Archidiecezja Gdańska Rok XI Nr 1 (30) maj fot. Marian Mański. chcąc poznać co w tobie najgłębsze, umiej się zatrzymać

Transkrypt

1 Archidiecezja Gdańska Rok XI Nr 1 (30) maj 2007 fot. Marian Mański chcąc poznać co w tobie najgłębsze, umiej się zatrzymać

2 Wzrastać znaczy więcej kochać Katecheza-medytacja wygłoszona w Adwentową Noc Czuwania Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym Archidiecezji Gdańskiej w kościele pw. św. Józefa w Gdyni Grabówku 2 3 grudnia 2006 r. Myśl przewodnia dzisiejszej katechezy-medytacji kieruje nas ku pięknemu słowu kochać. Wiemy jednak doskonale, jak zdewaluowane jest to słowo. Dzisiaj niewielu rozumie, co znaczy kochać. Wyrazy kochać czy miłość odmieniamy w naszych rozmowach przez rożne przypadki. W rzeczywistości jednak nie rozumiemy, co te tak wielkie słowa znaczą. We współczesnej teologii o Duchu Świętym mówi się, że jest Bogiem nieznanym 1, i jest w tym stwierdzeniu wiele prawdy. Podobnie, choć w innym sensie, można by powiedzieć o słowie miłość, że jest nadużywane i źle rozumiane. 1. Czym jest miłość? Czym jest miłość w najgłębszej swej istocie? Uczuciem, jak myśli wielu? A może namiętnością lub kontemplacją piękna i dobra? Myśliciele i filozofowie na przestrzeni wieków zadawali sobie to pytanie 2. Miłość ma różne oblicza. Nas jednak powinno interesować przede wszystkim to oblicze miłości, które nazywa się Jezus Chrystus! To właśnie On jest, jak pisze papież Benedykt XVI, wcieloną miłością Boga 3. To On również jest Tym, który nas pobudza do miłości. Człowiek niczego nie potrzebuje tak bardzo, jak właśnie miłości. Człowiek nie może żyć bez miłości. To najbardziej Boska ze wszystkich ludzkich cech 4. Jesteśmy stworzeni przez Pana na Jego obraz i podobieństwo 5. A w czym się ono przejawia? Nade wszystko w tym, że potrafimy kochać, ale i że tej miłości potrzebujemy. Będąc stworzeni na obraz Boga, już jesteśmy do Niego podobni, ale jeszcze bardziej upodabniamy się do Boga przez przyjęcie sakramentu chrztu świętego. Ziarno wiary, nadziei i miłości zostaje zasiane w nasze ludzkie ja. Chrystus wprowadza się do wnętrza ludzkiego serca. Pragnie wzrastać w nas. To jednak zależy od nas samych, czy ten Chrystus zaproszony do naszego duchowego mieszkania będzie wzrastał, czy też pozostanie taki mały i karzełkowaty. On chce się rozwijać w nas. A przez to i my mamy wzrastać. Gdy jednak ten nasz wzrost zaczyna kosztować wiele wysiłku i cierpienia, zaczynamy na nowo się zamykać. Stajemy się podobni do ludzi autystycznych, zamkniętych na świat i drugiego człowieka. Myślę, że znany jest nam znakomity film amerykańskiego reżysera Barrego Levinsona Rain Man (Człowiek z deszczu). Wspaniałą rolę w tym filmie kreował Dustin Hoffman. Zagrał autystę, człowieka żyjącego we własnym świecie, zamkniętego na innych. Z naszym duchowym życiem jest podobnie. My też potrafimy zamknąć się na Boga, na Jego działanie. Jesteśmy takimi autystami, którzy lękają się Chrystusa i Jego działania w nas. Ta Jego interwencja często jest bardzo bolesna. Potrafi wywrócić nasze życie do góry nogami! Dotychczas mieliśmy tyle spokoju i wygody. A tu nagle przychodzi Pan i zmienia wszystko. Chce nas leczyć, chce nas wyzwalać z niewoli, ale to boli! Terapia ta jest bardzo bolesna! Znam to z własnego doświadczenia. Ale tylko człowiek wolny, zdrowy na duszy potrafi kochać. Bo kochać to być ku drugiemu, to otwierać się na innego. To przeciwieństwo autyzmu, zamknięcia na bliźnich. Popatrzmy na Boga. On jest otwarty na drugiego. Jego życie to dawanie siebie. Bóg chrześcijan nie jest samotną, skupioną na sobie wszechmocą, lecz wspólnotą w sobie samym i w odniesieniu do nas! On udziela się nam cały i bez zastrzeżeń. On nie daje nam coś z siebie lecz całego siebie 6! Dając siebie, Bóg nie narzuca się nam, lecz jedynie delikatnie perswaduje, prowadzi ku swoim celom z miłością i czułością. Niemoc Boża tkwi w Jego wszechmocy. On wznosi się ponad przymus działania 7. A my mamy stać się do Niego podobni. Chrześcijanin tylko wtedy wzrasta, gdy staje się bardziej podobny do Chrystusa. Być podobnym do Pana to być dla drugiego i być z drugim. I to niezależnie od tego kim on jest lub jaki on jest. Bo Chrystus, kochając ciebie i mnie, nie pyta się, kim jesteś lub jakim jesteś człowiekiem! 1 L. Bouyer. Duch Święty Pocieszyciel. Kraków 2000 s K. Bukowski. Wprowadzenie W: M. Nédoncelle. Wartość miłości i przyjaźni. Kraków 1993 s Encyklika: Bóg jest miłością. Nr J. Szymik. O teologii dzisiaj. Zadania, Piękno, Przyszłość. Pelplin 2006 s Rdz 1, G. Greshake. Wierzę w Boga Trójjedynego. Kraków 2001 s H. Urs Von Balthasar. Trójca i Krzyż. W: Znak Nr 538 rok 2000 s. 76. ww

