Czy wykonaną infrastrukturę pomocniczą należy traktować jako odrębny środek trwały?

Transkrypt

1 Czy wykonaną infrastrukturę pomocniczą należy traktować jako odrębny środek trwały? Interpretacja Indywidualna Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 2 i 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2012 r. (data wpływu 31 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 2 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych, tj. infrastruktury pomocniczej i kotła grzewczego oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest prawidłowe. Uzasadnienie W dniu 31 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej dochodowego od osób fizycznych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 23 kwietnia 2012 r., Nr IPTPB1/415-79/12-2/KSU, na podstawie art i 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W dniu 30 kwietnia 2012 r. na konto Izby Skarbowej w Łodzi wpłynęła brakująca opłata w kwocie 120 zł. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny. Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą, która polega na sprzedaży towarów i usług. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz korzystam z możliwości opodatkowania podatkiem dochodowym wg stawki 19%. Jest także czynnym podatnikiem podatku VAT. W 2008 r. nabył zabudowaną nieruchomość rolną. Zgodnie z treścią aktu notarialnego, nieruchomość ta była zabudowana budynkiem mieszkalnym oraz budynkiem o charakterze produkcyjnym, usługowym i gospodarczym dla rolnictwa, zwanym dalej budynkiem niemieszkalnym. Wchodzący w skład ww. nieruchomości grunt, zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, składa się z dwóch działek. Działki te mają kształty zbliżone do prostokątów, są długie i wąskie oraz stykają się dłuższymi bokami, pod względem funkcjonalnym tworzą jedną całość, której przypisany jest jeden numer księgi wieczystej. Zakupu ww. nieruchomości Wnioskodawca dokonał do celów prywatnych, w tamtym czasie, niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W akcie notarialnym, oprócz ceny za całą nieruchomość, została określona jedynie cena budynku mieszkalnego. W roku 2009 Wnioskodawca podjął decyzję o wykorzystaniu budynku niemieszkalnego w celu prowadzenia w nim działalności handlowo-usługowej. Zanim jednak rozpoczął używać ten budynek w swojej działalności gospodarczej, dokonał jego przebudowy i rozbudowy. Prace projektowe rozpoczęły się w roku 2009, a w marcu 2010 r. rozpoczął prace budowlane, które polegały na dobudowaniu - do istniejącego budynku - dwóch nowych części, których sumaryczna powierzchnia użytkowa przekroczyła powierzchnię pierwotną. Równolegle w szerokim zakresie prowadzono przebudowę części istniejącej, aby cały budynek miał jednakowe wykończenie i porównywalny stan techniczny. Dlatego też wiele prac było wykonanych w tym samym zakresie w stosunku do całości budynku, tak / 5

