nr 2/111/marzec 2013 Pismo Parafii pw. Św. Jana Kantego w Poznaniu

Transkrypt

1 nr 2/111/marzec 2013 Pismo Parafii pw. Św. Jana Kantego w Poznaniu

2 KOMENTARZ DO LITURGII SŁOWA NIEDZIELI ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO Poranek i wieczór dnia Zmartwychwstania Przyzwyczailiśmy się już do tego, że ewangelia niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego opowiada przede wszystkim o kobietach i apostołach, którzy przyszli rano do grobu i nie znaleźli w nim ciała Pana Jezusa. Ewangelista św. Jan jako pierwszą wymienił Marię Magdalenę, która przyszła wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno (J 20,1). Nie dowierzając jednak jej słowom, do grobu pobiegli apostołowie Piotr i Jan, przekonując się, że wszystko to, co usłyszeli, było prawdą, tzn., że Jezus Chrystus prawdziwie zmartwychwstał (por. J 20,2-10). Podobnie zresztą o poranku dnia Zmartwychwstania Pańskiego opowiadają pozostali ewangeliści. Przyzwyczajeni w ten sposób do ewangelijnych relacji o porannym poszukiwaniu Zmartwychwstałego Pana, często nie zauważamy lub po prostu nie wiemy, że Liturgia Kościoła daje nam wieczorem możliwość odczytania odmiennego opowiadania o wydarzeniach, które miały miejsce w tym samym dniu - wydarzeniach, które dotyczyły ucieczki z Jerozolimy dwóch uczniów Jezusa, udających się do wsi zwanej Emaus (Łk 24,13). Choć może słowo ucieczka jest tu trochę przesadzone, to jednak ukazuje nam ono pewną postawę, odmienną od tej, do której nawiązują na ogół wielkanocne ewangelie i kazania. Na ogół bowiem słyszymy o kobietach i apostołach, którzy z drżącym sercem dążyli na spotkanie ze Zmartwychwstałym Panem i szukali Go w pustym grobie, a tymczasem wieczorna Liturgia Kościoła ukazuje nam tych spośród uczniów Jezusa, którzy nieco przestraszeni uciekali od wielkiej tajemnicy Zmartwychwstanie, czyli tego wszystkiego, czego po ludzku nie rozumieli. Te dwa dążenia (kierunki) można interpretować - z jednej strony - jako postawę ludzi głębokiej wiary, którzy chcą spotkać Jezusa i szukają Go całym swym życiem, a - z drugiej strony - jako postawę tych wszystkich, którzy na drogach swej codzienności mniej lub bardziej świadomie od Niego się oddalają. Ale patrząc uważnie na opowiadanie o uczniach idących do Emaus (por. Łk 24,13-35), przekonujemy się jednocześnie o tym, że nawet tych - oddalających się uczniów - Chrystus poszukuje i - towarzysząc im na życiowych bezdrożach - chce nakłonić do jak najszybszego powrotu i do udziału we wspólnocie zebranych w wieczerniku uczniów. A zatem możemy w tym widzieć wspaniały obraz Kościoła oraz wymóg jedności wszystkich wierzących, których Chrystus Zmartwychwstały wzywa do trwania w jednym, powszechnym i apostolskim Kościele, zgromadzonym tam, gdzie jest Piotr - Opoka. Pamiętajmy o tym słuchając Wielkanocnej Liturgii Słowa i wiernie trwajmy przy nowym papieżu Franciszku, który jest Piotrem naszych czasów. On jest nam dany, by budować i umacniać wiarę współczesnego Kościoła w wielką tajemnicę Zmartwychwstania Chrystusa, którą w tych dniach przeżywamy. Ks. dr Dariusz Dogondke ALLELUJA! PAN ZMARTWYCHWSTAŁ!!! Jak zmrożona i ośnieżona ziemia wyczekuje ożywczego blasku słońca, TAK niech Święte Triduum Paschy Jezusa rozbudzi i zasili naszego ducha, byśmy oczami wiary dotykali zwycięskiego Krzyża; byśmy odbudowali zaufanie do świętych nauk Kościoła, który karmi nas Żywym Słowem Pana, choć budzą sprzeciw i oburzenie świata. Niech też zwycięski Zmartwychwstały Pan da radość przeżywania codzienności w pełnieniu Jego woli, błogosławieństwie pracy dla każdego i obfitości codziennego chleba. Ks. Andrzej Marciniak Proboszcz 2 U Jana Kantego nr 2/111/2013

