CHARYZMAT. Pismo Ruchu Œwiatło-Życie Archidiecezji Przemyskiej nr 8 (2012 r.) Cena 3 zł SŁOWO CIAŁEM SIĘ STAŁO

Transkrypt

1 CHARYZMAT Pismo Ruchu Œwiatło-Życie Archidiecezji Przemyskiej nr 8 (2012 r.) Cena 3 zł SŁOWO CIAŁEM SIĘ STAŁO

2 Od Redakcji Drodzy Czytelnicy! To już trzecie nasze wspólne Boże Narodzenie. W grudniu Charyzmat obchodzi swoje drugie urodziny. Jesteśmy niezmiernie wdzięczni za to, że wciąż chcecie sięgać po te kilkanaście stron oazowych wieści i zapewniamy, że dołożymy wszelkich starań, by wciąż się rozwijać i doskonalić. Nie przestaniemy poszukiwać ciekawych tematów i nietuzinkowych ludzi, wiernie zrelacjonujemy ważne wydarzenia, postaramy się nie stronić od wyzwań. W tym urodzinowym numerze, tekstem pt. Kopia Górka Zwycięstwa debiutuje na naszych łamach Łukasz z krośnieńskiej wspólnoty Betel. W przededniu jubileuszu 40-lecia ogłoszenia aktu konstytutywnego Ruchu Światło-Życie autor pochyla się zarówno nad genezą tego dokumentu, jak i nad wyzwaniami, jakie współcześnie stawia on przed oazowiczami. Wyzwania, choć nieco innego rodzaju, znalazły swoje miejsce również w reportażu o erygowanej w czerwcu 2012 roku Stanicy Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Jeżeli chcecie się dowiedzieć, dokąd trafiają Wasze deklaracje abstynencji zajrzyjcie na str. 3. W czasie sprzyjającym wszelkim rodzinnym spotkaniom gorąco polecamy wywiad z cyklu Ludzie Ruchu. To kolejny debiut, bo tekst o wielopokoleniowej, od lat oazowej rodzinie przygotował ks. Bartłomiej Data, duchowy opiekun naszej diakonii. Trzeba przyznać, że zadanie miał nieco ułatwione, bo Marysię i Stasia Lelków oraz ich dzieci i wnuki znają wszyscy, którzy uczestniczyli w wakacyjnych rekolekcjach w Starej Wsi. A przybywają tam oazowicze nie tylko z naszej diecezji. Bardzo pogodny, ciepły i prawdziwie rodzinny wywiad polecamy jednak wszystkim: znajomym dla wspomnienia, nieznajomym dla zachęty. Tradycyjnie już Charyzmat przypomni u progu nowego roku o miejscach i terminach rekolekcji od Szkoły Animatora, przez Rekolekcje Ewangelizacyjne po wakacyjne oazy Domowego Kościoła. Warto mieć przy sobie owe terminarze, planując urlop na rok Na ten właśnie nadchodzący rok życzenia i słowo formacyjne przygotowali do tego numeru moderator diecezjalny, ks. Daniel Trojnar i para diecezjalna Domowego Kościoła, Urszula i Staś Radłowie. My również dołączamy się do życzeń i zachęcamy do sięgania po Charyzmat, ale też do regularnego odwiedzania naszej strony internetowej ( gdzie ukazują się wiadomości najbardziej aktualne. Diecezjalna Diakonia Komunikowania Społecznego SŁOWO MODERATORA A Słowo Ciałem się stało Przyjście Syna Bożego na ziemię jest tak wielkim wydarzeniem, że Bóg zechciał je przygotowywać w ciągu wieków zapowiada Go przez usta proroków, których posyła kolejno do Izraela. Budzi także w sercach pogan niejasne oczekiwanie tego przyjścia; Lecz by utworzyć Mu ciało chciał wolnej współpracy stworzenia; W tym celu odwiecznie wybrał na Matkę swego Syna córkę Izraela Maryję i obdarzył Ją godnymi tak wielkiego zadania darami iż anioł Gabriel pozdrawia Ją jako pełna łaski. I narodził się Jezus w nędznej stajni, w ubogiej rodzinie, prości pasterze są pierwszymi świadkami tego wydarzenia. Właśnie w tym ubóstwie objawia się chwała nieba (KKK 522, 488, 490, 525). Droga Wspólnoto Ruchu Światło-Życie! Bóg poprzez naszych rodziców pierwszych nauczycieli wiary, którzy poprosili o Chrzest, przyjął nas do wspólnoty Kościoła. Dzięki Jego łasce weszliśmy na drogę Ruchu Światło-Życie i odkryliśmy wspaniały dar Jego miłości. Poprzez charyzmaty Ruchu wzbudza w nas coraz większą tęsknotę do podążania Jego drogą. Obecnie poprzez dar Roku Wiary otrzymaliśmy kolejną szansę odkrycia na nowo łaski dziecięctwa Bożego, dostrzeżenia wielu znaków i cudów, które uczynił i ciągle czyni dla nas Bóg. Ten rok motywuje nas, do podejmowania wysiłku dla umocnienia wiary i doświadczenia konsekwentnego życia według niej. Do doświadczenia wiary, która skłania do codziennej odnowy dotychczasowej osobistej drogi, naszych relacji w małżeństwie, rodzinie i we wspólnocie, motywuje do zaufania Bogu, do życia w coraz większej zażyłości z Nim i oddawania Mu kolejnych obszarów, w których jeszcze niepodzielnie króluje moje ja, obszarów przyzwyczajeń, nawyków, poprawności towarzyskiej, własnej definicji takie jest życie. Oczekiwanie na Jubileusz 40-lecia zawierzenia Maryi poprzez Akt Konstytutywny Ruchu Światło-Życie oraz jubileusz 40-lecia powstania Domowego Kościoła - wspólnot rodzinnych Ruchu Światło-Życie pobudza nas do bardziej wnikliwego spojrzenia na otrzymany dar Ruchu w czasie naszych spotkań i własnej pracy nad sobą, na drogę i cel naszej formacji oraz staje się zachętą do podjęcia konkretnego postanowienia aby przeżyć oazę czy rekolekcje formacyjne. Podnosząc biały opłatek z wigilijnego stołu przełamujemy go z każdym z Was, życząc by Jezus wypełnił Wasze serca i domy, wspólnoty i parafie nowym życiem i pełnią Swojego światła. Niech wzmocni Was w dążeniu ku Miłości ofiarnej, pokornej i miłosiernej, niech prowadzi ku coraz większemu pragnieniu zjednoczenia się z Wolą Ojca, do wzrostu wiary tak, by przeżywanie codzienności Waszego życia pociągało innych do Boga do budowania wspólnoty serc Kościoła naszego domu. Przez wstawiennictwo Maryi - Matki Słowa Przedwiecznego polecamy Was w modlitwie. Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie ks. Daniel Trojnar Para diecezjalna DK Urszula i Stanisław Radłowie 2

