Senat Rzeczypospolitej Polskiej VIII kadencja. Odpowiedzi. na oświadczenia złożone przez senatorów na 71. posiedzeniu Senatu. Warszawa 2015 r.

Transkrypt

1 Senat Rzeczypospolitej Polskiej VIII kadencja Odpowiedzi na oświadczenia złożone przez senatorów na 71. posiedzeniu Senatu Warszawa 2015 r.

2

3 SPIS TREŒCI ODPOWIEDZI NA OŚWIADCZENIA złożone na 71. posiedzeniu Senatu: senatora Grzegorza Biereckiego... 7 senatora Ryszarda Bonisławskiego senatora Roberta Dowhana senator Heleny Hatki senatora Jana Marii Jackowskiego oraz senator Marii Koc senatora Macieja Klimy senatora Ryszarda Knosali senator Marii Koc oraz senatora Kazimierza Jaworskiego senatorów Marii Koc, Krzysztofa Słonia oraz Jana Marii Jackowskiego senatorów Marii Koc, Kazimierza Jaworskiego oraz Jana Marii Jackowskiego senatora Stanisława Koguta senatora Marka Martynowskiego senatora Zbigniewa Meresa senatora Andrzeja Misiołka senatora Rafała Muchackiego senatora Jarosława Obremskiego senatora Norberta Obryckiego senatora Andrzeja Pająka oraz senatora Przemysława Błaszczyka senatora Andrzeja Pająka oraz senatora Bogdana Pęka senatorów Andrzeja Pająka, Krzysztofa Słonia, Przemysława Błaszczyka, Bohdana Paszkowskiego oraz Bogdana Pęka senatorów Andrzeja Pająka, Krzysztofa Słonia, Przemysława Błaszczyka oraz Bohdana Paszkowskiego senatora Leszka Piechoty senatora Józefa Piniora senatora Mariana Poślednika senatora Zdzisława Pupy senator Jadwigi Rotnickiej senatora Wojciecha Skurkiewicza senatora Wojciecha Skurkiewicza oraz senatora Roberta Mamątowa senatorów Wojciecha Skurkiewicza, Bohdana Paszkowskiego, Bogdana Pęka,

4 Roberta Mamątowa, Zdzisława Pupy, Jarosława Rusieckiego, Czesława Ryszki, Alicji Zając, Kazimierza Wiatra, Michała Seweryńskiego oraz Jerzego Chróścikowskiego senatorów Krzysztofa Słonia, Kazimierza Jaworskiego oraz Mieczysława Gila senatorów Krzysztofa Słonia, Mieczysława Gila, Doroty Czudowskiej oraz Janiny Sagatowskiej senatora Andrzeja Szewińskiego senatora Grzegorza Wojciechowskiego senatorów Grzegorza Wojciechowskiego, Przemysława Błaszczyka, Roberta Mamątowa, Jarosława Rusieckiego, Czesława Ryszki oraz Alicji Zając senatorów Grzegorza Wojciechowskiego, Roberta Mamątowa oraz Przemysława Błaszczyka senatora Michała Wojtczaka senator Alicji Zając senatora Adama Zdziebły

5 71. POSIEDZENIE SENATU (5 marca 2015 r.)

6

7 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 7 Oświadczenie senatora Grzegorza Biereckiego skierowane do prezes Rady Ministrów Ewy Kopacz Szanowna Pani Premier! Transatlantyckie Partnerstwo w dziedzinie Handlu i Inwestycji (TTIP) jest największym wyzwaniem dla Europy XXI wieku, projektem przynoszącym zyski i rozwój obu stronom porozumienia, projektem dającym nowe miejsca pracy. Wymiana handlowa, wymiana usług oraz przepływy kapitałów są szansą dla krajów członkowskich UE oraz dla największej gospodarki świata USA. Jednakże w tym projekcie są elementy mogące wpłynąć niekorzystnie na gospodarkę RP. W imieniu UE negocjacje w tej sprawie prowadzone są przez KE. Zwracamy się do Pani Premier z prośbą o odpowiedzi na następujące pytania. 1. Czy rząd Rzeczypospolitej Polskiej informowany jest, a jeśli tak, to w jakiej formie, o postępach związanych z negocjacjami? Jaki ma wpływ na porozumienie dotyczące Transatlantyckiego Partnerstwa w dziedzinie Handlu i Inwestycji, czyli TTIP? 2. Czy ewentualne zawarcie porozumienia, umowy międzynarodowej TTIP przez UE będzie wymagało jej przyjęcia i akceptacji przez parlamenty krajowe? 3. Jakie jest stanowisko rządu Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie negocjowanego porozumienia TTIP wobec wymiany handlowej produktami zawierającymi GMO, wpływu na przemysł chemiczny oraz mechanizmu rozstrzygania sporów między inwersorami a państwem (ISDS)? 4. Czy umowa Partnerstwa Transpacyficznego (TTP) wpłynęła bądź wpływa na uwarunkowania związane z ewentualnym porozumieniem TTIP? 5. Jakie korzyści, także ewentualne zagrożenia, niesie dla polskiej gospodarki podpisanie porozumienia TTIP? Z wyrazami szacunku Grzegorz Bierecki Odpowiedź SEKRETARZA STANU w MINISTERSTWIE SPRAW ZAGRANICZNYCH Warszawa, 17 kwietnia 2015 r. Pan Bogdan Borusewicz Marszałek Senatu RP Szanowny Panie Marszałku, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przesyłam w załączeniu odpowiedzi na pytania zawarte w oświadczeniu złożonym przez Pana Senatora Grzegorza Biereckiego podczas 71. posiedzenia Senatu RP w dniu r. w sprawie Transatlantyckiego Partnerstwa w dziedzinie Handlu i Inwestycji. Rafał Trzaskowski