3 2. Kochać to przylgnąć do woli Bożej i być dla drugiego. Człowiek, który mówi, że kocha Boga, musi chcieć przylgnąć do Boga i jego planów. One czasem wydają się krzywdzące względem nas. Mamy piękne plany, wspaniałe marzenia, a tu przychodzi Pan i wszystko burzy. Niejednokrotnie dopiero po latach okazuje się, że to Boże działanie, ta Boża interwencja miała swój sens i dzisiaj przynosi wspaniałe owoce 8. Miłość kierowana ku Najwyższemu musi mieć też swoje odzwierciedlenie w relacjach z bliźnim. Wiemy, jak jest to trudne. Jedną z wielu przeszkód, która utrudnia lub wręcz zamyka człowieka na miłość, to lęk 9. Postawa lęku, strachu, zagrożenia rozwinęła się na Zachodzie szczególnie od XIV wieku. Jednym ze powodów takiej postawy był wpajany chrześcijaninowi od najmłodszych lat obraz Boga sprawiedliwego, ale i bardzo surowego. Wskazywano na szatana jako na tego, który działa wszędzie. Wyolbrzymiano jego władanie nad światem. Natomiast człowiek był ukazywany jako równy diabłu w niegodziwoścach, które czynił 10. Ten zły obraz Boga wpływa na dzisiejsze myślenie chrześcijańskie. Trudno jest zaufać takiemu Bogu! Trudno mu powierzyć swoje życie i pokochać Go całym sobą! Stąd też lęk przenika ludzkie serca i umysły. On kształtuje naszą postawę, nasze działania. Ciągle czegoś lub kogoś się lękamy. Nie czujemy oparcia w Bogu ani w człowieku. Jeden z wybitnych teologów protestanckich pisał w połowie XX wieku, że są trzy postacie lęku we współczesnej cywilizacji zachodniej. Najpierw wymieniał lęk przed losem i śmiercią, następnie przed pustką i bezsensem, a na końcu lęk przed winą i potępieniem 11. Obecnie trzeba by jeszcze wspomnieć o lęku przed podjęciem ważnych decyzji czy też o lęku podjęcia odpowiedzialności za siebie i innych. To powoduje, że bliźni jawi się nam jako zagrożenie, jako zapora naszej wolności. I oto stajemy się coraz bardziej samotni i oddzieleni od innych. Jak trudno przełamać lęk, dostrzec w drugim Boga. W 2001 roku Ron Howard nakręcił film Piękny umysł z Russellem Crowem w roli głównej. Film opowiada o życiu genialnego matematyka Johna Forbesa Nasha Jr. Ten wybitny naukowiec cierpiał na schizofrenię. Ale najpiękniej w tym obrazie filmowym jest pokazana postawa jego żony. Ona się boi, lęka zadania, które może ją przerosnąć. Przełamuje lęk by być z chorym mężem. Przełamuje, bo kocha. Idąc tym tropem można by powiedzieć, że wzrastać znaczy przełamywać lęk! Przełamać lęk to dostrzec w drugim Chrystusa. On uczy miłości doskonałej, która nigdy się nie zatrzymuje. On wymaga, abyśmy Jemu zaufali. Lekarstwem na lęk jest nie tylko męstwo, które określa się jako moc umysłu pozwalającą przezwyciężyć lęk i strach, ale również nadzieja. Ona pozwala przezwyciężyć lęk i ufać w zwycięską moc łaski i miłości Boga 12. Prawdziwa miłość zakłada wierność i zawierzenie. Stawia na zaufanie a przeciwstawia się obawom i strachom cywilizacji Zachodu, którą dzisiaj zwie się często cywilizacją śmierci. Całe Pismo Święte jest przepełnione wezwaniami Boga, abyśmy się nie lękali, nie bali: ani teraźniejszości ani przyszłości. Chrystus w ostatniej księdze Biblii woła: Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i ostatni, i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków (Ap 1,17-18). Jan Paweł II, wielki prorok naszych czasów, podczas ostatniej pielgrzymki do Polski wołał: Przestań się lękać! Zaufaj Bogu, który bogaty jest w miłosierdzie. Jest z tobą Chrystus, niezawodny dawca nadziei Zakończenie. Kończąc tę naszą medytację trzeba zdecydowanie podkreślić, że miłość jest towarem zawsze poszukiwanym! Ona jest lekarstwem na wszystko, również na lęk i strach przenikający współczesną cywilizację. Miłość jednak rodzi się tylko wtedy, gdy w sercu ludzkim funkcjonuje właściwy obraz Boga. Boga, któremu można zaufać, któremu można oddać wszystko nawet własne życie. Nikt nie pójdzie za Bogiem pełnym gniewu i sprawiedliwości, Bogiem, który tylko czeka aby człowieka przyłapać na grzechu. Natomiast za Bogiem, który kocha nas całym sobą i akceptuje z naszymi wadami i grzechami, można iść z zamkniętymi oczami. On jest godzien miłości. ks. Tomasz Knuth c 8 Warto tu wspomnieć historię (jeszcze z przed wojny) z pewnym kantorem żydowskim. W Lubaczowie na wschodzie Polski w okresie międzywojennym odbywał się konkurs na kantora w synagodze żydowskiej. Wygrał go młody człowiek, który pięknie śpiewał. Gdy gmina żydowska chciała z nim podpisać umowę, okazało się, że nie potrafi czytać i pisać i to nie tylko po polsku, ale i hebrajsku. W związku z tym umowa nie doszła do skutku, a młody i zdolny człowiek kantorem nie został. Zajął się drobnym handlem. Po latach, tuż przed wojną doszedł do wielkiej fortuny. Już jako wielki biznesmen (jak byśmy dzisiaj powiedzieli) prowadził wymianę handlową z jednym z ministerstw w Warszawie. Gdy przyszło podpisać dokumenty, jakże wielkie było zaskoczenie jego osobistego sekretarza, że jego szef, wielki handlowiec nie potrafi pisać. Sekretarz wypowiedział do swojego pryncypała takie słowa: Szefie doszedłeś do wielkiego bogactwa i wielkiej pozycji społecznej, ale pomyśl, ile więcej byś zdobył, gdybyś potrafił pisać i czytać. Na to ten Żyd mu odpowiedział: Jesteś w wielkim błędzie. Gdybym potrafił czytać i pisać, byłbym dzisiaj biednym kantorem w synagodze gdzieś na wschodzie Polski, a nie bogatym człowiekiem. Tak to wielki Bóg potrafi z nieszczęścia wyprowadzić wielkie błogosławieństwo. Wystarczy tylko poddać się Jego woli, nie załamać się i dać mu się prowadzić. 9 Lęk rozumiem jako odczucie silnego zagrożenia niemającego żadnych albo prawie żadnych podstaw w rzeczywistości. 10 J. Delumeau. Grzech i strach. Warszawa 1994 s P. Tillich. Męstwo bycia. Paryż 1983 s W. Hryniewicz. Dramat nadziei zbawienia. Medytacje eschatologiczne. Warszawa 1996 s Pielgrzymki do Ojczyzny. Przemówienia, homilie. Kraków 2005 s ww

4 Krzyż Chrystusa i nasze krzyże Czas Wielkiego Postu kieruje nasze spojrzenie na krzyż Chrystusa, który staje w centrum naszego chrześcijańskiego życia. Dziś chcemy się nad tym krzyżem zastanowić. Każde nabożeństwo zaczyna się i kończy znakiem krzyża. Niekiedy kładziemy innych na krzyż, gdyż okłamujemy czy oszukujemy. Niekiedy przygniatamy innych krzyżem, gdy świadomie nie chcemy mieć z nimi nic wspólnego. Jezu, Twój krzyż jest tu! On wskazuje nam, że Ty jesteś przy nas i że przez krzyż darujesz nam zbawienie i życie. Pozwól nam doświadczać, że Twój krzyż jest nam pomocą w dźwiganiu naszych krzyży. Krzyż nie oznacza jedynie męki i śmierci Jezusa. My mówimy: To jest krzyż, gdy musimy znosić ciężary życia. Nikt nie życzy sobie dobrowolnie brzemion w swoim życiu. Dla nikogo nie jest przyjemna konieczność krzyża w życiu. Krzyż towarzyszy nam nieustannie. Pomimo ukrzyżowania Jezusa, pomimo zwycięstwa Zmartwychwstałego nad śmiercią, pomimo wszystko, krzyże pozostały w naszym życiu i nie możemy ich ominąć. Niektórzy ukrzyżowali nasze życie, ale nasz krzyż może nadać życiu nowy sens. Krzyż wskazuje nam na jedyną drogę ratunku. Krzyż, który potrzebny był dla zbawienia zagubionych ludzi, nie jest piękny. Na krzyż Jezus wziął nasze winy na siebie, byśmy byli wolni od wszystkich naszych grzechów. Jednak przez Zmartwychwstanie Jezusa krzyż stał się znakiem zwycięstwa i mocy. Krzyż stał się zbawiającym mostem ku wieczności, drogą do Boga. Krzyż jest wyznaniem naszej wiary i znakiem naszej łączności z Jezusem. Krzyż jest znakiem rozpoznawczym chrześcijan. Codziennie niejednokrotnie czynimy znak krzyża. Krzyż jest trwałym znakiem miłości Bożej. Krzyż należy do nas, chrześcijan. Każdy krzyż przypomina nam o miłości Jezusa do ludzi. Jezu, przypominaj nam zawsze, gdy napotykamy krzyż, że TY umarłeś z miłości do nas. Krzyż jest znakiem, że TY nas kochasz. Jezu, pozwól nam coraz lepiej rozumieć, co Twój Krzyż ma nam do powiedzenia. Przez Twój Święty Krzyż może Bóg każdemu z nas podarować wszystkie potrzebne łaski: łaskę przebaczenia i pokoju, miłości, wiary i uzdrowienia. Jezu, Twoje ręce, które błogosławiły każdemu, teraz są przygwożdżone do krzyża. Twoje nogi, które przemierzyły wiele dróg, by nieść nadzieję i życie, teraz są przybite do krzyża. Ukrzyżowany Jezu, wszyscy mogą nas oszukać, porzucić, rozczarowywać; Ty jedynie nigdy nas nie rozczarujesz! Ukrzyżowany Jezu, znikła iluzja o szczęściu bez Boga. My powracamy od nowa do CIEBIE, jedynej nadziei, jedynej wolności, jedynej radości, jedynej prawdzie. Ukrzyżowany Jezu, miej litość nad nami grzesznymi! Życzę nam wszystkim, abyśmy kroczyli Drogą Krzyżową z Jezusem i aby nieustannie umacniała się nasza wiara. Niech święta Zmartwychwstania Jezusa będą dla każdego z nas czasem szczególnego spotkania z Nim. Niech ten czas będzie świętowaniem w radości. Ks. dr Stanisław Bedrowski Austria, Wielki Post 2007 r. c ww