3 Wędruję wzdłuż wysokiego, ceglanego muru, odgradzającego przemyskie opactwo sióstr Benedyktynek od reszty świata. Wybite w pomarańczowej cegle strzelnice, choć teraz zaślepione, przypominają czasy, gdy kilkanaście metrów stąd przebiegała granica pomiędzy dwiema okupacjami. Dziś wyłożony betonową kostką chodnik i asfaltowa jezdnia przechodzą w łagodne zbocze, prowadzące wprost nad brzeg spokojnie płynącego Sanu. Jedynym zagrożeniem bywają obecnie nieczęste na szczęście powodzie i czas, który nieuchronnie odciska swoje piętno na siedemnastowiecznych ścianach przyległego do klasztoru kościoła. W tych zabytkowych murach tętni jednak codzienne życie parafii pw. Św. Trójcy, a w remontowanych między innymi z unijnych dotacji salkach prężnie działają liczne wspólnoty, które chętnie i z wielkim sercem przyjmuje pod swój dach ks. proboszcz Jan Mazurek. Zaglądając na stronę internetową parafii, naliczyłam ich dziewiętnaście. Jest wtorek, już prawie wpół do piątej. Za chwilę rozpocznie się dyżur jednej z takich wspólnot. Walka nie ustaje Zbyszek kładzie na stole gruby zeszyt w kratkę. Na okładce herb: wpisany w tarczę krzyż, pod jednym jego ramieniem małe m, po drugim duże, powyżej napis Nie lękajcie się ; wewnątrz zeszytu jeszcze czyste, niezapisane kartki. To kronika Stanicy Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, w której będzie się dokumentować jej działalność dyżur za dyżurem, dzień po dniu Spotkanie z Charyzmatem też znajdzie tam swoje miejsce. Tak naprawdę, kronikę należało zacząć pisać ponad pięćdziesiąt lat temu, kiedy swoją działalność trzeźwościową w archidiecezji przemyskiej rozpoczynał kapłan-legenda, ks. prałat Stanisław Zarych. Wtedy walka z postępującym uzależnieniem Polaków od alkoholu była działalnością polityczną i bardzo realnie niebezpieczną. Wystarczy wspomnieć, że za to właśnie w marcu 1961r. ówczesne władze aresztowały ks. Franciszka Blachnickiego. Dzisiaj, w zupełnie innej rzeczywistości, dyżur w Stanicy pełnią Alicja i Zbyszek. Na pierwszy rzut oka, absolutne 3

4 przeciwieństwa: ona drobna, powściągliwa, w eleganckiej bluzeczce, skromnie zapiętej pod szyję; on, słusznej postury, istny wulkan energii, pomysłów i inicjatywy. Połączeni wspólną pasją doskonale się uzupełniają, również w trakcie rozmowy. Zapowiadają, że za kilka minut dołączy do nas ks. Stanisław Czenczek, wieloletni współpracownik i obecnie następca dziewięćdziesięcioletniego już ks. Zarycha, moderator diecezjalny Diakonii Wyzwolenia. Rozmawiamy jak starzy znajomi, choć widzimy się po raz pierwszy. Dowiaduję się, że to w ręce Zbyszka i Ali trafiła moja deklaracja członkowska KWC, złożona półtora roku temu podczas wakacyjnej oazy. Została wpisana, jak setki innych deklaracji oazowiczów, do Księgi Czynów Wyzwolenia. Zbyszek wyjaśnia, że przemyska Stanica, choć niedługo rozpocznie czwartą dekadę swej działalności, została erygowana decyzją Metropolity Przemyskiego, JE Ks. Abp. Józefa Michalika, dopiero 4 czerwca 2012r. Tuż po uzyskaniu dokumentu okazało się, że jest to pierwsza i jedyna w Polsce, oficjalnie powołana na szczeblu diecezjalnym, Stanica KWC. Ala cieszy się, że zrobili pierwszy krok: -Teraz dzwonią z innych diecezji i pytają, co trzeba przygotować, dokąd wysłać, żeby sformalizować dotychczasową działalność - opowiada. Pytam, czy to konieczne? Przecież tyle lat za Wami i tyle sukcesów! Ks. Czenczek, który od jakiegoś czasu przysłuchuje się naszej rozmowie, ubiera to moje przeczucie w konkrety. Wysoki, postawny kapłan, którego skupione spojrzenie pozwala jedynie domyślać się trudów czterdziestoletniego posługiwania wiernym, opowiada niskim, budzącym zaufanie głosem o tym, że od 1984r. tu właśnie, u sióstr Benedyktynek, odbyło się blisko dwieście trzydzieści serii rekolekcji dla alkoholików i osób współuzależnionych. Znane w całej Polsce, przyciągają obecnie co miesiąc kilkadziesiąt osób, także z innych diecezji. Ks. Stanisław wyjaśnia, że Diakonia Wyzwolenia angażuje się w coroczną posługę podczas oazowych rekolekcji wakacyjnych, organizuje cykliczne pielgrzymki członków KWC do Częstochowy i Kalwarii Pacławskiej, w sierpniu tradycyjnie już miesiącu trzeźwości widoczna jest w parafiach archidiecezji -To wszystko dzieje się od lat dzięki zaangażowaniu wielu ludzi - mówi ksiądz Stanisław. - Fakt nieprzerwanego trwania i rozwoju jest widomym znakiem Bożej opatrzności i potwierdzeniem, że dzieło jest owocem Ducha - dodaje. Czy zatem niezbędny jest Stanicy ów papierek z Kurii? - Czasy się zmieniają - opowiada Zbyszek. - Dziś, aby cokolwiek załatwić czy uzyskać dotację, trzeba mieć coś, co specjaliści nazywają podmiotowością prawną. Nawet największa i najbardziej zaangażowana grupa wolontariuszy musi, aby być skuteczną, działać w pewnych ramach organizacyjnych. Takie ramy nadaje Stanicy KWC decyzja Metropolity Przemyskiego. Zastanawiam się, czy to oznacza, że łatwiej będzie przekonać ludzi do tego dzieła? Ala nie ma złudzeń: - Dobrowolna ofiara abstynencji, zwłaszcza taka, która nie wynika z własnego uzależnienia, ale jest darem dla drugiego zawsze pozostanie tajemnicą pewnej łaski! Diakonia Wyzwolenia bardzo stara się zerwać z powszechnie panującym przekonaniem, że Krucjata to inicjatywa głównie dla alkoholików i ostatnia deska ratunku tych, którzy sami nie radzą sobie ze swoimi nałogami. Gotowość do podjęcia Krucjaty-daru rodzi się w wielu ludziach samoistnie, jako odpowiedź na otaczające ich zło i zniewolenie. Wielu też dojrzewa do takiej decyzji w drodze formacji, zwłaszcza w Ruchu Światło-Życie. Ala przypomina, co o związku Krucjaty i Oazy mówił założycie obu, ks. Blachnicki: Krucjata poradzi sobie bez Ruchu, Ruch bez Krucjaty nie. * * * Od mojej wizyty w Stanicy minęło kilkanaście dni. Idę tą samą drogą, wzdłuż ceglanego muru, do rekolekcyjnego Domu Dobrego Pasterza, prowadzonego przez siostry Benedyktynki. Właśnie trwają tam kolejne rekolekcje KWC. Ponad osiemdziesiąt osób zrywa boki ze śmiechu: organizatorzy zaprosili wszystkich na pogodny wieczór. Lekko tylko rozbawieni, jak przystało na dostojny stan kapłański, obserwują wszystko dwaj Stanisławowie, ks. prałat Zarych i ks. Czenczek. Być może dla wielu uczestników była to pierwsza w życiu znakomita zabawa bez kropli alkoholu. Tu jednak nikt nikogo nie pyta, skąd przyszedł i jakie ma za sobą doświadczenia. Animatorzy rozumieją, że nadejdzie odpowiedni czas na otwarcie się i wyrzucenie wszystkiego, co do tej pory było nie takie, jak powinno. Może na spotkaniu w grupach, może przy kratkach konfesjonału, a może dopiero na następnych rekolekcjach? Wszyscy rozumieją, jaką walkę trzeba stoczyć z samym sobą, aby odmienić swoje życie. Najważniejsze, że jest miejsce i są ludzie, którzy pozwalają uwierzyć, że nie walczy się samotnie. Nieprzypadkiem przecież siedziba Stanicy znajduje się w miejscu, gdzie kilkadziesiąt lat temu przebiegała linia frontu. Monika Jasina 4

