INSPEKCJA WETERYNARYJNA

Transkrypt

1 Warszawa, dnia 22 kwietnia 2008 r. r. INSPEKCJA WETERYNARYJNA GŁÓWNY LEKARZ WETERYNARII GIWorg /08 Pan Wojciech Wojtyra Dyrektor Departamentu Bezpieczeństwa Żywności i Weterynarii Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi W nawiązaniu do spotkania z dnia 3 kwietnia 2008 r. dotyczącego zmian w zakresie organizacji administracji weterynaryjnej, uprzejmie przekazuję stanowisko Głównego Lekarza Weterynarii w sprawach poruszonych na przedmiotowym spotkaniu. Główny Lekarz Weterynarii jest za nadaniem terenowym organom Inspekcji Weterynaryjnej statusu organów administracji niezespolonej w województwie, z jednoczesnym utrzymaniem bezpośredniej podległości granicznych lekarzy weterynarii pod organ centralny właściwy w sprawach weterynaryjnych, tj. Głównego Lekarza Weterynarii. Po przyjęciu takiego rozwiązania struktura Inspekcji Weterynaryjnej przedstawiałaby się następująco: Główny Lekarz Weterynarii - jako centralny organ administracji rządowej, nadzorowany przez ministra właściwego do spraw rolnictwa; Graniczny lekarz weterynarii jako organ administracji niezespolonej w województwie, podległy bezpośrednio Głównemu Lekarzowi Weterynarii; Wojewódzki lekarz weterynarii - jako organ administracji niezespolonej w województwie, podległy bezpośrednio Głównemu Lekarzowi Weterynarii; Powiatowy lekarz weterynarii jako organ administracji niezespolonej w województwie, podległy bezpośrednio właściwemu wojewódzkiemu lekarzowi weterynarii. Za nadaniem wszystkim terenowym organom administracji weterynaryjnej statusu organów administracji niezespolonej w województwie przemawiają następujące przesłanki strategiczny (ogólnopaństwowy, a po przystąpieniu do Unii Europejskiej, także ogólnowspólnotowy) charakter zadań wykonywanych przez Inspekcję, w tym ograniczona możliwość późniejszej korekty lokalnego lub regionalnego błędu; wykonywanie ściśle specjalistycznych zadań, określonych w specyficznych poddziałach materialnego prawa administracyjnego, a mianowicie prawie weterynaryjnym; Główny Inspektorat Weterynarii ul. Wspólna 30, Warszawa tel.: (22) , fax.: (22) , wet@wetgiw.gov.pl, Do użytku wewn.: Rudy GIWorg reforma IW.doc

2 obowiązek wykonywania tych zadań w sposób jednolity i według identycznych standardów, w całym kraju (a po przystąpieniu do Unii Europejskiej także całej Wspólnoty) i to w stopniu wymagającym operatywnego kierownictwa w skali kraju; potrzeba przydania terenowym organom Inspekcji kompetencji do samodzielnego stanowienia aktów powszechnie obowiązującego prawa miejscowego, które to uprawnienia, przy możliwości dodatkowej koordynacji ze szczebla centralnego, pozwalają na skuteczniejsze i szybsze zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób mogących przenosić się na ludzi. możliwy konflikt interesu na linii interes lokalny (ochrona rynku pracy, czy interesów handlowych) a powszechna ochrona zdrowia publicznego (działania związane z wystąpieniem choroby zakaźnej czy niewłaściwej jakości żywności lub paszy). Kryteria te, stosownie do art. 5 ustawy o administracji rządowej w województwie, dają podstawę do nadania terenowym organom Inspekcji Weterynaryjnej statusu organów administracji niezespolonej. Odnośnie pozycji Głównego Lekarza Weterynarii wśród naczelnych i centralnych organów administracji publicznej, należy wskazać, iż proponowana przez niektórych przedstawicieli samorządu zawodowego lekarzy weterynarii propozycja nadania temu organowi dodatkowej funkcji zastępcy ministra właściwego do spraw rolnictwa, będzie odwrotem od założeń reformy centrum, przeprowadzonej w latach Reforma ta podyktowana było koniecznością ściślejszego rozdziału kompetencji pomiędzy ministrami, jako organami kierującymi całymi działami administracji rządowej i ustalającymi zasadniczą linię polityki w danej dziedzinie, czy wyznaczającymi ogólne kierunki działania, a samodzielnymi organami