W pracy wychowawczej i dydaktycznej preferujemy otwarty styl i aktywne metody, a w szczególności metody stymulujące rozwój dziecka

Transkrypt

1 Nasze metody pracy W pracy wychowawczej i dydaktycznej preferujemy otwarty styl i aktywne metody, a w szczególności metody stymulujące rozwój dziecka Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne Metoda Ruchu Rozwijającego nawiązuje do wczesnodziecięcego doświadczenia człowieka wykorzystując dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne, społeczne do rozszerzenia świadomości samego siebie i pogłębienia kontaktu z innymi ludźmi. Metoda ta nawiązuje do najbardziej pierwotnego sposobu komunikowania się jakim jest,,język ciała. Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazje do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie samego, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Czuje się w niej bezpiecznie, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą nie musi być już dla dziecka zagrażające, może stać się źródłem współprzeżywania. Daje dziecku możliwość nawiązania bliskiego kontaktu opartego na zaufaniu i współpracy, możliwość przeżycia wspólnoty i szczęścia. W programie W. Sherborne wyróżniamy trzy grupy ćwiczeń wspomagających i stymulujących prawidłowy rozwój dziecka: 1) Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała: Poznanie własnego ciała oraz umiejętność kontrolowania go jest potrzebą każdego człowieka. W rozwoju wiedzy na temat własnego ciała wyróżniamy kolejne etapy: wyczuwanie własnego ciała, nazywanie kolejnych części ciała, utrwalanie wiedzy o naszym ciele. Na tej podstawie wykształca się świadoma kontrola ciała i jego ruchów. Stopy, kolana, uda, nogi to części ciała, których świadomość powinna nastąpić jak najwcześniej. Kontrola ich jest niezbędna do utrzymania pełnej równowagi ciała. Ćwiczenia prowadzące do poznania ciała to ćwiczenia polegające na tzw..,, wyczuwaniu - wyczuwaniu rąk i nóg -wyczuwaniu brzucha, pleców, pośladków - wyczuwaniu twarzy -wyczuwaniu całego ciała 2) Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu: Są to ćwiczenia silnie powiązane z poprzednią grupą ćwiczeń. Należy znać siebie, mieć pewność działania, aby nawiązać kontakty z innymi osobami. Ćwiczenia te umożliwiają poznanie otoczenia, dzięki czemu dziecko może czuć się swobodnie. Ćwiczenia z tej grupy wykonywane są wyłącznie na podłodze, mogą być przeprowadzone w parach lub indywidualnie.

2 3) Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą: Polegają na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas sesji ruchowych. W ćwiczeniach tych partner,, bierny jest pod opieką osoby aktywnej. Partnerzy poznają siebie, swoją siłę, wspólnie przeżywają wykonywane zadania. Ćwiczenia te są przede wszystkim dobra zabawą, w trakcie której odchodzą nagromadzone napięcia i emocje. Ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu możemy podzielić na cztery grupy: -ćwiczenia,,z w parach -ćwiczenia,,przeciwko w parach -ćwiczenia,,razem w parach -ćwiczenia,,razem w grupach 4) Ćwiczenia twórcze: Ćwiczenia twórcze pozwalają nawiązać i pogłębiać stosunki międzyludzkie, których ćwiczący mógłby nie doświadczyć w innych warunkach. W trakcie zajęć każde dziecko może być twórca w stopniu, jakim sobie życzy. Ćwiczenia twórcze w pracy z małymi dziećmi wykorzystują muzykę i taniec. Nauczyciel podczas zajęć,, Ruchu Rozwijającego przestrzega zasad : -uczestnictwo w zajęciach jest dobrowolne (można zachęcać dziecko) - stara się nawiązać kontakt z dzieckiem ( wzrokiem, dotykiem) -zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne i dawać radość z aktywności ruchowej - bierze udział we wszystkich ćwiczeniach ( bawi się) -przestrzega praw do swobodnej decyzji dziecka -stymuluje aktywność dziecka, daje szanse na działania twórcze -ma poczucie humoru -nie krytykuje dziecka -chwali dziecko za starania, a nie efekt -unika stwarzania sytuacji rywalizacji -poszerza krąg doświadczeń społecznych dziecka -większość, szczególnie początkowych ćwiczeń prowadzi w parterze (zasada stopniowej pionizacji) -zaczyna od ćwiczeń prostych stopniowo je utrudniając (zasada stopniowania trudności) -proponuje na przemian ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne -planuje tok zajęć, tak aby na początku były ćwiczenia budujące poczucie bezpieczeństwa, a na końcu były ćwiczenia wyciszające, relaksujące Metodę,, Ruchu Rozwijającego wykorzystywać w pracy z dziećmi będziemy w formie zorganizowany zajęć podczas, których będziemy pracować tylko na tej metodzie. Zajęcia te prowadzone będą codziennie ( 4x rano i 1x w tygodniu popołudniu). Do udziału w zajęciach będziemy zachęcać rodziców.

