2 Rozszerzenia MNK. 2.1 Heteroscedastyczność

Transkrypt

1 2 Rozszerzenia MNK 2.1 Heteroscedastyczność Wprowadzenie Przy wyprowadzaniu estymatorów Klasycznego Modelu Regresji Liniowej (KMRL) zakładaliśmy, że są spełnione założenia Gaussa-Markowa, tzn. składniki losowe są homoscedastyczne i nieskorelowane. Jednak te założenia dla dużej liczby modeli nie są spełnione. Homoscedastycznośc i nieskorelowanie składników losowych są przypadkiem szczególnym, a nie regułą. Heteroscedastyczność, czyli brak stałej wariancji występuje w wielu klasach modeli, zarówno w modelach dla danych przekrojowych, jak i w modelach tworzonych na podstawie szeregów czasowych i danych o charakterze panelowym. Najprostszym przykładem, który uzasadnia powszechnośc występowania heteroscedastyczności jest analiza wydatków gospodarstw domowych na konkretną grupę towarów np. żywność. Naturalne jest, że gospodarstwa domowe dysponujące większym budżetem, będą przeciętnie wydawały więcej. Będą kupowały większe ilości towarów, bardziej zróżnicowany koszyk dóbr i będą to z reguły towary droższe. Gdy wykonamy wykres wydatków konsumpcyjnych w stosunku do dochodów rozporządzalnych to zauważymy, że wśród gospodarstw o niższych dochodach zróżnicowanie poziomu wydat- wydatki konsumpcyjne dochód rozporz¹dzalny Zródlo: Obliczenia wlasne, dane BBGD 2004 ków jest dużo mniejsze (absolutnie i relatywnie) niż w grupie gospodarstw o wysokich dochodach. Dzieje się tak, gdyż bogatsze gospodarstwa nabywają bardziej zróżnicowane koszyki dóbr, oraz mają większe możliwości substytucji dóbr tańszych droższymi odpowiednikami. Model ze zmienną wariancją może przyjmować różne formy. Wychodząc od Klasycznego Modelu Regresji Liniowej postać funkcyjną modelu możemy 68

2 zapisać jako: y = Xβ + ε (1) Model z heteroscedastycznością różni się jedynie tym od KMRL, że na diagonali macierzy wariancji-kowariancji składnika losowego znajdują się różne, dodatnie liczby obrazujące wielkość wariancji (błędu pomiaru) dla kolejnych obserwacji. W odróżnieniu od KMRL macierz wariancji-kowariancji oznaczamy przez: var(ε) = Ω = σ 2 V (2) gdzie V jest macierzą diagonalną, ale elementy stojące na diagonali niekoniecznie są równe 1. Funkcja opisująca zmienność wariancji może przyjmować różne formy. Załóżmy, że wariancja składnika losowego modelu zależy od pewnego zbioru zmiennych Z. W jego skład mogą wchodzić zarówno zmienne objaśniające modelu, czyli wektory z macierzy X, jak również zmienne nie uwzględnione w równaniu modelu. Przykładowe formy heteroscedastyczności: 1. wariancja może być funkcją liniową zmiennych z macierzy Z var(ε i ) = σ 2 i = δz i δ > 0 2. forma kwadratowa zabezpiecza nas przed ewentualną ujemnością wariancji var(ε i ) = σ 2 i = δz 2 i δ > 0 3. wariancja może być również funkcją afiniczną zmiennych z macierzy Z. W takim przypadku mówimy o heteroscedastyczności addytywnej var(ε i ) = σ 2 i = δ 1 + δ 2 z 2 i δ 1 > 0, δ 2 > 0 4. wariancja może również przyjmować postać wykładniczą. Wtedy mówimy o wariancji z heteroscedastycznością multiplikatywną var(ε i ) = σ 2 i = exp(δ 1 + δ 2 z 2 i ) 5. w modelu może również występować wariancja przełącznikowa (switching). { σ var(ε i ) = σi 2 2 = 1 dla i=1...s dla i=s+1...t σ 2 2 ten typ wariancji może być połączony z każdą z uprzednio przedstawionych postaci. 69

