Credo. Nota od Redakcji. Biuletyn teologiczno-pastoralny. nr 20 - sierpień Drodzy Czytelnicy,

Transkrypt

1 Credo Biuletyn teologiczno-pastoralny nr 20 - sierpień 2012 Adres wydawcy: Augustinus Skr. Pocztowa Zgorzelec 4 augustinus@irs.nu Autorzy: Tomasz Pieczko: ttjpieczko@gmail.com Pedro Snoeijer: psnoeijer@wp.pl Strony internetowe: Nota od Redakcji Drodzy Czytelnicy, Otrzymujecie kolejny numer naszego biuletynu zatytułowanego Credo. Nasze Credo, czyli wierzę jest wynikiem chęci podzielenia się z Wami tym, co stanowi dziedzictwo myśli Reformacji Kościoła protestantyzmu - która następuje począwszy od wieku XVI. Refleksja Reformacji w wymiarze teologicznym, ale i pastoralnym, pozostaje wciąż witalna dla Kościoła Powszechnego, a zatem warto ją przybliżać, nie zapominając naturalnie o potrzebie aktualizacji jej przekazu. Celowo wybraliśmy Katechizm Jana Kalwina z roku 1545, jako porządkujący tok naszego przekazu myśli. Dokument ten jest nieco mniej znany w Polsce, niemniej ze względu na jego rzeczowość, ale i otwartość, wydaje nam się pozostawać ciągle interesującym, jako punkt wyjścia dla szerszej refleksji. Autorzy zamieszczonych artykułów nie kryją ich związku emocjonalnego z protestantyzmem, będąc obaj zaangażowanymi w życie Kościołów protestanckich. Nie aspirują także do wyczerpującego przedstawiania poruszanych kwestii, zarówno stricte sensu teologicznych, jak i biblijnych. Chcemy raczej zainspirować naszych czytelników do ich własnych, dalszych poszukiwań, proponując im ich pierwszy kierunek. Pozostajemy otwarci na Wasze pytania, chęć pozytywnej dyskusji, życząc Wam przede wszystkim, aby Pan stał się centrum Waszego życia, jako tych, których dotyka Jego Słowo. Autorzy CREDO nr 20 1 sierpień 2012

2 Katechizm Genewski Niedziela XX Dwudziesta niedziela 121. Minister: Czy jednak, skoro Bóg już raz nas przyjął (do swej miłości), to uczynki, których dokonujemy przez Jego łaskę, nie są Mu miłe? Tak, są Mu miłe, jednak nie z powodu ich własnej wartości, ale tylko dlatego, że w swojej dobroci Bóg traktuje je przychylnie Minister: Jakże to? Nie są one godnymi być akceptowalnymi (przez Boga), choć pochodzą z Ducha Świętego? Nie, a to dlatego, że zawsze jest w nich jakaś niedoskonałość, pochodząca z naszej zepsutej natury Minister: Czy istnieje zatem jakiś sposób uczynienia ich (uczynków) miłymi Mu? Tak, jeżeli są one dokonane w wierze, to znaczy, że osoba ma być pewna w swoim sumieniu, że Bóg nie podda ich rygorystycznemu egzaminowi, ale okrywając ich niedoskonałości czystością Jezusa Chrystusa, będzie je uważał za doskonałe Minister: Czy możemy przez to powiedzieć, że chrześcijanin jest usprawiedliwiony przez swoje uczynki, po tym kiedy Bóg go wzywa, czy też, że przez nie (uczynki) człowiek zasługuje na to, aby Bóg go pokochał, tak, by mógł otrzymać zbawienie? Nie, wręcz przeciwnie. Jest napisane, że żaden człowiek żyjący nie będzie przed Nim usprawiedliwiony (Ps 143,2) 1. I powinniśmy się modlić, aby nie poddał nas sądowi, czy rozliczeniu Minister: Nie rozumiesz jednak przez to, że dobre uczynki wiernych są bezużyteczne? Nie, ponieważ Bóg obiecuje je wynagrodzić szczodrze, tak na tym świecie, jak i w raju. Ale wszystko to pochodzi z faktu, że On kocha nas za darmo i skrywa wszystkie nasze przewinienia tak, aby już o nich nie pamiętać Minister: Czy możemy uważać się za usprawiedliwionych, nie dokonując dobrych uczynków? To niemożliwe, ponieważ wierzyć w Jezusa Chrystusa, to przyjąć Go takiego, jakim nam się daje. A On