Wspólne Polityki. Unia celna i wspólna polityka handlowa

Transkrypt

1 Wspólne Polityki wykład 4 i 5, semestr 2 Unia celna i wspólna polityka handlowa Dr Katarzyna Śledziewska Katedra Makroekonomii i Teorii Handlu Zagranicznego

2 Plan wykładu UE w świecie a wyzwania Wspólnej Polityki Handlowej WPH. Historia, podstawy traktatowe Instrumenty WPH WPH a WTO WPH a umowy handlowe

3 Parę faktów na temat handlu światowego Technologiczny rozwój Globalizacja Otwarcie rynków Implikacje: Szansa na wzrost ale kryzys spadek PKB UE -2,5%, eksportu o 3,5% Potrzeba zarządzania w gospodarce globalnej Potrzeba wzmocnienia pozycji UE, jej konkurencyjności

4 UE i handel światowy 19% handlu światowego, 17% światowego handlu dobrami, 27% światowego handlu usługami Pierwszy eksporter Główna siła handlowa Drugi importer Inwestycje bezpośrednie: EU-27 największe źródło światowych inwestycji ( 1100 mld euro 44%, odpływ) i miejsce docelowe światowych inwestycji ( 1100 mld euro 32%, napływ) w 2007

5 Wiodący eksporterzy i importerzy art. Przemysłowych w handlu światowym w 2008 rokiem, z handlem wewnętrznym UE The Major Importers The Major Exporters The Major Trader Partners Rank. Imports billion % World Rank. Exports billion % World Rank. Imp.+Exp. billion % World World World World EU EU EU USA China USA Fr Germany Fr Germany Fr Germany China USA China Japan Japan Japan France Netherlands France Utd. Kingdom France Netherlands Netherlands Italy Italy Italy Belgium Utd. Kingdom Belgium Russia Belgium Canada Utd. Kingdom Canada South Korea Canada South Korea Spain South Korea Russia Hong Kong Hong Kong Hong Kong Singapore Singapore Spain Mexico Mexico Singapore India Spain Mexico Russia Saudi Arabia India

6 Wiodący importerzy i eksporterzy EU27 w handlu art. przemysłowymi (wartość %) bez intra-ue The Major EU Import Partners The Major EU Export Partners The Major EU Trader Partners Rank. EU Imports from Mio euro % world Rank. EU Exports to Mio euro % world Rank. Imports+Export s Mio euro % world Source: Eurostat (Statistical regime 4) World World World China USA USA USA Russia China Russia Switzerland Russia Norway China Switzerland Switzerland Turkey Norway Japan Norway Japan Turkey Japan Turkey South Korea U.A.Emirates South Korea Brazil India Brazil Libyan Arab Jamahiriya Brazil India India Canada Canada Algeria South Korea Algeria Taiwan Australia South Africa Canada Ukraine Saudi Arabia

7 Wspólna Polityka Handlowa główne wyzwania dla UE, podejście Komisji Jako lider na światowych rynkach Duże zainteresowanie w: Otwarciu rynków Jasnych uregulowań Odpowiedzialna za: obywateli UE ROW Potrzeba wzmocnienia konkurencyjności UE na rynkach światowych Kryzys światowy

8 Wspólna Polityka Handlowa Podstawowe wyzwania Konkurencyjna gospodarka Europejska w zliberalizowanym systemie handlu światowego na bazie porozumień multilateralnych Zapewnić by gospodarka Europejska była otwarta i konkurencyjna na rynkach zagranicznych Zapewnić realny dostęp do rynków zagranicznych Stworzyć silny multilateralny system handlowy Jak najbardziej efektywny w (w kontekście rozwoju handlu i tworzenia reguł) Promocja wartości Europejskich Demokracja, ochrona środowiska, prawa socjalne... Wzmacnianie wzrostu

9 Plan wykładu UE w świecie a wyzwania Wspólnej Polityki Handlowej WPH. Historia, podstawy traktatowe Instrumenty WPH WPH a WTO WPH a umowy handlowe

10 Wspólna Polityka Handlowa Traktat Rzymski z 1957 roku podstawą Wspólnoty jest unia celna Zniesienie ceł w obrocie wewnętrznym Wspólna Zewnętrzna Taryfa Celna potrzeba wprowadzenia WPH ostatecznie utworzona 1 lipca 1968 roku.

11 Zniesienie ceł w obrocie wewnętrznym Art.. 9 i 10 traktatu o WE, obecnie 24 Z taryf celnych i innych podobnych opłat zostały zwolnione towary wytwarzane w krajach członkowskich, a także dobra materialne z państw trzecich dopuszczone do swobodnego obrotu Wyjątki: produkty przeznaczone na cele militarne każde państwo członkowskie może podejmować niezbędne działania w celu ochrony zasadniczych interesów swojego bezpieczeństwa oraz dotyczące produkcji broni, amunicji i sprzętu wojskowego albo handlu tymi artykułami

12 Liberalizacja handlu według postanowień Traktatu Rzymskiego. Obniżka ceł w stosunku do stanu z Traktat Rzymski art. przem. Realizacja art. rolne % 40% 35% % 80% 70% % 100% Faktycznie % Faktycznie

13 Zniesienie ceł w obrocie wewnętrznym Wybrane przykłady Cła eksportowe do Ograniczenia ilościowe zniesione całkowicie do artykuły przemysłowe artykuły rolne Zniesienie przepisów wywołujących takie same skutki jak ograniczenia ilościowe Szkocka whisky, wymaganie certyfikatu potwierdzającego autentyczność w WB i jej import przez WB z Francji czy Belgii Zakazano obciążania opłatami wywołującymi taki sam skutek jak cła Belgia, podatek od diamentów, 33%, przeznaczony na cele socjalne osób zatrudnionych przy obróbce