5 W służbie spotkania Boga z człowiekiem Diecezjalna Diakonia Muzyczna Mówi się, że aby śpiewać, trzeba mieć głos. A ja wam mówię, żeby mieć głos, trzeba śpiewać. Jan Paweł II Diakonia Muzyczna w Archidiecezji Przemyskiej przez wiele lat wchodziła w skład Diakonii Liturgicznej. Od roku 2010 stanowi oddzielną diakonię, ale z liturgiczną nadal ściśle współpracuje, a współpraca ta wynika z faktu, że liturgia i muzyka kościelna mają ten sam cel, którym jest chwała Boża i uświęcenie wiernych (Konstytucja o Świętej Liturgii nr 112). Muzyka w zgromadzeniu liturgicznym spełnia potrójną funkcję: 1. serdeczniej wyraża modlitwę zanoszoną do Boga; 2. przyczynia się do jednomyślności wszystkich śpiewających; 3. nadaje uroczysty charakter obrzędom świętym. Muzyka w liturgii nie jest i nie może być sztuką dla sztuki, czy też elementem dydaktycznym lub społecznym, pozostaje zawsze w służbie spotkania Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem, z Jezusem Chrystusem. Jest mową wiary, dlatego należy dbać o to, by była godna, piękna i służyła modlitwie. Ojciec Święty Benedykt XVI nazywa muzykę darem Ducha Świętego, nowym językiem pochodzącym od Ducha. (Kardynał Joseph Ratzinger, Duch liturgii, rozdz. Muzyka i liturgia). Diecezjalną Diakonię Muzyczną tworzą członkowie Ruchu Światło-Życie, zarówno młodzież, jak i dorośli, którzy zgodnie ze swoimi umiejętnościami chcą świadomie podejmować służbę na rzecz Ruchu i Kościoła. Nie zawsze są to osoby z muzycznym wykształceniem. Jedni dobrze śpiewają, inni grają na instrumencie, ale wszyscy chcą służyć Chrystusowi korzystając z otrzymanych talentów. Pragną jak najlepiej realizować cele i zadania Diakonii, a także kontynuować swoją formację oazową, jako formację permanentną w Diakonii Muzycznej. Celem naszej posługi jest osobista formacja muzyczna, dzielenie się doświadczeniem oraz zachęcanie i przygotowanie innych do posługi animatora muzycznego Ruchu Światło- Życie w naszej diecezji. Zadaniem Diakonii Muzycznej jest troska o muzyczną stronę Ruchu. Dbamy zatem o piękno śpiewu liturgicznego, poznajemy zasady obowiązujące w liturgii, uczymy się pieśni liturgicznych. Ściśle współpracujemy z Diakonią Liturgiczną, wspólnie organizujemy rekolekcje dla członków naszych diakonii. Rozwijamy swoje talenty i umiejętności, wymieniamy do- świadczenia, uczymy się grać i doskonalimy grę na instrumentach, tworzymy orkiestrę i grupę śpiewającą, uczestniczymy w warsztatach liturgicznych i muzycznych. Członkowie Diakonii Muzycznej posługują na reko- 5

6 lekcjach wakacyjnych, diecezjalnych i rejonowych spotkaniach oazowych, animują pogodne wieczory i zabawy. Angażują siebie i nowe osoby w organizowanie koncertów charytatywnych, ewangelizacyjnych i środowiskowych. Najważniejsze dotychczasowe inicjatywy to: koncert charytatywny Wiara czyni cuda. Koncert odbył się w kościele pw. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Rymanowie Zdroju 24 marca 2012r., a dochód z przedsięwzięcia był przeznaczony na leczenie chorego Grzegorza (o koncercie Charyzmat pisał w numerze 5/2012 przyp. red.) Koncert Ewangelizacyjny w Rymanowie Zdroju, który miał miejsce 19 sierpnia 2012r. podczas pikniku Niedziela z Jezusem Wspólne Śpiewanie Patriotyczne z okazji Dnia Niepodległości, 11 listopada 2012.r w auli Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Wszystkich, którym zależy na pięknie muzyki liturgicznej, którzy pragną chwalić Boga poprzez śpiew i którzy radosną muzyką chcą świadczyć o Bogu, zapraszamy do formowania się Diakonii Muzycznej. Iwona i Tadeusz Śliwkowie Odpowiedzialni DDM Kopia Górka Zwycięstwa Zbliżające się rocznice skłaniają do refleksji na temat przyczyn wielkich zdarzeń, a także osobistej odpowiedzi na nie dzisiaj. Stają się również okazją do poznania zarówno genezy tych zdarzeń, jak i historycznych odniesień do nich. Dzisiaj spróbujmy zatrzymać się nad faktem oddania Ruchu Światło Życie Niepokalanej Matce Kościoła, nad drogą do powstania ruchu, nad drogą Ojca do tego dnia. Więzień Franciszek Blachnicki pisze 13 czerwca 1942 roku do Rodziców: ( ) niestety, jesteśmy teraz całkowicie bezsilni nie pozostaje nam nic innego, jak poddać się losowi. Już cztery dni później skazany na śmierć doznaje - jak sam pisze najważniejszego dnia mego życia, pisze o wewnętrznym spokoju, nowym odcinku życia, z radością mówi o sobie: wierzę, zwracam moje życie ku Bogu, nic mnie nie złamie. Ułaskawiony zostaje 14 sierpnia Dekretem Miłosierdzia; karę śmierci zamieniono na 10 lat ciężkiego więzienia. Pisze do Rodziny: jeśli przyjedziecie, przywieźcie mi tylko - proszę - Nowy Testament. Uwolnienie, seminarium, święcenia, praca duszpasterska, studia. A po siedmiu latach kapłaństwa kolejne wyznanie: chcę znaleźć drogę, pisze z Niepokalanowa... Nie pierwszy to polski kapłan u Maryi szukający pomocy. 7 marca 1592 roku we Lwowie urodził się Franciszek Stanisław Fenicki, późniejszy jezuita i autor dzieła o specjalnym nabożeństwie Maryjnym (pt. Mariae mancipium sive modus tradendi se in mancipium Deiparae Virgini), w którym jeden z rozdziałów jest szczegółowym omówieniem związania z Chrystusem tych, którzy oddają się w niewolę Maryi. W 1632 roku pisze on tekst Aktu oddania się za wiecznego niewolnika Najświętszej Pannie. Kolejny jezuita, Andrzej Bobola, urodzony w Strachocinie niedaleko Krosna, jest współautorem Ślubów Lwowskich Jana Kazimierza. Król dowiedziawszy się - podczas pobytu w Krośnie (3-12 stycznia 1656 r.) - o Jasnej Górze Zwycięstwa postanawia i 1 kwietnia 1656 roku składa w katedrze lwowskiej śluby, w których oddał całą Rzeczpospolitą w opiekę Maryi - Królowej Polski. Rajmund Kolbe, młody franciszkanin z Polski, podczas studiów w Rzymie zakłada w 1917 r. Rycerstwo Niepokalanej i pisze tekst Aktu oddania się Niepokalanej, w którym wzywa do jak największego rozszerzenia błogiego Królestwa Najświętszego Serca Jezusowego. Maryjne oddanie się Chrystusowi znalazło się w nauczaniu kardynała Stefana Wyszyńskiego, który po zapoznaniu się z pismami o. Fenickiego uznał je za wykładnię unikalnej polskiej drogi przeżywania wiary i budowania relacji społecznych. Po internowaniu w Komańczy, w dniu 16 maja 1956 roku (dzień św. Andrzeja Boboli!), kardynał napisał tekst ponowienia Ślubów Lwowskich: Śluby Jasnogórskie. Prymas tysiąclecia w imieniu Narodu woła: Wzywamy pokornie pomocy i miłosierdzia w walce o dochowanie wierności Bogu, Krzyżowi i 6

