ZAJĘCIA PROWADZONE PRZEZ PRACOWNIKÓW KATEDRY NA STUDIACH I STOPNIA KIERUNKU WIEDZA O TEATRZE ROK I

Transkrypt

1 ZAJĘCIA PROWADZONE PRZEZ PRACOWNIKÓW KATEDRY NA STUDIACH I STOPNIA KIERUNKU WIEDZA O TEATRZE ROK I POETYKA DRAMATU Z ELEMENTAMI TEORII LITERATURY (ćwiczenia) Prowadzący: Semestr 1: grupy 1-3: dr Wojciech Baluch semestr 2: grupy 1-3: doktoranci Tematyka ćwiczeń: Literatura i literackość Liryka i wersologia Gatunek literacki Akcja dramatyczna Tragedia i tragizm. Dialog w dramacie Lektury: Podręczniki: M. Głowiński, A. Okopień-Sławińska, J Sławiński, Zarys teorii literatury, Warszawa E. Miodońska-Brookes, A. Kulawik, M. Tatara, Zarys poetyki, Warszawa B. Chrząstowska, S. Wysłouch, Poetyka stosowana, A. Kulawik, Wstęp do teorii dzieła literackiego, Warszawa Literatura i literackość: R. Ingarden, Z teorii dzieła literackiego, w: Problemy teorii literatury, t. I, Wrocław H. Markiewicz, Wyznaczniki literatury w: Główne problemy wiedzy o literaturze, Warszawa R. Jacobson, Poetyka w świetle językoznawstwa w: W poszukiwaniu istoty języka, t. II, Warszawa Liryka i wersologia: L. Pszczołowska, Dlaczego wierszem, Warszawa E. Balcerzan, Sytuacja liryczna w: Przez znaki, Poznań Gatunek literacki: M. Głowiński, Gatunek literacki i problemy poetyki historycznej w: Problemy teorii literatury, t. II, Wrocław Cz. Zgorzelski, Ballada Polska, BN, I 177. Akcja dramatyczna: Arystoteles, Poetyka, BN II 209. P Szondi, Teoria nowoczesnego dramatu, Warszawa Tragedia i tragizm: Tragedia i tragizm, przekł.: W. Tatarkiewicz, Kraków Maud Bodkin, Wzorce archetypowe w poezji tragicznej w: Archiwum przekładów pamiętnika literackiego, Warszawa 1978.

2 Dialog w dramacie: J. Mukarzowski, Dwa studia o dialogu w: Wśród znaków i struktur, Warszawa Z. Nęcki, Komunikowanie interpersonalne, Wrocław Warunkiem zaliczenia jest aktywny udział w zajęciach. ANTROPOLOGIA KULTURY (wykład) Prowadzący: Sem. 1: prof. UJ dr hab. Dariusz Kosiński Sem 2: dr Tadeusz Kornaś Wykład z antropologii kultury ma na celu zapoznanie studentów z podstawowymi pojęciami i problemami z tego zakresu, stanowiącymi kontekst dla sztuki teatru, a także wprowadzenie zagadnień związanych z szeroko (szerzej niż w tradycyjnej kulturze Zachodu) rozumianym światem przedstawień, dramatyzacji i widowisk kulturowych. Wykład istniejący w ramach studiów na kierunku wiedza o teatrze z powodów oczywistych koncentrować się będzie na zjawiskach, pojęciach i koncepcjach odnoszących się do świata przedstawień, co sprawia, że w swojej zasadniczej części poświęcony będzie tematyce dającej się określić jako antropologia dramaturgii kultury lub jako antropologia przedstawień kulturowych. Oprócz podstawowych zagadnień związanych z antropologią kultury, studenci zostaną w trakcie wykładów zapoznani z kulturowymi fundamentami takich terminów jak przedstawienie, widowisko, performans, dramatyzacja, dramat, teatr, najważniejszymi kulturowymi wymiarami świata przedstawień (codzienność, działanie, czas, przestrzeń, realność, cielesność, płeć, słowo) oraz ich głównymi odmianami i gatunkami (rytuał, ofiara, misterium, zabawa, ceremonia, święto, manifestacja, rywalizacja). Szczególna