3 WSPÓLNOTA SIÓSTR UCZENNIC KRZYŻA Jesteśmy stosunkowo młodą Wspólnotą. Pierwsza myśl o tym, że ma powstać Zgromadzenie, których członkinie ofiarują wszystko za tych, którzy są najdalej od Boga i w tym duchu będą formować świeckich, zrodziła się w sercu s. Heleny Christiany Mickiewicz, będącą jeszcze w Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, w 1973 r. Od 1982 r. Wspólnota zaczyna przybierać konkretną formę w Kościele. Główny dom Wspólnoty znajduje się w Szczecinie i tam jesteśmy jeszcze w trzech innych domach. Mieszkamy też w Świnoujściu Przytorze, Poznaniu, Mosinie Czmońcu, Warszawie-Pradze, Zalesiu. Nasza założycielka żyje razem z nami, a patronami Wspólnoty są: Maryja Matka Kościoła, która jest dla nas wzorem i przykładem realizowania powołania Uczennicy Krzyża. Św. Józef jako wzór zasłuchania i posłuszeństwa Bogu. Św. Maksymilian, będący dla nas przykładem zawierzenia Maryi i gorliwości apostolskiej. Św. Katarzyna ze Sieny jako wzór miłości do Chrystusa Ukrzyżowanego i do Kościoła oraz św. Teresę od Dzieciątka Jezus jako wzór życia kontemplacyjnego i gorliwości apostolskiej wyrażającej się w składaniu swojego życia w ofierze za braci. >> U Jana Kantego nr 2/111/2013 3

4 >> Charyzmatem Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża jest dążenie do doskonałej miłości Boga i bliźniego przez naśladowanie Chrystusa Odkupiciela, który głosił Dobrą Nowinę o zbawieniu i posłuszny woli Ojca wydał siebie, abyśmy mieli życie wieczne. Nasza Wspólnota powstała z natchnienia Ducha Świętego dla dobra Kościoła, aby każda z nas, zawierzając się Maryi, w jedności ze Zbawicielem głosiła miłość Ojca i składała w ofierze miłości swoje życie za tych, którzy są daleko od Niego i w tym duchu formowała apostołów świeckich. Nasze powołanie przeżywamy w świecie, pośród ludzi i konkretnych spraw, w konkretnej rzeczywistości. Kobiety konsekrowane są w bardzo szczególny sposób powołane, aby przez swoje poświęcenie, przeżywane w pełni i z radością być znakiem czułej dobroci Boga dla ludzi oraz szczególnym świadectwem tajemnicy Kościoła, który jest dziewicą, oblubienicą i matką ( VC 57). Aby być takim znakiem potrzebujemy głębokiej, osobistej relacji z Jezusem naszym Oblubieńcem. Rozwojowi tej relacji służy modlitwa osobista, wspólnotowa, życie sakramentami. Podejmujemy też okresową odnowę wewnętrzną w domu kontemplacyjnym. Jako Uczennice Krzyża gromadzimy się wspólnie przy tym, który jest dla nas wzorem największej miłości - Jezusie Chrystusie Ukrzyżowanym. Tej miłości się uczymy i tej miłości przez Krzyż chcemy uczyć innych. Towarzyszymy świeckim w ich stałym procesie dojrzewania i upodobniania się do Chrystusa. Ukazujemy im wartość ofiary, która złączona z ofiarą krzyżową Jezusa posiada moc przemiany ludzkich serc. Pobudzamy i ożywiamy w nich poczucie odpowiedzialności za wspólnotę Kościoła, za zbawienie wszystkich i wnoszenie ducha Ewangelii w ich środowiska. ( KUK 101). Przez konsekrację zakonną, opartą na chrzcie świętym w sposób świadomy ofiarowujemy się Bogu w Chrystusie. Chcemy należeć do Niego całkowicie, sercem niepodzielnym, aby On mógł posługiwać się nami dla dobra naszego i naszych braci w świecie. Konsekracja zakonna pogłębia nasze wszczepienie w Chrystusa i stanowi zaślubiny z Nim w przymierzu miłości oblubieńczej. W szczególny sposób zespala nas z Kościołem i jego tajemnicą (LG 44)oraz zobowiązuje do wiernego kroczenia za Jezusem na drodze ewangelicznej wyrażającej się w duchowości naszej Wspólnoty (KUK 23). Jako ludzie ciągle doświadczamy naszych słabości i ograniczeń, konsekracja zakonna nie uwalnia nas od nich w sposób automatyczny. W takich momentach potrzeba nam uchwycić się słów św. Pawła: Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny (2Kor 12, 9-10). Niejednokrotnie doświadczamy, że to właśnie miejsca i momenty naszych zmagań ze słabością swoją czy innych, przeżywane z Jezusem stają się miejscami błogosławionymi i owocnymi w naszym życiu. Napełnij nas żarem