PRZEMIENIONY NA JEGO OBRAZ

Transkrypt

1 PRZEMIENIONY NA JEGO OBRAZ WATCHMAN NEE My tedy wszyscy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę (2Kor 3,18). Treść: Rozdział 1 Abraham: Boży wybór Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Izaak: darowany syn Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Jakub: prawdziwa przemiana Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Trzech ważnych mężów Początek odkupienia Powołanie i odpowiedź Życie w poświęceniu Człowiek w Kanaanie Dziedzic i próba czasu Przymierze łaski Dary czy dawca Bogactwo dziecka Bożego Pozycja dziedzica Nowe życie wewnątrz nas Drogocenne kamienie Jego własne lekarstwo Rana zadana przez Boga Boże oblicze Błogi owoc

2 Tytuł oryginału: Changed into His Likeness Watchman Nee Tłumaczenie z języka angielskiego: N.N. Tylko do użytku wewnętrznego bez prawa do kopiowania lub publikowania Warszawa, 2003 r. 2

3 Rozdział 1 TRZECH WAŻNYCH MĘŻÓW W Starym Testamencie widzimy, jak Bóg zaczyna działać, aby powołać naród całkowicie wyzwolony z niewoli i oddzielony dla Niego Samego zupełnie w nowy sposób. Aby tego dokonać, ukazuje się najpierw Mojżeszowi w płomieniu gorejącego krzaka, i jest godne uwagi, że mówi On wtedy o Sobie, używając potrójnego określenia. Jam jest Bóg ojca twego, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka, i Bóg Jakuba (2Mjż 3,6). A gdy w chwilę później Bóg posyła Mojżesza do Izraelitów, aby oznajmić im Swój zamiar, w Jego słowach pojawia się niby rodzaj refrenu to samo potrójne określenie. Tak powiesz synom izraelskim: Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i tak mnie nazywać będą po wszystkie pokolenia. Idź i zgromadź starszych Izraela, i powiedz im: Pan, Bóg ojców waszych objawił mi się, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba (w ). Z pewnością będziemy mieli rację, stawiając sobie pytanie: skąd ten potrójny refren? Tym bardziej, że Sam Pan Jezus używa tego samego określenia we fragmencie, który pojawia się w każdej z trzech pierwszych ewangelii: A co do zmartwychwstania, czy nie czytaliście, co wam Bóg powiedział w słowach: Jam jest Bóg Abrahama i Bóg Izaaka, i Bóg Jakuba! Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych (Mt 22,31-32). Dlaczegóż to, chcielibyśmy wiedzieć, Bóg używa tego potrójnego określenia, gdy objawia Samego Siebie ludzkości? Jakie znaczenie mają dla nas, Jego dzieci, te trzy powtarzające się imiona? Apostoł Paweł zapewnia nas, że wszystko, co zawiera Pismo Święte, napisano dla naszego pouczenia, a tu znajdujemy coś, na co mamy zwrócić naszą uwagę zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie. To oznacza, że zarówno w okresie panowania starego prawa, jak i nowego, Bóg działa według jednej identycznej zasady. W starym systemie Bóg objawił się Mojżeszowi, zamierzając wyprowadzić Izrael z Egiptu, aby stali się Jego wybranym ludem. W nowym Jezus objawił się po zmartwychwstaniu tym, którzy byli zarodkiem nowego ludu według Jego wyboru. Jeśli więc prawdą jest, że my, którzy zbawieni zostaliśmy przez Jego łaskę, należymy do tego ludu, czyż nie mamy zatem z ufnością oczekiwać, że postępuje On z nami według tej samej zasady? Ponadto, co Bóg ma na myśli, gdy obecnie mówi o Izraelu? Czy to pojęcie ma jakieś szersze znaczenie, niż to z pozoru mogłoby się wydawać? By znaleźć odpowiedź, zajrzyjmy na koniec listu Pawła do Galacjan, gdzie pisze on o nowym stworzeniu, w którym nie ma Żyda ani Greka (6,15), ale gdzie wszyscy znajdują wspólny fundament w krzyżu Chrystusa. Prosząc o pokój i miłosierdzie dla wszystkich, którzy należą do Chrystusa, Paweł używa w stosunku do nich znaczącego określenia Izrael Boży. Powiadam wam, my, którzy wierzymy w Pana Jezusa, jesteśmy Izraelem Bożym, w jedności z całym prawdziwym Izraelem, a nie jakiś jeden naród. Ale co więcej, jeśli Bóg wybrał nas, byśmy byli jego własnością, w takim razie słusznie stawiamy sobie pytanie, przez co musimy przejść pod Jego ręką, abyśmy stanowili taki lud Boży. Z całą pewnością otrzymamy odpowiedź na to pytanie, gdy będziemy uważnie śledzić życie i doświadczenia tych trzech ważnych postaci. Dlatego że Abraham, Izaak i Jakub zajmują wyjątkowe miejsce w działaniu Bożej Opatrzności, miejsce, jakiego nie zajmuje nikt inny. Im przypadł w udziale ten przywilej, by prowadzić nas wszystkich do Boga w szczególny sposób. Wróćmy do początku. Wszyscy znamy tę historię aż nadto dobrze, jak to Adam poddał się pokusie i zwątpił w Bożą miłość. W ten sposób utracił pozycję, którą Bóg dla niego przeznaczył i przyszło na niego potępienie i śmierć. Wszystkie pokolenia po Adamie poszły drogą, którą on obrał z wyjątkiem Noego. Noe który stanowił ten wyjątek, był mężem sprawiedliwym i nieskazitelnym. Noe znalazł łaskę w oczach Pana. Ale Noe był sam jeden; a nie mamy żadnej wskazówki na temat tego, w jaki sposób Bóg postępował z nim, aby go przywieść do miejsca, gdzie on chodził z Bogiem. Był sprawiedliwy, ale nie jest powiedziane, czy Bóg jakoś specjalnie Noego wybrał, ani też w jaki sposób prowadził go, aby czynić go sprawiedliwym. Dlatego też w tej szczególnej kwestii niczego nie nauczymy się od Noego, chociaż oczywiście jest wiele innych lekcji dla nas w jego historii. Ale dopiero gdy dochodzimy do Abrahama, spotykamy się z pierwszym przykładem człowieka wybranego przez Boga. Abraham był bałwochwalcą jednak Bóg go wybrał. Dawnymi czasy mieszkali za Rzeką ojcowie wasi Terach, ojciec Abrahama i ojciec Nachora, i służyli innym bogom. Wtedy zabrałem ojca waszego Abrahama zza Rzeki i prowadziłem go po całej ziemi kananejskiej i 3

4 rozmnożyłem jego potomstwo (Joz 24,2-3). Tak, Bóg wybrał tego czciciela bałwanów, pochwycił go i powiedział: On jest mój. Wybrał go według Swej woli. Obecnie takimi są wszyscy Boży ludzie. Odpowiedzieli na Jego miłość, zasmakowali Jego zbawienia, a teraz są Jego wybranymi. Bóg posiadł na własność lud, którego początkiem jest Boży wybór każdego należącego do tego ludu. Oczywiście Abraham nie był jeszcze narodem, ani też Izaak. W rzeczywistości nie był narodem również Jakub, aż do chwili, gdy się stał Izraelem. Ale gdy Izrael został wyprowadzony z Egiptu, wtedy wreszcie Bóg miał lud, który był Jego wyłączną własnością. Można by więc powiedzieć o Bożym ludzie, że miał dwa początki: Abraham człowiek i Izrael naród. Najpierw byli poszczególni mężowie wiary. Gdy otwarli drogę, wtedy królestwo Izrael nastało w całej swej pełni. Boże działanie w życiu Abrahama, jego syna i wnuka uczyniło możliwym wszystko, co nastąpiło później. Możemy więc powiedzieć, że naród powstał na fundamencie tych pionierów. Bez nich nie byłoby Izraela. Wspólne doświadczenie tej trójki