2 wykonano m.in. dach, ocieplenie, tynki zewnętrzne, stolarkę wewnętrzna i zewnętrzną, rolety zewnętrzne i wszystkie instalacje wewnętrzne. Pierwotny budynek składał się z trzech pomieszczeń o niezdefiniowanym przeznaczeniu oraz z kotłowni. Natomiast po zakończeniu prac, w skład budynku wchodziły następujące pomieszczenia: sklep i pomieszczenie pomocnicze, serwis, komora akustyczna, dwa magazyny, dwa WC, pokój socjalny, szatnia, kotłownia (w skład której wliczono także skład opału). Kotłownia została wyposażona w kocioł grzewczy na ekogroszek. Dodatkowo w ramach prowadzonej inwestycji wykonano na potrzeby budynku handlowo-usługowego dojazd, miejsca parkingowe i chodnik, co jest dalej zwane infrastrukturą pomocniczą. Ta infrastruktura pomocnicza jest wykorzystywana w prowadzonej działalności, służy głównie klientom oraz do przyjmowania dostaw towarów. Prace budowlane zakończono w roku 2010, natomiast do dnia przyjęcia do używania były prowadzone jeszcze prace uzupełniające. W lutym 2011 r., po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie, budynek handlowo-usługowy, infrastruktura pomocnicza oraz kocioł grzewczy zostały przyjęte do używania i wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Choć Wnioskodawcy wydaje się to oczywiste, jednak dla porządku nadmienia, że wartość wydatków na przebudowę i rozbudowę (liczona bez wydatków na infrastrukturę pomocniczą oraz kocioł grzewczy) przekroczyła w roku 2010 graniczną kwotę 3500 zł, od której to wydatki, powodujące wzrost wartości użytkowej, zwiększają wartość początkową środka trwałego. Kwotę 3500 zł przekroczyły także wydatki na prace uzupełniające wykonane w 2011 r. (przed przyjęciem do używania). W wyniku dokonanych zmian prosty budynek niemieszkalny o niskim standardzie wykończenia został przekształcony w nowoczesny i estetyczny pawilon handlowo-usługowy, którego skład i układ pomieszczeń został dostosowany do rodzaju prowadzonej działalności. Do wszystkich wykonanych prac wykorzystano dobre materiały budowlane, pozwalające uzyskać wysoką jakość i trwałość wykonanych prac Szczególny nacisk położono na wykonanie odpowiedniego ocieplenia budynku, a w przypadku dachu dodatkowo jeszcze zastosowano pokrycie o ponadprzeciętnej trwałości. Wszystkie poniesione wydatki związane z przebudową i rozbudową zostały udokumentowane. Jeżeli chodzi o wykorzystanie posiadanego gruntu na potrzeby prowadzonej działalności to Wnioskodawca wykorzystuje go w niewielkiej części od strony przylegającej do drogi publicznej. W obrębie wykorzystywanego w działalności gruntu znajduje się budynek handlowo-usługowy wraz z infrastrukturą pomocniczą oraz trawnik (potrzebny w działalności do celów demonstracyjnych). Obszar ten utworzony jest przez części powierzchni obu działek gruntu. Równolegle z wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych budynku handlowo-usługowego oraz infrastruktury pomocniczej, został tam także wprowadzony grunt (w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności). Wszystkie ww. środki trwałe, podlegające amortyzacji, są amortyzowane metodą liniową wg stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, będącym załącznikiem do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Istniejący w obrębie ww. nieruchomości odrębny budynek mieszkalny Wnioskodawca wykorzystuję na własne potrzeby mieszkaniowe. Budynek ten ze względu na swoją lokalizację, w sąsiedztwie budynku handlowo-usługowego, także w pewnym stopniu korzysta z powstałej infrastruktury pomocniczej. Ponadto budynek mieszkalny korzysta z kotłowni budynku handlowo-usługowego, ponieważ jest podłączony do jej instalacji centralnego ogrzewania. W związku z powyższym zadano następujące pytania: 1. Jak należy ustalić wartość początkową i odpisy amortyzacyjne budynku handlowo-usługowego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także jak należy ustalać wartość odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów i ujmowanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów Czy wykonaną infrastrukturę pomocniczą należy traktować jako odrębny środek trwały; ponadto jak należy / 5

3 ustalić jej wartość początkową i odpisy amortyzacyjne w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także jak należy ustalać wartość odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty uzyskania przychodów i wykazywanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów Czy kocioł grzewczy będący wyposażeniem kotłowni, należy traktować jako odrębny środek trwały; ponadto jak należy ustalić jego wartość początkową i kwotę odpisów amortyzacyjnych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także jak należy ustalać kwotę odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów i wykazywanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów Czy w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych należy wykazać tylko taką część gruntu, która jest faktycznie wykorzystywana w prowadzonej działalności oraz jak należy ustalić jej wartość początkową... Przedmiotem niniejszej interpretacji są zagadnienia zawarte w pytaniu nr 2 i 3, natomiast w zakresie pytania nr 4 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie. Odnośnie zaś pytania nr 1 w dniu 27 kwietnia 2012 r. wydana została interpretacja indywidualna Nr IPTPB1/415-79/12-3/KSU. Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego numerem 2, zgodnie z art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych, określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Ten Wykaz z kolei wykorzystuje symbole z Klasyfikacji Środków Trwałych, będącej załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622) zwanej dalej KŚT. Tak więc, aby ustalić stawkę amortyzacyjną danego środka trwałego, należy najpierw zakwalifikować go do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju KŚT. Z objaśnień wstępnych do KŚT wynika, że jest ona usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Z analizy KŚT wynika, że infrastruktura pomocnicza powinna być klasyfikowana jako odrębny od budynku handlowo-usługowego środek trwały. Zgodnie bowiem z uwagami do grupy 1 (budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego) - jeżeli obiekty pomocnicze (np. chodniki, dojazdy, podwórka, place) obsługują dany budynek to należy je wliczać w skład budynku, natomiast jeżeli obsługują więcej niż jeden budynek, należy zaliczać je do właściwych rodzajów zgodnie z przeznaczeniem. W przypadku Wnioskodawcy mamy do czynienia z sytuacją, kiedy obiekt pomocniczy (infrastruktura pomocnicza) obsługuje więcej niż jeden budynek, bowiem oprócz budynku handlowo-usługowego, korzysta z niej także budynek mieszkalny. Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że ww. infrastrukturę pomocniczą należy klasyfikować jako odrębny środek trwały i amortyzować przy zastosowaniu właściwej dla niego stawki amortyzacyjnej. Jeżeli zaś chodzi o ustalenie wartości początkowej infrastruktury pomocniczej oraz dokonywanych na jej podstawie odpisów amortyzacyjnych, to w tym przypadku, sytuacja jest podobna - do poprzedniego stanowiska Wnioskodawcy (odpowiedź na pytanie 1), dotyczącego tych zagadnień w aspekcie budynku handlowo-usługowego. Bowiem w obu przypadkach środki trwałe są częściowo wykorzystywane na cele prywatne, dlatego odpisy amortyzacyjne do celów podatkowych muszą być pomniejszone, w takim stopniu, w jakim dany środek trwały jest wykorzystywany na cele prywatne. Wobec powyższego, wartość początkową infrastruktury pomocniczej, ustalić należy na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg kosztu wytworzenia i taką też wartość należy wykazać w ewidencji; od tej wartości obliczyć - także ujmowane w ewidencji - odpisy amortyzacyjne (obliczane przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej właściwej dla tej infrastruktury). Natomiast aby obliczyć, jaka część wykazanych w ewidencji odpisów amortyzacyjnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów, należy obliczyć wskaźnik procentowy wykorzystania infrastruktury na cele prywatne. W tym przypadku będzie to udział powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego w całkowitej powierzchni użytkowej, obsługiwanej przez tą infrastrukturę (tj. sumie powierzchni użytkowej budynku handlowo-usługowego i mieszkalnego). Tak obliczonym wskaźnikiem procentowym pomniejszamy całkowitą amortyzację wykazaną w ewidencji i uzyskujemy wartość amortyzacji stanowiącej koszty uzyskania przychodów, którą należy wykazać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów / 5