Twojej Ukrzyżowanej Miłości, ogniem, który tak bardzo pragnąłeś, aby już zapłonął! Jezus mówił uczniom o swoim pragnieniu rzucenia ognia na ziemię (por. Łk 12, 49), ognia, który jest symbolem Ducha Świętego, symbolem oczyszczenia i rozpalenia serc miłością do Boga. To morze ognia rozlewa się na nas z przebitego serca Jezusa. Im bliżej Jego przebitego serca, tym głośniejsze i intensywniejsze jest nasze wołanie: przyjdź Duchu Święty, potrzebujemy Ciebie. Bez Ciebie nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć na Boży dar i rozpalać miłością do Jezusa naszych braci i sióstr. Oto ja, służebnica Pańska- wraz z Matką Twoją, pod Krzyżem i w każdej sytuacji, niech nam się stanie według Twego Słowa. Rola Maryi w życiu Uczennicy Krzyża od samego początku drogi formacyjnej jest bardzo ważna. Nasze życie przeżywamy z Maryją, którą Jezus dał nam jako Matkę Kościoła. Jest Ona dla nas wzorem i przykładem realizowania powołania Uczennicy Krzyża ( KUK 5). Wierzymy, że tak jak dla zrealizowania misji zbawczej wobec człowieka, Bóg posłużył się Maryją, tak dalej posługuje się Nią w realizowaniu tej misji w naszym życiu. Maryja swoim życiem uczy nas jak być wsłuchaną i posłuszną Bogu, jak żyć z Jezusem w codzienności, jak wstawiać się za ludźmi potrzebującymi i jak wytrwać przy Jezusie do końca. Maryi Matce Kościoła, każdego dnia zawierzamy swoje życie i powołanie, prosząc Ją, aby dopomagała nam wiernie wypełnić wolę Bożą i aby wspierała nas w podejmowaniu codziennych ofiar za życie wieczne braci. O ile to możliwe, codziennie odmawiamy cząstkę różańca świętego, rozważając życie Jezusa i Maryi. W modlitwie tej w szczególny sposób powierzamy tych, którzy są daleko od Boga i których szczęśliwa wieczność jest zagrożona. Matce Bożej zawierzamy wszystkich apostołów świeckich (KUK 90). Jako Uczennice Krzyża należymy do >> 4 U Jana Kantego nr 2/111/2013

5 >> szkoły której absolwentkami będziemy w momencie śmierci, kiedy staniemy przed Bogiem twarzą twarz, ze świadectwem naszej miłości do Niego i do człowieka. Jest to tak zwana formacja permanentna, ciągła, obejmująca całe życie. Znany specjalista od tematów związanych z formacją Amedeo Cencini jest przekonany o tym, że nasze życie albo będzie formacją, albo będzie przeżywane jako frustracja. Sfrustrowana siostra zakonna, ksiądz, mąż, żona, syn, córka czy nie spotkałeś się z tym w swoim życiu? Ważną postawą na drodze tej formacji jest otwartość na codzienne wydarzenia, patrzenie oczami wiary na to co nas spotyka, dotyka, co burzy nasz święty spokój. To one nas konfrontują, są rzeczywiste, często zaskakujące, nie planowane. To one wydobywają z nas emocje, zachowania, postawy nad którymi warto czynić refleksje. Te sytuacje przeżywane z Jezusem, poddane rozeznaniu, dzięki działaniu łaski Bożej są dla nas miejscami konkretnej pracy nad sobą, miejscami wzrostu duchowego. Wejście na tę drogę oznacza świadome poddanie się działaniu uświęcającej łaski Boga. Oznacza to także, iż w centrum naszego życia ma być zawsze Chrystus Ukrzyżowany i Zmartwychwstały, w którym odnajdujemy sens naszego powołania, życia i obumierania (KUK 156). Są takie lekcje w życiu Uczennicy Krzyża, których nie da się zrozumieć, wytłumaczyć, złapać w lot i to są momenty, kiedy chowamy się w sercu Maryi, podchodzimy pod Krzyż, wtulamy się w niego i trwamy w milczeniu w Obecności Ukrzyżowanego. To chyba najcenniejsze i najtrudniejsze wykłady. s. Krzysztofa Uczennica Krzyża MISTERIUM PASCHALNE W SAKRAMENTACH KOŚCIOŁA To, co było widzialne w naszym Zbawicielu, przeszło do Jego misteriów. św. Leon Wielki Co to są sakramenty? Sakramenty są widzialnymi i skutecznymi znakami łaski, ustanowionymi przez Chrystusa i powierzonymi Kościołowi, przez które jest nam udzielane życie Boże. Jest ich siedem: chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, kapłaństwo, małżeństwo. Jaka