8 8 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. Odpowiedzi na pytania zawarte w oświadczeniu złożonym przez Pana Senatora Grzegorza Biereckiego podczas 71. posiedzenia Senatu w dniu r. w sprawie Transatlantyckiego Partnerstwa w dziedzinie Handlu i Inwestycji (TTIP) 1. Czy rząd Rzeczypospolitej Polskiej informowany jest, a jeśli tak, to w jakiej formie, o postępach związanych z negocjacjami? Jaki ma wpływ na porozumienie dotyczące Transatlantyckiego Partnerstwa w dziedzinie Handlu i Inwestycji, czyli TTIP? Rząd od samego początku aktywnie uczestniczył w przygotowaniach do rozpoczęcia negocjacji TTIP. Nasze oczekiwania względem TTIP zostały uwzględnione w pracach nad mandatem negocjacyjnym, który od września 2014 r. jest publicznie dostępny na stronie KE oraz Ministerstwa Gospodarki ( Na stronie tej opublikowane zostało również stanowisko Polski, które zostało przyjęte przez Komitet do Spraw Europejskich. Negocjacje w imieniu państw członkowskich UE prowadzi Komisja Europejska, jednak przedstawiciele poszczególnych rządów są na bieżąco konsultowani i informowani o przebiegu negocjacji. Jest to dokonywane m.in. poprzez regularne posiedzenia Komitetu ds. Polityki Handlowej 1 oraz spotkania techniczne dotyczące poszczególnych elementów negocjacji. Udział w tych spotkaniach biorą przede wszystkim przedstawiciele Ministerstwa Gospodarki (jako resortu wiodącego), ale w wypracowywanie i opiniowanie stanowiska zaangażowane są wszystkie resorty. 2. Czy ewentualne zawarcie porozumienia, umowy międzynarodowej TTIP przez UE będzie wymagało jej przyjęcia i akceptacji przez parlamenty krajowe? W tej chwili nie można jeszcze definitywnie stwierdzić, czy umowa TTIP będzie ratyfikowana przez parlamenty krajowe. Natomiast zakres negocjowanych kwestii pokazuje, że umowa będzie zapewne miała charakter mieszany, stąd zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu UE zaistnieje konieczność ratyfikacji przez parlamenty wszystkich państw członkowskich UE. Obecnie toczy się analogiczna dyskusja nad sposobem procedowania z umowami o wolnym handlu pomiędzy UE a Singapurem i Kanadą. 3. Jakie jest stanowisko rządu Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie negocjowanego porozumienia TTIP wobec wymiany handlowej produktami zawierającymi GMO, wpływu na przemysł chemiczny oraz mechanizmu rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem (ISDS)? Kwestia handlu produktami zawierającymi organizmy genetycznie modyfikowane (GMO) od początku negocjacji jest tematem wrażliwym dla Polski. Stoimy na stanowisku, że umowa nie powinna mieć wpływu na zmianę unijnej legislacji w tym zakresie, jak też w innych kwestiach zapewniających wysoki poziom bezpieczeństwa żywności dostępnej na rynku UE. Umowa z zapisami niezgodnymi z tym stanowiskiem nie zostanie zaakceptowana. Dla Polski liberalizacja handlu w zakresie energochłonnych produktów przemysłowych (w tym produktów przemysłu chemicznego) jest zagadnieniem wrażliwym. Z uwagi na różnice kosztów produkcji, wynikające głównie z różnic w cenach energii istnieje potrzeba zapewnienia, aby produkty te otrzymały adekwatną, czasową ochronę w przypadku wystąpienia silnej cenowej konkurencji towarów z USA. Dlatego też postulujemy maksymalne możliwe ograniczenie liberalizacji w handlu niektórymi produktami (np. nawozami mineralnymi) poprzez wprowadzenie jak najdłuższych okresów przejściowych dla znoszenia ceł oraz wprowadzenie specjalnej klauzuli ochron- 1 Rolę i skład Komitetu ds. Polityki Handlowej określa art. 207 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu UE. Komitet doradza i pomaga Komisji przy negocjowaniu i zawieraniu umów handlowych z rządami lub organizacjami międzynarodowymi.

9 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 9 nej przed nadmiernym importem. Popieramy również warunkowy charakter oferty i uzależnienie jej od wzajemności po stronie USA m.in. w zakresie liberalizacji handlu nośnikami energii. W zakresie energii i surowców opowiadamy się za oddzielnym rozdziałem w tym obszarze. A eliminacja restrykcji w eksporcie LNG z USA pozostaje naszym interesem ofensywnym. Popieramy włączenie rozdziału dotyczącego ochrony inwestycji do umowy TTIP. Polska popiera włączenie rozdziału dotyczące ochrony inwestycji do zakresu przyszłej umowy TTIP. Należy pamiętać, że Polska jest stroną Traktatu o stosunkach handlowych i gospodarczych ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki z 1990 r., który również zawiera mechanizm ISDS, jednak w wersji o wiele szerszej i ogólnej niż ten, który proponuje KE. Uważamy, że włączenie ochrony inwestycji do zakresu przyszłej umowy sprzyja wprowadzeniu większej równowagi pomiędzy prawami inwestora zagranicznego a prawem do regulacji organów państwowych. Umowa nie gwarantowałaby wyższego poziomu ochrony inwestycji amerykańskich, ale w większym stopniu zabezpieczałaby państwo przed nieuzasadnionymi pozwami, które mogą obecnie zaistnieć na podstawie dwustronnej umowy wiążącej Polskę z USA. Dostrzegając znaczenie inwestycji zagranicznych dla tworzenia miejsc pracy w Polsce podkreślamy, że zasady dotyczące ochrony inwestorów nie mogą być sprzeczne z podstawowymi wartościami i nie mogą podważać możliwości interwencji państwa podczas realizacji takich celów polityki publicznej jak ochrona środowiska, prawa człowieka, prawa pracowników i konsumentów, zdrowie i bezpieczeństwo publiczne czy różnorodność kulturowa. Z tego względu niezbędne jest zawarcie w umowie odpowiednich i wiążących klauzul specjalnych. 4. Czy umowa Partnerstwa Transpacyficznego (TPP) wpłynęła bądź wpływa na uwarunkowania związane z ewentualnym porozumieniem TTIP? Porozumienia TPP oraz TTIP są podobne zarówno pod względem złożoności, jak i zakresu poruszanych tematów. Dlatego UE powinna z uwagą śledzić przebieg negocjacji TPP, a także nastawienie USA, ponieważ może ono wpłynąć na rozmowy dotyczące TTIP. Z punktu widzenia UE wiedza na temat koncepcji negocjacyjnej USA w regionie Azji i Pacyfiku jest przydatna dla oceny postawy amerykańskich negocjatorów podczas rozmów z UE w ramach TTIP. Tym niemniej problem polega na tym, że negocjacje TPP w przeciwieństwie do negocjacji TTIP prowadzone są w sposób dużo mniej przejrzysty. Dopóki negocjacje nie zostaną w pełni zakończone (przewiduje się ich zakończenie do końca roku) trudno jest oceniać ich ewentualne skutki. Natomiast należy oczekiwać, że TTIP będzie bardziej ambitny, gdyż toczy się pomiędzy gospodarkami o wysokim poziomie rozwoju i bardziej podobnymi do siebie, niż w przypadku gospodarek TPP. UE nie musi czuć presji na zawarcie TTIP na warunkach proponowanych przez USA z powodu prowadzonych negocjacji TPP UE traktuje te procesy niezależnie od siebie. 5. Jakie korzyści, także ewentualne zagrożenia, niesie dla polskiej gospodarki podpisanie porozumienia TTIP? Zostały przygotowane dwie całościowe analizy (przez IBRKK i przez CEPR) wpływu, które są opublikowane na stronie Ministerstwa Gospodarki ( pl/wspolpraca+miedzynarodowa/handel+zagraniczny/ttip/stanowisko+polski +w+glownych+obszarach+negocjacyjnych). Są to analizy opisowe i ekonometryczne, dotyczące podstawowych wskaźników i sektorów. Rekomendacje przyjęte w tych analizach są istotnym wskaźnikiem kierunkowym przy opracowywaniu stanowiska Polski w zakresie umowy TTIP. Tym niemniej stanowisko jest weryfikowane wraz z zaawansowaniem negocjacji, wynikami rozmów po kolejnych rundach negocjacyjnych i pojawieniem się nowych elementów negocjacji TTIP, w tym wynikających z prowadzonych konsultacji z przedstawicielami polskiego przemysłu. Według danych dostarczonych przez instytut CEPR (Centre for Economic Policy Research, London), makroekonomiczne efekty umowy TTIP dla Polski będą pozytywne oczekuje się zarówno wzrostu PKB, jak i eksportu oraz zatrudnienia. Szacuje się,