uwaga zostanie poświęcona antropologicznym aspektom aktorstwa rozumianego szeroko jako ogół sposobów ucieleśniania i materializacji poprzez działanie przedstawieniowe (opętanie, wcielenie, ciało muzyczne, gra dramatyczna, maska, makijaż i kostium, przedmiot animowany). W trakcie poszczególnych wykładów przedstawione zostaną najważniejsze teorie i koncepcje interpretacyjne powstałe na gruncie antropologii lub na pograniczu antropologii i innych nauk, a odnoszące się do sfery dramatycznych i przedstawieniowych działań ludzkich (m.in. teorie A. van Gennepa, V. Turnera, Z. Raszewskiego. J. Huizingi, R. Callilois, M. Maussa, R. Girarda, C. Geertza, E. Barby, R. Schechnera, M. de Certeau, P. Bourdieu). Finał kursu stanowić będą zajęcia poświęcone działaniom artystów lokujących się na pograniczu teatru i antropologii: Jerzego Grotowskiego (antropologia teatralna) i Eugenia Barby (Antropologia Teatru). Odrębne bloki zajęć poświęcone zostaną zagadnieniom współczesności (m.in. społeczeństwo spektaklu, przedstawienia kultury popularnej, globalizacja i komunikacja międzykulturowa) oraz antropologicznym problemom kultury polskiej. Kurs kończy się egzaminem, którego zaliczenie jest możliwe w dwóch formach: a) ustnej wypowiedź na dwa wybrane i ustalone z prowadzącym tematy spośród omówionych w trakcie wykładów wraz z poszerzeniem o zaproponowaną literaturę; b) pisemnej analiza i interpretacja wybranego typu przedstawień kulturowych z zastosowaniem wiedzy i metodologii będącej przedmiotem wykładów oraz przeczytanej literatury przedmiotu. HISTORIA DRAMATU POLSKIEGO (Pozytywizm Młoda Polska) semestr zimowy, grupy 1-3, prowadząca: dr Wanda Świątkowska Zajęcia stanowią kontynuację kursu poświęconego historii dramatu polskiego. W tym semestrze przedmiotem badań będą utwory z drugiej połowy XIX wieku do wybuchu I wojny

3 światowej. Konwersatorium ma za zadanie poprzez analizę i interpretację poszczególnych dzieł ukazać przemiany myślenia o dramacie w epoce pozytywizmu i Młodej Polski. Analiza wybranych tekstów pozwoli wyłonić istotne rysy twórczości poszczególnych autorów, przyjrzeć się przemianom gatunków dramatycznych, sposobom ich funkcjonowania w teatrze. Dyskusja nad wybranymi dramatami umieszczona zostanie w kontekście ówczesnego życia teatralnego oraz kształtujących się wówczas nurtów i kierunków w literaturze i sztuce (realizm, naturalizm, symbolizm, ekspresjonizm). Zaliczenie: Warunkiem zaliczenia ćwiczeń jest obecność i aktywny udział w zajęciach. Egzamin końcowy w formie ustnej obejmuje materiał z dwóch semestrów. Proponowane teksty dramatyczne: Kazimierz Zalewski, Oj, mężczyźni, mężczyźni; M. Bałucki: Dom otwarty BN I 236; oprac. Tomasz Weiss G. Zapolska: Żabusia; BN I 219; oprac. Tomasz Weiss J.A. Kisielewski: W sieci; BN I 196, oprac. Roman Taborski S. Wyspiański: Wyzwolenie BN I 200, Protesilas i Laodamia, Akropolis BN I 250, (Bolesław Śmiały); S. Przybyszewski: Śnieg; K.H. Rostworowski: Niespodzianka Zalecane opracowania ogólne: H. Markiewicz Pozytywizm (tu rozdział: Dramat); A. Hutnikiewicz Młoda Polska (tu rozdział: Dramat i teatr młodopolski); Dramat