centralnymi, których zakres kompetencji odnosi się przede wszystkim do sfery wykonawczej, związanej z bieżącą realizacją wyznaczonych przez prawo zadań administracyjnych. W jej wyniku organy centralne, w porównaniu z ministrami, uzyskały o wiele węższy i bardziej wyspecjalizowany charakter działalności. Pozwala to im na bardziej elastyczne działanie niż w przypadku tradycyjnych resortów, szczególnie w sytuacjach kryzysowych. Wzmocnienie pozycji Głównego Lekarza Weterynarii mogło by się za to odbyć w drodze wprowadzenie konstrukcji mianowania na to stanowisko, wraz ze ścisłym określeniem przesłanek warunkujących jego odwołanie. Główny Lekarz Weterynarii powinien mieć również zwiększone kompetencje na gruncie ustawy o finansach publicznych. Odpowiednią propozycję w tym względzie zawiera roboczy projekt zmiany brzmienia art. 12 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej, stanowiący załącznik nr 1 do niniejszego pisma. Z kolei osoby pełniące funkcje terenowych organów administracji weterynaryjnej powinny wchodzić w skład korpusu służby cywilnej. Celem funkcjonowania służby cywilnej, stosownie do art. 153 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, jest zapewnienie bezstronnego i politycznie neutralnego wykonywania zadań państwa przez kadry urzędnicze pracujące w administracji publicznej na stałe. Rozwiązanie takie byłaby zatem korzystne dla stabilności i jednolitości wykonywania obowiązków w zakresie weterynaryjnej ochrony zdrowia publicznego. Jednocześnie wraz z określeniem kwalifikacji dla osób pełniących funkcję organów Inspekcji Weterynaryjnej, byłby to krok mający na celu zwiększenie czynnika fachowego przy obsadzaniu stanowisk kierowniczych w Inspekcji Weterynaryjnej. Powyższe rozwiązanie nie oznacza, iż w przypadku organów Inspekcji Weterynaryjnej, nie można byłoby wprowadzić pewnych odrębnych rozwiązań od ogólnego schematu ustawy o służbie cywilnej (odstąpienie od pewnych wymogów dla kandydatów na stanowisko np. posiadania statusu urzędnika służby cywilnej, wprowadzenie rozwiązań służących przyśpieszeniu naboru i konkursów itp.). Rozwiązania takie mogłyby zostać wprowadzone albo bezpośrednio w nowej ustawie o służbie cywilnej albo w przepisach o Inspekcji Weterynaryjnej, jako przepisy szczególne.

3 Osoby ubiegające się o funkcję organu Inspekcji Weterynaryjnej powinny spełniać wszystkie wymagania merytoryczne określone w obecnie obowiązującej ustawie o Inspekcji Weterynaryjnej. Można w tym względzie rozważyć dodanie specjalizacji z zakresu pasz, jako dodatkowej alternatywy wobec specjalizacji obecnie przewidzianych. Jednocześnie Główny Lekarz Weterynarii prosi o rozważenie wprowadzenia do ustawy o służbie cywilnej możliwości zapłaty wynagrodzenia za nadgodzin. W ramach działań Inspekcji Weterynaryjnej występują sytuacje, w których przepisy zawarte w dotychczasowej regulacji są niewystarczające. Dotyczy to w szczególności działań podejmowanych w ramach zwalczania chorób zakaźnych zwierząt. Ilość godzin przepracowanych ponad ustawowy limit przekracza wówczas nierzadko 300. Z kolei konieczność ich odbioru w późniejszym okresie powoduje znaczącą dezorganizację pracy organów Inspekcji Weterynaryjnej. Wprowadzenie płatnych nadgodzin pozwoliłoby na złagodzenie tego problemu. Odnośnie nowelizacji art. 16 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej, Główny Lekarz Weterynarii, zwraca uwagę, że przedmiotowa nowelizacja powinna iść w kierunku poszerzenia katalogu czynności, które mogą zostać zlecone osobom niebędącym pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej. Da to możliwość lepszego wywiązywania się powiatowych lekarzy weterynarii z ustawowego obowiązku sprawowania nadzoru, m.in. nad wszystkimi formami produkcji żywności pochodzenia zwierzęcego, w tym w ramach działalności marginalnej, lokalnej i ograniczonej, produkcji garmażeryjnej oraz produkcji żywności o tradycyjnym