5 DROGA KRZYŻOWA DLA CIEBIE Panie, chcę iść za Tobą Drogą Krzyżową. Pomóż mi. Niech noszenie krzyża za Tobą, Panie, doprowadzi mnie do wielkanocnych radości. Stacja I Pan Jezus na śmierć skazany Wielbimy Cię, Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie dlatego, że przez krzyż Twój odkupiłeś świat. (Powtarzać przy każdej stacji) Panie, zostałeś uznany za winnego i niewinnie skazany. TY przyjąłeś niesprawiedliwy wyrok, karę, na którą nie zasłużyłeś. To ja CIEBIE, Panie, skazałem na śmierć. Niejednokrotnie stałem w tłumie, krzycząc Ukrzyżuj Go!, Ukrzyżuj! Tak łatwo mi osądzać innych, wydawać wyroki. Ty, Panie, nie osądzałeś ani cudzołożnicy, ani celników, ani mnie wszystkich kochałeś tak samo. Wyrok wydał człowiek słaby i tchórzliwy, pod naciskiem tłumu, który wołał: Ukrzyżuj Go!. Wygoda życia i zewnętrzny chwilowy spokój podpisały wyrok śmierci. Panie, naucz mnie, abym sam przyjmując ludzkie wyroki, nie osądzał innych, bym nie skazywał najbliższych mi osób na Drogę Krzyżową, bym nie był Judaszem, który zdradził. W obliczu tak niesprawiedliwego wyroku ja uznaję siebie za winowajcę. Uznaję bowiem nieprawość swoją, a grzech mój jest zawsze przede mną (Ps 51,5). Stacja II Jezus bierze krzyż Panie, nie wystarczył niesprawiedliwy wyrok. Zostałeś poniżony. Oprawcy krzykami zagłuszyli głos sumienia. Jeszcze nie ruszyłeś w ostatnią drogę, a już cierpisz ból i zniewagi. Wśród tych żołnierzy jestem i ja, kiedy poniżam innych. Poniżam innych, by przez chwilę czuć się lepszym. Poniżam ich, choć oni już niosą swoje krzyże. Nie było litości dla Ciebie, Panie. Wtłoczono na Ciebie ciężki krzyż. Na Twoich ubiczowanych ramionach narzędzie okrutnej kary staje się narzędziem miłosierdzia. Są ciężary fizyczne i ciężary duchowe. Są ciężary przyjmowane i ciężary odrzucane. Drzewo Twojego Krzyża, Panie, obciążają grzechy ludzkie. Także twoje i moje grzechy. Taki krzyż wkładasz na swoje ramiona. Wkładasz, nie odrzucasz. I będziesz teraz niósł ciężar krzyża brzemienny grzechami. Panie, Ty do końca ich ukochałeś żołnierzy, którzy Ciebie poniżali, apostołów, i mnie. I dlatego wziąłeś krzyż wraz z ciężarem grzechów całego świata. Naucz mnie, PANIE, nie tylko przebaczać, ale i kochać. Naucz mnie brać mój krzyż, ufając, że Ty dasz mi tyle sił, bym mógł go nieść. Bo Ty doniosłeś swój krzyż i teraz pomagasz mi nieść mój własny. Pozwól mi zawsze o tym pamiętać. ww

6 Stacja III Pierwszy upadek PANIE JEZU, wyruszyłeś na górę, na Golgotę, w otoczeniu żołnierzy. Za TOBA podążał tłum gapiów. Nie każdy z tych ludzi krzyczał przed Piłatem Ukrzyżuj Go!, niektórzy chcieli być przy Tobie. PANIE, upadłeś nagle pod ciężarem krzyża. Jak zwykły człowiek, gdyż dźwigałeś ludzkie upadki. Gdy powstałeś z upadku, pokazałeś, że nie chcesz śmierci grzesznika, lecz chcesz, aby on powstał i żył. To jest przedziwna nadzieja dla wszystkich ludzi: krzyż jest ciężarem, który można podnieść, który należy podnieść. Bóg chce, aby go podnieść. Ja muszę widzieć Twoje powstawanie z upadku i sam ciągle muszę powstawać. Upadłeś, Jezu. Miałeś ciało tak samo słabe, jak każdy z nas. I upadłeś tak samo, jak ja bym upadł, niosąc pod górę ciężką belkę. Twoje ciało pocięte biczami i krew z potem zalewające oczy utrudniały drogę. I przygniatający ciężar naszych grzechów. Panie, każdy z nas upada. Ale czy potrafimy wstać? Ty, PANIE sam uzdrawiałeś ludzi, którzy nie mogli wstać przez całe życie. Ty sam wstałeś, gdy upadłeś. Ja często upadam. Proszę, daj mi siły, bym mógł wstać z upadku, bym mógł dalej iść, bym nie zatrzymał się w drodze do celu. Stacja IV Jezus spotyka Matkę Uginając się pod ciężarem krzyża, spotykasz Matkę. Matka była obok CIEBIE przez cały czas, krocząca w tłumie za TOBĄ. Teraz dopiero ją zauważyłeś. Czy coś powiedziałeś? Czy Ona odpowiedziała? Może nie usłyszeli się w rozkrzyczanym tłumie, ale oni już wcześniej wszystko wiedzieli. Może tylko zobaczyli wielki strach i ból w swoich oczach. Miłość zawsze łączy się ze współcierpieniem. Brak współcierpienia najczęściej jest brakiem miłości. Twoja Matka współcierpi z TOBĄ. Przy obecnej stacji każdy z nas jest świadkiem najpełniejszego współcierpienia. Ta scena jest obrazem najgłębszej miłości dwóch najbliższych sobie osób: Matki i SYNA. Maryjo, TY żyłaś dla Boga, kochałaś bliźnich. A teraz cierpisz. Z pokorą przyjęłaś Bożą wolę. Wiedziałaś, że będziesz tak cierpieć. Jako matka chciałaś być z Synem do końca, jak najbliżej. Panie, czasem myślę, że moje życie też jest taką drogą drogą krzyżową. I wydaje mi się, że jestem sam na tej drodze. Wokół mam tylko wrogów, którzy zmuszają mnie, bym niósł krzyż. Czemu nie wierzę, że w tym tłumie ludzi idzie Maryja, czemu nie staram się spojrzeć w oczy pełne miłości? Czemu nie dostrzegam tego kochającego wzroku w moim własnym domu, w pracy, w kościele? Jezu, daj mi siły, bym uniósł głowę, pozwól rozpoznać się w tych, których spotykam w moim życiu. ww

