Generacja Google. Sebastian Koczułap

Transkrypt

1 Data wydania 4/2010 Kinowa psychoza w życiu codziennym W tym numerze: Choroba duszy 4 O młodości 6 Generacja Google Słów kilka o szkole 7 Motylem jestem 8 Chiński kwiat lotosu 9 W trosce o wykształcenie Felieton 11 Szczyt w Kopenhadze 12 Uczeń z pasją Sylwia Ogórek

2 S t r. 2 V e r s L i b r e 4 / Generacja Google Sposób myślenia ludzi na przestrzeni czasu zmieniał się bardzo drastycznie. Przykładowo człowiek Średniowiecza myślał zupełnie inaczej niż człowiek Renesansu. I oba sposoby prezentowania myśli były zupełnie nieprzekładalne. Kolejne pokolenia karłów stojąc na ramionach gigantów zakreślały wzrokiem coraz szerszy krąg. W końcu opowieść o historii świata stała się tak długa, że zaczęto opowiadać ją od końca. Wychowałem się w przeświadczeniu, że nigdy nie będę w stanie do końca zrozumieć ludzi o choćby dziesięć lat ode mnie starszych. Między innymi z powodu systemu komunistycznego, w którym się wychowali, a który tak bardzo wpłynął na ich postrzeganie świata. Dzisiejsze pokolenie jest jednak zupełnie inne. Więc nasuwa się pytanie co wpłynęło na taki stan rzeczy? Najpewniej trochę inny system edukacji, inne środowisko, ale wydaje mi się, że przede wszystkim wpływ mogło mieć upowszechnienie się komputerów i internetu. Jak przez mgłę przypominam sobie, jak to ludzie mogli żyć bez telefonów komórkowych z których można dzwonić prawie za darmo i niemalże bezbłędnie działających maili (jeszcze pięć lat temu nie mogłem się nadziwić jak właściwie działa bluetooth, dziś jest właściwie standardem). Oczywiście ciężko jest się wczuć w te historyczne czasy, tak samo jak nie potrafię sobie wyobrazić przedszkola, jednakże całe moje myślenie w pewien sposób spaczone jest przez echa tamtych sytuacji. Dlatego analogicznie współczesna natychmiastowość i ilość dostępnych informacji musiała wpłynąć na sposób myślenia każdego człowieka który wyrastał w dobie internetu oczywistego, nawet jeśli bezpośrednio nie stał się jego ofiarą. Jak myśli człowiek współczesny? Nie mnie to oceniać, muszę pozostawić tę kwestię psychologom. Sam natomiast nazwałbym współczesnych nastolatków pokoleniem Google. Pokoleniem, którego sposób myślenia zdominowany jest przez algorytmy wyszukujące informacje. Jeśli przyjmiemy, że człowiek od najmłodszych lat wyrobił w sobie, udoskonalił niemal do perfekcji, a następnie przeniósł na życie codzienne umiejętność używania internetu, możemy się pokusić o małąanalizę jego sposobu myślenia. Ciekawym pomysłem może być również rozważenie pod tym kątem również treści reklam, czy tendencji technologii informacyjnych. Absolutnie podstawową umiejętnością, jaką musi posiadać osoba używające internetu (a także dobry naukowiec-humanista), jest umiejętność natychmiastowego zauważania, weryfikowania i usuwania zbędnych bądź nieprawdziwych informacji. Oznaczenie informacji jako niewiarygodnej oszczędza mnóstwo cennego czasu i w przypadku mielonki jaką jest internet jest kluczowe. Powoduje jednak, że konkretyzujemy czy też uwyraźniamy pewne rzeczy, które uważamy za istotne. Tło staje się dla nas na tyle mało interesujące, że przestajemy zupełnie zwracać na nie uwagę. Ma to oczywiście swoje dobre i złe strony. Możemy doskonale znać największe dzieła danego pisarza i jednocześnie nie znać jego biografii, nie wiedzieć jak wyglądał, czy też nie mieć pojęcia o książkach, które mu się nie udały. Powinniśmy natomiast dobrze opanować pewien zbiór faktów, aby móc prowadzić dyskusję w tym temacie. Warto odpowiednio wcześniej wyrobić sobie gotową opinię w stylu szablonów maturalnych. Zresztą, po co marnować cenny czas na poszukiwania? Czy coś się stanie, jeśli przez całe życie będziemy czytali tylko dobre książki i słuchali tylko dobrej muzyki? Poza tym człowiek generacji Google nie zapamiętywałby konkretnych informacji, a jedynie słowa kluczowe, algorytmy i zachowania pozwalające mu dotrzeć do danych szczegółów, gdy tylko będzie ich potrzebował. Wie, że zdanie, którego potrzebuje jest w danej książce. Wie, jak skontaktować się ze swoimi znajomymi mimo iż nie ma pojęcia, w jakich miastach mieszkają. Jego wiedza, umiejętności i znajomości są czysto potencjalne. Jest w stanie szybko i bezbłędnie dotrzeć do danej informacji, chociażby dzwoniąc do któregoś ze znajomych, przeszukując internet, odnajdując niezbędne książki i instytucje. Sama wiedza nie jest dla niego istotna. Religią, jaką wyznawałby człowiek generacji Google mogłaby być religia zapisu i oznaczania informacji. Fakt jako taki jest nieistotny i subiektywny do czasu, kiedy nie zostanie zachowany w inny sposób poprzez zapisanie, nagranie, zrobienie zdjęcia. Wspomnienia oznaczamy ich opisem. W ten sposób stają się czymś więcej niż zwykłymi pamiątkami są bezpośrednią relacją. Tu w Meksyku pijemy tequilę, a tu opalamy się na plaży. Tu jest nam dobrze, teraz chcemy zachować tę chwilę. Łapiemy ją na kliszę jak duszę afrykańskiego niewolnika. Zarejestrowana jest święta i dużo bardziej wiarygodna od zanikających wspomnień. Dużo szybciej zapominamy, co przedstawia, bo przecież cały czas mamy ją w zasięgu ręki. Cały czas możemy ją odtworzyć. Taką, jaką była w tym przyjemnym momencie. W każdej chwili możemy przypomnieć sobie, jak to jest, kiedy byliśmy szczęśliwi. Co nie oznacza, że w tej chwili tacy nie jesteśmy. Ale jeśli jesteśmy, to wypadałoby to w jakiś sposób zapisać. Umiejętność kotwiczenia informacji, budowania w głowie map przypominających naturalne algorytmy, zmusza nas do nazywania rzeczy, opisywania ich, targowania. Jednak etykiety, które nadajemy danym przedmiotom nie są obojętne, istnieją nie tylko w calu segregacji. Równocześnie w uproszczony sposób podsumowują zapamiętywaną informację. Jeśli przełożymy tę terminologię na życie codzienne, otrzymamy swoisty odpowiednik szufladkowania. Pomocnego, ale też zwodniczego, tak jak większość mechanizmów myślowych. Właśnie dzięki tym obustronnym zależnościom nowy, teoretyczny człowiek generacji Google potrafi podejmować decyzje posługując się minimalną, a często i niewystarczającą ilością informacji. Dzięki temu porusza się w świecie równie skutecznie, co w sklepie spożywczym. Co nawet uświadomione zupełnie mu nie przeszkadza. Sebastian Koczułap

