Liczy się tylko miłość 1. Piękną charakterystykę osobowości św. Rocha odnajdujemy w drugim czytaniu Liturgii Słowa dzisiejszej uroczystości:

Transkrypt

1 Św. Roch 16 sierpnia 2013 Iz 58, 6-10; 1 J 3, 14-18; Mt 25, Wprowadzenie: Tak jak Wielkanoc nazywana jest uroczystość nad uroczystościami, czyli centralną uroczystość roku kościelnego w całym Kościele, tak święto patrona parafii jest uroczystością nad uroczystościami dla wspólnoty parafialnej. Taką uroczystością nad uroczystościami jest dziś dla nas święto naszego patrona św. Rocha. Jest on zawsze wśród nas obecny, wspiera nas swoją opieką i orędownictwem, lecz dziś pragniemy w sposób szczególny pamiętać o nim i wpatrywać się w jego postać, w jego duchowość, w jego styl życia, szukając w nim wzoru do naśladowania. Naśladowanie nie oznacza kopiowania, bo żyjemy w innych czasach i w innych warunkach niż nasz święty. Nie można dosłownie skopiować stylu życia naszego świętego, ale można naśladować piękne cechy jego charakteru i jego duchowości. Liczy się tylko miłość 1. Piękną charakterystykę osobowości św. Rocha odnajdujemy w drugim czytaniu Liturgii Słowa dzisiejszej uroczystości: Jeśliby ktoś posiadał majętność tego świata i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe serce, jak może trwać w nim miłość Boga? Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą (1 J 3, 17-18).

2 2 Pochodzący bowiem z Montpellier w południowej Francji Roch, który żył w XIV wieku, po śmierci rodziców rozdał cały majątek i bez środków do życia podróżował po świecie. Kiedy pojawiła się epidemia dżumy spieszył chorym z pomocą. Bóg obdarzył go charyzmatem uzdrawiania chorych na dżumę, nad którymi czynił tylko znak krzyża. Gdy sam zachorował na dżumę i był już bliski śmierci, położył się w jakiejś chacie i oczekiwał końca swego życia. Po pewnym czasie wyzdrowiał i powrócił do rodzinnego miasta. Nie rozpoznano go jednak i uwięziono, podejrzewając o szpiegostwo. Rocha poddano przesłuchaniom, połączonym ze stosowaniem nawet tortur. Wycieńczony, nie przetrzymał mąk i w zimnym, ciemnym lochu dokonał życia. Po śmierci zaczęła się szerzyć sława o jego świętości. Zebrano relikwie św. Rocha i pochowano je w parafialnym kościele. Potem przeniesiono jego relikwie do Wenecji (w roku 1485), gdzie do dnia dzisiejszego można je oglądać w kościele wystawionym ku jego czci. Kult św. Rocha rozszedł się szybko po Europie. Częste epidemie, które dziesiątkowały ludność i wyludniały osady ludzkie, sprzyjały rozwojowi czci św. Rocha jako patrona od zarazy. W Europie, zwłaszcza we Francji i w Niemczech zbudowano wiele kościołów ku jego czci. W Niemczech kult św. Rocha jest bardzo popularny, znane są tu na przykład coroczne pielgrzymki na Górę św. Rocha k/bingen. 2. Niezwykłą popularność tego świętego zjednała mu miłość do drugiego człowieka, do człowieka w potrzebie,

3 3 do człowieka chorego. W Ewangelii dzisiejszej uroczystości Chrystus mówi, że taka miłość jest najwyższym kryterium, według którego ludzie będą sądzeni: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata. Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie (Mt 25, 34-36). A gdy sądzeni zapytają: Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie? (Mt 25, 37-39). Wówczas Chrystus odpowie: Amen, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnie uczyniliście (Mt 25, 40). 3. Włoski pisarz katolicki Carlo Coretti w książce Liczy się tylko miłość (tłumaczenie polskie) opisuje swoje rekolekcje, który odprawił samotnie na Saharze. Zabrał ze sobą tylko dwa koce, aby się w nocy przykryć. Pierwszego wieczoru znalazł sobie jakąś grotę, ułożył się do snu i przykrył dwoma kocami, bo na pustyni w dzień jest wprawdzie bardzo gorąco, ale w nocy zimno. Jeszcze nie zasnął, gdy do tej groty zabłąkał się jakiś stary Arab, który bardzo trząsł się z zimna. Coretti pomyślał, że może odstąpić mu jeden koc, lecz nie odważył się, bo się bał, że

