Pismo do Przyjaciół i Sympatyków Misji. Misje. 1/2009 (128) styczeń luty. Salezjańskie. Salezjanie w muzułmańskim Maroku

Transkrypt

1 ISSN Pismo do Przyjaciół i Sympatyków Misji 1/2009 (128) styczeń luty Salezjańskie Salezjanie w muzułmańskim Maroku

2 Spis treści Salezjańskie Salezjański Ośrodek Misyjny ul. Korowodu Warszawa tel. (022) ; fax Konto złotówkowe: PKO BP O/XVI Warszawa Konto w euro: PKO BP O/XVI Warszawa swift code: BPKOPLPW Konto w USD: PKO BP O/XVI Warszawa swift code: BPKOPLPW Redaktor naczelny: Ks. Stanisław Rafałko SDB Zastępca redaktora naczelnego: S. Grażyna Sikora CMW Opracowanie graficzne: Krzysztof Karpiński Współpracują: S. Ewa Siuda CMW Małgorzata Łokaj Renata Piotrowska Redakcja zastrzega sobie prawo dokonywania zmian w nadesłanych tekstach. W NUMERZE: 3 Słowo Dyrektora Ośrodka Misyjnego Ks. Stanisław Rafałko SDB 4-5 List Przełożonego Generalnego System zapobiegawczy i prawa człowieka Ks. Pascual Chavez SDB 6-9 Prosto z misji Salezjanie w muzułmańskim Maroku S. Grażyna Sikora CMW Korespondencja Peru: ks. Józef Kamza SDB Angola: ks. Paweł Libor SDB Wolontariat MWDB To wszystko ma sens Blog z Zimbabwe Henryk Kalinowski MWDB rocznica założenia Towarzystwa Salezjańskiego (plakat) Wydarzenie Odznaczenia dla polskich misjonarzy salezjańskich S. Grażyna Sikora CMW Adopcja na odległość Faza znaczy Tata Ks. Ryszard Józwiak SDB Projekty misyjne Z misji salezjańskich i nie tylko Z działalności w kraju Ogłoszenia Salezjańskie 2

3 Słowo Dyrektora Ośrodka Misyjnego Nasza wiara jest Ewangelią miłości mówiła Matka Teresa z Kalkuty. Ukazuje nam jak bardzo Bóg nas kocha i że oczekuje naszej odpowiedzi: miłości człowieka do Boga; miłości, która nie ustaje również wówczas, gdy wiele kosztuje i boli. Wpatrując się w betlejemską szopę mamy sposobność kontemplować tajemnicę Bożej miłości i różne odpowiedzi ludzi, którzy tam się znaleźli. Wszyscy stawali przed tą samą rzeczywistością, a każdy rozumiał ją inaczej. Jedni widzieli w Dzieciątku Syna Bożego i oddali Mu pokłon, inni w ogóle się tym nie interesowali, a przedstawiciele władzy poczuli się zagrożeni i zaczęli Go zwalczać. W sercu Maryi i Józefa z jednej strony kryła się radość z narodzin, z drugiej zaś smutek i cierpienie, że zostali potraktowani tak, a nie inaczej. Nie było miejsca dla Ciebie, w Betlejem, w żadnej gospodzie śpiewamy w kolędzie. Podobnie jest i dziś. Świat niewiele się zmienił. Martin Luter King swego czasu powiedział, że gorsza niż działalność złych jest bierność dobrych. Ale jak zapewne każdy z nas się przekonał, najważniejsze w życiu to odpowiedź miłości także wtedy, gdy wiele kosztuje i boli. Minął kolejny rok. Ileż dobra doświadczyliśmy od Boga i od życzliwych nam ludzi? W SOM miniony rok obfitował w niesamowite znaki Bożej miłości i hojności ze strony Was wszystkich, choć nie brakowało i cierpienia. Tym razem nie zdążyliśmy dokonać podsumowania i zamieścić go w tym numerze czasopisma. Stąd sprawozdanie z rocznej działalności zamieścimy w następnym numerze. Ale już teraz dziękuję Wam, Drodzy i zapewniam o stałej pamięci w modlitwie. Niech Pan hojnie Wam wszystkim błogosławi w nowym roku. Pielgrzymka do Ziemi Świętej W połowie czerwca organizujemy 9-dniową pielgrzymkę do Ziemi Świętej dla Darczyńców naszych misji. Przewidywany koszt: 3000 zł USD. Przewodnikiem będzie ks. dr Ryszard Kępiak, biblista i ceniony przewodnik. Liczba miejsc jest ograniczona. Wstępne zgłoszenia można wysyłać mailem (misje@salezjanie.pl), pocztą lub telefonicznie do połowy lutego. Konkretna data i program zostaną wkrótce zamieszczone na naszej stronie internetowej. Drodzy! W związku z tym, że z dniem pierwszego sierpnia kończę moją posługę jako dyrektor Salezjańskiego Ośrodka Misyjnego, razem z Wami pragnę podziękować Bogu za Jego opiekę w ciągu 9 lat mojego posługiwania. 3 Salezjańskie

4 List Przełożonego Generalnego SYSTEM ZAPOBIEGAWCZY I PRAWA CZŁOWIEKA Trudno w teorii i w praktyce wychowawczej nie zauważyć promocji praw proklamowanych przez deklaracje międzynarodowe: prawa do życia, wychowania i opieki medycznej, prawa do wypoczynku, zabawy, pracy. Kard. Tarcisio Bertone SDB Wychow y wać z sercem K siędz a Bosko Kardynał Tonini powtarzał młodym zgromadzonym na Confronto 2001: Najpierw jesteśmy ludźmi, a dopiero potem obywatelami. Życie czyni nas braćmi i powinno być przeżywane tak samo godnie w każdym zakątku globu. Prawo do godnego życia musi być główną ideą, która prowadzi do zaangażowania na rzecz wychowania przyszłych pokoleń. Obrona życia jest osią, wyznaczającą kierunki w różnych sytuacjach społecznych, politycznych i kulturowych. Walka w obronie życia musi być mostem pomiędzy ograniczonymi możliwościami egzystencji ubogich mas i szerokimi horyzontami nielicznych bogatych. Te ideały muszą być obecne w wychowaniu, abyśmy nie zapomnieli, że jesteśmy ludźmi i musimy przede wszystkim zachować gatunek ludzki. W 1948 r. Narody Zjednoczone proklamowały Deklarację Praw Człowieka. Niektóre ludy nawet o nich nie słyszały, inne ich nie znają, bo ich rządy ignorują je i depczą. Jak możemy mówić o prawie do życia, jeśli najbardziej rozwinięte społeczeństwa są pierwsze w niszczeniu niewinnych poprzez prawa aborcyjne? Jak mówić o wychowaniu do szacunku wobec praw ludzkich, kiedy masy dzieci i młodzieży nie mają nawet prawa do nauki? W listopadzie 1989 r. w Nowym Jorku proklamowano Prawa dziecka. Artykuł 2. mówi: Prawa-Strony w granicach swojej jurysdykcji będą respektowały i gwarantowały prawa zawarte w niniejszej konwencji wobec każdego dziecka, bez jakiejkolwiek dyskryminacji. Co powiedzieć o mniejszościach etnicznych, milionach dzieci ulicy, dzieci umierających z głodu, młodocianych sprzedawanych i wykorzystywanych seksualnie? Salezjańskie 4

