MOW CEREKWICA, STYCZEŃ 2002, Nr 4. Jeślibyś też z niełaski na lewo szacował, Masz papier, napisz lepiej, ja będę dziękował Mikołaj Rej

Transkrypt

1 MOW CEREKWICA, STYCZEŃ 2002, Nr 4 Jeślibyś też z niełaski na lewo szacował, Masz papier, napisz lepiej, ja będę dziękował Mikołaj Rej

2 Oddajemy Wam do rąk kolejny numer gazetki ośrodkowej My, Wy, Oni. Jak poprzednie i ta gazetka redagowana jest przez Wasze koleżanki. Jest to pismo o Was i dla Was, dlatego zachęcamy wszystkich do współpracy z naszą redakcją, czekamy na ciekawe pomysły i propozycje. A jest o czym pisać, bo wiele wokół nas się dzieje.obecny rok w naszej placówce obfituje w szereg nowości. Dzielcie się swoimi uwagami o tym co Was interesuje, co się Wam podoba a co chciałybyście zmienić. Czekamy na propozycje. Oczekujemy również na współpracę z innymi szkolnymi gazetkami. Nasz adres: MOW w Cerekwicy Jaraczewo tel mow_cerekwica@poczta.pw.pl Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku życzy zespół redakcyjny. Skład zespołu redakcyjnego: Sylwia Samonek i Magdalena Pleszyńska. Współpraca: Natalia Łukasiewicz, Ilona Pachurka, Roksana Fiutek, Karina Jeglorz, Żaneta Gehrke. Napisały do nas Kasia Nowak i Monika Kostkowska. Dziękujemy za pomoc pani Małgosi Grendzie i panu Jackowi Krawczykowi. Na kolejnych stronach znajdziecie: - nowości w ośrodku - zlot harcerski w Kobylej Górze - rajd w Sudetach - Dzień Nauczyciela - listy i kartki naszych koleżanek - na sportowo - sprzątanie świata - spotkanie z policjantem - spotkanie z Baczyńskim - test próbny gimnazjalistek - dary serca - inne ośrodki - wizyta z Borzęciczek - wigilia w ośrodku - krzyżówka 2

3 Uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego odbyło się w naszej szkole 3 września o godzinie W uroczystości uczestniczyło wielu wychowawców internatu i nauczycieli, w tym pani dyrektor szkoły, pan dyrektor ośrodka oraz pan kierownik. Na rozpoczęcie przybyło dużo dziewcząt (31), w tym wiele nowych koleżanek. Opiekunowie byli zdumieni. Na początku głos zabrał pan dyrektor. Był zadowolony, że wróciłyśmy tak licznie, życzył nam powodzenia i wytrwałości. Wygłosił mowę na temat pracy, samodzielności i tego, że warto mieć swój cel w życiu. Opowiadał o wakacjach spędzonych przez nasze koleżanki w Ośrodku. Było mi przykro, że musiały tutaj zostać. Jednak z relacji pana dyrektora dowiedziałyśmy się, że miały wiele atrakcji, więc niektóre z dziewcząt nawet im zazdrościły. Na koniec Pan dyrektor życzył nam wszystkiego dobrego i samych dobrych świadectw. Później przywitała nas pani dyrektor. Pierwsze słowa skierowała do naszych gimnazjalistek, które przystąpią w tym roku szkolnym do bardzo ważnych egzaminów. Wyniki tych egzaminów zadecydują o naszych dalszych planach szkolnych. Przedstawiła jak, gdzie i kiedy odbędą się pierwsze próbne egzaminy i te najważniejsze kończące edukację w gimnazjum. Następnie przedstawiła wychowawców klas i podobnie jak pan dyrektor, życzyła powodzenia. Na tym zakończyło się powitanie szkoły. Ód jutra zaczynamy realizować nowe obowiązki. Kadra nauczycieli i wychowawców udała się na posiedzenie Rady Pedagogicznej, a my na oglądanie filmów video. Niektóre z nas poszły do sali informatycznej, by szybko sprawdzić co po wakacjach pozostało w głowie z obsługi komputera. O godzinie zjadłyśmy obiad, i poszłyśmy do internatu. Miły był ten pierwszy dzień w szkole. Oby wszystkie pozostałe do końca roku były takie!!! W imieniu moim i wszystkich wychowanek pragnę serdecznie podziękować pani dyrektor i panu dyrektorowi za ciepłe słowa i za wsparcie. Obiecujemy, że będziemy starać się nie sprawiać kłopotów wychowawczych S.Samonek.

