Kształtowanie liderów jako strategia rozwoju organizacji inteligentnej

Transkrypt

1 Kształtowanie liderów jako strategia rozwoju organizacji inteligentnej Sebastian Kamil Karwala mobile: Uniwersytet Ekonomiczny, Kraków

2 Spis treści Wstęp... 3 Rozdział 1. Rozwój organizacji w gospodarce opartej na wiedzy Wyzwania stojące przed organizacjami w dobie XXI wieku Organizacje inteligentne w gospodarce opartej na wiedzy Filary sukcesu organizacji inteligentnej Zarządzanie kapitałem intelektualnym w organizacji inteligentnej Rozdział 2. Kapitał ludzki w zarządzaniu organizacją inteligentną Zarządzanie zasobami ludzkimi w czasach niepewności Kapitalizacja potencjału ludzkiego Rola i znaczenie kompetencji w organizacji Oddziaływanie przywództwa na uczestników organizacji Rozdział 3. Lider w kontekście zarządzania organizacją Efektywny i skuteczny lider w zarządzaniu organizacją Kształtowanie liderów znaczenie, korzyści i zalecenia Mentoring, ocena 360 oraz inne strategie i metody wspierające kształtowanie liderów Programy kształtowania liderów przykłady Rozdział 4. Kształtowanie liderów w praktyce Przywództwo w McKinsey&Company oraz charakterystyka programu McKinsey Leadership Seminar Zakres badań cele, hipoteza i metoda badawcza Analiza wyników badań oraz wnioski Strategia kształtowania liderów propozycja implementacji Zakończenie Bibliografia Publikacje zwarte Artykuły Źródła internetowe Inne źródła Spis rysunków i tabel Spis wykresów Załączniki

3 Wstęp We współczesnym świecie obserwujemy wzrost znaczenia kapitału intelektualnego. Przewartościowanie zasobów gospodarki stanowi nowe wyzwanie dla organizacji, które również coraz częściej dostrzegają konieczność poszukiwania nowych rozwiązań. Dynamicznie zmieniające się otoczenie promuje osoby innowacyjne, przedsiębiorcze i oddziałujące na innych to właśnie one, liderzy, stanowią obecnie najsilniejszą kartę każdej organizacji. Zagadnienie kształtowania liderów wydaje się niezwykle ważne i aktualne, a jego kompleksowość i wielowymiarowość wymuszają pogłębioną analizę czynników skuteczności programów rozwijających kompetencje przywódcze. W pierwszym rozdziale zarysowano podstawowe problemy współczesnych organizacji, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnienia zarządzania kapitałem intelektualnym. Omówiono nowe wyzwania, trudności oraz możliwości, jakie niesie ze sobą gospodarka oparta na wiedzy, a także wyróżniono najważniejsze cechy efektywnej organizacji inteligentnej. Rozdział drugi jest przybliżeniem tematyki kapitału intelektualnego w organizacji uczącej się. Wyjaśnia ogromne znaczenie zarządzania zasobami ludzkimi, a także wskazuje na podstawowe założenia teorii zarządzania kapitałem intelektualnym. Poddano w nim analizie również elementy, które stymulują kapitalizację potencjału pracowników i powinny zostać uwzględnione w organizacjach. Wiele uwagi poświęcono zagadnieniu kompetencji osobistych i społecznych, które mogą dynamizować rozwój jednostek i organizacji, a także zarysowano problematykę oddziaływania przywództwa na uczestników organizacji. W rozdziale trzecim skupiono się na osobie lidera oraz metodach kształtowania liderów. Zidentyfikowano podstawowe kompetencje, które przekładają się na efektywność lidera w organizacji. Przytoczono również podstawowe założenia teoretyczne i modele kształtowania liderów. Rozdział zakończono przykładowymi modelami takich programów, które z powodzeniem wykorzystywane są na całym świecie i mogą stanowić inspirujący punkt wyjścia do dalszych badań nad stworzeniem uniwersalnego modelu kształtowania liderów. 3

4 W części badawczej poddano analizie program kształtowania liderów McKinsey Leadership Seminar 2006, organizowany przez firmę McKinsey&Company. Poprzez badanie ankietowe podjęto próbę ewaluacji poszczególnych elementów programu oraz zarysowania najważniejszych cech ogólnego modelu strategii kształtowania liderów. Zbadano również subiektywną skuteczność krótkotrwałych programów oraz możliwe korzyści wynikające z implementacji całościowej strategii do organizacji inteligentnej. Badania wykazały, że programy kształtowania liderów są niezwykle ważne i mogą decydować o efektywności organizacji oraz dynamice rozwoju jej uczestników. Krótkotrwałe szkolenia mogą stanowić tylko uzupełnienie strategii głęboko osadzonej w kulturze organizacyjnej firmy. Wnioski wyciągnięte z badań pozwoliły na zidentyfikowanie wartościowych elementów programów rozwijających kompetencje przywódcze i zaproponowanie ogólnego modelu strategii kształtowania liderów. Idealna strategia powinna obejmować trzy obszary oddziaływań: stworzenie odpowiednich warunków w ramach organizacji, umożliwienie rozwijania kompetencji w zadaniach na stanowisku pracy oraz udostępnienie źródeł samokształcenia m.in. w ramach szkoleń zewnętrznych. Zarysowany model jest punktem wyjścia do tworzenia strategii kształtowania liderów dostosowanych do organizacji oraz dalszych badań nad ich efektywnością. 4

5 1 Rozdział 1. Rozwój organizacji w gospodarce opartej na wiedzy Ostatecznie, położenie nowej gospodarki nie znajduje się w technologii, powiedzmy w mikroprocesorach czy też w globalnej sieci komunikacji. Ona jest w ludzkim umyśle. Alan Weber 5

6 1.1. Wyzwania stojące przed organizacjami w dobie XXI wieku Współcześnie świat stał się areną dynamicznych i zakrojonych na szeroką skalę zmian. Rozwój nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych, łatwość przemieszczania się, prężnie rozwijające się przedsiębiorstwa i ludzkie pragnienie zaspokajania potrzeb przyspieszyły procesy unifikacji, które objęły swoim zasięgiem cały glob. Świat zaczął na naszych oczach kurczyć się. Rozwój przemysłu i wzrost zaludnienia stworzyły też nowe zagrożenia, związane m.in. ze środowiskiem naturalnym. Dzisiejszy świat obfituje w wyzwania, do których organizacje muszą się przygotować już teraz. Wyzwanie według Słownika Języka Polskiego 1 określane jest jako trudne zadanie, nowa sytuacja, która wymaga wysiłku i poświęcenia, będące sprawdzianem wiedzy, odporności itp. Wynika stąd, że każde wyzwanie niesie za sobą zarówno szanse, jak i zagrożenia. Organizacje muszą nauczyć się przekuć wyzwania w swój sukces nawet, jeśli wiąże się to z porzuceniem swojego dotychczasowego profilu działalności i wypróbowaniem czegoś nowego. Niewątpliwie, zmieniający się świat zmusza je do działania. Wyróżnić można co najmniej osiem różnych wyzwań (por. rys. 1), które zmieniają sposób działania i myślenia organizacji na całym świecie. Jednym z nich jest niepewność, której źródłem jest dynamicznie zmieniające się otoczenie i jego złożoność 2. W warunkach wzmożonej niepewności organizacjom zdecydowanie trudniej jest funkcjonować, w szczególności zaś formułować długoterminowe plany. Konieczne dla przetrwania i rozwoju firmy wydają się zatem duża elastyczność i adaptacyjność połączona z próbą kształtowania przyszłości (por. 1.4). Ponadto organizacje stoją wobec konieczności zaakceptowania nieuchronności zmian, co pociąga za sobą ich afirmację oraz nastawienie na innowacyjność i twórcze podejście do możliwości tkwiących w otoczeniu. Nieuchronność zmian oraz świadomość konieczności ciągłej innowacyjności będzie zmuszało organizacje do podejmowania działań zorientowanych na kształtowanie liderów osób zdolnych do wizjonerstwa i przekuwania wizji w rzeczywistość poprzez szeroko zakrojoną współpracę z interesariuszami 1 Wydawnictwo Naukowe PWN, Słownik Języka Polskiego, Definicja terminu wyzwanie, [ ] 2 D. Kahneman, A. Tversky, Variants of uncertainty, w: Cognition 1982, 11 (2), s

7 organizacji, także zewnętrznymi. Prowokuje to organizacje do poszukiwania nowych rozwiązań, w których głównymi elementami napędzającymi są ludzie i tkwiący w nich potencjał. Organizacje potrafiące stymulować wszechstronny rozwój pracowników osiągną dużą przewagę konkurencyjną i dostosują się do współczesnych wymagań. przywództwo kompresja czasu i przestrzeni (globalizacja) konkurencja, rozdrobnienie rynków (niszowośd) sieci i powiązania współczesne wyzwania rewolucja informatyczna i komunikacyjna przemysł wiedzy, kapitał intelektualny permanentna zmiana, niepewnośd ekspansja oczekiwao i potrzeb; personalizacja Rysunek 1. Wyzwania stojące przed organizacjami Źródło: Opracowanie własne. Współczesna złożoność ma swoje źródło głównie w kompresji czasu i przestrzeni. Ten proces pogłębiania się światowych powiązań we wszystkich aspektach współczesnego życia politycznego, społecznego, ekonomicznego i kulturowego 3 Szczególnym działa wzmacniająco zarówno na zagrożenia, jak i szanse. wyzwaniem dla przedsiębiorstw jest niewątpliwie rewolucja informatyczna i komunikacyjna, która przeżywała swój rozkwit głównie w ostatnich dwóch dekadach. Przyczyniła się ona nie tylko do powstania nowych nisz, ale także do powstania nowej gospodarki, której elementem wyróżniającym się jest dynamika tworzenia i rozwijania sieci społecznej (por. 1.2). 3 B. Liberska, Współczesne procesy globalizacji gospodarki światowej [w:] Globalizacja. Mechanizmy i wyzwania, pod red. B. Liberskiej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2002, s

8 Rewolucja technologiczna umożliwiła opis współczesnego społeczeństwa i gospodarki w paradygmacie sieci, gdzie szybkość słowa, powiązania i interakcje pomiędzy poszczególnymi ogniwami stanowią niezwykłe wyzwanie dla organizacji. Poznanie i zrozumienie tej sieci w dużym stopniu może przełożyć się na sukces organizacji to bowiem komunikacja stanowi najważniejsze narzędzie marketingu. Daje to duże możliwości dotarcia do potencjalnych konsumentów, ale też w tworzeniu odpowiedniej postawy wobec danej marki dotyczy to szczególnie nowych form marketingu, jakim jest marketing szeptany czy też wirusowy. Natężenie procesów globalizacyjnych wiąże się również z innym ważnym wyzwaniem, a mianowicie rosnącą konkurencją, która dotyczy coraz częściej całych państw, które muszą zmagać się nie tylko z krajami o niskich kosztach pracy, ale również z narastającym problemem drenażu mózgów. Duże korporacje stanowią zazwyczaj największych beneficjentów globalnego rynku, przenosząc swoje zakłady do państw zapewniających ich biznesowi najlepsze warunki rozwoju. Jaskrawym przykładem rozkładu sił ekonomicznych są Chiny, które przy oszczędnej polityce gospodarczej mogą stać się w krótkim okresie największą gospodarką świata. Tym samym istnieje możliwość zagrożenia prymatowi potęgi Stanów Zjednoczonych, której długi 4 finansowane są w przytłaczającej części właśnie przez Chiny 5. Globalizacja, złożoność procesów wytwórczych i zintensyfikowany proces łączenia się organizacji zwracają uwagę na problem wielokulturowości. Dla organizacji, szczególnie tych transnarodowych oznacza to konieczność zmierzenia się z różnicami kulturowymi poprzez ich uświadomienie i wypracowanie porozumienia umożliwiającego daleko idącą synergię kulturową. Wykorzystanie potencjału innych krajów może przynieść wiele korzyści, w tym przyspieszenie rozwoju organizacji i jej uczestników. Kolejnym wyzwaniem jest nadmierna deregulacja rynków spowodowana w dużym stopniu przez globalizację i kapitalizm. Dotyczy to głównie rynków 4 Por. Zadłużenie Stanów Zjednoczonych Ameryki na dzień wynosi prawie 12 trylionów USD, czyli blisko 38 tysięcy USD per capita. Źródło: U.S. National Debt Clock, [ ] 5 T. Gruszecki, Dług, Chiny i złoto, html [ ] 8

9 finansowych i kapitałowych, w tym rynku instrumentów pochodnych 6, który jest szczególnie narażony na spekulacje i manipulacje. Odczuwają to nie tylko organizacje, ale też całe państwa, co widoczne było w szczególności na przełomie 2008 i 2009 na rynku walutowym w Polsce czy na rynkach surowcowych. Rozprzestrzenianie się kryzysów w skali globalnej powoduje dodatkowe ich nasilanie. Kompresja czasu i przestrzeni przekłada się również bezpośrednio na jednostki i społeczeństwo. Można w niej upatrywać przyczyn wielu problemów, takich jak pracoholizm. Wymagania stawiane indywidualnym osobom również znacząco wzrosły, co przyczynia się do poczucia zagubienia wśród natłoku nowych informacji i oczekiwań. W coraz szybszym tempie życia ludzie nie znajdują czasu na oddanie się refleksji nad sobą i własnym działaniem, co pociąga za sobą również wyższy poziom odczuwanego stresu i, co za tym idzie, coraz powszechniejsze występowanie chorób cywilizacyjnych (choroby wieńcowe, depresja). Współczesne otoczenie i procesy globalizacji dają też nowe możliwości, m.in. wzrost mobilności dzięki nowym technologiom i ich relatywnie niskim kosztom wytwarzania oraz pojawienie się nowej formy pracy (ang. telecommuting) 7. Choć jest to dla wielu duże udogodnienie, utrudnia zachowanie odpowiedniej równowagi między życiem osobistym i zawodowym (ang. work life balance). Od kilku dekad widoczne jest przewartościowywanie zasobów. Na pierwszy plan wysunął się kapitał intelektualny, w tym kapitał ludzki i wiedza. Towarzyszy temu serwicyzacja gospodarek i ekspansja przemysłu wiedzy. Coraz więcej firm przekształca się w sprzedawców wiedzy bądź też produktów i usług opartych na wiedzy. Widoczne jest także zwiększone zainteresowanie edukacją permanentną oraz przemysłem opartym na rynku ICT, wciąż bardzo atrakcyjnym z punktu widzenia potencjału rozwojowego. Za sprawą tego rynku powstały nowe możliwości, produkty, a także zupełnie nowa jakość wielu usług m.in. e-banking, e-learning, e-commerce czy też telepraca. Nie ma praktycznie organizacji, która nie wspiera się nowymi technologiami organizacje często też muszą nadążać za nimi, tym bardziej, że liczba użytkowników mających dostęp do Internetu dynamicznie rośnie 8. 6 Łączna nominalna wartość światowych instrumentów pochodnych wynosiła w 1998 roku 72 biliony USD, podczas gdy w roku 2008 były to już ponad 10 razy więcej (683 biliony USD). Źródło: J. Socha, W. Orłowski, J. Sękowski, Raport kryzysowy, PricewaterhouseCoopers, Warszawa 2009, s Por. A. Toffler, Trzecia fala, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986, s Według danych z czerwca 2009 dostęp do Internetu miało 48,9% Europejczyków, w tym 52% Polaków (liczba ta wzrosła ponad sześciokrotnie w stosunku do roku 2000); natomiast penetracja Internetu na całym świecie wyniosła 23,8% (1,6 mld osób) i dynamicznie rośnie, szczególnie na 9

10 Duża, wciąż rosnąca konkurencja na rynku globalnym i lokalnym wzmaga tworzenie produktów coraz lepiej przystosowanych do gustów i potrzeb klientów. Obecnie mamy do czynienia z rynkiem konsumenta, a nie jak to miało miejsce w erze industrialnej z rynkiem producenta. Zaczyna rosnąć również jakość konsumpcji dzięki większej świadomości i zaostrzeniu pewnych regulacji prawnych np. dotyczących zdrowej żywności czy rynku leków. Ludzie mają coraz bardziej różnorodne i złożone potrzeby, które podlegają dynamicznym zmianom dzięki procesom globalizacyjnym i związanym z tym ekspozycją na inne kultury i zwiększoną interakcyjnością 9, które wpływają na styl i wartości. Wzrastają także wymagania etyczne stawiane przez interesariuszy organizacjom, od których wymaga się odpowiedzialności społecznej. Stanowi to duże wyzwanie dla firm, które muszą odnaleźć złoty środek i zrezygnować z pokusy szybkich, ale tzw. złych zysków 10, które mogą negatywnie wpływać na reputację firmy i są osiągane kosztem klientów. Potrzeby konsumentów i rosnąca presja konkurencji napędzać będzie kształtowanie się nisz i spadek znaczenia masowej produkcji, co w przypadku większych firm oznaczać będzie konieczność zmierzenia się z wyzwaniem zarządzania różnorodnością 11. Należy również wspomnieć o marketingu, a przede wszystkim szumie informacyjnym i nadmiarze reklamy masowej, która wpływa na spadek jej skuteczności. Pojawiają się również głosy, że wszechobecna promocja marek wpływa na wzrost kosztów społecznych i jest zamachem na suwerenność konsumenta, na jego wolność w samodecydowaniu 12. Jest to nowa sytuacja dla organizacji, które muszą obecnie poświęcić szczególną uwagę własnej reputacji oraz strategii marketingowej, której nachalność może obrócić się przeciwko nim samym. Rynek towarowy staje się coraz bardziej bliższy teorii rynku doskonałego, co oznacza, że świadomość konsumentów przynajmniej w fazie przedzakupowej rośnie, a to za sprawą licznych źródeł informacji na temat jakości i cen produktów oraz dostępności usług (ang. social shopping) w postaci porównywarek cenowych, Bliskim Wschodzie i w Afryce. Źródło: Internet World Stats, World Internet Users and Population Statistics, [ ] 9 Kultura rozumiana jest tu jako wszystko to, co jest wytworem jednostek i społeczeństw. Dotyczy nie tylko artefaktów materialnych, ale przede wszystkim norm, wartości, stylów, wzorów zachowania, myślenia, symboli, mody, ideałów, tradycji, obyczajów itd. 10 F. Reichheld, Decydujące pytanie, Wydawnictwo MT Biznes, Warszawa 2007, s Por. R. Moran, P. Harris, W. Stripp, Developing the Global Organization: Strategies for Human Resources Professionals, Gulf Publishing Co., Houston 1993, s Por. N. Klein, No logo, Świat Literacki, Izabelin

11 serwisów opinii konsumentów, forów dyskusyjnych, specjalistycznych serwisów 13 itp. Dodatkowo ich wybór rośnie wraz z dynamicznie rosnącą konkurencją. Warto zauważyć, że konsumpcja, bogacenie się społeczeństwa w połączeniu z dużą niepewnością wpływa pozytywnie na wzrost apetytu na biznes w kontekście samozatrudnienia. Wydaje się, że coraz silniejsza jest tendencja do podejmowania pracy na własny rachunek, co w wielu przypadkach pozwala na niezależność, zwiększenie efektywności finansowej i optymalizację czasu pracy. Najważniejszą jednak zaletą jest możliwość robienia tego, co się lubi i przynosi satysfakcję. Praca dla siebie stanowi również większą niezależność nie tylko finansową, ale również w ramach wyboru projektów. W wielu przypadkach stanowi to jedyne rozwiązanie dla uzyskania relatywnie zwiększonego bezpieczeństwa pracy, a więc utrzymania się oraz zapewnienia sobie pracy na przyszłość. Postawa przedsiębiorczości, a więc podejmowanie inicjatywy i odpowiednie kompetencje przywódcze, jest na rynku niezwykle wartościowa także dlatego, że stanowi bastion, którego nie jest w stanie pokonać współczesna niepewność. Coraz więcej osób wymaga pracy, która nie tylko zaspokoi ich potrzeby finansowe, ale również ich ambicje i aspiracje, co mocno podkopie obowiązujący model pracuj, kupuj, konsumuj, umieraj, jednocześnie umożliwiając wydobywanie i realizowanie potencjału człowieka. Można spodziewać się kształtowania się nowej klasy technokratów, czy też pracowników wiedzy, którzy świadczyć będą usługi organizacjom nie będąc w nich na stałe zatrudnionym. To nie wszystkie wyzwania, z którymi muszą się zmierzyć społeczeństwa czy też organizacje. Pośrednio na bieg historii wpływają m.in. zmiany demograficzne, w szczególności szybki proces starzenia się społeczeństw krajów rozwiniętych i wydłużanie przeciętnego trwania życia, co prowokuje do podejmowania już teraz odpowiednich działań w celu zapewnienia stabilności gospodarczej państw. Dotyczy to także dynamicznych, potęgowanych przez rozwój technologiczny zmian społecznych i ekonomicznych, które prowadzają m.in. do zwiększonych możliwości zaspokajania potrzeb, kreowania nowego stylu życia i nowych wartości. Pojawiają się nowe nisze związane z zaspokajaniem tych potrzeb, w tym związanych np. z wykorzystaniem czasu wolnego, które coraz częściej opiera się na konsumpcji 13 Por. A. Drabarz, Decyzje pod wpływem, [ ] 11

12 stąd rosnąca popularność parków rozrywki, centrów handlowych a także ich wirtualnych odpowiedników 14. W tym kontekście sektor MSP będzie rósł w siłę z uwagi na większą elastyczność, adaptatywność i specjalizację, która ma swoje przełożenie na lepsze wykorzystanie nisz rynkowych przykładem mogą tu być dokonania tzw. tajemniczych mistrzów. W przypadku dużych organizacji ich inteligencja będzie musiała wykorzystać potencjał drzemiący w glokalizacji oraz masowej personalizacji (ang. mass customization), która jednak może okazać się rozwiązaniem przejściowym. Organizacje muszą się zmierzyć z faktem, że masowość powoli odchodzi do przeszłości i dotyczy to nie tylko produkcji, ale także kultury, oświaty, mediów i innych elementów ściśle związanych z gospodarką industrialną. Kluczem do wszechobecnej ludzkiej różnorodności jest personalizacja dostosowywanie produktów i usług w kontekście jednostek. To rozdrobnienie prowadzić będzie do tworzenia nowych nisz, co zaowocuje tym, że zdecydowana większość konsumentów stanie się również producentami. Obecnie ludzie stają się nie tylko odbiorcami przekazu, ale i ich nadawcami. Dobrym przykładem tego jest rosnąca liczba różnego rodzajów blogów, zarówno tych tworzonych przez organizacje, ale przede wszystkim osoby indywidualne 15, które mogą dzięki nowym technologiom dotrzeć do swoich czytelników praktycznie za darmo, a jedynym warunkiem zaistnienia jest jakość przekazu. Obecna rzeczywistość społeczna i ekonomiczna obfituje w nowe wyzwania i możliwości. Organizacje, chcące efektywnie w niej funkcjonować, muszą postawić na elastyczność, innowacyjność oraz rozwój kapitału intelektualnego, w tym na kreowanie liderów. Globalizacja dostarcza wielu narzędzi, ale głównym środkiem jest zmiana mentalności i szeroko pojęta postawa innowacyjności, umożliwiająca pełne wykorzystanie nowych technologii, potrzeb i oczekiwań. 14 Por. G. Ritzer, Enchanting a Disenchanted World: Revolutionizing the Means of Consumption, Thousand Oaks 2004, s B. Arnold, Blog Statistics and Demographics, [ ] 12

13 1.2. Organizacje inteligentne w gospodarce opartej na wiedzy Zmieniające się otoczenie, w tym zmiany w postawach, potrzebach i oczekiwaniach konsumentów są główną przyczyną, dla których zmiany wewnątrz organizacji stają się nieodzowne, gdyż łączą się one z adaptacją i innowacją w sferze organizacji i wprowadzania nowych technologii. Zarządzanie strategiczne współcześnie wydaje się być odległe od założeń, jakie miało spełniać w ramach organizacji. Obecnie na pierwszy plan wysuwa się zdolność do uczenia się biernego i aktywnego, dająca szansę na wykorzystywanie możliwości otoczenia oraz pozwalająca odkrywać i realizować twórczy potencjał drzemiący w organizacji. Misja organizacji jest nadal istotnym punktem, obok jej wartości, wyznaczającym kierunek działania. Planowanie jest ważne, jednak nie takie, które może spowodować ograniczenia w procesie podejmowania decyzji i wykorzystywania nadarzających się szans, także na zupełnie innych obszarach, na których firma nigdy się nie realizowała. Planowanie, szczególnie długoterminowe, wiąże się z dużymi ograniczeniami i ryzykiem, dlatego organizacje powinny być gotowe do podejmowania decyzji w warunkach niepewności. Dzięki temu będą w stanie zachować elastyczność tak istotną z punktu widzenia rozwoju i wzrostu w gospodarce opartej na wiedzy (dalej: GOW). Gospodarka oparta na wiedzy, zwana także Nową Gospodarką, to według OECD gospodarka, w której nastąpiło przesunięcie ciężaru gatunkowego na usługi, wzrost inwestowania w tzw. czynniki niematerialne i zatrudnienie w sektorach zorientowanych na wiedzę, jak również pojawiła się powszechna świadomość, że praca w wiedzy wymaga lepszego wykształcenia i jest lepiej opłacana 16. W tak przekształconej gospodarce kluczowym elementem (por. rys. 2) jest kapitał intelektualny, będący główną składową organizacji i społeczeństwa uczącego się. GOW jest silnie powiązana z rozwojem ICT, które wspiera zarządzanie wiedzą i ułatwia komunikację. Bardzo istotna jest tutaj rola państwa, którego polityka powinna mieć charakter proaktywny, pobudzający przedsiębiorczość i innowacyjność w gospodarce. Dotyczy to również organizacji, które powinny zapewniać warunki do rozwoju i realizacji potencjału ludzkiego. W początkowej fazie rozwoju kapitału i potencjału ludzkiego duża odpowiedzialność należeć będzie 16 The Future of the Global Economy. Towards a Long Boom?, OECD, Paris 1999, s

14 do systemu edukacji, który powinien przybierać formę kształcenia permanentnego. GOW to gospodarka wewnętrznie spójna z silnie rozbudowanymi powiązaniami między różnymi organizacjami i jednostkami. organizacje inteligentne silny efekt synergii oparty na klastrach (nauka, biznes, kultura, społeczeostwo) permanentna edukacja zorientowana na rozwój kompetencji proaktywna polityka rządu pobudzająca przedsiębiorczośd i innowacyjnośd w gospodarce powszechny dostęp do technologii informacyjnej i komunikacyjnej (ICT) przedsiębiorczośd czyli aktywnośd w tworzeniu PKB Rysunek 2. Kluczowe elementy gospodarki opartej na wiedzy Źródło: Opracowanie własne. Organizacje inteligentne stanowią podstawę zarówno funkcjonowania, jak i rozwoju gospodarki opartej na wiedzy. Zostają powoływane do życia, aby realizacja celów była łatwiejsza, a często także w ogóle możliwa. Tworzą one pewną spójną całość, opartą na kapitale intelektualnym (por. 1.3), który spełnia rolę twórczej adaptacji do burzliwego otoczenia. Na przestrzeni lat powstało wiele różnych koncepcji organizacji przyszłości. Jedną z najbardziej znanych koncepcji jest model organizacji uczącej się autorstwa P. Senge a 17. Według niego organizacja ucząca się jest systemem składającym się z pięciu elementów, tzw. dyscyplin, z których wyróżniającą rolę odgrywa myślenie systemowe (ang. systems thinking). Integruje ono cztery pozostałe elementy, takie jak: 1. Mistrzostwo osobiste (ang. personal mastery) dotyczy przede wszystkim wysokiej samoświadomości i samowiedzy, które są rozwijane przez całe życie. Dużą rolę odgrywa tu rozwój kompetencji osobistych i społecznych. 17 P. Senge, The Fifth Discipline: The Art & Practice of The Learning Organization, Currency Doubleday, New York 2006, s

15 2. Modele myślowe (ang. mental models) immanentne obrazy, wyobrażenia, uogólnienia i schematy determinujące sposób postrzegania świata przez ludzi, jak i całe organizacje. Ich znajomość może ułatwić uczenie się. 3. Budowanie wspólnej wizji przyszłości (ang. building shared vision) wspólne cele i wartości sprawiają, że członkowie organizacji chcą się uczyć i dążyć do realizacji założonych celów. Jest to siła, która spaja i motywuje do działania. 4. Zespołowe uczenie się (ang. team learning) pozwala tworzyć dodatkową wartość poprzez synergię. Grupowe uczenie się pozwala łatwiej zarządzać wiedzą poszczególnych jednostek, jak i całej grupy. Dotyczy to przede wszystkim większej kreatywności i konwersji wiedzy ukrytej na jawną. Myślenie systemowe wymaga spojrzenia na organizację oraz jej otoczenie jak na spójną całość. Takie spojrzenie ułatwia dostrzeganie relacji, interakcji między poszczególnymi elementami systemu 18. Pozwala na lepsze rozumienie funkcjonowania organizacji, dostrzeganie przyczynowości, wyczulenie na sprzężenie zwrotne i zmiany w czasie. Kluczem do kreowania i zarządzania organizacją uczącą się jest zatem podejście systemowe, perspektywiczne, uwypuklające złożoność sieci powiązań i wzajemnych oddziaływań. Kompleksowość spojrzenia umożliwia pełniejsze wykorzystanie wszystkich możliwości. Kolejną interesującą koncepcją współczesnej organizacji jest organizacja wirtualna, której podwalinami są nowe technologie informatyczne i komunikacyjne. Według P. Płoszajskiego organizacja wirtualna to sieć instytucji (lub ich części), firm, zespołów i osób zlokalizowanych w różnych miejscach, zorganizowanych w luźno związanych, nieprzejrzystych strukturach, które łączy wspólny cel świadczenie usług (szeroko rozumianych) na rzecz tego samego klienta 19. Organizacja wirtualna jest częścią współtworzonej przez nią samą sieci relacji społecznych i organizacyjnych. Model ten ma duże pokrycie w rzeczywistości wirtualnej w Internecie. Sieć w ramach społeczeństwa pozwala na wyszukiwanie osób mających podobne zainteresowania i cele, a następnie tworzenie więzi, które 18 Por. M. Mazur, Cybernetyka i charakter, Wyższa Szkoła Zarządzania i Przedsiębiorczości im. Bogdana Jańskiego w Warszawie, Warszawa 1999, s P. Płoszajski, Organizacja przyszłości przerażony kameleon, [w:] Menedżer u progu XXI wieku, pod. red. S. Borkowska, P. Bohdziewicz, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Humanistyczno- Ekonomicznej w Łodzi, Łódź 1998, s