14 Wspólna zewnętrzna taryfa celna Artykuł Z zachowaniem warunków i ograniczeń przewidzianych poniżej stawki wspólnej taryfy celnej stanowią średnią arytmetyczną ceł stosowanych na terenie czterech terytoriów celnych, jakie obejmuje Wspólnota. 2. Dla obliczania tej średniej arytmetycznej przyjmuje się za podstawę cła stosowane przez Państwa Członkowskie w dniu 1 stycznia 1957 roku. Jednakże, przy obliczaniu włoskiej taryfy celnej przyjmuje się stawki bez uwzględnienia czasowej obniżki ceł o 10%. Ponadto, w pozycjach, na które taryfa przewiduje cła konwencyjne, są one stosowane zamiast określonych wyżej stawek pod warunkiem, że nie będą ich przewyższały o więcej niż 10%. Jeżeli cło konwencyjne przekroczy określone powyżej stawki o więcej niż 10%, dla obliczenia średniej arytmetycznej przyjmuje się te stawki, podwyższone o 10%. 3. Stawki wspólnej taryfy celnej nie mogą przekraczać: a) 3% - na produkty objęte pozycjami taryfy celnej wymienionymi na liście B; b)1 0% - na produkty objęte pozycjami taryfy celnej wymienionymi na liście C; c) 15% - na produkty objęte pozycjami taryfy celnej wymienionymi na liście D; oraz d) 25% - na produkty objęte pozycjami taryfy celnej wymienionymi na liście E; jeżeli taryfa krajów Beneluksu przewiduje dla tych towarów cło nie przekraczające 3%, cło to, przy obliczaniu średniej arytmetycznej podwyższa się do 12%

15 Wspólna zewnętrzna taryfa celna Średnia arytmetyczna ceł stosowanych przez 4 terytoria celne Podstawa obliczenia cła obowiązujące Kraje Cła ad valorem Włochy 25.5 Francja 24.0 RFN 10.0 Beneluks 9.0 WZTC

16 Pojęcie i zakres wspólnej polityki handlowej Komisja Europejska wszystkie środki i narzędzie i charakterze ekonomicznym i administracyjnym, które regulują handel zagraniczny z krajami trzecimi. Rada Ministrów polityka handlowa obejmuje wszystkie środki, których celem jest wywarcie wpływu na strumienie handlu. instrumentarium sterowania, oddziaływania na obroty międzynarodowe. Cele WPH wynikają z zapisów Artykułu 110 TR. Kraje członkowskie chcą przyczynić się do: 1. harmonijnego rozwoju handlu światowego, 2. postępującej redukcji restrykcji w handlu międzynarodowym, 3. obniżenia barier celnych. WPH może być polityką autonomiczną lub traktatową.

17 Wspólna Polityka Handlowa Polityka autonomiczna wszystkie środki i narzędzie, które Wspólnota stosuje w stosunku do eksportu i importu, a które nie wynikają z ustaleń traktatowych. Ma ona duże znaczenie dla ochrony przed szkodami wywołanymi przez import z państw trzecich. Może ona przybierać charakter: 1. dyskryminacyjny- prowadzona jest przez Wspólnotę w stosunku do krajów nie będących członkami WTO, nie przestrzegających zasad obowiązujących w tej organizacji lub nie objętych klauzulą najwyższego uprzywilejowania.(np. polityka wobec Korei Północnej); 2. preferencyjny- gwarantuje krajom trzecim preferencje handlowe, przekraczające swym zakresem uzgodnienia traktatowe. Przykładem takiej polityki są jednostronne preferencje udzielone krajom słabiej rozwiniętym w ramach Systemu Zgeneralizowanych Preferencji (GSP). Aktualnie preferencje takie udzielone są 128 krajom i 22 regionom zależnym i mają głownie formę preferencji celnych. Polityka konwencyjna kształtowana jest na podstawie międzynarodowych umów i porozumień zawieranych przez UE z krajami trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi.

18 Wspólna Polityka Handlowa Art 2 ogólne cele a w tym promocja wzrostu gospodarczego, wysokiego zatrudnienia, wzrostu konkurencyjności i ochrony środowiska Art 206 i 207 tłumaczą czym generalnie ma się zajmować wspólna polityka handlowa (common commercial policy) ma mieć swój wkład w harmonijnym rozwoju handlu światowego, w stopniowym znoszeniu barier w handlu. Art instrumenty i procedury decyzyjne Art 217 wprowadza obecną inter-instytucjonalną procedurę potrzebną w celu zawierania międzynarodowych umów przede wszystkim decyzję podejmuje Rada nie zobowiązania do konsultacji z Parlamentem Europejskim, tym niemniej konsultacje mogą mieć miejsce.

19 Wspólna Polityka Handlowa Artykuł 207 Traktatu o Funkcjonowaniu UE dokładnie określa funkcjonowanie WPH Bazuje na: Wspólnych zasadach Procedurach decyzyjnych Dotyczy: Handlu dobrami, usługami, praw własności intelektualnej Specjalnych prowizji (usługami w dziedzinie kultury i audiowizualnymi, usługami edukacyjnymi oraz usługami socjalnymi i w zakresie zdrowia ludzkiego )

20 Wspólna Polityka Handlowa Oparta na jednolitych zasadach, w odniesieniu do zmian stawek celnych, zawierania umów celnych i handlowych, ujednolicenia środków liberalizacyjnych, polityki eksportowej i handlowych środków ochronnych podejmowanych w przypadku dumpingu lub subsydiów Komisja przedkłada Radzie propozycje w celu wykonania wspólnej polityki handlowej Jeżeli potrzeba wynegocjowania umów z jednym lub większą liczbą państw albo organizacji międzynarodowych Komisja przedstawia zalecenia Radzie, Rada upoważnia ją do rozpoczęcia koniecznych rokowań. Rada i Komisja są odpowiedzialne za zapewnienie zgodności umów.

21 Wspólna Polityka Handlowa Komisja prowadzi rokowania w konsultacji ze specjalnym komitetem wyznaczonym przez Radę Komisja regularnie składa specjalnemu komitetowi sprawozdanie sprawie postępu w rokowaniach Rada nie może zawrzeć umowy, jeśli zawiera ona postanowienia wykraczające poza wewnętrzne kompetencje Wspólnoty Dot. rokowań i zawierania umów w dziedzinie handlu usługami i handlowych aspektów własności intelektualnej Umowy dot. handlu usługami w dziedzinie kultury i audiowizualnymi, usługami edukacyjnymi oraz usługami socjalnymi i w zakresie zdrowia ludzkiego należą do dzielonych kompetencji Wspólnoty i jej Państw Członkowskich

22 Podstawy prawne WPH Traktat Rzymski W preambule kraje sygnatariusze zadeklarowały chęć stopniowego usuwania ograniczeń w wymianie międzynarodowej. Środkiem służącym do realizacji tego celu miała być WPH istotne znaczenie miał art. 133, który mówił, że po zakończeniu okresu przejściowego WPH polegać będzie na stosowaniu jednolitych zasad, szczególnie w odniesieniu do zmian taryf, zawierania układów handlowych i taryfowych na ujednoliceniu środków liberalizacyjnych, polityki eksportowej i środków podejmowanych w przypadku dumpingu lub subwencji. Duże znaczenie mają również zapisy art.115 TR, które dawały krajom członkowskim możliwość stosowania narodowych środków ochrony rynku nawet po zakończeniu okresu przejściowego. TR stworzył więc podstawy do prowadzenia WPH i w zasadzie jego główne postanowienia do dziś nie uległy zmianie. W Białej Księdze Komisji Europejskiej z 1985r., która stanowiła podstawę budowy jednolitego rynku wewnętrznego w punktach wymienione zostały narodowe narzędzia polityki handlowej stosowane w imporcie przez część krajów członkowskich. Traktat o UE, podpisany 7 lutego 1992r. w Maastricht, wprowadził bardzo niewielkie zmiany w podstawach traktatowych, regulujących funkcjonowanie WPH.