5 List Przełożonego Generalnego Słyszymy, że ludzkość dysponuje wystarczającymi środkami, aby wszyscy mieszkańcy Ziemi mogli żyć z godnością. A przecież statystyki pokazują, że rozdźwięk między Północą a Południem rośnie z każdym rokiem i podczas, gdy nieliczni opływają we wszystko, ogromne rzesze ludzi z trudem walczą o przetrwanie. Wiadomo, że interesy wyznaczają cele społeczeństwa materialistycznego i że reklama jest magiczną różdżką nienasyconej chciwości korporacji międzynarodowych. Tylko społeczeństwa agresywne i konkurencyjne mają prawo przetrwać i ten styl przejmują także niektóre jednostki i stowarzyszenia wychowawcze. Co robić? Wychowanie musi być coraz bardziej oknem otwartym na świat i motorem przemiany ludzkości. Z tego powodu trzeba słuchać głosu tych, którzy nie mają głosu, poczuć głód, pragnienie, nagość tylu zapomnianych ludów. Trzeba ukazywać wysiłki wielu ludzi zaangażowanych na rzecz wielkich spraw: godności kobiety, pokoju, poszanowania stworzenia. Na szczęście różne instytucje i organizacje zaczynają popierać konieczność obrony życia, osoby ludzkiej i jej praw, praw ludów i całej planety. Naszym priorytetem musi być formacja osób prawdziwie wolnych, pozytywnie krytycznych, społecznie zaangażowanych, które odnajdą swoje motywacje w Ewangelii. Czy wychowanie ma powielać stary system konkurencji czy też otwierać drogi ku współodpowiedzialności, solidarności, sprawiedliwości społecznej? [ ] Promocja praw człowieka jest drogą salezjańską. System zapobiegawczy chce współpracować z różnymi instytucjami na rzecz przemiany społeczeństwa, wypracowując nowe kryteria i wizje życia, rozwijając kulturę otwartości na innych, propagując skromny styl życia i postawę bezinteresownego dzielenia się i zaangażowania na rzecz sprawiedliwości i godności każdej osoby. Wychowanie do praw człowieka, szczególnie dzieci, jest uprzywilejowaną drogą [ ] integralnego rozwoju, budowy świata bardziej równego, sprawiedliwego i zdrowego. Ks. Pacual Chavez SDB 5 Salezjańskie

6 Prosto z misji Salezjanie w muzułmańskim Maroku Wywiad z ks. Piotrem Szumnym, misjonarzem w Maroku Maroko to najstarsze królestwo w świecie muzułmańskim. Leży na zachodnim wybrzeżu Afryki Północnej i zajmuje powierzchnię km². W tym 34-milionowym kraju 75% ludzi nie ukończyło jeszcze 25 lat. Salezjanie mają jedną placówkę w tym kraju w Kenitrze, gdzie od 2002 roku pracuje ks. Piotr Szumny. Liczące pół miliona mieszkańców miasto, nazywane jest czasem sypialnią Casablanki i stolicy kraju, Rabatu. Kiedy przybyli tu salezjanie (1937), żyło tu kilkadziesiąt tysięcy chrześcijan. Dziś trudna obecność salezjanów w tym kraju islamskim i ich wychowawcza działalność we współpracy z muzułmanami ma wymiar znaku i chrześcijańskiego świadectwa, że tak naprawdę wszyscy jesteśmy równi, ponad podziały religijne, narodowościowe i rasowe. Jak rodziło się powołanie misyjne Księdza i dlaczego właśnie Maroko? Moje powołanie misyjne kiełkowało, kiedy byłem jeszcze na filozofii. O pragnieniu wyjazdu nas misje zwierzyłem się tylko przyjacielowi, który jest również salezjaninem. Był czas, kiedy pod wpływem różnych wydarzeń, zmieniałem miejsce i kontynent, gdzie chciałbym pracować. Najpierw byłem zafascynowany pracą w Azji, głównie w Indiach. Potem moje oczy skierowały się na Amerykę Południową. Po święceniach kapłańskich wiedziałem, że trzeba przynajmniej dwa lata popracować w kraju, aby lepiej zrozumieć późniejszą pracę misyjną. W Polsce pracowałem 4 lata. Ale Bóg, szanując ludzką wolność, prędzej czy później domaga się spełnienia obietnic, które się kiedyś złożyło. I tak było w moim wypadku, do momentu, kiedy dojrzałem do tej decyzji, nie zastanawiając się gdzie pojadę, pozostawiwszy to Jemu. I dlatego jestem i pracuję właśnie w Maroku. Salezjańskie 6

7 Prosto z misji Maroko to kraj muzułmański. Jak postrzegane jest tam chrześcijaństwo i czy można mówić o dialogu międzyreligijnym? Generalnie chrześcijaństwo postrzegane jest jako religia konkurencyjna, ujmując to w dużym uproszczeniu. Dialog międzyreligijny czy międzykulturowy jest jak najbardziej możliwy, na co wskazuje ostatnie spotkanie 138 specjalistów muzułmańskich, którzy dyskutowali od 4 do 6 listopada w Watykanie, a owocem tego spotkania był list adresowany do wiernych obu religii. Czytając go można odnieść wrażenie, że żyjemy w czasie, kiedy przedstawiciele obu religii chcą się bardziej poznać i zrozumieć, szukając tego, co łączy i co w obu religiach jest wspólne. Ale jest też wiele tematów odnoszących się do Boga, na które nie jesteśmy w stanie dyskutować, nasze stanowiska są całkowicie różne. Czego my wyznawcy Chrystusa możemy nauczyć się od muzułmanów? Intrygujące pytanie. Trudno jednoznacznie na nie odpowiedzieć. Można je rozważyć w dwóch kategoriach: pod względem ludzkim (co wartościowego mają ludzie tu mieszkający, czego my nie mamy lub co już zatraciliśmy) i religijnym (jaka duchowość charakteryzuje muzułmanów). Podkreślę dwie rzeczy. Po pierwsze ludzie tutaj żyją we wspólnocie rodzinnej i są z nią bardzo związani ekonomicznie i emocjonalnie. Po drugie nie ma problemu z manifestowaniem swojej religijności. Religia nie jest oddzielona od władzy, jest jakby w służbie władzy. 7 Salezjańskie

8 Prosto z misji Jak wygląda życie Marokańczyków i szkolnictwo w Maroku? Maroko leży na północy Afryki. Autochtoni to berberzy, którzy zamieszkiwali te tereny przed przybyciem i podbiciem przez Arabów. Berberzy to mniejszość, mająca własny język, własną literaturę. Arabowie przybyli w VIII w., podbili kraj i nawrócili berberów na islam. Ci, zepchnięci z żyznych ziem w rejony górskie, po dzień dzisiejszy są mniej zamożni a nawet ubodzy. Maroko pod względem zamożności jest bardzo zróżnicowane: pewne regiony są bardzo rozwinięte i bogate, inne bardzo biedne, opuszczone a wręcz zapomniane. Tam zauważyć można wielkie ubóstwo i analfabetyzm. Oficjalne dane mówią, że analfabetyzm w Maroku sięga od 40 do 60% na wsi oraz od 10 do 30% w miastach. W latach 80-tych nie było tu szkół prywatnych poza kilkoma wyjątkami, np. naszymi szkołami. Poziom w szkołach publicznych był bardzo wysoki do momentu kryzysu finansowego i wtedy ówczesny król zachęcił do zakładania szkół prywatnych. Część szkół ma się teraz bardzo dobrze z tendencją wzrostową, czyli brak pieniędzy przyczynił się do rozwoju szkół prywatnych. Do dzisiaj budżet szkolnictwa jest w opłakanym stanie. A konsekwencje to niski poziom nauki, brak zainteresowania, brak inwestycji itp. Salezjanie w Maroku mają tylko jedną placówkę, w Kenitra. Co tu robicie? W Kenitrze salezjanie są już od ponad 70 lat. Ta placówka była obsługiwana przez prowincję francuską. Aktualnie jest nas 3, opiekujemy się i nadzorujemy kompleksem szkolno-wychowawczym, w skład którego wchodzą: przedszkole, szkoła podstawowa, gimnazjum, szkoła zawodowa elektryczna dla chłopców i szkoła zawodowa dla dziewcząt. W sumie do naszych szkół uczęszcza około 1100 dzieci i młodzieży. Mamy również parafię i wspólnotę chrześcijańską międzynarodową. Na niedzielną Mszę św. uczęszcza od 50 do 60 wiernych. Najczęściej to studenci z Afryki Centralnej. Jest kilkunastu Europejczyków narodowości francuskiej, hiszpańskiej, polskiej, włoskiej. Podejmujemy wiele starań, aby tę wspólnotę zjednoczyć i przybliżyć do Boga. Nie jest to łatwe przy tak wielkim zróżnicowaniu wiekowym, kulturowym i narodowościowym. Salezjańskie 8