czyni zrozumiałą drogę, po której postępuje Boży lud na ziemi. Czy dziwisz się temu szczególnemu miejscu, jakie zostało wyznaczone Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi? Z pewnością ma to jakiś związek z faktem, że Boże imię, Boży charakter są z nimi związane. On jest ich Bogiem. Przemawiając do człowieka, Bóg wielokrotnie przedstawia się w ten sposób. Widzieliśmy również, że Jezus wymienia ich na dowód, że jest zmartwychwstanie. Co więcej, w ewangelii Łukasza 13,28 powiada On:...ujrzyjcie Abrahama, Izaaka i Jakuba i wszystkich proroków w Królestwie Bożym. Jeszcze raz wymienione są imiona właśnie tych trzech. Wszystko się na nich opiera. Dlaczego zajmują tę pozycję? Historycznie rzecz biorąc, zajmowali oni tę pozycję, gdyż, jak już powiedzieliśmy, Bóg pragnął mieć naród. Dzisiaj zajmują tę samą pozycję, ponieważ obecny Boży zamiar jest dokładnie taki sam aby spośród narodów wybrać lud dla Swego imienia (Dz 15,14). A historia tego ludu zaczyna się od Abrahama, ponieważ Bóg zaczyna od Abrahama. Bóg działał w życiu tego męża, gdyż miał on zdobyć szczególne doświadczenie, które by im przekazał, i oczywiście jest to również prawdą o Izaaku i Jakubie. W każdym z tych ludzi Bóg działał w tym samym celu, mianowicie, aby za ich pośrednictwem przekazać Swemu ludowi jakieś szczególne przeżycie Jego Samego. Ponadto, choć jest faktem, że Bóg rozpoczął tworzenie ludu od Abrahama, jednak oczywiście nie posiadł tego ludu, dopóki historia Jakuba nie została doprowadzona do końca i nie pojawiła się perspektywa dwunastu plemion. Dlatego też to, przez co przeszli oni trzej, musi stanowić łącznie duchowe doświadczenie wszystkich Bożych wybranych. Historia jedynie jednego lub dwóch spośród tej trójki nie wystarcza. Nic jednostronnego nie zaspokoi Bożych wymagań. Nie powinniśmy zadowalać się jedynie częściowym zaspokojeniem. Jako Boży Izrael musimy mieć, nawet jeśli byłoby to w małej mierze, pełne doświadczenie ich wszystkich. Zamiarem Boga jest, aby cały Jego prawdziwy lud powiedział o sobie: On jest dla mnie Bogiem Abrahama i Izaaka, i Jakuba. Nie zatrzymajmy się gdzieś, zanim tego nie osiągniemy. Bez wątpienia Ismael mógł Go nazwać Bogiem Abrahama, ale to nie wystarczy. Ezaw mógł posunąć się dalej i powiedzieć Bóg Abrahama i Izaaka, ale to również jest niewystarczające. Duchowe doświadczenie nie jest zsumowane w Abrahamie i Izaaku. Należy również dodać imię Jakuba. Dla prawdziwego Izraela jest On Bogiem wszystkich ich ojców. Wiele Bożych dzieci powiada: Czegoś mi brakuje; świadomy jestem jakiejś potrzeby; jednak nie jestem w stanie określić, co właściwie jest moją potrzebą. Wielu z nas, w jakimś momencie naszego życia, prosi Boga o drugie błogosławieństwo, często mając niejasne pojęcie o tym, co może zawierać w sobie takie błogosławieństwo. Pozwólcie, że wam powiem, że zawiera ono nie jedynie jakąś jedną rzecz, lecz trzy. Na kartach tej książki spróbujemy przedstawić, opierając się na historii tych trzech patriarchów, jaki jest charakter tego potrójnego błogosławieństwa, jakie Bóg ma dla Swego ludu. Prawdziwie wszystko powstało z Boga i w Nim Jego całe nowe stworzenie ma swój początek. Można by się tu trafnie posłużyć słowami Pana Jezusa, który powiedział: Mój Ojciec aż dotąd działa i Ja działam. Jest to lekcja, której my wszyscy musimy się nauczyć; że z nas nie może nic pochodzić. Jedynie Bóg jest Tym, który daje początek wszystkiemu (1Mjż 1,1; 1Ptr 1,3-5). Chociaż prawda ta rani naszą dumę, jednak dzień, w którym naprawdę widzimy, że jest to faktem, jest dniem naszego szczęścia. Oznacza to, iż uznaliśmy, że w sprawach dotyczących wartości wiecznych wszystko jest z Boga. Abraham ani trochę nie był podobny do Noego. Wydaje się, że Noe jako sprawiedliwy wyróżniał się w sposób wyraźny spośród wszystkich, którzy go otaczali. Abraham natomiast był bałwochwalcą tak jak jego sąsiedzi. Bóg wybrał go w takich właśnie okolicznościach. Abraham nie rozpoczął niczego sam. Bóg wziął inicjatywę w Swoje ręce. Nie ma nic cenniejszego od niepodzielnej władzy Boga. 4

5 Abraham nigdy nie myślał o Kanaanie jako o swym celu. Wyszedł nie wiedząc, dokąd zmierza. Był po prostu posłuszny Bożemu wezwaniu. Błogosławiony ten, który nie wie! Mąż ten nawet wyruszył z całym swym domem nie wiedząc dokąd. Gdy naprawdę zrozumiemy, że w Bogu ma swój początek wszystko, co liczy się w życiu, nie będzie już więcej w nas tej pewności siebie we wszystkim, co zamierzamy uczynić. Radzi będziemy mówić: Jeżeli Pan zechce. Nawet syn Abrahama pochodził od Boga; musiał być darowany w szczególny sposób. Nic, co miało swój początek w samym Abrahamie, włączając w to jego pierwszego syna Ismaela, nie mogło służyć Bożemu zamiarowi. Nauczył się, że Bóg jest Ojcem, Źródłem, Początkiem wszystkiego. Bez Niego nie ma nic. Jeśli Bóg czegoś nie dokona, my nie jesteśmy w stanie nic uczynić. Ucząc się tej lekcji, zaczynamy być ludem Bożym. Izaak jest głównie synem. Znakomicie ilustruje on Boże dzieło w Chrystusie. Wyjaśnia nam to w sposób jasny apostoł Paweł w liście do Galacjan, gdzie o Izaaku, dziedzicu, powiedziane jest, że urodził się według Ducha, i w którym to liście my, którzy jesteśmy Chrystusowi, nazwani jesteśmy potomkami Abrahama, dziedzicami według obietnicy (4,29; 3,29). Lecz gdy nadeszło wypełnienie czasu, zesłał Bóg swego, który się narodził z niewiasty i podlegał zakonowi, aby wykupił tych, którzy byli pod zakonem, abyśmy usynowienia dostąpili. A ponieważ jesteście synami, przeto Bóg zesłał Ducha Syna swego do serc waszych, wołającego: Abba, Ojcze (4,4-6). Abraham wyróżnia się przez to, czego dokonał, przez te wielkie posunięcia, które się od niego rozpoczęły. Jakub jest godny uwagi dla wielu cierpień, przez które przeszedł. Pomiędzy tymi dwoma wielkimi mężami stoi Izaak, bardzo zwyczajny człowiek, w którym nie było nic specjalnego oprócz jego zwyczajności. Gdy się czyta historię z 1 Księgi Mojżeszowej, nie można znaleźć w Izaaku żadnej wielkiej cechy, dzięki której by się wyróżniał. Przypatrzcie się następującym faktom. Napisane jest, że Abraham zgromadził wielkie bogactwo; z Izaakiem tak nie było. Izaak jedynie otrzymał dziedzictwo, nie uczynił nic, by ono powstało. Czego tak faktycznie on dokonał? Znajdujemy, że wykopał jakieś studnie, jednak gdy spojrzymy na historię w 1 Księdze Mojżeszowej 26, od razu okazuje się, że on po prostu odkopał te, które poprzednio wykopał jego ojciec, a które zostały zasypane ziemią. Czego więc uczy nas Izaak? Mianowicie tego, że nie mamy nic, co nie byłoby nam dane. Jeśli nie ma nic, czemu dałbym początek, to tak samo z całą pewnością nie ma nic, co sam bym osiągnął. Jak pisze Paweł: Co masz, czego