obiecuje nam nie tylko wyzwolić nas ze śmierci i przywrócić nas do łaski Boga, swego Ojca, przez zasługę swojej niewinności, ale także odrodzić nas przez swego Ducha, abyśmy żyli święcie Minister: Wiara zatem, nie tylko nie czyni nas niedbałymi w dobrych uczynkach, ale jest korzeniem, z którego one pochodzą. Tak właśnie jest. Z tego też powodu nauka Ewangelii zawiera się w tych dwóch punktach, to znaczy w wierze i skrusze, żalu za grzechy. Tł. Tomasz Pieczko 1 Nie pozywaj na sąd sługi swego, Gdyż nikt z żyjących nie okaże się sprawiedliwym przed tobą! CREDO nr 20 2 sierpień 2012

3 Studium Biblijne: Ewangelia wg Jana 3, Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak musi być wywyższony Syn Człowieczy, 15 aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. 16 Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał swego Jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. 17 Bóg przecież nie posłał Syna na świat, aby świat osądził, lecz aby świat został przez Niego zbawiony. 18 Kto wierzy w Niego, nie jest sądzony, a kto nie wierzy, już został osądzony, gdyż nie uwierzył w Imię Jednorodzonego Syna Boga. 19 Sąd zaś polega na tym, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światłość, ponieważ złe były ich uczynki. 20 Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i jej unika, aby jego czyny nie zostały ujawnione. 21 Każdy natomiast, kto postępuje w prawdzie, przychodzi do światłości, aby stało się widoczne, że jego czyny są dokonane w Bogu. Pod osłoną nocy Nikodem, teolog Izraela, przyszedł do Jezusa. Miał wiele pytań a Jezus wyjaśnił mu na czym polega nowe życie w nim (pisaliśmy już o tym w Credo 18, maj 2012). Omawiany tekst jest dalszym ciągiem tej rozmowy. Jezus wspomina krótko wydarzenie z historii Izraela. Podczas wędrówki przez pustynię, w drodze z Egiptu do ziemi obiecanej Kanaan, lud izraelski często okazywał Bogu nieposłuszeństwo. Bóg ukarał ich postępowanie wysyłając jadowite węży, przez które wielu z nich pomarło (Ks. Liczb / IV Mojżeszowa 21,4-10). Bóg polecił Mojżeszowi wykonać węża miedzianego i osadzić go na drzewcu. Każdy kto został ukąszony i spojrzał na miedzianego węża był uzdrowiony. Jezus tylko kilkoma słowami wspomina tę historię, ale to wystarczyło, bowiem każdy Żyd znał ją doskonale. Jezus dokonuje porównania siebie z wężem. W pustyni wymagano wiary od Izraelitów. Musieli wierzyć, że spojrzenie na węża ich uratuje. Podobnie jak wąż został wywyższony, tak Syn Człowieczy, Jezus Chrystus, zostanie wywyższony. Jako chrześcijanie myślimy przy tym o wywyższeniu Chrystusa w tym, że wrócił do Boga Ojca i siedzi po Jego prawicy. To prawda. W ten sposób Jezus został wywyższony jako Król nad stworzeniem. Ale zanim tak mogło się stać, Chrystus musiał najpierw w inny sposób zostać wywyższony - mianowicie na krzyżu. Wiszącego na krzyżu Jezusa wszyscy mogli dokładnie zobaczyć. Wielu lekceważyło Go, śmiało się, ale inni uwierzyli. Każdy kto patrzy na Jezusa na krzyżu - i uwierzy - ma wieczne życie, właśnie przez krzyż. Dlaczego tak się stało? Czytamy w wersecie, który jest chyba jednym z najbardziej znanych wersetów Biblii, wersecie, który podsumowuje całą Ewangelię: Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał swego Jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. (Ew. Jana 3,16) W powyższym wersecie widzimy rzeczywiście całą Ewangelię. Człowiek zbuntował się przeciw Bogu, zepsuł wszystko, co Bóg stworzył. Nie tylko zniszczył stworzenie Boże, ale sam też zerwał