4 W październiku tego roku w naszym Ośrodku nastąpiły ogromne zmiany. Pracownicy i dyrekcja placówki chcą abyśmy w przyszłości były dobrymi matkami, żonami i gospodyniami domowymi. W związku z tym postanowili, abyśmy uczyły się być bardziej samodzielne. Dlatego przestaniemy korzystać ze stołówki a posiłki będziemy przygotowywać i spożywać w internacie. Wszystkie grupy zostały do tego odpowiednio przygotowane, gdyż przez okres wakacji wyposażono je w bogato urządzone kuchnie Niektórym z nas spodobał się ten pomysł, ale większość gdy usłyszała zdumiewającą wiadomość, trochę przestraszyła się myśli o gotowaniu. Kolejną nowością jest to, że w tym roku szkolnym będziemy uczyć się w szkole i w warsztatach nie do godz , ale do 15.00, oprócz tego nie mamy już apelów porannych!!! Już czujemy się bardziej samodzielne i chyba każdej z nas spodobały się te nagłe zmiany. Powiem wam też w tajemnicy, że nasza kochana pani wychowawczyni gr. IV Romana Bukowska niedawno wyszła za mąż!!!! Pani Romo w imieniu wszystkich wychowanek chcę pani złożyć najserdeczniejsze życzenia, dużo szczęścia, zdrowia, pociechy z męża i dużo, dużo dzieci. Niestety oprócz tych dobrych wiadomości mam również przykre. W tym roku na emeryturę przeszła pani Urszula Nowak, a do innej pracy pani Małgorzata Tyrakowska. Szkoda, fajne były z nich babki. Ale tak już bywa w tym naszym ośrodkowym życiu, jedni odchodzą, a na ich miejsce przychodzą drudzy. Sylwia Samonek

5 Poza tym mamy odnowiony dach na internacie i grupę nr II, a w szkole klasę pani Marciniak. Teraz tylko dziewczyny postarajmy się to uszanować. Pamiętajcie, że wszystko co jest robione w tym Ośrodku, jest robione z myślą o nas. Kto mieszkał tu kilka lat wstecz wie jak wiele się zmieniło, ile potrzeba było trudu i pieniędzy. Ale i to nie wystarczyłoby gdyby zabrakło dobrej woli tych, którzy troszczą się o to, żeby mieszkało się nam tu dobrze i wygodnie. Dziękujemy. Ładnie wygląda ta nasza klasa no nie? Zastanawiam się czy w trosce o głos wychowawców, czy może znów przysposabiając nas do większej samodzielności, zakupiono 15 budzików! Odtąd na każdej sypialni, każdego ranka zamiast słów pobudka wstawać śpiochy, usłyszymy dźwięczną melodię zegara i wszystkie w jednej chwili będziemy na nogach!? 5

6 R. Fiutek, Ż. Facon, Ż. Jeżak, Ż. Gehrke, M. Czechowska, A. Różyło, A. Sampolska i E. Wójcik z panem J. Werbińskim wyjechałyśmy 28 września do Kobylej Góry na Zlot Harcerski. W Jarocinie wsiadłyśmy w pociąg do Ostrzeszowa. Stamtąd miałyśmy dojść 15 km do Kobylej. W połowie drogi okazało się, że nasza kondycja pozostawia wiele do życzenia. Byłyśmy głodne i wyczerpane, więc obskubałyśmy dwa drzewa mirabelkowe i wypiłyśmy z rowów wodę z wcześniejszych opadów. Ten posiłek okazał się jednak mało energetyczny dlatego zdecydowałyśmy się złapać stopa. Po wielu nieudanych próbach, kiedy było już jasne, że na nic zda się niewieści czar harcerskich mundurków, pan Werbiński zatrzymał traktor. Migiem wpakowałyśmy się na niego i tak dotarłyśmy na miejsce. Tutaj po wybraniu odpowiedniego namiotu zagościłyśmy na następne dwa dni. Najbardziej podobało się w nim (wśród pająków i robaków) Faconowi! Faco była zresztą notorycznie okradana, już po drodze zaginął jej śpiwór, potem jeszcze: skarpetka, majtki, pas i kapelusz. Pierwszego dnia odbyłyśmy marsz na orientację na górę Kobyłkę (tutaj Facuś założyła swoje nowiutkie lakierki na koturnie). Marsz był ciekawy, wesoły i wyczerpujący. Przeszłyśmy ok. 20 km podziwiając piękne krajobrazy. O godz wróciłyśmy do namiotu. Facowi z lakierek na prawo i lewo tryskała krew, a pęcherze strzelały jak bomby atomowe. Kolejną atrakcją był nasz udział w Festiwalu Piosenki Harcerskiej, gwiazdami tego występu i wieczoru były bowiem Alicja Sampolska i Żaneta Gehrke. Potem był uroczysty apel i ognisko przy którym poznałyśmy gości, z którymi później przegadałyśmy całą noc. Na koniec pozostała już tylko droga powrotna do Ośrodka, która nieoczekiwanie minęła nam szybko i wesoło. Roksana Fiutek Na kartach naszej historii zapisane są dni, których nie wolno nam zapomnieć. Tradycyjnie już wydarzenia związane z dniem 11 listopada przybliża nam grupa dziewcząt pod kierunkiem pani Joli Wypijewskiej.