jest łączność sakramentów z Kościołem? Chrystus powierzył sakramenty Kościołowi. Są one sakramentami Kościoła w podwójnym znaczeniu: są sakramentami przez Kościół, ponieważ są działaniami Kościoła, który jest sakramentem działania w nim Chrystusa, i są sakramentami dla Kościoła, ponieważ budują Kościół. Jaka jest relacja sakramentów do wiary? Sakramenty nie tylko zakładają wiarę, lecz za pomocą słów i obrzędowych elementów karmią ją, umacniają i wyrażają. Gdy Kościół celebruje sakramenty, wyznaje swoją wiarę otrzymaną od Apostołów. Wyraża to dawna zasada: lex orandi, lex credendi, to jest: Kościół wierzy tak, jak się modli. U Jana Kantego nr 2/111/2013 Sakramenty są skuteczne przez sam fakt spełnienia czynności sakramentalnej; udzielają one łaski, którą oznaczają, ponieważ działa w nich sam Chrystus, i to niezależnie od osobistej świętości szafarza. Skutki sakramentów zależą jednak także od dyspozycji tego, kto je przyjmuje. Z jakiej racji sakramenty są konieczne do zbawienia? Dla wierzących w Chrystusa sakramenty są konieczne do zbawienia, jeśli nawet poszczególni wierni nie wszystkie je przyjmują, ponieważ udzielają one łask sakramentalnych, odpuszczają grzechy, czynią wiernych dziećmi Bożymi, upodabniają do Chrystusa naszego Pana i włączają do Kościoła. Duch Święty uzdrawia i przemienia tych, którzy Go przyjmują. W sakramentach Kościół otrzymuje już zadatek życia wiecznego, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa (Tt 2,13). Opracowanie A.R. 5

6 ODPUSTY W ROKU WIARY Na mocy dekretu Penitencjarii Apostolskiej z dnia 14 września 2012 r. istnieje w Roku Wiary dodatkowa możliwość zyskiwania odpustu zupełnego. Należy mieć na uwadze ogólne normy, które mówią, iż można go uzyskać jeden raz dziennie, zarówno dla siebie, jak i dla zmarłych, spełniając stałe warunki. Są to: 1. przystąpienie do sakramentu pokuty; 2. przyjęcie Komunii św.; 3. modlitwa według intencji Ojca św.; 4. wyzbycie się jakiegokolwiek przywiązania do grzechu. Wierni, którzy spełnią powyższe warunki w Roku Wiary (do 24 listopada 2013 roku), mogą uzyskać odpust zupełny: I. Gdy wezmą udział w co najmniej trzech konferencjach misji świętych lub co najmniej trzech wykładach na temat dokumentów II Soboru Watykańskiego lub artykułów Katechizmu Kościoła Katolickiego, w jakimkolwiek kościele lub stosownym miejscu. II. Za każdym razem, gdy odbędą pielgrzymkę do którejś z bazylik papieskich, katakumb chrześcijańskich czy sanktuarium z okazji Roku Wiary i wezmą tam udział w nabożeństwie, bądź będą się modlić kończąc modlitwą Ojcze nasz, wyznaniem Wiary, wezwaniem do Matki Bożej lub świętych. Bazyliki papieskie w Archidiecezji Poznańskiej, w których można otrzymać odpust zupełny to: 1. Katedra Poznańska 2. Fara Poznańska 3. Sanktuarium Matki Bożej Świętogórskiej w Gostyniu Miejscami w Archidiecezji Poznańskiej, w których można otrzymać odpust zupełny są świątynie, z którymi związani są świadkowie wiary: 1. Sanktuarium św. Urszuli Ledóchowskiej kaplica Sióstr Urszulanek w Pniewach. 2. Sanktuarium bł. Edmunda Bojanowskiego kaplica Sióstr Służebniczek w Luboniu. 3. Sanktuarium bł. Sancji Szymkowiak kościół pw. św. Rocha w Poznaniu. 4. Kościół pw. NMP Wniebowziętej, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty we Lwówku, gdzie proboszczem był bł. ks. Włodzimierz Laskowski. 5. Kościół pw. św. Stanisława Bpa w Gościeszynie, gdzie proboszczem był bł. ks. Józef Kut. 6. Kościół pw. św. Wojciecha w Poznaniu, gdzie proboszczem był bł. ks. Narcyz Putz i gdzie w krypcie pochowany jest ks. Aleksander Żychliński. 7. Kościół pw. św. Michała Archanioła w Poznaniu, gdzie pracował bł. ks. Marian Konopiński a zarazem kościół parafialny bł. Natalii Tułasiewicz. 8. Kościół pw. św. Jakuba Większego Ap. w Cerekwicy (dekanat borecki) skąd pochodził bł. brat Bolesław Grzegorz Frąckowiak. 