JL-i. n MIĘDZYNARODOWY ROK POLARNY r JEGO GENEZA

Transkrypt

1 Piotr Koli/er Zakład Badań i Dokumentacji Polarnej im. Prof. Z. Czeppego Instytut Botaniki UJ Kraków PIERWSZA POLSKA WYPRAWA POLARNA Polska po odzyskaniu niepodległości planowała co najmniej kilka dalekich wypraw badawczych, m.in. w 1928 r. do Brazylii i Pern 1 Niemałe znaczenie wśród motywów, jakimi kierowano się planując te ekspedycje, miały propaganda i chęć zaznaczenia istnienia Polski na międzynarodowej arenie naukowej. Kryzys ekonomiczny sprawił, że plany należało mocno zredukować. W efekcie tego nie została zrealizowana m.in. wspomniana wyprawa w tropiki Ame1yki Poh1dniowej. Na szczęście zrealizowano wyprawę do Arktyki w ramach II Międzynarodowego Roku Polarnego ( ). n MIĘDZYNARODOWY ROK POLARNY r JEGO GENEZA Idca skoordynowanych badań określonych zjawisk w obszarach polarnych ma dość dawną tradycję. Już w 1875 r. polarnik i oficer austro-węgierskiej maiynarki wojennej Karl Weyprecht ( ), współodkrywca Ziemi Franciszka Józefa, zaproponował podczas 48. Zjazdu Niemieckich Przyrodników i Lekarzy w Grazu utworzenie sieci stałych stacji obserwacyjnych w Arktyce. Wcdh1g zamyshi Weyprcchta stacje takie miałyby prowadzić regularne pomiary elementów pogody i obserwacje warunków lodowych przy pomocy jednakowych przyrządów i o stałych porach'. Czte1y lata później Wcyprecht oraz Georg von Neumayer Kwa11alnik Historii Nauki i Techniki R. 58: 2013 rnj s JL-i

2 44 P. Kohler ( ), niemiecki badacz polarny, któ1y przewodniczył Międzynarodowej Komisji Polarnej, powtórzyli tę propozycję podczas Il Międzynarodowego Kongresu Meteorologicznego w Rzymie. Wspomniana Komisja zajęła się organizacją Pierwszego Międzynarodowego Roku Polarnego, któ1y odbył się w latach Uczestniczyło w nim 12 państw organizując 12 wypraw do Arktyki i 3 - do Antarktyki. Uruchomiono wtedy 14 stacji meteorologicznych wokół bieguna północnego. Poza eksploracją nowych obszarów i znaczną aktywnością naukową, I Międzynarodowy Rok Polarny stworzył precedens dla międzynarodowej kooperacji w badaniach naukowych'. Rozwój radia, telegrafu i telefonu po I wojnie światowej oraz obserwacje zakłóceli w odbiorze sygnałów radiowych zwróciły uwagę na elektryczność atmosfe1y Ziemi. W 1927 r. koordynacji badali tych zjawisk podjął się Międzynarodowy Komitet Meteorologiczny. Komitet ten w 1929 r. na zjeździe dyrektorów instytutów meteorologicznych w Kopenhadze zaapelował o przeprowadzenie równoczesnych badań m.in. zorzy polarnej i innych zjawisk jonosfe1ycznych, magnetyzmu ziemskiego oraz obserwacji meteorologicznych. Wyniki tych badali miały być zastosowane w nawigacji, bezprzewodowym telegrafie oraz prognozowaniu pogody. W Kopenhadze utworzono Międzynarodową Komisję Roku Polarnego i uzgodniono także, że II Międzynarodowy Rok Polarny odbędzie się w pięćdziesiątą rocznicę pierwszego, czyli w latach Międzynarodowa Komisja Roku Polarnego zajęła się organizacją całego przedsięwzięcia 4 Uczestniczyło w nim 40 państw, w tym Polska, lecz na ich wspólny wysiłek wpływ miały lata recesji i panujący w wiciu krajach świata kryzys ekonomiczny. ORGANIZACJA WYPRAWY Międzynarodowa Organizacja Meteorologiczna zwróciła się do instytutów meteorologicznych w poszczególnych palistwach o utworzenie narodowych komisji roku polarnego. W Polsce Państwowy Instytut Meteorologiczny z upoważnienia rządu powołał Polską Narodową Komisję Roku Polarnego, w skład której weszło 8 osób', w tym ówczesny wicedyrektor Państwowego Instytutu Meteorologicznego dr inż. Jean Lugcon ( ) 6 Podczas posiedzenia Towarzystwa Geofizyków w Warszawie w dniu 15 listopada 1930 r. J. Lugcon omówił trzy warianty udziału Polski w pracach II Międzynarodowego Roku Polarnego. Wariant maximum" zakładał wysianie do bieguna północnego wyprawy na pojazdach przypominających czołgi-amfibie. Wyprawa w czasie trzech miesięcy (z czego jeden miesiąc na samym biegunie) miała prowadzić obserwacje magnetyzmu ziemskiego i elektryczności atmosfe1yczncj. W wyprawie wzięłyby udział dwa pojazdy z załogami liczącymi po trzy osoby. Zaletą tego wariantu byłoby przeprowadzenie badań w wysokich szerokościach geograficznych łącznie z biegunem północnym, gdzie żadne z pal1st:w nie planowało

