Półserio. Centrum sportowe otwarte. Drudzy na pudle. Uczymy się dla siebie. Gościu, siądź pod mym parasolem! maj, czerwiec 2013 Nr 5/ /2013

Transkrypt

1 Gimnazjum im. Czesława Miłosza w Topoli Królewskiej Półserio maj, czerwiec 2013 Nr 5/ /2013 Drudzy na pudle Centrum sportowe otwarte Gościu, siądź pod mym parasolem! Uczymy się dla siebie

2 2 PÓŁSERIO PÓŁSERIO 3 Witajcie w... Półserio Oddajemy w Wasze ręce ostatni w tym roku szkolnym numer Półserio. Jak zdążyliście zauważyć, nasze pisemko przez jakiś czas przybrało format A3, a to za sprawą platformy Junior Media. Kilka razy mieliście możliwość czytania nas na dużej płachcie papieru. Za darmo. Ale żeby nasza gazetka ukazała się w tej formie, trzeba wygrać konkurs Junior w Druku. Kilka razy z rzędu ta sztuka udawała się nam. I kiedy myśleliśmy, że ostatni egzemplarz zgłoszony do konkursu, był najlepszy, jury nie podzieliło naszego zdania. Zdając sobie sprawę, że fortuna kołem się toczy, postanowiliśmy wrócić do normalnej formy naszego wydawnictwa. Wiemy, że czekaliście na to. Tymczasem oddajemy Wam numer wypełniony tekstami związanymi z życiem szkoły, problemami nastolatków. Postanowiliśmy karty Półserio ożywić większą ilością zdjęć. Z pewnością będzie co poczytać sobie i obejrzeć. Natalia Kacprowicz redaktor naczelna spis treści Drudzy na pudle... 4 Chluba szkoły... 9 Seksualna egzaltacja Goście z przestworzy Dziennikarze Półserio z wizytą u marszałka Cyzelowanie jest jego pasją Uczymy się dla siebie Uczą się, żeby uczyć. Lepiej Gościu, siądź pod mym Wspomnień mała garść Wpuścić chamstwo na strony Opowieść o kapliczce Zakochani są wśród nas Skaner zamiast długopisu Fotogaleria Fakty i kity zajawka Sukcesy 4 Organizatorzy tegorocznej gali Forum Pismaków sprawdzali stan naszych nerwów do samego końca. Wywiad 16 Byłem tak pozytywnie zaskoczony drugim miejscem, a wcześniej samym zaproszeniem na Forum[...] Felieton 10 Toteż szacunek i zrozumienie powinny iść w parze jako punkt widzenia względem homoseksualistów. Komentarz 26 Wielu osobom wszechobecne chamstwo nie przeszkadza, niektórych wręcz cieszy. Ale są tacy, którzy nie chcą [...] w numerze Wizyty 12 Nie omieszkali też poinformować o wyrzeczeniach związanych ze zdobyciem szarży generalskiej. Nowości 29 Skaner, nowy komputer i pracownicy szkoły pochyleni nad kodami kreskowymi do książek. Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i adiustacji tekstów oraz niedrukowania artykułów anonimowych i wulgarnych. Ponadto nie bierze odpowiedzialności za treści zawarte w reklamach. Na Wasze e czekamy pod adresem: polserio@wp.pl lub polserio@vp.pl od 2000 roku Adres redakcji: Topola Królewska 66, Łęczyca WYDAWCA: Gimnazjum im. Czesława Miłosza w Topoli Królewskiej, tel. (24) REDAKTOR NACZELNY: Natalia Kacprowicz ZASTĘPCA NACZELNEGO: Sebastian Gmerek SEKRETARZ REDAKCJI: Zuzanna Bechcińska KOREKTA: opiekunowie SKŁAD: Natalia Kacprowicz ZESPÓŁ: część III A i inni RYSUNKI: Wojciech Popławski FOTO: Sławomir Doniak, Sebastian Gmerek KOLPORTAŻ: Julia Oleska, Ola Kosecka OPIEKUNOWIE: Sławomir Doniak, Barbara Doniak Nakład: 50 egz.

3 4 PÓŁSERIO sukcesy PÓŁSERIO 5 Półserio kolejny raz w gronie najlepszych gazetek szkolnych w Polsce Drudzy na pudle Organizatorzy tegorocznej gali Forum Pismaków sprawdzali stan naszych nerwów do samego końca. W chwili, gdy pojawiło się zwątpienie, w ostatnim z możliwych terminów przyszedł z zaproszeniem do Gdyni, nie do Wałbrzycha, jak co roku. Niestety, mogła pojechać jedna osoba z redakcji. Wybrano redaktor naczelną. Fot.: Jan Głąbiński W czwartek rano, 11 kwietnia, zameldowaliśmy się na dworcu w Kutnie. O godzinie 7.30 wsiedliśmy do pociągu. Czekały nas cztery godziny jazdy, które minęły nadspodziewanie szybko. Gdy dojechaliśmy na miejsce, byliśmy lekko spóźnieni. Szybkim krokiem pokonaliśmy kilkaset metrów i naszym oczom ukazał się nowoczesny kompleks architektoniczny Pomorskiego Parku Naukowo-Technologicznego. Po chwili, poprowadzeni przez jednego z organizatorów po labiryntach pomieszczeń i korytarzy, znaleźliśmy się na warsztatach. W czasie dwóch dni warsztatów wzięliśmy udział w zajęciach poprowadzonych przez Stowarzyszenie Młodych Dziennikarzy Polis, Fundację Nowe Media oraz Fundację Wolnego i Otwartego Oprogramowania, natomiast nauczyciele, pod kierunkiem Marcina Grudnia, poznawali nowe programy edukacyjne oraz wzięli udział w konferencji Kumpel czy władca marionetek?, którą poprowadził prezes

4 6 PÓŁSERIO sukcesy PÓŁSERIO 7 Fundacji Nowe Media Robert Bogdański. Pobyt w Trójmieście był też okazją do małego wypadu na sopockie molo. Pogoda łaskawie sprzyjała spacerowi po plaży. Można było powdychać jodu, tak zbawczego dla naszych płuc. W barze Przystań, położonym niemalże na samej plaży, zatrzymaliśmy się na posiłek. Tam mieliśmy Tradycyjnie już finałową galę poprzedziły warsztaty medialne. Na jednych z nich młodzi dziennikarze zastanawiali się nad cechami opiekuna gazetki szkolnej szczęście spotkać słynnego aktora Andrzeja Chyrę, znanego chociażby z filmów Dług, Komornik czy Katyń. Dostaliśmy od niego autograf dla całej naszej redakcji. Stanął też z nami do zdjęcia. Atrakcją finału okazały się dwie wideokonferencje. Pierwsza z dziennikarzem prasowym i radiowym Dariuszem Rosiakiem, poświęcona pisaniu reportaży. I druga z prowadzącą Rozmowy w toku Ewą Drzyzgą, dziennikarką TVN, która przekazała cenne uwagi na temat sztuki wywiadu. Galę finałową, którą poprowadził Michał Horbulewicz, uświetnił występ kwartetu Ma- Dame. Laureaci otrzymali nagrody w siedmiu kategoriach: gazetki szkół podstawowych, gimnazjów, szkół ponadgim- Podczas spaceru po sopockiej plaży wstąpiliśmy na pyszną rybę do baru Przystań. I tam zamiast ryby (była już gotowa) złowiliśmy autograf Andrzeja Chyry. Aktor zgodził się też na fotografię z nami. Ten mały chłopiec to Damian Miętus z zaprzyjaźnionej gazetki Bez tytułu. nazjalnych, a także reportaże, wywiady, recenzje i fotografie. Najlepszą gazetką ze szkół podstawowych okazał się Kurier dwójki, Dyzio gimnazjalista w gimnazjach, natomiast w szkołach ponadgimnazjalnych bezmyślnik. Naszej redakcji przypadło tym razem