9. Kościół pw. Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Poznaniu, z którym poprzez oratorium salezjańskie związana była tzw. Poznańska Piątka bł. Czesław Jóźwiak, bł. Edward Kaźmierski, bł. Franciszek Kęsy, bł. Edward Klinik, bł. Jarogniew Wojciechowski. 10. Kościół pw. Narodzenia NMP w Lubiniu, gdzie pochowany jest sługa Boży Bernard z Wąbrzeźna. 11. Bazylika Świętogórska w Gostyniu, gdzie w krypcie pochowany jest sługa Boży ks. Wawrzyniec Kuśniak. 12. Kościół pw. Świętego Krzyża w Karolinkach-Goruszkach (Miejska Górka), gdzie gwardianem był sługa Boży ojciec Euzebiusz Huchracki OFM. 13. Kaplica w Domu Księży Chrystusowców w Poznaniu, gdzie złożone są doczesne szczątki sługi Bożego ks. Ignacego Posadzego. 14. Kaplica pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Domu Sióstr Urszulanek UR w Pokrzywnie, gdzie przebywały Męczennice Urszulańskie Siostra Akwila i Siostra Kajusa. 15. Kościół pw. NMP Nieustającej Pomocy w Nowym Tomyślu kościół parafialny. 16. Kościół pw. św. Jana Kantego w Poznaniu, gdzie proboszczem był ks. Aleksander Woźny. 17. Kościół pw. św. Antoniego Padewskiego w Poznaniu (Starołęka), gdzie proboszczem był ks. Kazimierz Rolewski. 18. Kościół pw. św. Jana Bosko w Luboniu, gdzie proboszczem był ks. Stanisław Streich. 19. Kościół pw. Wszystkich Świętych w Kórniku, gdzie w krypcie pochowana jest Sł. Boża Jadwiga z Działyńskich Zamojska. >> 6 U Jana Kantego nr 2/111/2013

7 >> III. Gdy w dniach wyznaczonych z okazji Roku Wiary zgromadzą się na uroczystej Eucharystii lub liturgii godzin, dodając Wyznanie Wiary. W Archidiecezji Poznańskiej będą to następujące dni: Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata (25 listopada), Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP (8 grudnia), Święto Nawrócenia św. Pawła (25 stycznia), Święto Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni (2 lutego), Święto Katedry św. Piotra (22 lutego), Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca NMP (19 marca), Uroczystość Zwiastowania Pańskiego (8 kwietnia), Uroczystość św. Stanisława Bpa i M, głównego patrona Archidiecezji (8 maja), Wspomnienie obowiązkowe św. Urszuli Ledóchowskiej, patronki Archidiecezji (29 maja), Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (30 maja), Wspomnienie obowiązkowe bł. Bogumiła, patrona Archidiecezji (10 czerwca), Uroczystość św. Apostołów Piotra i Pawła (29 czerwca), Uroczystość Wniebowzięcia NMP (15 sierpnia), Rocznica poświęcenia kościoła katedralnego (12 października). IV. Za pobożne nawiedzenie baptysterium lub innego miejsca, w którym otrzymali chrzest, jeśli odnowią przyrzeczenia chrzcielne w dowolnie wybranym dniu podczas Roku Wiary. V. Wierni, którzy z powodu choroby lub innej uzasadnionej i poważnej przyczyny nie są w stanie spełnić określonych wyżej warunków, mogą uzyskać odpust zupełny, jeśli budząc w sobie intencję spełnienia zwykłych warunków, gdy tylko będzie to możliwe z duszą wolną od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu będą duchowo jednoczyć się (np. dzięki transmisjom telewizyjnym lub radiowym) podczas uroczystości Roku Wiary pod przewodnictwem Ojca Świętego lub Arcybiskupa Poznańskiego i odmówią Ojcze nasz, Wyznanie Wiary oraz inne modlitwy odpowiadające celom Roku Wiary, ofiarowując Bogu swoje cierpienia i niewygody. U Jana Kantego nr 2/111/ Stanisław Gądecki Arcybiskup Metropolita Poznański ZMARTWYCHWSTAŁ! Świt to dopiero - a już pełno słońca Świat się rozświetlił słońca promieniami I jakby tęcza nie mająca końca Jak bukiet kwiatów pachnących kolorami I jak śpiew ptaków co radość ogłasza A radość to wielka i nasza Chrystus zmartwychwstał - alleluja I jest z nami Nie jesteśmy na tej ziemi sami ON przez mękę i zmartwychwstania cud Odkupił cały zagubiony lud Jezu Chryste - zmartwychwstały Panie Daj prosimy - niech i kraj nasz zmartwychwstanie Niech nie będzie prześladowań ni wojny A człowiek żyjący po Bożemu Niech będzie spokojny Jednak nam nad sobą stale pracować trzeba Bo bez pracy nie wejdziemy do nieba Alleluja - Chryste Panie Dzięki Ci za Twoje Zmartwychwstanie I niech w tym roku wiary Dobroć panuje bez miary Byśmy kochali każdego bliźniego Bardziej niż siebie samego. S. Melania Poznań, Zapraszamy na parafialną stronę: Znajdziecie tam m.in.: aktualne ogłoszenia, godziny Mszy św., zdjęcia z wydarzeń w parafii oraz wiele innych informacji. 