This page is intentionally left blank

Transkrypt

1

2 This page is intentionally left blank

3 Łukasz Kucharski LEKSYKON FASCYNACJI FILMOWYCH Portal Wiedza i Edukacja ( Lublin 2011

4 Projekt okładki: Łukasz Kucharski Redakcja techniczna Korekta Skład i łamanie: Aleksandra Pietrzyk ISBN Wiedza i Edukacja Lublin 2011

5 Wstęp Moment, w którym gaśnie w kinie światło rozpoczyna podróż do innego świata, gdzie wszystko jest możliwe. Jedynym ograniczeniem jest inwencja twórców, a czasami również budżet filmu. Szum projektora od wielu lat nie towarzyszy już widzom na sali kinowej. Współcześnie usłyszeć można jedynie otwierane opakowania i telefony komórkowe. Coraz częściej również wciska się widzom na nos okulary, które (w założeniu) mają wzbogacać doznania wzrokowe. Istota kina pozostała jednak nie zmieniona. Nie przeszkodzą jej nawet reklamy emitowane przed filmem (chyba, że z czasem wkomponowane zostaną w film, niczym w telewizji). Kocham kino od najmłodszych lat, bo pozwala oderwać się od codzienności i przeżywać niesamowite przygody. Dzięki niemu można ukoić skołatane nerwy i trenować szare komórki. Każdy znajdzie coś dla siebie. A język filmu jest równie uniwersalny jak język miłości. Utalentowany reżyser opowie historię, bez jednego słowa padającego z ust bohaterów, którą zrozumie każdy człowiek na naszej planecie. Im lepszy film, tym większa z nim immersja widza. Każde zdanie zawarte w książce jest dziełem entuzjasty kina, nie krytyka. Słowo krytyk oznacza dla mnie, że dana osoba posiada szeroką wiedzę i talent z danej dziedziny, że jest w stanie wykonać lepszy produkt końcowy. Tak przynajmniej powinno być w praktyce, a jak jest każdy kinoman wie. W dobie powszechności internetu, każdy może być krytykiem. Nie ma w tym nic złego, bo każdy ma prawo do swojego zdania. Problem powstaje, gdy ktoś zaczyna zapominać o pięknie kina, a tylko szuka błędów i o tym, że inni ludzie też zasługują na swoje zdanie. 5

6 Ocenianie cudzej pracy zawsze jest łatwiejsze niż własnej. Praca nad filmem to wiele czynników, o których recenzent (tym bardziej amator) nie ma pojęcia. Doskonałe filmy nie istnieją (i bardzo dobrze), a nawet w najgorszej produkcji można znaleźć choć jeden element zasługujący na uznanie. Werdykty zawarte w tej książce są w pełni subiektywne i każdy może się z nimi nie zgadzać. Kino pozwala nam poznawać innych ludzi, właśnie poprzez rozmowy po seansie. Niezależnie czy mają one miejsce na żywo czy w sposób wirtualny. Niniejsza książka została podzielona na dwie części. Pierwszą stanowią recenzje popełnione przeze mnie w ostatnich latach. Mogę mieć tylko nadzieję, że można w nich dostrzec tendencję wzrostową moje pisarstwa. Na drugą część, składają się tak zwane dziesiątki. Każda z nich zawiera 10 rzeczy, których uczy dany film. W założeniu, miały to być zabawne zestawienia, często wytykające błędy w danej produkcji, ostateczną ocenę pozostawiam jednak czytelnikom. W życiu rzeczy dzielimy na: warte uwagi, te którym można poświęcić czas z braku lepszych zajęć i te, które nie są warte naszej uwagi. Tak samo jest z filmami i wedle tej hierarchii zostaną oznaczone w tej książce. 6

7 Legenda: - Warto obejrzeć - Można obejrzeć - Nie warto oglądać Zapraszam na wycieczkę po moich filmowych fascynacjach ostatnich lat. 7

8 RECENZJE

9 2:22 (2008) Reżyseria: Phillip Guzman Scenariusz: Phillip Guzman, Mick Rossi Produkcja: Kanada Czas trwania: 104 minuty Obsada: Mick Rossi <> Gulliver Mercer Roberto Milano <> Willy Aaron Gallagher <> Finn Jorge A. Jimenez <> Gael Jak daleko się posuniesz? [Willy] Gulliwer Mercer przewodzi grupie złodziei. Po kolejnym udanym skoku, mężczyźni planują okraść skrytki depozytowe w ekskluzywnym hotelu. Mimo iż dopracowują plan w najdrobniejszych szczegółach to, nie są w stanie przewidzieć jednego czynnika ludzkiego, a właściwie kilku takich czynników. Drobny gangster, aktor i jego asystent, samobójca oraz pragnąca spokoju para, da im się we znaki i nie uczyni zadania prostym. Tytuł kanadyjskiego filmu odnosi się do godziny, o której bohaterowie rozpoczną akcję. Symbolizuje również to na jakim miejscu w pięciostopniowej skali można umieścić film Guzmana. Poczynając od logiki, humoru, postaci czy fabuły nie ma prawie żadnego pozytywnego elementu filmu. 9

10 Bohaterowie są stereotypowi do granic możliwości. Dlatego też oglądamy bystrego przywódcę, nie wzbudzającego sympatii (delikatnie mówiąc) twardziela, doświadczonego (a ka starego) włamywacza oraz przystojniaka wzbudzającego westchnienia wśród płci pięknej. Nie wyróżniają się absolutnie niczym i nie są w stanie wzbudzić żadnych emocji w sercu widza. Dodatkowo przez pierwsze 30 minut nie zostaje jasno sformułowana historia, którą chce opowiedzieć reżyser. A w tego typu filmie jest to niedopuszczalne, bo powoduje znudzenie. Poza tym nadużywanie zbliżeń, które miały umiejscowić widza bliżej przedstawianych wydarzeń, z czasem staje się irytujące. Nie bez powodu język filmu składa się z sześciu planów, a nie tylko jednego. Kolejnym mankamentem filmu jest zastosowanie dziwnego filtru, który powoduje, że np. hotel, który jest celem grupy, wygląda jakby był brudny i zaniedbany, czemu przeczy jego wystrój i bogate w zawartość skrytki. Natomiast ilość bezsensownych sytuacji i dziur w scenariuszu przekracza liczbę palców u rąk, co sprawia, że zamiast zastanawiać się co jeszcze wymyślą twórcy, widz myśli czemu można było pozostawić tak jawne niedoróbki. A samo zakończenie zahacza o cudowne zrządzenie losu oraz nadmierną błyskotliwość jednego z bohaterów. Nawet dziecko nie byłoby w stanie tego przełknąć, a tym bardziej dorosły osobnik Za jedyny plus 2:22 można uznać epizodyczne role Vala Kilmera jako pasera oraz Gabriela Byrne a jako policjanta. Szkoda, że Ci, słynni niegdyś, aktorzy pojawili się w tym filmie zamiast w dziele odpowiednim dla ich talentu. Po seansie, tylko ich występ pozostanie w pamięci widza - oraz poczucie straconego czasu. 10

11 2012 (2009) Reżyseria: Roland Emmerich Scenariusz: Roland Emmerich, Harald Kloser Produkcja: USA, Kanada Czas trwania: 158 minut Obsada: John Cusack <> Jackson Curtis Amanda Peet <> Kate Curtis Chiwetel Ejiofor <> Adrian Helmsley Thandie Newton <> Laura Wilson To nie tylko Kalifornia to cały świat! [ Jackson Curtis] Rok 2012, Ziemią zaczyna wstrząsać seria kataklizmów. Wydaje się, że przed śmiercią nie ma ucieczki. Jednak połączone siły rządzących planetą obmyślają plan, który może uratować przynajmniej część populacji. W tym czasie Jackson Curtis wyjeżdża na biwak z dwójką swoich dzieci. Nie wie jeszcze jak bardzo wybuchowa będzie to wyprawa. W swym poprzednim katastroficznym filmie (Pojutrze /The Day After Tomorrow), Roland Emmerich zaserwował nam skutki globalnego ocieplenia, a potem oziębienia klimatu. Tym razem poszedł o krok dalej i stworzył istną apokalipsę na ekranie. Co tam lejąca się woda (która tutaj też się pojawia), nie ma to jak pękająca ziemia i erupcja wulkanu. 11