5 8 PÓŁSERIO sukcesy PÓŁSERIO 9 W ogólnopolskim konkursie Forum Pismaków bierzemy udział od czterech lat. Oto nasze sukcesy: 15. edycja 2010 r. III miejsce 16. edycja 2011 r. wyróżnienie 17. edycja 2012 r. III miejsce i nagroda indywidualna dla Mileny Olczak (Pismak Roku 2012) 18. edycja 2013 r. II miejsce miejsce drugie. Miejsce drugie w Polsce. Trzeba przyznać, że są powody do radości. Kolejny raz znaleźliśmy się wśród elity. MAM Forum Pismaków bowiem to zarazem największy i najstarszy w Polsce konkurs gazetek i mediów szkolnych. Zapoczątkowany w roku 1996 w Wałbrzychu przez nauczycielkę języka polskiego Elżbietę Surę, po kilku edycjach lokalnych został w roku 2001 przekształcony w konkurs o zasięgu ogólnopolskim. Od roku 2009 jego organizatorem jest Fundacja Nowe Media. Ona też powołuje jury, które stanowią znakomici fachowcy w dziedzinie mediów. W tym roku byli to m.in.: Dariusz Rosiak, Ewa Drzyzga, Aleksandra Zieleniewska i Robert Bogdański. Tekst: Natalia Kacprowicz Foto: Sławomir Doniak Niemałą atrakcją była wideokonferncja z Ewą Drzyzgą, dziennikarką prowadzącą program Rozmowy w toku Chluba szkoły Do Gimnazjum im. Czesława Miłosza w Topoli Królewskiej uczęszcza kilkuset uczniów. Wśród nich są tacy, którzy szczególnie pracują na dobre imię szkoły. Mowa tu o finalistach przedmiotowych konkursów wojewódzkich. W szkole mamy fantastyczną czwórkę, która w tegorocznych eliminacjach przeszła do finału przedmiotowych konkursów wojewódzkich, organizowanych przez Kuratorium Oświaty w Łodzi. W dziedzinie historii finalistami konkursu zostali Agnieszka Olczak z IIID i Jakub Jasiaczek z IIIA. Z wos-u finalistką konkursu jest Alicja Wróblewska z IIB, a do finału przedmiotowego konkursu z biologii zakwalifikował się Mateusz Szarwas z klasy IIIA. Dotarcie tak wysoko wymagało od uczniów wkładu dużego wysiłku oraz wiele pracy nad swoimi umiejętnościami i swoją wiedzą. To, czego uczy się przeciętny gimnazjalista na lekcji, to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Przygotowania do olimpiady biologicznej kosztowały mnie kilkanaście tygodni ogromnie ciężkiej pracy, braku wolnego czasu, nieprzespanych nocy czy zostawania do późna w szkole mówi finalista Mateusz Szarwas. Przez ten czas przeczytałem wiele notatek, artykułów, podręczników, których treści zdecydowanie wykraczały poza podstawę programową z biologii dodaje. Również reszta finalistów kroczyła trudną ścieżką edukacji, musiała się zatem dokształcać z dodatkowych materiałów. Ci uczniowie mogą się jednak pochwalić wiedzą, której zapewne nie posiada większość dorosłych. Mimo że opanowanie wiedzy niezbędnej do konkursu jest czasochłonne, to niewątpliwie przynosi ono korzyści, np. Mateusz Szarwas udziela wywiadu radiu Eska sprawdzenie swoich umiejętności, szansę zmierzenia się z innymi rówieśnikami, możliwość ubiegania się o stypendium. Mateusz Szarwas wskazuje jeszcze jeden plus. Nie mam co prawda tytułu laureata mówi aczkolwiek miano finalisty otwiera mi poniekąd drogę do dalszej edukacji w jednym z lepszych łódzkich liceów. Chłopiec nie zapomina również o swoim mentorze. Za naszym pośrednictwem dziękuje pani mgr inż. Bożenie Kuś, która, jak mówi, z ogromnym zaangażowaniem i życzliwością wspierała jego działania, motywowała do pracy i podtrzymywała na duchu w chwilach niewiary. Mamy nadzieję, że reszta prymusów dołącza się do podziękowań dla swoich nauczycieli, bowiem bez ich wsparcia i doświadczenia osiąganie sukcesów byłoby niemożliwe. Dobrze, że pośród społeczności gimnazjum znaleźli się uczniowie, którzy chcą swoją wiedzą zapracować na dobry wizerunek szkoły. Życzymy im dalszych sukcesów oraz zachęcamy innych do brania udziału w wojewódzkich konkursach przedmiotowych w latach następnych. Tekst: Sebastian Gmerek Foto: Sławomir Doniak

6 10 PÓŁSERIO felieton PÓŁSERIO 11 Seksualna egzaltacja Wskazówki zegara wciąż biegną, zmieniają się również kartki kalendarza czas nieustannie posuwa się naprzód, a ramię w ramię z nim postępuje cywilizacja. Ludzie stale zmieniają zainteresowania (niegdyś kolekcjonowanie znaczków, dziś kapsli od piwa), tradycje (powstają zupełnie nowe święta, np. Dzień Trzeźwości), kulturę (współczesne muzea sztuki nowoczesnej przedstawiają nie unikatowe i piękne obrazy, lecz przykładowo wystawy prezentujące niepościelone łóżko z przedmiotami codziennego użytku obok lub na przykład dwie puste puszki po coca-coli zgniecione i sklejone razem ale koniecznie tak, by nie było widać kleju), jak i moda co rok projektanci okrzykują trendem inny kolor czy też krój stroju. Jednak największy progres obserwuje się w zachowaniu ludzie stają się otwarci, bezpośredni, jawnie przełamują tematy tabu. Ostatnimi czasy pożądanymi do nagłośnienia przez media stają się rozmaite aspekty dotyczące seksualności człowieka. Poniekąd za sprawą posłanki Grodzkiej operacje zmiany płci znajdują się na językach, podobnie jak jawne deklaracje odmienności seksualnej, których liczba błyskawicznie wzrasta. Obywatele publicznie ogłaszają: Jestem lesbijką/gejem, krzyczą wniebogłosy prośby o tolerancję, a na ulicach organizują pochody i demonstracje. Nierzadko reakcja osób pozostających fot. torbakhopper (CC BY 2.0)) hetero to obrzydzenie. Niemniej jednak jest to odruch bezrozumny. Bowiem wolny człowiek ma o tyle dobrze, że posiada prywatność nikt nie powinien mieć wglądu w jego sprawy osobiste. Dlaczego więc jakiekolwiek osoby trzecie miałyby się interesować tym, jak taki człowiek przejawia swój popęd płciowy oraz kto mu w tym towarzyszy? Toteż wszelaki niesmak powodowany informacją o takowej inności jest bezpodstawny w istocie nie wiemy, do jak bardzo dziwacznych akcji skłania ona istotę ludzką. Oczywisty oddźwięk stanowi również współczucie, ponieważ taka osoba może sprawiać wrażenie nieszczęśliwej i umęczonej. Wszak taki człowiek w pewnym momencie spostrzega swoją inność i bynajmniej nie należy to zapewne do radosnych odkryć, gdyż napotyka on często wrogość, a sam zarazem nie jest w stanie upodobnić się do reszty otoczenia. Owocuje to cierpieniem, niestabilnością psychiczną, przygnębieniem oraz wyczerpaniem. Ponadto przyznanie się przed samym sobą do odmiennej seksualności także wymaga czasu oraz siły. Szczęście i spokój stają się osiągalne dopiero po rozmaitych przeprawach, trwających wcale niekrótko. Toteż szacunek i zrozumienie powinny iść w parze jako punkt widzenia względem homoseksualistów. Wokół pada wiele gorzkich słów o nietolerancji napiętnowana jest strona reagująca. Nie przypadkiem po wpisaniu w jednym z internetowych słowników synonimów hasła homoseksualista, wyszukiwarka odpowiedziała: ciota, cwel, gej, osoba homoseksualna, pedał, pederasta. Jednak mimo wszystko mało kto skupia się na pobudkach, jakie powodują afiszowanie wszem i wobec swojej nietypowej orientacji. Wydaje się, że chodzi o rozgłos i uczestnictwo w popularnych ostatnio kwestiach. Wszak polityka, jak i media upodobały sobie homoseksualizm jako przedmiot dyskusji. Bowiem mało prawdopodobne zdaje się, by takowe publiczne wyznanie miało zapewnić uczucie wolności i swobody. Ludzie przeważnie będą postrzegać tę odmienność jako odstępstwo od normy, choć rzadko kiedy się do tego przyznają. Warto zauważyć, iż bezkrytyczna tolerancja stanowi najpopularniejszą oraz najbardziej wychwalaną postawę. Wypowiedzenie choćby nieznacznego sprzeciwu wywołuje burzę z piorunami. Taki stan rzeczy powoduje, że sprawy przybierają chory wymiar. Tolerancję jak wszystko w życiu powinno się przejawiać z umiarem. Niedopuszczalne jest naiwne zgadzanie się z całością, z prawdą, Nierzadko reakcja osób pozostających hetero to obrzydzenie. Niemniej jednak jest to odruch bezrozumny. jaką serwuje społeczeństwo, bowiem następstwo tego to postawa konformistyczna. Małżeństwa gejów czy lesbijek? Adopcja dzieci przez nich? Liczne przykłady z życia potwierdzają, iż takie kroki wiele by ułatwiły homoseksualistom. Jednak wystarczy trochę inicjatywy, by osiągnąć to samo, lecz innym sposobem. Zdarza się, że w przypadku nagłej śmierci jednego z partnerów drugi nie ma prawa do dziedziczenia majątku po pierwszym. Gdyby zawarto wcześniej związek małżeński, sytuacja byłaby banalnie prosta. Jednakże równie łatwe okazałoby się uprzednie spisanie testamentu i uwzględnienie w nim partnera jako jedynego spadkobiercy. Innym przypadkiem jest pobyt w szpitalu towarzysz życia nie otrzyma informacji o chorym, ponieważ nie jest jego rodziną. Niemniej jednak podpisanie wprzódy konkretnych oświadczeń prawidłowo załatwiłoby sprawę. Z kolei adopcja również pozostaje niedorzecznością, ponieważ dziecko egzystujące w rodzinie homoseksualnej uczy się wypaczonych perspektyw postrzegania świata i siebie w otoczeniu. Wszak, w jaki sposób wujek wytłumaczy dziecku, dlaczego dzieli sypialnię z drugim wujkiem? Wymagałoby to odrobiny gimnastyki. Drugiego człowieka trzeba zrozumieć, szanować i nie dyskryminować. Nie jest wskazana ingerencja w jego prywatność i seksualność. Każdy człowiek jest równy, niezależnie od tego, czemu się oddaje w domowym zaciszu. Priorytetami oceny drugiej osoby powinny być charakter oraz reprezentowane przez nią wartości moralne. Tolerancja pozostaje pozytywna, dopóki nie zamienia się w ślepy konformizm. Milena Olczak