4 Natomiast w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku numerem 3 Wnioskodawca uważa, iż w przypadku kotła grzewczego z analizy KŚT (szczegółowo opisanej w stanowisku do pytania nr 2) wynika, że kocioł grzewczy powinien być klasyfikowany jako odrębny środek trwały. Został bowiem w grupie 3 (kotły i maszyny energetyczne), wyróżniony rodzaj 310 (kotły grzewcze), który obejmuje właśnie kotły grzewcze na ekogroszek. Z uwag dla całej grupy 3 wynika, że za odrębny obiekt uważa się każdy oddzielny kocioł. Ponadto z uwag do grupy 1, w której jest klasyfikowany budynek handlowo-usługowy wynika, że do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, a kocioł grzewczy jest przyłączony do instalacji, natomiast nie jest wbudowany na stałe w konstrukcję budynku, ponieważ można go odłączyć nie uszkadzając zarówno budynku, jak i kotła. Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że będący wyposażeniem kotłowni kocioł grzewczy należy kwalifikować jako odrębny środek trwały i amortyzować wg właściwej dla niego stawki amortyzacyjnej. Jest to zasadne także z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ okres eksploatacji budynku jest dłuższy niż kotła, co znajduje swoje odbicie w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych załączonych do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stawka dla kotła grzewczego jest wyższa niż dla budynku niemieszkalnego. Jeżeli zaś chodzi o ustalenie wartości początkowej kotła grzewczego oraz dokonywanie na jej podstawie odpisów amortyzacyjnych, to także w tym przypadku, sytuacja jest podobna do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska w odpowiedzi na pytanie nr 1, bowiem w przypadku kotła grzewczego również mamy do czynienia z sytuacją, że jest on częściowo wykorzystywany na potrzeby prywatne. Dlatego w ewidencji należy wykazać cenę nabycia kotła i od niej dokonywać odpisów amortyzacyjnych, natomiast w podatkowej księdze przychodów i rozchodów należy wykazywać odpisy i amortyzacyjne, pomniejszone w takiej części, w jakiej kocioł jest wykorzystywany na cele prywatne. W przedstawionej sytuacji, miara wykorzystania kotła do celów prywatnych jest identyczna z tą, która była wykorzystywana do analogicznych obliczeń w przypadku kotłowni (pytanie 1), i jest nią udział procentowy ogrzewanej powierzchni budynku mieszkalnego w całkowitej powierzchni ogrzewanej przez kocioł (suma ogrzewanych powierzchni budynku handlowo-usługowego i mieszkalnego). W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe. Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy. Należy jednak zauważyć, iż tut. organ podatkowy nie jest uprawniony do klasyfikowania środków trwałych wg Klasyfikacji Środków Trwałych. Obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania środków trwałych do właściwej grupy spoczywa na podatniku. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego. W związku z tym niniejszą interpretację wydano wyłącznie w oparciu o informacje podane we wniosku. Istotnym jest również to, iż procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska / 5

5 Powered by TCPDF ( Data: , Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, Piotrków Trybunalski. Referencje IPTPB1/415-79/12-3/KSU, interpretacja indywidualna IPTPB1/415-79/12-6/KSU, interpretacja indywidualna Copyright Wszystkie prawa zastrzeżone Web INnovative Software Sp. z o.o., Bolesława Krzywoustego 105/ Wrocław, biuro@wfirma.pl KRS , NIP , Kapitał zł / 5