23 Wspólna Polityka Handlowa Podstawa traktatowa art. 3 ust. 1 pkt b, art , art. 300 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską wersja skonsolidowana po Traktacie Nicejskim Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dz. Urz. UE 2006 Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Traktat Lizboński z 13 grudnia Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Traktat Lizboński z 13 grudnia 2007, w procesie ratyfikacji

24 Wspólna Polityka Handlowa. Proces negocjacji Komisja jest negocjatorem negocjuje w imieniu 27 państw członkowskich Rada podejmuje decyzje Mandat = ustalony przez Radę na bazie propozycji Komisji Komisja negocjuje na bazie uzyskanego mandatu Rada zatwierdza rezultaty Komisji (przeważnie większością głosów). Czasami PC też ratyfikują Parlament Europejski Jest informowany przez Komisję o postępie w negocjacjach W przyszłości ma współdecydować ustawodawstwo i umowy handlowe, ale nie przy negocjacjach

25 Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej PREAMBUŁA PRAGNĄC przyczynić się, przez wspólną politykę handlową, do stopniowego usuwania ograniczeń w handlu międzynarodowym Artykuł 3 1. Unia ma wyłączne kompetencje w następujących dziedzinach: ( ) e) wspólna polityka handlowa. Artykuł 206 (dawny artykuł 131 TWE) 1. Unia ma wyłączne kompetencje w następujących dziedzinach: a) unia celna; b) ustanawianie reguł konkurencji niezbędnych do funkcjonowania rynku wewnętrznego; c) polityka pieniężna w odniesieniu do Państw Członkowskich, których walutą jest euro; d) zachowanie morskich zasobów biologicznych w ramach wspólnej polityki rybołówstwa; e) wspólna polityka handlowa.

26 Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Artykuł 207 (dawny artykuł 133 TWE) 1. Wspólna polityka handlowa jest oparta na jednolitych zasadach, w odniesieniu do: zmian stawek celnych, zawierania umów celnych i handlowych dotyczących handlu towarami usługami do handlowych aspektów własności intelektualnej, bezpośrednich inwestycji zagranicznych, ujednolicenia środków liberalizacyjnych, polityki eksportowej, a także handlowych środków ochronnych, w tym środków podejmowanych w przypadku dumpingu lub subsydiów. Wspólna polityka handlowa prowadzona jest zgodnie z zasadami i celami działań zewnętrznych Unii. 2. Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, przyjmują środki określające ramy realizacji wspólnej polityki handlowej. 3. Jeżeli istnieje potrzeba wynegocjowania i zawarcia umów z jednym lub większą liczbą państw trzecich lub organizacji międzynarodowych, stosuje się artykuł 218, z zastrzeżeniem postanowień szczególnych niniejszego artykułu.

27 Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja przedstawia zalecenia Radzie, która upoważnia ją do rozpoczęcia koniecznych rokowań. Rada i Komisja są odpowiedzialne za zapewnienie zgodności umów będących przedmiotem rokowań z wewnętrznymi politykami i zasadami Unii. Komisja prowadzi te rokowania w konsultacji ze specjalnym komitetem wyznaczonym przez Radę w celu wsparcia jej w tym zadaniu i w ramach wytycznych, które Rada może do niej kierować. Komisja regularnie składa specjalnemu komitetowi i Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie z postępu w rokowaniach. 4. W odniesieniu do rokowań i zawierania umów, o których mowa w ustępie 3, Rada stanowi większością kwalifikowaną. W odniesieniu do rokowań i zawierania umów w dziedzinie handlu usługami i w dziedzinie handlowych aspektów własności intelektualnej, jak również bezpośrednich inwestycji zagranicznych, Rada stanowi jednomyślnie, jeżeli umowy te zawierają postanowienia wymagające jednomyślności do przyjęcia przepisów wewnętrznych. Rada stanowi jednomyślnie także przy rokowaniach i zawieraniu umów: a) w dziedzinie handlu usługami w zakresie kultury i audiowizualnymi, jeżeli umowy te mogłyby zagrozić różnorodności kulturowej i językowej Unii; b) w dziedzinie handlu usługami społecznymi oraz w zakresie edukacji i zdrowia, jeżeli umowy te mogłyby w znacznym stopniu zakłócać działanie krajowego systemu tych usług i wywierać negatywny wpływ na odpowiedzialność Państw Członkowskich za ich zapewnienie.

28 Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej 5. Rokowania i zawieranie umów międzynarodowych w dziedzinie transportu podlegają tytułowi VI części trzeciej oraz artykułowi Wykonywanie uprawnień w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, przyznanych niniejszym artykułem, nie narusza podziału kompetencji między Unią i Państwami Członkowskimi i nie prowadzi do harmonizacji przepisów ustawowych lub wykonawczych Państw Członkowskich, jeżeli Traktaty wykluczają taką harmonizację.

29 Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Artykuł 218 (dawny artykuł 300 TWE) 1. Bez uszczerbku dla szczególnych postanowień artykułu 207, umowy pomiędzy Unią a państwami trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi są negocjowane i zawierane zgodnie z następującą procedurą. 2. Rada upoważnia do podjęcia rokowań, wydaje wytyczne negocjacyjne, upoważnia do podpisywania i zawiera umowy. 3. Komisja lub, jeżeli przewidywana umowa dotyczy wyłącznie lub głównie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, przedstawia swoje zalecenia Radzie, która przyjmuje decyzję upoważniającą do podjęcia rokowań oraz, w zależności od przedmiotu przewidywanej umowy, mianującą negocjatora lub przewodniczącego zespołu negocjatorów Unii. 4. Rada może kierować wytyczne do negocjatora Unii oraz wyznaczyć specjalny komitet, w konsultacji z którym należy prowadzić rokowania. 5. Rada, na wniosek negocjatora, przyjmuje decyzję upoważniającą do podpisania umowy a, w stosownych przypadkach, do tymczasowego jej stosowania przed jej wejściem w życie.