7 12 PÓŁSERIO wizyty PÓŁSERIO 13 O wizycie przedstawicieli polskiego lotnictwa u nas Nietypowi goście, w nietypowy sposób zaproszeni odwiedzili ostatnio nasze gimnazjum. Byli to dyplomowany pułkownik sił powietrznych personelu latającego inżynier Jan Urbaniak oraz generał dywizji Wojska Polskiego Zbigniew Galec. Odwiedzili nas 4 czerwca br. Dlaczego w nietypowy sposób zaproszeni? Bowiem już trzy lata temu p. Aleksandra Bednarska przesłała im zaproszenie, odszukawszy ich najpierw na jednym z popularnych portali społecznościowych. Płk Jan Urbaniak i gen. Zbigniew Galec spotkali się z gimnazjalistami w ramach cyklu Spotkanie z ciekawym człowiekiem. Celem tej wizyty była popularyzacja zawodu pilota oraz prezentacja wyborów życiowych i drogi zawodowej zaproszonych żołnierzy. Obydwaj nasi goście pochodzą ze wsi, urodzili się w 1953r., a poznali w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie, o której już wiele słyszeliśmy od naszego absolwenta Adama Kowalskiego. Goście z przestworzy Obaj mają nietuzinkową osobowość, działają w kole lotników, którego celem jest m. in. szerzenie tradycji lotniczych wśród młodzieży, a lotnictwem interesowali się od dziecka. Jan Urbaniak jako młody chłopak pracował sezonowo przy zbieraniu malin, jednak już wtedy zamiast zrywać owoce, wpatrywał się w szybujące po niebie samoloty, gdyż w pobliżu znajdował się ośrodek szkolenia lotniczego. Nie było to jego jedyne marzenie, pragnął również zostać operatorem filmowym, choć jak sam przyznał nie żałuje, że nie wybrał tej drogi. Ale z filmem się zetknął, gdyż był konsultantem ds. lotnictwa w popularnym polskim filmie pt. Demony wojny. Poznał też wielu aktorów i osobistości m.in. Bogusława Lindę, Cezarego Pazurę, Jerzego Owsiaka czy Lecha Wałęsę. To tylko nieliczne nazwiska sław, z którymi zetknął go los. Interesujący jest również fakt, iż znał się z Ojcem św. Janem Pawłem II. Dowodził transportem papieża w czasie jego pielgrzymki po Litwie i Łotwie oraz uczestni- czył w organizacji wszystkich pielgrzymek Jana Pawła II do Polski. Natomiast początki zawodowe Zbigniewa Galca wyglądały nieco inaczej. Do wstąpienia w szeregi wojska został zachęcony przez pewnego porucznika, który odwiedził jego szkołę. Wielu chłopców uległo porucznikowi i dało się przekonać, wśród nich właśnie przyszły generał Galec. Po latach służby za swe zasługi został wpisany do Honorowej Księgi Ministra Obrony Narodowej. Jan Urbaniak i Zbigniew Galec są bardzo dobrymi przyjaciółmi, już od 40 lat, co było widać m. in. w sposobie zwracania się do siebie, w atmosferze, którą wytworzyli w trakcie spotkania z nami. Opowieści obydwu panów były bardzo ciekawe, zachęcały nie tylko do słuchania, ale i zadawania Skoro Wałęsa spod Płocka został prezydentem, to wy też możecie nim być. pytań. Tych było sporo. Oczywiście pierwsze o zarobki. Na zdj. kolejno od lewej: gen. Zbigniew Galec i płk Jan Urbaniak Generał Zbigniew Galec nie od razu odpowiedział. Zainteresowanych odesłał na stronę internetową choć wyjawił, że doczekał się pensji w wysokości zł. Jednak obaj zgodnie twierdzili, że nie wybrali tego zawodu z myślą o zarobkach. Na pytanie o możliwości kontaktu z rodziną, odpowiedzieli, że na początku prawie w ogóle nie widywali się z rodzinami, teraz mają jednak dla swoich bliskich trochę więcej czasu. Wojskowi przedstawili też plusy bycia wysokim szarżą oficerem, np. generałem. Wskazali m.in. prestiż stopnia, zaszczyty, dość wysoką pensję (choć w innych krajach np. w Niemczech, Stanach Zjednoczonych jest ona ośmiokrotnie większa). Nie omieszkali też poinformować o wyrzeczeniach związanych ze zdobyciem szarży generalskiej. Mówili o ponad 20 latach nauki, ograniczonych kontaktach z rodziną, wielu obowiązkach i ogromnej odpowiedzialności. Panowie przyjechali do naszej szkoły w celu uświadomienia nam, że jeśli ma się marzenia i dąży się do ich realizacji, to można je zrealizować. Nawet jeśli pochodzi się z małej miejscowości, jak oni. Jak stwierdził pan pułkownik: Skoro Wałęsa spod Płocka został prezydentem, to wy też możecie nim być. Tekst: Daria Szczech Foto: Sławomir Doniak