7 Ewangelii, Kościołowi świętemu i jego Pasterzom, Ojczyźnie naszej świętej. Przez kilka miesięcy ks. Franciszek Blachnicki przebywał w Niepokalanowie, studiował tam duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego. Po powrocie do Katowic prowadzi od 1957 roku społeczną akcję przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości, która przybrała charakter ruchu odnowy religijno-moralnej, opartego na duchowości o. Maksymiliana Kolbego. Krucjata wydawała swój dwutygodnik pt.,,niepokalana zwycięża. Wreszcie nadchodzi 11 czerwca 1973 roku, Krościenko nad Dunajcem, Kopia Górka Zwycięstwa, Kardynał Karol Wojtyła dokonuje Aktu oddania Ruchu Światło-Życie Niepokalanej Matce Kościoła. Mija lat czterdzieści, i co dalej? Jaka jest dziś moja postawa oblubieńczego oddania się Chrystusowi? Nie rachunek sumienia aż, ale krytyczne spojrzenie na siebie, relacje z Bogiem, samym sobą, z bliźnim. Trzeba położyć na dwie szale wagi oddanie Chrystusowi i oddanie się samemu sobie, marzeniom, własnym pomysłom na drogę, ambicjom. Waga jest brutalna, pokazuje to, czemu często trudno dać wiarę: mało jest żywotności i płodności Kościoła-Matki? - Bo mało jest oddania Chrystusowi! Nie ma postawy służby i oddania się Chrystusowi w Jego Kościele? - Nie jesteśmy Oazą Żywego Kościoła! A może nie oddałem swojego życia i wszystkich swych sił na diakonię Ruchu Żywego Kościoła? No to Amen! Niech się stanie to, co Ojciec nasz Franciszek, Sługa Boży, tak ukochał, czemu życie swe oddał aż po śmierć męczeńską z ręki tych, których ukochał. Niech widzi we mnie syna posłusznego Kościołowi-Matce, niech widzi żywe wspólnoty, bezgranicznie wierzących i służących rozwojowi dzieła. A na niebieskiej ławeczce, pomiędzy przechadzającymi się w białych szatach, usiądą sobie polski papież ze swym przyjacielem, będą patrzeć na to i powie mu Karol z uśmiechem: patrz Franek, to twoja Kopia Górka Zwycięstwa... Łukasz BETEL Akt Konstytutywny Ruchu Światło-Życie Niepokalana, Matko Kościoła! Zgromadzeni dzisiaj wspominamy z wdzięcznością Twoją opiekę nad dziełem Oazy Żywego Kościoła. Wyznajemy, że dzięki Twojej macierzyńskiej miłości pierwsza Oaza Niepokalanej oddana pod Twoją szczególną opiekę rozwinęła się w przedziwny sposób w ruch oazy i wywodzący się z niego Ruch Żywego Kościoła. Wyznajemy, że Twoja postawa bezgranicznego, oblubieńczego, oddania się w miłości Chrystusowi jest źródłem Twojej macierzyńskiej płodności w ludzie Bożym. Ponieważ jesteś Niepokalaną Oblubienicą Słowa, Zwłaszcza w zjednoczeniu z Nim w szczytowej godzinie miłości na Krzyżu, dlatego jesteś Matką wszystkich żyjących, Matką Kościoła. Wyznajemy także, że zjednoczenie z Tobą w postawie oblubieńczego oddania się Chrystusowi jest i pozostanie zawsze jedyną, prawdziwą i najgłębszą zasadą żywotności i płodności Kościoła-Matki. Kościół o tyle razem z Tobą będzie Kościołem-Matką, ile w poszczególnych swoich członkach będzie wraz z Tobą Oblubienicą oddaną Panu w wierze i miłości. Jesteśmy przekonani, że całe dzieło Oazy opiera się na zrozumieniu tej tajemnicy i nie ma ono innego celu,jak wychowywanie swoich uczestników do coraz głębszego zrozumienia i zrealizowania postawy posiadania siebie w dawaniu siebie Chrystusowi i braciom. Jesteśmy przekonani głęboko, że o tyle tylko staniemy się Oazą Żywego Kościoła, ile w zjednoczeniu z Tobą będziemy realizować postawę służby i oddania się Chrystusowi w Jego Kościele. Przyjmij więc jako swoją rzecz i własność wszystkich, którzy oddali swoje życie i wszystkie swe siły na diakonię Ruchu Żywego Kościoła. Przyjmij wszystkich, zwłaszcza moderatorów i animatorów, którzy pragną służyć w ramach ruchu wielkiej sprawie budowania żywych wspólnot Kościoła. Przyjmij wszystkich, którzy na zakończenie pobytu w oazie oddali w Twoje ręce swoje dobre postanowienia i udziel im łaski wytrwania. Przyjmij także jako swoją rzecz i własność to miejsce, gdzie wszystko ma służyć dziełu Oazy Żywego Kościoła, i spraw, aby mogło bez przeszkód służyć tylko tej sprawie. Niepokalana, Matko Kościoła, bądź również matką dzieła oazy i Ruchu Żywego Kościoła. 7