3 Gimnastyka twórcza (ekspresyjna) Rudolfa Labana Gimnastyka twórcza rozwija inteligencje przez twórcze myślenie i działanie, pogłębia w dziecku zainteresowanie podejmowaną działalnością ruchową, a tym samym pogłębia motywację do działania oraz daje okazję do samo wyrażania się ruchem, do określenia swej indywidualności. Gimnastyka twórcza wychodzi naprzeciw potrzebom współczesnej pedagogiki, których celem jest przygotowanie dziecka do życia i pracy w dobie współczesności wymagającej od człowieka dorosłego: szybkiej orientacji i refleksu, myślenia i inteligentnego działania, samodzielności i odpowiedzialności, samokontroli i samooceny. Proces wychowania do nowoczesności w gimnastyce twórczej przebiega dla dziecka w sposób atrakcyjny i naturalny. Nauczyciel nie egzekwuje od dzieci dokładności ruchu, również nie stosuje komend, gwizdka czy kolumn ćwiczebnych. Podstawowym ustawieniem jest luźna gromada. Nauczyciel stawia dzieciom określone zadania ruchowe przy pomocy słownego ujęcia ruchu, przy czym zadania te mają przeważnie charakter otwarty i można je wykonać na wiele różnych sposobów. Przy otwartym charakterze zadania nie stosuje się pokazów, gdyż zwalnia to ćwiczących od myślenia i poszukiwania własnych rozwiązań. Pokaz powinien wystąpić wtedy tylko w przypadku gdy dzieci nie przejawiają inwencji twórczej, mają znaczne trudności z pomysłowym wykonaniem określonego zadania ze względu na brak doświadczeń psychoruchowych. Wówczas nauczyciel pokazuje kilka rozwiązań problemu. W ten sposób daje wybór oraz inspiruje do poszukiwań innych możliwości. W tej metodzie operuje się zadaniami otwartymi i zamkniętymi, opowieścią ruchową, ruchem zabawowo naśladowczym, inscenizacją, pantomima, groteską, kanonami ruchowymi,ćwiczeniami muzyczno-ruchowymi przy użyciu instrumentów perkusyjnych, muzyki żywej i mechanicznej, zabawami rytmiczno-tanecznymi, elementami tańców regionalnych i narodowych które komponuje się w małe układy. R.Laban wyszedł z założenia, że każdy ma coś w sobie z tancerza, toteż należy rozbudzać w nim zdolności taneczne od najmłodszych lat. Taniec rozróżniał jako zdolność wypowiadania swoich uczuć, wrażeń, przeżyć przy pomocy ruchu,,jak wewnątrz tak i na zewnątrz Funkcjonowanie gimnastyki twórczej w całokształcie stymulowania wszechstronnego rozwoju dziecka przez ruch w Żłobku,,Uśmiech Malucha ujawniać się będzie w trojaki sposób: -Sporadyczne wprowadzanie zadań ruchowych o charakterze twórczym w celu ożywienia zajęć dydaktycznych prowadzonych tradycyjną metodą -W ramach zajęć tanecznych w prowadzanie zadań ruchowych w celu urozmaicenia zajęć --Prowadzenie całych zajęć tanecznych omawianą metodą

