ISBN

Transkrypt

1 Październik 2013

2 Recenzenci: Dr Mateusz Hudzikowski Dr Leszek Sykulski Opracowanie redakcyjne: Klaudia Nowacka ISBN Wydanie I Konstanty Chodkowski, Częstochowa 2013 Pytania i uwagi dotyczące treści można kierować bezpośrednio do Autora: konstanty@chodkowski.net Wydawca: Polskie Towarzystwo Geopolityczne Al. Pokoju 6/ Częstochowa ptg@ptg.edu.pl 1

3 Niniejsza praca została wyróżniona w konkursie na najlepszy materiał dydaktyczny z zakresu spraw międzynarodowych, zorganizowanym przez Polskie Towarzystwo Geopolityczne i portal Geopolityka.net. Patroni medialni: psz.pl psz.pl to największy w Polsce serwis ekspercki informujący o wydarzeniach politycznych i gospodarczych z całego świata. Na bieżąco relacjonuje wydarzenia zza granicy, w pogłębiony sposób prezentuje tematy ważne, choć często nie dostrzegane z polskiej perspektywy. eastbook.eu blog o Partnerstwie Wschodnim, codziennie relacjonuje postępy unijnego programu i informuje o sytuacji w krajach Europy Wschodniej. Portal prowadzony jest w czterech wersjach językowych, a jego redakcja współpracuje z politykami, ekspertami, blogerami i działaczami organizacji pozarządowych. notabene.org.pl NOTABENE to periodyk prowadzony przez studentów Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. W całości poświęcony jest problematyce spraw międzynarodowych. Nowa Politologia to portal internetowy skierowany do wszystkich interesujących się polityką i politologią. Portal daje możliwość publikacji prac naukowych studentom I, II i III stopnia oraz młodym pracownikom naukowym w poszczególnych dziedzinach politologii: systemy polityczne, marketing polityczny, europeistyka, stosunki międzynarodowe, nauka o polityce oraz filozofia polityki. 2

4 Bez analizy zachowań Rosji w stosunku do krajów Partnerstwa Wschodniego nie sposób zrozumieć, jak wielopłaszczyznowy jest kontekst sytuacji w całym regionie. Moskwa wie, że tylko ona posiada klucz do rozwiązania zamrożonych konfliktów w regionie i bez jej udziału nic nie da się w tej kwestii zrobić. Jan PIEKŁO, Dyrektor Fundacji Współpracy Polsko-Ukraińskiej PAUCI, wypowiedź dla portalu tygodnik.onet.pl (24 lipca 2013 r.). Rosja ma swoje interesy i będzie je realizować. Trzeba na Rosję patrzeć chłodno i bez sentymentu. Wiem, że nie jest to proste, zwłaszcza w świetle polsko-rosyjskiej historii. Historia czesko-rosyjska też nie była łatwa, zwłaszcza po 1968 roku. Ale taka jest rzeczywistość. Jest absolutnie konieczne, by widzieć, co Rosjanie robią w Europie, jak realizują swoje cele geopolityczne. Jeśli nie będziecie tego dostrzegać, to będziecie podejmować błędne decyzje polityczne i poniesiecie porażkę. Gen. Andor SANDOR, były szef czeskiego wywiadu wojskowego, wypowiedź dla Rzeczpospolitej (3 sierpnia 2013 r.). 3

5 Od autora Rosja nie śpi, nie zapomina i nie wybacza tymi słowami można w skrócie opisać ponadczasową strategię polityki zagranicznej naszego wielkiego sąsiada. Rosja to rozległa, złożona machina, w której każdy najmniejszy trybik pracuje niestrudzenie na rzecz osiągnięcia zamierzonych celów. Jej determinacja nie zna granic, a jej mordercza skuteczność od wieków robi wrażenie nawet na najbardziej doświadczonych dyplomatach tego świata. W Polsce polityka zagraniczna Rosji jest tematem (paradoksalnie) często poruszanym a mało zrozumianym. Media skupiają się zwykle na stosunkach rosyjsko-polskich, rosyjsko-ukraińskich i rosyjsko-białoruskich, zapominając jednocześnie o globalnym wymiarze jej polityki. A przecież dziś nie sposób mówić o stosunkach ukraińsko-rosyjskich, bądź analizować relacje między Unią Europejską a Armenią nie biorąc pod uwagę stosunków rosyjsko-chińskich oraz konfliktów i napięć w regionie Bliskiego Wschodu. Innymi słowy dla poznania zamiarów Rosji wobec Europy Wschodniej powinniśmy zwracać baczną uwagę na rosyjską politykę w każdym innym rejonie świata. Przydatne narzędzia ku temu oferuje geopolityka i geoekonomia. Między innymi w oparciu o te przesłanki skonstruowany został niniejszy raport. Moją intencją było, aby stał się on przyczynkiem do dyskusji o aktywności Rosji w kontekście zbliżającego się szczytu Partnerstwa Wschodniego w Wilnie. Nastąpi wtedy małe rozstrzygnięcie wielkiej potyczki geopolitycznej toczonej od miesięcy między dwoma ambitnymi projektami integracji regionalnej Unią Europejską i Unią Euroazjatycką. Okaże się, czy Rosja zdoła powstrzymać partnerską szóstkę poza strefą wpływów Zachodu, czy może UE zdoła wyciągnąć choć kilka z tych państw spod kurateli Rosji. O wyniku rozgrywki stanowić będzie ilość parafowanych (bądź podpisanych) Umów Stowarzyszeniowych (AA) wraz z układami o Pogłębionej i Kompleksowej Strefie Wolnego Handlu (DCFTA). Każdy kraj włączony do europejskiej przestrzeni gospodarczej to jeden gol w bramce Kremla. Mecz toczy się na naszych oczach, a pierwsza połowa nie przyniosła wyraźnego rozstrzygnięcia. O Ukrainie, Białorusi i Mołdawii pisano w ostatnim czasie wiele. Relacje ukraińsko- i białoruskorosyjskie zostały szczegółowo przeanalizowane w publikacjach Ukraina wobec Rosji - Studium zależności autorstwa Andrzeja Szeptyckiego (Studium Europy Wschodniej UW), oraz Wsparcie drogą do podporządkowania Rosja wobec Białorusi Agaty Wierzbowskiej-Miazgi (Ośrodek Studiów Wschodnich). W ramach cyklu Prace OSW ukazało się także opracowanie Iwony Wiśniewskiej pt. Integracja Euroazjatycka rosyjska próba ekonomicznego scalenia obszaru poradzieckiego. Uznałem, iż uzupełnienia w obecnym momencie politycznym wymaga stan analiz nad układem sił w regionie Kaukazu Południowego. Efektem mojej pracy jest niniejszy raport. Konstanty Chodkowski 4

