Moje życie mogę podzielić na cztery okresy: przedwojenny, czasy II wojny św., komunizm i wolnej Polski. Dla mnie ten pierwszy etap

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Moje życie mogę podzielić na cztery okresy: przedwojenny, czasy II wojny św., komunizm i wolnej Polski. Dla mnie ten pierwszy etap"

Magda Kamińska
7 lat temu
Przeglądów:

Helena Otlewska Rodowita nowianka, pamiętająca jeszcze czasy przedwojenne 1. Jak wyglądało Pani dzieciństwo? Urodziłam się w Nowem 13.12.1923 roku.

1 Helena Otlewska Rodowita nowianka, pamiętająca jeszcze czasy przedwojenne 1. Jak wyglądało Pani dzieciństwo? Urodziłam się w Nowem roku. Rodzice kupili ten dom w 1925 roku i odtąd tu mieszkam. Ojciec w 1928 roku pobudował warsztat stolarski i rozpoczął pracę prywatnie. Było bardzo trudno, bo w latach 30- tych panował ogólnokrajowy kryzys. Mógł tylko pracować do 1939 roku, bo wybuchła wojna, ale muszę powiedzieć, że w 1938 i 1939 były targi meblowe, więc w szkole w klasach były komplety mebli i zawsze ktoś musiał być obecny i to było w czasie ferii. Tam też mój ojciec wystawiał swoje dzieła meblowe. Ludzie przyjeżdżali z całej Polski. Do dziś w moim domu przechowuję pamiątki po zmarłym ojcu: m.in. jego dyplom mistrzowski i meble, które powstawały w naszym zakładzie. Moje życie mogę podzielić na cztery okresy: przedwojenny, czasy II wojny św., komunizm i wolnej Polski. Dla mnie ten pierwszy etap 1

2 uważam za najlepszy. Komuna była najgorszym czasem w moim życiu. 2. Jak dzieci kiedyś spędzały dzieciństwo? Dawniej przedszkole nazywało się ochronką. Mieściła się ona w drewnianych barakach obok obecnego gimnazjum. Mieściły się też tam sale dla stowarzyszeń. Przed wojną istniało stowarzyszenie: "Sokół" i "Harcówka". Oprócz nich były "Lutnia" i "Harmonia". Były to chóry. Organizowało się grupowe wycieczki do miejskiego lasu, nawet z lampionami i śpiewem pod opieką nauczycieli. Chodzono w czwórkach. Ja nie należałam do ochronki. Wychowywałam się pod opieką rodziców w moim rodzinnym domu. 3. Jak wyglądało kiedyś wychowanie dzieci? Ojciec się mną nie zajmował, bardziej mama. Był zajęty głównie pracą w maszynowni. Ja nie mogłabym przeżyć godziny, żeby mama ze mną nie rozmawiała. To było nie do pomyślenia, żeby mama się na mnie obraziła i się do mnie nie odzywała. Kiedyś byłam z koleżanką w kawiarni u pana Radzimowskiego, to już było po wojnie. Gdy się zasiedziałam i wróciłam o do domu i była kuchnia do wyszorowania, to brałam się za pracę, bo wiedziałam, że mama byłaby następnego dnia zła. My z siostrą byłyśmy bardzo dobrze wychowane. Kiedyś dzieci musiały być bezwzględnie posłuszne swoim rodzicom. Nie zgadzam się z bezstresowym wychowaniem współczesnych rodziców. To nie wychodzi im na dobre. Dzieci kiedyś tak nie chorowały, jak teraz chorują. Jako dziecko byłam tylko raz u lekarza, gdy wiór mi wszedł pod paznokieć. I ten jeden jedyny raz jako dziewczyna chodząca do szkoły byłam u lekarza. Dopiero gdy miałam 16 lat, zachorowałam na anemię. Kiedyś, gdy zachorowało się na cokolwiek, to leczono domowymi sposobami, głównie ziołami. Nikt nie przejmował się zbytnio zdrowiem. Był tu doktor Neumann. Dom, w którym przyjmował, znajdował się naprzeciwko zakładu karnego przy 2