12 Film powstał w oparciu o przepowiednię plemienia Majów, która mówi, że (według naszej rachuby czasu) w roku 2012, skończy się znany nam świat. Pomijając fakt autentyczności tej przepowiedni, ktoś mógł przecież pomylić się w przeliczaniu lat. Po drugie skoro Majowie wiedzieli kiedy skończy się świat, to czemu nie przewidzieli własnej zagłady i jej nie zapobiegli? Widzowie, którzy mieli styczność z zapowiedziami filmu wiedzą, że czeka ich symfonia zniszczenia. Efekty specjalne, pieczołowicie ukazujące zniszczenie naszej planety, są istnym arcydziełem. Jak do tej pory, żaden inny film katastroficzny nie sprawiał aż tyle przyjemności z oglądania. I może brzmi to strasznie, ale taka jest prawda. Wybierając taki film jak 2012, widz powinien sobie zdawać sprawę, że na ekranie będzie roiło się od nielogiczności i naciągnięć fabuły. Dla przykładu jakie jest prawdopodobieństwo, że taki pisarz jak Jackson Curtis miałby szansę dokonać tego czego dokonuje w filmie? Z drugiej strony, gdyby wszystko był maksymalnie urealnione to, nowego bohatera (bądź bohaterkę) musielibyśmy oglądać co kilka minut. Film Emmericha stanowi doskonałą rozrywkę, dla widzów pragnących obejrzeć epickie niszczenie naszej planety, a nie ma ochoty nawiązywać więzi z bohaterami ani przeżywać ich rozterek. Reżyser stwierdził, że to będzie jego ostatni film katastroficzny. Nic dziwnego, po dokonaniach w tym filmie pozostałoby mu już tylko wysadzić planetę. 12

13 9 (2009) Reżyseria: Shane Acker Scenariusz: Pamela Pettler, Shane Acker Produkcja: USA Czas trwania: 79 minut Obsada: Elijah Wood <> 9 Christopher Plummer <> 1 John C. Reilly <> 5 Jennifer Connelly <> 7 Niektórych rzeczy na tym świecie lepiej nie ruszać. [2] Główny bohater filmu, szmaciana lalka z numerem 9 na plecach, budzi się w opuszczonym warsztacie. Odkrywa, że ludzie przestali istnieć wskutek wojny z Maszyną, którą notabene sami stworzyli. Natomiast świat wygląda jak pobojowisko. Podczas podróży natrafi na innych przedstawicieli swej rasy, z którymi będzie musiał powstrzymać śmiertelne zagrożenie. Pomysł na film 9 powstał, gdy w 2005 Shane Acker stworzył krótkometrażowy (11 minut) film pod tym samym tytułem. Los chciał, że Tim Burton dostrzegł jego produkcję i postanowił pomóc młodemu filmowcowi w stworzeniu wersji pełnometrażowej. Chwała mu za to. 13

14 Historia laleczek porusza niebanalne treści i wiele sposobów nawiązuje do realnego świata. Tak więc, tym razem lepiej zostawić dzieci w domu, bo mogą nie być zadowolone. Można powiedzieć, że każdy widz znajdzie lalkę dla siebie, ponieważ każda postać jest diametralnie inna, pod względem osobowościowym. Film Ackera to, prawdziwa uczta dla oka, a właściwie obydwu. Dokładność laleczek i otaczającego ich świata jest niezwykła. Każdy kadr zachwyca, bo oferuje coś oryginalnego i zarazem bliskiego widzowi. Niektóre postapokaliptyczne pejzaże można często dostrzec w naszym świecie np. w dzienniku. 9 jest kolejnym przykładem, że animacja nie musi się wiązać z infantylizmem i banalną historią. Nie znaczy to, że filmy pokroju Shreka nie są wartościowe. Po prostu dzieło Ackera ma trochę więcej wspólnego z prawdziwym życiem. I tym samym stanowi doskonałą odmianę, która zapada w pamięć na długo po seansie. Największym minusem animacji jest czas jej trwania. 79 minut to bardzo krótko, gdyż widz przywiązuje się do postaci wykreowanych przez komputer, niemalże natychmiastowo. Szanse na to są znikome, ale może kiedyś powstanie kontynuacja. Na koniec należy dodać, że film trafił do Polskich kin, w wersji oryginalnej bez dubbingu, w którym zapewne wziąłby udział Borys Szyc. Tak więc, możemy rozkoszować się głosami takich weteranów kina jak Christopher Plummer i Martin Landau czy przedstawicieli młodszego pokolenia Elijah Wooda i Jennifer Connelly. 14

15 Reżyseria: Alejandro Amenabár Scenariusz: Alejandro Amenabár, Mateo Gil Produkcja: Hiszpania Czas trwania: 121 minut Obsada: Rachel Weisz <> Hypatia Max Minghella <> Davus Oscar Isaac <> Orestes Sami Samir <> Cyryl Agora (2009) Dlaczego gwiazdy nie spadają z nieba? [Hypatia] Aleksandria, rok 391. Czas szacunku dla wiedzy, bliźnich i filozofii przynajmniej w teorii. Główna bohaterka Hypatia jest wykładowcą w Bibliotece Aleksandryjskiej. Ma swoich studentów, prowadzi badania i kocha filozofię. Idylla trwa do czasu, gdy miastem zaczynają wstrząsać krwawe wydarzenia, gdyż do głosu dochodzi trzecia po pogaństwie i judaizmie religia chrześcijaństwo, która chce pozbyć się konkurencji. Widzowie zainteresowani historią antyku wiedzą, że film oparto na faktach (choć nie obyło się bez anachronizmów). Poza tym, Agora jest pierwszym filmem, który pokazuje, że wiara jest silniejsza od tarana i można nią wyważyć ogromne drzwi Biblioteki Aleksandryjskiej. 15

16 Urodzony w Chile, Alejandro Amenabar po raz pierwszy wyreżyserował nie kameralny film, ale historyczne widowisko. Dotychczas tworzył dzieła skromne, ale wypełnione znakomitym klimatem. Jak na przykład Inni / The Others czy Otwórz oczy / Abre los ojos (pokazywane w czasami polskiej telewizji). Reżyser pisał scenariusz z myślą o Rachel Weisz, która wciela się w Hypatię. Aktorka, w niektórych filmach wygląda zjawiskowo, tutaj wydaje się być jak ptak w klatce, który nie wie co ze sobą począć. Jej postać (tak jak i inne) nie wzbudza sympatii. Przez to między widzem, a postaciami występuje zerowa więź emocjonalna. Dodatkowo, zbytnie rozdrobnienie wątków i wprowadzenie wielu postaci sprawia, że ciężko jest uchwycić rytm filmu. Kamera, spełniająca rolę narratora nieustannie przeskakuje między bohaterami, co nie pozwala widzowie się skupić. Tak naprawdę scenariusz Agory nadawałby się o wiele lepiej na serial, w rodzaju Rzymu czy Spartakusa. Zadziwiające jest to, że Watykan nie zaprotestował, bo film Alejandro Amenabára jest bardziej obraźliwy dla chrześcijaństwa niż np. Złoty Kompas / The Golden Compass, który swego czasu był gorliwie potępiany przez Stolicę Apostolską. Może stało się tak dlatego, że każda z ukazanych w filmie religii, ma w sobie niewiele pozytywnych aspektów. Z kolei scenografie, ubiory i wszelkie inne detale (nie licząc języka, bo oczywiście wszyscy mówią po angielsku) zostały odwzorowane po mistrzowsku i zasługują na brawa. Może to właśnie nim poświęcono zbyt wiele czasu, zamiast fabule? Tym samym Agora stanowi dobre widowisko, ale nie wciągające. I prawdopodobnie nie sprawi, że widzowie zapragną dowiedzieć się więcej o losach Hypatii lub innych bohaterów. 16

