PROLETARIUSZE WSZYSTKICH KRAJÓW, ŁĄCZCIE SIĘ! PISMO KOMUNISTYCZNEJ PARTII POLSKI

Transkrypt

1 PROLETARIUSZE WSZYSTKICH KRAJÓW, ŁĄCZCIE SIĘ! PISMO KOMUNISTYCZNEJ PARTII POLSKI Luty 2010 ISSN NR 2 /208 Jest tylko jedna prawda historyczna pisana przez ludy! Czwarte Europejskie Spotkanie Komunistyczne o Edukacji odbyło się 5 lutego w Brukseli. W tym roku poświęcone kwestii fałszowania historii Drugiej Wojny Światowej w procesie nauczania. Spotkanie zorganizowała Komunistyczna Partia Grecji a odbyło się ono w budynku Parlamentu Europejskiego. W spotkaniu uczestniczyli delegaci 25 europejskich partii komunistycznych i robotniczych. Uczestnicy prezentowali treści z podręczników szkolnych i akademickich dowodzące fałszowania historii II Wojny Światowej. Ujawnili cele tej kampanii oraz odwoływali się do swoich doświadczeń z działań przeciwko ideologicznemu manipulowaniu młodzieżą. Wspólne Oświadczenie Niżej podpisane partie potępiają agresywną kampanię antykomunistyczną, która ma miejsce w całej Europie. Imperialistyczne organizacje takie jak UE, NATO, jak również OBWE, Rada Europy i prawie wszystkie europejskie rządy burżuazyjne rozpoczęły i rozszerzają antykomunistyczną kampanię kłamstw i pomówień, których celem strategicznym jest skażenie robotniczej i ludowej świadomości krzykliwym antykomunizmem. Ich celem jest wymazanie bezprecedensowego wkładu socjalizmu w XX wieku i zapewnienie o rzekomej trwałości systemu kapitalistycznego. W warunkach kryzysu kapitalizmu antykomunizm jest motorem najostrzejszej ofensywy przeciwko robotnikom. Ta ofensywa UE, burżuazji i wspierających ich rządów (liberalnych i socjaldemokratycznych) ma na celu zapewnienie maksymalnej zyskowności kapitału. Promują oni antykomunizm w odniesieniu do wszystkich wydarzeń historycznych, zniekształcając istotę rewolucji socjalistycznych a nawet narodowo-demokratycznych, walki klas i rozwoju historycznego. Skierowane jest to głównie do młodzieży, która nie może uczyć się historycznej prawdy i ma przyjąć antysocjalistyczną propagandę. Falsyfikacja historii, a szczególnie historii ZSRR, ma jeden cel: blokowanie europejskim robotnikom i narodom informacji o możliwości i konieczności obalenia opartego na wyzysku systemu kapitalistycznego i zastąpienia go socjalizmem. Jednym z głównych celów tego ideologicznego i politycznego ataku jest zniekształcenie historii II Wojny Światowej. Podejmowane są próby jawnej identyfikacji socjalizmu-komunizmu z faszyzmem bez jakiejkolwiek postawy, podczas gdy jest jasnym, że nazizm i faszyzm oparte są na ideologii nienawiści i ksenofobii, a komunizm i socjalizm opierają się na ideologii solidarności i sprawiedliwości społecznej. Są to różne i przeciwstawne ideologie. Podejmowane są próby zakłamania przyczyn II Wojny Światowej, poprzez ogłoszenie 23 sierpnia dniem antykomunistycznej pamięci. Kontynuowane są także działania naruszające prawdę historyczną poprzez świadome umniejszanie głównej roli ZSRR w osiągnięciu wielkiego zwycięstwa nad faszyzmem oraz w powojennym rozwoju. W tym samym reakcyjnym kierunku zniekształcenia prawdy historycznej zmierza propaganda antysocjalistyczna i ostatnie wydarzenia związane z 20 rocznicą zniszczenia Muru Berlińskiego.

2 Prawdy historycznej nie można wymazać. Wkład socjalizmu w pokonanie faszyzmu, prawa ludu, zapewnienie mu przyszłości i osiągnięcia krajów socjalistycznych jest bezdyskusyjny. Podkreślamy, także wpływ tych osiągnięć na klasę pracowniczą w krajach kapitalistycznych zmuszający kapitalistów do ustępstw w obliczu walki ludów. Pomimo różnych słabości i problemów osiągnięcia socjalizmu są dzisiaj marzeniem ludu, ponieważ kapitalizm nie może i nie chce rozwiązywać problemów ludzi. Będziemy z całą siłą popierać walkę w obronie i na rzecz podkreślenia historycznej oraz naukowej prawdy w szkołach, instytucjach państwowych i na uniwersytetach. Domagamy się usunięcia treści antykomunistycznych z podręczników oraz nauczania akademickiego. Ważne jest aby młode pokolenia były nauczane historycznej prawdy o II Wojnie Światowej, prawach natury oraz społeczeństwa. W szczególności powinny poznawać darwinowską teorię ewolucji i marksistowską teorię struktury klasowej, walki klas oraz analizę kapitalizmu jako systemu ekonomicznego. Rola partii komunistycznych i robotniczych oraz młodzieży komunistycznej jest tu ogromna jeśli chodzi o pracę z masami, w szczególności młodych robotników oraz studentów. Powinno się to przyczyniać nie tylko do oświecenia ale również naukowej pracy naukowców, nauczycieli, pracowników uniwersytetów oraz osobistości publicznych. Klasa pracująca i biedni mogą walczyć o społeczeństw bez wyzysku, o socjalizm. Zdecydowanie potępiamy represje i zakazy organizowania partii komunistycznych i grup młodzieżowych; wyrażamy całkowitą solidarność z ofiarami antykomunistycznych ataków oraz nagonki. Staje się jawnym co dla UE, kapitału i ponadnarodowych instytucji oznacza demokracja. Ma ona charakter klasowy, to demokracja dla nielicznych, a wyzysk i represje wobec wielu. Robotnicza Komunistyczna Partia Rosji Rewolucyjna Partia Komunistów Komunistyczna Partia Słowacji Związek Komunistów Ukrainy W charakterze gościa: Biegun Odrodzenia Komunistycznego Francji Wspólne oświadczenie 46 partii komunistycznych i robotniczych w sprawie wydarzeń w Iranie Solidarność z walką irańskiej klasy robotniczej Z zaniepokojeniem obserwowaliśmy ważne wydarzenia mające miejsce w ostatnich miesiącach w Iranie. Wyrażamy solidarność z komunistami, członkami i sympatykami irańskiej Partii Tudeh, ludźmi pracy walczącymi o prawa społeczne i demokratyczne, demokrację oraz postęp społeczny. Potępiamy represyjną politykę i działania podjęte przez irański rząd i służby bezpieczeństwa, które doprowadziły do śmierci co najmniej 8 osób i aresztowania ponad tysiąca bojowników ruchów ludowych. Pojawiły się doniesienia, że część aresztowanych podczas niedawnych demonstracji została stracona. Wśród zatrzymanych są znani działacze ruchów kobiecych, studenckich i robotniczych. Żądamy wstrzymania egzekucji więźniów politycznych, natychmiastowego uwolnienia aresztowanych i wszelkich więźniów politycznych walczących o interesy ludu. Jednocześnie zdecydowanie potępiamy wszelkie próby wykorzystania sytuacji do nasilenia imperialistycznej interwencji w regionie. Tylko lud Iranu ma prawo do określenia przyszłego kierunku swojego kraju. Rozwój walki antyimperialistycznej w regionie, z ruchem związkowym na czele, stwarza warunki do odparcia planów imperialistycznych i wszelkich prób sił burżuazyjnych aby manipulować ludźmi oraz zmienia sytuację na korzyść ludu. Sygnatariusze: Uczestnicy Spotkania: Robotnicza Partia Belgii Partia Bułgarskich Komunistów Komunistyczna Partia Brytanii Nowa Komunistyczna Partia Brytanii Socjalistyczna Partia Robotnicza Chorwacji AKEL Cypr Komunistyczna Partia Czech i Moraw Komunistyczna Partia w Danii Komunistyczna Partia Danii Komunistyczna Partia Estonii Komunistyczna Partia Grecji Nowa Komunistyczna Partia Holandii Robotnicza Partia Irlandii Socjalistyczna Partia Litwy Komunistyczna Partia Luksemburga Socjalistyczna Partia Łotwy Komunistyczna Partia Malty Niemiecka Partia Komunistyczna DKP Komunistyczna Partia Polski Portugalska Partia Komunistyczna Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej PADS, Algieria Komunistyczna Partia Australii Demokratyczna Postępowa Trybuna Bahrajnu Komunistyczna Partia Bangladeszu Robotnicza Partia Bangladeszu Robotnicza Partia Belgii Komunistyczna Partia Boliwii Robotnicza Komunistyczna Partia Bośni i Hercegowiny Komunistyczna Partia Brytanii Partia Bułgarskich Komunistów Socjalistyczna Partia Robotnicza Chorwacji AKEL Cypr Komunistyczna Partia w Danii Komunistyczna Partia Estonii Filipińska Partia Komunistyczna (PKP-1930) Komunistyczna Partia Finlandii Komunistyczna Partia Grecji Zjednoczona Komunistyczna Partia Gruzji Komunistyczna Partia Narodów Hiszpanii 2