3 Pier1t'sza 110/ska u 1 yprah 1 a 110/arna 45 wysłać własnych wypraw. Wadą była logistyka: poruszanie się po lodach Arktyki amfibiami było problematyczne. Wariant pośredni" zakładał założenie stałego obozu na Spitsbergenie i zbudowanie obserwatorium obsh1giwanego przez dwóch obserwatorów naukowych. W skład wyprawy miał wchodzić również personel pomocniczy" składający się z niesprecyzowanej liczby osób. Czas obserwacji wyniósłby jeden rok i dwa miesiące, a całkowity czas ekspedycji - półtora roku. Wariant mininum" zakładał umieszczenie polskich atmoradiografów w norweskim Obserwatorium Geofizycznym w Tromso. Polskie urządzenia byłyby obsługiwane przez norweskich pracowników Obserwatorium'. Wariant maximum" wywołał niesłychane negatywne emocje. Na znak protestu z członkostwa w Narodowej Komisji Roku Polarnego zrezygnował znany polski polarnik, uczestnik pierwszego w historii zimowania w Antarktyce (na statku Belgica"), profesor geofizyki i meteorologii Uniwersytch1 Lwowskiego Hemyk Arctowski ( ). Prasa wpadła w histe1yczny ton i wyszydziła użycie amfibii nazywając je katykaturalnie czołgami-1ybami" 8 Z dzisiejszego punkh1 widzenia reakcje H. Arctowskiego czy prasy wydają się niezrozumiałe i bardzo przesadzone. Przecież już w 1929 r. Btytyjczycy skonstruowali czołg pływający Vickers Carden-Loyd Amphibian Tank. We wrześniu 1932 r. przeprowadzono w Polsce pokazy czterotonowego czołgu pływającego konstrukcji Cardena i Loyda, a w październiku urządzono nawet pokazy jego pływania na Wiśle w Modlinie'. O pomyśle Lugeona zakładającym możliwość zastosowania czołgu-amfibii w badaniach arktycznych pozytywnie wypowiedział się Hclmer Hansen ( ), jeden z uczestników wyprawy Amundsena, która zdobyła biegun pohidniowy 10 Po odrzuceniu warianh1 maximum" do realizacji wybrano pozostałe dwa, lekko tylko modyfikując wariant pośredni": miejscem pobytu wyprawy nie byłby Spitsbergen, ale Wyspa Niedźwiedzia (Bjornoya). Polska wyprawa miała tam prowadzić badania meteorologiczne wraz z pomiarami natężenia promieni słonecznych, magnetyzmu ziemskiego, zorzy polarnej i elektryczności atmosfe- 1yczncj. Miejsce działania wyprawy zostało ustalone w maju 1931 r. na spotkaniu Jeana Lugeona z prezesem Międzynarodowej Komisji Roku Polarnego Danem Barfodem La Courcm ( ) 11 Miejsce to zostało wybrane z kilku powodów. Bjornoya najlepiej nadawała się do przeprowadzania obserwacji meteorologicznych i geofizycznych ze względu na izolowane położenie, a także na trasę głębokich niżów baromcl!ycznych przechodzących przez nią. Istotnym powodem były kwestie finansowe. Obecność na wyspie niewielkiej norweskiej stacji radiowej, która mogła służyć niezbędnymi instalacjami i łącznością oraz bezpłatne użyczenie przez Norwegię domu i opału polskiej wyprawie też miało niebagatelne znaczenie. Ze względu na skromny budżet (polskie instytucje przeznaczyły zaledwie 30 tys. zł na wyprawą) należało wybrać odpowiednich kandydatów na

4 46 P. Kohler wyjazd. Jean Lugeon pisze, że w ciągu dwóch tygodni musiał zająć się rozpatrzeniem ni mniej niż dwustu kandydatur, pomiędzy niemi kilku starców i wiciu panien. Ponieważ jednak ta wyprawa nie mogła[...) skończyć się ślubem, a [w) mniejszym jeszcze stopniu chrztem, musieliśmy uchylić wdzięczną współpracę płci słabej [...]" 12 Jean Lugeon wybrał na członków ekspedycji jedynie trzy osoby, które miały być równocześnie i personelem" naukowym i pomocniczym. W skład wyprawy weszli: Czesław Centkiewicz ( ) 13 z Państwowego Instyh1tu Meteorologicznego w Warszawie, miał kierować wyprawą od września 1932 r., do jego zadali należały obserwacje radiometeorologiczne, Władysław Łysakowski (ok ?), były sh1dcnt prof. H. Arctowskiego, absolwent geofizyki Uniwersyteh1 Jana Kazimierza we Lwowie pracujący jako meteorolog na lotnisku we Lwowie, do jego zadań należały rejestracje ziemskiego magnetyzmu, oraz Stanisław Siedlecki ( ) 14, student fizyki i matematyki Uniwersyteh1 Jagielloiiskiego, któ1y miał prowadzić obserwacje meteorologiczne. Przed wyjazdem Stanisław Siedlecki przeszedł specjalne trzymiesięczne przeszkolenie w Obserwatorium Aerologicznym Paiistwowcgo Instytutu Meteorologicznego w Legionowie pod Warszawą. Celem przeszkolenia było przygotowanie go do funkcji obserwatora-meteorologa wyprawy. Czesław Centkiewicz i Władysław Łysakowski pojechali w czerwcu 1932 r. do Kopenhagi, gdzie w obserwatorium Rude Skov zapoznawali się z najnowszymi aparatami pomiarowytni z zakresu ich specjalności. Przygotowaniem i zakupieniem odpowiedniego ekwipunku ekspedycji zajmował się głównie C. Centkiewicz. Organizacji wyprawy nadał towarzyszyły ktytyczne głosy prasy. Zarzucano jej organizatorom całkowite nieprzygotowanie ekspedycji, a szczególnie brak doboru odpowiednich jej uczestników. Według prasy, prace podczas wyprawy nic miały tylko charakteru naukowego, ale i reprezentacyjny [sic!!!], a trzej wytypowani bardzo młodzi uczestnicy ekspedycji zupełnie nie byli w stanie wypełnić powierzonych im ftmkcji (a szczególnie tych reprezentacyjnych). Oskarżano kierownictwo Paiistwowego Instyh1tu Meteorologicznego o lekkomyślność i niedołęstwo. Przytaczano krytyczne głosy uczonych, którzy zrezygnowali z prac w Narodowej Komisji Roku Polarnego (m.in. wspomnianego już Hemyka Arctowskiego oraz Kazimierza Szulca ( ), kierownika Zakładu Meteorologii i Klimatologii SGGW i byłego dyrektora Pailstwowego Instytutu Meteorologicznego, i Stanisława Kalinowskiego ( ), profesora fizyki na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej, twórcy i kierownika Obserwatorium Magnetycznego (Geofizycznego) w Świdrze) postulujące wycofanie udziału Polski w U Międzynarodowym Roku Polarnym, co miałoby ucłn onić naukę polską przed ewentualną kompromitacją na arenie międzynarodowej". Na szczęście organizatorzy nie ulegli naciskom prasy. Argumenty przemawiające za wysłaniem bardzo młodych łudzi na wyspę, zamiast starszych i doświadczonych, przeważyły. Można je streścić w dwóch zdaniach napisanych już w trakcie trwania wyprawy, a więc na podstawie ponad półrocznego doświadczenia pracy

