Źródło Grzegorz Kasdepke. książek dla dzieci i młodzieży, słuchowisk, dziennikarstwa

Transkrypt

1 Źródło Grzegorz Kasdepke Urodzony 4 maja 1972 Białystok Zamieszkanie Warszawa Narodowość Polska Znany z Zawód Dzieci książek dla dzieci i młodzieży, słuchowisk, dziennikarstwa pisarz, dziennikarz syn Kacper Odznaczenia Literacka Nagroda im. Kornela Makuszyńskiego w 2002 roku Cytaty w Wikicytatach Grzegorz Kasdepke (ur. 4 maja 1972 w Białymstoku) polski pisarz dla dzieci i młodzieży, autor scenariuszy, dziennikarz. Ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Były wieloletni redaktor naczelny magazynu dla dzieci Świerszczyk. Współpracuje z takimi wydawnictwami jak Literatura (wydawnictwo) i Nasza Księgarnia. Grzegorz Kasdepke jest laureatem wielu nagród.

2 Spis treści 1 Twórczość o 1.1 Książki o 1.2 Detektyw Pozytywka o 1.3 Wesołe owady. Zabawa z błyskiem o 1.4 Audiobooki 2 Dziennikarstwo o 2.1 Dla dorosłych o 2.2 Dla dzieci 3 Nagrody i odznaczenia 4 Zobacz też Twórczość Książki 1995 Miasteczko misiów 2001 Kacperiada. Opowiadania dla łobuzów i nie tylko cz. 1. (Książka Roku 2001 polskiej sekcji IBBY, wyróżnienie w konkursie Dziecięcy Bestseller Roku 2001, Nagroda Literacka im. Kornela Makuszyńskiego) 2002 Co to znaczy zabawnych historyjek, które pozwolą zrozumieć znaczenie niektórych powiedzeń (Nagroda Edukacja XXI w 2003) 2003 Niegrzeczniaki 2003 Wakacje Potworaka 2003 Dziwne przypadki bajkopisarza 2004 Irwing Miś Czarodziej 2004 Kuba i Buba czyli awantura do kwadratu (nominacja do Nagrody Literackiej im. Kornela Makuszyńskiego 2004, nominacja do nagrody BESTSELLERek 2003) 2004 Bon czy ton: Savoir-vivre dla dzieci 2004 Przyjaciele (powieść) 2004 Najpiękniejsze mity dla dzieci 2005 Powrót Bartusia czyli co to znaczy po az drugi 2006 Z piaskownicy w świat 2007 Niesforny alfabet 2007 Słodki rok Kuby i Buby 2007 Warszawa jest OK! 2007 Ostrożnie 2007 Mam prawo 2008 Do trzech odlicz!. zabawy matematyczne 2008 Tylko bez całowania! Czyli jak sobie radzić z niektórymi emocjami 2008 Rózga 2008 Kacper z szuflady Detektyw Pozytywka 2005 Detektyw Pozytywka

3 2006 Nowe kłopoty detektywa Pozytywki 2007 Wielka księga detektywa Pozytywki 2007 Pamiątki detektywa Pozytywki Wesołe owady. Zabawa z błyskiem 1999 Osa Zosia tłumaczenie 1999 Truteń Zyzio tłumaczenie 1999 Żuczek Bodzio [tłumaczenie]] Audiobooki 2008 Złoto i uszy króla Midasa 2008 Śliczna i mądra czyli Atena 2008 Głowa meduzy 2008 Kacperiada (czyta Wojciech Chorąży) 2008 Kuba i Buba, czyli awantura do kwadratu Dziennikarstwo Dla dorosłych Polityka Dla dzieci Świerszczyk (obecnie redaktor naczelny) Ciuchcia Komiksowo Wesołe literki Nagrody i odznaczenia 2001 Kacperiada. Opowiadania dla łobuzów i nie tylko - Książka Roku 2001 polskiej sekcji IBBY 2001 Kacperiada. Opowiadania dla łobuzów i nie tylko - wyróżnienie w konkursie Dziecięcy Bestseller Roku Literacka Nagroda im. Kornela Makuszyńskiego 2003 Co to znaczy, czyli 101 zabawnych historyjek, które pozwolą zrozumieć znaczenie niektórych powiedzeń - Nagroda Edukacja XXI Kuba i Buba - nominacja do nagrody BESTSELLERek 2003; 2004 Kuba i Buba - nominacja do Nagrody Literackiej im. Kornela Makuszyńskiego Bon czy ton. Savoir vivre dla dzieci - Nagroda Edukacja XXI w Bon czy ton. savoir vivre dla dzieci - nominacja do nagrody BESTSELLERek Przyjaciele (powieść) (współautor: Mira Stanisławska-Meysztowicz) - nominacja do nagrody polskiej sekcji IBBY Książka Roku 2004.