10 posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. że po usunięciu ceł i zakładanego poziomu barier pozataryfowych, PKB Polski będzie rosło w skali roku o 0,20% (czyli 1,7 mld USD); oczekuje się całkowitego wzrostu eksportu o 3,1 mld USD rocznie (1,2%), a importu o 3,6 mld USD (1,05%); w wymianie handlowej ze Stanami Zjednoczonymi prognozuje się wzrost eksportu Polski o 58%, a importu o 60%. W przypadku Polski należy także odnotować, że nasz eksport do innych krajów UE (np. Niemiec czy W. Brytanii) jest częściowo reeksportowany np. do USA. Dlatego udział USA w naszym eksporcie mierzony wartością dodaną jest 2 razy większy (ok. 5%) niż mierzony tradycyjnie (ok. 2,5%). W tym kontekście można przewidywać, że zwiększony eksport z UE do USA będzie w konsekwencji wzmacniał wymianę handlową pomiędzy niektórymi krajami UE. Jeśli na TTIP zyska silnie gospodarka niemiecka, to poprzez powiązania produkcyjne (np. w sektorze motoryzacyjnym) mogą zyskać także polskie firmy nie tylko duże, ale także mniejsze. Polska od wielu lat jest jednym z najczęściej wybieranych kierunków inwestycji amerykańskich w UE. Wartość bezpośrednich i pośrednich inwestycji amerykańskich w Polsce wynosi ok. 25 mld EUR. Jest ok. 800 firm z kapitałem amerykańskim w Polsce, które zatrudniają ok. 200 tys. osób. Należy oczekiwać, że TTIP ma potencjał, aby jeszcze wzmocnić to zaangażowanie firm amerykańskich w Polsce. Dodatkowo podkreślamy znaczenie geopolityczne umowy, co jest szczególnie ważne w kontekście obecnej sytuacji na Wschodzie. W tym kontekście liberalizacji handlu nośnikami energii (postulat ambitnego rozdziału w tym zakresie jest promowany przez Polskę) może poprawić energetyczne bezpieczeństwo Polski. Zdajemy sobie sprawę, że oprócz ewidentnych korzyści umowa handlowa z USA może generować również pewne niedogodności dla niektórych branż. Prowadzone konsultacje z przedstawicielami poszczególnych branż pozwalają nam zidentyfikować te zagrożenia i odpowiednio wpływać na kształt umowy tak, aby maksymalizować korzyści dla naszych firm oraz minimalizować negatywne konsekwencje. W tym kontekście szczególną uwagę poświęcamy sektorom energochłonnym, w tym sektorowi chemicznemu, oraz rolnictwu.

11 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 11 Oświadczenie senatora Ryszarda Bonisławskiego skierowane do ministra zdrowia Bartosza Arłukowicza Szanowny Panie Ministrze! Jako senator RP pragnę zaapelować o wdrożenie uregulowań legislacyjnych umożliwiających wyspecjalizowanym jednostkom podjęcie skutecznej walki z handlem substancjami o działaniu psychoaktywnym, potocznie zwanymi dopalaczami. Powszechna na rynku dostępność tego rodzaju środków to poważny problem społeczny zwłaszcza dotyczący osób bardzo młodych, szczególnie podatnych na wszelkiego rodzaju nowości i presję swojego środowiska. Osoby te ze względu na swój młody wiek często nie zdają sobie sprawy z zagrożeń, jakie niesie za sobą używanie dopalaczy. Podjęcie walki z tym negatywnym zjawiskiem utrudniają obowiązujące regulacje prawne, które nakładając na organy nadzoru obowiązek przestrzegania skomplikowanych i czasochłonnych procedur administracyjnych, skutecznie paraliżują ich działania. Ten stan rzeczy wykorzystują producenci i sprzedawcy dopalaczy, którzy poprzez stosowanie prostych zabiegów szybko dostosowują swoją ofertę i sposób działania do zmieniających się na rynku warunków. W opinii przedstawicieli instytucji powołanych do ochrony zdrowia podejmowane dotychczas działania mające na celu eliminację problemu okazały się niewystarczające. Rozwiązaniem problemu mogłoby być postulowane przez niektóre środowiska objęcie całkowitym zakazem wprowadzania do obrotu wszelkich substancji psychoaktywnych, pomimo znajdujących się na ich opakowaniach nieprawdziwych informacji dotyczących ich zastosowania i przeznaczenia. Mając na uwadze powyższe, przychylam się do opinii o konieczności zintensyfikowania prac nad wprowadzeniem zapisów ustawowych uniemożliwiających niepożądane wykorzystanie substancji o działaniu psychoaktywnym i obrót tymi substancjami. Z wyrazami szacunku Ryszard Bonisławski Odpowiedź Warszawa, r. Pan Bogdan Borusewicz Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej Szanowny Panie Marszałku, odnosząc się do oświadczenia Pana Senatora Ryszarda Bonisławskiego, złożonego podczas 71. posiedzenia Senatu RP w dniu 5 marca 2015 r., przesłanego przy piśmie Pani Marii Pańczyk-Pozdziej, Wicemarszałek Senatu, z dnia 11 marca 2015 r., znak: BPS/ /15, w sprawie wdrożenia uregulowań legislacyjnych umożliwiających walkę z handlem substancjami psychoaktywnymi, tzw. dopalaczami, zwracam się z uprzejmą prośbą o przyjęcie poniższych informacji.

12 posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. Na wstępie należy zauważyć, że analiza skuteczności dotychczasowych przepisów mających na celu przeciwdziałanie zjawisku dopalaczy, na podstawie ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124, z późn. zm.), wskazała na konieczność zmian niektórych regulacji prawnych w celu skuteczniejszego zabezpieczenia obywateli przed niebezpiecznymi dla nich substancjami, Do skutecznej realizacji zakazu wytwarzania i wprowadzania do obrotu dopalaczy konieczne jest ułatwienie dotychczasowych procedur prowadzonych przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz uwzględnienie zmian związanych ze strukturą podaży tych środków. Mając powyższe na uwadze, opracowany został projekt ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw, którego pierwsze czytanie odbyło się na posiedzeniu Komisji Zdrowia w dniu 18 lutego 2015 r. Jednocześnie, zgodnie z decyzją Komisji Zdrowia, przedmiotowy projekt ustawy będzie rozpatrywany przez Podkomisję nadzwyczajną do rozpatrzenia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw. W odniesieniu do postulatu Pana Senatora dotyczącego objęcia całkowitym zakazem wprowadzania do obrotu wszelkich substancji psychoaktywnych, pomimo znajdujących się na opakowaniach nieprawdziwych informacji dotyczących ich zastosowania i przeznaczenia, uprzejmie informuję, że w obowiązującym stanie prawnym przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii za wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu środka zastępczego, zgodnie z art. 52a, przewidują sankcje o charakterze administracyjnym. Jednocześnie, za te same czyny w odniesieniu do substancji psychotropowych i środków odurzających, czyli narkotyków, których wykazy stanowią załączniki nr 1 i 2 do ww. ustawy, zgodnie z art. 53 oraz art. 56, przewiduje się zastosowanie przepisów karnych. Rozróżnienie w powyższym zakresie wynika z faktu, że dopalacze, jako substancje o nieznanym składzie chemicznym, nie spełniają wystarczającej określoności przepisów, które są konieczne w przypadku regulacji wprowadzających sankcje karne. Środki zastępcze nie mają charakteru zamkniętego, przez co niemożliwe jest wypełnienie powyższych zaleceń. Jednocześnie, należy zauważyć, że osoby wprowadzające do obrotu środki zastępcze podlegają odpowiednim sankcjom administracyjnym, niezależnie od oznaczenia tych środków jako substancji nienadających się do spożycia, ponieważ zarówno obecnie obowiązująca definicja środka zastępczego, jak również definicja zmieniana w projekcie ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw wskazują, że do środków zastępczych nie mają zastosowania przepisy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. W związku z tym również wobec osób, które wprowadzają do obrotu dopalacze, oznaczając je jako produkty nieprzeznaczone do spożycia, możliwe jest wyciągnięcie odpowiednich konsekwencji. Ustosunkowując się do stwierdzenia Pana Senatora, w sprawie konieczności zintensyfikowania prac nad wprowadzeniem zapisów ustawowych przeciwdziałających wykorzystaniu oraz obrotowi dopalaczy, uprzejmie informuję, że aktualnie procedowany projekt ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw zawiera odpowiednie regulacje prawne, które w sposób skoordynowany umożliwią efektywne wykonywanie zadań w zakresie nadzoru nad dopalaczami oraz ograniczą dostęp do tych substancji. Jednocześnie, biorąc pod uwagę najważniejsze kwestie regulowane przez ww. projekt uprzejmie informuję, że zakłada on m.in.: objęcie kontrolą ustawową 114 nowych substancji, mających działanie psychoaktywne oraz wywierających wpływ na ośrodkowy układ nerwowy, których obecność stwierdzono w sklepach z dopalaczami ; powołanie Zespołu do spraw oceny ryzyka zagrożeń dla zdrowia lub życia ludzi związanych z używaniem nowych substancji psychoaktywnych, w wyniku pracy którego Minister Zdrowia będzie mógł podjąć decyzję o podjęciu prac legislacyjnych nad włączeniem określonych substancji do załączników do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii lub do wykazu nowych substancji psychoaktywnych, obejmującego te substancje lub ich grupy (wykaz będzie określany