nie otrzymałbyś?. Doświadczenie Abrahama jest dla nas bardzo cenne; uczy nas, że Bóg jest naszym Ojcem, Źródłem wszystkiego dla nas. Ale doświadczenie Abrahama bez doświadczenia Izaaka nie wystarcza. Bóg jest również Synem, Dawcą. Wszyscy wiemy, że przebaczenie grzechów jest darem, który musimy otrzymać. Tak samo zwycięstwo nad grzechem. Nie mamy nic, czego nie otrzymalibyśmy w gruncie rzeczy jako dar od Boga. Odkrywamy więc, że Bóg przyrzekł Izaakowi dokładnie to wszystko, co dał już Abrahamowi (1Mjż 26,3-5). Izaak narodził się w bogactwie. Nie dochodzimy do bogactwa ani go nie osiągamy: rodzimy się w bogactwie. Jest to prawdą o każdym duchowym doświadczeniu, które przeżywamy jako ludzie wierzący. Na przykład, zakon Ducha, który uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci, jest czymś, co posiadam w Chrystusie Jezusie, a nie we mnie samym. Nie jest on moim jako coś, co osiągnąłem; ja to otrzymałem. Jest to jak ten cud życia, które utrzymuje ptaki w powietrzu wbrew ciążeniu. Ma on na celu uwolnienie nas od prawa grzechu i śmierci; i jest to Boży dar dla nas. Ale ilu z nas, ludzi wierzących, tak naprawdę zna jego tajemnicę? Nic dziwnego, że wróble sądzą, iż my nie mamy Ojca w niebie tak jak one. Jednak z pewnością nie jest to żadnym problemem, aby być bogatym, jeśli urodziliśmy się w bogactwie. Powiedzieliśmy, że zasadą życia Izaaka jest zasada otrzymywania. Można to zauważyć na przykładzie różnicy pomiędzy żonami tych trzech mężów. Nie wiemy, kim była Sara, ani skąd pochodziła, poza tym, że była przyrodnią siostrą Abrahama. Wiemy jedynie, że Abraham zabrał ją ze sobą z Ur Chaldejskiego. Jakub był człowiekiem, który targował się o wszystko; targował się nawet o swoją żonę. Dokonał swego własnego wyboru. Izaak nigdy nawet nie widział Rebeki, zanim ją wybrano. Ojciec jego powiedział, kim musi być, wybrał ją, posłał po nią, zapłacił za jej posag. Izaak jako syn wszystko otrzymał. My również, przed Bogiem, nie posiadamy nic, co nie jest Jego darem. W ten sposób dochodzimy do Jakuba. Ukazuje on nam inną ważną zasadę Bożego postępowania w stosunku do Jego dzieci. Wielu z nas widzi, że Bóg jest Źródłem wszystkiego. Przyjmujemy, przynajmniej teoretycznie, że od Niego musimy otrzymać wszystko. Dlaczego więc dzieje się tak, że 5

6 wielu z nas nie przyjmuje daru, ale toczy o niego walkę? Odpowiedź jest taka, że mocno dominuje w nas zasada Jakuba, zasada siły naturalnej. Jesteśmy tak pewni, że osiągniemy Boży cel przy pomocy naszych własnych wysiłków. Z tego powodu żadne nauczanie o zwycięstwie nad grzechem, żadna nauka o uświęceniu nie jest pełna, jeśli się nie rozprawia zdecydowanie z siłą naszej natury. Bez tej istotnej rzeczy rezultaty, jakie daje tego rodzaju nauczanie, są bardzo nietrwałe. My, którzy należymy do Chrystusa, jesteśmy dziedzicami według obietnicy, ale dziedzictwo, które otrzymujemy w Synu, i droga, którą Bóg chce, abyśmy szli radując się tym dziedzictwem, zależy od tego, czy Bóg dotknął się naszej siły naturalnej. Jakub był niezwykle bystrym, sprytnym człowiekiem. Nie było rzeczy, której nie byłby w stanie uczynić. Oszukał brata, podstępnie podszedł ojca i udało mu się zagarnąć cały dobytek wuja. Ale w planie i woli Bożej wobec niego nie było miejsca na ten spryt, na ten talent zdobywania rzeczy dla siebie. Wszystko musi obrócić się wniwecz i doświadczenia Jakuba, dzięki którym zostało to osiągnięte, trafnie przedstawiają działanie Ducha Świętego, który nas ćwiczy. Wszystko, do czego Jakub przyłożył swej ręki, kończyło się niepowodzeniem, od samego urodzenia. Gdy narodziły się bliźniaki, napisane jest, że Jakub ręką trzymał swego brata za piętę; jednak nie urodził się jako starszy syn. Podstępem próbował zdobyć pierworództwo, ale w rzeczywistości to on właśnie musiał opuścić dom i uciekać. Chciał zdobyć Rachelę za żonę, ale wyszło tak, że najpierw oddano mu za żonę Leę. W końcu wyruszył z Paddan-Aram z wielkim dobytkiem, z czego większość zdobył w podejrzany sposób, ale jadąc do domu musiał być przygotowany na to, że odda to wszystko swemu bratu Ezawowi, aby ratować swe własne życie. Widzimy tu ćwiczenie Ducha. Boża ręka wydaje wyrok na wszystko, co Jakub czyni polegając na swym sprycie. Ludzie, którzy są szczególnie inteligentni, muszą nauczyć się, nawet i przez cierpienie, jeśli to konieczne, że nie żyjemy dzięki mądrości ludzkiej, ale dzięki Bogu. Jakub nauczył się jednej ważnej lekcji. Było to w przededniu, gdy miał stracić wszystko, co zgromadził, wszystko, nad czym pracował. Mógł zastanawiać się nad tym, w jaki sposób przywitać tego człowieka, i obmyślił plan, który, jak miał nadzieję, ułagodzi Ezawa i pozwoli uratować mu własną skórę. Ale właśnie wtedy spotkał Boga. Spotkał Boga i jego biodro zostało uszkodzone. Bóg dotknął się samego Jakuba. Do owego dnia był on Jakubem trzymającym za piętę. Po tym dniu był Izraelem, księciem Bożym. Był to początek królestwa. Nie jest to żadną przesadą, jeśli mówimy, że od tamtego dnia był on zupełnie innym człowiekiem. Ten, który innych oszukiwał, był teraz sam oszukiwany przez innych, nawet przez swych własnych synów. Dawny, przebiegły Jakub z łatwością przejrzałby ich oszustwo. Nowy Jakub dał się zupełnie zwieść. Uwierzył im i płakał, mówiąc: To jest szata syna mojego, dziki zwierz pożarł go; tak, z pewnością rozszarpał Józefa. Złamanie siły natury jest punktem, do którego muszą dojść wszystkie dzieci Boże. Jakub zaś pozostał sam. I mocował się z nim pewien mąż aż do wzejścia zorzy. Możemy radzić sobie zupełnie nieźle w ciemności, ale światło Boże jest dla nas zgubą. Jesteśmy skończeni. Tak ćwiczy nas Duch. Abraham ujrzał Boga jako Ojca. Doświadczył, że jest On Źródłem wszystkich rzeczy. Izaak otrzymał dziedzictwo jako syn. Błogosławieństwem jest być obdarowanym przez Boga. Jednak nawet jeśli coś otrzymujemy, możemy zagarnąć to dla siebie i zmarnować. Jakub spróbował tak zrobić i został uratowany od konsekwencji tego jedynie dzięki temu, że złamano w nim jego naturalną siłę. W naszym doświadczeniu musi nastąpić dzień, kiedy to się stanie. Cechą charakterystyczną ludzi, którzy prawdziwie znają Boga jest to, że nie ma w nich żadnej wiary w swe umiejętności, żadnego polegania na sobie. Gdy Jakub nauczył się tej lekcji, wtedy prawdziwie zaczął istnieć Izrael Boży. Pozwólcie, że powiem coś dla waszego pocieszenia. Bóg nie spodziewa się znaleźć tych, którzy ze swej natury urodzili się dobrymi, i którzy to dlatego nie potrzebują Bożego wychowania. On doskonale wie, że takich nie znajdzie. Wybiera zwykłych ludzi, takich jak ty i ja, którzy gotowi są przyjąć od Niego Jego dar łaski, i którzy również gotowi są poddać się Bożemu ćwiczeniu, aby nie wykorzystać tego daru w niewłaściwy sposób. Abraham ukazuje Boży zamiar, dla którego wybrał On nas grzeszników. Izaak pokazuje, jak Boże życie staje się dostępne dla nas przez dar Jego Syna. Jakub przedstawia Boże drogi, którymi prowadzi nas Duch Święty, aby zachować i pomnożyć to, co otrzymaliśmy. Rozprawia się On z naszą starą, upartą naturą, aby utorować drogę naszej nowej naturze w Chrystusie, abyśmy chętnie współpracowali z Bogiem. Tak więc Duch działa, aby osiągnąć Boże cele przy pomocy Jego własnych środków. Jest to cel wszystkich Bożych poczynań w stosunku do tych, którzy są Jego własnością. 6