30 Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej 6. Rada, na wniosek negocjatora, przyjmuje decyzję w sprawie zawarcia umowy. Z wyjątkiem przypadków gdy umowy dotyczą wyłącznie wspólnej polityki zagranicznej I bezpieczeństwa, Rada przyjmuje decyzję w sprawie zawarcia umowy: a) po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego w następujących przypadkach: (i) układy o stowarzyszeniu; (ii) umowa dotycząca przystąpienia Unii do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności; (iii) umowy, które tworzą specyficzne ramy instytucjonalne przez organizację procedur współpracy; (iv) umowy mające istotne skutki budżetowe dla Unii; (v) umowy dotyczące dziedzin, do których stosuje się zwykłą procedurę prawodawczą lub specjalną procedurę prawodawczą, jeżeli wymagana jest zgoda Parlamentu Europejskiego. Parlament Europejski i Rada mogą, w pilnych przypadkach, uzgodnić termin wyrażenia zgody. b) po konsultacji z Parlamentem Europejskim w innych przypadkach. Parlament Europejski wyraża swoją opinię w terminie, jaki Rada może określić stosownie do pilności sprawy. W przypadku braku opinii w tym terminie Rada może stanowić samodzielnie.

31 Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej 7. Zawierając umowę, Rada może, na zasadzie odstępstwa od ustępów 5, 6 i 9, upoważnić negocjatora do zatwierdzenia w imieniu Unii zmian w umowie, jeżeli umowa przewiduje, że zmiany te powinny być przyjęte według procedury uproszczonej lub przez organ utworzony przez tę umowę. Rada może dołączyć do takiego upoważnienia warunki szczegółowe. 8. Podczas całej procedury Rada stanowi większością kwalifikowaną. Rada stanowi jednak jednomyślnie, gdy umowa dotyczy dziedziny, w której do przyjęcia aktu Unii wymagana jest jednomyślność, jak również w przypadku układów o stowarzyszeniu oraz umów, o których mowa w artykule 212, z państwami kandydującymi do przystąpienia. Rada stanowi również jednomyślnie w przypadku umowy dotyczącej przystąpienia Unii do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności; decyzja dotycząca zawarcia takiej umowy wchodzi w życie po jej zatwierdzeniu przez Państwa Członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi. 9. Rada, na wniosek Komisji lub wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, przyjmuje decyzję zawieszającą stosowanie umowy i ustalającą stanowiska, które mają być zajęte w imieniu Unii w ramach organu utworzonego przez umowę, gdy organ ten ma przyjąć akty mające skutki prawne, z wyjątkiem aktów uzupełniających lub zmieniających ramy instytucjonalne umowy. 10. Parlament Europejski jest natychmiast i w pełni informowany na wszystkich etapach procedury. 11. Państwo Członkowskie, Parlament Europejski, Rada lub Komisja mogą uzyskać opinię Trybunału Sprawiedliwości w sprawie zgodności przewidywanej umowy z Traktatami. W przypadku negatywnej opinii Trybunału, przewidywana umowa nie może wejść w życie, chyba że nastąpi jej zmiana lub rewizja Traktatów.

32 Wspólna Polityka Handlowa Jak miało się zmienić PE informowany o negocjacjach jak państwo członkowskie Rozszerzyć na wszystkie zagadnienia związane z inwestycjami bezpośrednimi Propozycje zawarte w Traktacie UE Dalsze rozszerzenie na kwalifikowaną większość w głosowaniu nad umowami handlowymi Zwiększyć kontrolę PE: polityka autonomiczna o charakterze legislacyjnym i większość umów handlowych

33 Plan wykładu UE w świecie a wyzwania Wspólnej Polityki Handlowej WPH. Historia, podstawy traktatowe Instrumenty WPH WPH a WTO WPH a umowy handlowe

34 WPH na czym polega? Rozwój historyczny Od ceł i ograniczeń ilościowych... Nowy wymiar polityki handlowej Rozwinęła się na bazie liberalizacji przepływu dóbr do usług, inwestycji, praw własności intelektualnej, zamówień publicznych do kwestii za granicą Ewolucja znalazła swe miejsce w Traktacie Nicejskim (2001) Rozwój kompetencji WPH do usług i handlowych aspektów praw własności intelektualnej, w zakresie, w jakim te umowy nie wykraczają poza wewnętrzne kompetencje Wspólnoty

35 Ochrona rynku UE Środki protekcji uwarunkowanej, dopuszczalnej, gdy spełnione zostaną określonej przesłanki, wyrządzenie szkody krajowemu przemysłowi groźba jej wyrządzenia. Inaczej: środki o charakterze defensywnym Trade Defence Instruments Co nas interesuje? definicje, przykłady, w jakich sytuacjach stosowane? kto składa wniosek? kto podejmuje decyzje?

36 WPH Ochrona rynku UE Środki o charakterze defensywnym The trade defence instruments Defensive instruments zapewnić sprawiedliwy handel i ochronę interesów Europejskich przedsiębiorstw... zaplanowane zgodnie z porozumieniami WTO dającymi prawo do przeciwdziałania nieprawidłowym praktykom Anti-dumping Safeguards Anti-subsidy

37 Ochrona rynku UE Anti-dumping Postępowania antydumpingowe stosowane, gdy: zagraniczny producent sprzedaje na obszarze UE towar poniżej porównywalnej ceny podobnego towaru na swoim rynku krajowym poniżej kosztów produkcji. Komisja wszczyna postępowanie antydumpingowe z własnej inicjatywy lub na wniosek przemysłu Wspólnoty wszyscy producenci podobnego produktu reprezentujący co najmniej 25% całkowitej produkcji tego produktu wniosek musi zyskać poparcie producentów reprezentujących co najmniej 50% produkcji w pewnych przypadkach cło antydumpingowe może zostać zastąpione tzw. zobowiązaniem cenowym do przestrzegania przez eksportera minimalnego poziomu cen eksportowych. złamanie zobowiązania powoduje natychmiastowe nałożenie cła antydumpingowego. cła antydumpingowe i zobowiązania cenowe ustalane są na 5 lat w wyniku postępowania weryfikacyjnego mogą być przedłużone o kolejne 5 lat od decyzji Komisji i Rady przysługują odwołania na drodze administracyjnej (Komisja) lub sądowej (Sąd Pierwszej Instancji i ETS)