relację z Bogiem, co skutkuje wieczną śmiercią. Bardzo ważna jest świadomość, że każdy z nas jest winy, że każdy z nas jest grzesznikiem, buntownikiem przeciwko Bogu. Dobry Bóg nie chciał zniszczenia, nie chciał zostawić człowieka samemu sobie. Bóg aż tak kocha świat, że chciał rozwiązać problem, nawet jeśli miałoby to Go bardzo dużo kosztować. Miłość Boża jest ogromna, ale to nie oznacza, że sądu już nie ma. W tym jednym wersecie też możemy dostrzec ogromny kontrast między wiecznym życiem, a CREDO nr 20 3 sierpień 2012

4 wiecznym potępieniem. Trudno o większy kontrast. To wielki dar Boży, dla wszystkich. Warunek jest tylko jeden - należy go przyjąć. Otrzymany prezent na urodziny, staje się dopiero mój w momencie, kiedy go przyjmę. Podobnie jest z darem Bożym. Bóg oferuje go wszystkim, ale ten może z niego skorzystać, który go z wdzięcznością przyjmie. Tu tkwi problem. Niesamowity i wspaniały jest ten Boży dar miłości i życia, ale wielu ludzi go odrzuca, nie chcąc otrzymać takiego prezentu. W dalszych wersetach czytamy o konsekwencjach przyjęcia lub odrzucenia Bożego daru miłości. Sąd Boży jest całkiem realny. Bóg jest sprawiedliwy i sądzi tych, którzy zbuntowali się przeciw Niemu. Wielu ludzi nie akceptuje Bożej sprawiedliwości. Jeżeli ktoś w naszym społeczeństwie zamordował kogoś, mimo, że szczerze tego żałuje, uważamy, że musi odbyć swoją kara, bo to jest sprawiedliwe. Miłość nie wyklucza sprawiedliwości. Boża sprawiedliwość wymaga sądu. Ale ci, którzy przyjęli dar w Jezusie Chrystusie już nie zostaną osądzeni, ponieważ Chrystus został już za nich osądzony. Kto nie wierzy, już został osądzony, gdyż nie uwierzył w Imię Jednorodzonego Syna Boga. Ten, kto odrzuci dar Boży, sam jest winien, że zostanie osądzony. Bóg oferuje mu swoją miłość, a on sam wybiera zamiast miłości Bożej Boży Sąd. Bóg miłuje świat, ale to nie znaczy, że wszyscy zostaną zbawieni, to nie oznacza, że nie będzie sądu. Niektórzy oczywiście tak twierdzą, ale Biblia wcale tego nie naucza, czego przykładem są omawiane przez nas wersety. Miłość wymaga odpowiedzi. Między ludźmi, np. między mężem a żoną, relacja miłości może istnieć tylko wtedy, gdy miłość jest wzajemna. Podobnie relacja Bóg człowiek musi być wzajemna. Boża miłość wymaga odpowiedzi. Jeżeli akceptuję miłość Bożą i odpowiadam na nią miłością, mam z Nim życie wieczne. Jeżeli kobieta kocha mężczyznę, ale on nie odpowiada jej miłością, nie powstaje żadna relacja. Dokładnie tak jest z relacją Bóg - człowiek. Bóg miłuje nas, ale jeżeli odrzucamy Jego miłość, nie będziemy mieli relacji z nim, co znaczy, że nie otrzymamy wiecznego życia z Nim; sami wybraliśmy Sąd Boży. Przyjście Syna Bożego na świat jest ogromnym aktem miłości Bożej, ale Jego przyjście może doprowadzić do wiecznego życia lub do wiecznego potępienia. Nadejście Jezusa Chrystusa oznacza podział między stroną ciemności i światłości, między wiecznym życiem a wiecznym potępieniem. Podział powstał przez nadejście Jezusa, ale bez Jezusa istniałoby tylko i wyłącznie wieczne potępienie. Jezus jest wywyższony jak wąż na pustyni, nie możesz udawać, że Go nie widzisz, że nie musisz decydować. Konfrontacja z Ewangelią Jezusa Chrystusa stawia każdego człowieka przed wyborem: przyjęcie lub odrzucenie. Nie ma trzeciej drogi, nie można pozostać obojętnym wobec Bożego daru. Każdy człowiek stoi przed wyborem: przyjęcia Jezusa, lub Jego odrzucenia, każdy jest sam odpowiedzialny za konsekwencje swego wyboru. Pedro Snoeijer Dalsze artykuły i studia biblijne na blogu autora: Sąd ostateczny (fragment), Katedra w Amiens CREDO nr 20 4 sierpień 2012