8 Gen oazowy czyli trzy pokolenia w Ruchu Oczami seniorów Ks. Bartłomiej Data: Po Waszym życiu widać, że Ruch Światło Życie wrósł w waszą rodzinę. A jak to było przed wejściem do niego? Stanisław: - Byliśmy rodziną tradycyjnie katolicką, wynieśliśmy to z domów rodzinnych, ale praca zawodowa i życie w PRL-u nie sprzyjało jakiemuś rozwojowi a zresztą nie szukaliśmy. Nie wiedzieliśmy, że istnieje Ruch Światło-Życie i Domowy Kościół. Marysia: - I że można się w Kościele zaangażować... Stanisław: - No nie tak zupełnie, bo przecież śpiewałem w chórze. Może zacznijmy od początku... Jak to się stało, że znaleźliście się w Ruchu Światło-Życie? Marysia: - Ks. Stanisław Czenczek (ówczesny moderator diecezjalny) zaproponował ks. proboszczowi Nawrockiemu, który był w naszej parafii, aby wysłał rodziny do Krościenka nad Dunajcem. W 1981 roku cztery rodziny wybrały się więc na rekolekcje wakacyjne. Myśmy się wśród tych czterech rodzin znaleźli, zresztą jak się później okazało ks. proboszcz nam, i nie tylko nam, cały ten wyjazd zasponsorował. Pewnie wtedy nie byłoby nas stać, byśmy całą rodziną pojechali na oazę. Stanisław: - Te rekolekcje, o których Marysia wspomina przeżyliśmy bardzo głęboko. Z całą rodziną, a już wtedy było nas siedmioro. Kasia (najstarsza) przeżywała rekolekcje młodzieżowe w Tylmanowej, Agatka z Jackiem Oazę Dzieci Bożych, a my z Basią i roczną Paulinką rekolekcje Domowego Kościoła w Krościenku. Na zakończenie tych rekolekcji przyszedł do nas o. Blachnicki, wręczał nam Pismo Święte i zachęcał, żebyśmy po powrocie do swoich parafii zakładali kręgi Domowego Kościoła. I tak się to zaczęło... Wróciliśmy, opowiedzieliśmy księdzu proboszczowi (bardzo entuzjastycznie, bo nam się to wszystko bardzo podobało), że jest taka zachęta, żeby tworzyć kręgi. Wytłumaczyliśmy, co to są kręgi, jak wyglądają spotkania... Marysia: - Ks. Proboszcz po niedzielnej Mszy Świętej zaprosił wszystkie rodziny na spotkanie, na którym uczestnicy rekolekcji opowiadali (znowu entuzjastycznie!) o tym, co przeżyli. No i za dwa tygodnie ks. proboszcz zaprosił tych, którzy chcieliby włączyć się w Ruch Światło-Życie. Przyszło dziesięć rodzin, więc powstało dwa kręgi. A kiedy przyszło zakochanie się w oazie? Marysia: - U mnie od początku! Stanisław: - No nie tak od razu... To nam się podobało. Wspólnie z ks. proboszczem odkrywaliśmy za pomocą podręcznika, jak powinny wyglądać spotkania, razem uczyliśmy się zobowiązań i całego Ruchu. Bardzo nam się podobały spotkania w Przemyślu. Po roku odbyły się pierwsze rekolekcje Domowego Kościoła w Lesku, które prowadził ks. Czenczek. Pomagaliśmy w organizacji i uczestniczyliśmy. To była pewna nowość, ale widzieliśmy, że pomaga naszej rodzinie. Jak w tym czasie odnajdywaliście się w Ruchu, jakie podejmowaliście najczęściej posługi? Marysia: - Z perspektywy czasu najczęstsza posługa to posługa animatorów. Poza tym przez kilka lat gotowaliśmy, jednego roku opiekowałam się dziećmi (do dziś uważam, że to najcięższa posługa, jaką można pełnić na oazie rodzin), a poza tym wszystko, co się dzieje wokół oazy, a szczególnie rekolekcje, jest naszą troską. Jeżeli już nie uczestniczymy czynnie, to wspieramy modlitwą. Od 1992 roku wyjeżdżaliśmy z posługą rekolekcyjną na Ukrainę z ks. Czenczkiem, ks. Łojkiem. Posługiwaliśmy także w diecezji na ORARach tematycznych i formacyjnych. Od 2001 do 2004 roku pełniliśmy posługę pary filialnej krakowskiej. Członkowie Ruchu, a zwłaszcza rodziny Domowego Kościoła znają Was również jako parę odpowiedzialną za organizację rekolekcji w słynnej już Willi w Starej Wsi. Czy oaza przez te wszystkie lata zmieniła się? Marysia: - (uśmiech). Stanisław: - I tak, i nie. Wydaje się, że u początków były inne akcenty. Wszyscy żyli jeszcze walką z komuną, pieśni patriotyczne były na pierwszym planie. Charyzmat był strzeżony, ale w tych naszych spotkaniach mocny nacisk kładziono na patriotyzm. Ks. Czenczek tego bardzo pilnował. Było nas dużo mniej w diecezji, ale z czasem nas przybywało. Później jeszcze przyszedł podział diecezji na rejony. Ale to, czego nauczyliśmy się od s. Jadwigi na pierwszych rekolekcjach odnośnie Domowego Kościoła, staramy się wiernie strzec, czyli aby wspólnie iść drogą do świętości budując ciągle jedność małżeńską. Marysia: - A obserwując Ruch uważamy, że jest wierny charyzmatowi. Od roku 1981 do dziś to No tak, to trzydzieści jeden lat. Kawał życia, dorosłe dzieci, wnuki. Ile osób z waszej najbliższej rodziny nie spotkało się jeszcze z oazą? Stanisław: - Mamy cztery córki i syna. Wszyscy już pozakładali rodziny, więc mamy jeszcze czterech wspaniałych zięciów i (również wspaniałą) synową. Wszystkich Pan Bóg obdarzył potomstwem, więc mamy siedemnastkę kochanych wnucząt i wszyscy już byli na oazie, nawet najmłodsza Marysia, która ma obecnie 2,5 roku. Często można zaobserwować, że dzieci małżonków z Domowego Kościoła nie idą za przykładem swoich rodziców. Co zrobiliście, że wszystkie Wasze dzieci wybrały drogę Domowego Kościoła? Jest na to jakaś recepta? Stanisław: - Trudno mówić o recepcie, ale wydaje mi się, że obserwowali nas, a my staraliśmy się żyć charyzmatem. Zresztą niech się sami wypowiedzą... Marysia - Chciałabym tylko powiedzieć, że ten entuzjazm w przeżywaniu oazy może mieć znaczenie, ale oczywiście wszystko jest łaską Bożą. Nie przypisujemy sobie w tym względzie żadnych zasług. Czy bywałe trudne rozmowy z dziećmi o Ruchu? Marysia: - O Ruchu...? Nieeee... Trudne rozmowy bywały, ale akurat nigdy o Ruchu. 8