38 Ochrona rynku UE Anti-subsidy Postępowania antysubwencyjne stosowane, gdy rząd lub instytucja publiczna kraju eksportera (kraju pochodzenia) bezpośrednio lub pośrednio udziela eksporterowi subsydiów do produkcji, eksportu lub przewozu. przykłady dotacje, pożyczki na warunkach preferencyjnych, gwarancje kredytowe, zwolnienia z podatków. środki odwetowe mogą być podejmowane tylko w stosunku do tzw. subsydiów specyficznych. Komisja wszczyna postępowanie na wniosek producentów w wyniku postępowania antysubwencyjnego Komisja lub Rada nakładają tzw. środki wyrównawcze cła tymczasowe, zobowiązania cenowe cła wyrównawcze

39 Ochrona rynku UE Safeguards Postępowania ochronne przed nadmiernym importem stosowane wówczas, gdy towar jest importowany na obszar UE w takich ilościach i/lub na takich warunkach, że może to wyrządzić poważną szkodę producentom Wspólnoty lub grozić jej wyrządzeniem przykłady: ograniczenie okresu ważności dokumentów importowych, zmiana zasad importu kwestionowanego towaru, kontyngenty. Skargę przeciwko nadmiernemu importowi wnoszą państwa członkowskie. W krytycznych sytuacjach można również zastosować tymczasowy środek ochronny w postaci podwyższonego cła na maksimum 200 dni lub środek nadzoru nad importem. O stosowaniu środków ochronnych decyduje Komisja lub Rada na wniosek Komisji.

40 Ochrona rynku UE Przeciwdziałanie barierom w handlu niezgodnym z porozumieniami międzynarodowymi regulowane rozporządzeniem Rady nr 3286/94 (Trade Barriers Regulation) umożliwia ono wsparcie przemysłu UE w wypadku stwierdzenia stosowania wobec producentów unijnych niezgodnych z porozumieniami międzynarodowymi barier w dostępie do rynków państw trzecich Decyzję o zastosowaniu odpowiednich środków podejmuje Rada na wniosek Komisji

41 WPH Ochrona rynku UE Od 1995, EC AD/AS activity bardzo stabilne Od ostatnich 10 lat UE jest 3cim inicjatorem nowych postępowań AD/AS Najwięcej Indie (ponad 400 przypadków) następnie USA (ponad 300) i UE (ponad 200). Jedynie 0.45% całkowitego importu UE jest pod ochroną instrumentów AD/AS Anti-Dumping (AD) & Anti-subsidy (AS) activity Największym celem AD/AS są Chiny Większość przypadków AD/AS wszczętych w ciągu ostatnich 10 lat dotyczyło: żelaza i stali, produktów chemicznych, tekstyliów, produktów elektronicznych

42 Plan wykładu UE w świecie a wyzwania Wspólnej Polityki Handlowej WPH. Historia, podstawy traktatowe Instrumenty WPH WPH a WTO WPH a umowy handlowe

43 Wspólnota Europejska a WTO Podstawową zasadą - jest klauzula najwyższego uprzywilejowania (KNU), Utworzenie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali oraz Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej - nie było sprzeczne z zasadami GATT Artykuł XXIV Par.4 cele unii celnej ułatwienie handlu pomiędzy terytoriami tworzącymi ugrupowanie, a nie wznoszenie barier wobec handlu z innymi układającymi się stronami Par. 8 definicja zniesienie ceł i innych restrykcyjnych regulacji handlowych w stosunku do praktycznie biorąc całej wymiany. Kraje winny stosować w zasadzie te same cła i inne regulacje handlowe w stosunku do krajów trzecich Par. 5 tworzenie wspólnej taryfy celnej nie może naruszać koncesji handlowych krajów trzecich. cła i inne środki handlowe w wymianie z innymi członkami GATT nie mogą być w całości wyższe lub bardziej restrykcyjne niż poziom ceł i rozmiary przepisów handlowych przed utworzeniem

44 Wspólnota Europejska a WTO Na forum WTO Wspólnota reprezentowana jest przez Komisję, mandat Rady. Formalnie członkami GATT - kraje członkowskie WE, faktycznie Wspólnota - strona układów GATT. W Porozumieniu o utworzeniu WTO z 1994 roku Wspólnota pierwotny członek w sprawach wymagających głosowania - liczba głosów odpowiadającą liczbie państw członkowskich

45 Wspólnota Europejska a WTO Porozumienia w ramach GATT - istotny wpływ na politykę handlową Wspólnot. Runda Urugwajska Wspólnoty musiały zrezygnować z niektórych instrumentów polityki handlowej ze stosowania środków pozataryfowych w imporcie artykułów rolnych stosowania tzw. dobrowolnych ograniczeń eksportu zmienić zapisy Traktatu ustanawiającego WE Traktat Amsterdamski i Traktat Nicejski. Najważniejsza zmiana rozszerzenie wspólnej polityki handlowej o handel usługami i handlowe aspekty własności intelektualnej z wyłączeniem tych dziedzin, które wykraczają poza kompetencje Wspólnoty» Traktat nie przewiduje harmonizacji przepisów na szczeblu wspólnotowym

46 Runda Urugwajska a cła USA i UE

47 Import i cła, analiza zewnętrznej taryfy celnej UE

48 Cła importowe, analiza zewnętrznej taryfy celnej UE wg. grup

49 Warunki eksportu dla krajów UE do wybranych krajów

50 Wspólnota Europejska a WTO WE status najbardziej aktywnego uczestnika Doha Development Agenda (DDA) Wiele umów PTAs (preferential trade areas) z krajami rozwiniętymi i rozwijającymi się WE uznaje PTAs jako krok ku multilateralizmowi Imponująca liczba rozpoczętych negocjacji

51 Plan wykładu UE w świecie a wyzwania Wspólnej Polityki Handlowej WPH. Historia, podstawy traktatowe Instrumenty WPH WPH a WTO WPH a umowy handlowe

52 WPH a umowy handlowe Wspólnota różnego rodzaju umowy handlowe, zróżnicowana polityka handlowa prowadzona wobec państw trzecich (grup państw) charakter niepreferencyjny (regulują handel zgodnie z zasadą KNU) lub preferencyjny. Umowy preferencyjne ułatwienia w handlu pomiędzy WE a drugą stroną takiej umowy lub jednostronne udzielenie przez UE takich ulg drugiej stronie. zawierane zgodnie z: procedurą zapisaną w art. 300 TWE Tytuł IX Wspólna polityka handlowa (art TWE). jednostronnie przyznawane ułatwienia państwom słabiej rozwiniętym w ramach systemu powszechnych preferencji celnych GSP (Generalized System of Preferences)