9 Prosto z misji Czy jesteśmy tam potrzebni? Jakie są perspektywy salezjańskiej obecności w Maroku? Nieraz rozmawiałem na ten temat z moimi współbraćmi w kraju podczas wakacji. Dla nich nasza obecność w Maroku, kraju w 100% muzułmańskim, nie jest zbyt jasna i klarowna. I zapewne z ich punktu widzenia mają rację. Miałem podobną opinię przed przyjazdem tutaj. No, bo jak wytłumaczyć fakt, że w szkołach nazywanych katolickimi, wszystkie dzieci są muzułmanami. Nazwa szkoły katolickie to spuścizna po protektoracie francuskim. Ale istnieje wiele argumentów za naszą obecnością w Maroku. Najważniejszy to obecność. Bycie z kimś, dzielenie jego radości i smutków, ukazywanie tego, co w życiu najistotniejsze, czy to nie wspaniały dialog międzyreligijny i międzykulturowy?! Czym Ksiądz się zajmuje w Kenitrze? Pracuję w parafii. Jeżdżę na filie do wiernych z posługą kapłańską, czasami nawet 120 km. Ale większość czasu poświęcam elektrycznej szkole zawodowej, za którą jestem odpowiedzialny. Co wg Księdza jest najważniejsze w życiu i posługiwaniu misjonarza? Miłość do Boga, która później promieniuje na wszystkie dziedziny życia i posługi kapłańskiej. Płynąca stąd siła pozwala wyjść z każdej trudnej sytuacji, zrozumieć inność w sposobie myślenia, działania, modlitwy itp. I ostatnie słowo dla naszych Czytelników... Czym byłoby ludzkie życie bez TEGO, Który jest wszystkim w życiu! Wywiad przeprowadziła: s. Grażyna Sikora CMW 9 Salezjańskie

10 Korespondencja KORESPONDENCJA Z PERU Ks. Józef Kamza SDB Czas mija bardzo szybko i już prawie mamy koniec roku, co w naszym przypadku odczuwa się bardziej, gdyż w grudniu (tuż przed Bożym Narodzeniem) dzieci i młodzież kończą rok szkolny i zaczynają wakacje. Jest wiele pracy: trzeba przygotować różne sprawozdania, co wymaga dużo wysiłku i czasu Ale jest to też okazja, by dziękować Pan Bogu za opiekę i za pomoc którą nam zesłał poprzez licznych Dobrodziejów. W tym momencie myślę o Was, Dobrodziejach Misji Salezjańskich. Dziękuję za Wasze modlitwy, bliskość, życzliwość i pomoc materialną. Zawsze pamiętamy w modlitwie o Was. Drugą połowę roku spędziłem głównie w San Lorenzo. W lipcu i sierpniu odwiedziłem wspólnoty z plemienia Shawi żyjące nad rzekami Cahuapanas i Sillay. Była to pierwsza wizyta w tym regionie po ponad rocznej przerwie i dało się to odczuć, gdy spotykałem się z moimi parafianami. Byli zadowoleni, że nie zapominamy o nich, że jesteśmy z nimi, że choć rzadko, ale ich odwiedzamy. Niestety, z powodu małej liczby salezjanów w tym rejonie, częstsze wizyty są niemożliwe. Szkoda, bo naprawdę istnieje ogromna potrzeba wzmocnienia tych wspólnot, które żyją bez kapłana i są wystawione na ataki sekt. Żniwo jest wielkie, ale robotników mało... Z okazji Świąt Bożego Narodzenia życzę Wam błogosławieństwa Bożego. Niech Chrystus narodzi się w Waszych sercach i rodzinach. Niech Jego błogosławieństwo towarzyszy Wam w Nowym Roku San Lorenzo, 25 listopada 2008 Salezjańskie 10

11 Korespondencja KORESPONDENCJA Z ANGOLI Ks. Paweł Libor SDB U nas wszystko dobrze. Zakończenie roku szkolnego, wakacje, obozy salezjańskie wszystko podobnie jak w Polsce. Jest to też czas wakacyjnych urlopów i zmian. Ja przeszedłem do nowego domu w Ndalatando, na szczęście, bo już dłużej trudno było wytrzymać na Lixeira, czyli w śmietnisku (nazwa dzielnicy, w której przez rok mieszkałem). W Ndalatando klimat jest dużo lepszy, chłodniejszy, górski. Nie brak jednak niebezpieczeństw: w dolinach rzek pojawia się mucha tse-tse z groźną śpiączką, są komary z malarią, występuje też cholera. Codziennie na te choroby umiera wiele osób. Ndalatando oznacza w języku kimbundu wzgórze węży, ale nie spotkałem jeszcze żadnego. W sumie nie wiem gdzie lepiej mieszkać w śmietniku czy na wzgórzu węży, tak czasem poprawiam sobie humor! Ludzie tu są bardzo dobrzy i wierzący, młodzież i dzieci garną się do Kościoła, są na boisku, biegają, grają w piłkę, przez cały dzień słychać hałas. Prowadzimy tu parafię sanktuarium Maryi Wspomożycielki, obsługujemy 10 wiosek z kaplicami, prowadzimy alfabetyzację, mamy centrum młodzieżowe i salę komputerową. Wszystko zasilane z generatora, bo nie mamy prądu. Jest nas tu trzech księży salezjanów i jeden asystent oraz wolonariusz. Życie misjonarza jest podobne do Jana Chrzciciela, ma prostować ścieżki Panu! Nadal potrzeba rąk do pracy! Na Boże Narodzenie życzę przyjęcia z miłością darów, które objawiło nam narodzone z Maryi Dziecię Jezus! Odwagi! Ndalatando, 3 grudnia Salezjańskie

12 Międzynarodowy Wolontariat Don Bosco To wszystko ma sens BLOG Z ZIMBABWE Dnia 18 grudnia, po prawie 9 miesiącach, wrócił z misji w Zimbabwe nasz wolontariusz Henryk Kalinowski. Wcześniej pracował na misji w Libanie. Jak postrzegał Afrykę i życie pośród braci i sióstr na Czarnym Lądzie opowiada na swoim internetowym blogu kwiecień 2008 Nowa przystań Od 9 kwietnia przebywam jako wolontariusz na salezjańskiej placówce misyjnej w Hwange, w Zimbabwe. 17 kwiecień Być białym Duży kościół w ciemnych barwach. Drewniane, ciemnobrązowe ławki. Ciemnobrązowy krzyż nad ołtarzem. Ciemnobrązowy ksiądz prowadzący Mszę, dookoła mnie ciemnobrązowi ludzie. Dziwne uczucie być takim białym, kontrastującym z całym otoczeniem. Z jednej strony czujesz się trochę niezwykły, ale z drugiej nienormalny, nieprzystosowany do otaczającego świata. Człowiek ma w sobie coś sprzecznego, co pcha go ciągle do przodu, żeby się wyróżnić od innych, a kiedy w wyniku jakiegoś zbiegu okoliczności wyróżnia się zupełnie często jego marzeniem staje się wtopienie w tłum, powrót do anonimowości. Ktoś powiedział, że człowiek sławny przez całe życie ciężko pracuje, by ludzie go zaczęli rozpoznawać, a potem głęboko naciąga czapkę na głowę, by nikt go nie mógł poznać. Mi na razie zbytnio nie przeszkadza bycie na świeczniku, chociaż szkoda, że nie mogę spokojnie samemu przejść się po miasteczku i poobserwować jego życia z pozycji neutralnego świadka. Ciekawe, jak to robił Kapuściński? 19 kwiecień Życie... Rozmawiałem z naszą kucharką, panią Dizungu. O sytuacji w kraju, o jej rodzinie. Miała męża, 3 synów i córkę. Dziś żyje tylko córka. Pierwszy syn zmarł Salezjańskie 12