8 14 PÓŁSERIO wydarzenia PÓŁSERIO 15 Zaproszenie naszej redakcji do Urzędu Marszałkowskiego pozwoliło przeżyć prawdziwą dziennikarską przygodę Dziennikarze Półserio z wizytą u marszałka Nasza redakcja została wyróżniona przez Urząd Marszałkowski w Łodzi zaproszeniem na spotkanie z marszałkiem województwa. To miły gest, na który należało odpowiedzieć wizytą. Spotkanie, zwołane 27 maja br. przed południem, przez marszałka województwa łódzkiego, Witolda Stępnia, było związane z obchodami Dnia Dziecka. Marszałek zaprosił 15 redakcji gazetek szkolnych wyróżniających się w różnych konkursach. Naszą gazetę reprezentowali: Zuzanna Bechcińska, Daria Szczech, Sebastian Gmerek i Mateusz Szarwas oraz opiekun Sławomir Doniak. Tematem spotkania była m.in. tworzona w Łodzi Karta Rodziny Wielodzietnej i atrakcje regionu łódzkiego. Bardzo się cieszę, że możemy dzisiaj gościć przedstawicieli 15 szkolnych gazetek z całego regionu. Pragnę pokazać Wam, jak atrakcyjne jest województwo łódzkie i przekonać, że warto z tym regionem związać całe swoje dorosłe życie. Jesteście młodymi dziennikarzami, więc zdobytymi dzisiaj informacjami podzielicie się ze swoimi szkolnymi kolegami i koleżankami mówił do młodych dziennikarzy Witold Stępień. Młodzi redaktorzy przeżyli też prawdziwą dziennikarską przygodę. Uczestniczyli bowiem w briefingu prasowym dotyczącym Karty Rodziny Wielodzietnej. Biorący w nim udział przedstawiciele instytucji kultury podległych samorządowi województwa łódzkiego zaprosili na imprezy organizowane z okazji Dnia Dziecka. Muzea, teatry, filharmonia i inne jednostki kulturalne oferowały 50-procentowe zniżki osobom, które korzystają z wydanej na terenie regionu łódzkiego karty rodziny wielodzietnej. To ukłon w stronę tych, którzy nie boją się mieć dzieci, i jednocześnie tworzenie przyjaznej atmosfery wokół wielodzietnej rodziny. Nasze województwo starzeje się i wyludnia. Stąd pomysł, aby upowszechniać model rodziny, w którym jest co najmniej trójka rodzeństwa mówił na konferencji Witold Stępień. Młodzi ludzie rozwiązali też Zuzanna Bechcińska udziela wywiadu dla telewizji krótki test sprawdzający ich wiedzę o województwie łódzkim. W nagrodę otrzymali upominki. Każda redakcja taszczyła dużej wielkości mapę województwa Sebek Gmerek dla Eski łódzkiego. A na koniec odbyła się prawdziwa sesja fotograficzna. Marszałek był do dyspozycji również naszej redakcji. Nam jednak spotkanie to kojarzy się z bliskim kontaktem z mediami. Stojąca obok nas dziennikarka radia Eska, Elżbieta Piotrowska, poprosiła nas o wywiad. Mieliśmy farta mówi Zuzanna Bechcińska że zainteresowali się nami profesjonaliści. I właśnie, kiedy udzielaliśmy wywiadu dla Eski, czekała na nas Telewizja Polska. Poczuliśmy się wyróżnieni cieszył się Mateusz Szarwas. Dzięki marszałkowi dodał opiekun Półserio. Tekst: Sebastian Gmerek Foto: Sławomir Doniak

9 16 PÓŁSERIO wywiad PÓŁSERIO 17 Cyzelowanie jest jego pasją Od 1999 roku nieprzerwanie pełni funkcję opiekuna szkolnej gazetki Półserio. Na co dzień jest nauczycielem języka polskiego Ze Sławomirem Doniakiem rozmawia Natalia Kacprowicz Gazetka prowadzona jest od początku istnienia gimnazjum. Dlaczego, to właśnie Pan podjął się prowadzenia jej działalności? To był jeden z elementów mojej oferty, którą przedstawiłem ówczesnemu dyrektorowi dopiero co tworzącego się gimnazjum. I rybka połknęła haczyk. Dostałem się do pracy. Mimo iż na stanowisko polonisty było wtedy chyba z sześciu kandydatów. Jak wyglądała pierwsza redakcja? Jak była organizowana praca? To było kilka osób. Chyba z sześć osób. Większe redakcje w szkole nie mają sensu. Czy od początku powstania gazetki była ona zgłaszana do konkursów gazetek szkolnych? Wcale nie. Nikt nie myślał w kategoriach zysków. Chodziło o to, by opisać to, co dzieje się w szkole. To, co dotyczy młodzieży. Trzeba przyznać, że nie było to łatwe. Nie miałem wtedy jako opiekun żadnego doświadczenia. Zacząłem czytać, obserwować, myśleć. Ale nie myślałem o żadnych konkursach. Ważne było to, by ukazała się gazetka, którą polubią czytelnicy. A skąd pomysł na zgłaszanie gazetki do tego typu konkursów? Ja taki pomysłowy nie byłem. Prawdopodobnie przyszedł do szkoły jakiś . Nie pamiętam. Wiem, że w 2004 roku dowiedziałem się o Forum Pismaków. Z internetu. W tym konkursie było coś imponującego. Pomyślałem, że mamy wprawdzie krótką, ale kolorową gazetkę, którą trzeba zgłosić na Forum. I nic. Pozostał wpis o zgłoszeniu. Reszta bez echa. Zresztą bardzo słusznie, bo nasze pisemko miało wiele braków. Jednak było to dobre doświadczenie. Zmusiło bowiem do oceny gazetki, ustalenia jej dobrych i złych stron. Tych złych było więcej. Ostatnio słyszymy, jak wiele sukcesów odnosi redakcja gazetki. Czym one są spowodowane? Ciężką pracą. I studiowaniem wytycznych pomysłodawczyni konkursu, wspaniałej pani Elżbiety Sury z Wałbrzycha. Wówczas należy zapoznać ich z terminem: cyzelowanie, o którym nie mają pojęcia Ponadto lekturą wydawnictw specjalistycznych i ogólną obserwacją prasy, która ukazuje się w naszym kraju. A co się stało z Gimnazjalnymi Żurnalistami, z konkursem wojewódzkim? Co jest? Jest. To trochę dziwny konkurs, a to dlatego, że zwycięzca zobowiązany jest do zorganizowania kolejnej edycji. Nie jest to zajęcie łatwe. Trzeba zadbać dokładnie o wszystko: nagłośnić sprawę, powołać jury, zapewnić nagrody i przygotować całą imprezę. Największym problemem jest zdobycie funduszy. Lepiej jest stanąć na niższym stopniu podium. Dwa lata temu, gdy organizowaliśmy już po raz drugi finał GŻ, zdecydowaliśmy o nieprzystąpieniu. Może to nieskromnie zabrzmi, chcieliśmy odpocząć. Ale trochę nam tęskno do tych ludzi, których poznaliśmy na przestrzeni kilku lat. Mam na myśli dziennikarzy łódzkich gazet: Dziennika Łódzkiego, Expressu Ilustrowanego, Angorki itd. Gazetka zajęła drugie miejsce na Forum Pismaków, a także została wyróżniona w Potędze Prasy. Jest Pan dumny z siebie i z redakcji, że tak prężnie pracuje na sukcesy gazety? Oczywiście. Ten sukces ma wielu ojców. Gazetki nie da się zrobić samemu. A raczej nie warto. To nie powieść ani opracowanie naukowe. Jednak największa zasługa, nieskromnie to zabrzmi, leży w gestii opiekunów. Gdyby nie my, nie byłoby sukcesów. Młodzież ma pomysły, ale trzeba nią właściwie pokierować. Trzeba też odkryć jakieś talenty, potem wykształcić je. Pobudzić do działania, ukazać wyższy cel. Młodzi ludzie bowiem często idą na łatwiznę. Są mało dokładni. Często wydaje im się, że są nieomylni. Wówczas należy zapoznać ich z terminem: cyzelowanie, o którym nie mają pojęcia. Wychowani przez rodziców na wschodzące gwiazdy Lubią świecić bylejakością. A tutaj nie da się byle