3 Nowa Komunistyczna Partia Holandii Komunistyczna Partia Indii Komunistyczna Partia Iraku Partia Tudeh Iran Komunistyczna Partia Irlandii Komunistyczna Partia Izraela Jordańska Partia Komunistyczna Komunistyczna Partia Kanady Libańska Partia Komunistyczna Komunistyczna Partia Luksemburga Komunistyczna Partia Malty Partia Komunistów Meksyku Ludowa Partia Socjalistyczna Meksyku Niemiecka Partia Komunistyczna Komunistyczna Partia Pakistanu Palestyńska Partia Ludowa Komunistyczna Partia Polski Portugalska Partia Komunistyczna Południowoafrykańska Partia Komunistyczna Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej Komunistyczna Partia Sudanu Komunistyczna Partia Szwecji Komunistyczna Partia Turcji Związek Komunistów Ukrainy Komunistyczna Partia Urugwaju Komunistyczna Partia USA Węgierska Komunistyczna Partia Robotnicza Dzięki inicjatywie parlamentarzystów KSCM o działaniach MSW dyskutowano w czeskiej Izbie Deputowanych. Działanie MSW spotkało się z dużym oddźwiękiem za granicą. Setki organizacji młodzieżowych, studenckich i związkowych wyraziło sprzeciw. Tysiące ludzi, w tym parlamentarzyści parlamentów krajowych i Parlamentu Europejskiego, profesorowie uniwersyteccy i weterani walk z faszyzmem, wysłały wyrazy sprzeciwu do MSW i ambasad Republiki Czeskiej. Pod czeskimi ambasadami w innych krajach odbywały się protesty. Wyrok Sądu Miejskiego w Pradze w sprawie KSM oznacza legalizację organizacji. Jest to ważne zwycięstwo w walce przeciwko antykomunizmowi i antydemokratycznym działaniom w Czechach. Milan Krajca Przewodniczący Komunistycznego Związku Młodzieży Kapitalizm dał po Łapach... Gazeta Wyborcza, piórem Ewy Sokólskiej, uroniła krokodylą łzę nad losem kolejnego z tych niezliczonych miast, które zostały zabite przez kapitalizm, w ciągu dwudziestu lat burżuazyjnej dyktatury, zwanej dla niepoznaki wolną Polską. Najnowszą ofiarą systemu niosącego nędzę, wyzysk i zniewolenie są Łapy. Ich mieszkańcy mogą przekonać się na własnej skórze, jaką Polskę wywalczyła dla nich Solidarność. Przez lata drugim domem wielu mieszkańców były Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego. Wszystko załamało się w połowie 2008 roku. Po wcześniejszej likwidacji cukrowni Łapy, gdzie pracę straciło 250 osób, zaczęły upadać ZNTK. A wtedy do grona bezrobotnych dołączyło 750 robotników. Jednak organ prasowy burżuazji nie widzi w tym nic dziwnego: Zakłady musiały upaść, ich długi przekroczyły wysokość majątku. Główny kontrahent firmy PKP Cargo z powodu własnych kłopotów finansowych przestał naprawiać w Łapach wagony. Roman Czepe, burmistrz Łap, przyznaje bez ogródek: Nędza jest straszna. W najgorszej sytuacji są byli pracownicy ZNTK, którzy zarabiali bardzo mało i właściwie przez lata wegetowali. Nie mają żadnych oszczędności. Dopiero teraz, gdy opieka społeczna przychodzi do nich, by przeprowadzić wywiad, okazuje się, że oni są znacznie ubożsi nawet od tych, którzy wcześniej żyli z zasiłków. Dla nich problemem okazuje się nie tylko brak pieniędzy na chleb. Nie mają w domach podstawowych rzeczy, jak lodówka czy łóżko dla dziecka. Obserwując ogromne kolejki zdesperowanych ludzi, stojących w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej po głodowe zasiłki, możemy usłyszeć do czego zdolny jest osłabły z głodu człowiek... Magdalena, 45 lat, wreszcie może to z siebie wyrzucić. Mówi szybko, zachłannie, z urywanym szlochem: - Kilka tygodni temu, gdy były te straszne mrozy, córeczce wysuszyła się skóra na buzi. Kremu już od trzech miesięcy nie Wielkie sądowe zwycięstwo KSM KSM znowu legalny! 27 stycznia 2010 r. sprawa Komunistycznego Związku Młodzieży Republiki Czeskiej (KSM) była ponownie rozpatrywana przez sąd miejski w Pradze, który w oparciu o apelację nadzwyczajną KSM od decyzji Najwyższego Sądu Administracyjnego Republiki Czeskiej uchylił wyrok z roku 2008, oddalający protest KSM wobec decyzji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Republiki Czeskiej rozwiązującej KSM. Jest to dla KSM bardzo ważna decyzja, ponieważ ponownie legalizuje organizację. KSM może teraz otwarcie działać jako legalna organizacja. Oficjalnym powodem delegalizacji KSM przez czeskie MSW w roku 2007 było podanie wśród celów programowych organizacji zastąpienie prywatnej własności środków produkcji kolektywną. Kolejnym powodem rozwiązania KSM było przekonywanie przez nią młodych ludzi o konieczności walki o inne społeczeństwo nie oparte na zasadach kapitalistycznych. Działanie MSW spowodowało zdecydowany sprzeciw większości czeskiego społeczeństwa. Petycja wspierająca KSM została podpisana przez tysiące obywateli. Przeciwko decyzji MSW protestowały między innymi organizacje weteranów walk z faszyzmem i ruchu partyzanckiego. Petycje organizacji społecznych rozpoczęły się od inicjatywy działaczy studenckich potępiających działania MSW przeciwko KSM. Wsparcie dla KSM wyraziły również czeskie partie polityczne. 3

4 kupowałam, nie miałam czym posmarować jej tych ranek. Wiedziałam, że w portfelu tylko wiatr świszcze. Poszłam do sklepu i ukradłam krem Bambino. Wsadziłam do kieszeni kurtki i udałam, że czegoś szukam. Całą drogę do domu wyłam. Wstyd mi. Przysięgam, że gdy tylko odbijemy się od dna, oddam pieniądze za ten cholerny krem. Są też inni, którym kapitalizm pokazał swą prawdziwą twarz: Na przykład pani Magdalena i jej mąż, którzy teraz z dwójką synów w wieku szkolnym i czteroletnią córką zostali bez środków do życia. Rodzice choć sami ledwo wiążą koniec z końcem pomagają im, jak mogą. Chodzi o to, by nie zadłużyli mieszkania. Pomoc od państwa to 300 zł zapomogi i obiady dla dzieci w szkole. Dobre i to. Pracy szukają wszędzie, gdzie się da. Jeszcze jesienią mąż Magdaleny dorabiał w fabryce okien, ale skończyło się w branży zastój. Najbardziej im szkoda dzieci. Maluchy doskonale rozumieją sytuację. Mimo że dorośli starają się żyć normalnie, uśmiechać się do siebie, rozmawiać nie tylko o kłopotach, to dzieciaki i tak widzą biedę. Nigdy o nic nie proszą. Matka ratuje sytuację. Lizaki robi im, rozpuszczając na patelni cukier. Najstarszy syn codziennie na długiej przerwie przybiega do domu i pyta z nadzieją: - Może znaleźliście pracę? Wraca do szkoły rozczarowany, przed kolegami kryje łzy. Dyrektorka lokalnej placówki MOPS, Małgorzata Wasilewska, tłumaczy: Bezrobocie w 25-tysięcznych Łapach to ogromny problem. W styczniu w ramach programu rządowego w zakresie dożywiania wypłaciliśmy potrzebującym połowę budżetu przeznaczonego na cały rok. ( ) Część może bardziej rezolutnych albo mających większe szczęście mieszkańców zatrudniła się w Warszawie i codziennie dojeżdżają tam do pracy. Jadą pierwszym pociągiem, a wracają ostatnim. W stolicy za sześć-siedem godzin pracy głównie sprzątania w mieszkaniach czy pilnowania dzieci otrzymują jakieś 2,5 tys. zł. Nawet po odjęciu kosztów związanych z kupieniem biletów miesięcznych na pociąg i tak zostaje im całkiem ładna kwota. Widać, że pani dyrektorka bardzo specyficznie rozumie pojęcie ładna kwota... Punkt widzenia, jak głosi stare przysłowie, zależy od punktu siedzenia: Dla 54-letniej Anny szczęście jest wtedy, gdy kupi dzieciom chleb, bo bułki są u nich tylko od święta. Aha, i do pełni szczęścia potrzeba, żeby wiedziała, że w portfelu ma pieniądze na jeszcze jeden chleb. A o kłopotach stara się nie myśleć, bo to grzech. Są tacy, co mają jeszcze gorzej. Do opieki społecznej przyszła pierwszy raz przyznali jej do czerwca 326 zł miesięcznego zasiłku. I dodatek mieszkaniowy 335 zł. Ustawiła się na końcu ogromnego ogonka do kasy. Pracownicom MOPS-u ciężko patrzeć ludziom w oczy. Ciężko patrzeć na ogrom biedy. A nie da się jej nie zauważać. Średnio codziennie wypłacają jakieś 50 tys. zł różnych zapomóg. W 2009 r. łapski MOPS wspierał 1618 rodzin (ok. 4 tys. osób). Rok wcześniej po świadczenia zgłaszało się 1096 rodzin (ok. 2 tys. osób o połowę mniej). Lokalni decydenci łudzą mieszkańców wizjami wspa- niałomyślnych inwestorów, którzy zdjęci litością i dogodnymi warunkami do umiejscowienia biznesu (gdy ludzie zmiękną, warunki dla kapitalistów będą jeszcze lepsze...) ulżą ciężkiej doli bezrobotnych. O tym, skąd się bierze bezrobocie, żadne opiniotwórcze media się nie zająkną. Za to my komuniści mamy na ten temat co nieco do powiedzenia... Ludwik Selen w swym podręczniku Ekonomia polityczna wyjaśnia: W miarę rozwoju postępu technicznego produkcji, wzrasta coraz bardziej zastosowanie maszyn, a coraz wolniej zatrudnienie robotników. Przejawem tego jest coraz szybszy wzrost kapitału stałego (środków wytwarzania) w stosunku do wzrostu kapitału zmiennego (części kapitału wydatkowanego na zakup siły roboczej), czyli wzrost organicznego składu kapitału. Na skutek wzrostu organicznego składu kapitału ogólna ilość zatrudnionych robotników jakkolwiek wzrasta, to nie tak szybko jak ogólna masa kapitału. W świadomości ludzi wyraża się to prawo w niewłaściwym świetle. Wydaje się, że przyrost ludności robotniczej wzrasta szybciej, niż możliwość jej zatrudnienia. W rzeczywistości zaś nadmiar ludności robotniczej powstaje dlatego, że wytworzone przez klasę robotniczą maszyny i środki produkcji, działają jako kapitał, ograniczają zatrudnienie robotników i powodują przeludnienie. To przeludnienie, w formie masowego bezrobocia, jest więc tylko wynikiem warunków nagromadzenia kapitału, a bynajmniej nie jakichś praw przyrodzonych i dlatego mówimy o przeludnieniu względnym. Rozwój przemysłu kapitalistycznego nie mógłby się tak swobodnie odbywać, gdyby zawsze nie posiadał w rezerwie armii ludzi, którzy powodowani głodem gotowi są sprzedać swą siłę roboczą za niewielką płacę. Dlatego przeludnienie to, wytworzone przez kapitalistyczne nagromadzenie nazywa się rezerwową armią pracy przemysłu kapitalistycznego. Rezerwowa armia pracy z jednej strony pozwala kapitalistom w każdej chwili rozszerzyć produkcję przez zakup odpowiedniej ilości siły roboczej, z drugiej zaś utrzymywać płace na niskim poziomie, pod groźbą redukcji i zatrudnienia bezrobotnych. Istnienie rezerwowej armii pracy stwarza taką sytuację, że podaż siły roboczej jest zawsze większa od popytu, co powoduje, że cena siły roboczej, czyli płaca robocza spada poniżej wartości siły roboczej. W obecnym stanie rozwoju kapitalizmu jest to panująca tendencja. Płace utrzymują się na poziomie znacznie niższym od wartości siły roboczej. Tak więc sam kapitalizm powoduje, że istnieją dziesiątki milionów bezrobotnych, którzy nie tylko sami cierpią nędzę, ale równocześnie wzmagają nędzę zatrudnionych robotników. Czas najwyższy z tym skończyć! Czas najwyższy wysłać kapitalizm na śmietnik historii i zastąpić go ustrojem sprawiedliwości społecznej, gwarantującym pracę, chleb i wolność. Czas najwyższy zastąpić go socjalizmem! Peter 4