3 V e r s L i b r e 4 / S t r. 3 Kinowa psychoza w życiu codziennym Współczesny miłośnik filmów grozy ( ) lubi też mnóstwo krwi na ekranie. Kobieta na trzecim piętrze ma podniesione rolety. Widzę, jak ściska w dłoniach miskę z popcornem i wpatruje się w migający ekran, który wskazuje na wartką akcję oglądanego filmu. Nagle jedzenie wypada jej z rąk, a ona sama dławi się ziarnkiem kinowego zapychacza. Kilka ruchów w konwulsji, coraz uważniejsza obserwacja z mojej strony. Spocony nos przylgnął mi do szyby, kiedy ujrzałam mężczyznę, który z zadowoleniem wszedł do mieszkania ofiary, zabierając jej chip, który miała schowany pod skórą. Wokół niej zaczyna gromadzić się plama krwi, a morderca podchodzi do okna i zasuwa rolety. Spogląda w górę i widzi moją twarz. Mdleję z przerażenia, a następnie budzę się. Nie, to nie była współczesna wersja Okna na podwórze Hitchcocka, to tylko zły sen Dzisiejsze kino dostarcza nam o wiele bardziej drastycznych emocji. Gdybym miała myśleć kategoriami Eli Rotha, twórcy krwawej jatki Hostel, to zapewne morderca zabiłby kobietę w bardziej wyrafinowany sposób. Obstawiam wrzucenie do wanny pełnej piranii, bo wszelkie elementy rzeźnickie, jak odrąbywanie części ciała, wieszanie na hakach czy rozrywanie, zostały już wykorzystane. Szokowanie widza wcale nie należy do zadań najłatwiejszych. Kiedyś widzowie mdleli z wrażenia na Draculi z 1931 roku, gdzie przebrany i umalowany Bela Lugosi uganiał się za młodymi mieszkankami Londynu. Do tego dramatyczna muzyka i voila! Widz przez tydzień boi się samotnie chodzić po ulicy. Współczesny miłośnik filmów grozy potrzebuje naprawdę mocnego wstrząsu, takiego, żeby sam mógł odczuwać lęki na równi z bohaterami. Oczywiście lubi też mnóstwo krwi na ekranie. Bezkrwawe filmy odeszły w zapomnienie, bo nie szokowały, jedynie wywoływały podświadomy strach, który przestał odbiorcę zadowalać. Stąd sukces serii Piła, która ma już sześć części, a wszystkie opierają się na identycznym schemacie psychopata potrzebuje odreagować,to uwięzi paru naiwniaków i zrobi sobie z nich krwawy żart. Po ekranie walają się ludzkie szczątki, a zadowolony widz zagryza to popcornem i zapija colą. Smacznego. Dlaczego lubimy się bać? Amerykańscy naukowcy, którzy są w stanie udowodnić wszystko, twierdzą, że to pomaga nam odreagować stres w bezbolesny sposób. Siadamy, wrzucamy płytkę do odtwarzacza dvd i relaksujemy się przy potokach krwi. Zapewne nie ma nic lepszego po ciężkim dniu pracy. Po co oglądać psychologiczne pojedynki, jakimi raczy widza Hannibal Lecter, skoro można sobie bezmyślnie popatrzeć na desperacko próbującego zrobić karierę w Hollywood nastolatka, który krzyczy w potokach syropu czekoladowego firmy Bosco. Mało kto jednak patrzy na tego typu psychozy jako element oddziaływujący na życie prywatne odbiorcy. Ludzie zaczynają się bać, zamykać w sobie, postrzegać świat jako miejsce, w którym rodzi się zło. Nie mam zamiaru wnikać w ludzką osobowość, bo drugim Freudem nie jestem, aczkolwiek obserwuję obojętność na ból, krew, cierpienie. W rzeczywistości zapominamy się, że to nie kolejny horror, ale życie, w którym nie spłuczemy się wodą i będzie po wszystkim. Kino rządzi się swoimi prawami, a my rządzimy naszym życiem. Warto oglądać filmy grozy, to w końcu jeden z najbardziej klasycznych kinowych gatunków. Jednak nie warto się zapominać w tamtym świecie nieczułość i złej ekstazy, która przepełnia tamtych zwyrodnialców. Przecież w rzeczywistości nie ma kanibali i szaleńców z siekierami ale czy na pewno? Może lepiej zamknąć na noc drzwi na dodatkową zasuwkę pie-o-my

4 S t r. 4 V e r s L i b r e 4 / Choroba duszy Pochłaniając marzenia staczała się w dół. Wszystko było ponad jej siły. Świetne oceny, sukcesy w konkursach, nawet wojewódzkim to już nie wystarczało. Nie miała przyjaźni, oparcia w zajętych tylko sobą rodzicach. Unikanie problemów i konfliktów wyłącznie. Postanowiła być piękniejsza. Ładnych każdy lubi, ładny równa się szczupły, szczupły, to już sukces. NAJLEPSZA PRZYJACIÓŁKA Tak naprawdę wcale nie jest gruba, ani trochę! Tak sobie tylko wmawia Nikt nie wie, że dzieje się z nią coś nie tak, chociaż jest jeszcze w miarę normalnie. Dopiero z czasem pojawia się ta tajemnicza przyjaźń, która odbiera ją nam. Rodzice nawet nie zauważają, że dzieje się z nią coś nie tak, bardziej społeczność szkolna. Po niedługim czasie eksperymentów ze swoim ciałem spodobało jej się to. I już! Staje się jej najlepszą przyjaciółką. Nie rozstaje się z nią na krok, po prostu nie chce. A my jej już nie mamy. Tak, tak zwyczajnie. Czuję, że otoczenie wymaga ode mnie zbyt wiele, a Ona po prostu jest, jest ze mną zawsze.. jestem przy niej taka.. lepsza? O taak.. Tylko ona rozumie co czuję! NIE MA RÓŻY BEZ KOLCÓW Jak to w przyjaźni bywa czasem lepiej, czasem gorzej.. Zazwyczaj jest dobrze, jednak te omdlenia, zawroty głowy.. Momentami mam ich dość! Ale nie mogę jej tak zostawić, jestem lojalna, dobra. Ona tak bardzo mi pomaga, jestem teraz taka piękna, zgrabna, wszyscy się o mnie troszczą, jest lepiej. Bardzo. Żyje sobie od jednego jabłka do sucharka.. może butelka wody? Czy to nie za dużo kalorii na dziś? Chyba przesadziłam, jutro i pojutrze nie będę już jadła, dam sobie na wstrzymanie. W zasadzie co tydzień powinnam zmieniać ubrania na mniejsze, ale nie czuje, że jestem chudsza. Wystarczy jeden kęs jedzenia bym poczuła się pełna. Obrzydliwie pełna. Czuję wstręt. Nikt nie wie. Dobrze się maskuje. Jak to zawsze na początku. Nosi obszerne ubrania, ubiera się na cebulkę (takim to zawsze zimno). Unika sytuacji w których ktoś mógłby zobaczyć jak bardzo schudła. I rodzice wciąż nie wiedzą, zapracowani, zabiegani. Ich córka ma nową przyjaciółkę, a oni nawet tego nie potrafią dostrzec? Nieważne. Z dnia na dzień traci na wadze, nie je, przygotowane obiady wyrzuca, kanapkami jakie mama robi jej do szkoły dzieli się ze zwierzętami. Nie chce mówić już o słodyczach, tych to wcale nie chce widzieć. Taki ogrom kalorii? Nie ma mowy. Gdy inni jedzą, ona tylko patrzy. Bardzo to lubi, tak przyglądać się jak inni jedzą i tyją, stają się coraz grubsi i.. grubsi, i GORSI! Jacy ONI są okropni. Obżerać się tak dla przyjemności, coś obrzydliwego. Chociaż? Co ja mówię, sama przyjemność wiedzieć, że są gorsi ode mnie. Dziękuję Ci moja najdroższa. CORAZ PIĘKNIEJSZA Patrzy w lustro i wciąż nie jest usatysfakcjonowana. Im dłużej trwa odchudzanie, zabójcza dieta, tym bardziej jest chuda i odczuwa coraz większy strach przed przytyciem. W lustrze korpulentna dziewczyna, duży brzuch, pełne biodra, ŁZY W OCZACH. W rzeczywistości przeraźliwie wychudzona, brzuch zapadnięty tak, że prawie przylega do kręgosłupa. Prawie? Całkiem! szczupłe ramiona, wystające kości miednicy. Jaki mam gruby tyłek! A brzuch?! Tak nie może być.. Nie mogę sobie na to pozwolić, nie może być tak jak kiedyś. Głodząc się coraz bardziej trwa w przekonaniu, że jest ładna. Piękna? tylko