17 Akacja / Acacia (2003) Reżyseria: Ki-hyeong Park Scenariusz: Ki-hyeong Park Produkcja: Korea Południowa Czas trwania: 103 minuty Obsada: Oh-bin Mun <> Jin-seong Kim Hye-jin Shim <> Mi-sook Choi Jin-geun Kim <> Do-il Kim Na-yoon Jeong <> Min-ji Gdy zemsta wypełni pustkę miłości. Mi-sook i Do-il nie mogą mieć dzieci. Do-il pragnie skorzystać z usług agencji adopcyjnej. Mi-sook nie jest zadowolona z tego powodu. Twierdzi nawet, że mąż chce to uczynić, by po prostu mieć potomka, lecz w końcu ulega namowom męża i teścia. Adoptują 6-letniego chłopca, Jin-seonga. Na początku chłopiec wydaje się być bardzo zamknięty w sobie. Z czasem zmienia się, ale wtedy Mi-sook zachodzi w ciążę (Podobno jest to częste zjawisko, ponieważ po adopcji kobiety nie czują się tak bardzo pod presją). Od tego momentu Jin-seong czuje się porzucony i niekochany, co prowadzi do tego, że próbuje nawet udusić braciszka. Zaczyna także spędzać czas siedząc na umierającym drzewie akacji. Według niego w drzewie znajduje się duch jego prawdziwej matki. 17

18 Po kolejnej awanturze chłopiec ucieka i znika bez śladu. Tymczasem drzewo akacji zaczyna niespodziewanie kwitnąć. Akacja wydaje się być połączeniem dwóch gatunków filmowych. Z jednej strony mamy dramat adoptowanego chłopca, który w momencie pojawienia się drugiego dziecka zostaje odsunięty na dalszy plan. Z drugiej strony mamy horror, który polega nie tylko na ukazywaniu krwawych scen. Polega na przedstawieniu, jak osobowości męża i żony zmieniają się (a może wychodzą na jaw?). Film ma przerażać, ale nie scenami śmierci, tylko zachowaniami bohaterów. Kolor czerwony dominuje w obrazie Ki-hyeong Parka. Dodaje mu dynamiczności, co niewątpliwie się przydaje, bo najciekawsza jest pierwsza część filmu, którą zamyka ucieczka chłopca. Potem widz zaczyna się lekko nudzić, do momentu wielkiego finału, który nie jest może niczym odkrywczym, ale jego zaprezentowanie zasługuje na pochwałę. Film ma w sobie ziarno prawdy. Wiele dzieci cierpi tak samo jak fikcyjna postać Jin-seonga. Kiedy zaczynają ufać swym nowym rodzinom pojawia się nowe dziecko i to adoptowane przestaje być zauważane. Co prowadzi do niebezpiecznych sytuacji, gdy pierwsze próbuje zwrócić na siebie uwagę za wszelką cenę. Akacja zdobyła nagrodę Orient Express Section na Festiwalu Fantasporto ( Festival Internacional de Cinema do Porto) w 2004 roku. Cierpliwość popłaca, więc, gdy na ekran wpłyną napisy końcowe, warto poczekać kilka sekund, ponieważ pojawi się dodatkowa retrospekcja ukazująca głównych bohaterów. 18

19 Reżyseria: Tim Burton Scenariusz: Linda Woolverton Produkcja: USA Czas trwania: 108 minut Obsada: Alicja w Krainie Czarów / Alice in Wonderland (2010) Johnny Depp <> Szalony Kapelusznik Helena Bohnam Carter <> Czerwona Królowa Mia Wasikowska <> Alicja Crispin Glover <> Skazeusz Tylko wariaci są coś warci. [ojciec Alicji] Przed laty, młoda Alicja Kingsleigh wpadła do dziury w ziemi i przeniosła się do Krainy Czarów. Od tamtej pory minęło 13 lat. Niemal dwudziestoletnia dziewczyna uznała, że to co przeżyła było snem. Podczas najważniejszego (w mniemaniu jej matki) dnia swego życia Alicja, podążając za białym królikiem, znów trafia do świata magii. Krainą rządzi Czerwona Królowa, która nie waha się pozbawiać swych poddanych głów. Prze wiele lat ludzie twierdzili, że powieść Lewisa Carolla byłaby znakomitym materiałem na film w reżyserii Tima Burtona (do tej pory powstało już około 40 adaptacji). Ich życzenie spełniło się. Pytanie tylko czy oczekiwania również. 19

20 Na początku należy zastrzec, że najnowsze dzieło Burtona nie jest adaptacją książki Carolla. Z pierwowzoru pozostały tylko postacie i jedna retrospekcja z pierwszej wizyty Alicji. Nie przeszkadza to jednak wielbicielom wczuć się w prezentowaną opowieść. Co więcej, reżyser znakomicie oddał charakter książki i można swobodnie uznać wydarzenia z filmu za swoisty ciąg dalszy. Od pierwszego kadru, oprawa wizualna zachwyca widza. I to nie za sprawą efektu 3D, bez którego film mógł spokojnie się obyć. Bogactwo natury, jej zjawiskowe formy i dokładność szczegółów powoduje, że (nie licząc Avatara Jamesa Camerona) jest to najlepiej wyglądający film. Nawet nasz świat wygląda ładniej niż zazwyczaj. Na szczęście nie jest to tak kolorowe dzieło jak Charlie i fabryka czekolady / Charlie and The Chocolate Factory. Ze swą kolorystyką, Alicja w Krainie Czarów plasuje się pomiędzy Charliem, a poprzednim filmem Burtona, czyli Sweneey Todd em: Demonicznym golibrodą z Fleet Street / Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street. W przeciwieństwie do poprzednich dwóch filmów reżysera, postacie stworzone w komputerze nie stanowią dodatków do żywych aktorów. Nie ujmując kunsztowi aktorskiemu Johnny ego Deppa (siódmy raz współpracuje z Burtonem), Heleny Bohnam Carter (jej szósty film ze swym partnerem reżyserem) i wielu innych znanych aktorów to, cyfrowe stworzenia są najlepsze w tym filmie. Na ich czele znajduje się Kot z Cheshire przemawiający głosem Stephena Fry a. Nawet mimo tego, że nie jest w pełni pozytywną postacią (a może właśnie dlatego?). Wszystkie plusy przesłania jednak pewien bardzo irytujący element. Jest nim sposób w jaki Alicja pokonuje trudności na jakie natrafia w Krainie Czarów. A właściwie to, że rozwiązują się one same. Czy miała na to wpływ niska kategoria wiekowa od 10 lat? Czy młody widz naprawdę nie jest w sta- 20

21 nie zrozumieć trudniejszej fabuły? Jeśli tak to, czy spacer po głowach nie jest zbyt mocną sceną? A może to swego rodzaju kompromis między producentami, a reżyserem ( Słuchaj Tim, uprość scenariusz, a w zamian pozwolimy Ci trochę zaszaleć. ). Również zakończenie budzi pewne zastrzeżenia. Jest bardzo życiowe, co nie znaczy, że odpowiada wizji widza. Zapewne jest to jednak kwestia indywidualnego upodobania i znajdą się osoby, którym nie będzie to przeszkadzało i wyjdą z seansu zadowoleni. Podsumowując, najnowsze dzieło Tima Burtona stanowi wyborną ucztę dla oka (jednego i drugiego), która pomimo lekkiej infantylności, sprawia widzowi dużą przyjemność. A zagłębienie się w Krainę Czarów pozwala w pełni oderwać się od codziennych problemów. 21