4 4 pod jednym tylko kocem zmarznie. Bijąc się więc myślami dać nie dać, zasnął. I śni mu się, że stanął na sądzie przed Chrystusem, a przedmiotem tego sąd jest koc. Chrystus go odrzuca i skazuje na potępienie, bo droższa mu okazała się własna skóra, niż miłość do drugiego człowieka w potrzebie. Natychmiast się obudził przerażony, lecz Araba już nie było, pewnie poszedł szukać cieplejszego miejsca. Wtedy Coretti pomyślał: Jakiż ja głupi. Wybrałem się na pustynię, aby odnaleźć Boga i Bóg przyszedł do mnie pierwszego wieczora w drugim człowieku, a ja Go nie poznałem. Owocem tych rekolekcji była właśnie jego książka Liczy się tylko miłość. Miłość jest znakiem rozpoznawczym każdej chrześcijanki i każdego chrześcijanina. Chrystus wyraźnie powiedział w mowie pożegnalnej przed męką: Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali (J 13, 35). 4. Wzorem miłości i miłosierdzia chrześcijańskiego jest dla nas św. Roch, który w każdym człowieku, zwłaszcza w tym najbiedniejszym, chorym i cierpiącym rozpoznawał Chrystusa: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnie uczyniliście (Mt 25, 40). Najważniejszym zatem kryterium naszego postępowania i naszej osobistej relacji do Chrystusa jest odniesienie do drugiego człowieka. Przypomniał to bł. Jan Paweł II w swojej encyklice Redemptor hominis, pisał, że nie ma innej drogi do Boga, jak tylko przez drugiego człowieka.

5 5 Nie ma innej drogi do Boga, jak tylko przez miłość do drugiego człowieka, każdego człowieka. Uprzywilejowani są jednak najmniejsi. Kto jest tym najmniejszym? Najmniejszy w nauczaniu Chrystusa, to człowiek, który jest w potrzebie, który cierpi niedostatek, którego dotyka choroba i różne nieszczęścia, człowiek pozbawiony czegokolwiek. Łatwiej jest okazać życzliwość tym, którzy nas nie potrzebują i niczego od nas nie oczekują. 5. Ile w życiu możemy zrobić dobrego, jak wielu ludziom pomóc. Dziennik Telewizyjny często donosi o wielkiej mobilizacji ludzi dobrej woli, którzy pomagają znajdującym się w potrzebie. W książce W. Żukrowskiego, Noce Ariadny jest scena przedstawiająca górala grabarza, który kopiąc grób, rozgląda się po cmentarzu i mówi do siebie: Tyle za życia można było dobrego zrobić, tylko ręką sięgnąć. Za to opuszczone dobro będziemy sądzeni. A św. Jan od Krzyża, karmelita pisał: Okazja do dobrego czynu jest jak ptak trzymany w ręce, gdy wypuścimy już nigdy nie wraca. Kiedyś słyszałem w 1. programie radia austriackiego rozmowę diakona obsługującego w Grazu szpital dla beznadziejnie chorych z dziennikarką. Na pytanie dziennikarki, co on może tym ludziom powiedzieć, diakon odpowiedział: Nie mówię nic. Siadam, około 20 min. trzymam za rękę. Potem mówię: Gdybym mógł wziąłbym na siebie część twoich cierpień, ale to niemożliwe. Jestem jednak z tobą. Rozumiem cię.

6 6 Więcej nie może dla tych chorych zrobić, ale w ten sposób stara się zrealizować słowa Chrystusa: byłem chory, a odwiedziliście Mnie. 7. Uroczystość odpustowa ukazując nam w przykładzie św. Rocha wspaniałe perspektywy życia chrześcijańskiego budowanego na miłości, daje nam moc i motywację do życia godnego uczennicy i ucznia Chrystusa. Amen.