charakterze. Zakres możliwego wyznaczenia zwiera propozycja nowelizacji art. 16 ust. 1 przyjęta w załączniku nr 1 do niniejszego pisma. Jednocześnie Główny Lekarz Weterynarii od 2004 r. zgłaszał i popierał propozycje zgłaszane przez organy samorządu zawodowego lekarzy weterynarii dające możliwość zawarcia umowy na wykonywanie czynności urzędowych z zakładem leczniczym dla zwierząt, w takim zakresie w jakim czynności te powinny być wykonywane w oparciu o infrastrukturę takiego zakładu. W chwili obecnej taka nowelizacja może jednak okazać się nie wystarczająca. W szczególności nie rozwiąże ona wszystkich problemów związanych z wyznaczeniami (np. w zakresie zapewnienia środków na ubezpieczenia społeczne, czy związanych ze sprawiedliwym społecznie i przejrzystym rozdziałem zadań i wynagrodzeń). W ocenie Głównego Lekarza Weterynarii konieczna jest głęboka reforma tego systemu, przeprowadzona w oparciu o doświadczenia innych państw członkowskich Unii Europejskiej. W temacie opłat weterynaryjnych Główny Lekarz Weterynarii, w ślad za poprzednimi pismami dotyczącymi tej tematyki, postuluje o pilne stworzenie odpowiednich ram kompetencyjnych w polskim porządku prawnym umożliwiających właściwe stosowanie przepisów wspólnotowych zawartych w art oraz załącznikach IV, V, VI rozporządzenia Nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. Jednocześnie, Główny Lekarz Weterynarii, zwraca uwagę, iż rozporządzenie Rady (WE) Nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r., dla właściwego stosowanie którego wprowadzono zmiany do ustawy o ochronie zwierząt, nakłada na organy Inspekcji Weterynaryjnej dodatkowe obowiązki przeprowadzania kontroli na prawie wszystkich etapach transportu zwierząt oraz dokumentowania wyników tych kontroli. Wydaje się, że za niektóre czynności kontrolne podjęte na jego podstawie powinny być nakładane opłaty urzędowe. Dotyczy to w szczególności: 1) kontroli środka transportu przeznaczonego do długotrwałego przewozu drogowego zwierząt lub transportu zwierząt droga morską wraz z wydaniem świadectwa zatwierdzenia zgodnie z art. 7, art. 18 ust. 1 i art. 19 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1/2005; 2) kontroli warunków ochrony zwierząt w zatwierdzonych punktach kontroli wraz z wydaniem orzeczenia w dzienniku podróży, że zwierzęta nadają się (są zdolne)do dalszego transportu zgodnie z brzemieniem art. 6 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1255/97 zmienionym art. 36 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1/2005;

4 3) kontroli warunków ochrony zwierząt podczas transportu przeprowadzoną w punktach kontroli granicznej wraz z wpisem wyniku kontroli w dzienniku podróży zgodnie z art. 21 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1/2005, a w przypadku bydła wywożonego z terytorium Unii Europejskiej do krajów trzecich także wydaniem orzeczenia o rezultatach tej kontroli zgodnie z art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 639/2003. Wniosek ten jest uzasadniony tym bardziej, jeżeli weźmiemy pod uwagę, iż zachowanie przez przewoźnika warunków dobrostanu zwierząt, udokumentowane przez granicznego lekarza weterynarii, jest podstawą ubiegania się eksporterów bydła o dopłaty z funduszy UE. Roboczą propozycję brzmienia art. 30 ustawy zawiera załącznik nr 1 do niniejszego pisma. Jednocześnie przekazuję, jako załącznik nr 2 do niniejszego pisma wstępne Założenia dla programu Stworzenie strategii szkoleniowej dla Inspekcji Weterynaryjnej, oraz dla powstania grupy roboczej ds. w/w programu. Mogą one stać się podstawą do stworzenia wraz z samorządem zawodowym lekarzy weterynarii wspólnego sytemu szkoleń ustawicznych dla urzędowych lekarzy weterynarii. Jednocześnie informuję, iż na podstawie ww. założeń przygotowano projekt dokumentu o nazwie Księga procedur dla systemu szkoleniowego Inspekcji Weterynaryjnej. Do wiadomości: Krajowa Rada Lekarsko-Weterynaryjnej