22 American Gangster (2007) Reżyseria: Ridley Scott Scenariusz: Steven Zaillian Produkcja: USA Czas trwania: 157 / 176 minut (wersja nieocenzurowana) Obsada: Denzel Washington <> Frank Lucas Russell Crowe <> Richie Roberts Josh Brolin <> Detektyw Campo Chiwetel Ejiofor <> Huey Lucas Jeżeli coś posiadasz, nazywasz to jak chcesz. [Frank Lucas] To już czwarty film Ridleya Scotta i Russella Crowe (w roku 2008 premierę miał ich piąty film W sieci kłamstw / Body of Lies). Zagraniczni krytycy zarzucają Scottowi, że na dwa, trzy złe filmy, robi jeden dobry. Z kolei Crowe słynie z wielkiego poświęcenia względem tego reżysera. W jednym z wywiadów stwierdził, że dla Ridleya zrobię wszystko. Akcja filmu została osadzona w latach siedemdziesiątych i jest to historia oparta na faktach. Frank Lucas (Denzel Washington) jest kierowcą gangstera Bumpy ego Johnsona. Po jego śmierci pragnie zająć miejsce swego nauczyciela i stać się bossem Manhattanu. W tym celu zajmuje się sprowadzaniem heroiny z Wietnamu. Po drugiej stronie barykady stoi jedyny uczciwy policjant Richie Roberts (Russell Crowe). 22

23 Co ciekawe prawdziwi Roberts i Lucas byli konsultantami na planie filmu w Nowym Yorku i niemal wszystkie filmowe plenery są autentyczne. American Gangster nie jest typowym filmem gangsterskim. Dzieje się tak dlatego, że historie głównych bohaterów przez prawie cały film biegną oddzielnymi torami. Poza tym film ma bardzo spokojne tępo, czasami wręcz ślimacze. Nie należy więc podchodzić do niego z nastawieniem na strzelaniny i pościgi. Realia i kostiumy zostały doskonale odwzorowane. Sam Washington nosi w filmie aż 64 różne kostiumy. Nie obyło się, wzorem Krzyżaków, do błędu polegającego na przejeżdżającym przez kadr współczesnym samochodzie. Denzel Washington stworzył bardzo dobrą kreację. Z jednej strony jest pobożnym, kochającym rodzinę obywatelem, z drugiej potrafi bez mrugnięcia okiem dokonać zabójstwa w biały dzień. Postać Richiego nie jest już tak dobra, ale stanowi on raczej tło w historii Lucasa. Film w 2008 roku zdobył brytyjską nagrodę Empire, w kategorii Najlepszy Thiller oraz trzy nominacje do nagrody Złotego Globu, aż pięć do nagrody BAFTA i jedną nominację do Oskara. Na rynku znajduje się również nieocenzurowana wersja filmu. Zawiera aż 19 minut dodatkowego materiału. Co dla fanów reżysera stanowi prawdziwą gratkę. 23

24 Ashura / Ashura-jo no hitomi (2005) Reżyseria: Yojiro Takita Scenariusz: Sei Kawaguchi, Masashi Todayama Produkcja: Japonia Czas trwania: 118 minut Obsada: Somegoro Ichikawa <> Izumo Wakuraba Rie Miyazawa <> Tsubaki / Ashura Kanako Higuchi <> Bizan Atsuro Watabe <> Jaku Abe Kiedy Ashura się przebudzi, jej zamek spłynie z nieba, a demony zawładną światem. [Bizan] XVII wiek, Edo (dzisiejsze Tokio). Pomiędzy zwykłymi ludźmi ukrywają się demony. Nie mogą jednak czuć się bezpiecznie, gdyż są celem Onimikado grupa łowców demonów. Przywódczynią demonów jest Bizan. Zajmuje to miejsce tymczasowo, ponieważ istnieje przepowiednia, że na ziemię powróci Królowa Demonów Ashura, aby zniszczyć rodzaj ludzki. 24

25 Jednym z członków Onimikado jest Izumo Wakuraba, znany jako Pogromca Demonów. Podczas kolejnej misji, w wiosce, trafia do świątyni, w której pewna mała dziewczynka namawia go, by ją zabił Mija pięć lat. Izumo, który ukrywa to kim był, jest teraz słynnym aktorem Kabuki (tradycyjny teatr japoński). Fascynację głównego bohatera zdobywa dziewczyna Tsubaki, należąca za dnia do trupy cyrkowej, a w nocy parająca się kradzieżą, pod pseudonimem Nocna Kamelia. Niestety cierpi na amnezję i nie pamięta nic sprzed pięciu lat. Los splecie tych dwoje, aby przepowiednia mogła się dopełnić. Z całego filmu najlepiej zapada w pamięć scena, prawdopodobnie, wzorowana na litografie M.C. Eschera zatytułowanym Relativity (zdjęcie znajduje się tutaj) Dzieło, ukazuje schody w sposób sprzeczny z tym jak je na codzień widzimy. Podobne wrażenie odnosimy w tej scenie. Izumo walczy z demonami nadchodzącymi, dosłownie, z różnych stron. Jednakże walka z użyciem broni białej stanowi w filmie dodatek i nie jest jego najmocniejszym ogniwem. Stanowi ono gra aktorska i relacje między bohaterami. Efekty specjalne zostały dobrze wykonane i nie rażą widza swą sztucznością. Za to charakteryzacja i scenografia stoją na najwyższym poziomie. Kino nie-azjatyckie na tym polu nie dorównuje jeszcze Azji. Erika Sawajiri ( Yachi ) zdobyła nagrodę w kategorii Najlepsza Nowa Aktorka na Festiwalu Kinema Jumpo i Najlepszy Nowy Talent na Festiwalu Yokohama. A Somegoro Ichikawa ( Izumo ) zdobył nagrody w kategoriach Najlepszy Aktor na Festiwalu Hochi Film i Nikkan Sports Film. 25

26 Ciekawostką jest fakt, że motyw przewodni filmu napisany przez Richarda Rodgersa i Lorenza Harta został wykonany przez Stinga. Niestety film jest zdecydowanie zbyt długi. Zamiast trwać 118 minut (według okładki wydania dvd), powinien był zostać skrócony o około 30 minut. Jest to wina scenariusza, który chwilami uderza błędami i nie wciąga widza w pełni. 26

27 Avatar (2009) Reżyseria: James Cameron Scenariusz: James Cameron Produkcja: USA, Wielka Brytania Czas trwania: 162 minuty Obsada: Sam Worthington <> Jake Sully Zoe Saldana <> Neytiri Sigourney Weaver <> Grace Augustine Stephen Lang <> Miles Quaritch Nie jesteście już w Kansas. [Miles Quaritch] Pandora to planeta znajdująca się w systemie Alfa Centauri, oddalonym od ziemi ok. 4,5mln lat świetlnych. Z wyglądu przypominana Błękitną Planetę, ale na tym podobieństwa się kończą. Atmosfera, flora i fauna są niezwykle piękne i zabójcze zarazem. Jak widać na pierwszy rzut okiem ziemianie nie powinni być nią zainteresowani. Pewne przysłowie mówi jednak, że liczy się wnętrze i to właśnie ono interesuje homo sapiens. A dokładniej minerał tzw. unobtanium, które jest na Ziemi niezwykle cenne. Tak więc odległa planeta jest niczym kopalnia w oczach korporacji. Ochronę bazy stanowią byli wojskowi i najemnicy, pod wodzą lubiącego strzelać Milesa Quaritcha (znakomity Stephena Lang). Dodatkiem do wykopalisk jest 27