53 Kraj zakres data wejścia w życie Artykuł Andorra CU 23-Feb-1998 GATT Art. XXIV Faroe Islands FTA 17-Feb-1997 GATT Art. XXIV Turkey CU 22-Dec-1995 GATT Art. XXIV Switzerland - Liechtenstein FTA 27-Oct-1972 GATT Art. XXIV Norway FTA 13-Jul-1973 GATT Art. XXIV Iceland FTA 24-Nov-1972 GATT Art. XXIV Former Yugoslav Republic of Macedonia Croatia FTA & EIA FTA & EIA 23-Oct-2001(G) 02-Oct-2009(S) 17-Dec-2002(G) 12-Oct-2009(S) GATT Art. XXIV & GATS V GATT Art. XXIV & GATS V Bosnia and Herzegovina FTA 11-Jul-2008 GATT Art. XXIV Montenegro FTA 16-Jan-2008 GATT Art. XXIV EC Overseas Countries and Territories (OCT) FTA 14-Dec-1970 GATT Art. XXIV CARIFORUM States EPA FTA & EIA 16-Oct-2008 GATT Art. XXIV & GATS V

54 Kraj zakres data wejścia w życie Artykuł South Africa FTA 02-Nov-2000 GATT Art. XXIV Côte d'ivoire FTA 11-Dec-2008 GATT Art. XXIV Syria FTA 15-Jul-1977 GATT Art. XXIV Tunisia FTA 15-Jan-1999 GATT Art. XXIV Israel FTA 20-Sep-2000 GATT Art. XXIV Jordan FTA 17-Dec-2002 GATT Art. XXIV Lebanon FTA 26-May-2003 GATT Art. XXIV Morocco FTA 13-Oct-2000 GATT Art. XXIV Egypt FTA 03-Sep-2004 GATT Art. XXIV Algeria FTA 24-Jul-2006 GATT Art. XXIV Palestinian Authority FTA 29-May-1997 GATT Art. XXIV Cameroon FTA 24-Sep-2009 GATT Art. XXIV Albania Mexico Chile FTA & EIA FTA & EIA FTA & EIA 07-Mar-2007(G) 07-Oct-2009(S) 25-Jul-2000(G) 21- Jun-2002(S) 03-Feb-2004(G) 28-Oct-2005(S) GATT Art. XXIV & GATS V GATT Art. XXIV & GATS V GATT Art. XXIV & GATS V

55 Umowy regionalne WE Państwa EFTA Islandia, Liechtenstein, Norwegia 1 stycznia 1994 r. Europejski Obszar Gospodarczy (European Economic Area, większość zasad funkcjonowania wspólnotowego rynku wewnętrznego swobodny przepływ towarów (bez artykułów rolnych i rybołówstwa), usług, osób i kapitału. wysoki stopień integracji gospodarczej, wspólne reguły konkurencji, pomocy państwa i zamówień publicznych nie przewiduje ujednolicenia taryfy celnej oraz prowadzenia wspólnej polityki handlowej, w praktyce państwa EFTA zawierają z państwami trzecimi umowy handlowe zbliżone do umów zawieranych przez Wspólnotę.

56 Umowy regionalne WE Szwajcaria jeden z największych partnerów handlowych UE (2008 rok 5 miejsce import, 3 miejsca eksport, eksport 97,6 mld, import 80 mld euro) nie zdecydowała się na wejście do UE i EOG, ma podpisane najwięcej umów z UE umowa w sprawie strefy wolnego handlu artykułami przemysłowymi z 1972 roku Koniec lat 80. i początek 90. Szwajcaria uczestniczyła w negocjacjach do EOG. 2 maja 1992 Szwajcaria podpisuje Umowę o EOG. 20 Maja rząd zaczyna starania do wejścia do UE referendum, umowa odrzucona, odejście od pomysłu wejścia do UE

57 Umowy regionalne WE Szwajcaria siedem umów podpisanych 21 czerwca 1999 roku (weszły w życie 1 czerwca 2002 roku) kwestie swobodnego przepływu osób, handlu produktami spożywczymi, transportu drogowego i kolejowego transportu lotniczego, zamówienia publiczne Kolejna runda bilateralnych negocjacji związane z Umową z Schengen, Konwencją z Dublina, Europejską Agencją Środowiska, Programem Media, współpracą statystyczną i innymi. Szwajcaria odmawia przyjęcia aquis communautaire. Bilateral II podpisane w 2004 roku

58 Umowy regionalne WE Państwa kandydujące Obecnie 2 państwa mają status państw kandydujących: Chorwacja Turcja Stosunki handlowe Chorwacja UE reguluje Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu, podpisany w październiku 2001 roku.

59 Umowy regionalne i bilateralne WE Pomiędzy UE a Turcją obowiązuje unia celna na prawie wszystkie towary przemysłowe Nie obejmuje : nieprzetworzonych towarów rolnych, usług, zamówień publicznych Weszła w życie Wcześniej: Porozumienie o stowarzyszeniu z 1963 r. dla promocji handlu i stosunków gospodarczych Protokół dodatkowy do porozumienia z 1970 r wprowadzenie wolnego handlu dla węgla i stali, 2004 Bruksela 2004 Rada Europejska Turcja spełnia polityczne kryteria z Kopenhagi by rozpocząć negocjacje w sprawie członkostwa Rada przygotowuje Ramy Negocjacyjne.

60 Umowy regionalne WE Zachodnie Bałkany Albania, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Macedonia, Serbia i Czarnogóra, Kosowo z wyjątkiem byłej Jugosławii - GSP. Proces stabilizacji i stowarzyszenia - Stabilization and Association Process Porozumienie o Stabilizacji i Sowarzyszeniu (Stabilization and Association Agreements), W 2000 EU nadaje autonomiczne preferencje handlowe prawie cały eksport do UE bez opłat celnych czy ograniczeń. Jedynie wino, cukier, cielęcina i niektóre produkty rybne preferencyjne kwoty taryfowe Preferencje odnowione w 2005 roku, potem 2010 Tworzenie stref wolnego handlu jako cześci SAA, dotychczas z Macedonią (2004) Chorwacją (2005) Albanią (2006) Czarnogóra, Bośnia i Hercegowina (2007) Albania (2007) plus lib. handlu usługami