6 Mapa: geografia polityczna Kaukazu 5

7 6

8 Wojna o wpływy z uniami w tle Mając w ręku zaplecze surowcowo-energetyczne, potężną armię, bezlitosny wywiad i najlepszą służbę dyplomatyczną świata, Rosja wywiera silną presję geopolityczną na szóstkę państwadresatów Partnerstwa Wschodniego, którego szczyt odbędzie się 28 listopada w Wilnie. Nie da się uniknąć wrażenia, że Rosjanie starają się za wszelką cenę już teraz przesądzić o jego wyniku. Szczyt w Wilnie ma rozstrzygnąć (przynajmniej w pewnym zakresie), o europejskiej przyszłości Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Armenii, Gruzji i Azerbejdżanu. Planuje się parafowanie wynegocjowanych wcześniej Umów Stowarzyszeniowych (AA) oraz układów o Pogłębionej i Kompleksowej Strefie Wolnego Handlu (DCFTA) między Unią Europejską a Mołdawią, Armenią, Gruzją i Azerbejdżanem, a także podpisanie tychże porozumień z Ukrainą. Przed Białorusią otwiera się zaś kolejna możliwość nawiązania z Unią konstruktywnego dialogu. O ile jednak pozycja Rosji w orbicie zainteresowań władz Białorusi raczej nie jest zagrożona, tak w przypadku pozostałej piątki sytuacja nie jest tak oczywista. Rosja nadal ma o co grać stawką jest utrzymanie tych państw poza wpływem struktur euroatlantyckich. Długofalowym celem Rosji jest odbudowywanie i rozwijanie wpływów na obszarze poradzieckim, zaś głównym narzędziem jego realizacji jest Unia Euroazjatycka (UEA) ambitny projekt integracyjny, w którym Moskwa pełni rolę lidera. Temat Unii Euroazjatyckiej był do tej pory wielokrotnie rozpatrywany i omawiany przez ośrodki analityczne. Jej główne, oficjalne założenia to między innymi: Rozwijanie współpracy między państwami WNP. Pogłębianie współpracy ekonomicznej, której głównym filarem jest utworzona w styczniu 2010 roku Unia Celna (UC) Rosji, Kazachstanu i Białorusi. Kolejnym krokiem ma być planowane na 2015 rok utworzenie Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej (EaUG), 1 a w dalszej perspektywie wprowadzenie wspólnej waluty i jednolitego rynku. Ustanowienie na tej podstawie sieci ponadnarodowych struktur unijnych (na wzór Unii Europejskiej). Jak do tej pory pracę rozpoczęła m.in. Euroazjatycka Komisja Gospodarcza. 2 Otwarcie na przyjęcie nowych członków. Wśród potencjalnych kandydatów wymienia się Kirgistan, Tadżykistan i Ukrainę. Założenia te zostały sformułowane m.in. w Dekrecie o środkach ku realizacji zagranicznego kursu Federacji Rosyjskiej 3 i w innych strategicznych dokumentach państwowych. Eksperci, mówiąc o politycznym kontekście integracji euroazjatyckiej zwracają uwagę na następujące zjawiska: Projekt Unii Euroazjatyckiej jest najważniejszym przedsięwzięciem w polityce zagranicznej FR podczas trzeciej kadencji prezydenckiej Władimira Putina. Naczelnym celem projektu jest reintegracja przestrzeni poradzieckiej. Przystąpienie do Unii wskazuje na prokremlowską orientację geopolityczną państwa. 1 Vide 2 Vide 3 Vide ust. 1, pkt д). 7

9 Procesy integracyjne na obszarze euroazjatyckim mogą być stosowane jako narzędzie podporządkowywania państw bliskiej zagranicy polityce Moskwy. Założenia Unii Celnej i przyszłej Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej stoją w sprzeczności z logiką procesów integracyjnych zachodzących na kontynencie europejskim. Oba procesy kolidują ze sobą szczególnie na obszarze włączonym przez UE w 2008 roku do programu Partnerstwa Wschodniego. Ponadto, rosyjscy eksperci wskazują na korzyści wynikające z integracji euroazjatyckiej oraz niekiedy na obiektywne okoliczności świadczące o słuszności założeń projektu: Unia Euroazjatycka ma być odpowiedzią na równoległe procesy integracji zachodzące w obszarze wschodnioazjatyckim i euroatlantyckim. Jej naczelnym zadaniem jest podniesienie konkurencyjności rynków państw poradzieckich. Argumentuje się, iż we współczesnej sytuacji globalnej sens mają tylko działania podejmowanie wspólnie. Idea integracji euroazjatyckiej odwołuje się do wspólnej przeszłości państw zrzeszonych do tej pory m.in. w ramach WNP. W narracji tej zawiera się nie tylko wspomnienie tradycji sowieckiej, ale i imperialnej Rosji czy nawet Świętej Rusi Kijowskiej i Moskiewskiej. Pomocne w zaistniałej sytuacji okazują się więc nie tylko popularne w Rosji idee euroazjatyckie ale i koncepcja ruskiego miru czy choćby narodu trójjedynego, z których wszystkie traktują projekt integracji euroazjatyckiej w kategoriach opozycyjności wobec szeroko pojętego świata Zachodu. Z powyższych tez wynika jednoznacznie, iż żywiąc nadzieję na włączenie do współpracy euroazjatyckiej któregoś z państw partnerskiej szóstki, Rosja nie może dopuścić do jego zbliżenia z UE. Powstałe na tym tle napięcia geopolityczne pozwalają na stwierdzenie, iż w rejonie Europy Wschodniej i Kaukazu Południowego trwa swoista wojna na integracje, w której każdy sukces UE Rosja poczytuje sobie za potencjalne zagrożenie własnych interesów, bądź wręcz porażkę. Przystąpienie do Unii Euroazjatyckiej jest w założeniu dobrowolnym aktem suwerennych państw tezy tej trzyma się Moskwa. W praktyce jednak dostrzegalne są akty wywierania silnej presji geopolitycznej mającej na celu wymuszenie odpowiedniej orientacji międzynarodowej potencjalnych członków. Co więcej zdobywając przewagę nad jednym z państw regionu Kreml osiąga potencjał oddziaływania na cały region, a zatem także możliwość włączania kolejnych państw do własnej orbity wpływów. Wszystko za sprawą rozwiniętej siatki wzajemnych zależności pomiędzy sąsiadami Rosji, będącej niejako spuścizną po upadłym Związku Radzieckim. Polityka zagraniczna Rosji jest głęboko zapośredniczona zmierzając ku realizacji swoich celów Kreml stosuje szeroką gamę środków nacisku: Presja surowcowa (energetyczna), tzw. dyplomacja energetyczna, związana ze zjawiskiem polityzacji handlu. Najczęściej polega na uzależnianiu cen dostaw gazu bądź ropy od treści osiągniętego z danym państwem porozumienia politycznego. Możliwe są posunięcia radykalne (np. całkowite wstrzymanie dostaw surowców), bądź bardziej subtelne (naliczanie ceny za przekazany surowiec niezgodnie z umówionymi uprzednio stawkami oczywiście na niekorzyść kontrahenta). 8

