, orzekła najstarsza córka Renia, od kilku lat wdowa. Mieszkam sama, u mnie jest dojść miejsca. Pozostałe rodzeństwo, zaskoczone błyskawiczną reakcją siostry, nie zdążyło zaoponować. Mama też została postawiona przed faktem dokonanym, bo perswazje i tak nie zdałyby się na nic. Marysiu, jak dobrze, że przyszłaś! powtarzała cichutko Zosia głaszcząc moją dłoń, swoimi spracowanymi, szorstkimi rękami. Jak dobrze, jak dobrze szeptały jej usta, a po policzkach spływały łzy. Nie były to łzy szczęścia ani radości ze spotkania z bliską osobą. Serce mi się ścisnęło. Zosiu, co się dzieje? Czemu Ty płaczesz?! Musisz pogodzić się z wolą Bożą. Nie możesz już mieszkać sama. Taka już kolej rzeczy kiedyś Ty opiekowałaś się swoimi dziećmi, a teraz one spłacają swój dług wdzięczności i robią to z ochotą nie skarżąc się. Pocieszałam moją sąsiadkę jak mogłam, choć w głębi duszy czułam, że coś jest nie tak! Ja wiem, wiem, że Renia mnie kocha, ale ja się tu czuję jak... I wyrzuciła z siebie jednym tchem jak w więzieniu! To mi wolno, tego nie wolno. Tu mam siedzieć, tam leżeć. Telewizor można włączyć po godzinie 17, bo zdaniem córki oglądanie telewizji mnie ogłupia. A ja tak chętnie obejrzałabym sobie mój ulubiony serial. Po książkę sięgam coraz rzadziej, bo oczy już nie te, więc szybko się meczę przy czytaniu, a poza tym brakuje mi już cierpliwości. Na rozmowy z Renatą też nie mogę liczyć, bo jest bardzo zapracowana. Ona uważa, że ja tego nie zrozumiem, bo w życiu nic nie robiłam! Marysiu, jak to boli! Nie na żarty przeraziło mnie to wyznanie. Biedna Zosia! Chyba zaczyna jej mieszać się w głowie pomyślałam przejęta. To nie może być prawdą, to, co mówi. Zosiu, chyba trochę przesadzasz zaczęłam ostrożnie. Znam przecież Renię od dziecka i wiem, jaka była zawsze kochana. Ludzie się zmieniają, Marysiu odpowiedziała ze smutkiem w głosie. Moja Renatka miała cudownego męża. On ją nosił na rękach. We wszystkim ją wyręczał. Nie pozwalał jej nic robić. Ona w życiu nie pracowała zawodowo. Wszystko miała podawane pod sam nos. Po jego śmierci, długo nie mogła się odnaleźć, a kiedy już w miarę poukładała sobie życie, to nagle ja się w nim pojawiłam i zburzyłam jej cały dotychczasowy porządek. Ja wiem, że ona nie chce mi robić na złość, ani mi źle nie życzy. Ona sama z sobą nie umie sobie poradzić. Ale ja nie wiem, jak długo jeszcze zdołam wytrzymać jej humory, wybuchy złości, te wszystkie ograniczenia i nieustanne uwagi: Mamo, znowu zapomniałaś spuścić wodę w toalecie! Mamo, czy ty nie umiesz sobie zapamiętać gdzie u mnie kładzie się szklanki! Czemu obwieszasz krzesło swoimi bluzkami, przecież masz karton na ubrania pod stolikiem?! Po co znowu wyglądałaś przez okno? Dlaczego zostawiasz w salonie swój różaniec? A tak w ogóle, to mogłabyś modlić się w swoim pokoju! Wszędzie Cię pełno! Byłam wstrząśnięta. Chciałam jakoś pocieszyć Zosię, znaleźć (wbrew wszystkiemu) jakieś usprawiedliwienie na zachowanie jej córki, kiedy nagle wróciła Renata, od progu gderając: Znowu nie schowała swoich butów! A co tu na garderobie robi jej grzebień! No tak, tu jest ta pończocha, której nie mogłam znaleźć przy ostatnim praniu! Ja chyba oszaleję! Mamo, zostaw te ciastka! krzyknęła wchodząc do naszego pokoju. Ależ Reniu, nie denerwuj się, one są dla diabetyków. To ja je mamie przyniosłam. Specjalnie szukałam takich bez cukru, żeby mogła je spokojnie jeść wtrąciłam się. A ten telewizor musi już huczeć? Przecież była jakaś umowa?! przyczepiła się kochana córeczka. Jak ty wyglądasz?! Renata nie spuszczała z tonu. Prosiłam Cię uważaj, nie poplam się, masz świeżą spódnicę! No, tak obrus też nadaje się do prania No to na mnie już czas podniosłam się i zaczęłam się żegnać z Zosią. Wiedziałam, że i tak już sobie nie porozmawiamy, a nie wiem, czy wytrzymałabym jeszcze jedną uwagę pod adresem Zosi. Czułam się trochę jak zdrajca. Jak szczur uciekający z tonącego okrętu. Może powinnam była jakoś zareagować, stanąć w obronie starszej i schorowanej osoby wyrzucałam sobie. Czy Renata pozwoliłaby sobie wytłumaczyć, jak inną i jak wrażliwą psychikę mają chorzy? Jak bardzo upokarzające musi być dla nich to całkowite uzależnienie od czyjejś łaski i niełaski? Ile to wymaga delikatności i taktu ze strony osoby opiekującej się. Czy ma świadomość, jakim skarbem jest mieć tak blisko swoją mamę i móc się opiekować nią w starości i w chorobie?! Wszystko buntowało się we mnie. Życzę Wam zdrowia i wytrzymałości powiedziałam wychodząc. Tej nocy, długo nie mogłam zasnąć, ale wiedziałam już, co mam zrobić następnego dnia. Nazajutrz z rana zadzwoniłam do Aliny, najmłodszej z rodzeństwa i zapytałam, czy mogłybyśmy się spotkać, bo muszę z nią natychmiast