13 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 13 w drodze rozporządzenia, co pozwoli na szybsze objęcie niebezpiecznych substancji zakazem wytwarzania i wprowadzania do obrotu); ułatwienie procedury administracyjnej; umożliwienie organom służby celnej egzekwowania zakazu przywozu dopalaczy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, co wpłynie na ograniczenie ich wprowadzenia do obrotu na terenie kraju. Zaproponowane w projekcie ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw regulacje wydają się najbardziej skutecznym i proporcjonalnym środkiem kontroli zagrożenia stwarzanego przez dopalacze dla zdrowia publicznego. Wejście w życie przepisów ww. nowelizacji jest planowane z dniem 1 czerwca 2015 r. Niniejszym pozostaję w przekonaniu, iż przedmiotowe wyjaśnienia w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Ryszarda Bonisławskiego zostaną przyjęte. Z wyrazami szacunku z upoważnienia MINISTRA ZDROWIA Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia Pełnomocnik Rządu do spraw projektu ustawy o zdrowiu publicznym Beata Małecka-Libera

14 posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. Oświadczenie senatora Roberta Dowhana skierowane do minister edukacji narodowej Joanny Kluzik-Rostkowskiej Szanowna Pani Minister! Jako senator Rzeczypospolitej Polskiej zwracam się z pytaniem o plany ministerstwa wobec procederu powszechnie występującego w związku z umieszczaniem małoletnich w domach dziecka lub u rodzin zastępczych. Wciąż wielu spośród nich przebywa w specjalnych ośrodkach wychowawczych, placówkach podlegających pod resort edukacji, w których według wielu kontroli dochodzi do nieprawidłowości związanych z opieką. W trakcie kontroli wspomnianych placówek okazuje się, że w wielu spośród nich przebywają dzieci z rodzin niewydolnych wychowawczo. Jest to działanie niedopuszczalne ze względu na to, że tacy małoletni powinni być objęci jedną z form pieczy zastępczej. Specjalne ośrodki wychowawcze są przeznaczone dla dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształcenia w toku specjalnym. Rzecznik praw dziecka informuje, że wciąż występują nieprawidłowości wspomnianego typu. Pojawia się zatem konieczność wprowadzenia zmian w funkcjonowaniu specjalnych ośrodków wychowawczych. Na podstawie bliżej nieokreślonych okoliczności młode osoby wciąż trafiają nie tam, gdzie powinny. Ponadto wspomniane ośrodki powinny ściśle współpracować ze szkołami swoich podopiecznych, co nie zawsze ma miejsce. Ważna jest także odpowiednia liczba wychowawców opiekujących się dziećmi, co również jest problemem SOW. W związku z przedstawionymi problemami zwracam się do Pani Minister z prośbą o przedstawienie planu działania mającego na celu ich rozwiązanie. Celem działania systemu pieczy zastępczej jest bowiem dobro dziecka, a nie pozostawienie go w placówce zastępczej w wyniku złego przygotowania postępowania administracyjnego czy niedostatecznej kontroli. Z poważaniem Robert Dowhan Odpowiedź Warszawa, 16 kwietnia 2015 r. Pan Bogdan Borusewicz Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej Szanowny Panie Marszałku, odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Roberta Dowhana, Senatora Rzeczypospolitej Polskiej (Nr BPS/ /15) podczas 71. posiedzenia Senatu RP w dniu 5 marca 2015 r. dotyczące umieszczania małoletnich w specjalnych ośrodkach wychowawczych, przedstawiam działania podjęte przez Ministra Edukacji Narodowej w celu poprawy funkcjonowania specjalnych ośrodków wychowawczych.

15 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 15 Specjalne ośrodki wychowawcze (SOW) funkcjonują na podstawie przepisów ustawy o systemie oświaty 1 i nie są placówkami systemu pieczy zastępczej 2. Ośrodki te są prowadzone dla dzieci i młodzieży, które wymagają stosowania specjalnych oddziaływań wychowawczych, pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz zajęć rewalidacyjnych ze względu na występujące niepełnosprawności lub zagrożenie niedostosowaniem społecznym. Nieprawidłowością zatem jest kierowanie dzieci posiadających postanowienie sądu o umieszczeniu w pieczy zastępczej do SOW. Biorąc pod uwagę fakt, iż 37 z 42 specjalnych ośrodków wychowawczych (SOW), które funkcjonują obecnie w systemie oświaty, jest placówkami niepublicznymi, istotnym krokiem do systemowej zmiany w funkcjonowaniu tych placówek, są wprowadzone zmiany w ustawie o systemie oświaty oraz niektórych innych ustawach 3. Zgodnie z tymi regulacjami 4 niepubliczne placówki systemu oświaty, w tym SOW, będą obowiązane do stosowania przepisów regulujących organizację funkcjonowania placówek publicznych 5 (z wyjątkiem przepisów określających wysokość i zasady odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach). Z uwagi na dobro dzieci i konieczność szybkiego i skutecznego uporządkowania zaistniałej sytuacji, dostosowanie funkcjonowania placówek niepublicznych, w tym niepublicznych specjalnych ośrodków wychowawczych, do przepisów obowiązujących w systemie oświaty placówki publiczne, zostanie przeprowadzone jeszcze w bieżącym roku. Od 1 września 2015 r. ww. placówki będą również obowiązane do stosowania przepisów regulujących organizację kształcenia specjalnego dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, zagrożonej niedostosowaniem społecznym i niedostosowanej społecznie 6. Osoba (prawna lub fizyczna) prowadząca niepubliczną placówkę 7, w tym niepubliczny SOW, dostosuje jej działalność do nowych warunków w terminie do 31 sierpnia 2015 r. Dostosowanie funkcjonowania placówek niepublicznych do wymogów przepisów oświatowych będzie monitorowane. Kuratorzy oświaty przeprowadzą kontrolę wykonania nowych obowiązków. Wprowadzenie przedstawionych powyżej regulacji prawnych pozwala na rozwiązanie problemu nieprawidłowego umieszczania dzieci i młodzieży, wymagających zapewnienia im pieczy zastępczej ze względu na sytuację rodzinną, w placówkach systemu oświaty oraz nieprawidłowości w zakresie funkcjonowania niepublicznych specjalnych ośrodków wychowawczych. Z informacji przekazanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej, wynika, że w instytucjach objętych innym systemem niż system pieczy zastępczej, pomimo orzeczenia sądu o potrzebie umieszczenia dziecka w pieczy zastępczej, pod koniec 2014 roku, przebywało łącznie 434 dzieci w wieku do 24 roku życia. Większość z nich, aż 285 dzieci, umieszczonych zostało w specjalnych ośrodkach wychowawczych. 1 Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). 2 Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 135, z późn. zm.) w placówkach opiekuńczo-wychowawczych (typu socjalizacyjnego, interwencyjnego lub specjalistyczno-terapeutycznego) i rodzinach zastępczych dzieci i młodzież umieszczane są na mocy postanowienia sądu rodzinnego o umieszczeniu dziecka w pieczy zastępczej. 3 Art. 84b ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 357). 4 Młodzieżowe ośrodki wychowawcze, młodzieżowe ośrodki socjoterapii, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze, specjalne ośrodki wychowawcze dla dzieci i młodzieży wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania, ośrodki umożliwiające dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim, a także dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym z niepełnosprawnościami sprzężonymi realizację odpowiednio obowiązku rocznego przygotowania przedszkolnego, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki oraz placówki zapewniające opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobierania nauki poza miejscem stałego zamieszkania. 5 Przepisy wydane na podstawie art. 71 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie oświaty. 6 Przepisy wydane na podstawie art. 71b ust. 7 pkt 1 i 2 ustawy o systemie oświaty. 7 Placówki wskazane w art. 2 pkt 5 i 7 ustawy o systemie oświaty.

