Zofran zapobiega również wymiotom okresu okołooperacyjnego.

Transkrypt

1

2 ZOFRAN iniekcje 2 mg/mi: ampułki po 2 mi zawierające 4 mg ondansetronu (w postaci dwuwodnego chlorowodorku) w wodnym roztworze do podawania dożylnego. Ampułki po 4 mi zawierające 8 mg ondansetronu (w postaci dwuwodnego chlorowodorku) w wodnym roztworze do podawania dożylnego. ZOFRAN tabletki 4 mg: żółte, owalne tabletki powlekane, z wyrytym po jednej stronie napisem "GLAXO" i po drugiej -,,4". Każda tabletka zawiera 4 mg ondansetronu (w formie dwuwodnego chlorowodorku). ZOFRAN tabletki 8 mg: żółte, owalne tabletki powlekane, z wyrytym po jednej stronie napisem "GLAXO" i po drugiej -,,8". Każda tabletka zawiera 8 mg ondansetronu (w formie dwuwodnego chlorowodorku). Zaleca się stosowanie Zofranu w celu zapobiegania i hamowania nudności i wymiotów występujących w związku z chemioterapią i radioterapią nowotworów. Zofran zapobiega również wymiotom okresu okołooperacyjnego. Ondansetron jest silnym, wysoce specyficznym antagonistą receptorów serotoninowych typu 3 (5HT 3 ). Promieniowanie jonizujące oraz cytostatyki mogą powodować uwalnianie serotoniny (5HT) w jelicie cienkim, zapoczątkowując tym samym odruch wymiotny w następstwie pobudzenia poprzez receptory 5HT 3 dośrodkowych włókien nerwu błędnego. Ondansetron blokuje inicjowanie tego odruchu. Pobudzenie włókien dośrodkowych nerwu błędnego może także powodować uwalnianie serotoniny w area postrema, zlokalizowanej na dnie IV komory. Może to wywołać wymioty także na drodze pobudzenia centralnego. Tak więc, działanie ondansetronu hamujące nudności i wymioty spowodowane chemio- i radioterapią wynika z jego antagonistycznego wpływu na receptory 5HT 3 neuronów znajdujących się zarówno w obwodowym, jak i centralnym układzie nerwowym. Jakkolwiek mechanizm działania ondansetronu w wymiotach okresu okołooperacyjnego jest nieznany, to jednak wydaje się wysoce prawdopodobnym, iż nie różni się od opisanego powyżej mechanizmu. Nie wykazano w przeprowadzonych testach psychomotorycznych, aby ondansetron upośledzał wykonywanie czynności bądż wykazywał działa nie sedatywne. Ondansetron nie zmienia stężeń prolaktyny w osoczu. Dorośli: Siła wymiotnego działania różnych leków cytostatycznych zależy od samego leku, dawki, w jakiej był zastosowany i ewentualnie od wspólnego działania leków i promieniowania jonizującego stosowanych w skojarzonym leczeniu przeciwnowotworowym. Droga podania i dawki Zofranu powinny więc być dobierane indywidualnie. Podaje się najczęśc iej od 8 do 32 mg Zofranu na dobę, zgodnie z prezentowanymi poniżej schematami:

3 Glaxo Typowa chemio- i radioterapia przeciwnowotworowa: Dla większości chorych wystarczające jest podanie Zofranu w dawce B mg w powolnej iniekcji dożylnej, bezpośrednio przed rozpoczęciem chemio- bądź radioterapii lub doustne podanie B mg Zofranu na 1-2 godziny przed rozpoczęciem leczenia, a następnie - niezależnie od drogi podania pierwszej dawki - po 12 godzinach podanie tabletki B mg. W związku z możliwością wystąpienia wymiotów opóźnionych, jeżeli istnieje taka potrzeba, Zofran należy podawać doustnie B mg 2 razy dziennie do 5 dni po chemio- lub radioterapii. Leczenie cytostatykami o wysokim potencjale wymiotnym: Dorośli: Podczas leczenia preparatami, takimi jak np. cisplatyna, które u niemal wszystkich chorych wywołują wymioty, wykazano wysoką skuteczność leczenia Zofranem w czasie pierwszych 24 godzin, dla trzech alternatywnych sposobów jego podania: - pojedyncza dawka B mg Zofranu, podana jako powolna iniekcja dożylna bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia, - dawka B mg Zofranu, podana powoli, dożylnie, bezpośrednio przed rozpoczęciem chemioterapii, a następnie dwukrotnie powtórzona w odstępach 2-4 godzinnych lub następujący po pierwszej dawce stały wlew dożylny z prędkością 1 mg Zofranu/godzinę, przez 24 godziny, rozcieńczona w mi soli fizjologicznej dawka 32 mg Zofranu podana w 15 minutowym wlewie dożylnym bezpośrednio poprzedzającym właściwe leczenie. Wybór odpowiedniego schematu powinien być uzależniony od przewidywanej siły wymiotnego działania leku (leków). Przeciwwymiotny efekt działania Zofranu może być zwiększony przez jednoczesne, dodatkowe podanie dożylnie 20 mg Dexamethazonu (w formie fosforanu sodu), również bezpośrednio przed rozpoczęciem chemioterapii. W celu zapobiegania nudnościom i wymiotom występującym po pierwszych 24 godzinach należy podać Zofran doustnie w dawce B mg dwa razy dziennie, w ciągu kolejnych 5 dni. Dzieci: Zofran stosowany jest w pojedynczej dawce 5 mg/m' dożylnie, bezpośrednio przed rozpoczęciem chemioterapii, i następnie podany w dawce 4 mg doustnie po 12 godzinach od pierwszej dawki leku. W razie potrzeby, leczenie Zofranem winno być kontynuowane w dawce 4 mg doustnie, w odstępach 12-sto godzinnych w ciągu kolejnych 5 dni. Osoby w podeszłym wieku: Ponieważ Zofran jest również dobrze tolerowany przez osoby w wieku powyżej 65 r. życia, zasady stosowania leku (dawki, ich częstość) nie ulegają zmianie, w porównaniu z dwiema poprzednimi grupami chorych. Nudności i wymioty okresu pooperacyjnego. Dorośli: Dla zapobiegania nudnościom i wymiotom okresu pooperacyjnego, Zofran może być stosowany doustnie w dawce B mg na godzinę przed wprowadzeniem pacjenta do znieczulenia i następnie w B-godzinnych odstępach, jeszcze dwa razy w dawce B mg. Inną formą podania leku

4 może być powolna dożylna iniekcja 4 mg Zolranu w czasie wprowadzania do znieczulenia. W okresie pooperacyjnym, z powodu nasilonych nudności i wymiotów Zolran może być podawany w lormie wolnej iniekcji dożylnej, w dawce 4 mg. Dzieci: Dotychczas nie pojawiły się doniesienia o leczeniu Zolranem pooperacyjnych wymiotów u dzieci. Osoby w podeszłym wieku: Liczba doniesień dotyczących leczenia pacjentów w podeszłym wieku jest niewielka. Chorzy z niewydolnością nerek i wątroby: Chorzy z niewydolnością nerek: Zarówno dawki, jak i odstępy między nimi oraz droga podania Zolranu nie ulegają zmianie. Chorzy z niewydolnością wątroby: Niewydolność wątroby powoduje zmniejszenie klirensu Zolranu i tym samym wydłużenie okresu jego półtrwania. W takich przypadkach nieprzekraczalną dawką dobową Zolranu jest 8 mg. Ciąża: Nie ma doniesień na temat stosowania Zolranu u kobiet ciężarnych. W badaniach na zwierzętach nie wykazano działania teratogennego. Lek nie powinien być jednak stosowany w okresie ciąży. Karmienie piersią: U szczurów wykazano, że ondansetron jest wydalany z mlekiem. Dlatego zaleca się, aby matki przyjmujące Zolran nie karmiły niemowląt piersią. Mogą wystąpić następujące działania niepożądane: uczucie "uderzenia krwi" do głowy lub "gorąca" w nadbrzuszu, bóle głowy, oraz sporadycznie notowane, niespecyliczne i przejściowe podwyższenie aktywności aminotransieraz. Ondansetron przedłuża czas pasażu jelitowego i może powodować tym samym zaparcia. Wyjątkowo donoszono o występowaniu odczynów analilaktycznych na lek. Jak dotychczas istnieje mało doniesień o przedawkowaniu ondansetronu. Obserwowano dwóch pacjentów, którzy otrzymali dożylnie 84 mg i 145 mg. Nie wymagali oni dodatkowego leczenia i zgłaszali tylko nieznaczne dolegliwości. W przypadku podejrzenia o przedawkowanie leku, należy stosować leczenie objawowe. Ampułki z Zolranem należy chronić przed światłem. Nie wymaga się żadnych innych środków ostrożności. Nie powinno mieszać się w jednej strzykawce ondansetronu z innymi lekami. Nie wolno także wyjaławiać