5 większym niż 10% w grudniu. Gdyby jednak podaż siły roboczej nie zmniejszyła się miesiąc temu o 661 tysięcy, bezrobocie wyniosłoby 10,4% piszą burżuazyjni publicyści amerykańscy. Kryzys kapitalizmu uderza szczególnie boleśnie w młodych... Agencja Bloomberg News informuje: Pomiędzy grudniem 2008 a grudniem 2009, zatrudnienie w grupie wiekowej lat spadło w USA o 1,78 miliona, co stanowi jedną trzecią wszystkich zwolnień odnotowanych w liczbie 5,4 milionów. W Wielkiej Brytanii, zatrudnienie ogółem skurczyło się w ciągu minionego roku o , podczas gdy na samą kategorię wiekową przypadło z tego aż , czyli 85% wszystkich zwolnień. Stopa bezrobocia wśród młodszych niż 25 lat wynosi obecnie 21% w strefie euro oraz 19% w USA. Europejskie statystyki zawyżają zwłaszcza Hiszpania (44%), Irlandia (29%) i Szwecja (27%), a także większość nowych członków UE, na czele z Łotwą (36%), Litwą (34%), Węgrami (29%), Czechami (20%), Polską (24%) i Słowacją (32%). Bezrobocie młodych dotyka zwłaszcza nastolatków, mniejszości, młode matki i najsłabiej wykształconych. W USA, w grupie liczących sobie od 16 do 19 lat bez pracy pozostaje 27%, w porównaniu z 21% rok wcześniej, a w przypadku młodych Afroamerykanów jest to aż 48%. W Anglii, bezrobocie w grupie poniżej 25 lat wynosi 21%, a wśród przerywających naukę w szkołach średnich 42%, zaś wśród czarnych 47%, w porównaniu z 20% pośród białych. Burżuazyjni socjolodzy udają zaskoczonych, gdy wyważają otwarte drzwi głosząc, że bezrobocie ma zły wpływ na ludzi, a szczególnie na młodzież: Organizacja charytatywna Prince's Trust, założona przez księcia Walii, przeprowadziła w grudniu ankietę wśród 2 tysięcy młodych osób. W zestawieniu z innymi rówieśnikami, ci pozostający bez pracy okazali się w o wiele większym stopniu dręczeni przez poczucie wstydu, odrzucenia, zagubienia, lęku, niepewności, przygnębienia oraz depresję, wyizolowanie i brak miłości. O wiele bardziej byli też niezadowoleni ze swego zdrowia, przyjaźni i życia rodzinnego aniżeli ci pracujący lub studiujący, znacznie mniej pewni przyszłości i częściej przyznający się do ucieczki w narkotyki, do braku nadziei i braku celu w życiu. Wielu z nich miewało myśli samobójcze. Cóż za nowość! Może poszliby o krok dalej i uznali, że kapitalizm który dla wyzyskiwaczy jawi się jako skarb trzeba potraktować tak jak skarb? A więc głęboko zakopać. Rośnie nędza Instytut Eurostat opublikował najnowsze dane dotyczące biedy w krajach Unii Europejskiej, a uczynił to z okazji zaczynającej się hucpy związanej z inauguracją Europejskiego Roku Walki z Biedą i Wykluczeniem Społecznym pod auspicjami m.in. Komisji Europejskiej. Eurostat wyróżnia dwa pojęcia: Materialny niedostatek i biedę. Tę ostatnią uznaje za pojęcie względne. Bieda zagraża osobom osiągającym przychody poniżej 60% przeciętnego wynagrodzenia w danym kraju. Komisja Europejska tłumaczy, że środki poniżej takiego progu ubóstwa uniemożliwiają pełne uczestnictwo w życiu społecznym, gospodarczym i kulturalnym stąd mowa o tzw. wykluczeniu, które jest pojęciem szerszym niż bieda. W Unii wskaźnik ten utrzymuje się na stabilnym poziomie 17%, takim samym jak w Polsce. Dane potwierdzają, że najbardziej zagrożone i objęte biedą są dzieci (22% w Polsce i 20% w UE). Najwięcej tak rozumianej biedy jest na Łotwie (26%), w Rumunii (23%) i w Bułgarii (21%). Bardzo ponury obraz dobrodziejstw kapitalizmu wyłania się z raportu odnośnie sytuacji w Polsce: 63% Polaków nie stać, by raz w roku pojechać przynajmniej na tydzień urlopu poza miejsce zamieszkania, 20% obywateli nie może sobie pozwolić na wystarczające ogrzanie mieszkania, 21% - by przynajmniej raz na dwa dni jeść mięso, drób, rybę albo ich wegetariański pełnowartościowy zamiennik, a 17% nie stać na samochód. Po analizie tych wskaźników Eurostat policzył, że odsetek osób dotkniętych materialnym niedostatkiem wynosi w Polsce 32%, czyli należy do najwyższych w Europie. Oznacza to, że niemal co trzeci Polak pozbawiony jest, wbrew własnej woli, co najmniej trzech z dziewięciu dóbr materialnych różnych kategorii, które są wyznacznikiem poziomu życia. Osób, których nie stać na różnego rodzaju dobra jest w całej Unii 17%, natomiast w Bułgarii ten wskaźnik wynosi 51%, w Rumunii 50%, na Węgrzech 37%, a na Łotwie 35%. Pokolenie kryzysu Już nawet burżuazyjna prasa światowa przyznaje, że największym skutkiem ubocznym kryzysu kredytowego będzie wyhodowanie straconego pokolenia młodych ludzi, którym nigdy nie będzie dane rozpocząć pracy zaraz po szkole. Około 1,7 miliona Amerykanów straciło pracę pomiędzy lipcem a grudniem, co oznacza spadek liczby pracujących o 1,1% jest to największe półroczne tąpnięcie od 1961 roku. Wskaźnik aktywności ekonomicznej ludności obniżył się w zeszłym miesiącu do poziomu najniższego od 24 lat. Tymczasem wyrzucenie wyeksploatowanych robotników z rynku pozwoliło utrzymać amerykańską stopę bezrobocia na poziomie nie Na co stać kapitalizm... Czeski minister finansów Eduard Janota z rozbrajającą szczerością przyznał, że jego burżuazyjne państwo nie ma już środków na wypłacanie swym obywatelom świadczeń emerytalnych. Tymczasem inny kraj kapitalistyczny Stany Zjednoczone lekką ręką zamierza wydać następne 33 miliardy dolarów na wojnę przeciwko Afgańczykom... 5

6 Kolejny kryzys kapitalizmu, dramatyczny wzrost bezrobocia i związana z nimi degrengolada czeskiego systemu emerytalnego sprawiły, że przeznaczone w tegorocznym budżecie środki na wypłatę emerytur wyczerpią się już jesienią. Problem w systemie emerytalnym utrzymuje się. Wydatki na te świadczenia również w roku 2010 przewyższą wpływy z ubezpieczenia społecznego i w systemie powstanie deficyt od 20 od 30 miliardów koron powiedział Janota. Tymczasem prezydent USA, czując się wielce zobowiązany otrzymaną pokojową nagrodą Nobla, ma zamiar wysłać do Afganistanu 30 tysięcy dodatkowych żołnierzy. Agencja Reutersa podaje, że Obama wystąpi również o zwiększenie budżetu Pentagonu do niebagatelnej sumy 708 miliardów dolarów. Czy powyższe informacje wymagają komentarza? Chyba nie. Pozostaje mieć nadzieję, że z okazji kolejnej rocznicy urodzin Wolnej Polski, rządząca nią burżuazja nie zechce zrobić obywatelom prezentu w postaci zaprzestania wypłacania im emerytur. Pozostaje też mieć nadzieję, że szybko nadejdzie dzień, gdy ustrój kapitalistyczny będzie wydawał się całemu światu już tylko złym snem, który na szczęście przeminął raz na zawsze... Jak prędko nastanie ten dzień? To już zależy od determinacji tych, którym historia powierzyła rolę grabarzy totalitarnego ustroju, opartego na wyzysku. na wskutek np. dużego zubożenia. Apelowali też, aby MPiPS przygotowało na jesienne posiedzenie komisji szczegółową analizę przyczyn bezdomności. Przedstawiciele organizacji pozarządowych apelowali z kolei o to, aby budowano więcej lokali socjalnych i komunalnych, jeśli chce się zapobiegać zjawisku bezdomności. Komsomol.pl Zastępczy obiekt nienawiści Studenci Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu już po raz drugi urządzili akcję zwaną szumnie Wrocławską Burzą Pomysłów, polegającą na przedstawieniu w tym samym momencie, przez młodzież studencką i licealną, koncepcji dotyczących rozwiązania palących dla miasta problemów społecznych. Tym razem donosi Gazeta Wyborcza młode elity pochyliły się z troską i czułością nad losem bezdomnych. Ich recepty na ostateczne rozwiązanie tej kwestii są może nieco ludobójcze, ale ( ale? A może właśnie dlatego?) zgodne z linią burżuazyjnej propagandy. Jakież to remedium proponują ci młodzi, którym środki masowego przekazu w III RP wyprały mózgi? (...) Akcje społeczne, imprezy charytatywne, msze w intencji bezdomnych. ( ) Na 400 uczestników Burzy mniej więcej co piąty licealista uznał, że najlepszym rozwiązaniem byłaby całkowita eliminacja żebraków. Przedstawiali różne pomysły na to, jak tego dokonać. Po pierwsze, wprowadzić <<zakaz wjazdu do miasta dla wszelkich osób podejrzanych o brak środków do życia>>. Po drugie, <<deportować>> tych, którzy zdążyli już do nas wjechać, <<zatrudnić ekipę, która ich sprzątnie>> i <<eksmitować ich do miejsc urodzenia>>. Niektórzy jednak spostrzegli, że może to sprawy do końca nie rozwiązać, bo mamy też żebraków u nas urodzonych. Co gorsza taka postawa w niektórych dzielnicach miasta szerzy się jak tyfus i jest przekazywana z pokolenia na pokolenie. Proponowano rozwiązania długofalowe: <<ograniczenie przyrostu naturalnego>>, <<darmową antykoncepcję>>, <<odbieranie żebrakom praw rodzicielskich>> i <<obowiązkowe szczepienia>>. Były też rozwiązania ekspresowe: <<powsadzać za kraty>>, <<wywieźć na Madagaskar>>, <<wystrzelać>>, stworzyć w mieście specjalne <<dzielnice dla ubogich>> albo <<kolonie karne>>. Pojawiły się także głosy, że należy karać tych, co dają żebrakom pieniądze, a w szkołach wprowadzić specjalny przedmiot <<nauka znieczulicy>>. - relacjonuje gazeta, której nie jest wszystko jedno. Co najbardziej drażni młodą ( sztuczną można by dodać złośliwie) inteligencję? Otóż żebracy niczego nie wytwarzają, nie płacą podatków, nie przyczyniają się do wzrostu PKB, a jedynie biorą, biorą, biorą. Młodzi ludzie, wychowani w kulturze sukcesu, kulcie pracy i pieniądza uznali, że to wystarczający powód, by uznać ich za gorszą kategorię człowieka. Kraina bezdomnych "Szacuje się, że w Polsce jest ok. 40 tysięcy osób bezdomnych - poinformowała na posiedzeniu sejmowej Komisji Politykli Społecznej i Rodziny dyrektor Departamentu Pomocy i Integracji Społecznej w ministerstwie pracy Krystyna Wyrwicka. Podczas posiedzenia komisji, poświęconego działaniom pomocowym dla osób bezdomnych zima 2009/2010, Wyrwicka poinformowała o wynikach badań przeprowadzonych w kilku województwach, w wybranych dniach ub. i tego roku. Wynika z nich, że liczba osób, które skorzystały w nocy z 15 na 16 grudnia 2009 roku z przygotowanych miejsc noclegowych i zostały zarejestrowane przez placówki, to osób, a liczba osób bezdomnym, którym udzielono noclegu z 26 na 27 stycznia tego roku, wyniosła Do 10 stycznia tego roku - jak poinformowała zamarzło w Polsce 157 osób, w tym 40 bezdomnych. Członkowie komisji zwrócili się do resortu pracy, by ten wystąpił do MSWiA, aby w okresie zimy policja i straż miejska zabierały osoby bezdomne, znajdujące się pod wpływem alkoholu, do izb wytrzeźwień, bo nie są one przyjmowane do noclegowni. Ważnym problem - jak podkreślali członkowie komisji - jest objęcie diagnozą ludzi zagrożonych bezdomnością 6