5 Pier'tvsza polska H~)IJJra~va ]Jo/arna 47 w warunkach polarnych, przez jednego z jej uczestników: Nic byłoby wskazane zamykać w lodowym więzieniu na rok wybitnego uczonego tylko po to, by kilka razy dziennic wyłaził ze swej zamrożonej chaty dla skontrolowania aparatów naukowych. Do tego celu w zupclności nadają się młodzi i ofiarni ludzie (starszy organizm w ogóle nic wytrzymałby takich warunków)',,.. WYSPA NIEDŹWIEDZIA I HISTORIA JEJ BADAŃ Jak już powyżej wspomniano, na miejsce wyprawy została wybrana Wyspa Niedźwiedzia (Bjorneya) (ryc. 1 ). Leży ona na granicy Morza Barentsa i Morza Norweskiego. Jej powierzchnia wynosi zaledwie 178 km 2 Jest całkowicie bezleśna i w większości plaska, jedynie w południowej części wznoszą się wzgórza do wysokości 536 m n.p.m. Klimat wyspy charakteryzują częste mgły i wiciny. Odktylijąnidcrlandzcy żeglarze i podróżnicy Willem Barents (Barentsz) ( ) i Jacob van Heemskcrk ( ) w dniu 10 czerwca 1595 r. podczas trzeciej wyprawy Barentsa w poszukiwaniu Przejścia Północno-Wschodniego do Chin. Nazwana została przez Barentsa Wyspą Niedźwiedzią na cześć niedźwiedzia, z któ1ym musiano stoczyć dramatyczną walkę podczas pierwszego lądowania na wybrzeżu. W nastc;pnych wiekach odwiedzana była przez pomorskich myśliwych i norweskich traperów, którzy wielokrotnie zimowali na niej. Długi czas wyspa była ziemią niczyją. W latach 1898 i 1899 nicmiccki dziennikarz i ekspert od spraw polarnych Theodor Lerner ( ) odwiedził wyspc; by zbadać rentowność wydobycia tamtejszego węgla kamiennego i by ostatecznie proklamować wyspę jako własność Cesarstwa Nicmicckicgo 17 Ale nic rozpoczął żadnych długotrwałych działań. W tamtym okresie do jałowej wyspy przyciągało ludzi górnictwo węgla, łowiectwo, iybołówstwo i wiclmybnictwo. Nic byla jednak zamieszkiwana dłużej niż przez kilka lat. Traktat Svalbardzki (Traktat Spitsbergeński, Traktat Patyski) z 1920 r. przyznał wyspc; Norwegii, która ją objęła w posiadanie po wejściu traktatu w życic (14 sierpnia 1925 r.). Jeszcze w okresie pierwszej wojny światowej Norwegowie rozpoczęli wydobycie węgla na północy wyspy (w I 916 r.), ale wkrótce okazało się to nierentowne i w latach dwudziestych XX w. Norwegia zaprzestała wydobycia. Na wyspie pozostały różne zabudowania górnicze, łącznie z torami kolejowymi, po któ1ych transportowano urobek do brzegu. Przed polską wyprawą Wyspę Niedźwiedzią odwiedziło około 15 innych ekspedycji. Pierwszą z nich była wyprawa norweskiego geologa Baltazara Mathiasa Keilhaua ( ), któty prowadził tam badania geologiczne, paleontologiczne i botaniczne oraz obserwacje magnetyczne w 1827 r. 18 Większość z wypraw przebywała na wyspie tylko po kilka dni. W 1864 r. Adolf Erik Nordenskiiild ( ) podczas wyprawy Szwedzkiej Królewskiej Akademii Nauk sporządzi! zarys mapy wyspy 19 Szwedzka Ekspedycja Polarna kierowana

6 48 P. Kohler przez Alfreda Gabriela Nathorsta ( ) wykonała w 1898 r. dokładne badania, a w następnym roku trzech członków tej ekspedycji przeprowadzało w ciągu dwóch miesięcy badania geologiczne. W 1921 r. odwiedzili wyspę członkowie Ekspedycji Uniwersytetu Oksfordzkiego na Spitsbergen. W latach Norweska Ekspedycja Svalbardzka wykonała pełne badania topograficzne i geologiczne'. Gdy polska wyprawa dotarła w 1932 r. na Wyspę Niedźwiedzią, przebywała tam wtedy dwuosobowa angielska ekspedycja zoologiczna z St. John's and Magdalene College, Cambridge, finansowana przez Royal Geographical Society 21 PRZEBIEG WYPRAWY Pomimo wicin przeciwności, k:iyzysu ekonomicznego i głosów krytyki wyprawa doszła do skntku. Początkowo planowano wynająć dwóch Norwegów do pomocy przy rozkładaniu stacji. Jednakże znowu czynnik ekonomiczny sprawił, że zamiast nich pojechali Jean Lugeon i Jan Gurtzman, adiunkt w Państwowym Instytucie Meteorologicznym 22 Ekspedycja miała następujący przebieg": 12 VII 1932 r., 5 rano-rozpoczęto transport samochodami ciężarowymi ekwipunku wyprawy zapakowanego w ok. 140 skrzyń z Obserwatorium Aerologicznego Państwowego Instytutu Meteorologicznego w Legionowie na stację kolejową. W początkowym okresie w wyprawie uczestniczyło pięć osób: Jean Lugeon - kierownik ekspedycji, Jan Gurtzman, Czesław Centkiewicz, Władysław Łysakowski oraz Stanisław Siedlecki. 14 VII, wieczorem - Pożegnanie na Dworcu Głównym w Warszawie. Podróż koleją do Gdyni. 15 (16 24 ) VII, rano - Pożegnanie w Wydziale Morskim (Obserwatorium Morskim") Państwowego Instytutu Meteorologicznego w Gdyni. Poświęcenie wyprawy przez jednego z księży rzymskokatolickich z Gdyni oraz przekazanie wyprawie płyty z brązu z napisem Polska Ekspedycja Polarna 1932/1933" 26 Po krótkiej uroczystości członkowie wyprawy wraz z całym ekwipunkiem odpłynęli z Gdyni na pokładzie statku pasażerskiego SS Polonia" płynącego do norweskich fiordów. 16 (17 27 ) VII, rano- W Kopenhadze. 16 VII, o północy" - Polonia" odpłynęła z Kopenhagi. 24 VII, 6 rano - Polonia" dopłynęła do Narviku. Do południa wyładowano skrzynie wyprawy. Następnie J. Gurtzman, W. Łysakowski i S. Siedlecki małym pocztowym statkiem Skjaerv.o" popłynęli wraz ze skrzyniami do Troms.o, a J. Lugeon i C. Centkiewicz pozostali na l dzień w Narviku. 25 VII, wieczorem - J. Lugeon i C. Centkiewicz popłynęli statkiem z Narviku do Lcndingcn, tam przesiedli się na okręt do Troms.o.