ja i Anoreksja. Pewnego dnia w szkole, na comiesięcznym apelu mdleje, wychowawczyni musi wyprowadzić ją z sali. Idzie do pielęgniarki. Dziecko, jak Ty wyglądasz? Co ty w ogóle robisz? Jadłaś cos dzisiaj? Po co to wszystko? Nie chce ich litości, nie mam zamiaru tego wysłuchiwać. Przez ten incydent z pielęgniarką jest źle. Bardzo źle. Jest ŹLE Rodzice zaczęli patrzeć mi na ręce. Panie ze szkolnej stołówki mają nakazane przyglądać mi się, czy aby zjadam wszystko dokładnie. Szczyt wszystkiego, jeszcze tego brakowało, żeby mnie znów utuczono. Nie chcę po raz kolejny wyglądać jak pasztet. Przyglądać, dbać. Dbać no właśnie! Jakie to żałosne. Zaczęły się kłótnie, płacz, błagania, zrzędzenia. Jednak nikt otwarcie nie mówi o Niej. Dlaczego? Sama nie wiem dlaczego. Przecież nie jest taka straszna. Posiłki jakie przynosi mi mama co rana do pokoju lądują w koszu. Przecież nie będę wpychała w siebie tego świństwa tylko dlatego, że jej się tak podoba. Po co to wszystko? Ta kontrola, nadzór. Przyjaciółko jesteś dla mnie taka niedobra, nasze relacje pogarszają się, coraz mniej podoba mi się Twoje zachowanie. Musisz się poprawić. TO NIE PROBLEM Na krok nie rozstaje się z wagą pożyczoną od koleżanki. Jest jej pomocna, w przeciwieństwie do mamy, która nęka ją jedzeniem. Staje na niej co parę godzin, sprawdzając czy szkolna głodówka jej pomogła, czy 200 brzuszków o 3 w nocy dało jakiś rezultat. Jest z nią coraz gorzej lecz ona nie widzi w tym problemu, wręcz przeciwnie, ta zabawa podoba się jej coraz bardziej. Ograniczyłam się już do jedzenia jednego suchara dziennie, do tego brzuszki, regularne bieganie. Nie ma na świecie nic wspanialszego niż dobra kondycja. Wcielenie śmierci jedynie takie określenie pasuje do tej dziewczyny. Nikt jej nie może pomóc, nikt wytłumaczyć. tylko ja i Anoreksja. CAŁKOWITE DNO To nic, że czuje się taka słaba, grunt, że jestem piękna! Kolejna akcja ratunkowa. Tym razem poważna. Słabnie w domu, we własnym pokoju. Matka musi wezwać pogotowie. Lekarz który się nią opiekuje stwierdza, że jest na wykończeniu, że to absurd, że matka wcześniej nie zgłosiła się z nią do specjalisty. Co za MATKA! Budzę się w środku nocy. Ohydna sala, jeszcze bardziej ohydny zapach, wkoło pełno jakichś wariatów, w ręku igły, kroplówka, co to ma w ogóle być?! Patrzę na swoją kartę i co widzę? Waga: 30 kg, wzrost : 172 cm. ANOREKTYCZ- KA. W KLATCE Spędza tam bardzo długi okres. Jakieś 4 miesiące. Wszyscy odczuwają jej brak, lecz nie wszyscy wiedzą co się z nią dzieje, tylko najbliżsi. Całodobowy nadzór, zdrowe jedzenie tego jej nie brakuje. Z rodzicami i znajomymi nie może się w ogóle kontaktować. Nikt nie może jej odwiedzać. Nie może też oglądać telewizji, korzystać z Internetu. Szczególny zakaz zero patrzenia w lustro. Istne więzienie. Dopiero po jakimś miesiącu i nieco ponad pół może wykonać pierwszy telefon, oczywiście po zjedzonym wcześniej obiedzie. Mamo, ja już wiem, że to nie jest dobra przyjaźń. Matka płacze, ojciec nic tylko pracuje, ona jest tam wciąż sama. A może nie. Są tam ludzie tacy jak ona, z takimi problemami. Pomagają sobie nawzajem i może o to właśnie chodzi. Tam odnajduje prawdziwą przyjaźń. Przybiera na wadze, fizycznie wygląda coraz lepiej. A jak jej psychika? Czasami dziwie się, że jeszcze żyje. Jak mogłam

5 V e r s L i b r e 4 / S t r. 5 doprowadzić się do takiego stanu. Może to jakaś próba? Może uda mi się wszystko naprawić, być lepszym człowiekiem. Pięknym pomimo wad. To ONA. Ona mnie tak zaślepiła. Ta nieudana Przyjaciółka. Starałam się zaspokoić jej potrzeby, jej dogodzić. Robiłam dla niej tak wiele, a ona mnie pogrążyła. Przez nią stoczyłam się w nicość, tylko tak można nazwać ten stan. Czy będę jeszcze normalna? Chcę być normalna, chcę wiedzieć, że ktoś mi w tym pomoże. Z psychiką gorzej, ale powoli. Będzie dobrze. Pod koniec leczenia wychodzi na przepustkę. Przyjeżdża tylko na weekend, tylko na tyle jej pozwalają. Jest taka promienna i radosna, tętni życiem. Widząc, że tu na nią czekają, pragnie wrócić. Jeszcze moment. Czy można powiedzieć że Ona znikła? Nie. Zostanie już na zawsze. Można tylko powiedzieć, że odeszła w niepamięć, tak, to chyba dobre. POWRÓT DO RZECZYWISTOŚCI Co powiem gdy ktoś zapyta się mnie co robiłam? Gdzie byłam? Tak bardzo się boję. Chyba.. Nie chce wracać do szkoły? Nie wie, że wszyscy na nią czekają, że tak bardzo odczuwają jej brak. Że dobrze przygotowali się na jej powrót. Wiem, powiem.. po prostu! Jestem Anorektyczką. Ona mnie zniewoliła, jednak byłam silna i walczyłam, nie poddałam się. Wiem, że ona zawsze będzie miała decydujący głos, ale nigdy się nie poddam. Bardzo chciałam do was wrócić, do moich prawdziwych. PRZYJA- CIÓŁ. Mamy ją znów. Zdrowa na duszy i ciele. Mam nadzieje, że Ona już nie wróci. Że znalazła sobie dogodne miejsce, gdzieś tam, daleko.. i zostawiła ją w spokoju. Teraz już nie myślę, że jestem gruba. Mogę się spokojnie uśmiechać i patrzeć w lustro. Czuję się silna i wolna, jest mi z tym dobrze. Dopiero teraz myśli realnie. Mówi, że lubi pomagać ludziom takim jak ona, z takimi problemami. Wie, jak ciężko się z tego wychodzi. Jej kontakty z rodzicami poprawiły się, może się zwierzać, mówić wszystko co leży jej na sercu, ma w nich oparcie. Nie przeszkadza jej własny wygląd. Cieszy się z każdej, małej chwili. Może po prostu cieszyć się życiem. historia jak najbardziej autentyczna Magdalena Powroźniak Uczeń z pasją - Sylwia Ogórek - Jak zaczęła się Twoja przygoda ze sportem? Moja przygoda ze sportem zaczęła się w 4 klasie podstawowej, gdy po praz pierwszy wzięłam udział w zawodach sportowych zwanych " Czwartki lekkoatletyczne". W sezonie letnim, odbyło się 5 takich spotkań po czym, po ogólnej klasyfikacji najlepsi zawodnicy z każdego dystansu kwalifikowali się na "Ogólnopolski Finał Czwartków Lekkoatletycznych". Z moim szczęściem udało mi się pojechać na ten finał, biegałam tam na 300m. - Jak wyglądają Twoje treningi i jaka jest ich częstotliwość w tygodniu? W chwili obecnej trenuję 6 a czasem i 7 razy w tygodniu. Treningi są różnorodne, jedynym akcentem powtarzającym się codziennie jest tzw. wybieganie. - Co daje Ci sport? Sport...Sport daje mi przede wszystkim satysfakcję, sposób na siebie. Uczy samo mobilizacji, wytrwałości w dążeniu do celu. - Jak udaje Ci się pogodzić sport z nauką? Obecnie nie widzę żadnych trudności w pogodzeniu jednego z drugim, ale na początku liceum owszem. Głównie chodzi o to, aby potrafić zorganizować sobie czas na wszystko...to człowiekowi przychodzi z czasem - Jakie trzeba mieć predyspozycje, by zacząć biegać, czego trzeba się wyrzec? Na pewno trzeba mieć jakieś predyspozycje, ale w dużej mierze liczą się chęci i samozaparcie do walki...to już jest połowa sukcesu.jeżeli chodzi o wyrzeczenia-przez częste treningi brakuje czasu dla znajomych więc czasami trzeba zrezygnować ze spotkań. - Co byś powiedziała wszystkim tym, którzy unikają wszelkiej aktywności fizycznej? Ja nie chce ingerować w sprawy tych,którzy unikają tej aktywności, szczególnie dlatego ze ja ją ubóstwiam. Wydaje mi się,że te osoby, które teraz nie chcą ćwiczyć rekreacyjnie, powinny sie wypowiedzieć ja jakiś czas, czy im to wyszło na dobre i jak poważne mają problemy ze zdrowiem. - Jakie masz plany na przyszłość? Co do przyszłości, to ja raczej nie chce nic zdradzać...czas wszystko pokaże, jeżeli oczywiście będę mieć zdrowie i dobrze zdana maturę B 3