10 wywiad akcje 18 PÓŁSERIO PÓŁSERIO 19 czym napaść czytelników i wymagających jurorów. Jak Pan ocenia jury w tym roku? Czy sprawiedliwe ocenia gazetki szkolne czy raczej ma swoich faworytów? Byłem tak pozytywnie zaskoczony drugim miejscem, a wcześniej samym zaproszeniem na Forum, że nie wiem, co powiedzieć. Nie liczyłem na tak wysoką lokatę. Jeśli chodzi o jury, powiem, że jest to najlepszy konkurs pod tym względem. W jego skład wchodzą profesjonaliści. Wystarczy wymienić: Roberta Bogdańskiego, Aleksandrę Zieleniewską, Ewę Drzyzgę, Dariusza Rosiaka. Przecież to fachowcy. Bezdyskusyjni fachowcy. Ponadto Forum posługuje się bardzo czytelnym kryterium, czego nie ma np. w konkursach na platformie Junior Media. Człowiek patrzy na wyniki konkursu i zastanawia się, czym kierują się jurorzy. Odnosi się wrażenie, że chcą przydzielać zwycięstwa na zmianę, by nie być posądzonym o stronniczość. Na Forum jest inaczej. Często zwyciężają ci sami, choć nie jest to regułą. Jednak nie dopatruję się w tym stronniczości jurorów i jednocześnie faworyzowania przez nich kogokolwiek. Są oni naprawdę sprawiedliwi. Nie wszystkie redakcje mogą to zrozumieć i często po jednym nieudanym występie rezygnują. Jak w tej chwili wygląda zespół redakcyjny? Przybliżmy go naszym czytelnikom. To grupa kilku osób. Wystarczy zajrzeć do stopki redakcyjnej. Trafiają się też przygodne osoby, które napiszą jakiś tekst o wydarzeniu, bo akurat brały w nim udział. Zresztą do udziału zapraszamy każdego, kto chce coś powiedzieć. Naprawdę każdego. Wiele osób z zewnątrz woli poczytać Półserio niż lokalne gazety. Przynajmniej ja spotkałam się z taką opinią. Czym można to tłumaczyć? Tym, że Półserio mówi o tym, co najbliższe. Gazeta lokalna ma już szerszy zasięg. Poza tym nasza gazetka trafia do rąk ludzi bezpośrednio związanych ze szkołą, tj. uczniów, ich rodziców i dziadków. A ci ostatni szczególnie chętnie czytają o swoich najbliższych. To jest ten fenomen pisemek o małych zakresie terytorialnym. Wszyscy widzą efekt końcowy w postaci kilkunastu kartek, powiedzmy, zgrabnie poskładanych. A jak jest naprawdę? Czy to takie proste, jakby się wydawało? Nic nie jest proste. Sama wiesz, jak trudno jest znaleźć tematy, potem stworzyć teksty. Takie teksty, by nie były nudne, by nie tylko informowały, ale i działały na emocje, zaciekawiały. Potem trzeba to wszystko posegregować, dobrać materiał zdjęciowy. I pomyśleć nad koncepcją pisemka. To nie jest zwykłe wklejenie tekstu ze zdjęciem na stronę internetową. To praca wieloaspektowa. Tu trzeba umiejętnie i ze smakiem zapełnić strony. Według odpowiednich norm. Całość też wymaga współpracy, a w grupie pracuje się trudniej niż indywidualnie. Nie zawsze ludzie potrafią dotrzymać terminów. Tu ciągle trzeba przypominać. I nauczyć solidności, jak już wcześniej wspominałem. Jakie są jeszcze inne minusy prowadzenia tej działalności? Ciągły brak czasu na wszystko. Bardzo rzadko mam wolne weekendy. Bez przerwy trzeba trzymać rękę na pulsie. I starać się godzić pracę polonisty, a to niezwykłe wyzwanie, bo trzeba gimnazjalistów przygotować do egzaminu, z funkcją opiekuna gazetki. Trzeba ponadto doskonalić się pod względem graficznym, by potem przekazać swoją wiedzę młodemu człowiekowi, który nauczy się wykorzystywać ją w praktyce. Co chciałby Pan na koniec przekazać naszej młodzieży? Może jakąś złotą myśl, a może krótką radę? Sparafrazuję Sokratesa: czym więcej się uczysz, tym więcej wiesz, że mało wiesz. Dziękuję za rozmowę. Uczymy się dla siebie 17 dzień maja był nietypowy dla sześciu uczniów naszej szkoły. Otóż mieli oni okazję uczestniczyć w szkoleniu w ramach projektu Inkubator Młodzieżowych Inicjatyw Obywatelskich z ramienia Fundacji ECORYS. W spotkaniu brali udział: Ola Kosecka i Patryk Królak z 1b, Karolina Jóźwiak i Patrycja Krawczyk z 2d oraz Karolina Stankowska i Ewelina Budner z 2f. Projekt zakłada kształcenie aktywności w różnych dziedzinach życia na terenie klasy i szkoły, a co za tym idzie przygotowanie młodych do wprowadzania działań na rzecz lokalnej społeczności. My zaczęliśmy od spotkania ze specjalistą od informatyki i umiejętności tworzenia stron internetowych. Przed szkoleniem uczestnicy projektu byli lekko zdenerwowani, jednak pan okazał się bardzo miły i szybko wprowadził nas w ciekawy temat zajęć. Aby zacząć pracę, musieliśmy zapoznać się z regulaminem tworzenia stron internetowych. Szczególnie chodziło tu o prawa autorskie, które są najważniejsze dla polityki Internetu. Dowiedzieliśmy się m.in., co jest legalne, a co nie. Poznaliśmy ponadto wiele ciekawych stron potrzebnych do stworzenia własnej, tym razem jeszcze pracy testowej, oraz narzędzi takich, jak: edytory zdjęć i tekstów, legalne źródła do pobierania zdjęć. Członkowie projektu mieli także dużo frajdy z eksperymentowania obrazkami. W końcu nadszedł czas, by wejść do nieznanej nam dotąd części świata informatyki. Mimo początkowych obaw okazało się to zadaniem dość prostym i ciekawym. Poczuliśmy się jak prawdziwi fachowcy. Najgorsze było ustalenie tła, kolorystyki i zdjęć z powodu różnorodności propozycji, natomiast reszta poszła jak z płatka. Oczywiście w swoich pracach musieliśmy umieścić nasze dzieło obrobione graficznie zdjęcie, które na każdej stronie prezentowało się wyjątkowo okazale. Opublikowanie strony nie sprawiło nam żadnego problemu. Teraz efekty naszej pracy można zobaczyć w Internecie. Taka lekcja informatyki z pewnością przyda się wam w przyszłości podkreślał prowadzący. Oczywiście ma rację. Wzbogaciliśmy się o dodatkową wiedzę, która współcześnie, w nieprzewidywalnym, ciągle rozwijającym się XXI wieku, jest niezbędna niemalże w każdej profesji. To nie koniec, w następnym miesiącu czeka nas kolejne spotkanie, na które z niecierpliwością czekamy. Tekst: Ewelina Budner, IIF Foto: Sławomir Doniak