10 Presja ekonomiczna szczególnie ważna w oddziaływaniu wobec tych państw, dla których Rosja jest ważnym odbiorcą eksportu. Budzi to możliwość spontanicznego stosowania barier handlowych uderzających bezpośrednio w gospodarki niepokornych państw. W ramach tego rodzaju presji najczęściej stosowanym narzędziem jest zakaz importu 4 (rzadziej cła zaporowe). Presja militarna oznacza najczęściej obecność wojsk rosyjskich na terytorium danego państwa, bądź na terytoriach bezpośrednio z nim sąsiadujących. Może także oznaczać wsparcie techniczne (dostawy uzbrojenia), bądź technologiczne (szkolenia, transfer knowhow) dla sił zbrojnych zagrażających bezpieczeństwu danego państwa. W skrajnym przypadku objawia się bezpośrednim działaniem rosyjskich sił zbrojnych w sposób naruszający bezpieczeństwo któregoś z państw. Oddziaływanie etnopolityczne polega najczęściej na odwoływaniu się do woli mniejszości rosyjskiej zamieszkującej dane terytorium czy ogólniej na interesownym wykorzystywaniu napięć na tle etnicznym powstałych poza granicami Federacji. W oddziaływaniu tym ważna jest także rola rozbudowanej sieci rosyjskich instytucji stosujących soft power (np. Instytuty Kultury Rosyjskiej) 5, dzięki której możliwe jest skuteczne budowanie postaw jednoznacznie prorosyjskich. Presja dyplomatyczna, która zawiera w sobie nie tylko treść oficjalnych stosunków dyplomatycznych między państwami, ale też wszelkie zakulisowe działania zmierzające do nadszarpnięcia prestiżu danego państwa w oczach opinii międzynarodowej. W realizacji tego zadania FR posługuje się nie tylko klasycznymi instrumentami dyplomacji, lecz także służbami informacyjnymi i organami mediów państwowych. Celem takiego oddziaływania jest wykazanie światu, iż określone państwo nie jest ani wiarygodnym partnerem, ani kandydatem do trwałej współpracy. Tego typu próby ustanowienia przynajmniej częściowej izolacji obiektu mają sprzyjać wymuszeniu rosyjskiego (czy też euroazjatyckiego ) wektora w jego polityce zagranicznej. Presja polityczna, czyli niekiedy bezpośrednie zaangażowanie FR w wewnętrzne sprawy polityczne danego państwa. Może oznaczać m.in. jawne bądź niejawne udzielenie wsparcia tej sile politycznej, która potencjalnie lepiej przysłuży się realizacji interesów FR w regionie. Warto wspomnieć, że oferta FR jest zróżnicowana inna w stosunku do każdego z państw objętych Partnerstwem Wschodnim. Rosja rozumie niejednolitą strukturę geopolityczną Europy Wschodniej i Kaukazu Południowego, dostrzega słabe punkty każdego z graczy, a także potrafi trafnie oszacować prawdopodobieństwo zacieśnienia ich relacji z UE, UEA bądź samą Rosją. Środki są więc dobierane na miarę państwa, wobec którego mają być zastosowane oraz planowanych celów, które FR chce w danej rozgrywce osiągnąć. W przypadku Kaukazu Południowego (którego dotyczy niniejsze opracowanie), z racji na jego sytuację geopolityczną, zagrożenie integracją europejską jest mniejsze. W przeciwieństwie do Europy Wschodniej, gdzie dwa na trzy państwa (Ukraina i Mołdawia) klasyfikuje się jako liderów integracji, na Kaukazie Południowym lider jest tylko jeden (Gruzja). Ponadto, z powodu zróżnicowanego potencjału Armenii, Azerbejdżanu i Gruzji, państwa te mają inne znaczenie dla polityki Rosji. Różnice 4 Stosując zakaz importu Rosja najczęściej odwołuje się do wybiórczo stosowanych przepisów sanitarnych. Instytucją wykonawczą w tym zakresie jest RosPotrebNadzor ( 5 Naczelną instytucją odpowiedzialną za rosyjski soft power jest RosSotrudniczestwo ( 9

11 między nimi w ujęciu ilościowym obrazuje Wykres 1. Sytuację jakościową zobrazowano na Mapie zamieszczonej na początku raportu. Azerbejdżan Znaczenie geoekonomiczne Gruzja Armenia Znaczenie geopolityczne Wykres 1: Państwa Kaukazu Południowego w optyce Federacji Rosyjskiej. Opracowanie własne. Oś pionowa wykresu prezentuje stopień ważności państwa z punktu widzenia rosyjskiego interesu geoekonomicznego (a zatem m.in. ekonomicznego i energetycznego). Im wyżej dane państwo zostało zakwalifikowane, tym łatwiej przeliczyć relacje Moskwy z jego stolicą na pieniądze. Ponadto, jeśli państwo jest ważne dla Rosji z przyczyn gospodarczych, presja geopolityczna przybierać będzie formy pozagospodarcze i vice versa presja ekonomiczna będzie stosowana w państwach istotnych z innych niż ekonomicznych przyczyn. Państwa o takim znaczeniu zostały zakwalifikowane wysoko na osi poziomej. Szczegóły bieżących relacji między Federacją Rosyjską a jej południowo kaukaskimi sąsiadami opisuje poniższe opracowanie. Szczególny nacisk kładzie się na unilateralne oddziaływanie Rosji na ich politykę zagraniczną. 10

12 Armenia Ogólna charakterystyka Ormianie słyną z tego, że jako pierwszy naród formalnie przyjęli chrześcijaństwo (początek IV w. n.e.). Pomijając okresy autonomii, przez stulecia teren dzisiejszej Armenii podlegał jurysdykcji rozlicznych imperiów, w tym rzymskiego, bizantyjskiego, arabskiego, perskiego i osmańskiego. Podczas I Wojny Światowej w zachodniej Armenii Imperium Osmańskie prowadziło politykę siłowego przesiedlania i nawracania Ormian na islam. W wyniku pogromów zginęło około miliona Ormian. Prawo do wschodniej Armenii Turcy scedowali na Rosję w 1828 r. i na tych terytoriach Ormianie w 1918 r. ogłosili później niepodległość. Okres wolności nie jednak trwał długo, Armenia została podbita przez Armię Czerwoną już w 1920 r. W XX w. ormiańscy przywódcy zaangażowali się w przewlekły konflikt z Azerbejdżanem. Przedmiotem sporu był Górski Karabach region zaludniony w większości przez Ormian a przypisany do radzieckiego Azerbejdżanu przez Kreml w 1920 roku. Konflikt przybrał na sile w roku 1988, by trzy lata później, po uzyskaniu przez Armenię i Azerbejdżan niepodległości w 1991 roku, przerodzić się w regularną wojnę. W maju 1994 roku, gdy podpisano obowiązujące do dziś zawieszenie broni, siły ormiańskie zajmowały nie tylko Górski Karabach ale też znaczną część etnicznie azerskich terytoriów (stąd Republika Górskiego Karabachu 6 graniczy dziś nie tylko z Azerbejdżanem, ale też z Armenią 7 i Iranem). Gospodarki obu wojujących państw mocno ucierpiały w wyniku konfliktu. Turcja, w ramach wsparcia Azerbejdżanu, zamknęła swoją granicę z Armenią w 1993 r. i stan ten utrzymuje się do chwili obecnej. Proces pokojowy toczy się w ramach mediacji w tzw. Grupie Mińskiej OBWE, w której (oprócz wojujących stron) udział biorą także Rosja, Francja i USA. Na konflikcie najwięcej zyskała (i zyskuje do dziś) Rosja, która dzięki wsparciu udzielonemu Armenii osiągnęła status protektora jej państwowości i sponsora jej gospodarki. Moderowany przez Rosję spór o Górski Karabach jest też jednym z kluczowych narzędzi wpływu na sytuację polityczną na całym Południowym Kaukazie (patrz też: Azerbejdżan). Cele polityki Federacji Rosyjskiej wobec Armenii Utrzymanie pozycji gwaranta bezpieczeństwa militarnego, energetycznego i ekonomicznego Armenii. 6 Republika Górskiego Karabachu to samozwańczy, nieuznawany przez ONZ twór państwowy funkcjonujący na terytorium Azerbejdżanu. Na arenie międzynarodowej Górski Karabach jest reprezentowany przez Armenię. 7 Jedynym połączeniem między Republiką Górskiego Karabachu a Armenią jest tzw. korytarz laczyński droga, która podczas wojny w latach 90-tych znalazła się pod kontrolą wojsk Górnego Karabachu. Formalnie jest ona do dziś przypisana rejonowi laczyńskiemu w Azerbejdżanie. 11