7 Charakterystyczne dla ustrojów opartych na wyzysku (takich jak kapitalizm) jest istnienie klasy nazwanej przez Marksa lumpenproletariatem, w skład której wchodzą ludzie bez zawodu, żyjący w największej nędzy, bezdomni, żebracy itp. Jest to dla burżuazji potrójnie użyteczne! Dzięki takiemu stanowi rzeczy, klasy wyzyskiwaczy nie tylko mogą użyć wobec niepokornych straszaka ( Buntujesz się? W takim razie wylecisz z pracy, nie stać cię będzie na opłacenie czynszu i dołączysz do grona nędzarzy! ), ale dysponują też zastępczym obiektem nienawiści (szczują zdeklasowane drobnomieszczaństwo na najuboższych wiedząc, że niewiele potrzeba, aby pierwsi podzielili los drugich) i bazą werbunkową do reakcyjnych knowań (warto zauważyć, że spora część hitlerowskich dostojników wywodziła się właśnie z szeregów lumpenproletariatu). Jedynym wyjściem z tej tra-gicznej sytuacji jest obalenie kapitalizmu i wprowadzenie ustroju socjalistycznego. Przyniesie to polepszenie bytu olbrzymich mas ludności i pozwoli im się wyrwać z nędzy i poniżenia. Lumpenproletariat przestanie więc istnieć jako klasa wraz ze zwycięstwem dyktatury proletariatu. A wtedy czasy, gdy ktokolwiek był bez jedzenia i dachu nad głową, staną się tylko odległym wspomnieniem... fakt, że to rządy Kuby i Wenezueli państw budujących socjalizm udzieliły realnej pomocy mieszkańcom zgruzowanej wyspy. Nie zaś jankesi, którzy przyjechali, by ustabilizować, czyli podbić Haiti... - Jako pierwszy dotarł samolot wenezuelski. Godzinę później wylądowali Kubańczycy powiedział sekretarz ambasady Haiti w Wenezueli, Lesly Davies. Z Kuby przyleciało kolejnych 32 lekarzy (dołączyli do 344 lekarzy i pielęgniarek przysłanych przez to państwo 12 lat temu, po ataku huraganu George przypis redakcja Aktualności KPP) oraz 12 ton żywności i sprzętu. Pierwszym działaniem było uruchomienie dwóch szpitali polowych, budynek szpitalny bowiem zawalił się. Według kubańskiego MSZ, przez pierwsze dwie doby w sześciu punktach medycznych udzielono pomocy 2 tysiącom ofiar i przeprowadzono 111 operacji chirurgicznych. Do tej pory uruchomiono już cztery szpitale, które przyjęły już 35 tys. pacjentów, przeprowadzając 2728 operacji, z czego blisko połowę wysoce skomplikowanych. Punkty medyczne objęły wszystkie 10 departamentów Haiti. Liczba lekarzy i personelu pomocniczego wzrosła do 744 osób. Na świat przyszło 280 dzieci, połowa przez cesarskie cięcie. Szczepieniami objęto 20 tys. osób. Obecnie rozwija się rehabilitację i pomoc psychologiczną. Korespondent CNN, Steve Kastenbaum, przyznał, że prowadzony przez Kubańczyków szpital uniwersytecki La Paz niesie nieocenioną pomoc przy wsparciu ekip z Hiszpanii i Ameryki Łacińskiej. - Świadczą wysokiej klasy pomoc medyczną osobom ciężko rannym; obsługują średnio 6-7 tys. pacjentów dziennie; pracują non stop 24 godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. Jest to jedno z niewielu miejsc w mieście, gdzie Haitańczycy mogą zgłosić się po pomoc i mieć uzasadnioną perspektywę przeżycia zauważa korespondent CNN. Rząd norweski przekazał kubańskim szpitalom 885 tys. dolarów na zakup lekarstw, środków opatrunkowych i wyposażenia. 22 stycznia dwa statki z Kuby dowiozły wodę pitna, benzynę, zaopatrzenie i dary. ( ) Tylko Amerykanie zdają się nie zauważać obecności Kubańczyków. Castro publicznie proponował połączenie sił w niesieniu pomocy, ale Biały Dom odpowiedział milczeniem, nawet gdy Kuba otworzyła swoją przestrzeń powietrzną dla samolotów amerykańskich, skracając czas oczekiwania na pomoc o pięć godzin. Pierwszego dnia Wenezuela posłała na Haiti 14 ton żywności, wody i lekarstw samolotem. W końcu stycznia dotarły 4 statki wysłane przez prezydenta Hugona Chaveza wiozące 5517 ton żywności i sprzętu. Wenezuela włącza się w odbudowę portu w stolicy, do którego trafić ma tankowiec z 3 tys. baryłek paliwa. Ogółem Chavez wysłał 236 strażaków, lekarzy i ratowników i 10 tys. ton pomocy. Uruchomił też most powietrzny z lotniska Maiquita. Tworzą go trzy maszyny Herkules, 130 wenezuelskich sił zbrojnych oraz dwa iły 76 o ładowności 40 ton każdy, skierowane przez Rosję. 3 lutego szósty transport dostarczył 15 ton wody pitnej, mleka, soków, tuńczyka Miliony Francuzów w tragicznej sytuacji mieszkaniowej Pozarządowa Fundacja Abbe Pierre, zajmująca się walką o poprawę warunków mieszkaniowych, ostrzega w swym corocznym raporcie, że niemal co szósty Francuz (czyli 10,1 miliona osób) zmaga się obecnie z poważnymi problemami mieszkaniowymi. Do tej grupy należy również 600 tysięcy dzieci. Ogółem 3 miliony 500 tysięcy osób mieszka w bardzo złych warunkach lub też wcale nie ma dachu nad głową. Fundacja podkreśla, że liczba ta wzrosła w ciągu ostatniego roku o 15 tysięcy. Zatłoczenie mieszkań, ich zły stan, konieczność ciągłych przeprowadzek, czy przymusowe zakwaterowanie u krewnych to najczęstsze wymieniane problemy. Raport podaje, że dostęp przeciętnego Francuza do przyzwoitego lokum pogorszył się przede wszystkim z powodu ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego. W następstwie zastoju inwestycji budowlanych zmniejszyła się oferta mieszkaniowa, a wzrosły znacznie koszty wynajęcia bądź zakupu lokali. Cała prawda o Haiti Tygodnik Przegląd opublikował artykuł Manuela Ferrerasa-Tascona ukazujący prawdziwe oblicze dotkniętego trzęsieniem ziemi i kapitalizmem kraju. Rzeczywistość, którą burżuazyjne media w Polsce i na świecie starają się za wszelką cenę przemilczeć. Podobnie jak 7

8 i sardynek w puszce, ryż, mąkę kukurydzianą oraz pieluchy. Kolejnych 15 ton dodali Rosjanie. W Caracas gościł minister ds. obrony cywilnej, sytuacji nadzwyczajnych i likwidacji skutków klęsk żywiołowych Federacji Rosyjskiej, gen. Siergiej Szojgu. Ten bliski współpracownik Putina, mogący koordynować działania policji, straży pożarnej, służb medycznych, transportu i łączności w skali imperium, podpisał w styczniu umowę z Wenezuelą dotyczącą współpracy w dziedzinie obrony cywilnej. Chavez raz wybroniwszy się przed puczem popieranym przez CIA, zabezpiecza się, obserwując desant Amerykanów na Haiti. Również przez Caracas dotrą irańscy lekarze specjaliści od ratownictwa, wysłani z Teheranu przez tamtejszy rząd oraz Międzynarodowy Czerwony Półksiężyc. Chiny przysłały 60 ratowników. 31 stycznia wyruszyła wenezuelska brygada Petion-Bolivar złożona z inżynierów, budowlańców i przedstawicieli innych zawodów potrzebnych w odbudowie zniszczeń. Międzynarodowy Czerwony Krzyż i Czerwony Półksiężyc wysłały 43 samoloty z pomocą humanitarną i 21 maszyn ze specjalistami. Dziennie zaopatrują w wodę pitną 100 tys. ofiar, a 26 tys. rozdano żywność i artykuły pierwszej potrzeby. To największy wysiłek, jaki podjęła organizacja przez 150 lat swojego istnienia. Miłujące pokój narody świata wysłały Haitańczykom lekarzy, leki, żywność i wszelkie możliwe wsparcie. A co wysłali udręczonej wyspie Amerykanie? Bandę uzbrojonych zbirów, w zamyśle nowych okupantów. Już kilka godzin po katastrofie w ogrodach pałacu prezydenckiego Port-au-Prince wylądowały 4 amerykańskie helikoptery i blisko setka żołnierzy opanowała centrum władzy na wyspie. Druga grupa kontroluje lotnisko. Zawaliła się wieża kontrolna, więc o tym, który samolot ląduje, decydowali Amerykanie. Dawano priorytet siłom powietrznym USA. Benoit Leduc z organizacji Lekarze bez Granic ujawnił, że Amerykanie odmówili zgody na lądowanie trzem samolotom jego organizacji wiozącym pomoc materialną i dwóm kolejnym z personelem ratowniczym i medycznym. Skierowały się one do Dominikany, przez co pomoc dotarła dwie doby później. Zgody na lądowanie odmówiono również dwóm maszynom rosyjskim oraz wysłanej przez Wspólnotę Karaibską. Prezydent USA Barack Obama dwa dni po kataklizmie zapowiedział pomoc finansową ofiarom i wysłanie 399 lekarzy by dorównać Kubie. Dalej Obama mówił już tylko o wojsku, wymieniając: 2,2 tys. marines, lotniskowiec, statek szpital, trzy amfibie i 3,5 tys. żołnierzy z 82. Dywizji Powietrzno-Desantowej. To właśnie jej maszyny opanowały pałac prezydencki. Jak ostrożnie zauważa Christian Science Monitor, misja 82. dywizji nie jest jasna. Philip Crowley, rzecznik prasowy Departamentu Stanu, uspokajał: Nie jesteśmy w trakcie zawładnięcia Haiti. Pomagamy w stabilizacji kraju. Dostarczamy żywność i pomoc do ratowania życia i pozostaniemy tam obecni przez długi czas, by pomóc odbudować Haiti. Sekretarz stanu Hillary Clinton dodała, że wojska amerykańskie pozostaną na Haiti: dziś, jutro i w dającej się przewidzieć przyszłości. Równolegle ruszyła kampania medialna podkreślająca rozruchy, grabieże i strzelaniny. Time krzykliwym tytułem pytał retorycznie: Czy bandy kryminalne opanują haitański chaos? Artykuł jest poetyckim kryminałem: Na Haiti strzały potrafią być tak powszechne nocami jak szczekanie psów, a uzbrojone bandy opanowują ulice. Nieważne, że przeczą temu relacje obecnego na wyspie reportera BBC Andy'ego Gallachera czy Rogera Annisa z Canadian Haiti Action Network. - Chodziłem po ulicach Jacmel z dwoma cennymi aparatami na szyi. Nie próbowano mi ich zwędzić ( ) mówi fotoreporter Alejandro Ramirez Anderson Nissanem wyładowanym walizkami i paczkami przebyliśmy 187 km do Anse-a-Pitres. Nikt nie próbował na nas napaść. Media nagłaśniają odosobnione akty wandalizmu lub plądrowania rozbitych sklepów. To nie jest zjawisko powszechne. A poza tym, czy głodny może spokojnie patrzeć na żywność zasypaną gruzami? Do chwili obecnej wylądowało w Haiti przeszło 13 tys. amerykańskich żołnierzy. 21 stycznia Pentagon zapowiedział zwiększenie kontyngentu do 20 tys. ludzi. Kim Ives na łamach Haiti Liberte donosi, że władze amerykańskie wykupią i zburzą setki domów na przedmieściu stolicy Cite Soleil, powiększając teren dla bazy wojskowej. Przeznaczono na ten cel 5 mln dol. Pieniądze trafiły do korporacji DynCorp drogą zamówień rządowych. ( ) Tygodnik informuje, powołując się na stronę internetową Departamentu Stanu USA, że dla haitańskich uciekinierów, którzy przedrą się przez amerykański kordon sanitarny przeznaczono niemal 400 miejsc w więzieniu federalnym dla nielegalnych imigrantów w Krome Center w Miami, no i oczywiście w obozie koncentracyjnym Guantanamo. Wielu ciężko rannym Haitańczykom (wedle relacji dr Williama O'Neilla z nowojorskiej Akademii Medycznej) odmówiono wiz wjazdowych, co przekreśliło ich szanse na leczenie... Tak się właśnie sprawy mają, a im bardziej człowiek zagłębia się w lekturę, tym większe ciarki go przechodzą. Szczególnie, jeśli przyjrzy się wojnie na wyniszczenie, jaką mocarstwa imperialistyczne prowadziły i wciąż prowadzą przeciwko Haiti: Pierwszy haitański dług pojawił się tuż po wywalczeniu po ciężkich walkach z Francją niepodległości w 1804 r. Urażony klęska Paryż kazał wypłacić sobie 150 mln franków. Na dzisiejsze pieniądze to ponad 20 mld dolarów. Najbogatszy kraj regionu popadł w tarapaty. W 1915 wylądowali Amerykanie i przez blisko 20 lat okupowali wyspę, usprawiedliwiając się koniecznością windykacji długu Citibanku oraz chaosem. Zadłużenie kraju wzrosło 17-krotnie za czasów dyktatury najpierw Francois Duvaliera, a potem jego syna Jeana Claude'a ( ). Baby Doc uciekając, pozostawił rodaków z długiem wielkości 750 mln dolarów. 8