7

8 CYTAT DLA CIEBIE Dziś rozpoczyna się Wielki Post, coroczna okazja do wkroczenia na inną drogę, szansa na refleksję i zastanowienie się nad swoim życiem oznacza to dla mnie 40-dniowy rytm dnia, naznaczony codziennym pielgrzymowaniem do Kościołów stacyjnych ( Hanna Suchocka ) Wiemy wszyscy, że Wielki Post to bardzo ważny okres, przygotowujący nas do Zmartwychwstania Pańskiego. To czas, kiedy mamy szczególną okazję by umocnić swoją wiarę za sprawą sakramentaliów i zwyczajów, jakie daje nam Kościół: począwszy od Środy popielcowej, a więc posypywania głów popiołem, przez posty, Drogę Krzyżową, rekolekcje wielkopostne czy Niedzielę Palmową. Niewielu z nas jednak wie o tradycji rzymskich kościołów stacyjnych i ich roli jako przewodnika na Wielki Post. A tradycja ta sięga wczesnego chrześcijaństwa, gdy - po zagwarantowaniu wolności religijnej przez cesarza Konstantyna Wielkiego rozpoczęło się pielgrzymowanie do Rzymu do grobów zmarłych męczenników. Z czasem na każdy dzień Wielkiego Postu wyznaczony został kościół, w którym odprawiano mszę św. i można było uzyskać odpust. W takim kościele, zwanym ecclesia collecta, rzymscy chrześcijanie zbierali się wraz z papieżem i po odmówieniu modlitwy podążali w procesji do kolejnego kościoła zwanego kościołem stacyjnym, odmawiając litanię do Wszystkich Świętych. Następnie w kościele stacyjnym, po zebraniu intencji wiernych, papież odprawiał mszę św. zwaną kolektą. Historia pokazuje jednak, że zwyczaj nawiedzania kościołów stacyjnych, różnie się kształtował na przestrzeni wieków. W średniowieczu został on podobno zarzucony za sprawą papieża Klemensa V, powodem było prawdopodobnie przeniesienie przez niego stolicy apostolskiej do Awinionu. Po blisko trzystu latach, próbę przywrócenia i spopularyzowania zwyczaju podjął papież Sykstus V, ale z mizernym skutkiem. W 1870 roku rząd włoski uwięził ówczesnego papieża, aby ten nie mógł brać udziału w procesjach nawiedzania kościołów. Dopiero po półwiekowej przerwie, gdy na mocy traktatów laterańskich, niewola papieska dobiegła końca, papież Pius XI zachęcał biskupów do wznawiania obrzędów liturgii stacyjnych. Sam jednak nie brał w nich udziału. Ważną rolę w przywracaniu popularności nawiedzania kościołów stacyjnych odegrał prefekt Urzędu Papieskich Ceremonii, kardynał Carlo Respighi. A późniejszy papież Jan XXIII włączył ten zwyczaj ponownie do listy papieskich ceremonii. Paweł VI już gorąco zalecał kontynuowanie tego zwyczaju. Wyznaczono 86 dni stacyjnych z 44 kościołami stacyjnymi w trakcie roku liturgicznego, ze stacjami przypisanymi do kreślonych świąt takich jak np. uroczystość Zmartwychwstania i Narodzenia Pańskiego. Większość liturgii stacyjnych ma jednak miejsce w czasie Wielkiego Postu. Otwiera je zawsze Ojciec św. w Środę Popielcową pielgrzymką na Wzgórze Awentyńskie do kościoła św. Sabiny. I choć tradycja ta kultywowana jest przede wszystkim w Rzymie, to za pontyfikatu Jana Pawła II zalecano przenoszenie jej do wszystkich diecezji, aby umożliwić wiernym wielkopostne pielgrzymowanie do grobów świętych, kościołów czy sanktuariów mających dla tychże diecezji szczególne znaczenie. Bowiem taki rytm codziennego nawiedzania, (wczesnym rankiem) innego kościoła, uderza w świadomość człowieka i przypomina o celu Wielkiego Postu i Drogi Krzyżowej. >> 8 U Jana Kantego nr 2/111/2013