16 posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. W związku z powyższym, Minister Edukacji Narodowej mając na uwadze, że specjalne ośrodki wychowawcze i inne placówki systemu oświaty nie są placówkami pieczy zastępczej i nie mogą realizować zadań przypisanych tym instytucjom, zwrócił się do Ministra Pracy i Polityki Społecznej z prośbą o pilne podjęcie działań mających na celu prawidłowe wykonanie postanowień sądów rodzinnych o umieszczeniu dzieci w pieczy zastępczej. Z poważaniem z upoważnienia MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ Tadeusz Sławecki Sekretarz Stanu

17 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 17 Oświadczenie senator Heleny Hatki skierowane do minister edukacji narodowej Joanny Kluzik-Rostkowskiej Szanowna Pani Minister! W imieniu mieszkańców województwa lubuskiego zwracam się do Pani Minister z wnioskiem dotyczącym propozycji sprostowania błędu w podręczniku Od A do Z. Radosne odkrywanie świata. Klasa III. Podręcznik część 1, autorstwa Joanny Białobrzeskiej (Didasko SJ J. P. Białobrzescy). W podręczniku tym na stronie 139 na mapie administracyjnej jako stolica województwa lubuskiego wpisana jest jedynie Zielona Góra, podczas gdy nasze województwo ma dwie stolice, samorządową, Zieloną Górę, i rządową, Gorzów Wielkopolski. Podobna jest sytuacja, jeśli chodzi o dwie stolice w województwie kujawsko-pomorskim. W tym przypadku autorzy przedmiotowego podręcznika prawidłowo zaznaczyli Bydgoszcz i Toruń. Sprawa błędu w podręczniku nie może być bagatelizowana. Dzieci, które uczą się w III klasie, mają kształcić się na świadomych mieszkańców regionu i kraju. Błąd w podręczniku, deprecjonujący ważność miasta Gorzowa Wielkopolskiego jako jednej z dwóch stolic województwa, ma wymiar zarówno poznawczy (w tym przypadku należałoby powiedzieć: dezinformacyjny), jak i znacznie szerszy. W sprawie poważnego błędu w podręczniku otrzymuję liczne sygnały od mieszkańców Gorzowa Wielkopolskiego, a także od mediów zaangażowanych w sprawy naszego województwa. W tej sytuacji liczę na zdecydowane działania Pani Minister i oczekuję konstruktywnych propozycji związanych z naprawieniem podręcznikowego błędu. Helena Hatka Odpowiedź Warszawa, 17 kwietnia 2015 r. Pan Bogdan Borusewicz Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej Szanowny Panie Marszałku, odpowiadając na oświadczenie Pani Senator Heleny Hatki złożone podczas 71. posiedzenia Senatu RP w dniu 5 marca 2015 r. (BPS/ /15) w sprawie błędu w podręczniku Od A do Z. Radosne odkrywanie świata. Klasa III. Podręcznik część 1, autorstwa Joanny Białobrzeskiej (Didasko S.J. J. P. Białobrzescy) uprzejmie informuję. Wydawnictwo Didasko S.J.J.P. Białobrzescy, w związku ze zgłoszonymi zarzutami dotyczącymi treści zawartych w tym podręczniku (pominięcie Gorzowa Wielkopolskiego na mapie administracyjnej kraju), poinformowało Ministerstwo Edukacji Narodowej o wprowadzeniu w podręczniku stosownej poprawki. Minister Edukacji Narodowej dopuszcza podręczniki do użytku szkolnego na podstawie pozytywnych opinii rzeczoznawców.

18 posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. Podręcznik Od A do Z. Radosne odkrywanie świata. Klasa III. Podręcznik część 1, autorstwa Joanny Białobrzeskiej (Didasko S.J. J. P. Białobrzescy) otrzymał pozytywne opinie rzeczoznawców i na tej podstawie został dopuszczony do użytku szkolnego decyzją z dnia 29 kwietnia 2011 r. Z poważaniem z upoważnienia MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ Joanna Berdzik Podsekretarz Stanu

19 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 19 Oświadczenie senator Heleny Hatki skierowane do minister infrastruktury i rozwoju Marii Wasiak Szanowna Pani Minister! W imieniu mieszkańców województwa lubuskiego zwracam się do Pani Minister z wnioskiem o dokonanie audytu i wyjaśnienie kwestii coraz gorszej komunikacji kolejowej obu stolic naszego województwa, to jest Gorzowa Wielkopolskiego i Zielonej Góry, z Warszawą. Z Gorzowa Wielkopolskiego nie ma bezpośredniego połączenia PKP z Warszawą w godzinach umożliwiających sensowny czas pobytu w stolicy i załatwienie spraw przez przeciętnego Kowalskiego. Jedyne bezpośrednie połączenie umożliwia dotarcie do Warszawy na około w południe. Bezpośredni pociąg powrotny mieszkaniec Gorzowa Wielkopolskiego ma po zaledwie dwóch godzinach od przyjazdu do stolicy. Pozostałe połączenia między Warszawą a rządową stolicą województwa lubuskiego wiążą się z ponadsześciogodzinną podróżą z jedną lub dwoma, trzema przesiadkami. Podobnie wygląda sprawa połączenia Zielonej Góry z Warszawą. Jest to moim zdaniem sytuacja, która dyskryminuje mieszkańców województwa lubuskiego. Uważam, iż właściwe byłoby wypracowanie takiego rozkładu jazdy, który umożliwiłby komunikację bezpośrednią w godzinach pozwalających na przyjazd do Warszawy wczesnym rankiem oraz powrót do Gorzowa Wielkopolskiego i Zielonej Góry w godzinach późnopopołudniowych. Mamy XXI wiek, a czas podróży pociągiem zamiast ulegać skracaniu, niestety wydłuża się, zaś jakość podróżowania miast ewoluować w kierunku nowych rozwiązań i technologii, to, jak z przykrością stwierdzam, nie nadąża za zmianami technologicznymi. W tej sytuacji liczę na zdecydowane działania Pani Minister i oczekuję konstruktywnych propozycji związanych z poprawą komunikacji kolejowej obu miast wojewódzkich ze stolicą Polski. Helena Hatka Odpowiedź Warszawa, 10 kwietnia 2015 r. Pan Bogdan Borusewicz Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej Szanowny Panie Marszałku, w związku z oświadczeniem złożonym przez senator Helenę Hatkę na 71. posiedzeniu Senatu RP w dniu 5 marca 2015 r., w sprawie bezpośrednich połączeń kolejowych Zielona Góra Warszawa i Gorzów Wielkopolski Warszawa, przekazanym przy piśmie nr BPS/ /15 z dnia 11 marca 2015 r., przedstawiam następujące stanowisko. Liczba międzywojewódzkich połączeń kolejowych jest ściśle uzależniona od limitu środków, które minister właściwy do spraw transportu może przeznaczyć na dofinansowanie kolejowych przewozów pasażerskich w danym roku. W związku z tym w bieżącym rozkładzie jazdy pociągów 2014/2015 nie przewiduje się rozszerzania oferty przewozowej dotowanej ze środków budżetu państwa.