28 program Avatar, któremu przewodzi dr Grace Augustine. Polega on na zaprzyjaźnianiu się z tubylcza rasą Na vi. Technika pozwoliła Ziemianom stworzyć tytułowe avatary, czyli hybrydy dna ludzi i Na vi, do których przenoszona jest świadomość operatora. Jake Sully, były żołnierz, trafia na planetę w zastępstwie swego zmarłego brata. Podczas misji w dżungli, odłącza się od grupy i musi tam spędzić noc. W tym czasie poznaje Neytiri, córkę wodza lokalnego plemienia. Dzięki byciu pierwszym avatarem-wojownikiem, a nie naukowcem Jake może zostać w wiosce. Z czasem będzie musiał wybrać stronę konfliktu. Avatar jest pierwszym filmem w całości nakręconym w technice trójwymiarowej. Co ważniejsze nie został zrobiony pod tą technikę. Nie oznacza to jednak, że nic nie będzie wyłaniać się z ekranu. Według Sigourney Weaver graficy spędzali średnio 507 godzin nad jedną klatką filmu! Nic więc dziwnego, że końcowy efekt robi tak piorunujące wrażenie. Jedynie w dwóch ujęciach odnosi się wrażenie, że to co widzimy to dzieło komputera. Jednym z elementów odróżniających film od innych dzieł kinematografii jest sposób kręcenia. Cameron nie korzystał z techniki motion capture (przechwytywania ruchu). Wymyślił tzw. performance capture, który polega na przeniesieniu mimiki twarzy i całego ciała do komputera. Tym sposobem aktorzy wcielający się w Na vi odegrali wszystkie swoje sceny i ich praca znalazła się w filmie. Do tej pory graficy umieszczali nagrane ruchy aktorów i dorysowywali postaciom mimikę. Pod względem wizualnym, nie można porównywać Avatara z żadnym innym filmem. Przez dłuższy czas, prawdopodobnie do premiery drugiej części, będzie to najlepiej wyglądający film w historii kina. Poza uzdolnionymi grafikami, duża w tym zasługa budżetu, który według oficjalnych danych wyniósł 250 milionów dolarów, a nieoficjalnych dwa razy tyle. 28

29 Wątek fabularny pojawiał się już w kinie, pod wieloma innymi tytułami (ponoć najbliżej jest mu do Pocahontas). Nie jest to nic złego. Tym bardziej, że Avatar to nie tylko wciskające w fotel efekty, a chwytająca za serce opowieść o tym, że liczy się to co mamy w środku, a nie wygląd. Duże i małe dzieci powinny być zachwycone i nie raz uronić łzę podczas seansu. Ja k powiedział podczas wywiadu Sam Worthington Okulary 3d powinny mieć wycieraczki. Niestety momentami te fabularne stereotypy, są bardzo widoczne. Miejmy nadzieję, że przy okazji, zapowiedzianej już, drugiej części James Cameron naprawi wszystkie niedociągnięcia pierwszej. Kilka tygodni po premierze filmu w internecie zaczęły się pojawiać informacje mówiące, że ludzie po seansie wpadają w depresje. Nie dlatego, że Avatar to kiepski film, bo tak nie jest. Powodem jest powrót do świata realnego. Można to zrozumieć, gdy samemu obejrzy się film (szczególnie w trzechwymiarach), aczkolwiek nie można zakładać, że James Cameron chciał osiągnąć aż tak piorunujący efekt. Po prostu widzowie wiedzą jak czuje się główny bohater, gdy musi odłączyć się od swego avatara. Osoby, które zakochają się w Pandorze i jej mieszkańcach, zapewne będą szukać wszelkich możliwych sposobów, na powrót na planetę. Okazja nadarzy im się przy okazji wydania filmu na Blu-ray i Dvd. Przestrzec należy ich jednak przed zakupem gry pt. James cameron s Avatar gra komputerowa (małe c widnieje na pudełku), która jest po prostu nudna. A poza grafiką nie oferuje nic ciekawego. 29

30 Beowulf (2007) Reżyseria: Robert Zemeckis Scenariusz: Neil Gaiman, Roger Avary Produkcja: USA Czas trwania: 114 minut Obsada: Ray Winston <> Beowulf Anthony Hopkins <> Hrothgar Angelina Jolie <> Matka Grendela John Malkovich <> Unferth Takiego ducha nam trzeba! [Hrothgar] Królestwo króla Hrothgara nękane jest przez potwora, który z łatwością radzi sobie z każdym przeciwnikiem. Ostatnią nadzieją na spokój jest mężny Beowulf i jego towarzysze broni. Główny bohater będzie musiał zmierzyć się również z matką potwora. Na jego nieszczęście nie przypomina ona swego syna. Czy dzielny geat zdoła oprzeć się jej urodzie? Fabuła została oparta na, prawdopodobnie, jednym z najstarszych poematów staroangielskich. Twórcy zdecydowali się pozmieniać niektóre fakty i wydarzenia zawarte w utworze. Wszyscy poza znawcami dawnej literatury nie powinni jednak odczuć dyskomfortu. 30

31 Pierwsza uderza w oczy oryginalna animacja. Aktorzy spędzali dnie na tle niebieskiego ekranu. Ich pracę zarejestrowało ok. 300 kamer. Po czym, w komputerze stworzono ich cyfrowe wersje. Każda twarz została wiernie odwzorowana. Szczególnie Ray Winston powinien być zadowolony, ponieważ od dawna nie wyglądał już tak dobrze. Prawdziwą potęgę film zademonstrował w wersji trójwymiarowej. Wiele scen i ujęć zostało stworzonych specjalnie dla tej technologii. Podczas seansu w domu, widz nie przeżyje aż tak dobrego i spektakularnego widowiska. Mogłoby się wydawać, że skoro Beowulf to animacja filmowa to, nie można mówić nic o grze aktorskiej. Takie założenie byłoby błędem. Nowoczesny sprzęt i udoskonalenie technik z poprzedniego filmu Zemeckisa Ekspres polarny / The Polar Express pozwoliły im na odegranie całego filmu. Stylistyka filmu i cyfrowe pejzaże przywodzą na myśl gry z serii God of War. Stwory z kolei, a szczególnie ostatni budzą skojarzenia z grą Shadow of the Colossus. Czy twórcy wzorowali się na na tych produkcjach? Dzieło Roberta Zemeckisa zdobyło mnóstwo nominacji do wielu filmowych nagród, nie uzyskało jednak nawet jednej statuetki. Jak widać unikalny wygląd to nie wszystko. Uzupełnienie tego wyjątkowego, pod względem wizualnym, filmu stanowi gra wideo pod oryginalnym tytułem Beowulf: The Game. Jej fabuła opiera się na 30 latach z życia głównego bohatera (po zostaniu królem), które w filmie zostają pominięte. 31

32 Reżyseria: Quentin Tarantino Scenariusz: Quentin Tarantino Produkcja: USA, Niemcy Czas trwania: 153 minuty Obsada: Brad Pitt <> Aldo Raine Melanie Laurent <> Shosanna Dreyfus Christoph Waltz <> Hans Landa Eli Roth <> Donny Donowitz Bękarty wojny / Inglourious Basterds (2009) Potrafię myśleć jak Żyd. [Hans Landa] Czasy II Wojny Światowej. Grupa amerykański Żydów, zwanych Bękartami zajmuje się eksterminacją SS-manów. W roku 44 będą mieli okazję pozbyć się Hitlera i jego najbliższego otoczenia podczas premiery filmu Duma narodu. Dowódca oddziału Aldo Apacz Raine nie może przepuścić takiej sposobności. Oczywiście nie tylko on będzie pragnął pozbyć się wodza III Rzeszy. Quentin Tarantino postanowił opowiedzieć alternatywną historię wojny. Ile osób nie marzyło o tym, by Adolf Hitler został zabity? Pomysł powstał już dziesięć lat temu, ale musiał poczekać w kolejce, na realizację. 32