7 Stacja V Szymon pomaga nieść krzyż Żołnierze zmuszają przechodzącego Szymona do pomocy Jezusowi. Chcą z litości pomóc oskarżonemu, czy też chcą jak najszybciej wykonać wyrok? PANIE, TY możesz liczyć na pomoc zwykłego człowieka. Chciałbym być Szymonem! Tak chciałbym ulżyć Ci, PANIE choć trochę, pomóc dźwigać ciężar drzewa! Tylko czy mnie stać, by poświęcić TOBIE trochę czasu? Tak jak Szymon, gdy zmęczony pracą wracał z pola? Tak często nie mam czasu... Panie, naucz mnie być przy Tobie zawsze gdy pracuję i gdy odpoczywam. Bo tylko wtedy Ty będziesz zawsze ze mną, tylko wtedy mogę liczyć na Twoją pomoc w każdej chwili, tylko wtedy będę korzystał z Twojej miłości. Ty przychodzisz do mnie, oddałeś za mnie swoje życie, a mi tak trudno oddać choć kawałek, zrobić choć mały krok. Nie opuszczaj mnie, bo sam jestem słaby. Szymon został przymuszony do pomagania Tobie. Nie chciał tego czynić, bo za swój trud nie spodziewał się żadnej zapłaty. Kiedy myślę, że nie opłaca się podążanie za Tobą i dźwiganie krzyża, przypominaj mi, że ci, którzy na wszystkim chcą zarobić, już odebrali nagrodę swoją (Mt 6,16). Spraw, abym bardziej liczył na to, co daje w ukryciu mój Ojciec. Stacja VI Weronika ociera twarz Razem z Weroniką wpatruję się, Panie, w Twoje oblicze utrwalone na chuście i proszę Cię, abyś swoje podobieństwo wycisnął na mojej duszy. Za TOBĄ, PANIE, w tłumie idą także kobiety, które znały CIEBIE. Kochały CIĘ miłością, której same może nie rozumiały. Weronika być może zachęcona przykładem Szymona podchodzi do CIEBIE, by wytrzeć CI twarz. Ta chusta Weroniki wiele nie pomoże, za chwilę TWOJA twarz znowu będzie zalana krwią i potem. Ale ta chusta to wołanie: Panie, ja jestem przy Tobie, kocham Cię i chcę Ci pomóc, choć nie umiem, choć nie wiem jak. Dla Ciebie, Panie, ta pomoc jest tak samo ważna, jak pomoc Szymona. Panie, obroń moje serce przed obojętnością! Ty uczyłeś, by radować się z tymi, którzy się radują, i płakać z tymi, którzy płaczą. A ja siedzę przed telewizorem, mam moją chustę gdzieś schowaną, dawno nie używaną. Jezu, który potrzebowałeś pocieszenia, tak jak potrzebuje go drugi człowiek, pozwól, bym był jak Weronika dla innych ludzi! Stacja VII Drugi upadek Panie, znów upadłeś. I znowu wstałeś. Ja też znów upadłem. Ale czy wstanę? TY jesteś blisko mnie i pomagasz mi wstać. TY zawsze chcesz mi pomóc, tylko czekasz, aż ja będę chciał przyjąć Twą pomoc. ww

8 Każdy upadek na kamienistą ziemię to nowy ból, skóra zdarta do krwi i siniaki. Panie, pomóż mi wstać. Nawet wtedy, gdy ja już się poddałem. Pokaż mi ludzi, którzy pomogą mi wstać, i którym ja pomogę, gdy upadną. Pomóż mi iść za Tobą każdą droga, którą mnie poprowadzisz. W miarę zbliżania się do celu słyszysz, PANIE, coraz więcej głosów współczucia i litości. Nagle Ten, którego godziny są policzone, mówi do idących obok niewiast, by płakały raczej nad sobą. PANIE, ja często próbuję żyć bez Ciebie. Zapominam, że gałąź odcięta od drzewa umiera z braku życiodajnych soków. Wydaje mi się, że gdy się modlę, to robię Ci przyjemność, lub też że pocieszam Cię, jak robiły to niewiasty pod Golgotą. Zapominam, że przez modlitwę to TY mnie pocieszasz, to Ty mi dajesz życie. Jezu, pomóż mi znaleźć moje miejsce w życiu, pomóż mi zrozumieć, kim jestem. Pomóż mi zrozumieć, bym więcej już sam się nie zabijał, lecz bym szukał życia w Tobie, bym dążył do Zmartwychwstania. I żebym nie oszukiwał się, że jestem najważniejszy, że wszystko zależy ode mnie. Stacja IX Stacja VIII Jezus pociesza płaczące niewiasty Płaczące niewiasty zapraszają mnie, bym do nich dołączył i w ten sposób odpowiedział na wezwanie proroka: Nawróćcie się do mnie całym swym sercem, przez post, płacz i lament (Jl 2,12). Daj mi, PANIE, łaskę skruchy, wielkiego żalu za grzechy i łaskę łez, które oczyszczają i niosą ulgę. Trzeci upadek Powstanie z trzeciego upadku wymagało największego wysiłku. Na powtarzające się ciągle w moim życiu upadki potrzebne są radykalne środki. Cel podróży już jest blisko. Już widać miejsce, na którym odbędzie się egzekucja wyroku. PA- NIE, upadasz kolejny raz. Wydaje się, że droga do celu to ciągłe upadki. Aby dojść do celu, należy wstać po każdym upadku. PANIE, TY wstajesz i niesiesz swój krzyż dalej. Najważniejsze jest dojście do celu. PANIE, bałeś się śmierci i bólu jak każdy człowiek, wie- ww

9 działeś, że celem jest pokonanie śmierci, zbawienie moje i całego świata. Często mam wspaniałe cele w swoim życiu, czasem też chcę zrobić coś dla innych. Tylko że nie zawsze to realizuję. Nie zawsze potrafię wstać. PANIE, Ty mówiłeś, że droga nie będzie łatwa. Wszystko, co naprawdę wartościowe, ma swoją cenę. Dodaj mi siły, bym dążąc do osiągnięcia zbawienia wiecznego, nie bał się trudności, nie przestraszył się bólu, nie poddał się przeciwnościom. PANIE, proszę Cię o wytrwałość w wierze i w miłości bliźnich. abym raczej dawał to, co mam, niż zabierał innym. Abym był gotów oddać wszystko, abym nie bał się być tak obnażony, jak Ty wtedy, pod krzyżem. Stacja XI Stacja X Jezus z szat obnażony Z Ciebie, mój Panie, zdzierają szaty, ale ja mam się przyodziać w nowego człowieka. Koniec drogi, lecz nie koniec bólu. Żołnierze zdzierają szaty z Ciebie, PANIE, dzieląc je miedzy sobą. W ten sposób zabrano CI wszystko, co tylko człowiek może posiadać. PANIE, nie masz już nic, zostałes poniżony bardziej niż żebracy. Wszystko po to, by stać się bliskim każdemu człowiekowi. Panie, ja też mam kawałek Twojej szaty. Ja też zabrałem coś, co do Ciebie należy. Chciałbym mieć wszystko, zabrać mojemu bratu, żeby mnie nie zabrakło. I cóż z tego, że ten drugi nie będzie miał już nic, gdy ja mam trochę więcej? Ciągle potrzebuję więcej, coraz więcej... Panie, naucz mnie szacunku dla drugiego człowieka, naucz mnie godności dla samego siebie. Naucz szanować ludzkie życie i zdrowie, wolę drugiego człowieka i Twoją wolę. Spraw, Jezus do krzyża przybity PANIE, Twoje ręce i nogi przeszywają ostre gwoździe. Muszę sobie w końcu uświadomić, kto jest prawdziwym winowajcą i kto zasłużył na karę, którą TY ponosisz. Z wielką skruchą wyznaję moją winę i mój udział w Twoim ukrzyżowaniu. Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem i uczyniłem, co złe jest przed Tobą (Ps 51,6). Długie gwoździe przebiły TWOJE ręce i nogi, by ciężar skazańca utrzymać na krzyżu. Twoje zmęczone ciało doznało kolejnego bólu, jeszcze większego niż dotychczasowy. Na Golgocie stanął kolejny krzyż. Na tym krzyżu była tabliczka z napisem To jest Jezus, Król Żydowski. Wyrok został wykonany. Panie, to ja sam wbijam gwoździe w Twoje ciało. To przeze mnie tak cierpisz. Z miłości do mnie przyjąłeś ból i poniżenie, abym ja był zbawiony. A ja ciągle wbijam te gwoździe, ja wciąż ranię Twoją miłość. Ja sprawiam ból innym, zdradzam ich zaufanie, odrzucam ich miłość. Ile razy jeszcze tak będzie? Panie, proszę Cię, przebacz mi moje winy. Zapomnij o bólu, który Ci sprawiłem, i spraw, by to się nie powtórzyło. Niech Twoja cicha pokora w przyjmowaniu bólu powodowanego ludzkimi ww