3 2.1.2 Własności estymatorów MNK Estymatorem w KMRL otrzymywanym Metodą Najmniejszych Kwadratów dla wektora nieznanych parametrów β jest: b = (X X) 1 X y (3) Jeśli uchylimy założenie o homoscedatyczości to estymator nadal pozostanie nieobciążony, ponieważ: E(b) = E(X X) 1 X y = E(X X) 1 X (Xβ + ε) = (X X) 1 X X E(β) + (X X) 1 X X E(ε) = β }{{}}{{}}{{} I I 0 Podczas dowodu nieobciążoności nie korzystamy z homoscedastyczności składnika losowego ε. Jeżeli macierz obserwacji X nie zawiera regresorów skorelowanych z błędem losowym ε, to wariancję estymatora b możemy zapisać jako: var(b) = E(b E(b))(b E(b)) = E[(X X) 1 X εε X(X X) 1 ] = (X X) 1 X E(εε )X(X X) 1 = (X X) 1 X E[Ω]X(X X) 1 var(b) = σ 2 (X X) 1 X V X(X X) 1 (4) Jak widać wariancja estymatora jest różna od σ 2 (X X) 1. Jeżeli V jest macierzą dodatnio okresloną (a tak jest w przeważającej większości przypadków) to rzeczywista wariancja jest wyższa niż oszacowanie uzyskane MNK. Wobec tego statystyka S 2 będzie obciążonym estymatorem wariancji składnika losowego. Jednak zazwyczaj nie ma pewności, czy estymator MNK niedoszacowuje, czy przeszacowuje prawdziwą wielkość wariancji. Co więcej testy statystyczne oparte na statystykach t, F oraz χ 2 bardzo często będą dawać mylne wyniki Uogólniona Metoda Najmniejszych Kwadratów W związku z tym, że MNK zastosowana do modelu regresji liniowej z niesferycznym składnikiem losowym jest nieefektywna, zamiast niej używa się Uogólnionej Metody Najmniejszych Kwadratów (UMNK) Generalized Least Squares (GLS). Pozwala ona na uwzględnienie braku sferyczności błędów losowych. Do otrzymania efektywnego estymatora wektora nieznanych parametrów β wymagana jest znajomość postaci macierzy wariancji-kowariancji Ω. Na początku rozważymy przypadek, w którym macierz Ω jest znana, symetryczna i dodatnio określona. 70

4 Twierdzenie 1 O faktoryzacji macierzy. Każdą dodatnio określoną macierz A można przedstawić w postaci: A = CΛC gdzie kolumny macierzy C zawierają wektory własne macierzy A, a Λ jest macierzą diagonalną z wartościami własnymi macierzy A na diagonali. Stosując twierdzenie o faktoryzacji do macierzy Ω możemy zapisać: Ω = CΛC Elementem upraszczającym faktoryzację macierzy Ω jest jej symetryczność. Niech Λ 1 2 będzie macierzą diagonalną o elementach λ i na diagonali. Oczywiście Λ 1 2 Λ 1 2 = Λ. Niech P = Λ 1 2. Wobec tego Ω 1 = P P, ponieważ P i Λ są diagonalne to P = P oraz Λ = Λ. Jeżeli przemnożymy model (1) z lewej strony przez macierz P otrzymamy: lub alternatywnie P y = P Xβ + P ε Wariancja składnika losowego wynosi zatem: y = X β + ε (5) E[ε ε ] = P εε P = σ 2 P V P = σ 2 I Zatem w modelu z przekształconymi zmiennymi składnik losowy jest homoscedastyczny i nieskorelowany. Wobec tego możemy zastosować MNK do estymacji parametrów modelu (5). Ponieważ macierz wariancji-kowariancji Ω jest znana, y oraz X są danymi pochodzącymi z próby losowej. Wobec tego: ˆβ = (X X ) 1 X y (6) ˆβ = (X P P X) 1 X P P y ˆβ = (X Ω 1 X) 1 X Ω 1 y jest efektywnym estymatorem nieznanego wektora parametrów β. Estymator (6) jest nazywany estymatorem Uogólnionej Metody Najmniejszych Kwadratów, albo estymatorem Aitkena. Różni się on od klasycznego estymatora MNK tym, że do ważenia obserwacji używa macierzy Ω 1 zamiast macierzy jednostkowej I. 71