33 Pierwsze, co rzuca się w oczy, to wyjątkowo spokojne tempo filmu. Opowieść została podzielona na kilka rozdziałów. W których, główni bohaterowie są kolejno przedstawiani, by na koniec ich losy splotły się w jedno. Po drugie, ilość krwi została drastycznie zmniejszona (w porównaniu do poprzednich filmów reżysera), nie licząc wielkiego finału. W pierwszym momencie, widz może poczuć się zdezorientowany, może nawet znudzony. Jeśli jednak uświadomi sobie, że tak miało być i to w dialogach tkwi siła przekazu, będzie zadowolony. Cieszy fakt, że Tarantino pomimo wielu lat biznesie lubi wciąż eksperymentować i zaskakiwać (pozytywnie) widza. Mimo, iż to Brad Pitt widnieje na plakacie, nie jest najjaśniej świecącą gwiazdą filmu. Zostaje bezsprzecznie przyćmiony przez Christopha Waltza wcielającego się w Hansa Landę. Niemiecki oficer o pseudonimie Łowca Żydów, zachwyca urokiem osobistym i manierami, które niemalże pozwalają zapomnieć, iż jest zimnokrwistym mordercą. Wysiłek aktora został nagrodzony Złotą Palmą, dla najlepszego aktora, na tegorocznym Festiwalu w Cannes. Wojenne realia uzupełnia muzyka legendy, czyli Ennio Morricone. Brzmi jak wyjęta z westernu, ale co dziwne, nie przeszkadza. Wręcz doskonale uzupełnia obrazy zrodzone w umyśle reżysera. Będąc przy dźwiękach płynących z ekranu, warto wspomnieć, że zadbano, by postacie mówiły nie tylko po angielsku. Bękarty wojny na pewno nie przysporzą zbyt wielu fanów reżyserowi w Niemczech, ale wszyscy inni będą się dobrze bawić na seansie. A lekka zmiana stylu wprowadza potrzebny powiew świeżości. 33

34 Biały smok / The White Dragon (2004) Reżyseria: Wilson Yip Scenariusz: Wilson Yip Produkcja: Hong Kong Czas trwania: 89 minut Obsada: Francis Ng <> Ślepiec / Kurze Pierze Cecilia Cheung <> Czarny Feniks / Biały Smok Jr. Andy On <> Tian Yang / drugi książe Nay Suet <> Biały Smok Shiu Hung Hui <> Deer Tai Jak przegrasz umierasz, jak wygrasz dosięgnie Cię zemsta [Czarny Feniks] Fabuła filmu jest bardzo prosta. Czarny Feniks jest pewną siebie i zarozumiałą uczennicą. Posiada jednak niezwykły talent muzyczny. Jej największym pragnieniem jest zostać żoną drugiego księcia Tian Yanga. Wskutek niefortunnego splotu wydarzeń Feniks zyskuje moc i umiejętności swej ciotki Białego Smoka wojowniczki. Biały Smok z kolei ścigała Ku- 34

35 rze Pierze mordercę do wynajęcia. Teraz Biały Smok Junior rusza za Kurzym Pierzem. Dalsza część filmu odzwierciedla powiedzenie wiódł ślepy kulawego. Początkowe sceny mogą wskazywać, że mamy przed sobą azjatycką wersję Strasznego filmu lub kolejnego filmu dla nastolatków. Na szczęście jest to mylne pierwsze wrażenie. Okazuje się bowiem, że film ma o wiele więcej do zaoferowania. W tym niewulgarne i naprawdę zabawne żarty. Niestety od około połowy film traci tempo i świeżość. Żarty nie śmieszą już tak bardzo jak na początku. A widz przeczuwa, że cała opowieść nie może skończyć się źle. Komediowa konwencja filmu powoduje, że czarne charaktery nie są wcale takie czarne. I tak Kurze Pierze ze swoim niewinnym wyrazem twarzy i stoickim spokojem (w większości sytuacji) wywołuje wręcz automatyczną sympatię widza. Oczywiście jest to zasługa gry Francisa Ng, który ukradł film 28-letniej Cecilii Cheung. Kurze Pierze wywołuje skojarzenia z postacią Zatoichi ego (bohater stworzony przez Kana Shimozawę ukazany został w ponad 20 filmach i serialu składającym się z 4 sezonów). On także, pomimo iż jest niewidomy nie ma sobie równych w walce i tylko Biały Smok Junior jest w stanie mu dorównać. Film obfituje w dynamiczne sekwencje walki. Czasami wręcz zbyt dynamiczne i widz niezaznajomiony z współczesnymi teledyskami emitowanymi na kanale MTV może się łatwo pogubić. Inspirację takimi dziełami jak Dom latających Sztyletów, Przyczajony tygrys, ukryty smok są widoczne na pierwszy rzut oka. Zagłębiając się można dostrzec nawiązania do Kill Billa czy Robin Hooda. 35

36 Reżyser puszcza oko do widza w takich scenach przekazywanie mocy od Białego Smoka do Czarnego Feniksa w iście windowsowskim stylu czy też posiłku jaki Kurze Pierze przyniesie dla Białego Smoka Juniora. Poszukując odmiany od patosu i powagi filmów takich jak na przykład Hero, Dom latających sztyletów czy Cesarzowa Biały Smok jest doskonałym wyborem. Nie męczy natłokiem postaci czy zawiłymi dialogami. 36

37 Reżyseria: Jed Weintrob Scenariusz: Paul Haggis, Neal Purvis Produkcja: USA, Wielka Brytania Czas trwania: 106 minut Obsada: Angela Bettis <> Joan Burrows Kirby Bliss Blanton <> Olympia Burrows Devon Graye <> Paul Watts Christopher Titus <> Jeff Blizna 3D / Scar (2007) Pierwszy trójwymiarowy horror. [hasło reklamowe] Wstęp przybliża nam historię nastolatki, Joan Burrows, która jako jedyna, uniknęła śmierci z rąk psychopatycznego mordercy. Po szesnastu latach powraca do rodzinnego miasteczka, gdzie przeżyła koszmar. Przyjeżdża do domu swego brata i jego córki. W tym samym czasie w miasteczku zaczynają ginąć młodzi ludzie. Hasło reklamowe Pierwszy trójwymiarowy horror jest prawdziwe, ale nie do końca uzasadnione, ponieważ scen w pełni wykorzystujących trzeci wymiar jest tak naprawdę bardzo niewiele. Na początku, można nawet pomyśleć, że okulary się zepsuły. Pierwszy trójwymiarowy koncert U2 3D, pozwalał znaleźć się na scenie tuż obok Bono i reszty muzyków. Blizna 3D powoduje, że widz chciałby znaleźć się gdzieś indziej. 37

38 Na takie odczucia składa się, przede wszystkim, bardzo przewidywalna fabuła. W połowie filmu można domyślić się kto jest mordercą. Sceny, które miały wciskać w fotel i przerażać, raczej nużą i są bardzo schematyczne. Poza tym, gra aktorska jest bardzo drętwa i nierówna. Widz nie współczuje głównej bohaterce. Jej zachowania powodują natomiast reakcje w stylu sama jesteś sobie winna. Kolejnym minusem jest pomieszanie czasu przeszłego, w formie retrospekcji, z czasem teraźniejszym. Widz i tak wie co stało się przed szesnastoma laty, więc można było to pokazać za jednym razem, a nie w rwanych scenach, które tylko dezorientują. Blizna 3D miała premierę kinową w Polsce w Halloween i niestety tego dnia lepiej było zostać w domu. Włączyć telewizor i obejrzeć horror na jakimkolwiek kanale. Jak do tej pory jest to najsłabszy film zarejestrowany w trzech wymiarach. Za jedyny plus filmu można uznać wstęp, ukazujący nagłówki gazet dotyczące morderstw i ich sprawcy. Nawet sceny zabójstw i tortur są mało fantazyjne i urozmaicone, jak na współczesne standardy filmów grozy (wyznaczane obecnie przez serię filmów pt. Piła / Saw). Oby następne horrory w tej technice miały bardziej wciągającą fabułę, a nie były tylko zlepkiem wrzasków, pogoni i zabijania. 38