7 3 października 2001r. wyjechałyśmy na rajd w Sudety. Odtąd trzy dni miałyśmy spędzać na wędrówce po górach. Oprócz nas, czyli dziewcząt z Cerekwicy przyjechała młodzież z innych ośrodków, między innymi dziewczęta z Sobótki, chłopcy z Kuźni, Namysłowa, Debrzna. Pierwsze nasze myśli zniechęcały nas do wyjazdu. Bałyśmy się. Myślałyśmy: tyle chodzenia, przecież my nigdy tyle nie chodziłyśmy. Nie wiedziałyśmy, czy nam się uda. Zgodziłyśmy się jednak wziąć udział, aby sprawdzić własne możliwości. Pierwszą noc spędziłyśmy w schronisku Zygmuntówka. Tu, oprócz Kuźni i Cerekwicy pojawił się ośrodek z Namysłowa. Pogoda w pierwszy dzień nie dopisywała, ale to nie zniechęciło nas do zdobywania górskich szczytów. Szybko zapoznawałyśmy nowych kolegów. Z początku myślałyśmy, że to potwory ale szybko okazało się, że bardzo się myliłyśmy. Chłopcy byli O.K. Na drugi dzień o godz wyruszyłyśmy w kolejną trasę -to było coś okropnego, dobrze że byli przy nas nasi nowi koledzy i nosili nam plecaki. Bez nich chyba nie dałybyśmy sobie rady. Na trasie okazało się, że tak naprawdę to jeszcze coś zostało w nas z małych dzieci. Często lubiłyśmy się wygłupiać, poszaleć (przecież pojechałyśmy tam, żeby zapomnieć o naszym szarym codziennym życiu). Najlepsza była ostatnia noc. Doszłyśmy wtedy do schroniska Warszawianka. Była tam dyskoteka. Mimo licznych pęcherzy na nogach, miałyśmy jeszcze siły i chęci żeby bawić się do końca. I udało nam się!!! W końcu nastał dzień, w którym musiałyśmy się pożegnać. Nie miałyśmy na to zbyt dużo czasu i wcale ochoty. Nie chciało nam się wierzyć, że tak szybko przywiążemy się do nowych kolegów. Nie chcieliśmy się rozstawać, Łączyły nas beztroskie dni i zabawy. Tego w życiu nigdy nie jest za wiele. Teraz gdy wspominamy naszych znajomych, jeszcze mamy łzy w oczach. Myślę, że będziemy pamiętać ten rajd do końca życia. Magdalena Pleszyńska Każda chwila spędzona w Sudetach była dla nas niezapomniana. Wśród stoków górskich i pięknych zakątków przyrody zapomniałyśmy o ośrodkowych problemach. Organizatorzy rajdu dbali o atrakcyjne wypełnienie nam czasu. Poza marszami i wędrówkami po górach brałyśmy udział w licznych konkursach. Spisywałyśmy się bardzo dobrze i nasi opiekunowie, pani Gabrysia i pani Romka były z nas zadowolone. Dzisiaj najczęściej wracamy wspomnieniami do naszych znajomych, z którymi przegadałyśmy wiele godzin i zawsze miałyśmy nowe tematy do rozmów. Szkoda, że nie możemy tego powtórzyć. Chętnie byśmy tam wróciły. Bawiłyśmy się wspaniale. Dziękujemy wszystkim, którzy postarali się abyśmy mogły wziąć udział w rajdzie, a dzisiaj możemy cieszyć się pięknymi wspomnieniami. Ilona Pachurka