10 grzechami wzruszy moje serce, niech powstrzyma mnie od zadawania bólu komukolwiek zwłaszcza Tobie. Stacja XIII Zdjęcie z krzyża Stacja XII Śmierć na krzyżu Panie, konasz na krzyżu, Ty jesteś ofiarą pojednania nas grzeszników z Ojcem. Twoje Ciało rozpięte na krzyżu wzywa każdego z nas do pokuty, do nawrócenia. Twój krzyż jest również wezwaniem do działania na rzecz pojednania ludzi z Bogiem i między sobą... W imię Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem (2 Kor 5,20). Jezu, wisząc na krzyżu, dusisz się. Chcąc wziąć oddech, musisz podciągnąć się na przebitych gwoździem nogach. W końcu brakuje CI sił, by wziąć kolejny oddech. W obecności Matki, uczniów, niewiast i żołnierzy umierasz. Panie, przekroczyłeś granice śmierci. Granice, której każdy człowiek się boi. Ta Twoja śmierć potrzebna była po to, bym ja mógł mieć życie wieczne. Panie, ja boję się śmierci. Może dlatego, że zapominam, że śmierć to nie koniec, a dopiero początek? Boję się śmierci, dlatego nie chcę, by umarł we mnie ten stary człowiek, słaby i grzeszny. Proszę Cię, PANIE, niech umrze we mnie egoizm i pycha. Niech umrze we mnie grzech już dzisiaj, abym mógł stać się Nowym Człowiekiem narodzonym z Ducha Świętego. Po Twojej śmierci, Panie, podzielili między siebie Twoje szaty, a o suknię rzucali los, bo nie chcieli jej dzielić. Twoje Serce rozdarli włócznią. Co ja mam uczynić wobec tego, co Ci uczyniono? Mam zalecenie proroka: Nawróćcie się do mnie całym swym sercem... Rozdzierajcie jednak wasze serca, a nie szaty! (Jl 2,12). Widząc, że Jezus już nie żyje, jeden z żołnierzy dla pewności przebił bok skazańca. Innym ukrzyżowanym, którzy jeszcze nie umarli do wieczora, żołnierze łamali kości trzeba było pochować wszystkie ciała, by godnie uczcić dzień Szabatu. Panie, wokół krzyża byli Twoi uczniowie. Czy rozumieli, co się stało? Przecież słyszeli Twoje ostatnie słowa: Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił? Widzieli Ciało swojego Nauczyciela zdejmowane z krzyża. Ciało, w którym już nie było ducha. Często wątpię, gdy moja wiara wystawiana jest na próbę. Często myślę, że to już koniec, zapominając o Twoich obietnicach. Panie, daj mi silną wiarę, daj nadzieję, która będzie podtrzymywała mnie w chwilach zwątpienia. Naucz mnie zaufania Słowu Bożemu, naucz mnie ufać nawet wtedy, gdy wydaje mi się, że nie ma dla mnie ratunku. Ześlij mi Ducha Pocieszyciela, którego dałeś apostołom, gdy z obawy przed Żydami zamykali drzwi Wieczernika. w10w

11 Stacja XIV Złożenie do grobu TWOJE Ciało, Panie, zostało zdjęte z krzyża, owinięte w czyste płótno i złożone do grobu wykutego w skale. Wejście do grobu zablokowano dużym kamieniem. Panie, Twoje ciało leży w grobie. Jak ziarno, które wpadło w ziemię, by obumrzeć. Lecz przyjdzie wiosna, która da nowe, wspanialsze życie ziarno wyda plon. Po Szabacie, gdy przyjdą niewiasty, by namaścić Twoje ciało, ono będzie już żyło innym życiem. Ja też często przychodzę do pustego grobu ze wspaniałymi olejkami zapominając, że śmierć została pokonana, że teraz jest nowe życie. Moment złożenia do grobu jest najmniej pożądany w naszym życiu. Wejście do grobu razem z Tobą, zanurzenie się w Twojej śmierci jest dla nas momentem błogosławionym. Uczestnicząc w tej Drodze Krzyżowej, a jeszcze bardziej w Eucharystii, przeżywam najlepszy czas mego życia. Panie, pomóż wydostać mi się z grobu moich nałogów i słabości! Zaprowadź mnie do nowego życia, w którym śmierć nie będzie miała władzy nade mną! Żebym mógł powiedzieć, że teraz żyję nie ja, lecz Duch Święty we mnie. Ks. dr Stanisław Bedrowski c b Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją. Jest on podobny do drzewa zasadzonego nad wodą, co swe korzenie puszcza ku strumieniowi; nie obawia się, skoro przyjdzie upał, bo utrzyma zielone liście; także w roku posuchy nie doznaje niepokoju i nie przestaje wydawać owoców. Serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i niepoprawne - któż je zgłębi? Ja, Pan, badam serce i doświadczam nerki, bym mógł każdemu oddać stosownie do jego postępowania, według owoców jego uczynków. (Jr 17,7-10) w11w

12 Pan Bóg jest przy mnie w każdej chwili mojego życia fragmenty pamiętnika pisanego w czasie choroby na raka piersi. 7 lutego 2001 roku Miałam robioną mammografię i stwierdzono, że jest guz w lewej piersi. W piątek miałam robioną biopsję lewej piersi. Prawdopodobnie będę miała zabieg, wszystko zależy od wyniku biopsji i co zadecyduje chirurg-onkolog. Trzeba prawdzie spojrzeć w oczy niewesoło jest ze mną. Czuję się dobrze. Aż mi się nie chce wierzyć, żeby ze mną było źle. Najgorsze jest to czekanie. 13 lutego Modlił się mój wnuczek Kubuś. 14 lutego Biopsja wykazała: rak złośliwy. Jestem już zapisana w kolejce do szpitala. Będę miała amputowaną lewą pierś. Czy można o tym spokojnie z zimną krwią pisać??? Nie boję się amputacji piersi (nie mam wyboru). Boję się leczenia dalszego i myśli o przerzutach. Muszę bardzo uwierzyć w to, że wszystko jest w ręku Boga. Jak Bóg chce, tak będzie. Muszę Mu bardzo zaufać. Z Bogiem łatwiej żyć, lżej pogodzić się z wieloma nieszczęściami, ciosami zadawanymi przez życie i los. Modlę się tylko o to, abym potrafiła zapanować nad sobą. PROSZĘ CIĘ, BOŻE, O TO, ABYM POTRAFIŁA ZACHOWAĆ SPOKÓJ, OPANOWANIE, MĄDROŚĆ i SIŁĘ. 28 marca godz jadę do szpitala. Wszystko w ręku Boga. Oddaję się Mu całkowicie. Bądź wola Twoja. Jak ja się czuję? Dobrze. Fizycznie i psychicznie. Dziwię się sama tej postawie. Wiem jedno, że to dzięki Panu Bogu. Sam z siebie człowiek nie jest w stanie tak się czuć i zachowywać. Mam nadzieję, że wszystko pozałatwiam. Myślę jednak, że operacja się uda. PANIE BOŻE, BĄDŹ ZE MNĄ W KAŻDEJ CHWILI MOJE- GO ŻYCIA. BEZ CIEBIE ŻYCIE NIE MA SENSU. 29 marca godz Operacja trwała 2 godziny. Pamiętam, że przed operacją rozkleiłam się i płakałam. 31 marca Z samego rana była u mnie pani ze Stowarzyszenia Kobiet po mastektomii. Muszę prawdzie spojrzeć w oczy: JESTEM AMAZONKĄ. Jakoś na razie to słowo to nowość dla mnie. Sytuacja do mnie nie dociera. Nie wpadam w panikę. Znoszę to wszystko dzielnie i rozsądnie. Cóż mi pozostało? Widziałam miejsce po piersi. Z początku najpierw się trochę się bałam spojrzeć, ale człowiek musi wszystko pokonać. Ręką dobrze władam. Oczywiście dużo ćwiczę. 20 kwietnia. Kupiłam sobie protezę piersi, muszę się do niej przyzwyczaić. 23 kwietnia Byłam na terapii psychologicznej. 11 maja No i stało się! Wynik jest zły: RAK ZŁO- ŚLIWY Z PRZERZUTAMI DO WĘZŁOW CHŁON- NYCH. Zaczyna się leczenie. Jak mogło być inaczej? Przecież ja nie mogę być inna, nie mogę mieć lżej od innych kobiet. Jestem już po pierwszej chemioterapii, bardzo silnej. Prawdopodobnie wypadną mi włosy. Rozczuliłam się nad sobą i tak mi było żal wszystkiego, i tak płakałam, jakby to było najgorsze, co mogło mnie spotkać. Po chemii czułam się źle: nudności, bóle głowy, dreszcze... Chciałam tylko wejść do łóżka, zasnąć i odpocząć. 17 maja Po południu idę na ćwiczenia ręki. Zresztą są to ćwiczenia całego ciała. Lubię tam chodzić. Zdaję sobie sprawę, że to dla mojego dobra. Mam już koleżanki amazonki. Mamy wspólny temat. 20 maja Jestem cały czas na zwolnieniu lekarskim. Jutro znów idę na badanie krwi, do lekarza, przygotowuję się na następną chemię. Muszę mieć dobrą morfologię, żeby dostać chemię. 23 maja Dzisiaj zmieniłam image. Rano wstałam i stwierdziłam, że włosy wypadają mi już solidnie. Z zimną krwią poszłam do fryzjera i obcięłam włosy bardzo krótko. w12w