5 Załącznik nr 1 do pisma Głównego Lekarza Weterynarii z dnia 18 kwietnia 2008 r. GIWorg-024-/2008 W ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 121, poz. 842) proponuję: 1. Art. 12 nadać brzmienie: Art Koszty działalności Inspekcji i wykonywania zadań, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3, są pokrywane z budżetu państwa. 2. Wojewódzkie, powiatowe i graniczne inspektoraty weterynarii są państwowymi jednostkami budżetowymi. 3. W części budżetowej dla Inspekcji, dla której głównym dysponentem jest Główny Lekarz Weterynarii, wyodrębnia się środki przeznaczone na następujące zadania: 1) zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt i chorób odzwierzęcych podlegających obowiązkowi zwalczania, w tym na odszkodowania, zapomogi i nagrody oraz zadania wynikające z planów gotowości zwalczania chorób zakaźnych zwierząt; 2) badania kontrolne zakażeń zwierząt; 3) realizację krajowych programów zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie zwalczania salmonelli i innych określonych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność (Dz. Urz. WE L 325 z ); 4) monitorowanie chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych podlegających obowiązkowi monitorowania oraz związanej z nimi oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe u zwierząt, w produktach pochodzenia zwierzęcego i paszach; 5) monitorowanie substancji niedozwolonych, pozostałości chemicznych, biologicznych, produktów leczniczych i skażeń promieniotwórczych u zwierząt, w ich wydzielinach i wydalinach, w tkankach lub narządach zwierząt, w produktach pochodzenia zwierzęcego, w wodzie przeznaczonej do pojenia zwierząt oraz paszach; 6) realizację rocznych planów urzędowej kontroli pasz i pasz leczniczych. 4. W budżecie państwa tworzy się rezerwę celową na finansowanie nieprzewidzianych skutków wystąpienia chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych, a także innych zagrożeń dla zdrowia zwierząt lub ludzi. 5. Środki z rezerwy celowej, o których mowa w ust. 4, są uruchamiane na wniosek Głównego Lekarza Weterynarii. 6. Rada Ministrów, określając wskaźniki do projektu budżetu państwa, corocznie ustala plan etatowy dla Inspekcji i związany z nim plan wydatków osobowych z uwzględnieniem stanowisk kierowniczych, inspekcyjnych, administracyjnych i obsługi. 7. Lekarzom weterynarii i innym osobom niebędącym pracownikami Inspekcji, wykonującym czynności związane ze zwalczaniem chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych, przysługuje wynagrodzenie w wysokości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 16 ust. 8 pkt Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje wydatków, które mogą być finansowane ze środków, o których mowa w ust, 3, ponoszonych przez inspektoraty weterynarii na zadania wymienione w przywołanym przepisie - mając na względzie pełną ewidencję wydatków ponoszonych przez Inspekcję na realizację tych zadań oraz potrzebę racjonalnego wydatkowania środków budżetowych.

6 9. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, maksymalne stawki, według których inspektoraty weterynarii mogą regulować swoje zobowiązania za zadania realizowane przez inne podmioty na rzecz Inspekcji, w tym między innymi za badania laboratoryjne wykonane przez laboratoria niewchodzące w skład Inspekcji - mając na względzie potrzeby racjonalnego wydatkowania środków budżetowych. 