39 Bosonogi mistrz / Chik geuk siu ji (1993) Reżyseria: Johnny To Scenariusz: Nai-Hoi Yau Produkcja: Hongkong Czas trwania: 90 minut Obsada: Aaron Kwok <> Kuan Lung Ti <> Tuan Maggie Cheung <> Szefowa Chien-lien Wu <> Lien Celem walki powinna być wzajemna nauką. [Tuan] Bosonogi mistrz został wyprodukowany przez słynną Wytwórnię Braci Shaw. Za kamerą stanął Johnny To, zwany Jerrym Bruckheimerem Hongkongu. Ów mariaż stworzył film, który długo po jego obejrzeniu zostawia uczucie, nie do końca pozytywne. Młody chłopak Kuan w poszukiwaniu sposobu na życie ląduje w przędzalni. Szefowa zakładu jest nieustannie nękana przez konkurencję, bowiem posiada tajemniczy składnik, który sprawia, że materiały mają unikalną barwę. Konflikt interesów doprowadzi do wielu dramatycznych sytuacji. Na 39

40 szczęście Kuan jest również doskonałym wojownikiem, który niczym Zorro lubi zostawiać na przeciwnikach swój znak. Jaki? To już odkryje sam widz. Johnny To od lat znany jest z dynamicznych sekwencji w swoich filmach. W przypadku Bosonogiego mistrza nie jest inaczej. Walki są szybkie, ale przy tym czytelne. Co prawda od razu widać, które sceny zostały przyśpieszone, nie wpływa to jednak negatywnie na ich odbiór. Kolejnym zabiegiem montażowym jest spowolnienie niektórych ujęć, by widz mógł dokładniej przyjrzeć się zadawanym ciosom. Nie należy jednak mylnie sądzić, iż to właśnie sceny walk są najlepszym elementy filmu. To humor, jego prostota i doskonałe wyczucie sprawiają, że film jest ponadczasowy. Na pochwałę zasługuje także kreacja Aarona Kwoka jako Kuana. Kwok jest niesamowity, cały czas emanuje wręcz dziecięcym urokiem i lekkością gry. Pogodność głównego bohatera i jego pozytywne nastawienie do życia, natychmiast zjednuje sobie przychylność widza. Największym minusem, który prawdę mówiąc psuje cały seans jest zaburzenie gatunku. Przez dwie trzecie filmu widz ogląda niezwykle lekką i zabawną historię. Szokiem jest więc nagła zmiana, która następuje dalej. Reżyser serwuje nagle obrót o 180 stopni pod koniec film zmienia się pełnokrwisty dramat. Johnny To powinien był zrobić dwa oddzielne filmy. Pierwszy utrzymany byłby w konwencji humorystycznej, a drugi dramatycznej. Stało się jednak inaczej. W ten sposób widz zostaje wręcz zaskoczony i to nie w przyjemny sposób. Wpływa to na odbiór filmu i to bardzo negatywnie. Ten niezwykle sprzeczny w swej budowie film jest jednak warty obejrzenia. Należy jednak nie wyczekiwać zakończenia, a czerpać przyjemność z części komediowej. Wtedy każdy winien być usatysfakcjonowany. 40

41 Reżyseria: Takeshi Kitano Scenariusz: Takeshi Kitano Produkcja: Japonia, USA, Wielka Brytania Czas trwania: 114 minut Obsada: Takeshi Kitano <> Aniki Yamamoto Omar Epps <> Denny Masaya Kato <> Shiraso Kuroudo Maki <> Ken Brother (2002) I understand F**king Jap, you a*shole! [Aniki] Brother jest pierwszym filmem Takeshiego Kitano nakręconym wraz z międzynarodową ekipą i poza granicami Azji. Film otwiera przyjazd głównego bohatera, granego przez Takeshiego Kitano, do Ameryki. Poszukuje on swego młodszego przyrodniego brata. Następnie widz zostaje przeniesiony do Japonii i kilka dni wstecz, gdzie ukazane zostają motywy wyjazdu Anikiego (Kitano). Aniki był członkiem Yakuzy (japońska mafia). Jego szef został zabity, przez konkurencyjną rodzinę, do której Aniki musiał przystąpić, by ocalić życie swoje i swych podwładnych. Po jakimś czasie jednak postanowiono pozbyć się i jego. Wtedy jego przyjaciel pomógł mu opuścić Japonię. 41

42 Już w Ameryce Aniki poznaje Denny ego drobnego handlarza narkotykami. To właśnie Denny stanie się jego prawdziwym przyjacielem pomimo różnicy wieku, kultury, koloru skóry i drobnego incydentu, który ma miejsce na początku filmu. Główny bohater znów wkroczy w świat mafii, gdzie bardzo przydadzą się jego umiejętności nabyte w Japonii. Pierwszą rzeczą rzucającą się w oczy są długie i nieruchome ujęcia postaci, gdy pojawiają się pierwszy raz na ekranie. Kolejną są bardzo nagłe i krótkie akty przemocy. Nie ma tutaj miejsca na długie monologi konających czy czołganie się z podziurawionym torsem. Zresztą w innych scenach postacie również nie cierpią na słowotok. Sam główny bohater mówi bardzo mało, zazwyczaj spokojnie i rzadko jego twarz wyraża jakiekolwiek uczucia. Bez trudu można uchwycić podobieństwa filmu Kitano do amerykańskich filmów gangsterskich. Za przykład niech posłuży scena z ciałami ułożonymi w japoński symbol śmierci, która budzi skojarzenia z końskim łbem z Ojca Chrzestnego Francisa Forda Coppoli. Innym przykładem jest scena finałowa, którą zainspirował prawdopodobnie Człowiek z blizną (w roli głównej Al Pacino). Według informacji z serwisów filmowych w filmie traci życie aż 78 osób. W związku z jedną z nich wystąpił drobny błąd. Mianowicie pewna drugoplanowa postać ginie w wybuchu samochodu. Tuż przed widać, że jest to auto marki Lexus. Tuż po widać, że jest to już zupełnie inny samochód. Z wszystkich osób związanych z filmem tylko Susumu Terajima, grający rolę Kato przyjaciela Anikiego, został nagrodzony statuetką podczas Mainichi Film Concours w 2002 roku, w kategorii Najlepsza rola drugoplanowa. Prywatnie Terajima jest również bliskim przyjacielem Kitano i współpracowali razem przy innych produkcjach. 42

43 Reżyseria: David Fincher Scenariusz: Eric Roth Produkcja: USA Czas trwania: 166 minut Ciekawy przypadek Benjamina Buttona / The Curious Case of Benjamin Button (2008) Obsada: Brad Pitt <> Benjamin Button Cate Blanchett <> Daisy Julia Ormond <> Caroline Tilda Swinton <> Elizabeth Abbott Mam tylko wspomnienia, które spisuję. [Benjamin Button] Ciekawy przypadek Benjamina Buttona to adaptacja powieści F. Scotta Fitzgeralda. Historię starano się zrealizować już w latach 90, a główną rolę miał zagrać Tom Cruise. Do realizacji jednak nie doszło. Główny bohater przyszedł na świat w rodzinie Buttonów, w 1918 roku. Niestety, jego matka zmarła przy porodzie, a ojciec postanowił się go pozbyć. Powodem tego czynu był wygląd niemowlęcia. Malutki Benjamin wyglądał jak niemowlę w ciele starca. Na dodatek cierpiał na wiele dolegliwości osób starszych. 43