7 Pierlvsza polska H:JPl'<nva 110/arna VII, ok J. Lugeon i C. Centkiewicz doplynęli do Tromso. 27 VII - Do Tromso przypłynęli J. Gurtzman, W. Łysakowski i S. Siedlecki wraz ze skrzyniami wyprawy (a więc dzie11 później niż J. Lugcon i C. Centkiewicz). Skrzynie wyładowano. W porozumieniu z Norweskim Instytutem Meteorologicznym zainstalowano w Obserwatorium Geofizycznym kolo Tromso część aparatów do badań ełekt1yczności atmosfe1ycznej ( atmoradiografów) i przez następne dni prowadzono obserwacje i pomimy przy icl1 pon1ocy. Tyn1 san1yn1 rozpoczęto rcalizo\vać \variant 111inin1un1", o którym była mowa powyżej 29 2 VIII - Załadowano skrzynie na wynajęty statek, któ1ym był mały lodołamacz Svcrre", i wypłynięto z Tromso. 4 VIII, ok Na hmyzoncie dostrzeżono Wyspę Niedźwiedzią. 5 VIII, ok. 4 rano - Uczestniczy wyprawy dopłynęli małą łódką do brzegu wyspy. Rozpoczęto wyładowanie ekwipunku ekspedycji. Na wyspie, w jej póh10cno-wschodniej części nad zatoką Tunhcim, funkcjonowała norweska radiostacja urządzona w jednym z pokopałnianych domów (1yc. 2). Gdy polska wyprawa przypłynęła na wyspę, szefem radiostacji od maja 1932 r. był Fritz 0ien ( ). Wkrótce zaprzyjaźniono się z nim, a przyjaźl1 ta przetrwała następne 30 lat. W przyszłości F. 0ien będzie jeszcze wielokrotnie pomagać polskim wyprawom na Spitsbergen 30 Inny z takich pokopalnianych domów, oddalony o około 200 m od norweskiej stacji, został przez rząd Norwegii wyremontowany (za kwotę ok. 10 tys. koron) i oddany polskiej wyprawie. Dom miał dwa piętra (1yc. 3). Na parterze w dwóch wielkich pokojach urządzono pracownie. Większość aparatury została zakupiona dzięki Instytutowi Rockefellera (za ok. 60 tys. zł). Na parterze mieściła się też kuchenka, mała spiżarnia oraz malutkie pmnieszczcnie na akumułatmy. W pomieszczeniach na piętrze umieszczono warsztat mechaniczny i magazyn żywności. W dwóch pokojach urządzono sypialnie. l O VIII - Zakol1czono wyładowywanie i przewożenie na ląd wszystkich skrzyń wyprawy. Skrzynie następnie transportowane były w pobliże domu-siedziby wyprawy przy użyciu starej kolejki służącej do transportu urobku kopalnianego do brzegu wyspy. Następnego dnia matynarze z Sverre" przywieźli ostatni wagonik z koksem. Już w kilka dni po przybyciu rozstawiono urządzenia i maszty nadawcze i rozpoczęto trzynastomiesięczne obserwacje. Polska zapoczątkowała w ten sposób pierwsze samodzielne badania polarne. Zgodnie z planem prowadzono obserwacje radiometeorologiczne (C. Centkiewicz), geomagnetyczne (W. Łysakowski) oraz meteorologiczne (S. Siedlecki) wraz z obserwacjami natężenia promieni słonecznych, magnetyzmu ziemskiego, zorzy polarnej i elekl!yczności atmosfe1ycznej. Obserwacje przebiegały według następującego schematu:

8 50 P. Kohler,,I ~ '.DJOIL~OYA Ryc. I. Wyspa Niedźwiedzia (za: J. Lugeon, Polski Rok Polamy., dz. cyt. s. 21) Ryc. 2. Plan bazy wyprawy na Wyspie Niedźwiedziej (za: J. Lugeon, Polski Rok Pałamy., dz. cyt. s. 27)

9 Pierivsza po/.<ika ll~j1praiva polarna 51 Ryc. 3. Stala baza Polskiej Wyprawy na Wyspie Niedźwiedziej (fotografia ze zbiorów Zakładu Badań i Dokumentacji Polarnej UJ) I.OO, 4.00, 7.00, 13.00, 16.00, i obserwacje meteorologiczne i zórz polarnych 9.00 ( ) - kontrola wszystkich samopisów i zmiana pasków I!.OO ( ) - odbiór sygnałów czasu przez radio i kontrola zegarów i clu onometrów ( ) - drnga kontrola czasu. Podczas dnia polarnego obserwacje zorzy polarnej zastąpione zostały obserwacjami chmur. 31 VIII - Na Wyspie Niedźwiedziej obserwowane było częściowe zaćmienie słol1ca (Centkiewicz nic o nim nie pisze). Poczyniono obserwacje radiotrzasków. Wyniki zostały opublikowane przez J. Lugeona IX - J. Lugcon i J. Gurtzman odpłynęli z Wyspy Niedźwiedziej. W drodze powrotnej przez Tromso i Narvik dotarli do Oslo, gdzie 27 IX J. Lugcon został przyjęty na prywatnej audiencji przez króla Norwegów Haakona VII. W kilka tygodni po powrocie do Warszawy Lugeon został przyjęty na audiencji przez prezydenta Polski Ignacego Mościckiego 35 Na Wyspie Niedźwiedziej pozostali trzej członkowie wyprawy, którzy do końca jej trwania sumiem1ie wypełniali swe obowiązki. Odtąd wyprawą kierował Czesław Centkiewicz. 29 X, sobota, Polskie Radio nadało pierwszą specjalną audycję dla członków wyprawy na Wyspie Niedźwiedziej. Począwszy od tego

10 52 P. Kohler dnia co tydzieli o tej porze je nadawało. Dzii;k:i nim trzej polscy polarnicy mieli łączność z krajem i ze swymi rodzinami. 17 VI : - C. Centkiewicz otrzymał z Warszawy drogą radiową polecenie wyjazdu do Tromso w celu przygotowania powrotu wyprawy. Już po godzinie (czyli w niedzielę 18 VI nad ranem) wypłynął. 20 VI, wtorek rano - Po pięćdziesii;ciogodzinnym rejsie C. Centkiewicz przypłynął do Tromso. W czasie dwutygodniowego pobytu przygotowywał powrót wyprawy oraz naprawiał i regulował aparaturę pozostawioną tam w poprzednim roku. Odbył wycieczki; do osady Lapoliczyków i zwiedzał Tromso. 1 VII, C. Centkiewicz wypłynął z Tromso w drogę powrotną na wyspę, do której dotarł 3 VII. 16 Vlll - Ostatni dzieli obserwacji prowadzonych w ramach wyprawy. 18 VIII - Wynajętym statkiem 1ybackim T. 33 K" członkowie Pierwszej Polskiej Wyprawy Polarnej (wraz z najcenniejszymi aparatami zajmującymi ok. 15 skrzyli) odpłynęli z Wyspy Niedźwiedziej. 21 Vlll - Przypłynęli do Tromso. Stamtąd statkiem dopłyni;li do Sedinghan, a następnie do Narviku. Kolejny etap podróży odbyli pociągiem. 27 VIII, niedziela rano - Dojechali pociągiem do Sztokholmu. l IX - Wypłynęli ze Sztokholmu na pokładzie szwedzkiego transportowca Uttklipan". 3 IX, niedziela, 4 rano - Uttklipan" zacumował przy molo portu w Wolnym Mieście Gdalisku. Jeszcze tego samego dnia członkowie wyprawy przypłynęli do Gdyni na pokładzie polskiego kutra Ewa". Tu czekało ich powitanie (obszernie opisane przez prasę 36 ). 13 IX - Członkowie wyprawy zostali w Warszawie udekorowani Krzyżami Zasługi przez ówczesnego ministra komunikacji Michała Butkiewicza ( ). ( ' REZULTATY WYPRAWY Gromadzone z niemałym trndem podczas pobytu na Wyspie Niedźwiedziej różnorodne dane zostały po powrocie opracowane (przynajmniej częściowo). Spieszono sic;, bowiem zgodnie z postanowieniami Międzynarodowej Komisji Roku Polarnego rezultaty naukowe miały być jak najszybciej opublikowane. Planowano wydanie 6. zeszytów tematycznych poświęconych następującym zagadnieniom: zeszyt obserwacje meteorologiczne, 2- magnetyzm ziemski, 3 - trzaski atmosfc1yczne, 4 - zorza polarna, 5 - obserwacje chmur, zeszyt 6 miał zawierać rozprawy. Zeszyt pierwszy opracowany został przez zespół pracowników Pa!1stwowego Instytutu Meteorologicznego. Zeszyt drngi opracował