5 Własności estymatora UMNK. Twierdzenie 2 Aitkena Jeżeli wektory macierzy X są nieskorelowane z błędem losowym ε, wtedy: E[ ˆβ X ] = E[(X X ) 1 X y X ] = β + E[(X X ) 1 X ε X ] = β Estymator Uogólnionej Metody Najmniejszych Kwadratów jest nieobciążony. Ten wynik jest równoważny z E[P ε P X] = 0. Ponieważ macierz P składa się ze znanych stałych elementów, warunek redukuje się do E[ε X] = 0, czyli regresory powinny być nieskorelowane ze składnikiem losowym. Estymator Uogólnionej Metody Najmniejszych Kwadratów jest zgodny jeśli plim 1 n X X = Q, gdzie Q jest dodatnio określoną macierzą o skończonych elementach. Wstawiając do wzoru na estymator otrzymujemy: plim[ 1 n X Ω 1 X] 1 = Q 1 by ta granica istniała i była skończona macierz danych transformowanych X musi być macierzą o pełnym rzędzie kolumnowym i skończonych elementach. Estymator Uogólnionej Metody Najmniejszych Kwadratów ma rozkład asymptotycznie normalny o średniej β i wariancji: var[ ˆβ X ] = σ 2 (X X ) 1 = σ 2 (X Ω 1 X) 1 Estymator Uogólnionej Metody Najmniejszych Kwadratów ˆβ jest liniowym, nieobciążonym estymatorem o minimalnej wariancji dla uogólnionego modelu regresji, o ile znana jest postać macierzy wariancji-kowariancji. Wynika to z zastosowania twierdzenia Gaussa-Markowa do modelu (6). Twierdzenie Gaussa-Markowa jest przypadkiem szczególnym twierdzenia Aitkena, dla którego Ω = I Stosowalna UMNK Estymator wyprowadzony w części jest nazywany w literaturze ekonometrycznej estymatorem Teoretycznej Uogólnionej Metody Najmniejszych Kwadratów. Jest to spowodowane tym, że w celu wyprowadzenia tego estymatora musi być znana macierz wariancji-kowariancji składnika losowgo Ω. Przeważnie w zastosowaniach ekonometrycznych ta macierz nie jest znana, wobec tego nie możemy użyć UMNK. Możemy jednak nieznane parametry macierzy zastąpić estymatorami. Ale jeśli nie narzucimy żadnych ograniczeń na postać macierzy wariancji-kowariancji staniemy przed nierozwiązywalnym 72

6 problemem. Macierz Ω jest macierzą symertyczną o wymiarze N N. Wobec tego musimy oszacować n(n + 1)/2 nieznanych parametrów, dysponując jedynie n obserwacjami. Jest to zadanie niewykonalne. Wobec tego dla każdego konkretnego modelu ekonometrycznego wybieramy zbiór parametrów θ tak aby Ω = Ω(θ) postać macierzy wariancjikowariancji składnika losowego zależała jedynie od wartości parametrów z tego zbioru. W przypadku heteroscedastyczności zazwyczaj przyjmujemy, że model ma jeden dodatkowy parametr. σ 2 i = σ 2 z θ i (7) Przypuśćmy, że ˆθ jest zgodnym estymatorem nieznanego wektora parametrów θ. Wobec tego w UMNK możemy zastąpić nieznaną macierz wariancjikowariancji składnika losowego jej estymatorem ˆΩ = Ω(θ). Zapiszmy estymator Stosowalnej UMNK jako β = (X ˆΩ 1 X) 1 X ˆΩ 1 y (8) Jednak często w zastosowaniach zamiast przyjmować założenie ε N (0, σ 2 Ω), warto jest przyjąć, że ε N (0, V ). W takim przypadku estymator przyjmuje postać b SUMNK = (X V 1 X) 1 X V 1 y (9) Jeżeli spełnione są następujące warunki: [ ( 1 plim n X ˆΩ 1 X ) ( 1 n X Ω 1 X )] = 0 [ ( 1 plim n X ˆΩ 1 ε ) ( 1 n X Ω 1 ε )] = 0 to estymator β jest asymptotycznie równoważny estymatorowi ˆβ. Pierwszy z warunków stanowi, że jeżeli ważona suma kwadratów otrzymywana z macierzy Ω dąży do dodatnio określonej macierzy, to ważona suma kwadratów otrzymywana z estymatora macierzy ˆΩ dąży do tej samej macierzy. Drugi warunek mówi, że jeśli macierz przekształconych zmiennych jest macierzą odwracalną o skończonych elementach, to jej rozkładem granicznym będzie rozkład asymptotycznie normalny. Estymatory SUMNK są asymptotycznie efektywnie, jednak w małych próbach ich własności nie są znane Ważona Metoda Najmniejszych Kwadratów Jednym z wyjątkowych przypadków, w którym forma macierzy wariancjikowariancji Ω jest znana jest przypadek Ważonej Metody Najmniejszych 73