4 2006 Niesforny alfabet - Najlepsza Książka Roku w kategorii "literatura dla dzieci" plebiscytu Wirtualnej Polski Zobacz też IBBY Świerszczyk Nagroda Literacka im. Kornela Makuszyńskiego

5 Źródło Grzegorz Kasdepke O sobie. Nieskromnie... Pisząc życiorys zaczynamy od imienia i nazwiska. Grzegorz Kasdepke. Dalej następuje data i miejsce urodzenia. Białystok, 4 maja 1972 roku - a zatem to już prawie trzydzieści jeden lat. Gdy byłem mały, tych kilka danych wystarczało na ich podstawie ktoś średnio nawet inteligentny mógł sobie dośpiewać resztę. Grzegorz aha, czyli nie dziewczynka. Kasdepke jakieś głupie nazwisko, pewnie rodzinę ojca przyniosło skądś spod zachodniej granicy. Białystok wszystkie dzieci na prowincji chowają się tak samo. 4 maja czyli zodiakalny byk; siedzi toto i marzy, żeby nie okazać się typowym przedstawicielem swego znaku. Nie wiadomo kiedy mija dziewiętnaście lat i następuje zmiana dekoracji. Już nie Białystok, a Warszawa. Studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Fajne studia, choć a może właśnie dlatego niczego nie uczą. Jest dużo czasu: na rozwijanie talentów towarzyskich, a od biedy i na pracę. Na samym początku pierwszego roku studiów kieruję swe kroki do redakcji magazynu Polityka. Ku zaskoczeniu moim i moich zazdrosnych kolegów, po dwóch tygodniach ukazuje się w tym piśmie pierwszy tekst mego autorstwa. I nie ostatni choć wkrótce się okazuje, że praca dziennikarza częściowo tylko odpowiada temu, co chciałbym robić w przyszłości. Rzucam się więc w odmęty życia towarzyskiego. To jest dopiero to!... Czas dzielę między rozkosze studiowania a nadrabianie zaległych lektur z dzieciństwa. Bo w dzieciństwie nie czytałem; trudno czytać nie znając liter. Nie znałem. Pierwsza lata życia spędziłem na podwórku z krótkimi przerwami na sen i posiłki. Pamiętam, że byłem jedynym dzieckiem w klasie, które przychodząc do szkoły nie potrafiło się nawet podpisać. Minęło sporo czasu, nim jako tako opanowałem składanie liter. Na tak zwane książki szczęśliwego dzieciństwa było już za późno przynajmniej w moim odczuciu. Od razu wpadłem w świat Anielki, Janka Muzykanta i pewnej oślepłej szkapy. To, że po przeczytaniu tych ponurych lektur, zechciało mi się jeszcze sięgnąć po jakąkolwiek książkę, jest najlepszym dowodem na istnienie zjawisk paranormalnych. Na szczęście był to Winetou Karola Maya następne lata życia spędziłem doprowadzając do szału szkolne bibliotekarki. Na studiach, jako młodzieniec egzaltowany, postanowiłem sięgnąć po te tytuły, których nie udało mi się przeczytać wcześniej, w dzieciństwie. Kubuś Puchatek, Piotruś Pan, Alicja w Krainie Czarów, Niekończąca się historia. Ze zdumieniem stwierdziłem, że nie tylko nie jest na te książki za późno, a wręcz przeciwnie chłonę je z zafascynowaniem i zdumieniem. Rzecz jasna wkrótce poczułem, że i ja muszę zmierzyć się z baśnią, jako z gatunkiem literackim. Pierwsze nieudane teksty zaniosłem do magazynu dla dzieci Świerszczyk dwa z nich od razu opublikowano, a mnie samego zatrudniono jako rozcinacza listów. Po roku awansowałem na redaktora naczelnego i to właściwie należy uznać za początek mojej poważnej pracy dla dzieci. Od tamtej pory opublikowałem dziesiątki bajek, baśni i opowiadań nie tylko w Świerszczyku, któremu szefowałem przez pięć lat, ale i w Ciuchci, w Komiksowie, w Wesołych literkach, w wielu antologiach twórczości dziecięcej, także w podręcznikach. Współpracując z takimi wydawnictwami jak Literatura, Podsiedlik, Raniowski i S-ka czy Wilga wydałem kilkanaście książek dla dzieci młodszych ( Miasteczko Misiów, Jamnik, Królik, Przygody zwierząt itd...), jak i dla starszych (z Kacperiadą... na czele książką, którą autentycznie lubię, choć być może nie świadczy to o mnie, jako o autorze, najlepiej; ale opowiada ona o moim synku, Kacprze i o jego niezbyt mądrym ojcu w tej roli oczywiście ja trudno więc, bym nie myślał o