44 Na szczęście główny bohater trafi we właściwe ręce i będzie miał szansę na (prawie) normalne życie. Pomimo tego, że z biegiem lat będzie stawał się coraz młodszy i młodszy. W swym życiu pozna wiele osób, ale największe wrażenie wywrze na nim Daisy. Film Finchera to trzecie spotkanie reżysera z Bradem Pittem. Wcześniej panowie współpracowali przy filmach Siedem / Seven oraz Podziemny krąg / Fight Club. Poza tym to już drugi film Pitta i Cate Blanchett. Trzy lata temu spotkali się na planie filmu Babel. Historia przedstawiana jest w bardzo ciekawy sposób. Córka głównej bohaterki czyta pamiętnik Benjamina, który w tym momencie staje się narratorem. Przeszłość przeplata się z teraźniejszością. A widz poznaje całe życie (z drobnymi przeskokami) Bena. Na uwagę zasługują efekty specjalne, które miały uczynić z Brada Pitta staruszka, a potem młodzieńca, którym już przecież nie jest. Czasami jednak widz zdoła zauważyć, że twarz głównego bohatera trochę nie pasuje do reszty ciała i że została stworzona komputerowo. Nie oznacza to jednak, że nie korzystano z klasycznych technik charakteryzacji. Reżyser zastosował bardzo ciekawy chwyt. Mianowicie, gdy jakaś postać coś sobie przypomina widz widzi to w formie starego filmu dokumentalnego, dzięki zastosowaniu odpowiedniego filtru. Ciekawy przypadek niesie ze sobą wiele pozytywnych przesłań. Sytuacje nieraz wzruszą widza i wywołają refleksję. Zakończenie jest zadowalające i nie pozostawia uczucia niedosytu. 44

45 166 minut to dosyć długi seans, ale widz nie odczuje tego dzięki sprawnie przeprowadzonej narracji oraz świetnej roli Brada Pitta. Lekkość z jaką odtwarza postać Benjamina automatycznie budzi sympatię widza i współczucie. Film otrzymał trzynaście oscarowych nominacji. W tym za Najlepszą reżyserię, Najlepszy scenariusz i Najlepszą rolę męską, dla Brada Pitta. Akademia przyznała jedynie trzy: za Efekty specjalne, charakteryzację oraz scenografię. 45

46 Reżyseria: Shusuke Kaneko Scenariusz: Tetsuya Oishi Produkcja: Japonia Czas trwania: 126 minut Obsada: Tatsuya Fujiwara <> Light Yagami Ken ichi Matsuyama <> L Shido Nakamura <> Ryuuk Takeshi Kaga <> Souichiro Yagami Death Note: Notatnik śmierci / Death Note (2006) Przestępców powinny karać sądy. [Shiori] Pomysł na film Death Note został zaczerpnięty z mangi, czyli japońskiego komiksu pod tym samym tytułem. Historia doczekała się jak na razie dwóch pełnometrażowych filmów (plus film o jednym z bohaterów L: Change the World), serialu animowanego, a na rok 2010 zapowiedziano kolejny film z cyklu. Młody student, Light Yagami, który pragnie zostać policjantem, nie może pogodzić się z tym jak wielu przestępcom udaje się uniknąć kary za swoje niecne występki. Pewnego deszczowego wieczoru otrzyma szansę, by zmienić świat na lepsze. 46

47 Bóg śmierci Ryuuk, wręczy Lightowi tytułowy notatnik śmierci. To co odróżnia notatnik od innych to, jego magiczna, wręcz boska moc. Mianowicie po wpisaniu do niego imienia i nazwiska jakiejś osoby, zginie ona w przeciągu 40 sekund. O ile nie poda się czasu i sposobu zgonu. Tym sposobem Light stanie się jednocześnie sędzią i katem. Czy zdoła uczynić świat lepszym, a może potęga notatnika zdeprawuje go całkowicie? Odnalezienie odpowiedzi należy pozostawić widzowi. Nadmienić trzeba jednak, że swym działaniem Light przyciągnie uwagę policji i tajemniczej postaci skrywającej się pod pseudonimem L. Poza samym wątkiem kryminalnym najmocniejszymi punktami filmu są postacie L i Ryuuka. Obie diametralnie różne. Mimo iż Ryuuk jest postacią wygenerowaną komputerowo i nie wyglądającą bosko, lecz wręcz piekielnie, sprawia wyjątkowo sympatyczne wrażenie. L również wzbudza sympatię widza bez względu na to, że jest typem samotnika i (genialnego) dziwaka. Za minus można uznać niektóre długie dialogi, które dla entuzjastów wartkiej akcji i jednowyrazowych wypowiedzi będą po prostu nudne. Gdy w Japonii na dobre rozpoczął się fenomen Death Note. Młodzież zaczęła przynosić identyczne notatniki do szkoły i straszyć nimi swoich nauczycieli. Zaowocowało to ogólnokrajowym zakazem przynoszenia na zajęcia replik zeszytów. Dla Ken ichiego Matsuyamy rola geniusza i dziwaka L stała się prawdziwym przełomem. W 2006 roku podczas Hoichi Film Awards zdobył nagrodę dla Najlepszego Nowego Aktora. Rok później przyznano mu nagrodę dla Najlepszego Nowego Talentu podczas Festiwalu Filmowego w Yokohamie. 47

48 Death Note: Ostatnie imię / Death Note: The Last Name (2006) Reżyseria: Shusuke Kaneko Scenariusz: Tsugumi Oba, Takeshi Obata Produkcja: Japonia, USA Czas trwania: 141 minuty Obsada: Tatsuya Fujiwara <> Light Yagami Shido Nakamura <> Ryuuk Ken ichi Matsuyama <> L Erika Toda <> Misa Amane Nie odpowiadam na pytania, które nie padają. [Ryuuk] W cztery miesiące po premierze filmu Death Note, do kin trafiła jego druga część. Kontynuuje ona wątek Lighta Yagami, który wszedł w posiadanie notatnika śmierci. Tym razem, poza bogiem śmierci Ryuukiem, pojawi się drugi bóg Rem. Właścicielem notatnika Rem zostanie, młoda gwiazda telewizyjna, Misa Amane. Problem w tym, że jest ona fanką, wręcz fanatyczką Kiry (Light), który pozbywa się przestępców. Tym sposobem genialny detektyw L będzie miał przed sobą jeszcze większe wyzwanie niż w pierwszej części. Czy tym razem uda mu się udowodnić winę Lighta? 48

49 Ostatnie imię rozpoczyna się w momencie końca poprzedniego filmu i zawiera szybkie przypomnienie minionych wydarzeń. Light z każdą chwilą jest coraz bardziej przekonany o swej słuszności. Zaczyna uważać się wręcz za Boga, którego cel uświęca środki. Osią napędową filmu jest walka dwóch geniuszy, czyli L i Lighta Yagamiego. Napięcie w drugiej części jest o wiele większe, a złożoność fabuły może wywołać zagubienie. Jednak to właśnie ta złożoność to największy atut filmu, który nie pozwala ani na chwilę oderwać się od telewizora. Przerwać seans mogą tylko reklamy. Tym razem również Ken ichi Matsuyama (L) kradnie film pozostałym aktorom. W jego wykonaniu genialny dziwak L, jest niezwykle sympatyczny. Widzów, którzy podzielają ten pogląd zapewne ucieszy fakt, że w 2008 roku powstał film o L, w reżyserii Hidedo Nakaty, zatytułowany L: Change the World. Co dziwne, w tej części nie zostaje ujawnione nic więcej względem tej postaci. Warstwa wizualna jest niemalże identyczna jak w pierwszej części. A jej urozmaicenie stanowi postać Rem, która jest swoistym przeciwieństwem, kolorystycznym Ryuuka. Efekty specjalne i animacja ponownie stoją na zadowalającym poziomie. Co w zupełności wystarczy, bo nie o efekty w tym filmie chodzi. Podsumowując, oba filmy są bardzo dobre i wciągające. Nie można zarzucić im dłużyzn i wielu błędów fabularnych. Znawcy mangi Death Note mieli jednak za złe wprowadzenie wielu istotnych zmian, względem komiksu. Ci widzowie, którzy nie mieli styczności z oryginałem powinni być bardzo zadowoleni. 49