7 Kwadratów. Jeżeli w modelu występuje heteroscedastyczności to Ω jest macierzą diagonalną o elementach var[ε i x i ] = σ 2 ω i jest przypisanie wag poszczególnym obserwacjom. Estymator UMNK dany jest wzorem: ˆβ = (X Ω 1 X) 1 X Ω 1 y Jeżeli elementy ω i (wagi) są znane to Ω 1 jest macierzą diagonalną o elementach na diagonali równych 1/ω i. Jeżeli przekształcimy model mnożąc przez macierz P daną wzorem: P = 1/ ω / ω N i zastosujemy MNK do przekształconego modelu to otrzymamy estymator ważonej metody najmniejszych kwadratów ( n ) 1 ( n ) b = w i x ix i w i x iy i i=1 w którym w i = 1/ω i. Obserwacje o małych wariancjach, a więc bardziej dokładne, dostają większe wagi, wobec tego mają większy wpływ na wielkości uzyskanych oszacowań. W praktyce bardzo często jako wagi bierze się jedną ze zmiennych objaśniających modelu lub jej kwadrat Stosowalna UMNK Metoda UMNK jest metoda czysto teoretyczna, gdyż w praktyce nie są znane wartości elementów macierzy wariancji-kowariancji (poza przypadkiem w pełni kontrolowanego eksperymentu). Aby uzyskać jej oszacowanie, przyjmuje się założenie, ze wariancja błędu losowego jest funkcją wektora zmiennych egzogenicznych Z. E(ε i Z i ) = σ 2 i = σ 2 f(z i ) gdzie f( ) jest pewną funkcją. Z reguły przyjmuje się że jest ona liniowa, kwadratowa lub wykładnicza. W modelu z heteroscedastycznym składnikiem losowym, w którym brak jest autokorelacji, macierz wariancji-kowariancji błędu losowego jest diagonalna. Jej odwrotność przyjmuje postać: Ω 1 = 1 σ 2 V 1 = 1 σ 2 i=1 1 f(α 0 +αz i 0 ) f(α 0 +αz i ) Oszacowania uzyskujemy w następujący sposób: 74 = σ 2 L L

8 1. Szacujemy model y i = x i b + e i i uzyskujemy wektor reszt. 2. Przeprowadzamy regresję e 2 na stałej i wektorze z i 3. Szacujemy macierz L. 4. Przekształcamy za pomocą oszacowania ˆL oryginalny model 5. Obliczamy estymator W praktyce oszacowania uzyskane za pomocą SUMNK są zbliżone do oszacowań MNK Estymator White a Jeśli znalibyśmy macierz wariancji-kowariancji Ω, wtedy estymatorem macierzy wariancji-kowariancji wektora parametrów β byłoby var(β) = 1 n( 1 n X X) 1 ( 1 n X ΩX)( 1 n X X Jednak macierz Ω nie jest znana. Zachodzi więc konieczność oszacowania n(n+1)/2 nieznanych parametrów macierzy na podstawie n obserwacji. White w swoim artykule z 1980 roku pokazał, że rozwiązaniem jest odmienne spojrzenie na problem. To co jest istotne to uzyskanie zgodnego estymatora dla macierzy X ΩX, która ma wymiar k k. Ponadto liczba zmiennych w modelu jest zazwyczaj stała i nie zależy od rozmiaru próby. Oznaczmy przez x j j-ty wiersz macierzy obserwacji X. Wówczas n X ΩX = X σ 2 V X = σi 2 x i x i White zaproponował by nieznane wariancje zastąpić kwadratami reszt. W ten sposób uzyskany estymator jest zgodny. Formalnie należy pokazać że plimq = plim 1 n n σ ij x i x j n Elementy macierzy Q to iloczyny wariancji σ ij oraz kolumn macierzy X. Dzięki temu, że b jest zgodnym estymatorem wektora β, reszty otrzymane z MNK e i są zgodnymi punktowymi estymatorami błędów z populacji. White wykazał, że w przypadku heteroscedastyczności dla estymatora S = 1 n e 2 i x i x i n i=1 75 i=1 i=1 j=1 ) 1