16 pomagają w ich realizowaniu. Poszukiwanie odpowiednich partnerów staje się coraz prostsze dzięki pośrednikom informacji i wiedzy w ramach blogów, serwisów hobbistycznych, katalogów czy wyszukiwarek. Każda witryna stanowi niszę, która może zostać przekształcona w niszę rynkową. Łączenie się w sieci pozwala uzyskać efekt synergii. Warunkiem jest oparcie ścisłej współpracy na partnerstwie, zaufaniu i szeroko rozumianej partycypacji. Efekty organizacji wirtualnych są szczególnie widoczne na organizacjach opartych na wiedzy, do których zaliczyć można Google Inc. Firma ta umożliwia zrzeszonym wokół niej społecznościom pracę nad doskonaleniem oprogramowania, które wypuszczane jest na rynek w fazie rozwojowej (tzw. wersje beta). Można mówić o kreowaniu przez rynek zapotrzebowania na prosumentów, a więc jak to określił A. Toffler osób będących zarówno producentami, jak i konsumentami danego dobra. Zmniejsza to przepaść, która do tej pory istniała pomiędzy producentami i konsumentami 20, co dla danej organizacji stanowi dodatkową wartość. Konsumenci stają się częścią firmy, która współkreuje sukces firmy poprzez rozszerzanie jej oferty. Przykładem mogą być społeczności wielbicieli marki trzeba się wsłuchać w głosy swoich klientów. Nie dotyczy to wyłącznie produktów, ale i strategii czy też wartości. W organizacji wirtualnej dominuje myślenie w kategoriach przestrzeni, a nie w kategoriach geograficznych tutaj częściej granice wyznacza język aniżeli miejsce. Obok społecznej partycypacji kluczowa jest kwestia łączenia się organizacji, których celem jest wytworzenie konkretnego produktu bądź usługi. Warunkiem powstania sieci jest jednak wyróżnianie się danych firm na tle rynku. Dotyczy to szczególnie ich kapitału intelektualnego oraz potencjału rozwoju, który może być oparty na kluczowych kompetencjach oraz wniesiony jako wkład w budowanie produktów, szczególnie tych innowacyjnych. Zalety organizacji wirtualnych można sprowadzić do ich wysokiej elastyczności, innowacyjności i niskich kosztów funkcjonowania oraz opieraniu się na efekcie synergii. Efekt ten dotyczy szczególnie wzajemnego uczenia się organizacji oraz wykorzystania kompetencji oraz zasobów 21. Podstawową barierę rozwoju stanowi 20 A Toffler, dz. cyt., s B. Mikuła, A. Pietruszka-Ortyl, Organizacje sieciowe, w: Zeszyty Naukowe Akademii Ekonomicznej w Krakowie 2006, nr 715, s

17 jednak zaufanie, które urasta do rangi problemu i jest rzeczywistym, a nie urojonym, warunkiem jego funkcjonowania 22. Centralna rola zaufania we współpracy wiąże się z koniecznością wypracowywania więzi między partnerami oraz rozumienia wzajemnych potrzeb i oczekiwań. Obok organizacji uczącej się i organizacji wirtualnej powstało wiele innych intrygujących koncepcji. Jedną z nich jest model organizacji fraktalnej, której kluczową cechą jest zdolność do samoorganizacji, co pociąga za sobą zasadę ścisłej współpracy, przyjmowania celów firmy jako własnych czy nastawienia kolektywnego oraz budowania przestrzeni 23. Samoorganizacja organizacji fraktalnej możliwa jest dzięki dużej autonomiczności poszczególnych jej komórek, które charakteryzują się podobieństwem do całej organizacji, przez co tworzą spójną całość w zakresie celów, postaw i wartości. Duża partycypacja, wysoka decentralizacja przy jednocześnie silnym powiązaniu i współpracy umożliwia organizacji fraktalnej utrzymanie wysokiej elastyczności, innowacji i lepszej realizacji wizji. Równie ciekawą koncepcją organizacji jest organizacja oparta na wyobraźni, która według G. Morgan stanowi podstawowe wyzwanie dla funkcjonowania organizacji 24. Wyobraźnia traktowana jest tu jako sposób myślenia i organizowania, a także jako podstawowa umiejętność zarządcza, której posiadanie przysparza organizacji wiele korzyści w szczególności w kontekście postrzegania i rozumienia zarządzania na tle dynamicznie zmieniającego się otoczenia. W ramach niniejszej pracy używany będzie termin organizacji inteligentnej 25, jako tej o największym potencjale rozwoju, potrafiącej sprostać wyzwaniom najbliższej przyszłości. Co prawda określenie inteligentny wydaje się nadużywane (tzw. buzzword), biorąc pod uwagę zalew rynku produktami takimi, jak inteligentne pralki, odkurzacze czy samochody. Posiadanie układu scalonego wydaje się tu oczywiście niewystarczające. W przypadku organizacji inteligentnych należy myśleć w kategoriach tworzących organizację jednostek i ich zdolności rozumienia, uczenia 22 K. Zimniewicz, Współczesne koncepcje i metody zarządzania, PWE, Warszawa 1999, s H. Warnecke, Rewolucja kultury przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo fraktalne, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1999, s G. Morgan, Wyobraźnia organizacyjna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, s Organizacja inteligentna w literaturze przedmiotu najczęściej utożsamiana jest z organizacją opartą na wiedzy. 17

18 się oraz wykorzystywania posiadanej wiedzy i umiejętności w sytuacjach nowych 26. Można tu zatem mówić o zdolności do adaptacji do określonych warunków (por. 1.1). Inne cechy charakterystyczne dla organizacji inteligentnej, które w dużej mierze powtarzają się w zaprezentowanych wcześniej koncepcjach to wykorzystywanie efektu synergii poprzez kształtowanie i korzystanie z powiązań w ramach sieci interesariuszy organizacji. Niemniej istotne są także systematyczne i zakrojone na szeroką skalę inwestycje w kapitał ludzki i innowacje oraz systemowy nacisk na samodoskonalenie się zarówno pojedynczych ogniw organizacji (pracowników), jak i procesów, produktów itp. Dlatego ważnym elementem organizacji inteligentnej jest zarządzanie wiedzą, a więc kapitalizacja potencjału intelektualnego organizacji w wartość dla interesariuszy. Przyszłość organizacji inteligentnej oparta jest na kapitale ludzkim, co w wielu przypadkach przejawia się zwiększoną troską o obszar zarządzania zasobami ludzkimi, w którym to coraz większą rolę odgrywa obecnie zarządzanie talentami (ang. talent management), zarządzanie kompetencjami oraz kształtowanie liderów (ang. leadership development), które prowadzone jest w zdecydowanej większości w oparciu o strategie coachingu oraz mentoringu 27 (por. 3.3). Zarządzanie wiedzą wspierane jest przy tym dalszym rozwojem tzw. Systemów Zarządzania Nauczaniem (ang. Learning Management System, LMS) oraz bazami wiedzy, narzędziami do zarządzania kontaktami i e-learningiem. Rozwój metod i narzędzi wspomagających zarządzanie zasobami ludzkimi stwarza nowe perspektywy przed organizacjami inteligentnymi. Stabilność i dalszy rozwój gospodarki opartej na wiedzy zależą od efektywności organizacji inteligentnych. Organizacje te muszą zmierzyć się z przewartościowaniem kapitału, a także z nowym, dynamicznie zmieniającym się otoczeniem. Zdolność do adaptacji, duża elastyczność i swoboda wprowadzania innowacji są kartami przetargowymi ich sukcesu. Najważniejszym ogniwem są jednak ludzie oraz szeroko pojęty kapitał ludzki koncentracja na zarządzaniu zasobami ludzkimi, w tym na kształtowaniu liderów, wydaje się niezbędnym wyznacznikiem organizacji inteligentnej. 26 Wydawnictwo Naukowe PWN, Słownik Języka Polskiego, Definicja terminu inteligencja, [ ] 27 Por. J. Bersin, Enterprise Learning, Recruiting and Talent Management Predictions for the Coming Year, Bersin & Associates 2008, s

19 1.3. Filary sukcesu organizacji inteligentnej Organizacja inteligentna musi być zorientowana na przyszłość i ciągłe samodoskonalenie się. Ważna jest przy tym gotowość do zmian i wpisana w strategię innowacyjność, która miałaby na celu antycypację potrzeb i tendencji na rynkach światowych. Cele oraz plany organizacji powinny być stale weryfikowane, podobnie jak ścieżki kariery poszczególnych uczestników organizacji, zasoby czy też jej kultura organizacyjna, która odzwierciedlać powinna jej misję i wartości. Misję odpowiedzialną, obejmującą współpracę i rozwój społeczeństwa uczącego się na wszystkich jego płaszczyznach obywatelskiej, kulturalnej, ekonomicznej i intelektualnej. Filary sukcesu organizacji inteligentnej można wypracować, ponieważ opierają się one przede wszystkim na określonych postawach i działaniach (por. rys. 3). Do ich wypracowania potrzebna jest jednak daleko idąca zmiana całego systemu obejmująca strukturę i kulturę organizacyjną. Sprostanie wyzwaniom współczesnej rzeczywistości (por. 1.1) wymaga od organizacji przede wszystkim elastyczności oraz akceptacji i afirmacji zmian zachodzących w otoczeniu i w jej wnętrzu. Konieczna jest orientacja organizacji inteligentnej na poszukiwanie nowych rozwiązań, ucieczka od konserwatyzmu i inercji; zwiększenie szybkości podejmowania decyzji i reakcji na zmiany, wsparcie transferu wiedzy i kreatywności. W modelu wzorcowym każdy uczestnik organizacji powinien być agentem zmian (ang. change agent) osobą inicjującą zmiany i dążącą do ich wdrożenia. Najważniejsze zmiany w organizacjach muszą zajść w obrębie ich struktury i kultury organizacyjnej. Struktura organizacji przyszłości będzie miała charakter autoadaptacyjny rozumiany w ten sposób, że tworzona będzie ad hoc, zgodnie z zaistniałymi potrzebami. Konieczne jest jednak zachowanie struktury zdecentralizowanej z silnie spłaszczoną hierarchią oraz ograniczoną do minimum biurokracją, co możliwe będzie w małych przedsiębiorstwach, szczególnie biznesu rodzinnego. Taka struktura organizacyjna zwiększa elastyczność przedsiębiorstwa poprzez zwiększenie przepływu informacji między poszczególnymi osobami i działami w organizacji, a także wpływa na szybkość podejmowania decyzji oraz spójność wizji i przywództwa. 19

20 Równie ważny obszar, na który powinna zwrócić szczególną uwagę organizacja inteligentna, to kultura organizacyjna. Za jej sprawą możliwe jest kształtowanie odpowiednich postaw kreatywności, przedsiębiorczości i zaangażowania. Taka kultura powinna wzmacniać wzajemne zaufanie interesariuszy wewnętrznych i być zorientowana na sukces oraz rozwój jednostek i całej organizacji. Ważna przy tym jest transparentność, afirmacja wartości i norm oraz atmosfera dająca możliwość kwestionowania obecnych rozwiązań organizacyjnych, co ma na celu zapewnienie swobody doskonalenia organizacji. kreowanie przyszłości, innowacyjnośd elastycznośd i afirmacja zmian permanentne doskonalenie synergia, współpraca organizacja przyszłości wykorzystanie nowych technologii kształtowanie liderów przywództwo, wspólna misja i wartości Rysunek 3. Filary sukcesu organizacji przyszłości Źródło: Opracowanie własne. Uzyskanie optymalnej elastyczności będzie wymagało ponadto realizacji scenariuszy spin-off, a także outsourcingu, co pozwoli organizacji przyjąć model biznesowy oparty na tzw. core competence, a więc na tym, na czym się zna i robi najlepiej. Wykorzystanie na szeroką skalę outsourcingu to także orientacja organizacji na tworzeniu wartości dla klienta, co powinno być jej kluczowym celem. Ma to również związek z redukcją usług, produktów mało zyskownych i niewiele 20

21 wnoszących w sprzedaż wiązaną. Ponadto organizacje coraz częściej rezygnować będą z zatrudniania na stałe pracowników na rzecz wolnych strzelców, co pozwoli na tworzenie interdyscyplinarnych zespołów zadaniowych ad hoc i wynagradzania ich od efektów, a nie od etatu. Zmienność warunków otoczenia na wszystkich płaszczyznach funkcjonowania organizacji sprawia, że największym wyzwaniem każdej organizacji jest antycypowanie przyszłości i jej współkreowanie. Firmy walczą o przeżycie, stosując wszelkie obiecujące metody i narzędzia opracowane w ostatnich trzech dekadach, takie jak reengineering, lean management, zarządzanie przez cele, zarządzanie wiedzą itd. Realizacja tych działań często silnie odbiega od założonych celów i oczekiwań. Nie można raczej mówić obecnie o przewidzeniu, w jakim kierunku współczesny świat będzie zmierzał, czy też jakie metody i techniki organizacyjne staną się słusznymi za 5 10 lat. Niestabilność oraz dynamika zmian powodują, że prognozowanie bez zaangażowania się organizacji w proces współtworzenia rzeczywistości jest z góry skazane na porażkę. Wynika stąd, że współkreowanie przyszłości, w szczególności zaś tego wycinka rynku, na który organizacja ma pomysł, stanowi dla organizacji inteligentnej warunek przetrwania i odniesienia sukcesu. Innowacyjność czyli tworzenie rzeczy nowych i wartościowych powinno być zatem wpisane w strategię i codzienne funkcjonowanie organizacji. P. Kotler nazywa to kształtowaniem rynku i podaje przykład firmy Sony, której strategia zawiera się w słowach: Nasz plan polega na przyciąganiu ludzi dzięki nowym produktom, zamiast pytania ich, jakiego rodzaju produktów chcą. Ludzie nie wiedzą, co jest możliwe, ale my wiemy 28. Mimo, iż obecne burzliwe czasy utrudniają, a wręcz uniemożliwiają wdrażanie planów strategicznych, to jest to wciąż obszar z punktu widzenia kierunku rozwoju organizacji niezwykle istotny. Konieczne jest położenie nacisku na wypracowanie strategii firmy obejmującej wiele scenariuszy i gotowość do realizacji zupełnie nowych planów uwzględniających bieżącą sytuację rynkową. To antycypowanie przyszłości powinno być ściśle związane z podejmowanym przez firmę wyzwaniem współkreowania rzeczywistości. Ma to związek z kształtowaniem 28 A. Morita, cyt. za: P. Kotler, Dziesięć śmiertelnych grzechów marketingu, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2005, s

22 potrzeb, oddziaływaniem na tożsamość i percepcję konsumentów, współkreowaniem stylu życia i komercjalizacją czasu wolnego, która może mieć najbardziej wymyślne formy i ocierać się także o samorealizację. Przykładem może być stworzenie zupełnie nowego przemysłu wokół scrapbookingu, zdrowej żywności czy wellness. Współtworzenie rzeczywistości poprzez innowacyjność możliwe jest przede wszystkim dzięki kapitałowi ludzkiemu, co sprawia, że organizacja musi znaleźć sposób na pobudzanie organizacyjnej wyobraźni, kreatywności pracowników. Innymi słowy konieczne jest zapewnienie odpowiednich warunków, które sprzyjałyby generowaniu pomysłów i wykorzystywałyby zdolności twórcze ludzi. Organizacja przyszłości musi zwrócić szczególną uwagę na motywację oraz ciągłe stymulowanie twórczości, m.in. poprzez budowanie odpowiednich systemów związanych np. z wynagradzaniem pomysłów przyczyniających się do poprawy relacji z klientami, marketingu, poprawy atmosfery miejsca pracy itp. Proces ten jest niewątpliwie procesem długotrwałym i wymagającym identyfikacji barier twórczego myślenia i ich niwelowania oraz wymagającym stosowania odpowiednich metod i technik twórczego myślenia. Warto zauważyć, że zaszczepienie w pracownikach firmy ducha innowacyjności powoduje efekt domina, ponieważ generowanie pomysłów wspiera generowanie następnych, co zwiększa możliwości i przyczynia się do wzrostu potencjału całej organizacji. Kolejnym filarem sukcesu organizacji przyszłości jest permanentne doskonalenie, które dotyczy kapitału intelektualnego organizacji. Na uprzywilejowanej pozycji stoi tu kapitał ludzki i próba uzyskania mistrzostwa osobistego (ang. personal mastery), które zostało określone przez P. Senge a jako jedna z pięciu dyscyplin organizacji uczącej się 29. Idea polega na permanentnym samodoskonaleniu się wszystkich członków organizacji i dotyczy między innymi pogłębiania samoświadomości i rozwijania kompetencji osobistych i społecznych. Narzędzia, jakie mogą zostać wykorzystane to różnego rodzaju szkolenia, kursy, a szczególności mentoring i ocena 360 (por. 3.3). Istotne jest tutaj holistyczne podejście do uczenia się zawsze i wszędzie. Pytania pomocnicze, jakie powinny w tym procesie się pojawić to: co możemy zrobić lepiej? czego możemy się od siebie nauczyć? Powyższa myśl odnosi się również do ulepszania i rozwoju organizacji jako systemu. Kapitał ludzki stanowi tu podsystem, który ma bezpośrednie przełożenie na 29 P. Senge, dz. cyt., s

23 doskonalenie kapitału strukturalnego organizacji. Dobrze obrazuje tę ideę filozofia kaizen, co oznacza zmiana na dobre i jest niekończącym się procesem ulepszania 30. Podstawową regułą tej filozofii jest ciągłe zaangażowanie oraz ciągłe podnoszenia tworzonej przez firmę wartości. Dotyczy ona produktów, procesów, funkcji itd. Podstawą kaizen może tu być twórcze niezadowolenie ze stanu obecnego. W kontekście kapitału ludzkiego wydaje się niezbędnym podjęcie kwestii kształtowania liderów w ramach organizacji ludzi zdolnych do podjęcia wyzwania prowadzenia organizacji inteligentnych i przyczyniających się do ich rozwoju. Liderzy tworzą wizję celu i pomagają ją realizować. Są oni też dla firmy najcenniejsi, dlatego kształtowanie liderów powinno być procesem znaczącym i realizowanym poprzez coaching albo mentoring (por. 3.3). Ciągłe sprzężenie zwrotne stanowi niezbędny element ułatwiający ocenę i podejmowanie działań opartych na doskonaleniu. Powinien dotyczyć takich kwestii, jak poziom zadowolenia klientów, wyniki sprzedaży, poziom realizacji poszczególnych celów, zwrot z inwestycji i innych kwestii kluczowych dla możliwości sterujących pracownika bądź grupy. Złożoność otoczenia, w tym jakościowe zmiany oczekiwań i potrzeb konsumentów sprawiają, że cykle produkcji ulegają skróceniu, produkty umierają szybciej, a firmy coraz więcej wydają na badania i rozwój. Organizacje inteligentne muszą podejmować współpracę, wykorzystując przy tym efekt synergii. Idea polega na tworzeniu możliwie trwałej sieci powiązań z podmiotami z branży, najczęściej skupioną wokół silnych ośrodków przemysłu wiedzy. Główny cel, jaki przyświeca współpracom na różnych płaszczyznach jest transfer wiedzy i doświadczenia, wsparcie innowacyjności, a także rozwój nowych firm. Duży potencjał rozwojowy znajduje się m.in. w klastrach 31, co-opetition i innych rodzajach aliansów. Kolejnym filarem sukcesu organizacji przyszłości jest świadome i poważne podejście do odpowiedzialności społecznej biznesu (ang. Corporate Social Responsibility). Rośnie społeczne żądanie wobec przedsiębiorstw, aby wiedzieć i oczekiwać więcej niż do tej pory. Dotyczy to szczególnie koncernów spożywczych, 30 Por. D. Gach, B. Mikuła, A. Potocki, Niektóre metody zespołowego zarządzania jakością, w: Zeszyty Naukowe Akademii Ekonomicznej w Krakowie 2000, nr 534, s Klaster przykładami dobrze prosperującymi klastrami i zrzeszające je firmy jest Dolina Krzemowa (ang. Silicon Valley), która powstała w latach 50., a do której należą takie firmy Hewlett- Packard, Intel, AMD, ebay, Apple Computer, Oracle Corporation, Google i tysiące innych. Inne klastry to Cambridge w Wielkiej Brytanii (informatyka i biotechnologia), Telecom City w Szwecji, Plastic Vallee we Francji (przetwórstwo tworzyw sztucznych) i wiele innych. W Polsce znajdują się 44 klastry i inicjatywy klastrowe, m.in. Dolina Lotnicza, Miasteczko Multimedialne w Nowym Sączu. 23

24 chemicznych i farmaceutycznych, gdzie priorytetem powinna być bezstronność i transparentność połączona z odpowiedzialnością społeczną oraz orientacją na klienta. Odpowiedzialna organizacja nie może wykorzystywać analfabetyzmu funkcjonalnego, a powinna ustalić jasną hierarchię wartości oraz misję, która byłaby aprobowana oraz popierana przez wszystkich członków organizacji. W kontekście zarządzania zasobami ludzkimi ważny jest personel ich praca, satysfakcja i kompetencje bezpośrednio przekładają się na zadowolenie klienta zewnętrznego. Dobrze charakteryzuje to punkt widzenia firmy Johnson & Johnson, który zawiera się w słowach: klienci zajmują pierwsze miejsce, pracownicy drugie, a to przyniesie inwestorom najlepsze wyniki 32. Ponadto firmy muszą dobrze poznać swoich pośredników, mieć do nich zaufanie i doprowadzić do tego, żeby wszyscy dystrybutorzy i dealerzy również mieli obsesję na punkcie konsumentów 33. Do tego pomocna wydaje się strategia wykorzystująca systemy relacji z klientami (ang. Customer Relationship Management, CRM) i partnerami (ang. Partner Relationship Management) zorientowana przede wszystkim na utrzymaną na wysokim poziomie interakcję z konsumentem. Stanowi to niezwykle istotną część kapitału intelektualnego firmy (por. 1.4), tym bardziej, że można go wykorzystać angażując klientów i partnerów w wytwarzanie i udoskonalanie swoich produktów. Takie działania można nazwać wykorzystaniem potencjału rynku, czy też zbiorowej inteligencji, która pozwala organizacji obok oszczędności na zdecydowanie lepszą personalizację produktów. Biorąc pod uwagę wciąż rosnącą liczbę przedsiębiorstw i konkurencję, kluczową kwestią dla każdej organizacji jest orientacja na klienta oraz koncentracja na procesach, które generują wartość dla klienta. Firmy muszą być gotowe do sprzedaży gotowych rozwiązań, które będą opierały się na obustronnych korzyściach (sytuacja win-win). Rosnąca konkurencja oraz różnorodność sprawiają, że działania marketingowe nabierają dla firmy szczególnego znaczenia. Ważna jest przy tym świadomość organizacji, że mają one wpływ na proces decyzyjny konsumentów, ale jednocześnie granica pomiędzy zachęceniem a wywołaniem niechęci w stosunku do oferowanych przez firmę produktów jest bardzo płynna. W obszarze marketingu złotym środkiem jest odpowiedzialny emotional branding oraz public relations. Emotional branding polega na budowaniu relacji, 32 P. Kotler, dz. cyt., s Tamże, s

25 nadawaniu marce i produktowi długotrwałej wartości 34. Ponadto próbuje on kreatywnie oddziaływać na konsumentów i w umiejętny sposób przekształcać ich potrzeby w pragnienia, życzenia i aspiracje sięgając do głębi psycho- i socjologicznej człowieka 35. Kształtowanie emocjonalnej więzi marki, firmy z jej interesariuszami, wyróżniającego, zapadającego w świadomość charakteru, angażującego i wywołującego pozytywne skojarzenia i emocje. Public relations stanowi tu niewątpliwie klucz do prowadzenia wiarygodnej, oszczędnej i co ważniejsze relatywnie efektywnej strategii marketingowej zorientowanej na budowanie marki. Marketing zorientowany na kontakty z otoczeniem i przefiltrowany przez media stanowi dla odbiorców znacznie bardziej wiarygodne źródło niż reklama. Ponadto dociera do osób, które tego chcą. Reklama odgrywa tu drugoplanową rolę, choć stanowi w wielu przypadkach jedyny sposób na dotarcie do potencjalnego klienta. Mimo spadku skuteczności reklamy w wielu mediach 36, odżywają nadzieje względem reklamy w Internecie. Mówiąc o organizacjach inteligentnych należy pamiętać, że krytyczne spojrzenie na zaprezentowaną wizję jest niezbędne. Ekstrapolacja trendów często bywała w historii zgubna, co dobitnie pokazują obecna sytuacja na rynku. W latach 50. XX wieku przykładem wzorcowej firmy, do której powinny dążyć inne organizacje był General Motors. Współcześnie jednak widać, że serwicyzacja gospodarki i nowe technologie sprawiły, że numerem jeden stały się firmy informatyczne i to te najbardziej innowacyjne, w tym przede wszystkim Google i Microsoft. Świat zmienia się niezwykle dynamicznie i także zarysowany tutaj obraz sprawdzi się jedynie w części. Organizacje inteligentne to organizacje działające szybko i ze zdecydowaniem nie zawsze bowiem najlepsze rozwiązania stają się przebojem, często liczy się pierwszeństwo w dotarciu do świadomości konsumenta. Produkt musi być zdecydowanie lepszy, wnosić nową jakość i mieć odpowiednio silne lobby, aby się przebić i przetrwać na rynku (dotyczy to przede wszystkim pewnych standardów). Dlatego też ważna jest budowa sieci kontaktów i współpraca z innymi podmiotami. 34 S. Zyman, Forword [w:] M. Gobé, Emotional Branding, Allworth Press, New York 2001, s. vii. 35 Tamże, s A. Ries, L. Ries, Upadek reklamy i wzlot public relations, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2004, s

26 1.4. Zarządzanie kapitałem intelektualnym w organizacji inteligentnej Rozwój kapitału intelektualnego to obszar, który powinien być traktowany przez organizacje poważnie, tym bardziej, że stanowi on główną przesłankę do budowania przewagi konkurencyjnej. Patrząc w przyszłość można przewidywać, że kapitał intelektualny zdominuje i zdeterminuje wartość rynkową większości organizacji, a z pewnością będzie stanowić podstawę organizacji inteligentnych. Współcześnie wystarczy przyjrzeć się notowanym spółkom na światowych giełdach, aby zorientować się, że wartość księgowa, stricte materialna firmy, nie stanowi obecnie o potencjale rozwojowym firmy. Kapitał intelektualny to ewidentnie siła, która kształtować będzie sukces przedsiębiorstw w przyszłości 37. Wzrost zainteresowania kapitałem intelektualnym ma swoje uzasadnienie i jest związane m.in. z serwicyzacją gospodarek oraz przewartościowaniem zasobów w organizacji. Sukces organizacji współcześnie coraz silniej opiera się na zasobach niematerialnych, które w 1999 roku przekroczyły 80% wartości wszystkich zasobów 38. W przeszłości sytuacja ta była jednak odwrotna. Warto zauważyć, że na zarządzaniu kapitałem intelektualnym (ang. intellectual capital management) a więc i wiedzą, wyrosły takie potęgi organizacyjne jak: Microsoft, Intel, Electronic Data Systems, Citigroup należące do 500 największych korporacji na świecie według miesięcznika Forbes 39, czy też Google Inc, IBM i ebay Group. Wszystkie te firmy oferują swoje kluczowe produkty bądź usługi oparte prawie wyłącznie na wiedzy. Kapitał intelektualny (dalej: KI) doczekał się wielu różnych definicji, podobnie zresztą jak różnych metod jego kalkulacji. Wydaje się jednak, że kapitał intelektualny organizacji można traktować jako niematerialne zasoby i aktywa, które organizacja wykorzystuje do kreowania wartości poprzez tworzenie procesów, produktów i usług (por. rys. 4). Obecnie znanych jest co najmniej kilkanaście metod pozwalających dokonać pomiaru, a właściwie wyceny kapitału intelektualnego. Jest 37 Według badań Global MAKE przedsiębiorstwa, które rozwijały się w oparciu o zarządzanie wiedzą i innowacje, umożliwiały dwukrotnie szybszy wzrost wartości dla akcjonariuszy niż ich konkurenci. Żródło: Teleos, 2007 Global Most Admired Knowledge Enterprises (MAKE) Report, [ ] 38 Intellectual Capital And Business Value - The Hidden Resource, [ ] 39 Fortune, Global , [ ] 26

27 to na tyle istotne, iż kapitał intelektualny znacząco wpływa na wartość całej organizacji. W przypadku organizacji zorientowanych na zysk, na ogół przyjmuje się, iż wartość kapitału intelektualnego stanowi różnicę wartości rynkowej i jej wartości księgowej. Bardziej uniwersalną metodą pomiaru jest narzędzie opracowane w ramach Nawigatora firmy Skandia 40, która składa się z 91 wskaźników i indeksów podzielonych na pięć obszarów: ludzki, rozwoju, procesów, klientów i finansowy. kapitał ludzki kwalifikacje i kompetencje społeczne i osobiste (w tym m.in. wiedza, umiejętności, zdolności) przedsiębiorczośd, kreatywnośd, determinacja, entuzjazm i motywacja zaangażowanie pracownicze oraz doświadczenie potecjał osobisty i zdrowie kapitał organizacyjnostrukturalny aktywa niematerialne i prawne (patenty, wynalazki, znaki towarowe, wzory, technologie, dane, informacje, wiedza) procesy i systemy (zarządzanie wiedzą, zarządzanie procesami, struktura itp.) kultura organizacyjna (zaufanie, odpowiedzialnośd, normy, wartości, rytuały itp.) kapitał relacyjny relacje i kontakty z interesariuszami wewnętrznymi i zewnętrznymi prestiż, renoma; zaufanie, lojalnośd kontrahentów alianse, umowy licencyjne i inne rodzaje współpracy Rysunek 4. Główne komponenty kapitału intelektualnego Źródło: Opracowanie własne na podstawie: B. Marr, Intangible Asset Measurement, w: Financial Management 2008, nr 1, s. 32. Choć początków teorii kapitału ludzkiego można upatrywać już w pracach A. Smitha w XVIII wieku, za twórców teorii oraz pojęcia kapitału ludzkiego uważa się T. Schultza oraz G. Beckera. W późnych latach 50. i 60. XX wieku pojęcia kapitału ludzkiego używali oni w kontekście znaczenia edukacji i kompetencji w podnoszeniu jakości życia i tworzeniu dobrobytu gospodarczego 41. Twierdzili, że tworzony w drodze edukacji i doświadczenia zasób umiejętności i zdolności jest kapitałem, który przynosi korzyści nie tylko jednostkom, ale także gospodarkom narodowym, przyczyniając się do stymulowania wzrostu gospodarczego. 40 Visualizing Intellectual Capital in Skandia, dodatek do raportu rocznego Skandii za rok 1994, s. 6 7, [w:] L. Edvinsson, M. Malone, Kapitał intelektualny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, s Por. A. Sopińska, P. Wachowiak, Jak mierzyć kapitał intelektualny w przedsiębiorstwie?, w: e-mentor 2004, nr 2, s OECD, Kapitał ludzki: w jaki sposób wiedza kształtuje Twoje życie, s. 1 2 [ ] Por. G. Becker, Human Capital. A Theoretical and Empirical Analysis with Special Reference to Education, University of Chicago Press, Chicago

28 Kapitał ludzki oparty jest na niematerialnych zasobach fizycznych, psychicznych, społecznych i intelektualnych jednostek. Jego tworzenie jest procesem wymagającym uczenia się przez całe życie i może być określane terminem inwestowania w siebie. Należy przyjąć, że na kapitał ludzki składa się wiele elementów, obejmujących zarówno zdrowie fizyczne i psychiczne, osobowość, umiejętności czy wreszcie wiedzę. Kapitał ludzki to całokształt wkładu jednostek w organizację lub w podejmowane działania. Jest on trudny do oszacowania, gdyż podlega dynamicznym zmianom oraz zależy od wielu czynników wewnątrz psychiki osoby i w jej otoczeniu. Do głównych elementów kapitału ludzkiego można zaliczyć: wiedzę, umiejętności, zdolności; zdrowie, energię, samopoczucie oraz nastawienie do życia; inteligencję, zaangażowanie, wiarygodność, uczciwość; kreatywność, przedsiębiorczość, wyobraźnię, bystrość; motywację, entuzjazm, determinację; doświadczenie; marzenia, cele, potrzebę osiągnięć, itp. Całokształt wiedzy i umiejętności zdobytych poprzez doświadczenie jest bardzo istotnym elementem kapitału ludzkiego. W organizacjach potrzebne są osoby, które wiedzą i które potrafią. Zdarza się też, że wszystkie pozostałe składowe kapitału ludzkiego są pomijane, a cały środek ciężkości znajduje się na wiedzy. Jeśli jedyną wartością ma być wąsko rozumiana wiedza specjalistyczna, to pozostałe wartości mogą zostać zaniedbane i będą utrudniać korzystanie z wiedzy i umiejętności jednostki. Zarządzanie kapitałem ludzkim w organizacji stanowi poważne wyzwanie dla organizacji, które potęgowane jest przez dużą złożoność i ludzką niepowtarzalność. Jest to jednak kluczowa kwestia, która powinna zostać traktowana priorytetowo, jeśli organizacja myśli o sukcesie rynkowym w długim terminie, który może być budowany wyłącznie na zaangażowaniu najwybitniejszych jednostek, a więc na liderach. Towarzyszyć powinna temu myśl, że rozwój pracownika przekłada się często na wzrost i także rozwój całej organizacji. Ponadto kwalifikacje, kompetencje czy też wiedzy danego pracownika nie da się wyodrębnić i stanowią one jego immanentną część. Nie należy utożsamiać zarządzania zasobami ludzkimi wyłącznie z pełnioną przez dział zasobów ludzkich funkcją personalną. Organizacja inteligenta powinna mieć świadomość tego, że interakcje zachodzące pomiędzy wszystkimi 28