11 20 PÓŁSERIO reportaż PÓŁSERIO 21 Uczą się, żeby uczyć. Lepiej uczyć Długi weekend. Kolejny w tym roku. Większość Polaków, rozwiana po różnych miejscach w kraju, odpoczywa. Uczniowie też mają labę, bo to dzień wolny od zajęć. A nauczyciele? Przyjechali do szkoły, by się uczyć. Wielu gimnazjalistów z naszej szkoły już wie, co to jest ocenianie kształtujące, bo kojarzy im się ze słynnym NA- COBEZU. Od nowego roku szkolnego tę wiedzę posiądą przyszli gimnazjaliści, bowiem rada pedagogiczna przystępuje do kompleksowego programu Ocenianie Kształtujące w Szkole Uczącej Się. 31 maja br. szkolenie dla nauczycieli było pierwszym punktem owego programu, który potrwa dwa lata. To pierwszy krok na drodze do uzyskania przez szkołę Tytułu Szkoły Uczącej Się certyfikatu jakości nauczania z wykorzystaniem OK. Czym jest ocenianie kształtujące? Przede wszystkim zerwaniem z niechlubną tradycją szkoły, według której nauczyciel był kontrolerem tego, co przyswoił sobie jego uczeń. W OK nie ma miejsca na popisy pojedynczych uczniów. To nie teatr jednego aktora. Aktywne uczenie się w parach czy grupach sprawia, że nawet słabsi uczniowie angażują się podczas lekcji, bo stosowane metody zmuszają ich do aktywności. Uczeń nie może ograniczyć się tylko do rejestrowania. Inna kwestia to taka, że uczeń wie, czego się uczyć. I najważniejsze po co się uczyć. Młody człowiek, odpowiednio prowadzony, jeśli wie, że nauczane treści odnoszą się do rzeczywistości, widzi sens uczenia się. Słabsi uczniowie nie powinni się niczego obawiać. Fakt, że nie prześpią lekcji lub zwyczajnie jej nie przeczekają, nie powinien ich przerażać. Będą musieli wypowiedzieć się, ale tak, jak umieją, nie martwiąc się o konsekwencje. Wprowadzamy ocenianie kształtujące po to, byśmy uczyli się wspólnie z uczniami, jak być lepszymi nauczycielami, lepszymi uczniami. Wreszcie po to, żebyśmy odnieśli wspólny sukces mówi Jolanta Kuropatwa, dyrektorka gimnazjum. Wierzę, że działanie to wpłynie na promocję szkoły. Jesteśmy jedną z nielicznych szkół w województwie łódzkim, kto wie, czy nie pierwszą, która mierzy się z tym zagadnieniem. OK wpłynie też na lepsze relacje na linii nauczyciel uczeń, sprawi, że wzrośnie wzajemne zrozumienie, a w efekcie nastąpi podniesienie efektów pracy dodaje. Jak będzie pracował nauczyciel stosujący ocenianie kształtujące? Przede wszystkim określi cele lekcji i sformułuje je w języku zrozumiałym dla ucznia. Ustali wraz z uczniami kryteria oceniania, Nauczyciele podczas pracy w grupach nad formułowaniem celów lekcji i kryteriów sukcesu, czyli tzw. NACOBEZU czyli to, co przy ocenie będzie brał pod uwagę. Zrobi wszystko, by zbudować atmosferę uczenia się. To, schematycznie rzecz ujmując, niektóre z jego działań. A lekcja? To już nie wykład czy popis nauczyciela. Zajęcia będą mieć charakter warsztatowy. To na lekcji będzie dominował uczeń, ale w tym pozytywnym sensie. Miejsce nauczyciela będzie obok ucznia, którego nauczyciel będzie wspierał. I patrzył, by mu pomóc w osiągnięciu celu. To czasem uczeń będzie uczył kolegę. Bo uczymy się lepiej, gdy coś tłumaczymy innym. Tekst i foto: Sebastian Gmerek Słabsi uczniowie nie powinni się niczego obawiać. Fakt, że nie prześpią lekcji lub zwyczajnie jej nie przeczekają, nie powinien ich przerażać.

12 fotoreportaż 22 PÓŁSERIO PÓŁSERIO 23 Gościu, siądź pod parasolem! Słońce świeci, kwitną bzy, a my nadal się uczymy. Choć czasem brakuje nam wiatru we włosach i w żaglach, możemy w zamian nasycić się powietrzem na obydwu długich przerwach. Nasz nowy kompleks rekreacyjno sportowy, który niebawem zostanie oficjalnie oddany do użytku, zgodnie z przeznaczeniem zapewnia nam różne formy relaksu. Imponujących rozmiarów plac zyskał niedawno nowe wyposażenie. Pojawiły się parasole, stoliki i ławki. Można więc nie tylko się opalać, spacerować czy konwersować z kumplami na ławkach, ale i wychłodzić się w cieniu pod parasolami, które dodatkowo chłodzą błękitem swych barw. A jeśli komuś zacznie doskwierać pragnienie, SKP, reprezentowane przez Ib, oferuje pyszną lemoniadę za skromne 50 gr. No i zawsze można kupić jakieś dobre lody w sklepiku. Niestety, czas na przerwach pędzi, niczym sportowcy na krótkich dystansach. I nim się obejrzymy, dzwonek woła nas z powrotem do sal. Nie pozostaje nic innego, jak wrócić na lekcje. Tekst: Monika Góra Foto: Sławomir Doniak SKP przygotował pyszną lemoniadę Miejsca pod parasolami szczególnie upodobali sobie uczniowie z IIa Plac, część składowa kompleksu rekreacyjno-sportowego prezentuje się okazale

13 wspomnienie 24 PÓŁSERIO PÓŁSERIO 25 Wspomnień mała garść Dobiega końca kolejny rok szkolny. Kolejny No, właśnie. Dla mnie jest to już jedenasty. Wraz z każdym staję się mądrzejsza o zdobytą wiedzę, przeżyte chwile czy zawarte nowe znajomości. Koniec roku jest wyczekiwany przez uczniów długo, bo aż przez 10 miesięcy ciężkiej nauki. Podsumowuje ją, a także skłania do refleksji nad minionym czasem. Początki zawsze niosą ze sobą wiele trudności dla każdego człowieka, także dla ucznia. Nowa placówka, nowi koledzy, nowi nauczyciele, nowe zasady określające porządek w szkole i szereg innych nowych rzeczy. Jest to także rok, w trakcie którego, jako absolwentka, chętnie wspominam gimnazjum. Czas pobytu w nim był niezwykłym czasem. Ważną rolę odgrywało oczywiście wyposażenie czy liczne pomoce naukowe ułatwiające naukę, ale przede wszystkim liczyła się atmosfera między uczniami, a także więź, która łączyła uczniów i nauczycieli w ciągu trzech lat nauki. Istotne znaczenie w tej kwestii odgrywały uroczystości, wycieczki oraz wspólnie realizowane projekty pozostawiające wiele wspomnień. Analizując nową rzeczywistość, dochodzę do wniosku, że zmieniło się niemal wszystko: począwszy od drogi do szkoły, a skończywszy na liczbie okresów klasyfikacyjnych. Gdy w pierwszych dniach września tego roku szkolnego jechałam rano do szkoły, a autobus zamiast skręcić w lewo i wjechać na teren gimnazjum, pojechał, zgodnie z planem, prosto do Łęczycy, ogarnęło mnie dziwne uczucie. Powoli docierała do mnie świadomość, że już pewien etap życia jest za mną. Obecnie zamiast trzech okresów klasyfikacyjnych mam dwa, jednak nowością dla mnie jest średnia ważona, która wymaga systematycznej nauki. Na korytarzach w nowej szkole otoczyli nas nieznani, starsi koledzy, dlatego podczas pierwszych przerw spotykaliśmy się w znanej nam grupie i wymienialiśmy się wrażeniami o nowej klasie. Poruszaliśmy tematy, które sprawiały nam przyjemność, zmuszały do śmiechu. Często właśnie był to czas spędzony w gimnazjum. Przytaczane przez nas historie ułatwiały trudne początki w nowej szkole. Nauka w gimnazjum dostarczyła mi wielu doświadczeń. Były to trzy pracowite lata. Wszelkie dodatkowe działania: praca w gazetce, realizacja projektów czy udział w konkursach wymagały ode mnie zaangażowania. Ale po czasie świadomie mogę stwierdzić: Było warto! Niewiele osób zdaje sobie sprawę z faktu, ile poświęcenia wymagała praca w gazetce. Ale także niewielu pomyśli, jak wiele radości i korzyści przyniosła. Wyjątkową pamiątką tamtego okresu pozostaną profesjonalne legitymacje dziennikarskie. Niełatwo też zapomnieć o kolegiach redakcyjnych, na których w znajomym gronie i miłej atmosferze pracy dokonywaliśmy ustaleń dotyczących kolejnego numeru Półserio, realizowaniu projektu internetowego wydania gazetki Junior Media oraz wyjazdów po odbiór nagród. Przyniosły one zarówno wiele nowych znajomości i wrażeń. Wiele wysiłku wymagały także różnorodne projekty realizowane w szkole, od nagrania słuchowiska radiowego, przez oznaczenie roślin na terenie szkoły, opis miejsc naszej okolicy, które warto ocalić od zapomnienia, aż do stworzenia koncertu muzycznego ze starymi utworami Stara redakcja wraz opiekunką chwali się legitymacjami prasowymi. w nowych aranżacjach. Godziny pracy przyniosły wspaniałe rezultaty, m.in. płyty ze słuchowiskiem, etykiety, albumy oraz wiele zdjęć i filmików uwieczniających nasze starania. A doświadczenie i dodatkowe umiejętności nabyte w czasie realizacji kolejnych projektów stanowią wartość bezcenną Wszystkie wymienione kwestie i wiele jeszcze innych sprawiają, że zawsze gimnazjum będzie miejscem mile przeze mnie wspominanym. Teraz pozostało dobrze reprezentować szkołę. I jeszcze jedno. Podziękować wszystkim nauczycielom za trud i poświęcenie. Szczególne zaś podziękowania należą się opiekunom gazetki, którzy wpajali nam dociekliwość i odpowiedzialność oraz pomagali rozwijać umiejętności. Joanna Kruszyniak Współpraca z opiekunami dała nam wiele satysfakcji. Może to dobry prognostyk przyszłej kariery dziennikarskiej kogoś z nas.