61 Umowy regionalne WE Bałkany Pomoc finansowa i techniczna Saloniki, 2003, pomoc finansowa z UE, członkostwo zależy o wysiłku państw, reform CEFTA Bukareszt, 2006, Agreement on Amendment of and Accession to the Central European Free Trade Agreement, Zastąpił 30 bilateralnych umów, wspólne reguły handlu wejście w życie w listopad 2007 Chorwacja 21 lutego 2003 roku wniosek o członkostwo w Unii Europejskiej

62 Umowy regionalne WE Państwa AKP Afryka, Karaiby, Pacyfik Africa, Caribbean, Pacific obecnie 78 państw szczególne stosunki, handel, pomoc i współpraca politycna byłe kolonie i terytoria zamorskie niektórych państw członkowskich Pierwsze zapisy już w Traktacie Rzymskim 1957, dot. głównie Afryki stowarzyszone ze Wspólnotami jeszcze jako terytoria zależne Artykuł 131 Traktatu jako niezależne państwa na podstawie kolejnych konwencji wielostronnych: Jaunde I (1963 r.) 18 państw Zjednoczone Kraje Afrykańskie i Madagaskar Jaunde II (1969 r.), Lomé I (1975 r.), Lomé II (1979 r.), Lomé III (1984 r.) Lomé IV (1989r.)

63 Umowy regionalne WE Państwa AKP Obecnie reguluje porozumienie o partnerstwie zawarte 23 czerwca 2000 r. w Cotonou ACP-EU Partnership Agreement. zawarte na 20 lat utrzymuje w okresie przejściowym (do końca 2007 r.) preferencje dla państw AKP jednostronnie udzielone przez UE Umowa o partnerstwie gospodarczym (CARIFORUM States EPA Economic Partnership Agreement) pomiędzy CARICOM (Karaibska Wspólnota i Wspólny Rynek), Dominikaną i EU zasady WTO (problem: przepisy sanitarne i fitosanitarne) możliwość uczestnictwa procesie globalizacji wejście w życie 1 stycznia 2008 Dla krajów najsłabiej rozwiniętych zostaną utrzymane jednostronne preferencje UE. unijna inicjatywa Wszystko oprócz broni (Everything but Arms), ma ułatwić eksporterom z tych państw dostęp do rynku wewnętrznego UE.

64 Terytoria specjalne państw członkowskich Unii Europejskiej

65 Umowy regionalne WE Kraje i terytoria zamorskie (ang. overseas countries and territories, skrótowo OCTs) 20 terytoriów autonomicznych mających specjalne powiązania z jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej: 12 z Wielką Brytanią, 6 z Francją, 2 z Holandią 1 z Danią Kraje Karaibów, Afryki, Płd. Ameryki, Oceanii, Płn. Ameryki Strefa wolnego handlu 1 stycznia 1971 Relacje z UE są regulowane Artykułami Traktatów Rzymskich. Są zaproszeni do uczestnictwa w umowach stowarzyszeniowych Wolny przepływ pracowników i wolność zamieszkiwania Nie mają unii celnej, nie są częścią UE, prawo UE stosuje się tylko o ile potrzebne jest wprowadzenie umów stowarzyszeniowych.

66 Efekt stosowania preferencyjnych umów celnych Kenia, największy dostawca ciętych kwiatów do UE

67 Umowy regionalne i bilateralne WE Kraje basenu Morza Śródziemnego lata 70. umowy o współpracy przemysłowej, handlowej, technicznej, finansowej i socjalnej, Obecnie deklaracja barcelońska podpisana w 1995 roku państwa UE oraz 12 państw basenu Morza Śródziemnego (Algieria, Autonomia Palestyńska, Cypr, Egipt, Izrael, Jordania, Liban, Malta, Maroko, Syria, Turcja i Tunezja; ponadto sygnatariuszem na prawach obserwatora jest Libia). przewiduje powstanie śródziemnomorskiego regionu stabilnego pod względem politycznym i ekonomicznym utworzenie do 2010 roku strefy wolnego handlu wyrobami przemysłowymi (MEFTA, Mediterranean Free Trade Area).

68 Umowy regionalne i bilateralne WE Kraje basenu Morza Śródziemnego z wyjątkiem Syrii, umowy stowarzyszeniowe z UE (Euro-Mediterranean Agreement) Dostęp do rynków UE Liberalizacja rynku artykułów przemysłowych Liberalizacja według harmonogramu handlu artykułami rolnymi Inne: współpraca gospodarcza, socjalna, finansowa, etc

69 Umowy regionalne i bilateralne WE Państwa Azji Centralnej Kazachstan Kirgistan, Uzbekistan Tadżykistan Turkmenistan Most do Chin i Środkowego Wschodu Państwa korzystające z GSP niepreferencyjne stosunki handlowe (w oparciu o KNU), bilateralne umowy o partnerstwie i współpracy (PCA, Partnership and Co-operation Agreement) Tadżykistan jeszcze nie podpisany z poszczególnymi państwami umowy sektorowe (tekstylia, wyroby stalowe, materiały nuklearne)

70 Umowy regionalne i bilateralne WE Południowy Kaukaz Armenia Azerbejdżan Gruzja Są to kraje korzystające z GSP dodatkowe porozumienia GSP+ wspierające dobre zarządzanie i wzrost, dające dostęp do rynków UE Niepreferencyjne stosunki handlowe (w oparciu o KNU), Bilateralne umowy o partnerstwie i współpracy (PCA, Partnership and Cooperation Agreement) 1999 Warunki współpracy i pomocy demokracja, przestrzeganie praw człowieka

71 Umowy regionalne i bilateralne WE Państwa Ameryki Południowej i Środkowej bilateralne i regionalne umowy; Karaiby w skład ACP 3 grupy: państwa członkowskie Wspólnego Rynku Południa Mercosur; Argentyna, Brazylia, Paragwaj, Wenezuela i Urugwaj Negocjacje międzyregionalne Porozumienie Stowarzyszeniowe pomiędzy UE i Mercosur - kwiecień 2000 Całkowita liberalizacja chociaż produkty i sektory wrażliwe wzięte będą pod uwagę Umowa obejmie także usługi, inwestycje i zamówienia publiczne Ochrona praw własności intelektualnej, wprowadzenie standardów sanitarnych i fitosanitarnych, efektywnych polityk konkurencji Negocjacje trwają