9 prawdziwe jest plims = plimq Korzystając z prawa wielkich liczb możemy zapisać plimq dla przypadku heteroscedastyczności jako plimq = plim 1 n n σ ij x i x i = plim 1 n i=1 n ε 2 iix i x i (10) Ponieważ b jest zgodnym estymatorem β, możemy zastąpić w (10) błędy losowe z populacji ε i przez wartości z próby e i. w rezultacie otrzymujemy estymator White a, który jest zgodny w przypadku heteroscedastyczności (White heteroscedasticity consistent estimator) AsyV ar[b] = n( 1 1 ) 1 ( n X X n X [e 2 i Ω]X)( X) n X (11) i=1 AsyV ar[b] = n(x X) 1 S(X X) 1 Z równania (11) wynika, że nie robiąc żadnych założeń a priori o postaci heteroscedastyczności, możemy przeprowadzić estymację metodą MNK. Jest to bardzo użyteczne w sytuacji, gdy nic nie wiemy o naturze heteroscedastyczności w modelu Testowanie występowania heteroscedastyczności Wnioskowanie na podstawie modelu w którym pominiemy problem heteroscedastyczności z dużym prawdopodobieństwem jest nieprawidłowe. Z tego powodu ważnym elementem budowy poprawnego modelu ekonometrycznego jest zbadanie czy składnik losowy jest homoscedastyczny. Większość testów wykrywających heteroscedastyczność bazuje na tym że estymator metody najmniejszych kwadratów jest zgodny nawet w przypadku występowania heteroscedastyczności. Wobec tego reszty otrzymane metodą MNK z modelu będą zachowywać się bardzo podobnie jak prawdziwe reszty nawet przy heteroscedastyczności. Korzystając z tej własności test konstruuje się na podstawie otrzymanych reszt z regresji. Test White a. Test White a jest ogólnym testem wykrywającym obecność heteroscedastyczności. Testujemy hipotezę: H 0 : σ 2 i = σ 2 i H 1 : H 0 jest nieprawdziwa Test przeprowadzany jest w sposób następujący: 76

10 1. Szacujemy parametry modelu regresji y = Xβ + ε, i zapamiętujemy wektor reszt e i 2. Podnosimy reszty do kwadratu e 2 i 3. Przeprowadzamy regresję e 2 i na stałej, wszystkich zmiennych modelu (je możemy pominąć) oraz kwadratach zmiennych i wszystkich iloczynach postaci x s x r s r 4. Zapamiętujemy R 2 5. Statystyka LM = nr 2 ma asymptotyczny rozkład χ 2 z liczbą stopni swobody równą ilości zmiennych w regresji z punktu (3) bez stałej Intuicyjnie idea testu jest prosta. Jeżeli model jest prawidłowy, i nie występuje heteroscedastyczność, kwadraty reszt powinny niewiele wyjaśniać. Wobec tego jeśli statystyka testowa jest mała nie mamy podstaw by twierdzić że w modelu występuje heteroscedastyczność. Warto również zauważyć, że test RESET Ramsey a jest przypadkiem szczególnym testu White a. Przykłady: Model 1. Zarobki. Source SS df MS Number of obs = F( 5, 25788) = Model Prob > F = Residual e R-squared = Adj R-squared = Total e Root MSE = zarobki Coef. Std. Err. t P> t [95% Conf. Interval] plec wyzsze srednie staz dmiasto _cons whitetst White s general test statistic : Chi-sq(15) P-value = 6.e

11 Jak widać wartość statystyki testowej jest duża, a p-value nieznacznie różni się od zera, wobec tego odrzucamy hipotezę zerową o homoscedastyczności składnika losowego. Można również przeprowadzić test sam test, ale oparty o macierz informacyjną:. imtest, white White s test for Ho: homoskedasticity against Ha: unrestricted heteroskedasticity chi2(15) = Prob > chi2 = Cameron & Trivedi s decomposition of IM-test Source chi2 df p Heteroskedasticity Skewness Kurtosis Total Na podstawie wyników testu stwierdzamy, że w modelu występuje heteroscedastyczność, reszty są skośne i ich kurtoza jest różni się od kurtozy rozkładu normalnego. Model 2. Dane losowe. Source SS df MS Number of obs = F( 2, 97) = Model Prob > F = Residual R-squared = Adj R-squared = Total Root MSE = x Coef. Std. Err. t P> t [95% Conf. Interval] x x _cons whitetst White s general test statistic : Chi-sq( 5) P-value =