i teatr pozytywistyczny, red. D. Ratajczakowa, Wrocław 1992; Dramat i teatr modernistyczny, red. J. Popiel, Wrocław 1992; Dramat polski. Interpretacje, cz. 1, red. J. Ciechowicz, Z. Majchrowski, Gdańsk 2001; L. Eustachiewicz, Dramaturgia Młodej Polski, Wrocław 1982; G. Matuszek, Naturalistyczne dramaty, Kraków 2001; Mieszczaństwo i mieszczańskość w literaturze polskiej drugiej połowy XIX wieku, red. E. Ihnatowicz, Warszawa 2000; E. Miodońska-Brookes,»Mam ten dar bowiem: patrzę się inaczej«. Szkice o twórczości Stanisława Wyspiańskiego, Kraków 1997; Myśl teatralna Młodej Polski, oprac. I. Sławińska i S. Kruk, Warszawa 1966; Programy i dyskusje literackie okresu pozytywizmu, oprac. J. Kulczycka-Saloni, BN I 249; Programy i dyskusje literackie okresu Młodej Polski, oprac. M. Podraza-Kwiatkowska, BN I 212; Przełom antypozytywistyczny w polskiej świadomości kulturowej końca XIX, red. J. Maciejewski i T. Bujnicki, Wrocław 1986; S. Przybyszewski, O dramacie i o scenie, [w:] Wybór pism, BN I 190; I. Sławinska, Tragedia w epoce Młodej Polski, Toruń 1948; Stanisław Wyspiański. Studium artysty, red. E. Miodońska-Brookes, Kraków 1996; Studia o dramacie i teatrze Stanisława Wyspiańskiego, red. J. Błoński, J. Popiel, Kraków 1994; Teatr Stanisława Wyspiańskiego, Pamiętnik Teatralny 2007, z. 3-4; T. Weiss, Cyganeria Młodej Polski, Kraków 1970; A. Ziołowicz Misteria polskie. Z dziejów misteryjności w dramacie romantycznym i młodopolskim, Kraków 1996; Szczegółowa bibliografia dotycząca każdego z dramatów będzie podawana na bieżąco.

4 ROK II GATUNKI DRAMATYCZNE I TEATRALNE (1 grupa, zamiennie z zajęciami modułowymi) Prowadzący: semestr zimowy: dr Ewa Bal semestr letni: dr Agnieszka Marszałek Celem zajęć będzie spojrzenie na kwestię gatunków dramatycznych i ich związków z teatrem z punktu widzenia krytycznego ukształtowanego w XXI wieku, który zakłada historyczność samego zjawiska gatunku a także na nowo definiuje kwestię rodzaju dramatycznego i jego literackiej lub teatralnej tożsamości. Z tak zarysowanej perspektywy krytycznej będziemy przyglądać się konkretnym utworom dramatycznym oraz opracowaniom teoretycznym skupiając naszą uwagę na kilku podstawowych tematach: 1. Kwestia literackiej i teatralnej tożsamości dramatu na przykładzie rozwoju włoskiej comedii dell arte i tzw. reformy Goldoniego, czyli przekształcenia canovaccio w komedię zapisaną na papierze, a także współczesnego recyclingu tradycji dell arte u Daria Fo. 2. Historyczność gatunku dramatycznego na przykładzie pism Diderota, Merciera, Szondiego, Sarrazaca oraz kwestia wyczerpania się gatunków jako kanonu kultury na przykładzie XX wiecznej praktyki przepisywania dramatu. 3. Kwestia tzw. dramatu właściwego jako zbioru zasad konstrukcji świata przedstawionego i kształtowania modeli odbiorczych i kognitywnych i jego krytyczne podważanie na przykładzie tekstów dramatycznych Meaterlincka, Strindberga, Pierandella i Ionesco. 