7 ABRAHAM: BOŻY WYBÓR Rozdział 2 POCZĄTEK ODKUPIENIA Zaczynamy od Abrahama, ponieważ Boży plan odkupienia zaczyna się od Abrahama. Gdy otwieramy nasz Nowy Testament, to pierwsze słowa, jakie czytamy, brzmią następująco: Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawidowego, syna Abrahamowego. I zaraz rozpoczyna się rodowód: Abraham był ojcem Izaaka, a Izaak ojcem Jakuba, a Jakub ojcem Judy oraz braci jego. A więc nie może być żadnych wątpliwości co do ważności Abrahama. Co więcej, ze wszystkich starotestamentowych postaci jego imię jest najczęściej na ustach Pana Jezusa. Pierwej niż Abraham był, Jam jest, powiedział Jezus. Abraham, ojciec wasz, cieszył się, że miał oglądać dzień mój i oglądał, i radował się (Jn 8,56.58). Wszystko rozpoczyna się od Abrahama; on jest początkiem wszystkiego w odkupieniu i w planie Bożym. Apostoł Paweł mówi nam, że Abraham jest ojcem wszystkich wierzących (Rz 4,11). Nie Adam, lecz Abraham; bo Adam jest początkiem jedynie grzechu człowieka. Od jego dni panował grzech. Pośród potomków Adama byli oczywiście i ci, którzy jaśnieli niby światła w coraz większej ciemności tamtych dni. Abel był dobry; złożył ofiary zgodne z wolą Bożą, ale złożył tylko za siebie. Nie był jakoś specjalnie wybrany czy przygotowany w związku z planem Bożym. W swym chodzeniu z Bogiem Enoch także był sam, tak samo i Noe. Żaden z nich nie był wybrany specjalnie przez Boga w związku z planem odzyskania tego, co utracił Adam. Abel, Enoch, Noe, wszyscy trzej oddawali cześć Bogu. Ale nie Abraham; on czcił bałwany. Sytuacja stale pogarszała się, aż ludzie z Ur Chaldejskiego i wszystkich miast dokoła stali się bałwochwalcami. A Abraham i Nachor oraz ich ojciec Terach niczym się nie różnili: służyli innym bogom (Joz 24,2). Abraham jako człowiek nie mógł równać się pod względem prawości z żadnym z tych mężów, którzy byli przed nim, Noem, Enochem czy Ablem. Z natury był na tym samym poziomie co Adam po upadku, lub Kain. Jednak był początkiem Bożego odkupienia. Bóg nie zaczął działać przez żadnego z tych, którzy poprzedzali Abrahama, aby zmienić sytuację powstałą w wyniku grzechu. Abraham był pierwszy, przez którego Bóg to uczynił. Pomiędzy Adamem i Abrahamem Bóg współdziałał z ludźmi jako jednostkami. W Abrahamie Bóg poszedł dalej i zaczął zajmować się sprawą grzechu całej ludzkości. Od niego rozpoczęło się całe Boże działanie, mające na celu odwrócenie skutków Upadku. Dzieło odkupienia doprowadzone jest do końca i do doskonałości w Chrystusie, ale odkupienie rozpoczęło się od Abrahama. Chrystus jest punktem centralnym i istotą Bożego planu odkupienia. Chrystus jest środkowym punktem tej linii odkupienia, końcem której jest królestwo Boże w pełni, a początkiem Abraham. Dlatego że Abraham nie został powołany i wybrany z powodu niego samego, ale z powodu jego potomków. Został powołany, aby być Bożym narzędziem, którym Bóg posługuje się przy rozwiązywaniu sytuacji, a nie po to, by otrzymać coś tylko dla siebie samego. Otrzymać łaskę a przekazywać łaskę to dwie różne rzeczy. Gdy człowiek upadł, Bóg nie od razu zaczął działać. Za czasów Noego osądził On świat, ale jeszcze nie uczynił nic, aby go odkupić. Dopiero za Abrahama Bóg zaczął się zajmować istotą całej sytuacji. Abraham został powołany, aby Bóg przez niego mógł zająć się tym strasznym problemem grzechu. Od samego początku, gdy Bóg powołał Abrahama, można zobaczyć jasno postawiony cel: I rzekł Pan do Abrahama: Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę. A uczynię z ciebie naród wielki i będę ci błogosławił, i uczynię sławnym imię twoje, tak że staniesz się błogosławieństwem. I będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi (1Mjż 12,1-3). Abraham powołany został ku dziedzictwu, a to jest sprawa jakiejś ziemi. Powołany również został, by stać się wielkim narodem, a to jest sprawa jakiegoś ludu. W nim miały być błogosławione wszystkie narody, a to z pewnością wskazuje na moralną sferę jego powołania. Wszystko, czego Bóg dokonuje dla Swego ludu, związane jest ze sprawą ziemi. Jeśli byli wierni, 7

8 byli w jej posiadaniu; jeśli nie, to ją tracili. Z ziemi tej mieli być wypędzeni wszyscy wrogowie, a oni mieli posiąść ją dla Boga. Ziemia jest przewodnią myślą Starego Testamentu. Bóg pragnie jakiejś ziemi na swą własność. Nie jest to kwestia całej ziemi. Bóg stracił całą ziemię przy Upadku. Nie jest to także kwestia niebios. Oczywiście z niebem nie było nigdy żadnego problemu. Pewnego dnia z pewnością będzie to sprawa odzyskania całej ziemi. Bóg chce odzyskać z powrotem całą ziemię i nastąpi to z nastaniem pełni Jego Królestwa. Zanim jednak nadejdzie ten dzień, Bóg chce jakiejś części ziemi. Chce On czegoś, na czym może oprzeć się jako na Swej własności. Ziemia ta należy do Niego. Jest przynajmniej jedno miejsce, gdzie Bóg może się objawiać, gdzie można słyszeć Go i widzieć, i gdzie może On dawać ludziom Swoje prawa. Najpierw ma jakąś ziemię, później będzie miał całą ziemię. Dzisiaj Bóg wciąż ma Swoją ziemię na kuli ziemskiej, chociaż nie jest to jakiś jeden cały obszar. W przeszłości było to terytorium i całe królestwo Izraela. Obecnie jest to Kościół wszędzie tam, gdzie znajdujemy przejawy życia Kościoła w Antiochii, w Tesalonikach, w Efezie. Nadal jest to ziemia, ponieważ jest tam Ciało Chrystusa. Boże dzieło odkupienia rozpoczyna się od jakiejś ziemi. Dlatego też każdy wierzący może reprezentować Boga i Jego wolę w miejscu, gdzie mieszka i pracuje. Może zajmować ten skrawek ziemi i utrzymywać go w posiadaniu dla Boga. Odzyskanie całej ziemi zależy od odzyskania w tej chwili tych skrawków. Dopóty Bóg był dzierżawcą nieba i ziemi, dopóki lud Boży mieszkał w swej ziemi. Gdy tracili swą ziemię, Bóg był nazwany tylko Bogiem niebios. Gdy Melchisedek wyszedł na spotkanie Abrahamowi po bitwie z królami, Abraham był już w tej ziemi. Mógł zatem powiedzieć do króla Sodomy: Podniosłem rękę swą ku Panu Bogu najwyższemu, dzierżawcy nieba i ziemi (1Mjż 14,22; BG). Ale nastał taki czas, gdy Izrael utracił swoją ziemię i