9 >> Również w Polsce możemy już czerpać z tej pięknej wielkopostnej tradycji. Abp Marek Jędraszewski ustanowił specjalnym dekretem kościoły stacyjne, w których w wyznaczone dni, biskupi będą się modlić wraz z wiernymi. To Łódź zapoczątkowuje w Polsce rzymską tradycję nawiedzania kościołów. Na ich liście znalazły się 34 łódzkie świątynie te najstarsze jak i te najmłodsze. Będą odwiedzane od poniedziałku do soboty przez cały okres Wielkiego Postu. Pierwszym kościołem będzie sanktuarium Matki Boskiej Zwycięskiej (Środa Popielcowa ), a ostatnia stacja wypadnie w sobotę piątego tygodnia postu w katedrze. I tak każdego roku. Każdemu, kto chciałby zgłębić temat i powrócić na jakiś czas do źródeł cywilizacji chrześcijańskiej polecam książkę Hanny Suchockiej Rzymskie pasje. Kościoły stacyjne wiecznego miasta. Autorka była premier RP i przez wiele lat ambasador Polski przy Stolicy Apostolskiej, każdego dnia Wielkiego Postu zabiera nas do innego rzymskiego kościoła. Opowiada jego historię, opisuje znajdujące się w środku zabytki, a także medytuje nad tekstami liturgicznymi. Książka jest pięknie wydana, z mnóstwem wspaniałych zdjęć. Ważna nie tylko dla miłośników Włoch. Urszula Moczyńska W tym miesiącu Kwiecień 1. - Poniedziałek Wielkanocny; Prima Aprilis ;-) 3. - św. Ryszarda 7. - Niedziela Miłosierdzia Bożego 8. - Zwiastowanie Pańskie św. Leona IX (papieża) św. Agnieszki z Montepulciano Światowy Dzień Modlitw o Powołania bł. Idziego z Asyżu św. Wojciecha (biskupa i męczennika, patrona Polski) św. Jerzego św. Marka Ewangelisty św. Joanny Beretta Molla św. Katarzyny ze Sieny (dziewicy, doktora Kościoła, patronki Europy) Osoby pragnące aktywnie włączyć się w tworzenie naszej parafialnej gazetki (na stałe lub okazjonalnie) prosimy o kontakt osobisty z Redakcją lub poprzez ujanakantego@wp.pl Maj 1. - św. Józefa Rzemieślnika; Święto Pracy 2. - św. Atanazego (biskupa, doktora Kościoła); Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej 3. - NMP Królowej Polski; rocznica Konstytucji 3 Maja 4. - św. Floriana 5. - św. Dominika Savio 6. - św. Filipa i Jakuba Młodszego (apostołów) 8. - św. Stanisława (patrona Polski) Wniebowstąpienie Pańskie NMP Fatimskiej św. Macieja Apostoła św. Zofii św. Andrzeja Boboli (patrona Polski) Zesłanie Ducha Świętego NMP Matki Kościoła św. Jana Nepomucena św. Rity z Cascii NMP Wspomożycielki Wiernych św. Grzegorza VII (papieża); św. Marii Magdaleny de Pazzi Niedziela Świętej Trójcy; Dzień Matki św. Urszuli Ledóchowskiej (dziewicy, patronki Archidiecezji Poznańskiej) Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało) Nawiedzenie NMP U Jana Kantego nr 2/111/2013 9

10 Msze Święte Niedziela i Święta: 6:30, 8:00, 9:30, 10:00 z udziałem młodzieży (dolny kościół), 11:00 z udziałem dzieci, 12:30, 18:30 Dni powszednie: 7:00, 8:00, 18:30 Nabożeństwa Nowenna do Ducha Świętego poniedziałek po Mszy św. wieczornej Nowenna do Matki Boskiej Nieustającej Pomocy środa: 7:45, 18:00 Nowenna do Miłosierdzia Bożego czwartek: 18:00 Spowiedź Codziennie rano i wieczorem podczas Mszy Św. (z wyjątkiem sytuacji nadzwyczajnych) BIURO PARAFIALNE poniedziałek - - wtorek - środa 10:00-12:00 16:00 18:00 czwartek - - piątek 10:00-12:00 16:00 18:00 sobota - - Kontakt ul. Grunwaldzka 86, tel. (61) ; ujanakantego@wp.pl Kronika parafialna: Chrzest św. otrzymali: Michał Gawroński Gabriela Skórcz Nadia Sendal Cyprian Bernaciak Jagoda Lisowska Maria Iglewska Maksymilian Frąckowiak Maria Kowalczyk Kacper Walkowiak Maria Sobczak Zofia Rosiak Odeszli do wieczności: (od śp. Zofia Mularczyk lat 90 z ul. Skarbka śp. Maria Ławniczak lat 93 z ul. Grunwaldzkiej śp. Wanda Brencz lat 87 z ul. Grochowskiej śp. Michał Januchowski lat 73 z ul. Belwederskiej śp. Jolanta Cynkutis lat 58 z