13 Ograniczanie konkurencyjnych wobec Rosyjskich wpływów w Armenii. Jednym z determinantów prorosyjskiego wektora polityki zagranicznej Armenii jest swoista bezalternatywność w Armenii zbyt wiele zależy od Rosji by móc się od niej odwrócić. Co wynika z powyższego, Rosja będzie starała się ukrócić nawiązany na poważnie w 2010 roku dialog Armenii z Unią Europejską. Dialog ten będzie w dalszej perspektywie o tyle utrudniony, iż 3 września Armenia zadeklarowała ostatecznie chęć przystąpienia do Unii Celnej z Rosją Białorusią i Kazachstanem. Trzyletnie negocjacje Znaczenie Armenii dla Federacji Rosyjskiej Złośliwi nazywają Armenię niezatapialnym lotniskowcem Rosji. Na terytorium Armenii, pod miejscowością Giumri (przy granicy Armeńsko-Tureckiej), znajduje się rosyjska 102. baza wojskowa stanowiąca siedzibę 123. pułku zmotoryzowanego (ok żołnierzy i 300 szt. czołgów i ciężkich wozów bojowych oraz ok. 15 samolotów bojowych). Jest to najsilniejszy przyczółek rosyjskiej obronności w regionie Kaukazu Południowego. Na mocy umowy ratyfikowanej przez armeński parlament 12 kwietnia 2011 roku dzierżawa bazy obowiązywać będzie do 2044 roku. W ramach nieformalnej zapłaty Federacja Rosyjska udostępnia oddziałom ormiańskim zgrupowanym w Górskim Karabachu rodzime uzbrojenie po preferencyjnych stawkach. Z obecności militarnej w Armenii oraz wsparcia technicznego sił separatystycznej Republiki Górskiego Karabachu Rosja czerpie trzy korzyści: Pełni rolę gwaranta bezpieczeństwa i nienaruszalności granic samej Armenii, przez co zapewnia sobie stałego sojusznika w regionie. Utrzymuje potencjał oddziaływania militarnego na całym Bliskim Wschodzie (na przykład, zasięg stacjonujących w bazie myśliwców SU-25 to od 510 do blisko 2000 km. W ich polu rażenia znajduje się więc nie tylko Turcja, Gruzja, Azerbejdżan i Iran, ale też Syria, Iran, Irak, Jordania, Liban a nawet Arabia Saudyjska). Zyskuje możliwość regulowania sytuacji na spornym terytorium Górskiego Karabachu dzięki wsparciu udzielanemu Armenii utrzymuje narzędzie wywierania presji na Azerbejdżan, który w ostatnim czasie prowadzi w regionie bardzo aktywną i nierzadko sprzeczną z rosyjskim interesem politykę (patrz: Azerbejdżan). Obecność Rosji w Armenii ma więc znaczenie geopolityczne i jest warunkowana ekonomiczną i energetyczną zależnością Erywania od Moskwy. Środki wywierania presji geopolitycznej Presja surowcowa (energetyczna). Armenia nie posiada własnych zasobów kluczowych surowców energetycznych, tj. gazu ziemnego i ropy, w związku z czym jest w 100% uzależniona od dostaw z zewnątrz. W kwestii gazu, do 2008 roku jedynym jego dostawcą do Armenii była Rosja. Stale rosnące ceny surowca oraz powtarzające się przerwy w dostawach skłoniły Armenię do rozwinięcia współpracy z Iranem konkurencyjnym wobec Rosji producentem gazu. W 2002 roku rozpoczęto budowę nowego gazociągu łączącego Tabriz (w Iranie) i Sardarian (w Armenii), który jednak jeszcze przed zakończeniem budowy wszedł w posiadanie Gazpromu (właścicielem infrastruktury została 12

14 spółka ArmRosGazprom, w której Gazprom posiada dziś 80% udziałów). 8 W wyniku tej inwestycji udało się więc ograniczyć ryzyko spowodowane przerwami w dostawie surowca, ale nierozwiązanym problemem pozostały ceny jego dostawy. W obecnym układzie sił: Rosja może swobodnie manipulować cenami transportu gazu do Armenii. Przejmując gazociąg Iran-Armenia, Rosja zablokowała możliwość przedłużenia go do Europy. 9 Armenia rozlicza się z Iranem poprzez wymianę energii elektrycznej za gaz (Armenia eksportuje 3 kwh energii elektrycznej w zamian za 1 m3 gazu), więc pełne wykorzystanie przepustowości nowego gazociągu (obecnie 1,1 mld m3 rocznie) nie jest możliwe. 10 Pozycja Gazpromu na Armeńskim rynku gazowym pozostaje niezachwiana i obejmuje 75% rocznej dostawy gazu. W maju br. Gazprom podjął decyzję o podwyżce bazowych cen gazu dla Armenii ze 180 do 270 USD za 1 tys. m3, co przełożyło się na wzrost cen dla odbiorców indywidualnych, z 320 do blisko 550 USD za 1 tys. m3. Decyzja ta spotkała się ze sprzeciwem społeczeństwa w Armenii, jednak mimo wszystko została utrzymana w mocy. Protestujący 16 maja w Erywaniu obwiniali za podwyżkę Armeński rząd i Moskwę. Niewykluczone, iż to posunięcie Gazpromu było elementem rosyjskiej dyplomacji energetycznej i miało na celu przekonanie rządu i społeczeństwa Armenii do zarzucenia dialogu z UE. Presja ekonomiczna. Armenia, niegdyś jedna z najbogatszych republik w ZSRR, dziś należy do grupy tzw. krajów rozwijających się. W wyniku zaszłości politycznych jest państwem częściowo izolowanym dwie na cztery granice państwa (z Turcją i Azerbejdżanem) są zamknięte, w związku z czym pole manewru w handlu i polityce zagranicznej Armenii jest ograniczone. Jej głównym partnerem gospodarczym pozostaje Rosja, która ma największy udział zarówno w armeńskim imporcie jak i eksporcie. Ponadto, na podstawie umowy zawartej w 2002 roku, spółki rosyjskie weszły w posiadanie kilku największych zakładów przemysłowych w kraju w tym: Spółka RAO JES weszła w posiadanie elektrowni jądrowej w Mecamorze, Hydroelektrowni Sewano-Razdańskiej oraz przedsiębiorstwa Elektryczne Sieci Armenii. Do dnia dzisiejszego spółka kontroluje niemal 100% sieci przesyłowych energii elektrycznej w kraju. Koncern Russkij Aluminij jest właścicielem huty aluminium Armenal jednego z największych zakładów produkcyjnych w Armenii. Dotychczas każdorazowa próba dywersyfikacji źródeł utrzymania przez Armenię skutkowała zdecydowaną kontrą Rosji. Niewykluczone, iż stara się ona wykorzystać swoje wpływy gospodarcze jako narzędzie uprawiania polityki zagranicznej. W ten sposób od lat w polityce zagranicznej Armenii funkcjonuje zjawisko błędnego koła: Armenia nie znajduje nowych partnerów do współpracy 8 Gazociąg Tabriz-Sardarian oznaczony jest na Mapie 1. numerem 3. 9 Niektórzy eksperci podejrzewają, że średnica gazociągu Iran-Armenia została celowo zmniejszona z planowanych 1420 do 700 mm pod naciskiem Gazpromu, przez co zmniejszono jego możliwości przesyłowe. Ponadto, nowe parametry uczyniły gazociąg technicznie niekompatybilnym z europejską infrastrukturą. 10 Energia elektryczna przeznaczona na eksport generowana jest w elektrowni atomowej w Mecamorze, której właścicielem jest spółka rosyjska patrz dalej. 13