5 Wiara chrześcijańska i głoszenie Ewangelii Zbliżając się do końca znaczącego bloku tematycznego w Katechizmie Genewskim Jana Kalwina, bloku poświęconego wierze i usprawiedliwieniu z wiary, oraz całej serii rozważań o wartości ludzkich uczynków, zatrzymajmy się jeszcze raz, przez moment, na tak bliskim sercu Reformatora genewskiego, a szczególnie mocno poddanemu rozważaniom przez jego wielkiego nie tylko poprzednika, ale i pierwszego mistrza Marcina Lutra - problemowi wiary i głoszenia Ewangelii. Jeżeli wiara chrześcijańska jest darem Bożym (pisaliśmy o tym wielokrotnie w naszych poprzednich rozważaniach), jeżeli jest ona prawdziwym cudem, to jest nim dlatego, że nie jest ona możliwa, jak tylko z powodu i za przyczyną głoszenia Ewangelii. A także dlatego, że to głoszenie jest darem i cudem bez ustanku odnawianym. Dirk van Baburen, Chrystus myjący stopy apostołom, 1616 r. Nie musimy poszukiwać innego daru Bożego i innego cudu, jak tylko tego, którym jest głoszenie Jezusa Chrystusa i mocy tego głoszenia. Nie musimy wznosić się do niebios, aby dotrzeć do źródeł wiary, czy też, jeśli już tam się wznosimy, to przez i dzięki głoszeniu Ewangelii. Bóg także nie musi zstępować dzisiaj, każdorazowo, w jakiś szczególny sposób, do każdego z nas, aby dać nam wiarę. W Chrystusie już raz zstąpił do nas, uczynił się na zawsze Emanuelem, Bogiem z nami. Także dzisiaj, nie zstępuje do nas inaczej, jak tylko przez głoszenie Ewangelii, która otrzymuje moc przez Ducha Świętego. Nasze nawrócenie, to znaczy radykalna zmiana kierunku naszej wiary, aby z wiary świeckiej stała się wiarą chrześcijańską, abyśmy odwrócili się od naszych idoli i abyśmy zwrócili się do Boga żywego, to nawrócenie, zgodnie z regułą ogólną, nie ma innej przyczyny, jak głoszenie (por. Ewangelia Jana 12, ). Dzieje się tak, ponieważ głoszenie Ewangelii jest mocne, ma moc aby zmienić ducha, który nas wypełnia i przemienić nasze serce. A przeto pisze Apostoł Paweł - i my dziękujemy Bogu nieustannie, że przyjęliście Słowo Boże, które od nas słyszeliście nie jako słowo ludzkie, ale, jak jest prawdziwie, jako Słowo Boże, które też w was wierzących skutecznie działa (I List do Tesaloniczan 2,13). Wiara pochodzi z tego, co się słyszy. A słyszy się, kiedy Słowo Boże jest głoszone. A Słowo Boże nigdy nie jest głoszone, aby nie działo się to z łaski i miłosierdzia naszego Pana. Musimy być pewni, że wszędzie, gdzie tylko Słowo Boże jest głoszone, tam jest wezwanie Boże, powołanie Boże, zaproszenie Boga skierowane do wszystkich - do wiary chrześcijańskiej i do życia wiecznego, że jest w tym wezwaniu oferowanym wszystkim obietnica odpuszczenia grzechów... Kiedy Ewangelia jest głoszona w jakimś miejscu, nikt nie może wątpić, że Bóg 2 Kto mną gardzi i nie przyjmuje słów moich, ma swego sędziego: Słowo, które głosiłem, sądzić go będzie w dniu ostatecznym; bo ja nie z siebie samego mówiłem, ale Ojciec, który mnie posłał, On mi rozkazał, co mam powiedzieć i co mam mówić. CREDO nr 20 5 sierpień 2012