4 Tematy zadań ruchowych wywodzić się będą z 5 generalnych tematów twórczej gimnastyki: 1) Wyczucie(świadomości) własnego ciała 2) Wyczucie przestrzeni 3) Wyczucie ciężaru 4) Rozwijanie wyczucia płynności ruchów i ciężaru ciała w przestrzeni i czasie 5) Współdziałanie z partnerem lub grupą Metoda A i M. Kniessów Jest to metoda gimnastyki rozwijająca koordynacje wzrokowo-słuchowo-ruchową. W tej metodzie eksponuje się naturalne formy ruchowe z wyłączeniem, z wyłączeniem baletu i technik sportowych, chociaż może być stosowana ich interpretacja w formach taneczno-rytmicznych. Główny tok pracy polega na naśladownictwu ruchu prowadzącego, który nie tylko demonstruje ruch, ale jest współćwiczącym, jest często osobą wiodącą, ale w miarę zainteresowania grupy pozostawia jej wiele swobody. Metoda Kniessów ma tę zaletę, że wykorzystuje się w niej nietypowe przybory stosowane jako instrumenty perkusyjne min. bijak obustronny, łuski orzecha kokosowego, dzwoneczki itp.) W tej metodzie ogranicza się mówienie podczas zajęć do minimum. Rola nauczyciela polega na demonstrowaniu ruchu i wzbogacaniu go muzyką, instrumentem perkusyjnym i przyborami. Główne cele tej metody to: - rozwijanie ekspresji twórczej i wyobraźni - rozwijanie zmysłu słuchu, wzroku, dotyku -kształtowanie poczucia rytmu Dzięki tej metodzie dziecko potrafi: -wyrazić muzykę ruchem -naśladować gestem czynność -sprawnie i swobodnie się poruszać przy muzyce. Metoda Kniessów wykorzystywana będzie przez nas przy realizacji zajęć tanecznych i teatralnych. Nauczyciele będą wykorzystywać podczas zajęć poszczególne propozycje ćwiczeń charakterystycznych dla tej metody. Bądź też całe jednostki zajęć będą poprowadzone metodą Kniessów. Metoda Klanzy ( pedagogika zabawy) Metoda Klanzy opiera się na wielokierunkowej aktywności dziecka, łączy w sobie ruch, muzykę, taniec, działania plastyczne, działania poznawcze. Do ciekawych zabaw

5 proponowanych przez tą metodę należą zabawy z chustą animacyjną, które doskonale wpływają na integracje grupy i wyzwalają pozytywne emocje. Zabawy Klanzy będziemy wykorzystywać podczas gimnastyki ogólnorozwojowej, a także podczas zajęć plastycznych, zajęć tanecznych. Metoda Batii Strauss Metoda pozwala pokazać dzieciom piękno muzyki poważnej, muzyki pochodzącej z różnych zakątków świata, rozwija wyobraźnie dźwiękową, wrażliwość, a przede wszystkim daje wiele radości. Metoda opiera się na wykorzystaniu elementów ruchu, tańca, śpiewu, gry na instrumentach perkusyjnych, umożliwia dzieciom uczestnictwo w utworze muzycznym nie tylko w charakterze słuchacz, ale również w roli twórców. Muzyka będzie nam towarzyszyć każdego dnia w żłobku. Metoda umuzykalniająca wg. E.E Gordona Pojęciem przewodnim w Sekwencyjnej Teorii Uczenia się Muzyki według Edwina Eliasa jest audiacja, którą określa jako myślenie muzyczne, rozumienie struktur dźwiękowych tworzących muzykę nawet, gdy jej nie słyszymy. Nie jest to zdolność wrodzona tak jak uzdolnienia muzyczne, ale taka, którą można rozwijać i nad którą należy pracować. Gordon podkreśla, że audiacja i zdolności muzyczne są ze sobą ściśle połączone. Autor metody uważa, że wczesne wychowanie muzyczne jest kapitałem, który będzie procentował przez całe życie, a moment od narodzin do 3 roku życia jest najbardziej znaczącym momentem w rozwoju muzycznym. Dziecko do roku odróżnia dźwięki muzyczne od nie muzycznych. Nigdy później tak nie słucha. Do 18 miesiąca życia spontanicznie śpiewa, w tym czasie równolegle z rozwojem muzycznym rozwija mowę. Najczęstsze przejawy do zachowań muzycznych obserwujemy ok. 2 roku życia. Dziecko do 3 roku życia jest podatne na nieustrukturowane, nieformalne oddziaływanie poprzez słuchanie różnych melodii w różnych rytmach i stylach, co rozwija etap,, paplaniny muzycznej dziecka czyli jego twórczej aktywności muzycznej. Przez zabawy z dźwiękiem dziecko ma możliwość doświadczania muzyki i jej odkrywania, a także wyrażania i wzbogacania siebie. Dlatego też należy jak najszerzej wykorzystać ten chłonny okres w życiu dziecka i wyposażyć je w bagaż umiejętności i zdolności, które w przyszłości na pewno przysłużą się do osiągania przez nasze dziecko wyższych stadiów rozwojowych. Metodą tą pracujemy podczas zajęć umuzykalniających. Metoda dobrego Startu M.Bogdanowicz Ćwiczenia zawarte w tej metodzie usprawniają jednocześnie analizatory: wzrokowy, słuchowy i kinestetyczno-ruchowy. Przyczyniają się do kształcenia lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni, kształcą zdolność operowania symbolami. Wiele elementów zawartych w metodzie stanowi atrakcyjna formę zajęć, dzięki czemu

6 wyzwalana jest aktywność dziecka i to zarówno w kierunku wykonywania konkretnych ćwiczeń, jak i nawiązywania kontaktu z rówieśnikami.