2. Art. 16 nadać brzmienie: Art Jeżeli powiatowy lekarz weterynarii z przyczyn finansowych lub organizacyjnych nie jest w stanie wykonać ustawowych zadań Inspekcji, może: 1) wyznaczać na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji do: a)ochronnych szczepień i badań rozpoznawczych, b)sprawowania nadzoru nad miejscami gromadzenia, skupu lub sprzedaży zwierząt, targowiskami oraz wystawami, pokazami lub konkursami zwierząt, c)kontroli zwierząt przeznaczonych do wywozu, handlu lub przemieszczania w celach niehandlowych albo umieszczania na rynku krajowym, jeżeli przepisy odrębne wymagają zaopatrzenia ich w dokument wystawiony przez urzędowego lekarza weterynarii, d)sprawowania nadzoru nad ubojem zwierząt, z których mięso ma być przeznaczone do spożycia, w szczególności przeprowadzanie badania przedubojowego i poubojowego oraz oceny mięsa, e)przeprowadzanie badania mięsa zwierząt łownych, f)sprawowania nadzoru nad rozbiorem, przetwórstwem lub przechowywaniem mięsa i produktów mięsnych, g) sprawowania nadzoru nad punktami odbioru mleka, jego przetwórstwem oraz przechowywaniem produktów mleczarskich, h) sprawowania nadzoru nad pierwszym wprowadzeniem do obrotu produktów rybołówstwa lub nad pierwszą sprzedażą tych produktów na rynku rybnym lub nad wyładowywaniem bezpośrednim tych produktów ze statku rybackiego pływającego pod banderą kraju trzeciego, i)sprawowania nadzoru nad obróbką, przetwórstwem lub przechowywaniem produktów rybołówstwa, skorupiaków, mięczaków, płazów, gadów lub ich produktów, j)sprawowania nadzoru nad przetwórstwem i przechowywaniem jaj konsumpcyjnych i produktów jajecznych, k)sprawowania nadzoru nad produkcją i przechowywaniem miodu i produktów pszczelich. l)sprawowania nadzoru nad sprzedażą bezpośrednią, m) sprawowania nadzoru nad działalnością marginalną, lokalną i ograniczoną lub nad produkcją produktów pochodzenia zwierzęcego o tradycyjnym charakterze, n) sprawowania nadzoru nad produkcją i przechowywaniem żywności zawierającej jednocześnie produkty pochodzenia roślinnego i nieprzetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego, o)sprawowania nadzoru nad pozyskiwaniem, obróbką, przechowywaniem lub obrotem materiału biologicznego, p) sprawowania nadzoru nad produkcją w zakładach drobiu, w tym nad pozyskiwaniem, obróbką, przechowywaniem lub obrotem jaj wylęgowych drobiu, inkubacją jaj, wylęgiem piskląt lub ich dostarczaniem, q)sprawowania nadzoru nad pozyskiwaniem lub obrotem produktów akwakultury (jaj, gamet, skrzeku),

7 r)sprawowania nadzoru nad wytwarzaniem, obrotem lub przechowywaniem pasz i pasz leczniczych, s)sprawowania nadzoru nad zbieraniem, transportowaniem, przechowywaniem, operowaniem, przetwarzaniem, wykorzystywaniem lub usuwaniem ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, zwanych dalej ubocznymi produktami zwierzęcymi, t) kontroli warunków ochrony zwierząt w zatwierdzonych punktach kontroli wraz z wydaniem orzeczenia w dzienniku podróży, że zwierzęta nadają się (są zdolne) do dalszego transportu, u) pobierania próbek do badań, w) wystawiania, wymaganych odrębnymi przepisami, świadectw zdrowia lub innych dokumentów poświadczających stan zdrowotny zwierząt lub produktów, w ramach wykonywania powierzonych zadań; 2) wyznaczać osoby niebędące pracownikami Inspekcji, posiadające odpowiednie kwalifikacje, do wykonywania niektórych czynności pomocniczych; 3) wyznaczać na czas określony osoby niebędące pracownikami Inspekcji, które ukończyły studia wyższe na jednym z kierunków: weterynaria, zootechnika albo rolnictwo albo posiadające tytuł technika weterynarii, do przeprowadzania na miejscu w siedzibie stada kontroli dotyczących oznakowania i rejestracji zwierząt gospodarskich, wypełniania obowiązku prowadzenia księgi rejestracji tych zwierząt i zaopatrzenia bydła w paszporty. 3. Art. 30 nadać brzmienie: Art Inspekcja pobiera opłaty za: 1) kontrolę: a) zwierząt, b) produktów, połączoną z pobraniem próbek do badań laboratoryjnych - przeznaczonych do wywozu, handlu lub przemieszczania w celach niehandlowych albo umieszczenia na rynku krajowym, jeżeli przepisy odrębne wymagają zaopatrzenia ich w dokument wystawiony przez urzędowego lekarza weterynarii; 2) weterynaryjną kontrolę graniczną; 3) nadzór nad ubojem zwierząt, z których mięso ma być przeznaczone do spożycia, w tym badanie przedubojowe i poubojowe i ocenę mięsa; 4) badanie mięsa zwierząt łownych; 5) nadzór nad: a) rozbiorem mięsa, b) przechowywaniem mięsa i produktów mięsnych, c) przetwórstwem mięsa, d) punktami odbioru mleka, przetwórstwem mleka oraz przechowywaniem produktów mlecznych, e) przetwórstwem, przechowywaniem lub przepakowywaniem jaj konsumpcyjnych lub produktów jajecznych, f) pierwszym wprowadzeniem do obrotu produktów rybołówstwa lub pierwszą sprzedażą tych produktów na rynku rybnym lub wyładowywaniem bezpośrednim tych produktów ze statku rybackiego pływającego pod banderą kraju trzeciego, g) obróbką, przetwórstwem lub przechowywaniem produktów rybołówstwa, skorupiaków, mięczaków, płazów, gadów lub ich produktów, h) produkcją i przechowywaniem miodu i produktów pszczelich, i) działalnością związaną ze sprzedażą bezpośrednią, j) działalnością marginalną, lokalną, ograniczoną lub nad produkcją produktów pochodzenia zwierzęcego o tradycyjnym charakterze, k) produkcją i przechowywaniem żywności zawierającej jednocześnie produkty pochodzenia roślinnego i nieprzetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego, l) kwarantanną zwierząt, z wyjątkiem kwarantanny przeprowadzonej w granicznym posterunku kontroli,

8 m) miejscami gromadzenia, skupu lub sprzedaży zwierząt, targowiskami, a także wystawami, pokazami lub konkursami zwierząt, n) pozyskiwaniem, obróbką, przechowywaniem lub obrotem materiału biologicznego, o) produkcją w zakładach drobiu, w tym nad pozyskiwaniem, obróbką, przechowywaniem lub obrotem jaj wylęgowych, inkubacją jaj, wylęgiem piskląt lub ich dostarczaniem, p) pozyskiwaniem lub obrotem produktów akwakultury (jaj, gamet, skrzeku), q) zbieraniem, transportowaniem, przechowywaniem, operowaniem, przetwarzaniem, wykorzystywaniem lub usuwaniem ubocznych produktów zwierzęcych, r) wytwarzaniem pasz i pasz leczniczych przeznaczonych do obrotu oraz warunkami ich przechowywania lub sprzedaży, s) wytwarzaniem pasz nieprzeznaczonych do obrotu, zawierających dodatki paszowe z grup: antybiotyków, kokcydiostatyków i innych produktów leczniczych i stymulatorów wzrostu oraz warunkami ich przechowywania, t) przeładunkiem towarów przeznaczonych do wywozu, w tym przeładunkiem towarów w posterunku kontroli granicznej; 6) kontrolę statków rybackich i statków przetwórni; 7) badania laboratoryjne próbek: a) pobranych w trakcie postępowania związanego z wykryciem substancji niedozwolonych lub przekroczeniem dopuszczalnego poziomu pozostałości chemicznych, biologicznych, produktów leczniczych i skażeń promieniotwórczych u zwierząt, w ich wydzielinach i wydalinach, w tkankach lub narządach zwierząt, w produktach pochodzenia zwierzęcego, w wodzie przeznaczonej do pojenia zwierząt oraz środkach żywienia zwierząt, b) pobranych w czasie sprawowania nadzoru, jeżeli wyniki tych badań wykażą naruszenie przepisów lub są niezbędne do wydania świadectwa zdrowia albo wynikają ze szczególnych wymagań państwa, dla którego jest przeznaczony produkt, c) pobranych w czasie sprawowania nadzoru w przypadku stwierdzenia naruszenia prawodawstwa weterynaryjnego; 8) wydawanie pozwoleń weterynaryjnych na przywóz przesyłek zwierząt, jeżeli przepisy odrębne tak stanowią; 9) badania kontrolne zakażeń zwierząt w kierunku bonamiozy i marteiliozy; 10) badanie mięsa w przypadku złożenia przez posiadacza mięsa odwołania od decyzji w sprawie oceny tego mięsa, jeżeli wynik powtórnego badania potwierdzi pierwotną ocenę; 11) kontrolę środków transportu przeznaczonych do długotrwałego przewozu drogowego zwierząt lub transportu zwierząt drogą morską wraz z wydaniem świadectwa zatwierdzenia; 12) kontrolę warunków ochrony zwierząt w zatwierdzonych punktach kontroli wraz z wydaniem orzeczenia w dzienniku podróży, że zwierzęta nadają się (są zdolne) do dalszego transportu; 13) kontrolę warunków ochrony zwierząt podczas transportu w punktach kontroli granicznej wraz z wpisem wyniku kontroli w dzienniku podróży, zgodnie z art. 21 rozporządzenia Rady (WE) Nr 1/2005, a