12 Jak widać wartość statystyki testowej jest mała, a p-value ma dużą wartość, wobec tego brak jest podstaw do odrzucenia hipotezy zerowej o homoscedastyczności składnika losowego. Test Goldfelda-Quandta. W celu przeprowadzenia testu zakładamy, że możemy podzielić próbę na dwie części według wartości zmiennej, którą podejrzewamy o powodowanie heteroscedastyczności. W ten sposób, jeżeli rzeczywiści zmienna powoduję heteroscedastyczność, otrzymamy podział na podpróbę z mniejszą i większą wariancją. Test sprawdza, czy wariancja w obu grupach jest taka sama, czy różni się. Procedura i statystyka testowa jest analogiczna do testu Chow a. H 0 : σ 2 i = σ 2 i { σ H 1 : σi 2 2 = L dla i=1...k dla i=k+1...t σ 2 H F [n 2 K, n 1 K] = e 2e 2 /(n 2 K) e 1e 1 /(n 1 K) By przeprowadzić test estymujemy dwie regresje na podpróbkach. Przy prawdziwości hipotezy zerowej statystka testowa jako iloraz dwóch zmiennych losowych o rozkładzie χ 2 ma rozkład F [n 2 K, n 1 K] Niestety test Goldfelda-Quandta jest bardzo wrażliwy na założenie o normalności rozkładu reszt. Jeśli składniki losowe nie mają rozkładu normalnego, statystyka testowa nie ma rozkładu F, i daje może dawać mylne wyniki. By zwiększyć moc testu możemy wyrzucić część obserwacji ze środka próby. Ale im więcej obserwacji wyrzucimy, tym mniej stopni swobody będą miały wyrażenia w liczniku i mianowniku statystyki testowej. Wobec tego literatura ekonometryczna sugeruje by wyrzucać liczbę obserwacji leżącą pomiędzy 20 % liczebności próby a 1/3 próby. Test ten, tak jak test Chowa, nie jest oprogramowany w pakiecie STATA. Jednak możemy uzyskać wartość statystyki testowej estymując oba modele. Test Breuscha-Pagana. Test Goldfelda-Quanta pozwala na uzależnienie wariancji składnika losowego tylko od jednej zmiennej. Heteroscedastyczność w modelu może być powodowana przez więcej niż jedną zmienną. Test Breuscha-Pagana zakłada, że wariancja jest funkcją liniową zmiennych modelu. H 0 : σi 2 = σ 2 i H 1 : σ 2 i = σ 2 f(α 0 + α 1 z i ) Test przeprowadzany jest w sposób następujący: 79

13 1. Liczymy model regresji y = Xβ + ɛ, i zapamiętujemy wektor reszt e i 2. Podnosimy reszty do kwadratu e 2 i 3. Normalizujemy wektor reszt g i = e2 i e e/n 4. Przeprowadzamy regresję g i na z i 5. Zapamiętujemy ESS 6. Statystyka LM = 1 2 ESS, przy prawdziwej H 0 ma asymptotyczny rozkład χ 2 z liczbą stopni swobody równą ilości zmiennych w macierzy z (rzędowi macierzy z) Regresja pomocnicza sprawdza siłę związku między kwadratem reszt a wektorem zmiennych Z. Jeżeli wariancja rzeczywiście zależy od zmiennych zawartych w macierzy Z to wyjaśniona suma kwadratów regresji pomocniczej będzie duża i statystyka wpadnie do obszaru krytycznego wskazując na heteroscedastyczność. Natomiast niska wartość statystyki testowej może być zarówno efektem braku heteroscedastyczności, jak i źle wyspecyfikowanej alternatywy. Przykłady: Model 1. Zarobki.. hettest Breusch-Pagan / Cook-Weisberg test for heteroskedasticity Ho: Constant variance Variables: fitted values of zarobki chi2(1) = Prob > chi2 = hettest plec wyzsze srednie staz dmiasto. hettest, rhs Breusch-Pagan / Cook-Weisberg test for heteroskedasticity Ho: Constant variance Variables: plec wyzsze srednie staz dmiasto chi2(5) = Prob > chi2 = hettest plec wyzsze srednie staz dmiasto staz2 Breusch-Pagan / Cook-Weisberg test for heteroskedasticity 80

14 Ho: Constant variance Variables: plec wyzsze srednie staz dmiasto staz2 chi2(6) = Prob > chi2 = Jak widać niezależnie od tego czy do testu jako zmienną objaśniającą weźmiemy kolejne potęgi zmiennej zarobki, czy pełny zestaw regresorów, czy zestaw regresorów uzupełniony o kwadrat zmiennej staż zawsze uzyskujemy ten sam rezultat. Wysoka wartość statystyki testowej wskazuje na obecność heteroscedastyczności. Model 2. Dane losowe.. hettest Breusch-Pagan / Cook-Weisberg test for heteroskedasticity Ho: Constant variance Variables: fitted values of x chi2(1) = 0.56 Prob > chi2 = Jak widać w przypadku tego modelu niska wartość statystyki testowej sprawia, że brak jest podstaw do odrzucenia hipotezy, że wariancja jest stała. Test Szroetera Ten test, tak jak test Goldfelda-Quandta pozwala na uzależnienie wariancji wyłącznie od jednej zmiennej objaśniającej. Jego dodatkowym założeniem jest to, że istnieje monotoniczna funkcja h(.) która jest rosnąca lub malejąca i wiąże wielkość regresora z wielkością wariancji. H 0 : σ 2 i = σ 2 i Statystyka testowa ma postać H 1 : σ 2 i = σ 2 h(x i ) H = n i=1 h(x i)e 2 i n i=1 e2 i Przy prawdziwej hipotezie zerowej powinna zachodzić równość H = h(x i ), czyli wartość statystyki testowej powinna być równa średniej wartości funkcji przekształcającej obserwacje. Znormalizowana postać statystyki 6n Q = n 2 1 H 81