ul. Skarbka śp. Leon Szczepaniak lat 90 z ul. Podchorążych śp. Karol Burdajewicz lat 88 z ul. Lubeckiego śp. Zofia Popielska lat 83 z ul. Marcelińskiej śp. Henryk Kulczyk lat 87 z ul. Skarbka śp. Mieczysław Rura lat 99 z ul. Sowińskiego śp. Ludwika Romeyko lat 89 z ul. Grochowskiej śp. Waldemar Łojek lat 89 z ul. Lubeckiego śp. Irena Tylicka lat 83 z ul. Grochowskiej śp. Henryk Ziółecki lat 87 z ul. Promienistej śp. Danuta Wachowiak lat 79 z ul. Grochowskiej śp. Stefania Wieczorkiewicz lat 81 z ul. Husarskiej śp. Stanisława Świerkowska lat 82 z ul. Belwederskiej śp. Janusz Konieczny lat 81 z ul. Włodkowica śp. Teresa Andrzejewska lat 74 z ul. Tęczowej śp. Klara Breś lat 75 z ul. Rycerskiej śp. Józefa Hajduk lat 91 z ul. Podkomorskiej śp. Czesława Witomska lat 90 z ul. Świetlanej śp. Wanda Szaj lat 80 z ul. Promienistej śp. Maria Skórnicka lat 76 z ul. Grochowskiej Wieczny odpoczynek racz im dać Panie 10 U Jana Kantego nr 2/111/2013

11 Radość o poranku Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, /które mówi/, że On ma powstać z martwych. (J 20,1-9) Skąd to zdziwienie - niewiast i Piotra, skoro Jezus zapowiedział, że trzeciego dnia zmartwychwstanie? Z pewnością większość z nas widziała człowieka zmarłego. Niełatwo byłoby nam uwierzyć, że zmartwychwstał. Nie było to także łatwe ani dla niewiast, które przybyły do grobu z wonnościami, ani dla Apostołów. Ich zdziwienie to może w tej sytuacji najwłaściwsza reakcja. Wielkanocne wydarzenie do dzisiaj wywołuje w ludziach podobne uczucia. Jedni się dziwią, inni nie dowierzają, próbując jak arcykapłani przywołać wiele różnych argumentów, aby temu zaprzeczyć. Niektórych zaś, którzy mimo zadziwienia uwierzyli - przepełnia radość. Radość nie tylko z tego, że Jezus zmartwychwstał, ale także radość z konsekwencji udziału w Jego zmartwychwstaniu, co obiecał wszystkim, którzy w Niego uwierzą. Wielu jest jednak i takich, których będzie przepełniał strach. Dotyczy to zwłaszcza tych, którzy najchętniej usunęliby Jezusa i naukę, którą przyniósł, bo burzy ich święty spokój, wywołuje wyrzuty sumienia i nie pozwala korzystać z wolności bez żadnych ograniczeń. Zarówno radość, jak i strach są zaraźliwe, więc trudno się dziwić, że są przekazywane z pokolenia na pokolenie. W każdym czasie wielu jest takich, którzy uwierzyli w Jezusa i poszli za Nim, jak również wielu będzie takich, którzy nie tolerują prawdy, która głosił Chrystus i zrobią wszystko, żeby z wiarą w Niego i Jego Zmartwychwstanie walczyć. A jakie reakcje ta Tajemnica wywołuje we mnie? Czy jest to strach z powodu moich grzechów oraz braku poprawy i dobrej woli w walce z nimi? Czy jest to może obojętność - kolejne święta, kolejne wspomnienie jakiejś tajemnicy wiary, ale tak naprawdę niewiele wnosi ono w moje życie poza spotkaniem rodzinnym, po którym wracam do codziennych zajęć. Tak jakby się nic wielkiego nie wydarzyło. A przynajmniej nic, co powinno wpłynąć na moje życie. Czy jest to może głęboka radość ucznia Jezusa z Jego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią? Radość, która cechuje mnie nie tylko w te dni Paschy, ale nieustannie. Dla chrześcijanina Zmartwychwstanie Pana jest zawsze - podkreślmy to: ZAWSZE - powodem do wielkiej radości. Z taka radością niewiasty szły od grobu, aby oznajmić dobra nowinę uczniom. I z taka radością także nas, którzy uwierzyliśmy w Chrystusa, Zmartwychwstały Pan posyła do świata, abyśmy tą radością potrafili zarażać innych. ks. Marek Danielewski Tekst pochodzi z Tygodnika Idziemy 4 kwietnia 2010 U Jana Kantego nr 2/111/

12 Gazetę wydaje Parafia pw. Św. Jana Kantego w Poznaniu Redakcja: ks. Rafał Cywiński, Urszula Moczyńska, Agnieszka Rejmenciak, Piotr Rejmenciak, Na okładce: Dieric Bouts Zmartwychwstanie Skład: Studio Sylver Konto Parafii św. Jana Kantego w Poznaniu, ul. Grunwaldzka 86 IBAN/PL