9 Na kontach rodziny Duvalierów w szwajcarskich bankach spoczywało tymczasem 900 mln dolarów. Zadłużenie pozwoliło międzynarodowym instytucjom finansowym wymusić na rządzie Haiti plany restrukturyzacyjne. Nawet umorzenie dwóch trzecich zobowiązań z astronomicznej jak na tamtejsze warunki sumy mld dolarów długu (by w ogóle był ściągalny) nie poprawiło sytuacji wyspiarzy. PKB na głowę ludności oscyluje wokół 700 dolarów rocznie, 72% populacji musi przeżyć za mniej niż 2 dolary dziennie, a ponad połowa za dolara. 3 lutego agencja DPA podała, że Sąd Najwyższy Szwajcarii odrzucił definitywnie żądania władz haitańskich, domagających się przekazania narodowi 4,6 mln dolarów znajdujących się na kontach zbiegłego dyktatora Jeana-Claude'a Duvaliera. Trybunał swą decyzję uzasadnił przedawnieniem przestępstwa (15 lat). Dokument szwajcarskiego sądu datowany jest dokładnie na 12 stycznia, żeby nie było złudzeń. Tymczasem 25 stycznia Hugo Chavez ogłosił anulowanie długu Haiti za ropę naftową i paliwa. Nie podał kwoty zadłużenia. Dodał, że kraje członkowskie ALBY (Boliwariańskiego Związku na rzecz Ludów Naszej Ameryki) przekażą bezzwłocznie 20 mln dolarów na haitańską służbę zdrowia i uruchomią fundusz szacowany na 100 mln dolarów z przeznaczeniem na odbudowę wyspy. ALBA zrzesza osiem państw: Antiguę i Barbudę, Boliwię, Dominikanę, Ekwador, Nikaraguę, Kubę, San Vincent i Grenadynę, Wenezuelę. Ta ostatnia jest motorem finansowym ALBY... Podsumowując, warto przypomnieć sobie, jak potoczył się bieg wydarzeń po zniszczeniu Nowego Orleanu przez huragan Katrina. Wtedy będziemy mieli pełny obraz tego, co może stać się z Haiti: Nareszcie udało się oczyścić Nowy Orlean z mieszkań socjalnych. Sami tego nie dokonaliśmy, Bóg to zrobił triumfował republikański kongresman z Luizjany Richard Baker. Budynków socjalnych nie odbudowano. Na zwolnionych parcelach stanęły prywatne apartamentowce. Za radą Miltona Friedmana sprywatyzowano również szkolnictwo. Ze 123 publicznych placówek oświatowych odbudowano cztery, za to szkolnictwo prywatne rozwinęło się z siedmiu placówek do 31. Nauczycielskie związki zawodowe przestały działać. Kiedy zaś tsunami zdewastowało wybrzeża Sri Lanki, zagraniczni inwestorzy połączyli siły z międzynarodowymi instytucjami finansowymi i przejęli tamtejsze atrakcyjne plaże. Z miejsca rozbudowali sieć kurortów turystycznych. Nikogo nie obchodził los setek tysięcy miejscowych rybaków. Ich domostwa nie zostały odbudowane, buldożery zrównały z ziemią zniszczone wsie, autochtonów wypędzono Czy ten sam los spotka Haiti? Czas pokaże... Spekulanci ponoszą konsekwencje Działające w Wenezueli supermarkety Exito, należące do francuskiej firmy (nomen omen) Casino, windowały ceny i stosowały inne szkodliwe społecznie praktyki. W efekcie 19 stycznia rząd wenezuelski przystąpił do ich uspołecznienia. Natomiast w przyszłym miesiącu parlament ma uregulować ustawowo możliwość nacjonalizacji firm stosujących nieuzasadnione podwyżki cen. W poniedziałek urząd nadzoru bankowego Wenezueli nakazał przejęcie przez państwo trzech prywatnych banków, zarzucając im nieprawidłowości. Banki InverUnion Banco Comercial, Banco del Sol i Mi Casa to kolejne instytucje finansowe, które znalazły się pod kontrolą państwa. Kilka tygodni temu rząd Hugo Chaveza nakazał przejęcie ośmiu innych prywatnych banków i firm brokerskich, które złamały prawo bankowe. W ludowej Wenezueli nie ma bowiem miejsca dla złodziei. Boliwijskie koleje wracają w ręce społeczeństwa W ubiegłym roku, z inicjatywy lewicowego prezydenta Evo Moralesa, władze Boliwii dokonały nacjonalizacji przemysłu ropy naftowej i gazu. Natomiast w tym roku 14 lat po wyprzedaniu pociągów i szlaków kolejowych prywaciarzom Ministerstwo Transportu planuje przejąć cały krajowy system kolejowy. Niegdyś prezydent Boliwii Gonzalo Sanchez de Lozada sprzedał dwie boliwijskie linie kolejowe za 14 milionów dolarów chilijskiemu konsorcjum zwanemu Cruz Blanca (Biały Krzyż). Chilijska firma sprzedała zachodnią linię amerykańskiemu inwestorowi, a wschodnią linię firmie Antofagasta Railway przypomina państwowa agencja informacyjna ABI. Linia wschodnia działa w pełnym wymiarze w zasadzie do dzisiaj, ale linia zachodnia jest już praktycznie cała opuszczona wyjaśniła agencja. Plan boliwijskiego rządu obejmuje przywrócenie do służby zachodniej linii oraz połączenie obu systemów. To byłaby bardzo silna inwestycja, ponieważ mówimy o przywróceniu do życia starego szlaku kolejowego oraz stworzenie nowej wschodnio-zachodniej linii służącej do transportu żelaza oświadczył Minister ds. Prac Publicznych Walter Delgadillo. Holenderska niezależna komisja: Inwazja na Irak nielegalna! Inwazja USA na Irak w marcu 2003 roku była nielegalna w świetle prawa międzynarodowego - powiedział przewodniczący niezależnej holenderskiej komisji, która przedstawiła dziś wyniki dochodzenia w sprawie powodów poparcia przez Holandię tej interwencji 9

10 - Legitymacja nie była wystarczająca - oświadczył przewodniczący komisji śledczej Willibrord Davids na konferencji prasowej w Hadze. "Rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Iraku w latach 90. nie dawały mandatu do amerykańskobrytyjskiej interwencji" - oceniła komisja w swoim raporcie. Komisja została powołana przez premiera Holandii Jana Petera Balkenendego, który w 2003 roku był również szefem rządu. - Kwestia legitymacji w świetle prawa międzynarodowego była podporządkowana przez ówczesny rząd dyrektywom określonym przez resort spraw zagranicznych napisała komisja w raporcie. W dokumencie zaznaczono jednak, że "nie ma żadnego dowodu", iż Holandia dostarczyła "wkładu wojskowego" podczas interwencji. Holandia wysłała w lipcu 2003 roku około żołnierzy na południe Iraku w ramach wielonarodowych sił dowodzonych przez USA, lecz pod mandatem ONZ. Ich misja zakończyła się na wiosnę 2005 roku. Ośmioosobowa komisja, powstała w lutym 2009 roku, miała za zadanie przeanalizowanie procesu decyzyjnego między latem 2002 a latem 2003 roku, który doprowadził do tego, że holenderski rząd poparł inwazję, pomimo braku rezolucji ONZ. Haga argumentowała wsparcie polityczne dla inwazji tym, że Bagdad pogwałcił rezolucje RB ONZ dotyczące rozbrojenia, podczas gdy Waszyngton i Londyn - rzekomym dysponowaniem przez Irak broni masowego rażenia. Komsomol.pl środków przymusu bezpośredniego, użycia broni i innego uzbrojenia m.in. w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność osoby oraz w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu, przeciwko osobie ściganej przez wojsko, niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie może zagrozić życiu, zdrowiu lub wolności osoby, przeciw usiłującemu odebrać żołnierzowi broń, wobec zamachowców, czy aby udaremnić ucieczkę. Projekt przewiduje, że broni palnej nie używa się wobec kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat (ale powyżej 13 r. ż. już jak najbardziej), starców oraz osób o widocznym kalectwie, chyba że okoliczności wskazują na konieczność użycia broni (np. podejrzenie zamachu). Żołnierze uzyskaliby ustawową podstawę do wyprzedzającego użycia broni, innego uzbrojenia oraz wszelkich dozwolonych środków dla zapewnienia samoobrony, ochrony sprzętu i miejsca stacjonowania. Przepisy podkreślają, że użycie broni może nastąpić "tylko na rozkaz dowódcy jako szczególny i ostateczny środek". "Użycie broni i innego uzbrojenia powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę i nie narażać innych osób na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia. O ile sytuacja na to pozwala oraz nie wynika to wprost z celu realizacji zadania, użycie broni i innego uzbrojenia przeciwko osobie nie powinno zmierzać do pozbawienia jej życia" - głosi projekt. Zapisano w nim, że minister obrony narodowej ustala dla każdej operacji zagranicznej z udziałem Sił Zbrojnych RP tzw. ograniczenia narodowe w Polskich Kontyngentach Wojskowych dotyczące m.in. użycia jednostek wojskowych, warunki i sposób stosowania środków przymusu bezpośredniego oraz użycia broni i innego uzbrojenia. Szef MON podkreślał w środę, że proponowane rozwiązania nie oznaczają, że żołnierze "działali dotychczas w próżni". "Każdy z nich ma książeczkę zawierającą zasady użycia broni. Zawsze tak było i tak w dalszym ciągu będzie" - dodał. Nie miało to jednak umocowania ustawowego. Projekt trafi teraz do Sejmu. Po ewentualnym uchwaleniu i podpisaniu przez prezydenta nowe przepisy powinny obowiązywać po 14 dniach od daty ogłoszenia w Dzienniku Ustaw. Komsomol.pl Aby łatwiej mordować... Rząd przyjął we wtorek projekt nowelizacji, dzięki któremu zasady użycia broni przez polskie siły zbrojne na terenach przez nie okupowanych będą wpisane do ustaw. "To jest uzupełnienie istotnej luki prawnej" - ocenił Klich. - Jedną z istotnych zmian jest uprawnienie do wyprzedzającego użycia broni w sytuacji, kiedy grozi zamach na żołnierza lub jakąś osobę oraz dla zabezpieczenia jednostki i mienia - podkreślał w środę na konferencji prasowej w Warszawie szef MON. Do tej pory podstawą prawną regulującą zasady i warunki użycia siły przez polskich żołnierzy poza granicami państwa były ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz akty prawne wydane przez komórki organizacji międzynarodowych, którym polskie jednostki były podporządkowane w czasie operacji wojskowych (np. NATO). W ocenie ministra, regulacja - jeśli zostanie zaaprobowana przez parlament - zwiększy poczucie bezpieczeństwa żołnierzy na misjach. "Żołnierze będą mieli świadomość, że stoi za nimi prawo, a nie prokurator czy żandarm" - uważa szef MON. W myśl nowelizacji żołnierze na "zagranicznych misjach" mieliby ustawową podstawę do stosowania Nowy Wehrmacht szczerzy kły Szef Urzędu Kanclerskiego Ronald Pofalla potwierdził doniesienia prasowe, jakoby rząd RFN chciał przekonać opozycję do wsparcia intensyfikacji działań okupacyjnych w Afganistanie. Perspektywie tej przyklaskuje szef Związku Bundes- 10