6 S t r. 6 V e r s L i b r e 4 / MŁODOŚĆ I CZAPKA SĄ JAK MAGNESY JEDNOIMIENNE. ODPYCHAJA SIĘ. Młodość. Mity i wspomnienia na pewno doceniane, ale i na pewno nie w czas. Tak już skonstruowani idziemy przez życie. I po to aby korzystać z niego ile się wlezie. Niczego nie żałować. Wszystkiego spróbować. Nasze proste filozofie. Bo przecież każdemu etapowi życia Pan przypisał właściwe mu niepokoje. Bardzo częste niepokoje. Bo jak przekroczymy już ostatecznie naszą młodość, (miejsca i czasu jeszcze nikt nie określił - tyle dobrego!), to nawet czkawka nie będzie dla nas już śmieszna, ale uciążliwa Niby młodość, najpiękniejszy czas, a jednak przebimbany. Młodzi zdobędą świat, przełamią stereotypy - słuszne nadzieje, ale dla wytrwałych. Bo ten świat, ideały, nadzieje to i owszem. Tylko, że chyba nie przy konsoli, ani też na ulicy, bo jakoś tak już z przyzwyczajenia omijam te zaciemnione. Dzisiejsza młodzież nie należy do łatwych, a może żadna nigdy nie należała. - Cały dzień przy komputerze. I weź mu tu coś powiedz. ZA NASZEJ MŁODO- ŚCI - mama Piotrka stara się przekonać go do zmiany przyzwyczajeń.- Za naszej młodości to nie było komputerów. Wychodziło się na dwór i grało w palanta. A wy to co, tylko w tych grach siedzicie. Idź, może byś liście zgrabił, może pomógł ojcu przy samochodzie Piotrek za ten czas zdobył kolejne 25 punktów i już nie długo przejdzie do następnej rundy. Tam trzeba będzie zdobyć już 125 punktów. Jak gawędziarze z polskiego romantyzmu, tak i współcześni rodzice chcą wpłynąć na nasze zachowanie przytaczając przykłady ze swej młodości (pomijając umiejętnie te, które się zbytnio na wzorce nie nadają). Młodość w każdym czasie historycznym wyglądała inaczej i rządziła się innymi prawami. To oczywiste, że nasi rodzice nie mieli takich możliwości jakimi my możemy się teraz cieszyć. Jednak ich możliwości były na miarę ich okresu młodości. Wszystko to jednak mieści się w ramach praw rodzicielstwa. Bo przestrzeganie przed błędami i martwienie się to ważna część zadania naszych matek i ojców. To także bardzo wyczerpujący proces, jak widać, rzadko dający bezpośredni efekt. Ale na pewno potrzebny. Z naszą młodością bywa różnie. Postawione są przed nią wielkie oczekiwania. Ale czy my podołamy? Czy uda nam się zaistnieć? Każdy z nas ma marzenia, cele. Na razie jeszcze się przymierzamy. Czepiamy się rzeczywistości, czasem wolimy się usprawiedliwiać. Jesteśmy jeszcze młodzi. Przed nami cały świat. I chodzi o to, żeby ta młodość nie przeszła ot tak. Żeby było co wspominać, z czego się śmiać, ale też i za co żyć. My młodzi jesteśmy dokładnie tacy sami, jak młodzi z innych czasów. Kiedy w końcu przekonamy się, że to na co się uskarżaliśmy, nie było warte uskarżania, że to nad czym ubolewaliśmy, trzeba było chwalić, wtedy trzeba nam będzie zaśpiewać jak zespół Lao Che: Żeby młodość wiedziała, gdyby starość mogła Nałóż czapkę! - Oj mamo, nie jestem już przecież dzieckiem.. No i potem zawsze się marznie. 0,5 S.D.M.

7 V e r s L i b r e 4 / S t r. 7 Co za dużo, to nie zdrowo! Czyli szkoła z punktu widzenia uczniów. Spisz sobie smacznie, niczego nieświadomy. Jeszcze chwila, jeszcze kilka sekund i DRYN! Skowyt budzika podrywa Cię na równe nogi. "O kurna! " wyrywa Ci się spontanicznie z ust. Tak, to poniedziałek. Czas wstać do szkoły... Wstajesz, idziesz zjeść śniadanie, później w podskokach biegniesz do łazienki myjesz twarz, ręce i zęby. W pośpiechu się ubierasz, pakujesz książki do tornistra i już za dwadzieścia ósma stoisz na przystanku i czekasz na autobus podmiejski. Docierasz do szkoły. Budynek kojarzy ci się z największą udręką, ale dajesz radę stawiać temu wszystkiemu czoło. Zerkasz na plan lekcji: dwa języki polskie katastrofa! lektura nie przeczytana, chemia kartkówka z alkoholi i aldehydów, których w ogóle nie rozumiesz! historia - nuda, język niemiecki i wf, jedyna rozrywka w ciągu dnia. Lekcje to istna gra 1 z 10, prowadzący zadaje Ci pytanie, a jeśli w ciągu 30 sekund nie odpowiesz to odpadasz. Rozmyślasz nad sensem życia i chcesz znaleźć odpowiedź na od dziecka nurtujące cię pytanie Kto taki inteligentny wymyślił szkołę? Dlaczego?.siedzisz na lekcji matematyki kompletnie rozkojarzony, już zmęczony, z głową w chmurach, kiedy nauczyciel prosi cię o rozwiązanie zadania. Ty, przestraszony, nogi masz jak z waty i nawet nie próbujesz podjąć wyzwania i dostajesz kolejną jedynkę. Zadanie, któro na lekcji wydawało Ci się piekielnie trudne w domu przy kubku gorącej herbaty rozwiązujesz bez problemu. Tak, szkoła bez wątpienia jest przyczyną wielu stresów i nerwów. Po powrocie do domu robisz rachunek sumienia i stwierdzasz, że do dzisiejszego dnia mogłeś się przygotować lepiej. Obiecujesz w związku z tym poprawę. Jednak zanim zabierzesz się do rozwiązywania prac domowych musisz jeszcze zjeść obiad, poodkurzać, wyprowadzić psa na spacer i odwiedzić chorą babcię w szpitalu. Na zegarku dochodzi godzina osiemnasta, a Ty dopiero siadasz do lekcji. Kompletni nie wiesz od czego zacząć, myślisz co by było gdyby.. I tak do kilkunastu minut po północy próbujesz się uporać z natłokiem materiałów, które masz do ogarnięcia przed jutrzejszymi lekcjami. Zasypiasz obok sterty książek i papierów, które masz porozrzucane dookoła łóżka, myśląc, że coś umiesz. Otóż nie. DRYN! Skowyt budzika podrywa Cię na równe nogi. "O kurna! " wyrywa Ci się spontanicznie z ust. Tak, to wtorek. Czas wstać do szkoły Idąc do szkoły, dzień jak co dzień, zawsze tą samą drogą, z zeszytem w ręku starasz się przypomnieć to, czego wczoraj zdołałeś się nauczyć, jednak nic nie pamiętasz! I to jest najgorsze, że cała Twoja wczorajsza praca poszła na marne. I znowu kiedy dzwoni dzwonek na przerwę, Ty panicznie boisz się kolejnej lekcji i tego, czy dziś znowu nie