72 Umowy regionalne i bilateralne WE Państwa Ameryki Południowej i Środkowej państwa członkowskie Wspólnoty Andyjskiej (Andean Community; Boliwia, Ekwador, Kolumbia, Peru) Ramową umową o współpracy (Framework Co-operation Agreement) z 1993 roku, obowiązuje od W grudniu 2003 roku - nowa umowa w sprawie dialogu politycznego i współpracy pomiędzy Unią Europejską a Wspólnotą Andyjską i jej państwami członkowskimi (trwa proces ratyfikacyjny). Negocjacje zawieszone w 2008 roku z powodu braku porozumienia pomiędzy krajami Adean Negocjacje pomiędzy UE a Adean Community (Andyjski Wspólny Rynek) Umowa Stowarzyszeniowa Dialog polityczny, kooperacja, handel Czerwiec 2007 Negocjacje handlowe z Kolumbią, Peru i Ekwadorem od stycznia 2009

73 Umowy regionalne i bilateralne WE Państwa Ameryki Południowej i Środkowej (Łacińskiej) Panama, Salwador, Costa Rica, Honduras, Nikaragua 2004 szczyt negocjacje Association Agreement Ma wzmocnić polityczną i gospodarczą stabilność Negocjacje rozpoczęte w 2007 roku

74 Umowy bilateralne WE Chile dwie ramowe umowy o współpracy (z 1990 i 1996 roku) Umowa Stowarzyszeniowa podpisana w 2000 Umowa o strefefie wolnego handlu a od 1 lutego 2003 część - zapisy handlowe Na podstawie art.. XXIV GATT

75 Umowy bilateralne WE Meksyk Umowa w sprawie partnerstwa gospodarczego, politycznego współdziałania i współpracy (Economic Partnership, Political Coordination and Cooperation Agreement, tzw. Global Agreement, obowiązuje od października 2000 Umowa sprawie wolnego handlu towarami (Free Trade Agreement, obowiązuje od 1 lipca 2000 uzupełnienie dotyczące handlu usługami, inwestycjami oraz ochrony własności intelektualnej obowiązuje od 1 marca 2001

76 Umowy regionalne WE Państwa azjatyckie Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo-Wschodniej ASEAN, Asscociation of South East Asian Nations; Filipiny, Indonezja, Kambodża, Laos, Malezja, Myanmar/Birma, Singapur, Sułtanat Brunei, Tajlandia, Wietnam umowy handlowej z 1980 roku z wyłączeniem państw, które przystąpiły do ASEAN w ostatnim czasie: Kambodży i Laosu trwa proces ratyfikacji Birmy łamanie praw człowieka The Trans-Regional EU-ASEAN Trade Initiative (TREATI) ramy do współpracy i dialogu Główny element A New Partnership with South East Asia Oficjalnie od 2003 Reguluje dojście ASEAN do integracji z UE, przepisy sanitarne i fitosanitarne, standardy i bariery w handlu

77 Umowy regionalne WE Państwa azjatyckie ASEM the Asia-Europe Meeting Nieformalny proces pogłębiania współpracy pomiędzy UE a państwami Azji Brunei, China, Indonesia, Japan, South Korea, Malaysia, the Philippines, Singapore, Thailand, Vietnam, Cambodia, Lao PDR and Burma/Myanmar Kwestie kulturalne, polityczne i gospodarcze Szczyty od 1996

78 Umowy regionalne WE Państwa azjatyckie Rada Współpracy Zatoki Perskiej Gulf Co-operation Council, GCC; Arabia Saudyjska, Bahrajn, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Katar, Kuwejt, Oman umowy handlowej z 1989 roku przewidują: utworzenie strefy wolnego negocjacje od 1990 rozmowy wznowiono w 2002 roku, Progresywna i wzajemna liberalizacja handlu, usług ale również inne kwestie jak konkurencja, reguły pochodzenia, prawa człowieka, teroryzm

79 Umowy bilateralne WE Chiny Najważniejszy partner handlowy UE High Level Economic and Trade Dialogue kwiecień 2008 rok Styczeń Partnership and Competition Dla wprowadzenie uczciwego handlu Ram do współpracy (handel i inwestycje)

80 Umowy bilateralne WE Płd. Korea Porozumienie ramowe w sprawie handlu i współpracy Framework Agreement on Trade and Co-operation Przyśpieszenie wzrostu handlu i inwestycji, współpraca: transport, energia, przemysł, nauka, środowisko, kultura obowiązuje od 1 kwietnia 2001 roku Strefa Wolnego Handlu 6 grudnia 2006 propozycja by wprowadzić. Maj 2007 rozpoczęte negocjacje Umowa wynegocjowana 15 października 2009

81 Umowa o wolnym handlu miedzy Unia Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Korei Cele: Ułatwienie wymiany handlowej towarów (art. XXIV WTO) Liberalizacja wymiany handlowej usług i inwestycji (art. V GATS) Promowanie konkurencji w ramach swoich gospodarek Ochrona praw własności intelektualnej Rozwój otoczenia sprzyjającego przepływom inwestycji, promowanie Rozwój otoczenia sprzyjającego przepływom inwestycji, promowanie bez obniżania lub ograniczania standardów w dziedzinie środowiska, pracy lub bezpieczeństwa i higieny pracy

82 Umowy bilateralne WE Indie Umowa o współpracy Co-operation Agreement 1993 obejmuje również problematykę współpracy handlowej i gospodarczej. Science and Technology Agreement, 2001 Customs Co-operation Agreement, rozpoczęte negocjacje umowy o strefie wolnego handlu Do tej pory 6 rund

83 Współpraca handlowa UE z USA oparta o zasady KNU, uściślona w ramach tzw. współpracy transatlantyckiej, Deklaracja Transatlantycka (Transatlantic Declaration) 1990 Nowa agenda transatlantycka (New Transatlantic Agenda) Wspólny program działania (EU-US Joint Action Plan) 1995 uzupełnione w maju 1998 roku Ekonomiczne partnerstwo transatlantyckie (Transatlantic Economic Partnership) obejmuje ograniczanie barier technicznych w handlu bilateralnym Ostatni szczyt 2005 Szczyt UE-USA 30 kwietnia 2007 "Framework for Advancing Transatlantic Economic Integration between the USA and the EU Transatlantic Economic Council (TEC) Przyśpieszenie prac mających na celu większa integrację UE z USA Ciągle sankcje, WTO

84 Umowy w procesie negocjacji Indie od Ukraina od Kanada od Korea od

85 Bibliografia (strona Komisji, handel zagraniczny) (WTO, regiony) (WTO, TPRs) (strona Komisji, Stosunki zewnętrzne) (akty prawne, umowy, UE) Jovanovic M. (2005) The Economics of European Integration. Limits and prospects, EE Jovanovic M. (2005) The Economics of European Integration. Limits and prospects, EE Kundera J Jednolity rnek europejski, OE