13 Międzynarodowy Wolontariat Don Bosco w wieku 2 lat, nie wie dlaczego. Drugi, gdy miał 8 miesięcy dostał gangreny na nodze, co również skończyło się śmiercią. Trzeci, w wieku 19 lat zachorował na malarię mózgową. Na tę samą chorobę zmarł 4 lata temu jej mąż. Dziś pani Dizungu mieszka tylko z siostrzenicą, gdyż jej córka przeprowadziła się do innego miasta. Pewnie w najbliższej przyszłości obie wyjadą za granicę, gdyż w tym kraju bardzo ciężko jest przetrwać. Młodzież marzy tylko o tym, żeby się stąd wyrwać. Pamiętacie kampanię Polska jest rajem... dla miliarda ludzi żyjących za mniej niż 1 $ dziennie? Powoli zaczynam zdawać sobie z tego sprawę. Z drugiej strony, jeśli wszyscy, którzy cokolwiek umieją, wyjadą, jaka przyszłość czeka ten kraj? Kto postawi go na nogi, kto będzie walczył o mądrą władzę? Wolności się nie dostaje, o wolność trzeba walczyć. 23 kwiecień W sklepie Dawno nie czułem się tak sfrustrowany jak po dzisiejszej wizycie w sklepie. Ceny są totalnie z kosmosu!!! 6 małych jabłek 134 mln $; 2 kg cebuli 641 mln, kiełbaski wołowe surowe 340 mln za 1 kg. Przypomnę tylko, że pensje są na poziomie mln $ miesięcznie. Jak w takim razie ludzie mogą żyć? W sklepie prawie nikt nic nie kupował, większość ludzi tylko sprawdzała, jakie są ceny i rezygnowała. My zrobiliśmy zakupy i czułem się jak biały bogacz, który bierze, co chce, gdy inni żyją w nędzy. Ale my tylko kupowaliśmy jabłka, pomidory, cebulę, mleko i jakieś kiełbaski! Chyba trzeba się uodpornić, bo inaczej to nic mi przez gardło nie przejdzie 6 czerwiec W drodze do Bulawayo 26 maja wyruszyłem w moją drugą podróż. Po Victoria Falls przyszła kolej na Bulawayo, drugie największe miasto w Zimbabwe. Głównym elementem zimbabwańskich ulic nie są samochody, których jest stosunkowo niewiele, ale ludzie. Ludzie, których spotyka się nawet w miejscach, gdzie wydawałoby się nikt nie mieszka, z dala od miast czy wsi. Ludzie ci idą. Trudno powiedzieć, skąd, dokąd, w jakim celu. Muszą przemierzać dziesiątki kilometrów, maszerując w jednostajnym, monotonnym tempie. Kobiety często dźwigają kosze na głowach, co nie przestaje mnie fascynować. Jak udaje im się utrzymać równowagę? I czy nie boli od tego głowa? Taki marsz chyba dobrze wpływa na sylwetkę muszą być bardzo wyprostowane. Wiele kobiet nosi również na plecach swoje dzieci. Przywiązują je chustami, dzięki czemu mają wolne ręce. Może nawet to lepszy sposób niż wózek? Takie dziecko ma ciągły, bezpośredni kontakt z matką, czuje jej obecność. Nie widziałem jeszcze, by podczas takiej wędrówki jakieś dziecko płakało. 1 lipiec Gwiazdy Gwiazdy... Jest w nich coś niesamowitego, jakiś tajemniczy urok, który trudno zrozumieć, opisać. Setki, tysiące białych punkcików na nieboskłonie, w które można patrzeć godzinami, nie nudząc się przy tym ani przez chwilę. To jeden z najpiękniejszych widoków, jaki istnieje, w dodatku dostępny za darmo dla każdego Niebo pełne gwiazd zawsze skłania do refleksji. Jak drobną istotą jest człowiek w porównaniu z całym otaczającym go wszechświatem. Jak śmiesznie musi wyglądać nasze stawianie się w centrum świata z perspektywy jednej z tych gwiazd. Jak mało znaczący wydaje się jeden człowiek spośród 6 miliardów 13 Salezjańskie BLOG

14 Międzynarodowy Wolontariat Don Bosco mieszkańców niewielkiej planety, krążącej wokół jednej z miliardów gwiazd. Ale w gwiazdach jest też jakaś harmonia, która działa uspokajająco, która daje nadzieję. Nadzieję, że to wszystko ma sens, że Ktoś nad tym czuwa, że [ ] jest Ktoś, kto się o nas troszczy, dla kogo jesteśmy ważni i kto nigdy nie zostawi nas sierotami. Trudno o lepszą scenerię do modlitwy niż piękne, gwiaździste niebo nad afrykańską ziemią. 23 wrzesień Podróż na stopa Wczoraj pierwszy raz podróżowałem w Zimbabwe na stopa. Wszystko jak zwykle z powodu wizy. Pojechałem do Victoria Falls razem z naszymi księżmi. Tam udało mi się przedłużyć wizę (choć tylko na 2 tygodnie), księża pojechali dalej do Lusaki, a ja musiałem zorganizować sobie powrót do Hwange. Łapanie okazji jest w Zimbabwe bardzo popularne. Cały proceder wygląda jednak trochę inaczej niż np. w Polsce. W naszym kraju jest mnóstwo samochodów i mało stopowiczów, tutaj proporcje są dokładnie odwrotne. Ludzie zazwyczaj siedzą na poboczu w całych grupach, często obładowani zakupami (tak było w Victoria Falls, ludzie wracają z zakupów w Zambii). Przejeżdżające samochody to głównie duże ciężarówki (przewożą cement, miedź, węgiel itp.), trochę samochodów osobowych i pickupy. Kiedy jeden z takich samochodów się zatrzyma, ludzie podnoszą się z ziemi i idą zapytać o cenę (w Afryce nie ma nic za darmo...). Jeśli ich stać, wsiadają: do środka, na pakę pickupa, w ciężarówkach nawet do części towarowej. To główny środek transportu w Zimbabwe autobusy jeżdżą rzadko, kolej chyba jeszcze rzadziej 24 wrzesień Oratorium Razem z Maćkiem naszym nowym wolontariuszem, oraz Praise kolega z grupy młodzieżowej w naszej parafii, zaczęliśmy różne zajęcia sportowe dla chłopaków. Wczoraj mieliśmy szkółkę koszykówki, dziś mojej ulubionej piłki nożnej Widać, że chłopaki mają talent do gry. Techniki nie można odmówić nawet najmłodszym, aż miło jest patrzeć jak taki 7-8 latek wkręca w ziemię przeciwników. Nie przeszkadza im nawet niemiłosierny upał dzisiaj w dzień było chyba blisko 40 C. My z Maćkiem oczywiście ledwo żyliśmy. 3 październik Wartości Być szczęśliwym to być pełnym Wiary, Nadziei i Miłości. Takie proste, a takie trudne październik Pierwszy deszcz! Pierwszy raz od ponad 6 miesięcy spadł deszcz. Jakie to cudowne zjawisko! Nie myślałem, że kiedyś tak się za nim stęsknię! Tak jak u nas w Polsce zawsze cieszy każdy słoneczny dzień, tak tutaj deszcz staje się prawdziwym marzeniem. Nie dziwię się, że woda jest symbolem życia. Po upalnych tygodniach, wyschnięta, spieczona ziemia potrzebuje wody. Już niedługo nasze Hwange, które Salezjańskie 14