dostaniesz jedynki, bo za późno zabrałeś się do nauki. I tak wygląda życie w szkole widziane oczami większości uczniów. Jednak jak tu za tym wszystkim nadążyć, kiedy zawsze jest coś do zrobienia? Sam fakt dostania bynajmniej dwóch jedynek w przeciągu tygodnia przytłacza niesamowicie i hamuje chęci do dalszej nauki. Szkoła, szkoła, szkoła Każdy na nią narzeka, nikt jej nie lubi, lecz każdy musi do niej trafić i przez nią przebrnąć. Zastanówmy się jednak, jak wyglądałoby nasze życie, gdyby nie ta, wzbudzająca niechęć i postrach wśród wszystkich uczniów instytucja? Ze szkołą jest nam źle, ale bez niej byłoby nam jeszcze gorzej. Gdybyśmy nie chodzili do szkoły, wtedy mielibyśmy nadmiar wolnego czasu. Brak obowiązków i totalny luz szybko stałyby się dla nas ciężarem, a spędzanie wolnego czasu nie sprawiałoby już żadnej przyjemności. Nie tylko zdobywamy tu wiedzę teoretyczną, ale przede wszystkim uczymy się życia i to właśnie dzięki niej wkraczamy w dorosłość. Och Jak ja kocham szkołę! Magdalena Bryk

8 S t r. 8 V e r s L i b r e 4 / Motylem jestem, pofrunę gdzie nie byłam jeszcze Motylem jestem, pofrunę gdzie nie byłam jeszcze. Wczoraj znowu miałam atak. Zjadłam całe ciasto, 5 bananów 2 czekolady, sałatkę szynkę i kurczaka.. Tak zaczyna się co drugi internetowy pamiętnik prowadzony przez nastolatki marzące o,,idealnej wadze''. Nastolatki nie maja anoreksji, to tylko ich silna wolna nakazuje im nic nie jeść przez cały dzień, a w razie złamania zasady wymiotować lub innym równie ciekawym sposobem pozbyć się jedzenia. Sandra jest wzorową uczennicą, ma dużo przyjaciół, planów na przyszłość. Wiele razy słyszała jaką to ładną i zgrabną dziewczyną jest.,,dziękuje '' plus miły uśmiech- udawanie opanowała do perfekcji. Wracała do domu patrzyła w lustro i nienawidziła siebie. Gdyby mogła zmieniłaby wszystko. Mając 170 ważyła 56 kilogramów. Stanowczo za dużo''- mówiła sobie w myślach podczas wspólnych posiłków. Z obrzydzeniem zjadała to co jej mama położyła na talerz. Nie chciała przysparzać rodzicom kłopotów. Potem szła grzecznie do,,swojego pokoju'' Kończyło się przed umywalką. Nie będziesz jadła niczego bez ukarania siebie za to.-tak mówi dekalog Anoreksji. Tak wygląda jej każdy dzień. W pogoni za ideałem Dramat Sandry trwa już 3 rok. Niewiele zostało po tej wesołej rumianej nastolatce, którą widzę jedynie na zdjęciach. Waga: 44, wzrost 172,znaki szczególne : wielkie wyłupiaste oczy, wklęsłe policzki, ręce jak u staruszki warstwa ubrań które mają zakrywać wystające kości oraz bardzo niska samoocena... Oto Sandra. Anoreksja to jadłowstręt psychiczny, poważna choroba. Zaczyna się najczęściej w wieku dojrzewania. Najczęściej dotyka dziewczyny, ale zdarza się, że choruje chłopak. Jeśli anoreksja zaatakuje przed pokwitaniem, zahamuje je. Czasem dopada człowieka później, na pierwszym roku studiów, kiedy się zmienia środowisko i walczy o jego akceptację. Schemat myślenia: ładni mają łatwiej, ładnych każdy lubi, ładny równa się szczupły, szczupły równa się dieta. Gdyby przeprowadzić sondę na polskiej ulicy i zapytać kobiety, czy chociaż raz w życiu były na diecie, zapewne prawie wszystkie powiedziałyby, że tak - mówi Aleksandra Kowal psycholog.. W dużej mierze wszystkiemu winne są media. To telewizja,prasa rozpowszechniły modę na bardzo szczupłe sylwetki. W 1995 roku na wyspę Fidżi dotarła telewizja satelitarna. Po dwóch latach okazało się, że co trzecia kobieta się odchudza, a 15 procent jest niezadowolonych ze swojego wyglądu. Wydaje nam się,że szczupłe kobiety bardziej,,kręcą' mężczyzn. Czy jest tak naprawdę? Z ankiety przeprowadzonej pośród mężczyzn wynika,że najbardziej podobają się im kobiety posiadające krągłości oraz dystans do swojego ciała. Nie przejmują się kaloriami,a ich najlepszym przyjacielem nie jest waga. Niestety nie jest tak łatwo zrozumieć, że aby być fajną nie trzeba wyglądać jak modelka Kate Moss. W świecie lansującym rozmiar 0 nikt nie chce być tym innym, gorszym.. Wszyscy podążają ślepo za tłumem. Anoreksja ma różne przyczyny. Byle wyrzucić to z siebie Wiele nastolatek zaczyna się odchudzać przez swoich rodziców.. Zdarza się,że od pierwszych lat wymagają od swoich córek,by były ładne inteligentne i szczupłe.. -Nieraz słyszałam przy jedzeniu, że muszę jeść mniej bo zaczynam wyglądać jak małe prosie - wypowiada się inna blogowiczka- Kupiłam sobie tabletki przeczyszczające, które stosuje bo każdym posiłku. Niektóre sposoby pomagające osiągnąć perfekcyjną wagę są przerażające. Wystarczy przeczytać pierwszy z brzegu blog anorektyczki... Wymioty, środki przeczyszczające, chowanie jedzenia przed opiekunami w tym nawet wcieranie masła we własną skórę. Kolejna nastolatka Edyta od dziecka uwielbiała taniec i wszystko co z nim związane. W końcu rodzice zapisali ją do baletu. Było ciężko, katorżnicze treningi, bolące stopy, kurcze. Jednak czego się nie robi z miłości do tańca Problem zaczął się gdy mama Edyty zauważyła niepokojący spadek wagi. Zaczęła wmuszać w córkę dodatkowe porcje jedzenie. Ta jednak tłumaczyła się tańcem. - Kilka miesięcy potem dowiedziała się,że nauczycielka kazała dziewczynkom jeść mniej, ponieważ grubasy nie mają przyszłości w tym zawodzie. Była zszokowana. Po zgłoszeniu do dyrekcji,następnie zbadaniu uczennic okazało się,że większość ma problemy żywieniowe. Anorektyczki to zazwyczaj perfekcjonistki. Zrobią wszystko,aby osiągnąć jakiś zamierzony cel. Dobre oceny w szkole to podstawa, sukcesy w konkursach olimpiadach. Chora ambicja. Ambicja Prowadząca do śmierci. Motylki nie jedzą czekolady Ogromną popularność w całej sieci zyskała strona Pro Ana, propagująca Anoreksje. Jej użytkowniczki nazywają siebie pieszczotliwie,,motylkami''. Są lekkie i barwne.. Zapominają jednak o tym,że życie motyli jest bardzo krótkie.. Może właśnie stąd ta nazwa.. Statystyki są szokujące - tylko co 3 anorektyczce udaje się wyjść z choroby, a 20 % osób dotkniętych umiera. Motylki ' stworzyły własny system wartości, kodeks postępowania. Na forum możemy znaleźć spis rzeczy jadalnych i tych surowo zabronionych (czekolada, ciastka, owoce ),zdjęcia osób dotkniętych chorobą, dekalog życia. Dziewczęta wzajemnie się dopingują, chwalą spadki wagi oraz krytykują potknięcia.. Zadziwiający jest sposób w jaki zwykły określać anoreksję. Możemy przeczytać : że anoreksja to nadzieja przetrwania, głodzenie się to podstawa funkcjonowania i dobrego samopoczucia, jedzenie jest zabronione (no chyba że małokaloryczne), możesz dumnie przejść ulicą zwracając na siebie spojrzenia innych, stajesz naga przed lustrem i mówisz sobie, że Chude jest piękne, a rodzice nie ględzą że wyglądasz jak prosiak. Należałoby zadać sobie jedno kluczowe pytanie :: Czy warto?chyba nie gdyż skutki niejedzenia są boleśnie odczuwane. Kobiety przestają miesiączkować co w rezultacie często kończy się niepłodnością, tracą swoja seksualność, brakuje im energii,