4. Performatywny zwrot w badaniach nad dramatem w XX wieku i jego konsekwencje dla nowego sposobu pisania tekstów dla sceny i definiowania relacji z widzem. Warunkiem zaliczenia przedmiotu jest obecność i aktywny udział w zajęciach. INTERPRETACJA DRAMATU Semestr zimowy, gr. 1-2 prowadząca: dr Ewa Bal Podczas zajęć będziemy się starali spojrzeć na dramat jako na tekst kultury podlegający interpretacji krytycznej jak materiał dla teatru dramatycznego. W tym celu będziemy przyglądać się kilku wybranym wspólnie ze studentami tradycyjnym i współczesnym tekstom dramatycznym (np. Persowie Ajschylosa, Król Edyp, Antygona Sofoklesa, Romeo i Julia, Sen nocy letniej, Poskromienie złośnicy Szekspira, Ocaleni Bonda, Calderon Piera Paola Pasoliniego) by prześledzić konsekwencje ich odmiennych interpretacji w zależności od zastosowanej perspektywy krytycznej (np. feministycznej, postkolonialnej lub queer) oraz konkretnej realizacji teatralnej lub filmowej. Osobnym tematem będzie omówienie roli dramatu w XX wiecznej koncepcji teatru postdramatycznego H.T. Lehmanna. Warunkiem zaliczenia jest obecność i aktywny udział w zajęciach. HISTORIA DRAMATU POLSKIEGO (Romantyzm) semestr letni, gr.1-2, prowadząca: dr Wanda Świątkowska Celem kursu jest zapoznanie studentów z dorobkiem dramatycznym epoki romantyzmu. Jego zasadniczą część proponuję poświęcić dramaturgii Juliusza Słowackiego, w drugiej analizę dramatu romantycznego zakończyć spojrzeniem na twórczość Józefa Korzeniowskiego i komedie Aleksandra Fredry. Szczegółowa analiza dramatów, nie obciążona nadmiernie krytycznymi omówieniami, kontekstem biograficznym czy tłem epoki ma za zadanie położenie nacisku na język, metaforykę, konstrukcję bohatera, dialogu, akcji, a poprzez te elementy na wizję świata

5 prezentowaną w dramatach i ich aspekty performatywne. Proponuję wyruszenie w podróż z dobrze rozpoznanych okopów, a potem negowanie ich, wskazywanie na niespójności, uproszczenia twórcze rozbijanie przyjętych i wygodnych formuł. Niech punktem odbicia będzie umieszczenie dzieł romantyków w tradycji i stopniowe wychodzenie z opanowanych (przyjętych i zasymilowanych) kategorii. Może ta metoda posłuży nie tylko odkurzeniu wciąż żywego, jak się okazuje, paradygmatu romantycznego, ale pokaże również, że dziewiętnastowieczne teksty wciąż mogą być żywe, ciekawe i budzące odzew. Materiałem analiz będą następujące teksty dramatyczne: WOBEC SHAKESPEARE A Horsztyński Balladyna Inspiracje i intertekstualność. Kwestia szekspiryzmu Słowackiego. Figura polskiego Hamleta Dystans wobec mitu Proponowane opracowania: M. Janion, M, Żmigrodzka, Gorzkie arcydzieło, [w:] Trzynaście arcydzieł romantycznych, red. E. Kiślak, M. Gumkowski, Warszawa 1996 K. Kurek, Polski Hamlet, [w:] idem, Polski Hamlet. Z historii idei i wyobraźni narodowej, Poznań M. Limanowski, Balladyna Juliusza Słowackiego jako mistyczne zwierciadło świata. Próba inscenizacji, [w:] idem, Był kiedyś teatr Dionizosa, oprac. Z. Osiński, Warszawa 1994 J. Maciejewski, Kompozycja tragedii o Szczęsnym Juliusza Słowackiego, [w:] Prace o literaturze i teatrze ofiarowane Zygmuntowi Szweykowskiemu, red. J. Maciejewski, Wrocław 1966 J. Maciejewski, Funkcja hamletyzmu w Horsztyńskim Juliusza Słowackiego, [w:] Literatura. Komparatystyka. Folklor. Księga poświęcona Julianowi Krzyżanowskiemu, Warszawa 1968 