15 Międzynarodowy Wolontariat Don Bosco dzisiaj pełne jest kurzu, zżółkniętej trawy i twardej ziemi, powinno się zazielenić. Niech żyje pora deszczowa! 2 listopad Święto Zmarłych i Zaduszki Wizyta na cmentarzu wraz z parafianami nasuwa różne refleksje. Przede wszystkim wiek zmarłych. Umierają młodo. Mnóstwo naszych znajomych, których widzimy co tydzień w kościele, utraciło siostry, braci, matki, ojców, żony, mężów Ile wdów, ile sierot i półsierot... Groby są też zazwyczaj bardzo ubogie. Usypana ziemia, drewniany lub metalowy krzyż, bardzo mało nagrobków. Nawet świece trudno jest zorganizować, ludzie zostawiali w większości tylko kwiaty... 9 listopad Msza Święta Ciągle pozostaje dla mnie tajemnicą, na ile głęboka jest wiara mieszkających tu ludzi. Pomimo tak długiej Mszy kościół jest jednak pełny, nie brakuje zarówno kobiet jak i mężczyzn Może coś, co dla mnie jest prawie pozbawione duchowości, dla nich jest jej pełne? listopad Cholera W Harare coraz liczniejsze są przypadki cholery. Od początku sierpnia zachorowało prawie 3 tys. osób, 115 z nich zmarło. Wcześniej te informacje nie robiły na nas dużego wrażenia. Wczoraj okazało się, że jedną z tych 115 osób jest matka naszego przyjaciela, też wolontariusza. Dziś odbędzie się pogrzeb... Tu naprawdę ludzie szybko umierają... Zobacz blogi innych wolontariuszy (baner: blogi wolontariuszy) Azerbejdżan Ewa Kaczmarska Mongolia Cezary Bęben Iwona Kuczyńska Marta Bejm Zambia Joanna Groszkowska Jola Piętka Zimbabwe Aleksandra Pszczoła i Maciej Rychter Uganda Przemek Rogalski Anna Milewska Peru Aneta Więcek Agnieszka Słowik 15 Salezjańskie

16 150 rocznica założenia Tow

17 arzystwa Salezjańskiego Misjonarze młodych całego świata

18 Wydarzenie ODZNACZENIA DLA POLSKICH MISJONARZY SALEZJAŃSKICH Krzyże Komandorskie Orderu Odrodzenia Polski dla ks. Michała Moskwy i ks. Nikodema Pisarskiego Salezjańskie 18 Dnia 3 grudnia, przebywający z wizytą w Japonii Prezydent Polski prof. Lech Kaczyński (drugi w historii po Lechu Wałęsie Prezydent naszego kraju oficjalnie odw iedzając y Japonię), odznaczył polskich misjonarzy pracujących od lat w Kraju Kwitnącej Wiśni. Uroczystość odbyła się podczas przyjęcia z okazji 90. rocznicy nawiązania stosunków dyplomatycznych między Polską a Japonią, w tokijskim hotelu New Otani. Krzyże Komandorskie Orderu Odrodzenia Polski otrzymało dwóch salezjanów: nestor polskich misjonarzy w Japonii ks. Michał Moskwa oraz ks. Nikodem Pisarski. Prof. Lech Kaczyński w swoim przemówieniu podkreślił, że jako Prezydent Polski czuje się zobowiązany wyrazić szacunek i wdzięczność obu misjonarzom Polakom, za długoletnie głoszenie Ewangelii w Japonii i umacnianie w wierze Japończyków a także rodaków. Odznaczeni misjonarze są dobrze znani japońskim katolikom z działalności w salezjańskich ośrodkach wychowujących młodzież. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia to jedno z najwyższych polskich odznaczeń cywilnych, został ustanowiony w 1921 r. i jest nadawany osobom zasłużonym na polu oświaty, nauki, sportu, kultury, sztuki, gospodarki, obronności ODZNAC kraju, działalności społecznej, służby państwowej oraz rozwijania dobrych stosunków z innymi krajami. W ceremonii wręczenia Krzyży uczestniczyli m. innymi były premier Japonii Junichiro Koizumi i przedstawicielka Dworu Cesarskiego, japońska księżna Hisako Takamado, oraz inni salezjanie, pracujący w tym kraju: ks. Jan Bury, ks. Piotr Solich i ks. Wacław Nosal.

19 Wydarzenie Ks. Michał Moskwa (ur. 1915) i ks. Nikodem Pisarski (ur. 1918), przybyli do Japonii w 1937 r., tuż po nowicjacie i złożeniu I ślubów zakonnych. Ks. Michał pracował jako nauczyciel muzyki i łaciny, wychowawca w sierocińcu dla chłopców, magister nowicjuszy i spowiednik młodzieży. Ks. Nikodem był ekonomem, dyrektorem szkół technicznych, proboszczem, a także na prośbę przedstawicieli pielęgnowanie i popularyzowanie polskiej kultury i tradycji w Brazylii. Ks. Władysław Klinicki (ur. 1914) mając 19 lat wstąpił do salezjanów. W czasie wojny jako seminarzysta był wywieziony na roboty do Niemiec. W 1943 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Potem ponownie aresztowany, był więziony na Pawiaku i w obozach zagłady w Gross Rosen, Ks. Michał Moskwa (z lewej) i ks. Nikodem Pisarski (na wózku) Ks. Władysław Klinicki władz kościelnych i rządowych tłumaczem. Za zasługi na polu wychowania i nauczania otrzymał wcześniej złotą odznakę z motywem gałązki kwitnącej wiśni. Srebrny Medal dla ks. Władysława Klinickiego Natomiast dnia 22 kwietnia br., Stowarzyszenie Wspólnota Polska ze swym prezesem prof. Andrzejem Stelmachowskim, przyznała ks. Władysławowi Klinickiemu, salezjańskiemu misjonarzowi z Brazylii, Srebrny Medal w uznaniu zasług i za zaangażowanie w pracę na rzecz środowisk polonijnych, a także za Dora i Nordhausen. W 1950 r. wyjechał na misje do Ekwadoru, skąd w 1968 r. został przeniesiony do Brazylii. Pracował jako wychowawca i duszpasterz dzieci i młodzieży. Wiele lat opiekował się Polonią Brazylijską w Sao Paolo. Dzisiaj ma 94 lata i nadal jest cenionym spowiednikiem i kierownikiem duchowym. ZENIA Odznaczonym Misjonarzom wspaniałym Ambasadorom Polski w świecie GRATULUJEMY i życzymy zdrowia, siły i opieki Maryi Wspomożycielki. S. Grażyna Sikora CMW 19 Salezjańskie

20 Adopcja na odległość FAZA ZNACZY TATA Ks. Ryszard Józwiak o swoich podopiecznych z misji Calm w Namugongo w Ugandzie Jestem 21 lat na misjach, większość tego czasu spędziłem w Afryce Wschodniej, w Ugandzie. Od 2 lat pracuję w domu dla chłopców ulicy, sierot zarażonych wirusem HIV w Namugongo. Na misji na stałe mieszka 130 chłopców w wieku 6-18 lat. Oprócz tego opiekujemy się dużą grupą starszych chłopców, którzy skończyli podstawówkę i przebywają na dwóch innych misjach, ucząc się w szkołach zawodowych i liceach. Przyjeżdżają do Calm w czasie wakacji. Chodząc ulicami Kampali spotkać można wiele dzieci, z których większość chciałaby mieszkać w takim domu jak nasz. Dzieci ulicy, dzieci, które uciekły z domu, przeszły różne tragiczne koleje życia teraz potrzebują miłości i zrozumienia. Jest co robić, może nie tyle w sensie pracy fizycznej, co bycia z tymi dzieciakami, rozmowy z nimi, opieki, poświęcenia im czasu. Kiedy człowiek wdroży się w tę pracę i pozna każdego z nich, nie traktuje tej odpowiedzialności jako obowiązku. Przebywanie wśród tych chłopców staje się radością. Dzieci trafiają do Calm w różny sposób. Są zabierane wprost z ulicy, przywożone przez siostry zakonne, księży, czasem przyprowadzane przez babcie i dziadków, którzy opiekują się nimi, bo rodzice zmarli na AIDS, czy wskutek innych wypadków losowych. Zawsze błagają o ratunek, gdyż nie mają żadnych środków finansowych na utrzymanie wnuków. Warunkiem pozostania w placówce jest zgoda dziecka na edukację. Przywozimy takiego chłopca do domu i dajemy mu około 2 tygodni na zapoznanie się z regułami, które u nas obowiązują. Chłopiec oswaja się z nowym miejscem i obowiązkami. Jeżeli wytrwa w domu przez 2 tygodnie, zawozimy go do szkoły, gdzie zdaje egzamin wstępny. W zależności od wyników, nauczyciele kwalifikują go do odpowiedniej klasy. Każdy dzień naszych podopiecznych jest wypełniony różnymi zajęciami. O 5.00 rano pobudka, nauka i przygotowanie do lekcji, o 6.15 śniadanie, 7.00 Salezjańskie 20