29 członkami są na tyle silne i wzajemnie istotne, że sprawa ich rozwoju i współpracy wpływa na wszystkich i każdy jest za nie odpowiedzialny. Niewątpliwie, takiego podejścia nie da się wypracować bez odpowiedniej kultury i struktury organizacyjnej, wzajemnego zaufania i wspólnych wartości. Kapitał intelektualny obok kapitału ludzkiego składa się także z kapitału strukturalno-organizacyjnego, który jest domyślnie najbardziej przywiązany do firmy. W jego skład wchodzą m.in. aktywa niematerialne i prawne (patenty, wynalazki, znaki towarowe, wzory, technologie, dane, informacje, wiedza); procesy i systemy (zarządzanie wiedzą, zarządzanie procesami, struktura itp.) kultura organizacyjna (zaufanie, odpowiedzialność, normy, wartości, rytuały itp.). Szczególną rolę w kontekście zarządzania kapitałem intelektualnym pełni kultura organizacyjna, od której w dużym stopniu zależy czy potencjał tkwiący w uczestnikach organizacji zostanie odkryty, urzeczywistniony i przekuty w sukces przedsiębiorstwa. Dotyczy to także procesów i systemów, które tworzą pewną strukturę organizacyjną oraz mogą stwarzać ograniczenia, dlatego powinny one być przyjazne pracownikom i w możliwie największym stopniu zorientowane na tworzenie wartości dodanej. Kolejnym komponentem kapitału intelektualnego jest kapitał relacyjny, mający bezpośrednie przełożenie na sukces rynkowy organizacji. Kapitał relacyjny w szerokim rozumieniu obejmuje relacje i kontakty z interesariuszami (ang. stakeholders) wewnętrznymi i zewnętrznymi (por. rys. 2). Ponadto, dotyczy on prestiżu, renomy organizacji oraz zaufania i lojalności kontrahentów, klientów, a także pracowników względem organizacji i jej ścisłego zarządu. Kapitał relacyjny to także wszelkiego rodzaju układy oparte na współpracy, do których zaliczyć można alianse strategiczne, franczyzę (ang. franchising), umowy licencyjne, joint venture, podwykonawstwo itp. Relacje z interesariuszami wewnętrznymi stanowią ważny czynnik kreowania wartości dla klientów firmy oraz decydują o sukcesie organizacji. Kluczowe jest tutaj oparcie wzajemnych relacji na porozumieniu, szacunku oraz zrozumieniu potrzeb i oczekiwań. Ważne jest, aby partnerskie stosunki zorientowane były na odkrywanie i kapitalizację potencjału oraz rozwój więzi poprzez symbiotyczne współzarządzanie własnym kapitałem i kapitałem intelektualnym organizacji. 29

30 interesariusze wewnętrzni właściciele udziałowcy / akjonariusze kadra kierownicza zarząd pracownicy interesariusze zewnętrzni klienci / potencjalni klienci dostawcy dystrybutorzy, pośrednicy konkurencja media i opinia publiczna paostwo, samorządy i agendy paostwowe (Urząd Skarbowy, Inspektoriat Weterynaryjny, UKOiK etc.) instytucje międzynarodowe (np. Komisja Europejska) grupy szczególnych interesów w tym związki zawodowe, lobby instytucje finansowe (banki, instywtucje ubezpieczeniowe) organizacje pozarządowe (ekologia, środowisko, instytucje naukowe (uczelnie wyższe, laboratoria etc.) Rysunek 5. Interesariusze organizacji Źródło: Opracowanie własne. Zarządzanie relacjami w obrębie interesariuszy wewnętrznych powinno się opierać na silnych i wspólnie wypracowanych normach i wartościach oraz jasnej misji i wizji organizacji. Niezbędne jest dbanie o efektywną i skuteczną komunikację wewnątrz organizacji, realizację funkcji wewnętrznego public relations oraz odpowiedzialny i zorientowany na wspólny interes wszechstronny rozwój członków organizacji. Z praktycznego punktu widzenia istotne wydaje się tutaj stosowanie controllingu funkcji personalnej, a także przeprowadzania okresowego audytu zasobów ludzkich. Zbierane w ten sposób wyniki służyć powinny doskonaleniu zarządzania relacjami i kapitałem ludzkim w organizacji. W przypadku relacji organizacji z interesariuszami zewnętrznymi, w szczególności zaś klientami, priorytetem jest budowanie więzi opartej na zaufaniu i satysfakcji. Jednak o prawdziwym sukcesie można mówić tylko wówczas, gdy klient staje się lojalny i co najważniejsze, na tyle zadowolony z produktu bądź usługi, że poleca go innym. Niewątpliwie, wymaga to od organizacji i jej reprezentantów szczególnej troski o klienta we wszystkich fazach marketingu z uwzględnieniem przyjaznej polityki firmy wobec sytuacji drażliwych, takich jak np. postępowań reklamacyjnych. Orientacja na klienta powinna mieć również przełożenie na innych interesariuszy zewnętrznych, szczególnie tych, którzy poniekąd reprezentują sobą interesy określonej firmy. Mowa tu o pośrednikach i dystrybutorach, franczyzobiorców itp. Oferowanie zadowolenia i budowanie zaufania pozwala na niższe koszty operacyjne oraz związane z utrzymaniem i pozyskiwaniem nowych pracowników i klientów. 30

31 Zarządzanie kapitałem intelektualnym powinno mieć na celu przede wszystkim tworzenie wartości dla interesariuszy organizacji, w szczególności dla jej klientów, pracowników i udziałowców. Jest to proces złożony i pracochłonny, szczególnie na początku. Jednak jego wartość jest nie do przecenienia, biorąc pod uwagę fakt, iż to kapitał intelektualny jest w 80% odpowiedzialny za kreowanie wartości w biznesie 42. Podstawowym wyjściowym krokiem w zarządzaniu KI jest jakościowa i ilościowa ocena status quo kapitału intelektualnego w organizacji. Jego identyfikacja i weryfikacja następuje poprzez odpowiedź na listę pytań 43 oraz pomiar kapitału intelektualnego. Proces ten jest ściśle związany ze sprawozdawczością o stanie kapitału intelektualnego organizacji. Za inspirację do stworzenia własnej koncepcji połączonej z planowaniem i monitorowaniem mogą posłużyć raporty poświęcone KI przygotowywane przez różne kraje 44. Dokumentowanie i monitorowanie KI w organizacji powinno być poparte dopasowaną do modelu biznesowego polityką, która wzmacniałaby rozwój kapitału intelektualnego w organizacji i wręcz traktowała go jako jedno z priorytetowych zadań wszystkich pracowników. Obok odpowiednich przepisów i regulacji, które powinny wypływać ze zrozumienia i afirmacji działań prorozwojowych, ważne jest również przygotowanie odpowiednich narzędzi i systemów (np. baz wiedzy) ułatwiających magazynowanie, przetwarzanie, wykorzystywanie i kreowanie wiedzy. Kapitał intelektualny stanowi strategiczny zasób organizacji inteligentnej. Koncentracja organizacji na zarządzaniu KI pozwala zwiększyć użyteczność wiedzy jawnej i ukrytej dostępnej organizacji. Ponadto umożliwia lepsze wykorzystanie najcenniejszych zasobów organizacji, zwiększenie szybkości i jakości transferu wiedzy, a przede wszystkim jej tworzenia, dzięki czemu organizacja będzie bardziej elastyczna i innowacyjna. Nie można zapominać, że głównymi sprawcami pomnażania kapitału intelektualnego są liderzy, dlatego stanowią oni najważniejszy element organizacji inteligentnej N. Al-Ali, Comprehensive Intellectual Capital Management, J. Wiley & Sons, San Francisco 2003, s Por. A. Brooking, Intellectual Capital, Cengage Learning EMEA, Andover 1996, s Do najbardziej wartościowych inicjatyw poświęconych sprawozdawczości kapitału intelektualnego można zaliczyć MERITUM Project (2002); Intellectual Capital Statement Made In Germany, Federal Ministry of Economics and Labour (2004) oraz Guidelines for Disclosure of Intellectual Assets Based Management, Ministry of Economy, Trade and Industry. 45 K. Kubacka-Góral, Czynniki pomnażania kapitału intelektualnego firm na przykładzie przedsiębiorstw dolnośląskich, [w:] Kapitał intelektualny. Dylematy i wyzwania, pod. red. A. Pocztowskiego, Wyższa Szkoła Biznesu National-Luis University, Nowy Sącz 2001, s

32 2 Rozdział 2. Kapitał ludzki w zarządzaniu organizacją inteligentną To nie geniusze, lecz zwykli ludzie potrzebują głębokiego pobudzenia, zachęty do twórczego wysiłku oraz pożywki wielkich nadziei. John Collier 32

33 2.1. Zarządzanie zasobami ludzkimi w czasach niepewności Zarządzanie zasobami ludzkimi (ang. human resources management) w perspektywie historycznej ulegało ciągłym przeobrażeniom. Zmiany dotyczyły nie tylko terminologii, ale i stosowanych przez organizacje metod, narzędzi czy preferowanych podejść. Wielopłaszczyznowa niepewność sprawia, że nie sposób o stabilizację i o uniwersalny model zarządzania. Wiadomo jednak, że zasoby ludzkie stanowią najbardziej wartościowy zasób przyczyniający się do osiągania przez organizację założonych celów i przez to budujący przewagę konkurencyjną. Biorąc pod uwagę ostatnie stulecie, podejście do zarządzania personelem w ogromnym stopniu zależało od postrzegania pojedynczego pracownika i jego roli w organizacji. W literaturze przedmiotu najczęściej wyróżnia się trzy modele zarządzania czy też kierowania ludźmi: tradycyjny, stosunków ludzkich oraz zasobów ludzkich 46. U podstaw modelu tradycyjnego, który dominował praktycznie do lat 20. XX wieku i wywodził się z nurtu naukowego zarządzania (ang. scientific management) leżało przeświadczenie, że pracownik jest narzędziem w ręku organizacji i stanowi dla niej koszt. Pracownik natomiast nie chce i nie lubi pracować, a jedynym dla niego bodźcem jest płaca. Głównym zadaniem organizacji była kontrola i nadzór pracownika, dlatego zarządzanie najczęściej sprowadzało się do opracowywania instrukcji, które pracownik musiał wykonywać. Ponadto dotyczyło praktycznie tylko operacji związanych z zatrudnianiem pracownika, określaniem płacy oraz zwolnieniami. W okresie przypadającym na lata popularność zdobył model stosunków międzyludzkich (ang. human relations), którego głównymi poplecznikami byli E. Mayo oraz F. Roethisberger. Model w dużym stopniu odwołuje się do potrzeb i motywacji pracowników. Zauważono, że potrzeby pracowników i ich efektywność pracy nie zależą wyłącznie od poziomu płacy i że w grę wchodzą także inne potrzeby, jak potrzeba uznania, szacunku czy afiliacji. W tym nowym kontekście, konieczne stało się zarządzanie ludźmi obejmujące dialog z pracownikami i zaspokojenie stojących wyżej w hierarchii potrzeb tak, aby odczuwali oni zadowolenie z pracy i zwiększoną motywację. 46 R. Miles, Human relations or human resources?, w: Harvard Business Review 1965, nr 6/7, s

34 Obowiązującym współcześnie modelem jest model zasobów ludzkich (ang. human resources), którego zarysy powstały już na początku lat 50. XX wieku na kanwie dynamicznie rozwijającej się szkoły behawioralnej. Jest ona nie tylko przedłużeniem modelu stosunków ludzkich, ale wnosi wiele nowych elementów. Okazało się, że uczestnicy organizacji charakteryzują się nieograniczonym potencjałem rozwojowym i, przy stworzeniu odpowiednich warunków, praca może mieć bardziej twórczy i efektywny przebieg, szczególnie wtedy, gdy wiązać się to będzie z umożliwieniem im angażowania się w proces zarządzania. Dzięki temu podejściu zwrócono uwagę na możliwości, jakie kryją się wewnątrz organizacji w obszarze tworzenia odpowiedniej atmosfery pracy, niwelowania barier samorozwoju pracowników etc. Zarządzanie zasobami ludzkimi stało się praktycznie osobną dziedziną nauki, a działania z tym związane w organizacji bardzo zyskały na znaczeniu. Obecne od dziesięcioleci obszary zadaniowe zarządzania personelem, takie jak planowanie zatrudnienia, rekrutacja czy szkolenia znacznie dojrzały i stanowią projekty o bardzo złożonej strukturze. Zmiana jakościowa, jaka dokonała się w zarządzaniu personelem w przeciągu kilkunastu dziesięcioleci obejmuje przede wszystkim zwrot od kontroli pracowników do ich partycypacji w zarządzaniu sobą, pracą i organizacją. Dobrze odwzorowują to słowa Waltona: pracownicy najlepiej reagują i najbardziej kreatywnie nie gdy są ściśle kontrolowani przez zarząd, umieszczeni na ściśle zdefiniowanych stanowiskach, i traktowani jako niewygodna konieczność, ale zamiast tego, kiedy daje im się szerszą odpowiedzialność, zachęca do wnoszenia wkładu, i pomaga czerpać satysfakcję z wykonywanej przez siebie pracy 47. Zasoby ludzkie w ramach organizacji należy rozpatrywać możliwie najszerzej. Obejmują one zarówno aspekt jakościowy, jak i ilościowy. Ponadto termin ten w odniesieniu do zarządzania będzie obejmował wszystkie perspektywy czasu, a więc zarówno przeszłość i teraźniejszość (kapitał ludzki), jak i przyszłość (potencjał ludzki). Z punktu widzenia organizacji umiejętne zarządzanie zasobami ludzkimi (nie tylko własnym personelem) wspiera rozwój organizacji. Według M. Amstronga zarządzanie zasobami ludzkimi to strategiczne podejście do kwestii motywacji i rozwoju ludzi, stymulowanie ich zaangażowania i poświęcenia tak, aby 47 R. Walton, From Control to Commitment in the Workplace, w: Harvard Business Review 1985, 3/4, s

35 realizując swe indywidualne ambicje i pragnienia przyczyniali się do sukcesu firmy. Zarządzanie zasobami ludzkimi (dalej: ZZL) odbywa się w ramach całej organizacji, dlatego też musi uwzględniać jej struktury, wykorzystanie potencjału ludzkiego i wpływ, jaki na zaangażowanie i wyniki pracy mają zachodzące w niej procesy. ZZL powinno ściśle podlegać strategii oraz wizji organizacji, przy jednoczesnym uwzględnieniu potrzeb i oczekiwań interesariuszy. Główne cele ZZL w każdej organizacji można sprowadzić do odkrywania i urzeczywistniania potencjału osobistego pracowników ukierunkowanego m.in. na rozwój i doskonalenie całej organizacji. Z tego nadrzędnego celu wynika, że kluczowe elementy, na które muszą zwrócić uwagę organizacje dotyczą: stworzenia prorozwojowych, motywujących i stymulujących warunków do pracy i uczenia się z uwzględnieniem wypracowania sprzyjającej kreatywności i przedsiębiorczej atmosfery i kultury organizacyjnej; możliwie najlepszego wykorzystania kompetencji oraz wiedzy pracowników, a także stworzenia warunków dla transferu wiedzy i jej kreowania; satysfakcji i zaangażowania pracowników w funkcjonowanie firmy i związania ich z nią emocjonalnie i socjalnie (model japoński); kształtowania pracowników liderów, w tym wsparcie we wszechstronnym ich rozwoju i kapitalizacji ich potencjału. Organizacja przyszłości musi stworzyć odpowiednie warunki do tego, aby uczestnicy organizacji menedżerowie, liderzy itd. nie tylko chcieli się uczyć, ale aby brali wręcz czynny udział w kształtowaniu własnej oferty edukacyjnej i zabiegali o wymianę myśli i doświadczeń w ramach organizacji. Ponadto osoby te, powinny być zdolne do motywowania, wspierania mniej doświadczonych kolegów. Przyczynić się do tego powinny: efektywny system komunikacyjny i odpowiednio dostosowana kultura organizacyjna. Biorąc pod uwagę wyniki badań opublikowanych w McKinsey Quarterly 48, należy szczególnie zwrócić uwagę na trzy kwestie, które motywują menedżerów. Są to wolność i niezależność, wyzwania w pracy, a także rozwój kariery zawodowej. Konieczne 48 K. Kubacka-Góral, dz. cyt., s

36 są duża elastyczność organizacyjna w kontekście polityki oraz struktury, dawanie swoim pracownikom większej swobody działania, zwiększone zaufanie oraz dbałość o wszechstronny rozwój pracowników. Warto szczególną uwagę zwrócić na programy zarządzania kompetencjami (wiedzą), które stanowią centralny element systemu ZZL. Zarządzanie kompetencjami integruje najważniejsze zadania i funkcje zarządzania w obrębie kapitału ludzkiego, do których zaliczyć można: planowanie zatrudnienia, rekrutację, selekcję i adaptację do pracy, rozwój personelu (szkolenia, doskonalenia zawodowe), ocenianie, motywowanie i wynagradzanie oraz kształtowanie warunków pracy 49. Dla organizacji inteligentnej bardzo istotnym elementem będzie również obszar sukcesji oraz planowania kariery. Posiadane przez pracowników kompetencje mają w przypadku organizacji opartych na wiedzy kluczowe znaczenie na ich wiedzy i umiejętnościach oparty jest sukces bądź porażka organizacji na rynku. Można tu choćby wymienić takie kompetencje, jak kreatywność, elastyczność, przedsiębiorczość, motywacja do działania czy determinacja. Rolą organizacji jest identyfikacja kluczowych kompetencji, które najbardziej przyczyniają się do jej rozwoju i odpowiedniego kształtowania swoich pracowników. Konieczne będzie zaimplementowanie odpowiednich systemów ocen oraz planów rozwojowych. Tworzenie odpowiednich warunków w organizacji jest również ściśle związane z satysfakcją pracowników. Według modelu The Service-Profit Chain opracowanego przez J. Hasketta, satysfakcja pracowników przekłada się m.in. na satysfakcję klientów i ostatecznie na sukces całej organizacji 50. Satysfakcja pracowników ma swoje źródło w świadczeniu wysokiej jakości usług wewnętrznych, za które odpowiedzialny jest przede wszystkim dział ZZL. Biorąc pod uwagę model Hasketta można dojść do wniosku, że dział ZZL ma ułatwione zadanie, ponieważ oddziałując bezpośrednio na satysfakcję pracowników niweluje problem retencyjny, a jednocześnie przyczynia się do wzrostu ich produktywności. Zadowolenie pracowników z wykonywanej pracy motywuje ich do działania, przez co ich zaangażowanie i wkład wnoszony w rozwój organizacji rosną. Ponadto pracownicy silniej identyfikują się z organizacją oraz pracują efektywniej, co 49 R. Walkowiak, Zarządzanie zasobami ludzkimi, Dom Organizatora, Toruń 2007, s J. Haskett, T. Jones, G. Loveman, W. Sasser, L. Schlesinger, Putting the Service-Profit Chain to Work, w: Harvard Business Review 1994, nr 3/4, s

37 pozytywnie przekłada się na jakość usług świadczonych klientowi. Usatysfakcjonowany klient staje się tym samym bardziej lojalny wobec organizacji, generując dla niej wyższy przychód. Tym samym zadowolenie pracowników z usług wewnętrznych prowadzi do wzrostu zysków organizacji. 51 jakośd usług wewnętrznych satysfakcja pracowników retencja pracowników produktywnośd pracowników jakośd usług zewnętrznych lojalnośd klientów wzrost przychodów zyskownośd Rysunek 6. Model Hasketta Źródło: Opracowanie własne na podstawie J. Haskett, T. Jones, G. Loveman, W. Sasser, L. Schlesinger, dz. cyt., s Do satysfakcji i zaangażowania pracowniczego przyczynia się między innymi wzmacnianie emocjonalnej i społecznej więzi poprzez integrację pracowników i utożsamianie się z firmą, jej wartościami, zasadami, jakością produktów itp. Ważna jest kultura wspólnego obcowania i uczenia się, która przyczynia się do uzależnienia się od samorozwoju. Ponadto pracownik musi odczuwać, że to, co robi ma sens i jego efekty pracy są namacalne i systematycznie przekazywane. Dotyczy to także daleko idącej partycypacji w kierunek rozwoju organizacji i stawianie celów, udoskonalanie i generowanie pomysłów i zintegrowanie jej z innymi systemami oddziaływującymi, jak np. wynagradzania, doskonalenia zawodowego. Rośnie tu również rola marketingu personalnego, który został zdefiniowany przez K. Schwana i K. Seipela jako system sposobów postępowania i zachowania przedsiębiorstwa zorientowanego na interesy i oczekiwania potencjalnych i zatrudnionych pracowników 52. Marketing personalny można uznać za element wspierający realizowanie strategii personalnej. Traktowanie pracownika, jako klienta wewnętrznego wymusza poniekąd na organizacji dbanie o swój wizerunek, jako pracodawcy i zmierzenie się z interesami swoich pracowników. 51 Competitive Skills Sp. z o.o., Satysfakcja i zaangażowanie pracowników źródłem sukcesu firmy Model Hesketta, [ ] 52 K. Schwan i K. Seipel, cyt. za: R. Walkowiak, dz. cyt., s

38 Zarządzanie zasobami ludzkimi powinno być traktowane przez organizację jako najważniejszy element wspierający realizację jej strategii biznesowej, a więc za podstawę sukcesu. W czasach niepewności niezbędne jest stwarzanie takich warunków, aby każdy uczestnik organizacji mógł i chciał urzeczywistniać swój potencjał; a także, aby wykorzystywał swój kapitał ludzki do kreowania nowej wartości dla siebie, swoich współpracowników oraz klientów. Od czasu przyjęcia przez firmy podejścia związanego z postrzeganiem kapitału ludzkiego (por. 1.4) i poglądu, że pieniądze płynące na ich rozwój są inwestycją, a nie kosztem dla organizacji pojawia się problem z jego praktycznym zastosowaniem. Ma to przede wszystkim związek z dynamicznie zmieniającym się otoczeniem oraz narastającą złożonością, która utrudnia planowanie strategiczne, a także i taktyczne w obrębie organizacji i zasobów ludzkich. Kluczowym pytaniem dla organizacji już od lat 50. XX wieku było, ile osób zatrudniać i w jakim zakresie w nie inwestować, zachowując przy tym równowagę między zasobami, którymi firma dysponuje dziś, a tym, co przynieść może przyszłość. Zarządzanie zasobami ludzkimi ewoluowało wraz z podstawowymi założeniami teorii zarządzania, a także wraz z przekształcaniem się gospodarki w gospodarkę opartą na wiedzy. Współcześnie opracowano wiele ujęć teoretycznych, a także rozwiązań praktycznych, które odpowiadają na potrzeby organizacji inteligentnych. Dostrzeżono wartość indywidualnych potencjalnych możliwości pracownika, których rozwój organizacja może stymulować. Zrozumienie roli kapitału ludzkiego w organizacji stało się także ważnym bodźcem do rozwijania założeń kształtowania liderów, które wydaje się najlepszą drogą do kapitalizacji potencjału ludzkiego. 38

39 2.2. Kapitalizacja potencjału ludzkiego Najpoważniejszym wyzwaniem organizacji inteligentnej jest odkrywanie i kapitalizowanie potencjału ludzkiego swoich pracowników. Konieczne jest stworzenie takiej przestrzeni, aby umożliwiała uczestnikom organizacji ich dynamiczny rozwój i urzeczywistnianie ich kreatywności. Tego wymaga założenie, iż człowiek posiada nieograniczony potencjał, który pragnie wykorzystywać działając w pasjonującym go obszarze. Organizacja przyszłości potrafi stworzyć przestrzeń do twórczego działania jednostek, jednocześnie dostarczając narzędzi do pełniejszego samorozwoju. Celem jest przekuwanie potencjału ludzkiego w kapitał ludzki, który stanowi wartość nie tylko dla jednostki i organizacji, ale dla całej gospodarki i społeczeństwa. Potencjał jest głównym czynnikiem wpływającym na rozwój człowieka i warunkującym jego przyszłość. Słowo potencjał pochodzi z późnej łaciny od potentia, co oznacza możność oraz siłę i moc 53. Potencjał ma charakter niematerialny, ezoteryczny i jest trudny do uchwycenia i zbadania, gdyż mówi o tym, do czego jest zdolna jednostka w danych warunkach. Określenie i w końcu stworzenie odpowiednich warunków jest kluczem do sukcesu jednostki i organizacji, których priorytetem jest rozwój, a więc do urzeczywistnienia potencjału drzemiącego w każdym człowieku czy też zespole. Reasumując, potencjał rozumieć można jako różnicę między tym, gdzie dojdziemy, a tym, gdzie jesteśmy. Również jako możliwości tkwiące w człowieku, które są teoretycznie nieograniczone i niedające się w pełni oszacować. T. Edison określi ten fenomen słowami: gdybyśmy robili wszystkie rzeczy, które jesteśmy w stanie zrobić, wprawilibyśmy się w ogromne zdumienie 54. Kapitalizacja potencjału stanowi w tym kontekście konwersję możliwości, dzięki której kapitał ludzki ulega przekształceniu, powodując rozwój osobisty a tym samym organizacyjny. Potencjał ludzki ulega ciągłym i nieuchronnym przeobrażeniom, ponieważ jest ściśle związany z działaniem, poznawaniem i w końcu dostosowywaniem 53 Dictionary.com, Semantyka i etymologia słowa potencjał (potential), [ ] Por. Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, Etymologia słowa potencjał, [ ] 54 J. Donovan, The Little Book That Can Change Your Life, Tara Publications, Ontario 1997, s

40 się. Urzeczywistnianie drzemiącego potencjału jest poniekąd naturalną i wrodzoną potrzebą człowieka. Jeden z głównych przedstawicieli nurtu psychologii humanistycznej A. Maslow pisał, że każdy posiada silną i głęboko osadzoną potrzebę rozwoju, którą można zasadniczo określić jako samorealizację (ang. self-actualisation) lub zdrowie psychiczne (ang. psychological health) 55. Potrzeba samorealizacji najsilniej objawia się, gdy tzw. potrzeby niedoboru są zaspokojone 56. Wówczas jednostka pragnie realizować indywidualne cele, które pozwolą jej poczuć się kimś wyjątkowym i spełnionym. Z uwagi na to, że te cele zazwyczaj uwzględniają potrzebę osiągnięć, organizacje inteligentne mogą stanowić doskonałe podłoże do ich realizacji, jednocześnie stymulując jednostki do stawiania sobie kolejnych wyzwań. Intensywność i dynamizm samorealizacji, a więc odkrywania oraz urzeczywistniania potencjału ludzkiego zależy zarówno od otoczenia, jak i od jednostki (por. rys. 7). Oba te obszary mają nierozerwalny i przenikający się nawzajem charakter. Otoczenie pełni różne role w samorealizacji jednostki kształtuje ją, stawia wyzwania, inspiruje, motywuje a także wspiera. Takie funkcje spełnia między innymi rodzina, szkoła, a później mentorzy i liderzy. Również kultura organizacyjna przedsiębiorstw może stymulować ten proces poprzez promowanie aktywnej i twórczej postawy w obliczu nowych zadań. otoczenie wychowanie ja edukacja środowisko nastawienie oraz myśli samowiedza, entuzjazm konsekwencja, determinacja automotywacja, samorealizacja Rysunek 7. Elementy mające znaczący wpływ na kapitalizację potencjału Źródło: Opracowanie własne. Największy wpływ na odkrywanie i rozwijanie potencjału ludzkiego w najmłodszych latach jednostki będzie miała rodzina, szkoła oraz odpowiednio 55 A. Maslow, Toward a Psychology of Being, Van Nostrand Co., New York 1962, s Potrzeby niedoboru należą do potrzeb stojących niżej w hierarchii, do których zalicza się potrzeby fizjologiczne, bezpieczeństwa, afiliacji oraz szacunku. Druga grupa, do której należy samorealizacja, a także potrzeby z nią powiązane: poznawcza i estetyczna należą do potrzeb rozwoju i wzrostu osobistego. Źródło: A. Maslow, A Theory of Human Motivation, w: Psychological Review 1943, nr 50, s

41 zapewnione warunki rozwoju. W kontekście życia organizacyjnego pozytywną rolę odgrywać będą mentorzy oraz liderzy. Ich wpływ nie kończy się na odkrywaniu potencjału jednostek, a więc poszerzeniu ich granic świadomości, ale również dotyczy motywacji, zaangażowania i entuzjazmu, jaki wkładają w swoją pracę i życie. Często rola mądrego mentora i lidera sprowadza się do uświadomienia jednostkom, że mogą i powinni próbować walczyć o własne marzenia. Zniwelowanie bariery psychologicznej opartej na niepewności własnych sił, pomaga w odważniejszym stawianiu kolejnych kroków do sukcesu. Choć na odkrywanie i rozwój potencjału ma duży wpływ otoczenie, w którym funkcjonowaliśmy i funkcjonujemy dalej, to jednak sama jednostka jest siłą sprawczą i jest odpowiedzialna za urzeczywistnianie własnego potencjału (por. 2.1). Można powiedzieć, że wszystko rozpoczyna się od myśli 57, która jest iskierką pobudzającą do działania. Jej kształtowanie natomiast zależy w dużym stopniu od pozostałych czynników samowarunkujących nasze działanie, a więc od entuzjazmu, determinacji oraz immanentnej motywacji. Co ważniejsze, główne ograniczenia, jakie widzimy w samorealizacji są ograniczeniami często nieświadomie nakładanymi przez nas samych. Człowiek jest tym, kim chce być. Każdy człowiek, samodzielnie lub w ramach organizacji, podejmuje wysiłki i nowe wyzwania w celu rozwijania własnego potencjału. Zainteresowanie swoimi możliwościami i poszukiwanie nowych, wzbogacających doświadczeń pomagają wydobyć talenty, o których wcześniej nie wiedzieliśmy. Odpowiednie decyzje kadrowe, przydział zadań oraz informacja zwrotna akcentująca kierunek rozwoju, to działania menedżerów organizacji inteligentnych zmierzające do skapitalizowania potencjału ludzkiego (por. 2.4). Wydobyty w ten sposób kapitał ludzki stanowi największą wartość dla jednostki, organizacji i społeczeństwa. W tym kontekście warto przywołać podział wiedzy dokonany przez I. Nonakę i H. Takeuchiego na wiedzę jawną i ukrytą 58. Wiedzę jawną stanowią wszystkie zapisane i przekazywane informacje. Procesy związane z kodyfikacją wiedzy i udostępnianiem są mało złożone i w dużym stopniu zunifikowane. Z kolei wiedza ukryta to po prostu subiektywne obrazy, będące efektem doświadczeń, 57 Podobnego zdania był m.in. zapomniany współcześnie Wallace Wattles, którego najpopularniejszą książką była Nauka o stawaniu się bogatym. Por. W. Wattles, The Science Of Getting Rich, 1910, s I. Nonaka, H. Takeuchi, Kreowanie wiedzy w organizacji: jak spółki japońskie dynamizują procesy innowacyjne, POLTEXT, Warszawa 2000, s