7 Numer 5 (219) 7 porozmawiać. Oczywiście zgodziła się bez zadawania zbędnych pytań. Tak się składa, że Janek ma dzisiaj na drugą zmianę i moglibyśmy do Cioci teraz wpaść. Już parzę kawę odpowiedziałam z ulgą. Pół godziny później siedzieliśmy razem w moim mieszkaniu. Opowiedziałam im, bez ogródek i w szczegółach, moją wczorajszą wizytę u Renaty i Zofii nie ukrywając całego mojego oburzenia i czekając z niecierpliwością na ich reakcję. Ku mojemu zdziwieniu, ani Alina, ani jej mąż nie byli wcale zaskoczeni. Ciociu, my doskonale znamy całą sytuację. Renia nie ukrywa swoich pretensji do mamy i w jej obecności, kiedy jesteśmy tam z wizytą opowiada, jaki to krzyż pański ma z mamą. Czy może sobie Ciocia wyobrazić, co wtedy czuje nasza biedna mama?! Nic się nie odzywa, siedzi na skraju krzesła z opuszczoną głową i przebiera nerwowo palcami. Całą sobą przeprasza za to, że żyje! Renata nie reaguje na nasze uwagi ona wie lepiej. Proponujemy mamie, żeby pojechała z nami, trochę u nas pomieszkała, a jak jej się spodoba, to niech zostanie na zawsze. No i co Zosia na to? spytałam. Ciociu Marysiu, ona jest już tak skołowana, że powtarza tylko: I co ja mam zrobić? Co mam robić? Przecież was jest dużo dwie rodziny. I jeszcze ja? Po ostatniej wizycie u mamy, jak wracaliśmy do domu, mój mąż powiedział do mnie: Tak dłużej być nie może! Od jutra zaczynam szykować pokój dla mamy i zabieramy ją do siebie! Jak powiedział, tak zrobił. Pokój jest gotowy i czeka na naszą mamę. Wiem, że mama liczy się ze zdaniem Janka i że uda nam się ją przekonać o słuszności takiego rozwiązania. Reni zaś wyperswadujemy, że tak będzie najlepiej dla niej i dla mamy, że obydwie muszą odpocząć od siebie i że mama ma również inne dzieci, które mogą się nią zajmować 24 godziny na dobę. Wiesz Ciociu, czasami aż mnie korci, żeby mojej siostrze powiedzieć: Sama podjęłaś tą decyzję, nawet nas nie zapytałaś o zdanie. Więc, skoro powiedziałaś A, to powinnaś też powiedzieć i B! Wiemy, że nasze życie się odmieni, że będziemy musieli zburzyć dotychczasowy harmonogram dnia i ustalić nowy priorytet spraw. Nie spodziewamy się, że będzie łatwo, ale teraz najważniejszą rzeczą dla nas jest, aby mama odzyskała spokój, nie musiała chodzić na smyczy, godnie i szczęśliwie spędziła ostatnie chwile swego życia. Zrobimy wszystko, żeby nasza mama czuła się potrzebna i kochana. To jesteśmy jej winni i z Bożą pomocą to musi się udać! Dzięki Ci Panie! westchnęłam z ulgą. Kamień spadł mi z serca! Alinko, Janku, wróciliście mi wiarę w ludzi! Jesteście kochani! Teraz pozostało mi tylko modlić się o szczęśliwe, pokojowe zakończenie sprawy! APU LIST MISJONARZA Z EKWADORU My również możemy nieść pomoc Miłość jest jedynym językiem którzy wszyscy rozumieją W niedzielę 20 marca br., nazywaną Dniem Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami, a przeżywaną w tym roku pod hasłem Mieć jednego ducha i jedno serce (tzw. Niedziela Ad Gentes ) w naszej parafii gościliśmy misjonarza werbistę o. Jana Koczego SVD. Ojciec przesłał do nas list z Ekwadoru, w którym opisuje działalność charytatywną Fundacji San Jose Freinademetz SVD Fu Shen Fu dla biednych dzieci w Ekwadorze. Filozof i teolog rosyjski Nikolaj Bardiejew powiedział coś takiego Jeśli ja jestem głodny to jest to tylko mój problem, ale jeżeli ktoś inny jest głodny, to jest to już problem duchowy. Od ponad 14 lat pracuję jako misjonarz w Ekwadorze. Pierwszych moich 6 lat spędziłem pracując w biednej dzielnicy największego miasta Ekwadoru Guayaquil. Tam napadnięto mnie aż siedem razy. Miasto to liczy ponad 3,5 mln ludności. Tam rozpocząłem działalność na rzecz ludzi potrzebujących, a szczególnie dzieci. Kiedy na moich pierwszych wakacjach zachorowałem, będąc bliski śmierci (lekarz po operacji powiedział mi, że jeśliby mnie przywieziono 20 minut później, nie mieliby ze mną już co robić), po trzech dniach śpiączki i tygodniowym pobycie na intensywnej terapii, miałem dość czasu na przemyślenie wielu spraw z mojego życia. I wtedy zacząłem się zastanawiać dlaczego mnie jeszcze nie chciano na tym innym świecie? Co jeszcze mam zrobić? Czego Pan Bóg ode mnie oczekuje? Po pięciu miesiącach pobytu na wakacjach, kiedy wróciłem do Ekwadoru zacząłem przyglądać się bliżej problemom ludzi. Kiedy zostałem przeniesiony do miejsca,