6 Kacperiadzie... z sympatią). Kacper, mój synek, rośnie, a wraz z nim rosną i moje książki. Po epoce książeczek dla maluchów, nadszedł czas Kacperiady..., Mitów dla dzieci, Co to znaczy..., czy Kuby i Buby (ta ostatnia lada dzień trafi do księgarń). Wprawdzie czytają je chętnie i przedszkolaki, a nawet o dziwo! zasypiający zwykle nad lekturą tatusiowie, jednak ich głównych adresatem były i są dzieci chodzące już do szkoły. A że czas płynie szybko, to kto wie może, gdy Kacper znajdzie się już na emeryturze, zacznę pisać książki dla emerytów właśnie?... Do tego momentu będę się starał z radością i zapałem poszerzyć moją skromną kolekcję nagród i wyróżnień. Ach, zapomniałem miało być nieskromnie! W takim razie porzućmy fałszywy wstyd: Kacperiada. Opowiadania dla łobuzów i nie tylko otrzymała Nagrodę im. Kornela Makuszńskiego, Wyróżnienie w konkursie Dziecięcy Bestseller Roku 2001 oraz Wyróżnienie Polskiej Sekcji IBBY; Co to znaczy, czyli 101 zabawnych historyjek, które pozwolą zrozumieć znaczenie niektórych powiedzeń zdobyła nagrodę Edukacja XXI; a Mity dla dzieci zostały wpisane na listę książek zalecanych przez organizatorów akcji Poczytaj dziecku dwadzieścia minut dziennie, jako jedne z tych lektur, które nie powinny zrazić naszych milusińskich do czytania na zawsze. Mimo, że od ponad dwóch lat głównym źródłem mego utrzymania jest pisanie scenariuszy (telenowela KLAN, program dla dzieci Budzik ), wciąż czuję się przede wszystkim bajkopisarzem i tak właśnie mówię różnym paniom urzędniczkom, gdy pytają mnie o zawód. Co zresztą wprawia je w rozpacz. Ale tak to już z paniami urzędniczkami. 5 marca 2005r. podczas warszawskich Targów Książki Edukacyjnej książka Grzegorza Kasdepke "Bon czy ton. Savoir vivre dla dzieci" została wyróżniona Nagrodą Edukacja XXI w kategorii: literatura dla dzieci i młodzieży. Źródło Życiorys Urodził się w 1972r. Ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Debiutował w "Polityce". Potem opublikował dziesiątki bajek, baśni i opowiadań w "Świerszczyku", którego był też redaktorem od 1995 do 2000r., w "Ciuchci", "Komiksowie", "Wesołych literkach", także w podręcznikach. Wydał kilkanaście książek dla dzieci młodszych i starszych, za które zdobył wiele wyróżnień i nagród - m.in. był laureatem Nagrody im. Kornela Makuszyńskiego oraz Nagrody Edukacja XXI. Jego twórczość charakteryzuje się niezwykłym zrozumieniem psychiki dziecka i ciepłym humorem.grzegorz Kasdepke zajmuje się również pisaniem scenariuszy (telenowela "Klan", program dla dzieci "Budzik"). Oprac. Anna Chołołowicz, nauczyciel bibliotekarz SP w Michałowie