14 komentarz 26 PÓŁSERIO PÓŁSERIO 27 Wpuścić chamstwo na strony W czasach globalizacji, powszechnej komputeryzacji oraz cyfryzacji niemalże każdej dziedziny ludzkiego życia możemy zaobserwować dość zróżnicowane zachowania homo sapiens, aczkolwiek nieczęsto potwierdzające tezę, że człowiek potrafi godnie reprezentować swój gatunek. Czasami warto się zastanowić, czy postęp technologiczny niesie za sobą także rozwój mentalny ludzi? Internet, bo właśnie o nim będę pisał, jest rodzajem medium, w którym dość łatwo ukryć pod nickami czy avatarami swoją prawdziwą tożsamość. I co w związku z tym? Odpowiedź jest dość prosta: hulaj dusza! Właśnie! To w Internecie możemy bardzo często obserwować chamskie zachowania i komentarze skierowane do innych internautów. A kiedy to się zaczyna? Już w domu (ukochany skarb nie może czuć się wykorzystywany, wszystko mu wolno), potem w szkole, kiedy młody człowiek chce zaistnieć, popisać się przed kolegami czy po prostu zażartować. Młodzi mają jednak dość specyficzne poczucie humoru, na przykład potrafią domofonem zadzwonić do mieszkania nauczyciela i w trosce o jego dobre samopoczucie zadać mu kilka pytań. Oczywiście radość nieopisana, a jaka popularność w kręgach przyjaciół, którym później opowiada się ubarwioną wersję wydarzeń. Internet to kolejny przykład aktywności, szczególnie młodych. Potrafi dostarczyć wiele zabawy. Ostatnim krzykiem mody wśród internautów jest nałogowe komentowanie zdjęć i filmików swoich ulubionych lub też mniej ulubionych artystów. Wdając się w ciekawe konwersacje między sobą, ukryci pod nickami imitującymi nazwiska sławnych osób, wirtualne imiona średniowiecznych władców europejskimi czy nawet godnościami faraonów sprzed kilkudziesięciu wieków, komentują, odpowiadają, obrażają cały świat. Wielu osobom bardzo łatwo przychodzi krytykowanie, a wręcz obrażanie innych. Takie osoby nazywa się hejterami. Przypuszczam, że są to zazwyczaj ludzie, którzy w życiu nic nie osiągnęli lub jeszcze są za młodzi na to, by do czegoś dojść. Zaistnieć w sieci, zdobyć popularność chciałby jednak każdy. Bulwersuje fakt, że nie odnosi się ona do jakiejkolwiek działalności artystycznej, tylko do tego, kto wymyśli głupszy tekst. Dodatkową zachętą do takiej pracy jest anonimowość, jaką zapewnia Internet. I zaczyna się wojenka polsko -polska. Gimnazjaliści są ekspertami w tym fachu. Chamstwo, rozpowszechnianie różnorodnych zdjęć, wpisów, fotomontaży to chleb powszedni ich życia. Komentarze pełne bluźnierstw już nikogo nie szokują, nawet wzorowe uczennice i uczniowie pozwalają sobie na niewybredne słownictwo. Dla szkoły mają drugą twarz. Technika faktycznie dostarcza człowiekowi wiele możliwości komunikacji. Tylko żeby być świadomym i kulturalnym uczestnikiem stron i portali internetowych, najpierw trzeba dorosnąć, nauczyć się odpowiednio z nich korzystać. Wielu osobom wszechobecne chamstwo nie przeszkadza, niektórych wręcz cieszy. Ale są tacy, którzy nie chcą być zewsząd bombardowani wulgarnością wypowiedzi. Warto o nich pomyśleć i wznieść się na wyżyny rozrywki, pozbyć się prostactwa, zaprezentować bardziej wysublimowane poczucie humoru. A na koniec w Internecie nie jest się anonimowym w 100%. Bartek Kasierski, IIIB opowiadanie Opowieść o kapliczce Ja, wiatr. Niemy, niezauważalny i wieczny świadek rzeczywistości. Nie mam domu albo raczej cały świat jest moim domem. Wiele już słyszałem, wiele widziałem. Nawet najmniejsza kraina nie jest mi obca. Ostatnio szumiałem w Polsce. Leciałem szybko, ścigałem się z ptakami. Nagle, zmęczony, przystanąłem obok wiejskiej kapliczki. Byłem w Kozubach, niedaleko Łęczycy. Kapliczka, wcale nie jakaś niezwykła, zaintrygowała mnie. Stała skromnie, otoczona aureolą boskości, po cichu obserwując okolicznych ludzi. Pozłacany obraz zamyślonej i odrobinę smutnej Matki Boskiej wyróżniał się na tle białej, niewysokiej budowli, stojącej na lekkim wzniesieniu. Czyjeś troskliwe ręce otoczyły wspomniany wizerunek Maryi różowymi kwiatkami i przyniosły wiosenny bukiet do wazonu. Wokół kapliczki, w rogach niskiego płotu, rosły wiecznie zielone iglaki. Wierzchołek kapliczki wieńczył krzyż najbardziej wyrazisty symbol katolików. W powietrzu unosił się zapach wiosny i słońca. Zadumany, stanąłem na kamiennym progu, tuż przy furtce i zacząłem wpatrywać się w oblicze Maryi. Ile modlitw zmówiono w tym miejscu? Ile zaśpiewano pieśni, litanii? Ile razy ktoś tu się śmiał czy płakał? Ile razy mijali tę skromną kapliczkę wracający do domów ludzie? Na kapliczce czas zmazał wyrytą datę. Usłyszałem tylko, że postawili ją po II wojnie światowej okoliczni mieszkańcy dla chwały Boga i Maryi. Później przez dekady dbali o nią i modlili się przy niej, kapliczka stała się częścią ich codzienności. Jednak cóż, czas leci. Nikt, nawet ja, nie jestem w stanie go dogonić. Świat idzie do przodu, ludzie się zmieniają W pewnej chwili zauważyłem, że ostatnia długa i śnieżna zima pozostawiła swój ślad na tej skromnej kapliczce. Biała farba zaczęła gdzieniegdzie odpadać, mróz zniszczył wstążki, niektóre kolory wyblakły. Ale nic nie szkodzi. Niedługo maj, miesiąc maryjny. Mieszkańcy przyjdą, pomalują, naprawią. Porozmawiają z sąsiadami. Zaśpiewają litanię i kilka pieśni, zanosząc Bogu swe troski i radości, podobnie jak czynili to ich przodkowie przez wiele lat. Rozkwitnie pobliski fioletowy bez. Cicha, wiejska kapliczka nie zostanie zapomniana. Zamyślony, poleciałem w dal z bocianami. Tekst i foto: Monika Góra