11 Pie11vsza /Jo/ska l1'.):fjl a~va polarna 53 Władysław Łysakowski. Zeszyt trzeci ograniczono tylko do opublikowania materiału graficznego, ogłoszenie szczegółowych analiz (planowanych na kilkaset stron druku) odkładając na później. Zeszyt czwarty opracowany głównie przez Czesława Centkiewicza przy udziale Władysława Łysakowskiego i Stanisława Koi1czaka zawiera jedynie obserwacje i 1ysunki wykonane przez obserwatorów. Również w tym przypadku szczegółowe analizy odłożono na później. Zeszyt piąty miał być opracowany przez Czesława Ccntkiewicza 37 Niestety, ze względów finansowych nie wydano zeszyh1 nr 5 ani 6. Nie opublikowano także zapowiadanych opracowań danych zawartych w zeszytach nr 3 i 4. Pomimo takich ograniczeń wydrukowane rezultaty badań pierwszej polskiej wyprawy do Arktyki były imponujące. Meteorologia. Stacja meteorologiczna zbudowana przez wyprawę na Wyspie Niedźwiedziej miała następujące współrzędne 74 29'5"N, '52"E i położona była na wysokości m n.p.m. Regularne obserwacje rozpoczęto 24 VIII 1932 r jednak niektóre z przyrządów uruchomiono nawet wcześniej - barograf i termograf już 12 VIII. Obserwacje zakończono 15 Vlll 1933 r. Wykonywano je cztc1y razy na dobę, o godzinie I, 7, 13 i 19 GMT. Opracowane wyniki pomiarów wraz z odpowiednimi tabelami opublikowano 38 Magnetyzm ziemski. Obserwacje rozpoczęto prowadzić 1 X 1932 r ale potrzebne kalibracje sprzętu, a także inne nieprzewidziane trudności sprawiły, że dopiero od 14 Xll 1932 r. obserwacje prowadzono regularnie aż do 15 VIII 1933 r. Pomiaiy prowadzono magnetometrem i wariometrami. Wyniki pomiarów składowej poziomej, pionowej oraz deklinacji zostały opublikowane 39 n zaski atmosferyczne. Są to gwałtowne zmiany pola elekttyczncgo na powierzchni Ziemi mające chai aktcr aperiodyczny. Celem rejestracji owych trzasków było wykrycie najważniejszych praw, jakimi się rządzi przebieg częstotliwości tych zjawisk w okolicach podbiegunowych oraz zdobycie informacji o zasięgu zaburzei1 radioatmosfe1ycznych przez porównanie jednoczesnych zapisów kilku stacji na póh1ocy i leżących na niższych szerokościach geograficznych. Obserwacje i rejestracje trzasków prowadzono przy pomocy atmoradiografów. Trzaski atmosfc1yczne rozpoczęto rejestrować 9 VIII 1932 r. Rejestrację zakończono 16 VIII 1933 r. Równocześnie trzaski rejestrowane były w obserwatorium w Legionowie. Oba cykle obserwacji zostały opublikowane 40. Zorza polarna. Obserwacje prowadzano od 6 IX 1932 r. do 4 IV 1933 r. w następujących godzinach doby: 1, 4, 7, ł O, 13, 16, 19, 22 GMTwedług I alternatywy Atlasu Zorzy Polarnej4 1 Jeśli warunki atmosfe1yczne na to pozwalały w przypadkach ciekawszych zjawisk obserwacje przeprowadzano według II alternatywy Atlasu. W dniach, w których spodziewano się zjawisk o większym natężeniu, przy sprzyjającej pogodzie obserwacje wykonywano co minut. Natężenie zjawiska notowano w skali l-4. Wygląd zorzy szkicowano, wykonano także kilka fotografii. Tak zebrane materialy w postaci tabel z opisami w języku polskim i francuskim, iycin i fotografii zostały następnie opubłikowane 4 '.

12 54 P. Ki:ihler Doświadczenia i informacje zdobyte podczas wyprawy zostały wykorzystane w licznych publikacjach, głównie autorstwa Jeana Lugeona. Już w 1932 r. opublikował rezultaty bada1i nad wpływem zaćmienia słoi1ca na radiotrzaski zarejestrowane na Wyspie Niedźwiedziej 43 Opis genezy wyprawy, trudności z jej zorganizowaniem, celów naukowych oraz początkowego jej przebiegu opublikował w 1933 r. 44 W następnym roku ukazały się streszczenia jego dwóch prac na temat radiotrzasków przesłanych Francuskiej Akademii Nauk 15 W tym samym roku opublikował największą objętościowo pracę: tabele ko1ygujące czasy wschodów i zachodów słońca (tabele zmrok owe) obliczone m.in. przy pomocy danych zebranych na Wyspie Niedźwiedziej 46 W 1935 c opisał najważniejsze metody przewidywania pogody i znaczenie dla nich badań nad elektrycznością atmosfe1yczną oraz doświadczei1 wyprawy na Wyspę Niedźwiedzią dla prognozowania pogody w Europie. Ułożył program badawczy dla przyszłej stałej stacji polarnej i wskazał Spitsbergen, jako najlepszą lokalizację dla niej 47. Opublikował także wstępne wyniki niektó1ych badań nad magnetyzmem ziemskim48. W 1936 r. ukazały się wspoll1lliane już poprzednio cztc1y zeszyty Wyników Spostrzeże1i Polskiej H)q1ra11y Roku Polarnego na H)'spie Niedźwiedziej4 9 Były to zasadnicze rezultaty naukowe wyprawy. Oprócz prac stricie naukowych uczestnicy wyprawy na Wyspę Niedźwiedzią publikowali także opisy przebiegu ekspedycji, często nie mające już ściśle takiego charaktcrn, jednakże informujące szersze kręgi czytelników o tym wydarzeniu. Tego typu publikacje spełniały bardzo ważną rolę: uświadamiały społeczeństwu wagę prowadzonych badali i ich wymierne korzyści dla funkcjonowania samego społecze1istwa (np. poprzez udoskonalenie prognozowania pogody) oraz neutralizowały negatywne opinie prezentowane w prasie codziennej (szczególnie krytyczne przed wyjazdem wyprawy, o czym już była poprzednio mowa). Do tego typu publikacji można zaliczyć m.in. Czesława Centkiewicza Polska ekspedycja polarna', Władysława Łysakowskiego Stacja magnetyczna na lfj>.1pie Niedźll'iedzieJ'', czy Stanisława Siedleckiego Polska 11Jprawa polarna 1w wyspie Niedźll'iedzieJ' 2, Trzech z HJ'spy Niedźwiedziej. Uczestnik polskiej ekspedycji polarnej, Krakowianin, p. Stanisław Siedlecki opisuje czytelnikom 1. K. C." swe prace i przeżycia", oraz W górach HJ'spy Niedźll'iedzieJ''. Czesław Centkiewicz i Stanisław Siedlecki prowadzili także prywatne dzienniki. Wtedy to właśnie po raz pierwszy C. Centkiewicz chwycił za pióro'', pisał codzicrmic o wszystkim, co przeżywał i robił. W przyszłości stanic się czołowym polskim pisarzem polarnym. Dzienniki prowadzone przez uczestników wyprawy zostały następnie wydane w formie zbclchyzowanej. W książce l f!) ópa mgieł i wichróll' (1934) 55 Centkiewicz opisuje swój ponadroczny pobyt na Wyspie Niedźwiedziej w ramach II Międzynarodowego Roku Polarnego. Podobnie uczynił Stanisław Siedlecki w książce Wśród polarnych pusty1i Svalbardu (1935) 56 Po drugiej wojnie światowej wyprawa była jeszcze kilkakrotnie wymieniana