13 26 maja Dzień Matki. Jest wieczór. Wykąpałam się, zaczęłam się czesać i stało się: włosy wychodzą mi całymi partiami. Mam białe plamy nad czołem. Nie da się opowiedzieć, co to za uczucie. Co przeżywam? Płaczę i tak się rozczuliłam nad sobą zadając sobie pytanie: dlaczego mnie to spotkało? Noszę perukę. Nawet nieźle w niej wyglądam. W środę czeka mnie następna chemia. BOŻE, DAJ MI SIŁY MĄDROŚCI, CIERPLIWO- ŚCI i SPOKOJU. BEZ CIEBIE NIE DAM SOBIE RADY. Płaczę... Nie dostałam chemii, bo mam słabe wyniki, za mało leukocytów. Odporność moja się zmniejsza. Muszę się trochę podleczyć, żeby dostać chemię. 16 czerwca Wróciłam ze spotkania Amazonek. Lubię na te spotkania chodzić. Jestem wśród swoich. Rozmawiamy o swoich problemach. Lżej mi jest, gdy pomyślę, że one tyle przeszły. Myślę, że ja też dam radę przejść przez to wszystko. Moje zajęcia to: 2 razy w tygodniu rehabilitacja, raz w tygodniu spotkanie z psychologiem, raz w tygodniu spotkanie Amazonek. Poza tym wizyty u lekarzy, badania krwi itp. 5 lipca Jestem po trzeciej chemii. Czuję się źle. Cały dzień i noc wymiotowałam. Rano byłam bardzo słaba i mdliło mnie. Wiem, że muszę się dobrze odżywiać, nie brakuje mi niczego, gorzej jest z apetytem. Ta chemia to jest coś wstrętnego. Nie mogę patrzeć, nawet myśleć o miejscu na ręku, gdzie miałam kroplówkę. Kolor chemii też zmusza mnie do wymiotów. Nawet pokój w szpitalu, gdzie podają nam chemię, też mnie nudzi. 29 sierpnia Jutro mam piątą chemię. Boję się jak zwykle, bo wiem, co mnie czeka. PANIE BOŻE, BEZ CIEBIE CZŁOWIEK NIE DAŁ BY SOBIE RADY NA TYM ŚWIECIE. Spotkałam dzisiaj koleżankę Amazonkę. Jakie ona ma kłopoty z dziećmi! Nie wolno mi narzekać. 26 września Jeszcze jedna chemia. Brrr... na samą myśl robi mi się niedobrze. Zniosłam ją jednak dosyć dobrze. Nie wymiotowałam, bo dostałam jakiś lek osłonowy w kroplówce i czopki przeciwwymiotne. 1 października Czeka mnie radioterapia. Będę miała 25 lamp. Znowu się boję. Nikt za mnie nie może się bać, nikt nie jest w stanie mnie wyręczyć. 10 listopada Byłam na spotkaniu Amazonek. Mieliśmy spotkanie z lekarzem radioterapeutą. Dużo się nasłuchałam o radioterapii i trochę się boję. Może być odczyn popromienny nawet po skończonym leczeniu. PANIE BOŻE, BĄDŹ WOLA TWOJA. 3 grudnia Już po radioterapii. Odczyn popromienny jest, ale nieduży. Ręka jednak ciągnie pod pachą; lewa strona naświetlenia swędzi i piecze. CIERP- LIWOŚCI!!! Teraz będę żyła jak na bombie, myśląc o tym żeby nie było przerzutów. Wszystko w ręku Boga. Ciekawe, jak mój organizm będzie teraz reagował po tak dużej dawce wyniszczającej? 11 grudnia Paskudzi mi się jednak miejsce po naświetleniu. W dwóch miejscach: na bliźnie i na boku. Brzydko to wygląda. 28 grudnia DZIĘKUJĘ CI, PANIE BOŻE, ZA POMOC W WYTRWANIU. TYLKO DZIĘKI TO- BIE, PRZY TWOJEJ POMOCY COŚ TAKIEGO I W TAKI SPOSÓB MOŻNA PRZEŻYĆ. CO BĘDZIE DALEJ? TO TEŻ JEST W TWOIM RĘKU. 10 lutego 2002 roku Odważyłam się już zdjąć perukę. O dziwo, nie wyglądam wcale tak źle. Mam modną fryzurę. Mam czarne, kręcone włosy. Teraz jest mi lekko i wygodnie, ale zimno w głowę. 28 marca Dzisiaj mija rok, jak byłam w szpitalu. MÓJ BOŻE, DZIĘKUJĘ CI ZA TO, ŻE JESTEŚ ZE MNĄ. ŻYJĘ, CIESZĘ SIĘ, JESTEM SZCZĘŚ- LIWA. BEZ CIEBIE, PANIE BOŻE, CZŁOWIEK NIE MOŻE BYĆ SZCZĘŚLIWY. Ja to czuję. Obserwuję innych ludzi, jak się szamoczą, dręczą, szukają nie wiadomo czego. Stwierdzam, że jak PAN JEZUS W ŻYCIU BĘDZIE NA PIERWSZYM MIEJSCU, WSZYSTKO INNE BĘDZIE NA WŁAŚCIWYM. To jest prawda życiowa. Trochę przeżyłam, to wiem. 29 sierpnia Robiłam badanie okresowe do pracy. No i stało się. Mam przerzut na prawe płuco. Tak mnie to ścięło; chyba trochę się załamałam. Dopiero minął rok po leczeniu i już przerzut. Trochę szybko. Idę na usg jamy brzusznej. Jak nie będzie przerzutów na wątrobie, czeka mnie operacja płuc w Akademii Medycznej w Gdańsku. Dzisiaj rozmawiałam z Ewą (sąsiadką) o hospicjum. Jakie to bolesne! Przytuliłam się do niej, a ona nie broniła mi płakać. Płacz przynosi ulgę. Staram się być silna, rozsądna i mądra. Nie wiem, czy uda mi się do końca zachować taką postawę. Dzieci mam kochane, są przy mnie. Rozmawiałam z Izą (córką) o wierze. Znam jej pogląd na życie na ziemi i u Pana Boga. Jest mi lżej. Gosia (córka) ma swoją rodzinę; myślę, że dobrze im się układa. Adaś (zięć) jest dobrym człowiekiem, rozsądnym, odpowiedzialnym. Gdybym musiała już odejść z tego świata wiem, że dzieci pozostaną bogate w mądrość życiową, doświadczenie. Już dużo przeszły w swoim życiu. Oby im się wiodło jak najlepiej. w13w