3 głównej ulicy. 4. Jak wyglądała dawna edukacja szkolna? Edukację w szkole zaczynano od 6 lub 7 roku życia. Tak jak dziś uczono się czytania, pisania i liczenia. W szkole bardzo lubiłam geografię. Chętnie poznawałam świat. Miałam bardzo dobrych nauczycieli. Moją ostatnią wychowawczynią była pani Wildówna. Uczyliśmy się w szkole tych samych przedmiotów co współcześnie, lecz pod inną nazwą. Kiedyś edukacja trwała 7 lat w tzw. szkole powszechnej. Nie było w Nowem szkoły średniej ani zawodowej, więc po zakończeniu etapu podstawowego byłam zmuszona pozostać w domu. Byłam potrzebna rodzicom do pomocy przy prowadzeniu warsztatu. Zatrudnialiśmy w warsztacie pracowników i uczniów, których było czterech. Był taki zwyczaj, że uczeń stołował się u pracodawcy, więc do moich obowiązków należało ugotowanie obiadu, zrobienie zakupów i zajęcie się obowiązkami domowymi. Mieliśmy też wielki sad. Bardzo duże zbiory owoców były po wojnie, więc przydawała się moja pomoc rodzicom. I tak nauczyłam się wszystkiego, co potrzebne było w dorosłym życiu. Ktoś doradził mojej mamie, aby posłać mnie do biura. Zawsze chciałam zostać księgową, więc mama posłała mnie do księgowego, który obliczał nam składki ZUS-owskie, aby mnie nauczył pisania na maszynie i obliczania wszystkiego, co się wiąże z tą pracą. Tak się tym przejęłam, że w nocy nie mogłam spać. Przez pół roku dużo się nauczyłam. Do dziś mi zostały tego rodzaju umiejętności. Lubię prowadzić wszelkiego rodzaju zapiski i mieć wszystko zorganizowane. Dzięki temu, że w czasie wojny miałam już trochę wiadomości, to dostałam się do Niemca na naukę i uczyłam się trzy lata. Przyjął mnie do pracy. Mogę powiedzieć, że posiadam wykształcenie zawodowe. Jestem z zawodu księgową. Zostałam u dawnego pracodawcy wyróżniona za nadzwyczajne zdolności i wzorowe zachowanie. Do dziś przechowuję 3

4 te dowody uznania. Potem wiele lat pracowałam w sklepie GS. 5. Jak obchodzono kiedyś święta? Zupełnie inaczej niż współcześnie. W kalendarzu nie było tylu świąt i uroczystych dni co dziś. Tradycyjnie obchodzono Boże Narodzenie i Wielkanoc. Wtedy Rezurekcja odbywała się o godzinie piątej rano. Byli muzykanci, którzy na trąbkach grali i chodzili dookoła kościoła. Rodzina spotykała się na urodziny, imieniny. Jednak nie było np. Święta Matki ani Babci. 6. Co Pani pamięta z czasów II wojny? Niemcy zajęli Nowe 3 września Organizowali lekcje wieczorowe dla Polaków języka niemieckiego, łącznie z pisaniem w języku gotyckim. Na ten kurs chodziłam i dlatego bardzo dobrze znam niemiecki. Tendencje do uczenia się tego języka wyniosłam jeszcze z rodzinnego domu. Moja mama posługiwała się wieloma niemieckimi powiedzeniami. Ja do dziś pamiętam wiele zwrotów w tym języku i niemieckich nazwisk. Niemcy aresztowali i wywozili ludzi: głównie inteligencję i takich, którzy weszli za skórę Niemcom. Było kilku śmiałków w Nowem, którzy jawnie pokazywali swój sprzeciw wobec okupanta. Nierzadko słyszeliśmy o aresztowaniach i tajemniczych zniknięciach nowian. Mój ojciec się nikomu nie narażał, więc zostawili go w spokoju. Gdy Niemcy wkroczyli do Nowego, to warsztat nam zabrali. Do naszego domu wprowadził się jeden Niemiec. Musieliśmy udostępnić mu jeden pokój. Warsztat prowadziliśmy do 1943 roku. Niemcy przejmowali wszystkie majątki i wsie. Nadawali nazwy od swoich nazwisk. A kiedy w 1945 roku do miasta wchodzili Rosjanie, którzy przedstawiali się jako wyzwoliciele, działy się rzeczy, o których nie chcę i boję się mówić 4

5 los? Bardzo często zadaję sobie pytanie: Jak ludzie ludziom zgotowali ten 7. Kto jest/był dla Pani autorytetem? Moim wielkim autorytetem byli moi rodzice. Cenię ich przede wszystkim za pracowitość. Pokazali, że ciężką pracą można do czegoś dojść. Wierzę, że w genach moi rodzice i mnie przekazali tę cechę. 8. Czy pani często sięga do tych dawnych czasów? Bardzo często. Posiadam wiele albumów, dyplomów, pamiątek rodzinnych, stare dokumenty, które uchowałam do dzisiejszych czasów. Teraz szczęście przynoszą mi wspomnienia o przeszłości, ale tej przeszłości tylko sprzed wojny. 9. Jakie są Pani marzenia? Moim wielkim marzeniem jest dokończenie mojego życiorysu, który zaczęłam pisać. Chciałabym też obdarować moich wnuków albumami, w których zawarłabym dawne fotografie z ich dzieciństwa 5

Podobne dokumenty

Hektor i tajemnice zycia

François Lelord Hektor i tajemnice zycia Przelozyla Agnieszka Trabka WYDAWNICTWO WAM Był sobie kiedyś chłopiec o imieniu Hektor. Hektor miał tatę, także Hektora, więc dla odróżnienia rodzina często nazywała