21 Adopcja na odległość wyjście do szkoły, oddalonej od misji o 3 km. Po powrocie ze szkoły chłopcy otrzymują obiad. Potem jest czas na odpoczynek, gry i zabawy sportowe, próby orkiestry dętej, jazzowej, akrobatów. O mycie, modlitwy wieczorne, słówko na dobranoc i nauka. O kolacja i odpoczynek. W soboty, niedziele i w wakacje jest trochę inaczej. Dzieciaki dłużej śpią, pracują w ogrodzie, mają więcej indywidualnych zajęć. Oczywiście nauka też musi być - godzinę, dwie dziennie, żeby chłopcy nie zapomnieli o książkach. Chłopcy przebywający w naszym domu uczęszczają do szkoły podstawowej. Gdy ją skończą, najlepszych wysyłamy do szkół średnich, słabszych do szkół zawodowych. Potem dajemy im narzędzia pracy, pomagamy w wynajęciu mieszkania i miejsca na warsztat. Często tu powracają jako dorośli. Przychodzą nas odwiedzić, poprosić o pomoc, spotkać się z kolegami - braćmi, przychodzą jak do domu. Generalnie problemów nie mamy, a tylko liczne wyzwania, np. wychowawcze lub finansowe. Dzieci przychodzą wprost z ulicy lub z domów, w których nie otrzymali nic. My jesteśmy jak ojciec i matka, którzy muszą zadbać o każde dziecko: wyżywić je, ubrać, opłacić szkołę i leczenie w razie choroby, tak jak w rodzinie, tylko dużo większej. Do tej pory ofiarodawcy z Polski byli tak wspaniali, że wiązaliśmy koniec z końcem i nie musieliśmy iść na ulicę, by żebrać. Ale nie jest łatwo. By wyżywić naszą gromadę jedzenie kupujemy w tonach. Ubrania też szybko się niszczą. Mamy marzenie, aby wybudować swoją własną szkołę podstawową, żeby formacja naszych podopiecznych była permanentna, a salezjanie i wychowawcy mogli przebywać z dziećmi od rana do wieczora. Wtedy będzie większa możliwość kształtowania każdego dziecka. Lepsza współpraca z nauczycielami pomoże podnieść poziom nauczania i pomóc najzdolniejszym w osiągnięciu lepszych rezultatów czy ukończeniu studiów. To są nasze wyzwania. Sami nie jesteśmy w stanie stawić im czoła. Stąd moja wielka prośba do ofiarodawców z Polski, żeby razem z nami kochali te dzieci i w miarę możliwości nadal nam pomagali. TATA W listopadzie 2008 rozpoczęła się kampania na rzecz chłopców ulicy z Namugongo. Zachęcamy do wejścia na stronę i zapoznania się z nią! Każda złotówka to dar serca dla tych chłopców! Serdeczne podziękowania dla anonimowej osoby z Łodzi, która na rzecz chłopców przekazała złoty pierścionek! 21 Salezjańskie

22 Projekty misyjne podziękowania Wyposażenie szkoły w komputery Podziękowanie z Zimbabwe (projekt 117) Serdeczne pozdrowienia od całej wspólnoty salezjańskiej w Hwange! Z głębi serca dziękujemy za przekazane nam środki na wyposażenie sali komputerowej w Don Bosco Technical College w Hwange w 30 komputerów. Z sali komputerowej każdego dnia korzysta 31 studentów, którzy chwalą sobie jakość zakupionego sprzętu. Nasza sala jest najnowocześniejsza w całej okolicy, dlatego też bardzo wzrasta zainteresowanie prowadzonymi przez nas kursami. Z tego też względu w najbliższym czasie uruchomimy kursy wieczorowe, z których będą mogły skorzystać także osoby pracujące. Dzięki zakupionemu sprzętowi pragniemy w najbliższym czasie dokonać pełnej rejestracji naszego technikum w Ministerstwie Edukacji. To podniesie jego rangę, co będzie korzystne dla absolwentów naszej szkoły i pozwoli im łatwiej znaleźć pracę. Przepraszam, że dopiero teraz piszę, ale dostawa komputerów z RPA do Hwange nastąpiła znacznie później niż planowaliśmy. Mieliśmy duże problemy ze zorganizowaniem transportu wskutek niestabilnej sytuacji polityczno-ekonomicznej w Zimbabwe. Ciężarówki ONZ woziły w tym czasie kukurydzę dla mieszkańców, a prywatne firmy odmawiały współpracy z powodu niedoborów paliwa i obaw o bezpieczeństwo. Jeszcze raz dziękujemy za życzliwość i wsparcie naszych działań przez Ośrodek Misyjny i wielu Darczyńców, którym leży na sercu dobro młodzieży w ubogich krajach misyjnych. Zapewniamy o naszej modlitwie w intencji wszystkich dobrodziejów z Polski. Ks. Czesław Lenczuk SDB, Administrator Ks. Tresphord Chota SDB, Rektor misji Hwange, 2008 PODZIĘKOWANIE Salezjańskie 22

23 Projekty misyjne podziękowania Remont bursy i kształcenie nauczycieli Podziękowanie z Tanzanii Projekty misyjne 2008/2009 UGANDA Pomoc 130 chłopcom ulicy z Namugongo (projekt 86) (ks. Ryszard Józwiak) (projekt 138 i 139) Serdecznie pozdrawiam z Dodomy w Tanzanii i wraz z rozliczeniem przesyłam Wam serdeczne podziękowanie za pomoc w realizacji 2 naszych projektów dotyczących: remontu bursy dla dziewcząt przy szkole salezjańskiej i Wyższym Studium Nauczycielskim w Dodomie oraz dofinansowania kształcenia 10 nauczycieli w tym Studium Nauczycielskim. Za otrzymane pieniądze wybudowano: 6 prysznicy, 3 toalety, 2 podziemne zbiorniki (szamba), 3 konstrukcje metalowych stołów i siedzeń, służące jako jadalnie na wolnym powietrzu i 3 kuchnie. Każda kuchnia służy 12 dziewczętom z bursy. Ponadto dzięki otrzymanym środkom pomogliśmy nie 10, a 15 uczniom ukończyć Studium Nauczycielskie. Inwestycja w ludzi to chyba najważniejsza inwestycja, pozwalająca uczynić życie Afrykańczyków bardziej godnym. Raz jeszcze bardzo dziękujemy wszystkim wspaniałym Ofiarodawcom oraz Ośrodkowi Misyjnemu. Zapewniamy o modlitwie. Ks. Krzysztof Owczarek SDB Dodoma, 3 grudnia 2008 ZAMBIA Organizacja nowicjatu inspektorii zambijskiej w Lusace (projekt 95) Kwota: USD (ks. Józef Czerwiński) GHANA Pomoc dla chłopców z Ashaiman (projekt 100) (ks. Krzysztof Niżniak) KAMERUN Dofinansowanie nauki chłopców z Ebolowej (projekt 108) (ks. Artur Bartol) KAMERUN Dofinansowanie Radia Salezjańskiego w Ebolowa (projekt 109) Kwota: EURO (ks. Artur Bartol) PERU Stypendia dla ubogiej młodzieży indiańskiej (projekt 132) Kwota: USD (ks. Józef Kamza) PERU Pomoc humanitarna dla Indian (projekt 133) Kwota: USD (ks. Józef Kamza) PERU Wyposażenie kaplic w osiedlach Indian (projekt 134) Kwota: USD (ks. Józef Kamza) MALAWI Ławki do sanktuarium Maryi Wspomożycielki w Lilongwe (projekt 135) Kwota: USD (ks. Piotr Boryczka) 23 Salezjańskie