15 ma w przybliżeniu rozkład normalny N(0, 1). Test Szroetera zakłada, że zmienna x jest ciągła lub quasi-ciągła. Dla zmiennych dyskretnych, a w szczególności dla zmiennych 0-1 (dummy variables) może dawać nieprawidłowe wyniki, ponieważ każda funkcja która nie jest funkcją stałą, będzie spełniać warunek monotoniczności dla zmiennej przyjmującej wyłącznie dwie wartości. Wobec tego moc testu będzie mała. Przykłady: Model 1. Zarobki.. szroeter plec wyzsze srednie staz dmiasto Szroeter s test for homoskedasticity Ho: variance constant Ha: variance monotonic in variable Variable chi2 df p plec # wyzsze # srednie # staz # dmiasto # # unadjusted p-values Jak widać hipoteza zerowa testu, czyli stałość wariancji, jest odrzucana dla każdej ze zmiennych. Przy czym tak naprawdę interesuje nas jedynie zmienna staż, bowiem wyłącznie ta zmienna jest ciągła. Dla pozostałych zmiennych nie są spełnione założenia testu. Na podstawie rezultatów testu widzimy że wariancja jest monotoniczną funkcją zmiennych modelu. Model 2. Dane losowe.. szroeter x1 x2 Szroeter s test for homoskedasticity Ho: variance constant Ha: variance monotonic in variable Variable chi2 df p x # 82

16 x # # unadjusted p-values Podobnie jak przy poprzednich testach przeprowadzanych dla tego modelu, nie mamy podstaw do odrzucenia hipotezy o homoscedastyczności składnika losowego. Który test wybrać? W praktyce wybór odpowiedniego testu wykrywającego obecność heteroscedastyczności jest zdeterminowany przez wiedzą, pochodzącą najczęściej spoza próby, na temat jej możliwych form funkcyjnych. Jeżeli znamy zmienne odpowiedzialne za heteroscedastycznośc to wtedy powinniśmy użyć jeden ze specyficznych testów, ponieważ one z większym prawdopodobieństwem odrzucają hipotezę zerową o homoscedastyczności. Ale musimy być ostrożni dokonując wyboru testu, bowiem w przypadku, gdy prawdziwa heteroscedastyczność ma inną formę funkcyjną wybrany przez nas test może nie wykryć jej obecności. Najbardziej ogólny test, test White a, ma ograniczoną moc. Czasami proste wykonanie wykresu reszty i jednej lub kilku zmiennych może nam pomóc. Jeżeli zmienną odpowiedzialną za heteroscedastyczność jest zmienna dyskretna to najbardziej jest prawdopodobne że tą zależność wykryje test Goldfelda-Quandta. Jeżeli heteroscedastycznośc jest funkcją liniową zmiennych, to tą zależność największą szansę ma wykryć test Breucha- Pagana. Natomiast, jeżeli podejrzewamy że heteroscedastyczność rośnie lub maleje wraz z wartościami jednej ze zmiennych ciągłych to powinniśmy zastosować test Szroetera. Przykład empiryczny 1 Przeanalizujemy model popytu na pracę zgłaszanego przez belgijskie firmy. Próba zawiera dane z 570 firm z roku Dostępne są następujące zmienne: labor zatrudnienie wage suma pensji podzielona przez liczbę pracowników (w milionach Bef) output wartość dodana produkcji (w milionach Bef) capital wartość majątku trwałego (w milionach Bef) 1 Na podstawie Verbbek(2000) 83