14 29 września Usg jest dobre. Termin operacji wyznaczony 2 października. Boję się, nie ukrywam tego. Najgorsze jest to czekanie. Nerwy, myślenie na wyrost dają o sobie znać. Jakoś się trzymam, ale wiem, że z rakiem nie ma żartów. MÓJ BOŻE, CO MA BYĆ TO BĘDZIE. Lekarze zrobią, co będą mogli, reszta pozostanie w ręku Boga. Lekarze to też ludzie, którzy umierają na raka czy inne choroby. Wczoraj byłam na spotkaniu Amazonek. Powiedziałam im, dlaczego nie pojadę na pielgrzymkę do Częstochowy. Ulżyło mi, bo każda z nich ma jakiś problem zdrowotny; wszystkie mają strach w oczach. Czy to powinno być pocieszeniem dla mnie??? Najgorzej, jak zaczynam rozczulać się nad sobą, jak zaczynam myśleć na wyrost. Wtedy ściska mnie ból w klatce piersiowej, łzy cisną mi się do oczu i nie jest mi wcale lżej. Chciałabym, aby pogoda ducha mnie nie opuszczała. Wiadomo, że każdy musi umrzeć, ale nikt nie wie, kiedy i z jakiej przyczyny umrze. Dumna jestem z siebie, bo żadnych środków uspokajających nie biorę, ale to nie znaczy, że się nie boję przyszłości. Wiem, co znaczy rak. Ciągle sobie tłumaczę, że ja jeszcze żyję, więc muszę robić wszystko tak jak trzeba; swoje sprawy i obowiązki należy wykonywać. Życie się toczy, nikt nie wie, co go czeka. Ludzie latami cierpią i żyją. Nie wiem, co mnie czeka, jak to wszystko się potoczy. PANIE BOŻE, PROSZĘ, DAJ SIŁĘ SPOKOJU, OPANOWANIA, MĄDROŚCI i WYTRWAŁOŚCI. POZWÓL MI ZACHOWAĆ SIĘ GODNIE. 2 października godz Już się wyspałam. Niedługo wyjadę do szpitala, do Akademii w Gdańsku. Zawiezie mnie Adaś (zięć). Jestem już spakowana. Nie wiem, kiedy będę miała operację, może jutro. Wczoraj byłam na spotkaniu RODZINY RÓŻAŃ- COWEJ, do której należę od roku. Powiedziałam o sobie i modlono się o moje zdrowie podczas odmawiania różańca. Jak ja się czuję? Widzę strach wokół mnie, nie dodaje mi to otuchy. Tak się człowiek zachowuje, słysząc o przerzutach raka. To normalne. Ja natomiast czuję się nieźle. Myślę, że wszystko się uda, że jeszcze trochę pożyję. Tego nikt nie wie, jak długo. Utwierdzam się w przekonaniu, że człowiek jest sam w takich chwilach. Cały ból, całe cierpienie musi znosić sam. Nikt za niego tego nie jest w stanie ponieść. Każdy mi mówi: wszystko będzie dobrze, jesteś silna fizycznie i psychicznie. Co innego mogą mi mówić? Ja natomiast sama doskonale wiem, jaka jestem. Ile będę mogła walczyć, będę walczyła. Cóż będę mogła zrobić, gdy zabraknie mi sił? Wszystko w ręku Boga. PANIE BOŻE, BĘDZIE JAK ZECHCESZ. BĄDŹ WOLA TWOJA. 10 października Już jestem w domu. Wróciłam wczoraj ze szpitala. Operacja odbyła się normalnie, rutynowo: narkoza, tlen, kroplówki, dochodzenie do siebie. Boli mnie prawy bok, bo wycięli mi guzek w prawym płucu. Ta operacja kazała mi spojrzeć prawdzie w oczy. Chyba już nie wrócę do pracy. Za dziesięć dni będzie wynik. Zobaczymy, co będzie dalej. 14 października Dzień Nauczyciela. Dostałam nagrodę dyrektora. Cieszę się bardzo, bo pieniądze są mi bardzo potrzebne. 15 października Dzisiaj chirurg zdjął mi szwy. Nie bolało mnie to zdejmowanie. Pamiętam za to jego wzrok. Tak jakoś dziwnie na mnie patrzył. Ja wiem, że jestem chora na raka, że walczę z nim. Ciągle sobie powtarzam, że jeszcze żyję i muszę się zachowywać normalnie. Niczyja litość mi nie pomoże. 21 października Wynik jest dobry nie ma komórek nowotworowych. Czyż to nie cud?! PANIE BOŻE, TY JESTEŚ PRZY MNIE. Mam dalej żyć, więc postaram się to robić jak najlepiej. TY, PANIE BOŻE, JESTEŚ NA PIERWSZYM MIEJSCU W MOIM ŻYCIU. TY JESTEŚ MOJĄ DROGĄ, PRAWDĄ, ŻYCIEM, ŚWIATŁOŚCIĄ. Wróciłam do pracy. Pracowałam do emerytury (2 lata). W tym czasie zrobiłam kurs dla wolontariuszek Amazonek. Chodzę do szpitala wspomagać nowe, zagubione Amazonki. Chcę być pomocna innym ludziom rok w tym roku byłam na rekolekcjach REO w Jamnie. Należę do Odnowy w Duchu Świętym już od roku. Czuję obecność Pana Boga w moim życiu. To On skierował mnie do Odnowy ja to czuję. To On mnie zaprowadził na rekolekcje, żebym zrozumiała, co jest moim sensem życia. Żebym zrozumiała dlaczego warto żyć i jak żyć. Nie ma innej drogi w życiu żyć należy tylko z Jezusem. On jest Drogą, Prawdą i Życiem. Tylko On pomoże mi rozwiązywać moje problemy życiowe. Na rekolekcjach zrozumiałam, że krzyż, który dźwigamy przez całe życie, będzie lżejszy, gdy pozwolimy sobie pomóc go nieść Jezusowi. Zaufajmy Mu, bądźmy pokorni. Staram się być bliżej Jezusa poprzez modlitwę, czytanie Pisma Świętego, poprzez udzielanie się we Wspólnocie Odnowy. Staram się być przykładem dla innych poprzez trudy mego życia. PANIE BOŻE, JA WIEM, ŻE Z TOBĄ ZNIOSĘ WSZYSTKO GODNIE, CIERPLIWIE i Z POKORĄ. JAK JA BĘDĘ Z TOBĄ, TY BĘDZIESZ ZE MNĄ. Człowiek musi tylko chcieć. PANIE BOŻE, już minęło 5 lat po operacji mastektomii ja jeszcze żyję. Wiem, że to są lata darowane przez Ciebie. Ile ich jeszcze pozostało? Halina Wspólnota Modlitewna NIEPOKALANA c w14w