8 8 Numer 5 (219) w którym obecnie pracuję, starałem się odwiedzać ludzi w ich własnych domach. Było to bardzo trudne, bo do wszystkiego byłem wtedy sam. Trzeba wspomnieć, że parafia, w której obecnie pracuję, wtedy istniała zaledwie jeden rok. Praktycznie musiałem wszystko organizować od samego początku. Nie miałem gdzie mieszkać (trzeba było wynajmować mieszkanie, za które trzeba było płacić 110 dolarów miesięcznie). Od biskupa otrzymywaliśmy wtedy 190 dol. na miesiąc, (w chwili obecnej 210 dolarów). W ciągu 4 lat wybudowałem dom parafialny, kościół i założyłem Fundację św. Jozefa Freinademetza SVD dla dzieci potrzebujących. Trzeba wspomnieć że parafia liczy ponad 30 tyś. wiernych i posiada 45 wiosek, które trzeba obsłużyć. W tym artykule chciałbym raczej skupić się na działalności charytatywnej w naszej Fundacji. Kiedy odwiedzałem rodziny w ich własnych domach, bardzo często zastawałem dzieci, które były same w domu, ponieważ rodzice pracowali, aby zapewnić przynajmniej chleb swojej rodzinie. Dzieci te powinny być w szkole, co było dla mnie wielkim zaskoczeniem. Pytając się, czy dzisiaj coś jadły, bardzo często słyszałem odpowiedź, że nie. Po dłuższej pogawędce dowiadywałem się, że dzieci czasem nie mają pokarmu przez trzy dni. Wiele dzieci niestety musi pracować aby pomóc swojej rodzinie w utrzymaniu (sprzedają cukierki w autobusach, czyszczą buty na ulicy, żebrzą, pracują na plantacjach, albo też po prostu kradną). Miasteczko, w którym pracuję nazywa się Ventanas (pl.okna) i liczy około 40 tyś, mieszkańców. Ludność utrzymuje się w większości z pracy najemnej na roli. Region ten jest typowo rolniczy, gdzie znajdują się jedne z największych plantacji bananowych w Ekwadorze. Poza tym uprawia się tu ryż, kukurydzę, kawę, kakao. Więc jak jest praca na roli, to wtedy ludzie mają z czego żyć. Mężyczyzna pracujący na plantacji bananowej zarabia miesięcznie około 120 dolarów amerykańskich. Aby wyżywić 4 osobową rodzinę potrzebnych jest conajmniej 500 dolarów (dane Głównego Urzędu Statystycznego Ekwadoru). Standartem w Ekwadorze jest rodzina posiadająca 4 dzieci albo i więcej. Dlatego Fundacja stara się pomagać rodzinom wielodzietnym, matkom samotnie wychowującym dzieci, babciom czy dziadkom wychowującym porzucone wnuki, dzieciom z rodzin problematycznych (narkotyki czy alkohol), dzieciom sierotom, czy dzieciom ulicy. Z grupą woluntariuszy (obecnie jest ich 6), odwiedzamy ich domy i staramy się wybierać dzieci, które mogłyby przychodzić do naszej fundacji. Wierzcie mi, trudno jest wybrać spośród tylu dzieci kilkoro, ponieważ wszystkie potrzebują pomocy. Ale przynajmniej pomagając kilkoro z rodzeństwa, możemy ich przygotować do życia, dać im szansę na przyszłość i przygotować ich do pomagania swoim rodzinom. Fundacja San Jose Freinademetz SVD Fu Shen Fu, powstała ponad 5 lat temu (18 października 2005 r.) na bazie jadalni parafialnej, którą otworzyłem dla 42 dzieci w budującym się jeszcze domu parafialnym. Pamiętam pierwsze posiłki tych dzieci, kiedy po ich spożyciu wymiotowały, ponieważ nie były nauczone jeść normalnego posiłku. Nie mieliśmy wtedy dokładnie nic, dzieci jadły na ławkach kościelnych, na pożyczonych talerzach, kuchnia do gotowania też była wypożyczona. Po roku działalności jadalni doszedłem do wniosku, że tak nie możemy pracować, że trzeba zrobić coś więcej. Powstała wtedy myśl założenia fundacji dla dzieci. Wtedy nikt jeszcze nie przypuszczał, że nabierze to takiego wielkiego rozpędu. I tak z 42 dzieci w jadalni parafialnej obecnie pomagamy 200 dzieciom. Do

9 Numer 5 (219) 9 kwietnia 2009 r. dzieci jadły w dolnej części budującego się wciąż domu parafilanego, czekając na zewnątrz w 8 grupach na posiłek. Teraz, dzięki pomocy ludzi z USA, Polski, Niemiec, Czech i Słowacji mamy już własną jadalnię na 100 dzieci, z własną kuchnią odpowiednio do tego przystosowaną. Oczywiście brakuje jeszcze dużo, aby wszystko było wykończone. Fundacja stawia sobie cztery cele, dożywianie, zapewnienie szkoły, opiekę zdrowotną i wychowanie dziecka (modlitwa, higiena osobista, dbanie o środowisko itd.). Po ponad pięcioletniej działalności naszej fundacji widać już jakieś postępy. Nie możemy pomóc więcej dzieciom, ponieważ brak na to środków. Obecnie na samo tylko dożywianie wydajemy miesięcznie około 1000 dolarów. To dzięki takim ludziom jak Wy, fundacja ta ma przyszłość dzieci mają zapewnioną przyszłość. Wierzcie mi, kiedy tak odwiedzam rodziny w ich domach (z bambusa, 4m na 5m postawione na palach), w domach, gdzie jest jedno łóżko, na którym śpi 5, 6 osób, gdzie czasami brakuje stolika, na którym można coś zjeść, czy odrobić zadanie domowe jeśli dziecko uczęszcza do szkoły, w których nie ma kuchenki gazowej do gotowania, to wobec takich sytuacji nie sposób przejść obojętnie. W chwili obecnej, bardzo wiele pracy wykonują woluntariusze, którzy przyjechali do nas z Europy i poświęcają swój czas na organizowanie zajęć dzieciom. Są oni dla mnie osobiście wileką pomocą. Jest to jedna z form pomocy dla nas. Jak już wspomniałem, nie można się obejść bez pomocy wielu dobrych ludzi. Najbardziej prosimy o modlitwę, za to co tu w Ekwadorze robimy dla innych, specjalnie dla dzieci. Modlitwa jest dla nas najważnieszja. Ale jeśli ktoś chciałby nas wpomóc w sposób materialny, to istnieje możliwość pomocy konkretnemu dziecku poprzez Adopcję na odległość. Na naszej stronie internetowej są zdjęcia dzieci, każdy kto chce pomóc konkretnemu dziecku, może nam go wskazać. Roczna pomoc dla jednego dziecka na dożywianie, szkołę, opiekę zdrowotną to suma 1224 PLN (408 USD). Więcej informacji można zdobyć na naszej stronie internetowej (którą podajemy poniżej), albo też skontaktować się z panią Beatą Szmid, zamieszkałą na ul. Jaworowej 48 w Radlinie,tel. komórkowy: , beataszmid@op.pl, która może udzielić więcej informacji na temat adopcji na odległość. Inną formą pomocy, szczególnie na misje jest zamówienie intencji mszalnych, które zostaną odprawione w Ekwadorze. Pozwala nam to na przetrwanie. Niestety u nas w Ekwadorze nie ma praktycznie intencji, a jeśli są to ofiara za nie jest bardzo niewielka (około 1 dolara). O terminie odprawiania mszy staramy się informować albo poprzez stronę internetową naszej fundacji, albo bezpośrednio informujemy osobą zamawiającą mszę. Można pisać na mój osobisty adres: juanko@wp.pl. Pomóż nam pomagać. Naszym mottem są słowa werbistowskiego świętego, patrona naszej fundacji Miłość jest jedynym językiem którzy wszyscy rozumieją, które dzięki wielu wspaniałym i dobrym ludziom, takim jak Wy, staramy się wprowadzać w codzienne życie. Aby więcej się dowiedzieć na temat naszej działalności zapraszam do odwiedzenia naszej strony internetowej Chciałbym Wam już serdecznie z tego miejsca podziękować za wszelaką pomoc marterialną i duchową. Szczególnie proszę o modlitwę za nas, za to dzieło. Serdeczne Bóg Zapłać o. Jan Koczy SVD, Ekwador

10 10 Numer 5 (219) Już zajś kwitnom kasztany! I już zajś matura! Jo wiym, że skuli tego kwiycio nikierym naszym najduchom coroz bardzi galotkami czyńsie i klucha z nerwow w karku styrczy, że sie niy mo myśli o niczym inszym, yno żeby już było po fertiku. Mondry po maturze Ja, ja, teroz wielce mondruja i chciołbych wom pedzieć: Niy miyjcie strachu i niy bydźcie wylynkani! Ale jak sie spomna moja matura, to niy yno, że mi galotami targało, ale krwie byście sie na mie niy dorzazali, bo takich był rzodki ze strachu. Po rynczyskach i inszych tajlach skory miołech popisane mustry z matmy i fizy tak gynsto, choby te egipski szkrywki, ale wszysko na psinco, bo choć żech se chcioł trocha poświdrzyć po tych ściongach, to rynkow niy poradziyłech zwyrtnyć, bo kożdo ze strachu wożyła cynt. A rechtor lotoł po zali choby wesz w zygarku i odwalić by i tak niy szło. Jo wom roztomiłe abituriynty szczerze życza zdanio tego piyrszego poważnego egzaminu, żebyście mogli sztartnyć w te, jak to godajom, dorosłe życi! Odtajałe szkoły Roztomili! Połowka tego nojpiykniejszego miesionca momy już za sobom i radziył bych wom niy za fest harować przi waszych chałpach i zegrodkach, a trocha zaszporować kości na starojś. Znejdźcie se trocha czasu, żeby na wieczor siednyć na ławce przed chałpom, abo w laubie, podychać świyżym luftym, powoniać kwiotuszkow, abo tyż pora konskow wosztu przismażyć na fojerce, a kery bydzie mioł tela szczyńścio co jo, to usłyszy jak słowik w nocy wywijo. We tych niższych szkołach, kaj jeszcze niy trza matury zdować, tyż już trocha z naukom odtajało, bo oto wnuk mi przinios do obejrzynio zadani, co mieli w chałpie napisać. I aż mi halt pizło z uciechy, że sie zaczyno dbać o naszo piykno godka, bo mioł napisane tak: Napisz w gwarze śląskiej wiersz J. Tuwima p.t. Spóźniony słowik. Tak szprytnie to tyn honcwot Już zajś kasztany som w kwiyciu ( Rufijok odcinek 5/2011) naszkryfloł, że aż musza sie wom pokwolić. Tuwim po ślońsku: O Ptoku, co rod nieskoro do dom łaziył Ślimce staro słowiczka w gnioździe na agacu i niy wierzy, Że jeszcze starego niy ma, a mioł być o dziewiontej na wieczerzy. Zowdy akuratny i sie godzin trzimia, A tu już jedynoście, a chachara niy ma! Wszysko zimne: zupa prziszykowano na ćmowej rosie, Szejś kopruchow filowanych, tak dobrych, że aż świyrzbi w nosie. Szmanterlok wyndzony, prziprawiony ciyniym fajnie, A zamias kompotu, dorta pieczono na miesionczka szajnie. Co mu sie mogło przitrefić? Możno mu ocupali? Szczybno sztima buchli, abo z pior obszkubali? To je wszysko bez zowiść! To był pewnikym skowronek, tyn mały pieronek! Oblyczka poł biydy, bo odrośnie, ale sztimy kaj szukoł bydzie? U wronek? Oto znod sie i som słowik. Skocze i pod nosym gwiżdże. On ji na to choby ludzkom mowom: Wybocz babeczko złoto, Ale jo prziszoł piechty z paniom Wroblowom! Za fest żech go chwolić niy chcioł, żeby mu zelter dekla niy dźwignył, ale uciechy mi narobiył mocka i tak, żeby starka niy widziała, że mom lewy piyntok, dołech mu na szekulada i poszołech dobytek poskludzać. Za dużo tego niy chowia, bo wszysko musza kupić i tela mom z tego profitu, że musza dziynnie plac zamiatać i co jakijś czas, kroliczok snorzyć. Majowe, szynk i śniki Jak ech już pofutrowoł, staro na mie woło: Ej! Już je poł moja, a tyś jeszcze ani roz na majowym niy był! Mog byś sie choć roz wybrać, lyniu pierzinowy! A że jo ji je zowdy uległy, poszołech trocha porzykać. Nazot z kościoła wloz żech do szynku na bajerski i trefiyłech kompla, takigo jakigoś uślimtanego. A że już roz był wdowcym, myśla se: Umrzył mu zajś kiery, abo co? Ale on mi pado, że beczy skuli śniku, co mioł w nocy. Przestoń godom. Na coż ci sie to śniyło? Śniyło mi sie, żech umrzył i prziszołech ku tym wrotom, kaj świynty Pieter zortowoł tych, kierzi idom do nieba, a kierzi kaj indzi. I stoja w ogonku, czekom aż przida dran i słuchom. Keryś padoł, że był żyniaty i bez godki wloz do nieba, a aniołki go jeszcze żałowały. Jak prziszło na mie, św. Pieter sie mie spytoł: Cojś mioł za zasługi na ziymi? Jo, Świynty Pieterku, był żyniaty aże dwa razy!!! I do tego, do kupy ze szwigrami ech miyszkoł! pokwolyłech sie. Co?! padoł. Nazot na ziymia! Waryjotow tu niy potrzebujymy! I obudziyłech sie tak sparzony ze strachu, że mie szło wykryncać! Pon Boczku padom se dobrze, że mom Yno moja Staro! RUFIJOK Z FAMILOKOW Norbert Karwot ( )

11 Numer 5 (219) 11 Nowa koncepcja Już słyszałem to kilkakrotnie od osób, które zajmują się tworzeniem jakichś projektów, że jest to praca pochłaniająca, twórcza, angażująca. Często to droga przez mękę, bo trzeba wiele przeciwstawnych rzeczy uwzględnić, pogodzić... a to nie jest proste. Z projektem trzeba się niejednokrotnie przespać, na nowo przeanalizować, poszukać optymalnego rozwiązania. Jakaż mnie więc spotkała niespodzianka, kiedy przed świętami Zmartwychwstania Pańskiego w Wielkim Tygodniu, kiedy składałem życzenia świąteczne naszemu architektowi, dowiedziałem się, że zaprasza mnie do swojego biura zaraz po świętach, żeby przedstawić mi nowy pomysł, dotyczący budowy kościoła na osiedlu Wrębowa. 27 kwietnia pojechałem do Katowic, aby zapoznać się z nową koncepcją. Jeśli chodzi o sam kościół, to wewnątrz niewiele się zmienia. Jednak patrząc na całość rozwiązania, to trzeba stwierdzić, że dość znacznie różni się od tego, co możemy oglądać na widokówkach z wizualizacjami. Myślę, że to nowe rozwiązanie spodoba się jeszcze bardziej. Tu można stwierdzić, że wszystko ma swój czas i powoli dojrzewa. Jestem umówiony na kolejne spotkanie z architektem w okolicach połowy maja, kiedy wszystkie potrzebne rysunki do nowego projektu zostaną ukończone. Po mojej akceptacji zostanie to przedstawione Komisji Sztuki Sakralnej. Najczęściej zadawane pytanie Jest takie jedno pytanie, które słyszę w nieskończonych ilościach odmian, a można je sprowadzić do kwestii: Kiedy rozpoczęcie budowy?. Otóż okazuje się, że nie jest to takie proste i szybkie. Na naszej ostatniej rozmowie, poprosiłem pana Wojciecha architekta o stworzenia takiej mapy drogowej na najbliższy czas dotyczącej naszej inwestycji. Przedstawia się to następująco: maj 2011 dokończenie projektu koncepcyjnego maj/czerwiec Komisja Sztuki Sakralnej czerwiec zatwierdzenie koncepcji i zgoda Ks. Abpa Damiana Budowa nowego kościoła p.w. MB Różańcowej Zimonia lipiec sierpień powstanie projektu budowlanego wrzesień złożenie wniosku o pozwolenie na budowę do końca 2011 roku uzyskanie prawomocnej decyzji luty marzec 2012 wejście na budowę. Jak z tego widać, w kwestii samej budowy, musimy jeszcze trochę poczekać. Mam taką nadzieję, że przez ten okres uda nam się zebrać dostateczne środki finansowe, aby wykonać wszystkie potrzebne przyłącza, zapłacić za wykonanie projektu budowlanego i uzyskanie stosownego pozwolenia na budowę, a także mieć fundusze na rozpoczęcie samej inwestycji. Myślimy jeszcze, aby na jesień 2011 roku powstało jakieś pomieszczenie tymczasowe, które mogłoby spełniać rolę kaplicy i nas gromadzić w tym poświęconym miejscu. Ale, czy tak będzie, to czas pokaże. Ja proszę, aby ci, którzy mają jakieś ciekawe pomysły, w miarę tanie w wykonawstwie, aby byli ze mną w kontakcie, byśmy mogli to rozważyć. Kącik Wrębowa Strona internetowa Idąc za wyzwaniami naszych czasów, zajęliśmy się stworzeniem strony internetowej powstającej parafii na osiedlu Wrębowa. Internet w obecnych czasach stał się nie tylko nośnikiem informacji, ale również skutecznym narzędziem komunikacji. Chciałbym to jak najlepiej wykorzystać. Nie mam możliwości bezpośredniego kontaktu ze wszystkimi. Wiem, że nie wszyscy regularnie chodzą na Msze do Biertułtów, nie wszyscy mają dostęp do gazetki parafialnej... Stąd pomysł, aby było takie miejsce w Internecie, gdzie każdy zainteresowany znajdzie wszystkie informacje i z historii i ze współczesności, dotyczące budowy kościoła na Wrębowej. Kiedy piszę te słowa, to wiem, że strona jest już aktywna i można na nią wchodzić. Będziemy ją stale modyfikować, wzbogacać, aktualizować. Bardzo proszę, aby właśnie tam szukać bieżących informacji. Oczywiście dotychczasowe formy przekazu informacji pozostaną (np. artykuły we Wspólnocie ). Adres strony: Literka m od słowa Matka, litera b od Boża, roza od Różańcowa. Jak łatwo zauważyć, nazwa wzięła się od wezwania nowego kościoła. Starałem się wybrać nazwę strony tak, aby była jak najkrótsza i w miarę łatwa do zapamiętania. No i żeby konkretnie nawiązywała do tego, co ma powstać na placu budowy. ks. Dariusz Kreihs

12 12 Numer 5 (219) Na temat różnych doświadczeń, które przeżyłam mogłabym wiele pisać. Były to wydarzenia mniej lub bardziej istotne, ale zapadające w pamięci. Niestety często jest tak, że podczas opowiadania nie jestem w stanie wszystkiego wyrazić. Są słowa, zdjęcia, a nawet jakieś pamiątki, ale tego co działo się gdzieś tam w środku, to nawet jakbym chciałam nie potrafię wypowiedzieć. Jest tak dlatego, że wszystkim różnym wydarzeniom towarzyszyły zapachy, spojrzenia ludzi, odgłosy i przede wszystkim moje głęboko ukryte emocje związane z tym, co przeżywałam, a tego wszystkiego nie PROJEKT MISYJNY W ETIOPII c.d. da się tak po prostu ująć opisem lub opowieścią. Mimo wszystko spróbuję trochę przybliżyć to, co utkwiło w mojej pamięci najbardziej. Ceremonia parzenia i picia kawy Kawa jest bardzo ważnym surowcem w Etiopii, niestety ciągle niezbyt docenianym. W szczególności w tym kraju, gdzie cały proces powstania tego energetyzującego napoju jest bardzo istotny. Jest to nie tylko proces, ale ceremonia, która gromadzi ludzi w jednym miejscu i sprawia, że ten czas oczekiwania na filiżankę czarnej, mocno słodzonej kawy jest chwilą bycia razem i dzielenia się swoimi przeżyciami z wszystkimi, z którymi razem się zasiada w jednym pomieszczeniu. Przynajmniej raz dziennie w każdej rodzinie, kobieta wszystko robi, by zdobyć te zielone ziarenka i doprowadzić do momentu powstania przepysznej mocnej kawy gotowej do picia. Najpierw ziarna są dokładnie umyte, potem prażone, następnie za pomocą metalowego pręta rozcierane i w postaci aromatycznego proszku zalewane wrzątkiem. Kawa jest pozostawiona ok. 5min na ogniu, po czym czeka się jeszcze chwilę, żeby fusy opadły i można już ją podawać w małych filiżankach. Wszyscy siedzimy na dywanie świeżej trawy, wdychając zapach słodkiego kadzidła i po wyczekiwaniu i rozmowach, możemy razem delektować się tym niepowtarzalnym smakiem etiopskiego skarbu Jedzenie i sposób spożywania posiłków Etiopczycy jedzą prawie wszystko na ostro. Niestety nie zdołałam się do tego przyzwyczaić. Tych, którzy zapraszali mnie na posiłek do swojego domu zawsze prosiłam, żeby porcja dla mnie była bez tej ostrej papryki, którą można było znaleźć prawie w każdej potrawie. Na szczęście dla nich nie było to problemem, a dla mojego całego układu pokarmowego wielką ulgą!

13 Numer 5 (219) 13 Indżera. Podstawowy element wielu dań w Etiopii. Specyficzny, lekko słony chlebo-naleśnik. Na talerzu ułożona jest indżera, a na nią nakłada się sosy, warzywa, czy mięso. Oczywiście posiłek spożywa się rękami. Można jeść ze swojego talerza, lub wspólnego, o wiele większego talerza, przeznaczonego już na grupę ludzi. Z jednego talerza je rodzina i bardzo dobrzy przyjaciele. Najważniejszym elementem jest również sposób w jaki można jeść. Jeśli relacje między spożywającymi posiłek są bardzo dobre, wtedy można się wzajemnie karmić. Jest to wyrazem szacunku i zaufania. Trzeba jedynie zapamiętać, że jeśli już zaczniemy kogoś karmić, to trzeba to zrobić przynajmniej dwa razy. Jeden raz może spowodować późniejszą kłótnię taki etiopski sympatyczny przesąd. odpoczynek ze znajomymi wszędzie jest muzyka. Oczywiście im głośniej tym lepiej. Przepiękne jest to, że każdy rejon ma swoja specyficzną muzykę i taniec, co pozwala ludziom rozpoznać z jakiej części kraju pochodzą. Tańczą prawie wszędzie, często i bardzo chętnie. Gościnność i przyjmowanie gości Etiopczycy nie muszą kogoś bardzo dobrze znać i całkowicie zaufać, żeby zaprosić do swojego domu. Otwarci, uśmiechnięci i chętni do nawiązywania znajomości takich ich zapamiętam. Chociaż skromnie, to zawsze uroczyście potrafią przygotować posiłek. Przekraczając próg można umyć ręce w misie, która jest nam podstawiona, a następnie usiąść na materacu lub miękkich poduszkach rozłożonych na podłodze. Nawet wtedy, gdy zostałam przyjęta jako jedna spośród nich i mogłoby się wydawać, że już nie jest tak uroczyście, to bardzo mnie zaskoczyli tym, że dalej bardzo celebrowali spożywanie posiłków, gdyż dla nich jest uroczystością moment, kiedy najbliżsi mają możliwość zgromadzenia się wokół jednego talerza, podziękowania Bogu za chleb i swoja obecność. Naprawdę czuje się tę wspólnotę stołu. W następnym numerze opiszę miejsca, które miałam przyjemność zwiedzić, ale jednocześnie już teraz chcę wszystkich zaprosić na prezentację, którą będę przedstawiała w pierwszej połowie czerwca w salce katechetycznej. Będzie to, mam nadzieję, dosyć wyczerpująca prezentacja zdjęciowo-muzyczna z możliwością zadawania licznych pytań. Już teraz bardzo serdecznie wszystkich zapraszam! Anna Maria Jaroszewska Muzyka i taniec Muzyka jest bardzo silna i ważna w kulturze Etiopczyków, jak również w życiu innych mieszkańców Afryki. Wszystkim ważnym wydarzeniom i nie tylko, towarzyszą żywe rytmy, które często są wykonywane na żywo. Uroczystości kościelne, podróż autobusem, kameralne przyjęcia rodzinne,

14 14 Numer 5 (219) GDYBY CHRYSTUS NIE ZMARTWYCHWSTAŁ Misterium w Gimnazjum nr 1 20 kwietnia 2011r. w Gimnazjum nr 1 w Radlinie na sali gimnastycznej zostało wystawione misterium pt. Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał. Jego główną treścią była refleksja nad tym, jak wyglądałoby nasze życie bez Kościoła, sakramentów, miłości do bliźniego. W role bohaterów tego widowiska wcielili się głównie uczniowie z kl. II a. Nad całością przygotowań czuwała pani katechetka Krystyna Strączek. Cisza, skupienie i atmosfera, które panowały podczas przedstawienia, świadczyły o zainteresowaniu ze strony uczniów i Grona Pedagogicznego. Przyszli aktorzy mimo ogromnej tremy spisali się na medal. Klaudia i Martyna uczennice z klasy I a Z albumów naszych Czytelników Rodzina Mandrysz Florian Mandrysz urodził się 4 maja 1880 r. w Radlinie. Rodzice ojca w 1884 r. wyjechali do Westfalii. W Botropie ojciec jako 14 letni chłopiec zaczął pracować w kopalni. W tym czasie ukończył Technikum Górnicze w Bohum. Po skończeniu szkoły pracował na stanowisku sztygara. Elżbieta Mandrysz z domu Kłosok urodziła się 17 grudnia 1886 r. Rodzice Elżbiety wysłali ją do pensjonatu dla Polek w Śremie, by nauczyła się języka polskiego. Przebywała tam od roku 1902 do Po powrocie do Botropu wyszła za mąż za Floriana Mandrysza. Urodziła sześcioro dzieci, z którymi w 1922 r. wrócili do Polski i zamieszkali w Niedobczycach. Tu urodziły się kolejne dzieci. Szczęśliwi rodzice wychowywali dziewięcioro chłopców i pięć córek. Ojciec pracował w kopalni Hoym, był nadsztygarem, co na ówczesne czasy było wysokim i odpowiedzialnym stanowiskiem. W czasie wojny został zwolniony z pracy. Po jakimś czasie podjął pracę w Guberni w kopalni Zbyszek. Pod koniec wojny brał czynny udział w obronie kopalni przed jej zniszczeniem. W wieku 77 lat pracował jeszcze jako dyspozytor kopalni Rymer. Domem zarządzała matka Elżbieta. Wychowywanie dzieci i inne obowiązki, które miała w domu nie przeszkadzały jej działać społecznie w Stowarzyszeniu św. Wincentego A. Paulo. Prowadziła kuchnię dla bezrobotnych, w czym pomagała jej córka Alwina. W 1959 r. rodzina przeprowadziła się do własnego domu, w którym obecnie mieszka Waleria Migas oraz Roma i Janusz Wójciccy. Florian Mandrysz zmarł 13 października 1962 r., a Elżbieta 2 października 1971 r. Oboje spoczywają na cmentarzu w Biertułtowach. Waleria Migas

15 Numer 5 (219) 15 Wspólnota dzieci Maryi Nasza parafialna grupa Dzieci Maryi liczy 45 dziewczyn, w tym 4 animatorki. Opiekuje się nami siostra Bonomia. Co tydzień w soboty spotykamy się o godz w salkach katechetycznych. Spotkania rozpoczynamy modlitwą. Następnie siostra wraz z animatorkami podają najważniejsze ogłoszenia dotyczące najbliższego tygodnia, to tzw. nasze ogłoszenia parafialne. Później zaczyna się szkoła śpiewu, podczas której animatorka muzyczna musi się zmagać z naszymi pomysłami na piosenki. Około godz rozpoczynają się spotkania w grupach. Jesteśmy podzielone na 5 grup: grupa Anity (przedszkole i I klasa podstawowa), Agaty (III i IV klasa podstawowa), Basi (V klasa podstawowa), Magdy (VI klasa podstawowa) oraz grupa Siostry Bonomii (gimnazjum i liceum). Spotkania w grupach wyglądają trochę jak lekcje religii, tylko jest swobodniej i bardziej na luzie. Uczymy się wtedy różnych ciekawych rzeczy. Czasami zamiast spotkania formacyjnego mamy gry i zabawy. Ostatnio robiłyśmy palmę wielkanocną: w zeszłym roku tak nam się to spodobało, że uznałyśmy iż bez względu na to, czy w tym roku będzie konkurs czy nie, to palmę i tak zrobimy. (O tym, że jest konkurs dowiedziałyśmy się tak jak wszyscy w kościele, a wtedy palmę już miałyśmy prawie gotową). Co jakiś czas jeździmy na różne wycieczki: do Sanktuariów, do zoo, na lodowisko, czy kulig. Spędzamy razem czas przy ognisku, na spotkaniach wigilijnych, balikach. Bierzemy czynny udział w życiu parafii. Co tydzień śpiewamy przed Mszą św. o godz Próbę rozpoczynamy już od godz w salkach, żeby się rozśpiewać. Uczestniczymy w nabożeństwach majowych, różańcowych oraz w wszystkich innych ważnych uroczystościach i świętach. Serdecznie zapraszamy wszystkie dziewczyny od 6 roku życia, które chciałyby do nas dołączyć. Dzieci Maryi W oczekiwaniu na beatyfikację Jana Pawła II w SP nr 4 w Radlinie Podobnie jak cały Kościół katolicki na świecie, uczniowie i ich rodzice a także nauczyciele Szkoły Podstawowej Nr 4 w Radlinie z ogromną radością czekali na beatyfikację Jana Pawła II, która miała się odbyć w Niedzielę Miłosierdzia Bożego 1 maja. To oczekiwanie było wypełnione miesięczną, intensywną pracą, polegającą na zdobywaniu sprawności, czyli swego rodzaju stopni na drodze do nieba, przez uczniów i nauczycieli. Uczniowie klas I-III zdobywali sprawności : wzorowego kolegi, pilnego ucznia, rozmodlonego dziecka Bożego i wspaniałego dziecka swoich rodziców. Na uczniów klas IV- VI czekały inne zadania: misjonarza, pielgrzyma, znawcy życia i nauczania Jana Pawła II, orędownika pokoju. Dla nauczycieli przygotowana była sprawność przyjaciela dzieci. Oprócz zdobywania sprawności uczniowie wzięli udział w licznych konkursach: plastycznym, na ulubioną piosenkę Jana Pawła II, prezentację multimedialną, list do Jana Pawła II. Laureaci konkursów (plastycznego i muzycznego) zaprezentują swoje umiejętności podczas koncertu galowego W hołdzie Janowi Pawłowi II 18 maja w szkole. Wyróżnieni i zwycięzcy pozostałych konkursów oraz zdobywcy sprawności potrzebnych w drodze do nieba również zostaną nagrodzeni podczas galowego koncertu. Uczestnikom zmagań, ich rodzinom i nauczycielom z serca gratuluję i dziękuję. katechetka Aniela Fojcik

16 16 Numer 5 (219) Wspomnienia z Pierwszej Komunii Świętej Był rok 1943, szalała II wojna światowa. Polska była całkowicie zajęta przez okupanta hitlerowskiego. Miałam wtedy osiem lat. Mieszkałam w małej górskiej wiosce. W mojej wielodzietnej rodzinie panowała religijna atmosfera. Staraliśmy się przestrzegać Przykazań Bożych i zawsze znajdowaliśmy czas na wspólną modlitwę. W tym trudnym czasie przybył do naszej parafii misjonarz ze zgromadzenia ks. Oblatów ks. Rodzenek. To właśnie on podjął się trudu przygotowania dzieci do Pierwszej Komunii Świętej. Moi rodzice widząc, że wojnie nie ma końca zgłosili mnie na naukę religii, abym godnie przygotowała się do Komunii. Przygotowania do tego sakramentu trwały trzy miesiące. Szkoła w tym czasie była zamknięta. Naukę religii mieliśmy w kościele, albo na cmentarzu. Dzieci pilnie chodziły na katechezę, gorliwie się uczyły. Ojciec misjonarz pięknie przygotował nas na spotkanie z Chrystusem. Uczył nas w języku polskim, choć w tym czasie obowiązywał język niemiecki. Po skończonym przygotowaniu do Komunii, mieliśmy egzamin. Dnia 5 sierpnia 1943 r. przystąpiłam do pierwszej spowiedzi św. Tego dnia po powrocie do domu z nikim już nie rozmawiałam, aby nie popełnić grzechu. W końcu nadszedł upragniony dzień niedziela 6 sierpnia 1943r. Była wtedy piękna, słoneczna pogoda. Miałam na sobie białą sukienkę, pożyczoną od kuzynki. Po błogosławieństwie rodziców udaliśmy się do Kościoła na Mszę św. Tego dnia do Pierwszej Komunii Świętej przystąpiło 40 dzieci. Siedzieliśmy w ławkach, dziewczynki z jednej, chłopcy z drugiej strony. INTENCJE MSZALNE Rodzice siedzieli za nami. Mszę św. sprawował o. Rodzenek. Pamiętam, wzruszające kazanie, które do nas wygłosił. Dzień ten był bardzo wyjątkowy. Mimo radości z przyjęcia do serca Jezusa żywego, prawdziwego, był i smutek po stracie najbliższych w czasie trwającej wojny i tęsknota, za tymi, którzy jeszcze z wojny nie wrócili (moi dwaj bracia). Duże wrażenie wywarła na mnie pieśń, wykonana przez chór O święta uczto, śpiewana w języku polskim. Ilekroć teraz słyszę tę pieśń, to przypomina mi się dzień mojej Komunii. Po zakończonej Eucharystii poszliśmy do domu. Panowała w nim świąteczna atmosfera. Nie miałam tego dnia gości, nie otrzymałam żadnych prezentów. Najważniejszym Gościem i Prezentem był Jezus, który obrał sobie moje serce za mieszkanie. Po tym ważnym dniu w moim życiu regularnie przystępowałam do spowiedzi i Komunii, w dzieciństwie, w młodości Teraz na starość też to czynię. Za tę wielką łaskę, której doświadczyłam i nadal doświadczam dziękuję Bogu i Jego Matce. wdzięczna Jego Służebniczka s. Hugolina Pierwsza Komunia Święta Karola Wojtyły maj 1929 r. Papieskie Intencje Apostolstwa Modlitwy na MAJ 2011 Intencja ogólna: Aby osoby pracujące w środkach przekazu zawsze z szacunkiem odnosiły się do prawdy, solidarności i godności każdej osoby. Intencja misyjna: Aby Pan pomógł Kościołowi w Chinach wytrwać w wierności Ewangelii i wzrastaniu w jedności. Niedziela IV NIEDZIELA WIELKANOCNA 6.30 W intencji Parafian Salomeę Karwot, rodziców Uroczysta I Komunia św. Obszary i Wrębowa Dziękczynna z rocznicę małżeństwa Cecylii i Izydora Chmieliński Msza św. z liturgią Sakramentu Chrztu św Nieszpory z udziałem dzieci I Komunijnych Andrzeja Gojny w IIr.+ Poniedziałek ŚWIĘTO ŚW. ANDRZEJA BOBOLI Ryszarda Tryczyk w IVr.+, żonę Stanisławę 2. + Edwarda Dylich w IIIr.+, rodziców z obu stron Antoninę i Augustyna Rduch i ++ dzieci W intencji rodziców dzieci pierwszokomunijnych i katechetów ks. Rafała Woźnica i s. Bonomii jako podziękowanie za przygotowanie do I Komunii Św. ofiara od dzieci Ślub rzymski: Brukwicki Kościelny W intencji dzieci klas III szkoły Obszary i Wrębowa w I rocznicę Komunii Św. i za ich rodziców Wtorek Marię i Zygfryda Pyszny,