8 To pytanie zadaje sobie dzisiaj Wasza koleżanka, której nie ma już w Ośrodku, choć największym jej marzeniem jest właśnie być z nami. Piszę o tym na jej prośbę. Monika, bo o niej mowa oczekuje w Areszcie Śledczym na sprawę, w której będzie główną oskarżoną. To co się jej przydarzyło nazywa upadkiem na dno i dlatego chce przestrzec innych, wśród nich swoje koleżanki, z którymi w zeszłym roku dzieliła swoje dobre i gorsze chwile przed tragedią, ignorancją, bezmyślnością..., przed nałogiem. Fragmenty listu:...tak bardzo żałuję swojego czynu, swojej głupoty. Wiem, że teraz nic nie mogę zmienić, pozostało mi tylko czekanie... Wierzy mi pani, że teraz wolałabym być jeszcze pięć lat w Ośrodku i móc się uczyć niż jeden dzień przesiedzieć tutaj bezczynnie. Tego, czym ośrodek różni się od więzienia nie da się opisać. I choć wiem, że już nie mogę niczego zmienić, chciałabym aby Pani i dziewczyny wiedziały, że nie ma nic gorszego jak trafić tutaj. Po wyjściu stąd trzeba zaczynać od zera, ale żeby zacząć trzeba mieć z czym, A ja? Ja nie mam nic prócz ośmiu klas i jednej zawodowej..., żałuję tych wszystkich głupich słów w stronę Ośrodka. Jaki człowiek jest ślepy gdy ma dobrze. Dobrze, bo tak miałam w Ośrodku. Miałam gdzie się wyspać, miałam spokój, bo nie musiałam bać się pijanego ojca, miałam szkołę, dzięki której mogłam coś zyskać, i miałam wokół siebie ludzi, którzy martwili i troszczyli się o mnie. Nie doceniłam tego dobra, więc teraz nie mam nic. Wszystko minęło, przegrałam z losem, zostałam całkiem sama... Przepraszam, że użalam się nad sobą... ale cóż mi pozostało...pozdrawiam serdecznie wszystkich wychowawców i dziewczyny. I dziewczynom proszę przekazać, aby uważały na to co robią, bo wpakować się tutaj nie jest trudno... Bardzo za Wami tęsknię. Monika Zupełnie nieoczekiwanie nadeszła do nas kartka z pozdrowieniami z dalekiej Ameryki. Przesłała je była wychowanka, która chętnie nawiąże kontakt i odpowie na nadesłane listy! Oto jej adres: Margaret Bochniak Dyar # 196 Hamtramck, MI USA

9 Dnia r. uroczyście obchodziliśmy Dzień Edukacji Narodowej. Z tej okazji odbyła się uroczysta Akademia, w której udział wzieli wszyscy pracownicy naszej placówki. Część artystyczną akademi przygotowały panie wychowawczynie Małgorzata Grenda oraz Romana Winiecka, a w kabaretowym spektaklu pt.: Szpila ukłuje każdego wystąpiły wychowanki: Jlona Pachurka, Żaneta Gehrke, Roksana Fiutek, Sylwia Samonek, Karolina Ciesielczyk,Anna Różyło, Magdalena Waśkowiak, Ewa Rogóska, Paulina Domańska, Monika Kozłowska, Żaneta Jeżak. Nastepnie pan Dyrektor złożył wszystkim pracownikom życzenia oraz wręczył nagrody najbardziej zasłużonym wychowawcom, nauczycielom oraz pracownikom administracji i obsługi. Akcentem podkreślającym wyjątkowość tego dnia była kawa i ciasto (babka z bakaliami), przygotowane przez uczennice z kucharstwa, które z apetytem spożywałyśmy z naszymi nauczycielami zamiast tradycyjnych lekcji. Ten dzień podobał się zarówno wychowankom, wychowawcom oraz nauczycielom. Ze względu na to, że było bardzo przyjemnie, smacznie i bez lekcji. Mogłyby takie dni powtarzać się częściej, a nie tylko raz w roku. Żyleta