11 wehry pułkownik Ulrich Kirsch: Dla żołnierzy w Afganistanie jest ważne, by mieli za sobą nie tylko większość rządową, ale większość całego parlamentu. Duże partie polityczne powinny wypracować konsensus w tej sprawie. Zdaniem Pofalli, przed planowaną na 28 stycznia londyńską międzynarodową konferencją w sprawie przyszłości Afganistanu, rząd federalny pracuje nad szczegółową koncepcją, dotyczącą dalszej stabilizacji kraju nad Hindukuszem, czyli bądźmy szczerzy okupacji Afganistanu wraz z pozostałą NATO-wską bandą. Pofalla zaznaczył, że dobrym zwyczajem parlamentarnym jest oparcie misji Bundeswehry za granicą na możliwie najszerszym politycznym porozumieniu. Kirsch ocenił we wtorek, że znaczenie ma nie tyle liczebność sił (ale dotychczasowe 4,5 tysiąca to jego zdaniem za mało), co ich rodzaj. W Afganistanie potrzebna jest przede wszystkim piechota - powiedział. Zdaniem żołdaka, warto, aby niemieckie władze zmieniły kwalifikację prawną afgańskiej awantury z dotychczasowej misji stabilizacyjnej na jakąś bardziej użyteczną... Ze słowem wojna wciąż mamy w Niemczech problemy - i dobrze, bo w związku z historią musimy krytycznie obchodzić się z tym pojęciem - przyznał Kirsch, jak przystało na hipokrytę. Możliwe jest jednak zdefiniowanie zaangażowania w Afganistanie jako niemiędzynarodowy konflikt zbrojny, co zdaniem wojskowego wpłynie na zmianę sytuacji prawnej walczących tam żołnierzy. Pojęcie to będzie lepiej opisywać sytuację pod Hindukuszem, gdzie żołnierze regularnych niemieckich sił zbrojnych walczą przeciwko afgańskiemu ruchowi oporu. Pozwoli też na niszczenie celów militarnych i sił przeciwnika już całkowicie wedle uznania okupantów. Obecnie niemieccy żołnierze, formalnie biorący udział w misji stabilizacyjnej, nie mogą atakować Afgańczyków, jeżeli sami nie zostali przez nich zaatakowani. Konsekwencją aktualnej sytuacji prawnej jest m.in. postępowanie prokuratorskie przeciwko niemieckiemu pułkownikowi Georgowi Kleinowi, który naruszył mandat niemieckich sił, rozkazując 4 września samolotom NATO zbombardowanie dwóch uprowadzonych cystern z benzyną w okolicach Kunduzu. Radosna twórczość pogrobowców Wehrmachtu zakończyła się rzezią, w której zginęło ponad 140 Afgańczyków, w większości cywilów. radzieckie pokrzyżowały im szyki, zatapiając brunatne okręty. Uhonorowanie pamięci wątpliwych moralnie topielców wywołało zrozumiały niesmak u dwóch lokalnych polityków, którzy jak widać nie podzielają antykomunistycznej paranoi swego macierzystego ugrupowania, każącej we wrogach ZSRR widzieć przyjaciół. Toteż skierowali do Prowincjała Zgromadzenia Redemptorystów w Warszawie żądanie zdjęcia tablicy. Honorowanie w ten sposób niemieckich ofiar wojny świadczy o braku wrażliwości oraz zacieraniu różnic między ofiarą i katem. - stwierdził jeden z pomorskich posłów. Na samym tylko Gustloffie - co podkreślili autorzy listu - znajdowało się m.in. ponad 900 oficerów i marynarzy, którzy mieli stać się załogą niemieckich okrętów podwodnych U-Boot oraz wielu innych żołnierzy i funkcjonariuszy III Rzeszy. Nie bez znaczenia jest również, że większość cywilnych ofiar stanowiły osoby, które zajęły wcześniej mieszkania wypędzonych Gdynian i przejęły ich dobytek oraz tak zwani volksdojcze (Polacy, którzy zdradzili swój naród). Wydawać by się mogło, że w obliczu takich argumentów nikt rozsądny nie będzie upierał się przy nazistowskiej wersji o niewinnych ofiarach. Rzeczywistość potrafi jednak zaskakiwać. Oto Rzecznik Praw Obywatelskich Pan Janusz Kochanowski wydał oświadczenie: Chciałbym stanowczo nie zgodzić się z zaprezentowanym przez Panów Posłów podejściem. Pamięć o ofirach należy do kanonów naszej cywilizacji. Tym bardziej, że mieliśmy do czynienia ze śmiercią tysięcy cywilów, w tym kobiet, starców i dzieci. Rozumiem, że troska o prawdę historyczną oraz ból poniesionych przez Polaków strat nakazuje ostrożność. Ale nie powinna ona w żadnym wypadku hamować procesu pojednania, który pomyślnie, choć nie bez przeszkód, rozwija się pomiędzy Polakami i Niemcami. Jego kierunek wyznaczyli m.in. polscy biskupi zwracając się przed laty do Niemców ze słynnym apelem <<przebaczamy i prosimy o przebaczenie>>. Niech mi wolno będzie podziękować Ojcom Redemptorystom za piękną inicjatywę, tak godnie wpisującą się w dzieło zbliżenia, współpracy i wzajemnego poszanowania narodów europejskich. Co należy sądzić o stronie wojującej, która do ostatnich chwil wywołanej przez siebie wojny dawała pierwszeństwo transportom zmierzającym do obozów zagłady, uważając je za ważniejsze nawet od transportów żołnierzy, uzbrojenia i zaopatrzenia?! Co należy sądzić o stronie wojującej, która uznawszy się za nadludzi i rasę panów, za cel postawiła sobie podbój świata, wymordowanie setek milionów ludzi i uczynienie z pozostałych niewolników?! Należy o niej sądzić to, że z własnej woli wyrzekła się człowieczeństwa, ze wszystkimi tego konsekwencjami... Cóż więc należy sądzić o kimś, kto roni łzę nad skrzywdzonymi przedstawicielami tej właśnie strony?! Rzecznik Czyich Praw? Nieoczekiwanie PiS-owski Rzecznik Praw Obywatelskich starł się z PiS-owskimi politykami. Poszło o odsłoniętą niedawno w gdyńskim kościele redemptorystów tablicę upamiętniającą m.in. hitlerowskich okupantów, którzy uciekali przed karą za swe zbrodnie statkami Wilhelm Gustloff, Goya i Steuben. Na szczęście wojska 11

12 Zapomniana lekcja... Głaskania ludobójców ciąg dalszy Niemiecki magazyn Sueddeutsche Zeitung z niepokojem przygląda się sytuacji politycznej we Włoszech, gdzie faszyzm spotyka się z nobilitacją ze strony czołowych polityków, podkreślających wiele <<pozytywnych>> aspektów dyktatury Mussoliniego. W Drugiej Republice Włoskiej począwszy od 1994 r. stało się rzeczą nagminną nadawanie ulicom nazwisk <<bohaterów>> faszystowskich, stylizowanie na <<dobrych faszystów>> bohaterów filmów telewizyjnych, czy też zgłaszanie inicjatyw ustawodawczych, domagających się postawienia znaku równości między kolaborantami marionetkowej brunatnej Republiki Salo, a członkami antyfaszystowskiego ruchu oporu. To, że faszyści na Półwyspie Apenińskim żyją jak pączki w maśle i mają coraz większy wpływ na ustawodawstwo (przykład: rasistowskie ustawy wymierzone przeciwko imigrantom), można również <<zawdzięczać>> obecnemu premierowi Silvio Berlusconiemu hołubionemu przez kapitalistów magnatowi medialnemu, przeciwko któremu toczy się wiele spraw karnych. Berlusconi jest zdania, że stoi ponad prawem. Kieruje nawet pogróżki i zniewagi pod adresem sędziów i prokuratorów przyglądających się jego machinacjom. Główny atak kieruje jednak przeciwko komunistom. Tak to się zwykle zaczyna: najpierw zrównywanie ze sobą komunizmu i faszyzmu, a następnie twierdzenie, że komunizm był o wiele bardziej zbrodniczy... Główne miejsce w rewizjonistycznym obrazie historii Berlusconiego zajmuje przekonanie, że to nie narodowy socjalizm, lecz komunizm był <<najbardziej nieludzkim systemem w historii>>. Niezbyt biegły w historii polityk od dziesięcioleci prezentuje mocno uproszczoną wersję totalitaryzmu i uważa za swój moralny obowiązek podtrzymywanie pamięci o brutalnych zbrodniach popełnionych przez reżim komunistyczny. Wprawdzie podczas obchodów Dnia Pamięci o Ofiarach Holokaustu, 27 stycznia 2006 roku Berlusconi określił masowy mord europejskich Żydów jako <<szaleństwo>>, ale na marginesie dodał, że obok faszyzmu istniał także totalitaryzm komunistyczny, który ma na sumieniu znacznie większą liczbę ofiar. W ten sposób polityk tworzy wrażenie, że <<ludobójstwo na tle rasowym>> reżimu nazistowskiego nie miało tak dramatycznego wydźwięku, co <<zbrodnie na tle klasowym>> w wykonaniu komunistów. - zauważa gazeta. W wielu krajach europejskich (jak Włochy, Litwa, Polska, Czechy, Ukraina, Węgry...) siły reakcji starają się przy użyciu gigantycznej machiny propagandowej i różnych wersji instytutów paranoi nacjonalistycznej szerzyć antykomunistyczną propagandę i niejako przy okazji wybielać tych, którzy byli zaciekłymi wrogami komunizmu. Jeszcze troszeczkę, a doczekamy czasów, gdy media zaczną powtarzać, że hitlerowskie Niemcy broniły świata przed zalewem bolszewizmu. A będą to z pewnością bardzo mroczne czasy... Wiktor Juszczenko wielka nadzieja reakcyjnych mediów poległ haniebnie w wyborach prezydenckich na Ukrainie, uzyskując niecałe 5,5 % poparcia. Niedawno wydał zaś dekret nadający pośmiertnie tytuł bohatera Ukrainy hitlerowskiemu kolaborantowi i architektowi ludobójstwa m.in. ludności polskiej na Wołyniu (od wiosny 1943) Stepanowi Banderze. Ale na tym pomarańczowy watażka nie poprzestał stycznia, podczas obchodów rocznicy klęski reakcyjnych oddziałów ukraińskich w starciu z Armią Czerwoną w roku 1918, kończący swe urzędowanie politykier wydał dekret uznający ludobójcze bandy OUN i UPA za... uczestników walk narodowo-wyzwoleńczych. Juszczenko polecił rządowi i parlamentowi ukraińskiemu opracowanie projektu ustawy, która potwierdzi, iż członkowie owych formacji prowadzili walkę o niepodległość państwa. Nic dziwnego, że polskie media upatrujące w Juszczence męża opatrznościowego spuściły z tonu i nabrały wody w usta. W zakłopotanie wprawił je widocznie fakt, że ich pupil brunatnieje w oczach. Tak to jest, gdy niefortunnie wybierze się obiekt adoracji... Przedbiegi do wyborów prezydenckich oraz hazard polityczny elit rządzących Polską Polska scena polityczna jest obecnie zabetonowana. Od kilku lat dominują dwie zwaśnione partie prawicowe, wywodzące się z etosu Solidarności, to jest Prawo i Sprawiedliwość oraz Platforma Obywatelska. Nawet, kiedy u władzy była tzw. lewica w rodzaju SLD, standardy i normy polityczne wyznaczała postsolidarność, która swoje roszczenia do rządu dusz wywodziła z zasług przeszłości, mitologizowanych oraz naciąganych, dziś już zupełnie zwietrzałych oraz bezpłodnych intelektualnie. Przypisywała sobie czyny wiekopomne w obaleniu komunizmu w skali globalnej, dystansujące daleko mocarzy w osobach Reagana i Gorbaczowa. Partie postsolidarnościowe, niezależnie od odcienia, już 20 lat odcinają polityczne kupony od tych w dużej mierze urojonych zasług, nie tylko zresztą kupony polityczne np. Janowi Marii Rokicie ostatnio z tego tytułu sąd w Krakowie przysądził 25 tysięcy złotych w gotówce! Aby ten proceder jakoś uzasadnić, niepomiernie dużo wysiłku wkładają w coraz bardziej anachroniczną politykę historyczną oraz gonitwy rozrachunkowe. Ostatnio katowicki oddział IPN opracował podręcznik historii dla szkół, w którym za materiał historyczny posłużyły materiały służby bezpieczeństwa, dotyczące 12