20 posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. W przypadku trasy Zielona Góra Warszawa komunikacja bezpośrednia jest zapewniona trzema parami pociągów PKP Intercity SA, tj.: EIC Lech, przyjazd do Warszawy Centralnej o godz. 9:09, TLK Podlasiak, przyjazd do Warszawy Centralnej o godz. 14:56, TLK Zielonogórzanin, przyjazd do Warszawy Centralnej o godz. 22:45. Kursowanie ww. pociągów TLK jest dofinansowane ze środków budżetowych na podstawie umowy o świadczenie usług publicznych, dzięki czemu przewoźnik może zaoferować niższe ceny biletów. W przypadku pociągu EIC, uruchamianego przez przewoźnika na zasadach komercyjnych, opłaty są ustalane przez przewoźnika pod kątem uzyskania pozytywnego wyniku finansowego, dlatego też koszt przejazdu jest wyższy niż w usługach dotowanych przez ministra właściwego do spraw transportu. W odniesieniu do kwestii połączenia Gorzów Wlkp. Warszawa informuję, że obecnie kursujący pociąg TLK Gorzowiak zapewnia przyjazd do Warszawy Centralnej o godzinie 11:36 i odjazd w kierunku Gorzowa o godzinie 13:55. W pozostałych porach dnia komunikację pomiędzy Warszawą i Gorzowem umożliwiają podróże z przesiadką na stacji Krzyż. Zaproponowane w oświadczeniu godziny kursowania, zakładające przyjazd do Warszawy wcześnie rano, były wdrożone w poprzedniej edycji rozkładu jazdy, obowiązującej od 15 grudnia 2013 r. do 13 grudnia 2014 r. Rozkład jazdy umożliwiał przyjazd do Warszawy około godziny 6:30 i wyjazd z Warszawy około godziny 23:00. W związku z niską frekwencją pociągu nocnego przewoźnik zaproponował w ramach rozkładu jazdy 2014/2015 połączenie kursujące w porze dziennej. Jednocześnie informuję, że w celu podniesienia jakości usług oraz zwiększenia liczby połączeń na liniach niezelektryfikowanych PKP Intercity SA realizuje projekt zakupu 10 sztuk nowych lokomotyw spalinowych. Dostawa ww. pojazdów przewidziana jest na koniec 2015 roku i umożliwi poprawę międzywojewódzkiej oferty przewozowej m.in. na odcinku Krzyż Gorzów Wlkp. Łączę wyrazy szacunku z upoważnienia MINISTRA INFRASTRUKTURY I ROZWOJU Sławomir Żałobka Podsekretarz Stanu

21 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 21 Oświadczenie senatora Jana Marii Jackowskiego oraz senator Marii Koc skierowane do marszałka Senatu RP Bogdana Borusewicza Dziękujemy za odpowiedź na oświadczenie senatorskie z 7 lutego bieżącego roku zawartą w piśmie GMS /15 datowanym 19 lutego bieżącego roku. Z należnym Panu Marszałkowi szacunkiem ośmielamy się podjąć polemikę z tezami zawartymi w wymienionym piśmie, korzystając z tego, że wykładnia regulaminu dokonana przez Marszałka Senatu jest wiążąca jedynie w trakcie obrad Izby (art. 42 ust. 2 Regulaminu Senatu, dalej w skrócie RS ). W naszym oświadczeniu przedstawiliśmy argumenty przemawiające naszym zdaniem za tezą, iż praktyka administracji senackiej jest nieuprawniona. Przykro nam, że Pan Marszałek nie odniósł się szerzej do naszej argumentacji, lecz arbitralnie odrzucił nasz pogląd. W tych okolicznościach, korzystając z uprawnienia określonego w art. 8 ust. 1 pkt 15 RS, zwracamy się za Pana pośrednictwem do Prezydium Senatu w trybie art. 9 pkt 1 RS o dokonanie wykładni art. 49 po zasięgnięciu opinii Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich. Możliwe, że w wyniku szczegółowych analiz konieczne okaże się skorygowanie wątpliwego przepisu w drodze nowelizacji. Odnosząc się do przywołanego na wstępie pisma Pana Marszałka, pozwalamy sobie zwrócić uwagę na to, iż Senat obraduje na posiedzeniach (art. 32 ust. 1 RS), a Marszałek Senatu jeszcze w trakcie posiedzenia, po wyczerpaniu porządku obrad, udziela głosu senatorom w celu wygłoszenia oświadczeń senatorskich (art. 49 ust. 1 RS). Ulokowanie przepisu odnoszącego się do oświadczeń senatorskich (art. 49 RS) w rozdziale 2 (Obrady) działu V (Funkcjonowanie Senatu) naszym zdaniem pociąga za sobą ten skutek, iż dyskrecjonalne uprawnienie do rozstrzygania o odmowie przyjęcia oświadczenia może być wykorzystane przez prowadzącego obrady jedynie do czasu ich zakończenia. Proszę też zwrócić uwagę, Panie Marszałku, na analogię, jaka zachodzi między przepisami art. 49 i art. 46 RS. W tym drugim przypadku ustala się, że przemówienie sprawozdawcy na posiedzeniu nie może trwać dłużej niż 20 minut, a wypowiedź dyskutanta nie może być dłuższa niż 10 minut. Ograniczenia te są egzekwowane w trakcie posiedzenia, nie post factum. Nie wydaje się również możliwe, by po posiedzeniu Senatu administracja usuwała wypowiedź złożoną do protokołu ze względu na jej nadmierne rozmiary. Dlaczego więc w podobnej sytuacji, w odniesieniu do oświadczeń, ma mieć miejsce inna praktyka? Ponadto w naszej ocenie uprawniony pozostaje pogląd, iż w świetle art. 49 ust. 1 i 2 RS maksymalny dopuszczalny czas wygłaszania, 5 minut, dotyczy pojedynczego oświadczenia. Ponownie wskazujemy, iż w art. 49 brak wskazówki przesądzającej o tym, że pięciominutowe ograniczenie dotyczy wszystkich oświadczeń konkretnego senatora na konkretnym posiedzeniu. Gdyby tak właśnie chciał prawodawca, posłużyłby się na przykład redakcją: oświadczenia składane przez senatora na posiedzeniu nie mogą łącznie trwać dłużej niż 5 minut. Brak tej wskazówki upoważnia do prezentowania opinii odmiennej niż stanowisko Pana Marszałka. Jest możliwe, iż znaczna liczba oświadczeń składanych na posiedzeniu utrudnia prowadzącemu posiedzenie realizację jego uprawnień. Naszym zdaniem nie może to jednak być przesłanką postepowania niezgodnego z regulaminem, lecz co najwyżej winno skłonić Pana Marszałka do zaproponowania Izbie zmiany trudnych do stosowania przepisów. Słusznie, naszym zdaniem, stwierdza Pan Marszałek w swojej odpowiedzi, że tekst niewygłoszonego oświadczenia składanego do protokołu powinien mieć taką liczbę znaków, jaka jest możliwa do odczytania w ciągu 5 minut, lecz nie wydaje się uprawnione wywodzenie dalej idącej konkluzji, iż dotyczy to również liczby znaków zsumowanej ze wszystkich złożonych na tym posiedzeniu oświadczeń. Zwracamy również uwagę na paradoksalny skutek obecnego traktowania oświadczeń grupowych: tekst pięciominutowy podpisany przez sześciu senatorów jest traktowany jak trzydziestominutowe oświadczenie jednego senatora. Podzielamy Pana pogląd, że art. 49 ust. 2a RS zabrania