10 15 września w sobotę dwie nasze koleżanki wraz z panem Jackiem uczestniczyły w biegu przełajowym na 5 km, który odbył się w Racocie. Szybko okazało się, że dystans ten nie był łatwy do pokonania. Kasia Szolc musiała skorzystać z pomocy obsługujących bieg żołnierzy, choć do końca nie jesteśmy pewni czy to z powodu kontuzji nogi, czy też z chęci poznania przystojnych panów w mundurach. Gratulacje należą się jednak drugiej uczestniczce biegu reprezentującej naszą placówkę Ewelinie Wójcik. Ewelina po przekroczeniu linii mety nie mogła ze zmęczenia wyksztusić z siebie słowa. Dopiero po lekkim posiłku, którzy organizatorzy biegu ufundowali wszystkim startującym (było ich ok.1 tyś) przemówiła. Była z siebie bardzo zadowolona, bo miała ku temu powód. Panu Jackowi również udało się dobiec do linii mety. 28 października rozegraliśmy w sali sportowej międzygrupowy turniej gier i zabaw Spośród jedenastu konkurencji najbardziej podobały się nam: - wyścigi w workach - strzał piłką plażową do bramki, (najlepszy wynik uzyskała Ania Owczarek wszystkie trafione) - taczki, (w tej konkurencji należało wykazać się siłą mięśni ramion) - rzut lotkami do tarczy, - bieg parami ze związanymi nogami, (ta konkurencja okazała się dla uczestników bardzo bolesna, gdyż przy nie zsynchronizowanych krokach sznurek wbijał się w łydki) Zabawa trwała prawie trzy godziny co spotęgowało nasz apetyt na kolację. Większość dziewcząt wspaniale się bawiła, choć były i takie, które nie wierząc w swoje umiejętności nie odważyły się wziąć w zabawach aktywnego udziału. Życzymy im na przyszłość więcej odwagi i woli walki w sportowej rywalizacji. Klasyfikacja końcowa przedstawiała się następująco: I miejsce grupa II II miejsce grupa I III miejsce grupa IV IV miejsce grupa III.

11 i Każdego roku aktywnie uczestniczymy w akcji Sprzątanie Świata. Przez trzy dni uczniowie wszystkich polskich szkół porządkują naszą planetę. Gdyby nie było tej akcji to nasza Ziemia miała by szansę stać się wielkim Śmietnikiem. Dlatego sprzątamy nasz teren nie tylko przez trzy dni w roku, ale zawsze wtedy kiedy jest taka potrzeba. Z tej potrzeby gr. I ogłosiła konkurs na najładniejsze obejście. Już dzisiaj widoczne są efekty zaangażowania się wszystkich grup do prac porządkowych. W szkole sprzątanie odbyło się w piątek Każda klasa miała wyznaczony rejon, który musiała uporządkować. Sprzątanie przerwał nam na 2 godziny obfity deszcz. Gdy nie padał deszcz prace porządkowe przeciągały się do późnych godzin wieczornych. Dzisiaj wszystko spowija już puszysty śnieg. W grudniu odwiedził nas Nadkomisarz Policji z wydziału narkotyków, pan Roman Szeląg. Wiele z nas ma niemiłe wspomnienia ze spotkań z policjantami, więc początkowo obawiałyśmy się rozmowy z gościem. Zupełnie niepotrzebnie, bo nawiązała się między nami długa i ciekawa dyskusja. Rozmawialiśmy o narkotykach, o młodych ludziach, którzy przez nie stracili życie. Dużo dziewcząt opowiadało o swoich doświadczeniach z narkotykami. Te mniej doświadczone dziwiły się co może zrobić z człowiekiem, tabletka, czy proszek. Choć wiem, że są wśród nas takie co uparcie twierdzą, że nie przestaną brać, to mam nadzieję, że to spotkanie zmieni nasze spojrzenie na narkotyki. A my bardziej świadomie będziemy dbać o własne zdrowie. Magda Pleszyńska

12 Mówi się bardzo dużo o egzaminach kończących klasę III gimnazjum. Nam również, wiele razy przypominano o próbnych egzaminach, które miały odbyć się 16 października. Czas płynie szybko więc szybko nadszedł dzień, który przysporzył nam wiele stresów i nerwów. Byłyśmy przerażone. Na początku zostały rozerwane koperty z testami w obecności naszych koleżanek Ewy i Karoliny. Następnie otrzymałyśmy kartki z naszymi datami urodzin, kodami, imionami i nazwiskami. Pani dyrektor odczytała nam, które z nas piszą część humanistyczną, a które matematyczno-przyrodniczą. Nie każda była zadowolona, ale tak wyszło. Gdy zasiadłyśmy do ławek, a przed nami leżał test, poczułyśmy niepokój i lęk. Bałyśmy się tego jak wypadniemy, czy poradzimy sobie z pytaniami, czy też będą dla nas nie do przebrnięcia. Po otwarciu testów, każda z nas skupiła się jak mogła, pisała tyle ile potrafiła i starała się nie wpaść w panikę nie ukrywałyśmy jednak łez. Po wszystkim okazało się, że nie było tak źle..., niektórym poszło dobrze, innym ciut gorzej. Po miesiącu pani dyrektor ogłosiła wyniki byłyśmy bardzo ciekawe. Niestety, nie wszystkie były zadowolone z efektów swojej pracy. Teraz oczekujemy na testy majowe, dużo poważniejsze. Do pracy dziewczęta!! Powodzenia. Sylwia Samonek Spotkanie literackie poświęcone życiu i twórczości Krzysztofa Kamila Baczyńskiego odbyło się 30 listopada. Przygotowały je i prowadziły, pod kierunkiem pani Henryki Groch, Alicja Sompolska i Żaneta Gerhke.