G. Niziołek, Dramat bez tytułu, [w:] Tradycja romantyczna w teatrze polskim, pod red. D. Kosińskiego, Kraków 2007 Z. Raszewski, O teatralnym kształcie Balladyny, Pamiętnik Teatralny 1959, z.1/3 D. Ratajczakowa, Słowacki teatralny, [w:] Słowacki współczesny, pod red. M Troszyńskiego, Warszawa D. Ratajczakowa, Horsztyński Słowackiego. Historia, chaos, dramat, [w:] Na schodach Klio. Jedenaście ćwiczeń z myśli o dramacie historycznym, pod red. D. Ratajczakowa i I. Kiec, Poznań 1999 J. Trznadel, Horsztyński, [w:] idem, Polski Hamlet. Kłopoty z działaniem, Warszawa W. Weintraub, Balladyna czyli zabawa w Szekspira, Pamiętnik Literacki 1970 TEATR OKRUCIEŃSTWA Sen srebrny Salomei Beatrix Cenci Groteska, czarny humor, makabra. Postaci kobiece Wobec historii/ wobec zemsty Barokowe misterium. Calderon Proponowane opracowania:

6 A. Boleski, W sferze wyobraźni poetyckiej Juliusza Słowackiego. Główne motywy obrazowania, Łódź 1960 P. Goźliński, Syn Salomei, [w:] idem, Bóg aktor. Romantyczny teatr świata, Gdańsk M. Janion, Romantyczna wizja rewolucji, [w:] eadem, Gorączka romantyczna, Warszawa 1975 J. Kott, Konfrontacje. Tragi-farsa Juliusza Słowackiego, Dialog 1960, nr 2 M. Masłowski, Sen srebrny Salomei : symbol i rola, [w:] idem, Zwierciadła Kordiana. Rola i maska bohatera w dramatach Słowackiego, Izabelin J. Rymkiewicz, Ludzie dwoiści. Barokowa struktura postaci Juliusza Słowackiego, [w:] Problemy polskiego romantyzmu. Seria III, Wrocław 1981 K. Szczuka, Słowacki i matkobójstwo, [w:] Słowacki współczesny, pod red. M Troszyńskiego, Warszawa KU MISTERYJNOŚCI Książę Niezłomny Parafraza, przekład, odczynienie. Postać Chrystusa. Zagadnienie ofiary. Dramat religijny? Proponowane opracowania: B. Baczyńska, Książę Niezłomny. Hiszpański pierwowzór i polski przekład, Wrocław P. Goźliński, Święty książę od obrazów, [w:] idem, Bóg aktor. Romantyczny teatr świata, Gdańsk D. Kosiński, Książę. Teatr przemiany Juliusza Słowackiego, [w:] Tradycja romantyczna w teatrze polskim, pod red. D. Kosińskiego, Kraków K. Mroczkowska-Brand, Słowacki i Calderon. Książę Niezłomny. Od imitacji idealnego rycerza do imitacji Chrystusa (Studium translatologiczne) [w:] Juliusz Słowacki poeta europejski, red. M. Cieśla-Korytowska, W. Szturc, A. Ziołowicz, Kraków W. Szturc, Słowacki hiszpański, [w:] Słowacki współczesny, pod red. M Troszyńskiego, Warszawa A. Ziołowicz Misteria polskie. Z dziejów misteryjności w dramacie romantycznym i młodopolskim, Kraków MELODRAMAT ROMANTYCZNY Józef Korzeniowski: Karpaccy górale, oprac. S. Kawyn, Wrocław 1969, BN I 63. Wspólnota, społeczność, utożsamienie z grupą Figura romantycznego Janosika Inspiracje szekspirowskie Wykorzystanie konwencji melodramatu Popularność i sukces teatralny HUMOR HRABIEGO FREDRY Rewolwer, Świeczka zgasła, Dyliżans, Z Przemyśla do Przeszowy. Nieromantyczny romantyk Styl komedii Fredrowskich, konstrukcja akcji, charaktery, chwyty Proponowane opracowania: B. Lasocka, Aleksander Fredro. Drogi życia, Warszawa M. Inglot, Świat komedii Fredrowskich, Wrocław B. Zakrzewski, Fredro nie tylko komediopisarz, Wrocław T. Żeleński-Boy Obrachunki fredrowskie, Warszawa 1956.