13 Pier1vsza 110/ska lv)'fj1.ah 1 a polarna 55 przy różnych okazjach 57 Po ponad dwudziestu latach wyprawa została przyponmiana przez Tygodnik Powszechny", a kilka lat później - przez Gazelę Obserwalom PIHA1' 9 Pierwsza wyprawa do Arktyki pod polską flagą okazała się przedsięwzięciem nad wyraz udanym. Zrealizowano nic tylko cele naukowe, ale i propagandowe. Polska skutecznie i bardzo pozytywnie zaistniała na arenie nauki światowej. Doświadczenia zdobyte podczas tej ekspedycji procentowały jeszcze przez długie lata zarówno jej uczestnikom, jak i całej polskiej nauce. Przypisy 1 Archhvun1 Nauki PAN i PAU (Krakó\v): PAU I-233 (PAU Zarząd. Fundusz Kultury Narodowej )- pismo W. Szafera (br. daty, 1928); PAU (PAU Zarząd. Fundusz Kultu1y Narodo\vej ) - pistno Sekretarza Generalnego PAU do Stanisła\va Michalskiego, dyrektora departa1nentu przy Prezydiu1n Rady Ministrów (Krakó\V, 31 III 1928). 2 \Veyprccht (dost~p I I 2013). 3 A. B. Dobro \V o Isk i: Z po11 1 odu roku polarnego. (A propos de l'annte Polab e).!deja 1Veyprechta i jej realizacja: n1iędzynarodoh'e ka111pa11je polarne i PrLegląd Geograficzny" 1930 t. 10 nr 3/4 s J. Lu g co n: Rok Polarny i"wspólpraca Polski. (L'Annte Polaire et la co/laboration Po/011aise). Przegląd Geograficzny" 1930 t. 10 nr 3/4 s , cyt. s Itnienny skład kotnisji -patrz: J. Lu g co n: Rok Polarny i lvspólpraca Polski... s Skład ko1nisji w 1932 r., gdy powierzyła \Viosną 1932 r. J. Lugcono\vi zorganizo \Vanie \vypra\vy polarnej -patrz: J. L u g e o n: Polski Rok Polarny na IT) 1 spie Niediwiedziej. (L'Annee Polaire Polonaise cl /'I/le des 011rs). Przegląd Geograficzny" 1933 t. 13 nr I s. 1-49, cyt. s C. C e n t k i e \V i c z: P1vf dr Jean Lugeon (H' pie11vszą rocznicę śnlierci - first anniversa- 1)' of his death). Przegląd Geofizyczny" 1977 t. 22 nr 2 s J. Lu g co n: Rok Polarny i H'spólpraca Polski... s ; J. Lu g co n: U11 agi 1 1v sprtnł'ie udziału Polski H' Roku Po/arnytn 1932/33. Biuletyn TowarL.yst\va Geofizyków" 1931nrIs [a n o n i 111], Polska HJ'fH'OH'a do bieguna północnego na czolgach-1j 1 bach. Fantastyczny projekt facho11')'ch" geojlzykóh'. llustro\vany Kurycr Codzienny" 193 l R. XXII nr 118 (Kraków, 30 IV 193 I r.), s Trzeba przyznać, że anoni1nowy autor tej nazwy wykazał się dużą ignorancją \V sprawach biologicznych ufy\vając na projckto\vany pojazd naz\vy ryba". ó,vczcśnie w języku polski1n na oznaczenie pojazdów lądowo-\vodnych funkcjonował już tennin atnfibia" pochodzący od łacińskiej nazwy płazów (An1phibia), a nie ryb (Pisces). 9 (dostęp 10 I 2013 r.) 10 J. Lu g co n: Polski Rok Polarny na IT) 1 spie Niedźu'iedziej... s Tatnże s. 5.