13 Każdego roku, w okolicach świąt Bożego Narodzenia, Stowarzyszenie Pomocy Mieszkaniowej dla Sierot organizuje uroczyste spotkanie z podopiecznymi, którym wręczane zostają dary rzeczowe przekazywane przez zakłady i osoby prywatne z całej Polski. Wśród obdarowanych, tradycyjnie już co roku znajdują się wychowanki naszej placówki. Uroczyste wręczenie Darów Serca odbyło się 8 grudnia 2001r. w salonie samochodowym firmy Opel w Sadach, gm. Tarnowo Podgórne. Na miejsce dotarłyśmy ok. godz Towarzyszyli nam pani Ula Kuczerawy i pan Jacek Krawczyk. Uroczystość była wspaniale przygotowana. Jedzenia i picia oraz słodkości nam nie brakowało, mile i serdecznie nas przyjęto. Czułyśmy się ważne i wyróżnione choć przez moment miałyśmy tremę, bałyśmy się wyjść na scenę po odbiór darów. Strach jednak szybko minął. Oprócz naszej placówki były ośrodki z Bydgoszczy, Świebodzina, Wrocławia, Poznania, Łodzi, Owińsk oraz Szamotuł. Z naszego ośrodka dary otrzymały: malaksery Ilona Pachurka, Joanna Bogusławska, maszyny do szycia Agnieszka Wiśniewska, Dagmara Wójcik, Alicja Sampolska, Brygida Laskowska, Ewa Prądzińska, Sylwia Wardzińska no i ja. Było nam bardzo miło i przyjemnie. Na koniec uroczystości zrobiłyśmy sobie pamiątkowe zdjęcie z prezesem firmy Opel panem Bońkowskim. Na uroczystości obecna była również pani minister Anna Łybacka. Sylwia Samonek

14 Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy w Krakowie różni się od naszego przede wszystkim tym, że mieści się w zabudowaniach klasztornych przy Bazylice Miłosierdzia Bożego, którą każdego dnia odwiedzają pielgrzymi z Polski i zza granicy. Kadrę pedagogiczną stanowią siostry faustynki. MÓJ POPRZEDNI OŚRODEK ŁĘKAWA Łękawa to malutka wioska położona 14 km od Bełchatowa. Jej centrum to niewielki kościółek, 4 sklepy i ośrodek wychowawczy. Za to niespełna 6 km od Łękawy mieści się malowniczo położony, nad jeziorem Słok, ośrodek wczasowo wypoczynkowy. Internat ośrodka to pałacyk, którego właścicielem był hr. Przedpełski. Jest położony w pięknej okolicy, latem - pachnącej i zielonej, zimą okrytą puchowym śniegiem. Trafiłyśmy tu 27 X 1999 r. Z obecnymi już pięcioma dziewczętami stworzyłyśmy ośmioosobową grupę żeńską. Poza nami było jeszcze sześćdziesięciu chłopców. Wychowawcy przyjęli nas bardzo ciepło. Dziewczyny były różne i na początku trochę się nie dogadywałyśmy. To było zrozumiałe osiem nowych dziewczyn w nowym miejscu nie od razu nauczy się mieszkać ze sobą i wszystkim dzielić. Z czasem jednak zaczęłyśmy czuć się w grupie jak w domu. Dla niektórych był to jedyny dom. Pracowały z nami przez dwa lata cztery, przecudowne i najwspanialsze na świecie wychowawczynie. Były wobec nas szczere i bardzo nam życzliwe. Szkoła mieściła się w innym budynku. Uczyłyśmy się w zawodzie kucharz-kelner. Nauczyciele byli bardzo wymagający ale dzięki temu wiele się nauczyłyśmy. I zarówno im, jak również wychowawcom wiele zawdzięczamy. Dzięki pani od polskiego wyjeżdżałam na konkursy recytatorskie, byłam w Kuźni Raciborskiej, Tomaszowie Mazowieckim, Warszawie, Radomsku. Zdobyłam wiele dyplomów i nagród. Jesteśmy bardzo wdzięczne wszystkim pracownikom ośrodka, bo dzięki nim zrozumiałyśmy, że nauka jest bardzo ważna i bez niej trudno w życiu cokolwiek osiągnąć. Ośrodek w Łękawie zawsze był tylko dla chłopców. Niektórzy mieszkali w nim od 11 roku życia więc nie łatwo było im się przyzwyczaić do naszej stałej obecności. Z czasem jednak stało się to dla wszystkich normalne. Nawiązały się znajomości i przyjaźnie. Chłopcy jednak od zawsze byli tam u siebie, a my wprowadziłyśmy się do nich na próbę. Ta próba chyba nie wypadła dobrze, bo nie pozwolono nam ukończyć szkoły mimo, że został nam tylko jeden rok ostatnia klasa. 22 czerwca 2001 r. dowiedziałyśmy się, że jest to nasz ostatni dzień pobytu w Łękawie. Byłyśmy załamane. Zawsze będziemy jednak wspominać czas przeżyty w ośrodku w Łękawie jako najwspanialszy dla nas i nigdy nie zapomnimy Łękawy, i ludzi którzy dla nas pracowali. Bardzo im za wszystko dziękujemy. Roksana Fiutek i Karina Jeglorz