15 krytycznym okiem Zakochani są wśród nas Słowa popularnej piosenki mówią: Zakochani są wśród nas, zakochani pierwszy raz, tak po prostu bez pamięci zakochani. Mają po 20 lat, mają swój beztroski świat, a odnosząc się do naszej szkoły, należałoby zmienić w nich jeden, drobny szczegół. Mają po 14 lat Chyba nie tylko z powodu zaawansowanej wiosny, bo na korytarzach szkolnych już wcześniej dało się spotkać kilka zakochanych par, mamy wybuch miłosnych uniesień. Część z zapatrzonych w swoje wnętrza z klas IIIE i IIC na miejsce schadzek szczególnie upodobała sobie zakątek na parterze przy drzwiach prowadzących do podstawówki. Innym ulubionym miejscem stała się czytelnia. Tu dość często można spotkać przedstawicielki klasy IIIG. Chyba nie przychodzą tam z wielkiej miłości do książek ani pań bibliotekarek. Może magnesem jest nowy pan bibliotekarz? Kto wie? Nikt nie ma nic przeciwko uczuciom, bo przecież miłość jest piękna. Każdy człowiek, niezależnie od wieku, marzy o fascynacji drugim człowiekiem, czystym, szlachetnym uczuciu uskrzydlającym każdego z nas. Jednakże sposób, w jaki niektórzy obnoszą się ze swoją miłością, jest co najmniej niestosowny. W końcu szkoła to miejsce publiczne, w którym nie przystoi uczniom, żarto- Fot. jose.jhg (CC BY-NC-SA 2.0) bliwie ujmując zagadnienie, błądzić dłońmi po wszystkich wystających elementach ciała partnera. Poza tym WIECZNA miłość gimnazjalistów trwa góra dwa miesiące, w najlepszym układzie. Najgorsze jest to, że gimnazjaliści na każdym kroku obwieszczają swoje uczucie całej społeczności szkolnej w sposób znacznie odbiegający od przyjętych społecznie norm. A co po zakończeniu gorącego związku? Może wstyd, że pozwoliłam chłopakowi na zbyt wiele. Znakiem dzisiejszych czasów jest również coraz częstsze prowadzenie związków w sieci lub przez SMS-y. Wiele nastolatków zamiast spotkać się ze swoimi miłościami w realu, woli popisać z nimi na gg lub na facebooku. Nie jest to normalne, jednak moi rówieśnicy coraz częściej wybierają wirtualny świat, również świat uczuć. Na szczęście są oczywiście i tacy, których łączy uczucie dłużej niż przysłowiowe dwa tygodnie, ich znajomość nie kwitnie w sieci, a do szczęścia niepotrzebna jest im zmiana statusu na fb. Nie okazują swojej miłości, całując się i obłapiając na każdej przerwie. Naprawdę im na sobie zależy. Szanują siebie i innych. Daria Szczech nowości 28 PÓŁSERIO PÓŁSERIO 29 Skaner zamiast długopisu Czerwiec. Koniec roku. Nawet niezbyt wnikliwe oko jest w stanie zauważyć zmiany. Pięknie odmalowane klasy, w planach barwne korytarze i odnowione gazetki ścienne, a ściany uzupełnione o kolejne dyplomy osiągnięć. Po lewo na dolnym korytarzu czytelny napis: Międzyszkolne Centrum Informacji. Wchodzimy do środka. Tu malowanie odłożono na ferie zimowe. Wypożyczamy książki. Myśląc o MCI, od razu nasuwa nam się obraz: dziewięć podstarzałych już komputerów stacjonarnych, dwie panie siedzące przy biurku mozolnie notujące coś na kartkach i ściana z metalowymi szafami, w których pełno różnorodnych książek. Ale już niedługo powinniśmy odświeżyć ten uproszczony obraz. Otóż w progi naszego centrum informacji wkradła się nowoczesność. Skaner, nowy komputer i pracownicy szkoły pochyleni nad kodami kreskowymi do książek. Oto codzienny widok, który można oglądać na przerwach. A wszystko przez nowy system wypożyczania książek. Otóż wymieniony powyżej system to w dużym stopniu znaczne ułatwienie pracy szkolnych bibliotekarzy. Każdy, kto chciałby wypożyczyć książkę, będzie mógł niemalże samemu obsłużyć się; wziąć wybraną książkę z półki, podstawić ją pod czytnik po wcześniejszym okazaniu specjalnej legitymacji elektronicznej karty czytelnika. Czy ułatwi to funkcjonowanie MCI? Z całą pewnością tak. Przede wszystkim skróci kolejki, które czasami tworzą się podczas przerw, a co za tym idzie uprości procedury wypożyczania książek. Nauczycielom ponadto łatwiej będzie robić przeróżne statystki. Wygląda na to, że wysiłek nad unowocześnieniem sposobu wypożyczania woluminów się opłaci. Nasza biblioteka posiada już w pełni skatalogowany księgozbiór w wersji elektronicznej. Teraz w każdej książce znajduje się kod kreskowy, pod którym zaszyfrowane są takie informacje, jak tytuł, autor, numer książki, UKD, wydawnictwo. Jak to działa? Otóż przy wypożyczaniu książki, kod kreskowy umieszczony na każdej z nich będzie rozpoznawany przez czytnik podłączony do komputera, informacje o książce i dacie jej wypożyczenia będą zapisywane na elektronicznej karcie czytelnika. Przy zwrocie wypożyczonych pozycji system rejestruje datę zwrotu i zaznacza brak obciążeń na koncie bibliotecznym. Tekst: Natalia Kacprowicz Foto; Sławomir Doniak

16 30 PÓŁSERIO fotogaleria PÓŁSERIO 31 Centrum sportowe otwarte dniu 7 czerwca 2013 roku odbyła się uroczystość W otwarcia centrum sportowego przy Gimnazjum im. Czesława Miłosza w Topoli Królewskiej. Uczestniczyli w niej liczni goście, m.in. łódzki wicekurator oświaty Konrad Czyżyński, dyrektor Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej Danuta Zakrzewska, przedstawiciele Urzędu Marszałkowskiego w Łodzi oraz Starostwa Powiatowego w Łęczycy. Wśród zaproszonych znaleźli się także prezydenci i burmistrzowie miast, wójtowie, przewodniczących rad miast, gmin i radni. Nie zabrakło ponadto przedstawicieli duchowieństwa, dyrektorów szkół z terenu gminy i powiatu oraz przedstawiciele straży pożarnej, policji i wojska. Po części oficjalnej zaproszeni goście mogli obejrzeć spektakl, którego tematykę stanowiły wszelkie zabiegi decydentów i wykonawców zmierzające do powstania obiektu i w późniejszej fazie jego otwarcia. Całość, osnuta wokół motywu dobra i zła, dała możliwość zaprezentowania przez gimnazjalistów ich umiejętności aktorskich, tanecznych i wokalnych. I jak w każdej baśni dobro zwyciężyło. Tekst: Natalia Kacprowicz Foto: Sławomir Doniak

17 fakty i kity