15 ponieważ jest zbyt mocno uzależniona od Rosji i jest zbyt mocno uzależniona od Rosji, ponieważ nie znajduje nowych partnerów do współpracy. *W katalogu możliwości oddziaływania Rosji na Armenię nie zamieszczam możliwości wywierania bezpośredniej presji militarnej. Dalsze utrzymywanie 123. pułku zmotoryzowanego w Giumri określić należy raczej jako cel, a nie środek utrzymywania przez Rosję wpływów w Armenii. Prognoza Rosji zależy na utrzymaniu status quo bezalternatywności dla prorosyjskiego wektora w polityce Armenii. Obszar, w którym należy spodziewać się najbardziej zdecydowanych kroków ze strony Moskwy to bezpieczeństwo energetyczne. Na dalszy plan schodzi sfera gospodarki i obronności. Jest wysoce prawdopodobne, iż Rosja będzie wykorzystywać uzależnienie Armenii od dostaw surowców energetycznych z zewnątrz do osiągania określonych celów w polityce zagranicznej, w tym do zablokowania rozmów armeńsko-unijnych i armeńsko-tureckich. Manipulowanie cenami gazu to, jak do tej pory, najskuteczniejsze narzędzie wywierania presji wobec państw uznanych przez Rosję za swoją tradycyjną strefę wpływów. Istnieje również prawdopodobieństwo, że metoda ta odniesie skutek odwrotny do zamierzonego. Zastosowanie podwyżki cen gazu w skali podobnej do tej z maja br. (ceny gazu wzrosły o niemal 70%), uderza przede wszystkim w społeczeństwo Armenii, co może spowodować wzrost nastrojów antyrządowych i antyrosyjskich. Stwarza to zagrożenie destabilizacji politycznej wewnątrz kraju, tym większe, iż pozycja urzędującego prezydenta Serża Sarkisjana i jego Republikańskiej Partii Armenii jest już dostatecznie krucha (co wykazał przebieg wyborów prezydenckich z lutego br.). Ponadto, zbyt silny nacisk geopolityczny na Armenię może okazać się czynnikiem motywującym jej władze do poszukiwania alternatywnych kierunków w polityce zagranicznej. Potencjalnie korzystna może okazać się współpraca z Chinami, które już dziś są drugim po Rosji importerem dóbr do Armenii i trzecim wielkim graczem geopolitycznym (obok UE i Rosji) w regionie euroazjatyckim. Nota: Armenia w Unii Celnej 3 września doszło do spotkania prezydentów Rosji i Armenii, na którym przyjęto wspólne oświadczenie o decyzji Armenii o przystąpienia do Unii Celnej z Rosją, Białorusią i Kazachstanem. Zwrot ten jednoznacznie określa wektor armeńskiej polityki jako prorosyjski, niwelując tym samym dotychczasowy dorobek państwa w integracji z Unią Europejską. Można domniemywać, iż decyzja Erywania była efektem długotrwałego nacisku Moskwy. Przystąpienie Armenii do UC może przynieść korzyści w perspektywie krótko- bądź średnioterminowej, jednak najważniejszym dalekowzrocznym skutkiem będzie pogłębienie uzależnienia od Rosji i zawężenie pola manewru w doborze partnerów w polityce zagranicznej. 14

16 Azerbejdżan Ogólne spojrzenie Azerowie naród o islamskim (szyickim) obliczu i tureckim rodowodzie po raz pierwszy utworzyli swoje państwo narodowe w 1918 roku, po zakończeniu I Wojny Światowej. Podobnie jak pozostałe państwa Południowego Kaukazu, Azerbejdżan został włączony w skład Związku Radzieckiego w 1920 roku i pozostał w nim na siedem dekad. W tym czasie nasilił się konflikt o Górski Karabach region na terenie Azerbejdżanu w większości zaludniony przez Ormian. Do eskalacji przemocy doszło po uzyskaniu przez Armenię i Azerbejdżan niepodległości w 1991 roku (rys historyczny konfliktu o Górski Karabach patrz: Armenia spojrzenie ogólne). Do dziś, oprócz etnicznie ormiańskiego Górskiego Karabachu, oddziały ormiańskie zajmują także siedem przyległych do niego prowincji azerskich. W ramach prac tzw. grupy mińskiej OBWE toczą się mediacje nad pokojowym rozwiązaniem konfliktu. 11 Kraj boryka się z korupcją, niedemokratycznymi rządami oraz problemami związanymi z nierespektowaniem praw człowieka. Motorem gospodarki kraju są dochody z eksportu surowców energetycznych (ropy naftowej i gazu ziemnego) wydobywanych u wybrzeży Morza Kaspijskiego. Dzięki osiąganym w ostatnich latach zyskom udało się zwiększyć nakłady na inwestycje infrastrukturalne, jednak nie przełożyło się to na wzrost poziomu dobrobytu w kraju. Głównymi beneficjentami inwestycji i reform są najwięksi potentaci biznesowi. Azerbejdżan, jako znaczący eksporter ropy naftowej i gazu w regionie Kaukazu, jest głównym konkurentem Rosji na rynku energetycznym. Jako kraj szyicko-turecki, strategię swojej polityki zagranicznej opiera na ścisłej współpracy z Turcją oraz Iranem. Cele polityki Federacji Rosyjskiej wobec Azerbejdżanu Próba objęcia kontroli nad wydobyciem i transportem ropy z Morza Kaspijskiego. W razie braku możliwości zablokowania eksportu azerskiej ropy na zachód, celem pośrednim jest rozgraniczenie energetycznych stref wpływu Rosji i Azerbejdżanu tak, by nie musiały ze sobą konkurować (patrz: Znaczenie Azerbejdżanu dla Federacji Rosyjskiej). Realizacji tych założeń służy szeroki wachlarz oddziaływania Moskwy na Baku. Środki (militarne, etnopolityczne, polityczne i energetyczne) dobierane są w zależności od bieżących potrzeb polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej. Co wynika z powyższego osłabienie wpływów trzecich graczy w regionie USA, UE, Turcji i Iranu, a także osiągnięcie większej sterowności nad polityką Azerbejdżanu. Zapobieganie rozprzestrzenianiu ewentualnych zagrożeń w regionie Kaukazu, a w szczególności ich oddziaływaniu na Kaukaz Północny. 11 W roli mediatorów występują Francja, USA i Rosja. 15

17 Znaczenie Azerbejdżanu dla Federacji Rosyjskiej Azerbejdżan jest największym konkurentem Rosji w eksporcie ropy naftowej i gazu do Europy. U jego wybrzeży rozpoczynają bieg trzy ważne ropociągi i jeden gazociąg, z których każdy nastawiony jest na transport surowców na zachód. Niejednokrotnie, gdy w Europie mówiono o polityce dywersyfikacji źródeł dostaw ropy i gazu, kierowano wzrok na Azerbejdżan jego zasoby postrzega się jako alternatywę wobec dostaw z Rosji. Interes gospodarczy Azerbejdżanu stoi więc w otwartej sprzeczności z interesem Rosji. Tam, gdzie pojawia się SOCAR 12, tam Gazprom i Rosnieft tracą rynki. W świetle zjawiska polityzacji energetyki, charakterystycznego dla strategii energetycznej Rosji, za utratą rynków naftowych i gazowych idzie też utrata wpływów politycznych. Jeśli wybrane państwo zrezygnuje z dostaw rosyjskiej ropy na rzecz dostaw z Azerbejdżanu, zyska tym samym większy stopień niezależności np. w doborze kierunku polityki zagranicznej. Azerbejdżan zdaje się być kluczem do ustalenia układu stref wpływów w całym Kaukazie Południowym. Każde południowokaukaskie państwo, które będzie chciało swoją politykę zorientować na niezależność, prędzej czy później zwróci się w stronę Azerbejdżanu zaczynając pogłębiać z nim relacje gospodarcze. Zjawisko to dobrze obrazuje przykład Gruzji, dla której Azerbejdżan i Turcja stali się po 2008 roku głównym partnerem handlowym. Dzięki dochodom z tranzytu azerskiej ropy i gazu, stopień niezależności gospodarczej Gruzji należy ocenić wysoko. Jej przeciwieństwem jest Armenia, która popadła w zależność od Rosji głównie przez brak alternatywy w relacjach gospodarczych. Wynika stąd, iż Azerbejdżan jawi się głównym czynnikiem równoważącym wpływy w regionie każdorazowe osłabienie jego pozycji oznaczać będzie wzmocnienie obecności Rosji w regionie. Środki wywierania presji geopolitycznej Presja militarna. Dla Azerbejdżanu sprawa Górskiego Karabachu ma wymiar symboliczny i prestiżowy. Za jedyną drogę do rozwiązania konfliktu uznaje całkowite przywrócenie kontroli Baku nad spornymi terytoriami. Celem Rosji, głównego rozgrywającego w konflikcie, jest zaś zachowanie obecnego status quo, opartego na podpisanym w 1994 r. zawieszeniu broni, a więc zamrożeniu obecności oddziałów ormiańskich na terytorium Azerbejdżanu. Jak do tej pory oddziaływanie militarne wydaje się najskuteczniejszym narzędziem wpływu na Azerbejdżan. Środkiem regulowania konfliktu jest tu przede wszystkim uzbrojenie dostarczane z Moskwy karabaskim oddziałom, a także aktywność dyplomatyczna Kremla podczas rozmów toczonych w ramach Grupy Mińskiej OBWE (ze względu na możliwości realnego oddziaływania na przebieg konfliktu Rosja jest w zasadzie najsilniejszym mediatorem spośród wszystkich państw zaangażowanych). Napięcia powstałe na tym tle są sukcesywnie wykorzystywanie przez Moskwę w walce o rozgraniczenie stref wpływów. Presja etnopolityczna. Polityka Azerbejdżanu wobec mniejszości etnicznych określana jest często jako dyskryminacyjna. Ustawodawstwo nakierowane na przymusową asymilację mniejszości generuje napięcia społeczne, otwierając Kremlowi pole do oddziaływania na Baku. Szczególną uwagę zwrócić należy na sytuację Lezginów największej nieazerskiej wspólnoty etnicznej w Azerbejdżanie. 12 SOCAR State Oil Company of Azerbaijan Republic, państwowa azerska spółka zajmująca się wydobyciem I eksportem ropy I gazu. 16