7 Zaliczenie: Warunkiem zaliczenia ćwiczeń jest aktywny udział w zajęciach oraz pozytywna ocena z końcowego kolokwium. Egzamin końcowy w formie ustnej obejmuje materiał z dwóch semestrów: po semestrze zimowym 2012/2013 DRAMAT POLSKI XX WIEKU semestr letni, grupa 1-2, prowadzący: dr Wojciech Baluch Zajęcia poświęcone są dramatowi XX-lecia międzywojennego. Głównymi tematami analiz oraz dyskusji będą zagadnienia tożsamości narodowej po odzyskaniu niepodległości oraz kształtujący tożsamość indywidualną porządek kulturowy tamtego okresu. Dobór dramatów na zajęcia zostanie zaprezentowany w czasie pierwszych zajęć. Kontekstami dla prowadzonych rozważań będzie w głównej mierze psychoanaliza oraz wybrane perspektywy krytyki kulturowej, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii feminizmu. Warunkiem zaliczenia zajęć jest obecność oraz aktywny w nich udział. ROK III SEMINARIUM LICENCJACKIE Prowadzący: dr hab. Dariusz Kosiński, prof. UJ (semestr 1) Prof. dr hab. Małgorzata Sugiera (semestr 2) Temat: Performatywność przedstawień i tekstów Tematem pierwszej części seminarium będą mechanizmy ustanawiania, czyli performatywnej skuteczności właściwej różnorodnym typom przedstawień i dramatyzacji, począwszy od wyraźnie wydzielonych z życia codziennego (rytuały, ceremonie, karnawały), po działania do niego należące, czy wręcz je konstytuujące. Na poszczególnych przekładach analizowana będzie siłą performansu, zarówno w jego aspektach transformacyjnych, jak i stabilizacyjnych, konserwujących, przy czym przedmiotem zainteresowania będą performanse współczesne, zarówno należące do kultury popularnej, jak i reprezentujące wysoko wyrafinowane praktyki artystyczne. W drugim semestrze zajęcia będą się koncentrowały na możliwych poszerzeniach obowiązującej definicji performatywności, sformułowanej w odniesieniu do działań artystycznych przez Erikę Fischer-Lichte, przez uwzględnienie wymiaru materialności tekstów literackich, a zwłaszcza dramatów, oraz dzieł filmowych. Zaliczenie: Warunkiem zaliczenia seminarium jest aktywny udział w zajęciach oraz przedstawienie i obrona pracy licencjackiej w przewidzianym regulaminem studiów terminie. DRAMAT POWSZECHNY XX WIEKU semestr zimowy i letni, gr. 1-2, prowadząca: dr Ewa Bal W pierwszym semestrze zajęcia zostaną poświęcone problemowi realizmu. Realizm w dramacie można rozumieć na kilka różnych sposobów. Najbardziej klasyczna jego definicja odnosi się do historycznego kierunku rozwoju dramatu z końca XIX wieku oraz do szeroko rozumianej poetyki podpatrzonego życia, która wykorzystując konwencję czwartej ściany,

8 zmierza do ukazywania możliwie wiernego obrazu rzeczywistości, a najczęściej jej wstydliwej lub zakazanej strony. Spróbujemy spojrzeć na tę tradycję z perspektywy współczesnej jako na zespół performatywnych praktyk mających na celu wytwarzanie efektu realności oraz projektowanie specyficznej relacji odbiorczej i kognitywnej z widzem. W tym celu przeanalizujemy kilka wybranych sztuk z kanonu (m.in. Upiory Ibsena, Profesja pani Warren G.B. Shawa) sytuując je w kontekście dramatów ostatnich dekad (Ocaleni Edwarda Bonda, Shopping and Fucking Marka Ravehilla, Zabij ich wszystkich Przemysława