14 56 P. Kohler 11 J. L u g e o n: Polski Rok Polarny na H)'spie Niedźtl'iedziej... s M. Z a I c \V ski, ('zeslau>jacek Centkiewicz ( ). Przegląd Geofizyczny" 1997 R. 42 z. I s. 81} \Vybrana bibliografia dotycząca Stanisła\va Siedleckiego: K. B i r k c n n1 aj c r: In n1en10- ria111. Stanis!aw Siedlecki ( ). Polish Polar Rcscarch" 2002 t. 23 nr 1 s ; K. B i r k c n n1 aj c r: Pożegnanie Sta11ishH1 1 a Siedleckiego na c111e11tarzu lł' lodzi, 18 III 2002 r. Biuletyn Polaniy" 2003 t. 11 s. 7-9; A. Ja h n: Stanislau Siedlecki. Czasopis1no Geograficzne" 1984 t. 55 nr 2 s. 266; A. J a h n, K. B i r k e n 111 aj c r: 80th <1111dversa1y oj Professor Sta1dsłau Siedlecki, Polish Polar Rcscarch" 1991 t. 12 nr 3 s ; P. KO h - I c r: Stanisław Siedlecki ( ) - polarnik, taternik, geolog. Stulecie urodzin. Kwartalnik Historii Nauki i Techniki" 2014 nr 3 s ; R. Kos i f1 ski: Stanisłau' Siedlecki [\\':] GłoH')' podh'au'e/skie, Kraków 1965 s ; S. Ko z I o \V ski: f Osie111dziesięciolecie nestora polskiej geologii - pro_{. dr StanisłaH'a Siedleckiego. Przegląd Geologiczny" 1993 t. 41 nr 2 s ; A. Kr a \V czy k: Osien1dziesięciolecie urodzin StanisłaH'a Siedleckiego. Biuletyn Polarny" 1994 t. 2 s ; A. M a n e c k i: Krako1vskie jubileuszoh'e spotkania z projesore1n Sta11isłau e111 Sied/eckbn. Biuletyn Polarny" 1994 t. 2 s ; A. M a n e c k i: Krakowskie i spitsberge1lskie spotkania ze Stanisłcn1'e111 Siedleckbn. Biuletyn Polan1y" 2003 t. 11 s ; J. Nyk a: Profesor Stanisław Siedlecki. Głos Seniora" 1992 t. 8; J. Ny k a: Prof. Stanisław Siedlecki. Gazeta Górska" 2002 t. 3/2 ( ); Z. R a d w a ń s k a - P a rys k a, H. W. P a rys k i: Wielka encyklopedia tatrza1lska. Poronin 2004; R. \V. Sc hr a n1 111 (red.): Pan1iątko1va księga przyjaźni. Stanisła11 1 Siedlecki. [Poznań] 1992 ss. 276; R. \V. Sc hr a In in: Na 111argi11esie jubileuszu osie111dziesięciolecia StanisłaH'a Siedleckiego. Biuletyn Polarny" 1994 t. 2 s ; R.\V. Sc hr a 1n 111: Stanisław Siedlecki -Siaś Biuletyn Polan1y" 2002 I s ; J. R. Sobczyk: JV kręgu pa111ięci o profesorze Siedlecki111 - czyli te111atyczna ciekawostka pocztowa (Spitsbergen - lipiec 1958). Biuletyn Polarny" 2006 t , s ; M. S y n i a w a: Sta11islln1' Siedlecki, Przyroda Górnego Śląska" 2003, t. 31 s ; J. Szu pryczy ń ski: Na osie111dziesięciolecie Stanislau'a Siedleckiego. Konferencja Ko1nitetu Bada1l Polarnych, H'tlrszawa, 29 X : Nauka Polska" 1993 t. 41 nr 2-3 s ; J. Szu pryczy {1 ski: Osie11ulziesięciolecie urodzin profesora Stanisława Siedleckiego. Przegląd Geograficzny" 1993 t. 65 nr 1-2 s ; J. S zup ryc z y ń s ki: Stanisław Siedlecki (19 ł ). Przegląd Geograficzny" 2002 t. 74 nr 4 s ; J. M. W ę s I a ws k i, W. Mo s k a I, M. Z aj ą cz ko ws k i, S. K \V a ś n i c \V s k i, J. J ez i e r s k i, J. \V i k to r: JVspo111nie11ia o profesorze Sta11isłcnvie Siedlecki111. Biuletyn Polarny" 2003 t. 11 s ; S.M. Z a I c \V ski: Stanisłau' Siedlecki. Założenie Polskiej Stacji Polarnej Hornsund na Spitsbergenie (październik 1956 październik 1958). Biuletyn Polarny" 2003 t. 11 s (a n o n i 1n], Polska H)praH'a Roku Polarnego" H)'rusza zupełnie nieprzygotou ana. Niesłychany skandal lv polslcbn śn iecie naukoh)'lll. Ilustrowany Kuryer Codzienny" I 932 R. XXI II nr 148 (Kraków, 30 V 1932) s S. S i e d l e c ki: Trzech z Hjijpy NiedźH 1 iedziej. Uczestnik polskiej ekspedycji polarnej, Krakoll'ianin, p. Stanisław Siedlecki opisuje czytel11iko111 l K. C." SH'e prace i przeżycia. Ilustrowany Kurycr Codzicnny"1933 R. XXIV nr 40 (Kraków ) s. 5.

15 Pier1vsza 110/ska ll:j'j1ra1va polarna Lcn1er [ dost<;p 1 O I 2013] 18 B. M. Kc i I ha u: Reise i Ost- og Vest-Fitunarkcn san1t til Bceren--Eiland og Spitsbergen i aarene 1827 og Christiania 1831 Johan Krohn, ss O. To re I I, A. E. N o r d e n s k i O I <l: Die sc!hvedischen Expcditionen nach Spitzbcrgen und 88ren -Eiland ausgcfiihrt in dcn Jahren 1861, 1864 und 1868 untcr Leitung von O. Torcll und A. E. NordenskiOld. Jena 1869 H. Costenoble, ss. XIV [dost<;p I X 2012) 21 G.C.L. Bert r a 111, D. La ck: Bear Island. The Geographical Joun1al" 1933 t. 81 nr 1 s n J. Lu g eo n: Polski Rok Polarny na H) spie Niedźu iedziej... dz. cyt. s Pr.Lebieg 'vypra'''y podaję_ za C. Centkic\vicze1n (C.J. Ce n t kie \V i cz: Tf) spa 111gieł i 11 ichró11'. Pie111 sza polska ekspedycja narodowa roku polarnego \Varsza\va 1934 To\V. \Vyd. Rój" ss. 3 I 3). Początko\VY przebieg wyprav.'y opubliko\vał ró\vnicż J. Lugcon (J. L u - g e o n: Polski Rok Polarny na TJ) spie NiedŹłl'iedziej.). Obic te relacje, niestety, różnią siq \V szczegółach. 24 \Vg J. Lu g eo n a. 25 \Vg J. Lu g eo n a. 26 \Vg J. Lu g eo n a. 27 \Vg J. Lu g eo n a. 28 J. Lugeon nie podaje daty, ani czasu odpłynię_cia z Kopenhagi. 29 J. Lu g co n: Polski Rok Polarny na 11~vspie Niedźu iedziej. s. 17. Jo S. Si e d Ie ck i: Fritz Óien z111arł. /\'orlveski toh a1zysz polskich ekspedycji arktycznych. Problemy" 1964 t. 20 nr 5 s Jl \Vg J. Lu g eo n a. Jl \Vg J. Lu g eo n a. JJ \Vg J. Lu g eo n a. 3 ~ J. Lu g co n: L 'r!c/;pse de Soleil du 31 aolit 1932 et le sondage par /es parasites a/1110- spheriques. Co1nptcs rendus hebdon1adaires des sćances de J'Acade1nie des seicnces" (Paris) 1932 t. 195 s [streszczenie pod tym sainy1n tytułe1n zan1ieścił Biuletyn To\varzyst \Va Geofizyków'" \Varsza\vic" 1932 t. 6 s ]. J 5 J. Lu g co n: Polski Rok Polarny na Jl)'spie Niedźlviedziej. s TH i r - p a r: Dzie1J H'Śród t1zech z JJ)'spy Niedź~l'iedziej [nadtytuł: P1zyjazd Polskiej ekspedycji Po/arnq]. Kurjer Poranny" ir 246 (5 IX 1933) s. 3. J 7 J. Lu g co n, C. Ce n t kic w i cz, \V. L y sak owski: TJ)>niki spostrzeże1i polskiej H'.)' prauy Roku Polarnego na JJ)>spie Niedńviedziej. Rt?sultals des obse1vations de /'e.\ptdition polonaise de /'Annte Po!aire d!'!le des Ours. Zesz. I. Fascicule I Meteorologja. A1ćtt?oro/ogie. \Varszawa 1936 Pa{1shvo\vy Instytut Meteorologiczny, ss. VII tabl. 1-5, cyt. s. I-IV. 38 Tatnże. 39 Ta1nże. Zesz. Il. Fascicule Il. Afagnetyz111 zie1nski. Afagnćtisn1e terrestre. Erd111ag11etis111us. \Varsza\va 1936 Pa(1stwo\vy Instytut Meteorologiczny, ss. 73 +plansze 33 + III. 40 Tatnżc. Zesz. III. Fascicu/e III Trzaski at111osfe1j czt1e. Parasites atn1osphćriques. \Varszawa 1936 Pal1st\Vo\vy Instytut Meteorologiczny, ss. 18 +plansze 21 +III. 41 Photographic Atlas of Aurora/ Fonns atld Sche111efor Visual Observations of Aurore. Oslo 1930 The International Gcodetic and Geophysical Union.