15 Będąc na przepustce w domu postanowiłam odwiedzić mój poprzedni Ośrodek w którym byłam 2 lata. Długo podejmowałam decyzję wybrania się tam, miałam ogromną tremę, bałam się spotkania z tymi ludźmi. A jednak zdecydowałam się... Dojeżdżając do Głębokiego rozbolał mnie brzuch... to był strach, Strach przed spotkaniem się ze wszystkimi. Gdy już byłam na miejscu, czułam że nogi uginają mi się, stałam i zadawałam sobie pytanie: wejść, czy nie? Weszłam... powróciły wspomnienia... zaczęłam wszystkiego żałować. Wyszły dziewczyny, w pierwszej chwili nie poznały mnie dopiero po dokładnym przyjrzeniu rzuciły mi się na szyję. Rozpłakałam się, one też nie ukrywały łez... To była piękna chwila, nie mogłam się nią nacieszyć. Kolejne spotkanie z wychowawcami, to było chyba najtrudniejsze, ale jakoś sobie poradziłam. Nawet pani od języka polskiego wzruszyła się i nie mogła uwierzyć, że to ja. Wychowawcy w internacie dziwili się,że dziewczyna która została przeniesiona karnie do innego Ośrodka przyjechała w odwiedziny. Spędziłam cały dzień w Głębokim i po zaobserwowaniu zachowań dziewczyn i wychowawców mogę stwierdzić, że bardzo się zmienili. Nie wiem tylko czy na lepsze czy na gorsze. Wydaje mi się, że wychowawcy są mniej rygorystyczni, a dziewczyny spokojniejsze. Jest wiele nowych dziewcząt podobnie jak u nas w Cerekwicy. Wiele również zmieniło się pod względem finansowym w Ośrodku, np. to, że dziewczyny nie dostają kieszonkowego i drugiego śniadania z powodu braku pieniędzy. Oprócz tego gazetka nie idzie zbyt dobrze, ogólnie jest im wszystkim trudniej niż kiedyś. W Ośrodku zostałam przyjęta dobrze, jednak na twarzach wychowawców widziałam jak malował się niepokój. Dla mnie osobiście trudny był powrót w miejsce, w którym niegdyś spędziłam całe dwa lata i do ludzi, których tak bardzo raniłam. Obecnie minęło ponad dziewięć miesięcy od feralnego dnia wywiezienia mnie do Cerekwicy, jest mi tu dobrze, ale szczerze chciałabym tam wrócić. Przy wyjeździe zakręciła mi się łezka w oku, nie pokazałam tego. Teraz tęsknię i czekam na kolejną przepustkę. Znowu ich odwiedzę. S. SAMONEK Z NASZEGO OŚRODKA... Do ośrodka w Cerekwicy przyjechałam 31 stycznia 1999 roku. Zostałam tu przekierowana z Pogotowia Opiekuńczego ponieważ tam nie spełniałam swoich obowiązków, nie chodziłam do szkoły uciekałam i robiłam inne głupie rzeczy. Początki w Cerekwicy były dla mnie bardzo trudne. Był to mój pierwszy ośrodek wychowawczy i nie umiałam się w nim zaaklimatyzować. Było mi źle i ciężko. Tęskniłam za domem i za przyjaciółmi. Długo nie mogłam przyzwyczaić się do nowego miejsca, które miało się stać moim drugim domem. Z dziewczynami też nie mogłam znaleźć wspólnego języka. Nie wiedziałam jak mam się zachować w towarzystwie starszych dziewcząt. Przez pierwsze dni, miesiące często dochodziło między mną i nimi do kłótni a nawet bójek. Z czasem wszystko się zmieniało, dziewczyny zaczęły mnie akceptować, poczułam że mam tu nowe koleżanki. Z każdym miesiącem przychodziły nowe dziewczyny. Nowym jest zawsze trudno, starałam się przyjmować je inaczej niż mnie przyjęto. Wiem, że nie zawsze mi to wychodziło ale chciałam traktować je wszystkie tak samo. Spędziłam tu ponad dwa lata i teraz gdy się przywiązałam do tego miejsca i do osób, które tu są i darzą mnie przyjaźnią muszę odejść. Czuję, że będzie mi brakować dziewczyn i wychowawców, których traktowałam jak swoją rodzinę. Chcę Wam wszystkim podziękować dyrekcji, kierownikowi, wychowawcom i nauczycielom za to czego mnie nauczyli, i za to, że przygotowali mnie do dorosłego i samodzielnego życia. Koleżankom dziękuję za wsparcie w najtrudniejszych dla mnie chwilach. Kasia Nowak