w przypadku bydła wywożonego z terytorium Unii Europejskiej do krajów trzecich wydaniem także orzeczenia o rezultatach tej kontroli zgodnie z art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 639/ Opłaty za kontrolę, nadzór, badanie lub inne czynności, o których mowa w ust. 1, obejmują nadzór nad przestrzeganiem prawodawstwa weterynaryjnego, o którym mowa w art. 2, w chowie i hodowli zwierząt, w obrocie, przemieszczaniu i przewozie zwierząt, na wszystkich etapach pozyskiwania, przetwarzania, przechowywania i dystrybucji żywności pochodzenia zwierzęcego oraz pasz, a także na wszystkich etapach zbierania, transportowania, przechowywania, operowania, przetwarzania, wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. 3. Do opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i pkt 5 lit. l i m dolicza się koszty: 1) dojazdu związanego z wykonywaniem czynności;

9 2) użytych produktów leczniczych weterynaryjnych lub wyrobów stosowanych w medycynie weterynaryjnej; 3) szczegółowych badań i zabiegów specjalistycznych, w tym badań alergicznych, pobrania próbek płynów ustrojowych, wydzielin i wydalin, wymazów, wypłuczyn oraz badań laboratoryjnych. 4. Do opłat: 1) o których mowa w ust. 1 pkt 2, dolicza się koszty związane z badaniem laboratoryjnym pobranych próbek; 2) o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, związanych z badaniem na terenie gospodarstwa lub fermy albo rzeźni o małej zdolności produkcyjnej dolicza się koszty dojazdu do miejsca wykonywania czynności; 3) o których mowa w ust. 1 pkt 6, związanych z kontrolą statków rybackich i statków przetwórni za granicą dolicza się koszty przemieszczenia na ten statek; 4) o których mowa w ust. 1 pkt 7, dolicza się koszty związane z dojazdem do miejsca pobrania próbek, pobraniem próbek oraz dostarczeniem ich do laboratorium; 5) o których mowa w ust. 1 pkt 5 lit. t oraz pkt 11 12, dolicza się koszty związane z dojazdem do miejsc przeładunku towarów przeznaczonych do wywozu, miejsc postoju środków transportu lub zatwierdzonych punktów kontroli. 5. W przypadku gdy ubój zwierząt i badanie poubojowe odbywa się na terenie gospodarstwa lub fermy, opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, powiększa się o 100% w celu pokrycia kosztów badania. 6. W przypadku wyładowywania produktów rybołówstwa ze statku rybackiego lub statku przetwórni pływających pod banderą państwa trzeciego, do opłaty za badanie produktów dolicza się koszty czynności związanych z kontrolą tych statków. 4. Uchylić art. 31 i 32 oraz pkt 3 w art. 33.

10 Załącznik nr 2 do pisma Głównego Lekarza Weterynarii z dnia 18 kwietnia 2008 r. GIWorg-024-/2008 Założenia dla programu Stworzenie strategii szkoleniowej dla Inspekcji Weterynaryjnej, oraz dla powstania grupy roboczej ds. w/w programu. (Wstępna wersja przygotowana przez Biuro Organizacyjno Prawne Głównego Inspektoratu Weterynarii we współpracy z grupą roboczą ds. Stworzenia strategii szkoleniowej dla Inspekcji Weterynaryjnej, Komponent 5 projektu TF ) System szkoleniowy dla polskiej Inspekcji Weterynaryjnej powinien być stworzony w oparciu o dwa podstawowe filary: I. Szkolenia obligatoryjne, przeprowadzane corocznie, i których realizacji wymagają następujące akty prawne: Rozporządzenie (WE) Nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi, Rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu czynności wykonywanych przez osoby nie będące pracownikami Inspekcji i Weterynaryjnej oraz kwalifikacji tych osób, Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 maja 2004 r. w sprawie programu szkoleń dla osób wystawiających świadectwa zdrowia oraz sposobu przeprowadzania tych szkoleń. 1. Zakresy szkoleń określone zostały w w/w rozporządzeniach, jednakże do poszczególnych szkoleń trzeba będzie stworzyć konspekty, które będą podlegały opiniowaniu pracowników merytorycznych. Jednym z zadań grupy roboczej będzie stworzenie ujednoliconego schematu konspektu, na którym opierać się będą potem wykładowcy przygotowujący konspekty. 