17 Możemy zapisać ogólną postać funkcji popytu na pracę jako. reg labor wage output capital L = f(wage, output, capital) Source SS df MS Number of obs = F( 3, 566) = Model Prob > F = Residual R-squared = Adj R-squared = Total Root MSE = labor Coef. Std. Err. t P> t [95% Conf. Interval] wage output capital _cons Współczynniki wyestymowanego modelu są zgodne z teorią ekonomiczną. Wyższe pensje powodują niższe zatrudnienie (ceteris paribus), wyższa produkcja oznacza wyższe zatrudnienie. Widać też słaby efekt substytucji pracy kapitałem. Jednak w tego typu modelach (modele mikroekonomiczne) bardzo często występuje heteroscedastyczność. Jest to związane z tym, że w tej samej próbie zarówno mamy małe firmy zatrudniające do kilku osób działające na rynku lokalnym, jak i duże koncerny zatrudniające kilkadziesiąt tysięcy pracowników. Przed przystąpieniem do testowania przeanalizujmy zależność wielkości reszt z regresji od wielkości zmiennych i wartości teoretycznych y uzyskanych z modelu. Analiza graficzna reszt sugeruję, że wielkość składnika losowego jest uzależniona od zmiennej wage. Występowanie heteroscedastyczności potwierdza test Breuch-Pagan a. Breusch-Pagan / Cook-Weisberg test for heteroskedasticity Ho: Constant variance Variables: fitted values of labor chi2(1) = Prob > chi2 = Pierwszym krokiem w eliminowaniu heteroscedastyczności z modelu jest zlogarytmowanie wszystkich zmiennych. Przekształcenie danych przez funkcję 84

18 wage output Residuals Residuals capital Residuals Residuals Fitted values Źródło: Obliczenia własne. logarytmiczną zmniejsza wariację. Po zlogarytmowaniu dostaniemy model log-liniowy.. reg lnlabor lnwage lnoutput lncapital Source SS df MS Number of obs = F( 3, 565) = Model Prob > F = Residual R-squared = Adj R-squared = Total Root MSE = lnlabor Coef. Std. Err. t P> t [95% Conf. Interval] lnwage lnoutput lncapital _cons Przeprowadzamy ponownie test sprawdzający czy składnik losowy jest homoscedastyczny. 85

19 . hettest Breusch-Pagan / Cook-Weisberg test for heteroskedasticity Ho: Constant variance Variables: fitted values of lnlabor chi2(1) = Prob > chi2 = Ponieważ nadal heteroscedstycznośc stanowi problem powinniśmy użyć estymatorów White a. Są one odporne na heteroscedastyczność i dają lepsze estymatory wariancji składnika losowego i błędów standardowych estymatorów.. reg lnlabor lnwage lnoutput lncapital, robust Regression with robust standard errors Number of obs = 569 F( 3, 565) = Prob > F = R-squared = Root MSE = Robust lnlabor Coef. Std. Err. t P> t [95% Conf. Interval] lnwage lnoutput lncapital _cons Wyraźnie widać, że rzeczywiste błędy standardowe estymatorów są większe od uzyskanych standardową procedurą. Oczywiście, zamiast używać estymatorów odpornych na heteroscedastyczność możemy za pomocą testu White a poszukać zmiennych które ją powodują. Przyjmijmy, że wariancja ε i zależy od zmiennych lnwage, lnoutput, oraz lncapital. Aby obliczyć wartość statystyki testowej generujemy wektor reszt.predict e, resid a następnie obliczamy ich kwadraty gen e2=e^2 Przeprowadzając regresję pomocniczą kwadratów reszt na zbiór zmiennych od których chcemy uzależnić wariację składnika losowego otrzymujemy:. reg e2 lnoutput lncapital lnwage 86

20 Source SS df MS Number of obs = F( 3, 565) = Model e e+11 Prob > F = Residual e e+10 R-squared = Adj R-squared = Total e e+10 Root MSE = 1.4e+05 e2 Coef. Std. Err. t P> t [95% Conf. Interval] lnoutput lncapital lnwage _cons Zmienna lnoutput wydaje się być istotna w wyjaśnianiu zróżnicowania kwadratów reszt. Wysoka wartość statystyki F modelu, również sugeruje obecność heteroscedastycznoci w składniku losowym, ponieważ zmienne są łącznie istotne, czyli wyjaśniają kwadrat błędu. Postępując dalej w sposób analogiczny, możemy dokładnie znaleźć funkcję, która jest odpowiedzialna za heteroscedastyczność. Literatura [1] William H. Greene (2003) Econometric Analysis, 5th edition. [2] Jerzy Mycielski (2000), WNE. [3] Jerzy Szroeter (1978) A Class of Parametric Test for Heteroscedasticity in Linear Econometric Models, Econometrica 46, vol. 6. [4] Marno Verbbek (2000) A Guide to Modern Econometrics, John Wiley & Sons. [5] Halber White (1980) A Heteroscedasticity-Consistent Covariance Matrix Extimator and a Direct Test for Heteroscedasticity, Econometrica 48, vol. 4, str