9 Oczami dzieci Jak wspominacie pierwsze chwile rodziców w oazie? Czy coś zmieniło się wtedy z dnia na dzień? Katarzyna Wermińska (córka): - Po pierwszych rekolekcjach w Krościenku zmieniło się WSZYSTKO. Rewolucja! Najbardziej pamiętam nasze wspólne, rozśpiewane modlitwy, przegadane wieczory i to, że Mama z nerwowej, krzyczącej stała się Aniołem (wymagająca, ale łagodna i uśmiechnięta). Paulina Adamczyk (córka): - Ja pojechałam na pierwszą oazę z rodzicami, gdy miałam roczek, więc nie za wiele pamiętam z okresu wcześniejszego. Barbara Puzik (córka): - Ja jestem z tej serii wychowywanej od początku w Domowym Kościele; Dla mnie to był chleb powszedni. Nawet nie wyobrażałam sobie, że może być inaczej. Chyba dopiero z perspektywy człowieka dorosłego, żony, matki widzę, że jednak mogło. I pewnie nie ma dnia, w którym nie byłabym wdzięczna Panu Bogu za moich rodziców, rodzeństwo, Ojca Franciszka i całe Jego dzieło Ruchu Światło- Życie! Czy odczuwaliście jakąś presję ze strony rodziców na wstąpienie do Domowego Kościoła? Basia: - Oczywiście żadnej presji nigdy nie odczuwałam. Po skończonej formacji młodzieżowej posługiwałam muzycznie na rekolekcjach Domowego Kościoła i modliłam się, żeby kiedyś móc na nie przyjechać, jako uczestnik. Nawet swoją Krucjatę ofiarowałam w intencji swojego przyszłego męża. Na owoce nie musiałam długo czekać. Janusz Puzik (zięć): - W zestawieniu z moimi obserwacjami, jak sobie radzą inni, trudno byłoby powiedzieć, że jest jakaś alternatywa. Kasia: - Nie odczuwaliśmy nigdy żadnej presji. Rodzice często jeździli na rekolekcje, owszem, zapraszali nas na nie, ale też ze spokojem przyjmowali nasze ociąganie się, które np. u mnie trwało 8 lat. Największą zachętą do wstąpienia do DK był dla nas przykład ich życia. Mariusz Wermiński (zięć): Podobnie jak Świętemu Piotrowi mnie też Pan Jezus uzdrowił teściową. Ja miałem nawet lepiej, bo moja teściowa, jak wspominała Kasia, została uzdrowiona zanim zostałem jej zięciem. Muszę powiedzieć, że Św. Piotr i ja mamy bardzo podobne teściowe, ponieważ po uzdrowieniu jedna i druga zaczęła służyć. W Piśmie ta służba określona jest czasownikiem diakonein, a więc bardzo oazowo. Najpierw ta postawa była dla mnie wygodna, bo który zięć nie lubi, jak mu teściowa usługuje. Później zrozumiałem, że to wszystko nie dla mnie, tylko dla Pana Boga. A teraz się zorientowałem, że ona mnie wkręca do naśladowania. Wiem, że wpływa na moją wolną wolę, ale nie mogę jej nic zarzucić, bo czyni to w sposób dopuszczalny tj. przez modlitwę. Co Was ostatecznie przekonało do małżeńskiej formacji w ramach DK? Basia: - Zdecydowanie świadectwo rodziców i innych małżeństw, rodzin oazowych. Widzieliśmy, że TO działa!!! To, jak rodzice się kochają, jaki stworzyli nam cudowny dom, jak są autentyczni w tym, co mówią i jak żyją. Janusz: - Świadectwo życia rodziców i funkcjonowanie całej rodziny szkicowało dwa scenariusze albo jest to bardzo dobra gra aktorska, albo coś autentycznego. Z czasem bardzo wyraźnie potwierdziło się to drugie Dodatkowo przekonało mnie to, że rodzice nie przypisywali sobie zasług, ale otwarcie mówili o Panu Jezusie, który działa i zmienia ich życie czyli nie uległem Teściowej ale Panu Jezusowi (pocieszające). Paulina: - Chcieliśmy z mężem już od ślubu zaangażować się we wspólnotę taki nawyk nam pozostał z czasów młodzieżowych. Nasi przyjaciele z duszpasterstwa zaproponowali, abyśmy wraz z kilkoma małżeństwami spotykali się z kapłanem 9

10 na comiesięcznym spotkaniu formacyjnym. Na pierwszym spotkaniu podpowiedzieliśmy pozostałym, aby ta formacja odbywała się według materiałów z Domowego Kościoła, bo są sprawdzone. I tak zostało nasz krąg ma już 8 lat. Jakie rodzinne inicjatywy, spotkania przynoszą Wam najwięcej radości? Kasia: - Wynajdujemy najdrobniejsze preteksty do rodzinnych spotkań. W ciągu roku wiele razy jesteśmy razem, całą dwudziestką dziewiątką. Zawsze takim spotkaniom towarzyszy radość, śpiew i modlitwa. Jak o tym myślę, nie wiem jak Panu Bogu dziękować za to, że nas wszystkich wprowadził na drogę Ruchu Światło-Życie. Basia: - Każde spotkanie rodzinne jest dla nas bardzo radosne. A im nas więcej, tym radośniej. Bardzo lubimy coroczne świąteczne kolędowanie, sylwestrowe świętowanie rocznicy ślubu rodziców, wielkanocne spacery, wczasy nad morzem, kiedy to wszyscy jesteśmy na kupie, no i wspólnie przeżywane rekolekcje. I oczywiście spotkania na pierogach u Babci. Wszyscy też spotykamy się na doniosłych wydarzeniach rodzinnych: za nami już siedemnaście chrztów, jedenaście Pierwszych Komunii, pewnie niedługo zaczną się wesela... Oczami wnuków Czy cieszysz się, że Wasza rodzina jest zaangażowana w oazę? Czy rodzicom i dziadkom nie brakuje przez to czasu dla dzieci i wnuków? Marysia (11 lat): - Cieszę się, że nasza rodzina należy do Domowego Kościoła, bo bardzo lubię jeździć na rekolekcje i poznawać nowych przyjaciół. Lubimy też chodzić z rodzicami na spotkania kręgu jestem wtedy animatorką. Natasza (17 lat): - Bardzo się cieszę, że rodzice należą do DK. Od dziecka jeździłam z nimi na rekolekcje, co było (i jest!) moim ulubionym, corocznym punktem wakacji. Jednak od jakiegoś czasu formacja w Ruchu Światło-Życie jest moim świadomym i dobrowolnym wyborem. Jestem bardzo wdzięczna rodzicom za to, że swoim przykładem i wsparciem ułatwili mi wejście na drogę własnego rozwoju w Ruchu. Oaza zmieniła moje życie, do czego w dużym stopniu przyczynili się poznani na niej ludzie, których kocham najbardziej na świecie (to znaczy zaraz po Panu Bogu, rodzicach, rodzeństwie, dziadkach, ciociach, wujkach, kuzynach i kuzynkach) i w tym miejscu chciałabym pozdrowić Monikę Oziębło, Ole Mrówkę i Sylwie Wołczańską. Jak wyobrażasz sobie Waszą rodzinę, gdybyście nie weszli do Ruchu Światło-Życie? - Nie potrafię sobie tego wyobrazić! Dzięki zaangażowaniu całej rodziny w Ruchu Światło-Życie zostałam dobrze przygotowana do pójścia w świat. Teraz, na studiach, daleko od domu, doceniam to najbardziej. W środowisku studenckim ciężko jest znaleźć ludzi o podobnych poglądach i systemie wartości. Bez wspólnoty było ciężko, dlatego (w końcu!) dotarłam do Oazy w Domu Akademickim Na Miasteczku i tam kontynuuję swoją formację. Z wielką radością wspominam wszystkie swoje oazy młodzieżowe i oazy rodzin, które najpierw przeżywałam jako uczestnik (z rodzicami), a teraz posługuję w diakonii wychowawczej. Jak właśnie policzyłam, na oazowych wyjazdach spędziłam już ok. 360 dni! Nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej! Dziękuję wszystkim za rozmowę, a Kalinie za pomoc w zebraniu materiału 10