13 rozpracowania oraz gnębienia założyciela wolnych związków zawodowych, a także bojownika w obronie postawionych na części żydowskiego obozu, przez siebie krzyży w obozie zagłady Auschwitz Kazimierza Świtonia. Kto dziś słyszy o jego jakiejkolwiek działalności.? Formacja postsolidarnościowa żyje przeświadczeniem, iż historia przyznała jej bezwzględną rację, niczego więc w swoim myśleniu historycznym nie musi zmieniać. Oszukiwanie się łatwymi receptami na rzeczywistość, jak to czynią bracia Kaczyńscy oraz Tusk ze swoją kamarylą rządzącą, jest jak najściślej związane z samooszukańczą wizją niedawnej historii. Solidarnościowa mentalność nie przyjmuje do wiadomości, iż dzieje powojennej państwowości polskiej potoczyłyby się katastrofalnie, gdyby od dnia zakończenia wojny kierowała nimi myśl polityczna obozu londyńskiego, neguje wszelkie pozytywny wkład w opcji przeciwstawnej w losy państwa polskiego, chociaż z jej historycznych uzysków obficie korzysta i tak hoduje w sobie prostactwo polityczne, niezdolne do konstruowania głębiej przemyślanych strate-gii na przyszłość. Cudowne zrządzenia dziejowe, które przeniosły ją miękko przez historię, nakładają optykę cudu historycznego, także na myślenie o dniu jutrzejszym. Dzisiejszej Polsce dolega prymitywizm tzw. klasy politycznej posługującej się skrajnie uproszczoną świadomością historyczną. W zachowaniach tak PiS-u, jak i PO zdumiewa - jako niespotykane nigdzie indziej właściwości elity kierowniczej - skłonność do fanfaronady politycznej, niepoważna krzykliwość, niepoprawne hodowanie złudzeń jakoś to będzie, nieuczenie się na doświadczeniach, zaślepione samozadowolenie to źródła załganej samowiedzy historycznej. W wyniku takowego widzenia świata w Polsce przez elity rządzące społeczeństwo jest częstowane różnego rodzaju aferami hazardowymi czy innymi, dekomunizacją, dezubekizacją itp. Ostatnio minister obrony narodowej Bohdan Klich, podczas wizyty w gdyńskim Gimnazjum nr 24, powiedział o misji polskiej w Afganistanie: Wiem, iż nie jest nasza wojna, ale czasami trzeba podejmować takie decyzje, które są inwestycją w bezpieczeństwo na przyszłość. Nie mam żadnych negatywnych emocji z tamtą częścią świata, ale chcę, żeby inne państwa NATO pomogły Polsce, jeśli będziemy w trudnej sytuacji. Pomimo, iż trudno ustalić, jakie zagrożenie dla Polski stanowi Afganistan, to władze spełniają żądania pokojowego noblisty, prezydenta USA Baracka Obamy, prowadzącego wojnę w Afganistanie w imię hegemonistycznych amerykańskich interesów panowania nad światem. Rząd polski posłusznie spełnia te polecenia, wydając, mimo trudnej sytuacji ekonomicznej, olbrzymie kwoty. W tym samym czasie w Polsce ponad 21 procent dzieci żyje poniżej granicy ubóstwa alarmuje raport OECD. Dokument w tej sprawie przedstawił posłom z komisji rodziny dr Simon Chaple z OECD. Polska wypada najgorzej pod względem sytuacji materialnej oraz mieszkaniowej. Przeciętny dochód naszej rodziny należy do najniższych. W ciągu całego dzieciństwa na jedno dziecko wydaje się w Polsce średnio 120 tyś. zł. (43,7 tyś dol.), podczas gdy pierwsza w tym rankingu Norwegia pięć razy tyle (204,2 tyś. dol.). Społeczeństwo polskie żyje w ciasnocie. OECD stwierdza przeludnienie, gdy w mieszkaniu jest więcej osób niż jest pokojów. Kraj nasz zajął ostatnie miejsce, ponad dwukrotnie przekraczając średni wskaźnik zagęszczenia w domu. Widać z tego, iż biednych rodzin przybywa. Dzieci przychodzą do szkoły bez drugiego śniadania, tenisówek, ciepłych kurtek itp. Trudno wytłumaczyć, dlaczego w tak ciężkiej sytuacji społecznej liderzy PiS-u i PO cieszą się dużym poparciem w społeczeństwie, co wynika z badań rankingowych. Fakt ten można tłumaczyć rozbiciem środowisk lewicowych i ich znikomym oddziaływaniem na rzeczywistość w Polsce. Lewica została zepchnięta do defensywy, lewica parlamentarna korzy się przed solidarnościowym mitem, usiłując się bronić przed prześladowaniami i szykanami oraz urządzić się. Ten układ w całości stał się anachroniczny, zwrócony ku przeszłości, w znacznej mierze zajmuje się sam sobą, inne sprawy podejmuje z konieczności, opieszale, często ujawnia niekompetencję oraz chętnie ucieka się do gry pozorów. J.Ł. Polemika z artykułem Ocena aktualnej sytuacji społeczno-politycznej w Polsce zamieszczonym w listopadowo-grudniowym 'Brzasku' Internet to okno na świat. Parę lat temu stał się dla mnie również oknem na ''Brzask'', czyli pismo KPP. Mogłem i mogę nadal czytać tam o sprawach, które w POPiSowskich mediach są przemilczane lub zgrabnie interpretowane w taki sposób, żeby nic, a nic z nich nie zrozumieć. Szczerze polecam je wszystkim, którzy chcą się wreszcie czegoś dowiedzieć, a nie tylko lewym uchem wpuścić papkę aby następnie wypuścić ją prawym i mieć wszystko z głowy. To jest to, co wyróżnia ''Brzask'' na tle wszystkich innych pism i pisemek - ''Brzask'' tłumaczy i informuje, a nie łże i ogłupia. Chyba nie skłamię jeśli powiem, że kiedy przeczytałem wyżej wymieniony artykuł to było to takie uczucie jak gdybym nagle dostrzegł włos w jedzeniu. Tak, to porównanie pasuje jak ulał. Właściwie nie cały artykuł powoduje u mnie odruch 13

14 wymiotny a tylko jego część. Ale jak to mówią - łyżka dziegciu może zepsuć beczkę miodu. Tak jest i tutaj. Na początku artykuł jest niegroźny. Właściwie gdyby ktoś odciął resztę tekstu w odpowiednim miejscu to nie miałbym się do czego przychrzanić. Ale niestety redaktorzy ''Brzasku'' są tolerancyjni. Z jednej strony im się to chwali, ale z drugiej wychodzą z tego takie kwiatki jak ten. Właściwie jakieś 90 % tekstu jest do strawienia. Szkoda, że pozostałe 10% jest poniżej krytyki. Szczerze mówiąc nawet w stanie upojenia alkoholowego nie doszedłbym do takich wniosków jak autor/autorzy. Ba! Jeśli coś przeszłoby mi przez głowę to na pewno nie to, żeby nazywać SLD lewicą, co popełnia autor. Ale to niejedyny grzech popełniono w tym artykule. Na samym końcu czytamy: ''I dlatego atrakcyjna i inteligentna oferta z lewej strony jeszcze bardziej osłabiłaby notowania PO. Obiektywne warunki w Polsce sprzyjają temu. Są szanse, by na grudniowej konwencji SLD taka oferta powstała.'' Skomentuje ten występek ciszą w zażenowaniu. Ale to nie jest wszystko czym emanuje artykuł. ''Porozrzucane obecnie po scenie politycznej lewicowe grupy nie mogą szukać dziś innego rozwiązania, niż współpraca z SLDowską lewicą.'' To brzmi jak wywiad dla TVN albo SLD TV. I to wywiad kogoś w rodzaju niegroźnego lewaka a la socjaldemokraty a nie członka KPP. Niniejszym pozwolę sobie zwrócić się w polemice bezpośrednio do autora Towarzyszu! (chociaż jak piszecie lewica powinna mówić ''nowym językiem'') Macie cholerną rację, że małe lewicowe grupki nie mogą szukać innego rozwiązania niż współpraca z eseldowską maciorą! Lewicowe grupki MUSZĄ szukać innego rozwiązania! Na zakończenie pragnę dodać, że ''Brzask'' mimo takich wybryków jak ten opisany powyżej nadal pozostaje bliski mojemu komuszemu sercu. Apeluję do wszystkich towarzyszy i towarzyszek o to, aby byli odporni na próby takiego 'rozwiązywania' problemów polskiej lewicy jak ten przedstawiony w artykule, z którym miałem zaszczyt polemizować. Jakub Szymaniak rekrutowali się spośród chłopów oswobodzonych od poddaństwa feudalnego, zrujnowanych majstrów oraz z czeladników, którzy nie mogli zostać majstrami. W XV i XVI wieku rozpoczął się szybki rozwój przemysłu włókienniczego, co spowodowało zwiększenie zapotrzebowania na wełnę. Panowie feudalni rozpoczęli na wielką skalę hodowlę owiec, która przynosiła im znacznie większy dochód niż otrzymana od chłopów renta feudalna. Panowie feudalni usuwali więc chłopów z uprawia-nych przez nich ziem, które zamieniali na pastwiska owiec. Rugowani chłopi, pozbawieni mieszkania i całego mienia, stawali się żebrakami i włóczęgami. Było to wówczas masowe zjawisko w Europie, a w najbardziej klasycznych formach uwidoczniło się w Anglii. Podczas reformacji, gdy ogromne posiadłości kościelne stawały się własnością zauszników królewskich, feudałowie i tworząca się burżuazja angielska otrzymywali za bezcen ziemie i ogradzając je przeznaczali na pastwiska. Chłopów, zamieszkałych i uprawiających te ziemie z dziada pradziada, rugowano. Proces ten nazwano ogradzaniem, a Tomasz Morus, kanclerz Anglii i utopijny socjalista pisał o tym, że owce pożerają ludzi. W ten sposób w rękach byłych feudałów i nowej burżuazji gromadziła się ziemia na prawach własności prywatnej, a nie jak dawniej feudalnej. A więc proces tworzenia się wolnej siły roboczej był w głównej mierze procesem wywłaszczenia (ekspropriacji) chłopstwa, pozbawienia go ziemi i wszelkiego dobytku. Drobni wytwórcy towarowi byli pozbawieni środków produkcji, czyli stawali się proletariuszami i zmuszani byli do sprzedawania swej siły roboczej. Rugowanie chłopów z ziemi i przeobrażanie ich w nędzarzy i włóczęgów było sprzyjającą okolicznością, umożliwiającą wykorzystanie w manufakturach taniej siły roboczej. Ale warunki pracy w manufakturach były tak ciężkie, że rugowani chłopi bynajmniej do rękodzielni się nie garnęli. Aby zmusić ich do tej pracy trzeba było wydawać okrutne ustawy przeciw włóczęgom, które przewidywały karanie piętnowaniem, sprzedażą do niewoli, odcięciem ucha, a w wypadku trzykrotnej recydywy karą śmierci. Takie ustawy uchwalono w Anglii, Francji, Holandii. W Anglii, od 1509 do 1547 r. karze śmierci za włóczęgostwo i kradzież uległo 72 tys. osób. Oprócz ustaw przeciw włóczęgom, wydawano ustawy o przedłużaniu dnia roboczego i obniżaniu płac. Już w 1349 r. wydano w Anglii ustawę, która ustalała 15-godzinny dzień roboczy. W 1362 r. przedłużono dzień roboczy przez skrócenie przerw w pracy. Ustawy z 1349 i 1360 r. ustalały maksimum płac, powyżej którego przedsiębiorcom nie wolno było płacić, a robotnikom pobierać. Za pobieranie wyższych płac były większe kary niż za płacenie. Podobne ustawy były wydawane i w innych krajach. We wszystkich krajach ukazały się ustawy przeciw zmowom robotników tzn. przeciw związkom robotniczym Pierwotne nagromadzenie kapitału 1. Warunki wytwórczości kapitalistycznej Rękodzielnictwo powstało już w XIV wieku, ale zasadniczą formą produkcji kapitalistycznej stało się dopiero w połowie XVI wieku i przeważało do końca XVIII wieku. Kapitalistyczna forma wytwarzania stała się możliwa, gdy zaistniały niezbędne ku temu warunki, a mianowicie: 1. dostateczna ilość robotników, wolnych od zależności feudalnej i nie posiadających środków wytwarzania; 2. dostatecznie wielkie kapitały, niezbędne do organizacji wielkich przedsiębiorstw; 3. szeroki rynek zbytu dla produkcji masowej. 2. Powstawanie wolnej najemnej siły roboczej Wolni robotnicy najemni pracujący w rękodzielniach 14