wtedy Nehemiasz pisze: I smucił się przez szereg dni, poszcząc i modląc się przed Bogiem niebios (Neh 1,4). Ponieważ oddali wrogom swą ziemię, dlatego dla Boga stracona jest cała ziemia. Tak więc ziemia Izraela nie jest celem samym w sobie; reprezentuje ona całą kulę ziemską. Bóg myśli wielkimi kategoriami, jeśli chodzi o cele ostateczne. Błogosławieni cisi, powiada Jezus, albowiem oni posiądą ziemię. Cisi odzyskują teraz z powrotem tę naszą ziemię, która w całości powróci do Boga przy końcu naszych czasów. Podobnie jak w Starym Testamencie ziemia Izraela była znakiem, że Bóg rości sobie prawo do całej ziemi, tak samo dzisiaj te różne miejsca, gdzie Jego dzieci występują w Jego imieniu, są znakiem tego, że Bóg obecnie posiada nieograniczone prawo do całej ziemi. Bóg chce, abyśmy nie tylko zwiastowali Ewangelię i budowali Jego Kościół, pragnie On szczególnie, abyśmy występowali w Jego imieniu na ziemi. Nowotestamentowym odpowiednikiem słowa ziemia, jest pojęcie, które znajdujemy w Ewangeliach: Królestwo (lub panowanie) Niebios. Ten kawałek ziemi był obszarem na całej ziemi, gdzie panowały Boże prawa, miejscem, gdzie Jego moc była skuteczna. Gdy w Nowym Testamencie mowa jest o królestwie Niebios, to chodzi tu po prostu o jakiś obszar na kuli ziemskiej, na którym władza należy do Boga. Dzisiaj chodzi o to, czy Niebiosa dzierżą władzę w Kościele? Bo z pewnością nie mają władzy nigdzie indziej. Sądzę, iż zgodzimy się, że jest to coś więcej niż osobiste sprawy poszczególnych ludzi. Wymaga to od Bożych dzieci na danym miejscu, aby trwali razem poddani Jego panowaniu, tak że przez nich Jego panowanie staje się tam czymś realnym. Nie jest to jedynie kwestia głoszenia Ewangelii, ale również obecności Królestwa. Ewangelia o łasce ma zbawić grzeszników. Ewangelia o Królestwie ma za zadanie na powrót oddać Bogu w posiadanie całą ziemię, która prawnie należy do Niego. Jeśli nasza praca nie oddziałuje w taki właśnie sposób na świat, to znaczy, że nie wprowadzamy w życie Bożego planu. Wiele czasu zajęło Bogu, aby osadzić Abrahama w ziemi obietnicy. Gdy tylko Abraham oddalił się od niej trochę, aby udać się do Egiptu lub Gerar, ponosił moralną porażkę. Odnosimy te fakty do rzeczy duchowych i czerpiemy z nich naukę o osobistym chodzeniu Abrahama z Bogiem, ale czyniąc tak, możemy przeoczyć coś istotnego. A mianowicie to, że Bóg chciał jakiejś ziemi, ponieważ Bóg chce mieć całą ziemię. Po drugie, powołanie Abrahama było nie tylko sprawą ziemi, ale również ludu. Uczynię z ciebie naród wielki. Właśnie ten motyw kierował Bogiem, gdy powoływał tego człowieka dla Siebie ze świata bałwochwalców. Okoliczności wielce zmieniły się od czasów Abrahama. Adam został osądzony i ukarany i, jak już 8

9 powiedzieliśmy, później nie zajmował się ziemią w całości. Osobista pobożność była jedynym wymaganiem postawionym przed jego pokoleniem. Szukali oni Boga lub też nie. Jednak wraz z pokoleniem Noego, wprowadzone zostaje coś innego, mianowicie prawo (1Mjż 9,3-6). Ludziom dano sposobność wspólnego działania zgodnie z prawem Bożym lub, oczywiście, mogli wybrać współpracę niezależną od Niego. Od tamtego czasu człowiek stał się częścią organizacji. Babel jest wielkim rezultatem organizowania się ludzkości i z niego ostatecznie wywodzi się Babilon, fałszywe Ciało Chrystusa. Wtedy właśnie, u początków świata, takiego jak go znamy teraz, Bóg wybrał Abrahama zamierzając stworzyć dla Siebie lud. Za czasów Adama i Noego Bóg zajmował się całym światem. Cała ludzkość opuściła Eden w Adamie. Podczas Potopu sąd przyszedł na cały świat. Takie były tragiczne skutki Upadku. Teraz dochodzimy do czasów Abrahama i Bóg zamierza rozpocząć dzieło, które odwróci skutki Upadku. W jaki sposób On to uczyni? Bóg nie zamierza zagarnąć z powrotem świata, czy ktoś tego chce czy nie. Będzie działał, aby stworzyć Sobie lud, przez który będzie mógł świat zdobyć. Abraham jest początkiem Bożego wyboru i został powołany nie tylko po to, aby w Jego imieniu rościć sobie prawo do jakiejś ziemi, ale również by z niego powstał lud, który będzie dla Boga. Większą część Starego Testamentu zajmuje historia Bożego ludu na ziemi. Czy uświadomiliśmy sobie, co to znaczy, jeśli mówimy, że Bóg ma lud na ziemi? Przypuśćmy, że należymy do jakiegoś przedsiębiorstwa handlowego, które prowadzi interesy szeroko po całym świecie. Z jaką pewnością mówimy: Mamy swojego człowieka w Tokio lub w Manilii, mając na myśli przedstawiciela na tym miejscu. Tym właśnie jest dla Boga Jego lud na ziemi i wyrażałby się o nich w taki sposób. Gdy tylko Izrael odwracał się od Boga ku bałwanom, tracili swą pozycję jako Boży lud a Bóg tracił Swój lud. Kraj przez nierząd stale odwraca się od Pana... Daj mu na imię Niemójlud, bo wy nie jesteście moim ludem, a Ja nie jestem waszym Bogiem (Oz 1,2.9). Mogli popełniać inne grzechy i wtedy byli grzesznym ludem, ale wciąż ludem Bożym. Gdy jednak popadali w bałwochwalstwo, przestawali być Jego ludem. Musiał ich odrzucić. Naród Izrael miał być świadkiem Boga, ludem, wśród którego przebywał Bóg. Gdzie był Izrael, tam był i Jahwe. Gdy wrogowie ich występowali przeciwko nim, natykali się na Boga. By rozprawić się z nimi, musieli rozprawić się z Bogiem. Gdy Izrael oddany był Bogu, zajmował wtedy szczególną pozycję, niezależną i wyższą od innych narodów. Tracili ją, gdy tylko oddawali się bałwochwalstwu. Gdziekolwiek Bóg ma obecnie lud, tam ma świadków; gdzie nie ma żadnego ludu, nie ma też żadnych świadków. Powołanie Abrahama ma szczególny charakter, jedyny tego rodzaju w Starym Testamencie. Nie było niczego podobnego, ponieważ była to pierwsza wielka odpowiedź Boga na Upadek. Był to początek rozwiązywania przez Niego problemu grzechu. Abraham miał objawić Boga jako Odkupiciela, który powołuje ludzi ze świata bożków do wiary w Niego Samego. Czym jest Kościół dzisiaj? Jest on Bożym ludem lub według słów z Dziejów Apostolskich 15,14: ludem dla jego imienia. Jak Bóg kiedyś powierzył Swój plan Abrahamowi, tak obecnie powierzył On wszystko Swemu Kościołowi. Dlatego nie wystarczy tylko głosić Ewangelię, która ma zbawić poszczególnych ludzi. Należy to czynić i każdy z nas musi próbować pozyskiwać poszczególnych ludzi ze świata dla wiary w Jezusa Chrystusa; ale musimy pojąć, co jest motywem takiej pracy. Nie polega ona tylko na tym, że grzesznik ma być zbawiony i ma osiągnąć miejsce bezpieczeństwa i zaspokojenia. Bóg pragnie dla Samego Siebie ludu, który będzie składał świadectwo o Nim przed ludźmi. Należy uczyć każde nowonarodzone dziecko Boże, jak zająć wyznaczone przez Niego miejsce w tym ludzie składającym świadectwo. Jako że Bóg nie zajmuje się obecnie narodami bezpośrednio, ale przez Kościół, który jest Jego Ciałem. Zostaliśmy powołani właśnie po to, aby mieć swój udział w tym zadaniu, i Bóg pragnie, abyśmy w tym znaleźli swoje miejsce. Rozdział 3 POWOŁANIE I ODPOWIEDŹ Można wykazać, że Boże działanie w tych czasach ma dwa wielkie aspekty bezpośrednie dzieło Boga zgodne z Jego odwiecznym planem oraz Jego dzieło odkupienia, które ma zniweczyć skutki grzechu. W objawieniu Pisma te dwa aspekty łączą się razem. Jesteśmy w stanie je odróżnić, ale nie 9