18 Populację Lezginów w regionie szacuje się na ok. 500 tys. osób, z czego ok. 300 tys. zamieszkuje północną stronę łańcucha Wielkiego Kaukazu, a ok. 200 tys. południową. Na północy największa ich część zgromadzona jest na terytorium Republiki Dagestan wchodzącej w skład Federacji Rosyjskiej (stanowią 13,3% ludności Republiki). Na południu zasiedlają pograniczne rejony Azerbejdżanu (w niektórych z nich stanowią większość). W ostatnich miesiącach obserwuje się wzrost aktywności politycznej i społecznej lezgińskich liderów skupionych w Ruchu Narodowym Sadwał. Działają oni na rzecz równouprawnienia Lezginów z innymi narodami Rosji i Azerbejdżanu. Walczą o przywrócenie edukacji w języku lezgińskim oraz o utworzenie lezgińskich stacji radiowych i telewizyjnych. Starają się przeciwdziałać izolacji w polityce wewnętrznej obu państw (Rosji i Azerbejdżanu), choć w ostatecznym rozrachunku przyjmują postawę prorosyjską. 13 Rosjanie zdają się doceniać ten fakt. 14 Działalność Sadwału w obecnym kształcie leży w interesie Rosji. Aktywizacja nastrojów antyazerskich, a w skrajnym przypadku nawet separatystycznych to kolejna droga umożliwiająca Moskwie intencjonalną destabilizację sytuacji w regionie. Potencjał etnopolitycznego oddziaływania Rosji stanowi mocny argument w rozgrywkach między Moskwą a Baku. Presja polityczna. Głównym skutkiem reform i inwestycji przeprowadzanych w ostatnich latach w Azerbejdżanie jest wzrost rozwarstwienia społecznego. Dochody generowane dzięki eksportowi ropy naftowej i gazu trafiają w zdecydowanej większości do kieszeni wąskiej elity rządzącej państwem (skupionej wokół prezydenta Ilhama Alijewa) i armii. Polityka społeczna, działania antykorupcyjne i zrównoważony rozwój pozostają niejako poza zainteresowaniem władz. Generuje to niezadowolenie społeczne o podłożu socjalnym. Wzmacniają się nastroje opozycyjne, coraz częściej dochodzi do otwartych manifestacji antyrządowych. Jak zauważa wielu ekspertów, przy utrwaleniu obecnych tendencji w polityce wewnętrznej państwa, wybuch rewolucji społecznej zdaje się być tylko kwestią czasu. Taka sytuacja jest kolejną szansą Moskwy na rewizję układu sił w regionie. Od czasu do czasu (w zależności od bieżących potrzeb polityki zagranicznej), Kreml zdaje się sugerować wsparcie dla azerbejdżańskiej opozycji, czego wyrazem jest np. finansowanie i organizowanie tzw. Unii Miliarderów diaspory azerskiej o demokratycznych aspiracjach. Presja polityczna jest szczególnie istotna obecnie, w obliczu zbliżających się wyborów prezydenckich w Azerbejdżanie. 15 Rosja gotowa jest wycofać swoje wsparcie dla opozycji w zamian za ekwiwalentne ustępstwa w rozgrywce globalnej. Celem Rosji nie jest wszak szerzenie demokracji na Kaukazie, a jedynie zabezpieczenie swoich interesów, przede wszystkim w sektorze energetycznym. *Jako iż Azerbejdżan charakteryzuje wysoki stopień samodzielności w produkcji ropy i gazu, katalog możliwości oddziaływania Rosji nie obejmuje w jego wypadku presji energetycznej. Podobnie do zaangażowania militarnego Rosji w Armenii, kontrola nad infrastrukturą energetyczną Azerbejdżanu jest raczej celem zabiegów Moskwy niż narzędziem oddziaływania. 13 Ich najwyższym celem jest utworzenie Zjednoczonej Republiki Lezgińskiej w ramach Federacji Rosyjskiej. 14 W czerwcu 2012 roku w Moskwie zorganizowano międzynarodową konferencję poświęconą m.in. sytuacji Lezginów zamieszkujących Azerbejdżan. Równocześnie w Dagestanie powołano do życia kilka niewielkich, społeczno-kulturowych organizacji lezgińskich, w tym m.in. Regionalny Ruch Narodowy Hadży Dawud, który prowadzi działalność kulturalną i oświatową organizuje kursy języka i historii Lezginów, drukuje prasę i książki po lezgińsku oraz organizuje lokalne zawody sportowe. 15 Wybory prezydenckie w Azerbejdżanie odbędą się 9 października. 17

19 Prognoza Rosja nie ustanie w wysiłkach, by zmniejszyć potencjał oddziaływania Azerbejdżanu na region Południowego Kaukazu. Najważniejszym polem rozgrywki nadal będzie spór o Górski Karabach, jednak przy utrzymaniu dotychczasowych trendów można spodziewać się w najbliższych latach rozmrożenia konfliktu i prób rewizji obecnego status quo. Względna stabilność obowiązującego do dziś zawieszenia broni między Azerbejdżanem i Armenią oparta była o dwa filary: Geopolityczną dominację Rosji nad obiema stronami konfliktu. Względną równowagę sił między Armenią i Azerbejdżanem. Dziś obydwa te czynniki zdają się tracić na aktualności. Po pierwsze zmniejsza się zależność polityki Azerbejdżanu od Rosji, przy jednoczesnym zwiększeniu uzależnienia Armenii. Po drugie dzięki wysokim dochodom budżetowym Azerbejdżanu regularnie wzrasta także jego gospodarcza, militarna i demograficzna przewaga nad Armenią. Prezydent Ilham Alijew w ostatnich latach coraz częściej wspomina o chęci odwojowania Górsiego Karabachu. Wydatki Azerbejdżanu przeznaczane na zbrojenia kilkukrotnie przewyższają łączny budżet armii Armenii i Republiki Górskiego Karabachu. Aby zrównoważyć siłę Azerbejdżanu i zachować obecne status quo Rosja zmuszona jest wysyłać coraz więcej uzbrojenia do Górskiego Karabachu, a także wzmacniać swoją obecność militarną w samej Armenii. Z racji na kosztochłonność tego rozwiązania Rosja stara się podejmować bardziej różnorodne środki oddziaływania 16, w tym presję polityczną i etniczną (patrz wyżej). 16 Podczas spotkania Ilhama Alijewa i Władymira Putina w Baku, 13 sierpnia br., Putin zadeklarował, iż będzie preferował polityczne rozwiązanie konfliktu w Górskim Karabachu. 18