15 Codzienne rekolekcje S. Suzuki: W umyśle początkującego jest wiele możliwości, w umyśle eksperta kilka. * Julka ma 80 lat. Mieszka kilka pięter wyżej. Naszła mnie jak zwykle, gdy jest tyle roboty. Ma swoją metodę. Staje w drzwiach i ze zbolałą miną mówi, że coś jej słabo, może mam jakieś krople... Ja się wtedy pytam, czy jest głodna, a jej twarz się ożywia, przytakuje, wypiła by herbatę albo choć trochę wody... Wyjmuję co tam jest do jedzenia, Julka zachwyca się sałatką lub wedliną i opowiada, opowiada, cały czas to samo. Ma bowiem słabą pamięć krótkotrwałą i zanim dojdzie do końca zdania, zapomina, od czego je zaczęła. Po godzinie mówię delikatnie, że chcę wyjść, bo mam zajęcia. Julka zrywa się, próbuje dopić herbatę, ale gdzie tam ledwo ją spróbowała. Nie mogę tak szybko pić, a szkoda, taka dobra herbata, to może wezmę kubek, jutro odniosę...? Wychodzi energicznie, zadowolona, a ja zabieram się do swoich spraw z gorzkim przeświadczeniem, że znów jestem na początku drogi, że kolejny raz muszę się uczyć miłości do Julki. * Stał przy stelażu na brudne naczynia. Na oko miał ze 20 lat, był chudy i rozczochrany. W pewnym momencie chwycił talerz, na którym ktoś zostawił trochę ziemniaków i marchewkę z groszkiem. Usiadł przy wolnym stoliku, szybko wchłonął zdobycz i odniósł talerz do okienka. Tam już na stojąco zjadł resztki jakiegoś dania, po czym spokojnie, dalej nie zwracając na nikogo uwagi, wyszedł z baru. * Chwiejący się koleś tłumaczy towarzyszowi: Za komuny było duuużo lepiej. Jak się w ciągu dnia stało pod kioskiem z piwem, to od razu cię zwijali... Tu następuje krótka dyskusja, czy zwijali do izby, czy na komisariat. A teraz robisz sobie co chcesz i nikogo to nie interesuje! T.W. * Wiedz, że demon wpaja ci odrazę do miejsc najbardziej dla ciebie uświęcających oraz pogardę do ludzi wybranych przez Boga, aby cię prowadzili. Brat Efraim Bóg paradoksów to Ty osłaniam ciszą serca Twoją obecność Chlebie Żywy tam gdzie przejdziesz wzbudzasz urodzaje więc uwielbiam Cię dojrzałymi kłosami miłości jak szczere złoto ja obumarłe ziarno 1992 s. Maria od Jezusa Miłosiernego OCD Zwierzenia Kącik Krzysia Kopczyńskiego Czasem myślę o tym, że jestem inna niż pozostałe owieczki w naszym stadzie. Moja sierść jest niskiej jakości i dlatego nie daje ludziom wełny. Także mleko różni się od mleka innych owiec i nie chcą go pić. Gdy byłam mała, moja mama uczyła mnie, abym była posłuszna pasterzom i troszczyła się o inne owce. Chciałam mieć dzieci, ale jestem chora i nie mogę rodzić. Swoją mamę nadal kocham, choć już nie żyje. Postanowiłam zachować w pamięci jej polecenia i żyć zgodnie z nimi. Mówią, że mam pecha. Ale ja nie wierzę w to. Bo posłuchajcie. Któregoś dnia zdarzyło się, że oddaliłam się przez nieuwagę od stada i napotkałam wilka. Serce biło mi mocno, ale on tylko spojrzał na mnie z obrzydzeniem i nic mi nie zrobił. Nie jestem zdrowa i piękna, ale przecież dzięki temu teraz żyję! Wiecie, jest mi niekiedy trudno, ale będę słuchać wskazań mamy i pasterza. Czasem we śnie odwiedza mnie lew i zawsze powie coś ważnego. To ciekawe, ze choć wygląda groźnie, potrafi być czuły i łagodny. Ostatnio przekonywał mnie, że istnieje nagroda za posłuszeństwo, oraz że kiedyś nie będzie już nigdy smutku! Prosił, abym żyła tak jak dotąd. Spróbuję. Dziękuję, że chcieliście mnie wysłuchać. Wyjątkowa w15w

16 M U ZYKA W DU C HU Była Wielkanoc 2001 roku. Jakoś przed południem przeglądając programy TV, natknąłem się na Dwójce na ciekawy koncert: pieśni i piosenki religijne powiązane z tematem Triduum Paschalnego i Wielkanocy w bardzo ciekawych, soulowo-gospelowych aranżacjach. Niestety była to w zasadzie końcówka koncertu, ale zdążyłem jeszcze przeczytać, co to za chór wykonywał tę muzykę: Trzecia Godzina Dnia. Wtedy jeszcze nic nie słyszałem o tym chórze, jak zresztą wielu fanów muzyki chrześcijańskiej. Ale to się miało zmienić, bo TGD w ciągu niespełna roku stał się jednym z bardziej znanych wykonawców muzyki chrześcijańskiej. Owocem wspomnianego koncertu stała się płyta TGD na żywo, o której tym razem będę pisał. Album zaczyna się co najmniej sztampowo jak na płytę o tematyce wielkanocnej: słyszymy pierwsze takty ALLELUJA z Mesjasza Haendla. Ale na tym koniec sztampy, bo po chwili mocne uderzenia bębna i gospelowa aranżacja wprowadzają w klimat całej płyty: świetne, nowoczesne aranżacje instrumentów i śpiewu, czworo solistów i muzyka, która ma głosić, że Chrystus Zmartwychwstan jest!. Soliści to: Beata Bednarz (znana wielu z programu Taniec z Gwiazdami, gdzie śpiewa), Natalia Niemen, córka Czesława Niemena, Mietek Szcześniak i Mateusz Otręba. Każde o innym głosie, świetnym warsztacie wokalnym, wielkiej fantazji muzycznej. Autorami aranżacji są dwaj Piotrowie: Zarecki grający na klawiszach i Nazaruk lider ponad 30- osobowego chóru i jego dyrygent. Na płycie znajdziemy prawie wszystkie utwory z koncertu plus dwa dodatkowe: Nie szczycę się i Nic, nic, nic. Gdybym miał powiedzieć, który utwór na tej płycie jest moim ulubionym, nie umiałbym, bo wymieniałbym wszystkie po kolei. Niewątpliwie na większą uwagę zasługują cztery utwory. Pierwszy z nich to Czekam Chwili śpiewany solo przez Natalię Niemen piękny tekst, piękna, porywająca aranżacja. To był pierwszy kawałek z tej płyty, w którym się zakochałem. Drugi to następująca po Czekam Chwili Golgota w wykonaniu Beaty Bednarz. Jej piękny, głęboki głos i pełna ekspresji aranżacja sprawiają, że podczas słuchania go łzy kręcą się w oku, a zarazem ciarki przechodzą po plecach. Kolejny to Zmartwychwstał Pan : pełna radości opowieść o zmartwychwstaniu zaśpiewana przez czworo solistów i chór. Czwarty utwór, który szczególnie polecam to ostatni na płycie zatytułowany Hosanna. Jest tu świetny klimat uwielbienia utkany z genialnej aranżacji, śpiewu solistów i chóru oraz tekstu. Naprawdę porywająca kompozycja. Płyty słucha się naprawdę miło, a różnorodność głosów, stylów muzycznych tylko ją ubogaca. Z tej muzyki bije niesamowity optymizm i radość, może dlatego, że śpiewają na żywo z serca do Zbawiciela? Tytuł płyty: Na Żywo to nie tylko podkreślenie faktu nagrania koncertowego, ale przede wszystkim, jak dla mnie, świadectwo żywej wiary pełnej radości dziecka Bożego, wiary która aż bije z płyty i porusza każdego słuchacza. Cóż tu więcej napisać? Nie da się oddać słowami wszystkich wrażeń jakich doznaje się słuchając tej płyty. Polecam szczerze! Krzysztof Gatz c b Zespół Redakcyjny Biuletynu Informacyjnego i Strony Internetowej SURSUM CORDA Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym Archidiecezji Gdańskiej: ks. Tomasz Knuth asystent kościelny, Marian St. Mański red. odpowiedzialny, Sebastian Czuba skład komputerowy, Antoni Walter, Aleksandra Gibała Adres do korespondencji: ul. I Dywizji WP 38, Rumia, tel. O , , marstman@o2.pl, mstm@odnowa.org, w16w