15 powstającym dla obrony ich interesów. Uzasadniano te ustawy koniecznością walki z feudalnymi przepisami cechowymi. Robotnicy tworzący związki wznawiali jakoby ograniczenia cechowe, a przedsiębiorcy byli za wolnością pracy. Podczas rewolucji francuskiej 1791 r. wydano usta-wę przeciwko związkom robotniczym, jako sprzecznym z wolnością i Deklaracją Praw Człowieka i Obywatela. W ten sposób powstawali robotnicy najemni i tworzyła się kapitalistyczna dyscyplina pracy. Kiedy pierwsze wielkie kapitały zostały nagromadzone, dalsze ich powiększanie odbywało się już drogą przeznaczenia na ten cel części wartości wytwarzanych przez robotników w procesie produkcji, co będzie później szczegółowo omawiane. 4. Powstawanie szerokiego rynku zbytu Rugowanie chłopów z ziemi niezależnie od tego, że stwarzało robotników najemnych i oddawało środki produkcji w ręce kapitalistów, przyczyniało się równocześnie do rozszerzenia rynku wewnętrznego. Chłop uprawiający ziemię wytwarzał sam niezbędne dlań artykuły spożywcze. Sam z rodziną wytwarzał również niezbędne mu wyroby rzemiosła. Była to gospodarka naturalna. Z chwilą usunięcia chłopa z ziemi, musiał on kupować na rynku potrzebne mu towary. W ten sposób rozszerzał się rynek wewnętrzny, konieczny dla rozwijającej się produkcji rękodzielniczej. 5. Istota pierwotnego nagromadzenia kapitału Tak więc powstawały warunki rozwoju kapitalistycznego sposobu produkcji opartego na kierowniczej roli kapitalistów, którzy stali się właścicielami środków produkcji oraz na sile wytwórczej robotników najemnych, pozbawionych środków produkcji i zmuszonych dlatego podporządkować się kapitalistom. Pierwotne nagromadzenie kapitału było procesem wywłaszczenia (ekspropriacji) wytwórców ze środków produkcji i przekształcenia tych wytwórców w robotników najemnych. Wywłaszczone siłą środki produkcji przechodziły w ręce wielkich przedsiębiorców i stawały się kapitałem. Proces ten odbywał się przeważnie drogą przymusu, w którym główną rolę odegrało państwo. W rezultacie powstawała nowa warstwa społeczna, klasa kapitalistów, burżuazja (bourgois po francusku mieszczanin), klasa postępowa, która stała się grabarzem przestarzałych, zacofanych stosunków feudalnych, grabarzem ustroju feudalnego. Powstał równocześnie proletariat, czyli klasa robotników najemnych, nie posiadających środków produkcji i zmuszonych wobec tego sprzedawać swą siłę roboczą. Na podstawie: Ludwik Selen, Ekonomia Polityczna. Szkic wykładu, Łódź Powstawanie wielkich kapitałów Wielkie kapitały, niezbędne do prowadzenia wielkich przedsiębiorstw wytwórczych, powstawały również drogą stosowania przemocy. Czynnikami tworzenia się wielkich kapitałów były 1) system kolonialny, 2) wojny handlowe, 3) pożyczki państwowe, 4) współczesny system podatkowy, 5) system protekcjonizmu państwowego. System kolonialny sprowadzał się do grabieży i wyniszczenia ludów kolonialnych Ameryki, Indii, Afryki. W Ameryce zginęło około 15 mln tuziemców. Na Haiti było w końcu XV wieku około milion mieszkańców, a w 1514 r tysięcy. Handel z koloniami przynosił normalnie około 400% zysku, a niekiedy dochodził do 2000%. Kolosalne zyski przynosił handel niewolnikami Murzynami. W okresie od 1680 r. do 1775 r. Anglicy wywieźli do Ameryki około 3 milionów niewolników Murzynów schwytanych w Afryce. System kolonialny był jednym ze źródeł pierwotnego nagromadzenia kapitału. Drugim źródłem nagromadzenia kapitałów były wojny handlowe prowadzone o prawo handlu z koloniami. W wyniku tych wojen Anglia wysunęła się na pierwsze miejsce. Wojny te przyczyniły się do wzbogacenia całych grup kapitalistów. Trzecim źródłem nagromadzenia były pożyczki zaciągane przez państwo u bankierów. Pożyczki te przynosiły wielkie dochody bankierom, przez wysokie ich oprocentowanie. Spłacanie długów przez państwo odbywało się drogą powiększania podatków. Pobór podatków był wydzierżawiany osobom prywatnym, które na tym procederze bogaciły się. Podatki więc, które obciążały w głównej mierze drobnych wytwórców i robotników, szły częściowo na powiększenie kapitałów. Podatki stanowiły czwarte źródło nagromadzenia kapitałów. Wreszcie poparcie ze strony państwa, które świadomie popierało wielkimi subsydiami tworzenie manufaktur, handel zagraniczny, handel niewolnikami itd. przyczyniało się w ogromnej mierze do powstania ogromnych kapitałów. Był to tzw. system protekcjonizmu państwowego, który stanowił piąte źródło nagromadzenia kapitałów. Proces ten nazywał się pierwotnym nagromadzeniem kapitału albo pierwotną akumulacją kapitału, przy czym państwo odegrało w tym olbrzymią rolę. Z życia Partii 65 rocznica wyzwolenia Dąbrowy Górniczej 27 stycznia, w 65 rocznicę wyzwolenia Dąbrowy górniczej, zgodnie z programem obchodów, delegacje organizacji społeczno-politycznych i mieszkańcy dzielnic spotykali się przed pomnikami poległych żołnierzy Armii 15

16 Czerwonej, aby oddać należny hołd Tym, którzy bohaterską walką i ofiarą swojego życia dali nam poznać radość wolności. Przed każdym pomnikiem w krótkich wystąpieniach przypominano o okrutnej okupacji hitlerowskiej, o dokonywanych mordach na narodzie polskim,podkreślano, że nie da się policzyć przelanej krwi, morza łez i doznanych cierpień. Zapalone znicze i złożone kwiaty były dowodem pamięci o żołnierzach, którzy ofiara swojego życia, uratowali tysiące polaków od męczeńskiej śmierci, ocalili ginący majątek narodowy. Tow. Indelak na zakończenie każdego spotkania przed pomnikami w imieniu komitetu organizacyjnego dziękował za obecność, za kwiaty, znicze i w krótkich wystąpieniach podkreślał, że zawsze w takich chwilach będziemy rozdrapywać rany przeszłości aby nigdy nie zabliźniły się błoną fałszu i podłości do czego dzisiaj dąży prawica. Musimy zdecydowanie przeciwstawić się fałszowaniu historii, przeinaczaniu faktów i nieuznawania realiów tamtych czasów. W godzinach popołudniowych w Pałacu Kultury Zagłębia odbyła się wieczornica w której uczestniczył Prezydent Miasta Zbigniew Podraza, dyrektor PKZ Grzegorz Perz i przedstawiciele organizacji społeczno-politycznych. Zmarł Kazimierz Mijal 28 stycznia, w wieku 100 lat, zmarł działacz komunistyczny Kazimierz Mijal. Jego pogrzeb odbył się 3 lutego na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym na warszawskiej Woli. Mijal urodził się 15 września 1910 r. w Wilkowie k. Grójca. W 1941 rozpoczął działalność w tajnej organizacji "Proletariusz", a w 1942 został członkiem Polskiej Partii Robotniczej. W latach 40-tych i 50-tych piastował wysokie stanowiska samorządowe i partyjne (był m. in. prezydentem Łodzi, szefem kancelarii prezydenta Bolesława Bieruta oraz członkiem Komitetu Centralnego PZPR). Po dojściu do władzy Władysława Gomułki został on odsunięty od wszelkich istotnych funkcji. W 1965 roku założył nielegalną Komunistyczną Partię Polski, o poglądach maoistowskich. W 1966 wyjechał z Polski i prowadził działalność na emigracji, najpierw w Albanii, a później w Chinach. W 1983 powrócił potajemnie do kraju i reaktywował partię, która prowadziła działalność do 1996 roku. Publikowane artykuły wyrażają opinie autorów i nie zawsze są zgodne z poglądami redakcji. Redakcja zastrzega sobie prawo redagowania nadesłanych tekstów i nadawania im tytułów. Przed pomnikiem w DG Strzemieszyce Uczestnicy spotkania po okolicznościowym wystąpieniu dzielili się wspomnieniami z okresu okupacji i PRL. Pan Prezydent zabierając glos w dyskusji podkreślał co zostało zrobione a co jeszcze jest do zrobienia dla miasta i mieszkańców, a w szczególności dbałośc o edukację, wybór kierunków kształcenia odpowiadających potrzebom lokalnego tynku pracy, dążyć do rozwoju naszej własnej przedsiębiorczości aby w sposób znaczący spadało bezrobocie. Redakcja: Beata Karoń, Krzysztof Szwej Redaktor naczelny - Krzysztof Szwej Adres dla korespondencji: brzask@o2.pl Komunistyczna Partia Polski Skr. Poczt Dąbrowa Górnicza Uczestnicy spotkania w oparciu o dyskusję podjęli decyzję o złożeniu wniosku do przewodniczącej Rady Miejskiej, w którym należy podkreślić, że kierując się głęboką troską o niedopuszczenie do zatarcia historycznego faktu zapisanego w życiu naszego miasta, wnioskujemy aby Rada Miejska podjęła stosowne decyzje w celu nadania jednej z ulic miasta imienia 27 Stycznia. M. I. Opłatę za Brzask należy wpłacać poprzez konto bankowe partii z dopiskiem Za Brzask NUMER KONTA KPP PKO BP S.A. Oddz. I Dąbrowa Górnicza