11 Trwam w zadziwieniu Marudy i malkontenci powiadają, że wszystko już było na tym świecie i nic nie jest w stanie ich zaskoczyć. Żal mi takich ponuraków, bo gdy człowiek przestaje się dziwić, cała radość życia zdaje się natychmiast wędrować w jakieś odległe miejsce i na dodatek nie zostawia adresu dla korespondencji. Najpiękniej dziwią się dzieci, dla których cały świat jest jedną wielką niespodzianką: a to śnieg pada, choć wczoraj go jeszcze nie było, a to choinka nagle stanęła w największym pokoju i miga setką kolorowych lampek Pod choinką, nie wiadomo skąd, pojawiły się pięknie opakowane paczki i paczuszki. A co w tych paczkach, no, co? Dalejże rwać papier, otwierać pudełka, wydobywać skarby wymarzone! Dorośli zwykle cieszą się radością najmłodszych zapominając, że również w ich poważnym, ustabilizowanym, najeżonym obowiązkami życiu jest ktoś, kto każdego dnia szykuje dla nich niespodzianki Pan X od lat pracował na marnej posadzie w prywatnej firmie. Nagminnie harował po godzinach, robiąc wszystko, co tylko szef uznał za konieczne, niezależnie od faktu, że specjalistą był od zupełnie czegoś innego. O przepisach bhp nikt w jego firmie nie słyszał, a jeżeli słyszał, to się nimi bynajmniej nie przejmował nic a nic. Wypadek był zatem wyłącznie kwestią czasu, więc oczywiście się wydarzył. Pan X znalazł się w szpitalu, gdzie poskładano go jakoś do kupy w trakcie dwóch operacji. Długotrwałe leczenie i rehabilitacja nie nastroiły przychylnie pracodawcy, który podziękował za dotychczasowe zaangażowanie i poradził szukać zatrudnienia gdzie indziej. Depresyjne stany Pana X pogłębiały się z miesiąca na miesiąc i zawsze tak jakoś po odebraniu zasiłku. Gdy złożył kolejne podanie o przyjęcie do pracy, tym razem w poważnej, państwowej firmie, w domu czekały już spakowane walizki. Postanowił, że jeżeli znowu mu się nie powiedzie, wyjedzie za chlebem, choć żona wytrwale stawała w tej kwestii okoniem. Poza oporem w sprawie emigracji zarobkowej, małżonka zajmowała się szturmowaniem nieba dziesiątkami różańca i wadziła się z Bogiem tak, jak to tylko zdesperowania kobieta potrafi. Nic nie wskazywało na powodzenie tych zabiegów, a jednak Kilka dni po informacji, że znalazł się wśród kilkunastu szczęśliwców, którzy przeszli gęste sito rekrutacji, Pan X stawił się w nowej pracy. Na początek został przeszkolony z zasad bhp, potem dostał mundur i resztę wyposażenia, które było mu od teraz potrzebne. Pierwsza wypłata wyniosła trzy razy tyle, ile zarabiał u prywaciarza, a o ile więcej niż zasiłek, to już nawet nie chciało się liczyć. Państwo Y po pięciu latach małżeństwa doczekali się córki. Pielęgnowali swoje szczęście i jakoś pogodzili się z tym, że na kolejne radości, wydzierające się w nocy i brudzące sterty pieluszek, lekarze nie dawali już szans. Gdy minęło kilkanaście lat od owych pierwszych, wytęsknionych narodzin, a pani Y stuknęła już czterdziestka, leczący ją od lat specjalista ze zdziwieniem skonstatował, że szykują się narodziny kolejne. Choć w rozmowie z nie mniej zaskoczoną kobietą wprost padło słowo cud, nie znalazło się ono w dokumentacji medycznej. Mimo obaw związanych z późnym macierzyństwem (ach, te statystyki wad wrodzonych ) i z perspektywą całkowitego wywrócenia do góry nogami doskonale poukładanego już życia, tudzież kariery zawodowej, Pani Y powtarzała sobie codziennie, że nie będzie się zadręczać. Panie Boże! Skoro mnie tak urządziłeś, to teraz Ty się martw. Ja ani myślę! Kolejne badania usg pokazywały, że państwo Y na jesieni będą cieszyć się zdrową córeczką. Wobec zgodnej opinii trzech niezależnych od siebie specjalistów, uszykowano maleństwu różowy pokoik, różowe śpioszki i różowe kaftaniki oraz kilka rozkosznych sukieneczek. Pewnej deszczowej nocy na początku października, Pan Y musiał wyprowadzić samochód z garażu dwie godziny po północy. O szóstej rano odebrał telefon od żony, która najpierw kazała mu usiąść, a następnie poinformowała, że mają syna. Jeszcze nim potomek znalazł się w domu, różowe ubranka wywędrowały z szuflad i zostały zastąpione kupowaną w trybie pilnym, bardziej męską garderobą. Tylko pokoju nie przemalowano i do dziś wmawia się odwiedzającym, że to na ścianach to nie róż, tylko grejpfrut. Starsza siostra dość szybko pogodziła się z tym, że nie będzie miała babskiego wsparcia w rodzeństwie. Mimo sporej różnicy wieku oboje przepadają za sobą; jest pierwsza z interwencją, gdy małemu zdarzy się zapłakać, broni go niczym lwica przed rodzicielskimi wymaganiami ( - przecież on jeszcze nie rozumie!) i tylko ona umie spowodować, że brzdąc śmieje się do rozpuku. Od pierwszego opisanego wyżej wydarzenia minęło już cztery lata. Chłopczyk, który miał być dziewczynką, skończył niedawno czternaście miesięcy. A ja, co rano, gdy szykuję mężowi śniadanie do pracy i co wieczór, gdy usypiam synka, dziwię się i zachwycam. Czekam na kolejny dzień, jak na prezent pod choinką. Wiem, kto go tam dla mnie położy i już rozumiem, dlaczego ks. Twardowski pisał w jednym ze swoich wierszy, że można nie mówiąc pacierzy po prostu w Niego uwierzyć z tego wielkiego zdziwienia. Monika 11