9 V e r s L i b r e 4 / S t r. 9 przede wszystkim miłość i zainteresowania.. Nie bez przyczyny szukają,,wirtualnych przyjaciółek'', piszą internetowe blogi, wiedzą że w sieci nikt nie będzie się z nich śmiał, wytykał palcami, wiedzą że znajdą osoby o takich samych problemach zostaną zrozumiane. Ktoś się nimi zainteresuje. Tworzą swój własny świat, gdzie jedzeniu mówi się Stop! Także ich choroba jest pokazana światu jako świadomy wybór, styl życia. Wewnętrzny ból, gorycz, nienawiść do samego życia są przesłaniane przez fałszywy obraz grzecznych, szczęśliwych dziewczynek w różowych sukienkach z szerokim uśmiechem na buzi. Każdy z nas zapewne miał styczność z osoba uwikłaną w jadłowstręt. Być może są to nawet bliskie osoby, dla których chcielibyśmy jak najlepiej. Niestety nie wiemy jak... Przeraża bowiem to, że obok instytucji organizacji chcących pomagać chorym znajdują się też kluby nawołujące do niej.. Internet, media robią pranie z mózgów ludzkich.. Powoli nastaje czas gdy już nie wiemy co jest dobre a co jest złe. Powrót do życia Wrócić do normalnego, prawidłowego życia jest bardzo trudno. Umrzeć można łatwo, albo na wskutek powikłań i zniszczenia organizmu albo przez towarzyszącą depresję. Leczenie nie polega na tym, aby znowu zacząć jeść. Organizm nie będzie przyjmował dużej ilości jedzenia.. Anoreksja jest chorobą psychiczną,także sęk tkwi w psychikach chorych. Najlepszym sposobem jest długotrwały pobyt na oddziale zamkniętym w szpitalu psychologicznym.,,motylki'' podłącza się do kroplówek, podaje się im leki i przeprowadza z nimi terapie różnego rodzaju. Leczenie nie jest krótkie, nie można wyleczyć anoreksji w miesiąc lub dwa.. Aby wspomóc dziewczęta często na terapie przychodzi cała rodzina, ponieważ bardzo ważne jest wsparcie i miłość. Łatwiej jest zacząć odchudzanie niż potem wyjść z tego bagna. Wioleta Świst Chiński kwiat lotosu Poprzez całą historię świata kobiety próbowały osiągnąć rozmaite cele zauważymy, że jedno się nie zmieniło mianowicie dążenie do osiągnięcia piękna i urody. Upodobanie do małych kobiecych stóp ma swoje początki w Chinach, fakt posiadania dużej stopy bez względu na płeć jej właściciela utożsamiano z widomą oznaką niskiego urodzenia. Aby sprostać nowym, surowym wymaganiom, rozpoczęto krępowanie stóp. Źródła mówią, że swój początek sięga X w. n.e. i dotyczy jednego z władców Południowych Tang. Zakochany w swojej konkubinie, kazał nadwornym wylać ze szczerego złota dwumetrowej średnicy kielich kwiatu lotosu a jej rozkazał tańczyć w jego wnętrzu. Występ tak zachwycił Li Ju, że wszystkie dobrze urodzone kobiety musiały naśladować swoją panią i bandażować sobie stopy, dzięki czemu zaczęły stawiać kroki równie drobne i eleganckie. Jak widać, obyczaj krępowania stóp narodził się w bardzo romantycznych okolicznościach, jednak rytuał albo lepiej zabieg do przyjemnych nie należał. Używano do tego długiego i szerokiego bandaża, zabieg składał się z 3faz.Ból, jaki wywoływał należało znosić z pokorą, ponieważ płacz karany był chłostą. Efekt końcowy nosił dumną nazwę lotosu lub złotego lotosu. Wydaje się, że zwyczaj ten był barbarzyński jednak kobiety w Chinach niejednokrotnie były w stanie poświęcić życie i zdrowie, aby ich stopy stały się podziwiane, a dla nich samych były pewnego rodzaju przedmiotem dumy. Dodatkowo można wspomnieć, że pierwszorzędną sprawą podczas małżeństw było sprawdzenie przez rodzinę pana młodego, czy jego świeżo poślubiona małżonka ma odpowiednio małe stopy. Jednak, jeśli zdaniem zgromadzonych była zbyt duża, kobieta stawała się źródłem szyderstw, jej teść tracił twarz, a mąż popadał w niesławę. Obyczaj krępowania stóp przetrwał dziesięć wieków, aż do oficjalnego zakazu. Chińczycy nadal uważają ten zwyczaj za ważny element ich narodowej tradycji. Na tym prostym przykładzie widać, jak łatwo można popaść w przesadę i paranoję. Gdyby Li Ju pozostał tylko przy krępowaniu stóp swojej wybranki, obyczaj ten prawdopodobnie nie przyjąłby się wcale. Jednak mit urody ocenianej za pomocą wielkości kobiecej stopy przyjął się i skazał pokolenia kobiet na cierpienia w imię satysfakcji własnej i całego otoczenia. A dziś? We współczesnej kulturze nietrudno znaleźć przykłady mo- dyfikowania ciała: body building, deformacja kości, tatuaże, wszczepianie implantów podskórnych, piercing. Nasuwa się pytanie, po co? I czy warto? Wioleta Kiesztyn

10 S t r. 1 0 V e r s L i b r e 4 / W trosce o wykształcenie Wielki Piątek Bez psychologa, modlitwy, wsparcia Bożegozabiłabym się... - wspomina Wielki (nie tylko z racji zbliżających się świąt) Piątek Justyna. To był zwyczajny dzień, jak każdy inny w życiu wspaniałej, siedemnastoletniej dziewczyny. No, może trochę więcej się działo. Wspólny spacer z przyjaciółmi, rozmowy o wszystkim i o niczym. Tak, zdecydowanie humor Justyny był wyjątkowy. ''Miałam tego dnia świetny dzień" - uśmiecha się- lecz, gdy wróciłam do domu wszystko się zmieniło, czekał na mnie najebany ojciec'' W niebieskich oczach nastolatki pojawiają się łzy, a na zawsze radosnej buzi, nagle brakuje uśmiechu. Wymarzony Tato Kiedy odwiedzam Justyśkę (a robię to bardzo często), zawsze czuję się jak w domu. Byłam przekonana, że zawsze jestem tam mile widziana. Atmosfera jest naprawdę świetna, z jej rodzicami mogę rozmawiać całkiem na luzie. Oboje zawsze uśmiechnięci i bardzo pozytywnie zakręceni. Czasami nawet jest mi przykro, kiedy widzę tak sympatycznego tatę koleżanki, bo mój to zazwyczaj zamula tylko. Mogłybyśmy się wymieniać od czasu do czasu. mówi znajoma Justyny, Karolina. Niespodziewana furia ''W domu byłam tylko ja, mama, no i on... W sumie, to przyzwyczaiłam się do takiego widoku, bo często widziałam go po paru głębszych. Zaczął wrzeszczeć, że zrobiłam z siebie szmatę, bo przeniosłam się do Zety, a do tej szkoły chodzą najgorsze. Tak myśli, bo mu jego serdeczny kolega tak powiedział, czyli Pan Dębosz, z którego zdaniem się liczy (i chyba tylko i wyłącznie z tym, co mu nagada). Wiec ja na to, że niech sobie zdefiniuje pojęcie szmaty, bo ja się nią nie czuje. Na to on, że jego zdaniem jestem.'' Kłopoty ze zdrowiem Justyna już od dłuższego czasu miała poważne problemy zdrowotne. Często odwiedzała szpital, to z powodu chorych nerek, czasami nawet miała problemy z sercem. Już dwa