5 ampułek w autoklawie. Zolran powinien być rozpuszczany tylko w podanych poniżej płynach infuzyjnych: 0,9% roztwór chlorku sodowego do wlewów dożylnych S% roztwór glukozy do wlewów dożylnych 10% roztwór mannitolu do wlewów dożylnych roztwór Ringera do wlewów dożylnych 0,3% roztwór chlorku potasowego i S% glukozy do wlewów dożylnych 0,3% roztwór chlorku potasowego i 0,9% chlorku sodowego do wlewów dożylnych. Roztwór Zolranu powinien być przygotowany bezpośrednio przed podaniem choremu. Wykazano, że przechowywany w lodówce lub w temperaturze pokojowej jest trwały przez 7 dni. Roztwory Zofranu w 0,9% soli fizjologicznej i S% roztworze glukozy są trwałe w naczyniach do wlewów ze szkła typu 1, polietylenu oraz w strzykawkach polipropylenowych. Interakcje z innymi lekami: Ondansetron może być podawany przez wspólny zestaw do wlewu dożylnego z innymi lekami, pod warunkiem że stężenie ondansetronu mieścić się będzie w granicach: fig/mi (rozcieńczenie 8 mg Zolranu w objętości od SOdo SOOmi płynu), a stężenie innych leków nie będzie przekraczało wartości podanych poniżej: Cisplatyna roztwór o stężeniu do 0,48 mg/mi (tj. 240 mg/soo mi) podany w ciągu 1-8 godzin. 5-Fluorouracyl roztwór o stężeniu do 0,8 mg/mi (2,4 g/31 lub 400 mg/soo mi) podany z szybkością do 20 mi/godz. (SOOml/24 godz.). Wyższe stężenia SFU mogą powodować precypitację ondansetronu. Roztory SFU mogą zawierać chlorek magnezowy w stężeniu do 0,04S% w odniesieniu do pozostałych składników roztworu. Karboplatyna roztwór o stężeniu 0,18 mg/mi - 9,9 mg/mi (90 mg/soo mi mg/ /100 mi) podany w czasie od 10 minut do godziny. Etopozyd roztwór o stężeniu 0,144 mg/ml- 0,2S mg/mi (72 mg/soomi - 2S0 mg/11) podany w czasie od 30 do 60 minut. Celtazydym rożtwór powstały po zgodnym z zaleceniem producenta rozpuszczeniu dawki od 2S0 do 2000 mg w wodzie do iniekcji (np. 2,S mi wody do 2S0 mg leku i odpowiednio 10 mi dla 2 g) podany w ciągu S min. bezpośrednio dożylnie. Cyklofosfamid roztwór powstały po zgodnym z zaleceniem producenta rozpuszczeniu dawki od 100 do 1000 mg w wodzie do iniekcji (Smi wody na każde 100 mg leku) podany w ciągu S min.

6 Glaxo Doxorubicyna roztwór powstały po zgodnym z zaleceniem producenta rozpuszczeniu dawki od 10 do 100 mg w wodzie do iniekcji (5 mi wody do 10 mg leku) podany w ciągu 5 min. Dexamethazon fosforan sodowy dexamethazonu w dawce 20 mg może być podawany w ciągu 2-5 min. dożylnie przez łącznik do wspólnego przewodu infuzyjnego, którym płynie ondansetron w dawce 8-32 mg rozpuszczony w mi właściwego roztworu podawany w czasie dłuższym niż 15 min. Wykazano pełną zgodność roztworów obu leków w jednej linii infuzyjnej, pod warunkiem, że są odpowiednio w stężeniach: dla dexamethazonu - 32J..lg/ml- 2,5 mg/mi dla ondansetronu - 8J..lg/ml- 1.0 mg/mi Farmakokinetyka i metabolizm Ondansetron wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, osiągając w ok. 1.5 godz. po podanej doustnie dawce 8 mg stężenie w surowicy równe 30 J..lg/ml. Po podaniu doustnym biodostępność ondansetronu wynosi 60%. Objętość dystrybucji wynosi ok. 140 I, a okres półtrwania w surowicy - 3 godziny. Ondansetron wiąże się w 70-76% z białkami surowicy, jest metabolizowany w wątrobie, z moczem wydala się mniej niż 5% leku. Badania na zdrowych ochotnikach w wieku powyżej 65 r. życia wykazały nieznacznie zwiększoną biodostępność leku po podaniu doustnym do 65% i wydłużenie czasu półtrwania do 5 godzin. U pacjentów ze znacznego stopnia niewydolnością wątroby, kjirens ondansetronu jest znacznie wydłużony, okres półtrwania zwiększa się do godzin, a biodostępność po podaniu doustnym rośnie do 100% z powodu wypadnięcia efektu "pierwszego przejścia". Nie istnieją dowody, by ondansetron indukował lub hamował aktywność mikrosomainą wątroby, jakkolwiek do chwili obecnej przeprowadzone były badania tylko z alkoholem i temazepamem. Zofran iniekcje 2 mg/mi - 4 mg/2m I i 8 mg/4 mi ampułki w pudełkach po 5 sztuk Zofran tabletki - 4 mg 10 tabletek opakowanych w folię Zofran tabletki - 8 mg 10 tabletek opakowanych w folię 61. raxo tel. Glaxo Sp. z 0.0. Oddział w Warszawie Warszawa, Al. Jana Pawła II 34/ , tlx GXMW PL, fax Dział Informacji Naukowej Warszawa, Al. Jana Pawła 1134/8,tel