Wojcieszka). Tematem zajęć w drugim semestrze będzie intertekstualność oraz praktyki przepisywania kanonu kultury. Intertekstualność, rozumiana jako autotematyczna gra samoświadomej literatury, to cecha od dawna przypisywana dramatowi, jednak w odniesieniu do sztuk ostatnich czterech dekad termin ten wymaga pogłębienia i sprecyzowania. Po dramaturgii Becketta nie można już mówić o kolejnej wersji antydramatu, który stałby w opozycji do tradycyjnie pojmowanego tekstu dla teatru z rzetelnie określonym statusem świata przedstawionego, konstrukcją akcji i pełnie naszkicowanymi postaciami. Należy raczej mówić o poszukiwaniu nowych dróg dramatopisarstwa opierających się na innych niż dotychczasowe zasadach. Celem zajęć będzie zatem prześledzenie kierunków rozwoju współczesnego dramatu, których jedną z wyróżniających cech jest różnorodne wykorzystywanie dramaturgicznej tradycji oraz odniesień do społecznych konwencji językowych i kulturowych w celu ich twórczego lub subwersywnego przetworzenia. Tak rozumiana współczesna intertekstualność obejmuje szereg różnych zjawisk twórczych, dlatego omówione one zostaną w następujących blokach: 1. Postmodernistyczne gry z literacką konwencją (Tom Stoppard Arkadia, Rosencranz i Giuldernstern nie żyją, projekcja filmu Kennetha Branagha Stracone zachody miłości); 2. Przepisywanie tradycji (Heiner Muller Tytus Andronicus, P.P. Pasolini Pilades, Calderon); 3. Pamięć (Davide Enia, Małgorzata Sikorka-Miszczuk, Tadeusz Słobodzianek). 4. Recyckling tradycyjnych form (Michał Walczak Pierwszy raz, Podróż do wnętrza pokoju). 5. Dramat a nowe media (Letizia Russo Ślepy tor, Jordi Galceran Metoda Grönholma, Sergi Belbel Komórka). Przeprowadzana podczas zajęć analiza dramatów zostanie uzupełniona podawanymi na bieżąco opracowaniami teoretycznymi. Egzamin w formie ustnej jest samodzielną, 20 minutową wypowiedzią studenta na temat jednego z wybranych przez siebie kierunków dramatu powszechnego XX wieku, zakończoną dyskusją z prowadzącym (ok. 10 minutową). Wypowiedź powinna zostać przygotowana pod określonym kątem problematycznym (uzgodnionym z prowadzącą) w oparciu o trzy, najbardziej modelowe utwory dramatyczne z wybranego kierunku (nie omawiane wcześniej na zajęciach). Szczegółowa bibliografia dotycząca głównych tendencji dramatu współczesnego dostępna jest w książce J.T. Styana, Współczesny Dramat, Wrocław 1995, uzupełniona o pozycje z obu serii Księgarni Akademickiej: Współczesny Dramat i Współczesny dramat- Interpretacje oraz sztuki opublikowane w Dialogu. O dodatkowe wskazówki bibliograficzne do wybranej tendencji studenci mogą pytać podczas dyżurów i zajęć. Prowadząca oceniać będzie zarówno sposób postawienia problemu, umiejętność umieszczenia go w kontekście historycznych przemian form dramatycznych, sposób konstruowania argumentacji (w tym umiejętność analizy dramatu) i formułowania końcowych wniosków. Kierunki dramatu współczesnego do wyboru: 1. Realizm XX wieku 2. Symbolizm

9 3. Surrealizm 4. Egzystencjalizm 5. Absurd 6. Ekspresjonizm 7. Teatr epicki 8. Postmodernizm 9. Recyckling, przepisywanie tradycji, odtwarzanie pamięci 10. Dramat rapsodyczny 11. Dramat feministyczny, gejowski, queer.