10 możemy ich oddzielić. Boże dzieło odzyskania ziemi mieści w sobie zarówno uleczenie z grzechu, jak i potwierdzenie Jego odwiecznego planu w stosunku do człowieka. Nawet gdy Bóg zajmuje się pierwszym etapem usprawiedliwienia, zawsze pamięta o celu. Dlatego czytamy w Liście do Galacjan 3,8, że Pismo, które przewidziało, że Bóg z wiary usprawiedliwia pogan, uprzednio zapowiedziało Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. Abraham był pierwszym człowiekiem, który otrzymał powołanie od Boga. Powołano go, ponieważ został wybrany; powołanie zawiera w sobie wybór. A został wybrany tylko z tego powodu, że Bogu upodobało się go wybrać. W 1 Księdze Mojżeszowej Bóg trzykrotnie zaczyna od początku, od Adama i jego stworzenia, od Noego po Potopie i od Abrahama w czasie jego powołania. Noe został posłany w nowy świat i Bóg przeznaczył go, by nad nim panował. Jego pokolenie oglądało początek zorganizowanego życia społecznego, początek prawa pomiędzy ludźmi. Boże prawa przekazane Noemu miały nadać nowemu światu moralny charakter, od którego jednak świat ten odszedł. Zadanie Abrahama było inne. Nie został on powołany, aby zarządzać narodami świata lub wprowadzać wśród nich prawodawstwo; w rzeczywistości miał on odwrócić się od tego świata. Miał już swój własny kraj, ale był on tylko dlatego jego, że miał go opuścić. Miał rodzinę po to, by ją opuścić. Miał dom po to, by go opuścić. Poszukiwał miasta mającego mocne fundamenty (Hbr 11,10); sam nie posiadał żadnego miasta. Był pielgrzymem. W przeciwieństwie do Noego, Abraham nie miał nic ustanawiać ani naprawiać. Noe miał zadanie do wykonania zaprowadzić porządek i przekazać światu Boże nakazy. Abraham w czasie swego życia nie dał światu nic. Był pielgrzymem powołanym do tego, aby przez świat przejść. W gruncie rzeczy związany był z niebem. Abraham został powołany ze świata. Przez wiarę usłuchał Abraham, gdy został powołany, aby pójść na miejsce, które miał wziąć w dziedzictwo, i wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie (Hbr 11,8). Nie ma innego powołania jak tylko do wyjścia. Abraham czuł się dobrze w świecie z jego ustalonym porządkiem, rozwiniętą kulturą, uzasadnioną dumą z osiągnięć, a został powołany, aby wyjść z tego świata, by wypełnić Boży zamiar. Takie jest Boże powołanie. Nie było nic niewłaściwego, jeśli chodzi o drogę Noego, który bezpośrednio zajmował się światem po to, aby go uporządkować, taką drogę wyznaczył mu Bóg. Ale gdy okazało się, że prowadzi ona donikąd, i gdy z tego powodu Bóg zaczął realizować Swoje obliczone na długi czas zadanie odzyskania ziemi, rozpoczął On od powołania Abrahama nie po to, aby on uporządkował świat, ale by z niego wyszedł. W dzisiejszych czasach zasada Bożego działania jest zasadą Abrahama, a nie Noego. W Ur Chaldejskim nie chodziło o to, że Bóg zapomniał o świecie, ale że zamierzał zająć się światem przez Abrahama, a nie bezpośrednio. Miał się zająć całym światem przez tego jednego człowieka. Abraham był tym naczyniem, które teraz było wypełnione Bożą mądrością i mocą, i łaską, po to, aby przez niego Bóg mógł otworzyć wrota błogosławieństwa dla wszystkich ludzi. A więc, moglibyśmy zadać sobie pytanie, jak powinien znać swego Boga ktoś wybrany na Boże narzędzie do tak wielkiego zadania? Albowiem odpowiedzialność spoczywająca na tym jednym człowieku była ogromna. Ujmując to w słowach ograniczonej ludzkiej mowy, cały Boży plan, cała Boża wola i zamiar w stosunku do człowieka, zależały od Abrahama. Dzięki niemu plan mógł powieść się lub zawieść. Czy możemy więc dziwić się, że Abraham musiał przejść przez tyle prób i doświadczeń, przez które miał uzyskać poznanie Boga, tak aby inni ludzie mogli mówić o Bogu Abrahama, i aby Bóg mógł nazwać Samego Siebie tym imieniem, mając do tego moralne prawo? Jak widzieliśmy, Abraham jest ojcem wszystkich, którzy wierzą. Jest to interesujące stwierdzenie, ponieważ pokazuje, że wszelka duchowa zasada opiera się na zrodzeniu, a nie na zwiastowaniu. Ludzie nie zmieniają się przez słuchanie jakiejś doktryny lub przez postępowanie według wskazówek umoralniającej nauki. Zmieniają się przez zrodzenie. Najpierw Bóg wybrał jednego człowieka, który uwierzył, a z niego zrodziło się wielu. Gdy spotkasz człowieka, który wierzy i jest zbawiony, uświadamiasz sobie, że ma on coś, czego ty nie masz. Nie jest to po prostu wiedza, jest to życie. On narodził się na nowo. Bóg posiał żywe nasienie na gruncie jego serca. Czy jest w nas to żywe nasienie? Jeśli tak, to mamy dawać życie innym. Paweł mówił o swoich synach w wierze. Był ich duchowym ojcem, a nie jedynie ich nauczycielem czy duszpasterzem. Narody dostępują błogosławieństwa przez Abrahama, nie dlatego że słyszą nową doktrynę, ale ponieważ ludzie otrzymali nowe życie. Nowe Jeruzalem będzie dowodem doskonałości tego ubłogosławienia narodów. Abraham miał przywilej być początkiem tego błogosławieństwa. 10

11 Historia Abrahama dzieli się w sposób naturalny na dwie części: jego powołanie (1Mjż 11-14), w którym ziemia jest głównym tematem, i jego potomstwo (1Mjż 15-24), gdzie oczywiście Izaak wysuwa się na pierwsze miejsce. Rozpoczniemy od pierwszej z tych części. Najlepiej zrozumiemy powołanie Abrahama, jeśli będziemy widzieć we właściwym świetle towarzyszące okoliczności. Bóg chwały ukazał się ojcu naszemu Abrahamowi, gdy był w Mezopotamii, zanim zamieszkał w Haranie (Dz 7,2). Nimrod, mocarny buntownik, założył swoje królestwo w mieście Babel. Jego poddani wznieśli wielką wieżę w kraju Synear i zostali rozproszeni. Narody na całej ziemi nie tylko zapomniały o Bogu, ale również, jak widzieliśmy, oddali się bałwochwalstwu. Cały świat oddawał cześć fałszywym bogom, a rodzina Abrahama nie stanowiła wyjątku. Pod tym względem Abraham wielce różnił się od Abla, Enocha i Noego. Wydaje się, że byli oni ludźmi z kręgosłupem moralnym, uderzająco różnymi od tych wokół nich. Stanęli pod prąd i nie pozwolili, aby ich uniósł. Z Abrahamem tak nie było. Nie wyróżniał się niczym spośród ludzi wokół niego. Byli bałwochwalcami? On również. Dlaczego w końcu miałby się czymś różnić? Boże dzieło rozpoczęło się od takiego człowieka. Jasne więc jest, że jego