6 wzywa go imiennie; nikt nie może wątpić, że Bóg chce, aby on wierzył. Przez głoszenie Ewangelii, Bóg nie chce dać poznać swojej woli tylko kilku osobom, ale chce dać ją poznać wszystkim. On chce, aby wszyscy okazali skruchę i doszli do życia wiecznego. Podobnie, jak Bóg działał w ludziach - przez słowo Apostołów - nazajutrz po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, podobnie i dzisiaj Bóg działa w nas tym samym słowem, które czyni żywym głoszenie go, które Bóg sam czyni skutecznym dzięki mocy Ducha Świętego. Jego Słowo jest dynamiczne, żywe, mocne, przekonujące. Gdyż jak deszcz i śnieg mówi Bóg - spada z nieba i już tam nie wraca, a raczej zrasza ziemię i czyni ją urodzajną, tak iż porasta roślinnością i daje siewcy ziarno, a jedzącym chleb, tak jest z moim słowem, które wychodzi z moich ust: Nie wraca do mnie puste, lecz wykonuje moją wolę i spełnia pomyślnie to, z czym je wysłałem (Księga Izajasza 55,10-11). Chrystus zadomawia się w naszej duszy, On sam Słowo potwierdzając, które jest głoszone. Nie znajduje On jednak miejsca w naszej duszy bez głoszenia Słowa. Ponad 20 wieków historii chrześcijaństwa daje nam tego dowód: nie ma nawrócenia, nie ma wiary chrześcijańskiej tam, gdzie nie ma głoszenia Ewangelii - Słowa. Nikt nie może wierzyć w Tego, o którym nigdy nie usłyszał. Nie musimy poszukiwać jaka jest ukryta wola Boża, ale musimy słuchać i rozumieć Jego wolę objawioną w Biblii i głoszoną na całym świecie. Dzisiaj także, Bóg nie chce innego rodzaju dzieła i innych środków, aby dać się poznać ludziom i objawić im się. Wiara nie pochodzi z tego, co sobie wyobrażamy lub przypuszczamy o Bogu. Pochodzi ona z tego, co słyszymy kiedy jego Słowo jest wiernie głoszone. Nie mówmy zatem: Nie wiem, czy Bóg chce obdarzyć mnie wiarą. On tego chce, ponieważ Jego Słowo jest mi głoszone i to Jego Słowo jest źródłem wszelkiej wiary. Nie mówmy także: Czy Bóg zechce wzmocnić moją wiarę? On tego chce, ponieważ głoszenie Słowa dodaje sił i wzmacnia moją wiarę; ono nas uczy i nas koryguje, aby uczynić z nas chrześcijan w pełnym tego słowa znaczeniu. Nie mówmy też: Czy Bóg zechce mi wybaczyć grzechy? Tak, On tego chce, ponieważ oferuje mi to wybaczenie w głoszeniu Ewangelii. Czy możemy powiedzieć: Oby Bóg dał mi pewność mojego zbawienia?! Pamiętajmy, że On chce, abyśmy przez Jego Słowo pozostawali w Chrystusie i aby Chrystus w nas mieszkał. Nie możemy zatem pozwalać sobie na mówienie, że być może przyjdzie moment, że Bóg pozwoli mi się usłyszeć i że mnie nawróci, ponieważ ten moment już nadszedł, ponieważ Bóg daje się usłyszeć w głoszeniu swego Słowa, głoszonego nam wszyskim, bez wyjątku, a zatem także mnie samemu. Co więc robić, już teraz, kiedy jesteśmy świadomi tylu faktów, aby Bóg nas nawrócił? Nie pozostaje nam nic innego, jak tylko nawrócić się, będąc posłusznymi Jego Słowu i przyjmując wybaczenie, które jest nam ofiarowane. Co czynić, aby Bóg przylgnął do nas? Możemy po prostu przylgnąć jeszcze mocniej do tego, co słyszymy, przyjąć jeszcze lepiej złożone nam obietnice. Musimy mieć także świadomość, że ich (obietnic) odrzucenie nie pozostawi nas w stanie neutralnym, ale odrzucając propozycje, więcej - obietnice Boże, ryzykujemy nasze zatracenie, gdyż nie przyjmujemy tego, co nam było obwieszczane. A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy (List do Hebrajczyków 11,1). Nie mamy innej odpowiedzi na nasze pytania, na nasze wątpliwości. Nie mamy innego kierunku dla naszych działań, jak tylko słuchanie i przyjmowanie Słowa, które jest nam głoszone. Nie zachęca się nas przecież do poznawania jakichś niezwykłych tajników CREDO nr 20 6 sierpień 2012