20 Gruzja Ogólne spojrzenie Na terytorium dzisiejszej Gruzji funkcjonowały niegdyś starożytne królestwa Kolchidy i Iberii Kaukaskiej. Gdy w pierwszych wiekach naszej ery obszar ten znalazł się pod wpływem Imperium Rzymskiego, religią państwową ustanowiono chrześcijaństwo (ok. IV w. n.e.). Kolejne okresy dominacji Persów, Arabów i Turków pokrywały się z epoką gruzińskiego złotego wieku (XI XIII w.), którego trwanie ukrócił najazd Mongołów w 1236 r. Po ich ustąpieniu Gruzja na powrót stała się areną rywalizacji dwóch muzułmańskich imperiów: tureckiego i perskiego. Sytuacja ta trwała do XIX w., kiedy przyłączono ją do Imperium Rosyjskiego. Po zakończeniu I Wojny Światowej Gruzja na trzy lata ( ) osiągnęła niepodległość, by w następstwie rewolucji rosyjskiej powrócić w skład imperium, znanego tym razem jako ZSRR. W 1991 r. Gruzja na trwałe odzyskała niepodległość. Przez 12 lat borykała się z biedą, szalejącą korupcją, nieskutecznymi rządami i wadliwą demokracją. W listopadzie 2003 roku wybuchły powszechne protesty społeczne, które zmusiły do ustąpienia prezydenta Eduarda Szewardnadze, sprawującego urząd od 1995 roku. W następstwie wystąpień znanych jako Rewolucja Róż, na początku 2004 r. rozpisano nowe wybory. Do władzy doszedł Micheil Saakaszwili wraz z partią Zjednoczony Ruch Narodowy. W pierwszych latach po rewolucji dokonała się największa od czasu odzyskania niepodległości zmiana w gospodarce i polityce Gruzji oto wkroczyła na drogę wolnorynkowej liberalnej demokracji. Głównymi problemami Gruzji są separatyzmy regionów Abchazji i Osetii Południowej, których aspiracje cieszą się poparciem Moskwy. Okresowe przesilenia w stosunkach gruzińsko-rosyjskich doprowadziły w sierpniu 2008 r. do eskalacji przemocy podczas pięciodniowego konfliktu zbrojnego. Rosja jednostronnie uznała niepodległość Abchazji i Osetii Południowej, udzielając im wsparcia militarnego. Do dziś terytoria te, formalnie przynależne Gruzji, cieszą się de facto niepodległością. Niespodziewane wejście do polityki miliardera-filantropa Bidziny Iwaniszwilego w październiku 2011 roku, przyniosło zjednoczenie opozycji pod sztandarem partii Gruziński Sen. Zdobyła ona większość mandatów w wyborach parlamentarnych w październiku 2012 r. odsuwając tym samym Zjednoczony Ruch Narodowy od władzy. Dzięki wprowadzonym zmianom konstytucji, Iwaniszwilemu udało się przenieść wiele strategicznych kompetencji z prezydenta na premiera i parlament. Zmiany wejdą w życie na jesieni 2013 roku, po wyborach prezydenckich. Obecnie głównym problemem Gruzji są napięcia wewnętrzne spowodowane sytuacją cohabitation między premierem Iwaniszwilim i prezydentem Saakaszwilim. 19

21 Cele polityki Federacji Rosyjskiej wobec Gruzji Niedopuszczenie do pogłębienia integracji Gruzji z Unią Europejską oraz strukturami euroatlantyckimi. Podtrzymanie status quo w sprawie separatyzmów Abchazji i Osetii Południowej jako zdecydowanie najefektywniejszej dostępnej formy oddziaływania na Gruzję 17 a w pewnych okolicznościach także na cały region Południowego Kaukazu. Długofalowo w interesie Federacji Rosyjskiej leży osiągnięcie trwałego wpływu na rozwój polityki wewnętrznej i zewnętrznej Gruzji. Dzięki temu Rosja uzyskałaby dodatkowe narzędzie wywierania nacisku np. na Azerbejdżan a przez to także i na Zachód. Znaczenie Gruzji dla Federacji Rosyjskiej Gruzja jest państwem o najbardziej okcydentalnym obliczu spośród południowokaukaskich sąsiadów Rosji, a prozachodnia polityka Tibilisi jest często odczytywana przez Moskwę jako zagrażająca jej bezpieczeństwu. Polityka Rosji zmierza więc nie tyle do trwałego włączenia Gruzji w orbitę własnej strefy wpływów, 18 ile do niedopuszczenia agendy Zachodu bezpośrednio pod swoją południową granicę. Taki też był jeden z głównych celów wojny rosyjsko-gruzińskiej z 2008 r. powstrzymanie ekspansji NATO w regionie euroazjatyckim. Komentując realizację polityki FR wobec Gruzji, Dymitrij Miedwiediew miał stwierdzić: ( ) gdybyśmy w 2008 roku się wahali, dziś scenariusz geopolityczny byłby inny. Podobnie jak w przypadku konfliktu karabaskiego czy naddniestrzańskiego, Rosja posiada klucz do rozstrzygnięcia sprawy Abchazji i Osetii Południowej. Ten potężny argument znajduje zastosowanie nie tylko w rozgrywaniu relacji rosyjsko-gruzińskich, ale także w globalnej grze między Eurazją a Zachodem. Przez terytorium Gruzji przebiegają główne magistrale rurociągowe (gazu ziemnego i ropy naftowej) łączące Morze Kaspijskie z Morzem Śródziemnym. Osiągnięcie sytuacji sterowności polityki Gruzji odbyłoby się więc z korzyścią dla rosyjskiego systemu przesyłu surowców energetycznych i potencjalną szkodą m.in. dla europejskiego (a nawet euroatlantyckiego) bezpieczeństwa energetycznego. Co więcej w tym kontekście kontrola nad Gruzją może stać się również skutecznym narzędziem wywierania presji na Azerbejdżan (patrz: Azerbejdżan). Podobnie jak w przypadku Armenii, należy stwierdzić, iż o miejscu Gruzji w przestrzeni zainteresowań Federacji Rosyjskiej decyduje przede wszystkim geografia polityczna. Gruzja położona jest (a) nad brzegiem Morza Czarnego i (b) w bezpośrednim sąsiedztwie Rosji. Czyni ją to z jednej strony (ad. a) 17 W przeciwieństwie do sytuacji w Naddniestrzu, zdaje się, że w interesie Rosji nie jest tajwanizacja Abchazji i Osetii Południowej. Analizując dotychczasową politykę Moskwy wobec tych enklaw, można dojść do wniosku, iż realizowany jest raczej wariant Armeński, tj. osiągnięcie sytuacji ich całkowitej i bezalternatywnej zależności. 18 Biorąc pod uwagę treść rezolucji gruzińskiego parlamentu z 7 marca 2013 r. o podstawowych kierunkach polityki zagranicznej, oczekiwanie uczestnictwa Gruzji w projekcie integracji euroazjatyckiej wydaje się nieuzasadnione. Vide 20