16 Grupa I Grupa IV Korytarz szkolny

17 Dziewczyny z grupy teatralnej przedstawiły 14 grudnia występ pt. Przybieżeli do Betlejem. Na przedstawienie zaproszone zostały dzieci ze Specjalnego Ośrodka Szkolno - Wychowawczego z Borzęciczek. W przedstawieniu wystąpiły: Żaneta Facon, Żaneta Gerhe, Iwona Rąpała, Roksana Fiutek, Magdalena Waśkowiak, Anna Różyło, Ilona Pachurka, Joanna Bogusławska oraz ja. Nie zabrakło również gwiazdora, od którego dzieci otrzymały prezenty. Dzieci również wręczyły nam drobne upominki. Potem wspólnie bawiliśmy się na dyskotece, po której był jeszcze słodki poczęstunek i kolacja. Po kolacji przyszedł czas rozstania i choć żal było się żegnać z maluchami to przecież za rok znowu się spotkamy. Było to bowiem już 4 mikołajkowe spotkanie z dziećmi specjalnej troski. Te spotkania pozwalają nam choć na chwilę oderwać się od własnych problemów i dostrzec potrzeby i troski dzieci, które jak my mieszkają często z dala od swoich bliskich. Natalia Łukasiewicz

18 17 grudnia odbył się w naszym Ośrodku wieczór wigilijny. Spośród zaproszonych gości obecnością zaszczycili nas: sekretarz powiatu pan Jan Bartczak, przedstawiciele PCPR, Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej z Jarocina i Gazety Jarocińskiej. Choć nielicznie, za to z prezentami przybyli rodzice kilku wychowanek. W spotkaniu uczestniczyli również nasi wychowawcy i nauczyciele, dyrekcja placówki, i my wszystkie wychowanki. Spotkanie rozpoczęło się od części artystycznej, która przybliżyła nam najpierw, zwyczaje i tradycje gwiazdkowo wigilijne, potem historię narodzin bożego dzieciątka. Gdy śpiewałyśmy kolędy i składaliśmy sobie życzenia dzieląc się opłatkiem przybył Gwiazdor z prezentami. Wszystkie osoby otrzymały upominek. Na stole wigilijnym nie mogło zabraknąć tradycyjnych potraw tę część smacznie i efektownie przygotowały dziewczęta z warsztatu gastronomicznego pod kierunkiem pani Uli Kuczerawy. To był szczególny i wyjątkowy wieczór naszej ośrodkowej społeczności. Długo i mile będziemy go wspominać. Magda Pleszyńska

19

20 1.Rosną w ogrodzie 2.Twoje w lustrze 3.Obowiązkowa w szkole 4... Wiśniewski z grupy Ich Troje 5.Ma dwa końce 6.Album na znaczki 7.Kto... nie błądzi 8.Papuga popielata 9.Np. telewizyjny 10.Wlazł na niego kotek 11.Jedna z figur geometrycznych. Przygotowała: Sylwia Samonek Z ostatniej chwili Jola Sprawska została matką chrzestną ośmiorga szczeniąt, którymi obdarowała ją, jej suczka Sonia.