42 umiejętności, emocji oraz intuicji. Nie jest ona łatwa do zidentyfikowania, a co za tym idzie skodyfikowania, ma bowiem bardziej charakter ezoteryczny niż jawny. Tworzy ona szeroko rozumiane kompetencje osobiste i społeczne, które umożliwiają efektywne wykorzystanie wiedzy jawnej. Wiedza subiektywna stanowi podstawowy element decydujący o unikatowości i konkurencyjności jednostek oraz organizacji. Warto tutaj dodać, że wiedza jest specyficznym rodzajem zasobu w przeciwieństwie do wszystkich innych przybywa jej w miarę używania 59. Ogromną rolę w kontekście pomnażania wiedzy ukrytej w organizacjach spełniają liderzy, którzy wykształcili umiejętność plastycznego i subiektywnego posługiwania się tą częścią ludzkiego doświadczenia. Wiele organizacji uczących się stosuje strategię personalizacji, wykorzystując zdolności liderów do transferu wiedzy. Bezpośrednia komunikacja jest najefektywniejszym kanałem przekazywania informacji, a także doświadczeń osobistych, które uwrażliwiają na najczęstsze błędy oraz trudności. Dzięki dynamicznej interakcji, jednostka nabywa doświadczenie czerpiąc z obrazów przekazywanych przed lidera. Możliwość zadawania pytań, upewnienia się, a także zaproponowania własnego rozwiązania danego problemu, wzbogacają obie strony, a ponadto dodają pewności siebie i odwagi. Jednostka podejmuje samodzielne próby działania, a także uświadamia sobie, że wiele rozumie i potrafi, dzięki czemu jej potencjał zostaje przeobrażony w kapitał. Poza wkładem intelektualnym jednostek, na kapitał ludzki składa się także możliwość pełnego wykorzystania wiedzy i umiejętności. Badania wykazują, że kapitału ludzkiego nie należy sprowadzać wyłącznie do kompetencji członków organizacji. Ważne jest także zainteresowanie organizacji wszechstronnym rozwojem pracownika, także pod względem umysłowym, duchowym i zdrowotnym G. Probst światowej sławy specjalista w zakresie strategii zarządzania wiedzą, który podkreślił rolę pracowników wiedzy dla celów organizacji. Por. G. Probst, S. Raub, K. Romardt, Zarządzanie wiedzą w organizacji, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2002, s Ciekawe w tym kontekście są wyniki IV Europejskich Badań Warunków Pracy Unii Europejskiej: 35% Europejczyków uważa, że praca naraża ich zdrowie, zaś Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy podaje, że 50 60% traconych dni pracy ma związek ze stresem. Ponad 70% ludności czynnej zawodowo pracuje obecnie w pozycji siedzącej przed komputerem, narażając się na poważne schorzenia mięśniowo-szkieletowe bądź krążenia. Wszystkie powyższe czynniki w bezpośredni sposób wpływają na samopoczucie, motywację oraz efektywność pracowników. Pojawia się także zjawisko nieefektywnej obecności w pracy, które według badań opublikowanych przez Journal of Occupational and Environmental Medicine, jest odpowiedzialne za 61% ubytku produktywności pracowników. Źródło: M. Kozłowska, Czym można się wyróżnić na rynku?, [ ] 42

43 Zdrowie człowieka stało się ważnym tematem dopiero w latach 70. XX wieku. Wówczas prowadzono wiele badań i wykryto podstawowe prawidłowości, co zostało szczególnie zaakcentowane w raporcie Lalonde a 61 (kanadyjski minister zdrowia). Ustalono, że zdrowie człowieka jest w dużej mierze zależne od niego samego, w tym od stylu życia, które prowadzi (53%). Pozostałe czynniki, które mają wpływ na stan zdrowia to środowisko fizyczne (21%), czynniki biologiczne i genetyczne (16%) oraz system opieki medycznej (10%). Powinny być tego świadome nie tylko rządy państw i szkoły, które od najmłodszych lat kształtują nawyki zdrowotne społeczeństwa, ale także organizacje inteligentne, których troska i zainteresowanie zdrowiem pracowników będzie miała bezpośrednie przełożenie na wartość kapitału ludzkiego w organizacji. Pełne wykorzystanie wkładu intelektualnego zależy również od indywidualnych cech jednostek takich jak: zaangażowanie, otwartość, kreatywność czy też bystrość. Podobnie bez motywacji, determinacji i entuzjazmu trudno efektywnie wykorzystywać swoje możliwości. Przydzielanie odpowiednich zadań, w których jednostka może doświadczyć poczucia własnej kompetencji jest ważnym elementem rozbudzania motywacji i entuzjazmu. Duże znaczenie w tym procesie mają liderzy, ale także współpracownicy i kultura organizacyjna, która powinna kształtować życzliwy i wynagradzający odbiór sukcesu wszystkich osób w organizacji. Ogromnie ważne jest postępowanie liderów, którzy powinni poprzez własny przykład, pokazywać radość sukcesu oraz wytrwałość w obliczu trudności. Organizacje inteligentne powinny koncentrować się na wydobywaniu i rozbudzaniu potencjału ludzkiego drzemiącego w każdym pracowniku. Koncentracja na jednostce i indywidualne podejście do potrzeb, możliwości i celów pracowników umożliwiają przekształcenie ich potencjału w kapitał ludzki, który stanowi najważniejszą wartość dla współczesnej organizacji i całego społeczeństwa uczącego się. Wiedza, doświadczenie, entuzjazm i kreatywność jednostek oraz organizacji jako całości stanowią o jej sukcesie. Odpowiednie zarządzanie kapitałem ludzkim, w tym zarządzanie szeroko rozumianą wiedzą, stało się głównym wyzwaniem organizacji inteligentnych. 61 M. Lalonde, A new perspective on the health of Canadians, Minister of Supply and Services Canada, Ottawa Vide: lalonde/lalonde_e.pdf [ ] 43

44 2.3. Rola i znaczenie kompetencji w organizacji Kompetencje stanowią kluczowy element kapitału ludzkiego każdej organizacji, dzięki któremu możliwe jest funkcjonowanie w warunkach niepewności i zaostrzonej konkurencji. Cambridge Advanced Learner s Dictionary definiuje kompetencję jako zdolność do wykonania czegoś dobrze 62. Kompetencje obejmują: doświadczenie, postawy, wartości, przekonania, szczególne umiejętności i wiedzę, zdolności, cechy charakteru i osobowości. Należą do najważniejszych różnic indywidualnych i determinują zdolność do pełnej realizacji potencjału jednostki, dynamizując jej rozwój. Choć to głównie za pomocą oceny wiedzy fachowej (70%) pracodawca decyduje się na zatrudnienie danej osoby, pracę tę można stracić przede wszystkim z powodu braku kompetencji społecznych, a tylko w 30% przypadków z braku kwalifikacji merytorycznych 63. Inne badanie potwierdzające powyższą prawidłowość przeprowadzone zostało przez Leadership IQ w latach na grupie 5247 menedżerów ds. zatrudnienia, którzy zatrudnili ponad 20 tysięcy nowych pracowników. W przeciągu 18 miesięcy 46% z nowo zatrudnionych pracowników nie sprawdziło się. Okazało się, że słabe wyniki nie były związane z kwalifikacjami merytorycznymi, ale z kompetencjami. Nowo zatrudnione osoby odnoszą porażkę w dużym stopniu (26%) z uwagi na nieumiejętność zarządzania informacją zwrotną (ang. feedback), w 23% przypadków z braku umiejętności rozumienia i zarządzania emocjami, w 17% z braku odpowiedniej motywacji do osiągania celów, a w 15% z uwagi na nieadekwatność temperamentu dla danego stanowiska. Tylko 11% przypadków osiągnęło porażkę z uwagi na brak wymaganych kwalifikacji 64. Wynika to z faktu, że wiedza merytoryczna sama w sobie nie może gwarantować sukcesu liczy się umiejętność wykorzystania jej stosownie do wymagań konkretnej sytuacji. Akcentowanie w organizacji nabywania nowej wiedzy fachowej czy też umiejętności technicznych w nowej gospodarce jest niewystarczające rozwój kompetencji powinien być priorytetem. Wyróżnić można dwa obszary 62 Cambridge Advanced Learner s Dictionary on-line, Competence, [ ] 63 A. Flis, Manager nie musi znać się na wszystkim!, ;nie;musi;znac;sie;na;wszystkim,13,0, html [ ] 64 Leadership IQ Study: Why New Hires Fail, [ ] 44

45 kompetencji 65, które pełnią kluczową rolę w organizacji i związane są ściśle z inteligencją intrapersonalną i interpersonalną 66 kompetencje osobiste i społeczne. Podział kompetencji został dokonany na podstawie kierunku ich wpływu; i tak kompetencje osobiste dotyczą szeroko rozumianej samowiedzy oraz umiejętności zarządzania sobą. Kompetencje społeczne natomiast związane są ze zdolnością obcowania z innymi oraz świadomością społeczną. Kompetencje osobiste (por. rys. 8) odgrywają istotną rolę w odkrywaniu własnego potencjału, a następnie jego pełnym wykorzystaniu. Dobrze rozwinięte wzmagają chęć samodoskonalenia się i odwagę w podążaniu w wytyczonym kierunku. Kompetencje te należy kształtować i rozwijać są kluczowym czynnikiem samorealizacji jednostki oraz pomagają jej w zrozumieniu siebie i swojej życiowej drogi. samowiedza samoocena i samoakceptacja zarządzanie sobą pewnośd siebie własna koncepcja siebie świadomośd wartości, potrzeb, przekonao itp. motywacja i potrzeba osiągnięd samoregulacja i samokontrola elastycznośd, inicjatywa, aktywnośd i kreatywnośd pozytywne myślenie, entuzjazm, determinacja spójnośd wewnętrzna, ciekawośd świata Rysunek 8. Podstawowe kompetencje osobiste Źródło: Opracowanie własne. Kluczowym elementem samowiedzy jest świadomość własnej koncepcji siebie i możliwości, jakie daje jej kształtowanie. Ma to szczególne znaczenie w życiu człowieka, często decydując o życiowym sukcesie z uwagi na to, że warunkuje między innymi cele, ocenę postępów oraz zachowanie. Integralną 65 Wyróżnia się również kompetencje formalne, takie jak wykształcenie, odbyte szkolenia, doświadczenie etc. Por. M. Bartosik, Encyklopedia Zarządzania, Zarządzanie kompetencjami, [ ] 66 Jedną z typologii inteligencji podaje H. Gardner, który wyróżnia obecnie osiem jej rodzajów. Obok inteligencji intrapersonalnej i interpersonalnej wymienia inteligencję: muzyczną (ang. musical), cielesno-kinestyczną (ang. bodily-kinestetic), logiczno-matematyczną (ang. logical-methematical), językową (ang. linguistic), przestrzenną (ang. spatial), przyrodniczą (ang. naturalist). Źródło: H. Gardner, The Development and Education of the Mind, Taylor & Francis, London 2005, s

46 częścią samowiedzy jest adekwatna samoocena (ang. self-esteem), która wpływa wzmacniająco na samoakceptację 67 oraz na potrzebę samodoskonalenia się. Wysoka samoocena, a więc w uproszczeniu poczucie dumy, sprzyja rozwojowi pewności siebie, ciekawości i przedsiębiorczości, której inicjację można tłumaczyć poczuciem własnych możliwości i wpływu na bieg własnego życia 68. Poprzez zarządzanie sobą można wpływać na wszystkie elementy samowiedzy dążąc do ich rozwoju i własnej samorealizacji. Aby dopełnić obraz samowiedzy, należy wspomnieć o świadomości m.in. potrzeb, emocji, motywacji czy hierarchii wartości. Wniknięcie we własne stany emocjonalne i ich pogłębione rozumienie sprzyja wyznaczeniu celów życiowych, priorytetów, zachowań czy nawet schematów działania. Istotne znaczenie ma też świadomość schematów myślowych, sposobów zachowywania się w konkretnych sytuacjach (np. stresogennych, wymagających koncentracji), preferowanych stylów działania (np. przywództwa, uczenia się) wiedza ta często pomaga w lepszej samokontroli, samoregulacji oraz pozwala dobrać właściwe środki niezbędne w realizacji celów. Zarządzanie sobą stanowi dopełnienie samowiedzy, z którą jest bardzo silnie związane i współzależne. Ważnym elementem jest umiejętność samoregulacji i samokontroli, polegająca na monitorowaniu, weryfikacji i ewentualnym korygowaniu zachowań, procesów emocjonalnych, sposobu myślenia itp. Dzięki samoregulacji człowiek uczy się kontrolować swoje życie 69, przez co nie boi się podejmować nowych wyzwań i wpływać na siebie poprzez kształtowanie pozytywnie wzmacniających nawyków. Mowa tu przede wszystkim o pozytywnym myśleniu, w tym entuzjazmie i optymizmie. Dzięki nim człowiek może radzić sobie z negatywnymi emocjami, takimi jak lęk, frustracja, smutek czy złość, zmieniając nastawienie do problemów i neutralizując ich niekorzystny wpływ na działanie. Dotyczy to także umiejętności radzenia sobie z sytuacjami stresogennymi. 67 Por. J. Kozielecki, Psychologiczna teoria samowiedzy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981, s S. Harter, Causes, correlates, and functional role of global self worth: A life-span perspective [w:] Competence considered, pod red. R. Sternberg, J. Kolligian, Yale University Press, New Haven 1990, s J. Metcalfe, W. Mischel, A hot/cool analysis of delay of gratification: Dynamics of Willpower, w: Psychological Review 1999, nr 106, s

47 Warunkiem efektywnego realizowania swoich pragnień jest świadome i głębokie przeżywanie połączone z samoregulacją. Obserwacja i weryfikacja własnych myśli oraz działań, mimo że wymagają więcej czasu i energii, przynoszą wiele korzyści, które można sprowadzić między innymi do rozwijania twórczego i elastycznego podejścia w stosunku do życia. Ułatwiają podejmowanie decyzji oraz regulowanie (adaptacyjność) własnych myśli, które stanowią podstawę koncepcji siebie. Ważne przy tym jest zachowanie spójności wewnętrznej, tzn. harmonii, zgody z samym sobą. Kolejnym przykładem kompetencji osobistej związanej z zarządzaniem sobą jest umiejętność motywowania siebie. Źródła motywacji upatruje się często w potrzebie osiągnięć. Według autora teorii osiągnięć D. McClellanda 70 potrzeba osiągnięć to pragnienie realizacji celu lub zadania w sposób bardziej skuteczny niż w przeszłości. Wzbudza energię, ukierunkowuje wysiłki na cel, zwiększa wrażliwość na bodźce istotne, pobudza emocjonalnie oraz wpływa na zaangażowanie i wzmacnia wytrwałość. Innymi słowy pozwala rozwijać się i osiągać cele. Znajomość siebie i czynników, które rozbudzają w nas potrzebę osiągnięć, pozwala na kierowanie własną motywacją. Bardzo przydatna w pobudzaniu motywacji i rozwoju osobistym jest także ciekawość świata, którą można określić mianem otwartości na nowe doświadczenia. Współcześnie coraz większe znaczenie, szczególnie w życiu biznesu i nauki, nabierają umiejętności koncepcyjne, w tym przede wszystkim umiejętność twórczego i krytycznego myślenia oraz umiejętność analizy i syntezy informacji. Umiejętności te są szczególnie pożądane w sytuacjach problemowych oraz wymagających ulepszeń i innowacyjności. Ważne jest również zwrócenie uwagi na rolę, jaką pełni w tych procesach wyobraźnia i intuicja, których użycie wymaga otwartego umysłu i dobrze rozwiniętej samoobserwacji. Intuicja jest istotnym procesem wspomagającym podejmowanie decyzji, szczególnie w warunkach dużej złożoności i niepewności 71. Realizacja celów jednostki nie może odbywać się w oderwaniu od struktur społecznych, w których ona funkcjonuje, ponieważ jej efektywność opiera się 70 D. McClelland wyróżnia obok potrzeby osiągnięć, potrzebę afiliacji (kontakty z ludźmi) oraz władzy (wpływania na innych). Por. D. McClelland, Human Motivation, Cambridge University Press Archive, Cambridge Por. H. Simon, Models of my life, MIT Press, Cambridge 1996, s

48 w dużym stopniu na kooperacji i współzależności. Dlatego tak ważne są kompetencje społeczne. Ich odpowiednie uformowanie i rozwijanie wpływa na owocność kontaktów międzyludzkich oraz grupowy i indywidualny sukces. Jest to szczególnie ważne w kontekście edukacji różnica między zwykłymi pracownikami i menedżerami zwykle nie leży w zdobytej przez nich wiedzy branżowej, ale właśnie w umiejętności jej wykorzystania do własnego rozwoju i do zarządzania kontaktami z innymi ludźmi. świadomośd społeczna empatia zarządzanie relacjami i otoczeniem wrażliwośd, zarządzanie informacją zwrotną, otwartośd i tolerancja świadomośd potrzeb, emocji innych itp. kształtowanie innych (przywództwo, asertywnośd) komunikacja werbalna i niewerbalna rozwiązywanie konfliktów, praca w zespole (troska o innych, współdziałanie) umiejętnośd negocjacji i łagodzenia sporów inspirowanie zmian i umiejętności organizacyjne Rysunek 9. Podstawowe kompetencje społeczne Źródło: Opracowanie własne. Kompetencje społeczne (por. rys. 9) dotyczą świadomości społecznej oraz zarządzania relacjami i otoczeniem. Świadomość społeczną można określić jako szerokie spojrzenie na system powiązań tworzących i organizujących życie społeczne. Zasadniczo dotyczy ona sposobów myślenia, a więc wartości społecznych, konwenansów, opinii, poglądów i postaw ludzi. Ponadto uwzględnia wrażliwość społeczną, style i formy komunikacyjne, obyczajowość, estetykę, religię, politykę, etykę itp. Wyobrażenia te, połączone z ich świadomością i wrażliwością, tworzą bardzo różnorodną sieć porozumienia między poszczególnymi członkami danego społeczeństwa. Im wyższa świadomość społeczna tym sprzężenia zwrotne między ich członkami silniejsze i trwalsze. Wiedza na temat funkcjonujących w danych społeczeństwach schematów myślowych i emocjonalnych, obowiązujących norm, czy występujących różnic kulturowych stanowi ważny krok w kierunku dobrego ich zrozumienia i wykorzystania w ramach tworzenia porządku społecznego. 48

49 Wrażliwość społeczna jest ściśle związana z kulturą i wychowaniem, dlatego na jej kształtowanie największy wpływ ma okres dzieciństwa. Wiąże się ona z takimi elementami, jak tolerancja, otwartość i empatia. Te cechy są niezwykle pomocne w kształtowaniu i zarządzaniu relacjami społecznymi, gdyż poszerzają horyzonty zrozumienia innych ludzi i ich zachowań. W tym kontekście, szczególnie istotną rolę pełni empatia, umożliwiająca spojrzenie z perspektywy drugiej osoby. Zdecydowanie usprawnia komunikację i współdziałanie, tak ważne w grupach i organizacjach. Również tolerancja i otwartość na różnorodność sprawiają, że człowiek w swoim myśleniu i działaniu jest bardziej elastyczny, co przekłada się również na wysoką samoocenę, łatwość w nawiązywaniu kontaktów i szacunek. Świadomość społeczna daje podstawę do sprawnego zarządzania relacjami społecznymi i jego otoczeniem. Wydaje się, że najważniejszą kompetencją w tym kontekście jest komunikacja werbalna i niewerbalna, która stanowi podstawowy warunek prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa, a więc współdziałania i rozwoju. Dobra komunikacja wpływa pozytywnie na skuteczność i efektywność wzajemnych relacji oraz realizowanych wspólnie projektów. Dzięki komunikacji i współdziałaniu ludzie są w stanie dokonać czegoś wspólnie, uwzględniając przy tym interesy swoje i cele innych osób. Ważna będzie tu także, szczególnie w kontekście organizacyjnym, umiejętność rozwiązywania problemów i konfliktów, łagodzenia sporów, czy też umiejętność negocjacji i asertywność. Umiejętność wpływania i kształtowania innych w dużym stopniu dotyczy przywództwa transformacyjnego, które stanowi ponadczasowy sposób na realizowanie celów wymagających współdziałania. Takie przywództwo oparte jest na synergii, zaufaniu oraz transferze wiedzy i doświadczenia, które można porównać do wzajemnego rozwoju. Oznacza to, że obie stron są wygranymi. Ważna jest również umiejętność zarażania entuzjazmem oraz swoją wizją. Jest wiele udowodnionych przykładów pozytywnego przełożenia się kompetencji osobistych i społecznych na życie zawodowe. Przytoczę tylko dwa z nich. Pracownicy amerykańskiej firmy ubezpieczeniowej Metropolitan Life (obecnie MetLife) o wysokim poziomie optymizmu sprzedali w pierwszych dwóch latach o 37% więcej ubezpieczeń na życie niż pesymiści. Ponadto agenci, będący w grupie 10% największych optymistów sprzedało o ponad 88% polis więcej niż 49

50 grupa 10% największych pesymistów 72. Inne badanie, obejmujące 130 kierowników wysokiego szczebla, wykazało, że zależnie od tego, jak radzili oni sobie z własnymi emocjami, tyle osób chciało z nimi współpracować 73. Widać stąd, że kompetencje mają realne przełożenie na wyniki w pracy, a także na subiektywne poczucie samorealizacji, a więc i zadowolenie jednostki. Warto zauważyć, że organizacje, które kładą silny nacisk na rozwój i wykorzystanie kompetencji swoich pracowników, potrafią lepiej budować swoją przewagę konkurencyjną (ang. performance) i uznawane są za bardziej innowacyjne i wizjonerskie 74. To właśnie kompetencje są głównym źródłem sukcesu organizacji, ale również jednostki. W czasach niepewności nie wystarcza już naśladować liderów w danej branży, ponieważ wzrost konkurencji i złożoność nie gwarantuje sukcesu. Konieczne jest daleko posunięta innowacyjność oparta na kompetencjach uczestników organizacji, w szczególności zaś liderów osób o nadzwyczajnym potencjale. Reasumując, kompetencje osobiste i społeczne stanowią podstawę świadomego oraz ukierunkowanego na przyszłość rozwoju jednostki. Dobre samopoznanie, zarządzanie sobą czy umiejętność skutecznego obcowania z innymi to tylko przykłady kompetencji niezbędnych każdemu człowiekowi wartościowych z punktu widzenia samorealizacji i odnalezienia się we współczesnym, dynamicznie zmieniającym się świecie. Jest to szczególnie istotne, ponieważ oczekiwania ustawicznie rosną, a osobiste pragnienie osiągnięcia sukcesu, w tym realizacji potencjału osobistego, pozostaje. Współczesna organizacja powinna być aktywnym uczestnikiem identyfikacji i rozwijania kluczowych kompetencji pracowników, które byłyby pomocne w jakościowym skoku w jej funkcjonowaniu. 72 M. Seligman, Optymizmu można się nauczyć, Media Rodzina, Poznań 1996, s W. Clarke Associates, Activity vector analysis: Some applications to the concept of emotional intelligence, Walter V. Clarke Associates, Pittsburgh 1996, cyt. za: C. Cherniss, The Business Case for Emotional Intelligence, [ ] 74 C. Colins, I. Porras, Building your company's vision, w: Harvard Business Review 1996, nr 5, s

51 2.4. Oddziaływanie przywództwa na uczestników organizacji W ostatniej dekadzie znacznie wzrosło zainteresowanie przywództwem w biznesie. Przyczyn może być kilka, choć najważniejszą z nich wydaje się zdolność przywództwa (ang. leadership) do integracji czynników sukcesu organizacji, a także funkcji zarządzania. Ponadto przywództwo w organizacji postrzegane jest często jako rozwiązanie mogące sprostać wyzwaniom nowej gospodarki. Przywództwo to niezwykle interesujące i wieloaspektowe zagadnienie, które doczekało się wielu różnych interpretacji i modeli. Według R. Griffina przywództwo można utożsamiać z funkcją kierowania ludźmi, która obok trzech innych funkcji, takich jak planowanie i podejmowanie decyzji, organizowanie oraz kontrolowanie składa się na proces zarządzania organizacją 75. Definiuje on przywództwo jako zespół procesów wykorzystywanych w celu sprawienia, by członkowie organizacji współpracowali ze sobą w interesie organizacji 76. Przywództwo stanowi w tym przypadku integralną część procesu zarządzania podobne zdanie na ten temat wyraził J. Stoner 77. Mówiąc o przywództwie w kontekście zarządzania warto przytoczyć tu słowa marszałka polnego W. Slima, który stwierdził, że: Przywództwo dotyczy ducha, na którego składa się osobowość i wizja. W praktyce jest ono sztuką. Zarządzanie dotyczy umysłu i ma więcej wspólnego z precyzyjnymi kalkulacjami, statystykami, metodami, harmonogramami i procedurami. W praktyce jest ono nauką ścisłą. Menedżerowie są potrzebni. Przywódcy niezastąpieni 78. Wynika stąd, że różnica między zarządzaniem a przywództwem istnieje i nie można traktować tych pojęć wymiennie. Współczesna organizacja nie może obejść się zarówno bez zarządzania, jak i przywództwa. Jednak niepewność rynku sprawia, że firma, które chce przetrwać, a tym bardziej osiągnąć sukces, musi być elastyczna i chcieć się zmieniać. Sukces tych zmian w obrębie organizacji jest zdeterminowany szacunkowo w 70 90% przez przywództwo, a tylko 10 30% przez zarządzanie 79. Nie zmienia to jednak faktu, że zarządzanie i przywództwo powinny być ze sobą zintegrowane. Uzupełnienie tych dwóch spojrzeń 75 R. Griffin, Podstawy zarządzania organizacjami, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1996, s Tamże, s Por. J. Stoner, R. Freeman, D. Gilbert Jr., Kierowanie, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1997, s W. Slim, cyt. za: J. Adair, Od bossa do lidera, Wydawnictwo Wolters Kluwer, Kraków 2008, s J. Kotter, Leading Change, Harvard Business School Press, Harvard 1996, s

52 na organizację działania pracowników pomoże w pełni wykorzystać ich potencjał przy jednoczesnym zadowoleniu i sukcesie jednostek oraz całej organizacji inteligentnej. Przywództwo ma znamiona zarówno procesu, jak i właściwości 80. Proces przywództwa polega na ukierunkowywaniu i daleko idącym wspieraniu działań uczestników zespołu i całej organizacji w realizowaniu postawionych celów. Chodzi tu zatem o takie oddziaływanie przywódcy, które wydobywa z ludzi wszystko to, co niezbędne w osiągnięciu sukcesu. W przypadku traktowania przywództwa jako właściwości, akcent kładzie się na cechy osobiste przypisane przywódcom. Źródłem przywództwa nie powinna być formalna pozycja w hierarchii czy też układ siły i nacisku, którego bronią byłaby kara. Przywództwo w organizacji przyszłości powinno być oparte na pozytywnych interakcjach takich jak sympatia, podziw, wzajemny szacunek i zaufanie. Dotyczy to osobowości przywódcy, jego charyzmy, ale także kompetencji czy wiedzy fachowej, które sprawiają, że pozostałe jednostki pragną podążać drogą wskazaną przez lidera, a także kształtować w sobie podobne cechy. Z punktu widzenia rozwoju kapitału ludzkiego ważne jest opisanie dwóch koncepcji przywództwa opracowanych przez J. Burnsa, który wyróżnia przywództwo transakcyjne i transformacyjne. Przywództwo transakcyjne opiera się na idei wymiany i występuje wówczas, gdy jedna z osób podejmuje inicjatywę w nawiązaniu kontaktu z innymi w celu dokonania pewnej wymiany. Przywództwo transformacyjne natomiast obejmuje osoby, przywódców i naśladowców, którzy poprzez wzajemne zaangażowanie się przenoszą swoją moralność i motywację na wyższe poziomy. Polega ona zatem na silnie powiązanym i współzależnym uczeniu się oraz wzajemnym wzbogacaniu się w trakcie realizacji celów. Sprzyja to podejmowaniu wyzwania samodoskonalenia się. Inspirowanie do pracy nad sobą można porównać do filozofii osobistego kaizen 81, która oparta jest na idei ciągłego krok po kroku ulepszania, doskonalenia. Należy przy tym pamiętać, że człowiekowi nie jest dana doskonałość, dlatego jedyne, czego może, a wręcz powinien oczekiwać od siebie to postępy. 80 Por. R. Stogdill, Handbook of leadership: A survey of theory and research, New York 1974, s Kaizen (jap. 改 善, kai zmiana, zen dobry) w dosłownym tłumaczeniu to zmiana na dobre. Filozofia ta wywodzi się z japońskiej kultury i praktyki zarządzania. Podstawową regułą tej filozofii jest ciągłe zaangażowanie oraz ciągłe podnoszenie jakości firmy i produktu. Zarówno ideę, jak i większość zasad kaizen można przenieść na grunt rozwoju osobistego człowieka. 52

53 Biorąc pod uwagę m.in. powyższe koncepcje przywództwo można zdefiniować jako proces oddziaływania na innych poprzez realizowanie celów, które stają się celami wspólnymi i pożądanymi. W związku z tym lider jest ucieleśnieniem woli zespołu i jego wysiłki powinny zmierzać do realizacji wspólnej wizji poprzez współpracę opartą na przyjętych wartościach i celach. Przywództwo rozpatrywane jest tu w kontekście grupy. Prawdziwe przywództwo przyciąga innych i nie może być oparte na manipulowaniu, instruowaniu czy rozkazywaniu. Oddziaływanie przywództwa na kapitał ludzki jest niezwykle bogate (por. rys. 10). Najważniejszym obszarem oddziaływania na innych uczestników organizacji są inspiracja i stymulowanie. Inspiracja wypływa m.in. z tego, co lider robi i co z sobą reprezentuje kluczowe są tu postawy i wzorce myślenia lidera. Szczególne znaczenie będą tu miały entuzjazm, kreatywność, przedsiębiorczość, wrażliwość czy też wytrwałość lidera, którymi to cechami powinien poniekąd zarażać innych kształtując w nich budujące wzorce i postawy. Ponadto dotyczyć to będzie takich kwestii jak: sposób działania, podejmowania decyzji, zachowania w stosunku do innych, samodoskonalenia i wsparcia innych etc. Dzięki inspiracji i stymulowaniu, które pobudzają siły pracowników, możliwe jest osiągnięcie przez nich lepszych wyników zarówno w pojedynkę, jak i w ramach zespołu. inspirowanie, stymulowanie i motywowanie wiara w innych, zjednywanie i angażowanie przywództwo wzbogacanie i kształowanie innych ukierunkowywanie, wizja sukcesu Rysunek 10. Sposoby oddziaływania przywództwa na kapitał intelektualny Źródło: Opracowanie własne. Przywództwo powinno pracowników motywować i odkrywać drzemiący w nich potencjał oraz stymulować do przezwyciężania barier związanych z polityką, biurokracją czy też z ograniczonymi zasobami 82 organizacyjnymi a także niwelowania słabych stron i wykorzystywania mocnych stron pracownika. Liderzy inspirują i stymulują innych do osiągania lepszych wyników, które sprawiają, że określona sytuacja staje się lepsza. Poprzez motywowanie i inspirowanie, wyzwalają w uczestnikach organizacji pozytywną energię do działania, a także rozbudzają potrzebę 82 J. Kotter, dz. cyt., s

54 samodoskonalenia i doskonalenia otoczenia, aby każdy był liderem zmian. Poprzez ich entuzjastyczne działanie, w organizacji kształtuje się kultura sukcesu i wytrwałości. Stymulowanie i inspirowanie najczęściej realizowane są poprzez odwoływanie się do różnego rodzaju potrzeb i wzmocnienia pragnienia ich spełnienia. Mowa tu o potrzebie uznania, posiadania większej odpowiedzialności i wpływu, potrzebie osiągnięć czy też samorealizacji. W kontekście samorealizacji i związanym z nią procesem samodoskonalenia przywództwo powinno mieć na celu stymulację intelektualną rozumianą m.in. jako wzbogacanie i kształtowanie innych, poprzez podejmowanie interakcji zorientowanych na uczenie się od siebie nawzajem oraz transfer wiedzy i doświadczenia. Niezbędnym elementem jest tu odpowiednia kultura organizacyjna oparta na wzajemnym zaufaniu i doskonaleniu. Pracownicy z pierwiastkiem przywództwa powinni być skłonni do rozwijania kompetencji innych, co wiąże się ściśle z budowaniem przez liderów zaangażowania i atmosfery sprzyjającej zmianom na dobre. Ponadto, wiąże się to z postępem myślenia systemowego, obejmującego m.in. dobro całej organizacji. Przywództwo to także kwestia zjednywania ludzi, pozyskiwania ich zaufania oraz sprawiania, że ludzie chcą się jednoczyć i zaangażować. Ma to ścisły związek z wizją i wypracowaniem strategii, która ukierunkowuje energię całego zespołu i ułatwia wzmożoną koncentrację na założonych celach. Przywództwo wpływa na rozwój kapitału intelektualnego pracowników mobilizująco i integrująco. Wizja sukcesu roztaczana przez lidera stanowi ważną podporę dla podejmowanych przez pracowników działań i wysiłków, zmierzających do realizacji celów i sprostaniu wyzwaniom. Przywództwo wymaga, aby wizja uwzględniała interesy uczestników organizacji, była przez nich rozumiana i najlepiej przez nich samych tworzona, dzięki czemu ich motywacja będzie silniejsza. Niezbędna w tym kontekście jest rozbudowana komunikacja zespołowa i szeroko zakrojona współpraca między członkami grupy, która obejmowałaby nie tylko dialog dotyczący wypracowania wspólnych celów, zrozumienia ich znaczenia dla ich samych i organizacji, ale także komunikacji własnych pasji, wartości. Pozwoli to na lepsze wzajemne zrozumienie siebie i bardziej efektywną współpracę w realizacji celów i wzbogacania się. Wydaje się, że przywództwo ujawnia się naturalnie i nie wymaga formalnej wyższej pozycji w stosunku do innych uczestników zespołu czy grupy. W podobnym 54

55 tonie na temat kształtowania się przywództwa wypowiadają się D. Goleman, R. Boyatzis i A. McKee. Według nich podstawą inicjacji i rozwoju przywództwa jest inteligencja emocjonalna lidera, umożliwiająca mu odnalezienie i wzmacniania więzi z grupą. Ta symbiotyczna interakcja występuje wówczas, gdy pojawiają się pozytywne emocje, które są następnie rozwijane i uzewnętrzniane poprzez entuzjazm, determinację, zapał czy też pasję 83. Osiągnięcie harmonii, współbrzmienia lidera z grupą wynikają z wysoko rozwiniętej inteligencji emocjonalnej lidera, która stanowi klucz do efektywnego i skutecznego przywództwa (por. 3.1). Dobre przywództwo wymaga od lidera szczególnych kompetencji społecznych związanych przede wszystkim z porozumiewaniem się (komunikacją), ale także z odpowiednią wrażliwością społeczną. J. Adair 84 twierdzi bowiem, że skuteczne przywództwo to nic innego, jak robienie właściwych rzeczy w odpowiednim czasie 85. Warto zaznaczyć, że prawdziwy lider pełni równolegle rolę mentora, co oznacza, że nie dąży do kierowania innymi. Dynamizuje jednak proces rozwoju innych, inspirując i aktywując motywację samoistną do osiągania wyznaczonych celów. Jednym z jego głównych zadań jest tworzenie odpowiedniej atmosfery, która sprawia, że pracownik dąży do podejmowania nowych wyzwań, pomimo wewnętrznych wątpliwości czy lęków. Obserwacja prawdziwego lidera w działaniu pobudza samoistną motywację do stawania się równie niezależnym, aktywnym i entuzjastycznie nastawionym do swoich przedsięwzięć. Konieczne jest zastrzeżenie, że przywództwo jutra powinno być oparte na partnerstwie, a nie na konieczności istnienia podwładnych. Pogląd, że liderów nie może być więcej w zespole niż jeden wydaje się być nieuzasadniony, ponieważ współcześnie nie utożsamia się osoby lidera z kierownikiem wyznaczającym autorytatywnie zadania. W organizacji inteligentnej współpraca wielu liderów pozwala na wytworzenie odpowiedniego planu działania bez ingerencji w indywidualne preferencje i pomysły. 83 D. Goleman, A. McKee, R. Boyatzis, Primal Leadership: Realizing the Power of Emotional Intelligence, Harvard Business School Press, Boston 2002, s John Adair jest jednym ze światowej sławy specjalistów z zakresu przywództwa i kształtowania liderów. Autor ponad 40 książek, z których najbardziej znane tytuły to: Effective Leadership Development, John Adair's 100 Greatest Ideas for Effective Leadership and Management, The Inspirational Leader: How to Motivate, Encourage and Achieve Success oraz Effective Strategic Leadership: An Essential Path to Success Guided by the World's Great Leaders. Źródło: John Adair, Leadership & Management, [ ] 85 J. Adair, Anatomia biznesu. Przywództwo, Wydawnictwo Studio Emka, Warszawa 2000, s

56 Lider nie dąży w tym przypadku do nakazywania i zakazywania, ale do efektywnego partnerstwa w osiąganiu celów. Przywództwo ma na celu dynamizowanie zmian zachodzących w ramach organizacji. Uaktywnia ono w ludziach różne potrzeby, ambicje i wpływa korzystnie na ich motywację. Pobudza do działania, wzmacnia, zacieśnia więzi współpracy, docenia i nagradza włożony wkład oraz wychodzenie z własną inicjatywą. Przywództwo nie akceptuje status quo, natomiast akcentuje rolę dążenia do pozytywnych zmian, a dużą wagę przykłada do wizji, wartości i motywacji 86. Podstawowy obszar oddziaływania przywództwa na jednostki obejmuje współpracę, komunikację, dbanie o atmosferę panującą między uczestnikami grupy i dążenie do tego, aby wspólnie udało się osiągnąć wyznaczony cel. 86 J. Gardner, cyt. za: J. Maxwell, Być liderem: czyli jak przewodzić innymi, Wydawnictwo Medium, Warszawa 1994, s

57 3 Rozdział 3. Lider w kontekście zarządzania organizacją O dobrym przywódcy powiedzą Sami to zrobiliśmy. Lao-Tse 57

58 3.1. Efektywny i skuteczny lider w zarządzaniu organizacją Liderzy to osoby zdolne do poprowadzenia organizacji do długotrwałego sukcesu, osoby grające pierwsze skrzypce we współczesnej gospodarce i społeczeństwie. Jedyny warunek to efektywność i skuteczność lidera. Na przestrzeni ostatniego stulecia wiele badań naukowych próbowało odkryć, co warunkuje sukces lidera. Odpowiedzi poszukiwano zarówno w jego cechach osobistych, jak i interakcji jego zachowania z zaistniałymi warunkami sytuacyjnymi. Obecnie można mówić o syntezie tych podejść, z której wyłania się obraz lidera na miarę nowej gospodarki. Pierwsze badania nad fenomenem przywództwa koncentrowały się głównie wokół samej osoby lidera. Wierzono, że pewne różnice indywidualne predestynują daną jednostkę do przyjęcia roli przywódcy. W wyniku tego założenia, powstawały opracowania, w których porównywano osoby liderów z ich podwładnymi, starając się uchwycić istotne różnice pomiędzy nimi. W pierwszej połowie XIX wieku dużo uwagi poświęcono takim cechom jak inteligencja, zdolności przystosowawcze, status socjoekonomiczny, wykształcenie, a także cechy wyglądu m.in. wzrost lub stan zdrowia 87. Wyniki tych badań często były niejednoznaczne. Wykazano na przykład, że liderzy odznaczają się wyższym poziomem inteligencji, a jednocześnie odkryto, że zbyt duża przewaga liderów w tym zakresie może mieć niekorzystny wpływ na komunikację pomiędzy nimi a podwładnymi. Był to pierwszy sygnał, wskazujący na to, że trudno o uniwersalny model lidera w oderwaniu od sytuacji i otoczenia. Po zachwianiu się wiary w uniwersalność cech przywódczych, równolegle zaczął rozwijać się nurt sytuacyjny, a badania w ramach ujęcia cechowego często nie miały już tak jednoznacznego wydźwięku. Niemniej jednak kontynuowano porównania przywódców i udało się zauważyć kilka ciekawych zależności, m.in. 88 : 1. W drugiej połowie XIX wieku spadło znaczenie statusu socjoekonomicznego. Coraz częściej wysoki status nie gwarantował pozycji przywódcy, a znacznie lepszym predykatorem stał się poziom wykształcenia. 87 R. Karaszewski, Przywództwo w środowisku globalnego biznesu, TNOIK Dom Organizatora, Toruń 2008, s B. Bass, Bass & Stogdill's Handbook of Leadership, Free Press, New York 1990, s

59 2. Potwierdzono poprzednie odkrycia dotyczące poziomu inteligencji liderów. Większą uwagę poświęcono badaniu nowych konstruktów, m.in. inteligencji emocjonalnej i inteligencji społecznej, w których widziano lepszą identyfikację zdolności przydatnych w relacji z innymi ludźmi. 3. W rozległym projekcie badawczym Stogdill wykazał pozytywny wpływ takich cech, jak: inteligencja, czujność, przenikliwość, odpowiedzialność, inicjatywa, wytrwałość, pewność siebie, energiczność, poczucie sensu, tolerancja frustracji i opóźnień oraz oryginalność 89. Inne badania prowadzone pod koniec XX wieku zasadniczo potwierdzały poprzednie ustalenia, ale coraz częściej zwracano uwagę na ich nieuniwersalność. Między innymi C. Farkas i S. Wetlaufer 90 udowodnili, że odpowiednia osobowość nie decyduje wprost o efektywności w wykonaniu określonego zadania badani przez nich szefowie wybierali odpowiedniego lidera, a także styl przywództwa dopiero po analizie sytuacji organizacji, nie kierując się prostymi preferencjami lub wiarą w uniwersalność modelu lidera. Modele sytuacyjne poszerzyły perspektywę analizy badanego zagadnienia. Wielu badaczy było przekonanych, że nie istnieje prosty gen lidera, a co za tym idzie, cechy efektywnego lidera nie zawsze są takie same. Zwrócono większą uwagę na okoliczności, w których działa przywódca i starano się zidentyfikować taką konfigurację wszystkich elementów (cech, zachowań i otoczenia), aby skuteczność przywództwa była największa. Ogromne zasługi w tym kontekście należy przyznać F. Fiedlerowi, który zwrócił uwagę na fakt, że styl przywództwa powinien odzwierciedlać okoliczności ujęte w ramach trzech czynników 91 : struktura zadania: złożona lub prosta; władza przywódcy: duża lub mała; stosunki między przywódcą a grupą: dobre lub złe. Powyższe czynniki generują osiem możliwych sytuacji, które może spotkać lider. Kluczem do jego sukcesu jest odpowiednie dobranie stylu swojego oddziaływania lub próba dopasowania sytuacji do preferowanego stylu działania lidera. 89 R. Karaszewski, dz. cyt, s Tamże, s L. Kanarski, Przywództwo we współczesnych organizacjach, Dom Wydawniczy ELIPSA, Warszawa 2005, s

60 Na zagadnieniu optymalnego dopasowania opiera się również model Hersey a i Blancharda, w którym styl działania lidera powinien być odpowiedzą na potrzeby i poziom dojrzałości podwładnych 92. Działania podejmowane przez przywódcę mogą być skoncentrowane na pomocy merytorycznej czyli zadaniowej lub na wsparciu emocjonalnym i relacyjnym podwładnych. W pierwszym etapie rozwoju relacji, ważne jest wsparcie merytoryczne, a więc styl autokratyczny/instruktażowy, w którym działania relacyjne są marginalne. Ich znaczenie wzrasta stopniowo w etapie drugim, kiedy podwładni oczekują większego zaufania wówczas najefektywniejszy jest styl dyrektywny, w którym dużo jest działań relacyjnych i zadaniowych. W etapie trzecim podwładni nie potrzebują dużego wsparcia zadaniowego i chętnie sami podejmują inicjatywę, lider z kolei powinien przyjąć styl partycypacyjny. W ostatnim etapie rozwoju relacji, lider stopniowo wycofuje swoje działania, zarówno relacyjne, jak i dyrektywne, prezentując styl delegujący. Uwzględnianie poszczególnych etapów cyklu rozwoju pozwala uniknąć konfliktów na linii lider podwładni, jednocześnie optymalizując efekty całego zespołu. W nurcie sytuacyjnym pojawiały się również modele, próbujące opisać algorytm postępowania w różnych okolicznościach. Na podstawie szeregu pytań i analizy problemu oraz nastawienia podwładnych, lider mógł określić najskuteczniejszy sposób działania. Do takich koncepcji można zaliczyć teorię R. House a oraz model V. Vrooma i P. Yettona 93. Próby ich weryfikacji nie przyniosły w pełni zadowalających efektów, co może świadczyć o jeszcze większej złożoności problemu przywództwa. Najprawdopodobniej problemy, przed którymi staje lider, nie mogą zostać ujęte w proste algorytmy, a działanie przywódcy wymaga dużej intuicji, taktu oraz doświadczenia 94. Próbą integracji podejścia cechowego i sytuacyjnego jest model opracowany przez J. Adaira 95. Namawia on, aby nie rezygnować z ujęcia cechowego, gdyż może być ono pomocne w kontekście kształtowania liderów 96. W ujęciu cechowym zbyt często zakładano, że cechy lidera są wrodzone, co ograniczało zakres tych teorii. J. Adair przekonuje, że pewne cechy charakteru stanowią istotny rys przywództwa i powinny 92 Tamże, s R. Karaszewski, dz. cyt., s , R. Brown, Procesy grupowe, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2006, s

61 być wytrwale kształtowane i oceniane. Do ogólnych cech efektywnego lidera zalicza: entuzjazm, integralność, wytrzymałość, uczciwość, ciepło, życzliwość i pewność siebie. zadanie jednostka zespół Rysunek 11. Trzy obszary potrzeb Źródło: J. Adair, How to Grow Leaders: The Seven Key Principles of Effective Development, Kogan Page, London 2009, s. 20. Rozwijanie powyższych cech zwiększy skuteczność oddziaływania lidera. J. Adair wyróżnił trzy najważniejsze obszary, w ramach których powinien podejmować działania przywódca: są to działania związane z zadaniem, z potrzebami grupy oraz z potrzebami jednostek 97. Obszary te przedstawił w metaforze trzech okręgów, których powierzchnie nachodzą na siebie (por. rys. 11). Zaniedbanie którejkolwiek ze sfer wpływa negatywnie na pozostałe, a kluczem do efektywnego działania jest utrzymywanie odpowiedniej równowagi pomiędzy nimi 98. Pomimo wielości podejść do problemu przywództwa i osoby lidera, wciąż nie można mówić o zintegrowanej i kompleksowej koncepcji. Pomimo to panuje zgoda, że przywódca jest postacią niezwykłą, o ponadprzeciętnych uzdolnieniach w obszarze inspirowania siebie i innych. Obecnie akcentuje się rolę pracy nad sobą i kształtowania w jednostce odpowiednich postaw oraz umiejętności, które uczynią ją efektywnym i skutecznym liderem. O taki zbiór kompetencji opierają się popularne współcześnie programy kształtowania liderów (por. 3.2.), starając się wypracować w osobie przyszłego przywódcy odpowiednie podejście do siebie (kompetencje osobiste) oraz do innych (kompetencje społeczne). Ogólny podział na kompetencje osobiste i społeczne ilustruje tabela 1. Warto przyjrzeć się bliżej niektórym z nich oraz ich roli w dynamizowaniu oddziaływań lidera. 95 L. Kanarski, dz. cyt., s J. Adair, Leadership Skills, CIPD Publishing, London 1998, s J. Adair, How to Grow Leaders: The Seven Key Principles of Effective Development, Kogan Page, London 2009, s J. Adair, Od bossa do lidera, dz. cyt., s

62 Tabela 1. Najbardziej pożądane kompetencje lidera przyszłości kompetencje osobiste wysoki poziom wiedzy o samym sobie (słabe i mocne strony, cele życiowe) i otoczeniu; umiejętnośd zarządzania sobą (samokontrola, samoregulacja, samoobserwacja, autoprezentacja); rozwinięta motywacja (m.in. do samodoskonalenia się) oraz intuicja; umiejętnośd kreatywnego i strategicznego myślenia; wielki entuzjazm i determinacja; ugruntowane wartości i zasady - życie zgodnie z nimi; duża proaktywnośd połączona z ciekawością świata. kompetencje społeczne wysoka wrażliwośd społeczna (umiejętnośd słuchania, empatia, identyfikacja potrzeb, celów i oczekiwao innych, tolerancja); umiejętnośd tworzenia i dzielenia się wizją; antycypowanie zmian; umiejętnośd wywierania wpływu na innych (motywowowanie, angażowanie i inspirowanie); orientacja na współdziałanie (skłonnośd do dzielenia się władzą oraz wiedzą, wspieranie innych); bardzo dobrze rozwinięte umiejętności organizacyjne; umiejętnośd budowania i integrowania grupy. Źródło: Opracowanie własne. Prawdziwe przywództwo ma swoje źródło w myślach jednostki, dlatego świadomość siebie i otoczenia to jedna z cech charakterystycznych wybitnych liderów. Liderzy koncentrują się na możliwościach, wzmacniając przy tym swoje mocne strony, a świadomość ograniczeń i słabych stron pomaga im w przezwyciężaniu ich. Ponadto skupiają się na elementach, które są w stanie kontrolować i są świadomi tego, że im lepiej znają siebie, tym większy mają wpływ na innych. Dobry lider zna swoje słabe i mocne strony, jest świadomy swoich potrzeb i oczekiwań, własnych aspiracji, celów i priorytetów życiowych, a także własnej hierarchii wartości. Lider rozumie osobiste ograniczenia i to, jaki mają wpływ na działania. Dzięki temu łatwiej jest mu niwelować lęki i inne bariery związane z niewiedzą. Duża samoświadomość ściśle łączy się z pewnością siebie oraz silnym poczuciem własnej wartości i umożliwia lepszą samokontrolę i samoregulację. Obok samoświadomości skuteczny lider posiada ponadprzeciętną świadomość otoczenia, która pozwala łatwiej wychwytywać mu szanse i zagrożenia. Lider powinien być wrażliwy na środowisko, w którym żyje i pracuje oraz starać się je zrozumieć. Dotyczy to szczególnie kręgu wpływu, a także kontekstu kulturowego. Według J. Alexandera i M. Wilsona efektywny przywódca powinien rozumieć własną kulturę i znać swoje miejsce w niej, łącznie z wartościami i różnicami w stosunku do innych 62

63 kultur 99. Bardzo ważne z punktu widzenia obcowania z innymi ludźmi jest również zrozumienie zasad kierujących zachowaniem, m.in. zasady wzajemności, sposobów wywierania wpływu. Odpowiedzialność moralna stanowi zarówno dla lidera, jak i całej organizacji kluczowy element przyczyniający się do wzrostu zaufania i otwartości między uczestnikami zespołu czy organizacji. Szczerość panująca w zespole, ma swoje źródła w pokorze i otwartości liderów, którzy nie posiadają oporów przed przyznaniem się do tego, że nie znają wszystkich odpowiedzi. Traktowanie innych w sposób uczciwy, z poszanowaniem oraz działanie w obrębie wyznawanych pozytywnych wartości wzbudza silne więzi porozumienia. Pokora oznacza zarówno umiejętność postrzegania prawdy o sobie, jak i otwartość na powiększanie swojej wiedzy dotyczącej dobrego przywództwa. 100, co wiąże się z wystrzeganiem się chciwości i pychy. Jest to tym bardziej istotne dla organizacji przyszłości, które opierają na współpracy i wzajemnym doskonaleniu i teoretycznie nieograniczonym zaufaniu i transparentności. Lider jest wzorem do naśladowania, daje dobry przykład, bierze odpowiedzialność za swoje działania i słowa. Kluczowym elementami efektywnego lidera są ponadto entuzjazm i optymizm. Serdeczność, życzliwość i otwartość te cechy przyciągają innych, są zaraźliwe i dynamizują wspólne działania, czyniąc je bardziej satysfakcjonującymi. Entuzjastyczne nastawienie lidera zwiększa aktywność zatrudnionych i wpływa na ich zaangażowanie. Badania przeprowadzone przez J. Zengera i J. Folkmana na najmniej skutecznych menedżerach przywódcach wykazały, że najgorsi przywódcy to tacy, którym brakuje entuzjazmu i energii 101. Ważną cechą lidera jest zdolność wybiegania w przyszłość (uznało ją za ważną 63,51% liderów z największych korporacji sklasyfikowanych na liście Forbes Global ). Antycypowanie przyszłości oraz silna osobowość ułatwiają liderowi kreowanie wizji, w którą zaczynają wierzyć osoby, z którymi współpracuje. Liderzy charyzmatyczni 99 J. Alexander, M. Wilson, Przewodzenie ponad granicami kultur, [w:] Organizacja przyszłości, pod. red. F. Hesselbein, M. Goldsmith, R. Beckhard, Warszawa 1998, s J. Adair, Anatomia biznesu. Przywództwo, dz. cyt., s Pozostałych dziewięć cech najmniej skutecznych przywódców to: akceptacja własnych przeciętnych wyników, brak określonej wizji i kierunku działania, brak umiejętności trafnej oceny sytuacji, niechęć do współpracy, niekonsekwencja, niechęć do nowych pomysłów, brak umiejętności wyciągania wniosków z własnych błędów, brak zdolności interpersonalnych oraz niewspieranie rozwoju zawodowego innych. Źródło: J. Zenger, J. Folkman, 10 grzechów głównych popełnianych przez liderów, Harvard Business Review, [ ] 102 R. Karaszewski, dz. cyt., s

64 potrafią odpowiednio wyartykułować swoją wizję, dobitnie ukazując jej pozytywne aspekty 103. Wizjonerami, którzy odkryli konieczność i pożądany kierunek zmian zaliczyć można Stevena Jobsa (Apple Computers), Billa Gatesa (Microsoft), Sama Waltona (Wal- Mart), Jacka Welcha (General Electric), Warrena Buffetta (Berkshire) czy też Larry ego Page a i Sergey Brin z Google Inc. W czasach niepewności coraz ważniejszą cechą skutecznego lidera jest otwartość na zmiany, elastyczność oraz wysoka akceptacja niepewności i niepowodzenia. Dzięki temu, lider nie boi się ryzykować i działać, a także potrafi porzucić poprzednią ścieżkę działania, jeśli okoliczności wymuszają zmianę strategii. Doskonałe rezultaty osiągają też liderzy, których nie zadawala status quo. Permanentnie szukają nowych pomysłów i możliwości, wykorzystując przy tym zdolność systemowego spojrzenia na otoczenie, zmiany perspektywy widzenia 104. W relacjach z podwładnymi dobry lider nie dąży do kierowania, ale do kształtowania w nich samodzielności w myśleniu i odpowiedzialności za własne działanie. Poprzez stworzenie odpowiedniej atmosfery sprawia, że chcą niwelować swoje słabości, a także czują się pewniej i podejmują nowe wyzwania, pomimo wewnętrznych wątpliwości czy lęków. Obserwacja prawdziwego lidera w działaniu, pobudza samoistną motywację do stawania się równie niezależnym, aktywnym i entuzjastycznie nastawionym do swoich przedsięwzięć. Jest to możliwe dzięki przyjaznej i partnerskiej atmosferze, w której promuje się przedsiębiorczość, innowacyjność oraz rozbudowany feedback. W relacjach z jednostkami lider powinien przyjmować rolę mentora, dbając o wspomaganie ich rozwoju. Oferuje im pomoc i radę, a jednocześnie wynagradza za inwencję i przedsiębiorczość. Efektywny przywódca powinien nieustannie pracować nad umiejętnościami komunikacyjnymi i świadomie wykorzystywać różne kanały komunikacji. Nawiązanie i rozwój odpowiednich relacji oparte są na otwartej wymianie myśli, której jakość zależy w szczególności od lidera i jego mowy ciała 105 oraz umiejętność aktywnego słuchania. Aktywne słuchanie daje rozmówcy poczucie, że jest ważny, a to, co mówi jest warte wysłuchania. Sprzyja to rozwijaniu relacji, 103 Tamże, s R. Charan, Indicators of Leadership Potential, About.com: Human Resources, [ ] 105 Na całkowity przekaz danego komunikatu tylko w 7% wpływają same słowa, w 38% sygnały głosowe (m.in. ton głosu, modulacja), a w 55% mowa ciała, a więc komunikacja niewerbalna. Por. A. Mehrabian, Silent messages: Implicit communication of emotions and attitudes, Wadsworth, Belmont

65 wzajemnej sympatii i szacunku. Lider nie powinien przerywać wypowiedzi, z szacunkiem wysłuchać to, co ma do powiedzenia podwładny, nawet jeśli uważa, że nie ma on racji. Lider musi umieć jasno formułować i komunikować cele i upewnić się, że zostały dobrze zrozumiane. Lider powinien odznaczać się dużą wrażliwością i empatią potrzebną do zrozumienia jednostek, z którymi współpracuje. Ważna jest przy tym empatia, afirmacja oraz aprobata uczuć, co pomoże uniknąć nieporozumień i wzmocni więź. Immanentną częścią wartościowej komunikacji jest także informacja zwrotna, która powinna zakładać akceptację podwładnego przy jednoczesnym konstruktywnym wskazaniu słabych stron, wymagających dalszej pracy. wysoka świadomośd siebie i otoczenia wizja, nastawienie na sukces entuzjazm, optymizm odpowiedzialnośd moralna inspirowanie, stymulowanie zmiany inicjatywa i przedsiębiorczośd dzielenie się z innymi, komunikatywnośd, Rysunek 12. Kluczowe cechy lidera przyszłości Źródło: Opracowanie własne. Organizacje muszą wspólnie z pracownikami podejmować decyzje, na które z kompetencji powinien zostać położony nacisk w kontekście kształtowania liderów. Zależy to od strategicznych celów organizacji i kontekstu, w którym działa. Identyfikacja pożądanych kompetencji i analiza celów organizacji pozwoli w dalszej kolejności na opracowanie programów kształtowania liderów, które powinny być strategicznym elementem funkcjonowania organizacji i pozwolić dynamizować osiąganie celów. 65

66 3.2. Kształtowanie liderów znaczenie, korzyści i zalecenia Wzrost zainteresowania przywództwem w nowej gospodarce wynika z jego siły przebicia orientacji na zmiany, innowacyjności, wysokiej efektywności działania i daleko idącej elastyczności, uwzględniającej potrzeby i oczekiwania uczestników organizacji. Nic dziwnego, że kształtowanie liderów (ang. leadership development) staje się nie tylko pożądane, ale wręcz niezbędne dla organizacji 106, która posiada ambicję osiągnięcia długotrwałego sukcesu. Najważniejszy wniosek płynący z badań przeprowadzonych w ostatniej dekadzie jest następujący: wielcy liderzy osiągają wielkie efekty 107. Według The Center for Creative Leadership największej międzynarodowej organizacji zajmującej się od prawie 40 lat zagadnieniami przywództwa kształtowanie liderów (dalej: KL) można zdefiniować jako poszerzanie możliwości osoby do bycia efektywnym w rolach i procesach przywódczych. Role i procesy przywódcze to takie, które umożliwiają wytyczenie kierunku, stwarzanie porozumienia i utrzymywanie zaangażowania w grupach ludzi, którzy dzielą wspólną pracę 108. M. Popper i R. Lipshitz rozumieją kształtowanie liderów szerzej, jako planowane i systematyczne wysiłki zmierzające do poprawy jakości przywództwa 109. Można stwierdzić, że kształtowanie liderów dotyczy zarówno cech, jak i procesów związanych z przywództwem. Skupia się przede wszystkim na rozwijaniu kompetencji osobistych i społecznych, w tym postaw jednostek oraz pogłębianiu wiedzy przydatnej w interakcjach z innymi. Korzyści wynikających z implementacji programów zorientowanych na kształtowanie liderów jest bardzo wiele. Dotyczą one zarówno organizacji jako całości, jak i poszczególnych jednostek. Do najważniejszych korzyści KL można zaliczyć poprawę konkurencyjności organizacji na rynku 110 oraz zwiększenie efektywności 106 Por. M. Crozier, Przedsiębiorstwo na podsłuchu. Jak uczyć się zarządzania postindustrialnego, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1993, s R. Fulmer, J. Bleak, The Leadership Advantage: How the Best Companies Are Developing Their Talent to Pave the Way for Future Success, AMACOM, New York 2007, s C. McCauley, E. Velsor, The Center for Creative Leadership: Handbook of Leadership Development, Jossey-Bass, Greensboro 2003, s M. Popper, R. Lipshitz, Putting Leadership into Work: A conceptual Framework for Theory-based Leadership Development, w: Leadership & Organization Development Journal 1993, 14 (7), s M and General Physics make leadership count: Innovative approaches to leadership development, w: Strategic Direction 2004, 20 (6), s

67 działania firmy poprzez wzrost innowacyjności, elastyczności i tempa wprowadzania zmian. Ponadto są to: wzrost identyfikacji, zaangażowania, motywacji i lojalności pracowników (niższa retencja), wzrost potencjału ludzkiego organizacji umożliwiający podjęcie nowych wyzwań, wzrost atrakcyjności organizacji dla potencjalnych pracowników, co umożliwia dotarcie do osób o wysokim potencjale, kształtowanie wśród uczestników postaw proaktywności, samodoskonalenia, transferu i kreowania wiedzy, uczenia się, innowacyjności, wzrost samoświadomości uczestników organizacji, uściślenie współpracy pomiędzy szczeblami i jednostkami, wykorzystanie synergii i zwiększonego zaangażowania do realizacji strategii organizacji, lepsze zrozumienie potrzeb i oczekiwań pracowników, pogłębienie świadomości wizji przyszłości i strategii organizacji oraz motywacji do jej realizacji, minimalizowanie barier związanych z zarządzaniem zmianą, efekt multiplikacji, rozwijanie sieci kontaktów, wytworzenie kultury refleksyjnej, zorientowanej na ciągłe doskonalenie i rozwój (organizacja ucząca się). Bardzo interesujące wydają się tu wyniki badania 30 tysięcy menedżerów z setek różnych firm z całego świata, w którym poddano analizie wpływ efektywnych liderów na wynik finansowy netto organizacji 111 (por. wykres 1). Poniższy wykres przedstawia trzy grupy liderów, którzy zostali zakwalifikowani na podstawie przeprowadzonych ocen 360. Menadżerzy, którzy zostali ocenieni najlepiej, wygenerowali dla organizacji największy zysk netto (4,5 miliona USD), najsłabsi zaś ponieśli stratę w wysokości 1,2 miliona USD. Świadczy to o ogromnym potencjale liderów oraz o konieczności ich kształtowania pod kątem efektywności i skuteczności. Kształtowanie liderów przyszłości będzie wymagało poświęcenia szczególnej uwagi wydobyciu oraz rozwojowi pożądanych cech, zachowań oraz kompetencji 111 J. Zenger, J. Folkman, S. Edinger, How Extraordinary Leaders Double Profits, Chief Learning Officer 2009, 8 (7), s

68 osobistych i społecznych. Założenie jest takie, że liderów można kreować i rozwijać, choć niektóre osoby muszą w ten proces wkładać więcej energii. To powoduje, że kształtowanie liderów jest procesem mocno zindywidualizowanym, a ponadto długotrwałym i złożonym, wymagającym systemowego podejścia. Oznacza to, że jego implementacja powinna dotyczyć nie tylko kapitału ludzkiego, ale całej organizacji, łącznie z jej kulturą, strukturą, jak i systemami oceniania czy motywowania. Uczestnicy organizacji muszą być permanentnie stymulowani i zachęcani do tworzenia własnej przestrzeni rozwoju w obrębie celów organizacji. Konieczne jest też uświadamianie, iż proces stawania się liderem ma charakter bardzo złożony i zależy wyłącznie od woli samego pracownika nikt nie zdoła wykształcić lidera bez jego wewnętrznej akceptacji i afirmacji. Jest to proces immanentny, wymagający introspekcji i samoświadomości. 2,40 4,50-1,20 10% najsłabszych liderów 80% przeciętnych liderów 10% najlepszych liderów Wykres 1. Wpływ efektywności przywództwa na wynik finansowy netto firm (w milionach USD) Źródło: J. Zenger, J. Folkman, S. Edinger, dz. cyt., s. 31. W literaturze przedmiotu powstało bardzo wiele opracowań, mających na celu ułatwienie organizacjom wdrożenia programu kształtowania liderów. Badania wskazują na pięć wiodących zasad kształtowania liderów. Według R. Fulmera i J. Bleaka są to 112 : 1. Rozpoczęcie działań od góry. 2. Połączenie kształtowania liderów bezpośrednio z biznesem i wynikami. 3. Budowa zintegrowanej strategii przywódczej. 4. Konsekwencja w realizacji programu kształtowania liderów. 5. Sprawienie, aby liderzy i organizacja była odpowiedzialna za wyniki zarówno kształcenia liderów, jak i biznesu. Według W. Rothwella i H. Kazanasa kształtowanie liderów powinno rozpocząć się od rekrutacji i selekcji tak, aby już nowozatrudnieni pracownicy posiadali odpowiednie predyspozycje potrzebne do realizacji celów organizacji 113. Ograniczenie 112 R. Fulmer, J. Bleak, dz. cyt., s W. Rothwell, H. Kazanas, za: M. London, Leadership Development: Paths to Self-insight and Professional Growth, Lawrence Erlbaum Associates, Philadelphia 2002, s

69 kręgu beneficjentów programu kształtowania liderów wydaje się nieuzasadnione z punktu widzenia korzyści, jakie niesie ze sobą przywództwo. Podobnego zdania są A. Vicere i R. Fulmer, którzy uważają, że takimi programami powinni być objęci nie tylko najbardziej utalentowani, ale wszyscy uczestnicy organizacji 114. Znamienne są słowa N. Tichy, który w jednym z wywiadów stwierdził, że przedsiębiorstwa osiągają sukces w stopniu zależnym od tego, czy posiadają liderów na wszystkich szczeblach organizacji. Każda instytucja, która inwestuje w kształtowanie liderów na wszystkich szczeblach osiągnie przewagę konkurencyjną. 115 Kompromisem byłoby tu objęcie w początkowych fazach programu najwyżej stojących w hierarchii pracowników i stopniowo obejmowanie kolejnych szczebli. Korzystne z punktu widzenia kosztów oraz strategii byłoby systemowe wykorzystanie efektu multiplikacji, rozszerzającego program kształtowania liderów na kolejne osoby 116. Efekt multiplikacji wyrasta z idei pay it forward koncepcji, która ma charakter niepisanego zobowiązania, zwykle w formie wdzięczności. Polega na tym, że dobry uczynek jest odpłacany podawany dalej, w wyniku czego kolejne osoby stają się uczniami ukształtowanego już ucznia. Dzięki multiplikacji program kształtowania liderów może odcisnąć duże piętno na wszystkich pracownikach, pozwalając pracownikom, poczynając od najwyższych szczebli zarządzania, zmierzyć się z rolą mentora czy też coacha. Jest to tym bardziej naturalne i oczywiste, że wielki lider chętnie uczy ludzi i rozwija ich do momentu, w którym go lub ją przerosną pod względem posiadanej wiedzy i umiejętności 117. Przykładem liderów z najwyższej półki, którzy zaangażowali się w proces kształtowani innych byli m.in. J. Welch z General Electric i Roger Enrico z PepsiCo 118. Liderzy kształtując innych w wieloraki sposób korzystają na tym. Po pierwsze, czerpią satysfakcję z procesu wspierania innych w ich wysiłku. Po drugie, prawdziwe problemy osobiste i zawodowe mogą zostać rozwiązane dzięki takiej współpracy, a ponadto lider dzieląc się z innymi swoją wiedzą, umiejętnościami i doświadczeniem dodatkowo sam się doskonali A. Vicere i R. Fulmer, za: M. London, dz. cyt., s R. Allio, Interview: Noel M. Tichy explains why the virtuous teaching cycle is integral to effective leadership, w: Strategy & Leadership 2003, 31 (5), s Por. R. Cacioppe, Leaders developing leaders: an effective way to enhance leadership development programs, w: Leadership & Organization Development Journal 1998, 19 (4), s D. Day, Leadership development: a review in context, w: Leadership Quarterly 2001, 11 (4), s F. Manske, cyt. za: J. Maxwell, Equipping 101. What every leader needs to know, Thomas Nelson Publishers, Tennessee 2003, s. VII. 118 R. Fulmer, J. Bleak, dz. cyt., s A. Mumford, How managers can develop managers, Gower Publishing, Farnham 1998, s

70 W praktyce organizacyjnej programami KL objęci są wyłącznie wybrani, którzy określani są jako osoby o wysokim potencjale (ang. High Potentials) lub o wysokiej efektywności (ang. High Performers) np. w McKinsey & Co., Shell, Tchibo albo osoby obdarzone wyjątkowymi talentami (ang. talents), jak ma to miejsce w American Express czy IBM. Nie umniejsza to jednak faktu, że nawiązywany jest kontakt i tworzone są nowe więzi z innymi uczestnikami. Ta sieć kontaktów (ang. networking) pozwala dynamizować rozwój osobisty związany z transferem wiedzy, doświadczeń i zachowań. Kształtowanie liderów powinno zostać zaplanowane i silnie osadzone w kontekście funkcjonowania organizacji. Ma to związek z tym, że opracowanie programów kształtowania liderów na miarę organizacji, pozwala na dokładniejsze pomiary wyników, do jakich przyczynił się program. Konieczne jest powiązanie go nie tylko ze strategią biznesową organizacji czy przywództwem projektowym, ale również z tworzeniem wartości dla klienta oraz zarządzaniem zmianą 120. Ponadto oczekiwane wyniki biznesowe powinny być jasno sprecyzowane i zakomunikowane wszystkim uczestnikom organizacji tak, aby byli w pełni świadomi swojej roli w realizowanym programie. Podobny wydźwięk ma zasada budowania zintegrowanych programów kształtowania liderów, a więc takich, które łączyłyby obok kluczowych metod kształtowania liderów systemy oceniania, planowania sukcesji, wynagradzania, szkoleń, rotacji stanowisk itp. Integracja systemowa i silne związanie KL ze strategią organizacji pozwala na osiągnięcie lepszych wyników. Nawet najlepiej opracowany program KL nie będzie skuteczny, jeśli nie zostanie on realizowany konsekwentnie i permanentnie, jako element strategii organizacji oraz jako część kultury organizacyjnej. Jak wynika z badań przeprowadzonych przez N. Cohen i E. Tichy kształtowanie liderów w organizacjach wypada bardzo słabo. Identyfikując przyczyny tego stanu rzeczy, podają oni problem rutyny, nadmiernej teoretyczności i nadmiernego podkreślania przeszłości. KL rzadko bywa silnie związana z potrzebami biznesu, czy z przygotowaniem liderów do sprostania wyzwaniom przyszłości 121. Najlepsze firmy według R. Fulmera i J. Bleaka obok realizacji strategii, które składają się na efektywne i skuteczne przywództwo, tworzą obejmujące całą organizację standardy, praktyki i dokumentację dla przywództwa; dokonują podziału programu i procesów wzdłuż całej organizacji w celu poprawy 120 L. Russel, Leadership Development, ASTD Press, Washington 2005, s E. Cohen, N. Tichy, How leaders develop leaders, w: Training & Development 1997, 51 (5), s

71 oddziaływania i kierowania przemianą kulturową 122. Oznacza to, że KL powinno możliwie najsilniej przenikać przez całą organizację, stać się jednym z jej filarów. Kolejną, bardzo ważną kwestią w KL jest odpowiedzialność. Dotyczy ona wszystkich uczestników organizacji, którzy jako liderzy muszą wziąć pełną odpowiedzialność za wkład wnoszony w zmianę organizacji i osiąganie celów. Kluczem jest tu systematyczne monitorowanie i mierzenie wyników, w tym procesu uczenia się, połączonego z ewaluacją i analizą (por. 3.3). Umożliwia to ciągłe rozwijanie i zwiększenie motywacji u uczestników organizacji w doskonaleniu swoich kompetencji w kontekście realizacji celów i ich ciągłego poprawiania. Ponadto, istotne jest, aby liderzy wykorzystywali w praktyce umiejętności, wiedzę oraz zachowania zdobyte podczas różnych seminariów, kursów, sesji mentoringowych itp. Bez mechanizmów związanych z powtarzaniem i weryfikacją to, czego się nauczyli, może zanikać 123. Z uwagi na efektywność programów kształtowania liderów i ich nieoceniony wpływ na motywację i wyniki pracowników, organizacje uczące się powinny poświęcić szczególną uwagę projektowaniu odpowiednich oddziaływań. Opracowano wiele technik i metod, które skutecznie dynamizują proces kształtowania liderów, głównie dzięki wykorzystaniu strategii personalizacji. Połączenie tych narzędzi z inspirującą kulturą organizacyjną może zagwarantować sukces organizacji i jej uczestnikom. 122 R. Fulmer, J. Bleak, dz. cyt., s J. Zenger, J. Folkman, S. Edinger, dz. cyt., s

72 3.3. Mentoring, ocena 360 oraz inne strategie i metody wspierające kształtowanie liderów Efektywne kształtowanie liderów wymaga integracji wielu różnych metod oraz technik wspierających rozwój i urzeczywistnianie potencjału osobistego. Ważne jest, aby zostały one ściśle dopasowane do oczekiwań i potrzeb organizacji przy jednoczesnym uwzględnieniu preferencji potencjalnych liderów. Zasadniczo istnieją dwie strategie rozwoju liderów: na stanowisku pracy (mentoring i coaching, delegowanie, uczestnictwo w szczególnych projektach, struktura stanowisk pracy 124 ) oraz poza nim (ośrodek oceny i rozwoju, kursy, treningi i kursy przywódcze, seminaria, symulacje, gry decyzyjne i inne szkolenia realizowane poza stanowiskiem pracy). Wydaje się, że przyszłość kształtowania liderów leży w strategiach umożliwiających osobom uczenie się na swoim stanowisku, aniżeli poza nim, np. w salach seminaryjnych, itp. Kontekst własnej pracy zwiększa efektywność z uwagi na większe możliwości ciągłego wypróbowywania nowych umiejętności oraz wykorzystywania ich w codziennych zajęciach na stanowisku. Strategia kształtowania liderów powinna być zindywidualizowana i możliwie zintensyfikowana. Takimi strategiami są zdecydowanie mentoring 125 oraz coaching (głównie executive coaching czy feedback coaching). D. Clutterbuck opisuje mentoring jako jedną z najskuteczniejszych metod rozwoju, jakie mają do dyspozycji pojedynczy ludzie i organizacje 126. Mentoring bywa też czasem zamiennie nazywany coachingiem bądź też, co zdarza się dość często, są wymieniane obok siebie. Głównym tego powodem jest zbieżność obu procesów, szczególnie pod względem funkcjonalnym i zadaniowym. Według S. Thorpe a i J. Clifforda coaching to pomoc danej osobie we wzmacnianiu i udoskonalaniu działania poprzez refleksję nad tym, jak stosuje konkretną umiejętność lub wiedzę 127. Podobny wydźwięk ma definicja mówiąca, że jest to pomoc jednej osoby drugiej w dokonywaniu istotnego przekazu wiedzy, pracy i rozumowania 128. Tak rozumiany coaching dobrze sprawdza się w przypadku wtajemniczania nowych pracowników w ramy nowego 124 H. Handfield-Jones, How executives grow, w: McKinsey Quarterly 2000, nr 1, s Por. V. Stead, Mentoring: a model for leadership development?, w: International Journal of Training and Development 2005, 9 (3), s D. Clutterbuck, Learning Alliances Tapping into talent, IPD, London 1998, cyt. za: E. Parsloe, M. Wray, Trener i mentor, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2002, s S. Thorpe, J. Clifford, Podręcznik coachingu, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2004, s D. Clutterbuck, D. Megginson, Mentoring Executives and Directors, Butterworth, London 1999, s

73 stanowiska pracy przez osoby starsze stażem. D. Clutterbuck jest zdania, że mentoring obejmuje coaching, bezpośrednią pomoc w rozwoju, doradztwo i nieformalną wymianę informacji 129. I rzeczywiście, coaching powinien być postrzegany jako element składowy mentoringu, który jest pojęciem dużo szerszym, ponieważ dotyczy, obok trenowania konkretnych kompetencji, także przywództwa, inspiracji, odkrywania i urzeczywistniania potencjału oraz rozwijania samoświadomości. Mentoring najszybciej rozpowszechnił się w dużych organizacjach komercyjnych obecnie 71% największych firm z listy Fortune 500, w szczególności tych, które należą do przemysłu wiedzy, wykorzystuje strategię mentoringu 130. W organizacjach tych wykorzystywany jest przede wszystkim, jako metoda kształtowania liderów i talentów oraz narzędzie dynamizujące rozwój osobisty i zawodowy pracownika. Programy mentoringu często stanowią kartę przetargową dla firm w czasie rekrutacji najlepsi potencjalni kandydaci takie programy bardzo cenią. Strategię mentoringu w przeciwieństwie do coachingu należy ponadto rozpatrywać w długiej perspektywie kluczem jest bowiem wszechstronny rozwój osobisty pracownika. Wiąże się to także z większą odpowiedzialnością mentora aniżeli coacha, którego zadaniem jest osiągnięcie konkretnego celu, sprowadzającego się np. do rozwoju kompetencji przywódczych pracownika. Mentoring jest procesem dwustronnym, opierającym się na ciągłym i sprzężonym uczeniu się oraz wymagającym zaangażowania i wkładu rozciągniętego w czasie. Ważne jest ponadto otwarcie mentoringu na wszystkich członków organizacji, choć powinny w nim uczestniczyć tylko te osoby, które tego chcą, potrzebują i są gotowe poświęcić swój czas. Mentoring nie może być oparty na odgórnym nakazie i wyłącznie na jednostronnej chęci, gdyż rodzić to może frustrację i zniechęcenie. Mentoring powinien przynosić zadowolenie obu stronom. Mentor może czerpać satysfakcję z obcowania i rozwoju protégé, a więc z tego, że jego wysiłek i poświęcony czas przynoszą wymierne efekty. Szczególnie mentorzy z rozległym doświadczeniem i licznymi sukcesami zawodowymi mogą odkryć w relacji mistrz uczeń nowe możliwości i źródło stymulacji do własnego rozwoju. Korzyści protégé również nie są ograniczone do przygotowania i nadzoru projektów związanych ze ścieżką zawodową, 129 D. Clutterbuck, Everyone needs a mentor, IPD, London 1991, cyt. za: E. Parsloe, M. Wray, dz. cyt., s B. Carvin, The Great Mentor Match, w: T+D 2009, 63 (1), s

74 ale obejmują całokształt rozwoju osobistego, w tym pogłębienie samoświadomości oraz rozwoju kompetencji osobistych i społecznych. W przypadku organizacji, relacje tego typu zwykle pomagają w integracji i wspólnym rozwoju wszystkich ich uczestników, często wychodząc poza zakres samych mentorów i mentee pogłębiona samoświadomość i umiejętność trafnej analizy otoczenia może wywołać trwałe zmiany w pozostałych relacjach w ramach organizacji. Osoby biorące udział w programie mentoringu, dzięki osobistym relacjom wzmocnią swoją więź z organizacją, bardziej niż kiedykolwiek się z nią utożsamiając. Zgodnie z regułą wzajemności i towarzyszącemu jej poczucia zobowiązania 131, im więcej mentee otrzyma, tym więcej da od siebie innym. Im silniejsza więź, tym większe dążenie do tego, aby pomagać innym. Dzięki temu dawni protégé znacznie chętniej biorą pod swoje skrzydła inne, mniej doświadczone, osoby. W ten sposób mentee staje się mentorem i przepływ wiedzy w ramach organizacji oraz poza nią zyskuje szczególny, osobisty wymiar. Nie sposób jednoznacznie określić program mentoringu, czy też nadać mu sztywne ramy. Zależy on od zasobów, jakie posiada organizacja i od jej atrakcyjności związanej z pozyskiwaniem liderów. Mentoring powinien uwzględniać potrzeby i oczekiwania uczniów oraz dostosować się do nich tak, by relacja mistrz uczeń przynosiła jak najwięcej korzyści dla obu stron. Mentoring można przedstawić w postaci procesu, który w uproszczonej i uniwersalnej wersji obejmuje dziewięć podstawowych etapów, które wzajemnie się przenikają i uzupełniają. W przedstawionej na rys. 13 propozycji ważne jest, aby na każdym etapie towarzyszyło protégé wsparcie i inspiracja mentora. W praktyce wyróżnia się trzy formy mentoringu, które zasadniczo wpływają na kształt jego modelu. Najczęściej spotykaną formą jest mentoring tradycyjny, który wyróżnia więź jeden mentor na jednego protégé. Spotykany jest też mentoring grupowy, w którym mentor współpracuje z dwoma lub trzema osobami jednocześnie. Przybiera on często charakter konwersatorium, a jego zalety związane są z lepszą orientacją na rozwój kompetencji społecznych i większą różnorodnością. Współcześnie, tradycyjna forma mentoringu jest wspierana, a coraz częściej też zastępowana przez e-mentoring. Rosnąca popularność wynika z dużego komfortu i łatwości nawiązywania nowych kontaktów oraz ich dalszego utrzymywania nie są bowiem konieczne bezpośrednie spotkania, brak jest ograniczeń geograficznych 131 R. Cialdini, Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2003, s

75 i czasowych, a wiele kwestii można omówić przy wykorzystaniu poczty elektronicznej czy też komunikatorów, siedząc wygodnie w domu przed komputerem. Ma to także związek z niskimi kosztami dla organizacji i zdecydowanie większą elastycznością niż tradycyjne spotkania. Zastosowanie strategii e-mentoringu w kształtowaniu liderów ma swoje wady. Czynnik ludzki oraz siła oddziaływania e-mentoringu na uczestnika (utrudnione utrzymywanie motywacji, ograniczona interakcja, brak mowy ciała) może okazać się w tej sytuacji niedostateczna. Bezpośrednie kontakty pozytywnie wpływają na naturę i kultywację relacji. Nie zmienia to jednak faktu, że mentoring wspierany przez technologie informatycznokomunikacyjne ma szerokie zastosowania w różnych organizacjach. wyznaczenie celu i wymiana oczekiwao związanych z mentoringiem, budowanie zaufania samoocena; identyfikacja słabych i mocnych stron pogłębianie samowiedzy mentee; wspólna identyfikacja możliwości i zagrożeo wybranych ścieżek rozwoju wzbudzenie potrzeby formułowania oczekiwao i celów na przyszłośd wyznaczenie i potwierdzenie ścieżki rozwoju oraz konsekwentne jej realizowanie świadome usuwanie nałożonych przez mentee ograniczeo spowodowanych np. lękami rozwijanie kompetencji osobistych i społecznych najbardziej przydatnych skutecznym i efektywnym liderom łączenie i wykorzystanie zdobytej wiedzy i umiejętności w praktyce; ciągłe sprzężenie zwrotne zintegrowana ocena wyników: rozmowy odnośnie realizacji obranej ścieżki, jej weryfikacja, niwelowanie słabych stron, wzmacnianie mocnych, identyfikacja nowych możliwości i utrzymanie dynamiki zmian Rysunek 13. Proces mentoringu Źródło: Opracowanie własne. Strategia mentoringu stanowi klucz do świadomego i satysfakcjonującego uczenia się przez całe życie, szczególnie gdy weźmie się pod uwagę, że jej głównym 75

76 założeniem jest pomoc ludziom w stawaniu się takimi, jakimi chcą się stać 132. Ważnym elementem jest tu wsparcie oraz inspirowanie ucznia tak, aby mógł świadomie i skutecznie podążać drogą samorozwoju. Człowiek potrzebuje mistrza, który pomoże mu wydobyć wiedzę ukrytą, rozwinąć kompetencje społeczne i osobiste oraz uświadomić sobie kierunek, w którym chce podążać. Wyniki pięcioletnich badań 133 przeprowadzonych na tysiącu uczestników programu mentoringu w firmach z branży nowych technologii potwierdzają, że mentoring stanowi niezwykle wartościową strategię w zarządzaniu karierą mentees byli pięciokrotnie częściej awansowani, a mentorzy sześciokrotnie częściej niż te osoby, które nie uczestniczyły w programie. Natomiast The American Society for Training & Development donosi, iż ponad 75% kierowników uważa indywidualny mentoring za jeden z najważniejszych czynników mających wpływ na ich zawodowy sukces. Z kolei magazyn Business Finance podaje, że 77% firm uważa mentoring za przyczynę zwiększonej wydajności i zdolności utrzymywania pracownika przy firmie 134. Ponadto wykorzystanie mentoringu w organizacji przyczynia się do zwiększonej osobistej satysfakcji pracowników oraz redukuje problem wypalenia zawodowego. Główne przyczyny tak dobrych wyników upatruje się w specyfice mentoringu obok transferu wiedzy, możliwości nominacji oraz korzyści z wolnego dostępu do sieci kontaktów mentora, nacisk kładziony jest na konstruktywny rozwój kompetencji osobistych i społecznych protégé uwzględniający jego zainteresowania i ścieżkę kariery. Ponadto, dzięki identyfikacji potencjału tkwiącego w mentee i budowanej relacji, mentor często ma możliwość zniwelować ograniczenia organizacyjne i dobierać bardziej adekwatne do profilu swojego podopiecznego projekty i zadania. Działanie jest najefektywniejszą metodą, dzięki której jednostka odkrywa siebie i swoje otoczenie, a więc uczy się. Często też programy KL wykorzystują metody i techniki związane z uczeniem się poprzez działanie i to także w ramach pracy zawodowej, np. rozszerzając zadania, funkcje, miejsce pracy i odpowiedzialność pracownika. Uczenie się przez działanie dotyczyć powinno realnych problemów biznesowych, a także pracy w zespołach w oderwaniu od stanowisk pracy. Kluczowe jest również, aby liderzy byli wprowadzani w projekty, sytuacje, które pozwolą im na doskonalenie własnych kompetencji i cech przywódczych. Według J. Zengera, 132 E. Parsloe, M. Wray, dz. cyt., s Badania zostały przeprowadzone przez Wharton School działającej przy University of Pennsylvania. Źródło: B. Carvin, dz. cyt., s J. Robin, dz. cyt., s

77 przywództwo bierze się ze zróżnicowanych i trudnych doświadczeń 135. Konieczne w tym celu wydaje się stosowanie delegowania, rotacji stanowisk oraz stawiania wyzwań i znalezienie takich sytuacji, które stymulowałyby rozwój liderów. Szczególnie efektywnym sposobem na doskonalenie umiejętności pracowników w miejscu pracy jest delegowanie, które obejmuje przekazywanie obowiązków, uprawnień decyzyjnych oraz odpowiedzialności osobistej 136. Możliwość wykonania nowych zadań oraz podejmowania decyzji związanych z innych obszarem działalności firmy, stanowi wyjątkowo stymulujące i rozwijające doświadczenie. Pomaga rozwijać umiejętności, które są ważne w danej organizacji, a także kształtuje szerszy zakres kompetencji. Ponadto wzmacnia poczucie własnej wartości, pewności siebie oraz bycia docenianym. Zacieśniają się również więzi między pracownikiem a kadrą zarządzającą, dzięki lepszemu zrozumieniu wzajemnych interakcji. We wszystkich programach kształtowania liderów wykorzystuje się metody aktywizujące, wywodzące się z progresywistycznego nurtu dydaktyki. Wśród nich, obok metod integracyjnych mających na celu lepsze poznanie się uczestników, popularne są metody twórczego rozwiązywania problemów m.in. burza mózgów Osborn a, sześć myślowych kapeluszy czy metoda delficka. Ich zastosowanie nie musi być z góry narzucone, ale warto zapoznać uczestników programu z jak największą ich ilością oraz umożliwić im swobodne ich wykorzystywanie, co przyczyni się do rozwijania ich kreatywności. Coraz więcej uwagi zwraca się na analizę przypadku (ang. case study). Jest to niewątpliwie bardzo atrakcyjna metoda, która umożliwia łączenie teorii i praktyki, co zwiększa efektywność nauki. Poza nabywaniem umiejętności rozwiązywania problemów i podejmowania trudnych lub nietypowych decyzji, uczestnicy ćwiczą umiejętności myślenia analitycznego i syntetycznego, zdolności podejmowania decyzji ekonomicznych, liniowych i strategicznych 137. Uzupełniającymi metodami są dyskusje (dwu-, trzyosobowe grupy), konwersatoria i wykłady poświęcone takim tematom jak: koncepcje przywództwa, wywieranie wpływu na innych (motywowanie, inspirowanie 135 J. Zenger, Przywództwo lepsza strona zarządzania, w: Doradca Personalny, dodatek do Personelu 1999, nr 6, s R. Quinn, S. Faerman, M. Thompson, M. McGrath, Profesjonalne zarządzanie, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2007, s H. Tomalska, dz. cyt., s

78 itp.), komunikacja, public relations, style przywódcze, praca zespołowa, zarządzanie zmianą, samowiedza i inne 138. Wartościowe jest również wykorzystywanie metod, które stymulują pracę zespołową. Wspólne wykonywanie zadania, w którym wynik całego zespołu zależy od wkładu każdej jednostki, pomaga kształtować kompetencje społeczne oraz rozwija samoświadomość. Ponadto, pojawiające się w obliczu trudności konflikty, wyczulają uczestników na umiejętności interpersonalne związane z łagodzeniem sporów oraz negocjacjami. Kolejną metodą aktywizującą są gry dydaktyczne, w tym gry decyzyjne. Poprzez rywalizację według ustalonych przez opiekuna reguł, uczestnicy mają możliwość nie tylko przyswoić pewne informacje w praktyce i przećwiczyć ich zastosowanie w sztucznie stworzonym środowisku, ale także mogą rozwijać swoje kompetencje osobiste i społeczne. Ponadto uczą się całościowego spojrzenia na problem, jego sprawnej analizy i podejmowania szybkich decyzji. Ważnym elementem jest tu także charakter zabawy, który zachęca do działania i próbowania różnych możliwości. Uczestnicy, dobrze się bawiąc, zdobywają ważne umiejętności, rozwijają się i przyswajają sobie wiedzę. Wychodząc z założenia, że większość projektów wymaga zaangażowania zespołu, można w skuteczny sposób rozwijać i doskonalić umiejętności związane ze współpracą w zespole oraz przywództwem. Niezwykle cenna jest informacja zwrotna uczestnik uczestnik, zespół uczestnik. Wymiana informacji między sobą na temat pomocy i utrudnień, jakich doświadczaliśmy od partnera, uwrażliwia uczestników na kompetencje społeczne i osobiste, których rozwój powinien stać się priorytetem. Dyskusja w grupie na temat mocnych i słabych stron każdej osoby zwiększy efektywność i wzajemne zrozumienie całego zespołu. To wszystko buduje atmosferę zaufania oraz pomaga w otwarciu się, co jest niezwykle istotne przy budowaniu organizacji inteligentnej i dynamizacji procesu kształcenia. Rozbudowany system ewaluacji zintegrowany z wszechobecną dwustronną informacją zwrotną jest kluczowym elementem KL. Ewaluacja powinna obejmować nie tylko kompetencje, wiedzę czy zachowanie lidera, ale również brać pod uwagę jego potrzeby i oczekiwania względem realizowanego programu kształtowania liderów. Ewaluacja powinna być prowadzona możliwie systematycznie i kompleksowo oraz uwzględniać analizę stopnia wykonania celów. Ważne z punktu widzenia kształtowania 138 Por. J. Camplin, Volunteers Leading Volunteers, w: Professional Safety 2009, 54 (5), s

79 liderów jest wprowadzanie takich rozwiązań, które umożliwiałyby głęboką samoocenę, sprzyjającą autorefleksji i pozwalającą na identyfikację słabych i mocnych stron. Ocena 360 (ang. 360-degree feedback, 360-degree appraisal) zyskała w ostatnich latach dużą popularność z powodu jej wysokiej efektywności i relatywnej prostocie. Metoda ta towarzyszy wielu różnym programom rozwoju i doskonalenia kompetencji, także tych związanych z przywództwem. Ocena jednostki pochodzi z kilku różnych źródeł i daje możliwość porównania samooceny z oceną kompetencji i zachowań dokonaną przez współpracowników, przełożonych, podwładnych, a także klientów i innych interesariuszy. Jednostka oceniana ma pełny wgląd w ewaluację. Autorzy programów KL z ośrodka CCL przestrzegają jednak, że taka wszechstronna ocena może być także źródłem nieporozumień, dlatego ważny jest kontekst uzyskania danych oceny i wyjaśnienia zainteresowanym w sesji jeden na jeden wszystkich możliwych niejasności i służenie wsparciem 139. Ocena 360 stanowi dla jej uczestników niezwykłą pomoc w lepszym poznaniu i zrozumieniu swoich słabych i mocnych stron. W przypadku rozbieżności oceny własnej z oceną innych, osoba pogłębia samowiedzę, ułatwia zmiany i jest w stanie lepiej zbudować własny plan rozwoju osobistego, który uwzględnia opinię innych osób na swój temat. Jest to szczególnie istotne z punktu widzenia kształtowania liderów, gdzie ogromną rolę odgrywa siła oddziaływania na innych. Wiele badań potwierdziło korzystny wpływ oceny 360 na kapitalizację potencjału osobistego. Warto wspomnieć o wynikach R. Adamika, który w swoich badaniach stwierdził, że po dwóch latach regularnego stosowania tej metody oceniania osoby badane zwiększyły swoją efektywność działania, w szczególności w obszarze zastosowania kompetencji związanych z komunikacją, umiejętnościami interpersonalnymi, świadomością otoczenia i rozwoju zasobów ludzkich 140. Inne badanie wykazało, że korzyści wynikają przede wszystkim z podnoszenia samoświadomości, w tym identyfikacji słabych i mocnych stron oraz pomocy w planowaniu sukcesji i przeprowadzaniu zmian 141. Metodę tę wykorzystuje się najczęściej w sytuacjach rzeczywistych. Innymi, niemniej istotnymi systemami ewaluacji stosowanymi w kształtowaniu liderów są tzw. ośrodek oceny (ang. assessment center) połączony z ośrodkiem rozwoju (ang. development center) oraz zbliżony w swojej formie, aczkolwiek ograniczony do kadry menedżerskiej 139 C. McCauley, E. Velsor, dz. cyt., s R. Adamik, [w:] C. Banu, P. Umamaheswari, A Study on 360 Degree Performance Appraisal Systems in Reliance Life Insurance, Udumalpet, w: "ICFAI Journal of Management Research" 2009, 8 (7), s L. Hall, Leading lights meet to draw up top 100 research proposals, w: Coaching at Work 2008, 3 (6), s

80 audyt menedżerski. Ośrodek oceny i rozwoju 142 umożliwia zintegrowaną i kompleksową ocenę cech osobowości oraz kompetencji przywódczych i wypróbowanie ich w różnych sytuacjach pod bacznym okiem ewaluatorów. Ocenie podlegałyby głównie kompetencje osobiste (np. radzenie sobie ze stresem, zarządzanie czasem, motywacja zorientowana na zadania 143 ) i społeczne (np. umiejętności przywódcze czy kierowanie zespołem). Zasadniczo na ocenę powinno składać się: 50% samooceny, 30% oceny współuczestników oraz 20% oceny ewaluatora 144. Ośrodek oceny i rozwoju wykorzystuje zazwyczaj wysoce kosztowne i czasochłonne 145 metody, takie jak: analiza przypadku, dyskusja w grupie, symulacja, koszyk zadań, inscenizacja czy gra decyzyjna. Ewaluacja jest zasadniczo najważniejszą częścią każdego programu KL, którą najaktywniej wykorzystuje się w sesjach coachingu czy mentoringu. S. Manderscheid zwraca uwagę na metodę asymilacji liderów, która wykorzystywana jest w początkowej fazie interakcji (90 dni) zespołu z liderem 146. Pośrednikiem w niej jest coach, który zbiera możliwe pełną informację zwrotną dotyczącą nawiązującej się współpracy i podczas sesji przedstawia je uczestnikom, analizując wszelkie trudności oraz osiągnięcia. Ewaluacja połączona z odpowiednim systemem wzmacniania powinna być wykonywana możliwie jak najczęściej, tak, aby uczestnik biorący udział w programie znał swoje postępy w uzyskiwaniu mistrzostwa osobistego. Obejmować ona powinna wszystkie aspekty kształcenia, szczególnie te związane z rozwojem kompetencji i kształtowania zachowań charakterystycznych dla liderów przyszłości. Proces kształtowania liderów warto oprzeć na całościowych strategiach, np. mentoringu, które uwzględniają całą złożoność sytuacji organizacji i są dostosowane do kontekstu, w którym zostają wykorzystane. Techniki ewaluacji i rozwijania kompetencji pomogą zdynamizować wybraną strategię oraz w pełni wykorzystać możliwości uczestników programu. Mnogość narzędzi oraz nowoczesne rozwiązania organizacyjne umożliwiają obecnie stworzenie programu, który będzie odpowiedzią na oczekiwania organizacji i jej uczestników. 142 Por. J. Brownell, Predicting leadership: The assessment center's extended role, w: International Journal of Contemporary Hospitality Management 2005, nr 17, s M. Kossowska, Ocena i rozwój umiejętności pracowniczych, Wydawnictwo AKADE, Kraków 2001, s G. Dryden, J. Vos, Rewolucja w uczeniu, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2003, s D. Danielewicz, Rozwój kompetencji jako kluczowy czynnik elastyczności kapitału ludzkiego, [w:] Elastyczne zarządzanie kapitałem ludzkim w organizacji, pod red. M. Juchnowicz, Difin, Warszawa 2007, s A. Ardchivili, S. Manderscheid, Emerging Practices in Leadership Development, w: Developing Human Resources 2008, 10 (5), s

81 3.4. Programy kształtowania liderów przykłady Dążenie organizacji do przewodzenia na danym rynku stanowi podstawowy warunek jej rozwoju i doskonalenia. Współcześnie, osiągnięcie i utrzymanie pierwszej pozycji wymaga jednak od organizacji skupienia swojej uwagi na liderach. Coraz więcej firm dostrzega zależność rozwoju liderów z dynamicznym rozwojem całej organizacji, dlatego też decyduje się na zaangażowanie sporych środków pieniężnych i innych zasobów na rzecz programów kształtowania liderów. Według J. Clevelanda i E. Fleishmana wydatki związane z KL w firmach zatrudniających więcej niż dziesięć tysięcy pracowników wynoszą rocznie od 750 tys. USD 147. Większość organizacji, które według rankingu opracowywanego każdego roku przez Leadership Excellence prowadzą najlepszą politykę kształtowania liderów, należy do przemysłu wiedzy. Do listy 30 najlepszych organizacji należą m.in. General Electric, Procter & Gamble, Boeing, McDonald s, Microsoft, MasterCard, Amazon, Disney 148. Wynika to ze szczególnej roli kapitału intelektualnego, w tym ludzkiego, w budowaniu przewagi konkurencyjnej na rynkach tego typu. Jeden z najstarszych programów KL, który został wdrożony w 1988 roku, realizowany jest w koncernie AT&T w Stanach Zjednoczonych. AT&T Leadership Development Program 149 przeznaczony jest dla najzdolniejszych absolwentów szkół wyższych o wysokim potencjale przywódczym, którzy są zdeterminowani przez okres 2,5 lat zaangażować się w ten program. Głównym celem programu jest kształtowanie kompetentnych liderów, którzy byliby zdolni funkcjonować w ramach organizacji na różnych stanowiskach, i w różnych miejscach oraz obszarach i okolicznościach. Dlatego też nacisk kładziony jest na przekrojowe i głębokie poznanie większości funkcji organizacji (m.in. finanse, technologia, obsługa klienta, sprzedaż czy marketing) poprzez doświadczenie. 147 J. Cleveland, E. Fleishman, Series foreword, w: The Future of Leadership Development, pod. red. S. Murphy, R. Riggio, Lawrence Erlbaum Associates, Mahwah 2003, s. xxi xxiii, cyt. za: K. Sooyoung, Learning goal orientation, formal mentoring, and leadership competence in HRD: A conceptual model, w: Journal of European Industrial Training 2007, 31 (3), s Leadership Excellence 2008/2009, Leadership Development Program Ranking, [ ] 149 AT&T, Leadership Development Program, [ ] 81

82 Wsparciem dla uczestników programu są doświadczeni liderzy (ang. senior leaders), którzy pełnią funkcję mentorów. Dzięki temu uczestnicy uzyskują obszerne informacje zwrotne z pierwszej ręki. To i zdobyte w różnych obszarach doświadczenie pozwala im doskonalić swoje kompetencje przywódcze i zarządcze. KL odbywa się również dzięki rotacji stanowisk i ich odpowiedniemu dopasowywaniu pod kątem wyzwań przywódczych. Bardzo ważne jest zaangażowanie uczestników programu, dlatego też uczestnicy są poddawani złożonej rekrutacji i selekcji. Innym, często przytaczanym w literaturze przykładem programu KL, jest executive coaching realizowany w firmie Dell i zapoczątkowany przez jego dyrektora M. Della i prezydenta K. Rollinsa 150. Zamysł programu polegał na udoskonaleniu pracy zespołowej i innych procesów przyczyniających się do kreowania wartości w organizacji. Ponadto chciano uzyskać bardziej przyjazną i inspirującą kulturę organizacyjną i stymulować rozwój kapitału ludzkiego. Obaj pomysłodawcy mocno zaangażowali się w realizację tego programu poprzez częste spotkania z kadrą najwyższego szczebla i prowadzenie z nimi ocen 360. Uzyskiwana w ten sposób wszechstronna informacja zwrotna, stała się niezwykle istotnym filarem kultury organizacyjnej firmy i dodatkowo przyczyniła się do doskonalenia kompetencji przywódczych oraz lepszej, bardziej bezpośredniej współpracy w zespołach. Executive coaching oparty na dialogu, budowie relacji jeden-na-jeden oraz na informacji zwrotnej sprawił, że uczenie się i zmiany były wpisane w życie zawodowe uczestników programu. Często ich postawy i zachowania zmieniały się na lepsze, dzięki lepszemu ich zrozumieniu w kontekście reakcji, uczuć, potrzeb, problemów i myśli osób, które go oceniały. Ważny był również element regularnych sesji coachingowych, który pomagał utrwalić pożądane zachowania i tym samym udoskonalić współpracę w ramach organizacji. Nic dziwnego, że ponad 90% pracowników uczestniczących w programach KL opartych na coachingu uważa je za wartościowe 151. Textron Inc., znany amerykański holding 152, poszedł jeszcze dalej tworząc w ramach organizacji osobny dział Global Leadership Development, który jest w pełni odpowiedzialny za rozwój najbardziej utalentowanych pracowników. Ponadto 150 K. Ludeman, E. Erlandson, Coaching the Alpha Male, w: Harvard Business Review 2004, 82 (5), s B. Schwieterman, Leaders as Coaches, w: Leadership Excellence 2009, 26 (4), s Textron, About Textron: Our company, [ ] 82

83 dział ten ma za zadanie inwestować i tworzyć programy kształcenia integralne ze strategią biznesową firmy spajającą wszystkie działy i jednostki należące do holdingu poprzez transfer wiedzy i kompetencji 153. Kluczową rolę odgrywa działający przy organizacji Textron University 154 przykładający dużą wagę do jakości kształcenia priorytetem są indywidualne plany rozwoju, które zogniskowane są na zachowaniach i kompetencjach przywódczych. Pracownicy rozwijają swój potencjał dzięki stymulującej kulturze organizacyjnej i stanowiskom pracy, które uwzględniają inspirujące wyzwania. Ponadto mają możliwość uczestniczenia w kursach i korzystania z systemów zarządzania wiedzą. Realizowany przez Textron University Growth Leadership Program to tygodniowy intensywny kurs, w którym uczestniczą liderzy z Textron z całego świata, którzy zostali nominowani przez swoje jednostki. Ten program wyróżnia fakt, że realizują oni wspólnie projekt mający na celu dwukrotny wzrost organizacji w przeciągu pięciu lat. W tym kontekście konieczny jest intensywny rozwój liderów, którzy systematycznie poddawani są szkoleniom i ewaluacji. Zadowolenie z programu jest bardzo duże, podobnie zresztą jak oceniona przez uczestników przydatność w tym, co robią 155. Podobną rolę, jak Textron University oraz Global Leadership Development pełni w korporacji 3M Leadership Development Institute (LDI), który został stworzony w 2001 roku i realizuje Accelerated Leadership Development Program (ALDP) 156. ALDP to trwający 17 dni intensywny program zorientowany na kształtowanie liderów. Trenerami są liderzy seniorzy oraz niewielka grupa starannie wyselekcjonowanych konsultantów i pracowników akademickich, którzy dopełniają obraz dyskusji. Program składa się z trzech części. Pierwsza z nich zorientowana na jest na teorię i dyskusję, druga część ma charakter praktyczny, tzn. uczestnicy rozwiązują poważne problemy biznesowe, które pomagają kształtować ich kompetencje osobiste i społeczne. Ostatnia część, trwająca dwa dni zarezerwowana jest na prezentacje, dyskusje i podsumowanie. Przykład idzie z góry, dlatego w KL angażuje się sam dyrektor generalny. Ponadto, aby zmaksymalizować kształcenie, 153 Bersin & Associates, Learning Leaders Lessons from the Best, 2009, s Textron, Textron University, [ ] 155 Bersin & Associates, dz. cyt., s C. Johnson, Leadership development at 3M: new process, new techniques, new growth, [ ] 83

84 ALDP stosuje silnie zindywidualizowany program KL biorący pod uwagę potrzeby i oczekiwania menedżera, kontekst, w którym pracuje oraz jego predyspozycje oraz styl uczenia się. Zastosowanie znalazły tu ocena 360 oraz coaching 157. Kształtowanie liderów w 3M ma charakter perspektywiczny, co oznacza, że organizacja nie zadawala się doczesnymi rozwiązaniami opartymi wyłącznie na szkoleniach, a myśli w kategoriach długoterminowych. Od liderów oczekuje się pielęgnacji atrybutów przywództwa wprowadzonych w 3M, w tym: kształtowania i określania kierunku działania, podwyższania poprzeczki sobie i innym, stymulowania innych, innowacji, życia w zgodzie z wartościami 3M oraz dostarczania wyników 158. Mocne zakorzenienie tych zasad w kulturę organizacyjną dodatkowo pogłębia proces ewaluacji osiągnięć kadry, również uwzględniającego powyższe zasady. W Polsce kształtowanie liderów dopiero zaczęło się rozwijać, dlatego też rynek komercyjnych szkoleń z zakresu KL jest wciąż mało różnorodny, co oznacza, że firma może mieć duże problemy ze znalezieniem odpowiadającego jej potrzebom szkolenia. Szkolenia są zazwyczaj mocno ograniczone czasowo i kosztowne. Przykładem jest tu program szkolenia na temat kształtowania liderów realizowany przez edupartners 159. Szkolenie kosztujące 4000 złotych trwa zaledwie 8 godzin i ma charakter wprowadzający w tematykę KL. Dotyczy ono zapoznania się z cechami i umiejętnościami dobrego lidera oraz jego zadaniami. Szkolenie opiera się na wykładach połączonych z dyskusją, a zakończone jest zajęciami warsztatowymi, w ramach których prowadzone są ćwiczenia grupowe i indywidualne, studia przypadku oraz testy, które mają na celu doskonalenie kompetencji związanych z komunikacją, koordynacją zespołu, asertywnością czy też motywacją i wsparciem. Istotność kształtowania liderów dostrzegają także organizacje pozarządowe, które tworzą programy zorientowane na szersze pole oddziaływania. Z uwagi na ich rolę i wykorzystywane narzędzia, warto opisać najważniejsze z nich mające zarówno ogólnopolski, jak i ogólnoświatowy charakter. Przykładem jest bezpłatny program 157 C. Johnson, Leadership development at 3M: new process, new techniques, new growth, s. 7 [ ] 158 3M and General Physics make leadership count: Innovative approaches to leadership development, w: Strategic Direction 2004, 20 (6), s EduPartners Szkolenia i Doradztwo J. i K. Krawczyk, Szkolenie: Kształtowanie liderów, [ ] 84

85 Liderzy PAFW 160, który skierowany jest do osób aktywnych, chcących efektywnie i skutecznie działać na rzecz swoich środowisk. Tym, co wyróżnia program wśród innych społecznych inicjatyw, jest jego mocno zindywidualizowana forma, która uwzględnia potrzeby i oczekiwania każdego uczestnika. Umożliwia to praca z tutorem, z którego wsparciem opracowywany jest indywidualny plan rozwoju, następnie realizowany w przeciągu 15 miesięcy trwania programu. Tutor pełni tu rolę mentora, który poza wspieraniem inspiruje i stymuluje. Ponadto uczestnicy biorą udział w cyklu czterech szkoleń i warsztatów. Oddziaływanie tego programu dobrze odzwierciedlają słowa liderki II edycji programu, A. Szymańskiej: Udział w programie pozwolił mi nauczyć się nowych umiejętności. Nie tylko pracy z ludźmi, ale przede wszystkim pracy z samą sobą. Warsztaty i praca z tutorem uświadomiły mi, że tak naprawdę to ja jestem ważna i moje potrzeby. Jeżeli chcę zmieniać świat, muszę zacząć od siebie. Innym przykładem jest program Domu Współpracy Polsko-Niemieckiej Kuźnia Młodych Liderów, którego celem jest wsparcie młodzieży związanej z mniejszością niemiecką w wieku roku życia w aktywnym i skutecznym działaniu społeczno-politycznym w swoim regionie 161. Dzięki licznym intensywnym dwudniowymi szkoleniom ich uczestnicy mają możliwość nauczyć się jak wykorzystywać i rozwijać własne zdolności i potencjał czy też zdobyć umiejętności dotyczące tworzenia i działania organizacji pozarządowych 162. Podobny program, aczkolwiek dla innej grupy docelowej, proponuje Niezależne Zrzeszenie Studentów: Kuźnia Liderów. Siedmiodniowy program przygotowany jest z myślą o najzdolniejszych absolwentach szkół średnich, a jego celem jest oszlifowanie diamentów błyskotliwej młodzieży, zdolnej do podejmowania inicjatyw w środowisku akademickim 163. Ciekawym programem jest również Kuźnia Młodych Liderów organizowana przez Stowarzyszenie Na Rzecz Rozwoju Społecznego i Wyrównywania Szans SOKRATES, która uwzględnia 36-godzinne 160 Szkoła Liderów, Opis programu, [ ] 161 Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej, Informacja o projekcie: Kuźnia Młodych Liderów, [ ] 162 Tamże. 163 Niezależne Zrzeszenie Studentów, Kuźnia Liderów, [ ] 85

86 warsztaty oraz przygotowanie i prowadzenie dyskusji panelowych na tematy działalności społecznej i aktywności obywatelskiej 164. Programy KL stają się obecnie coraz popularniejsze i dostępniejsze, co stwarza nowe perspektywy dla rozwoju organizacji oraz pracowników. Największe firmy na rynku wiedzy inwestują w rozwijanie własnych programów, dostosowanych do ich indywidualnych potrzeb, mniejsze firmy skłaniają się ku zewnętrznym szkoleniom, co stanowi pierwszy krok do zmiany kultury organizacyjnej oraz podejścia pracowników. Choć w Polsce dopiero pojawiają się tego typu programy, to problem został dostrzeżony i z pewnością coraz więcej organizacji będzie szukało nowych dróg do KL. Programem o światowej klasie realizowanym w Polsce, jest McKinsey Leadership Seminar, któremu poświęcony został rozdział 4 niniejszej pracy. 164 Stowarzyszenie SOKRATES, Kuźnia Młodych Liderów, [ ] 86

87 4 Rozdział 4. Kształtowanie liderów w praktyce Jeśli Twoje działania inspirują innych do odważniejszych marzeń, intensywniejszej nauki, robienia więcej i stawania się kimś lepszym jesteś liderem. John Quincy Adams 87

88 4.1. Przywództwo w McKinsey&Company oraz charakterystyka programu McKinsey Leadership Seminar McKinsey&Company to najbardziej renomowana globalna firma doradztwa strategicznego na świecie. Jej klientami są rządy oraz duże instytucje, ale przede wszystkim największe firmy, będące liderami w swoich branżach i niszach. Do klientów McKinsey należy 86% firm z Global Fortune 100, a w przypadku Polski 70% firm z Top 10 Rzeczpospolitej 165. Organizacja ta, mająca ponad 80-letnią tradycję, działa w 53 krajach, w tym od 1993 także w Polsce 166. Sukces i siła McKinsey&Company tkwi w wyróżniającym się przywództwie, co wyraża się nie tylko w jej kulturze, ale również w misji organizacji, która zawiera się w słowach: pomagać liderom w osiąganiu przez nich wyróżniającej, trwałej i wyraźnej poprawy wyników i ustawicznie budować wspaniałą firmę, która przyciąga, rozwija, stymuluje i utrzymuje przy sobie wyjątkowych ludzi 167. Ogromny nacisk w McKinsey&Company kładziony jest na rozwój kapitału ludzkiego, a praca w zespole i współpraca są stawiane ponad zadania indywidualne. McKinsey&Company wyznaje zasadę wzajemnego wspierania się wykluczającego współzawodnictwo 168. W ciągu pierwszego roku pracy nowy pracownik spędza około 20 dni na szkoleniach wyjazdowych i realizowanych drogą on-line. Zaś najlepszym młodszym konsultantom sponsoruje się studia MBA w renomowanych szkołach w Stanach Zjednoczonych bądź Europie. Każdy pracownik McKinsey&Company przechodzi przez serię szkoleń opartych o pracę warsztatową, na których rozwijane są praktyczne umiejętności niezbędne w efektywnym i skutecznym przewodzeniu. Są to typowe warsztaty zorientowane na kształtowanie liderów, w których nacisk kładziony jest na kompetencje przywódcze, takie jak: inspirowanie i motywowanie zespołów, 165 McKinsey&Company Polska, Materiały seminaryjne McKinsey Seminar Leadership, Warszawa 2006, s. 14. Por. CNNMoney, Global 500, [ ] Rzeczpospolita, Lista , [ ] 166 McKinsey&Company Polska, O McKinsey, [ ] 167 McKinsey&Company, What we Believe, [ ] 168 Tamże. 88

89 budowanie relacji czy postaw przedsiębiorczości. Dzięki zacieśnionej współpracy z przywódcami, organizacja wyznaje zasadę stań się liderem, pracując z liderami. 169 W McKinsey wyznaje się ponadto zasadę korzystania z doświadczenia i wsparcia innych osób, o ile jest to tylko możliwe: Znajdź osobę wyżej stojącą w hierarchii organizacji, która zostanie Twoim mentorem 170. W pierwszym tygodniu pracy nowozatrudnione osoby bez względu na stanowisko otrzymują swojego mentora, który ma za zadanie monitorować i wspierać swojego podopiecznego. Często jednak, gdy formalny mentoring nie układa się odpowiednio (np. przez wyjazd mentora za granicę), pracownicy zachęcani są do mentoringu nieformalnego 171. Mentoring w tym przypadku nie dotyczy tylko wsparcia w kwestiach merytorycznych projektów, ale również planowania kariery, awansu, doradztwa osobistego, inspiracji oraz wsparcia w rozwijaniu kompetencji 172. Według pisma Fortune, McKinsey&Company wykształciło więcej dyrektorów generalnych (ang. CEO) niż jakakolwiek inna firma na świecie. Statystycznie, McKinsey&Company to najbardziej efektywna fabryka liderów. Według nich 1 na 690 osób zatrudnionych (por. tabela 2) jest dyrektorem generalnym firm notowanych na giełdzie, wartych ponad 2 miliardy USD 173. Nie dziwi fakt, że McKinsey&Company wykształciło wielu globalnych liderów biznesu, wśród których znaleźli się m.in. James McNerney (Boeing), Helmut Panke (BMW AG), Christopher Sinclair (PepsiCo), James Gorman (Morgan Stanley), Louis Gerstner (IBM oraz The Carlyle Group), Henry Golub (American Express), Peter Wuffli (UBS AG), Stephan Green (HSBC), a w Polsce np. Kazimierz Stańczak (Polbank). W tym kontekście, naturalnym jest, że organizacja McKinsey&Company plasuje się od 1996 roku w rankingach na najbardziej pożądanego pracodawcę na miejscu pierwszym bądź drugim McKinsey&Company, Access to Leaders, _to_leaders.aspx [ ] 170 E. Rasiel, McKinsey. Sposób na sukces, Wydawnictwo K.E. LIBER, Warszawa 2001, s Tamże, s McKinsey&Company, Access to Leaders, dz. cyt. 173 J. Del, Some firms' fertile soil grows crop of future CEOs, [ ] 174 CNNMoney, Fortune 15 Top MBA employers, [ ] 89

90 Tabela 2. Ranking najlepszych firm w produkowaniu dyrektorów generalnych miejsce w rankingu Firma zatrudnieni pracownicy dyrektorzy generalni (CEO s) stosunek 1. McKinsey&Company / Deloitte & Touche / Baxter International / Pricewaterhouse-Coopers / Ernst & Young / Merrill Lynch / Motorola / Intel / Procter & Gamble / General Electric / Źródło: Opracowanie własne na podstawie: Capital IQ, za: J. Del, dz. cyt. Jedynym otwartym dla osób spoza firmy programem szkolenia liderów jest McKinsey Leadership Seminar (dalej: McKLS), które organizowane jest corocznie przez McKinsey&Company Polska nieprzerwanie od 2005 roku. Odbywa się ono w kwietniu w ośrodku szkoleniowym w Jaworowym Dworze w miejscowości Zakroczne nieopodal Warszawy. Jego beneficjentami są najzdolniejsi studenci III, IV i V roku dowolnych kierunków studiów z całej Polski 175 (przyszłych liderów nie znajduje się wyłącznie wśród kierunków zarządzania). Główne kryteria rekrutacji kandydatów dotyczą ambicji, zdolności przywódczych, inicjatywy oraz umiejętności interpersonalnych. Według organizacji jednym z celów seminarium połączonego z warsztatami i szkoleniem jest pokazanie Wam, w jaki sposób można kształtować swoje umiejętności przywódcze oraz jak stać się autorytetem dla innych. (...) Będziecie mieli także możliwość sprawdzenia, jakimi jesteście liderami 176. Podczas seminarium uczestnicy zostają podzieleni na pięć zespołów po sześć osób, a każda grupa otrzymuje swojego opiekuna (mentora) z organizacji McKinsey. Zespoły rywalizują w sześciu różnych rozbudowanych ćwiczeniach, których głównym celem było rozwijanie kompetencji społecznych. Szczególny nacisk kładziony jest na wizję, współdziałanie, budowanie relacji oraz przewodzenie. Część ćwiczeń 175 McKinsey&Company Polska, McKinsey Leadership Seminar, [ ] 176 Tamże. 90

91 związanych z przywództwem realizowana jest w plenerze (ang. outdoor leadership training) pod okiem trenerów z firmy Team Builders International. Ważnym elementem ćwiczeń zespołowych jest rotacyjny charakter lidera tzn. każdy uczestnik ma możliwość sprawdzenia się w roli lidera przywódcy. McKLS opiera się przede wszystkim na intensywnym sprzężeniu zwrotnym, na które jest wystawiony każdy uczestnik. Konstruktywna informacja zwrotna i wielostronna ewaluacja zachowań jest elementem kluczowym każdego zadania czy projektu. Pochodzi ona nie tylko od mentorów poszczególnych zespołów, ale również od członków zespołu. Dopełnieniem oceny 360 jest ponadto własna analiza swoich zachowań, spostrzeżeń, emocji oraz myśli, które są omawiane w ramach spotkań zespołów. Dyskusje te mają przyczynić się do pogłębiania wiedzy na swój temat, uświadomienia sobie swoich mocnych stron oraz wpływu pewnych zachowań na integralność, efektywność i skuteczność zespołu. Na zakończenie seminarium przeprowadzony zostaje tzw. radar społeczny, ujawniający jak inne osoby postrzegają każdego z uczestników. Pogłębianie samowiedzy występuje także w ramach prezentacji połączonych z konwersatoriami, które szeroko omawiają kwestie dotyczące m.in.: zachowań i cech efektywnego lidera, stylów przywództwa, w tym orientacji na zadania i ludzi, modeli przywództwa (m.in. model sytuacyjny K. Blancharda i P. Hersey'a), kompetencji przywódczych, mistrzostwa osobistego (opanowanie i doskonalenie siebie), wizji i współpracy w zespole, wartości, wywierania wpływu na innych (motywowanie, inspirowanie, stymulowanie). Dyskusje prowadzone są w różnych konfiguracjach: dwójkach, zespołach i na otwartym forum. Uczestnicy wymieniają się spostrzeżeniami, co stymuluje do głębszego zastanowienia nad kwestiami przywództwa. Ponadto, uczestnicy mają okazję rozwiązać profesjonalne testy z zakresu preferowanych i realizowanych stylów przywództwa, co dodatkowo pogłębia ich samowiedzę. 91

92 Kolejnym elementem seminarium jest panel dyskusyjny Liderzy McKinsey, czyli spotkania z gośćmi z firmy McKinsey (partnerami oraz konsultantami) oraz alumni McKinsey&Company, piastującymi wysokie stanowiska w dużych przedsiębiorstwach. Podczas tych spotkań, uczestnicy zapoznają się z sylwetkami liderów oraz ich ścieżkami kariery, mają także możliwość zadania pytań dotyczących nurtujących ich kwestii. Historie prawdziwych liderów mają też inspirować i zachęcać uczestników do stawiania sobie ambitnych celów. W edycji 2006 gościem był m.in. dyrektor generalny Polbanku, K. Stańczak. Intensywny trening przeplatany jest różnymi grami i zabawami integracyjnymi, które pomagają we wzajemnym poznaniu się i wypracowaniu wspólnego stylu działania. Jedną z nich jest tzw. próba improwizacji, która polega na odgrywaniu różnych scenek teatralnych własnego pomysłu. Podczas tych działań uczestnicy poznają również techniki integracji nowych zespołów oraz mają możliwość przetrenowania każdej z nich na swoim zespole. McKinsey&Company jest organizacją, która dobrze rozumie potrzeby współczesnej gospodarki wiedzy. Jej nacisk na kształtowanie liderów przekłada się na realny sukces, a ogromne doświadczenie w tej dziedzinie czyni z niej wartościowy przedmiot analizy w poszukiwaniach ogólnego modelu KL. Z uwagi na politykę firmy, jedyną drogą do zapoznania się z wykorzystywanymi przez nią metodami, jest przyjrzenie się programowi dedykowanemu uczestnikom spoza organizacji. 92

93 4.2. Zakres badań cele, hipoteza i metoda badawcza Rosnąca niepewność połączona z konkurencją oraz z dynamicznym wzrostem oczekiwań społecznych sprawiają, że organizacja bez względu na jej charakter poszukuje takich rozwiązań, które byłyby w stanie pomóc jej w rozwoju oraz osiągnięciu sukcesu. Głównym zasobem organizacji jest kapitał ludzki, a w szczególności liderzy, którzy stanowią podstawowe źródło mogące pozytywnie oddziaływać na organizację, powodując zmiany przybliżające je do osiągania sukcesów. Kluczem do sukcesu wydaje się obecnie kreowanie i rozwój liderów. Jest to niewątpliwie problem bardzo złożony i wymagający zastosowania odpowiedniej strategii kształtowania liderów. Podstawowym celem badań będzie stworzenie zarysu strategii kształtowania liderów w organizacji inteligentnej. Aby zaproponować model takiej strategii, postanowiono przyjrzeć się, jak to robią najlepsi McKinsey&Company w programie McKinsey Leadership Seminar. Analiza wykorzystanych w tym programie elementów oraz ich odbioru przez uczestników umożliwi zarysowanie pełniejszego obrazu strategii KL. Z uwagi na specyfikę badanego programu, wyróżniono następujące cele cząstkowe: 1. Ewaluacja elementów programu McKLS. 2. Subiektywna ocena wpływu programu na efektywność uczestnika w organizacji. 3. Ocena skuteczności krótkotrwałych programów kształtowania liderów realizowanych nie na stanowisku pracy. 4. Poznanie oczekiwań uczestników wobec programów kształtowania liderów w organizacji. 5. Określenie kluczowych kompetencji i cech lidera, na których rozwijaniu powinien koncentrować się program kształtowania liderów. Przeprowadzone badania mają ponadto zweryfikować hipotezę osoby uczestniczące w programach kształtowania liderów są bardziej efektywne w organizacjach. Weryfikację hipotezy ułatwi uzyskanie odpowiedzi na pytania badawcze: a. Czy osoby uczestniczące w programach kształtowania liderów są lepiej przygotowane do wyzwań stojących przed współczesnymi organizacjami? 93

94 b. Które elementy programu McKLS były dla uczestników najważniejsze? c. Czym powinna charakteryzować się strategia kształtowania liderów we współczesnej organizacji? d. W jakim stopniu organizacja inteligentna może przyczynić się do skuteczności kształtowania liderów? e. W jakim zakresie oczekiwania uczestników zostały spełnione przez program McKLS? Projekt badawczy został oparty o ankietową metodę pozyskiwania danych. Poniżej zostały zamieszczone najważniejsze informacje dotyczące zakresu badań omawianego projektu: przedmiot badań subiektywne odczucia uczestników McKLS w zakresie wpływu programu na ich rozwój oraz funkcjonowanie w ramach organizacji; podmiot badania uczestnicy programu McKLS (30 osób); jednostka próby dobór celowy, uczestnicy edycji McKLS 2006; zakres czasowo-przestrzenny 9 12 września 2009 roku, badanie ankietowe przeprowadzone on-line. Próba została dobrana w sposób celowy. Badaniami objęci zostali uczestnicy programu McKinsey Leadership Seminar, edycja Są to zatem osoby, które w przeważającej części są już absolwentami studiów magisterskich różnych szkół i kierunków oraz podjęły pracę zawodową. Z badania zostały wyłączone osoby, które w czasie badania kontynuowali studia wyższe. Podmiotem badania było 30 osób, które opierając się na własnym doświadczeniu, mogą ocenić poszczególne elementy programu kształtowania liderów oraz określić wpływ programu na późniejsze doświadczenia zawodowe. Badanie ankietowe zostało oparte o komputerową technikę pomiaru wykorzystującą dedykowane oprogramowanie internetowe QuestionPro Survey Software. Ankieta miała charakter spersonalizowany i zamknięty, tzn. była dostępna jedynie dla grupy docelowej. Zaproszenie do ankiety (por. załącznik 1) zostało rozesłane za pomocą poczty elektronicznej wbudowanej w serwis QuestionPro Survey. W treści wiadomości zostało umieszczone unikatowe (dla każdego uczestnika inne) łącze do ankiety. Takie rozwiązanie umożliwiło śledzenie stanu jej wypełnienia, 94