razy zmieniała szkolę, bo nie dawała sobie rady. Przyjaciele śmiali się, że będzie miała więcej znajomych na Naszej Klasie i wszędzie coś po sobie zostawi, ale dla dziewczyny te żart z czasem przestały być śmieszne. Bywały takie okresy, kiedy tygodniami musiała siedzieć w domu, lub co gorsze szpitalu, żeby jej stan trochę się polepszył. I teraz też tak było, wiec kolejny raz się przeniosła, tym razem do Zety. Szkoła dla szmat? Zeta to może i jedna z gorszych szkół spośród tych, które są w Krasnystawie. Ale z pewnością, chodzą tu ludzie, nie koniecznie słabi i zdemoralizowani. Znajduję się tu szkoła zawodowa, technikum i oczywiście liceum, do którego właśnie zaczęła chodzić dziewczyna. Spotkała tu wielu wspaniałych i wbrew pozorom taty- normalnych ludzi. Mówiła, że dzięki nim czas w szkole mija dwa razy szybciej niż normalnie. Z nauką dawała sobie radę, poziom nie był najwyższy, ale Justyna jest ambitna i wychodzi z założenia, że jeśli ktoś chcę się uczyć, to nauczy się wszędz Interwencja Puściły mi nerwy. Zaczęłam na niego krzyczeć i pyskować mu. Justyna na chwile urywa swoją wypowiedź i spogląda w okno. Uderzył mnie w twarz... W sumie mogłam to zrozumieć, no bo przegięłam, krzyczałam mu prosto w oczy, ze dla mnie jest skończonym pijakiem, liczy się tylko ze zdaniem kolegów, a już dobro rodziny ma w dupie. Wtedy uderzył mnie jeszcze raz. Zaśmiałam się mu prosto w twarz i powiedziałam ze nie będę z nim gadać w tym stanie i chciałam wyjść z pokoju. No to on rzucił mnie na łóżko i zaczął walić pięściami. Wtedy zareagowała mama. Nic nie wskórała, bo ja zaczęłam dalej swoja jazdę dawać, wyparłam się go, krzyczałam ze jest zerem i takie tam. A on wylał mi na głowę dwa garnki lodowatej wody, po czym zaczął mnie kopać. Modliłam się, żeby to jak najszybciej się skończyło. Myślałam o najgorszym, że kiedy ze mną już skończy, czepi się mamy...życzyłam mu śmierci... Budka kolejowa Nie daleko stacji PKP, na dużym placu, gdzie od czasu do czasu jakiś nowy kierowca ćwiczy sobie jazdę, znajduję się niewielka budka, a właściwie to tylko pozostałości po niej. Wspaniałe, oddalone od miasta miejsce dla wielu młodych ludzi. Spokojnie można było wyskoczyć tam na papierosa, coś wypić, a w niektórych przypadkach nawet zaćpać. Można nawet rzec, że był to drugi dom ćpunów, bo chyba bywali tu najczęściej. Budka ma około 2 metrów wysokości, więc nie jest problem się na nią wspiąć i dostać się do środka, który również za duży nie jest (ma jakieś 1,5 na 1,5 metra). Poza stertami papierków, puszek po piwie, petów i prezerwatyw to nie ma tam niczego. Totalny syf tylko. To właśnie tam uciekła z domu Justyna. Napisałam do koleżanki smsa ze jestem w opuszczonej budce kolejowej i jak może to niech mi przyniesie jakieś buty i coś suchego, bo z domu wybiegłam mokra i na bosaka. Magda mi to przyniosła, ale za nią przyszedł ojciec. Oczywiście zwiałam i wtedy zobaczyła mnie Dominika i zabrała mnie do siebie. Spotkałyśmy po drodze panią Sołtysowąprosiła żebym dała znak życia mamie, bo mnie szuka. opowiada Justyna. Znaleźć nocleg Zadzwoniłam do mamy- była już u Dominiki. Pogadałyśmy trochę, ale do domu nie wróciłam. Tej nocy spalam u Eweliny, miałam komu się wypłakać i trochę pożalić. Następnego dnia mama przyniosła mi ciuchy i prosiła żebym wróciła do domu. Powiedziałam, że jeżeli ojciec tam będzie, to nie wrócę. Odwiedziłam tego dnia Monikę, była mi bardzo bliska. Powiedziałam jej o wszystkim co się stało, pokazałam jej siniaki. Spać poszłam do Izy i u niej też spędziłam święta. Rano w kościele widziałam rodziców, ale nie chciałam z nimi nawet gadać, to znaczy z ojcem. Wieczorem zadzwoniła mama i powiedziała ze musze wracać, bo ona ma za to przesrane i do niej się sapie. Wróciłam. W nocy mojego rodzeństwa nie było Maciek spał u kolegi, a Piotrek był na dyskotece, ja zostałam w domu, a ojciec oczywiście się napił. Oglądałam telewizje, ale wyłączył mi, musiałam iść spać, bo oni z mamą chcieli mieć chwile dla siebie. Nie wytrzymałam tego, zaczęłam ich kląć, czułam taki wstręt, że miałam ochotę się zabić. Wybiegłam do kibla, zwymiotowałam i pocięłam się żyletką. Przepłakałam tam kilka godzin, po północy znalazł mnie Piotrek z kolegą. Dziś Justyna dalej jest zakręconą dziewczyną, cieszy się każdym dniem swojego życia. Tamte chwile jednak na zawsze pozostaną w jej głowie. Przez bardzo długi czas jeździłam z mama do psychologa, żeby sobie z tym poradzić, bo byłam zdołowała tą sytuacja. Wtedy miałam bardzo ciężkie dni, zreszta moje zdrowie nadal jest masakryczne. A ojciec? Teraz jak się na mnie wkurzy i jest pijany przypomina mi o tym wszystkim, mówiąc: Już raz porządnie wpierdol dostałaś, jak chcesz to mogę zrobić ci powtórkę. Oczywiście od tamtego zdarzenia nie uderzył mnie... Anna Gryciak

11 V e r s L i b r e 4 / S t r. 1 1 Gdy Zły pan, Stara czarownica i Cygan straszą na ulicach... Jeśli nie pójdziesz ze mną, złapie Cię Zły Pan i nigdy nie wrócisz do mamusi! Krzyknęła kobieta do swojego sześcioletniego synka, który przestraszony i zrezygnowany podał jej małą rączkę i razem zgodnie poszli do przedszkola. Chłopiec zaufał swojej rodzicielce i uwierzył, że będąc grzecznym nie spotka go kara. Gdybym widziała ich dwie minuty później, wzruszyłabym się na ten widok, mamusia z dzieckiem maszerującym do przedszkola. Można by rzec, że byłam świadkiem codziennej sceny, matka spiesząca się do pracy dyscyplinuje niesforne dziecko. Szkoda tylko, że można tak powiedzieć. Prawda jest taka, że każdy z nas słyszał taką historię: Jeśli nie zrobisz tego, przyjdzie ktoś tam i Cię zabierze, ukradnie, porwie. Mamusie znają cały wachlarz takich propozycji. Dziś małe dzieci boją się Złego Pana lub Starej czarownicy. Chodzą tacy po ulicach naszego miasta i czekają na niegrzeczne dziecko, czasem gdy są głodni to potrafią zjeść takiego przedszkolaka. Coraz mniej zostało Cyganów i Starych Żydów, pewnie odeszli wraz z pokoleniem, dla których byli symbolem zła. Natomiast nasze babcie obawiały się Starego Dziada, który czekał na dzieci pod Kościołem. Był stary, brudny, zarośnięty obrzydliwy. Jednak czasy się zmieniły, społeczeństwo wzbogaciło się i trzeba było sobie znaleźć nowego straszaka więc Dziad zniknął gdy dzieci, które się go bały, dorosły. Każde pokolenie boi się kogo innego, ot tak żeby nie było nudno. W czasach tak wysoce rozwiniętych wciąż spotykamy się z tą starą metodą wychowania. Tak prymitywną, że wysoce skuteczną. Niepokojące jest to, że wzbudzamy w małych dzieciach ciągłe poczucie strachu i zagrożenia. Dziecko ma ruchomą granicę między światem realistycznym a