24 Projekty misyjne ZAMBIA Budowa kościołów misyjnych w Kampalala i Kapota (projekt 136) Kwota: USD (ks. Andrzej Zdzieborski) WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ Dom dla dziewczynek ulicy w Abidżanie (projekt 137) Kwota: EURO (s. Małgorzata Tomasiak) TANZANIA Remont bursy dla dziewcząt w Dodomie (projekt 138) Kwota: USD (ks. Krzysztof Owczarek) MADAGASKAR Renowacja internatu w Bemaneviky (projekt 151) Kwota: EURO (ks. Tomasz Łukaszuk) SAMOA Remont kościoła w Apia (projekt 152) Kwota: USD (ks. Jan Walenciej) ZAMBIA Kształcenie kandydatek do Zgromadzenia sióstr salezjanek w Kasamie (projekt 153) Kwota: USD (s. Małgorzata Jaglarska) TANZANIA Kształcenie nauczycieli w Dodomie (projekt 139) Kwota: USD (ks. Krzysztof Owczarek) ALBANIA Wyposażenie liturgiczne kościoła w Tiranie (projekt 140) Kwota: EURO (ks. Marek Gryn) ALBANIA Pomoc upośledzonym dzieciom i młodzieży w Tiranie (projekt 141) Kwota: EURO (ks. Marek Gryn) ZAMBIA Prysznice i toalety w centrum młodzieżowym w Kabwe (projekt 142) Kwota: USD (ks. Andrzej Reut) MONGOLIA Węgiel na zimę dla sierocińca w Ułan Bator (projekt 146) Kwota: USD (ks. Wiktor Dziurdzia) PERU Ławki do szkoły alfabetyzacji w Piura (projekt 147) Kwota: USD (ks. Piotr Dąbrowski) PERU Kuchnia i jadalnia dla ubogich w Piura (projekt 148) Kwota: USD (ks. Piotr Dąbrowski) Projekty misy Salezjańskie 24 KENIA Pomoc 2 biednym rodzinom dziewczynek z sierocińca w Nairobi (projekt 154) Kwota: EURO (s. Katarzyna Urbańska) KENIA Komputery dla tubylczych sióstr salezjanek z Kenii, Etiopii, Sudanu, Tanzanii i Rwandy (projekt 155) Kwota: EURO (s. Katarzyna Urbańska) MADAGASKAR Nowa klasa w szkole krawieckiej w Manazary (projekt 156) Kwota: EURO (s. Krystyna Soszyńska) MADAGASKAR Laboratorium szkolne w Manazary (projekt 157) Kwota: EURO (s. Krystyna Soszyńska) KONGO Pomoc dla Ośrodka Zdrowia w Kipushya (projekt 158) Kwota: USD (ks. Jan Szkopiecki) KONGO Baterie słoneczne dla misji w Kipushya (projekt 159) Kwota: USD (ks. Jan Szkopiecki)

25 Projekty misyjne UKRAINA Dofinansowanie świetlicy w Berdyczowie (projekt 160) Kwota: USD (siostry terezjanki) KAMERUN Kurs języka dla misjonarki (projekt 161) Kwota: EURO (siostry pallotynki) MONGOLIA Podręczniki dla szkoły salezjańskiej w Ułan Bator (projekt 163) Kwota: USD (ks. Wiktor Dziurdzia) PERU Warsztaty edukacyjne w Limie (projekt 164) Kwota: USD (ks. Jorge A. Ramirez) KONGO Budowa domu wielofunkcyjnego w Ructshuru (projekt 166) Kwota: USD (siostry pallotynki) SUDAN Budowa szkoły dla ofiar wojny w Chartumie (projekt 167) Kwota: EURO (s. Teresa Roszkowska) SUDAN Rozbudowa centrum edukacyjnego w Chartumie (projekt 168) Kwota: EURO (s. Teresa Roszkowska) GRUZJA Pomoc ofiarom wojny (projekt 169) (s. Teresa Solniczek) WENEZUELA Dachówka na kościół w San Felix (projekt 171) Kwota: EURO (ks. Stanisław Brudek) GHANA Uzdatnienie wody pitnej w Ashaiman (projekt 172) Kwota: EURO (ks. Krzysztof Niżniak) UGANDA Budowa kaplicy w Namugongo (projekt 173) Kwota: EURO (ks. Ryszard Józwiak) SUDAN Studnia dla szkoły podstawowej w Wau (projekt 174) Kwota: EURO (s. Aleksandra Bartoszewska) TIMOR WSCHODNI Internat dla dziewcząt zagrożonych prostytucją w Palla (projekt 175) Kwota: EURO (s. Joanna Goik) UGANDA Stroje i sprzęt sportowy dla dzieci z Kamuli (projekt 176) Kwota: USD (br. Robert Dias) ZAMBIA Projekt lokalnych farmerów w Lufubu (projekt 177) Kwota: EURO (ks. Józef Czerwiński) ZAMBIA Odbudowa spalonych magazynów drewna w Kazembe (projekt 178) Kwota: EURO (ks. Józef Czerwiński) MONGOLIA Studnia w Ułan Bator (projekt 180) Kwota: EURO (Iza Paszke MWDB) ZIMBABWE Biblioteka szkolna w Hwange (projekt 181) Kwota: USD (Pszczoła Aleksandra MWDB) PAPUA NOWA GWINEA Dofinansowanie programu nauki j. angielskiego (projekt 182) Kwota: USD (ks. Wiesław Dec) jne 2008/2009 Salezjańskie Bądź i Ty misjonarzem! Wybierz projekt i prześlij ofiarę z dopiskiem: Projekt Nr Dziękujemy! 25

26 Z misji salezjańskich i nie tylko Alarmujący Raport na temat głodu w świecie Liczba głodujących na świecie wzrosła w 2008 r. o 40 mln, osiągając 963 mln (czyli co szósty mieszkaniec naszej planety głoduje), podała w grudniu br. ONZ ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO). Co pięć sekund na świecie z głodu umiera jedno dziecko (20 tys. dziennie). Wg Raportu największy odsetek niedożywionych żyje w Afryce Subsaharyjskiej, gdzie 1/3 ludzi (w 2007 r mln) jest stale głodna; wzrost cen żywności spowodował wzrost liczby głodujących w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach do 51 mln; wysokie ceny oraz konflikty w Iraku i Afganistanie spowodowały, że liczba głodujących tam osiągnęła w 2007 r. 37 mln. Miliony dzieci nie chodzą do szkoły Nowy raport ONZ ds. Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) głosi, że miliony dzieci w biednych krajach nie mają wystarczającego dostępu do oświaty. Na świecie 75 mln dzieci w wieku szkoły podstawowej nie otrzymuje żadnej edukacji. Nadal w znacznie mniejszym stopniu kształci się dziewczynki niż chłopców. Dotyczy to szczególnie Afryki subsaharyjskiej i Azji Południowej. UNESCO przewiduje, że w 2015 r. aż 29 mln dzieci w ogóle nie pójdzie do szkoły. Oblicza się, że na całym świecie 776 mln osób dorosłych to analfabeci, z czego 2/3 stanowią kobiety. Jest to 16% populacji globu. Chrześcijanie prześladowani za wiarę 200 stronicowy Raport organizacji katolickiej Pomoc Kościołowi w Potrzebie, pt. Prześladowani i zapomniani 2007/2008, podsumowuje przemoc wobec chrześcijan. Raport podkreśla, że chrześcijaństwo jest wciąż najbardziej prześladowaną religią na świecie. W ciągu ostatnich 2 lat ponad 170 tys. chrześcijan oddało życie za wiarę, a blisko 250 mln jest prześladowanych. Co 3 minuty z powodu wiary ginie na świecie jeden chrześcijanin. W sumie około 350 mln chrześcijan na świecie doznaje różnego typu dyskryminacji ze względu na wiarę. Od 2001 r. zostało zamordowanych prawie 200 misjonarzy. Salezjańskie 26 Z misji salezjań