22 posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. marszałkowi przyjęcia oświadczeń, których wygłoszenie nie byłoby możliwe w ciągu 5 minut, lecz naszym zdaniem przepis ten nie uprawnia marszałka do odmowy przyjęcia wcześniej już przyjętego oświadczenia. Ponieważ oświadczenie senatorskie składa się wyłącznie w trakcie posiedzenia, w tym czasie musi też zapaść ewentualna decyzja o odmowie jego przyjęcia. Nie znajdujemy również podstawy do tego, aby żądać od senatorów wyboru, które ze złożonych oświadczeń podtrzymują. Próby skłonienia senatorów do takich wyborów, jak stwierdza Pan Marszałek w swoim piśmie, podejmują z Pana upoważnienia pracownicy kancelarii. Tymczasem art. 8 ust. 4 RS wyraźnie zastrzega, iż do wykonywania określonych czynności może Pan Marszałek upoważnić wyłącznie senatora lub grupę senatorów, a nie urzędników. Uważamy za niefortunne, że urzędnicy wykonują wybrane kompetencje pierwszego wśród równych, jakim jest nasz Marszałek, wobec innych członków Izby. W związku ze wskazanymi wątpliwościami zwracamy się do Pana Marszałka o podjęcie postulowanych na wstępie działań po to, by nie dzieliły nas rozbieżności co do rozumienia Regulaminu Senatu. Nie możemy tracić z oczu zasadniczego celu omawianej regulacji, jakim jest umożliwienie senatorom wybranym przez wolny Naród nieskrępowanej ekspresji w interesie Najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Celem regulaminu jest zorganizowanie pracy Senatu, a nie ograniczanie kompetencji politycznych senatorów. Jan Maria Jackowski Maria Koc Odpowiedź Warszawa, 27 marca 2015 r. Szanowni Państwo Senatorowie Jan Maria Jackowski Maria Koc W związku z oświadczeniem Państwa Senatorów, złożonym w dniu 5 marca 2015 r. podczas 71. posiedzenia Senatu RP, pragnę poinformować, że poruszoną przez Państwa sprawę dotyczącą zasad składania oświadczeń senatorskich skieruję do rozpatrzenia przez Prezydium Senatu. Bogdan Borusewicz

23 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 23 Oświadczenie senatora Macieja Klimy skierowane do prezes Rady Ministrów Ewy Kopacz Szanowna Pani Premier! Od kilku lat obserwujemy agresywną, a niekiedy wrogą, politykę Federacji Rosyjskiej w stosunku do wielu krajów sąsiednich, w tym również Polski. Wprowadza się utrudnienia w wymianie handlowej oraz wiele barier administracyjnych ograniczających na przykład możliwość świadczenia usług transportowych na obszarze Federacji Rosyjskiej. Wiele instytucji rządowych i pozarządowych Rzeczypospolitej Polskiej podpisało w okresie z odpowiednikami w Federacji Rosyjskiej umowy określające zasady współpracy oraz zakres wymiany informacji, poglądów, organizacji spotkań itp. I tak na przykład BBN podpisało z Aparatem RB Federacji Rosyjskiej w trakcie pobytu pana ministra Stanisława Kozieja w dniach lutego 2013 r. umowę o współpracy. Zwracam się do Pani Premier z prośbą o informację oraz odpowiedzi na następujące pytania. 1. Uprzejmie proszę o opinię w sprawie działalności Komitetu Strategii Współpracy Polsko-Rosyjskiej z uwzględnieniem podpisanego w grudniu 2013 r. tak zwanego programu 2020 w relacjach polsko-rosyjskich. 2. Jak rząd Rzeczypospolitej Polskiej ocenia działania Polsko-Rosyjskiej Komisji do spraw Współpracy Międzyregionalnej w latach , zwłaszcza w zakresie: współpracy w ramach walki z przestępczością; współpracy regionów; współpracy w dziedzinie kultury i dziedzictwa narodowego? 3. Czy w latach zawarto umowy o współpracy (ewentualnie rozwiązano lub takie umowy wygasły), których stronami są takie instytucje jak MON, MSW, ABW, Policja Państwowa, Straż Graniczna itp. i ich odpowiedniki w Federacji Rosyjskiej? 4. Jaka jest ocena rządu Rzeczypospolitej Polskiej co do ewentualnej współpracy wyżej wymienionych instytucji? 5. Czy w latach urzędnicy administracji rządowej, parlamentarzyści otrzymali (a jeśli tak, to ilu) odznaczenia, nagrody, wyróżnienia od instytucji rządowych, pozarządowych oraz od parlamentu Federacji Rosyjskiej? 6. Czy w latach rząd Rzeczypospolitej Polskiej lub instytucje podległe rządowi odznaczyły, wyróżniły lub przekazały nagrody obywatelom Federacji Rosyjskiej (ilu ewentualnie obywateli FR je otrzymało)? Z wyrazami szacunku Maciej Klima