fantastycznym, wierzy swoim rodzicom na słowo. Oczywiście dziecko potem dorasta i samo prostuje te informacje lecz tak właśnie wychowuje własne potomstwo. Nic się nie zmienia. Z pewnością każdy rodzic chce dla swojego dziecka jak najlepiej, chroni go przed niebezpieczeństwem codzienności a jednocześnie wprowadza do jego świata potwory czekające na każdy jego zły uczynek. Wymyślanie nowych stworów to chodzenie na łatwiznę, wykorzystanie starych metod. A wystarczy powiedzieć, że w przedszkolu czeka już wielu kolegów i jest mnóstwo zabawek. Szkoda, że nie ma straszaka na dorosłych. B 3 Gasnąca gwiazda swingu Rok Na rynku ukazuje sie pierwszy singiel Dire Straits- zespołu, który odciśnie głębokie piętno na muzyce rockowej. Piszczące dziewczyny, fruwające skrawki odzieży, pełne stadiony fanów robiących wszystko dla swojego zespołu. Rok Koncert Marka Knopflera- wokalisty i gitarzysty (uznany za jednego z najlepszych gitarzystów w historii rocka przez magazyn The Rolling Stone), kultowej wręcz juz grupy Dire Straits. Bilety w sprzedaży od kilku miesięcy, miejsca na większość sektorów dostępne od ręki, kompletny brak zainteresowania w mediach. Sułtan swingu, jak został ochrzczony po pierwszym wydanym singlu Knopfler, nigdy nie był charyzmatycznym liderem. Nie nosił irokeza na głowie, nie ubierał sie tak jak grający w tych czasach punkowcy, którzy otumanili tłumy młodych ludzi ubierając na koncerty podarte koszulki z napisami Fuck Pink Floyd. Mam tutaj min. na myśli członków Sex Pistols jednego z twórców punkrocka. Ich popularność przypada na lata 76-77, czyli daty wydania swoich najsławniejszych albumów tj Anarchy in UK i God Save the Queen. Wtedy to Floydzi, których granie było zdecydowanie mniej buntownicze(?), byli już zespołem, który odniósł zaskakujący komercyjny sukces Ciemną stroną księżyca, która nijak nie wpasowywała się w obecny wtedy nurt hardrockowy. Mimo zaczepek ze strony Pistoletów nie zmienili oni zbytnio klimatu swoich nagrań, wydając w 77 przez krytyków uznaną za podobno najbardziej punkowa ze swoich płyt pt. Animals. Osobiście nie słyszę w niej ani krzty punkowego oświecenia jeśli chodzi o instrumentalność, natomiast można doszukiwać się tutaj bardziej buntowniczego przesłania.waters i spółka chcieli nawiązać tym dziełem do Folwarku Zwierzęcego Orwella, może stąd wzięły się głosy mówiące o nieco innym charakterze tej płyty w odniesieniu do wcześniejszych dokonań grupy z Cambridge. Jednak niewiele zespołów, pod naporem żądań masowego odbiorcy czekającego na sceniczną orgie gitarową połączoną z brudnym wokalem zachowało swój dziewiczy stan. Jednym z takich rodzynków był Mark, stroniący od wybryków scenicznych, nieodłącznego elementu prawdziwego koncertu rockowego. Koncentrował się on raczej na pokazywaniu swoich wirtuozerskich umiejętności zapominając o całej tej otoczce, pochylając się nad bardziej bluesowym graniem w przeciwieństwie do kolegów po fachu. W połowie lat 80 nagrał jeden z najważniejszych, jeśli nie najważniejszy album tego okresu noszący tytuł Btothers In Arms. Był to jeden z pierwszych albumów rockowych wydanych na płycie CD, a teledysk do Money for Nothing to pierwszy teledysk do produkcji którego użyto grafiki (co prawda strasznie prymitywnej, no ale zważ na to czytelniku, że prawdopodobnie nie było Cię jeszcze wtedy na świecie) komputerowej! A co do jego gry- myślę. że do tej pory nie zapomniał jak to się robi, jestem jednak na tyle nieufny, że muszę się przekonać na własne uszy już 2 lipca w Hali Stulecia. Rafał Pakuła

12 Szczyt w Kopenhadze stracił na wadze Ci, którzy do tak niedawna wierzyli, że możliwe jest ogólnoświatowe porozumienie ponad podziałami w sprawie nowej rezolucji klimatycznej, dla których dzień ten zaznaczony był w kalendarzu czerwonym kolorem niczym najważniejsze święto, mają bez wątpienia prawo czuć się oszukani wywieszeniem przez państwa "szczytujące" białej flagi. W tym wypadku jednak "biała flaga" kosztowała nas wszystkich bajońskie sumy - samo wyprawienie przyjęcia dla 193 delegacji z całego świata, zapewnienie im bezpieczeństwa i organizacja całego przedsięwzięcia, zakrawa na milionowe straty w obliczu nadal utrzymującego się w wielu krajach kryzysu. Wielkie nadzieje ekologów prysły jak mydlana bańka. Traktat podpisany po zakończeniu szczytu nie dość, że nie posiada mocy prawnej, to nie przyniesie żadnych realnych korzyści dla świata. Na kpinę zasługuje niewątpliwie postawa niektórych potenta- tów gospodarczych, takich jak na przykład USA, które dzięki swojej niebywałej "hojności" i "wrażliwości na potrzeby świata" zaproponowały obniżenie emisji gazów cieplarnianych zaledwie o 4% względem roku 1990, pomimo że to właśnie Ameryka stanowi jedno z największych zagrożeń z racji ilości wydzielanego dwutlenku węgla, podczas gdy Unia Europejska o minimum 20% względem wspomnianego roku. Jeżeli rządy państw nie dojdą do porozumienia w ciągu najbliższych kilku, kilkunastu lat grozić nam może poważne niebezpieczeństwo, o którym już dzisiaj na bieżąco informują nas ekolodzy. Pomimo zapewnień dyplomatów, otrzymaliśmy coś, co z pewnością nie zaspokoi żądań ani zielonych, ani nikogo innego nawet najbardziej liberalnych w tej kwestii postaci - jest jedynie odsunięciem problemu w czasie, zrzuceniem go na barki kolejnych pokoleń. Odwlekanie radykalnego postępowania w tej sprawie jest cichym przyzwoleniem na dalszą ekspansję systemów nieprzyjaznych dla środowiska i sprzyja wielu korporacjom biznesowym lobbującym takie, a nie inne rozwiązania, dla których najważniejsza staje się dbałość o własną kieszeń. Rozwiązania ekologiczne nie leżą nikomu na sercu, ani producentom dotychczasowych urządzeń, ani producentom czy właścicielom zakładów przemysłowych, dla których wiąże się to z niewyobrażalnymi nakładami finansowym, trudno więc o to by politycy nagle zaczęli wiązać nadzieję z ekologią. Pomimo, że powinni dawać oni przykład dla innych, to jednak skłaniają się ku opinii publicznej nie chcąc ryzykować obecnego poparcia jakim cieszą się w swoich rodzimych krajach. Teraz pozostaje nam oczekiwać kolejnego szczytu i kilogramów następnych pustych deklaracji. Możemy mieć tylko nadzieję, że przez takie zachowanie polityków, nie dożyjemy czasów, w których nie będzie już komu wydawać żadnych kolejnych restrykcji... Jakub Filipowski Opiekun VersLibre prof. Eliza Leszczyńska Pieniak REDAKCJA Skład i oprawa graficzna Patrycja Piłat Magdalena Bryk Anna Gryciak Jakub Filipowski Joanna Jużak Wioleta Kiesztyn Sebastian Koczułap Magdalena Powroźniak Rafał Pakuła Wioleta Świst Simona Sienkiewicz