2. W związku z faktem, iż pracownicy Inspekcji Weterynaryjnej w obrębie tematów zawartych w w/w rozporządzeniach powinni przechodzić szkolenia cyklicznie raz na trzy lata, należy zaproponować, aby rocznie przeszkoleniu podlegało około 33% pracowników Inspekcji Weterynaryjnej, którzy w ramach obowiązków służbowych bezpośrednio zajmują się zadaniami wymienionymi w w/w aktach prawnych, natomiast biorąc pod uwagę fakt, iż lekarze wolnej praktyki wyznaczeni do pełnienia funkcji urzędowych powinni zostać przeszkoleni raz na pięć lat, można zaproponować, iż rocznie przeszkoleniu będzie powinno podlegać około 20 % z pośród wszystkich lekarzy urzędowych. 3. Biorąc pod uwagę kwestię znacznej liczby osób, które corocznie powinny zostać przeszkolone (około 1000 osób), proponuje się rozważyć regionalizację szkoleń, przyjmując sztywny i niezmienny podział kraju na 4 do 5 regionów, z których każdy będzie obejmował po kilka województw. Przy takim rozwiązaniu koniecznym będzie nawiązanie ścisłej współpracy z regionalnymi ośrodkami naukowymi (np. weterynaryjne szkoły wyższe, PIB-PIW Puławy), z którymi należałoby wypracować odpowiednie

11 procedury dotyczące: udostępniania sal wykładowych i zaplecza naukowego, udziału wykładowców, przygotowania certyfikatów, itp. Zaletą regionalizacji szkoleń będzie również możliwość wspólnego finansowania i koordynowania w ramach jednego regionu przewidzianych do realizacji szkoleń, co oznacza zmniejszenie jednostkowych kosztów przypadających na poszczególne wojewódzkie inspektoraty weterynarii, jak również możliwość wspólnej (w ramach regionu) organizacji i koordynacji szkolenia. 4. Określeniu muszą podlegać również kwestie organizacyjne dotyczące finansowania oraz delegowania wykładowców, którzy są pracownikami IW. 5. Kwestia dotycząca wynagrodzenia członków grupy roboczej (np. dodatek specjalny), powinna również zostać ustalona, przy czym należy zastanowić się jak organizacyjnie umocować takie osoby w strukturach poszczególnych inspektoratów weterynarii (jak liczny zespół, kto koordynuje jego prace, itd.). 6. W związku z faktem, iż Krajowa Izba Lekarsko Weterynaryjna przygotowuje również swój program szkoleń, należy ustalić zasady współpracy z jej przedstawicielami, w szczególności w zakresie szkoleń dla lekarzy wolnej praktyki. 7. Jednocześnie, bazując na wiedzy uzyskanej w trakcie szkoleń prowadzonych przez stronę włoską, proponuje się opracować wspólne procedury dotyczące wypracowanych wcześniej dokumentów (szacowanie, planowanie, monitorowanie, koordynowanie, ewaluacja). Dyskusji powinna podlegać również kwestia współpracy pomiędzy poziomem centralnym a regionalnym Inspekcji Weterynaryjnej a w szczególności dróg, kierunków i sposobów przepływu informacji (dokumentów), zarówno pomiędzy Głównym Inspektoratem Weterynarii i wojewódzkimi inspektoratami weterynarii (i 4-5 regionami), jak i komunikacja pozioma na szczeblu wojewódzkim (i regionalnym). 8. Proponuje się również, aby dyskusji poddać kwestie sposobu naboru na szkolenia, jak również odpłatności bądź też nie odpłatności za udział w takich szkoleniach lekarzy wolnej praktyki. II. Dodatkowe szkolenia organizowane w zależności od bieżących potrzeb. 1. Propozycje opracowania procedur dotyczących odpowiednich dokumentów związanych ze szkoleniami tj. analizy zapotrzebowania, celowości przeprowadzenia, ankiet ewaluacyjnych, raportowanie szkolenia (zespół ds. szkoleń mógłby opiniować celowość przeprowadzenia, koordynować oraz oceniać efektywność realizacji na poziomie wojewódzkim). 2. Określenie procedur związanych z naborem na szkolenia oraz (nie) odpłatności za udział w nich. 3. Stworzenie procedur dotyczących organizacji i koordynacji szkoleń na poziomie centralnym i regionalnym, zasad współpracy oraz przepływu informacji GIW <-->WIW, WIW <--> WIW).