22 podatną na wpływ integracji czarnomorskiej i związaną z nią dyfuzję europejskich wzorców rządzenia, z drugiej zaś (ad. b) bardziej zagrożoną stanowczymi działaniami Kremla. Jednocześnie warto zaznaczyć, iż rywalizacja geopolityczna na terytorium Gruzji jest bardziej intensywna niż np. w przypadku Armenii, gdzie pozycja Rosji zdaje się być mniej zagrożona. Z tej przyczyny Moskwa zmuszona jest odstąpić od polityki pogłębiania własnej ekspansji na rzecz polityki powstrzymywania ekspansji Zachodu. Rozpatrując znaczenie Gruzji w polityce Kremla przez pryzmat konfliktu w regionie Abchazji i Osetii Południowej należy też wspomnieć o wadze stacjonujących tam sił rosyjskich. Głównym militarnym przyczółkiem Rosji w Abchazji jest lotnicza baza wojskowa w Gudaucie (ok 35 km wzdłuż wybrzeża na zachód od stolicy Abchazji Suchumi). Stacjonuje tam według różnych szacunków od 1500 do nawet 2500 żołnierzy rosyjskich uzbrojonych w blisko 200 sztuk lekkich i ciężkich pojazdów bojowych. Gudauta jest także najpotężniejszą bazą lotnictwa wojskowego w całym regionie Kaukazu. Niektórzy eksperci wskazują, iż zgromadzone tam uzbrojenie wielokrotnie przekracza zapotrzebowanie nawet dwóch tysięcy żołnierzy, przez co można podejrzewać, iż faktyczna liczebność rosyjskiego garnizonu jest wyższa. Na mocy umowy z 2011 r. Rosjanie mogą użytkować bazę do 2060 r. z możliwością przedłużenia dzierżawy o kolejne 15 lat. Ponadto, na terenie Abchazji rozlokowane są wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych typu S300. Ich zasięg może wynieść do 200 km obejmując tym samym nawet część terytorium Turcji. Ich lokacji towarzyszyła deklaracja, iż zostaną użyte do zestrzelenia każdego aparatu latającego, który znajdzie się nad Abchazją. Rosjanie nie ukrywają także, iż całe rosyjskie uzbrojenie Abchazji ma na celu zagwarantowanie niepodległości i nienaruszalności granic separatystycznej republiki. Podobną rolę odgrywa kilkusetosobowy oddział stacjonujący w Osetii Południowej. Środki wywierania presji geopolitycznej Presja militarna. Głównym narzędziem jest oddziaływanie wojsk rosyjskich zgromadzonych w Abchazji i Osetii Południowej. W ostatnim czasie, oprócz regularnego dozbrajania separatystycznych republik, Rosja posunęła się do naruszenia integralności terytorium Gruzji. Pod koniec maja br. Rosyjscy wojskowi odgrodzili drutem kolczastym terytorium wykraczające o 100 do 300 metrów za granicę administracyjną między separatystyczną Osetią Południową a Gruzją właściwą, w pobliżu wsi Ditsi. Działanie to ma na celu destabilizację sytuacji w regionie oraz pogłębienie trudności, które stoją na drodze Gruzji ku integracji europejskiej Kreml zdaje sobie sprawę, iż problem Abchazji i Osetii Południowej jest obok kwestii wolności mediów i niezawisłości sądownictwa najczęściej wysuwanym na Zachodzie zarzutem wobec proeuropejskiego kursu Tibilisi. Stosując siły zbrojne, Rosja stara się także zmaksymalizować ryzyko inwestycyjne w Gruzji. Warto zauważyć, iż w polu rażenia rosyjskiej bazy w Gudaucie znajdują się wszystkie główne rurociągi przebiegające przez terytorium Gruzji, co samo w sobie paradoksalnie zmniejsza ich bezpieczeństwo i może być traktowane jako argument przeciw rozbudowie infrastruktury energetycznej w kraju. Presja ekonomiczna. W 2006 r. Rosja wprowadziła zakaz importu wina, wszelkich produktów pochodzenia roślinnego oraz wód mineralnych z Gruzji. Embargo częściowo obowiązuje do dziś. Wcześniej rynek rosyjski wchłaniał 1/3 eksportu gruzińskiego w tych branżach. Jako oficjalny powód 21

23 wprowadzenia sankcji przedstawiono niezgodność standardu produktów z rosyjskimi przepisami sanitarnymi. Eksperci utrzymują, iż działanie to miało w rzeczywistości charakter polityczny i było rosyjską odpowiedzią na zacieśnioną współpracę Gruzji z Zachodem rozpoznaną na Kremlu jako antyrosyjską. Rozmowy o zniesieniu zakazu importu wznowiono na początku bieżącego roku. W marcu, 36-ciu eksporterów win z Gruzji zostało ponownie dopuszczonych inspekcji sanitarnej, co stanowi pierwszy etap procedury powrotu towarów na rynek rosyjski. W maju do importu dopuszczono gruzińską wodę mineralną, w tym słynną wodę firmy IDS Borjomi, której większościowym udziałowcem jest od lutego br. Rosyjska spółka Alfa-Group. Zakazy importu (rzadziej cła zaporowe), wprowadzane pod pretekstem restrykcyjnego stosowania przepisów sanitarnych, są uważane za element wywierania przez Rosję presji gospodarczej na partnerach. W przypadku Gruzji, rosyjskie embargo nie spowodowało większych szkód w gospodarce, gdyż obrót zakazanymi produktami nie przekracza 10% wartości całego gruzińskiego eksportu (wina 2,8%, woda mineralna 2,2%), w którym to Rosja partycypuje jedynie w 2% i jest ósmym co do wielkości importerem gruzińskich produktów. Podejmowanie podobnych działań odznacza się jednak wagą propagandową i jest istotnym elementem presji politycznej i dyplomatycznej (patrz dalej). Presja polityczna i dyplomatyczna. Nie ma dowodów na istnienie bezpośredniego wpływu Kremla na wynik wewnętrznych rozgrywek politycznych w Gruzji. Nie można jednak wykluczyć, że Rosja stara się doprowadzić dla korzystnych dla siebie rozstrzygnięć posługując się metodami pośrednimi. Jako jeden ze wskaźników preferencji Moskwy wobec sytuacji politycznej w Gruzji można traktować jakość stosunków dwustronnych 19 które z kolei nie pozostają bez echa w stosunkach wewnętrznych. Negatywne nastawienie Rosji do polityki Zjednoczonego Ruchu Narodowego prezydenta Saakaszwilego miało niebagatelny wpływ na ostateczny wynik wyborów parlamentarnych z 1 października 2012 roku. Za przykład może posłużyć wspomniany wcześniej problem zakazu importu Czy Iwaniszwili to polityk prorosyjski? Wypowiedź eksperta Do zwycięstwa Gruzińskiego Snu w wyborach parlamentarnych w dużym stopniu przyczynił się Micheil Sakaaszwili i polityka, którą prowadził. Społeczeństwo było zmęczone jego sposobem sprawowania rządów i miało poważne obawy co do autorytarnych zapędów prezydenta. Obawy o całkowitą zmianę zagranicznego wektora polityki gruzińskiej po wyborczej zmianie warty nie są uzasadnione. W Gruzji nie można być otwarcie prorosyjskim, co często zarzuca się Iwaniszwilemu. W obecnych warunkach bycie prorosyjskim oznacza polityczne samobójstwo. Bidzina Iwaniszwili nie wygrałby wyborów parlamentarnych i nie utrzymywałby 70% poparcia w kraju jako polityk Moskwy. Po wyborach parlamentarnych w stosunku do Rosji zmieniła się głównie retoryka Saakaszwili całkowicie odrzucał możliwość dialogu co czyniły również władze rosyjskie. Iwaniszwili będzie szukał dialogu i praktycznych rozwiązań. Odbudowywanie relacji będzie zadaniem łatwym, ponieważ zaczyna z poziomu zerowego, efekty jego działań, nawet najmniejsze będą łatwo zauważalne. Mimo to Gruzińskie Marzenie deklaruje kontynuację polityki prozachodniej i proatlantyckiej, w dużej mierze zgodnie z tym co wypracował Saakaszwili. Zachód jednak nie jest zadowolony ze zmian warty w Gruzji. Represyjna polityka Gruzińskiego Marzenia w stosunku do poprzedników (głównie jako realizacja oczekiwań wyborców) może spowodować zmniejszenie zainteresowania Gruzją ze strony UE. Z drugiej strony jednak jeżeli ostatnie obietnice premiera-miliardera o odejściu z polityki pod koniec 2013 roku okażą się prawdą, będzie to stanowiło duże wyzwanie dla gruzińskiego systemu politycznego. 19 Pomimo, iż w 2008 r. Gruzja zerwała stosunki dyplomatyczne z Rosją, obydwa państwa mają możliwość prowadzenia dialogu podczas tzw. rozmów genewskich, toczonych pod egidą ONZ, OBWE i UE. Paweł LICKIEWICZ, Redaktor Naczelny portalu Eastbook.eu 22