7 Źródło Grzegorz Kasdepke - wywiad 12 Targi Książki w Krakowie r. Wywiad z Panem Grzegorzem Kasdepke Filip: Dlaczego nazwał Pan Detektywa Pozytywkę Pozytywką? Grzegorz Kasdepke: Dlaczego nazwałem Detektywa Pozytywke - Pozytywką? Detektyw Pozytywka jest bohaterem moich kryminałów dla dzieci, w których nie używa innej broni poza kaktusem i chciałem, żeby ten detektyw kojarzył się dzieciom pozytywnie, dlatego ma takie śmieszne nazwisko Pozytywka. Filip: Czy lubi Pan kaktusy jak Detektyw Pozytywka? G.K.: Czy ja lubię kaktusy? Ja mam w domu kaktusy i bardzo je lubię, bo to są jedyne rośliny, które mi w domu nie zwiędły do tej pory. Filip: Czy Pan lubi misje detektywistyczne tak jak detektyw Pozytywka? G.K.: Czy lubię misje detektywistyczne..? Lubię trudne misje, na przykład trudną misją na pewno jest napisanie książki, która zainteresowałaby dzieci, a na przykład najtrudniejszą książką jaką musiałem napisać była książka p.t. Do trzech odlicz książka o matematyce, bo dobrze wiem że niektóre dzieci matematyki nie znoszą. Ja jej bardzo nie lubiłem jak byłem dzieckiem, także pisanie tej książki było dla mnie wielkim wyzwaniem. Filip: Czy napisze Pan więcej przygód Detektywa Pozytywki?

8 G.K.: Czy napiszę więcej przygód o detektywie? Jeżeli dzieci będą chciały to na pewno tak. Jak na razie wyszły trzy książki i ukaże się jeszcze jedna w której Detektyw doczeka się detektywiątek, ale jak do tego dojdzie to tego wam nie powiem, a potem zobaczymy, czy jeżeli dzieci będą chciały, to napisze jeszcze inne ksiązki. Filip: Czy był Pan w Smoczej Jamie? G.K.: Byłem, ale nie w tym roku. W zeszłym roku byłem tam wraz z moim synem i szukaliśmy smoka, ale chyba się nas wystraszył, bo go nie spotkaliśmy. Filip: Czy podoba się Panu smok? G.K.: Ja widziałem tylko tego smoka który zieje ogniem, za złotówkę z tego co pamiętam, czy za sms-a. A tak, tamten smok mi się bardzo podoba, a to jest Smok Wawelski jedna z moich książeczek. Ja opisałem akurat bajkę dobrze znaną, ale współczesnym językiem. Lubię tą książkę, no gdybym jej nie lubił, to bym jej na pewno nie wydał. Filip: Czy dużo Pan czyta swojemu synkowi? G.K.: Czy dużo czytam synkowi? No mój synek, nie jest już małym synkiem, tylko wielkim synem, bo ma już lat 13 i chodzi do gimnazjum i właściwie jest w takim wieku, że to on zaczyna mi czytać książki, ale jak był małym synkiem oczywiście to mu czytałem bardzo dużo i właściwie mój syn nie zasnąłby, gdybym mu wcześniej trochę nie poczytał. Filip: Jaka jest ulubiona książka Pana synka, napisana przez Pana?

9 G.K.: Ulubiona książka mego syna przeze mnie napisana Na pewno Kacper i Ada, bo jest to książka w której występuje właśnie on mój syn Kacper. Ja w niej tez się pojawiam, ale jako niezwykle rozgarnięty tatuś. Filip: Czy trudno jest wymyślać tekst do znanych bajek? G.K.: Widzę, że pytania są sterowane trochę, ale mam pomysł, bo być może dzieci mają też inne pytania, albo dorośli, więc jeżeli Państwo duzi i mali mają pytania to proszę je zadawać. Czy jest trudno napisać wersję znanej bajki? No jest trudno, psychicznie jest to trudne, ponieważ nie wiedziałem czy mam prawo to robić, dlatego powiedziałem wszystkim wystawcom, że tak naprawdę są to wariacje na temat baśni a nie nowa baśń. Filip: Dlaczego na końcu każdej książki w kolekcji Dziecka są płyty? G.K.: No tak, bo w tych małych książeczkach jak na przykład Smok Wawelski na końcu rzeczywiście dzieci mogą znaleźć płytę, a to dlatego, że sam jestem rodzicem i wiem, że rodzice często zasypiają w trakcie czytania Swoim dzieciom. Więc jeżeli dziecko jest ciekawe co się wydarzy dalej w czytanej przez rodzica baśni, a rodzic już śpi, to może sobie ono włączyć płytę i wysłuchać bajki do końca. Filip: Dlaczego na boku każdej książki jest kotek? G.K.: Tak sobie wymyślili stratedzy, że ten kotek będzie łączył całą serię książek w której znajdziecie współczesne wersje starych baśni. Tek kotek po prostu lubi widocznie czytać książki. Może teraz ja Was o coś zapytam, dobrze? Co ostatnio czytaliście, jaką książkę? Ale z własnej woli. Dzieci: Detektyw Pozytywka