27 Z misji salezjańskich i nie tylko Ruanda nowe oratorium salezjańskie Dnia 7 grudnia otwarto w Kabgayi nowe oratorium salezjańskie Don Bosco-Stade Nyirimana Anaclet. Dyrektor dzieła ks. Innocent Gatete, podkreślił wielkie znaczenie oratorium w działalności Księdza Bosko. Ono bowiem udostępnia młodym przestrzeń i staje się domem, który ich przyjmuje; parafią, która ewangelizuje; szkołą, która przygotowuje do Egipt Boże Narodzenie w Aleksandrii Dnia 5 grudnia, nasz misjonarz ks. Jan Bednarz, opiekun Polonii w Aleksandrii, zorganizował wraz z Konsulatem Polskim w Kairze spotkanie Bożonarodzeniowe dla całej Polonii w Egipcie. Odbyło się ono na terenie szkoły salezjańskiej w Aleksandrii. Uczestniczyło w nim 140 osób, z Kairu przyjechały dwa autokary z dziećmi i rodzinami. Przy tej okazji był Święty Mikołaj, życzenia z opłatkiem, śpiewanie kolęd i wspólny posiłek. Dla Polek, żyjących w małżeństwach mieszanych w Egipcie, była to jedyna okazja, aby przeżyć Święta Bożego Narodzenia. Wiele z nich ma zakazane nawet chodzenie do Kościoła, gdyż dla muzułmanów istota Bożego Narodzenia jest sprzeczna z podstawami islamu. życia; i podwórkiem, gdzie mogą spotkać się z przyjaciółmi i być szczęśliwi. Nazwa oratorium jest uczczeniem pamięci młodego salezjanina postnowicjusza, który zginął w 2007 r. od pioruna, odwiedzając tutaj swoją rodzinę. Demokratyczna Republika Konga salezjanie dla uchodźców Podczas gdy w Nairobi zawieszono negocjacje pomiędzy rządem Demokratycznej Republiki Konga i rebeliantami, którym przewodzi Laurent Nkunda, ośrodek Don Bosco w Goma-Ngangi nadal przyjmuje uchodźców. Jest ich już 1,5 tys., zwłaszcza kobiet i dzieci. W ośrodku zainaugurowano też popołudniową szkołę dla dzieci uchodźców, co stwarza klimat normalności. W salezjańskim ośrodku zdrowia pozostało już tylko 5 z 270 chorych na cholerę, którzy byli poddani leczeniu podczas stanu wyjątkowego w ostatnich tygodniach. Reszta wróciła do zdrowia i do rodzin. Lokalna służba medyczna bardzo pozytywnie oceniła pracę salezjańskiego ośrodka zdrowia. skich i nie tylko 27 Salezjańskie

28 Z działalności w kraju SOM wizyta Radcy Regionu Europa Północ Dnia 12 listopada, goszczący w inspektorii warszawskiej nowy Radca Generalny dla Regionu Europa Północ ks. Stefan Turanský, odwiedził także SOM. Z uznaniem wyraził się o pracy salezjanów, salezjanek i świeckich współpracowników na rzecz misji. Podkreślił takie inicjatywy jak: program Adopcji na odległość (obejmujący pomocą ponad 5 tys. dzieci w krajach misyjnych), przygotowanie wolontariuszy na misje (rocznie wyjeżdża ok. 20 osób), szeroki i ciekawy marketing misyjny, działalność wydawniczą (dwumiesięcznik Salezjańskie po raz pierwszy przekroczył nakład 100 tys. egzemplarzy rocznie) oraz muzeum misyjne (także internetowe interaktywne). SOM wizyta Radcy Generalnego ds. Misji Dnia 24 listopada gościł w SOM Radca Generalny ds. Misji, ks. Vaclav Klement. Zapoznał się z pracownikami, funkcjonowaniem i działalnością SOM. Podkreślił wielką skalę działań Ośrodka oraz znaczne poszerzenie form jego oddziaływania i organizowania pomocy placówkom misyjnym salezjanów, salezjanek i innych. Podziękował za pełne entuzjazmu i kreatywności zaangażowanie na polu misji ad gentes. W Księdze Pamiątkowej SOM napisał m. innymi: Myślę, że jest to jedyny przypadek w Rodzinie Salezjańskiej, gdzie salezjanie, salezjanki i świeccy pracują RAZEM dla wielkiej pasji Księdza Bosko dla misji ad gentes. Salezjańskie 28 SOM na rzecz dzieci ulicy. Konferencja prasowa w PAP Dnia 3 grudnia, w Centrum Prasowym PAP w Warszawie, odbyła się konferencja prasowa na temat: Dzieci ulicy fenomen w czasach dobrobytu?, zorganizowana przez MWDB z udziałem Departamentu Współpracy Rozwojowej MSZ. Wzięło w niej udział ok. 25 dziennikarzy, przedstawicieli prasy, radia i telewizji. Prelegenci z SOM: ks. dyr. Stanisław Rafałko, Monika Winiarska (wykładowca na Uniwersytecie w Białymstoku, wolontariuszka uczestnicząca w projektach z dziećmi ulicy w Peru i w Ugandzie), Izabela Paszke (wolontariuszka w Mongolii), Małgorzata Łokaj (wolontariuszka w Ugandzie), przybliżyli sytuację dzieci ulicy w Polsce, w Ugandzie i w Mongolii oraz pracę wolontariuszy MWDB na świecie. Prelegentka z MSZ Agata Czaplińska zaprezentowała działania MSZ w ramach projektu Wolontariat Polska Pomoc. Z działalno

29 Z działalności w kraju Łódź Mongolia w Radio Żak i w Piwnicy Artystycznej Dnia 6 grudnia w łódzkim Radio Żak odbyła się audycja z cyklu: Czy masz świadomość. Gościem Radia był ks. Zięba pallotyn z Łodzi oraz Izabela Paszke wolontariuszka MWDB. Iza przedstawiła sytuację dzieci w Mongolii i opowiedziała o swojej pracy z dziećmi ulicy na misji w Ułan Bator. Tego samego dnia gościła również w Łódzkiej Piwnicy Artystycznej, gdzie podczas Czwartej Nocy Podróżnika prezentowane były slajdy z odległych zakątków świata (Kuba, Ameryka Łacińska i właśnie Mongolia). Toruń świąteczna loteria na rzecz Piura Dnia 7 grudnia toruńska grupa MWDB zorganizowała przedświąteczną loterię fantową w kościele Św. Ducha ojców jezuitów w Toruniu. Celem loterii była zbiórka pieniędzy na wsparcie budowy kaplicy w Piura, w Peru. W listopadzie powstała również toruńska misyjna grupa dziecięca, która swoimi działaniami dzielnie wspiera studencką grupę MWDB. Spotkanie wolontariuszy MWDB W dniach grudnia w SOM odbyło się kolejne spotkanie MWDB, w którym wzięło udział ponad 50 młodych ludzi z całej Polski. Program spotkania był bogaty: konferencja i praca w grupach na temat: Św. Paweł świadek nadziei Zabrani ulicy wystawa na Dworcu Centralnym w Warszawie W niedzielę 14 grudnia na Dworcu Centralnym w Warszawie stanęła nasza wystawa na temat chłopców ulicy z salezjańskich ośrodków w Namugongo (Uganda) i w Ułan Bator (Mongolia). Wystawa cieszy się wielkim zainteresowaniem. Potrwa do 4 stycznia Więcej o chłopcach z Namugongo: (s. Katarzyna Kasińska CMW), wprowadzenie do zasad systemu wychowawczego ks. Bosko (ks. Stanisław Rafałko, dyrektor SOM), warsztaty rekreacji ruchowej (Karolina Kalata MWDB), szkoła nowej ewangelizacji na przykładzie Przystanku Jezus (Magda i Przemek Krag), wolontariusze salezjańscy w RPA a problem AIDS (Paul Jackson). Nie zabrakło także internetowego połączenia na żywo z wolontariuszkami MWDB pracującymi w Mongolii i Azerbejdżanie. ści w kraju 29 Salezjańskie