12 Oaza zimowa Plan Oaz Rekolekcyjnych Domowego Kościoła Archidiecezji Przemyskiej na 2013 r. L/P Termin Stopie Miejsce Prowadz cy II I Stara Wie Willa O. Marian K pka SI Maria i Stanisław Lelek, tel , kom Oazy wakacyjne: L/P Turnus Stopie Miejsce Prowadz cy 1 1 I Lipnik Ks. Jan Łojek Danuta i Jan Pinderscy, tel II Helusz 3 2 I Helusz 4 2 II Tarnawa 5 2 III 6 3 II Przemy l CM Stara Wie Willa 7 3 II Rzeped 8 3 III Przemy l CM Ks. Adam Cebula Teresa i Tomasz Kusy, tel , Ks. Zbigniew Malec i Ks. Janusz Wilusz Bo ena i Krzysztof Le czyk, tel , kom Ks. Zbigniew Suchy Halina i Janusz Krajnik, tel Ks. Adam W sik Monika i Wiesław Nowak, tel O. Marian K pka SI Maria i Stanisław Lelek, tel kom Ks. Andrzej Niemiec Urszula i Zbigniew Broszko, tel Ks. Janusz Krygowski Ewa i Grzegorz Nehrybeccy kom , kom Oazy Rekolekcyjne Animatorów Rodzin (ORAR) - wakacyjne: L/P Termin Stopie Miejsce Prowadz cy VIII I Rzeped Ks. Marek Zajdel i Ks. Przemysław Dubiel Agata i Jarosław Krukar, tel VIII II Ks. Stanisław Czenczek i Ks. Mirosław Wójcik Przemy l Urszula i Stanisław Radło CM Zgł. Maria i Antoni Cieszy scy, tel Terminy Oaz Wakacyjnych: 1. Turnus r. 2. Turnus r. 3. Turnus r. 4. Turnus dodatkowy r. Odpłatność za Oazę: Osoba dorosła: z arch. przemyskiej 550 zł// spoza arch. przem. 700 zł. Pierwsze i drugie dziecko po 450 zł, trzecie i kolejne dziecko po 60 zł Odpłatność za ORAR: Osoba dorosła 250 zł. Pierwsze i drugie dziecko: powyżej 4 klasy SP - po 200 zł, poniżej 4 klasy SP - po 150 zł. Trzecie i kolejne dziecko - po 30 zł 12

13 SZKOŁA ANIMATORA 2013 I ROK FORMACJI Spotkanie formacyjne Prowadz cy Termin Miejsce Koszt Rekolekcje X kroków ku dojrzało ci chrze cija skiej Moderator DDD ks. W. Hajduk Moderator DFD ks. K. Mierzejewski Ma kowice Przemy l CM 290 zł (130 zł zaliczka do 25.01) Oaza Rekolekcyjna Animatorów Ewangelizacji II ROK FORMACJI Moderator DDE ks. J. Krygowski Rzeped 130 zł 160 zł - doro li Spotkanie formacyjne Prowadz cy Termin Miejsce Koszt Kurs Oazowy dla Animatorów (KODA) Moderator Diecezjalny ks. D. Trojnar; Moderator DDMis ks. A. W sik Rzeped 290 zł (130 zł zaliczka do 25.01) Triduum Paschalne w formie rekolekcji Moderator Diecezjalny ks. D. Trojnar Przemy l CM KODA, 2 uzupełnienie Moderator DDMis ks. A. W sik Ma kowice 70 zł Diecezjalna Oaza Modlitwy Moderator DDM ks. B. Zakrzewski Stara Wie - Willa 45 zł III ROK FORMACJI Spotkanie formacyjne Prowadz cy Termin Miejsce Koszt Oaza Rekolekcyjna Diakonii Moderator Diecezjalny ks. D. Trojnar zł (70 zł zaliczka do 25.01) Centralna Oaza Matka Kro cienko n/d 13

14 Terminarz Rekolekcji Ewangelizacyjnych, Tematycznych i Domowego Kościoła w Archidiecezji Przemyskiej na rok 2013 Rodzaj, Temat Termin Miejsce Prowadz cy Kontakt OAZA REKOLEKCYJNA DIAKONII ( ORD ) REKOLEKCJE EWANGELIZACYJNE 8 13 II III 2013 PRZEMY L Collegium Marianum Ks. Daniel Trojnar Collegium Marianum tel GIEDLAROWA Ks. Marek Zajdel tel III PRZEMY L Ela i Kazimierz ZOBOWI ZANIA 2013 Collegium Pudyszowie Marianum tel DIALOG MAŁ E SKI Waldemar i Anna Bułatkowie tel TRIDUUM PASCHALNE III 2013 PRZEMY L Collegium Marianum Collegium Marianum tel Szlakiem polskich patriotów Pod koniec października br. miał miejsce Kurs Patriotyzm, który zgromadził młodzież z całej Archidiecezji Przemyskiej. Młodzi, wraz z księdzem Danielem Trojnarem moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie, przeszli szlakiem polskich patriotów warszawskie ulice, by obudzić w sobie miłość i szacunek do Ojczyzny. Pierwszym etapem wędrówki, był cmentarz na Powązkach, gdzie wspólnie modliliśmy się nad grobami tragicznie zmarłych ofiar katastrofy smoleńskiej. Zatrzymaliśmy się także nad grobami powstańców młodych i odważnych ludzi, których heroizm i oddanie do dziś budzą refleksje dotyczącą postawy człowieka wobec prawdziwej wolności. Koleje kroki, skierowaliśmy do muzeum błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszki, gdzie po wspólnej eucharystii odbyło się, spotkanie z Katarzyną 14

15 Łaniewską aktorką i działaczką opozycji antykomunistycznej w PRL. Podzieliła się ona z nami, swoim świadectwem, o błogosławionym ks. Jerzym. Pani Katarzyna wspominała, że był on wsparciem i ostoją dla wielu ludzi w czasach komunizmu. Jej słowa przypomniały nam, jak wielką i nieocenioną rolę odgrywa Kościół w dążeniu do niepodległości i wyzwolenia narodu. Ważnym momentem podróży było odkrywanie dróg walczących Warszawiaków w Muzeum Powstania Warszawskiego; jego zwiedzanie było jednocześnie bardzo osobistym spotkaniem z powstańcami, ich życiem, marzeniami, troskami, planami na przyszłość, które bez wahania poświęcili dla dobra swojego narodu. Jednym z ostatnich etapów wędrówki był spektakl Miłość na Krymie, w reżyserii Jerzego Jarockiego. Scenariusz utworu powstał w oparciu o dramat Sławomira Mrożka pod tym samym tytułem. Uwieńczeniem podróży była wspólna modlitwa przy Grobie Nieznanego Żołnierza, oraz modlitwa do Ducha Świętego na Placu Zwycięstwa. Tę ostatnią odbyliśmy przy krzyżu upamiętniającym mszę świętą, która odbyła się w Warszawie 2 czerwca 1979 roku, pod przewodnictwem Jana Pawła II. W odczuciu uczestniczących w Kursie Patriotyzmu młodych ludzi, najlepszym podsumowaniem całej drogi są słowa Adama Mickiewicza: Nasz naród jak lawa, z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa; Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi, plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi. Marlena Solon CHARYZMAT pismo Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej, redaguje zespół. Skład, łamanie, redakcja techniczna GRAffia

16 FOTOGALERIA fot. Dzień Wspólnoty rejonu Brzozów Dzień Wspólnoty rejonu Przeworsk Dzień Wspólnoty rejonu Przemyśl Dzień Wspólnoty rejonu Radymno Dzień Wspólnoty rejonu Sanok Dzień Wspólnoty rejonu Krosno - Wrocanka_ Zapraszamy na stronę internetową: