Następnie wspólnie z panią Lucyną Gallą i panią Anną Rosenhof przeczytałyśmy przedstawianie Wandy Chotomskiej o Marzannie.

Transkrypt

1 SPRAWOZDANIE W dniu w trakcie dwóch godzin lekcyjnych, uczniowie podzieleni na grupy wiekowe zapoznali się ze zwyczajami ludowymi Śląska Opolskiego: uczniowie kl. I i II Topienie Marzanny, uczniowie kl. III i IV Grzebanie basa, uczniowie kl. V Tańce ludowe, uczniowie kl. VIa i VIb Wodzenie niedźwiedzia. Uczniowie klas I i II zostali wprowadzeni w zwyczaj Topienia Marzanny zajęciami dotyczącymi dwóch pór roku zimy i zbliżającej się wiosny. Zajęcia rozpoczęły się od piosenki o Wiośnie. Następnie dzieci dopasowywały wylosowane rzeczowniki do odpowiedniej pory roku zimy bądź wiosny. Losując zdania opisujące zmiany w przyrodzie w tych dwóch porach roku wieszały je na tablicy. Po tej części każde dziecko otrzymało śnieżynkę i zielony listek i mogło zdecydować, którą porę roku lubi bardziej. W tej rywalizacji zwyciężyła Wiosna i dlatego dzieci nauczyły się piosenki o wiośnie, którą wspólnie zaśpiewaliśmy. Następnie uczniowie otrzymali krótki tekst o Topieniu Marzanny, w trakcie jego czytania nauczyciel prowadzący Ewa Kubica zaprezentowała zrobioną przez siebie kukłę Marzanny. Dzieci dowiedziały się z czego wykonywano kukłę, co symbolizowała i dlaczego ją topiono pierwszego dnia wiosny.

2 Następnie wspólnie z panią Lucyną Gallą i panią Anną Rosenhof przeczytałyśmy przedstawianie Wandy Chotomskiej o Marzannie. Scenka kończyła się piosenką o Topieniu Marzanny, którą wspólnie zaśpiewaliśmy.

3 W trakcie śpiewu dwoje uczniów niosło dookoła sali kukłę Marzanny, na wzór pochodu ludowego nad rzekę, gdzie podczas śpiewów ludowych ją topiono. Podsumowując zajęcia uczniowie otrzymali kolorowanki dotyczące tego zwyczaju. Zajęcia zakończyły się wspólnym śpiewem i zdjęciem z Marzanną.

4 Uczniowie klas VI poznawali tradycję Wodzenia niedźwiedzia. Zajęcia rozpoczęto od obejrzenia filmu, a potem zdjęć. Po dokładnym zapoznaniu się z jedną z najstarszych tradycji, uczniowie podzieleni na grupy, pracowali nad pisaniem oskarżenia Niedźwiedzia. Sprawiało im to wielką przyjemność. Niedźwiedź został oskarżony za wszystko zło, co według naszych szóstoklasistów ich spotkało, a między innymi za ich złe stopnie, za zadawanie zadań domowych, za zbyt krótkie wakacje. Po napisaniu oskarżeń, wspólnie z resztą społeczności uczniowskiej owe zarzuty zostały przedstawione Niedźwiedziowi na holu szkolnym.

5 Punktem kończącym poznawanie tradycji Śląska Opolskiego było Grzebanie basa. Z młodszymi kolegami uczniowie klas szóstych uczestniczyli w uroczystym pogrzebie. Zajęcia dla klas szóstych przygotowała pani Jolanta Krawiec, Justyna Walczak, Rafał Czub. Uczniowie klasy V pod przewodnictwem pani Ireny Kremer uczestniczyli w zajęciach o tańcach ludowych na Śląsku. Na początku odbyła się krótka pogawędka na temat tańców, tradycji i zwyczajów ich wykonywania. Następnie dzieci nauczyły się piosenki Stara baba. Jest to krótka melodia ludowa, do której ułożyliśmy elementy tańca. W przerwie uczniowie rozwiązywali krzyżówkę, po czym na zakończenie wykonali cała grupą wyuczony taniec.

6 Grzebanie basa ma miejsce w nocy z wtorku na środę popielcową i jest symbolicznym zakończeniem wesołego okresu karnawału. W naszej szkole w ramach Tygodnia Śląskiego grzebanie basa czyli wielkiej trąby obyło się na dwóch pierwszych lekcjach w piątek poprzedzający środę popielcową. Obrzęd przygotowali uczniowie klasy III i IV. Na pierwszej lekcji po zapoznaniu się ze śląskim zwyczajem pożegnania karnawału uczniowie przystąpili do przygotowania obrzędu. Z bibuły i gazet wykonali kwiaty oraz wiązanki żałobne. Po podziale ról i zapoznaniu się z tekstami przygotowali stroje. Po tych przygotowaniach utworzyli osobliwy kondukt żałobny i wyruszyli, aby przed szerszą publicznością zaprezentować przygotowane przez siebie widowisko. W rytmie marsza żałobnego na przedzie konduktu kroczył ksiądz w asyście organisty i ministrantów niosących wiadro z woda święconą i wielkie kropidło. Ksiądz, witając zebranych żałobników oraz obserwatorów widowiska, szczodrze pokropił wszystkich wodą przy pomocy miotełki. Następnie szli tragarze, którzy nieśli na ramionach niczym trumnę futerał z instrumentem. Za basem kroczyła wdowa trzymająca w ręku papierowe kwiaty. Żal za kończącym się karnawałem najdobitniej wyrażały tzw. płaczki idące za wdową z głośnym i wrzaskliwym lamentem, trzymające w ręku ręczniki do ocierania łez. Po obejściu korytarza orszak ten zatrzymał się i rozpoczął się obrzęd grzebania basa.

7 Głównym punktem był dialog księdza z organistą. Uroczystość Pogrzebania Basa zaczynamy! Ze szklanką mleka cię żegnamy! Dużo szczerych łez za niego wylać chcemy! Dlatego też ręczniki przygotowujemy!... Po dialogu i wspólnych śpiewach obrzęd zakończono słowami: Organista: Skończcie już farożyczku, bo chcemy iść do domu! Ksiądz: Kończmy, więc nasz lament! I podpiszmy Basowi Testament.

8