7 woli Bożej, do praktykowania jakiejś przepełnionej niezwykłością mistyki tajemnej. Nie! Mamy po prostu zaangażować się całym sercem w poznanie woli Bożej, tej która jest nam objawiona w Słowie; tej woli, której gwarancję prawdziwości daje Słowo. Jean-Baptiste Théodon, Triumf Wiary nad idolatrią, XVII w. Nasza wiara nie czerpie z żadnego innego źródła, jak tylko ze źródła Słowa. Powtórzmy to po raz kolejny z całą mocą: wiara pochodzi z tego, co się słyszy, a słyszy się, kiedy Słowo Chrystusa jest głoszone, nauczane. Źródło naszej wiary jest zatem tak blisko nas, moglibyśmy powiedzieć, że jest wręcz w zasięgu ręki: to słowo wiary, które jest nam głoszone. Autor Listu do Hebrajczyków (12,25) pisze te szczególne słowa z całym przekonaniem, z całą powagą: Baczcie, abyście nie odtrącili tego, który mówi; jeśli bowiem tamci, odtrąciwszy tego, który na ziemi przemawiał, nie uszli kary, to tym bardziej my, jeżeli się odwrócimy od tego, który przemawia z nieba. Na zakończenie chciałbym wam zacytować obszerny fragment jednego z najbardziej znanych dzieł Marcina Lutra. Uważam, że nie tylko nie można dzielić Reformatorów, ponieważ tworzyli oni w sposób wzajemnie się uzupełniający, ale jest niezbędnym, chcąc lepiej zrozumieć całość głoszonej przez Reformację nauki, odnosić się do pism każdego z nich w sposób komplementarny. Chcę zatem zaprosić was do przeczytania krótkiego fragmentu traktatu O wolności chrześcijanina z 1520 roku. Pismo to zaliczane jest do głównych pism reformacyjnych Lutra. Zostało ono sporządzone na prośbę Karola Miltitza, który na własną rękę próbował mediować między Lutrem a Rzymem: A choćbysmy odrzucili wszystko, również kontemplacje, medytacje i to, co należy do dziedziny studiów duchowych, nic nam to nie pomoże. Jedyna rzecz jest potrzebna do życia, sprawiedliwości i wolności chrześcijańskiej - nieskażone Słowo Boże, Ewangelia Chrystusowa, jak mówi (Ewangelia Jana 11,25): Jam jest zmartwychwstanie i żywot, kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. I znowu: Jeśli Syn was wyswobodzi, prawdziwie wolnymi będziecie" (Ewangelia Jana 8,36). I: "Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych" (Ewangelia Mateusza 4,4). Uznajemy tedy za rzecz pewną i ugruntowaną, że dusza może obejść się bez wszystkiego, z wyjątkiem Słowa Bożego, bez którego nic nie jest w stanie jej pomóc. Mając zaś Słowo, jest bogata i niczego nie potrzebuje, ponieważ jest to Słowo Żywota, prawdy, światłości, pokoju, sprawiedliwości, zbawienia, radości, wolności, mężności, cnoty, łaski, chwały i wszelkiego dobra nieoszacowanej wartości. To jest Słowo Boże, które prorok w całym Psalmie 119 i w wielu innych miejscach, tyloma westchnieniami wzywa. I zaiste nie ma groźniejszej plagi gniewu Bożego, niż gdy ześle głód słuchania Słowa Bożego, jak powiada prorok Amos (8,11-12), a zarazem nie ma większej łaski, niż gdy zsyła Słowo swoje, jak powiada Psalm 107,20: Posłał Słowo swoje, aby ich uleczyć i wyratować ich od zagłady". Także i Chrystus nie do innej służby został zesłany, jak tylko do służby Słowa, a urząd apostolski, biskupi, cały w ogóle stan kapłanski jest powołany i ustanowiony dla posługi Słowa. Zapytasz zas: Które to jest Słowo? albo "w jaki sposób należy z niego korzystac, skoro tak wiele jest słów CREDO nr 20 7 sierpień 2012

8 Bożych?". Odpowiadam: wyjaśnia to apostoł Paweł (Rzym. 1,1), że mianowicie jest to Ewangelia Boża o Jego Synu wcielonym, który cierpiał, został zmartwychwzbudzony i uwielbiony przez Ducha, który uświęca. Niech Duch Święty prowadzi nas na drodze słuchania i życia tym Słowem, którym Pan nas tak obficie obdarza. Tomasz Pieczko Dalsze artykuły na ten i inne tematy oraz rozważania biblijne na blogu autora: CREDO nr 20 8 sierpień 2012