Zofia Ostrach Co oczy widzą i co serce czuje. Copyright by Zofia Ostrach, 2016 Copyright by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o.

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Zofia Ostrach Co oczy widzą i co serce czuje. Copyright by Zofia Ostrach, 2016 Copyright by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o."

Halina Kubiak
7 lat temu
Przeglądów:

2 Zofia Ostrach Co oczy widzą i co serce czuje Copyright by Zofia Ostrach, 2016 Copyright by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o., 2016 Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może być reprodukowana, powielana i udostępniana w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy. Skład: Jacek Antoniewski Projekt okładki: Robert Rumak Korekta: Łukasz Chmielewski Ilustracja na okładce: astrosystem Fotolia.com ISBN: Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o. ul. Spółdzielców 3/325, Konin tel e mail: wydawnictwo@psychoskok.pl

3 Wiersze Miłość Przemijanie Zapłakałaś moja ziemio Piękno 10 Ojczyzna moja My wędrowcy Polak w niebie Nie wiem Życiowa rada Nigdy wojny 17 Promień słońca 18 Do matki Tęsknota Serce Taka moja piosnka Los nie zawsze Jesienna symfonia Biała dama Emigranci zapomniani Chciałam Słowo o Katyniu Los Co dzień da? 30 Myśli ludzkie Nadzieja Być człowiekiem Bunt Nie łatwo Narkomani Młodość Nie wszyscy

4 Wspomnienia Bogaty i biedny 40 Jest takie miejsce Oczekiwanie 42 Co pozostanie To miłość 44 Stare drzewa 45 Nie rezygnuj 46 Kochaj swój naród 47 Sen o szczęściu Jak Syzyf Dom Może lepiej Dnie uciekają Zgasłeś 53 Jesteś Promyk Tak bywa Człowieku Niby chora Idź na przód 60 Sandomierz Róża Bezpieczna przystań Pomóżmy 64 Zaduszki Swary, które szkodzą Myśli Zapamiętaj Różnie bywa 69 Tylko sam Oczekiwanie 71 Przyjaźń Zachłanny Zahartowana

5 Pamiętajmy Noc 76 WIERSZYKI TROCHĘ SATYRYCZNE Głową muru nie przebijesz 79 Cwaniara Mądry i głupi Czegoś zabrakło Panna młoda Zawiedziona 84 Chwalipięta Takie buty Pomyśl chwilę Uparciuch Ale typ 89 Świnia Plotka Śmiech to zdrowie 92 Pomyśl 93 Strojnisia Szczera prawda 95 Diabeł Gdy ci smutno Jak ty komu Do starego kawalera Leń Rzep

6 Nie umiem pisać jak wielcy poeci W wersy i zwrotki splatać piękne słowa. Wybijać rytmy, tworzyć piękne rytmy. Prosta i skromna jest ta moja mowa. Niewyszukana, lecz szczera, prawdziwa, Co oczy widzą i co serce czuje. Co pozostało wyjęte z ukrycia A myśl niezdarna ręce podyktuje. 6

7 MIŁOŚĆ Nie trzeba wszystkiego rozumieć, gdy kochasz, Bo miłość nie zna mądrości, rozsądku. Idzie czasami skrajem nad przepaścią. I otumania i kusi i mani. Czasem jak balsam, a czasami rani. I pogodzeni jesteśmy z tym wszystkim, Bo tylko serce swe racje dyktuje. Ono wszystkiego nie widzi, nie patrzy, Bo ono kocha i to tylko czuje. 7

8 PRZEMIJANIE Pożółkłe liście spadłe z drzew, Twarze, co kiedyś młode były I zasuszony w książce kwiat I krzyż milczący u mogiły. Wyblakłe stare fotografie, Wspomnienia o tych których nie ma Proste świadectwa przemijania czasu, Młodości i istnienia. Życia co gna do swego kresu, Nie wstrzyma żadna ludzka siła. Zostanie po nas tylko proch I usypana gdzieś mogiła. 8

9 ZAPŁAKAŁAŚ MOJA ZIEMIO Zapłakałaś, moja ziemio Krwawymi łzami Gdy wróg deptał ciebie butami. Kiedy ranił czołgami pola, Gdy rządziła śmierć i niedola. Zapłakałaś moja ziemio Krwawymi łzami Nad padłymi w polu synami I przyjęłaś, otuliłaś jak matka. Wierni byli tobie do ostatka. 9

10 PIĘKNO W liści szeleście W poszumie trawy W szmerze strumyka, Kto umie słuchać, Kto umie patrzeć, Szczęście spotyka. We wschodzie słońca, W jego zachodzie W śpiewie słowika, Kto umie słuchać, Kto umie patrzeć Szczęście spotyka. W gwiazd migotaniu W blasku księżyca W świerszczu co cyka, Kto umie słuchać, Kto umie patrzeć Szczęście spotyka. W gwieździe co mruga Nocą na niebie W krzyku puszczyka, Kto umie słuchać, Kto umie patrzeć, Szczęście spotyka 10

11 OJCZYZNA MOJA Ojczyzna moja to ziemia i woda. Niebo błękitne i złociste słońce. Rozległe lasy i ptaków śpiewanie, Kwitnące łąki i łany szumiące. Miodem pachnące ule w wiejskim sadzie I pasikonik wśród zielonej trawy, Gliniany świątek w przydrożnej kapliczce, Który podróżnych cicho błogosławi. Ojczyzna moja, to ruchliwe miasta, Tłumy rodaków, dzieci roześmiane I strzelające ku niebu kominy I krajobrazy deszczem zapłakane. Ojczyzna moja, to dźwięk polskiej mowy I szept modlitwy, Anioł Pański dzwonek, I dzień ginący gdzieś za horyzontem, Świty i zmierzchy i przyszłości dzionek. 11

12 MY WĘDROWCY Jesteśmy tylko wędrowcami na drodze życia, Która jest czasem prosta, czasem kręta. Co nas czeka w tej wędrówce, nie wiemy, Rzecz to jest dla nas nie pojęta. Czy słońce będzie nam przyświecać, Czy zimny wiatr nas smagać będzie, Jedno jest ważne póki życia, Trzeba żyć godnie zawsze, wszędzie. A kiedy przyjdzie w końcu pora Przerwać wędrówkę na tej ziemi, Niech pozostanie po nas dobro, Choć my na zawsze odejdziemy. 12

Podobne dokumenty

Wersja Demonstracyjna

Wersja Demonstracyjna Aleksandra Bartosik Na pożółkłym papierze Copyright by Aleksandra Bartosik, 2018 Copyright by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o., 2018 Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może