10 G.K.: A książki innych autorów? Na przykład czy lubicie czytać książki o Koszmarnym Karolku? Dzieci: Tak. G.K.: A Harry Potter? A książki o Kubusiu Puchatku? Maminki? Maminki już nie, one są za poważne. A kto z was nie lubi czytać książek, ale tak szczerze? Pani nie lubi, tak nie za bardzo? Ja pytam nie bez powodu, bo ja byłem dzieckiem które książek nie lubiło i dlatego ich nie lubiłem, ponieważ miałem pecha i trafiałem na nudne książki i zacząłem czytać dzięki mojej mądrej Pani Bibliotekarce, która podsunęła mi do czytania komiksy. Jak ktoś z Was nie lubi czytać książek to niech czyta chociażby komiksy, to jest moim zdaniem dobry początek. Dziecko: Ja nie lubię tylko tych ze szkoły. G.K.: Pani nie lubi tylko tych ze szkoły? No to jest właśnie ten największy problem, rzeczywiście tych ze szkoły czasami nie lubimy. Dziecko: Ja lubię czytanie z podręcznika. G.K.: A pani z kolei lubi czytanie z podręcznika. To jest właśnie dla mnie dramat, że niektóre moje teksty są w podręcznikach i nawet spotkałem kiedyś dziecko które powiedziało mi że dostało za mnie pałę i to rzeczywiście zmroziło mi krew w żyłach a było to na początku mojego spotkania autorskiego i naprawdę nie wiedziałem wtedy co zrobić żeby dzieci spojrzały na mnie z sympatią. Kto ma jeszcze pytanie? Ja z przyjemnością odpowiem na wszystkie pytania. Filip: Ile lat pisze pan książki?

11 G.K.: Proszę Pana, to ja może uprzedzę kolejne pytanie, bo wiem jakie następuje pytanie po tym właśnie. Mam lat 36 i piszę od lat 16, czyli zacząłem pisać jeszcze na studiach jak miałem lat 20. Od 16 lat piszę książki dla dzieci. Mama Tadzia: Ja Jestem mamą Tadzia. My czytaliśmy Detektywa Pozytywkę, który nam się szalenie podobał. Chciałabym się zapytać czy jest jakaś rzeczywista postać, która dała pomysł Detektywa Pozytywki? G.K.: Odpowiem, bo z Pozytywką wydarzyła się historia, w którą nikt nie wierzy, ale to jest prawda. Otóż Detektyw Pozytywka mi się przyśnił. Ja bardzo chciałem napisać kryminał dla dzieci, ale nie bardzo wiedziałem, kto mógłby być jego bohaterem. Właśnie bardzo długo rozmyślałem nad tym jak ten bohater powinien wyglądać, jak powinien się nazywać, a tak naprawdę nie miałem żadnego sensownego pomysłu. Przez te rozmyślania właśnie, moja głowa pracowała już na takich obrotach, że mi się Detektyw Pozytywka przyśnił. Także to nie jest postać rzeczywista, przynajmniej ja takiej nie znam, może kiedyś poznam, bo na przykład Kuba i Buba, bohaterowie moich trzech innych książek istnieją naprawdę. Kuba i Buba są moimi nieznośnymi sąsiadami. Wprawdzie teraz Kuba i Buba to już są takie poważne dzieci, właściwie już młodzież bo chodzą do gimnazjum, ale wcześniej gdy byli młodsi to wszystkim, nawet swoim rodzicom i sąsiadom dali do wiwatu. Czy ktoś ma jeszcze pytania? Ja mam ranking swoich ulubionych pytań, które dzieci mi zadają. Na drugim miejscu w tym rankingu jest pytanie które zadano mi kiedyś w Szkole Muzycznej w Krakowie: Czy był Pan kiedyś mężatkiem?, a na pierwszym miejscu jest pytanie z Warszawy od dziecka siedmioletniego, pytanie które brzmi tak: Był Pan kiedyś przystojny? Czasami nie bardzo wiem co odpowiedzieć, bo zazwyczaj ryczę ze śmiechu. Dlatego jeżeli ktoś ma pytania śmieszne, to zadawajcie bo ja je strasznie lubię, sobie potem je zapisuje i może kiedyś wydam książkę z opowiadaniami dzieci. Karolina: Może to pytanie nie jest śmieszne, ale czy w dzieciństwie marzył Pan o zostaniu pisarzem, czy miał Pan inne plany na przyszłość? G.K.: Gdy byłem bardzo mały to chciałem być Indianinem, ale nie jest to zawód. Potem chciałem być piłkarzem i podróżnikiem i właśnie to marzenie się troszeczkę spełniło, bo po pierwsze cały czas gram w