24 posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. Odpowiedź MINISTRA SPRAW ZAGRANICZNYCH Warszawa, 20 kwietnia 2015 r. Pan Bogdan Borusewicz Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej Szanowny Panie Marszałku, w związku z oświadczeniem Pana Senatora Macieja Klimy, złożonym podczas 71. posiedzenia Senatu RP w dniu 5 marca br., uprzejmie informuję. Komitet Strategii Współpracy Polsko-Rosyjskiej powstał po oficjalnej wizycie Prezydenta Federacji Rosyjskiej W. Putina w Polsce, która odbyła się stycznia 2002 r. Komitet Strategii zakładał cykliczne spotkania ministrów spraw zagranicznych RP i FR w rozszerzonej formule, z udziałem przedstawicieli kluczowych resortów i instytucji Polski i Rosji, zainteresowanych rozwojem kontaktów dwustronnych. Pierwsze posiedzenie odbyło się w czerwcu 2002 r. w Warszawie, kolejne miały miejsce: w lutym 2003 r. w Moskwie, w listopadzie 2003 r. w Warszawie, w grudniu 2004 r. w Moskwie. Po spotkaniu w 2004 r. nastąpiła kilkuletnia przerwa, związana z ochłodzeniem wzajemnych stosunków. Prace wznowiono w roku 2009, po czym spotkania odbywały się w cyklu rocznym, naprzemiennie w Warszawie i Moskwie, do roku Aneksja Krymu przez Rosję i dalsza agresja przeciwko Ukrainie spowodowały, że Polska zawiesiła udział w tym formacie. Do zadań Komitetu należało opracowywanie propozycji działań organów administracji rządowej dotyczących strategicznych spraw w zakresie współpracy między RP a FR w sferze politycznej, gospodarczej, kulturalnej oraz edukacyjnej i naukowej. Spotkania stwarzały okazję do wymiany opinii oraz wypracowywania wstępnych rekomendacji dotyczących projektów dwustronnych. Spełniały rolę konsultacyjną i stanowiły jeden z nielicznych formatów stałych spotkań na szczeblu rządowym pomiędzy stroną polską i rosyjską, w warunkach ochładzających się wzajemnych relacji. Tradycyjnie posiedzeniom Komitetu Strategii towarzyszyła ceremonia wręczenia Dyplomu Ministrów Spraw Zagranicznych RP i FR za wybitne zasługi w dziele wzajemnego zrozumienia i zbliżenia społeczeństw Polski i Rosji. W 2013 r. dyplomami tymi zostali wyróżnieni: polska aktorka Joanna Moro oraz rosyjski reżyser Iwan Wyrypajew. Podczas spotkania Komitetu Strategii w dn. 14 grudnia 2011 r. w Moskwie podpisana została Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej o zasadach małego ruchu granicznego, która weszła w życie w lipcu 2012 r. MRG funkcjonuje sprawnie od momentu jego wejścia w życie do dziś. Natomiast, podpisana w Warszawie 19 grudnia 2013 r. przez Ministra R. Sikorskiego i Ministra S. Ławrowa Wspólna Deklaracja Ministrów Spraw Zagranicznych RP i FR Program 2020 w relacjach polsko-rosyjskich miała charakter intencyjny i zarysowywała potencjalne perspektywy współpracy między Polską i Rosją. Z uwagi na konflikt rosyjsko- -ukraiński realizacja założeń zawartych w Deklaracji jest znacząco ograniczona. Z kolei Polsko-Rosyjska Komisja ds. Współpracy Międzyregionalnej została powołana w grudniu 2010 roku na podstawie art. 7 Porozumienia między Rządem RP a Rządem FR o Współpracy Transgranicznej z 1992 roku (zadania: ustalanie ogólnych kierunków i form współpracy oraz koordynacja programów współpracy transgranicznej, a także pomoc w rozwiązywaniu problemów lokalnych). Strona polska zabiegała o powołanie tego gremium przez 18 lat. Ze strony polskiej Komisji przewodniczy Pan Piotr Stachańczyk, Sekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych; ze strony rosyjskiej do września 2012 roku Komisji przewodniczył Pan Maksim Trawnikow, Wiceminister Rozwoju Regionalnego. Po jego odejściu do Ministerstwa Sprawiedliwości FR posiedzenia Komisji nie odbywają się (brak informacji ze strony rosyjskiej o powołaniu nowego współprzewodniczącego). We wrześniu 2014 roku Prezydent FR

25 71. posiedzenie Senatu w dniu 5 marca 2015 r. 25 podpisał zarządzenie o likwidacji Ministerstwa Rozwoju Regionalnego FR, co dodatkowo utrudnia kontakt ze stroną rosyjską w przedmiotowej kwestii. Do chwili obecnej odbyły się trzy posiedzenia Komisji (ostatnie w dniu 5 września 2012 roku w Pskowie). Kolejne, IV posiedzenie Komisji, powinno odbyć się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednak brak Przewodniczącego ze strony rosyjskiej uniemożliwia jego przeprowadzenie. Temat ten jest systematycznie poruszany w rozmowach ze stroną rosyjską, ostatnio podczas konsultacji polsko-rosyjskich na szczeblu wiceministrów spraw zagranicznych w lutym 2015 roku w Warszawie. Podstawowym zadaniem Komisji jest rozwój i zacieśnianie współpracy międzyregionalnej i transgranicznej, w tym w zakresie: walki z przestępczością, współpracy regionów oraz w dziedzinie kultury i dziedzictwa narodowego. Kwestie te strona polska uznaje za ważne dla realizacji interesów narodowych. W odniesieniu do współdziałania w walce z przestępczością podjęto decyzję o utworzeniu w ramach Komisji grupy eksperckiej ds. przeciwdziałania bezprawnemu obrotowi narkotykami. Podczas ostatniego posiedzenia Komisji wskazano na konieczność uzgodnienia i przygotowania do podpisania polsko-rosyjskiej Umowy międzyrządowej o współpracy w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej. W zakresie współpracy regionów Komisja stanowi dobrą platformę do wymiany informacji nt. prowadzonej i planowanej współpracy władz regionalnych obydwu państw. Jej funkcjonowanie ułatwia nawiązywanie kontaktów pomiędzy podmiotami szczebla regionalnego z Polski i Rosji. Podczas ostatniego posiedzenia Komisji dokonano przeglądu: zrealizowanych i planowanych wizyt przedstawicieli władz regionalnych w kraju sąsiedzkim, potencjalnych obszarów współpracy polskich województw i rosyjskich obwodów oraz planowanych do podpisania umów o współpracy pomiędzy władzami regionalnymi obu państw. W kwestii współpracy w dziedzinie kultury i dziedzictwa narodowego podczas ostatniego posiedzenia Komisji w 2012 roku podkreślono rolę, jaką mają do odegrania w tym zakresie Centra Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia oraz wskazano na potrzebę prowadzenia wymiany młodzieży i studentów między obydwoma krajami. Dodatkowo w czasie posiedzenia Komisji strona polska poinformowała o propozycji Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych realizacji wspólnego projektu z Komitetem Archiwalnym Sankt Petersburga odnośnie do wydania dokumentów, dotyczących Polaków, których życie oraz działalność były związane z tym miastem. Jakkolwiek od dwóch lat nie doszło do posiedzenia plenarnego, systematycznie funkcjonuje powołana w ramach Komisji grupa ekspertów ds. rozwoju przejść granicznych i infrastruktury przygranicznej. Stanowi ona bardzo użyteczną płaszczyznę kontaktów i wypracowywania rozwiązań z funkcjonowania polsko-rosyjskiej granicy państwowej. Ostatnie posiedzenie grupy ekspertów odbyło się w dniach maja 2014 r. w Sopocie. Odpowiadając na pytanie nr 3 dot. wybranych umów międzynarodowych między Rzeczpospolitą Polską a Federacją Rosyjską zawartych, wygasłych lub rozwiązanych w latach , uprzejmie informuję, że: 1) 16 stycznia 2012 r. w Szczytnie został podpisany Protokół o współpracy między Wyższą Szkołą Policji w Szczytnie a Niepubliczną Instytucją Kształcącą Wyższej Edukacji Zawodowej Moskiewskiej Akademii Ekonomii i Prawa; 2) 22 kwietnia 2013 r. wszedł w życie Protokół Wykonawczy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej o sposobie wykonywania Umowy o readmisji między Wspólnotą Europejską a Federacją Rosyjską podpisanej 25 maja 2006 r.; 3) 9 maja 2009 r. weszło w życie Porozumienie z dnia 24 kwietnia 2009 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej o rozszerzeniu zakresu ruchu w drogowym przejściu granicznym Gołdap-Gusiew o ruch autobusów zarejestrowanych w państwach trzecich. Porozumienie zostało zawarte w formie wymiany not; 4) 20 grudnia 2012 r. weszło w życie Porozumienie z dnia 20 grudnia 2012 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej o zmianie zakresu ruchu towarowego w drogowym przejściu granicznym Gronowo-Mamonowo na międzynarodowy ruch pojazdów ciężarowych o masie całkowitej do 6 ton. Porozumienie zostało zawarte w formie wymiany not.