16 58 P. Kohler 42 J. Lu g eo n, C. C c n t kie \V i cz, \V. L y sak o \V ski: ll)'lliki :-,pos/jzeże1/... Zesz. IV: Fascicule IT~ Zorza polarna. Aurores polaires. \Varszav,ra 1936 Pat'1st\VO\VY Instytut Meteorologiczny, ss plansze J. L u g e o n: L 'i!clipse de Sol ei{ du 31 aotlt ł J. Lu g eo n: Notice pr /in1i11aire sur l'expćdition Nationale Poloncdse de /'An11će Po/aire a /'ile des Ours. Biuletyn To\varzyshva GeofizykÓ\V \V \Varszav.'ie" 1933 nr 7-8 s ; J. Lu g eo n: Polski Rok Polanl)' na H)'spie Niedźlviedziej. 45 J. Lu g eo n: Les parasites at111osp/jtriques polaires. Cotnptes rcndus l'acadć111ie des Scicnces" (Paris) I 934 t. 198 s. I ; J. Lu g e o n: LocaUsation <i grande distauce des foyers de parasites ~1t111ospheriques sans radiogonio111etre. Co1nptes rendus I' Acade1nic des Sciences" (Paris) 1934 t. 199 s J. Lu g eo n: 'fl1bles crepusculaires donnant l'altitude au zenith des rayons rasants du soleil pour toutes /es latiludes de degree en degree.varsovie 1934 Institut National Meteorologique, SS. XL J. Lu g co n: Sur la n<!cessite d'une station polaire pennanente d'obser\'alions radion1e1eorologiques pour les services de prevision du ten1ps suivi d'un appendice donnant aflnoradiographes et radiogoniographes. \Varsza\va I 935 Palistwo\vy Instytut Meteorologiczny, ss. 96 [opubliko\vane jako dodatek do Biuletynu To\varzyshva Gcofizykó\v \V \Varszawic" 1935 t. 11/12]. Streszczenie pt. O potrzebie założenia stałej polarnej stacji radjo111eteoro/ogicz11ej dla służby p1ze11'idywania pogody. Biuletyn To\varzyshva Geofizykó\v w \Varszawic" 1935 t. ll/12 s. Ił J. L u g e o n: Quelques resultants des tra\'aux de 111agnttis111e terrestre de la Afission Polo- 11aise J /'I/le des Ours pendant!'a1111 e Polaire Rapport succinct adresse dla Co1111nissio11 internationale de n1agnetis111e terrestre et d'electricite atn1ospherique Conf<!rence de filrsovie, \Varszawa 1935 Pat'1shvowy Instytut Meteorologiczny, ss. 11 +tabl Patrz przypisy nr 37, 39, 40 i 42. ~ C.J. C c n t k i ew i cz: Polska ekspedycja polarna. Przegląd Techniczny" 1934 t. 73 nr 17 s \V. L y sak o \V ski: Stacja 111ag11etycz11a na rj)ispie Niedźn'iedziej. \Viado111ości Meteorlogicznc i Hydrograficzne" 1935 t. 15 nr s S. S i e d 1 e c k i: Polska H')'{Jrau a polarna na 'tl'j'spie N;edlwiedziej. Przyroda i Technika" 1933 t. 12 nr 9 s S. Si e d I c ck i: Trzech z Jf) 1 spy Niedźłviedziej... s S. S i cd 1 e c k i: ff' górach Jl)'spy Niedźwiedziej. Tatcn1ik" 1934 t. 18 nr 4 s C.J. C c n t k i e \V i c z: ff5.'spa n1gieł i lt'ichró S. Si e d 1 c ck i: Wśród polarnych pusty1i Svalbardu. \Varsza\va 1935 Pa1'istwo\ve \Vyda\vnicł\vo Książek Szkolnych, ss Np. [a n o n i 1n], Polskie H')ipraH'J' egzotyczne klubu 1Vysokogórskiego PIT. Poznaj Świat" 1949 t. 2 nr 7-9 s J.J. Szczep a II ski: BjOrnOya. (Polska H'J'PJYtwa polarna na Jf)ispę Niedźlviedzią w 1932 i:). Tygodnik Powszechny" 1952 R. Vłll nr 37 (391) (14 IX 1952) s S. \V as i 1 e \V ski: Z odczylóh' inż. C. C'entl..1eH icza o H')ipraH'ach polarnych. Gazeta Obserwatora PIHM" 1955 nr Il s

17 Pier1vsza polska H'.}JJl'aH 1 a polarna 59 Piotr Ko'1/er THE FIRST POLISH POLAR EXPEDITION The International Meteorological Organization at a 1nccting of dircctors of n1etcorological institutes in Copenhagen in 1929, dctennined that the 2nd International Polar Year will be held from 1932 to The Polish National Con1111ittce of the Polar Year dcvcłoped tlucc alternatives of conducting researchcs within the progra1n of IPY II. The altcrnative assu1ning the building of a pennancnt station on Bcar Island and conducting follo,v-up researches during the next year \Vas finally chosen as the accepted option. Due to the li1nited ftnancial resources, 3 persons were selcctcd to participatc in the expedition: Czesła'v Ccntkie,vicz, \Vladysła\v Łysakowski and Stanisław Siedlecki. In the initial period (until 1nid-Septe1nber of 1932), in the expedition there also participatcd Jean Lugeon and Jan Gurtzrnan. The n1edia was initially set against the expedition. The expedition dcparted on 12 July, 1932 fron1 a to\vn oflegiono\vo, near \Varsaw. ft reached Bear Island on August 5, 1932 and lcft on August 18, The ditferent records, collectcd with an extensive a1nount of eftbrt, during the stay on Bear Island 'vere analysed (at least partially) aftcr the explorers retun1cd to Poland. There 'vere four notebooks Rł.sultats des Obseri. ations de I' 1 expłdition polonaise de I' Annke Polaire a I' Ile des Ours and sevcrał other publications printed. The first Polish expedition to the Arctic proved to be an extre1nely successful venture. The scientific and research objcctives wcre ahnost con1plctely fulfillcd. Poland, in a very effectivc and positive \vay, bcca1ne k110\vn in the \Vorld of science. The experiencc gained during this expedition was bearing fn1it for years to con1e both to its participants and to the cntire Polish world of science.