12 piłkę, czasem z kumplami, a czasem z moim synem, a podróżuje na spotkania z dziećmi. Ja dużo jeżdżę na spotkania z moimi czytelnikami obecnymi, bądź przyszłymi, także często jestem w drodze więc jestem częściowo podróżnikiem. Autorzy czwartek, 26 marca :02 Kiedy był małym chłopcem, nie lubił czytać. Dzięki Mądrej Bibliotekarce zaczął czytać komiksy. Dzisiaj pisze niezwykle ciekawe ksiązki dla dzieci. Urodzony w Białymstoku. Studiował na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Jak sam się przyznaje, dopiero na studiach sięgnął po książki, które powinien był przeczytać w dzieciństwie czy wczesnej młodości. Okazuje się, że były to bajki: Kubuś Puchatek, Alicja w Krainie Czarów czy Piotruś Pan. Ich lektura skłoniła go do spróbowania własnych sił jako bajkopisarza. Dość szybko okazało się, że to jest właśnie zajęcie dla niego. Pierwsze bajki opublikował na łamach Świerszczyka pisma dla dzieci i został zatrudniony w charakterze rozcinacza listów. Jednak dość szybko zorientowano się, że to zdolny młodzieniec i po roku cięcia redakcyjnych listów (i oczywiście pisaniu) został redaktorem naczelnym pisma Świerszczyk. Od tego momentu rozpoczęła się jego prawdziwa przygoda z literaturą dla dzieci. Oprócz Świerszczyka pisał także bajki, baśnie i opowiadania do innych pism dla dzieci: Ciuchcia, Komiksowo i Wesołe Literki. Oprócz pisania bajek zajmuje się także pisaniem scenariuszy do, znanych wszystkim

13 dzieciom, programów telewizyjnych: Budzik, Ciuchcia, Czy podwieczorek u Mini i Maxa. Książki napisane przez Grzegorza Kasdepke są warte polecenia każdemu molikowi książkowemu. Wielu z Was zapewne spotkało się z takimi tytułami jak: Detektyw Pozytywka, Mity dla Dzieci, Bon czy Ton czy też Matematyka na wesoło. Savoir vivre dla dzieci. Każdy z molików zapewne zobaczył, że czyta się je szybko i łatwo. Nie tylko małe mole książkowe doceniają twórczość Grzegorza Kasdepke, ale także dorośli zauważyli jego ogromny wkład w rozwijanie pasji czytania. Wiele z jego książek zostało nagrodzonych Nagrodą im. Kornela Makuszyńskiego (Kacperiada), wyróżnieniem w konkursie Dziecięcy Bestseller Roku 2001 czy Nagrodą Edukacja XXI (Bon czy ton. Savoir vivre dla dzieci). Z kolei Mity na dzieci zostały wpisane na listę książek polecanych w akcji Poczytaj dziecku dwadzieścia minut dziennie. Podczas spotkań z dziećmi Grzegorz Kasdepke zachęca do czytania książek. Jak sam powiedział w jednym z wywiadów: - Byłem dzieckiem, które książek nie lubiło i dlatego ich nie lubiłem, ponieważ miałem pecha i trafiałem na nudne książki i zacząłem czytać dzięki mojej mądrej Pani Bibliotekarce, która podsunęła mi do czytania komiksy. Jak ktoś z Was nie lubi czytać książek to niech czyta chociażby komiksy, to jest moim zdaniem dobry początek. Wydaje się, że molików książkowych nie trzeba specjalnie zachęcać do czytania. Ale pamiętajcie słowa Grzegorza Kasdepke, gdy ktoś będzie Wam moliki książkowe mówił, że czytanie jest nudne, i że nie warto czytać.