wybór nie miał źródła w nim samym, w jego prawym charakterze czy moralnej stanowczości, lecz w Bogu. Bóg wybrał go ze Swej własnej woli. Abraham poznał znaczenie ojcostwa Boga. Była to podstawowa lekcja. Gdyby Abraham nie był zupełnie taki sam jak inni, to po swym powołaniu mógłby spojrzeć wstecz i doszukiwać się przyczyny zmian w jego życiu w jakiejś zasadniczej różnicy tkwiącej w nim samym. Ale on niczym się nie różnił. Różnica tkwiła w Bogu, a nie w Abrahamie. Nauczył się uznawać Bożą wszechwładzę. Nauczył się radować, gdy Bóg ma przyjemność. Pierwszą rzeczą, jakiej Abraham się nauczył, było to, że to Bóg, a nie on jest źródłem. Nasze zbawienie całkowicie pochodzi od Boga; w nas samych nie ma żadnego powodu, dla którego miałby On nas zbawić. A jeśli jest to prawdą o naszym zbawieniu, jest to również prawdą o wszystkim, co z tego wynika. Jeśli źródło naszego życia jest w Bogu, to tak samo wszystko inne. Nic nie rozpoczyna się od nas. Z siódmego rozdziału Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, że Abraham został powołany przez Boga, gdy jeszcze był w Ur Chaldejskim, zanim przybył do Haranu. Szczepan przytacza ten fakt, w swych pierwszych słowach przed żydowską Radą. Mężowie bracia i ojcowie, słuchajcie! Bóg chwały ukazał się ojcu naszemu Abrahamowi. Wtedy wyszedł... i zamieszkał w Haranie. To wystarczyło. Człowiek, który widzi tę chwałę, wie, że musi odpowiedzieć. Nie może uczynić inaczej. Szczepan sam był w ciężkiej sytuacji, gdy wypowiedział te słowa; ale przy końcu tego strasznego przeżycia czytamy (wiersz 55), że będąc pełen Ducha Świętego, utkwił wzrok w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa stojącego po prawicy Bożej. Ten, który ukazał się Abrahamowi na początku, i Ten, którego Szczepan ujrzał przy końcu; był jednym i tym samym Bogiem chwały. W ostatecznym rozrachunku, czym jest jeden czy dwa kamienie więcej dla tego, który widzi Bożą chwałę? Zarówno powołanie Abrahama, jak i powód jego odpowiedzi, miały swe źródło w Bogu. Skoro ujrzysz Boga chwały, musisz wierzyć, nie możesz postępować inaczej. Stało się to więc przez wiarę wiarę w Boga chwały że Abraham, gdy został powołany, usłuchał i wyszedł z ziemi chaldejskiej. Ale, powiadasz, że zbyt mało masz wiary. Nigdy nie mógłbyś mieć wiary Abrahama. I tu właśnie 11 rozdział 1 Księgi Mojżeszowej przychodzi nam z pomocą. Gdyby nie słowa Szczepana w Dziejach Apostolskich, nigdy nie wiedzielibyśmy, że Bóg powołał Abrahama, gdy ten był jeszcze w Ur Chaldejskim. Gdyby dano nam tylko opis w Księdze Mojżeszowej, odnieślibyśmy inne wrażenie. W 1 Księdze Mojżeszowej 11,31 czytamy: I wziął Terach swego syna Abrama i wnuka swego Lota, syna Harana, i synową swoją Saraj, żonę swego Abrama, i wyszedł z nimi z Ur Chaldejskiego, aby udać się do ziemi Kanaan. Gdy przybyli do Haranu, zamieszkali tam. Wydaje się to rzeczą oczywistą, że wydarzenia opisane w tym wierszu nastąpiły po powołaniu, o którym mówią Dzieje Apostolskie 7,2 i List do Hebrajczyków 11,8. Usłyszał powołanie i uwierzył jednak czytamy, że z Ur Chaldejskiego wyprowadził go Terach. Była to miara wiary Abrahama na początku. Opuścił swą ziemię, ale zostawił jedynie cześć krewnych i nikogo z domu ojca. Jego ojciec go poprowadził. Nie wiemy, jak to się stało, ale ten, który nie był powołany, wyprowadził ich z ziemi, a ten, który był powołany, szedł za nim. Noe zabrał swoją rodzinę do Arki ze sobą, swoją żonę, swoich synów i ich żony, wszystkich. Takie otrzymał polecenie; i to co uczynił, było słuszne, ponieważ tamta sytuacja była inna. Arka jest symbolem zbawienia, a zbawienie w swym planie obejmuje każdego poszczególnego człowieka. Im więcej ludzi znajduje drogę do Chrystusa, tym powinniśmy być szczęśliwsi. Ale Abraham popełnił błąd, zabierając ze sobą rodziców (czy raczej towarzysząc im) i swego bratanka 11

12 Lota. Ponieważ w tym wypadku nie chodziło o to, by zgromadzić poszczególnych ludzi dla ich zbawienia. Abraham został powołany, aby samemu być wybranym naczyniem mającym miejsce w Bożym planie, który miał przynieść błogosławieństwo wszystkim rodzinom ziemi. Nie było takiej możliwości, aby w tym planie znaleźli miejsce inni, którzy nie zostali w ten sposób wybrani. Abraham wierzył, ale jego rozumienie było błędne i z tego powodu jego wiara była ograniczona. Innymi słowy, nie był on jakimś wyjątkowym człowiekiem wierzącym, był taki jak my! Stało się więc tak, że ojciec poprowadził Abrahama tylko część drogi do Kanaanu; następnie ich wędrówka się zatrzymała. Gdy przybyli do Haranu, zamieszkali tam. Usłyszał Boże powołanie, ale nie doceniał celu, ku któremu to powołanie prowadziło, zatem nie widział żadnego powodu, dla którego miałby zapłacić tak wysoką cenę samotności. Wyjaśnia to, dlaczego my szemrzemy, gdy Bóg nas wychowuje. Przypomnijmy jeszcze raz, nie jest to historia o tym, jak został zbawiony jakiś człowiek, ale w jaki sposób stał się on naczyniem do celów zaszczytnych. Nie można ulepić kosztownego naczynia ani dobrze wykonać narzędzia, nie płacąc wysokiej ceny. Tylko towary marnej jakości można produkować tanio. Nie zrozumiejmy opacznie Bożego działania w naszym życiu. Przez Abrahama Bóg chciał wprowadzić cały nowy system w Jego stosunkach z człowiekiem, ale Abraham jeszcze nie docenił tego faktu. My również nie wiemy, co Bóg chce z nami uczynić. Jeśli używa jakichś szczególnych prób i testów, z pewnością dzieje się tak w jakimś szczególnym celu. Jeśli nasza nadzieja prawdziwie jest w Bogu, nie potrzebujemy się pytać dlaczego. Tak więc Abraham wyszedł z ziemi chaldejskiej i zamieszkał w Haranie. Sądził, że wystarczy, jeśli przejdzie połowę drogi. Jednak czas spędzony w Haranie był czasem straconym. Terach znaczy opóźnienie, czas trwania. Lata życia Teracha skończyły się i były to lata, w czasie których Bóg nic nie uczynił. Wtedy, gdy Abraham miał już siedemdziesiąt pięć lat, doszło do niego drugie Boże powołanie. Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego, do ziemi, którą ci wskażę (1Mjż 12,1). Jak dotąd Abraham nie okazał całkowitego posłuszeństwa, ale Bóg, chwała niech będzie Jego imieniu!, nie wypuścił go ze Swoich rąk. A stamtąd, gdy umarł jego ojciec, przesiedlił go do tej ziemi, w której wy teraz mieszkacie (Dz 7,4). Dziękujemy Bogu za to ze łzami. W Haranie wszystko staje w martwym punkcie, ale nie ma nic cenniejszego niż Boża wytrwałość. Dzięki niej jesteśmy dzisiaj ludźmi wierzącymi; dzięki niej w tym trwamy. Pełna cierpliwości Boża wytrwałość w stosunku do Abrahama przywiodła go do Kanaanu. Nie wstydźmy się, że w tym życiu wszystko: powołania i odpowiedzi nie są z nas, wszystko jest z Boga. My tkwilibyśmy w Haranie przez całe życie, ale Boża wytrwałość nam na to nie pozwoli. Cóż za cudowna łaska, że Abraham mógł jednak stać się ojcem wszystkich, którzy wierzą, nawet po tych latach zmarnowanych w Haranie. Wziął też Abram żonę swoją Saraj i Lota, bratanka swego, i cały ich dobytek, którego się dorobili, i służbę, którą nabyli w Haranie. Wyruszyli, aby udać się do ziemi kananejskiej. I przybyli do Kanaanu (1Mjż 12,5). Bóg rzekł: Idź do ziemi, którą ci wskażę (Dz 7,3), i w końcu przybył. Przybycie Abrahama do tej ziemi miało wielkie znaczenie. Nie była to kwestia tego, że posiadł część jakiegoś obszaru, bo w rzeczywistości niczego nie posiadał, ale chodziło tu o moc biorącą w posiadanie całą ziemię kananejską. A tam, gdzie Boża moc obejmowała coś w posiadanie, tam Abraham miał swoje dziedzictwo. Tak samo jest z nami dzisiaj. Chodzi o to, że naszym dziedzictwem jest teren, który obejmujemy i utrzymujemy dla Boga w tej chwili. Bóg powołuje nas do jakiejś konkretnej sytuacji, by utrzymywać tam wszechwładne panowanie niebios, a gdzie królestwo niebios działa skutecznie w taki sposób, tam jest nasze dziedzictwo. W obecnych czasach jest to smutny fakt, że Boży lud nie wie, jak utrzymać Bożą władzę na ziemi. Znają osobiste zbawienie, ale nie znają rządów Boga. A jednak z tym wiąże się nasze dziedzictwo; nie możemy oddzielić naszego dziedzictwa od Bożej władzy. Dopóki Boże panowanie nie będzie utrwalone a wrogowie nie będą pokonani, nie mamy dziedzictwa. Przypomnijmy sobie zagadkę Samsona: Z pożeracza wyszedł żer a z mocnego słodycz (Sdz 14,14). Dopiero gdy lew jest zabity, odkrywamy słodycz. Z jednej strony panowanie królestwa niebios oznacza, że Bóg jest Królem. Pomimo że wszystkie pozory świadczą o czymś przeciwnym, władza na ziemi należy do Boga. A z drugiej strony oznacza to, że On jest naszym Królem. Bóg jest naszym Bogiem na wieki. Czy wiemy, co to znaczy świadczyć o tej sprawie, przez wiarę, tu na ziemi, w miejscu, gdzie Bóg nas postawił? Abram przeszedł tę ziemię aż do miejscowości Sychem, do dębu More. Kananejczycy byli wówczas w tej ziemi (12,6). Nazwy tych miejsc są interesujące. Sychem znaczy ramię i w tej 12

13 nazwie może mieścić się pojęcie posłuszeństwa. More znaczy nauczyciel i przywodzi to na myśl zrozumienie i poznanie. Zastanawiające jest, że te dwa pojęcia połączone zostały w tej historii, bowiem Sam Jezus powiedział: Jeśli kto chce pełnić wolę jego, ten pozna (Jn 7,17). Wszelkie poznanie jest rezultatem posłuszeństwa; wszystko inne to tylko nasze wiadomości. Gdy czynimy wolę Boga, wtedy pojmujemy Jego wolę. Abraham przybył do tej ziemi i wówczas zaczął pojmować dlaczego. Tam właśnie ukazał mu się Pan, zapewniając go, że kroczy właściwą drogą. Ziemię tę dam potomstwu twemu, powiedział Bóg. Cała ta ziemia, bez wyjątku, była jego dziedzictwem. Czytamy, że wtedy po raz pierwszy Abraham złożył ofiarę, budując ołtarz Panu, który się jemu ukazał. Na tych ołtarzach składa się ofiary całopalne, a nie ofiary za grzech. Przedstawiają one, że Abraham całkowicie ofiarował samego siebie Bogu. Człowiek nie może tego uczynić, dopóki Go najpierw nie zobaczy. Ale wystarczy zobaczyć Go raz, tak jak było to prawdą w przypadku Abrahama. Pozbawia nas to wszystkiego, co posiadamy. Abraham nie zatrzymał się w Sychem. Stamtąd wyruszył w góry na wschód od Betelu i rozbił swój namiot. Betel było z zachodu, a Ai ze wschodu. Tam zbudował Panu ołtarz i wzywał imienia Pana (12,8). Tu jest drugi ołtarz. Abraham zbudował pierwszy po przybyciu do Kanaanu, gdy ujrzał Boga, zrozumiał i oddał samego siebie. Drugi zbudował tam, gdzie rozbił swój namiot, w miejscu, które obrał na miejsce swego pobytu. Czyniąc to wyznał, że Bóg doprowadził go do tego miejsca, by tam pozostał. Po swym przybyciu do ziemi Kanaan dotarł do swego drugiego ołtarza. Bóg chciał, aby Abraham przebywał w tym właśnie miejscu. Był to znak ostatecznego osiągnięcia całego Bożego celu. Abraham rozbił swój namiot pomiędzy Betel i Ai. Ponownie obie nazwy miejsc są istotne. Betel znaczy dom Boży, Ai znaczy stos ruin. Jego namiot znajdował się pomiędzy nimi, Betel na zachód i Ai na wschód. Przypomnijmy sobie, że później w historii Izraela wejście do namiotu zgromadzenia było skierowane na wschód, tak więc człowiek, który do niego wchodził, zwrócony był ku zachodowi. Tam, w miejscu pobytu Abrahama, jeśli jakiś człowiek zwrócony był twarzą ku domowi Bożemu, to stał tyłem do stosu ruin. Wynika z tego dla nas pewna nauka. Ai przypomina nam, że stare stworzenie jest osądzone. Betel, a nie Ai, jest miejscem, gdzie Abraham mieszka (13,3), miejscem, gdzie przez niego objawia się Boża moc w całej ziemi. Betel jest domem Bożym lub wyrażając to w pojęciach Nowego Testamentu, Kościołem, Ciałem Chrystusa. Jednostki nie są w stanie ustanowić wszechwładnego panowania niebios na ziemi; jedynie Ciało, społeczność ludzi wierzących w Chrystusie, może tego dokonać. Ale by to osiągnąć, musimy pozostawić za sobą stosy ruin. Królestwo niebieskie może przez nas zapanować na ziemi dopiero wtedy, gdy Krzyż rozprawił się na dobre z naszą naturalną siłą, a my żyjemy wspólnym życiem jednego nowego człowieka w Chrystusie. Jest to świadectwo Kanaanu. Rozdział 4 ŻYCIE W POŚWIĘCENIU W okresie od Adama do Abrahama Bóg przemawiał do ludzi. Jednak nigdzie nie czytamy, aby się im ukazał. Po raz pierwszy ukazał się Abrahamowi w Mezopotamii (Dz 7,2). Bóg rościł sobie prawo do pewnego człowieka. Ze strony Boga było to nowe posunięcie; a w Kanaanie następuje dalsze. Zsyłając Potop, Bóg osądził cały świat; nie wskazał ani nie żądał dla siebie żadnej ziemi. Ale teraz w Abrahamie znalazł człowieka według Swego wyboru w ziemi według Swego wyboru, więc teraz mu się ukazuje. W czasie, gdy Bóg wyprowadził tego męża z Ur Chaldejskiego, sytuacja w całym świecie tak bardzo pogorszyła się, że już w żaden sposób nie mogłaby być gorsza. W ciągu długich lat tylko Enoch został zabrany do nieba. W czasie klęski potopu zostało uratowane życie tylko jednej rodziny. Teraz w świecie Abrahama rzeczy przedstawiały się równie źle. Arka nie zawiodła, ale zachowana przy życiu rodzina tak. Owocem tego pokolenia był spisek w Babel, a następnie bałwochwalstwo, które ogarnęło świat. Ale Bóg nie był pokonany. Nie zawiódł, choćby nawet wydawało się, że tak się stało. Po tym wszystkim On Bóg chwały objawił się. On jest bowiem i Alfą i Omegą. On trwa pomimo wszystkich ludzkich niepowodzeń. Nie ma nic bardziej stałego, bardziej niezmiennego niż chwała Boża. Ludzka chwała traci blask i przemija; Jego chwała jest nieprzemijająca i niegasnąca. Nie ma sposobu, aby pokrzyżować Boże plany. Nie można Go zwyciężyć. Po dwóch tysiącach lat panowania 13