95 ponadto pozwalało na wysłanie ewentualnego przypomnienia oraz podziękowań wraz z wynikami badania. Kwestionariusz ankietowy (por. załącznik 2) składa się z 13 pytań, a przeciętny czas jego wypełniania wyniósł 12 minut. Większość pytań miała charakter zamknięty, jedynie dwa były pytaniami kafeteryjnymi półotwartymi. Pytanie pierwsze miało za zadanie określić zaangażowane uczestników w McKLS. Drugie pytanie macierzowe dotyczyło ewaluacji poszczególnych elementów programu KL, gdzie respondenci poproszeni zostali o ocenę istotności poszczególnych (12) elementów programu. W kolejnych dwóch pytaniach, również mających charakter macierzowy, respondenci mieli określić wpływ programu na własny rozwój (14 podpunktów) oraz ocenić przydatność nabytych kompetencji, wiedzy itp. (12 podpunktów) w miejscu pracy. Pytanie 6 to również pytanie macierzowe składające się z 13 elementów. Respondentów poproszono w nim o ocenę przydatności poszczególnych elementów wykorzystywanych w programach kształtowania liderów w organizacjach. Ponadto w ankiecie występowały dwa pytania kafeteryjne wielokrotnego wyboru (typu: check box), półotwarte, gdzie możliwe było zaznaczenie więcej niż jednej odpowiedzi oraz dopisanie własnej odpowiedzi w kwestionariuszu. Dotyczy to pytania 7, w którym respondenci wybierali cztery najważniejsze według nich zalety wykorzystania programów KL we współczesnej organizacji. Podobnej konstrukcji było pytanie 9, w którym respondenci wybierali ich zdaniem najważniejsze kompetencje/cechy lidera. Pytanie 8 macierzowe z czterema podpunktami i z czterema kolumnami odpowiedzi badało subiektywne odczucia respondentów dotyczących m.in. wykorzystania strategii kształtowania liderów na dynamizację rozwoju organizacji. Ostatnie trzy pytania zamknięte dotyczyły samowiedzy i własnego postrzegania przez siebie uczestników (pytanie macierzowe) oraz pytania metryczkowe (jednokrotnego wyboru) o płeć i miejsce zamieszkania. 95

96 4.3. Analiza wyników badań oraz wnioski W badaniu ankietowym uzyskano 19 wypełnionych kwestionariuszy ankiety (na 30 wysłanych zaproszeń), co oznacza, że w badaniu uczestniczyło 63% uczestników programu McKinsey Leadership Seminar W grupie respondentów zaznacza się niewielka przewaga liczebna mężczyzn (63%), por. wykres 2, co odzwierciedla proporcje uczestników podczas programu. Uczestnicy pochodzą głównie z większych miejscowości: 31% z miejscowości od 100 do 500 tysięcy mieszkańców, a 32% z miejscowości powyżej 500 tysięcy mieszkańców. Nieznacznie mniej liczne grupy badanych pochodzą z miejscowości od 25 do 100 tysięcy oraz poniżej 25 tysięcy mieszkańców (odpowiednio 21% i 16%), co obrazuje wykres 3. 37% kobieta 63% mężczyzna Wykres 2. Płeć respondentów Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. 32% 16% miejscowośd poniżej mieszkaoców miejscowośd od do mieszkaoców 21% miejscowośd od do mieszkaoców 31% miejscowośd powyżej mieszkaoców Wykres 3. Miejscowość, z której pochodzili ankietowani Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. W badanej grupie nie odnotowano osób, które byłyby wolnymi strzelcami czy też założyłyby własną działalność gospodarczą, prawdopodobnie z uwagi na wiek respondentów, którzy w ostatnich trzech latach dopiero ukończyli edukację. Osoby badane zatrudnione są obecnie w organizacjach, przy czym 63% z nich to organizacje związane z przemysłem wiedzy. 96

97 37% organizacja związana z przemysłem wiedzy 63% pozostałe organizacje Wykres 4. Typ organizacji, w której pracują respondenci Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. Osoby decydujące się na aplikowanie do programu kształtowania liderów odznaczają się wysokim poziomem świadomości. Zdecydowana większość z nich (95%) zgadza się, że kształcenie ustawiczne jest istotne (tylko jedna osoba nie zgodziła się z tym twierdzeniem) i przywiązuje dużą wagę do własnej roli w swym procesie w ramach samodoskonalenia. Respondenci wydają się świadomi własnej wartości wysoko oceniają zarówno swoją inteligencję emocjonalną, jak i determinację i entuzjazm. cechuje mnie duży entuzjazm i determinacja jestem proaktywny i ciekawy świata lubię współdziaład z innymi mam wysoko rozwiniętą inteligencję emocjonalną uczenie się przez całe życie jest dla mnie bardzo ważne podążam swoją wymarzoną ścieżką życia przywiązuję dużą wagę do samodoskonalenia na tle innych ludzi jestem osobą wyróżniającą się jestem osobą otwartą na nowe doświadczenia i wyzwania % 20% 40% 60% 80% 100% zdecydowanie się nie zgadzam zgadzam się nie zgadzam się zdecydowanie się zgadzam Wykres 5. Cechy charakteryzujące badanych uczestników programu McKLS Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. 97

98 Wszyscy uważają się za ciekawych świata i otwartych na nowe doświadczenia oraz przyznają, że wyróżniają się spośród innych ludzi (prawie połowa badanych zdecydowanie się z tym zgadza). To poczucie wyjątkowości wiąże się także z pozytywnymi odczuciami wobec własnej wybranej ścieżki życiowej (tylko dwie osoby stwierdziły, że jej nie realizują). Powyższe charakterystyki pokazują, że osoby zainteresowane programami kształcenia liderów czują się osobami wyjątkowymi, zdolnymi do efektywnego działania i przekazywania wizji. Szczegółowy rozkład odpowiedzi został przedstawiony na wykresie 5. Pytanie 1. miało na celu zidentyfikowanie, w jakim stopniu uczestnicy programu McKLS oceniają zaangażowanie poszczególnych stron w program. Ocena zaangażowania ogólnie była wysoka, nikt nie ocenił zaangażowania żadnej ze stron jako małego lub bardzo małego. Respondenci najkrytyczniej ocenili własne zaangażowanie 16% z nich uznało je za średnie. Z kolei najwyżej ocenili zaangażowanie współuczestników, we wszystkich przypadkach uznając je za duże lub bardzo duże. Wysoko oceniono również trenerów, 42% respondentów przyznało, że ich zaangażowanie w program było bardzo duże. Krytyczna ocena własnego zaangażowania może wynikać ze świadomości uczestników, że mogli dać z siebie więcej, a także z porównania z innymi aktywnymi i twórczymi osobami. Twoje 16% 32% 53% trenerów 11% 42% 47% współuczestników 0% 32% 68% 0% 20% 40% 60% 80% bardzo duże duże średnie Wykres 6. Ocena zaangażowania w program kształtowania liderów McKLS Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. Wysokie zaangażowanie wszystkich uczestników programu przekłada się na ogólne zadowolenie z programu. 79% respondentów przyznaje, że program zdecydowanie spełnił ich oczekiwania i poleciliby go innym. Tylko dwie osoby nie zgodziły się z tym stwierdzeniem. Tak wysoki wynik świadczy o zapotrzebowaniu na tego typu programy, a także o jego wysokiej jakości. 98

99 79% 11% 0% 11% zdecydowanie nie raczej nie raczej tak zdecydowanie tak Wykres 7. Ocena poziomu sprostania oczekiwaniom przez program McKLS Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. Celem niniejszych badań była identyfikacja tych elementów programu, które przekładają się na jego jakość oraz satysfakcję uczestników i powinny stanowić punkt wyjścia do tworzenia innych programów kształtowania liderów. Dlatego poproszono badanych o ocenę wartości poszczególnych elementów formalnych programu, której wyniki ilustruje wykres 8. gry integracyjne spotkania i dyskusje z liderami biznesu prezentacje i konwersatorium dotyczące zagadnieo z przywództwa radar społeczny dwiczenia pogłębiające samoświadomośd samoocena możliwośd przewodzenia zespołowi 16% 21% 16% 26% 16% 11% 53% 47% 53% 42% 53% 63% 63% 68% studia przypadków dwiczenia w zespołach informacja zwrotna uzyskana od uczestników informacja zwrotna uzyskana od trenerów 11% 58% 32% 53% 21% 58% 53% 42% poszerzenie sieci kontaktów 16% 47% 0% 20% 40% 60% 80% 100% kluczowe istotne Wykres 8. Elementy programu uznane przez respondentów za istotne lub kluczowe Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. 99

100 Najwyżej ocenionym elementem jest informacja zwrotna od trenerów, którą ponad połowa badanych (58%) uznała za kluczowy element programu świadczy to o dużym zaufaniu do innych liderów i chęci uczenia się od nich. Również informacja zwrotna od innych uczestników została uznana za istotną, choć nie w tak dużym stopniu niezbędną (21% osób uznało ją za kluczową, a 58% za istotną). Drugim pod względem oceny respondentów elementem jest możliwość przewodzenia zespołowi czyli sprawdzenia się w roli lidera podczas zadań tylko jedna osoba uznała ją za mało istotną, a 42% badanych za kluczową. Świadczy to o ogromnej roli uczenia się przez działanie w rozwijaniu kompetencji przywódczych, co potwierdza również wysoka ocena istotności ćwiczeń w zespołach (85% osób uznało je za istotne lub kluczowe). Respondenci wysoko cenili sobie również spotkania i dyskusje z liderami biznesu 63% osób uznało je za istotne, a 21% za kluczowe dla programu McKLS. Najniżej oceniono elementy związane z teorią przywództwa, w tym prezentacje i dyskusje (37% osób uznało je za mało istotne) oraz wypełnianie testów związanych m.in. z własnym stylem przywództwa (32% osób uznało je za nieistotne lub mało istotne). Nisko oceniono też poszerzenie sieci kontaktów (37% badanych oceniło je jako nieistotne lub mało istotne) oraz gry integracyjne (32% badanych uznało je za mało istotne), co może świadczyć o ich zbyteczności w krótkotrwałych programach, z uwagi na małe możliwości nawiązania bliższych kontaktów. Pomimo to warto zauważyć, że każdy element programu McKLS został przynajmniej przez 60% badanych oceniony jako istotny lub kluczowy, co dowodzi trafnego ich doboru. W pytaniu 4. poproszono badanych o subiektywną ocenę wpływu uczestnictwa w programie na szereg czynników, które ilustruje wykres 9. Oddziaływanie programu McKLS uwidoczniło się szczególnie w sferze samoświadomości. Pomogło zidentyfikować słabe i mocne strony w przypadku 84% respondentów oraz zidentyfikować kompetencje, które powinni rozwijać (74%). Przyznali też, że program poszerzył ich wiedzę na temat przywództwa (84%), co może być zasługą elementów teoretycznych programu. Wysoko został oceniony wpływ programu na motywację uczestników oraz wzrost ich aspiracji odpowiednio 74% i 58% odpowiedzi przyczyniło się oraz bardzo się przyczyniło. 100

101 wzrost aspiracji lepszego przygotowania do wyzwao obecnej gospodarki lepszego wykorzystania szans i możliwości tkwiących w otoczeniu poznania warunków skutecznego współdziałania zidentyfikowania kompetencji, które powinieneś rozwijad poprawienia samokontroli rozwinięcie empatii zwiększenie kontroli nad własnym życiem poszerzenie sieci kontaktów zwiększenie pewności siebie uławtwienia startu w życie zawodowe poznanie swoich słabych i mocnych stron poszerzenia wiedzy na temat przywództwa zwiększenia motywacji do działania nie przyczyniło się przyczyniło się w niewielkim stopniu przyczyniło się bardzo się przyczyniło Wykres 9. Stopień, w jakim program McKLS przyczynił się do poszczególnych kwestii Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. Najniżej oceniono oddziaływanie programu na późniejsze doświadczenia zawodowe 47% badanych uznało, że program nie zwiększył ich kontroli nad własnym życiem, a 37%, że zwiększył ich kontrolę tylko w niewielkim stopniu. 79% respondentów przyznało, że nie miał wpływu lub miał niewielki wpływ na ich przygotowanie do wyzwań współczesnej gospodarki, a do ułatwienia startu w życie zawodowe w większości przypadków program nie przyczynił się (26%) lub przyczynił w niewielkim stopniu (47%). Niska ocena tych aspektów może wynikać z krótkiego czasu trwania programu umożliwił on pogłębienie refleksji nad sobą i swoimi kompetencjami, ale nie był w stanie znacząco ich rozwinąć. Należałoby go traktować jako pewien drogowskaz wskazujący, nad czym należy pracować. Pytanie 5. miało na celu doprecyzowanie oceny wpływu zdobytych doświadczeń na działanie w obecnym miejscu pracy. Subiektywnie spostrzegany wpływ można 101

102 określić jako przeciętny na wszystkie wymienione obszary wpływ został określony jako niewielki lub średni przez ponad 60% badanych. Najlepiej oceniono wpływ na odbieranie i przyjmowanie informacji zwrotnej 21% badanych uznało, że doświadczenia zdobyte na McKLS bardzo przyczyniły się do poprawy tej umiejętności, co przemawia na korzyść włączania do tego typu programów różnych metod udzielania informacji zwrotnej. Program rozbudził też z dużym stopniu inicjatywę i przedsiębiorczość u 15% badanych. Dla 11% respondentów bardzo pomógł również w efektywnym współdziałaniu oraz budowaniu relacji z innymi. myśled strategicznie i kompleksowo twórczo rozwiązywad problemy 2,5 2,4 sprawnie organizowad pracę efektywnie współdziaład budowad relacje z innymi 2,2 2,3 2,5 udzielad i odbierad informację zwrotną 2,7 dążyd do zmian na lepsze antycypowad zmiany 2,2 2,3 lepiej rozumied potrzeby i oczekiwania innych 2,5 wykazywad inicjatywę i przedsiębiorczośd 2,7 motywowad i inspirowad innych 2,5 wykorzystywad swoje kompetencje przywódcze 2,6 nie pomogły pomogły w niewielkim stopniu pomogły bardzo pomogły Wykres 10. Stopień, w jakim doświadczenie wyniesione z programu McKLS pomaga respondentom w obecnym miejscu pracy Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. Zaskakuje krytyczna ocena wpływu programu na zdolność wpływania na innych ludzi na miejscu pracy 10% respondentów stwierdziło, że nie miał na to wpływu, a 32%, że taki wpływ był niewielki. Program McKLS, prawdopodobnie z uwagi na krótki czas trwania i oderwanie od miejsca pracy, nie wpłynął też znacząco na przygotowanie uczestników do antycypowania zmian (16% badanych nie pomógł w tej kwestii, a 47% pomógł tylko w niewielkim stopniu), a także na wykształcenie dążenia 102

103 do wprowadzania zmian na lepsze (21% badanych uznało, że program w tym nie pomógł, a 31%, że pomógł w niewielkim stopniu). Być może te cechy mogą być efektywnie kształtowane tylko w ramach programu w miejscu pracy, w połączeniu z odpowiednią kulturą organizacyjną promującą zmiany i innowacje. Ocenę wpływu doświadczeń z McKLS na działanie respondentów w miejscu pracy ilustruje wykres 10. coaching / mentoring 3,63 stawianie nowych rozwojowych wyzwao promowanie swobody wprowadzania zmian (m.in. minimalizacja biurokracji) rozbudowana i ustawiczna informacja zwrotna połączona z wielostronną oceną uczestnictwo w stymulujących rozwój projektach organizacji współdziałanie z innymi liderami delegowanie (zwiększenie odpowiedzialności i uprawnieo decyzyjnych, zmiany w obowiązkach) rotacja stanowisk (nowe zadania i doświadczenie) ustalanie i realizacja indywidualnych celów rocznych system premiowy dla wyróżniających się liderów 3,58 3,47 3,47 3,42 3,42 3,32 3,21 3,11 3,05 warsztaty i szkolenia o różnej tematyce 3,05 planowanie kariery i sukcesji 2,84 zapoznanie z teorią przywództwa (prezentacja połączona z konwersatorium) sesje NLP 2,21 2,42 nieprzydatne mało przydatne bardzo przydatne niezbędne Wykres 11. Stopień zgodności poglądów respondentów z poszczególnymi stwierdzeniami Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. Kolejne pytanie miało na celu zidentyfikowanie elementów, które respondenci postrzegają jako wartościowe w programach kształtowania liderów na miejscu pracy. Ocenę poszczególnych elementów przedstawia wykres 11. Najwyżej 103

104 ocenione zostało wprowadzenie coachingu lub mentoringu wszyscy uznali je za bardzo przydatne lub niezbędne (aż 63%). Ponadto, w opinii uczestników McKLS, bardzo ważnym elementem takiego programu powinno być realizowanie nowych wyzwań oraz praca nad ciekawymi projektami organizacji (odpowiednio 63% i 42% respondentów uznało je za niezbędne). Równie wysoko osoby badane oceniły promowanie swobody wprowadzania zmian w organizacji oraz umożliwienie współpracy z innymi liderami 90% osób uznało te elementy za bardzo przydatne lub niezbędne w programie kształtowania liderów. Ten sam odsetek badanych wysoko ocenił wykorzystanie ustawicznej i rozbudowanej informacji zwrotnej, określając ją jako bardzo przydatną lub niezbędną. Większość zaproponowanych elementów została oceniona bardzo wysoko. Badani dostrzegają potrzebę wprowadzania systemów premiowych oraz planowania celów rocznych w ramach takiego programu 84% respondentów uznało te elementy za bardzo przydatne lub niezbędne. Za najmniej przydatne uznano wykorzystywanie sesji NLP 16% badanych uznało je za nieprzydatne, a 53% za mało przydatne. Również zapoznawanie z kwestiami teoretycznymi przywództwa zostało nisko ocenione 5% uznaje ten element za nieprzydatny, a 47% za mało przydatny. W pytaniu 7. respondenci zostali poproszeni o wskazanie czterech według nich najważniejszych zalet programu kształtowania liderów w organizacji szczegółowe dane na temat ich wyborów przedstawia wykres 12. Najwięcej wyborów (63%) uzyskały dwie odpowiedzi: wzrost innowacyjności, elastyczności i tempa wprowadzania zmian oraz kształtowanie wśród uczestników postaw proaktywności, samodoskonalenia, transferu i kreowania wiedzy, permanentnego uczenia się, innowacyjności. Wybór tych dwóch korzyści podkreśla, że programy kształtowania liderów są wartościowe dla organizacji oraz dla jej uczestników. Organizacja czerpie również korzyści ze wzrostu lojalności i zaangażowania pracowników, co jest ważnym efektem programu kształtowania liderów według 47% uczestników McKLS. Ponadto, 42% badanych uznało za ważny wzrost potencjału ludzkiego organizacji, który przekłada się na podejmowanie nowych wyzwań. Pozostałe ważne korzyści, szczególnie z punktu widzenia organizacji, to wytworzenie kultury refleksyjnej zorientowanej na ciągłe doskonalenie i rozwój oraz zwiększenie efektywności działania firmy (obie odpowiedzi wybrało po 37% osób). 104

105 wzrost innowacyjności, elastyczności i tempa wprowadzania zmian kształtowanie wśród uczestników postaw proaktywności, samodoskonalenia, transferu i kreowania wiedzy, permanentnego uczenia się 63% 63% wzrost identyfikacji, zaangażowania, motywacji i lojalności pracowników wzrost potencjału ludzkiego organizacji umożliwiający podjęcie nowych wyzwao wytworzenie kultury refleksyjnej zorientowanej na ciągłe doskonalenie i rozwój 37% 42% 47% zwiększenie efektywności działania firmy 37% pogłębienie świadomości wizji przyszłości i strategii organizacji oraz motywacji do jej realizacji 26% wzrost samoświadomości uczestników organizacji wzrost atrakcyjności organizacji dla potencjalnych pracowników, co umożliwia dotarcie do osób o wysokim potencjale poprawa konkurencyjności organizacji na rynku 16% 16% 21% rozwijanie sieci kontaktów 11% efekt multiplikacji 11% lepsze zrozumienie potrzeb i oczekiwao pracowników 5% uściślenie współpracy pomiędzy szczeblami i jednostkami, wykorzystanie synergii i zwiększonego zaangażowania do realizacji strategii organizacji 0% 0% 20% 40% 60% 80% Wykres 12. Główne zalety kształtowania liderów w organizacji inteligentnej Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. W kolejnym pytaniu respondenci mieli ustosunkować się do czterech stwierdzeń dotyczących programów kształtowania liderów w organizacji. 95% osób badanych przyznało, że wykorzystanie takiej strategii dynamizuje rozwój organizacji (w tym 42% osób zdecydowanie się z tym zgadza). 89% osób stwierdziło, że chciałoby, aby ich organizacja taki program wprowadziła. Jednocześnie przyznali, że uczestnictwo 105

106 w programach tego typu wpłynęło pozytywnie na wzrost ich efektywności oraz że mają możliwość wykorzystania kompetencji przywódczych w miejscu pracy (84% odpowiedzi zgadzam się i zdecydowanie się zgadzam). Tak pozytywna ocena powyższych stwierdzeń podkreśla ogromną role wykorzystywania strategii kształtowania liderów w organizacji. wykorzystanie strategii kształtowania liderów pozwala na dynamizację rozwoju organizacji 42% 53% mam możliwośd wykorzystywania swoich kompetencji przywódczych w organizacji 16% 68% chciałbym, aby moja organizacja wdrożyła strategię kształtowania liderów 37% 53% uczestnictwo w programie/programach kształtowania liderów sprawiło, że jestem bardziej efektywny 16% 68% zdecydowanie się zgadzam 0% 20% 40% 60% 80% 100% zgadzam się Wykres 13. Stopień zgodności poglądów respondentów z danymi stwierdzeniami Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. W celu dokładniejszego zidentyfikowania kompetencji przywódczych, które powinny być szczególnie rozwijane w programie kształtowania liderów, poproszono respondentów o wybór czterech najważniejszych według nich kompetencji oraz cech efektywnego i skutecznego lidera. Najwięcej wyborów (58% badanych) uzyskała umiejętność wywierania wpływu na innych poprzez motywowanie, angażowanie i inspirowanie, co mieści się w szerszej kategorii kompetencji społecznych, podobnie jak kolejna kompetencja wybrana przez respondentów. 32% osób uznało, że ważną cechą lidera jest umiejętność tworzenia i dzielenia się wizją. Ten sam odsetek uczestników McKLS wybrał dużą proaktywność połączoną z ciekawością świata oraz umiejętność zarządzania sobą, co z kolei akcentuje role kompetencji osobistych lidera. Wynika z tego, że program kształtowania liderów powinien uwzględniać zarówno rozwijanie umiejętności zarządzania innymi jak i sobą samym. Dodatkową cechą lidera, która zaproponowała jedna z osób badanych, jest wiedza związana z własną branżą i doświadczenie w niej zdobyte, co wydaje się związane z samym wykonywaniem projektów w ramach danej organizacji, a zdynamizowane może zostać poprzez m.in. rotację stanowisk. 106

107 umiejętnośd wywierania wpływu na innych (motywowowanie, angażowanie i inspirowanie) 58% umiejętnośd tworzenia i dzielenia się wizją 32% duża proaktywnośd połączona z ciekawością świata umiejętnośd zarządzania sobą (samokontrola, samoregulacja, samoobserwacja, autoprezentacja) 32% 32% umiejętnośd budowania i integrowania grupy orientacja na współdziałanie (skłonnośd do dzielenia się władzą oraz wiedzą, wspieranie innych) ugruntowane wartości i zasady - życie zgodnie z nimi entuzjazm i determinacja rozwinięta motywacja (m.in. do samodoskonalenia się i działania) oraz intuicja wysoki poziom wiedzy o samym sobie (słabe i mocne strony, cele życiowe) i otoczeniu 26% 26% 26% 26% 26% 26% umiejętnośd kreatywnego i strategicznego myślenia 21% rozwinięte umiejętności organizacyjne wysoka wrażliwośd społeczna (umiejętnośd słuchania, empatia, identyfikacja potrzeb, celów i oczekiwao innych, tolerancja) antycypowanie zmian 16% 21% 21% 0% 20% 40% 60% 80% Wykres 14. Najważniejsze kompetencje/cechy efektywnego i skutecznego lidera Źródło: Opracowanie własne na podstawie badań. Wnioski Badanie ankietowe przeprowadzone na próbie 30 uczestników programu McKinsey Leadership Seminar 2006, jednoznacznie potwierdziło, że jest zapotrzebowanie na tego typu programy, szczególnie w ramach organizacji. Ankietowani pozytywnie ocenili program McKLS, jak również pomysł na wprowadzenie kompleksowej strategii kształtowania liderów w ich organizacjach. 107

108 Celem badania była identyfikacja najefektywniejszych elementów programu, które należałoby uwzględnić podczas opracowywania strategii KL dla organizacji. Odpowiedzi respondentów wskazują na ogromną rolę informacji zwrotnej w ramach takiego programu szczególnie cenią sobie ocenę otrzymaną od trenerów, ale także inne techniki, w tym ocenę 360 oraz radar społeczny. Implementacja wielostronnej i ciągłej informacji zwrotnej do strategii kształtowania liderów okazuje się również efektywna respondenci najwyżej ocenili wpływ programu na umiejętność odbierania i przekazywania informacji zwrotnej, co wydaje się mieć oczywiste przełożenie na efektywność pracowników w organizacji. Uczestnicy McKLS bardzo pozytywnie wypowiadali się również o różnych aspektach uczenia się przez działanie, w tym o wykonywaniu zadań w grupach oraz możliwości przyjęcia roli lidera podczas ćwiczeń. Podczas implementacji programu KL do organizacji należałoby umożliwić uczestnikom zdobywanie różnorodnych doświadczeń, m.in. poprzez rotację stanowisk. Respondenci również przyznali, że jednym z najważniejszych elementów takiego programu powinno być wykonywanie ciekawych, inspirujących i stanowiących wyzwanie projektów dla organizacji. Za najbardziej niezbędny element programu KL osoby badane uznały wprowadzenie coachingu lub mentoringu. Z uwagi na ich kompleksowość i holistyczne ujmowanie potencjału ludzkiego, elementy te pozwoliłyby skutecznie połączyć uczenie się przez działanie z wartościową i konstruktywną informacją zwrotną. Warto wykorzystać do roli coachów i mentorów osoby o wysokich kompetencjach przywódczych, gdyż uczestnicy tego typu programu bardzo cenią sobie możliwość współpracy z liderami. Sam kontakt z osobą skutecznego przywódcy, jak to miało miejsce na spotkaniach w ramach programu McKLS, motywuje i inspiruje do działania. Program McKLS w małym stopniu przyczynił się do antycypowania zmian oraz umiejętności wprowadzania innowacyjnych zmian w ramach organizacji. Wynika to głównie z jego szkoleniowego i krótkotrwałego charakteru. Planując strategię dla organizacji należałoby zwrócić dużą uwagę na tę sferę. Respondenci bardzo wysoko ocenili pomysł minimalizacji biurokracji w organizacji oraz kształtowania kultury organizacyjnej, która promowałaby innowacyjność i przedsiębiorczość. Uwzględnienie tych elementów miałoby realne przełożenie na efektywność organizacji osoby badane uznały wzrost tempa wprowadzania zmian i innowacyjność za jedną z najważniejszych korzyści organizacji z wprowadzenia programu kształtowania liderów. 108

109 Przeprowadzone badania pomogły też określić zarys tematyki, jaką powinien uwzględniać program KL w organizacji. Najważniejsze cechy i kompetencje lidera uwzględniają głównie kompetencje społeczne i osobiste, rozwijane poprzez działanie we współpracy z innymi ludźmi w połączeniu z informacją zwrotną, która pogłębia samoświadomość. Krytycznie oceniono elementy teoretyczne, np. dotyczące teorii przywództwa, NLP czy oceny własnego stylu przywództwa elementy te otrzymały najniższe oceny zarówno w ewaluacji programu McKLS, jak i zarysu interesujących elementów mogących składać się na program KL w ramach organizacji. Tego typu treści nie powinny być obligatoryjne, choć dla niektórych osób z pewnością mogą stanowić wartościowe źródło inspiracji. Krótkotrwałe programy KL cechują się umiarkowanym wpływem na skuteczność ich uczestników. Respondenci przyznali, że program McKLS pogłębił ich samoświadomość dotyczącą umiejętności i kompetencji, nad którymi powinni pracować. Negatywnie ocenili jednak wpływ doświadczeń zdobytych podczas programu na ich przygotowanie do wyzwań współczesnej gospodarki oraz na zwiększenie kontroli nad własnym życiem. Program nie był w stanie znacząco poprawić także ich umiejętności współpracy oraz wpływania na innych ludzi. Świadczy to o ograniczonym oddziaływaniu krótkotrwałych szkoleń z zakresu przywództwa i konieczności wprowadzania strategii obejmujących całą organizację. Programy realizowane poza miejscem pracy mogłyby stanowić wartościowe uzupełnienie, konfrontując uczestników z nowymi problemami oraz stymulując autorefleksję. Uczestnicy programu McKLS zdecydowanie zgadzają się, że wprowadzenie strategii KL w organizacji dynamizuje jej rozwój. Przyznają, że wpływa nie tylko na sukces i przewagę konkurencyjną organizacji, ale niesie ze sobą również korzyści dla pracowników. Organizacja wykorzystująca program kształtowania liderów staje się bardziej innowacyjna, efektywna, a także zdobywa lojalność i zaangażowanie jej uczestników. Troska o rozwój pracowników wyzwala ich potencjał ludzki, co umożliwia realizację nowych wyzwań w ramach organizacji. 109

110 4.4. Strategia kształtowania liderów propozycja implementacji W gospodarce opartej na wiedzy sukces organizacji zależy od jej umiejętności kapitalizacji potencjału ludzkiego. Najefektywniejszym narzędziem do realizacji tego zadania jest implementacja strategii kształtowania liderów do organizacji. Wdrożenie takiego programu jest czasochłonne i wymaga zaangażowania wszystkich uczestników organizacji, ale korzyści obejmują zarówno wzrost efektywności firmy, jak i wzrost zadowolenia i rozwoju pracowników. Modelowa strategia KL powinna opierać się na myśleniu systemowym, które ujmuje organizację oraz jej otoczenie jako spójną i wzajemnie zależną całość. Oddziaływania programowe powinny objąć trzy główne obszary: dostosowywanie warunków panujących w organizacji, elementy doskonalenia na stanowisku pracy oraz elementy doskonalenia poza stanowiskiem pracy. Implementacja programu powinna uwzględniać wszystkie obszary, ze szczególnym uwzględnieniem warunków organizacyjnych na początku tego procesu. warunki panujące w organizacji doskonalenie związane ze stanowiskiem pracy doskonalenie prowadzone poza stanowiskiem pracy kultura organizacyjna promująca uczenie się autoadaptacyjna struktura organizacyjna (m.in. projektowy charakter pracy) elastycznośd i swoboda we wprowadzaniu zmian (m.in. minimalizacja biurokracji) zarządzanie przez cele stymulujący system motywacyjny sprzężenie zwrotne np. w formie konsultacji ocena 360 coaching / mentoring rotacja stanowisk grupowe formy pracy delegowanie kształtowanie stanowiska pracy współdziałanie z liderami szkolenia treningi osobiste warsztaty seminaria gry decyzyjne studia przypadków autoedukacja (lektura, e- learning) Rysunek 14. Kluczowe obszary składające się na strategię kształtowania liderów w organizacji Źródło: Opracowanie własne. 110